იმ დღეების შემდეგ ვაჩე საერთოდ არ მინახავს. ლეას სახლიდან გადავედი და ლეოსთან ჩავსახლდი. ელენა არ აღმოჩნდა არც ცუდი ცოლი და არც ცუდი კულინარი. დღეებს მხიარულად ვატარებდით, მაგრამ მაინც ხშირად ვატარებდი ჩემი თვალების დახმარებით რენდგენში. მათ რომ ვხედავდი ვხვდებოდი, რომ დედას სიკდვილის შემდეგ მამა პირველად იყო ბედნიერი და მაშინ
მივხვდი, რომ მართლაც ყველა ადამიანს აქვს ბედნიერების უგლება და ჩვენ ამაში ხელი არ უნდა შევუშალოთ...

დილით რაღაც ძალიან ადრე გამეღვიძა... ვიფიწრე ცოტა ვარჯიში არ მაწყენსთქო და სარბენად წავედი.
უკან დაბრუნებულს სახლში ნენე დამხვდა.
- როდის აქეთ ვარჯიშობ?- წარბშეკრული ღიმილით წამოვიდა ჩემკენ და გადამკოცნა
- აუ რავიცი მომინდა- მხრები ავიჩეჩე- ყავას დალევ?
- მიდი დაასხი, თან რაღაც მაქვს სათქმელი- სამზარეულოს მაგიდას მიუჯდა
- მიდი თან გისმენ- წყალი დავადგი და ჭიქებში ყავა ჩავყარე
- მოკლედ ვაჩემ დამირეკა - ჯერ შეფარვით დაიწყო და მეც სმენა დავძაბე
- მერე რაო ვაჩემ?
- მთელ სამეგობროს გვპატიჟებს თავის წვეულებაზე. კრივში ახალი ტურნირი მოიგო თან საკმაოდ დიდი სხვაობით და ამის აღსანიშნავად... ხომ წავიდეთ? - მომლოდინედ შემომხედა მე კი თვალები სად წამეღო აღარ ვიცოდი. საშინელ ადამიანად ვგრძნობდი თავს, რომელიც მეგობრის ცხოვრებას ასე უსირცხვილოდ ანგრევს. მეზიზღებოდა საკუთარი თავი, მეზიზღებოდა არაბული და მეზიზღებოდა საერთოდ ეს სიტუაცია.
- შენ უკვე გადაწყვეტილი გაქვს წასვლა?
- მგონი ჰოო, რატომღაც იმედი მაქვს, რომ შევრიგდებით.
- ღმერთო ნენე როგორ მიშლი ნერვებს- თავი მაგიდაზე დავდე. როგორ მინდოდა ყველაფერი მეთქვა და დამემათავრებინა, მაგრამ სიტყვა ვერ დავძარი და დავთანხმდი. ისიც სიხარულით ჩამეხუტა.
არ ვიცოდი რა უნდა მექნა, ვფიწრობდი, რომ საშინლად ვიქცეოდი. ნამდვილ ძუკნას ვჰავდი, რომელიც ერთგული მეგობრების ზურგს უკან საშინელ ამბებს ხლართავს. თუმცა მე არაფერს ვხლართავდი. მეტიც ნენემდე საერთოდ არანაირი კონტაქტი არ მქონია ვაჩესთან არც მას გამოუხატავს დიდი ყურადღება ჩემს მიმართ. ახლა კი უბრალოდ ყველაფერი შეიცვალა... არ მინდოდა ნენეს უბედურების ან რაიმე უარყოფითის მიზეზი მე ვყოფილიყავი ოდესმე.
სამზარეულოს მაღალ სკამზე ვიჯექი და მზერა მაგიდის ზედაპირისთვის გამესწორებინა.
არც კი გამიგია, როგორ შემოვიდა სამზარეულოში პოლიეთილენის პარკებით დახუნძლული ელენა და დიდხანს მაკვირდებოდა სახეზე სანამ უცბად არ მივაქციე ყურადღება.
