შიგნით შევედი და როგორც ჩანს ჩემს გარდა ყველა ერთობოდა და საერთო ენაც გამონახეს.
დიეგო:ვიცეკვოთ?
უარის თქმაც არ დამაცადა ისე მომხვია წელზე ხელი და საცეკვაოდ წამიყვანა, თუმცა არც ვაპირებდი შევწინააღმდეგებოდი, მართალია ამ სიმღერებს ვერ ვიტან და ასეთი ცეკვებიც მაღიზიანებს, თუმცა ამ მომენტში არ მადარდებს, არც ის მადარდება თუ ხალხი გვიყურებდა, მხოლოდ მას ვუყურებდი თვალებში და თითქოს იმ ოთახიდან ყველა გაქრა, მხოლოს ჩვენ ვიყავით, მაგრამ ზურგი მწველმა მზერამ ამწვა.

*ჯოსუასთან*
-ეს იდიოტი სულ ჩემი საცოლის ირგვლივ ტრიალებს, რაღაც უნდა მოვუხერხო
-ხვდები რომ შეპყრობილი ხარ? შენი საცოლე არ არის არც აინტერესებს და არც გელაპარაკება
-ცოტა დრო მომეცი და ნახავ
-წარმატები, ძალიან დაგჭირდება.
*ერთ თვეში ჩემი გახდები, ეს გოგო მაგნიტივით მიზიდავს ისე რომ არც კი ცდილობს, ყველაფერი მაქვს რასაც მოვისურვებ და არც შენ იქნები გამონაკლისი*

-შენი მეწყვილე არ გაბრაზდება?
-არ იდარდო.
-არც ვდარდობ
-დღეს თვალისმომჭრელად გამოიყურები
-მხოლოდ დღეს?
-არამარტო
-ლამაზი თვალები გაქვს - ამაზე აჩეცინა
-არ მეგონა თუ ასეთ წვეულებებზე ივლიდი ან იცეკვებდი
-ათასში ერთხელ, თანაც რომ იცოდე ჩემს პირველ ცეკვას გიძღვნი
-არაუშავს, მე ჩემი პირველი კოცნა მოგიძღვენი
-რა? აქამდე უეთიერთობა არ გქონია
-სჯობს ჩვენს ადგილებს დავუბრუნდეთ სანამ ზედმეტი ყურადღება მივიქციეთ. - შემდეგ კი უცებ გავეცალე და სტუმრებთან გამომშვიდობების გარეშე ოთახში ავედი დასაძინებლად. უნივერსიტეტი მალე მთავრდება, რაც იმას ნიშნავს რომ შესაძლოა კომპანიაშიც დავიწყო მუშაობა,ზაფხულიც მოდის და იქნებ სამოგზაუროდ წავიდე სადმე, მაგრამ ახლა ამაზე ვერ ვიფიქრებდი, რადგან ჩემი გონება და გული მას დაეპყრო, ვფიქრობდი მის შეხებაზე, საუბარზე, კოცნაზე, საშინლად არ მინდოდა ამ გრძნობების გამხელა არა მარტო მასთან არამედ საკუთარ თავთან, ვერც მე ვხვდებოდი რატომ მიჭირდა იმის აღიარება რომ შემიყვარდა არ მინდოდა იმაზე ფიქრი რომ შემიყვარდა. იქნებ მას არ აქვს გრძნობები ჩემს მიმართ?

