-დაიანა ისევ იუთუბ ვიდეოს იღებ?
-დედა იუთუბ ვიდეო არა ბლოგს.
-ამ კომპიუტერმა სულ შეგცვალა ხო აღარავისთან ურთიერთობა გინდა.
-კარგი რა დედა,ეხლა კორეაში ვართ და აქ კიდე არავის ვიცნობ ხომიცი,აქაური ენაც ვერ ვისწავლე.
-ეგ გასაგებია,მაგრამ ის ბიჭი რომ მოგწონდა შენი სკოლიდან?
-გეყოს ქალბატონო მედეა,მე არავინ მომწონს მხოლოდ საქართველოში დაბრუნება მინდა.
-ამაზე ბევრჯელ ვისაუბრეთ საყვარელო,მე უბრალოდ მინდოდა გაქცევა და რადგან დეიდაშენი აქ არის ამიტომ ვართ აქ.
-კარგი რა დედა,რისგან გინდოდა გაქცევა მამასგან?მისი საფლავი მენატრება..
-საკმარისია,მე არშემიძლია,იმ სახლში ცხოვრება სადაც მე და მამაშენმა ამდენი დრო ერთად გავატარეთ.
-და შენი აზრით მე შემიძლია მისგან შორს ყოფნა დედაა?და დათაზე რას იტყვი მარტოა მენატრება ჩემი ძმა.
-რომც გვინდოდეს წასვლა ვერ წავალთ,კარანტინში მოგვიწევს ყოფნა ამ ვირუსის გამო.
-არაუშავს მინდა რომ წავიდეთ.
-მე ვერწამოვალ დაიანა,მაგრამ შემიძლია შენ დეიდაშვილს გაგაყოლო,რამდენიმე დღეში ბრუნდება.
-კარგი დედა.მადლობააა.
ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ქონდა,ისე მენატრებოდა მამა მისი საფლავი 6წელია არ მინახავს,იმ საშინელი ტრაგედიიდან 8წელი გავიდა,როდესაც შავებში ჩაცმულმა ადამიანმა მამაჩემი ცეცხლსასროლი იარაღით დაცხრილა,მაგრამ დღემდე დაუდგენელია ეს რატომ მოხდა ვერც გამოძიებამ,ვერც ექსპერტებმა,ვერც ჟურნალისტებმა ვერაფერი დაადგინეს და უბრალოდ დაივიწყეს ეს ამბავი.
ყოველი დღე იწელებოდა,როდის დავბრუნდებოდი ერთისული მქონდა და ის საერთოდ არ მადარდებდა რომ,14დღე კარანტინში უნდა ვყოფილიყავი,მე მინდოდა საქართველოს ჰაერის ჩასუნთქვა თუნდაც ბოლო ყოფილიყო.როგორციქნა დადგა დღე როდესდაც ვბრუნდებოდი ჩემს სახლში.
8.05.2020
თვითმფრინავში ვიჯექი,უსაფრთხოების ღვედით ვიყავი მიჯაჭვული სავარძელზე,სახე მთლად შეფუთული მქონდა,ექიმებიც იქვე იყვნენ და ყველას სათითაოდ სიცხეს გვიზომავდნენ.მუსიკა ჩავრთე და უკაბელო ნაოშნიკები გავიკეთე,ისევ დავიკარგე სადღაც,თითქოს იდუმალ ადგილას მოვხვდი,მივხვდი როგორ წამიღო ძილმა და როგორ დაიკარგა ნელნელა მუსიკის ხმა.
-დაიანა,არ გაიღვიძებ?საქართველოში ვართ.
-კარგი რა დიმა,5წუთიც.
რაა საქართველოში?უცებ წამოვხტი მინდოდა გარეთ გასვლა და ყვირილი რომ დავბრუნდი,მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო პირდაპირ თბილისს ჰოსპიტალში გადაგვიყვანეს და პალატებში მოგვათავსეს.
-არმჯერა,დაიანა ეს შენხარ?
-და ჩვენ ვიცნობთ ერთამნეთს?
გულში გავიფიქრე,საედან უნდა ვიცნობდე ხალათში გახვეულ,ცისფერ თვალება ბიჭს,მაგრამ ხმა ნამდვილად მეცნობა.
-ნუთუ ასე მალე შეგეძლო ჩემი დავიწყება.
-გიგა?შენ ხარ?
-კი კარგია ეხლა მაინც რომ მიცანი.
-და შენ როგორ მიცანი,6წელია არ მინახავხარ.
-არასდროს დაგივიწყებდი,თან ფეისბუქსა და ინსტაგრამში,საკმაოდ პოპულარული ხარ.
-ხო გასაგებია,მაგრამ შენ აქ რაგინდა ექიმის ხალათში გამოწყობილს?
-შენ რომ წახვედი,ჯერ კიდევ ვსწავლობდი,დაახლოებით ერთი წლის წინ დავამთავრე და ეხლა აქ ვმუშაობ.
-ჰო,ძალიან კარგია.
-და ჩვენი დაშორება არაფერს იტყვი?
-უბრალოდ ვიტყვი რო ასე იყო საჭირო.
-კარგი დაიანა,მე გეტყვი რომ დიდხანს გელოდებოდი.
-ზოგჯერ არ კმარა უბრალოდ ლოდინი,მოქმედების მაგიერ.
-გინდა ვისაუბროთ ამ თემაზე.