- მარკეტიდან მოდიხარ?- პარკებს შევხედე და შემდეგ ვკითხე
- ჰო, გოგოებსაც გავუარე და მოვედი- ღრმად ამოისუნთქა და ისიც ჩემს მოპირდაპირედ დაჯდა- შენ რა გჭირს?
- არვიცი- მხრები ავიჩეჩე- ისიც არ ვიცი მჭირს თუ არა რამე... მოკლედ...
- გაურკვევლობაში ხარ?- გაეღიმა დს მეც რაღაცნაირად იმედი მომეცა ელენასგან- მე ვერ შევძლებ შენს დახმარებას? - შეპარვით მკითხა
- არვიცი, შეძლებ თუ არა
- მომიყევი და ერთად მოვძებნოთ გამოსავალი.
- არვიცი...
- კარგი რა ლოლიტა- ჩემს გვერდით გადმოჯდა და მხრებზე ხელი მომხვია- რა გირჩევნია ტირილი? თუ ერთად რომ გამოსავალი მოვძებნოთ ის?
- კარგი რა, რა პატარა ბავშვივით მელაპარაკები?- გამეცინა და მის მოხვეულ მკლავებს დავემორჩილე, გულში ჩავეკარი. და თითქოს ძალიან დიდი შვება ვიგრძენი. კიდევ დიდხანს ვიქნებოდი ასე...
- ამ შემთხვევაში ორივე პატარა ბავშვები ვართ- ყურში მიჩურჩულა და შემდეგ ორივეს ერთხმად გაგვეცინა
- იცი, ამ ბოლო დროს როცა გხედავ კარგად ვარ- გამოვუტყდი და ხელები წელზე მოვხვიე, მასაც ბედნიერს გაეცინა და თავზე მაკოცა
- ხოდა ვუყუროთ ერთმანეთს.
- მთავარია რამდენად დიდხანს ვუყურებთ- ჩემს სარკასტულობაზე მეთვითონ გამეცინა
- ასი წელი და მერე კიდევ ბევრი... ჰე აბა გადაწყვიტე თუ არა?
- კარგი , მოგიყვები.- ელენას მოვშორდი და მის პირისპირ დავჯექი.- ვაჩე არაბული...
- ესეც ვიცოდი- უცბად შემაწყვეტინა და სიცილთ შემოჰკრა ტაში
- რა იცოდი?- გაკვირვება ვერ დავმალე
- გეტყობოდა, რომ მაგ ტიპის მიმართ გრძნობები გქონდა. - მხრები აიჩეჩა- ეს არ არის შენი ბრალი... არც ვინმეს ბრალი. მთავარია გულწრფელად მოგწონდეს და შემდეგ გიყვარდეს...
- საქმეც მაგაშია, რომ არ შეიძლება.- თავი უმოწყალოდ გავაქნიე.- ჩემს მოგაბრს ჰქონდა ჩემამდე მასთან ურთიერთობა და სიგიჟემდე უყვარს. სხვა რამეზე კონცენტრირებას ვერც ახდენს ხვდები? ახლა კი ისე გამოვიდა, რომ მე ვეცადე ვაჩეს წართმევას...- ლამის ტირილი ავტეხე- არ ვიცი სხვანაირად როგორ აგიხსნა ჩემს გულში რა ტრიალებს, მაგრამ აღარ მინდა იმის უარყოფა, რომ ვაჩე არ მომწონს და არ მიზიდავს. ძალიანაც მომწონს და ძალიანაც მიზიდავს, თან მსიამოვნებს ამის აღიარება თანც საკუთარი თავი მზიზღდება. ნუთუ თბილისში ბიჭები დაილია? რა ჯანდაბა მეტაკა? ჩემი მეგობრის ყოფილი შეყვარებული, რომელიც ნენეს დღემდე ძალიან უყვარს? მაინცდამაინც ის ავირჩიე? ამის გააზრებაზე მინდა, რომ თავი მოვიკლა- თავი ხელებში ჩავრგე. ელენას გამომეტყველებისთვის არც შემიხედავს, რატომღაც მეშინოდა. მეგონა რომ ქოქოლას დამაყრიდა. ინტერესით ველოდებოდი როდის ამოიღებდა ხმას და რაიმე დამაიმედებელს მეტყოდა, მაგრამ საეჭვოდ დუმდა.
