ის იყო ნინის უნდა ეთქვა 'გადავრჩითო' რომ მანქანაში მჯდარი ლევანი დაინახა. იმ წუთას მართლა ერჩივნა მიწა გასკდომოდა, ოღონდ მანქანა რომელსაც კინაღამ დაეჯახნენ ლევანის არ ყოფილიყო. პაპუნა გაცეცხლებული გადავიდა მანქანიდან, ლევანიც. მხოლოდ ნინი იჯდა გაშეშებული და ჯერ კიდევ ვერ გაეაზრებინა მოსალოდნელი კატასტროფა.
- მეგობარო შენ სულ გაგიჟდი? ვის გაუგია ასეთი სიჩქარით შესახვევიდან გამოსვლა? _ მაშინვე ჩხუბი დაიწყო პაპუნამ _ გოგოს კინაღამ გული გაუსკდა _ უთხრა და მაშინვე ნინიზე მიუთითა, ისიც ელვისებური სისწრაფით გადმოხტა მანქანიდან და მათ გვერდით დადგა
- მე ნორმალური სიჩქარით მოვდიოდი, შენ თვითონ არ უყურებდი გზას _ ისეთი სიმშვიდით უთხრა ლევანმა, ნინის გააჟრჟოლა. იცოდა ეს სიმშვიდე ავის მომასწავებელი რომ იყო.
- ვუყურებდი
- ხო უყურებდი. ოღონდ გზას არა, გოგონას _ უთხრა და ახლა თვითონ მიუთითა ნინიზე. ნინი ისეთი გაყინული იდგა ყოველ წუთს ელოდებოდა ბომბის აფეთქებას და შიშისგან ხმას ვერ იღებდა.
- შენ ვინ გკითხავს, ჩემს მანქანაში ვისაც მინდა იმას შევხედავ _ უკვე ყვირილზე გადავიდა პაპუნა
- პაპუნა არ გინდა გთხოოვ _ ნინიმ ძლივს, თითქმის ჩურჩულით ამოთქვა და მათ შუაში ჩადგა
- ნინი გაიწიე ერთწუთს _ ამჯერად ლევანმა ჩაავლო დას ხელი და გვერდით გასწია
- მოიცა ერთმანეთს საიდან იცნობთ? _ დაბნეული მზერით შეხედა პაპუნამ
- განახებ საიდანაც ვიცნობთ _ მიუახლოვდა და ისეთი გაარტყა პაპუნამ თავი ვეღარ შეიკავა და ძირს დაეცა
- ძმაოოო _ მაშინვე შეჰკივლა ნინიმ _ ძმაო არ გინდა გთხოვ, ცუდი არაფერი გაგვიკეთებია.. _ ემუდარებოდა და ცდილობდა პაპუნასთვის მოეშორებინა, რომელიც ისევ გამეტებით ურტყამდა
- მე შენ თიკოსთან არ დაგტოვე? _ ახლა დას ეცა ლევანი_ ვინ არის ეს იდიოტი, რა ჯანდაბას აკეთებდი მის მანქანაში?
პაპუნა ძლივს წამოდგა და ჩარევა მაინც მოახერხა
- თავი დაანებე გოგოს რა ფსიქოპატივით იქცევი, მეგობრები ვართ უბრალოდ
- ჩემს დასთან მიახლოებული აღარ გნახო! მეგობრები ყოფილან თურმე! _ ისევ გაიწია ლევანმა
- ძმაოო არ გინდა გთხოვ, ყველა ჩვენ გვიყურებს..პაპუნა წადი გთხოვ, წადი
პაპუნამ ოდნავ შესამჩნევად დაუქნია თავი, მერე მანქანაში ჩაჯდა და ელვისებური სისწრაფით მოსწყდა ადგილს.
