წარმოსახვაში შექმნილი ტყეში ქოხისმაგვარი სახლი, რომლიდანაც იგრძნობა ის სიყვარულითსავსე გრძნობები, რომლებიც ამ კედლებს შორის იყო ღრმად ჩამალული. ივნისიდან მოყოლებული დამჩემდა არასასურველი ფიქრები, რომელიც მუდამ იმ ერთადერთ ადამიანს უკავშირდებოდა, რომელმაც დედიშობილა დამტოვა ამ წუთიშოფელში.
ყოველ ივნისს ჩვენი სურნელი დაჰკრავს... ღრუბლიდან წამოსული შხაპუნა წვიმა კი კვლავ აგრძელებს დაუღალავად წარსულის ამოტივტივებას ფსკერზე. ჩაფიქრებული ვცდილობ ფანჯრის რაფას მივუახლოვდე თუმცა თითოეული წინ გადადგმული ნაბიჯი ეკალივით ედება სხეულს. სამი წლის წინ იმედის სხივი ჩამისახლა სხეულში... მარწმუნებდა, რომ ჩვენი ცხოვრება ცალ-ცალკე არასოდეს არ იქნებოდა და არასოდეს არ გავუშვებდით ერთმანეთს ხელს... ვგეგმავდით იმედიანი თვალებით მომავალს... ვგეგმავდით და ამ აშენებულ კოშკში ყოფნის დროს საერთოდ ვერ ვაცნობიერებდი, რომ რეალობის კვალს ყოველთვის ზურგს ვაქცევდით. მე დამჩემდა უმისობა... უარაფროდ აღსავსე ცხოვრება და არაფრის მომცემი გადადგმული ნაბიჯები.

- ყოველთვის მინდა მე შენს თმების სურნელს ვგრძნობდე... ნეტავ კი დადგება ეს დღე ოდესმე?- მიტივტივდება გონებაში ედის სიტყვები, რომელიც მუდამ ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი გამხდარიყო ამდენი წლის გასვლის მიუხედავადაც.- მიყვარხარ, მარიამ...
ცრემლები გაუანალიზებლად მოედინება და მისველებს გახურებულ ლოყებს, რომელიც მონატრებულია ედის შეხებით. ვინ იცის რამდენი ღამე მიფიქრია ერთად ყოფნაზე... ვინ იცის მერამდენე ღამე ვასველებ ბალიშს იმ საშინელი მონატრების გამო, რომელიც ყოველთვის მასთან მაკავშირებდა.
ალბათ ადამიანს ყოველთვის დასდევს ერთი აჩრდილივით მსგავსი სიყვარული, რომელიც ვერა და ვერ იშლება ადამიანის გონებიდან.... მას მყარად აქვს ჩვენში გაჯდომილი ფესვები და შეუძლებელი ხდება მისი დავიწყება. მე მიყვარს მისი ფერები. ნეტავ შემეძლოს კვლავ ედის სახის ნაკვთების შეთვისება და ჩუმად გაღიმება.

მახსოვს... ძალიან მწარედ მახსოვს შარშანდელი ეს პერიოდი. გაუანალიზებლად ვარტყავდი ბოლთას და ერთი სული მქონდა როდის გაქრებოდა ჩემში ის მიძინებული გრძნობები, რომელსაც მალულად დავატარებდი.
მე აღარ მწამს სიყვარულის... მან ფრთები შეისხა და სადღაც უსასრულობას დაუკითხავად შეუერთდა.
საშინელებაა, როდესაც შენთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს სხვის მკლავებ ქვეშ ხედავ... სწორედ მაშინ გეუფლება სამყაროს მიმართ დაუოკებელი ზიზღის შეგრძნება, რომელიც მოსვნების საშუალებას სრულიად გიკარგავს. იმ დროს მეგონა ცხოვრებამ გახრწნა დაიწყო... ვფიქრობდი, რომ ჩემი აღსასრულის დღე სწორედ იმ წამიდან იწყებოდა, როდესაც ედის მომღიმარი, სიყვარულითსავსე მზერას სხვა ქალისკენ ვხედავდი. მე მეშინოდა ედის გარეშე ცხოვრება... მეშინოდა და დღესაც მზარავს ეს ფაქტი.
ედი...
ე დ ი...
ჩვენი სიყვარული ყოველთვის ყველაზე წმინდა მეგონა, რომელიც ვერასოდეს ვერ გაუტოლდებოდა სხვა ადამიანურ გრძნობებს... ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ეს შეგრძნება... ეს მაგნიტური მიზიდულობა სიყვარულის გრძნობაზე ბევრად მეტი იყო, თუმცა?... ჩვენ შესაძლოა ორი მაგნიტი აღმოვჩნდით... ორი მაგნიტი ერთი დადებითი ენერგიის მატარებელი და მეორე უარყოფითის.
ალბათ სწორედ ამიტომ ვერ ვეგუები შენს გვერდით სხვა ქალს, რადგან ჩემ გარდა შენ არავისთან არ წარმომიდგენიხარ, ედი... ნეტავ ზოგჯერ შენთან მოფრენა შემეძლოს. შორიდან ვადევნებდე თვალს შენს ყოველდღიურ ცხოვრებას. ნეტავ აჩრდილად გადაქცევა შემეძლოს... ყოველი ძილის წინ ტკბილი ამბორითაც დაგასაჩუქრებდი, ჩემო... ჩემო... ჩემო და მხოლოდ ჩემო ფერადო ვარსკვლავოვ. მე არ მჯერა იმ მომავლის, რომელშიც შენ არ იქნები. არ მინდა ოდესმე გაქრეს შენი არსებობა ჩემი გონებიდან, რადგან ვიცი... ვიცი ეს გრძნობა სხვა შეგრძნებებთან შედარებით ყველაზე ფაქიზი და წმინდაა.
შენს ქალაქს ერთხელ აუცილებლად მოვუახლოვდები... ზღვის ნაპირას ჩამოვჯდები და მის ტალღებს გავუზიარებ იმ დარდს, რომელზედაც არავისთან არ მისაუბრია. ჩვენი ხომ ზოგადად არავის არ ესმოდა... ჩვენი სიყვარული გარშემო მყოფებმა აქცია ნაცარტუტად, თუმცა შენ მაინც ჩემში დარჩი... იქ ჩამტოვე იმ მოგონებებში, იმ ოცნების კოშკებში სადაც მხოლოდ და მხოლოდ მე, შენ და ჩვენი პატარა შვილები არიან. ჩვენი შვილები, ედი! შენსავით ფერადი და არანორმალურად სიცოცხლის ჟინით აღვსილნი.
ედი, შენი აზრით როცა მეოცნებე კვდება, რა ემართება ოცნებებს?..
თუ შენ გაქრი ე.ი. იქ დამთავრდა ჩემი ცხოვრებაც.
სიზმრებში მაინც მოდი ხოლმე რა...
შენ ისედაც იცი, რომ გვერდით არავინ არ მყავს... ყველაზე ახლო მეგობარმაც ფრთები გაშალა და უსასრულობის ნაპრალებს შეუერთდა... არადა მეთიუ იყო მხოლოდ და მხოლოდ ის ადამიანი, რომელიც ჩვენს ერთად ყოფნას მხარს უბამდა.
და მართლაც....
ნეტავ რა ემართებათ ამ ჩემს ოცნებებს?!
ნეტავ...
რატომ....
ან
როდის...