-ლილე... ცოტნე... ის....
ტირილით ლაპარაკობდა კატო და სიტყვებს ერთმანეთზეც ძლივს აბამდა.
-კატო, კატო, დამშვიდდი და ისე მითხარი რა მოხდა.
-ცოტნე უკვე დიდი ხანია წასულია, ბიჭებიც ჩამოსულან საზღვარგარეთიდან და თან მისი კომპიუტერი გავტეხე და რუკა ვიპოვე და ვერ დაიჯერებ სად მიდის....
-სად შეიძლება წავიდეს კატუუ, არ იცნობ შენს ძმას? კლუბში იქნება სადმე, თან თუ ბიჭები ჩამოვიდნენ მითუმეტეს.
-არა ლილე... გზა გარჩევების ადგილამდე მიდის. გახსოვს მე და შენ ვიღაც კანონიერი ქურდი აბულიძე, რომ დავაკავეთ? აი ეგ ადგილია.
-ახლავე მოვდივარ.
ტელეფონი სასწრაფოდ გავთიშე. რა საქმე ჰქონდა ცოტნეს ასეთ ბინძურ ადგილას? როგორც მახსოვს ბატონ ალექსანდრეს მისთვის არაფერი დაუვალებია. ძალიან ვნერვიულობ, ასე იშვიათად ხდება ხოლმე, რომ მე რამეზე ან ვნმეზე ვინერვიულო, მაგრამ როდესაც ეს შენს ,,ოჯახის“ წევრს ეხება, მაშინ ყველაფერს ჯანდაბაში ისვრი. ხომ ასეა? ნიტას წერილი დავუტოვე და სწრაფად მივედი კატოს სახლამდე. შიგნით, რომ შევედი უკვე ,,აღჭურვილი“ და გამზადებული კატო დამხვდა.
-დროზე მანქანაშ და წავედით.
-წამოდი.
მისი ხმა იმდენად მკაცრად ჭღრდა, რომ მეგონა ამ წამს ჩემს წინ კატო კი არა თვით სიმკაცრის და დაუნდობლობის განსახიერება იდგა. გაოგნებული დავრჩი, მაგრამ ახლა ამის დრო არ არის. ერთი ცოტნეს მივაგნო და მერე მე და კატომ ვიცით. დანიშნულების ადგილამდე სწრაფად მივედით. ნაცნობი შენობის დანახვამ გული შემიკუმშა, ვერ ვიტან ამ ადგილს, ყველა გარჩევაზე აქ დარბიან, ის დამ*ალი ,,კაი ბიჭები“, როგორ ვერ ვიტან. მაგათ ლოგიკას სულით და ხორცით ვერ ვუგებ. მალე მე და კატომ სრულ სიბნელეში ამოვყავით თავი და ცტნეს დავუწყეთ ძებნა, თან რათქმაუნდა იარაღი გვქონდა მომარჯვებული ყოველი შემთხვევისთვის. გვერდიდან რაღც ხამური გავიგეთ და მე და კატოც იქითკენ შევტრიალდით, მაგრამ ვერავინ დავინახეთ ამიტომ გზა განვაგრძეთ, ცოტა ხანში მივაგენით ერთ დიდ ოთახს საიდანაც ხმაური ისმოდა. რათქმაუნდა მაშინვე არ შევვარდნილვართ და იარაღი არ დაგვმიზნებია, მაგრამ კეელს ამოვეფარეთ და ჩუმად ვუცქერდით იქ მიმდინარე მოვლენებს. წინ გადაშლილმა სურათმა კი ჩვენში დიდი გაკვრივება და სიბრაზე გამოიწვია.
-მოგიწევს ცოტნე. (ზუკა)
-ზუკას აქ რა უნდა, ადრე კლუბში, რომ ვანხეთქო გახსოვს? ის არის. (მე)
-რა ჯანდაბა ხდება აქ? (კატო)
მე და კატო ერთანეთში ვჩურჩულებდით.
-მომისმინე ზუკიტო, არ მინდა, ნიშნავს არ მინდას.