- ასე რატომ მოიქეცი, გსიამოვნებს რომ მარცხვენ? _ უკვე ცრემლები თავისით მოსდიოდა ნინის
- სად ნახე ეს ნაბი*ვარი
- არიცნობ და მასე ნუ მოიხსენიებ. ძალიან კარგი ადამიანია
- სად ნახე მეთქი _ მაშინვე ხმას აუწია
- თიკოს დეიდაშვილია, დაკმაყოფილდი? _ უთხრა და პასუხს აღარც დალოდებია ატირებული შევარდა სახლში.

- კარგი ნუტირი _ ტელეფონით ცდილობდა ნინის დაწყნარებას თიკო _ რომ ცოდნოდა როგორ დაგეხმარა გუშინ პაპუნა დარწმუნებულივარ ასე არ მოიქცეოდა
- ხომ ხედავ რადამართა ბიჭს რომელსაც უბრალოდ მანქანაში ჩავუჯექი. ფიქრიც არ მინდა რატიზე რომ იცოდეს მერე რამოხდება _ ტირილს განაგრძობდა და სიტყვებს თავს ძლივს უყრიდა ნინი
- კარგი რა ნიი, ხოიცი უფროსი ძმები სულ მასე არიან. ცოტა დაწყნარდი, წყალი დალიე და გადაგივლის
- ხო მართალი ხარ, მოდი დღეს ბარში წავიდეთ გულს გადავაყოლებ ცოტა _ ცრემლები მოიწმინდა და მაშინვე გეგმები დააწყო გონებაში
- კარგი იდეაა, მაგრამ ჯობია მარტო წახვიდე. ბოლოს რომ ვიყავი იქ კარგი არაფერი დამემართა _ ამოიოხრა და იმ დღის გახსენებაზე უსიამოვნოდ გააჟრჟოლა
- მარტო? ღადაობ ხო ბარში მარტო როგორ მიშვებ, არა არა გამორიცხულია უარს არ მივიღებ. საღამოს გამოგივლი და ერთად მივდივართ გადაწყვეტილია.
თიკომ კიდევ ბევრი იწუწუნა ვერ წამოვალო, მაგრამ ნინი რის ნინი იყო მაინც დაითანხმა და კმაყოფილმა გაუთიშა ტელეფონი. მთელი დღე კაბებს არჩევდა საღამოსთვის, ბოლოს საუცხოო მაკიაჟიც გაიკეთა და კმაყოფილი გაემართა მეგობრის სახლისკენ.
მისგან განსხვავებით თიკოს საერთოდ არ უფიქრია გადამეტებულ მომზადებაზე, ჯინსებში გამოწყობილი დახვდა მეგობარს, რაზეც ნინიმ კინაღამ გულის შეტევა მიიღო. ბევრი ემუდარა გამოიცვალეო მაგრამ თიკომაც თავისი ქნა და საბოლოოდ ასე წავიდნენ ბარისკენ.

- აუ ბიჭო გავაფრინე რაა ასეთი რამე როგორ დაგვიმალე? _ მოსმენილისგან ჯერ კიდევ შოკში იყო ანდრია
- ჩვენ ვინ ვართ რო რამე გვითხრას? არავინ. _ მხრები აიჩეჩა დათომ და ლევანს თვალი აარიდა
- ვიცი რომ ცუდად მოვიქეცი, მაგრამ სხვა არჩევანი არ მქონდა. მთელი ცხოვრება აპირებთ ჩემზე გაბრაზებას?
- არა ძმაო რათქმაუნდა _ ოდნავ გაიღიმა ანდრიამ და მაშინვე დათოს გაბრაზებულ მზერას შეეჩეხა,ისეთი თვალებით უყურებდა, მაშინვე მიხვდა რაღაც არასწორად ვთქვიო და გადაკეთებას შეეცადა _ კიარადა, იმის თქმა მინდოდა რომ ასე მალე ვერ გაპატიებთ ხო ასეა დათო? _ უთხრა და კმაყოფილმა გადახედა მეგობარს. დათომ თვალები აატრიალა და ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო. ერთხანს სამივენი ჩუმად ისხდნენ, ბოლოს სიჩუმე მაინც დათომ დაარღვია
- რა ჰქვია? _ ჰკითხა და ამ ხნის განმავლობაში პირველად გაუსწორა თვალი ლევანს
- ვის?
