* * *
-ეი კარგად ხარ-
-შენ...თორიკე ხარ ხო?
-ვიცნობთ ერთმანეთს?-ღიმილით გახედა გოგოს, რომელსაც აშკარად ეტყობოდა როგორ იყო აჟიტირებული,ვერ იყო რიგზე დებილივით იცინოდა და მწვანე თვალები სიხარულისგან უბჭყვიალებდა.
-არა, შენ არა მე კი
-დავიბენი...-მაღაზიის სალაროსთან რიგს ელოდებოდა ბიჭი
-მე გიცნობ facebook-ზე მეგობრებში მყავდი, მაგრამ მერე წამშალე...
-არ მახსოვს და ასე უვცნაურად რატომ მიყურებ???
-შენს მაღაზიის რიგში ხილვას არ მოველოდი, ზოგადად არც შენს ხილვას მოველოდი არსად.
-ნამდვილად კარგად ხარ?-ღიმილით დახედა თავისზე ერთი თავით დაბალ გოგოს, რომელიც ისე უყურებდა როგორც შოკოლადს, თვალები უციმციმებდა,აშკარად ვერ მალავდა ემოციებს და ემჩნეოდა ის სიმპათია რასაც თორნიკეს მიმართ გრძნობდა.
-კი...ასე კარგად ჯერ არასდროს არ ვყოფილვარ.
-და რატომ?
-იმას შევხვდიი ვინც ყველაზე ძალიან მომწონს მთელს საბიჭეთში
-ვერ გავიგე??
-ძალიან მეწყინა მეგობრებიდან რომ წამშალე, დიდხანს ვიყავი დეპრესიაში...ისე რატო წამშალე?
-რამე დალიე?
-ერთი ჭიქა კონიაკი.
-ფუ სპირტი...ნაგავია
-ამ ცხოვრებაში ყველერი ნაგავიაა-თმაში ახლართა თითები, შემდეგ თვალებ მოჭუტულმა ახედა ისევ მის წინ მდგომს-შენს გარდა...
-ჯერ პატარა ხარ იმისთვის ცხოვრებაზე ასეთი წარმოდგენა გქონდეს...
-დაიმსახურა რომ ასეთი წარმოდგენა მქონდეს...
-რა გქვია?
-სახელს ვერ გეტყვი.
-რამდენიმე წამის წინ ის მითხარი რომ მოგწონვარ და...
-მერე რა?? მართლა ძალინ მოწონხარ და აჟიტირებული ვარ
-ფოტოები ნახე და მაგიტო??...მესმის შენი პატარა ხარ, არეულ დარეული გაგივლის...
-არ ვარ ისეთი პატარა რომ ვერ მივხვდე ჩემს ფიქრებს, 17 წლის ვარ.
-მოდი პროდუქტებს ვიყიდი და მერე თუ გინდა მომიყევი რატომ გაქვს ცხოვრებაზე ასეთი აცრემლებული წარმოდგენა... ასევე იმაშიც დაგარწმუნებ რომ შენთვის აკვაიტება, კაი ტიპი ვარ.
-ვერა ...უნდა წავიდე...არ მინდა მაგრამ უნდა წავიდე, გამიხარდა რომ გნახე, იცოდე სადღაც საქართველოში ცხოვრობს ისეთი გოგო რომელსაც ძალიან მოსწონხარ და სასწაულებს მართებ..
-პატარა ხარ, მესმის მესმის და დაწყნარდი, გაიზრდები და შეგეცვლება გემოვნება...გაგეცინება მიდეც
-შენ მაინც განსხვავებულად იქნები ჩემს გონებაში..
-გაკვლია...-სიცილით დახედა გოგონას რომელიც ლამის ატირებული მოშორდა თორნიკეს და მაღაზია უკან მოუხედავად დატოვა...
-თოკკ რას შვრები? რას დაეყუდე ამდენხანს შ*მა?
-მოვდივარ გიორგი..
-ის საყვარელი გოგო ვინ იყო?
-მე რა ვიცი, მოვიდა მომწონხარო რაღაცეები მითხრა და წავიდა-სიცილით გახედა ჯერ გიორგის შემდეგ კი იმ გასასვლელს სადაც რამდენიმე წუთის წინ გოგო გაუჩინარდა.
-ყველა გადარეული შენ რომ გხვდება, ჩემთან კი არავინ მოვაა აბა
-რას ვიზამთ
-სექსაა ხარ ნამდვილიი...წამოდი ახლა თორე გაიმაზა ბაკურიანი-ხელი მიკრა და მანქანისკენ ანიშნა.
ºººººº


-როგორიაა ? კარგია თუ გამოვიცვალო?- ლეპტოპის წინ აფრიალებდა კაბებს და თან თავადაც დიდი ინტერესით ათვალიერებდა საკუთარ თავს
-თებე უკვე მეათედ გამოიცვალე, მოდი დამშვიდდი, დაწყნარდი და ჩვეულებრივად ჩაიცვი.ყოველ ჯერზე უარესებს არჩევ
-ანანოო კარგი რა! სულ არ მეხმარები... ან იმას როგორ მთხოვ რომ დავწყნარდე?? იმ თორნიკესთან გამაგზავნა ხათუნამ, ის არ მყოფნიდა მის ოპერაციას რომ დავესწარი ახლა მის გვერდით უნდა ვიტრიალო, წარმოდგენც კი გულს მიხეთქავს იმის რომ შეიძლება მიცნოს- ქოთქოთით გადი-გამოდიოდა ოთახში და ნერვიულობისგან სულ აწითლებული იყო.
-თებეეე დაწყნარდი დამშვიდდი ახლაა, გონება ჩართე- ლეპტოპის მეორე მხარიდან მაშო და ანასტასია მის დამშვიდებას ცდილობდნენ თუმცა სულ ტყუილად...
-ვერ ვხვდები ასე რატო ბრაზობ ბიზნეს შეხვედრა ხომ არ გაქვს, დაფიქრდი და შესაბამისად შეარჩიე სამოსი.
-ნერვებს ნუ მიშლი... მითხარი ადამიანო შენ რომ ჩემი პაციენტი იყო როგორი ჩაცმულობა მოგეწონებოდა...ნუ რომელში არ შეგაშინებდი...
-რაიმე შენს ფორმებს რომ გამოკვეთდეს და დეკოლტეში ვიჭყიტებოდე- ჩაიცინა მაშომ
-შენს ორიენტაციაზე უკვე სერიოზულად მეფიქრება იცი...
-დაიწყო ისევვ
-ანანო დაადუმეე ეგ ახლა
-ნაგავოო კარგი რა!
-კარგი გვეყო, დაიგვიანებ ახლა, უკვე თერთმეტი საათია, ის შარვალი და თეთრი პერანგი ჩაიცვი
-სკოლის პირველი დღეაა?
-ასეთი თავ დაკარგული თებეაა უნდა ჩავიწერო ვიდეოთი... კარგი მაშინ ის ვარდიფერი პერანგი... და მაღალწელიანი შარვალი...
-მე ეგ ვარდისფერი არ მომწონსსს
-მემგონი კარგი აზრია.... თან ეს ფერი...თუ არაა არა ძალიან ბავშვურია მართალია ეს გაურკვეველი ორიენტაციის არსება
-ის მწვანე, ძალიან გიხდება თანაც კლასიკურში გადის დაა მშვენიერია
-თანაც მწვანე ამშვიდებს,
-მემგონი კარგი აზრია, მადლობა მოვემზადები ახლა მემგონი ყველაფერს ჯობია.
-კარგი, შეგვეხმიანე სანამ იმ შენს თორნიკეს ესტუმრები.
-კარგად- გათიშა და მომზადება დაიწყო, საკუთარ თავს ვეღარ ცნობდა, ჯერ ბავშვობაში მთელი ერთი წელი თორნიკესადმი უცნაურ ფანატიკურ დამოკიდებულებაში გალია, მერე ნახა და ყველაფერი იყრანტალა, ახლა სამი წლის შემდეგ ისევ მასთან მიდიოდა, შედარებით გაზრდილი თუმცა მაინც გონება არეული. ისევ გამოჩნდა მის ცხოვრებაში ბატონი ხუციშვილი და ეს ფაქტი მოსვენებას არ აძლევდა, ასევე ისიც რომ შეიძლება ეცნო და უხერხულ მდგომარეობაში ჩავარდნილიყო ცარკე სადარდებელს აძლევდა.
თორნიკე იყო მისი დაბნეულობის ყველაზე მთავარი მიზეზი,უჩვეულო ამპლუაში უხდებოდა მის წინაშე გამოჩენა ამჯერად ნერვიულობდა და თან იმაზე ტკიოდა გული თორნიკეს მისი დახმარება რომ სჭირდებოდა.
კართან იყოყმანაა წამით ისიც გაიფიქრა რომ უკან გაბრუნებულიყო და არ შესულიყო, მაგრამ მერე გაახსენდა ქალბატონი ხათუნა და ის რომ ამ მკურნალობაზე იყო დამოკიდებული თებეს მომავალი, თავს იმით იმშვიდებდა რომ მხოლოდ რამდენიმე თვე უნდა გაეძლო თორნიკესთან სიახლოვისთვის, ღრმად ჩაისუნთქა,ძალა მოიკრიბა და კარზე ზარი დარეკა, მალევე გაიღო კარი და თებესთვის უკვე კარგად ნაცნობი მაია, ღიმილით შეეგება გოგონას.
-თებე...მოხვედი რა კარგია
-გამარჯობა ქალბატონო მაია,
-გამარჯობა,შემოდი...- ღიმილით შეატარა კომფორტულად მოწყობილ სახლში, აშკარად ეტყობოდა გემოვნებიანი ადამიანის ხელი ინტერიერს, ძალიან მყუდრო და კომფორტული გარემო დახვდა.
-გთხოვ დაჯექი,- მდივნისკენ ანიშნა და თვითონაც მის წინ დაიკავა ადგილი.
-პირველ რიგში ძალიან მიხარია რომ აქ მოხვედი
-ქალბატობო მაია, ხომ ხვდებით რომ ეს ქალბატონი ხათუნას გამო გავაკეთე, მსგავსი აქამდე არაფერი გამიკეთებია.
-ვიცი, თუმცა ხათუნა შენზე ძალიან დიდ იმედებს ამყარებს, ის ამბობს რომ შენ ხარ ის ვინც თორნიკეს სჭირდება, პაატას დამხმარე იყავი და თორნიკეს მდგომარეობაც იცი, თანაც მის ყველა ოპერაციას ესწრებოდი როგორც გავიგე. მხოლოდ სამი თვე, სამი თვე მოგიწევს აქ გაჩერდე, შემდეგ კი ისევ შენს სამსახურს დაუბრუნდები- აღელვებულ თებეს გახედა და გაუღიმა-ახლა კი აგიხსნი უფრო დეტალურად რა გევალება, იცი რომ ფიზიკური მოვლა თორნიკეს არ სჭირდება.
-დიახ, დაახლიებით ვიცი რა მევალება.
-წამლები უნდა მისცე, ასევე დღის განმავლობაში უნდა აკონტროლო მისი კვების რაციონი, ვიმეორებ უნდა აკონტროლო და არა მოამზადო. გარდა ამისა თორნიკეს მარტო დატოვება არ შეიძლება, სულ მის სიახლოვეს უნდა იყო, უნდა აკონტროლო მისი ტემპერატურა, დილით მოხვალ ათ საათზე, საღამოს ექვსზე კი შეგიძლია წახვიდე, კვირაში სამი დღე შეგცვლიან. თუ წასვლა და განთავისუფლება დაგჭირდება წინასწარ უნდა ვიცოდე-სათვალე გაისწორა და ფურცლები მიაწოდა, იმედია მალე მიეჩვევი-
-შევეცდები ყველაფერი უმოკლეს დროში ვისწავლო და შეცდომები არ დავუშვა,
-თორნიკე მისი მდგომარეობის გამო მეტად აგრესიულია, შესაძლებელია მასთან მუშაობა გაგირთულდეს, თუმცა უნდა მიეჩვიო, სულ ცოტა ხანს...
-ყველაფერი გასაგებია
-მაშინ წავიდეთ და გაიცანი...- ფეხზე წამოდგა და თორნიკეს ოთახისკენ წაიყვანა,.. კარის შეღება და თებეს გულის ცემაც უფრო შენელდა,თითქოს სუნთქვის საშუალებაც წაართვეს, სხეული დაეჭიმა თავი ძლივს შეიმაგრა...
-თორნიკე.. თებე მოვიდა რომ გეუბნებოდი- მდივანზე იჯდა თორნიკე და ფანჯრიდან გაჰყურებდა ხედს.
-გამარჯობა-დაბნეულმა ამოთქვა თებემ -მე თებეა გომართელი ვარ... -თორნიკე ხმას არ იღებდა, სავარძლის სახელურზე აკაკუნებდა თიტებს,
-თორნიკეე გთხოვ...
-გამარჯობაა...კიდევ ერთი ფილოსოფოსი ჩემს ოთახში, იმედია შენც ისევე მალე წახვალ როგორც დანარჩენი სხვები-ირონიული ღიმილით წამოდგა ფეხზე თორნიკე და თებეს გახედა, გოგო აათვალიერა შემდეგ ისევ მაიას გახედა
-ასე კარგია?
-თორნიკე გთხოვვ
-დედა არ მჭირდება ამდენი ახალ ახალი ფსიქოლოგი,იქნებ ოდესმე მიხვდეთ.
-თებე ფსიქოლოგი არაა,ჯობია დაგტოვებთ და თავად გაიცანი, გაერკვიე სიტუაციაში, შენთან წყნარად საუბარს აზრი არ აქვს, ისევ წნევაამ ამიწია მე მგონი-ხელები აათამაშა და დატოვა ოთახი.
-შენ მემგონი გიცნობ...საიდან გამახსენე...- კართან მდგომი გოგო აათვალიერაა
-ენა ჩაყლაპე? სადმე შევხვედრივართ ერთმანეთს?
-ალბათ ვიღაცაში აგერიეთ, არ შევხვედრივართ ერთმანეთს...ნუ თქვენ ყოველ შემთხვევაში არ გინახივართ პირისპირ-
-და შენ ??
-მე პაატას დამხმარე ვიყავი და თქვენს ორ ოპერაციაზე ვესწრებოდი, - შეეცადა მტკიცედ ეთქვა,
-გასაგებია, თუ ჩემი ფსიქოლოგი არ ხარ გამოდის ჩემი ძიძა ხარ მაშინ
-უბრალოდ თვენი მდგომარეობა უნდა ვაკონტროლო და წამლების სწორად მიღებაზე პასუხისმგებელი გავხდე, საავადმყოფოდან გამომგზავნეს როგორც გითხარით პაატას დამხმარე ვარ და მისი ყველა პაციენტის ისტორია ვიცი.. ამიტომ ამარჩიეს..
-ძალიან ბევრს საუბრობ, ახსნაც არ არის საჭირო.
-კი მაგრ...
-ასეთი ახალგაზრდა ვერ ვხვდები რატომ ინადგურებ ცხოვრებას...-საუბარი გააწყვეტინა თებეს და ალმაცერად შეხედა
-სასაცილია მაგას მე რომ მეუბნებით
-ვინ მოგცა ჩემი ცხოვრების განსჯის უფლებაა პატარა წიწილა?
-არ განგსჯით, უბრალოდ ჩემს ცხოვრებას შეეხეთ,განადგურების მნიშვნელობა როგორც ჩანს თქვენ არ იცით, იმას ვაკეთებ რაც მომწონს და რაც მიყვარს
-ანუ ვიღაცეებთან სიარული და ძიძობა გიყვარს, ექიმობაც მოსაბეზრებელია, ახალგაზრდა ხარ იმ დროს რაც გართობაში უნდა ხარჯავდე და სხვა უფრო ბევრად საინტერესო საქმეებს აკეთებდე კონსპექტების წერაში და სხვისი დიაგნოზების დასმაში ატარებ- ისევ ფანჯარასთან დაჯდა და საზურგეს მიეყრდნო, თებე გაბრაზდა, ძლივს შეიკავა თავი არ მოვარდნოდა და რამე არ ჩაერტყა თავში.
-ძალიან ნაყოფიერია ის საქმე რასაც მე ვაკეთებ, მომავალში ჩემზე ბევრი ადამიანის სიცოცხლე იქნება დამოკიდებული, უამრავ ადამიანს დავეხმარები, მათ შორის თქვენნაირებსაც უმადურებს...
-რამდენს ბედავ.?- გაბრაზებული წამოენთო
-თქვენ დაიწყეთ, სწორედ ექიმების დამსახურებით ხართ ცოცხალიი
-და ვის რასი ჭირდება ასეთი სიცოცხლე? ჯობდა სიკვდილი დაეცლიათ ჩემთვის, ასე უკეთესი იქნებოდა...მაგრამ არა გადამარჩიეს და მერე ქმით ქულები დაიწერეს...
-თქვენ ცხოვრებას ძალიან ცუდად აფასებთ.
-გაჩუმდი, აღარ მინდა ამ გაზუთხული ფრაზების მოსმენა, კიდევ ერთი ფილოსოფიის მფრქვეველი რომელიც დედაჩემის მოთხოვნით გამოგზავნეს, შენნაირი აქ ბევრი ყოფილა, გირჩევ უბრალოდ გაჩუმდი და აქედან წახვიდე...-
-ჰაჰ...ვერ გადაწყვეტთ როდის წავალ აქედან.აქ უფროსი ამ კარში შემოსვლის მომენტიდან მე ვარ ასეც რომ არ იყოს,თქვენი საქმე ჩემი წასვლა მაინც არ არის როგორც უკვე აღნიშნეთ დედათქვენმა მომიყვანა აქ და მხოლოდ მის სიტყვას დავემორჩილები- ნიშნის მოგებით გახედა თორნიკეს რომელიც ირონიული გამომეტყველებით აკვირდებოდა გოგონას.
-ოჰოო, საინტერესოა როდემდე შენარჩუნდება ეგ აზრი.
-მანამ სანამ ეს საჭირო იქნება.
-ღმერთო ეს ყველაფერი უკვე მართლა აღარ შემიძლია... აღარ სრულდება...
-არც დასრულდება სანამ თავს ძალას არ დაატანთ და სასიკეთოდ არ შეცვლით თქვენს ფიქრებს და ცხოვრებას,
-ცხოვრებას? მე აღარ ვცხოვრობ... უბრალოდ ვარსებობ
-თქვენ გგონიათ რომ ეგრეა, ჯობია გამოფხილდეთ
-არ ვაპირებ ამ საუბრის გაგრძელებას.
-გაგიკვირდებათ და არც მე, წამლებს მოგცემთ...
-მე მეუბნები თავს იღუპავო და შენც არანაკლებს ჩადიხარ...
-კარგით,მე ეს მომწონს და ჯანდაბას- რამდენიმე წამალი აიღო და მიაწოდა, შემდეგ ტემპერატურა გაუზომა და ბოლოს ვენაში ნემსი გაუკეთა, მაიამ და ნუნუმ, მისმა დამხმარემ დაათვალიერებინეს სახლი აუხსნეს ყველაფერი და მოკლედ მაქსიმალურად შეეცადნენ თებეს თავი შინაურულად ეგრძნო.
შუა დღეს თორნიკესთან შევიდა ისევ, გადაამოწმა როგორ იყო და წამალებიც მიაწოდა.
-ისევ აქ ხარ შენ?
-გითხარით რომ არ ვაპირებ არსად წასვლას-
-რა გინდა?- უეცრად მასთან ახლოსს მიიწიაა და თვალებში დაჟინებით ჩააშტერდა, იმდენად ახლლოს იყო თორნიკეს სუნთქვა სახეზე ეფრქვეოდა თებეს, უხერხულად შეიშმუშნა და სწრაფად მოშორდა-ეს თვალებიი მინახავს სადღაც....
-გეშლებათ.. და კიდევ მე არაფერი არ მიმდა, იმას ვაკეთებ რაც დამავალეს, ახლა კი წავალ...-სუნთქვა აჩქარებული გამოვიდაა ოთახიდან, კედელს აეკრო და ხელი გულზე მიიჭირა, იმდენად მოქმედებდა მასზე ეს ჯიუტი ბიჭი მისი ასე მიახლოება...
საღამოს სახლში გაბრაზებული წავიდა, ანანო სახლში დახვდა კიდევ კარგი თორემ ვინმესთვის რომ არ მოეყოლა გასკდებოდა, ჩანთა მიაგდო და შესვლისთანავე დაიწყო
-ის ხათუნა ნამდვილი სადისტია, მანიპულატორი, ასე ვერ გავძლებ მის სიახლოვესსს ვერ ვუძლებ, მინდა დავეხმარო მაგრამ ჩემს თავსაც კი ვერ ვერევი და ვერ ვეხმარები, იმას როგორ დავეხმარები, თან სულ შეცვლილია ის ისეთი აღარაა, რომ ვნახე ცხოვრებაზე ასეთი ფიქრები არ ჰქონია..
-რთული დღე გქონდა აშკარად-ყავის ფინჯანი მიაწოდა -თორნიკეს რაც შეეხება ბევრი რამე გადაიტანა, ბუნებრივია
-აგრესიულია..
-მიეჩვევი თეებე,ვერ ვხვდები ასე რატომ ხარ, შენ ხომ გიყვარს თორნიკე მისი სიახლოვე უნდა გსიამოვნებდეს
-შენ გოგო თავშვი ტვინი გააქვს? ჰა გეკითხები...შენ იყავი ქერა ბავშვობობაში თუ მე ვერ გავიგე- ყავა დადო და ქოთქოთით გაიშალა თმა, მერე აქეთ-იქით სიარული დაიწყო
-მიყვარს მაგრამ შორიდან, ცალმხრივად ის ყურადღებას არ მაქცევს, არც მიცნობდა არც მომაქცევს და ის რომ ჩემთვის მუდამ მიუწვდომელი იქნება მისი ყოველი დანახვისას სულს მიხუთავს..გავგიჟდი... თან ასეთი თორნუკე.. სულ აღარ მინდა არაფერი.
-ერთ წუთს გაჩერდი ადამიანო მე დამეხვა თავბრუ
-ადვილი სათქმელია გაჩერდიი
-და შენც რომ ეცადო და თავი მოაწონო არაა?
-დამანებე თავი თუ ქალი ხარ, იმას მე არ მოვეწონები, ანუკის ნაირი შხვართის შემდეგ მე შემომხედავს?-ლამის ტირილიტ ამოიკნავლა და საწყალი თვალებით გახედა ანანოს-ცალკე ის მაქვს სანერვიულოდ არ მიცმოს, წარმოიდგინე რას იფიქრებს სულ დავიღუპები
-ნამდვილი გიჟი ხარ, ნერვიული და ამ სამედიცინოზე რატო ჩააბარე?? ვინმე უნდა შემოგაკვდეს?? როგორ გიცნობს, ძალიან შეიცვალე, ხუთი წელი გავიდა მას შემდეგ თებე ხუთი წელის წინ ნახე... წარმოიდგინე მას შემდეგ რამდენი შეენაირი შეხვდებოდა
-ანუ სხვებსაც ბევრს ეყვარებათ ასე?
-არა უბრალოდ სხვაც ბევრი გაეპრანჭებოდათქო ეგ ვიგულისხმე.
-აღარ მინდა საუბარი, ჯობია შხაპს მივიღებ და ცოტას ვიმეცადინებ
-ისე მაგ ხათუნასი არ მესმისს რაა, რატომ გაგზავნის კერძო მისამართზე როცა წესით საავადმყოფოში უნდა იყო მორიგე?
-არ ვიცი, მაგრამ ყვრლა გზა მომიჭრა, ძალიან რომ არ მჭირდებოდეს სულ არ დავთანხმდებოდი.
-შენი გამოსავალი ახლა თორნიკეა
-რატომ მაინც და მაინც თორნიკე, სხვა შემხვედროდა ხო შეიძლებოდა?!
-ბედია ჩემო თებეე ბეედიიიი- ფრატუნთ წამოდგა ანანო და სამზარეულოში გავიდა, თებე კი შხაპის ქვეშ განიხილავდა თავის ყოფას.
მეორე დღეს ზუსტად ისევ ისე იყო ყველაფერი, არაფერი განსხვავებული უხეში საუბრები და თორნიკეს სიახლოვე რომელიც თებეს კონცენტრირების საშულებას უკარგავდა.გაბრაზებული წამოვიდა ისევ სახლში.