-არა გიგა,დასვენება უფრო მინდა.
-კარგი დაისვენე.
გავგიჟდები კიდე საუბარი სურს,იმის მერე რაც მოხდა,რაეგონათ ვერგავიგებდი რო ჩემ საუკეთესო დაქალთან ეძინა,მე ხომ ყოველთვის ყველაფერს ვგებულობ,მაგრამ ცუდი გრძნობა ისეთ ადამიანთან შეხვედრა ვინც ოდესმე შენთვის რამეს ნიშნავდა.და აი ყოველთვის როცა რამე სერიოზუულზე ვფიქრობ სიგარეწტი მინმდება და რამოხდება საპერპარეშოში თუ შევიპარები.
ჯანდაბა სად დავკარგე აქ დამივარდა დარწმუნებული ვარ,ასეთი მოუხერხებელი როგორ ვარ,ერთი ღერი ვიშოვე და უკვე დავკარგე.ოოფფ....
-ამას ეძებთ..
გავიგე ხმა,რომელიც ზემოდან ჩამესმოდა ყურებში.თავი ავსწიე და ჩემს ზემოთ ბიჭი დავინახე ხავსისფერი თვალებით და უსაყვარლესი ღიმილით.
-დიახ, ის ჩემია.
-და იცით,რომ აქც მოწევა არ შეიძლება.
-დიახ რასაკვირველია,მაგრამ თქვენ ორიცალი გიჭირავთ და მე მხოლოდ ერთინმქონდა,ანუ თქვენც გინდათ მოწევა.
-კი რასაკვირველია,მე ტატო ვარ.
-კარგია,ლამაზი სახელია.
-და თქვენ არ მეტყვით?
-არამგონია საჭიროებას წარმოადგენდეს.
-კარგი დაიანა არაა საჭირო ისეც ვიცი.
-რა საედან იცით ეს სახელი.
-ტატუ,რომელიც გაქვს ვხედავ.
აიჰჰ ეს ტატუ ნეტა რატომ გავიკეტე,თან ჩემი სახელით.
-მოდი ბარემ ერთად გავიდეთ დაიანა?
-კარგი.
ნამდვილად მჭირდებოდა სიგარეტი.
-შენზე არაფერს მეტყვიი?
-არა,მე უბრალოდ მოსაწევად ვარ.
-კარგი მაშინ ასე გკითხავ.რამდენი წლის ხარ უარს თუ მივიღებ ჩაგიშვებ რომ ეწევი.
მაშანტაჟებს კიდეც...აჰჰ რას გადავეკიდე.
-18 ის ვარ.
-სწავლობ სადმეე.
-არა ეხლახანს ჩამოვედი კორეიდან.სკოლა დავამთავრე,ეხლა მინდა ჟურნალისტი გავხდე.
-და რატომ გადაწყვიტე ჟურნალისტობა.
-მინდა ის ადამიანი ვამხილო ვინც ჩემთვის საყვარელი ადამიანი მიწას მიაბარა.
-ძალიან ვწუხვარ.
-და შენზე რას იტყვი?
-ჩემი ცხოვრებაც ძალიან რთულია დაიანა.
-ისევე როგორც ჩემი.
-8წლის წინ მამაჩემმა მიგვატოვა,მე დედა და ჩემი ძმა და წავიდა სად დღემდე არიცი.
-რა ეთულია ცხოვრება არაა?მამაჩემიც 8წლისწინ დაიღუპა.
-მართალია დაიანა,ცხოვრება ბევრ ტკივილს გვაყენებს,რაც არუნდა ვიბრძოლოთ ყველაფრის დასავიწყებლად,წარსული ამის საშუალებას არასდროს მოგვცემს,ვერასდროს დავიხსნით თავს იმისგან რაც გადავიტანეთ.
-რა სამწუხაროა რეალობა არაა.
თვალზე ცრემლი მომადგა,გამახსენდა მამაჩემი რომნელიც ასე ძლიერ მენატრებოდა,მაგრამ მისი სიტყვები სიკვდილის წინ არასდროს მავიწდებოდა."და თუ შენ ივლი წინ,აუცილებლად იპოვი მას"მაგრამ ვის,რატომ,ვინ უნდა მეპოვა.
-მემგონი აცივდა ხოარ შევიდეთ.
-კარგი დაინა სენ შედი მეცოტახანს კიდე გავჩერდები.
ავდექი და მოწყვეტილი წამოვედი,თითქოს რაღაც გავიგე მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რაიყო,რას მიმზადებდა ცხოვრება,არ ვიცოდი,ვისგან დამეცვა თავი,რაზე გამეცინა,ან რაზე მეტირა.მხოლოდ ის ვიცოდი რომ გავხდებოდი ჟურნალისტი და გავაშუქებდი იმ ადამიანის ვინაობას ვინც მამაჩემი მიწას მიაბარა,შურს ვიძიებდი ყველა მის ნათესავზე და მხოლოდ ამის შემდგომ ვიგრძნობდი თავს კარგად.

მეგობრებო,ღირს გასაგრძელებლად,დიდი გეგმები მაქვს და თუ თქვენც მირჩევთ გაგრზელებას აუცილებლად გავანგრძელებ პირველი თავი გაცილებიტ პატარაა რადგან ცოტა წარმოდგენა გქონდეტ შემდგომ უფრო განვავრცობ რატქმაუნდა.მადლობა ყურადღებისთვის..