- შენს ცოლს
- ეგ რაში გაინტერესებს _ მაშინვე ჩაერია ანდრია
- და შენ რომ გაინტერესებს ხოლმე სისულელეები, მე გეკითხები რაში გაინტერესებს მეთქი? _ ვეღარ მოითმინა და ხმას აუწია დათომ
- ანიკა...ანიკა ჰქვია
- ასეიგი ანიკა...გერმანელია შენი ანიკა?
ლევანმა ოდნავ შესამჩნევად დაუქნია თავი
- თიკოს უნდა უთხრა? _ დაბნეული მზერით შეხედა ანდრიამ
- სხვანაირად არ გამოვა. ჰგონია რომ ურთიერთობის დაწყების სტადიაზე ვართ.
- ნეტავ ვისი დამსახურებაა მასე რომ ჰგონია _ ირონიულად გაეღიმა დათოს.
ლევანს კიდევ რაღაც უნდა ეთქვა, რომ მოულოდნელან ანდრიამ დაასწრო
- ეს ნინი არაა? კიდე ვიღაც გოგოა მასთან ერთად
ლევანი ელვისებური სისწრაფით შემობრუნდა და დათომაც მის მზერას გააყოლა თვალი
- აქ რა ჯანდაბას აკეთებენ _ თავისთვის ჩაილაპარაკა და ის იყო ადგომა დააპირა, დათომ მაშინვე შეაჩერა
- ეჰეე, სად მიდიხარ? თავის დაანებე ამოასუნთქე ეს გოგოები
- თავი დავანებო? შენი აზრით ნორმალურია აქ ამ დროს რომ არიან?
- არაფერი მოხდება, დაჯექი. ჩვენც ხომ აქვართ თურამე, ანდრია რამე უთხარი როცა საჭიროა ლაპარაკი მაშინ რატო ჩუმდები ხოლმე რა.
ანდრიამ ამოიოხრა და ლევანს მიუბრუნდა
- ხო ძმაო დაჯექი რა. არგვინდა ტყუილად ჩხუბი, არაფერს აშავებენ შენი თვალით ხომ ხედავ.
ლევანი უთქმელად დაჯდა, ცოტა ხანს თვალს არ აშორებდა გოგონებს. მერე თავი ხელებში ჩარგო და წამოიწყო
- ასეთი არეული არასდროს ვყოფილვარ, წარმოდგენა არ მაქვს რა უნდა ვქნა, თითქოს ყველა პრობლემა ერთად დამატყდა და ვერ ვხვდები რომლის მოგვარება უფრო აუცილებელია _ ნაწყვეტ-ნაწყვეტად სუნთქავდა, გონებას საერთოდ ვეღარ აკონტროლებდა და ეს ყველაფერი საბოლოოდ აგიჟებდა
- შენ თვითონ დაიტეხე თავზე ყველა უბედურება _ დათოს ხმაში სინანული იგრძნობოდა, თან უჭირდა მეგობრის ამ მდგომარეობაში ყურება, დახმარება უნდოდა და არაფრის გაკეთება არ შეეძლო
- ერთ მხარეს ანიკაა, მეორე მხარეს თიკო. _ისევ აგრძელებდა_ მშობლებსაც უნდა ვუთხრა ვიცი, ნინიც ვერ გამიგებს.თქვენც არ მაპატიებთ. სიკვდილი მინდა..ვერ გავუძლებ ამას, ერთი ადამიანისთვის ძალიან ბევრია _ მთელი სხეული გაეყინა, ღრმად ამოისუნთქა და გარშემომყოფთ თვალი მოავლო
- სისულელეს ნუ იძახი რა სიკვდილი _ ანდრიამ მაშინვე დათოს გახედა
