ჩვენ ვცხოვრობთ მახინჯ სამყაროში. ამას მაშინ ვიაზრებთ როდესაც ყველაფრისგან მოწყვეტილები აღმოვჩნდებით ხოლმე. მოწყვეტილი იმ სილამაზის ფარდისგან, რომელიც სიბინძურეს და ამორალურობას აქვს გადაფარული. ცხოვრებისეული ირონია ისაა რომ ამ ფარდას ჩვენვე ვგლეჯთ. ეს სისტემურია. აქ გაჩერება არ შეგვიძლია. ვინც ჩერდება ის ქრება რადგან შეუძლებელია ნებისყოფა არ გქონდეს და აღიქვა ყველაფერი რეალისტურად...
ეს პროცესია. აღმოჩენების პროცესე რომელიც არასდროს მთავრდება. რაც უფრო მეტს ეძებ მით უფრო მახიჯდება ყველა და ყველაფერი. ფასეულობები ინგრევა, პრიორიტეტები ქრება, მიზნები აღარ არსებობს რადგან აზრი არ აქვს. ეს სამყარო ყველაფერს შთანთქავს. მანამ შთაქნთქავს სანამ რაიმე კარგის აღმოჩენის პროცესში ხარ. ყველაფერს გართმევს და ერთადერთს გიტოვებს რწმენას რომელიც არც კი იცი გაამართლებს თუ არა. შენ გგონია რომ შენი პრინციპებით მოქმედებ. მაგრამ სინამდვილეში მისი წესებით ცხოვრობ. როცა ამას თავად მიხვდები ყველაფერი გაუფერულდება. შენ ინდეფერენტული გახდები და არაფერი მოგინდება, მხოლოდ წარსულის დაბრუნებას მოითხოვ რომ ცხოვრება შეძლო ფერებში.

გიორგი გამოვიდა ოთახიდან ნახევრად შიშველი, თვალი გავაყოლე მის უკანალს. განსაკუთრებული არ არის, მაგრამ მისი ინტელექტუალობიდან გამომდინარე შემიძლია მის უკანალს განსაკუთრებულობა და ინდივიდუალურობა მივაწერო.
- წერ რამეს? - მეკითხება.
- რაღაც მსგავსს
- ჰმ, უნდა გავიდე, რა - მეუბნება ისე რომ არც ინტერესდება რაზე ვწერ. არც მისვამს ყოველდღიური რუტინით გაჯერებულ კითხვებს. ის ასეთია მარტივი და რთული.
ოთახში შევიდა ჭიქით ხელში, როდესაც თვალი გავაყოლე ძალიან მომინდა გავკიდებოდი და შიშველი ზურგი დამეკოცნა, მის ხუჭუჭა თმებში ხელები შემეცურა და მკლავებშორის მოვექციე, ისე როგორც გუშინ მოხდა. ღმერთო. ჟრუანტელმა დამიარა, მუცელი რაღაც სასიამოვნოდ გამებერა. ამ დროს შევამჩნიე რომ საჩვენებელი თითი გაუაზრებლად ქვედა ტუჩზე დავიდე და თამაში დავიწყე.
ვიცნობ ასეთი კატეგორიის ბიჭებს. ისინი არ გიყვარდება, უბრალოდ საკუთარი თავის უბრალოების ხაზგასასმელად და, მარტივად რომ ვთქვა, გამოსაფხიზლებლად გჭირდება. ზუსტად უნდა იცოდე თავი სად შეიკავო, სხვა შემთხვევაში თავს დაკარგავ, ძირს დაემხობი და აღმატებული არაფერი მოგეჩვენება მის გარდა. მოკლედ, არ უნდა შეიყვარო, რა.
