_______________________________________________
შეხედავდი ასათიანს და იფიქრებდი,რა ბედნიერია.ვინცკი მასზე რაიმე იცოდა ყველა თვლიდა რომ უბედნიერესი ადამიანი იყო.წელიწადში სამჯერ სამოგზაუროდ მიდიოდა,არც სწავლა აწუხებდა და არც მუშაობა.დადიოდა კლუბებში და ერთობოდა.იჯდა მშობლების ხარჯზე და მსოფლიოში ყვეაზე ჯიგარი მეგობრები ჰყავდა,მეგობრები რომლებიც ყოველთვის ყველაფერს აპატიებდნე...მეგობრები, რომლებთანაც მთლიანად იხსნებოდა,ჰყავდა უფროსი და და ორი ძმა.იპოვა ტყუპისცალი და ჰყავდა ბებო, რომელიც მისი მესაიდუმლე იყო.ჰყავდა პირადი მკითხავი, რომელიც შვილისა და ქმრის გარდაცვალების შემდეგ მხოლოდ მას ხვდებოდა თბილად. არაფერზე ჰქონდა საფირალი და არც არაფერი არ აწუხებდა.დადიოდა თბილისში, გაღიმებული სახით და ვერასოდეს ვერ ნახავდით მოწყენილს.ხალხის აზრით მხოლოდ სიყავრულში არ გაუმართლა ,რადგან ქორწილი ჩაეშალა .თუმცა არც ეს იყო მისთვის პრობლემა. ასათიანი ხომ მთელს ქალაქში ყველაზე გასაოცარი სილამაზის პატრონი გალხდათ.არც გარეგნობა აკლდა და არც განათლება,არც ხასიათით იყო ცუდი ადამიანი,მოკლედ ხალხის თვალში ის მთელს ქვეყანაზე ყველაზე იღბლიანი და ბედნიერი ადამიანი იყო. თავისი წყლისფერი თვალებითა და მომაჯადოვებელი შავი თმით მუდამ იპყრობდა საპირისპირო სქესის წარმომადგენელთა ყურადღებას.
რეალურად კი არავინ ვიცით ვიღაცის ზღაპრული ცხოვრების მიღმა რა იმალება.ლელას გაღიმებული სახის მიღმა მუდამ შეშლილი,გაავებული სახე იფარებოდა.სახე რომელიც თავის თავზე საშინლად ბრაზობდა,სახე რომელიც უამრავი იარით იყო შემკობილი.ასათიანს პრობლემები, საიდუმლოებები და აბდაუბდა ცხოვრება გაჩენის დღიდანვე თან სდევდა...6 წლის მანძილზე დიდ დროს ატარბდა სვანეთში ბებიამისთან, მანვე ასწავლა ორი უცხო ენა და მის ერთადერთ მესაიდუმლეც აქცია პატარა გოგონა...ძნელია იყო ლელა,ძნელია რადგან სკოლის დაწყებიდან დასრულებამდე ვისაც კი თვალში ცუდად მოხვდებოდა შეძლებული ოჯახის შვილი ყველა ამცირებდა,ძნელია 13 წლისამ ქალიშვილობა სრულიად უცხოს მისცე,არა წაგართვან.ძნელია ცხედრებს უყურო და არ შეიშალო. როდესაც ლელა გაიზარდა და მე-5 კლასშ გადავიდა იმდენად შესჩვეოდა ჩახლართულ ურთიერთობებს, უკვე ყველაფრის გარკვევა უჭურდა. და როცა ის 24გახდა სიკვდილის ყურებას იმდენად იყო შეჩვეული, აღარაფერი უკვირდა...იმდენად გაყინა გული რომ შიგ ვერცერთმა მამაკაცმა ვერ შეაღწია... მერე კი ის გამოჩნდა, გამოჩნდა და ისედაც არეული ცხოვრება ვარესად აურია... თითქოს რაღაც დამალა არეულ ოთახშ და ახლა ლელას ის უნდა ეპოვნა... ის კი ეძებდა, ეძებდა პასუხს თავის კითხვებზე.
რატომ გაიქცა? ან ქორწილიდან ანდაც ქვეყნიდან? ან რა იყო ეს გრძნობა რასაც დამიანეს დანახვის წამიდან გრძნობდა...
______________

მეორე დილას სახლიდან არ გასულა, არა სახლიდან კი არა ოთახიდანაც არ გაუდგამს ფეხი... საჭმელიც არ უჭამია და რაც ყველაზე უცნაური იყო ოთახში არავის უშვებდა... მძიმე წითელი ფარდები ფანჯრებზე ჩამოეფარებინა. იჯდა ასევე წითელ პუფში და მონსტერას მიშტერებოდა.მერე ადგა ტელეფონი აიღო დინამიკს შეუერთა და ის ერთადერთი სიმღერა ჩართო რაც მას ფიქრის და განტვირთვის საშვალებას აძლევდა,ცოტახანს იჯდა მერე კი კარზე დააკაკუნეს.მან კი უკვე შეწუხებულმა იმით რომ არ ასვენებდნე გასძახა.
