-შეყვარებული?
ცოტა გამიკვირდა და იმედგაცრუებაც ვიგრძენი, რაღაცნაირად მეწყინა კიდეც, მაგრამ არც კი შემიმჩნევია
-მობრძანდი ძვირფასო ახლავე დავუძახებ - და გარეთ მაგიდასთან მივიპატიჟე მე შიგნით შევედი იმ იმბეცილისთვის რომ დამეძახა
-შენი შეყვარებული მოვიდა
-ვინნ?
-ვინც გაიგე, გარეთ გელოდება
პასუხს არც დავლოდებივარ ისე ავედი ოთახში გამოვიცვალე და აივანზე გავედი, არ მინდოდა, მაგრამ შემთხვევით მათ საუბარს მოვარი ყური. ხო კარგი შეიძლება მინდოდა. ცოტათი.
-წადი აქედან
-როგორ მელაპარაკები
-რა შეყვარებული? გაგიჟდი?
-რა ასე არარის სიყვარულო? - მისკენ საკოცნელად გაიწია, მაგრამ დიეგო წამოდგა
-ერთხელ რომ ერთად ვიწექით ის იმას არ ნიშნავს, რომ ჩემი შეყვარებული ხარ, ეს შეცდომა იყო
-მართლა? შენი ძმაც ასე ფიქრობდა?
დიეგოს სახე შეცვალა, მისი კრისტალური თვალები, რომელიც მაბედნიერებდა თითქოს ბოროტებით აივსო
-არ გაბედო მისი ხსენება, ახლა კი აქედან გაეთრიე, ჩემთან აღარ გაგივა, ან მოკვდები ან მშვიდობით წახვალ.
გოგონამ ჩანთა აიღო, შიშს ვხედავდი მის თვალებში უკანაც არ გამოუხედავს ისე გაიქცა, მე კი მინდოდა ქვემოთ ჩავსულიყავი და მეკითხა დიეგოსთვის ეს გოგო ვინ იყო ან მისი ძმა რა შუაში იყო, მაგრამ ვარჩიე აღარ ჩავრეულიყავი და დასაძინებლად წავედი, მაგრამ თან მთელი ღამე მასზე ვფიარობდი.
დილით უნივერსიტეტსი წასასვლელად მოვემზადე, ქვემოთ ძალიან სწრაფად ჩავედი კინაღამ კიბეებზე დავგორდი.
-ჯანდაბა, ჯანდაბა მაგვიანდება
-ნელა თორემ ფეხს მოიტეხავ
-არაუშავს მთავარია ამ გამოცდას მივუსწრო - და კარებისკენ გავბრუნდი.
-მოიცადე წაგიყვან.
იმდენად მაგვიანდებოდა არც კი შევეწინააღმდეგე, პირიქით დავაჩქარე.
გარეთ რომ გავედი მოტოციკლეტზე მიმიპატიჟა
-ვაუ
-ხომ არ გეშინია
-მე? არა
უცებ დავჯექი და იმდენად სწრაფად მიდიოდა უკვე გაჩწრებასაც კი ვთხოვდი, მაგრამ მასთან არ ვაპირებდი შიშის აღიარება, დრო ძალიან სერაფად გავიდა არადა მინდოდა კიდევ შორს ყოფილიყო და მასთან ერთად ვყოფილიყავი და ჩავხუტებოდი,მადლობა გადავუხადე და გასაქცევად მოვემზადე.
-მოიცა, რამდენ ხანში მორჩები
-დაახლოებით სამ საათში

აუდიტორიაში შევედი, ძლივს ვსუნთქავდი თან ვნერვიულონდი, ყველაფრის პასუხი ვიცოდი ძალიან კარგად, მაგრამ ყველაფერი არასწორი მეგონა ბოლო წუთამდე ვიჯექი და ვამოწმებდი, გამოცდიდან რომ გავედით დავმშვიდდი თან ისეთ ხასიათზე ვიყავი წვეულება არ მაწყენდა.