ვერაფერს ცვლიდა მთელი თვე სულ ერთ ადგილს ტკეპნიდა, ძალიან ტკენდა გულს თორნიკეს აგრესია და მისი ტანჯვის ყურებაც არ შეეძლო.
ხშირად ჰქონდა ტკივილები, ტკივილისგან მთლიანად წაშლილი განადგურებული თორნიკე ძალიან მძიმე სანახავი იყო თებესთვის....
დაქანცული შეაბიჯა სახლში და ქოლგა დაკეცა,ძალიან წვიმდა და ირბინა გზაში რომ არ დასველებულიყო..
-ისევ მოხვედიი-კარის შეღებისას ირონიული ღიმილით შეხვდა თორნიკე
-კი.ხომ გითქხარი ჩემი წასვლის იმედი არ გქონდეს-მეთქი.
-არაფრის იმედი არ მაქვს მე
-სწორედ ეგაა პრობლემა... მაიამ წუხელ ტკივილები ჰქონდაო, რატომ დადიხარ?
-კი, ეს წყეული ფეხები თითქოს მოძვრა
-დაწყნარდი ადგილზეა, გამაყუჩებელს მოგცემ თუ კიდევ გტკივა
-არა, აღარ..-ეტყობოდა უძილარი რომ იყო, თვალები ჩაღამებული ჰქონდა და არც საუბრობდა ჩვეულად.
-მაიამ ისიც მითხრა რომ ორ თვეში ოპერაციის გაკეთებას აპირებ... გადაგიწყვეტია
-მერე?
-მიუხედავდ იმისა რომ შესაძლოა იმ საოპარაციოდან ვერ გამოხვიდე, მაინც რატომ თანხმდები?- ნემსი გაუკეთა და ქვემოდან ახედა
-არ მინდა ასე ცხოვრება...მოსაწყენია ან გავთავისუფლდები ან არა და გავქრები.-ვერაფერი ვეღარ თქვა თებემ, წამლების სიას ჩახედა
-ისე ჩემს ცხოვრებაზე ბევრად მოსაწყენი შენი ცხოვრებაა
-მერამდენედ მიმეორე?მე ძალიან მსიამოვნებს ის რასაც ვაკეთებ-მეთქი მეორედ გიმეორებბ უკვე
-მერე სიამოვნება გეყოფა? ადამიანი ბედნიერი უნდა იყოს, სიამოვნებას და ბედნიერებას შორის დიდი განსხვავებაა.
-მერე ბედნიერი რომ ვიყო მაგისთვის ვშრომობ
-და უვლი ნახევრად დავარდნილ ტიპს? გამეცინა...
-ეს პრაქტიკააა, გარდა ამისაა ეს აუცილებელია, სულ რომ არ მინდოდეს აქ მოსვლა იძულებული ვარ აქ ვიარო...მჭირდება გესმის??! იმისთვის რომ მერე ბედნიერი ვიყო და წარმატებული გავხდე...მეორედ ამაზე აღარ დამელაპარაკო თუ შეიძლება- გაღიზიანებულმა ამოთქვა და ნემსი ვენაში გაუკეთა
-ააააა მეტკინა
-უკაცრავად არ მინდოდა
-ხათუნამ გაიძულა?? სანამ დროა თავს უნდა უშველო აქედან უნდა წახვიდე გაშალო ფრთები და გაფრინდეე, ამის შესაძლებლობა გაქვსს...
-ისევ ჩემი წასვლა გინდა?თან აქედან კი არა მთლიანად სამედიცინო სფეროდან
-კი თან ისე რომ შენი არცერთი შემცვლელი აღარ მოვიდეს აქ.შენ და სამედიცინო სფეროს რაც შეეხება ემოციური ხარ და გაგიჭირდება, თანაც სულ სხვა პოტენციალია შენში...
-მოდი მე მივხედავ ჩემს პროფესიას... ხო და კიდე შეგიძლია მომკლა და მერე აღარავინ აღარ მოგეკარება მართლა, არც მე შეგაწუხებ, ნუ ფიზიკურად აინც სულიერად შენთან ვიტრიალებ და არ მოგასვენებ- ჩაიცინა და აბჭყვიალებული მწვანეებით გახედა
-დავფიქრდები...
-იმაზეც დაფიქრდი რომ ოპერაცია გააუქმო, ჩემი წასვლის დროა ახლა, დღეს კატო შემცვლის
-კიდევ ერთი პრაქტიკანტი...ის კატო ცოტა მოუხერხებელია
-დაგეთანხმები შენს ვენას ეტყობა კიდეც, არაუშავს ისწავლის
-რომ მხედავს ლობიოს მარცვლებივით იბნევა, მე ვკარნახობ რა გააკეთოს, ვაის გავეყარე და უის შევეყარეო...
-რას ვიზამთ...

სამშაბათს გაბრაზებული მივარდა თორნიკესთან, როცა ოპერაციის გაუქმებას არ დათანხმდა...კარი ეეაღო და მოჰყვა ბაასს
-ნამდვილი ვირი ხარრ, ჯიუტი არსება-ფეხზე წამოენთო და გავებული ალაპარაკდა-სულ არ მაინტერესებს შენ რა გინდა, ეგოისტი არსება ნუ ხარ!იფიქრე შენს ირგვლივ რა ხდება, დედაშენის შენი ოჯახის მდგომარეობაშიც შედი,ვერ აზროვნებ ...გიჟი არა უტვინო ხარ ნამდვილი უტვინოო-ლამის ყვირილით რსაუბრებოდა და აქეთ-იქით დადიოდა- მესმის რამხელა ტლივილი გადაიტანე, ისიც მესმის ახლა რასაც იტან მაგრამ შენ რასაც აპირებ თვითმკვლელობის ტოლფასია, შეგიძლიაა იმკურნალო იმედით განეწყვო, მესმის ამას დრო სჭირდება, მტკივნეულია მაგრამ მაინცც მედიცინა ერთ ადგილზე არასდროს დგას, შეიძლება რამდენიმე წელში ისევ დაუბრუნდე შენს ძველ ცხოვრებას, ივარჯიშო, ირბინო ისევ ისე იცხოვრო როგორც ადრე..მაგრამ შენ შენს თავს არ აძლევ უფლებას რადგან გეშინია, ტკივილს ვერ უძლებბ-
-მორჩი??-მშვიდად ამოთქვა თორნიკემ, ტუჩის კუთხე ჩატეხა და თავი გვერდით გადახარა-რა დღეშია შენი ნერვული სისტემა... ვაფასებ ამდენი სიტყვა რომ გამოიმეტეე მაგრამ ჩემი მდგომარეობიდან ეს მოვლენები სრულიად სხვა გვარად იგრძნობა და ჩანს...სხვაზე დამოკიდებული ცხოვრება არ მინდა, რაც შეხება ძველ ცზოვრებას ის არასდროს არ დაბრუნდება.კიდევ ერთი ჩემთან ამ ტონით საუბარს მოეშვი თორემ მაგ ლამაზ კისერზე მოხვეული ჩემი თითები შენი მოგუდვის მიზეზი გახდება.
-მშიშარა ხარ! და სუსტიც ყოფილხარ!
- ახლა ნერვები მიწყებს ტკივილს მერიდე რომ არ მოგახრჩო წიწილა ექიმო -ყავარჯნით წამოდგა და ფანჯრისკენ წავიდა.
-არ მეშინია-მეთქი,უკვე ვთქვი...-თვალებიი აატრიალა და მის გვერდით დადგა-ლამაზი ხედია აქედან...
-ასე უცებ მშვიდდები?
-გამოვათავისუფლე დაგროვილი ბრაზი, ახლა მშვიდად გეტყვი რომ ის ოპერაცია შენთვის საშიშია.
-აქამდე ვერ ვამჩნევდი ხოლმე ამ ხედს თითქმის არასდროს ვიყავი სახლში, როცა ვიყავი ან მეძინა ან კიდევ დაკავებული ვიყავი..- ოპერაციაზე არ გააგრძელა საუბარი ისევ ხედის თემა განაგრძო და ხმადაბლა საოცრად სასიამოვნო ხმით დაიწყო ძველი ამბების გახსენება
-შენს ცხოვრებას უნდა შეეგუო, ეცადო სასარგებლო საქმე აკეთო და კიდევ უამრავი რამ აღმოაჩინო, შენ მისი უკეთესობისკენ შეცვლა შეგიძლია.
-შემიძლია? მე აღარაფერი აღარ შემიძლია.
-აი აქ ძალიან ცდები, როგორ არ შეგიძლია შეგიძლია გადაადგილება, ფიქრის და აზროვნების უნარიც გაქვს, მთავარია მოინდომო და აუცილებლად შეეგუები
-დავდივარ? დიდი ტკივილის სანაცვლოდ...საშინელებაა...მე არ შემიძლლია შევეგუო ამ ყველაფერს, მეგონა ძლიერი ვიყავი მაგრამ აღმოჩნდა რომ არ ვყოფილვარ-სიმწრით ჩაიცინა და ნერვიულად გადაისვა თითები თმაზე-ჩემთან ასეთი საუბრები არ გევალება, კარგი ფსიქოლოგივით ნუ მებაზრები.
-მომეწონა კარგი ფსიქოლოგის საუბარი რომ უწოდე ჩემს მეტყველებას...
-არადა ერთი შეხედვით ძალიან ნერვიული ხარ, აქ როგორ ჩერდები ნეტა ის ვიცოდე.
-სააქმე საქმე მაჩერებს და ის პასუხისმგებლობა რაც მაკისრია...
-ჩემს ძმას ჰგავხარ ზოგჯელ ისე საუბრობ, ეს ექიმები ძაან ფილოსოფიას და საქმის სიყვარულს აწვებით.
- სიყვარულის გარეშე დამიჯერე არცერთი ადამიანი არ აიღებს ასეთ სარისკო მისიას საკუთარ თავზე....
-შემდეგი სამი დღე ვეღარ გიხილავ ფილოსოფოსო ეწიმო?
-ვერა, გამიცდები დამეწყო
-რა მაგარიაა...
-იმედია ის კატო თუ ვინცაა მოგხედავს
-აქამდე ის მივლიდა, ნარკომანისს ვენები მაგიტო მაქვს.
-ჩემი გაძლება რომ გიკვირს, ისიც ხომ გიძლებს?იმასაც ასე თუ ეჩხუბები მალეადეც
-იმასთან არ ვსაუბრობ და არც გაგდებას ვცდილობ ძალიან საყვარელია.
-მეწყინაააა ანუ მე საყვარელი არვარ?
-არა რა თქმა უნდა
-ცუდი ადამიანი ხარ- მოჩვენებითი ცრემლი მოიწმინდა მერე გაიცინაა.
**