-შემოდი.
კარი გაიღო და ლუკა შემოვიდა.
-ნახე რა მოგიტანე?!
დას წარბები აუთამაშა და წვნიანი მაგიდაზე დაუდგა,ლელას კი თვალებ გაუბრწყინდა,ხომ ვამბობ უცნაურია მეთქი?დიახ უცნაურია.
-ღმერთო როგორ მიყვას ბროკოლი.
-მე გაგიკეთე.
მის წინ მჯდარ ძმას ეჭვის თვალით გახედა და წვნიანი დაეჭვებულმა დაყნოსა.მერე წარბაწევით გახედა ძმას.
-საწმალავი ხომ არ გიქნია?
-გეკადრებათ?
-მაიმუნი ხარ.
-შენც,ისე მაგარი გიჟი ხარ.აი ეგ რაღაც მწვანე რატომ გიყვარვარ ბავშვობაში?
-ახლაც მიყვარს,რავი შენ რატომ არ გიყვარდა?
-საზიზღრობაა და იმიტომ.
-ვაი შე საცოდავო.ანის როდის ეუბნები რომ ვენებს იხნსი მასზე?
ლუკამ გაკვირვებულმა შეხედა დას და გაიცინა.
-რას ვშვები?
-რომ გიყვარს რა.
-ააა,რავი რომ არ ვუყვარდე.
-ცადე,დაელაპარაკე იქნებ უყვარხარ,თუ არ ეტყვი ,თუ არ კითხავ ამას ვერასოდეს გაგიგებ მისი შავი თვალების ცქერით ,რადგან მის სულში ჩახედვის უნარი შენ არ შეგწევს.
-თუ ეგრეა დამაინეს რატომ არაფერს ეუბნები,ან ის რატომ არ გეუნბება.
-შენი და ანისგან განსხვავებით ჩემსა და დადიანს შორის არასდროს არაფერი მოხდება.
ცდებოდა...აქაც ცდებოდა ,ცდებოდა ისე როგორც წასვლისას შეცდა.როგორც მაშინ შეცდა როცა იფიქრა მეგობრები ასეთს არასდროს მიმიღებენო...ისევე შეცდა როგორც წლეის წინ თავის მოკვლისას,ნუ მცდელობისას ყოველ შემთხვევაში.ამდენი შეცდომის შემდეგ ჭკუა მაინც ვერ ისწავლა .და დიახ ადამიანები საკუთარ შეცდომებზე იშვიათად სწავლობენ,აი ლელა კი სხვის შეცდომებზე უფრო სწავლობდა ვიდრე თავისზე.და რაც შესცოდა დღემდე სტანჯავდა! ჭკუას კი მაინც ვერ სწავლობდა.
________________
წესით ახლა ბორა-ბორაზე ან სანტორინეზე უნდა ვიყო,მაგრამ არ ვარ.წესით ახალ მე აკაკიზე ოდნავადაც არ უნდა ვიყო ნაწყენი,მაგრამ ვარ.წესით და რიგით მე მარიას რძალს უნდა ვუძახდე ,მაგრამ არა,მე ის მტრად მივიჩნიე.
იმის ნაცვალდ რომ მონატრებულ მეგობათან ერთად სადმე დასასველებლად მივემგზავრებოდე,ბარგს ვალაგებ და ყოფილ საქმროსთან ერთად ბათუმში მივდივარ.უცნაურ ვარ ხომ ასეა?დიახ ასეა.მე მეგობარზე იმის გამო ვბრაზობ რომ ცოლი მოიყვანა და ეს ყველაზე დიდი სისულელეა.ესეც ვიცი,მაგრამ თავს ვერაფრით ვერევი.
გვიან მიხვდი ბათუმში ,რატომაც მივდიოდით.არა კი არ მივხვდი უბრალოდ ვივარაუდე, რადგან 25 ივლისს დამაინეს დაბადებისდღე იყო.კი ვილაპარაკე აგვისტოში უნდა დავიწყო ვარჯიში თქო ,მაგრამ მე რას გამაგებნებთ აბა?ერთს ვამბობ,მეორეს ვაკეთებ,მესამეს ვფიქრობ,მეოთხეს ვვარაუდომ და მეხუთეს მიხედვით გეგმებს ვაწყობ.(ცოტას ვმსახიობომბ მთლად ეგრეც არ ვარ ჯერ)წასვლის წინა საღამოს თოდუაც ჩვენთან დარჩა.ლელემ მე შენს ოთახში არ დავწვებიო ასე რომ ბატონ ნიკა ჩემს ოთახში იძინებდა.უკვე დაწოლილები ვიყავით როდესაც კარი სებემ შემოაღო და შუაში ჩაგვიგორდა.ვინაიდან ჩემს ცქნაფა საწოლზე ვერ დავეტეოდით ჩაძინებული სებე ნიკას დავუტოვე და სებეს ოთახში დავიძინე.დილით ადრე ადგომა არ მოგვიწია ,რადგან დამიანე დაგვპიდა 1 საათზე წავალთ და 11 ზე მაქსიმუმ იქ ვიქნებითო.ასე რომ 12 ზე ავდექით და გავემზადეთ.ის იყო ზურგჩანთა ავიღე ,რომ დამანემ დამირეკა.