უცბად წამოენთო ცოტნე და მას უკან მიყვნენ ილია, გიორგი და თორნიკე. (ის ბიჭები, რომლებიც საზღვარგარეთ იყვნენ, იოანეს და ხოტნეს მეგობრები)
-იცი შენ, მე რას ვაკეთებ და ვის, ან რას ვემსახურები, ამიტომ არჩევანი არ გაქვს.
-და თუ შენნაირი სისხლიანი და ღორული ცხოვრება თუ არ მინდა რა? უნდა მომკლათ?
-თუ გაკიუტდები...
ცოტნემ ერთი კარგად გდაიხარხარა და განაგრძო.
-მომისმინე ვირთხავ, მე, ლილეს, კატოს, ან ნიტას გაეკარები და გეფიცები შენი ხროვაც ვერ გადაგარჩენს და ვერ გამომგლიჯავს შენს თავს ხელიდან.
-ფუ შენი... ახლა გაჩვენებ ვინ არის ვითხრა?
ცოტნემ და ზუკამ ერთმანეთისკენ წაიწიეს საჩხუბრად, მაგრამ მკაცრმა და ბოხმა ხმამ შეაჩერა, რომელიც ექოსავით გასიმა ცარიელ და შავ ოთახში.
-ახლავე გაჩერდით...
სბნელიდან კაპიშონიანი ბიჭი გამოჩნდა, რომელიც ვერ დავინახე ვინ იყო, მაგრამ ხმით მივხვდი, რომ სავარაუდოდ გაბრიელი იქნებოდა.
-ჩვენ აქ სასაუბროდ ვართ მოსულები და არა ერთმანეთის დასახოცად.
ისევ დაიგრგვინა ,,ბოსის“ ხმამ.
-შენ ჩაი*ვი რა, იმის, მერე რაც გააკეთე არაფერი გაქვს სათქმელი.
ცოტნე გამოეპასუხა და თან ისეთი ზიზღით წარმოთვა, მეგონა გაბრიელს კი არა თვით ეშმაკს ეუბნებოდა.
-ცოტნე... ზედმეტები ნუ მოგდის... გაიხსენე და მოტვინე სად ხარ, ან ვის ელაპარაკები.
-მე მახსოვს, მაგრამ თქვენ გახსოვთ? ერთი თითის გატკაცუნებით ამოგაყოფინებთ თავს ციხეში.
-დარწმუნებული ხარ?
ახლა ზუკა ჩაება საუბარში.
-ვახო....
ისევ ხმის დიდი ინტონაციით წარმოთქვა გაბრიელმა. მოიცადე რაო? ვახო? აბა ზუკაო? ვერ მივხვდო.
-ხო, ვახო... ეს შენი ნამდვილი სახელია, თუ სხვადასხვა ადგილას სხვადასხვა სახელი გაქვს?
იმხელა ირონია გაურია ცოტნემ თავის სიტყვებში, მეც კი გადმომედო მისი ასეთი ხასიათი.
-ცოტნე.... არ გირჩევ.... ტრა*ი დააყენე რა.
-ოჰჰჰ... კაი ერთი, მე ვაყენებდი, მაგრამ მემგონი ახლა შენ უფრო აქვს ტრა*ი დასაყენებელი.
ვახო, თუ ზუკა ისე გამწარდა, ერთი კარგი მუშტიც უთავაზა სრულიად მოულოდნელად ცოტნეს. არც ცოტნე ჩამორჩა და ისეთი უთავაზა, მემგონი რამდენიმე დღე ვერ ადგება ეს საცოდავი საწოლიდან. გაბრიელს რა ენღველბა, არც არაფერი გაუკეთებია და არც არაფერი უთქვამს, არის თავისთვის და ერთი ბატიბუტიღა აკლია და ეგ არის. როგორ მაინტერესებს რაშია საქმე? კატომ უკან დაიწია და ფეხი ჟესტის ყუთს მიარტყა შემთხვევით, რომელმაც აც ისე დაბალხმიანი ხმაური გამოიწვია. ვსიო მაგრად დაგვერხა.
