დრეს შაბათი იყო,ამიტომ თავი არ შევიწუხე ადრე ადგომით,შუადღეს ლიზისთან წავედი,მაგრამ როცა მივდიოდი მხარზე შეხება ვიგრძენი და შემეშინდ,მოვბრუნდი და ისევ ის ბიწი შემრჩა ხელსი.
-გამარჯობა ევა,როგორ ხარ?
-შენ?აქ რას აკეთებ?რა გინდა?
მივაყარე კითხვები.
-მოიცა,მოიცა ცოტა დაწყნარდი,ხო და ისე გუშინ რატო წამშალე?
-რა?მე?მე არ წამიშლიხარ.
-აბა ვინ წამშალა.
-რაში გაინტერესებს ჩემი ცხოვრება?თავი გამანებე გთხოვ,ჩემ ცხოვრებაში ნუ ერევი.
-სენ ძმას არაფერი უთქვია?
-რაში გაინტერესებს ჩემმა ძმამ მე რა მითხრა?
-ესეიგ ყველაფერი არ უთქვამს.
-შემეშვი.
ვუთხარი მე და წავედი,მაგრამ ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი,ამიტომ ცრემლებიც წამომივიდა.ის ბიჭი ჩემთან მოვიდა,მომატრიალა და ცრემლები მომწმინდა.
-ნუ ტირიხარ ევა გთხოვ.
მე მისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია,ისე წავედი.ლიზისთან მივედი,და ლაპარაკს სევუდექით,მაგრამ შუა ლაპარაკში მკითხა.
-გოგო იტირე?რა მოხდა?
-არ მიტირია.
-გეტყობა მითხარი რა მოხდა.
მე ყველაფერი მოვუყევი და თან დავამატე-თან არც ვიცი,რატომ ვტირივარ იმიტომ,რომ საიდუმლო დამიმალეს,თუ იმიტომ,რომ ჩემმა ძმამ იმ ბიჭთან ურთიეთობა ამიკრძალა.
-ვა ვიღაცა სეყვარებულია.თქვა ლიზიმ,მე კი იმ წამსვე ბალიში გავუქანე.
-რა ვთქვი ასეთი.იკითხა გაკვირვებულმა და მეორე ბალიშიც აიცილა.
ჩვენ ბევრი ვილაპარაკეთ,შემდეგ კი სახლში წავედი.იქ კი დემეტრე დამხვდა,როგორც კი შევედი ეგრევე გამაჩერა.
-ევა ბაცერდი არ გამოიცვალი,სხვაგან მივდივართ.
-სად დემე?
-კაფეში ვიკრიბებით ბავშვები,ლიზიმ იცის.
-კარგი წავედით.
-წავედით.