სხვა შემთხვევაში, თუ მოაზროვნე ტიპი ხარ და უკვე დაგატყდა ეგ პრობლემა თავს, შემოქმედებითად შეგიძლია აქციო რაღაც პერიოდი. მე გადავწყვიტე, რომ ძაან არ შევტოპო. ისე მოვიქცევი რომ უფრო დავაინტერესო. დღეს ინიციატორი არ ვიქნები არაფრის. დავჯდები და ჩემს ტექსტს გავაგრძელებ. თუ რაიმეს დაგეგმვას შემომთავაზებს უარვყოფ და საქმეს მოვიმიზეზებ. რაღანაირად უნდა გავთავისუფლდე რომ სუნთქვა შევძლო მის გარეშე. გამოვშტერდი. ბოლო ორი კვირაა მას გარდა არაფერი მიტრიალებს თავში. ინსტაგრამზე მისი მეგობრების სთორებს ფეიკ ექაუნთიდან ვათვალიერებ. არასდროს არც ერთზე არ არის. ამიტომაც მინდა რომ მეკიდოს ფეხებზე. საკუთარ თავს ვკარგავ ვგრძნობ და ეს მაღელვებს.
როცა ფიქრებში ვიყავი გართული, მომეპარა და ყელზე ნაზად დამიწყო კოცნა. ძალიან რთულია ამ დროს წინააღმდეგობა გაუწიო, ალბათ შეუძლებელიც კი. მანიშნა რომ უნდა ავმდგარიყავი, ძალიან მინდოდა რომ არ ავმდგარიყავი, არა გატყუებთ, მინდოდა.
დავყევი.
მისი სველი და რბილი ხელისგული მეხებოდა ზურგზე. მერე თამაში დაიწყო თითების. კისრიდან ჩამომისვა, თითქოს ბოლომე არ იმეტებდა ემოციებს ან გამიზნულად იკავდებდა თავს. მერე, ცალი ხელით თმები გამიშალა, თვალები გამისწორა, ქვედა ტუჩზე მიკბინა და გამიღიმა. შემდეგ, ნაზად გამისწორა თმები და იმის კეთება გააგრძელა და ღვთიურად გამოსდის.
ჯანდაბა.
თითები ნაზად შემიცურა იქ სადაც ისედაც ძალიან სველი ვიყავი. მთელი მისი მომხიბვლელობით მეთამაშებოდა. მისი სქელი და დამსკდარი ტუჩები ყელზე შემახო და რბილად აუყვა ყურამდე. პირი დავაღე იმდენად განვიცდიდი ნეტარებას რომ კბილებში ცივ ნიავს ვგრძნობდი. ტუჩები მანამ არ დაასველა სანამ ჩემსას არ მოუახლოვა. მაკოცა ისე ალერსიანად, რომ თავი დავკარგე. მინდოდა ავეყვანე ჰაერში და რასაც მთელი ჩემი სხეული მთხოვდა - ცხოველურად დავეკმაყოფილებინე. ის გაჩერდა. ის გაჩერდა მაშინ როცა მე გავათავე. ფეხებზე ვეღარ ვიდექი. დივანზე დავეშვი და ცალი ხელით ოფლი მოვიწმინდე. თვითონ კმაყოფილი იდგა. თითქოს ჩემი ნაკარნახევი სიტყვები უკან შემომიბრუნდა და დამიმტკიცა რომ ის ყოველთვის გამარჯვებული იქნებოდა.
მომიახლოვა, თავზე გადამისვა ხელი, შემდეგ მაკოცა და ბინა დატოვა.
მე რას ვაკეთებდი? საკუთარ თავს უარვყოფდი ჩემივე ნაფიქრის გამო. ის სექსუალურია და ძალიან ნიჭიერი. ის ყოველთვის მასიამოვნებს და შემდეგ ისეთ შეგრძნებას დამიტოვებს რომ მე არარაობა ვარ. ახლაც ასე ვგრძნობ თავს. მასზე სექსუალურად დამოკიდებული ვარ და ამის შეჩერებას თავადვე რატომ ვცდილიბ არ ვიცი. რატომ არ ვნებდები და მასსავით რატომ არ შემიძლია ცხოვრებისგან მაქსიმუმის აღება? ახლა მარტო ის ვიცი რომ ყოველთვის მენატრება და სულ მახსოვს.