-დროზე წავედით.
როგორც კი შევამჩნიე, რომ რამდენიმე ბიჭი აქეთ მოიწევდა, მაშინვე ჩავკიდე კატოს ხელი და კუთხეში შევიყუჟეთ, სადაც ძალიან სიბნელე იყო და დიდი ალბათობით ვერ დაგვიანხავდნენ, თუ ჩვენს სუნთქვას ვერ გაიგონებდნენ, ამიტომ ორივემ შევიკავეთ სუნთქვა.
-არავინ არაა.
-კი, მაგრამ ხმა, რომ იყო?
-თაგვები იქნებოდნენ, თან დიდი ხამუი არ ყოფილა.
-კარგი, მაშინ.
ძლივს უკან გაბრუნდნენ და ჩვენც შევძელით და იმ შენობას გავაცალით. გაოცებულები და მარტივად, რომ ვთქვათ დაჰიპნოზებულები ვიყავით მოსმენილით და ნანახით. პირველი ხმა მე ამოვიღე.
-ცოტნეს რა საქმე აქვს მათთან? ან საერთოდ ის ვიღაც ვახო, თუ ზუკა რატომ მატყუებს?
-ლილე... მეც ის ვიცი რაც შენ....
-როგორ უნდა მოვიქცეთ?
-რგორმე უნდა ვათმევინოთ, მაგრამ ხომ იცნობ ჩემს ძმას? არაფერს იტყვის.
-მაგას რგორმე მოვაგვარებთ, მაგრამ ყველაზე მეტად ის მაინტერესებს გაბრიელმა ასეთი რა გააკეთა, რომ ცოტნეს მთელი სულით და გულით ძულს.
-არ ვიცი ლილე, არ ვიცი. ყველაფერი ამერია თავში.
-იმედია, რომ ცოტნეც რამე საქმეში არაა გარეული.
-ვიცი, რომ არ არის. ის ჩემი ძმაა და მას ყველაზე კარგად მე ვიცნობ.
ისეთი დარწმუნებით და გადაჭრით მითხრა ჩემმა დაქალმა, რომ შეწინააღმდეგება ვერ გავბედე. ჯერ კატო თავის სახლამდე დავტოვე, შემდეგ კი მე წამოვედი ჩემს მყუდრო ,,ბუდეში“. სახლში, რომ შევედი ჩამი-ჩუმიც არ ისმოდა. ალბათ ჯერ კიდევ ძინავს ნიტას. ღერთო ცალკე ნიტა მადარდებს, ცალკე გაბრიელი და ახლა ცოტნეც. როგორ მაინტერესბს ეს ყველაფერი რა კავშირშია ერთანეთთან. ან ის მრბოლელი, რომელიც ასე მეცნობა და წარსულის გახსენებას მთხოვს. რათქმაუნდა მისი არ მჯერა, ისედაც ბევრი საქმე მაქვს, ახლა კიდე ეგ დამემატოს. არ მეძნებოდა, ამიტომ სახლის დალაგებ გადავწყვიტე. მუსიკები ბლუთუზ ყურსასმენებში ჩავრთე და მუსიკას ტანიც ავაყოლე, მაგრამ არა მხოლოდ ტანი, სიმღერაშიც ავყევი. ისე გავერთე სახლის დალაგებაში, ჩემს ტელეფონზე მოწერილი მესიჯიც კი გადამავიწყდა. მობილურს დავავლე ხელი და სწრაფად გავხსენი, უცხო ნომერ იყო.
,,კარგად ცეკვავ“
თავიდან მოსულმა მესიჯმა, ცოტა არ იყოს შოკში ჩამაგდო და არ ვიცი რამდენ ხანს ვუყურებდი ასე თვალდაუხამხამებლდ ტელეფონს.
,,კარგი ახლა არ მითხრა, რომ არ იცი ვინც ვარ“
,,სავარაუდოდ ვიცი“
რამთქმაუნდა ეს ჩემი უცნობი მრბოლელია. კი ლილე, ნამეტანი შენია. საკუთრ ფიქრებზე ჩამეცინა.