- ლოლიტა...- ჩუმად დაიწყო
- რამე მითხარი...- თავი მაგიდიდან არ ამიწევია
- შემომხედე- თავი ძალით ამაწევინა და თვალებში ჩამხედს- რა არის შენთვის ამ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი?
- ალათ, ჩემი მეგობრები, ოჯახი... მაგრამ არც ეს ვიცი.
- კარგი, მაშინ კარგად დაფიქრდი, თუ მიხვდები, რომ ეს ის გრძნობაა რომელიც მთელს ცხოვრებას შენს გულში გაატარებს, თუ მიხვდები, რომ გინდა ვაჩეს მთელი ცხოვრება უყურო... თუ გინდა, რომ დილით გამოღვიძებულს მის თვალებს ხედავდე და მისი კოცნა გაღვიძებდეს, თუ გინდა, რომ საღამოს დაძინების ჟამს მის მკლავებში ტკიბლად ჩაგეძინოს, თუ გინდა, რომ ყოველ ღამე ერთმანეთი ალერსით დაღალოთ, თუ გინდა, რომ გერქვას მისი და თუ მიხვდები, რომ ეს სიყვარულზე მეტია უბრალოდ დაელაპარაკე შენს მეგობარს და თუ ის ნამდვილია აუცილებლად გაგიგებს. ეს განზრახ არ გაგიკეთებია, ნენეს ადგილზე რომ იყო რას იზამდი? ვაჩეს შენ უნდიხარ. ამას ვერავინ შეცვლის ეს მოხდა და აღარ შეიცვლება. ეს შესაძლოა ნებისმიერს დაემართოს და უბრალოდ შეწყვიტე თვითგვემა და საკუთარი თავის დადანაშაულება. ღმერთმა მოგცა უფლება და გაჩვენა ადამიანი ვისთანაც ყოველი დღე ბედნიერი იქნება და ვერ ვხვდები ამის გამო რატომ ბრაზდები.- მთელი ამ დროის მანძილზე თვალებში მიყურებდა მე კი შვებას ვგრნობდი. თითქოს მითხრა რაც მე უნდა მეფიქრა ამდენი ხნის განმავლობაში.
- შენც იგივე იგრძენი, როდესაც ლეოს შეხვდი?- ორი წლის ბავშვის კითხვა დავსი თუმცა დარწმუნება მინდოდა.
- კი სწორედ ესე ვგრძნობდი თავს, როგორც ახლა შენ გრძნობ. თუმცა სწორი გადაწყვეტილება მივიღე და ამას ნამდვილად არ ვნანობ.
- მადლობა ღმერთს შენი გამოგზავნისთვის.
- მადლობა ღმერთს შენი აქ დახვედრისთვის- ერთმანეთს ძლიერად მოვეხვიეთ. წარმოდგენა მრჩებოდა რომ ვივიენის სული ელენაში გადავიდა და ახლა მისი სახით დედაჩემი მელაპარაკებოდა. სიგიჟე აარა? ელენას, რომელიც თითქმის ჩემი ტოლი იყო დედად აღვიქვამდი. ამის გააზრებისას საკუთარ თავს ძალიან დავცინე, მაგრამ რეალობას ვერ გავექცეოდი. ჯანდაბა...