მთელი დღე უაზროდ გადის. ვცდილობ რამე დავწერო მაგრამ თავში აზრად არაფერი მომდის. მერე გადავწყვიტე ყურადღება გადამეტანა ყველაზე მარტივი საშუალებით და ფილმი შევარჩიე. ფილმს ჰქვია ზღვასთან, ანჯელინა და პიტი თამაშობენ. ფილმს არა უშავს, მინიმალისტურია და თავის სათქმელს ასე თუ ისე ამბობს, მაგრამ მე საკუთრი თავი გავითამაშე მის როლში. რა მოხდებოდა რომ მე და გიორგის ერთად გვეცხოვრა, ის ასეთი ჩვეულებრივი გახდებოდა? ყოფითი პრობლემებით სავსე ის ვერ წარმომიდგება გონებაში. დავკეცე ლეპტოპი და სიგარეტს წავუკიდე მეტად დრამატიზებისთვის.
დღე უმიზნოდ გავიდა. მე სიცარიელეს ვგრძნობ. ნაცნობი ხვედრია.
ერთი კვირის განმავლობაში საკუთარ თავი გავწვრთვენი რომ ემოციურობისაგან გონება მეკონტროლებინა და ისევ იგივე ბორბალში არ აღვმოჩენილიყავი. ჩემი აზრით, მაგარი ....ობაა ვინმეზე ემოციურად დამოკიდებულება. ეს იგივეა ხასიათის მარეგულირებელი დაგქონდეს ჯიბით რომელიც არასდროს იცი როდის დაგიჯდება ან საერთოდ გამოირთვება. მოვრჩეთ ემოციებით თამაშსს ეს კლავს ჩემს მიზნებს და წარმოდგენებს მომავალზე.
დავალების დასრულების შემდეგ, რომლის წერა ძალიან გავწელე, გადავწყვიტე გარეთ გავსულიყავი და ახალი ურთიერთობები მომეძებნა. სიმართლე რომ გითხრათ ურთიერთობების პერიოდში სახლში ვიკეტები და მეგობართან გასვლაც კი მეზარება. თუმცა გიორგისთან ბოლო სექსის მერე დავძლიე სახლში დარჩენის ცდუნება და ფეხების გაპარსვა დავიწყე.
მოძრაობის თარტრში ივენთი იყო ჩემმა ერთ-ერთმა მეგობარმა მომწერა. შესანიშნავი დამთხვევა აღმოჩნდა. მთელი ჩემი ყურადღება მოვიკრიბე და მისვლისთანავე დავიწყე გაფაციცებით ყურება რომ გიორგიზე უფრო მაგარი ტიპი აღმომეჩინა, ამ დროს ვერ ვხვდებოდი რომ გიორგის ისევ ვეჯიბრებოდი და თავიდან არ ამომდიოდა მისი ზედაპირულობა. ალექსი ლუდის საყიდლად ბარისკენ წავიდა როცა მე ისედაც მთვრალი ვიყავი გიორგიზე ფიქრით. ბოთლიდან ნელნელა ვსვამდი ლუდს, რომელიც კიდევ უფრო მიღვივებდა იმ განცდას რაც სიფხიზლეში მქონდა. ადეკვატურობა ქრებოდა და სითამამე იღვიძებდა. რა კარგი რამეა დალევა. როცა ამას მთელი გონებით აკეთებ, თითქოს იძირები ტბაში და ეს გსიამოვნებს. ზუსტად ვიცი რაც მოხდება როცა სიმთვრალისგან ვეღარ ვიაზროვნებ მაგრამ სმას არ ვეშვები.
