პ რ ო ლ ო გ ი

უეცრად აწყობილი ურთიერთობები მუდმივად გვაკვირვებენ თავისი შეუცნობელი ფენომენით, რომლებიც იმდენად გნუსხვას და იმდენად გიბინდავს თვალთახედვის არეალს, რომ შენთვის სულ ერთი ხდება მას რამდენი ხნის განმავლობაში იცნობდი. ალბათ, თითოეული ადამიანის ცხოვრებაში ყოფილა ისეთი მომენტი, როდესაც თავი ზღაპარში ეგონა. საკუთარ ცხოვრებას ფილმის მთავარი გმირივით აღიქვამდა, რომელიც მრავალი ქარტეხილის წინაშე ჩნდებოდა. ვინ თქვა, რომ ახალად წამოწყებული ურთიერთობები ძველთან ვერც მიუახლოვდება? ჩემი აზრით ნებისმიერ ურთიერთობას თავისი წონა გაუჩნია, იმის მიუხედავად თუ რამდენი დღის, თვის, წლის განმავლობაში იცნობდი ამა თუ იმ პიროვნებას. მსგავს ვითარებაში ერთ ჭრელა-ჭრულა დღეს ვიგრძენი თავი. მაშინ, როდესაც დედამიწას სასიამოვნოდ აგრილებდა ცივი სიო, სადაც თავმომწონედ მივაბიჯებდი ჩემი სამშობლოს მიწაზე. ამით კი სიცოცხლის ჟინით ვივსებოდი. უეცრად გულის რაღაცა მიუწვდომელი ნაპრალიდან სევდა გადმოიღვარა. გონებამაც არ დააყოვნა და მედიდურად შეუერთა ჩემი სხეული წარსულის კაეშანს. ნურავინ ნუ მიეცემა იმედგაცრუებას, რადგან ჩვენი ცხოვრება მუდმივი ბრძოლაა. ბრძოლა პირველობისათვისა და გამარჯვებისთვის. არც ერთ ჩვენგანს არ გვაქვს უფლება მუხლი მოვდრიკოთ. პირიქი... თავი უნდა ავწიოთ და საკუთარ ანარეკლს მკაცრი მზერით თვალები გავუსწოროთ. ბოლოს კი ირონიულადაც დავაყოლოთ ეს სიტყვები: „მე ეს შევძელი. მე შენზე ძლიერი ადამიანი ვარ!“
ამბიციასთან ერთად, როგორც გაზაფხულის მიწურულს შემოპარული მწველი სითბო, ისევე შემოაბიჯა ჩემში ყველაზე ფერადმა ქმნილებამ, რომელმაც დანახვისთანავე მიმანიჯა ის უდიდესი სიამოვნება, რომელსაც აქამდე სულმოუთქმელად ველოდი. გულიდან გადმოსული ტკივილი ეტაპობრივად გაქრა. შემდგომ კი მხოლოდ და მხოლოდ მე და მათანელი ვიდექი პირისპირ... გაზაფხულის მიწურულს შემოპარული მწველი სითბოსავით დაიარებოდა იგი ჩემს სულში. სწორედ მაშინ ვიგრძნები, რომ ცოცხალი ვიყავი. ჯერ კიდევ შემეძლო სუნთქა, რომელიც სულ რამდენიმე წუთის წინ დავიწყეული მქონოდა. სიცოცხლეში პირველად ვიგრძენი სრულფასოვან ქალად თავი.
- შორიდან გიცანი.- მომიახლოვდა მათანელი, რომელსაც გრძელი შავი თმები და ნაცრისფერი თვალები ჰქონდა.
- იმის მიუხედავად, რომ ერთმანეთს არც კი ვიცნობთ?- დაეჭვებით მივუგე მას, რომელიც მწველი თვალებით მიყურებდა და კედელზე გულაჩქარებული ნელ-ნელა მაკრავდა.
- ზოგჯერ სულაც არ არის საჭირო ადამიანები ერთმანეთს სცნობდნენ.- თქვა მათანელმა და თავისი თლილი ხელებით თმები გვერდზე გადაიყარა.
- ისიც კი არ იცი რა მქვია..- მძიმედ აღმოვთქვი და კატისებრი თვალები მივაპყარი მას.
- არ ვიცი, მაგრამ აუცილებლად გავიგებ, არა?!- ჩაიღიმა მან და გამანთავისუფლა თავისი დარუჯული მკლავებისგან.
- ევა....