ლაილა:როგორ ჩაიარა
-მშვენივრად, შენ რა ქენი
-როგორც ყოველთვის
-როგორ მიდის შენი არდადეგები მისტერ სრულყოფილებასთან
-იციი ძალიან კარგად გყშინ აუზზე ვიყავით დაა
-და რააა მომიყევიი უცებ
-მისი შეყვარებული გავიცანი და ძალიან მაგრად გავერთეთ
-რაა? იმედები გამიცრუვდა კარგი რაა
-თლად შეყვარებული არ იყო
-რასნიშნავს
კაიდენი:ბუუმ
ლაილა:იდიოტი ხარ, გული გამისკდა
-არაუშავს, პატარავ, მოგენატრე?
-შემეშვი რა
-კაიდენ არიცვლები, დღეს აქ რა გინდა
-თქვენსავით მეც გამოცდა მქონდა
ლაილა:თორემ რამეს გააკეთებდი
-რა თქვი სიყვარულო
-მაღიზიანებ, კარგი წავედი ამასთან როცა შეწყვეტ მეგონრობას შემატყობინე
კაიდენი:ასკარად ვუყვარვარ
-ნამდვიალად
უცებ ზურგზე ვიღაცამ ხელი დამადო
ლიუკი:ჰეი
-ჰეი
-როგორ ხარ, იცი რაღაც მინდოდა მეკითხა ამ საღამოს კლუბსი მივდივართ და ვიფიარე ჩემთან ერთად ხომ არ წამოხვალ
სიტყვაც არ მითქვამს ისე გავიგონე ნაცნობი ხმა
დიეგო: ამ საღამოს დაკავებულია და არა მხოლოდ ამ საღამოს
-რა? იცი ლიუკ კი წამოვალ
-არა მეთქი
ყურში ჩამჩურჩულა: თუ გინდა შენი მეგობარი კარგად არ ვცემო ახლა მანქანაში წამომყვები
-ლიუკ საღამოს მოგწერ, ბოდიში
-არა ლიუკ არ დაელოდო, ნახვამდის კაიდენ-და მანქანისკენ წამათრია.
-იდიტი ხარ, შენ საერთოდ ვინ გკითხავ მე სად ან ვისთან ერთად წავალ, ხელი დავარტყი საჭეს და ახლოს მივიწიე - არ გეგონოს ჩემთვის რამეს წარმოადგენდე ან რამის ბრძანების უფლება გქონდეს,ჯობს შენს შეყვარებულს მიხედო.
-ეჭვიანობ?
-იოცნებე
-და დღეს წავალ
-ვერ წახვალ
-მართლა ვითომ რატომ
-იმიტომ რომ სამი დღე მე მყავხარ ჩაბარებული პატარა ქალბატონო და შენი ჯიუტობა ჩემთან არ გაგივა
-იქნებ სხვა მიზეზიც გაქვს
-სხვა რა უნდა იყოს - თვითონაც მოიწია ახლოს
-უბრალოდ წავიდეთ, ჩემს ოთახში და იმედია შენ სახეს ვეღარ დავინახავ.
-თუ გინდა ფოტო გადამიღე.
-მხოლოდ იმიტომ რომ სიმპათიური ხარ არ ნიშნავა რომ მომწონხარ ან მაინტერესებ.
-ანუ ფიქრობ რომ სიმოათიუტი ვარ?
-ნერვებს მიშლი, შემეშვი.

სახლში რომ მივედით ოთახში შევედი დამრლელი დღის შემდეგ დაძინება და ცოტა დასვენეება გადავწყვიტე, გაღვიძებულს კი რამდენიმე სეტყობინება დამხვდა ლიუკისგან, კაიდენისგან, ლაილასგან და კელისგანაც.
ჯანდაბა უკვე რვა საათია იქნებ სახლიდან გაპარვა ვცადო? მაგრამ ამ ეშმაკს რას გამოვაოარებ, ვცადო თუ არვცადო.
კარგი წვეულებისთვის ტანსაცმელი ჩავიცვი და გარეთ რომ გავდიოდი დაცვამ სემაცერა შემდეგ დიეგოც მოვიდა
-სადმე მიდიოდი?
-კი ჩემს საქმროსთან
-საქმროსთან?