- ჩვენზე ნუ ფიქრობ, როგორმე შევეგუებით იმ ფაქტს რომ მოგვატყუე. მთავარია სხვა დანარჩენს გაუმკლავდე _ უთხრა და კვლავ მზერა აარიდა
- ანუ გამოდის ესაა თიკო? _ ანდრიამ მაშინვე მოშორებით მდგარ გოგოებს გახედა
ლევანმა მხოლოდ თავი დაუქნია
- მიდი რა შენი ანიკას ფოტო გვანახე, აბა ვნახოთ რომელი უფრო ლამაზია
- ანდრიაა! _ მაშინვე დაუღრიალა დათომ
ლევანმა ტელეფონი ამოიღო და 2 წუთში ბიჭებს გაუწოდა, ანდრიამ წამში გამოართვა და ტელეფონს გაკვირვებულმა დახედა. იქედან მაღალი, ქერა ცისფერთვალება გოგონა იცქირებოდა..ძალიან ლამაზი სახის ნაქვთები ჰგონდა, ისეთი იყო იტყოდი არავის ჰგავსო, ტელეფონი დათოს გაუწოდა, რომელსაც დიდად არც უნდოდა ნახვა, მხოლოდ წამით შეავლო გოგოს თვალი და ლევანს დაუბრუნა
- ლამაზია, მაგრამ ჩემი აზრით თიკოს მაინც ვერ ჯობია _ მხრები აიჩეჩა ანდრიამ
- სად გაიცანი? _ მოულოდნელად შეეკითხა და პასუხის მოლოდინში ჭიქა აიღო
- ისიც ადვოკატია _ მოკლედ მოუჭრა ლევანმა, მოულოდნელად საპირფარეშოსკენ მიმავალ თიკოს მოჰკრა თვალი და ფეხზე წამოდგა
- წავალ დაველაპარაკები, თუ არ დავბრუნდით ნინის მიხედეთ რა
- მოიცა ოეე, ახლა აპირებ დალაპარაკებას?
- რას ველოდო, მაინც ჩემი სათქმელი არაა? რა აზრი აქვს როდის გაიგებს
- ძმაო ნასვამი ხარ, სადმე წასვლას თუ დააპირებთ საჭესთან მაინც არ დაჯდე _ ახლა ანდრიაც აჰყვა
- არაფერი მოხდება დაწყნარდი _ თითქოს დაამშვიდა და თიკოს გაჰყვა
- ლევააან _ მაინც მიაძახა შორიდან დათომ თუმცა რათქმაუნდა აღარც გაუგია.
საპირფარეშოდან გამოდიოდა თიკო ლევანი რომ შეეჩეხა გასასვლეში. მისი დანახვისას ყველა ფიქრი ერთად მოაწვა და მაშინვე თავის მართლების ინსტიქტი ამუშავდა
- შემიძლია აგიხსნა, მართლა. ნინიმ ძალიან მთხოვა რომ წამოვსულიყავით. ცუდი არაფერი არ გაგვიკეთებია, არც დაგვილევია..
- თიკო...გაჩუმდი.._ მიუახლოვდა და ტუჩებზე თითები მიადო. თიკოს სახეზე ალმური მოედო, ისეთი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს ცოცხლად იწვოდა, ცეცხლი ეკიდა რომელსაც ვერ აქრობდა _ წამო წავიდეთ, რაღაცაზე უნდა გელაპარაკო _ მშვიდად აგრძელებდა ლევანი
- წავიდეთ? სად წავიდეთ? _ თვალების ფახურით ახედა, მასზე ორი თავით მაღალ ბიჭს
- გაიგებ, _ ხელი მოჰკიდა და კარისკენ წაიყვანა
- მოიცა, ნინი?