* * *
- ვერ ვხვდები ამ გოგომ ჭკუა ჯერ კიდევ ვერ ისწავლა?- წარბები შეყარა ლელამ და ყავა მოსვა
- კარგი რაა, აქვს გრძნობები და ვერ ივიწყებს. თუ სიყვარულია აქ ყველაფერი გეპატიება - ღიმილით დაადო ხელი ხელე ლულუმ ნენეს და გაუღიმა
- ძალიან გთხოვ შენ ყველას დამცველი ნუგამოდიხარ რა-შეუღრინა ლელამ- მაშინროდესაც ტიპმა თავზე დაგაჯვა და არაფერი ღირებუკი აღარ დაგიტოვა აზლა შეგიძლია ფაუბრუნდე?
- ვაჩე უამრავ გოგოს მოსწონს და ბარემ ჩემინიყოს რაღა სხვისი?
- არ უყვარხატ ვაჩეს- გაბრაზებუკი ლაპატაკობდა ლელა- რომ უყვარდე კოდე მესმის, მაგრამ უფრალოდ არაფერს გრძნობს შენს მიმართ ახლა კი რადგან წვეულებაზე დაგპატიჟა ესეიგი რაღაცაში დასჭირდი. მხოლოდ ესაა მიზეზი...
- ეგ ჯერ არავინ იცის- თვალები აუცრემლიანდა ნენეს
- კარგიგვეყოფა ამ თემაზე- უცბად მოვეხვიე ნენეს- ნენე ლელა მართალია. საერთოდ ჯობია თუ არ წავალთ
- არა გთხოვთ- შეგვევედრა
- წასვლით წავალთ- ფეხზე წამოდგა ლეა- მაგრამ ვეცდებით, რომ ნენემ ვაჩესგან თავი შორს დაიჭიროს...
აღარაფერი გვითქვამს პირდაპირ მომზადებას შევუდრქით. ის ემაინტერესებს ვაჩეს პოზიცია. რას ფიქრობა ჩვენს ურთიერთიბაზე? ან ერქვა თუარა ამას რამე ურთიერთიბა. ნენე ჩემი მეგობარი იყო... არ ვაპირებდი მის საჰვარელ ადამიანთან მის ზურგს უკან რკმანების გაბმას.
ერთის მხრივ ეს წვეუკება კარგიც იყო. ვაჩესთან ჩვენი სიტუაციის გასაეკვევად. იმედი მწონხა საბოლოოდ მივხვდებოდი რაუნდოდა მას ჩემგან ან ნენესგან...

* * *
დახურული წვეულება იყო ერთ ერთ სოლიდურ და ელიტარულ კლუბში. იმაზე უფრო მეტი ხალხი იყო ვიდრე კლუბში ეტეოდა.
სასოწარკვეყილი ვიყავი. ოს რაც ჩემს თავს ხდებოდა მორალირსდ მოუღებელი იყო ჩემთვის.
ვაჩე მეგობრებთანნ ერთად დავნახე კლუბის კუთხეში ლუდს სვამდნენ. თავი ცუდად არ მიგრძვნია მის გვერდით იმ საღამოს. თუმცა ამაში გამლტყდომა საკუთარ თავთანაც მიჭირდა. რეალურად ყველაფერიოს იყო, როგორც მას უნდოდა... შევხვდით ისიც მისი დაძალებით და ამის სურვილი მე ოდნავადაც არ მქონია... თუმცა ისოც ვიცი, რომ ვაჩე არ არი მოძალადე. იქნებ მეც მინდოდა მასთან მაგრამ ვერ ვხვდებოდი? ვაჩე ჩემზე ადრ ემიზვდა და მოვლენები დააჩქარა? ასე იყო თუ ისე მაშიმ ვერ ვხვდებოდი რა მჭორდა და აზრადაც არ ვუშვებდი იმას, რომ ტიპი, რომელიც მეზიზღებოდა, როდესმე
შესაძლოა შემყვარებოდა კიდეც.
ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, რომ უკნიდან შეხება ვიგრძენი, უცებ შევხტი და ჩემს წინ უკვე კარგად ნაცნობი ადამიაი სვაინახე.
- ასე მგონია მითვალვთვალებ...