-ხო ჯოშუასთან
-ნუ სულელობ, ის იდიოტი არაა იმ დღეს რომ ვცემე
-მთვრალი იყო
-ვიცი რომ ვერ იტან, და როგოეც უკვე გითხარი წვეულებაზე ვერ წახვალ.
-უბრალოდ გარეთ მინდა გასვლა.
-კარგი ერთად წავიდეთ.
- მე და შენ?
-ხო
-ერთ წამს იდიოტი ხარ მეორე წამს კი მზრუნველი.
-არა, შენზე არ ვზრუნავ, საერთოდ არავიზე ვზეუნავ და არ მადარდებს რას ფიქრობ, ახლა კი სანამ გადავიფიქრე წამოდი.
იდიოტი, ახლა ჩვეულებრივ მდგომარეობაში ამას არავის შევარცწნდი და უკან გავბრუნდებოდი, მაგრამ რაღაცეების გაგება მინდოდა მის შესახებ თან გარეღ გასვლა არ მაწყენდა მის ტყვეონაში.
*კლუბში*
-ერთ-ერთ შენს კლუბში ვართ არა? მოსაწყენიაა.
-იქით - აქეთ ნუ იხედები, შენი მეგობრები აქ არ არიან
-ვერ გიტან
-გრძნობები ემთხვევა.
-აბა ანა აქ ვინ გვყავს - მომესმა ნაცნობი ხმა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი საიდან უკან გავბრუნდი და დიეგოს '' შეყვარებული'' დავინახე.
-გამარჯობა.
-აქ რა გინდა
-ვერთობი, მომხმარებლებს ასე უნდა ელაპარაკო?
ჩემი შეკვეთილი ტეკილა ამაცალა და სმა დაიწყო და მისკენ მიიწია.
-გუშინ გასაგებად არ გითხარი
-პატარა გოგო შეგიძლია დაგვტოვო
-არსად არ წავა
ეს იდიოტი ისეთივე ყალბია როგორც მისი წამწამები. ახლა რინგზე ვიყოთ.. ამას ვაჩვენებდი.
-იქნებ შენ უნდა წახვიდე-ვუთხარი და არ ვიცი რატომ გავაკეთ, მაგრამ გავაკეთე მივედი და დიეგოს ვაკოცე, მისი თბილი ტუჩები ჩემსას შეეხო, ხელები თმებზე მომკიდა და ვნატრობდი ეს მომენტი კიდევ დიდხანს გაგრძელებულიყო ბრიტნი პირღია დარჩა რაც მთავარია და წუწუნით წავიდა,მეც უცებ გავეცალე დიეგოს და გავწითლდი.
-დღეს დილით ვიღაც არ ეჭვიანობდა.
-მოკეტე
-შენ თვითონ მაკოცე
-დაგეხმარე
-მართლა? როგორ?
-უბრალოდ დაივიწყე
-არამგონია, უკვე ვეღარ დამივიწყებ და თავს ვერ დამაღწევ
-მაგასაც ვნახავთ.
შავებსი ჩაცმული კაცი მოვიდა დიეგოს რაღაც ჩასჩურჩულა და წასასვლელად მოემზადა
-აქედან ფეხი არ მოიცვალო, ახლავე დავბრუნდები.
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და ჩემს ადგილას დავჯექი ველოდებოდი როდის დაბრუნდებოდა, როდესაც ისევ ბრიტნი მოვიდა.
-არც იოცნებო მასზე, ჩემს ბიჭს შეეშვი ჩვენ ერთმანეთი გვუყვარს.
-მართლა? გუშინ ასე არ ჩანდა.
-გაფრთხილებ ჩვენს შორის არ ჩადგე.
- არ ვიცოდი ბოტოქსს მუქარა თუ შეეძლო.-ეს ვთქვი და წითელი ღვინო თეთრ კაბაზე გადავაქციე. - ახლა კი მაცადე მშვიდად ყოფნა.
-იდიოტო იცი მაინც ეს რა ბრენდი იყო - კივილი დაიწყო და საპირფარეშოსკენ სირბილით გაიქცა.