-ხო დამნე?
-დამნეს მოგცემ მე შენ.ჩამოდით გელოდებით მე და თორნიკე.
-აუ ახლა ლელემ რომ გაიგოს ეგ ჩვენთან ერთად მანქანაში ზის არ წამოვა.
-ჩავტენი გეფიცები.
მეორე მხრიდან თორნიკეს ხმა გავიგონე და ჩამეცინა.თორნიკეს ბოლო ერთი კვირის მანძილზე საკმაოდ დავუახლოვდი.კარგი ადამიანია უბრლაოდ მისი ძმაკაცივით უხეში .მომენტებში სისულელეებს ამბობდა,მიწასთან გასწორებდა თუმცა მხოლოდ ყურადღების მისაქცევად,დამიანე კი არ ვიცი მართლა უხეში იყო თუ ისიც თორნიკეს ჰგავდა.უბალდო არ ვიცი და მორჩა.მოზრდილ ზურგჩანთას მხარზე ვიგდებ და მისაღბში გავდივარ.ოჯახს ვემშვიდოებები და გასასვლელისკენ მივდიავრ ,რომ იმ ორს დავეწიო.თემო კი მეუბნება.
-წესივრად იცოდე,არ გადარიო ის ხალხი.
-გამანებე რა თავი.
-იცოდე გიჟები თუ დააბრუნე სახლიდან გაგაგდებ.
-ლატო გააკდებ მამიდაც?
-ხუმრობს სებე.
ვიცინი და ლიპტის კარში ვუჩინარდები.წინ წამოსკუპებული სხეულები ჩვენი დანახვისას მანქანიდან გადმოდიან და ჩემოდნებს გვართმევენ მე და ლელს.
-ეს ჩვენთან ერთად მოდის?
დენდარტყმულივით უკან ხტება როდესაც თორნიკე ბარგს მართმევს.
-გაჩე რა !
თვალებს ვუბრიალებ და თორნიკეს ვეხუტები.
-როგორ ხარ?
-შესანიშნავად თავად!
-უუუუმაგრესად ესეც კარგადარის ნუ ღელავ.
ლელეს ირიბად ვუყურებ და თორნიკეს თვალს ვუკრავ. ჩემი და კი ბავშვივით იბუტება.
-არ მოვდივარ ,დამიბრუნე ჩემოდანი რა დამიანე.
-ლელა მე გაგაფრთხილე-წარბაწევით მიმზერს თორნიკე,მერე სწრაფად დებს ჩემს ჩემოდანს და ლელსკენ მოდის,ის კი უკან უკან იხევს.
-მე არ წამოვალ გასაგებია?
-ლელე გაჩუმდი-დას ვუბრაზდები მოსალოდნელის გააზრებისას.
-არ მინდაააააა.
-შენ არ გინდა მე მინდა.
ამბობს თორნიკე და ლელეს პირდაპირი მნიშვნელობით იღებს და მანქანაში ტენის.მერე გვერდზე უჯდება და ნიკას ჩაჯდომამდე ლელეს ,როგორღაც აკავებს.საბოლოოდ მე დამიანეს გვერდით ვჯდები და მანქანის დაძვრისთანავე ღვედს ვიკრავ.
-ოჰო ღვედის შეკვრა გვისწავლია.
ცალყბად მიღიმის და თავის მწვანე სარკაზმით სავსე თვალებით მიმზერს.
-მისწავლია არა ვიცოდი.
ვუბღვერ და ლელეს სარკიდან ვუყურებ,ის კი ფართხალს წყვეტს და თორნიკეს აფოფხდება,მერე როგორღაც თოდუასა და ბერელიძეს შორის თავსდება.თორნიკეს ენას უყოფს და იცინის,ამ დროს კი დამიანე განაგრძობს.
-არ იცოდი.
მე კი დამიანეს ჯინაზე ღვედს ვიხსნი,ზოგადად არ მიყვარს მაგ რაღაცის გაკეთება დისკომფორტს ვგრძნობ,განსაკუთრებით მაშინ თუ საჭესთან ვზივარ.
-ღვედი გაიკეთე!
-რომარა?წინანდელიით ყვირილს დამიწყებ თუ მანქანიდან მომისვრი?
-გაიკეთე მეთქი!შენ რომ სკლეროზი გაქვს ჩემი ბრალი სუალც არ არის,მე არ მიყვირია წყნარად გითხარი.
-შეიძლება არ გიყვირია ,მაგრამ აპირებდი!
-არ ვაპირებდი და გაიკეთე,დროზე.
-ფეხებსაც ვერ მომჭამ-ღვედს მაინც ვიკრავ და გაბრაზებული კმაყოფილ დადიანს ვუყუებ,-ცნობისთვის ღვედის გაკეთება დისკომფორტს მიქმნის.
-მაგიტომაც მოყევი ავარიაში.
-ღვედის ბრალი არ ყოფილა ეგ.