*1 კვირის შემდეგ*

დილით ადრე ავდექი და სასეირნოდ წავედი, ჩაფიქრებული მივუყვებოდი ლოსანჯელესის ხმაურიან ქუჩებს, რომელიც ამ დილით დაცარიელებული იყო, უკვე ერთი კვირა გავიდა რაც დიეგო არ მინახავს და უკვე სიცარიელეს ვგრძნობ, ამიტომ გადავწყვიტე შევუარო. იქნებ ცუდი გადაწყვეტილებაა? ან იქნებ საერთოდ არ უნდა ჩემი ნახვა? ან საერთოდ რატომ უნდა წავიდე არც ჩემი მეგობარია და არც რაიმე განსაკუთრებული ურთიერთობა გვაქვს. გულს მივენდე და ბოლოს მაინც მივადექი მის სახლს, ძალიან დიდი იყო, ჩვენს სახლზე დიდი და ბევრი დაცვა იდგა. გული გამალებით მიცემდა და უკან გაბრუნებასაც ვფიქრობდი. კარგი იმედია დაცვა არ შემიშვებს.
-მისის მაქქოულ- დავინახე ტყავის ქურთუკში და შავ შარვალში გამოწყობილი და თავის დაღწევის იმედებიც გადამეწურა.
-მისტერ მარტინეზ-მივმართე მეც ფორმალურად
სახლში შემიპატიჟა დავსხედით და არ ვიცოდი რა მეთქვა იმ შემთხვევაიშ თუ მკითხავდა აქ რას აკეთებო, რას ვუპასუხებდი წვეულებაზე გავაანალიზე რომ შემიყვარდი ერთი კვირაა არ მინახიხარ და მომენატრეთქო.
-როგორც ვხედავ მოგენატრე
პასუცის გაცემას ვაპირებდი როცა პირსახოცში გახვეული წითური გოგონა დავინახე წვეულებიდან და გავშრი.
-ბოდიში, ალბათ ცუდ დროს მოვედი-და ადგომა დავაპირე.
-არა, სულაც არა - მითხრა გოგონამ ღიმილით - შენ ალბათ ადელაინი ხარ, ჩემი ძმა თქვენზე საუბრობს ხოლმე.
-თქვენი ძმა?
-მე ლორონა ვარ დიეგოს და - ხელი გამომიწოდა მეც არ დავაყოვნე და მივესალმე- მოკლეთ ძალიან მაგვიანდება გამიხარდა შენი გაცნობა, იმედია შევხვდებით.
-მეც ძალიან გამიხადა, დროებით. - გავუღიმე და როცა წავიდა დიეგოს მივუბრუნდი- ესეიგი ჩემზე საუბრობ ხოლმე?
-არა უბრალოდ ერთხელ გახსენე.
-არ ვიცოდი და თუ გყავდა
ისევ უხერხულმა დუმილმა დაისადგურა
-არ მკითხავ რატომ მოვედი? - თავი ოდნავ ჩავხარე და როდესაც გვერდზე გავიხედე უფრო ახლოს იჯდა ჩემთან, თმები კი ყურს უკან მოიქცია და მაკოცა, ალბათ უკვე იცოდა პასუხი ჩემს კითხვაზე

*დიეგოსთან*
მე დიდი არეულობა ვარ, მინდა მეტი დრო გავატარო მასთან, მაგრამ მისგან შორს უნდა ვიჭერდე თავს, ასეც იყო მანამ სანამ თვითომ არ მოადგა ჩემს სახლს, ვგრძნობ როგორ უვლის ჟრუანტელი, როცა ვკოცნი და ვეხები, შემდეგ კი წითლდება, ის მორცხვია, უდანაშაულო მე კი მისი საპირისპირო- უხეში, დაუნდობელი მონსტრი. ჯანდაბა არავის არ აქვს ჩემზე ისეთი ეფექტი როგორც მას და თითქოს უკვე მასზე დამოკიდებული ვარ.

*ადელაინთან*
ადრეც გვიკოცნია ერთმანეთისთვის, მაგრამ ეს განსხვავებული იყო თითქოს უფრო გრძნობებით სავსე, თან სახესე მეფერებოდა მე კი ხელი მის ხელზე მოვათავსე, რომელიც ტატუებით იყო დაფარული.
უცებ კარები იღება და დიეგოს ვშორდები
-ჩემი ნუ გრცხვენია - მითხრა ჩუმად, გამიღიმა და წინ გაბრუნდა.
-ბოს პრობლემა გვაქვს-შემოდის მაღალი ქერათმიანი ბიჭი, რომელიც ამ სიტყვებს მშვიდად ამბობს.
-კარგი ტრეი, ადეილაინი რომელიმე დაცვამ სახლამდე მიიყვანოს ჩვენ კი წავიდეთ.