-თებე დაგაგვიანდებაა- საბანი გადააძრო ანანომ და თავზე დაახტა
-ანოო კარგი რაა, მაცადე მეძინება, ძალიან ძალიან მეძინებაა-ამოიზმუვლა და ბალიში დაიმხო ისევ
-კლინიკაში უნდა წახვიდე, აუცილებელიაა თან სწავლობბ
-ჯანდაბააა- ზლაზვნით წამოსწია თავი-იქნებ მართალიაა და არ მინდა ეს ექიმობა?
-ოხ თებეააა გიჟი ხარ შენ მართლა არ გინდა ექიმობაა ჯობია კარგი ფსიქიატრი მოძებნო.
-ოო მე მოგატყუეე შენ უნდა დაგემშვიდებინე და გეთქვაა ჩემო ძვირფასო დაიკო, შენ შესანიშნავი ექიმი იქნები, მე მჯერა შენიიი ჩემო ნიჭიერო ეს არაფერი...მაგრამ ჰა გააფუჭე ყველაფერი-ხმა დაიწვრილებული ესაუბრებოდა და თან აბაზანისკენ დაიძრა-ოო დაიკოო ისე მიყვარხარ შენს საწოლსაც მე ავალაგებბ..ესეც უნდა დააყოლო
-ნაგავი ხარ, მდედრი მასხარა
-ძვირფასი ნაგვი ვარ.
-გადი დროზე თორემ დაგაგვიანდა, საწოლიც უნდა აალაგო დრო არ გეყოფა
-კაიი რა ანანიტოო..
-ჩემს ტანის გელს ნუ იყენებ თუ შეიძლება
-არ ვიყენებ
-აქ მოვიდა სიურნელი და როგორ არ იყენებ?
-კარგი ხო ჩემი გათავდა...
-იყიდი. -ჩაიცინა და სამზარეულოშიი გავიდა დაწყებული საქმის დასასრულებლად,
ანანომ უგემრიელესი საუზმე გაამზადა ამასობაში, ერთად მიუჯდნენ დები გომართლები სუფრას
-ვეღარ გკითხე, რა ხდება როგორაა ბატონი თოკაა?
-ისევ ისე...მკურნალობს, იმ ოპერაციის რიგში დგას და თავს იღუპავს.
-ყველაფერი დაკარგა, ისეთი აქტიური ცხოვრების შემდეგ როგორიც მას ჰქონდა ძნელია ოთახში გამოკეტვა, ალბათ მეც მასე მოვიქცეოდი
-მას შეუძლია იმ ოთახიდან გასვლა ჯერ ეს ერთი, მერე მეორეც სხვა გზებიც არსებობს მკურნალობისთვის.
-ხო მაგრამ მისი ტრამვა სრულფასოვანი ცხოვრების უფლებას არ აძლევს
-სულაც არა, მას გადაადგილება შეუძლია
-ქუჩაში რომ დაეწყოს ტკივილი და პარალიზება?
-ვინმე უნდა ახლდეს თან ვინც დაეხმარება... გული მტკივა ისეთს რომ ვუყურებ იმ ანუკიმაც რომ მიატოვა ეს სულ ცუდად აისახა მის ფსიქიკაზე როგორც ვამჩნევ
-მოიცაა თავად მოგიყვა?
-არა რა თქმა უნდა, გავარკვიეე იცი იმედი მაქვს რომ მომიყვება
...- დაღლილმა ჩამოისვა სახეზე თითები-
-რატომ მოგიყვება?-ჩაიცინა ანანომ-შენ არც მისი მეგობარი და არც მისი დაქალი არ ხარ, პირად ცხოვრებაზე რატომ გიამბობს?? ის ვერ გცნობს, მხოლოდ შენ იცნობ მას
-არ ვიცი და არ იყო შეხსენება საჭირო, რა სიმართლეს მომახლი ხოლმე
-ჯობია ოცნებას შეეშვაა, ცუდ დღეში ვარდები ხოლმე...
-ხო ახლა ჯობია უფრო ცუდ დღეში შევცურო, წავალ, მთელი დღემიცვალებულებთან უნდა გავლიო... მთელი დღე წარმოგიდგენია?
-ნუ კრავ მაგ წარბებს, შენ გინდოდა ექიმობა არავინ გაძალებდა. ჭკუით იცოდე,ბედნიერი დღე..
-კი ძალიან ბედნიერი დღეაა აბაა
-ხო მამამ დარეკა და იქნებ ამ შაბათ კვირას მოვახერხო ჩამოსვლაოო
-აუ რა კარგიაა, უთხარი დედას,ტყემალი გამოატანოს-სიცილით გაიხურა კარები დაა კლინიკისკენ წავიდა.
ის დღე იმაზე საშინელი აღმოჩნდა ვიდრე წარმოიდგენდა, ფსიქოლოგიურად შეგუებული იყო იმას რომ სულ წიგნებში ვერ შეისწავლიდა ორგანოებს და ნელ-ნელა პრაქტიკებიც დაეწყებოდა, მიუხედავდ იმისა რომ ოპერაციებსაც დაესწრო რამდენჯერმე, მიცვალებულის მუცელში ქეთიალი და ორგანოების დეტალური შესწავლა უარყოფითად აისახა, საშინელი გულის რევის შეგრძნებით წამოვიდა სახლში დღის ბოლოს, არაფრის თავი აღარ ჰქონდა იმ ღამითაც წესივრად ვერ დაიძინა და მეორე დღეც ავტომატურად საშინლად წარიმართა. ათი წუთითაც დააგვიანა თორნიკესთან მისვლა... ქოშინით მივიდა ხუციშვილების სახლამდე, ღრმად ჩაისუნთქა და დააკაკუნა, კარი მაიამ გაუღო
-გამარჯობა,
-გამარჯობა თებე შემოდი,
-ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისთვის,
-მხოლოდ ათი წუთი დააგვინე არაუშავს,
-იმედია ჩემს გამო საქმე არ გაგიფიჭდათ...
-არა ჩემო გოგო, გუგა წამიყვანს სამსახურში
-კარგი მაშინ თორნიკესთან ავალ, დროებით
-კარგი დროებით- ალეწილი სახით შეაღო კარი, ბატონი ინტერესით აკვირდებოდა ფანჯარაში რაღაცას ან ვიღაცას,
-გამარჯობა- ზურგჩანთა მდივანზე დადო თებემ და თორნიკეს მიესალმა
-გამარჯობა წიწილა ექიმო
-როგორ ხარ? გუშინ გქო და ტკივილები??
-არა, კარგად ვიყავი ... - გამოხედა და მერე ისევ ფანჯარაში გაიხედა- შენგან განსხვავებით, რა მოგივიდა?
-რა უნდა მომსვლოდა?
-ზომბის სახე გაქვს...- და ამის თქმაზე ლამის მართლა გალურჯდა თებე, ნუ იცოდა რომ ცუდი სახე ჰქონდა მაგრამ ეს სხვისგან რომ გაიგო მაინც და მაინც კარგი შეგრძბება არ ყოფილა, თან დილით ერთი საათი ცდილობდა დასიებული თვალების, აწითლებული სახის და ჩაშავებული თვალის უპეების დაცხრომას.
-....
-კარგი ცოტა ვაზვჯადებ, მაგრამ მაინც უცნაური სახე გაქქვს
-უძილარი ვარ
-ეგ ერთი შეხედვითაც ადვილი მისახვედირაა
-ვერ ვხვდები რა გინდა... თუ შეიძლება დაწექი რომ ნემსი გაგიკეთო
-არაფერი არ მინდა, ვცდილობ ადამიანური საუბარი წამოვიწყო- წამოსვა და პერანგი აიწია, დაკვირვებულად გაამეთა ნემსი ვენაში თებემ შემდეგ დაამუშავა და წამოდგა.
-ცუდად ხარ?-სრულიად სერიოზულად გახედა
-ცოტათი... -
-თუ გინდა მესაუბრე
-რამე მოხდა თუ რას მივაწერო შენი დღევანდელი ეს განწყობა?
-არაფერს, კარგად მეძინა წუხელ, შენ კი დააგვიანე შემდეგ საშინლად დაღლილი სახით მოხვედი.
-რთული დღე მქონდა გუშინ, ღამით ვერაფრით ვერ დავიძინე დილით უძილობის დამალვას და სახის დალაგებას შევყევი, დრო ვერ შევამჩბიე და ამიტომ დამაგვიანდა...
-ახლა გასაგებია..
-შენ როგორი დრო ატარა კატოსთან ერთად?? გუშინ სასეირნოდ გასულხართ გავიგე
-კი, სხვათა შორის კარგი მოსაუბრეა კატუნა, გასეირნებაც მომიხდა.
-ძალიან კარგი...- გაბრაზდა მაგრამ თვითონაც ვერ მიხვდა რაზე ისედაც გაფუჭებული ხასიათი სულ მთლად გაუნადგურდა, წიგნი აიღო და მდივანზე ჩამოჯდა,
-ხდება ხოლმე, მალე მიეჩვევი...
-უკაცრავდ?? რას გულისხმობბბ - თავზე წამომდგარ თორბიკეს ახედა
-შენს გუშინდელ დღეს და მორგში მუშაობას...
-შენ რა იცი სად ვმუშაობდი?
-კატომ თვქა, არ გეგონოს მაინტერესებდა უბრალოდ ბევრს საუბრობს და ეგეც თქვა რომ საშინელებების ჩადენა გიწევდა..
-ჩემზე ჭორაობდით?
-კი თან ყავას ვსვამდით
-ცინიკოსო
-მგრძნობიარე წიწილა ექიმი- ჩაიცინა და კარი გამოაღო
-სად მიდიხარ?
-სანდროს ოთახში, დავალება დამაწერინეო მთელი საღამო მთხოვდა.
-წამოვიდე?
-არა, ცოტა დაისვენე, არ მინდა რამე არასწორად გააკეთო და ჩემი ტკივილი ისედაც აუტანელი გახედო-ირონიულად გახედა და გავიდა, თებემ კი გაბრაზებულმა დააგდო წიგნი და ასევე გაბრაზებულმა და ეჭვიანობით გონება გადატრიალებულმა მობილურზე თამაში დაიწყო ცოტა რომ დამშვიდებულიყო...

ნახევარ საათში დაბრუნდა თორნიკე, თებე ხმას არ იღებდა უბრალოდ იჯდა და თამაშობდა.
-გამაყუჩებელი მომეციი-საწოლიდან წამოდგა და ჩავარდნილი ხმით ამოთქვა.
-არ შეიძლება
-აბა ტკივილმა გამაგიჟოს? რა გინდათ წყნარად სიკვდილის საშუალება მაინც მომეცით-გაბრაზებულმა გადმოჰკრა ხელი ტუმბოზე დადებულ წყლის ჭურჭელს და გადმოაგდო, სულ დაიფშვნაა ხმაზე შეხტა თებე,
-გაგიჟდი?
-გამაყუჩებელი მომეცი!
-უკვე გამაყუჩებლებზე დამოკიდებული გახდი
-შენ რა გინდა ?? გავხდეე.
-ახსნა მეზარება, არ მინდა ხელებში ჩამაკვდე, შეეცადე დამშვიდდე თუ ვერ მშვიდდები კატოს დავურეკავ და ის დაგამშვიდებს!- ვითომ არაფერიო ისე ამოთქვა
-ძალიან მიშლი ნერვებს!
-შეგიძლია მაიას უთხრა და გამაგდო,- მხრები აიჩეჩა და მობილური გვერდით გადადო- ისედაც ბევრ გამაყუჩებელს სვამ, გართულებებს გამოიწვევს ახლა რომ კიდევ მოგცე, მიეჩვევი და მერე სულ აღარ გიშველის, მოგიწევს გაზარდო დოზა და საბოლოოდ უამრავ ზიანს მოგიტანს ყველაფერი ეს.
-ტვინს ნუ *#ავ რა, მტკუვა ფეხები, გესმის? მტკივაა, ნუ მაიძულებ გეუხეშო მომეცი წყეული წამლები.
-თორემ მერე მაგ ტუმბოსაც დალეწავ..ნამდვილი ცხოველი ხარ, აიღე და დალიე, მშიშარაა ეგოისტი, მხოლოდ საკუთარი თავი განაღვლებს-გაბრაზებულმა მიაწოდა მოულოდნელად მკლავში დაქაჩა თონიკემმ და ძლიერად მოუჭირა
-ძალიან ხომ არ აიშვი? როგორ მესაუბრები?
-კარგ ხაასიათზე აღარ ხარ?- თვალებში შეხედა და მერე მკლავი გაინთავისუფლა- მეტკინაა.- ოთახიდან გავიდა თუმცა გასვლა და ცრემლების წამოსვლა ერთი იყო, გული აბაზანაში კოიოხა და შემდეგ ისევ ბატონთან დაბრუნდა, ნამტვრევები აკრიფა.
უხმოდ გაუზომა ტემპერატურა, ხმის ამოღების სურვილი დაკარგა, აშკარად ეტყობოდა გაბრაზებული რომ იყო,
მდუმარე ყოფამ ერთი საათი გასტანა და მერე ისევ თორნიკემ ამოიდგა ენა
-ბოდიში, უხეშად მოგექეცი...- ბოხი ხრიწიანი ხმით ამოთქვაა, ყურებს ვერ უჯერებდა თებე,ალმაცერად გახედაა, ისეთი სახით იჯდა სულ გადაავიწყდა თებეს გაბრაზება მივარდა და ჩაეხუტაა ისე ესაყვარლა მისი ეს სიტყვები და ქცევა.
-თქვენ ისედაც ვერ აკონტროლებთ თავს ბატონო თორნიკე -ღიმილით გახედ-არ გავბრაზებულვარ, შენი ოთახია და თუ მოისურვებ დალეწე ყველაფერი, არც შენი ღრიალი მადარდებს, ჩემი სათქმელი გითხარი უკვე და თავიდა აღარ განვმეორდები.
-მართალი ხარ, მშიშარა გავხდი...მეშინია ოდნავ რომ ტკივილს ვიგრძნობ... ამიტომ მინდა გამაყუჩებელი, ისეთი აუტანელია ის გრძნობაა როცა ძალიან მტკივაა მის თავიდან ასაცილებლად ყველაფერს ვაკეთებ.
-მესმის მაგრამ ყოველთვის არ გექნება ეგ აუტანელი ტკივილები, ასე თუ გააგრძელე ძლიერი ტკივილების დროს აღარ გიშველის ეგ წამალი რადგან შენი ორგანიზმი მიეჩვევა.
-ხელში ცუდად ნუ მომყვები მაშინ ...
-შენი ბრალია, სულ იმ კატოს განებივრებული ხარ
-მეჩვენება თუ კატო არ გევასებაა თებუშ?- სიცილი ვერ შეიკავა და საეჭვო მზერით გახედა
-რა სისულელეაა,
-სულ ისე ახსენებ რომ გემჩნევა გაღიზიანებს
-გეჩვენება...არანაიირ პრობლემა არ მაქვს მე კატოსთან.
-ნამდვილად?
-დიახ და ეს რა არის?მე მეჩხუბებოდი მეწვრილმანე ხაროო და ახლა ეს რა მოქმედებაა? ჩემს საუბარსაც უკვირდები.
-კი... იძულებული ვარ.
-ვგონებ ისევ ვიჩხუბებთ, ჯობია არ აგყვე
-ზოგჯელ ჭკვიანი ხარ-სავარძელზე ჩამოჯდა თებე.
-რა მოხდა ?
-რას გულისხმობ?
-რატომ გაგიფუჭდა ხასიათი ნახევარ საათში, არამგონია ეს სანდროს დავალების ბრალი იყოს.
-გეჩვენება
-არ მეჩვენება ჩემი მოსვლა აქამდეც გაღიზიანებდა მაგრამ ასე არა, რამე მოხდა?
-რატომ უნდა მოვყვე შენთან რა მოხდა? მართლა დაქალი ხომ არ გგონივარ?
-შენთვის ვამბობ მოგეშვება გულზე, თავს არ ვიქებ თუმცა მაინც გეტყვი სამეგობროში მეუბნებიან რომ კარგი მსმენელი ვარ...
სულ ორი წამი და წუთიერად მათი თვალები ერთმანეთს გაუსწორდა, მიუხედავად სევდისა უდიდესი ენერგია მოდიოდა თორნიკეს შოკოლადისფერი თავლებიდან, გრძნობა დაკარგა თებემ, ისე მოუნდა მისულიყო და თვალთან ეკოცნაა ლამის სული განუტევა იქვე... თორნიკეს ჩაეღიმა თავი კედელს მიადო და დაბალი ბარიტონით დაიწყო.
-ჩემი საუკეთესი მეგობარი და საცოლე საკუთარ ქორწილში მეპატიჟებიან..
-უტვინოები, რატომ უნდა დაპატიჟო ქორწილში ისეთი ვინმე ვინც ვერც ცეკვავს და ვერც სვამს, საჩუქარი უნდათ ალბათ, სულ გაფუჭდა ეს თაობა...
-ხო მაგისთვის გადავედი ჭკუიდან- გულწრფელად გაეცინა თორნიკეს თებეს ტონზე.
-ნაგავი ადამიანების გამო არ ღირს საკუთარი ცხოვრების დანგრევა.-ამჯერად სერიოზული ტონით დაიწყო თებემ
-ვიცი, მაგრამ ძნელია... ანუკი ჩემი საცოლე იყო, რატი კი ჩემი საუკეთესო მეგობარი...ორივემ მიღალატეს, იმ დროს როცა მე რეამინაციაში ვიწექი თურმე მათ დამშვიდებებში და ნუგეშში ერთმანეთი შეუყვარდათ
-ნამდვილას საშინელებაა, თუმცა დამიჯერე უარესებიც არსებობს, ადამიანები მოდიან და მიდიან.
-ამ მდგომარეობაში ვიყავი და მაინც უკან გავედევნე და ახსნა განმარტება მოვთხოვე, მომაძახა შენნაირი უუნარო არსება არ მჭირდება, მე გვერდით ადამიანი მინდა, ზუსტან ისეთი ადამიანი როგორიც რატიაო...პირდაპირ მომახალა თვალიც არ დაუხამხამებია ისე მიმატოვა შუა ქუჩაში და რატისთან წავიდა.
-რომ გცოდნოდა რატისთან მიდიოდა მაშინაც გაედევნებოდი?
-არა რა თქმა უნდა...
-დღეს დაგპატიჟეს?
-კი..გაგვიხარდება თუ მოხვალო რატიმ მითხრა,
-რა უსირცხვილობაა,
-არ მინდა მეგობრობა დასრულდესო.
-აი ხომ არ ვიცნობ შენს მეგობარ რომიოს და ჯულიანას მაგრამ შენი ყოფილი ჯულიანა იქნებოდა მეტად აქტიური,
-ისეთია ყველაზე შეუძლია იმოქმედოს, რაღაც სასწაულია
-შენც გაშტერებდა ანუ...ა
-არ მინდა ამაზე საუბარი
-აღარც მე ჯობია თამაში დავხურო
-მაჩვენე ეგ თამაში, მეც მაინტერესებს რა არის -ჩაისუნთქა და მერე მობილური აართვა
-ეიი
-რა? არ შეიძლება?
-არა ჩემი საკუთრებააა
-რა კარგი რამეაა
-არ გაქვს უფლება, შენი მობილურიც გაავს
-ნუ ა**რებ .ოკ?
-ღმერთმანი- ჩაიცინა და ფეხზე წამოდგა.. უყურებდა როგორ გულიანდ თამაშობდა, პატარა ბავშვს ჰგავდა და არ ჯეროდა ეს მის თავს რომ ხდებოდა...ღრმად ჩაისუნთქა და ფანჯარა გამოაღო.
-ისე შენზე არაფერი არ ვიცი,არადა ერთი თვეა აქ დადიხარ.
-კარგ დროს დაინტერესდი,იქნებ მანიაკი ვარ
-მანიაკები თუ ასეთ მაგარ თამაშებს თამაშობენ ჯანდაბას მომწონს.იყავი.
-შენს მობილურსაც რომ აგვს მაგ თამაშის გადმოწერის ფუნქცია იცი ალბათ ხო?
-კი წეღან მითხარი
-სად იყავით გუშინ შენ და კატუნა?
-პარკში გავედით, კარგი გოგოა კატო
-გავიგე, არაა საჭირო განმეორება
-ხომ ვიძახი ვერ იტანთქო რაა-ეშმაკურად გახედა
-ითამაშეე ან მომეციი
-იყოს ვითამაშებ...
-არ გინდა ცხოვრება შეცვალო?
-მაინც
-რა ვიცი, მაგალითად უფრო ხშირად გადი ხოლმე გარეთ, სწორად ფიქრი დაიწყე და ნელ-ნელა ყველაფერი მოვა და მოვა.
-ხო?
-ხო...მესმის შენი ვიცი რაც გიტაცებდა მას უეცრად ჩამოშორდი... მანდილისნების ყურადღებაც მოგაკლდა, რაც მეორე სტრესია.ამის გამო არ უნდა დაკომპლექსდე,
-სექ**ლოგიიც ხარ? რა მაგარია მულტიფუნქციური წიწილა ექიმი -ირონიულად ჩაიცინაა და აწითლებულ თებეს მიუახლოვდა.- ძვირფასო,რომ მინდოდეს აუცილებლად მივიპყრობდი მანდილოსნების ყურადღებას, მაგის ძალა კვლავ მაქვს-ეშმაკურად აათამაშა წარბები
-ცინიკოსო! ასე როგორ ბედავ საუბარს
-ჩამოცხა თუ რატო აწითლდი?
-იდიოტო,
-უფრო უკომპლექსო მეგონე,
-სულაც არ ვარ კომპლექსიანი, უბრალიდ ის არ მიგულისხმია რაც შენ განმიმარტე
-კომპლექსიანი წიწილა
-კიდევ თუ გააგრძელებ ფანჯრიდან გადაგაგდებ- ინსტიქტურად ბალიში აიღო ხელში
-სასწაულია შენ მართლა არ ხარ ნორმალური,
-არც შენ, მე თვით გვემაში ჩავარდნილი მაინც არ ვარ.-
-ცივაა დაკეტე ეგ ფანჯარა
-სუფთა ჰაერი გჭირდება საშინელი ჩახუთულიბაა იქნებ გაგეხსნას გონება
-მე მომწონს,მანდილოსნების ყურადღებას რაც შეეხება კატიუშაა თვალებში შემომციცინებს
-საშინელი ადამიანი ხარ!თამაშობ
-არა, ფაქტია მე არაფერს არ ვაკეთებ.
-დეპრესიული მანიპულატორი!
-შენ არ მოგწონვარ?
-ვკვდები ისეე, იდიოტო, ვინ ესაუბრება ასე გოგორბს?
-უფრო მეტი რომანტიკა?
-გაჩუმდი!
-კარგი აზრიაა წავაგებ ამ ხელსს..- საღამოს შვიდის ნახევარზე უკვე სახლში იყო, ემოციებით გადატვირთული შევარდა ოთახში, ანანო არ დახვდა ამიტომაც ღიღინით მიიღო აბაზანა და თორნიკეზე ეცინებოდა, გრძნობდა რომ მირჩვია ვერ გაიგო უნდა გახარებოდა თუ არა ეს ფაქტი...
რომ გამოვიდა რა თქმა უნდა ყველაფერი მოუყვა ანას და დაიცალა, შემდეგ კი დაქანცულს მიეძინა.