მუსიკა ძალიან კარგად ეწყობოდა ჩემს სიმთვრალეს. შიგნით შესვლა და ცეკვა გადავწყვიტე, როცა შემთხვევით ფეხი დამიცდა და რამენიმე ადამინის გაერთიანებას დავეჯახე. არა უფრო შევუარდი წრეში. მათგან ერთ-ერთს იქამდე დავადგი თვალი მაგრამ ინიციატივა არ გამომიჩენია. ახლა შანსი მომეცა ჩემი შემოჭრის მიზეზის რაღაც დეტალი მეღიარებინა. ჯერ ბოდიში მოვუხადე და შემდეგ დავამატე რომ საინტერესო თემაზე საუბრობდნენ და უნებურად დამაინტერესა. გაეცინათ. სახელი მკითხეს და საუბარი წამოვიწყეთ.
სიმართლე რომ ვთქვა დიდ უაზრობაზე ლაპარაკობდნენ, მაგრად მეკიდა ფეხებზე ნაგვის გადასამუშავებელი ფაბრიკების დანერგის საკითხი საქართველოში. იმ ქერა ბიჭის გამო ვიდექი და ძირითად კითხვებს მას ვუსმევდი, რა თქმა უნდა ქარხნებზე არა.
ისევ მე უნდა მემოქმედა თორემ ეს ხალხი გადამიყვანდა ჭკუიდან.
- თამაშზე რა აზრის ხართ? - ვკითხე ყველას აღბრთოვანებულმა
- რა თამაში? - იკითხა ერთ-ერთმა გოგომ და ქვედა ტუჩი გადმოატრიალა თითქოს დიდად არ იყო დაინტერესებული.
- ერთმა რომ მოძებნოს ყველა დამალული.
- ჰო, რავი, შეიძლება - ჩაილაპარაკა ჩემმა ქერამ და სხვებს გადახედა.
- მაშინ დავიწყოთ. ვისაც ყველაზე მეტად ეზარება სირბილი მას შეუძლია პირდაპირ ძებნა დაიწყოს. - ამასობაში მოვიდა ალექსი, რომელმაც სიხარულით მიიღო შეთავაზება.
- დავიწყოთ!
ნენე ერქვა გოგოს, რომელმაც თავიდანვე გამოთქვა უკმაყოფილება თამაშის იდეაზე. ის მსუქანი და თავისი სხეულით უკამყოფილო იყო. ალბათ ამის გამო იყო ყველაფერზე ნეგატიურად განწყობილი. დამთვლელი და მძებნელიც ის იყო. გამოიცანით მე რა გავაკეთე. კაი ვიტყვი. ჩემს ქერა ბიჭს ჩავჩურჩულე რომ კარგი ადგილი ვიცოდი დასამალად. რა თქმა უნდა მაშინვე მიხვდა რასაც ვგულისხმობდი „კარგ“ დამალვაში, მაგრამ მე სახის მიმიკას არ ვცვლიდი, ვითომ მართლა თამაში მაღელვებდა. სისულელეა. თქვენც ხომ ხვდებით?! 20-ის დათვლამდე მუშტაიდის ბაღის სიღრმეში შევიყვანე. იქ სადაც ნენეს დაეზარებოდა წამოსვლა და საერთოდაც ხელს ჩაიქნევდა თამაშზე. ამფიტეტრისკენ წავიყვანე. იქ, სადაც არც თუ ისე კარგი განათება იყო. სადღაც რომელიღაც ბუჩქებთან ჩავიმალეთ და სიცილი დავიწყეთ.
- ჰაჰა, აქ ვერ მოგვაგნებს ნამდვილად. - ძლიერად სუნთქავს და ცალი ხელით პაწაწინა ოფლის წვეთს იშორებს
- ხო. ალბათ. საერთოდ შეიძლება იქით გვექნეს მისაკითხი.
- კი, მართალი ხარ - მიზუსტებს მიწოდებულ ინფორმაციას.