- კიი, ზედმეტმა გრძნობებმა შესაძლოა გაგამანიაკოს კიდეც.- თავის ქნევით მიპასუხა ვაჩემ და გამიღმა.
- გილოცავ კიდევ ერთ გამარჯვებას.
- მადლობა, ჩემი თილისმა ხარ.
- თილისმა?
- ჰოო, შენთან უძლეველი ვხდები.
- მე ვიცი, რომ აქამდეც არაერთი ტურნირის და ბრძოლის გამარჯვებული ხარ. მანამდე საერთოდ არ მიცნობდი...
- ააა უკვე იმდენად მოგწონვარ, რომ ინფორმაციის დაგროვება გადაწყვიტე?
- რა მდაბიო უიმორი გაქვს- დავცინე და მასაც გაეცინა- დასახვეწია
- კარგი გავითვალისწინებ- უცბად სიცილი შეწყვიტა და სახე დაუსერიოზულდა- ლოლიტა.
- გისმენ?
- სალაპარაკო გვაქვს- უცბად ხელი ჩამავლო და უფრო წყნარ, მაგრამ ბნელ კუთხეში წამათრია, კედელთან ამაყენა და თითონ წინ დამიდგა. ჩემი სახის გასწვრივ კედელს ხელებით მიეყრდნო და სახეში ჩამაშტერდა- ასე თუ ისე უკვე იცი ჩემი ხასიათი ხომ ასეა? არ ვარ მოწოდებით ბიზნესმენი რადგან არ მიყვარს ვაჭრობა ან შორიგზიდან მოვლილი საუბარი. პირდაპირ მიყვარს თქმა და პასუხის პირდაპირვე გაგონება. უკვე მერამდენეჯერ გითხარი, რომ უბრალოდ შევიშალე. აღარ მაინტერესებს გარშემო რა ხდება, რომელი ბომბა ნაშა ცდილობს ჩემს შებმას და უბეში ჩაძრომას. ვერც კრივში ვახერხებ კონცენტრაციას. ეს დედამოტყნული არ ამოდიხარ აქედან- თავზე საჩვენებლი თითი მიიდო და უცბად ხელი დავუჭირე, მისი თბილი ხელი ჩემსაში მოვიმწყვდიე და მის მფეთქავ გულთან მივიტანე
- და აქედან ამოვდივარ?- სევდიანად გავუღიმე
- რაა?- უცებ ვერ გაიგო რა ვკითხე
- ტვინიდან ვერ მიღებ, მაგრამ გულიდანაც ვერ ამომიგდე?
- მომისმინე ლოლიტა...
- არა შენ მომისმინე- ძალიან მიჭირდა მისთვის ამის თქმა, ვამბობდი იმას რაც არ მინდოდა, მაგრამ ასე იყო საჭირო- ეგ ერთჯერადი გრძნობაა, რომელიც ჩემთან დაწოლისთანავე გაქრება. ვიცნობ შენნაირ ტიპებს. შენ ერთი ქალი ვერ დაგაკმაყოფილებს. მრავალფეროვნება გჭირდება. ხოო ასეა და დამიჯერე მე ამას ვერ გადავიტან. ისედაც სიგიჟემდე მომწონხარ. დავუშვათ გავხდი შენი... ერთად ვიწექით დავუმტკიცეთ ერთმანეთს, რომ უბრალოდ ვგიჟდებით ერთმანეთზე. ამის შედმეგ შენ ისევ სხვასთან დაიწყებ იმის მიღებას რაც ჩემგან გინდოდა და ეს ვნებაც და ვითომ გაგიჟებაც განელდება. მე კი პირობას გაძლევ ასეთი ურთიერთობის შემდეგ თავდავიწყებით შემიყვადები და თავს კონტროლს ვერ გავუწევ. თავს დავკარგავ თავმოყვარეობას დავკარგავ და ჩემნაირი ადამიანისთვის ამის უარყოფა სიკვდილის ტოლფასია. მირჩევნია მოვკვდე ვიდრე ჩემი თავმოყვარეობა და პრინციპები შეილახოს. თუ მე შემიყვარდები და შენ მიმატოვებ ეს აუცილებლად მოხდება და იმდენად გავაფრენ, რომ გავბოროტდები... ისეთი ქალების რიცხვს შვემატები, რომლებიც ყოველთვის მძულდა. დავასრულოთ გესმის? გთხოვ ნუ დამაძალებ. დრო მომეცი შეასაგუებლად, უბრალდ დრო მჭირდება გასაანალიზებლად.- ერთიანად სუნთქვა აჩქარებულმა ძლივს ამოვთქვი და მის ცისფერ უიმედო თვალებს ჩავაშტერდი პასუხს მოლოდინში. სიტყვა არ დაძრა. არაფერი უთქვამს უბრალოდ ხელები შემიშვა და გზა მომცა წასასვლელად... ხო აი ესე უბრალოდ უბრძოლველად ყველფრის უთქმელად გამიშვა და მეც წავედი... დარჩენას არცერთი ვაპირებდით. სწორეს ეს იყო შეცდომა.