შემდეგ დღესს ისევ იგივე, წამლები მკურნალობა და ჩვევად ქცეული საუბრები რომლებიც ძალიან სიამოვნებდა.
-ახლა ავარიაზე მომიყევი
-ხომ იცი რაც მოხდა?
-შენგან მაინტერესებს.
-დღეს ზედმეტი ინფორმაციისგან ტვინი გადაგეღლება,
-კარგი ხო კარგი ნუ ილაპარაკებ, მე არ დამაბრალო მერე ფეხი რომ აგტკივდეს.
-....
-ისაა და არ გინდა სადმე გავიდეთ?
-არა.დღეს ცუდად ვარ
-კატოს რომ ეთქვა იმას ხომ კარგად გაყვებოდი? იმას მოსწონხარ და თან ყვები, მე უბრალო მედდას არაფერს არ მიჯერებ!
-შენ და კატოს შორის ასეთმა რა კატამ გაირბინა
-შავმა!
-ჯანდაბას იყოს, წამოვალ წავიდეთ ოღონდ ხომ იცი...-
-ბევრს ვერ ივლი და დიდხანს ვერ გავალთ სახლიდან, ძალიან მაგარი ადგილი ვიცი და იქ წავიდეთ.
-თანახმა ვარ, - ღიმილით ახედა.
დაახლოებით პირველი იყოო სახლიდან რომ გავიდნენ,რულთან თებე მოკალათდა და საყვარელი ადგილისკენ წაიყვანა თორნიკე აჟიტირებული იყო და ძალიან უხაროდა რომ გაჰყვა,
ცოტახნის სიარულის შემდეგ მანქანა გორაკხე გააჩერა თებემ, მთელი თბილისი ხელის გულივით მოჩანდა, სასიამივნო ნიავი უბერავდა, ირგვლივ რამდენიმე ამწვანებული ხე იდგა და გორაკის თავზე ორი აყვავებულუ ალუბალი,
-აბაა როგორკ ადგილია?- ღიმილით გახედა ჰორიზონტს, ჩამავალი მზის სხივი მის სახეზე ლამაზად ირეკლებოდა, სასიამოვნო ნიავი მხრებზე ჩამოყრილ თმებს ნაზად ურხევდა.
-ლამაზი-ჩაიცინა თორნიკემ და თვალებ აბრჭყვიალებულ თებეს გახედა
-ძალიან მიყვარს აქ ყოფნა,აქ რომ ჩამოვედი როცა ძალიან გამიჭირდებოდა მაშინ მოვიდოდი ხოლმე, მთემი ქალაქი ჩანს შეგიძლია იყვირო დაიცალო ყველა ემოცია გამოუშვაა ისეთი შთაბეჭდილეებაა თითქოს ყველას გააგონებ მაგრამ არავის ესმისს, რაღაც მხრივ ეს კარგია... თავისუფლებას გრძნობ-საბარგული გააღო და პლედი ამოიღო ასევე პარკში სასუსნავები და ხის ქვეშ მოკალათდნენ.
-ღრმად ისუნთქე, დიდი ხანია სუფთა ჰაერი არ უგემიათ შენს ფილტვებს.
-მოველოდი კატოს ახსენბდი
-ნუ გადეკიდე კატოს.
-შენ გადაეკიდე წიწილა ექიმო-
-რა გინდა?-დაბღვერილმა გახედა-იმ ოთახში გაგიჟდები შენ ჰალუცინაციები გაქვს.
მარილიანი ჩხირის შეკვრა გახსნა თებემ და ისეთი გემრიელად შეჭამა გეგონებოდათ რაიმე დელიკატესს მიირთმევდა
-ნეტარებააა-თვალებ დახუჭულმა გაუწოდა შეკვრა თორნიკეს.
-როგორც წესი არავის ვუნაწილებ, თუმცა შეგიძლია შენ მიირთვა
-არ მიყვარს
-რა? ეს არ გიყვარს? ყველის არომატითააა
-არ მინდა, საზიზღრობაა
-მაგას როგორ ამბობ ჩხირებზე?
-ჩვეულებრივად,-მხარი აიჩემაა და მობილური მოიმარჯვა.
-მეწყინა...
-არაუშავს გადაიტან ბავშვო-ფეხზე წწამოდგა და ქალაქს გადაავლო თვალი, მართლა მოეწონა ამ გადარული გოგოს საიდუმლო სამყოფელი, კარგად გრძნობდა თავს, ოდნავ დამშვიდაა თან თებეზე და მის გულწრფელობაზე ხალისობდა, პატარა ბავშვივით მიირთმევდა მარილიან ჩხირებს და ათას კომენტანს აკეთებდა .
-ავარიაზე მომიყევი- სერიოზული სახით გადახედა ბოლოს თორნიკეს
-ტრადიციად გექცა მემგონი ჩემთან საუბარი...
-მომიყევი
-შუა დღე იყო, უფრო სწორედ უკვე ბინდდდებოდა, სპორტ დარბაზიდან გამოვედი სრულიად წყნარი ნაბიჯებით გამოვუყევი სახლის გზას, მერე ვიღაც ს**რი რომელიც არანაკლებ ს**რ შეყვარებულს გადაჭედილ ქუჩაზე ასწავლიდა მანქანის მართვას, ქვეითების სავალზე დიდი სისწრაფით შემოვარდა, კედელზე მიმაჭყლიტა და ფაქტიურად ორად გამტეხა...
გაკვირვებულმა გახედა თებემ
-ყველაფერი გახსოვს?
-გონება არ დამიკარგავს, ყველაფერი მახსოვს, ისიც ვიგრძენი ძვლები როგორ ჩაიფშვნა, იმასაც ვხედავდი როგორ ცდილობდნენ ჩემა გამოყვანას.თითქოს შუაზე გამჭრეს, წელიწად ნახევარი გავიდაა მას შემდეგ თუმცაა მაინც მახსოვსს...არც დამავიწყდება არასდროს... ბოლოს შოკურ მდგომარეობაში ჩავვარდი.
-იმ ცოლ-ქმარს რა ბედი ეწიათ-
-როგორც ვიცი დაიჭირეს, ალბათ ის დრო რაც ერთად თაფლობის თვეში უნდა გაეტარებინათ ციხეში აყურყუტეს, მერე კი დიდი თანხის სანაცვლოდ გამოძვრნენ...
-მოიცა ახლა თავისუფლები არიან?
-კი.. და შენ ისე კარგი დაქალივით ჩამომიჯექი და მეჭორავები აქქ
-დაქალი რომ ვიყო ყავას მოვიტანდი და გიმკითხავებდი, ასე რომ პრეტენზიები მოაშორე...- ფეხზე წამოდგა
-ანუ დაქალებს მკითხაობ?
-არა, უბრალოდ სიტყვის გასალამაზებლად ვთქვიი
-წავიდეთ,
-კარგი, როგორც გინდა-
დღე ისე დასრულდა თორნიკეს ტმივილი არ უგრძვნია, ეს ფაქტი მეტად სასიხარულო იყო მაიამ ყურებს და თვალებს არ დაუჯერა როცა ეზოში მოსაუბრე თებე და თორნიკე დაინახა, ოთახში საბოოო პროცედურებს აგვარებდა თებე და წასასვლელად ემზადებოდა
-მორჩა.
-წიწილა ექიმო ხვალ ვერ გიხილავ ხო?
-ხვალ შენი კატიუშა მოვა, გაგიმართლა ექიმებში, ერთის მობილურით თამაშობ და თან გყვება. მეორეს მალე დაკერავ და ალბათ მერე ...ხო მოკლედ მიხვდი შენც, ახლა წავალ ნახვამდის.
-ჩაოო..-სიცილით გაააცილა თოკუნამ.

ცხრა საათი იყო, ჯერ კიდევ არ იყო კარგად გამოფხიზლებული, ტკივილის გასაყუჩებლად წამალი დალია და ფანჯარასთან დაჯდა, ხედის თვალიერებით იყო გართული უეცრად კარი რომ გაიღო და ხმაურით შემოვიდნენ ოთახში გიორგი და თემო ტორტით ხელში უკან კი სანდრო მოჰყვებოდა ბუშტებით.წარბ აწეულმა გახედა თორნიკემ სავარძლიდან, თან გაკვირვებული იყოო..
-ჩაააქრე შე*მა დაიწვაა სანთლებიი-
-თევნ ხო ნორმალურად ხარ?
-რა როჟა გაქ ტო? რა იყოო-რეაქცია რომ არ ჰქონდა თორნიკეს გაკვირვებულმა დახედა გიორგიმ.
-რა მასკარადია, რა ცირკი მოაწყვეთ?
-კაციი შენი 25_ე დაბადების დღე არ გახსოვს?
-შეჩ ასე შეიძლებაა..
-ვერ ხართ ხო??? ჩემი დაბადების დღე ივნისში იყო ახლა აგვისტოა!- ამის თქმა იყო და სანდრო ახარხარდა, ბიჭები ჯერ ვერ მიხვდენნ რაში იყო საქმე, მერე კი თითქოს გონს მოეგნენ
-ოხხხ სანდროოოოოო!
-როგორ გაებით?? ... გუგააა მომეცი ჩემი ოცი ლარიი ხომ გითხარიი მივატყუებთქოო-სიცილით გაიქცა ოთახიდანნ
-ეს ვინაა ტოო, გაგვამასხარავაა იმენაა
-რამ გამოგაშტერათ?? - თორნიკე გულიანად ხარხარებდა-სულ გადაგიყვანათ თქვენ იმ პროტეინებმაა ჭკუიდან.
-კაი შეჩ, ისე ცხელა გადამავიწყდა დაიწყო იმ მაიმუნდა ბავშვმაა უნდა გავახაროთოო და გადაატრიალა ტვინი.
-გუგაა ჩარეული..ვითომ დასტოინი ექიმი ეგ...
-დადე ეგ ტორტი მაინც.
-ახლა ამაზე იღადავე
-ეექვსი წლის ბავშვმა როგორ მოგატყუათ
-ეს ვინ გაიზრდებაა ტო- თემომ სამკუთხა ბარბებიანი ქუდი მოიხსნაა
-ეს რამ დაგახურებინა?
-რამ კი არა ვინ... სანდრომ დამამხო თავზე, ის ვიდეო წააშლევინეე მერე
-ვახხ
-მაია დეიდას გავუტან ამ ტორტს დაჭრას...
-მოიცა არ გიტყდებაა რას ეტყვი?
-ვითომ ისე მოვართვი ჩემს ფისოსს
-ახლაა ისე მორთმევით მოგხვდებაა ეგ ტორტი
-მიააუუ
-თემოო გაათრიეე...- საბოლოოდ სამზარეულოში ცივი ყავებით და ტორტით ნასიამოვნები ბიჭები აიცილით ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს.
-სანუკო მაყუთი რაში უნდა დახარჯო?
-არ ვიცი.მოვიფიქრებ.
-რომელმა მოიფიქრეთ?
-ერთად, ჭკვიანი უფროს უნცროსი ძმანი ვართ ჩვენ-გაიცინაგუგამ და ყავა მოსვა.
-ხო ძალიანნ...
- უნდა წავიდე მე ახლა, კარგად ვიცინეე ამ დილა უთენია,საავადმყოფოში მაგვიანდება
-კარგი ბატობო ქირურგო
-ხო არაფერი გინდა თორნიკე??
-არა გუგასონ..
-მაშინ წავედი ჭკუით- გუგა წავიდა, სანდრომაც მე თქვენს ლაპარაკს ვერ ვიგებო და იქაურობა დატოვა.
-შენი ძევოჩკუ ახალი ექიმი ვინაა როგორია? ამდენი ხანია გივლის და არ გაგვიცნია -ცალი თვალით გახედა თემომ
-ისევ იზეთი უჟმური დამაა ქალიაა წინა რომ იყო ძმაო- სიცილით გახედა გიორგიმ-თუ კატუსას გავს?
-ის დამა ქალი შენ მოგწონდა
-არა ფისოო არ იეჭვიანოო არ მომწონდა.
-რა ქვია? ვინაა ? ახლაგაზრდაა?
-კი, 22 წლისაა.
-ღდაობ? და ეგ ბავშვი გივლის?-გაიცინა გიიორგიიმ
-რა გაცინებს შ*მა, 22წლის ბავშვში სად გინახავს.
-ხო მაგრამ მაინც ახალგაზრდაა რავიციი, ადრე არაა?
-საზღვარ გარეთ ვსწავლობდიოო თუ რაღაც ასეთი აღარ მახსოვს.
-ვინაა სახელი გვითხარი მოვძებნიით აბა ვის ვანდობთ ჩვენს მარგალიტს ხო უნდა ვიცოდეთ
-თებე გომართელი მემგონი- წვენი მოსვა და სანდროს მიცემულ საჩუქარს გახსნა დაუწყო თავად, ბიჭებმა ფოტოები გადაათვალიერეს ამასობაში.
-არარსებობს-წამოიყვირა გიომ
-რა მოხდა შე *ლეო გამისკდა გული
-ეს გოგო ვიციიი ტოოოო, -გაიცინა და თორნიკეს გახედა-ვერ იცანი შენ? რა დონის *რი ხარ...
-უნდა მეცნო?
-კი უნდა გეცნო, შენ ესაუბრე ამ ციმციმასს...
-დაფრქვი ბიჭო ვინაა მეც მაინტერესებს-თემო უფრო ყურადღებით დააკვირდა ფოტოს
-რა გინდათ რატომ არ მასვენებ ამოღერღე..
- ეს ისაა ბორჯომში მარკეტში რომ გკერავდა, პირდაპირ რომ მოგახალაა
-რაებს ბოდავ
-რა ვბოდავვ, არ დამვიწყებია ზუსტად ვიციი შენც დააკვირდი რომ მოვა, მისი თვალები როგორ ვერ იცანი უფრო გალამაზებულა კიდევ, და დახვეწილა- ჯერ ბიჭებს გახედაა თორნიკემ, მერე კი შეეცადა გახსენებას
....ეშმაკური ღიმილით მოაშორა მონიტორს თვალი..
-მართლაა ისაა ეე!