*დიეგოსთან*
-ჰარი, ჰარი, ჰარი, მშვენივრად მოწყობილხარ, როგორ მოგწონს ახალ სახლში ცხოვრება-თვალი შევავლე ახალ სახლს და მაგიდასთან მჯდომ ჰარის გავხედე, რომელიც სადილს მიირთმევდა
-მშვენიერია
-შენ გუშინ ჩემ გზავნილებთან გქონდა შეხბა არა?
-დიახ, ბოს
-იცი რომ ეს საქმე მხოლოდ შენ გევალებოდა? მიპასუხე
-დიახ
-კარგი ახლა სჯობს ამიხსნა სად არის ჩემი გზავნილები და რატომ წახვედი ჩემს წინააღმდეგ
-მ.. მე..
-24 საათს გაძლევ იმისთვის რომ მომაწოდო ინფორმაცია თუ ვინ მოიპარა, თორემ დარწმუნებული იყავი რომ ეს შენი ბოლო სადილი იქნება.
ტრეი: ტიკ ტოკ, დრო გადის, ერთი შანსი გაქვს.

ეს ხალხი ქუჩიდან წამოვიყვანე თაბშესაფარი და სამსახური მივეცი, ვერ ვიტან, როდესაც ჩემს ღალატს ბედავენ ამიტომ თუ 24 საათში სწორ გადაწყვეტილებას არ მიიღებს იმ ადამიანების გრძელ სიას მიეწერება, რომლებმაც ჩემი გაცურება სცადეს.
მე და ტრეი სახლში მივედით, სარდაფში ჩავედით, სხვებიც იქ იყვნენ რიკარდოს ჩათვლით, რიკარდო და ტრეი ჩემი მთავარი ძალა და საუკეთესკ მეჰობრები არიან, რომელთაც სიცოცხლესაც ვანდობ, რამდენიმე თავდასხმა და დაცვის სისტემა განვიხილეთ შემდეგ კი ადელაინ მივწერე.
-სად ხარ?
-სახლში
-შენს ოთახში?
-არა, აბაზანაში
-კომოანია გჭირდება?
-არა

რიკარდო:ბოსი მესიჯობს? რა ჯანდაბაა
ტრეი:მნიშვნელოვანი ჩანს, არასდროს მინახავს ამდენს რომ წერდეს
-ვნახოთ, ვნახოთ შეიძლება მისტერ მარტინეზმა მალე დედოფალიც მოგვიყვანოს
-ღმერთო ჩემო, ის იცინის?
-ის ვნახე, ძალიან ლამაზია
-არა, ჩვენ ახლა დიეგოზე ვსაუბრობთ
-მოიცადე შენ თვითონ ნახავ
დიეგო: თქვენ ორი ქალებივით რატომ საუბრობთ იმის მაგივრად რომ საქმეს მიხედოთ.

*ადელაინთან*
სახლში რომ მოვედი, ალექსანდრომ ძალიან მთხოვა სასეირნოდ წავსულიყავით, შემდეგ ზოოპარკში გაგვევლო და ბოლოს იმაზეც დამითანხმა ატრაქციონებზე მასთან ერთად დავმჯდარიყავი, მიუხედავად იმისა რომ დაღლილი ვიყავი და თითქმის არ მიძინია ძალიან ბედნიერი ვიყავი და უარი არ მითქვამს.
ლაილამ მისი სამოგზაუროდ წასვლის შესახებ გამომიცხადა ამიტომ შემდეგ კვირას ვაპირებთ შევიკრიბოთ რომ გავაცილოთ და უნივერსიტეტის დასრულებაც ავღნიშნოთ.
საღამოს აბაზანაში ყოფნის დროს დიეგომ მომწერა და გული პატარა გოგოსავით ამიჩქარდა მეც პასუხი არ დავაყოვნე.
არ მიკითხავს რა პრობლემა იყო, ხვალ სანაპიროსთან უნდა შევხვდეთ ამიტომ ხვალ ვილაპარაკებთ.