კლუბიდან როგორ წამოვედი არ მახოსოვს. მარტო ის დავლანდე, როდესაც კლუბის საპირფარეშოდან გამოვედი შორს დერეფანში ნენე და ვაჩე.
ყრუ კვნესის ხმა მესმოდა მხოლოდ... ვაჩე გადარეული მხეცივით ქშინავდა ნენე კი ამ სამყაროს მოწყვეტილს არავინ და არაფერი აღარ აინტერესებდა. ვაჩემ დამინახა. თვალები ოდნავ გაახილა და ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეეჩეხა. თუმცა არ გაჩერებულა. ნამდვილად ფეხებზე ვეკიდე გამწარებული გამოვვარდი და სულ ტირილით მივედი სახლამდე. სახე მთლიანად დასიებულკ მქონდა, მაგრამ რა მატირება? მეც ხომ სწორედ ეს მინდიდა? ნენეს ბედნიერება. ჩემი თავი დეხებზე დავიკიდე ხოდა კეთილი უნდა მენება და უნდა მომესმინა ნენეს ისტორიებისთვის თუ როგორ შეურიგდა ვაჩეს. სახლში სირბილით ავედი მთლიანად ჩაბნელებული იყო ყველაფერი. კიბეები სწრაფად ავირბინე. ერთი სული მქონდა ცხელი აბაზანა მიმეღო.
ელვის სისწრაფით ავავსე აბაზანა და სურნელოვანი გელები ჩავასხი. შიგნით ჩავწექი და ჩავყვინთე. მინდოდა ასე ვყოფილიყავი, მაგრამ თავი ბოლომდე ვერ გავწირე.
კინოს კადრებივით ანაცვლება კლუბის საპირფარეშოში დატრიალებულ სიტუაციას ჩემი ტვინი. ამ წამს სასწაულად მინდოდა სექსი. მთელ სხეულზე ცეცხლი მეკიდა. იმ წამს მივხვდი, რომ მინდოდა. ვაჩე მინდოდა და მხოლოდ ის მჭირდებოდა. მისი სახე, თითები და თვალები წარმოვიდგინე. ხმის ტემბრი...გასაგიჟებელი ღიმილი. ისე აღვიგზენი ალბათ მალე გასაწური გავხდებოდი. სექსი მინდოდა... ვაჩესთან მინდოდა სექსი. ამ წამს, რომ მოსულიყო და ის დაეწყო რაც ახლა სიგიჟემდე მინდოდა ჯანდაბაში მოვისროდი თავშეკავებასაც ნენეს გრძნობებსაც, ჩვენს მეგობრობასაც და უბრალოდ დავნებდებოდი. ხოოო აი ასეთი ძუკნა ვიყავი. ჩემი საუკეთესო დაქალის შეყვარებულთან, რომელიც მას სიგიჟედმე უყვარდა ისე დაუფიქრებლად ვიჟიმავებდი წარბსაც არ შევიხრიდი და ვაჩეზ ფიქრში მეგონა რომ გავათავე.