****
****
დილით თორნიკეს ზარმა რომ გაღვიძა ჯერ ეგონა სიზმარში იყო, მაგრამ მერე ოთახში ანანო რომ შემოვარდა ტვინი წაიღე უპასუხეო უმალ გადაუსვა თითი მწვანე ღილაკს.
-გისმენთ
-თებეა მინდოდა, თუ შეიძლება დაუძახეთ
-მე ვარ თორნიკე- თვალები აატრიალა
-შენ რა კაცი ხარ?
-სხვათა შორის მეცნიერულად დადასტურებულია ის ფაქტი რომ ყველა ადამიანს რვა საათიანი ძილის შედეგად ხმა ეცვლებათ.
-ხო ეცვლებათ მაგრამ ასე მკვეთრადაც არა.
-კარგ ხასიათზე მეჩვენები დღეს, რა ხდება?რატომ მირეკავ?
-ბარგი ჩაალაგე და ორ საათში მოდი
-რა?
-რა რა... ბორჯომში უნდა წავიდე, ამიტომაც უნდა წამომყვეს ვინმე ექთნის მსგავსი ხოდა შენ მოდიხარ.გამოცდებს მორჩი და ისვენებ უკვე,
-არა არაა ჯობია კატოს დავურეკოთ, მე ვერ წამოვალ.
-კატო არ მორჩენილა
-მე ბორჯონში?? არა არა არ მინდაა
-მხოლოდ ორი კვირა,
-ორი კვირა მხოლოდაა?
-კი, მოვითხოვ წამოხვიდე...შეგახსენებ ვინ ხარ.გელოდები მოკლედ, ან არადა მისამართი მომწერე და გამოგივლით მე და გუგა.-მობილური ისე გათიშა თებეს პასუხსაც არ დაელოდა.
-დავიღუპეეეე-
-რა მოგივიდაა თებეე
-ბორჯომში უნდა წავიდე
-ბორჯომში რა გინდა?რა დაგესიზმრა?
-თორნიკემ დარეკა, დავიღუპეე ან ახსოვს ყველაფერი ან არა და ყველაზე უარესი იქ გაახსენდება როცა ნაცნობ გარემოს დაინახავს შეიძლება მეხსიერება აღუდგეს.
-კარგი რააა თუ გახსენება უნდოდა აქამდე ვერ გაიხსენებდა...
-რომ მოვატყუო,რამე მოვიგონოო და აე წავყვე ...
-აბა მაგალითად რა?
- ხათუნა არ მიშვებსო-თქო მაგალითად
-დაგავიწყდა??? ხათუნა დეიდამისია, დეიდამისიი... ეგეც რომ არ იყოს იცის სემესტრს რომ მორჩი და ისვენებ.
- ძალიან დამცინის იქ მაღლა ვიღაც, ამდენი დამთხვევაა და ასეთი სასტიკიი...ხომ ვამბობდი ის 16 წლის ასაკში ჩადენილი ლაწირაკული საქციელი ცხირში დამარტყამსთქო... ააა ბატონი, ვაარ ახლა ასე.ვცდილობდი მივშორებოდი და უფრო ახლოს მიმწია ბედმა, ერთ სახლში მოგვიწევს ცხოვრება...
-თებეე დაეგდეეეე
-არ შემიძლია...ხვდებია ახლა რა შარში ვარ? ან მამას რა უნდა ვუთხრა..
-მუშაობ ადამიანო, რა უნდა უთხრა? მარტო ხო არ მიყვები კიდე,
-რა უნდა ვქნა?
- ვირუსია გავრცელებული საქართველოში,რამე მოიფიქრე ის ხომ რისკ ჯგუფს მიეკუთვნება.
-სწორედ მაგიტომ წავა რომ მიეკუთვნება, მისი ძმა საავადმყოფოში დადის ჯერ კიევ და რაიმე რომ მიუტანოს...
-შენ რომ მოიგონო ვითომ ვირუსი გავქსს
-ოოო კარგი ანანოო ახლა, მართლაა მინდა დახმარება
-არაფერი გეშველება, ჯობია მამიკო ვახოს დაურეკო ოჯახს გააგებინო რომ ვერ მოდიხარ სოფლად, მერე ჩაალაგო ბარგი და გაზქურო ბორჯომში.იმენა ბედი გეკაიფებაა..
-ნამდვილად...-ფანჯარა ჩამოსწია და თავი ჩამოსდო-ისე კარგია ამ დროს ბორჯომი,
-ხოო ისე რა ამბებია უსმენ? მთელი თბილისი პანიკაშია ამ რაღაც ვირუსისი გამო, უკვე ხალხი იძვრის სოფლებისკენ.
-ხო საავადმყოფოშიც შეინიშნებოდა გუშინ მობილიზება, ჩემი აზრით ფუჭი პანიკააა...ზამთარშიც იყოო და არაფერი მომხდარა.
-ბევრი დაინფიცირდა უკვეო, ასეთთ მატებას არ მოელოდნენ, თანაც რამდენიმე ქვეყანა უკვე სრულ კარანტინში მოექცა ამ ვირუსის გამო, ყველაფერი გაჩერდა.
-ჩვენ პატრა ქვეყანაში ვცხოვრობთ მოახერხებენ აღმოფხვრან ეს პრობლემა, პანიკა არაა საჭირო, უბრალო ვირუსია თუ ყურადღებით იქნები არაფერი მოხდება.
-რას ქვია ექიმი რომ ხარ რაა
-მომავალი
-ხო თუმდაც-გაიცინა და თებეს გახედა,-მაშოს ესუბრე ამ დღეებში?
-აუუ არაა, გუშინ ვწერდი
-არაფერი უთქვია?
-რა უნდა ეთქვა?
-ბატონი ბექასთან ერთად იყო გასულ ორშაბათს მთელი დღე,
-ოო მაიი გადდ... რას აკეთებდნენ მარტო?
-ვსეირნობდითოო ასე მითხრა
-ჯანდაბაა ეგ როგორ გამოვტოვეეე...
-წავიდა უკვე სოფელში თორე ნახავდი და პასუხს მოთხოვდი.
-ჯანდაბა! ბარგი უნდა ჩავალაგო...
-წადი წადი, მე საღამოს მივდივარ
-აუუ დედა და მამა მენატრება არადა
-რას იზავ...-ეშმაკურად ჩაიცინა და თავადაც მოეხმარა ჩალაგებაში, მერე უბრალოდ ხუციშვილების სახლთან გავიდა და მაია, სანდრო და თორნიკე გაუდგნენ გზას ულამაზესი ბორჯომისკენ.საკირეთი ასე ერქვა იმ ლამაზ სოფელს სადაც ისინი მიდიოდნენ, მაის მშობლიური სოფელი იყო ამიტომ ძალიან კომფორტული სახლი ჰქონდათ, მისვლის თანავე დალაგებას შეუდგნენ, მილაგდნენ და უკვე ოთახებიც გაინაწილეს...
-რატომ დაიგვიანე? აქაც მუშაობ?? სულ ერთი სართულის ქვემოთ ხარ
-ვამბობ მეტად გაუჯობესდა შენი განწყობა-თქო და - ჰამაკთან მივიდა და თორნიკეს თავთან ჩამოჯდა
-მოგეწონა შენი ოთახი?
-კი ძალიან ლამაზი ხედია... ღამით ვარსკვლავების დანახვასაც შევძლებ
-ჩემი ოთახი იყო ადრე ეგ,
-მერე?
-მერე ახლა აღარაა აღარ მომწონს, მაღიზიანებს ჭერზე ის ფანჯარა და ღამით ვარსკვლავები. თავიდანვე არ მომწონდა.
-ძალიან კარგი მე მშვენივრად მოვეწყვე- მხრები აიჩეჩა და რა თქმა უნდა მობილუზე დაიწყო თამაში...
-აუუ მათხოვეე
-ნუ ჭამ ჩემი მეზობლის ბავშვივით ტვინს
-რა ვქნა მომწონსს..
-წამლები აქ ჩამოგიტანო?
-არა ამოვალ...
-კარგი.
-ადრეც ხარ აქ ნამყოფი?
-არა.
-ცუდ ხასიათზე ხარ?
-არაა დავიღალე უბრალოდ, ვერ ვიტან მგზავრობას.
-სამაგიეროდ ახლა დაისვენებ ხოლმე..
-მოდი აჯობებს აქ ჩამოგიტან წამლებს
-კარგი ხო, კარგი ...მობილური დამიტოვე-
-ვერ გიტან- სიცილით დატოვა..

-დაგვიანებდა წესად გექცა?
-ექიმს ვესაუბრებოდი...ბატონო თორმიკე სხვათა შორის აღნიშნა რომ თქვენს ანალიზებში ცვლილებებიაა
-ეგ ახალი ამბავი არ არის.
-სულ აქ წოლა არ შეიძლება, კლიმატი გამოიცვალე ქალაქიდან უფრო ამაღლებულ ადგილზე ხარ, შეიძლება გართულდეს მდგომარეობა, სახლში დაისვენე
შენი სხეულის ფუნქციები დარღვეულია, გაიაზრე ეს ძალიან გთხოვ.
-არაფერი მოხდება-უდარდელად გადაიდო ფეზი ფეხზე და ხეებს ახედა.-გაიგე? სერიოზულად მოედო ვირუსი უკვე, ქალაქში აკრძალვები დააწესესო
-კი გავიგე... კარგა ხანს მოგიწევს აქ ყოფნა, იმედია კატო ჩამოვა, მე მხოლო ორი კვირა შევძლებ
-არადა აქ ყოფნას რა ჯობიაა... გამაქანავე ერთი რაა
-უკაცრავად?
-ვერ გაიგე? ანუ ხელი მკარი და გამაქანავეთქქო...
-მე კიდევ გეუბნები რომ სახლში უნდა შემოხვიდე, ახლავე... შენი ფერი არ მომწონს თან დღეს.
-ანუ ისე მოგწონს?
-ახლა ხუმრობის დრო არ არის, მართლა გეუბნები თორნიკე
-კაი წიწილა ექიმო, ახლავე დავემორჩილები თქვენს ბრძანებას..-მშვიდად ესაუბრებოდა თებეს მოულოდნელად გამოსახულება გაუორდა, თითქოს მძიმე საგანი ჩაარტყეს მუცელში საშინელმა ტკივილმა დაუარა და აცახცახდა
-ცუდად ვარ-დაბნეულმა ამოთქვაა
-ახლა თუ მაიმუნობ და მატყუებ მართლა ცუდად გაგხდი...თორნიკეე- რომ მიხვდა არ ატყუებდა შეშინებული წამოვარდაა ფეხზე...- თორნიკე შემომხედეე, თორნიკეე-
-მტკივა...
-გაუძელი ახლავეე ახლავეე, წამალს გაგიკეთბ ... ფერ დაკარგულს მაისური გადააძრო, სამედიცინო ყუთი ძლივს მონახა და მაქსიმალურად სწრაფად გაუკეთა ნემსი,
-ისუნთქე ხუციშვილოო...ამოისუნთქეეე - მასაჟებით შეეცადა მისთვის ამოსუნთქვა გაეადვილებინა, ტკივილისგან ძალა დაკარგული ძლივს მოვიდა აზრზე,თვალები დაღლლმა დაჭირა ერთმანეთს და ღრმად ამოისუნთქა
-არ გაბედოოოო არ დაიძინოო თორნიკეე...
-დავიღალე...
-ჯანდაბაა იწვიი...არ დაიძინოო, თვალები გაახილე მიყურეეე თორნიკეეე- მაგრამ ვერაფერს გახდა, რა თქმა უნდა ტემპერატურამ აუწია და გაითიშა...
გონს მხოლოდ საავადმყოფოში მოვიდა ბატონი, მაია იჯდა მის გვერდით აცრემლებული
-დედაა...
-თორნიკეე, როგორ ხარ შვილოო- შეშინებული მიუახლივდა და ნაზად გადაუსვა თმაზე თითები
-რა მოხდა?
-ტკივილები დაგეწყო და როგორც ჩანს ჰაერის შეცვლამაც ცუდად იმოქმედა შენზე.
-კარგად ხარ?? გტკივა რაიმე?
-არა, კარგად ვარ
-წავალ ექიმს დავუძახებ-პალატა დატოვაა და ექიმის კაბინეტისკენ დაიძრა, ამასობაში თებემ იხელთა დრო და ავადმყოფთან შევიდა
-წიწილა ექიმო
-შემეშვი! ჯიუტო ვირო კინაღამ გული გამიხეთქე!
-შენ ხომ მომავალი ექიმი ხარ.
-მომავალი და არც ისე კვალიფიციური რომ კრუნჩხვებში ჩავარდნლი პაციენტი მოვასულიერო.
-ძალიან განიცადე...
-გარეთ ვეღარ გამოადგამ ფეხს, მორჩა!- მწვანე თვალები აუბრიალა მერე ისევ დამშვიდდა და აქეთ-იქით სიარულსაც მორჩა
-ხომ უკეთ ხარ?
-კი.
-კინაღამ ხელში ჩამაკვდი...-აიმწრით ჩაიცინა და ოთახი დატოვა.
მართლა შეშინებული იყო და თვალებიდან არ ამოსდიოდა ფერ დაკაგული განადგურებული თორნიკე.
აცრემლებული თვალებით იჯდა ფანჯარასთან თებე,
-ასეთი ემოციებით აპირებ ექიმი გახდე?- ოთახში თორნიკე შევიდა
-ვერ გავიგე??
-რატომ შეგეშინდა? ან ისე რატომ იქცევი თითქოს დამნაშავედ გრძნობ თავს?
-შენს ჯანმრთელობაზე პასუხისსმგებლობა მე მაქვს აღებული, კარგად ვერ გავაკონტროლე და მდგომარეობა გართულდა...
-შენ რომ არა მოვკვდებოდი.-მის გვერდით დაჯდა და ღიმილით გახედა, შემდეგ კი მარილიანი ჩხირები გაუწოდა
-გამომართვი და დამშვიდდი
-ეს რა არის?
-შენი საყვარელი მარილიანი ჩხირები, ყველის არომატით...
-მადლობა
-მემგონი შენთან საუბრებს მივეჩვიე, ახლა მინდა რომ რამე მომიყვე
-მე?
-ხო...თითქმის არაფერი არ ვიცი შენზე, მაგალითად სად ცხოვრობდი თბილისში ჩამოსვლამდე
-მართლა გაინტერესებს?
-აბა რატო გკითხავდი?
-ქუთაისის ერთ-ერთ სოფელში, დედასთან მამასთან და უფროს დასთან ერთად-
-ასე კითხვა პასუხის რეჟიმში გესაუბრები ხოლმე?? კაი რაა ...მართალი იყავი მემგო ი მხოლოდ მსმენელი ხარ კარგი
-არ მინდა თავი მოგაბეზრო უბრალოდ
-არ მომაბეზრებ...
-თბილისში რომ ჩამოვედი...ძალიან მიჭირდა ხოლმე, ზოგადად მანამდეც არ იყო ჩემი ცზოვრება ია ვარდებით მოფენილი და უდარდელი მაგრამ სიმწვანიდან ნაცრისფერ ქალაქში გადმოსვლა სტრესული აღმოჩნდა ჩემთვის, მერე ძალა მოვიკრიბე და ძალიან ბევრს ვსწავლობდი, იმდენი ვქენი ნახევარი დაფინანსებით შევუდექი სწავლას, მერე საავადმყოფოში პრაქტიკებიც დაგვეწყო, პაატას დამხმარე გავხდი და დავიწყე ოპერაციებზე დასწრება, ნუ დაკვირვება... ჯერ მონაწილეობა არ მიმიღია.
-რა მოხდა ასეთი შენს ცხოვრებაში?
-არაფერი
-ასაკთან შედარებით განვითარებული იყავი და მერე ისტრესებოდი?
-არა, ასაკთან შედარებით ზედმწტად ბევრ წამალთან მქონდა შეხება და ზედმეტად ბევრი დიაგნოზი ვიცოდი- სიმწრით ჩაიცინა და თმები გადაიწიაა-არ მინდა ამაზე საუბარი
-კარგი, მაშინ არ მომიყვე... ის მითხარი რითი მოგისყიდა ხათუმ
-ამერიკაში წამსვლელთა სიაში ჩამწერს, მხოლოდ სწავლა არ იყო საჭირო, გამოცდები კი ჩავაბარე მაგრამ უფრო მეტი რამ სჭირდება ხოდა ხათუნამ მოკლედ მოაგვარა ეს ყველაფერი, იმედია ცუდად არ გამოდის ამას რომ გეუბნები
-რატო? ყველა ხომ რაღაცის გამო ვაკეთებთ რაიმეს, აბა ისე ხომ არ მოხვიდოდი და დაჯდებოდი ჩემს მოსავლელად.
-ბევრს ნიშნავს ჩემთვის ეს ყველაფერი...მინდა საუკეთესო ექიმი გავხდე და იმისთვის ვიღვიძებდე რომ ადამიანები გადავარჩინო
-გახდები -გაუღიმა და მარილიანი ჩხირიი მოპარა- თუმცა მაინც ჩემი წიწილა ექიმი იქნები- გაუცინა და პასუხის გარეშე დატოვა თებეს ოთახი, დატოვა გაოცებული და ინტრიგით შეპყრობილი თებე...
*
რამდენიმე დღე ჩვეულ რიტმში გავიდა, ეზოში გაშლილ სუფრასთან იჯდნენ ყველანი და საუზმობდნენნ
-მიირთვით ახალგაზრდებოო... ცხელა გესიამოვნებათ...-ნაყინიანი ჭიქები მიუტანა მაიამ
-წამომიდგენია ახლა თბილისში როგორ ცხელა, გუშინ გუგამ თქვა იწვის აქაურობაო- სანდრომ ნაყინი დააგემოვნა და თან დიდი კაცივით სერიოზულად დაიწყო საუბარი.
-ვაიმე დათუნია გაიზარდე უკვე მემგონი, რა ტონი იყოო -სიცილი ვერ შეიკავა თორნიკემ
-ნუ მეძახი თორნიკე დათუნიას...
-რატო? აქ ახლა ელენე არაა და რა მოხდა თუ დაგიძახებ
-ცუდი ბიჭი ხარ, კარგად რომ გახდები მერე გადაგიხდი სამაგიეროს-დაბღვერილმა გახედა უფროს ძმას-ან დედას დავეკითხები და ისეე
-კარგი დათუნიაა
-დედააააა
-კარგი თორნიკეე ხომ იცი რომ ბრაზდებაა
-ხო ვიცი, მაგიტო ვეძახი-თავზე გადაუსვაა თითები და ნაყინიდან ალუბალი აართვა-მზრუნველი და ჭკვიანი ამას ერთი ძმაც ეყოფა,ხო სანი?
-ჩემი ალუბალიი
-ვაიმე რა საყვარელიაა ხედავთ? ალუბალს მეძახისს -
-აუუ დედაა გუგა მენატრებაა- გაბუტულმა შემოიწყო თავზე მუშტები, ისეთი საყვარლები იყვნენ ორივე და ისეთი განსხვავებული ურთიერთობა ჰქონდათ თებემ ღიმილი ვერ მოიშორა სახიდან მათი ყურებისას, საერთოდ სანდროც ისე ესაყვარლებოდა ლამის მივარდა და ის საოცარი გამომეტყველება და ვითომ სერიოზული სახეე დაუკოცნა, თავის ფიქრებზე გაეცინა, ალუბალი შეჭამა და მაის მიუბრუნდა.
-ძალიან გემრიელი იყო, მესიამოვნა დიდი მადლობა
-არაფრის თებე რა ლაპარაკია...
-წავალ, სამეცადინო მაქვს, ყველაფერი რიგზე აქვს პაციენტს, თუ რაიმე დაგჭირდეთ დამიძახეთ
-კარგი მაგრამ ცოტა რომ დაისვენო, ძალიან დაღლილი სახე გაქვს.
-არა, სიცხის ბრალია არაფერია...-თებე გავიდა და მარტო დატოვა ოჯახი
-რა საყვარელია დედა თებე- ღიმილით გააყოლა თვალი სანდრომ
-ეეე ამას უყურეთ...სანდრიკო ელენე გყავდა შენ, ეგ რომ გაიგოს გაბრაზდებაა ბიჭო
-აუ თორნიკეეეე კარგი რაა
-თორნიკე კი არა ჩემს ექთანს ნუ ეპრანჭებიი ბიჭო-
-თორნიკე რა პატარა ბავშვივით იქცევი შვილო, დღეს კარგ ხასიათზე ხარ...მიხარია
-შეიძლებაა გიორგი გვესტუმროს დღეს.
-ძალიან კარგიი, იმედია უსაფრთხო ზონიდან მოდის
-კი ბაკურიანიდან, სრულიად ჯანმრთელი
-ვაა რა მაგარიაა მარტო მე აღარ გამაბრაზებ ანუ ...
-დათუნიაა მე გაბრაზებ??-თვალებ მოჭუტულმა გახედაა-ვაიმეე რა სიფათებს კერავ ხოლმეე ტოო... მოდი რა ცოტახანს ჩემთან
-არ მოვალ.
-ოო ატ*კებ ახლა, მოდიი ერთს გაკოცებ
-ასე რომ მეუბნები თავი პატარა საყვარელი გოგო მგონია თორნიკე-ბუზღუნით მოეხვიაა ძმასს
-ძმაოო შენ გოგო გვეგონე მთელი ცხრა თვე, იმდენად მივეჩვიეთ ამ ფაქტს ახლაც ამერევა ხოლმეე- გხმაურით აკოცაა ისე როგორც უყვარს
-ცუდი ბიჭი ხარ...-ამ სცენას ფანჯრიდან უყურებდა თებე, ისე გამოესახა სახეზე ღიმილი ვერც გააცნობიერა, გაბრაზებულმა გასწია ფარდა
-ხო მაგრად მეცადინეოობ თებე, აი ყოჩაღ- წიგნი მაგიდაზე დააგდო და ნახევარი ტანით გაწვაა
-ღმერთოოო უფრო მიყვარდება ეს კრეტინი...უფრო ვეჩვევიი და ჭკუიდან გადავდივარრ- თვალები დაიზილა და მობილური აიღო, გოგოებთან გადარეკა.
ჩვეულებრივად ჩაიარა ამ დღემაც საღამოს ჰიორგიც მოვიდა, თებემაც უკვე ოფიციალურად გაიცნო.