- ბიჭები წაიყვანენ, მასზე ნუ ფიქრობ
მთელი გზა ხმა ამოუღებლივ იჯდა ლევანის მანქანაში, რაღაც ამოუცნობს გრძნობდა, მიზიდულობა რომელიც კლავდა. იცოდა, შეიძლება არასწორიც იყო ახლა ამ დროს მის მანქანაში რომ იჯდა და გაურკვეველ ადგილას მიჰყვებოდა. მაგრამ ანაღვლებდა? მის გვერდით იყო, შიშსაც და ყველაფერ დანარჩენსაც სადღაც ჯანდაბაში უშვებდა. 10ხდებოდა ლევანმა მანქანა დიდი სახლის წინ რომ გააჩერა და საზურგეს მიეყრდნო. თიკომ გაოცებულმა მოავლო იქაურობას თვალი, სიბნელის გამო კარგად არაფერი ჩანდა, მაგრამ მაინც ძალიან მოეწონა ერთი შეხედვით მშვიდი ატმოსფერო.
- აქ რატომ მოვედით?
- მშვიდად რომ ვილაპარაკოთ, ჩემი სახლია არ შეგეშინდეს _ არც შეუხედავს ისე უთხრა და ოდნავ გაიღიმა
- არ მეშინია _ მხრები აიჩეჩა თიკომ და მანქანიდან პირველი გადავიდა, ლევანიც მას მიჰყვა და დიდ ეზოში ნელი ნაბიჯებით შევიდნენ
- ლამაზი ადგილია, ალბათ დღე უფრო ლამაზი იქნება _ თქვა და ლევანს შეხედა რომელიც აშკარად ფიქრებში ჩაძირული მიუყვებოდა გზას.
ბაღში მინდორზე ჩამოსხდნენ. თიკომ ღრმად ამოისუნთქა, ნელი სიო ნაზად ელამუნებოდა გოგონას სახეს და თმას ოდნავ შესამჩნევად ურხევდა. ირგვლივ ისეთი სიმშვიდე იყო, თიკოს დაჯერება უჭირდა რომ თბილისში იყვნენ.
- აქ რატომ არ ცხოვრობ? _ ფიქრებიდან თიკოს შეკითხვამ გამოიყვანა და აიძულა რეალობაში დაბრუნებულიყო
- სამსახურიდან შორსაა, თან ნინი არ მინდა მარტო იყოს _ უპასუხა და გოგონას მზერას თვალი აარიდა
- და რაზე უნდა გველაპარაკა? ლევანმა თვალები დახუჭა, უნდოდა რეალობას გაქცეოდა. სადღაც შორს, სულერთია სად იქნებოდა ოღონდ აქ არა. წარმოუდგენლად მიაჩნდა თიკოსთვის ხელის კვრა, ისეთი სიყვარულით სავსე თვალებით უყურებდა, ისე იღიმოდა.. თვალები რომ გაახილა თიკო მის გვერდით იჯდა, ძალიან ახლოს..ვერ იგრძნო ასე როდის მიუახლოვდა
- რა გჭირს? ბარშიც უცნაურად იქცეოდი.._
- ნეტავ შემეძლოს შენს თვალებში დავიკარგო.._ კითხვა დააიგნორა და ნაზად მოეფერა ლოყაზე, იგრძნო როგორ შეხტა მის უეცარ შეხებაზე და ამან წამიერად ღიმილი მოჰგვარა
- მაპატიე..არ გიმსახურებ
- ვერ გავიგე მაგას რატომ ამბობ..ან რა უნდა გაპატიო _ სახეზე დაბნეულობა აღებეჭდა, ცდილობდა მის თვალებში ეპოვა პასუხი..როცა მოულოდნელად ლევანი მის ბაგეებს დასწვდა..და ისევ იგივე.. გრძნობა რომელსაც ვერაფერს უხერხებდა, უკვე მომავალიც აღარ ადარდებდა და იმ წამით დაიწყო ცხოვრება, თვითონაც აჰყვა და იგრძნო როგორ დაეჭიმა ყველა კუნთი.