,,ვიცი ახლა გაიფიქრე ეს ის უცნობი მრბოლელიაო“
-ჩემითქო.
ისე ჩავლაპარაკე, რომ არ მიმიწერია, პროსტა გამეღიმა.
,,ძალიან გიხდება ღიმილი“
,,ოჰჰ, დიდი მადლობა კომპლიმენტებისთვის, თუ ჩემს შებმას ცდილობ“
,,როგორ გეკადრება. როგორც არ უნდა მინდოდეს ვერ შეგაბამ“
,,კარგია, რომ ხვდები. ისე, რბოლაზე, რომ გნახე, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს გიცნობდი“
,,შეგეშალა“
,,შენს ნამდვილ სახელს მაინც არ მეტყვი?“
,,რა საჭიროა, ლილე“
,,ოჰო, ჩემი სახელიც გაუგია ბიჭს, ბარი ბარში, რომ ვიყოთ ახლა შენ მითარი შენი სახელი“
,,რა ცუღლუტი ხარ, Nabi“
,,რადგანაც ჩემი სახელი იცი, ეგრე აღარ მომართო“
უცბად მომეღუშა სახე, Nabi-ის გახსნებაზე. ახლა შევეცდები მოკლე ინფორმაცია მოგაწოდოთ ამ სახელის შესახებ... ასე იოანემ შემარქვა, Nabi კორეულად პეპელას ნიშნავს. იოანეს ძალიან მოსწონდა კორეული, მე კი დავცინოდი წვრილთვალება ძმა გამეჩითათქო. პეპელას ადრეც მეძახდა, მაგრამ შემდეგ გადათრგმნა და ასე მეძახდა, რბოლებზეც სულ ამ სახელით გავდიოდი...
,,კარგი მაშინ მე Lilla-ს დაგიძახებ“
,,იასამანი?“
,,ხო“
,,რატომ მაინცდამაინც იასამანი, თან იტალიურად?“
,,იატლუიური ჩემი ენაა საყვარელო. ისამანი კი ვიცი, რომ შენი საყვარელი ყვავილია“
,,რამდენი რამე გცოდნია ჩემზე, მე კი არაფერი ვიცი შენზე“
,,ნუ ცდილობ პირადი ინფორმაცია გამომტყუო“
,,მე? არა კაცო, საიდან მოიტანე?“
,,კარგი ახლა დაიძინე გვიანია“
,,კარგი დედიკო“
ეს დავწერე და ენა გამოვყავი, ვითომ დაინახავდა.
,,დავინახე“
ამაზე საერთოდ გადავბჟირდი
,,ყოველდღე ასე გამახალისე კარგი?“
,,კარგი, მაგრამ ახლა თუ არ დაიძინებ, რბოლაზე აღარ დაგითმობ პირველობას“
ისევ გამეცინა. არ ვიცი, რატომ მაგრამ ვენდობოდი ამ რბოლელს, თითქოს, ართლა რაღაცა მაკავშირებდა მასთან. ახლა უკვე მართლა წავედი დასაძინებლად, ჩემი საყვრელი პიჟამოები ჩავიცვი, პეპლების გამოსახულებით. მალევე ჩამეძინა. ,,სიბნელეა, უკუნითი სიბნელე, მე გავრბივარ, ჩემს გვერდით ვხედავ კატოს, ცოტნეს და ნიტას, მაგრამ უცბად რაღაც ძალა გვაჩერებს. გაბრიელს, ვახოს და დათოს ცოტნე ძალით მიჰყვათ და ვხედავ, როგორ აწამებენ და როგორ ტკივა.“ უცბად თვალებს ვახელ და საწლოდიან გიჟვით ვხტები. ვცდილობ გავიხსენო რა ვნახე და რას ნიშნავს ეს, მაგრამ ვერ ვიხსენებ, სიზმარს ვეღარ ვიხსნებ, ღმეთო რა იყო ეს? არა სერიოზულად უნდა ვიფიქრო დამამშვიდებელზე რა. ტელეფონი ინთება და ეწერება ,,ბატონი ალექსანდრე“. აუ ახლა ამის თვი მაქვს? რა უნდა? ორინციპში რა ენდომება, ისევ გაბრიელს უნდა ვსდიო.