ბიჭები გარეთ იჯდნენ თებემ ოთახში ასვლა არჩია და მაშოს დაურეკა..
-ჰელოო
-დაკარგულ რას შვრება ბრატ?
-არაფერს მიშ, შენ?
-ახლა მოვეთრიე სახლში, მდინარეზე ვეგდე...შენ რატომ შვრები არაფერს?? სადაა შენი ავადმყოფი?
-მეგობრები ჰყავს, დღეს გიორგი ჩამოუვიდა და მერე რამდენიმე ბავშვობის მეგობარიც მოიკითხეს...მე წამივედი
-რაო რას ამბობს
-არაფერს, მე პირადად ვგიჟდები...რომ დავასრულებ ამ ყველაფერს ალბათ ძალიან გამიჭირდება...დღეს სანდროს ესაუბრებოდა ძალიან საყვარელი იყო ლამის მივვარდი და ვაკოცე...
-ჩაიწვები ამ სიყვარულში.. არ გინდა რომ თავი მოაწონო და თქვენი ურთიერთობა შედგეს?
-შეუძლებელი იყო ეგ და ახლაც შეუძლებელია, მას მე არ ვჭირდები..
-მიუწვდომლობის კომპლექსი? რით ვერ მიხვდი რომ არაფრით უკეთესი არაა ის თორნიკე შენზე.ჩვეულებრივი ადამიანია
-მას ჩემნაირები არ მოეწონება სერიოზულად არასდროს შემხედავს რამდენი ჩემნაირი ეყოლებააა , მართია ვსაუბრობთ მაგრამ ეს იმიტომ რომ სხვა არავინაა აქ და დრი გავიყვანოთ.
-არ მესმის შენი თებე, ასე იტანჯები
-ეს შემთხვევა რომ არა ვერც გამიცნობდა
-გიცნობდაა ამ შემთხვევამდეც
-ნუ მახსენებბ მოკეტე-
-ჩურჩუტი..
-წავალ ახლაა, ხვალ მდინარეზე წასვლას იძახიან, სავარაუდოდ მეც მომიწევს წასვლა
-დიდ ცოდვაში ჰყოფენნ თავს ეგენი, მეცოდები
-რა გაძლებს წინასწარ ვჯავრობ
-კარგი ახლა ჩასვლას არავინ მოგთხოვს, გვერდით იჯექი და დატკბი...
-უი იცი აქ ვინ გაიჩითა??
-ვინ?
-საბა
-საბა?
-ხო აი შენი კურსელი, რომ მოვწონდი
-მოწონდი? ახლაც მოწონხარ.
- კაი ბიჭიააა
-მაგრამ შენ გულს ვერ უბრძანებ დაა
-ოო კაი კაი წავეედი
-კარგადდ გაკოცე
-მეც.
იმ საღამოს ძილი კვლავ გაუჭირდა დიდხანს იბორგა ბოლოს კი როგორც იქნა ჩაიძინა მაგრამ ვაი იმ ჩაძინებას.
გამთენიისას ისეთი სიზმარი ნახა ლამის სულ გადარია, დაბნეულმა ჭყიტა თვალები, იმდენად რეალურად ხედავდა ყველაფერს ეგონა სინამდვილე იყო, ნერვიულად დაიზილა თმა, ჯერ მზე კიდევ არ იყო ამოსული
-ჯანდაბაა, ჭკუიდან გადვდივარ - ვერაფრით ვერ მოისვენა და ეზოში დაჯდაა, ნაზი სიო იძვროდა სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარაა ... უკვე მზე კარგად იყო ამოსული, მოწესრიგდა და ოთახში შევიდა, გიორგი იყო მასთან რაღაცაზე იცინოდა თებეს მიესალმა და შენდეგ იქაურობა დატოვა,ჯერ ისევ დაბნეული იყო თან თავის სამარცხვინო სიზმარზე ფიქრი არ ასვენებდა...
-თებე კარგად ხარ? - სიცილით გახედა თორნიკემ
-კი... ცუდად ყოფნის რა მეტყობა...
-არაა არაფერი, უბრალოდ დიდი ხანია ნემსი გამიკეთე და საჭირო აღარაა ამ ვენის ზელვა -
-მე... ბოდიში
-თუ მოფერება გინდა უფლებას მოგცემ, სპირტიანი ბამბა არაა საჭირო- ვნებიანად ამოთქვა და უეცრად გოგონასთან ძალიან ახლოს მიიწია, თებეს სახე უნდა გენახათ ლამის გონება დაკარგაა, თორნიკე კი მოსასულიერებელი გახდააა
-იდიოტოოო
-შენი სახე... ასე უცებ როგორ იცვლი?
-იდიოტო ცინიკოსო... თავხედო-გაბრაზებული წამოდგა და თერმომეტრი მიაწოდა-კრეტინი
-რა ტკბილი ხარ...
-შენ ზედმეტად კარგ ხასიათზე.როგორ ბედავ ამდენს?
-კაი რა იყო, გეხუმრე რატო აინთე.
-არ მეხუმრება
-დღეს გავდივართ, ხო იცი?
-კი..
-ძაან კაი მოემზადე დამშვიდიი და წავიდეთ
გიორგი, თათა,ია საბა თორნილე და თებე წავიდნე მდინარისკენ ...გოგოებმა ძველი დრო გავიხსენოთო ყველანი მდინარეში ჩახტნენ, ნაპირზე მხოლოდ თორნიკე დარჩა და კიდევ თებე რომელიც მისგან მოშორებით გვირილებში იჯდა
-აქ მარტო რატო ხარ?- თორნიკე მივიდააა
-არ მინდა მდინარესთან მისვლა.
-ჩემთან მოსულიყავი-ირონიით გახედაა და ამაზე რა თქმა უნდა თებე წამოენთო
-ძალიან თავს გახვედი, არ ვარ ვალდებული შენთან ერთად გავერთო, მხოლოდ თვალყური უნდა გადევნო
-რა გაღიზიანებული ხარ? რა იყო? -გვერდით დაუჯდა -საბას იცნობ თურმე, არ გაგიხარდა ძველი ნაცნობიი?
-კი.
-დღეს უცნაურად იქცევი...მართლა რიგზეა ყველაფერი?
-არა! არ მინდოდა წამოსვლა აქ
-რატო კარგია აქ..თან გვირილებითაც ერთობი
-ტყეში არ მიყვარს.
-რატო? როგორც ვიცი სოფლიდან ხარ და მიჩვეული არ ხარ?
-ცუდად გამოგივიდა.
-ცუდად გაიგე, მეწვრილმანე ხარ...ზოგჯელ უბრალო რამეში დიდ რამეს ხედავ, ზედაპირულად ხედვა ისწავლე...
-განმანათლებელი თორნიკე-ამოთქვა და ტელეფონზე თამაში ჩართო-შეგიძლია ბავშვებთან წახვიდე აქ ხელს მიშლი.
-მაჩვენეე-ტელეფონი აართვა და თავად გააგრძელაა
-ჩემი მობილური
-ერთი მათამაშე-
-ჩემი მობილური შენ ახლა ხელიდან ამაცალე-
-რომ გთხოვ არ მაძლევ ხოლმე მაინც.
-იქნებ რა მაქვს ტელეფონში
-მხოლოდ ვთამაშობ, დაწყნარდი...ძლიან კარგი თამაშია
-შეგიძლია შენც გადმოიწეროო
-შენი ტელეფონის ფერები უფრო მომწონს და ნუ მესაუბრებიი ხელი მეშლება და წავაგებ
-ღმერთო რა შარიააა ყველაფერი რააა...-
-ნწ წავაგე, შენი ბრალიაა
-წადი გეძახიან
-შენც გეძახის საბუნა...ძველი სატრფო საბუნა-ხმა დაიწვრილა-სულ უგემოვნო იყო,
-სიამოვნებით დაგახრჩობდი იმ მდინარეში..
-მერე რატო არ მახრჩობ?
-ვერ ვიტან მდინარეებს
-საინტერესოა რატო
-ნუ მეჭორავები გეძახიანნ..