ბავშვივით ვიბუტები, ფანჯრისკენ ვტრიალდები და ხელებს ვაჯვარედინებ.
-აბა რისი ბრალი იყო?
-მუხრუჭების-ნიკა ეკვეტება და მეც გაღიმებული ვტრიალდბი მისკენ.
-ა იცის ადამიანმა,ღვედი მეკეთა და ძლივს მომხსნეს,არ ვიცი რა დაეტაკა მაშინ მუხრუჭებს,მაგრამ ერთი ვიცი ის ვიღაცამ განგებ გააფუჭა სხვა შემთხვევაში ვერასდროს მოხდებოდა ეგ ავარია.
-შენ ტარება არ იცოდე მუხრუჭებს დააბრალე
გაპილპილებული თორნიკეს ვუბრუნდები,ნიკა კი პირზე ხელს იფარებს და ჩუმად იცინის.
-ეს მე მკადრეთ?
-დიახ.
-ვაი შე საცოდაო,ჩემზე უკეთ ატარებ ხო?
-თავის თავად შენ გოგო ხარ ,გოგოებმა კი ტარება არ იცით.
-ეგ აღარ უნდა გეთქვა ,მაგრად დაგეხა შენ ძმობას ვფიცავარ-დამიანე სარკიდან უყურებს თავდაჯერებულ იდიოტ მეგობარს ,მერე მზერას ჩემსკენ აპარებს და ოდნავ მიღიმის.
-კაი რა ეს რისი გამტარებელი აილეწება.
-დამიანე გააჩერე.
ღვედს ვიხსნი და ბრძანებლური ტონით მივმართავ დადიანს.
-რა?
-მანქანა გააჩერე.
-რას აპირებ?
-ნუ გეშინია ლელე ცუდს არაფერს,დამნე გაჩერე.
-არავითარი დამნე არ გავაჩერებ.
-იცოდე გადავხტები.
მანქანის კარს დავწვდი და ის იყო უნდა გამომღო რომ დამიანემ მკვეთრად დაამუხრუჭა.
-გაგიჟდი ხო?
-არა ადექი მე დავჯდები.
-არ დასვა დაგავმტვრევს.
თორნიკეს შეშინებული სახე არასდროს დამავიწყდება.მაგრამ თორნიკეს რას მივახტი არც ლელეს ჰქონდა ნაკლებად აფორიაქებული სახე.ნიკა კი სადაც იყო გამგლეჯდა.დამაინე ?დამიანეს თითქოს შეეშინდა,გაბრაზდა კიდევაც.მის თვაკლებს ვუმზერ და მაინც ვერაფერს ვხედავ,თითქოს ვიცი იქ რა ხდება და არ მინდა ეს დავინახო,თითქოს ეს ის საგანია რაც კარგად ვიცი და უბრალოდ მის წიგნში ნაწერს ვუმზერ,ვუმზერ თუმცა არ ვკითხულობ.მეცნობა,თითქოს დამიანე ის სახლია სადაც ერთხელ უკვე ვიყავი,თუმცა ახლა ნივთები გადაულაგებიათ და მიჭირს მივხვდე მართლაც ის არის ვინც ასეთი ნაცნობი და მაინც უცხოა თუ უბრლაოდ ჩემი შეცდომა.ვაანალიზებ რომ წუთზე მეტხანს მივშტერებოდით ერთმანეთის თვალებს.ტრასიდან გადაყენებული მანქანა უბრალოდ იდგა..იდგა და მე მიძლებდა დამიანესთან ერთად.მანქანიდან ორივე ერთდროულად გადმოვდივართ ,მე საჭეზე ვჯდები და ღვედს მხოლოდ დამაინეს ხათრით ვიკრავ,ის კი ჩემს ადგილს იკავებს.მანქანაზე ვჯდები და მიმყავს,არც სწრაფად და არც ნელა.მერე ნელ-ნელა სიჩარეს ვუმატებ,ბათუმში საღამოსკენ ჩავდივართ.არაფრის თავი არ გვაქვს ასე რომ მე და ლელე ჩვენთვის განკუთვნილ ოთახში შევდივართ და მაშინვე ვწვებით.
დილას ადრიანად მეღვიძება, პირველ სართულზე ჩავდივარ და სამზარელოსკენ მივდივარ.სამწუხაროდ საჭმელი არ არის.ასე რომ საჭირო პროდუქტებს მაცივრიან ვიღებ და ბლინების კეთებას ვიწყებ,ის ის არის პირველ პორციას თეფშზე ვდებ და მეორეს დასასხმელად ვემზადებ რომ სამზარეულოში დამიანე შემოდის.
-დილამშვიდობისა.
-დილამშვიდობისა.კარგად გეძინა?
-კი საოცრად კომფორტულია ეს შენი საწოლი რა-ვუღიმი და გვიან ვხვდები რა იდიოტობაც წამოვროშე-ბლინებს ხომ შეჭამ.
-ჰმ საწამლავი ხომ არ უქენი?