ერთი ნენეს დედაცთქო გავიფიქრე თუნდაც თვითმკველობამდე მისულიყო ჩემი მეგობარი, ვაჩე მინდოდა... თუნდაც ტირილით გამსკდარიყო და ვაჩეს გარეშე გულიც გასკდომოდა მის თვალწინ ისე შემოვაგლეჯდი ვაჩეს მაისურს და
მის ღირსებას შემოვაჯდებოდი დავიკიდებდი ყველას და ყველაფერს. მგონი შევიშალე. არ ჰგავდა ჩემი საქციელი ნორმალური ქალის აზროვნებას, მაგრამ ასე იყო. საკუთარ მგრძნობიარე ადგილდ ვეფერებოდი და გავათავე კიდეც. დავასრულე და განვთავისუფლდი. განვთავისუფლი ყველაფრისგან... მინდოდა მივხვდი, რომეს ყველაფერი გულწრდელად მინდოდა...
* * *
ვაჩე

ნენესთან ჟიმაობას გული გადავაყოლე. ლოლიტას სიტყვები გულს მტკენდა. რესლურად მართლაც არ ვიყავი სანდრო, მაგრამ მას უბრალოდ უფლება უნდა მოეცა დამემტკიცებინა, რო ვიღაც ახვარი არ ვიყავი მისთვის გული ისე მეტკინა, რომ თვითმკვლეობამდე მიმეყვანა. ყველაფერი ასე მარტივადაც არ იყო. ჩემს შესახევ ყველაფერს ვერ მოვუყვებოდი. ეს კი მასში ეჭვებს გააჩენდა. ყველაფრის მიუხედავად მე მის გადაწყვეტილებას ვეცი პატივი
და დრო მივეცი ყველაფერი გადაეხარშა და გაეანალიზებინა ის თუ რას ვთავაზობდი. ნენესთან მთელი ღამე ალერსში გავატარე. წუთითავ არ გვძინებია. ენერგიული გოგო იყო. უფრო მეტი სიამოვნებისთვის ნენეს მაგივრად ლოლიტას წაემოვიდგენდი თუ როფორ დავასრიალებდი მის მკვრივ კანზე ხელებს. მის სავსე მკერდს ხელებით ვსრესდი მის უკანალს მუჭებში ვიქცევდი და დაუნანებლად ვურტყამდი. მისბირგანიზმს ჩემი ასოთი მუდმივად ვარღვევდი. კვნესას ხორხშივე ვუტოვებდი. ძუძუსთავებზე ვკბენდი და შემდეგ ვწოვდი. მის სხეულს ჩემი კბიკების კვალს ვამჩნევდი. ამავდროულად ვიცოდი, რომ ჩემი ბავშვობის მეგობარს ნიკუშავს უყვარდა ბავშვობიდან. მე კი მაინც მის ხელში ჩასაგდებად ვიბრძოდი. აი ასეთი არანორმალური ვიყავი...


---------------------------------
მოკლედ ესეც მეექვსე თავი... საშინელი კრიტიკის მოლოდნიში ვარ და არც ვიცი მზად ვარ თუ არა ამისთვს. თუმცა ძალიან მჭირდება თქვენი გვერდში დგომა და რჩევა. იმის იმედიც მაქვს, რომ მოგეწონებათ მაგრამ ზუსტად არ ვიცი. შესაძლოა საერთოდ არ მოგეწონოთ და პირიქით შეგზიზღდეთ, მოკლედ ველოდები შეფასებებს. კიდევ ერთს დავამატებ, რონ რატომღაც განსაკუთრებით მაინტერესებს თქვენი აზრი ელენას პერსონაჟის მიმართ, შევცვალო არ შევცვალო რა ჭრილში დაგანახოთ... მოკლედ შემიფასეთ და ველოდები კომენტარებს. ძალიან მიყვარხართ მართლა...