-გისმენთ.
-ლილე, ახლავე უნდა წახვიდე რბოლაზე.
-სად?
ბოლა აქ საერთოდ რა შუაშია ვერ მივხვდი, ან გაბრიელს რა უნდა იქ?
-რბოლაზე, სადაც ადრე დადიოდი იქ.
-კარგით ახლავე.
სინამდვილეში არ წავსულვარ, საერთოდ არ მქონდა ახლა გაბრიელის თავი. ნიტას ოთხში შევედი და ვცადე, რომ გამეღვიძებინა და გამომივიდა კიდევაც.
-აუ თავიიი...
-აბა ამდენს, რომ სვამდ რა გეგონა, თავში პეპლები გეყოლებოდნენ?
-ლილეეეე... გაზიანი წყალიი მომიტანეეე.....
-კარგი ხო, შენი საცოდაობის ყურება აღარ შემიძლია რა.
სწრაფად გავედი სამზარეულოში და სწრაფადვე დავბრუნდი ერთი ბოთლი გაზიანი წყლით ხელში. ნიტას გავუწოდე, მანაც თვალისდახამხამებაშ გამოართვა და ისე ჩაცალა ერთი ბოთლი როგორც არაფერი.
-რა იყო, მეც არ გადამყლაპო მალე. თავი თუ არ გაქვს რატომ სვამ ნიტა? თან იცი, როგორ არ მომწონს, შენ, რომ სვამ.
-კარგი რა ნიტა, ხომ გითხარი რაც ხდებოდა? ახლა ნუ დამჩხავი ყვავივით რააა. თავი მისკდება ისედაც.
-წამოდი კატოსთან წაგიყვან და ის მოგხედავს, თორემ დღის ბოლომდე ცოცხალი ვერ გადარჩები.
სიცილში ნიტაც ავიყოლე. გავემზადეთ, ნიტას წუწუნში ისე მალე მივედით კატოს სახლამდე გააზრბაც ვერ მოვასწარით. კარები გაიღო და შეწუხებული კატო დაგვხვდა.
-რა ხდება კატო, მშვიდობა გაქვს?
-თქვენ რატომ ხართ აქ?
-ნიტამ გუშინ დალია და ახლა ალბათ ხვდები რაც ჭირს.
-შემოდით, ნიტა შენ სამზარეულოში მაცვარი გამოაღე და ვარდისფერი ბოთლიდან ჩამოისხი სასმელი. ლილე, შენ კიდე წამოდი დამეხმარე.
-კარგი. მაგრამ ასეთი რა ხდება. ხო და მართლა ცოტნე სად არის?
-ზუსად ცოტნეს ეხება. ოთახში გამწარებული ავარდა და რამდენი ხანია ოთახის კარები ჩაკეილი აქვს, ვერაფრით ვერ გავახსნევინე.
-კარგი რა. მომეცი შენი თმის სარჭი.
-ეგ როგორ არ გამახსენდა.
-ბატი ხარ და მაგიტომ.
კატო საყვარლად დამეჯღანა, რაზეც გამეცინა, მაგრამ კარების საკეტს წვალება მაინც არ შემიჩერებია. მელევე გაიღო კარები და შიგნით, რომ შევედით ისეთი რაღაც დავინახეთ, რაც სრულიად შეცვლიდა ჩვენს ცხოვრებას. გაოგნებისგან მე და კატოს ენა ჩაგვივარდა.
-ცოტნე შენ.... შენ.....



ჰაიიი. ისევ დავბრუნდი ახალი თავით. იმედი მაქვს, რომ მოგწონთ და მოსაწყენი არ არის და ასევე სასიამვნო წასაკითხიც არის. თუ რაიმე შენიშვნა გაქვთ მივიღებ აუცილებლად.