ჯოშუა ფეხზე წამოდგა, დასისხლიანებული იყო.
დიეგო:მოიბოდიშე
ჯოშუა:უკაცრავად, ეს ვინ ჯანდაბაა
და დიეგომ ისევ უთავაზა სახეში
-გააკეთე რაც თქვა
ჯოშუამ ბოდიში მოიხადა და გაუჩინარდა. მშიშარა იდიოტი.
შემდეგ დიეგომ ჩემი მიმართულებით თქვა
-მანქანაში ჩაჯექი
-მადლობა, მაგრამ აქ მეგობრებთან ვარ-წასასვლელად მოვემზადე როცა შემაჩერა.
-უბრალოდ დაემშვიდობე მეგობრებს და წამოდი, შენი ძმის თხოვნას ვასრულებ.
ამაზე ძალიან გავბრაზდი, როდემდე უნდა მექცეოდნენ თავდაუცველი პატარა ბავშვივით, მაგრამ შეწინააღმდეგებას და ჩემ ჯიუტობას აზრი არ ქონდა მეგობრებს გამოვემშვიდობე და მასთან ერთად გზას გავუყევი.
*მანქანაში*
-შემდეგში როცა ჩემი ძმა რამეს გთხოვს ჩემს შესახებ შეგიძლია უბრალოდ უარით გაისტუმრო.
-უბრალოდ მადლობაც საკმარისი იქნებოდა.
თვალები გადავატრიალე.
-შენი გაკვეთილი ვერ ისწავლე არა.
-წინ იყურე და შეგიძლია აფთიაქთან გააჩერო?
-რა გჭირდება
-რა შენი საქმეა, უბრალოდ გააჩერე.
აფთიაქში შევედი და რაღაცეები ვიყიდე რაც ჭრილობების დამუშავებისთვის დამეხმარებოდა ხო ჩხუბი არ არის ადვილი.
შემდეგ კი გზა განვაგრძეთ.
-თუ ორი წუთი არ შეგვიძლია ერთ მანქანაში ერთად ყოფნა, სამი დღე ერთ სახლში როგორ გავძლებთ.
-რა? რას გულისხმობ?
-ჯერ არ იცი?
-რა უნდა ვიცოდე?
გაიღიმა და მანქანის კარები გააღო მეც უცებ გავვარდი მაინტერესებდა რას გავიგებდი, მაგრამ სახლში რომ შევედი სხვა სცენა დამხვდა.
კეიტი:აჰა მოვიდა შენი საყვარელი შვილიც, მისი ბრალია ჩვენი დაშორება საყვარელო ნუთუ ვერ ხვდები
-არა შენ ვერ ხვდები რომ ყველაფრის თავი შენ ხარ.
-კარგი, მაგრამ დაიმახსოვრე ალექსანდრო მიმყავს და არასოდეს ნახავ
ალექსანდრო კუთხეში იჯდა და ტიროდი მივედი რათა დამემშვიდებინა და ჩავეხუტე
-ჩემს შვილს გაუშვი შენი ბინძური ხელები
-ალექსანდროს ჩვენ კი არა შენ ვერ ნახავ ვერასდროს, გველო დარწმუნებული იყავი ამაში, ჩვენს ოჯახს შეეშვი და ვინმე სხვა იპოვე, აქამდე შენთვის ხმა არ ამიმაღლებია, მაგრამ გაეთრიე ამ სახლიდან ძუ*ნავ.

ალექსანდროს მთელი საათი ვაწყნარებდი და შემდეგ ძლივს ჩაეძინა მე ოთახში შევედი შხაპი მივიღე და სამზარეულოში მატეოს შევეფეთე.
-დაიძინა?
-კი, როგორც იქნა, ნამდვილად სტრესია ასეთი დედის ყოლა.
-მისმინე ხვალ მე და მამა რამდენიმე დღით ქვეყნიდან გავდივართ, ვიცი შენთვის რთულია, მაგრამ როგორც უკვე გითხარი მარტო ვერ დარჩებით, ალექსს ბებიასთან გავგზავნით, უნივერსიტეტის გამო კი შენთან დიეგო დარჩება, იცნობ არა?
ეს თქვა თუ არა მაშინვე გამახსენდა მისი ნათქვამი, გამოხედვა, ეშმაკური სიცილი და უმწერო ცისფერი თვალები, თან გავბრაზდი ვიცოდი რომ ეს ყველაფერი კარგად არ დამთავედებოდა, განა მასთან დარენით უფრო მეტი საფრთხე არ მექმნებოდა?, მაგრამ არც წუწუნი დამიწყია, რადგან შესაძლოა ჩემი ახირებით მართლაც სხვა რამე მოეფიქრებინათ მე კი სადღაც გულის სიღრმეში მინდოდა მასთან ერთად დარჩენა, მასთან ერთად ყოფნა და დროის გატარება.