-ჩემნაირი გაიჩითე რა-სიცილით გავკარი გვერდზე მდგომს მხარი-ლუკა რომ მიკეთებს რამეს მეც ეგრე ვიცი,ასე რომ როგორც ლუ იტყოდა გეკადრებათ?
ორივე ვიცინით,მერე ბლინების ცხობას ვრჩები და მაგიდაზე ორ თეფშს ვდებ.
-ცივ ყავას დალევ?
-კი .
-ო ლა ლა შენ ხომ არაფერზე ამბობ უარს.
-რა ვქნა მინდა და.
-ბავშვი ხარ დამნე.
-დამნეს მოგცემ მე შენ.
-უხ გადი რა.
-ინანებ ქალბატონო ლელა.
-მაგასაც ვნახავთ.
მისკენ ზურგით ვტრიალდები და ყავის მომზადებას ვიწყე,ნაბიჯების ხმა მესმის ,მაგრამ არ მაინტერესებს.მერე ზურგზე ვიღაცის ხელი მეხება და უნებურად მბურძგლავს,მაგრამ არა სიცივისგან ან უსიამოვნოდ არამედ სიამოვნების გამო.ის კი ხელებს ჩემს ზურგზე დაასრიალებს,უფროსწორედ ერთ თითს და ისიც განსაზღვრულ მანძილზე.
-რატომ მალავ ხოლმე?
დამიანეს ხმა ჩამესმის და ვერ ვხვდები რაზე მიმანიშნებს.ისეთი ხავერდოვანი ხმააქვს."ღმეთო სულ არ გეცოდები არა?ამას როგორ უნდა გავუძლო ორი კვირა?".ვერ ვხვდები რატომ ან როგორ ვიყავი ასეთი დეგენერატი,რატომ არ გავყევი ცოლად ამ ადამიანს? ის იდეალურია დიახ იდეალურია,მან ყველაფერი მაპატია და თუმდაც მეგობრის ტიტულით სამი წლის მერეც არსებობს ჩემს ცხოვრებაში,სამი წყეული წლის შემდეგაც.
- რას რატომ ვმალავ?
- შრამს.
-ცუდ მოგონებებს მიღვიძებს ხოლმე,როცა ვინმე ხედავს ყველას აინტერესებს რატომ მაქვს,მერე ყველაფერი მახსენდება და ეს არ მომწონს.სვირინგის გაკეთებას ვფირობ ზუსტად მანდ.
ყავის ჭიქებს მაგიდაზე ვდგავ და დამიანესკენ ვტრიალდები.
-ბატონო დამიანე თქვენ ...
ამ დროს კარში ორი ჩემთვის კარგად ნაცნობი სახე შემოდის და თვალები ლამისარის გადმომცვივდეს,მათ უკან კი თეკლე მოსდევს.
-ვა დამიანე ახალი მოსამსახურე გვყვავს?
-მილა...
-ისე როდის მერე დადიან შენს სახლში მოსამსახურეები ასე ჩაცმულები?
ცინიკურად იღიმის და თითს მე მიშვერს. ა რატომ? იმიტომ რომ ატლასის წითელი შორტი და ამავე ფერის ზედა მაცვია. მეც მეღიმება და დამიანეს ირონიულად ვუყურებ.
-დამიანე...
-გოგონი ბატონო დამიანე უნდა დაუძახო-მილა ისევ და ისე თავისას აგრძელებს,მე კი კარგად ვიცი რასაც წარმოადგენს ეს ადამიანი.ბოლოს და ბოლოს აკაკისთანაც იწვა,ტყუპებთანაც ,კალესთანაც და ნოესთანაც ერთი ჩეულებრივი კახპა იყო და არის რომელმაც მხოლოდ ნიკასთა დაწოლა ვერ მოახერხა.მეტიცი მილა ის გოგოა ვისი ქორწილიც წლების წინ ანამ ჩემი დახმარებით ჩაშალა დიახ ეს არის ის მილა ვისზე დაქორწინებასაც თოდუას უპირებდნენე.
-შეგიძლია შენ დაუძახო დამნეს ბატონი დამიანე ,მაგრამ მე სულ ფეხებზე მილაჩკა ეგ შენი "ბატონები", რადგან აქ შენი მოსამსახურე არავინ არ არის ჩემო კარგო.მე კი მინდა დამნეს დავუძახებ მინდა ბატონ დამაინეს,და მინდა უბრალოდ დამიანეს.მეტიც თუ მომინდება "საყავრელო"საც დავუძახებ.ახლა კი თუ შეიძლებოდეს პატივი დამდე და მიბრძანდი სამზარეულოდან...ჭამასაც აღარ გაცდიან ვინარიან რა ესენი.
ხელები მაღლა აღვაპყარი და მერე დაწყნარებული დავჯექი სუფრასთან.
-დამნე არ დაჯდები?
-კი მოვდივარ.
მილა და გოგოები დააიგნორა და გვერდით მომიჯდა.
მილა გაკვირვებული მიყურებს,არც თეკლე და ანინე არიან ნაკლებად შოკირებულნი.ხო არ მოგესმათ ანინეც აქ არის,აი ის ანინე აკაკი რომ სიგიჟემდე უყვარს.ანინას ჩემს დანახვაზე ძარღვები დაებერა.