საღამოსკენ დაბრუნდნენ სახლში, მოწესრიგდნენ და ეზოში ძალიან შინაურული გარემო შეიქმნეს, გიოს და თორნიკეს შორის იჯდა თებე, წინ ია და თათია, შემდეგ კი საბაც გამოჩნდა ეს საჭირო აღმოჩნდა თებეს გამომეტყველების შესაცვლელად. სანდრო თორნიკეს არ შორდებოდა, მის წინ იჯდა და თავი ჰქონდა გულზე მიდებული.
-ამ ბავშვს რა ესიზმრა? მოტაცებას ხომ არავინ უპირებს ბიჭო შენს ძმასსს?-თათიამ გასმოხედაა სიცილით სანდროსს.
-არა უბრალოდ გუგა მომენატრა და მოწყენილი ვარ.
-მალე ჩამოვა და ნახავ არ მოიწყინოო ძმაკაც-გიომ თვალი ჩაუკრაა სანდრიკოს
-მოდი ხვალ სადმე წავიდეთ და სანდრიკოც წავიყვანოთ, ცოტას მაინც გაერთობა ცოდოა
-ააუ მარრთალია იაიააა წამიყვანეთ მართლა სადმე
-სად? ვინმემ იცით ისეთი ადგილი? შესაფერისი?
-პარკში ვერ წავალთ დაკეტილია...
-სადმე ბუნებაში გავიდეთ, ლამაზი ხედები რომ იყოს და თან ახლოს.
-ეგეთი ადგილი თუ ვინმემ იცით კი ბატონო
-მე ვიცი- უეცრად გამოფხიზლდა და გიროგი-
-იმ საქანელებთან ავიდეთ ადრე რომ ვიყავით.-
-ვაიმე გზა გახსოვს კიდე? ხუთი წელიაა არ ვყოფილვართ მანდ მემგონი..ისე კარგი აზრია
-გავიხსენოთ.
-ოჰოო საინტერესო ადგილია? ლამაზია?
-უფ ძალიანნ თათ.. -გაიღიმა თორნიკემ
-აუუ რა გამახსენდაა მაგაზე მანდ საინტერესო ისტორიებიც გადაგვხდა მე თემოსს და თოკუნას-ჩაიცინა გიორგიმ
" ვინმემ ამას ენა ამოძიძგნეთ" მზერით გახედა თებემ და უკვე განგაში ირთვებოდა რადგან ხვდებოდა რომ ამ ისტორიებში მისი ამბავიც ამოტივტივდებოდა
-აუუ რააა ბიჭებოო...მომიყევით
-კაროჩე გაზაფხული იყო და მაგ გორაზე ავდიოდით, ბატონი მაღაზიაში შევიდა და ვიღაც ძალიან საყვარელმა ბრიალა გოგომ ტირილამდე მისულმა აუხსნა მაღაზიის რიგში სიყვრული.-
-ვიცნობ ეგეთებსს - დაფიქრებულმა საბამ დუმილი დაარღვია- ახლანდლები მაგარ ტიპებს რომ დაინახავენ ეგრე იქცევიან
-სულ არ იყო ის გოგო ეგეეთი, კარგად არ მახსოვს სახეზე თუმცა ის მახსოვს რომ ძალიან გულრწფელი და სხვანაირი იყო- ღიმილით ამოთქვა თორნიკემ და თვალი თებესკენ გააპარა
-ნეტავ აქაური იყო ის გოგო?-
-არ ვიცი იაა, რომ ყოფილიყო ნახავდა კიდე
-ან შეიძლება ახლაც ისევ უყვარხარ თოკსონ, შეიძლებაა ისევ ფიქრობს
-დაავიწყდებოდა- ამოთქვა თათამ და მხარზე თავი დაადო გიოს
-ანუუ ხვალ მივდივართ-თორნიკეს მობილურიდან თავი ამოყო სანდრომ
-მივდივართ მივრდივართ-თმებზე გადაუსვა თითები თორნიკემ და ლოყაზე ხმაურით აკოცა.
-თებე შენ რატომ ხარ ჩუმად? ხომ წამოხვალ?
-კი გიორგი...ცოტა დავიღალე ჯობია ახლა წავალ და დავისვენებ ხვალისთვის ენერგია მჭირდება, -ფეხზე წამოდგა თებე- უკაცრავად და ღამე მშვიდობის!- გაუღიმა და წავიდა..ოჯახი მოიკითხა მერე მაშოს ესემესი ნახა
"გაფუჭებულო, მთელი დღეა ველოდები სიზმარს როდის მომიყვები"
"რატო გამახსენეე ჯანდაბა"
"აუ რა მოხდა?"
"საშინელი სიზმარი ვანხე... კიდე დამცხაა .."
"არაააა.... რა ნახე?"
"არ მინდა საუბარი"
"ეჭვი მაქვს რაღაც გარყვნილობა..."
"მართლა გარყვნილი ხარ..."
"ზემოდან შენ იყავი თუ ის?"
"ნერვიი მიშაა!"
"რა ფიქრის უ არი გაქვს ასეთი მომლედ"
"სიამოვნებით გაგლანძღავდი"
"ნუ იღრინები,წარმოიდგინე ისევ ძილში სიარული რომ დაიწყო და ღამით თორნიკესთან შეხვიდე"
"მაშო კაი რაა"
"ძილინებისა, ტკბილი სიზმრები"
...
ორი დღს დარჩა თორნიკე სოფლად მერე წავიდა, საბა და გოგოებიც წავიდნენ და თებემაც ამოისუნთქა.
წვიმიანი დღე იყო დილიდან ტკივილები ჰქონდა თორნიკეს, ისეთი ბოლო ხანებში რომ არ ჰქნია ამიტომაც თებე მის ოთახში იჯდა და გვერდიდან არ მოშორებია იმის შიშით კიდევ არ მიეცა შეტევა...
მობილურზე თამაშობდაა ცალი თვალი თორნიკესკენ ჰქონდა მიმართული
-მათამაშე
-რა?
-ტელეფონზე მათამაშეთქო, იქნებ ყურადღება გადვიტანო
-შენი მობილური აიღე, ძალიან მიეჩვიე ჩემს ტელეფონს
-გითხარი ადრე კარგი ფერები ააქვსთქო..-
-არ მჯერა ამას რომ ვაკეთებ- სიცილით მიაწოდაა და თავად სახელურს ჩამოსდო თავი-მომბეზრდა და თუ დამიხურავ კარგს იზავ.
-რა უცებ შემოტრიალდა ყველაფერი,
-არ მაქვს კამათის მუღამი დღეს,
-სახლი მოგენატრა?
-კი...
-უცხო გარემოში რთული იქნება შენთვის მესმის...
-....
-საბას დიდი ხანია იცნობ?
-სამ წელზე მეტია...
-დაამუღამე როგორ გიყურებდა??
-კი, ეგ სულ ეგრე მიყურებს,
-შენ რატო არ უყურებ?
-არ ვიცი...
-მალე ნახავ შენს სახლს, მეც მომშორდები სულ რაღაც ერთ კვირაში ალბათ.
-ოპერაციას მაინც იკეთებ?
-კი.გადაწყვეტილი ამბავია ...
-არ გეშინია?
-არა
-ამდენი საყვარელი ადამიანი გყავს, მათზე არ ფიქრობ?
-სწორედ ამიტომ..არ მინდა ასეთ მდგომარეობაში მათ კისერზე დავაწვე.. და როდემდე უნდა მოვაცდინო პრაქტიკანტი მომვლელები...
-მაგალითად კატო სიამოვნებით გივლის..
-შენ?
-მე მაღიზიანებ, თუმცა თავის დასაღუპად მაინც არ მემეტები.
-დღეს ძალიან მოწყენილი ხარ,თავს დამნაშავედ ვგრძნობ.აქ ჩემს გამო ხარ
-შენს გარეშეც მომენტებოდნენ გოგოები. ისინი სხვაგან ისვენბენ და კიდევ ეს ჩემი სამსახურია, წვიმა მოქმედებს ცუდად.
-ჩემზეც...ცუდ რაღაცეებს მახსენებს.
-მეც, ბავშვობიდან არ მიყვარს წვიმა.მგონია რომ რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს, სულელურია ხო? ნახევარი წელი წვიმს და მე ყოველ ჯერზე აკვიატებული აზრები მაწუხებს.
-ახლაც?
-კი..-ყელში გაჩხერილი ბურთი გადააგორა-
-ასეთი რა მოხდა?
-15 წლის რომ ვიყავი დედაჩემი ცუდად გახდა, მოულოდნელად გაითუშა გრძნობა დაკარგა, მაშინაც ზუსტად ასე საშინლად წვიმდა, მთელი თვე დავკარგე დედა არ მინახავს მხოლოდ მისი დასუსტებული ხმა მესმოდა ტელეფონში... მერე მამა მოყვა ავარიაში, მაშინაც ძალიან წვიმდა...
და ჩემი საყვარელი ადამიანი რომ დავკარგეე მაშინაც წვიმდაა ...სულელურია, რა წვიმის ბრალია მაგრამ ამეკვიატა და მე მეშინია... წვიმის , ისევ ცუდი რამე.რო. გავიგო...თავი რაფაზე ჩამოსდო.
-ვი დაკარგე?
-ახლო მეგობარი, ბექა ერქვა, მდინარეში დაიხრჩო და დამტოვა
-აი თურმე რატომ ვერ იტანნ...-თვალები ცრემლით აევსო თებეს
-ვუყურებდი... მეც კი გადავხტი რომ მეშველა მაგრამ ვერ ვუშველე, დაიხრჩო და დამტოვა..
-ადამიანები მანამ ცოცხლობენ სანამ ისინი ჩვენ გვახსოვს, შეიძლება წავიდა.თუმცა სიყვარული და ლამაზი მოგონებები დაგიტოვა..
-მენატრება
-მოდი ჩემთან- ხელი მოხვია და ჩაეხუტა, გული გაუჩერდა თებეს მერე ღმად ჩაისუნთქა თავი მის მხარზე ჩამოსდო და იმ წამს ყველაზე მშვიდად იგრძნო თავი, ყველაზე დაცულად, აღარც წვიმის ხმა ესმოდაა მხოლოდ თორნიკეს გულის ცემა სხვა არაფერი...
ორ დღეში დატოვეს ბორჯომი.
საშინლად ცხელოდა თბილისში, ჩავიდნენ თუ არა დაიწყო ისევ იგივე, თორნიკე უკვე ემზადებოდა ოპერაციისთვის, თებემ კი საბუთების მოგროვება დაიწყო, უხალისოდ იყო და თორნიკსთან განშორებაც ძალიან უჭირდა.
კვირა დილა თენდებოდა საშინელმა კოშმარმა გამოაღვიძა თებე, აცახცახებული შეეცადა დამშვიდებას თუმცა არ გამოუვიდა, საშინლად ტკიოდა გულის მხარე და ვერ მშვიდდებოდა, ტელეფონი აიღო და შიშით დარეკა სახლში მისი წინათგრძნობის გამართლების ეშინოდა.
სამწუხაროდ გამართლდა. ნატა რეამობილით გადმოჰყავდათ თბილისში, გაიგო ვახოს ჩავარდნილი ხმა და ლამის თვითონაც მოკვდა...
საავადმყოფოსკენ წავიდა , ცრემლი ახრჩობდა...
ის დღე საშინელი კოშმარივით წარიმართა ოთხ საათიანი ოპერაცია და ურთულესი პერიოდი დაიწო, უბრალოდ დერეფანში სკამზე იჯდა თებე და ანანოს ეყრდნობოდა.
-ან ხომ კარგად იქნება დედა?
-კი თებე, აი ნახავ მალე გამოკეთდება.
-ხომ არ დაგვტოვებს
-ნუ სულელობ, რა თქმა უნდა არა.
-მეშინია
-ნუ გეშიშინია...
-მამასთან წადი.მოეხმარე, აქ მე დავრჩები
-მარტო იქნები ააქ?
-კი.უკვე გვიანია მაინც არ შეგიშვებენ დილამდე, მამა ცოდოა ასეთ მდგომარეობაში გაუჭირდება მარტო ჩამოსვლა და ნივთების შეგროვება
-კარგი დილით ვეცდები ადრე წამოვიდე
-ჭკუით...-გააცილა და ისევ ცრემლები წასკდაა... დერეფანში დაჯდა და მოდუნდა. შემოსასვლელში სხეული დალანდა ჯერ ექიმი ეგონა შემდეგ კი რომ მიუახლოვდა თორნიკე ამოიცნოო, იმდენად ჰქონდა ძალა გამოცლილი ფეხზეც კი ვერ ადგაა
-თორნიკე, აქ რას აკეთებ?
-ასე როგორ შეიძლებაა წიწილა ექიმო-მის წინ ჩაიმუხლა ხუციშვილი შენთან მოვედი...
-ჩემთან?
-ხო, კატომ მითხრა.როგორ ხარ? როგორაა დედა
-ველოდები...თუ ხვალ დილით გამოფხიზლდება კარგად იქნება.
-რა დღეში გაქვს სახე... ხომ იცი რომ ყველაფერი კარგად იქნება, ასე არ შეიძლებაა
-მეშინია რომ არ იქნება-
-ნუ ტირი..არ იტირო-მის გვედდით დაჯდა და გულზე მიიხუტა.-შენ ხომ მომავალი ექიმი ხარ? ასე აპირებ კარგ ექიმობას?
-როცა საქმე ჩემს ოჯახს ეხებაა ...როცა იქ ჩემი საყვარელი ადამიანები ხვდებიან მე..არ შემიძლიაა არაფერი შემიძლია მეშინია რომ დავკარგავ..
-ჩშ..უნდა გამაგრდეე, არ დაკარგავ დამშვიდდი- ... თმაზე დაუსვა თითები და ნაზად აკოცა,არც ერთს აღარ გაუღია ხმა, მის მხარზე თავ დადებული ოდნავ დამშვდდა, მისი შეხება ყველა სიტყვაზე მეტად ამშვიდებდა
-მადლობა
-რისთვის?
-ამდროს აქ ჩემთან რომ მოხვედი აი მაგისთვის.
-უნდა მოვსულიყავი...მადლობა არ მინდა აქვე ვიყავი.
-....
-ნუ ფიქრობ ნურაფერ ცუდზე,უბრალოდ შეეცადე არ იტირო და მხოლოდ ის წარმოიდგინო რომ ხვალ ყველაფერი კარგად იქნება
-....
-კარგი მეთქი?-დასტურის ნნიშნად თავი დაუკრაა
-აი ყოჩაღ ახლა კარგი გოგოხარ
-ცუდად ზიხარ მემგონი, არ შეიძლება შენთვის მალე ოპერაციას იკეთებ
-იყავი ისე როგორც ხარ, მშვენივრად ვარ მე..მოისვენე-კიდევ ერთხელ აკოცა და თებეც მიყუჩდა დაღლილს ისე ჩაეძინა ხუციშვილის მკლავებში ვერც გაიგო.
დილით გვეფდის ტკივილმა გამოიღვიძა და შეშინებული წამოდგა
-თორნიკეე- სახეზე დაუსვა თითები-გაიღვიძე რაა თორნიკე
-რა მოხდა? -შეშინებული რომ დაინახა უეცრად მოეგო გონს და გამოფხიზლდა
-რამდენიმე საათი ცივ იატაკზე გეძინა, ახლავე ადექი...ღმერთო რამე რომ მოგივიდეს...
-დაწყნარდი თებე, არაფერი მომივა კარგად ვარ-ფეხზე წამოდგაა-ნუ ნერვიულობ ჩემზე,
-არაფერი გტკივა?
-არა
-ჩემი ბრალია..რატომ გავჩუმდი და რამ გამაგიჟა აქ ყოფნის ნება რომ მოგეცი
-ნუ ატ&**ბ ახლა, წადი დედაშენის ამბავი გაიგე გამაგებინე და მერე ავალ, თორემ ექთანი შეამჩნევს რომ გამოვიპარე.
-რაააა გამოიპარე?
-ხო აბა ღამის ორ საათზე ვინ გამომიშვებდა-ისე ამოთქვა თითქოს არაფერი მომხდარა და საყელო შეისწორა
-ოხ ხუციშვილო! ოხხ!- ექიმის კაბინეტისკენ წავიდა იქედან კი გაცისკროვნებული თვალებით გამოვიდააა რადგან კრიზისული პერიოდი მშვიდობით გადალახა ნატამ, უკვე გაღვიძებულიც კი იყო...
-აბა რა მოხდა?
-კარგადააა...თორნიკე გაიღვიძა...დედა კარგადაა-გახარებული და აჟიტირებული გაუცნობიერებლად მოეხვიაა მაგრამ რომ გააცნობიერა ცივად მოშორდა ...
-მიხარია, გილოცავ
-მადლობა, ახლა წამოდი პალატაში აგიყვან
-მე თვითონ წავალ... კარგად იყავი
-ხვალ იკეთებ ხო?
-ხო... უცნაურიაა შეიძლება ვეღარც გნახო, -ჩაიცინა და მისკენ მიიწია
-ნუ სულელობ, კარგად იქნება ყველაფერი
-იმედია-უცნაურად დახედა თებეს მერე ჩაიღიმა, სრულიად მოულოდნელად თავისი ბაგეებით შეეხო თებეს ჟოლოსფერ ტუჩებს...მერე კი ის გრძნობები წამოვიდა რაც ამ დროს ხდება ხოლმე, ლამის სული დალია თებემ და გული საერთოდ გაუჩერდა
-ეს იმ თვალებციმციმა გულრწფელ გოგოს... წლების წინ აჟიტირებული რომ მომახალა მომწონხარო- ნაზად ამოიჩურჩულა თებეს ყურთან იქვე აკოცა და გაშეშებული დატოვა თებე.
-213-ე პალატაში ვიქნები ისე.- შორიდან მოაძახა და ჩაიცინა...
ნატასთან რომ შევიდა ანანო და ვახოც რომ მოვიდნენ და ცოტა დამშვიდდა მერე ჩაფიქრდა თორნიკეს ქცევაზე და სიტყვებზე...
-მიხვდაა- კაფეტერიაში მჯდომი ინსტიქტურად წამოდგა სკამიდან
-რა მოხდა თებე-შეშინებულმა ახედა მაშომ
-მიხვდა...გაიხსენა თორნიკემ მიცნო
-რა მოგელანდა თებ
-არაფერი ანანო...წეღან მე... თორნიკემ მაკოცა და მითხრა რომ ეს კოცნა გულრწფელ თვალებციმციმა გოგოსო...გესმით იცის ვინც ვარ
-ისევ რამე გესიზმრა..
-არა...რეალური იყო,მიხვდა გესმის მიხვდა-სიცილ ტირილით მიხედა გოგოებს-ღმერთმა იცის ახლა რას ფიქრობს და რა ჰგონიაა...ჯანდაბა
-ახლა უაზრო დარდს შეეშვი, ისედაც ამდენი ნერვიულობა ნახე ამ დღეებში.მიდი ადი დაელაპარაკე ასე თუა
-ხო მართალია მაშო,თებე უკვე დიდი ხარ და უნდა გაარკვიო.
-მან მაკოცა...როგორ ავიდე
-სულ ჩვეულებრივად, ახვალ და ყველაფერს აუხსნი...
-დღეს არა ვერა..
-მაშინ ხვალ,თან აწონ დაწონე ყველაფერი..
-ხვალ ოპერაციას იკეთებს
-მანამ სანამ გაიკეთებს,მერე სანანებლად რომ არ დაგრჩეს საქმე.შენ გიყვარს თორნიკე.
-მიყვარს...მართალია მიყვარს ...-თვალები აემღვრა და მაგიდასთან დაჯდა.

მეორე დღეს დიდხანს ყოყმანობდა ბოლოს ძალა მოიკრიბა და თორნიკეს სანახავად ავიდა.
-მეგონა არ მოხვიდოდი-დასუსტებული ხმით ამოთქვა და ოდნავ გაიღიმა ხუციშვილმა,როცა ოთახში შესული თებე დაინახა
-რა უცნაურია მიცანი?
-შენს თვალებს მილიონ თვალში ამოვიცნობ..
-როგორ ხარ?
-ისე როგორც ჩემს მდგომარეობას შეეფერება...
-არ ინერვიულო კარგად იქნება ყველაფერი
-არ ვნერვიულობ
-მატყუებ
-არა.
-იცოდე გამაგრდი გარეთ ბევრი გელოდრბა
-მათ შორის შენც ხო?
-ალბათ...ეოდის გაიგე?
-ბორჯომში წასვლის წინა დღეს
-მინდა აგიხსნაა...გამიზნულად არ მოვსულვარ შენთან, ჩემი სიამოვნებისთვის არ დავთანხმებულვარ...მე უბრალოდ ხათუნამ ძალიან მთხოვა ...
-კარგია ემოციის დამალვა რომ არ გამოგდის, შენმა გრძნობამ და იმის დანახვამ როგორ ცდილობდი ჩემს დახმარებას ყურადღება გადამატანინა და ცოტახ ხანს მაინც დამავიწყა ტკივილი.მადლობა წიწილა ექიმო შენი ვერ დამალული სიყვარულისთვისს
-მე ... შენთან იმის გამო მართლა არ ვყოფილვარ რომ სიამოვნება მიმეღო ამით, იცოდე რომ.მიუხრდავდ ყველა გრძნობისა შენთან სიახლოვეს ვერიდებოდი და მართლა მინდოდა უკეთ გამხდარიყავი-ცრემლს მორეულმა გახედაა
-ნუ მიხსნი და ნუ ტირი
-გამაგრდი- ხრლზე ხელი გადაუსვაა...
-მინდა რომ გაკოცო...-სიცილით ამოთქვა თორნიკემ-ძალიან მიხარია მართლა ისევ რომ შეგხვდი...
-შენ ნორმალური არ ხარ
-სხვა რეაქციას ელოდი?
-კი.
-მეც სხვა რეაქციას ველოდი შენგან ყველაფერს მალავდი მაგრამ თვალები გყიდდნენ ხოლმმე.ახლა მინდა გაკოცოო თუნდაც ბოლოჯერ...მინდა რაღაც დაგიტოვო
-შენ არ ხარ ვალდებული ამაზე იფიქრო გრძნობები მხოლოდ ჩემია
-რომლის ავტორიც მაინც მე გამივდივარ
-აქ ამაზე საუბრის დრო და ადგილი არ არის თორნიკე
-მხოლოდ ერთი კოცნა,
-ვერ ხვდები რას ამბობ, ჩემი წასვლის დროა
-კარგი მაგრამ ბალიში მაინც გამისწორე, მე ვერ ვინძრევი...-საეჭვო მზერით გახედა თებემ მაგრამ ისეთი სახე მიიღო თორნიკემ ეჭვს ვერავინ ვერაფერში შეიტანდა
-კარგი- ღიმილით მიიწიაა მისკენ, ბალიშს ხელი მოკიდა და უეცრად იგრძნო შეხება საკუთარ ტუჩებზე, ისეთი მთლიანად რომ არიან მთელი არსება,ისევ ისე გული გაჩერდა მოძრაობის უნარიც დაკარგაა,უკვე მეორედ დააკარგვინა საკუთარი თავი, თვალები დახუჭა და ინსტიქტურად აჰყვა...- გათიშული მოშორდააა, თორნიკემ კმაყოფილი მზერით გადაისვა ტუჩებზე თითები...
-იცოდე სიკვდილი არ გაბედო!-უკან მოუხედავად დატოვა პალატა....
იმ დღეს უხასიათოდ იყოდა ძალიან შეშინებული, თორნიკეს გამო. სულ მასზე ეფიქრწბოდა.დრო სასწაულად იწელებოდა.საღამოს ძლივს მოიკრიბა გამბედაობა და მაიას დაურეკა,მისი შიში არ გამართლდა. ბატონი თორნიკე გამოძვრა და უკვე თებემაც ამოისუნთქა.