- ასეთი კარგი რატომ ხარ თიკო... _ მის ბაგეებთან ამოიჩურჩულა და ახლა ყელში გადაინაცვლა. თიკოს სიამოვნების ჟრუანტელმა მთელი სხეული მოიცვა..მის ყოველ შეხებაზე დნებოდა..ფრთხილად გადააწვინა მინდორზე და ისევ ტუჩებში ეცა, მის მაისურს დასწვდა და ის იყო გახდას აპირებდა, გოგონას შეხედა
- თუ არ გინდა გავჩერდები
- მინდა..
მხოლოდ ეს გაიგო და წამში გაანთავისუფლა მაისურისგან, თვითონაც გაიხადა და მწველი მზერით დააცქერდა ლოყებ შეფაკლულ გოგოს.
- ჩემი ნუ გრცხვენია, მაგრად გამიტყდება _ მხოლოდ ეს უთხრა და კოცნებით დაუყვა მკერდიდან მუცლამდე გზას, შემდეგ ყველაფერი თავისით მოხდა, ორი ერთმანეთზე გაგიჟებული სხეული ერთი მთლიანობა გახდა..წამითაც არ უფიქრია თიკოს რომ ჯერ პატარა იყო და ეს არ უნდა გაეკეთებინა, არუნანია და არც აპირებდა სინანულს, ის გააკეთა რაც იმ მომენტში ყველაზე მეტად უნდოდა..
- იცი რომ ამისთვის შეგიძლია მიჩივლო _ როგორც კი მოშორდა მაშინვე უთხრა ლევანმა და თან თავის მაისურს დასწვდა
- ადვოკატი რომ ხარ მაინც ჩაგსვამენ? _ თვითონაც გადაიცვა მაისური და მაცდურად გაუღიმა
- მერე რა, არასრულწლოვანი ხარ. მკაცრად ისჯება
- არ გიჩივლებ.._ თავი დახარა და კეტების შეკვრა დაიწყო _ თან არ ხომარ გიძალადია, მეც მინდოდა
- საპირისპიროს დამტკიცებას რომ შეეცადო? _ ახლა თვითონაც გაეცინა
- მერე შენ უკეთ იცი რამოხდება, მე არ მისწავლია ეგ იდიოტური კანონები _ მხრები აიჩეჩა და ფეხზე წამოდგა
- წამო გაგიყვან ძაან გვიანია უკვე _თემის შეცვლა სცადა ლევანმა
- მოიცა და რაღაცაზე რომ უნდა გველაპარაკა? _ წამით გაჩერდა თიკო და ლევანმაც მხოლოდ ახლა იგრძნო რომ რადიკალურად გადაუხვია თავისი მიზნიდან
- სხვა დროს იყოს _ მხოლოდ ეს უთხრა და მანქანისკენ წავიდა
უკვე 1იყო დაწყებული თიკოს სახლს რომ მიუახლოვდნენ. უეცრად ლევანის ტელეფონმა დარეკა და თიკომაც ინსტიქტურად შეავლო თვალი ნომერზე დაწერილ სახელს 'ანი'. ლევანმა სწრაფად გაუთიშა და მანქანა დაამუხრუჭა.
- მოვედით. _ ისე უთხრა არც კი შეუხედავს
- რატომ გაუთიშე, ალბათ მნიშვნელოვანი იყო ასეთ დროს რომ რეკავდა
- მერე დავურეკავ, მაგაზე ნუ ფიქრობ შედი ისედაც ძაან დააგვიანე
თიკომ მხრები აიჩეჩა და მანქანიდან სწრაფად გადავიდა, ნელი ნაბიჯებით დაუყვა განათებულ გზას და სულ მალე კორპუსში გაუჩინარდა.