-ოხ ჩვენი ბო...
მივხვდი რის თქმასაც აპირებდა და მარცხენა ხელი ჰაერში ავწიე.
-გემახსოვრება რა მოხდა ბოლოს როცა მიწოდე.იმედია კიდევ არ გსურს იგივე გავიმეორო. თანაც შეხედე მარცხენა ხელი უკვე მომირჩა,ასე რომ ჩემს გაბრაზებას არ გირჩევ.დამიანე კი ცალკე მე ცალკე ლელეს ვერ გააკავებს. ასე რომ თუ არ გინდა აქვე ჩაგასამარო ენა დაიმოკლე და ნუ ტლიკინებ ბევრს.
ცინიკურად ვუმზერ და ვგრძნობ როგორ მეხება მარჯვნა ხელზე დამიანეს თლილი თითები,ერთიანად ვწყნარდები თუმცა მე რისი მსახიბ ვარ რაიმე შემეტყოს.
-შენი რომ არ მეშინია იცი ხომ ეგ?
-კი კი ანინე ეგეც ვიცი და ისიც გავიგე ამ 9 წლის მანძილზე რომ დედამიწაზე მოსული წყეული , ლუციFერი ვარ.სიმართლე გითხრა ლუციFერს სამაელი ერქვა ასე რომ...კაი დამაცადეთ რა ჭამა,თეკო არ გინდა შენ?
კარებში მდუმარედ მდაგრი ყოფილ მულს ვუმზერ,არა ცინიკურად და არა სიბრაზით არამედ სიყავრულით და მონატრებით.
-ლელე?
-არ უყვარს მაგას ბლინები.
-უჯიშოები ხართ რა...
საუზმეს მალევე ვრჩებით და მერე მე ოთახში ლელესთან ავდივარ.ისევ სძინავს ღმერთოოო.მართლა რა უჯიშო ტყუპები ვართ დიდად არ ვგავართ,ალბათ იმიტომ რომ ერთმანეთისგან ძალიან ძალიან შორს გავიზარდეთ.ბალიშს ვიღებ და ვურტყავ.
-ოეეეეეე გაეიღვძე რა ზღვაზე მინდა გასვლა.
-მმმ...დამანებე რა ლელა თავი დამიანე გაიყოლე ან გოგოები.
-შანსი არაა ანინე და მილა არიან.
საწოლზე მოწყვეტით ვჯდები და ისიც ზმუილით კითხულობს.
-ვინ?
-ანინე ის აკო რომ უყვარს და მილა,,,ჰმ ჩვენ ძმებთან და მთელ ჩემ სასტავთან რომ წევს .
-ფუუ. ამაზრზენია ხომ ხვდები არა?
საწოლზე ჯდება და მიყურებს მერე კი ამატებს.
-კაი ხო ვდგები მიდი შენც მოემზადე და წავიდეთ,ნიკა არ წამოვა?
-კი კი მე ვეტყვი.
სწრაფად ვიცმევ მთლიან საცურაო კოსტუმს.შორტსაც ვაყოლებ და ნიკას ოთახში ფრატუნით გავდივარ. მოკლედ იმ დღეს ზღვაზე მე, ნიკა და ლელე გავედით. შემდეგი 4 დღის მანძილზე ვცდილობდით ანინე და მილა მოგვეგერიებინა. კვირის მიწურულს ანუ შაბათ საღამოს კი ყველამ ერთხმად გადავწყვიტეთ "მე არასდროს" გვეთამაშა. წაგრბული მოგებულს ერთ სურვილს უსრულებდა. წრეზე დავჯექით და ათივე თითი ჰაერში ავღმართეთ. პირველი მილამ დაიწყლ.
-მე არასდროს მიკოცნია გოგოსთვის.
რათქმაუნდა ბიჭებმა თვის თვად ჩასწიეს, მაააგრამ აი ჩემმა დამაც რო ჩასწია თვალები ყველას გადმოგვცვივდა.
-ლელა შენი არ ვიცო მაგრამ შეენი ტყუპი მგონი მართლა რეზბიანკააა.
თოდუა ხომ ერთი დიდი მასხარა გვყვავს.
-აააა არა ნიკააა... გერმანიაში ლეზბოსელი ოთახისმეზობელი მყავდა და მაკოცა მაგის მერე სხვაგან გადავცხოვრდი.
საყვარლად გაიკრიჭა და ჩვენც გავაგრძელეთ.რამდენიმე თითი რომ ჩამაწევინეს თეკლეს ჯერი დადგა.
-მე არასდროს მიკოცნია ბიჭისთვის!
აი აქ ისე უჩუმრად ჩავწიეთ მე ნიკამ და ბექამ თითები რომ გვეგონა ვერავინ შეამჩნაი. მოიცა რა ვთქვი? ნიკამ ჩასწია? აეეეე როდის მოასწრო ნეტავ. სანამ რამის კითხვას მოვასწრებდი თოდუამ მკითხა.