დრო ნელ-ნელა გადიოდა ზაფხულის შემდეგ მოვიდა წვიმიანი შემოდგომა და უკვე თებეს ამერიკაში გაფრენის დროც დადგა, თორნიკე აღარ უნახვას ის იცოდა რომ გამოკეთდა და მისი მდგომარეობაც კარგი იყო.წასვლის წინა დღეს კლუბის შესასვლელშივიღაც გოგოს კოცნიდა გული ჩაწყდა იტირა მაგრამ მერე მიხვდა ეს ყველაფერი სრული უაზრობა იყო, თონიკე უიმედო სიყვარული იყო და მას უკვე თებე აღარ სჭირდებოდა...
^^^^
ამერიკაში ჩასვლის შემდეგ ახალი ენერგიით და უფრო მოტივირებული შეუდგა საქმეს... ეს ყველაფერი ეხმარებოდა რომ არ ეფიქრა თორნიკზე, მოჯადოებულივით იყო, სისულელედ ეჩვენებოდა იმ ადამიანის სიყვარულით ტანჯვა რომელსაც არც კი გახსენებია მთელი ამ ხნის მანძილზე,თუმცა მაინც ვერაფერს უხერხებდა საკუთარ თავს და გრძნობებს.ბრაზობდა თუმცა გონებიდან და გულიდან მაინც ვერ შლიდა...საღამოს ძილის წინ ახსენდებოდა პირველი და დაუვიწყარი კოცნა, ახსენდებოდა ის დრო და ის დღეები რაც თორნიკესთან სიახლოვეში გაატარა და ტკიოდა..
სასწავლებლიდან დაღლილი მივიდა საცხოვრებელში მოწესრიგდა და გოგოებს წაეჭორავა ცოტა.
მეორე დღეს სასეირნოდ გავიდა იქ შეძენილ და ასევე კარგად ნაცნობ მეგობრებთან ერთად, უცნაური დამთხვევა ის იყო რომ საქართველოდან სასწავლებლად ჩასულებს შორის საბაც ერია.არ შორდებოდა და მის მოხიბვლას ცდილობდან, არ მოსწონდა ეს ფაქტი თებეს თუმცა მაშოს სიტყვები გაახსენდა და გადაწყვიტა არ შეეშინებინა ბიჭი კიდევ ერთხელ და ცოტა გაპრანჭვოდა კიდეც, იქნებ რაიმე გამოსვლოდა..
მოკლედ კარგად მოილხინეს იმ დღეს, ცოტა დალია კიდეც თებემ, ბართან იჯდა და უეცრად უცნაურად აუჩქარდა გული თორნიკეს სიახლოვე იგრძნო, ირგვლივ მიმოიხედა ეს გრძნობა იმდენად რეალური იყო,ეჭვი გაუჩნდა მართლა ხომ არსადააო
-ჯანდაბაა უკვე მელანდება კიდეც...-ჩაიცინა და ერთი ჭიქა კიდევ დალიაა, ცეკვის დროს ისევ მოელანდა თავად თორნიკე იყო მის გვერდით, იმდენად იგრძნო მოუსვენრობა ვეღარ გაძლო და გარეთ გამოვიდა ჰაერზე
-ეი თებე კარგად ხარ?-უკან საბა მოჰყვა
-კი, უბრალოდ უჰაერობაა
-გინდა წავიდეთ?
-კარი იქნება- საბოოოდ საბასთან ერთად აღმოჩნდა სახლისკენ მიმავალ გზაზე
-ბოლო ჭიქა არ უნდა დამელია-სიცილით ამოთქვა და საბას მიცემული სპორტული მოიხვია მჭიდროდ.
-ძალიან საყვარელი ხარ, კარგი სიმთვრალე გქონია
-ხშირად არ ვსვამ, უფრო სწორედ საერთოდ არ ვსვამ
- გაანალიზებული გექნება ის თუ რა ზიანის მომტანია დალევა.
-ზუსტად...
-თებე რაღაც მინდა რომ გითხრა-გაჩერდა და მის წინ დადგა-ალბათ იცი კიდეც და ხვდები
-გისმენ
-სამ წელზე მეტია გიცნობ
-მერე?
-პირველივე დღიდან ძალიან მოწონხარ და დღითი დღე ეს გრძნობა უფრო სერიოზულ ფაზაში გადადის...ვიცი ამას არ უნდა აგეუბნებოდე მაგრამ შენ სულ სხვანირი ხარ, მინდა იცოდე რას ვგრძნობ-
-საბაა მე...
-მინდა უფრო მეტი დრო გავატარო შენთან- მოულოდნელად მივიდა მასთან ახლოს და ნაზად ეამბორა მის ბააგრებსს...გაოგნებული მოშორდა თებე..ა
-საბა...
-ნურაფერს იტყვი, ჯობია დაფიქრდე, ნახვამდის-გაუღიმა თავზე აკოცა და წავიდა.
-ჯანდაბაააა თებეე ჯანდაბაა-ტუჩებზე უკმაყოფილოდ გადაივა თითები...სახლში როგორც კი ავიდა სპორტული გაბრაზებულმა მოიშორა,
-რა სულელი ხარ რამ დაგალევინაა ან რატომ მიეცი უფლება ეკოცნაა დებილოო ადამიანოო დებილოო ადამიანოოო - ცივი წყლის ქვეშ იდგაა თან გამწარებული კბილებს იხეხავდა, მანამ იყო ასე სანამ არ დაიღალაა ბოლოს უბრალოდ საყვარელი პიჟამა გადაიცვა და საწოლზე ჩამოჯდა....
-მილიონი ბაქტერია გადმომცაა, ღმერთო რა საზიზღორბაააა -თავდაყირაა დაწვაა და თავისთვის ბურდღუნებდა.-მე არ მიყვარს ის და ასე რომ მოიქცეს ვცემ ...საერთოდ მოახლოებას ავუკრძალავ ამიერიდან...ოღონდ ახლა გადავრჩე...მანამდე ვისი ტუჩები ღლოღნა ღმერთმა იცის... ღმერთო..-საკუთარ თავს ებაასებოდა უეცრად ნაცნობი ბარიტონი გაისმა ოთახში
-მე რომ გაკოცე მაშინაც ამ დღეში იყავი?- დაინახაა თავდაყირა როგორ იდგა თორნიკე მის ზემოთ, თავისი საფირმო ღიმილი, რა თქმა უნდა დაფრთხა,შეშინებული წამოფრინდაა საწოლიდან,აიხლართა და საბოლოოდ დაბლა გაადინა ზღართანი
-ჯანდაბააა!
-ისევ გრძელდება შენი მოუხერხებლობის პოლიტიკა-ასე უბრალოდ მის წინ სკამზე დაჯდა შავ ჯინსში და მოლურჯო მაისურში გამოწყობილი თორნიკე და გოგონას გახედა
-შენ...მე მელანდები..გავგიჟდი...-თვალები დაახუჭა დაითვალა და გაახილა იმ იმედით ჰალუცინაცია შეწყდებოდა, მაგრამ არაა ...
-ასე თუ გააგრძელე თვალების ფახური თვალებს დაიზიანებ, შეწყვიტეე და ჯობია მომესალმო
-შეუძლებელია ახლა შენ აქ იყო
-აქ ვარ, ანუ სულაც არ არის შეუძლებელი-თებეს ალეწილ სახეს რომ უყურებდა ხალისობდა-ისიც დავინახე საბუს რომ აკოცე, არადა მეგონა კარგი გემოვნება გქონდა...
-გავგიჟდი... რაღაც ბაქტერია გადმომცა იმან და ტვინი გამეთიშება... მალე დამბლა დამეცემა... -
-აქ ვარ ადამიამო აქ, ბაქტერიებს გადმოგცემდა თუმცაა მეეჭვებაა ეგ მოგივიდეს რაც თქვი
-აქ ხარ?-
-კი...შემიძლია შეგეხო-სიცილით მიუახლოვდა თორნიკე, რამდენიმე წუთში მიხვდა თებე რომ არ იყო მოლანდება და მის წინ მართლა ხუციშვილი იდგა,
-ააქ შენ....მოიცა...აქ რა ჯანდაბას აკეთენ
-სულ ასე ღიას ტოვებ კარს? იმედია ხშირად მაინც არ სვამმ..
-ბარშიც იყავი...
-კი ვიყავი
-ასეც ვიცოდი... ვინ მოგცა ასე ქურდივით შემოპარვის უფლება?
-ღია იყო კარი და შემოვედი
-იქნებ შიშველი ვიყავი?! კრეტინო უტაქტო იდიოტო, როგორ ბედავ შენ საერთოდ ტვინი გაქვს?ან აქ რატ...-კიდევ კარგა ხანს გააგრძელებდა ლანძღვას მაგრამ თორნიკეს ტუჩებმა აიძულეს გაჩერება...ჯერ ფართხალებდა მერე მოლბა ესიამოვნა მონატრებული ტუჩების შეხება და მოდუნდა.
- ვიცი შენი ამბავი სულ ამ ძროხებიან პიჟამაში რომ იძინებ ხოლმე...-ცხვირის წვერი გაუსვა ყელზე და ლავიწზე აკოცა
-ძროხები კი არა ირმებიაა ესენიი
-მომენატრე წიწილა ექიმო!
-შემეშვი..
-არ მომწონს შენი ბიჭი, არ უხდებით ერთმანეთს-
-მოდი მე გავაკეთებ მაგაზე დასკვნას და შენ შენს ლამაზებს მიხედე-ხელი ჰკრა თუმცა ვერ მოიშორა, კედელთან მიიმწყვდია ხუციშვილმა.
-შენც მოგენატრე.
-არა!
-კი
-დაგივიწყე
-ერთს ამბობ მაგრამ შენი რეაქციები მეორეზე მეტყველებს- ხეკის გულზე აკიცა და შოკოლადიფერი თვალები თებეს მწვანეებს გაუსწორა
-რატომ მოხვედი?? თუ ხვდებიი რომ ისევ მიყვარხარ, გინდა უფრო დავიტანჯო? შენ ხომ არაფერს გრძნობ...შემეშვი და მომეცი უფლებაა დაგივიწყო
-საკმარისზე მეტი დრო გქონდა ამისთვის სულელო...შენი აზრით ახლა შეძლებ დავიწყებას?
-შენი საქმე არაა ეგ...წადი
-ჩემი საქმეა! -
-გამიშვი-აცრემლებულმა ახედა
-არ გაგიშვებ,მინდა შენს სიყვარულს შევიგრძნობდე ბოლომდე..-შუბლზე აკოცა და უფრო აეკრო სხეულზე.
-გთხოვ....
-უბრალოდ დამშვიდდი და მომენდე...
-თორნიკეე...
-ეს დრო გამოიყენე, ისწავლე რომ დაბრუნდები შემდეგ ყველაფერი გაირკვევა...ახლა მომეხვიე და მერე წავალ ისე როგორც მოვედი.
-...
-ნუ ტირი...რა გატირებს?
-არ ვიცი-ხელები მოხვია და თავიი მის კისერში ჩამალა..-არ მინდა გული მეტკინოს
-არ გწტკინება..გპირდები,-ლოყაზე ჩამოუსვა თითები შემდეგ კი დატოვა თებე.ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან, იმ ღამეს თვალი ვერ მოხუჭა სულ თორნიკე და მისი შეხება უტრიალებდა...
ორმაგად უფრო მოტივირებული გახხდა, ექვს თვეში კი ისევ ოსე დაბრუნდა მონატრწბულ სამყოფელში. ჩუმად დაადგა ანანოს თავზე, შემდეგ კი სოფელში დააფრთხო ოჯახობა... საღამოს მეზოლებიდან ბრუნდებოდა მობილურზე უცხო ზარი შევიდა, უცნაურად აუთამაშდა გული.
-ხომ გითხარი რომ ჩამოხვალ მომწერე-მეთქი..
-თორნიკე??
-არ შემეხმიანე.
-ჩემი ნომერი როორ გაიგე?
-ისე როგორც შენი მისამართი-მიხვდა რომ იცინოდა
-სულ გაგიჟდი?
-გოთხარი მენდე-თქო, რომ ჩამოხვალ მომწერე-თქო შენ არ დამიჯერე, ახლა კიდევ შენს ჭიშკართან ვდგავარ და გეკოდები.
-გაგიჟდი ? ვერ ხარ...თორნიკე
-ძალიან ლამაზი ეზო გაქვს ყავისფერი ჭიშკრით,ეს ცისფერთვალა ძაღლი უცნაურად მიყურებს...
-შენ რა მართლა აქ ხარ? როგორ გაბედე? ჩემება რა უნდა ვუთხრა...ახლავე წადიი თორნიკე ნერვები არ ამაწიწკნო- გადარეული წავიდა სახლისკენ, მივიდა და იქ არავინ დახვდა მობილურში კი თორნიკეს სიცილი ისმოდა
-რა ნერვიუკი ხარ თებე...და რა იყო უკვე დიდი გოგო ხარ რას იგრუზები.არ გინდა ჩემი ნახვა? მამიკოსი გეშინია
-სულ გაუბერე შენ...უბრალიდ რა მეთქვა სრულიად უცზო ბიჭი რატომ ჩამოვიდა ჩემს სანახავადთქო...
-კაი დაიკიდე და დაწყნარდი,
-რა გინდა?
-ასე ვერ გეტყვი, რომ მნახავ მერე გეტყვი.
-ნერვებს მიშლი..
-ჩაო ახლა, შენი ხმის გაგება მინდოდაა
-ნერვების მოშლაც...და ჩემი ეზო რა იცი როგორია?
-ჯაშუშები მყავს შენთან
-ვინ?
-ვერ გავთქვავ, ლიკვიდაციას მოახდენ და დავიღუპები.ჭკუით იცოდე, შენი მეზობლის მამალსაც ერიდე...
-ანანოს მივკლავვ- გაბრაზებულმა გათიშა და შემდეგ კი მორალი წაუკითა ქალბატონ დას თუმცა ამაოდ.
-რას ნიშნავს ეს?
-თვითინ დამიკავშირდა და შენზე ყველაფერი გამომკითხა
-შენც ყველაფერი მოყევი
-ისე საყვარლად მთხოვა...
-ხმაა..შენი ხმა ნუ მესმის
-იმ ბიჭს შენ აინტერესებ, ისე არ არის როგორც შენ გგონია..
-ანანო!
-ხო აბრიალე ეგ თვალები, გეუბნები ის ბიჭი გულგრილი არ არის...მალე ნახავ- სასაცილოდ დაიმანჭა და უკანალის ქნებით გავიდა ოთახიდან...

კვირა დილა გათენდა და რა თქმა უნდა დიდი მოლოდინით წავიდა თილისში. საღამოს კი თორნიკეც ნახა,
-როგორ გალამაზებულხარ-ღიმილით მოეხვია და ლოყაზე აკოცა
-ეს დამოკიდებულება არ მომწონს.რას ნიშნავს ეს?
-დიდი გოგო ხარ უნდა მიხვდე
-თორნიკე?!
-წიწილა ექიმო
-რა ?
-ოდნავ ბანალურად გავყვეთ...გახსოვს ადრე ოცნებებზე რომ ვსაუბრობდით მითხარი დილით ვინმეს სიცოცხლე რომ გადავარჩინო მაგისთვის მინდა ვიღვიძებდეოო
-მახსოვს...
-ისმასაც მეჩიჩინებოდი რომ ფიქრი უნდა დაამეწყო
-თითქმის ერთი წელი გავიდა.
-მე ის მინდა რომ ჩემთვის და ჩემთან ერთად გაიღვიძო, მინდა ჩემს გვერდით იყო...შენი ჩემუ გრძნობები გამიზიარო,- გაიღიმა და გაოცებულ თებეს დახედა
-......
-რამე თქვი..მენდე თებე, გეფიცები გული არ გეტკინება.
-მე...არ მჯერა, შენ....მე ახლა მე სიყვვარული ამიხსენი?
-არ მიყვარს ეგ სიტყვა...თუმცა ხო შენს მიმართ იმას ვგრძნობ რასაც მაგ სიტყვაში ატევენ ხოლმე,
-შენც? -სიცილით გახედაა მერე სახეზე აიფარა ხელები...-არა...მესიზმრებაა..
-ახლა გავგიჟდები... გეუბნები მიყვარხარ-მეთქი და შენ კიდე შოკში ვარდები, სხვა რაღაც უნდა გეპასუხა თებეკო.
-მეც... ჩემი ადამიანი ხარ... -ხელები კოხვიაა და ძალიან ძალიან მაგრად ჩაეხუტა.
-გინდა სიგიჟე?
-რა?
-ახლავე მოვაწეროთ ხელი...
-რა?
-ხომ გინდა ჩემი ცოლი იყო.ხოდა ახლავე წავიდეთ და ხელი მოვაწეროთ
-უკვე ცხრის ნახევარია,
-შენ ის მითხარი კი თუ არა.
-ვერ ვიტან ერთფეროვნებას და სულ ერთი და იმავე სცენარს.... ამიტომ კი.
-წავედით...- ხელი ჩაკიდა და სიცილით წავიდნენ ქორწინების სახლში, ნაცნობებით ძლივს იპოვნეს ისეთი ვინმე ვინც მათ ქორწილს დააკანონებდა, მერე გიორგი და მაშო გამოიძახეს და ყველასგან მოულოდნელად 21 მაისს შოდგა უცნაური ქორწილი..პატარძალი დახეულ ჯინსებში და ყვავილებიან მაისურში გამოწყობილი, უბრალოდ ფფატა დადგუმული იყო, სიძე ბატონიც სრულიად მოუმზადებელი ასევე ჯინსსა და თეთრ მაისურში ...მეჯვარეები კვლავ გაოგნებულებიი.
საბოლოოდ კი მაინც ლამაზი ფოტოები და გიჟური ურთიერთობის დასაწყისიც შედგა.
ქორწილი არაჯანსაღად მაკდონალდცში აღნიშნეს... იმ ღამით ახალ დაქონწინებულები სვანეთში წავიდნენ ხოლო ქორწილის ამბავი სრულიად მშვიდად გააგებინეს ოჯახებს, რა თქმა უნდა ვახო და ნატა გაბრაზდნეენ, თუმცა მერე ისე მოხდა შვილის ბედნიერება თავადაც გაიზიარეს.
21 ივნისს ასევე სონტანურად დიდი ამბების გგარეშე, თორნიკეს დაბადების დღეზე დაიწერეს კვარი.
21 ივლისს თებეს დაბბადების დღეზე იმ ფულით რაც უაზრო ქორწილში უნდა დეხარჯათ თაფლობის თვე მოიწყვეს და დასასვენებლად წავიდნენ იაპონიაში.
შემდეგ კი დაიწყო უცნაური თანაცხოვრება. ეჩვეოდნენ ერთმანეთს და ახალ ურთიერთობებს...
მიუხედავდ იმისა რომ კამათობდნენ ხოლმე მაინც მშვენივრად უძლებდნენ და უმკლავდებოდნენ ერთმანეთს...
საღამოს დაღლილი მოვიდა თორნიკე სამსახურიდან,უკან მოჰყვა თებეც..
-თორნიკეე მოხვედიი?
-მოგასწარი...-წელზე შემოხვია ხელები და ტუჩებზე დააცხრა-მომენატრე, რამდენი ხანია წესივრად არ მინახავხარ,
-რას იზავ შენ აირჩიე ექიმი მეუღლედ..უნდა გაუძლო..-გაიცინა და კისერში აკოცა-აბაზანას მივიღებ მერე ვისაუბროთ
-ნოუ ბეიბიი...არ გაგივებ
-ეეე ნუ ბავშვობ ახლაა-
-ერთად მივიღოთ შხაპი-ხელშიაიტაცა და მხარზე გადაიკიდაა.
-თორნიკეე
-ნუ ფართხალებ ძვირფასოო-უკანალზე მოარტყა ხელი
-რა ცელქი ბიჭი ხარ... მარტო მინდაა
-მე არ მინდა!- სარაფანი გადააძრო და დუშის ქვეშ დააყენაა, მერეთავადაც გადაიძრო მაისური
-თორნიკე!
-შენი ქმარი ვარ უკვე ექვსი თვეა და მაინც გიტყდება ჩემთან შიშველი ყოფნა? ...კაი რაა- კედელზე მიაჯახა და ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები.-მომენატრეეე..
-ჯანდაბა! მეც მომენატრეე....მევ მომენატრე ხუციშვილო!-თითები შიშველ ზურგზე აათამაშა და ტუჩზე უკბინა.
ორი ერთმანეთზე გადარეული სხეული ერთი მთლიანობა გახდა, წყლის წვეთების ხმას სიამოვნებისგან გამოწვეული ხმები ერწყმოდა...

თორნიკეს გულზე ედო დავი და მის პრესზე ფიგურებს ხატავდა.
-რა კარგია რომ ჩემს ცხოვრებაში გაოჩნდი.
-კიდეევ კარგი იმ დღეს მაღაზიის რიგში სიყვარული ამიხსენი.
-რამდენი რამე გვექნება შვილებისთვის მოსაყოლი...ჯერ უჩვეულო გაცნობა, მერე ქორწილი..
-ოო რა კარგი თემა წამოჭერი... შვილები გვჭირდება...-ეშმაკური მზერით მოექცა ზემოდან...
-თორნიკე...-აკისკისებულმა შემოხვია ხელლები კისერზე.
-ჩემი წიწილა ექიმი ხარ!
-ისევ წიწილა?
-კი...
-მეადამიანები...
-მეც...ნუ ცდილობ დროი გაყვანას ბავშვები მინდა მე... გადარეული ნაშიერები- გაიცინა თორნიკემ და ტუჩებზე დააცხრა საყვარელ არსებას...
ისინიიი?!
ისინი ასე იყვნენ ბედნიერად.
ხან ჩხუბობდნენ,ხან არა.
მიუხედავდ ყველაფრისა მათ რაღაც ამოუცნობი აკავშირებდათ ერთმანეთთან,გადიოდა დრო და გრძნობები არ ნელდებოდა....არც განელდებოდაა რადგან მათ წყეულ სამყაროში ერთმანეთი იპოვნეს, მათ გამოსცადეს გრძნობა, ვისთვის დაჯერებული და ვისთვისაც დაუჯერებელი- სიყვარული
^^

"ცცოვრებაში რაც პირველად ხდება ის არასოდეს გვავიწყდება ხოლმე..ხოდა სულ მემახსოვრები...შენ რომ დამივიწყო მე მაინც"..


გამარჯობა :))) მე დავბრუნიდი, უბრალოდ მივხვდი რომ საიტზე რეგისტრაციის ერთი წლის თავზე სიახლის ატვირთვა კარგი აზრი იყო და ავტვირთე.
მანამდე ბევრი ვიყოყმანე ოღონდ და კიდე არ ვარ დარწმუნებული ღირს თუ არა ამ ისტორიის გამოქვეყნება.
ძალიან მომენატრეთ...
ვნერვიულობ
მეშინია
და
მინდა რომ მოგეწონოთ,ერთი შეედვით ჩვეულებრივი ისტორიააა ..
მაინტერესებს თქვენი შეფასება.

მადლობა ვინც წაიკითხავთ და უკაცრავად თუ იმედები გაგიცრუვდათ ♡...

სიყვარულით : გაღვიძებული და თქვენით მონატრებული, კარანტინის 45 დღეს გადარჩენილი ალტერი...