*მეორე დღე*
სანაპიროზე მივედი და ჩაფიქრებული დიეგო დავინახე, ზღვას გაჰყურებდა, გამეღიმა და მივუახლოვდი
-გხედავ, არ გამოგივა
-ყველაფერს აფუჭებ
-მომენატრე
-მეც.....რაზე ფიქრობ
-ყველაფერზე
-შეიზლება რაღაც გკითხო
-შენი ძმა სად არის..., მაპატიე შენი და ბრიტნის საუბარი გავიგონე
-მკვდარია - ეს თქვა და მისი კამკამა ლირჯი თბალები აუწყლიანდა
-და ბრიტნი რას გულისხმობდა...
-ის ჩემი ძმის შეყბარებული იყო
-რაა?
-ვიცი, საშინელი ადამიანჯ ვარ, როცა ტეო მოკვდა სმა დავიწყე და ნარკოტიკებზე დამოკიდებულიც გავხდი, ერთხელ ჩემთან ბრიტნი მოვიდა და.... შემდეგ შენც იცი.. - ვხედავდი განადგურებული ყვებოდა ამას.
ამ მომენტში მას აღარ ვხედავდი ძლწვამოსილ მაფიის ბოსად და არც იმ ბიჭად აქამდე რომ ვხედავდი, როგორც დედა იტყოდა ყველა იმსასურებს ჩაცუტებას ამიტომ მეც ეს გავაკეთ.
-მას რომ შენი ძმა მართლა ყვარებოდა შენთან არ მოვიდოდა, და არც შემდეგ ეცდებოდა რაიმეს, თავს ვერ აკონტროლებდი, ფაქტიურად გმართავდა შენი ბრალი არ არის.
თვითონაც შემოტრიალდა და მისი დიდი ხელები ჩემს სხეულს შემოეხვია, ამ დროს თავს კარგად და დაცულად ვგრძნობდი, მას არაფერი უთქვამს და არც მე ამომიღია ხმა.

ასე ცოტახანს ვიდექით და ვგრძნობდი როგორ მიყვარდებოდა ეს ბიჭი უფრო ძლიერ და ძლიერ, შემდეგ ვისეირნეთ და ვილაპარაკეთ, საბოლოოდ შუადღისთვის დავემშვიდობე და შოპინგზე წავედი, ყველაფერს რომ მოვრჩი გარეთ გამოვედი გზაზე დავდექი და ჩემს წინ დიდი შავი ფურგონი გაჩერდა, წამის მეასედში ორი კაცი გადმოვიდა შავებში გამოწყობილები
-პრობლემა არ შეგვიქმნა, მანქანაში ჩაჯექი და არაფერს გავნებთ
-გთხოვთ არაფერი დამიშავოთ
-დამჯერი გოგო
-ამას ცინიზმი ეწოდება იდიოტო-ერთს იარაღი ავაცალე და მეორე გავთიშე - შემდეგში როდესაც ვინმეს გატაცებას გადაწყვეტთ დარწმუნდით რომ თქვენზე კარგად არ ჩხუბობს.
ის ის იყო წასვლა დავაპირე, ვუღაცამ პირზე ნაჭერი ამაფარა, თავის დაღწევა ვცადე მაგრამ უკვე გვიანი იყო.
ჯოშუა: თავს მაინც ვერ დამაღწევ

__________________________
გამარჯობა, იმედია მოგწონთ, მადლობა ვინც კითხულობთ♥️ იქნებ ლაიქებს კომენტარიც მოაყოლოთ, მაინტწრესწბს თქვენი აზრი♥️