-მოიცა პირველი კოცნა ვის აჩუქე შე მაიმუნო?
დამიანესკენ გამექცა წამით მზერა, რომელიც ინტერესით სავსე თვალებით მიყურებდა.
-ერთს.
-ხო და ვის ან როდის?
-გერმანიაში წასვლამდე ცოტახნით ადრე ერთ ბიჭს რა ოოო მერე მოგიყვებით შენ კიდე ლანასავით ჭორიკანა გახდი ნიკუშ. სულ გაგაფუჭა კაი გაავაგრძელოთ! კარგით მე არასდროს მყოლია შეყავრებული.
-მოგიკვდი.
თავზე ხელი გადამისვა ნიკამ და მერე დაამატა.
-მაინც გმოგტეხავ ვის აკოცე.
-აბა შენიცი.
საბოლოოდ მე წავაგე ნიაკამ კი მოიგო, ამის მოგებაღა მაკლდა ახლა რამე სისულელეს დააბრეხვებს და მერე მეყოლე კარგად.
-აბ ჩემი სურვილს დროა.
ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები და გაიცინა.
-დამერხა ლელე!
დას საწყალი თვალებით შევხედე და ავეკარი. მან კი ნიკას მუჯლუგუნი გაჰკრა.
-მიდი რა მალე.
-დმიანეს აკოცე ტუჩებში.
-რააა? არაა! შანსი არააა!
-ითამაშე და შესრულების თავიც უნდა გქონდეს.
-ფუ იდიოტო.
ჩემს წინ მჯდარი დამაინესკენ გავაპარე მზერა და ვანიშნე ადექი მეთქი... ისიც ადგა, მასთან ფრთხილად მივედი და ჩუმად ჩავიდუდღუნე.
-უკვე მეორედ...
მისი კმაყოფილი მწვანე თვალები მომლოდინედ მიმზერდნენ... მე კი ორივე ხელი ძლიერად მოვკიდე სახეზე და ველურივით დავეტაკე მის მიმზიდველ ბაგეებს... უკვე მეორედ კოცნის ინიციატივა მე ავიღე.მთელს მუცელში პეპლები დაფრინავდნენ,"გალიის" კედლებს ეხეთქებოდნენ და გამოღწევას ცდილობდნენ. ის კი გრძნობდა საერთოდ რამეს? არცკი ვიცი...ჰაერი რომ აღარ მეყო მოვშორდი და კმაყოფილი სახით პირდაღებულ ხალხს მივაშტერდი.
-აჰათ დამანებეთ ახლა თავი.
-რა გინდა კარგი კოცნა კი გცოდნია ქალბატონო. (ვახო)
-დამიანე მივაკლავ!
ოდნავ დაიხარა და ყურთან მიჩურჩულა.
-მართალს ამბობს.
-ფუუუუ ორივე იდიოტები ხართ დამანებეთ რა თავი.
გაბუტული ბავშვივით უკანა კარიდან გავედი და ეზოში დაკიდებულ ჰამაკში გავწექი! "რა სასიამოვნო იყო არა?" "გადი გადაშენდი ჯმუხია მაგას როგორ აკოცა საერთოდ?" "შენც კარგად იცი რომ ძალიან უყვარს!" "მერე რა?ის არასდროს შეიყვარებს!" "ლელაც იძახდა არ შეგიყვარებო, მაგრამ ეს რა სიყვარული არ არის?"
" არ არის" "ამაზე კარგს მაინც ვერაფერს იგრძნობს ადამიანი" "არ უყვარს, ლელა ბიჭს არასდროს გაიკარებს"" მაგასაც ვნახავთ". ამასობაში ჩემმა ორმა მხარემ ომი გამართეს და ტვინიც შემიჭამეს.
მიყვარდა დამიანე? არ ვიცი მართლა არ ვიცი, მაგრამ ამ წამს და ყველა იმ წამს როდესაც ის სხვას ელაპარაკებოდა, მე ცეცხლშ ვიწვოდი, ეჭვიანობის დიდ კოცონში ჩავარდნილი ვფიქრობდი რა ჯანდაბა გამეკეთებინდა.მე მისი დანახვის წამიდან რაღაც ვიგრძენი, არ ვაღიარებიდ საკუთარ თავთანაც კი არ ვაღიარებდი ამდენი წელი, მაგრამ ფაქტი სახეზე იყო, მე დამიანესთან თავს ძალია კარგად ვგრძნობდი. მის სიახლოვეს რომ ვიყავი თითქოს სამყარო არსებობას წყვეტდა და ეს მომწონდა. მერე რა რომ წარსულში გამუდმებით ვჩხუბობდით. ახლა ყველაფერი სხვანაირად იყო.
ფიქრებში გართულმა ვერც გავიაზრე როგოგორ გამოვიდა თორნიკე.
-რა გჭირს?
-არანაირო არაფერი, უბრალოდ მარტო ყოფნა მინდა.
-დამიანე იყო არა?
-რა?
-ნიკამ რომ გკითხა ვის აკოცე პირველადო დამანე იყო ხომ ასეა?!