მიწაზე წამოვჯექი და ერთადერთი რაც თავში მიტრიალებს მისი დაკუნთული სხეულის ნახვა არის.
- ვარჯიშობ? - ვკითხე. ხელები ზურგსუკან წავიღე დასაყრდენად
- კი, უფრო სწორად ვვარჯიშობდი. ეს პერიოდი ვისვენებ ყველაფრისგან. - თქვა თუ არა მაშინვე გაიხედა ბუჩქებიდან, შეამოწმა მოდიოდა თუ არა ვინმე ჩვენს საძებნელად. შემდეგ თვითონაც მომიჯდა გვერდით, ფეხები მოკეცა და ხელები შემოჰხვია.
- ჰო? მეც ვვარჯიშობდი მაგრამ ახლა ყველაფერი არეული მაქვს და უნდა დავეწყო. - თმები გადავიწიე და თვალები გავუსწორე თამამად. ჩემი სახე ახლა ზუსტად იმას გამოხატავდა რაც ჩემს სხეულს ყველაზე მეტად უნდოდა. ყბასთან პატარა შრამი ჰქონდა და დავამატე:
- აქ რა დაგემართა? - ვკითხე და ხელი მისი სახისკენ გავწიე. თითი ჩამოვუსვი ისე რომ თვალი არ მომიშორებია. ტუჩი მოვიკვნიტე და გავიღიმე.
- არ მახოვს და ახლა მაგრად ეგ შრამი - ჩემკენ გადმოიხარა, ხელები შემომხვია ზურგზე და მისკენ მიმიზიდა. კალთაში ჩამისვა და ყელის ნაზად კოცნას შეუდგა.
საერთოდ გადამავიწყდა რომ რამე თამაშში ვიყავით ჩართული. ხრეშიანი ხელი კისერზე მოვხვიე და ცალი ხელით პერანგის შეხსნა დავიწყე.
- აქვე გინდა? - მეკითხება და თან არ წყვეტს კისრის მწარედ კოცნას.
- ....ზე
ვაგრძელებთ ზასაობას. ლოტუსის ფორმაში ჩავუჯექი და ცალი ხელი მისი შარვლისაკენ წავიღე, როცა გავიგე როგორ გვეძახდნენ. სასწრაფოდ გავსწორდით და თავები ამოვყევით. ალექსი იყო.
- ნენეს დაურეკეს და მისი შვილის გამო წავიდა.
- ვაუ, ძაან ცუდი. - ჩაილაპარაკა ჩემმა ქერამ
- წავიდეთ? - ვკითხე ძაან აღზნებულმა
ჩემმა ქერამ შემომხედა გამიღიმა და თვალებით ბუჩქებიდან გასასვლელ გზას ეძებდა.

სანდრო რა თქმა უნდა ჩემთან წამოვიდა. დანაკლისი ავანაღზაურებინე. მთელი ღამე სექსი გვქონდა. გიჟური და დამქანცველი სექსი.
პირველი ღამე მე და სანდროს ძალიან გრძელი გვქონდა. წამითაც არ გამხსენებია გიორგი, პირიქით მისი ნაზი და თავშეკავებული ტიპის სექსი სრულიად უადგილოდ მომეჩვენა და წამიერად მასზე გამარჯვებულად ვიგრძენი თავი მარტო იმიტომ რომ არ ვღელავდი იყო ის ჩემთან თუ არა.
მეორე დღეს თავის ტკივილით გავიღვიძე სრულიად შიშველმა სანდროს მკლავებში მოქცეულმა. ტელეფონს როდესაც დავხედე ორი წერილი იყო მოსული.ერთ-ერთი გიორგისი იყო.
დაახლოებით ღამის 2 საათზე აქვს მოწერილი ლაკონურად - „გძინავს, პატარა?“ . ახლა გიორგიც კი ვერ უშველიდა ჩემს მდგომარეობას. ტელეფონი გამოვრთე და ძილი გავაგრძელე.