უცებ ლაიალას დავურეკე და ეს ამბავიც ვუთხარი
-ნეტავ იცოდე როგორ გაგიმართლა
-ნეტავ იცოდე როგორი საშინელია
-შეხედე უბრალოდ კარგად შეხედე, მიდი გოგონა ვიცი რომ შემი გახდება
-არა, გმადლობთ, ორონდ ეს არა ჯოშუა მირჩევმია - რა თქმა უნდა ჩემი სიმპათიები დავმალე და საშინელება ვთქვ
-ახლა მიხვდი რაჯანდაბა თქვი?
-კარგი ჯოშუასთან არ უნდა შემედარებინა.
-ნეტავ როდის გათენდება.
-ერთი სული გაქვს მარტო როდის დარჩებით არა?
-ლაილა გაჩუმდი უბრალოდ მოკეტე.

*მერე დღე*
უნივერსიტეტმა ჩვეულებრივად ჩაიარა, ისეთი არაფერი ხდება ვცდილობ რომ მთელი დრო სწავლას დავუთმო და ძალიან ბევრი მეგობარიც არ მყავს.
სახლში რომ მივედი დიეგოც იქ დამხვდა თან მარტო.
-პატარა ქალბატონიც მოსულა
-შემეშვი რა
-უპს, ვიღაცას ცუდი დღე ჰქონდა.
ოთხასი ავედი გამოვიცვალე, პროექტი გავაკეთე და აუზისთვის მოვემაზე.
-საცურაო კოსტიუმიც გიხდება
-ამ ბოლო დროს ყველგან შენ მეჩეხები, სერიოზულად ნერვებს მიშლი.
ჩემკენ გამოიწია უმანკოდ შემომხედა გამიღიმა და იმდენად ახლოს მოიწია რომ უკვე მის სუნთქვას ვგრძნობდი.
შემდეგ დაცვა შემოვიდა ვიღაც არის მოსულიო როგორც კი კაიდენის სახელი გავიგე გამიხარდა და შემოვასვებინე.
კაიდენი: როგორ ხარ
აუზიდან ამოვედი ვაკოცე - კარგად შენ
-მეც, მშვენივრად, ეს ჯელტმენი ვინ არის
-ეს დიეგოა, დიეგო ეს კაიდენია.
სიტყვაც არ უთქვამს ისე უხეშად გაეცალა იქაურობას
-სულ ასეთიი....
-კი, ნუ მიაქცევ ყურადღებას, რამდენიმე დღე აქ უნდა იყოს
-გუშინ ვონი ვნახე ისევ შენს შესახებ მეკითხებოდა
-როგორ არ დაიღალა ეგ ბიჭი
-ცოდოა, რამდენიმე წელია უყვარხარ
სამზარეულოსი გავედი კოქტეტილები მოვამზადე, როდედაც დავბრუნდი კაიდანი ტანსაცმლიანად აუზსი ცურაობა ტუ ეგდო.
-ამოდი რას აკეთებ გაიხადე მაინც - დავიწყე სიცილი
-დიეგო ძალიან მეგობრულია, სერიოზულად რა პრობლემა აქვს, მხარი გამკრა და მგობი შემთხვევითი არ იყო. კარგი წავალ ხვალამდე.
-ხვალამდე - მოვეხვიე და გავაცილე.
უკან წამოსულიც არ ვიყავი ვიღაც გოგონა მოვიდა, უნდა ვარიარო ლამაზი იყო, მაღალიც, მოდელს გავდა, მაგრამ ერტი ტონა მაკიაჟი ესვა და ქირურგიულ ჩარევასაც ვამჩნევდი.
-გოგონა, შეგიძლია დიეგოს დაუძახო?
-დიეგოს?
-რა აქ არ არის?
-თქვენ საიდან იცნობთ? - დავვინტერესდი.
-მე მისი შეყვარებული ვარ-გაიღიმა და თვალებით ძებნა დაუწყო.