-კი ასეა... და დღეს უკვე მეორედ, ინიციატივა ჩემზე იყო.
-გიყვარს?
-არ ვიცი! ტყუილი, უცხო ენები, სიმღერა მანქანის ტარება და საერთოდ რაც მანქამანებს ეხება ყოველივე ვიცი, მაგრამ სიყავრული? სიყავრული არ ვიცი როგორია თორნიკე. სიყვარული ჩემთვის არავის უსწავლებია ასე რომ არ ვიცი მიყვარს თუ არა. და თუ ის რასაც დამიანესადმი ვგრძნობ სიყვარული არ არის, მაშინ ამაზე ლამაზი და ზღაპრული არაფერი არ გამაჩნია.
მაგრამ თორნიკე რასაც არ უნდა ვგრძნობდე მე ის ისე არასდროს შემომხედავს როგორც ქალს უყურებენ ხოლმე!
თორნიკე ხეს მიყრდნობოდა და მისმენდა, მე კი ჰამაკზე გაწოლილი ცრემლებად ვიღვრებოდი, ცოტახანს ვჩუმდები მერე კი ვაგძელებ.
-ორი კვირის წინ რომ გეკითხა რას ვგრძნობდი ან საერთოდ მოხდებოდა თუ არა რაიმე ჩემსა და დამიანეს შორის გეტყოდი "რა სისულელეებს ბოდავ, ის უბრალოდ მეგობარია",მაგრამ ახალ როდესაც კიდევ ერთხელ ვაკოცე ვერ აღგიწერ რა ვიგრძენი. თითქოს სამყარო გაშეშდა და მხოლოდ ჩვენ ორს გვიმზერდა. თითქოს მზემ და მთვარემ ჯვარი დაიწერეს და ახლა ჩვენ გველოდნენ.
კიდევ კარგახანს ვსაუბრობთ ჩემს გრძნობაზე მერე კი ვცდილობ თემა ოდნავ გადავიტანო.
-რაღაც უნდა გთხოვო!
-აბა მითხარი ცოლისდავ!
გამიცინა და ჰამაკში გემრიელად მოთავსდა, უჰ დააწყო უცბად გეგმები.
-ჯერ ხელი სთხოვე, დაითანხმე და ცოლისდა მერე დამიძახე. მოკლედ რამე ბარი მინდა რომ მიქირაო ერთი ღამით, ზუსტად ზეგ საღამოს მჭირდება.
-მაგ დღეს ხომ...
-ვიცი დადიანის დაბადებისდღეა.
-რას აპირებ?
-სურპრიზი უნდა მოვუწყო, მოვრთავ მოვკაზმავ, ტორტს გამოვაცხობ და ცოტა გავერთოთ! დამეხმარები?
ცოტახანს დუმდება მერე კი ამბობს.
-ყოველთვის, რაც უნდა მთხოვო დაგეხმარები ბოლოს და ბოლოს იმ ქალის ტყუპისცალი ხარ ვინც სიგიჟემდე შემიყვარდა.
-ფრთხილად არ დაგადონ!
-მთარსავ ტო?
-მოიტაცე.
უცბად ვამბობ!
-რა?
-ხო მოიტაცე. დადიანის დაბადებისდღიდან რომ წამოვალთ დაავლე ხელი და სადაც გინდა იქ წაიყვანე, კი გამიჭირდება მის გარეშე, მაგრამ ზუსტად ვიცი ჩემ ჯმუხ დას უყავრხარ.მაგას მე გაგირკვევ და თუ მართლა უყვარხარ ნებას გრთავ რომ მოიტაცო, მეტიც დაგეხმარები.
-ჯიგარი ხარ რა.
ლოყაზე მაკოცა და სახლში შევარდა. გვიანობამდ ვიჯექი ჰამაკში და თავს ვარწმუნებდი დადიანის არ სიყვარულში. რას გატყუებთ გვიანობამდე კი არ ვიჯექი ჰამაკში ჩამეძინა. არ ვიცი რომელი საათი იყო, მაგრამ ფაქტია თენდებოდა მხრებზე პლედი ვიგრძენი, ჰამაკი შეირხა და ვიღაცის ძლიერი მკლავები შემომეხვია.წამით გამეღვიძა და სუნით ვიცანი, დადიანი იყო, დიახ დადიანი. მერე კი ისევ სიზმრების სამყაროში გადავეშვი.
და იგივე დამესიზმრა, მაგრამ ამჯერად ბიჭი ვიცანი, ბიჭი რომელიც დადიანის მეჯვარის როლს ასრულებდა ვახო იყო. არ ვიცი საერთოდ რატომ მესიზმრება, მაგრამ ერთი ნამდვილად ვიცი სიზმარში მაინც ვარ ბედნიერი.





ძააააააან გამეწელა ასე რომ ვფიქრობ დროა ფილნალისკენ წავიდე. მოკლედ თვიების დადებაც მაგვიანდება ამისთვის მიზეზები უამრავია და ყველაზე საშინელი ის რომ ტელეფონით დაწერისას დაწერილი თვები გამუდმებით მეშლება.