დილას თამარის ყვირილმა მოიყვანა გონს, თავზე ედგა ჭიქით ხელში და გაბრაზებული მზერით დაჰყურებდა შვილს
- დედა რასაკეთებ არ დამასხა, გავიღვიძე _ ჭიქის დანახვისთანავე იყვირა თიკომ
- გაიღვიძებდი აბა რაა, ჩემი ნერვები კი შეიწირე. სად დაეთრეოდი გუშინ ღამით? _ ჭიქა მაგიდაზე ხმაურით დაახეთქა და მის გვერდით ჩამოჯდა
- ნინისთან ვიყავი, ლაპარაკს შევყევით და ცოტა გვიან დავბრუნდი სხვა არაფერი _ თავის მართლება სცადა და მზერა აარიდა.
- სახლში როდის დაბრუნდი? 12მდე მეღვიძა და არაფერი გამიგია
- მეც მაგ დროისთვის დავბრუნდი დედა, ნუ აზვიადებ გთხოვ არაფერი მომხდარა
- და რა უნდა მომხდარიყო? სულ მაგას რატომ იმეორებ? _ ინტერესიანი მზერით დააკვირდა თამარი შვილს
- სიტყვის მასალად ვთქვი დედა კარგი რაა
- კარგი ჯანდაბას. დღეს კახა ჩამოდის თუ სადმე ბოდიალს კიდევ აპირებ, დაგვიანება აღარ გაბედო. _ საჩვენებელი თითით დაემუქრა და ოთახიდან გავიდა. როგორც კი თამარი გავიდა თიკომ მაშინვე ტელეფონი მოიმარჯვა და ნინის დაურეკა..ცოტა ხნის ლოდინის შემდეგ ტელეფონში ქალბატონი გელოვანის წკრიალა ხმა გაისმა
- თიკოო, გუშინდელს მერე გირეკავ. სად დაიკარგეე?
- მაპატიე, ვეღარ მოვახერხე დარეკვა
- სახლში დათომ მომიყვანა. შენ და ჩემი ძმა სადღაც წასულხართ, რატომ არაფერი მითხარი, რამოხდააა? _ ყველა კითხვა ერთად მიაყარა ნინიმ
- ხო ცოტა ვისაუბრეთ და შენი გაფრთხილება ვეღარ მოვახერხე
- ცოტა? 1ხდებოდა ჩემი ძმა რომ დაბრუნდა, ეგონა მეძინა მარა ყველაფერი გავიგე. უკვე 'საყვარელოებით' საუბარიც დაიწყეთ? _ ეშმაკურად გაიცინა და პასუხის მოლოდინში სავარძელზე გადაწვა
- 'საყვარელოებით' ? რასისულელეა
- კარგი რა ნუ მატყუებ. გავიგონე ტელეფონზე რომ გელაპარაკებოდაა
- სახლთან დამტოვა და მას შემდეგ აღარ გვისაუბრია, რა ტელეფონი _ ახლა თიკოც დაიბნა
- მოიცა აბა შენ არ გელაპარაკებოდა?
- არაა
- კარგი თიკს, მაგას გავარკვევ. ჩემი ძმა მოდის წავედი _ ტელეფონი სწრაფად გაუთიშა და მისაღებში შესულ ლევანს შეეგება
- დილა მშვიდობისა
- დილას მშვიდობისა ნი, ასე ადრე რატო ადექი? _ თავზე აკოცა და დივანზე ჩამოჯდა
- სავარჯიშოდ მივდივარ.
- ვაა, ერთი ჩემს დაიკოს შეხედეთ უკვე სავარჯიშოთაც დადის _ სიცილი ვეღარ შეიკავა ლევანმა
- ძმაო რაღაც უნდა გკითხო და არ მომატყუო გთხოვ _ მაშინვე გვერდით მიუჯდა ნინი


პ.ს ვნახოთ რამდენად მოგეწონებათ, უკვე საინტერესო ფაზაში შევდივართ ნელ-ნელა. მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ და აფასებთ. ძალიან ბევრს ნიშნავს ჩემთვის.