თავი 1
გაზაფხული ჩემთვის ყოველთვის ახალი ცხოვრების დაწყებასთან ასოცირდება. სწორედ მაშინ ხარობს ის უსიცოცხლო, უფერადო სამყარო, რომლებსაც ასე ძალიან მოსწყურებოდათ მზის სხივის ნაზი ამბორი. სიყვარულსაც გაზაფხულის ფერები დასდევს. ისევე, როგორც კაშკაშა მზის სხივებს.

მათანიელი დანაღვლიანებული თვალებით მიყურებდა. ცდილობდა ჩემი სახის ნაკვთებიდან ამოეკითხა ის უდიდესი ტკივილი, რომელსაც ვცდილობდი გულის შეუცნობელ ნაპრალებში უსაფუძვლოდ ჩამემალა. მათანელის თვალებს არაფერი ავიწყდებოდათ. მათ შეეძლოთ ადამიანის სულში ეფათურებინა ხელები.
- მე გხედავ შენ, ევა.- მითხრა მან და ცალი წარბი ზემოთ ასწია.
- და რა ფერია ჩემი სამყარო, მათანელ?
- გაზაფხულის მომლოდინე იმედისავით კიაფდება შიგადაშიგ ფერადი სხივი, თუმცა უმეტესწილად სიცივე ბუდობს შენში. თითქოს შენს სხეულში ძალიან ცივი ზამთარია.
- წელიწადის ყველაზე ცივ დროს ვერავინ გაექცევა.
- შენთან სულ ცივა, ევა. მეშინია არ გაცივდე.
- გაზაფხულის მოლოდინი გადამარჩენს, მათანელ. გაზაფხულზე შემოპარული ატმის ტკბილი სურნელი, რომელიც სულს ამიკიაფებს.
- იცი? ყველაზე ფერადი და ამავდროულად ცივი ქალი ხარ ვისაც კი ოდესმე შევხვედრივარ.
- ერთფეროვანი ადამიანები არასოდეს არ მომწონდა, მათა.
- შემოპარული სიხარული ხარ. შემოპარული ელდანაცემი გრძნობა, რომელიც შენი დანახვისას იქნა ჩემში ჩასახული.
- რის მიღწევას სცდილობ, მათანელ?
- მხოლოდ და მხოლოდ შენს გასხივოსნებას, ძვირფასო.- ცალი ტუჩის აწევით მომიგო ნაცრისფერთვალებიანმა მათანელმა, რომელიც როგორც ყოველთვის ნახევრად შიშველი საკუთარ ოთახში თავმომწონედ დაიარებოდა.
- არ გინდა რამე მინი სერიალს ვუყუროთ, მათა?
- რახან ეს მკითხე ე.ი. უკვე არჩეული გაქვს სერიალი. წვენს გამოვიტან. მანამდე შენ გაამზადე.- თქვა მათანელმა და სამზარეულო ოთახში რამდენიმე წამით გაუჩინარდა.

დიდი ხანია რასიზმის თემა გულს მიწვავდა. მინდოდა მსოფლიოში არსებული ყველა უსამართლობა ერთიანად აღმომეფხვრა. აღარ დაენახა ჩემს თვალებს ათასი სისასტიკე და სულისჩამაფრენელი უიმედობის შეგრძნება. მათანელმა მაგიდაზე ორი წვენით სავსე ჭიქა დადო. ცოტახანი ერთი ამათვალიერა. ნაზი ღიმილით დამაჯილდოვა და გვერდით მომიჯდა.
- „როცა ისინი დაგვინახავენ?“- ეჭვის თვალით შემომხედა მათანიელმა.
- ამას უნდა ვუყუროთ, მათა. ოთხი სერიისგან შედგება. ყველა ამბობს, რომ შესანიშნავი სერიალია.
- ვნახოთ...

ოთხი საათის განმავლობაში მე და მათანელს თვალი ეკრანისგან არ მოგვიცილებია. გაფართოებული თვალებით ვცდილობდით სიუჟეტიდან არც ერთი მინიშნება გამოგვპარვოდა. გული საგულეში ვეღარ მიჩერდებოდა და ერთი სული მქონდა სერიალში მოქმედი მთავარი გმირები განთავისუფლებულები მეხილა იმ უდიდესი ტანჯვისგან, რასაც უსამართლობა ჰქვია. მინდოდა მთელი ძალით მეყვირა და ის საშინელი სულისკვეთება მიმეწვდინა იმ პატარა ბიჭებისათვის, რომლებიც საზოგადოებამ დაღუპა. ოთხი საათი წამებივით გაქრა. ბოლოს მე და მათანელი ერთმანეთს ძლიერ ვეკვროდით. შიგადაშიგ კი, მათა თავისი თლილი ხელებით ცრემლებს მიშრობდა.
- სამწუხაროა, რომ ეს სერიალი რეალობაზეა დაფუძნებული...- მძიმედ აღმოთქვა ბოლოს მან.
- გული მერევა უსამართლობაზე... გული მერევა ადამიანთა უთანასწორობაზე? განა შეიძლება მოზარდები იმის გამო გასწირო, რადგან ისინი შავკანიანები არიან?!
- ყველაზე მეტად ციხის ვითარებამ შემძრა, ევა...
- ამ სერიალში მხოლოდ და მხოლოდ ერთი ნათელი ვარსკვლავი იყო... ისიც ციხეში მომუშავე პიროვნება. ნეტავ საზოგადოება ბრბოდ რატომ არის გადაქცეული?- ცრემლები წამსკდა კვლავ და მათანელის კალთაში თავი პატარა ბავშვივით ჩავრგე.
- მე მიყვარს შენი ცრემლები.
- რა?- გამაკვირვა მისმა სიტყვებმა.
- ცრემლები ყველაზე წმინაა. ისინი არასოდეს არ ცდებიან, ევა. სწორედ ეს წყლის წვეთები მეტყველებს შენს სულიერ სიფაქიზეზე. ჩემი ია ხარ, პატარა... იასავით ნაზი და გამორჩეული.
- როგორ ახერხებ ყოველთვის ბედნიერად ყოფნას, მათანელ? ამდენი ხანია გიცნობ და ერთხელაც არ გამოგიხატავს ნეგატიური ემოცია.
- თითოეული ადამიანი ქმნის საკუთარ ემოციას. ჩვენზე არის დამოკიდებული, როგორ განწყობას შევიქმნით. ყოველი დილა ღიმილით უნდა დაიწყო. დაინახო თითოეულ დეტალში სინათლე და არა სიბნელე. იმედია გესმის ჩემი ხომ?
- სამყაროში რაც კი სიკეთე უნდა არსებობდეს ყველა შენშია.
- ნუ აზვიადებ...
- არ ვაზვიადებ... შენ ერთადერთი ხარ, რომელმაც შეძლო ბრბოსგან გაქცევა.
- მარტო მე არა... შესაძლოა მხოლოდ მე და შენ, ძვირფასო.
- ადამიანს სიყვარული გადაარჩენს.
- მხოლოდ და მხოლოდ სიყვარული, ევა.- მითხრა მათანელმა და ცხვირის წვერზე ნაზად მაკოცა.- ბედნიერი ვარ, რომ გაზაფხულზე გიპოვე.
- ბედნიერი ვარ, რომ გაზაფხულმა გვაპოვნინა ერთმანეთი.