ამ ამბავზე საუბარი, მხოლოდ იმ იმედით დავიწყე,რომ ხალხს სინამდვილე უკეთ დავანახო.ჩემს ერთ კვირიან ისტორიას მხოლოდ იმ იმედით მოგიყვებით,რომ დაინახოთ და მიხვდეთ თუ რაა სინამდვილეში ადამიანი ან არესებობს თუ არა ამქვეყნად და ამ საუკუნეში რაიმე კარგი თუნდაც ამას სიყვარული ერქვას.
მე ლანა მქვია,18 წლამდე უზრუნველი ცხოვრება მქონდა.ყველანაირად ვერთობოდი,ჩემს საუკეთსო მეგობართან ნინასთან ერთად,ამასობაში გარდაიცვალა დედაჩემი მერი,რომელიც ძალიან მიყვარდა,სტრესი და ყველანაირად ცუდი ხასიათი ჩამომიყალიბდა,ვეღარავის ვიტანდი ნინას გარდა,ის კიდე ძალიან თბილი გოგო აღმოჩნდა მან და მისმა შეყვარებულმა,ლუკამ გამაცნეს ერთი ბიჭი- ნიკა.ერთი შეხედვით მშვენიერი პიროვნება და ამასთან ერთად ძალიან საყვარელიც.
ერთთვიანი მეგობრობის შემდეგ,ჩვენმა ურთიერთობამ ფორმა შეიცვალა,მისდამი ძალიან თბილი გავხდი და ბოლოს ერთმანეთს სიყვარულში გამოვუტყდით და უკვე 5 თვე იყო გასული დედაჩემის გარდაცვალებიდან რომლისგან მიღებული სტრესი, ამ ბიჭმა გადამატანინა. ბოლოს ისე მოხდა,რომ ერთმანეთის გარეშე,ვერცკი ვძლებდით,თუ ან მე პირადად ვერ ვძლებდი მის გარეშე.ასევე ხშირადაც ვჩხუბობდით მაგრამ ერთმანეთს ბოლოჯამში კარგად ვუგებდით.
ჩვენი ურთიერთობიდან მერვე თვის თავზე,შევამჩნიემ,რომ ძალიან უცნაურად და სწრაფად მცვიოდა თმა.ამას თავიდან ყურადღებას საერთოდ არ ვაქცევდი,თუმცა შემდგეში სიტუაცია საგრძნობლად შეიცვალ,დავიბენი ჩემს დას მოვუყევი და გადავწყვიტეთ საავადმყოფოში წავსულიყავით, რემდენიმე კვირის კვლევების შემდეგ დამიდასტურდა თავის ტვინის კიბო.დაუჯერებლად მეჩვენება ეს ამბავი ვერ ვიჯერებდი მაგრამ,როგორც იქნა გავითავისე,თურმე ეს დაავადება დიდი ხნის წინ მიღებული სტრესის გამო იყო,ძალიან ცუდად გავხდი საკუთარ თავში ჩავიკეტე ცოტახნით მერე კიდე ნინას დაველაპარაკე მნ მირჩია,რომ ნიკასთვის ამეხსნა ეს ყველაფერი თავიდან ვიუარე შემეშინდა.
ამ შიშში გავატარე მთელი თვე ნიკასთან ურთიერთობას ვერიდებოდი კიდეც ცოტა ხანს კიდე მოვიცადე, ყველაფერი გავარკვიე გადარჩენის შანსი ძალიან ცოტა იყო. ასიდან ერთი ან ორი, თან ძალზედ სარისკო. ნინამ დამემუქრა შენ თუ არ ეტყვი მე ვეტყვიო, მეც შემეშინდა ამითი უფრო არ მეტკინა გული ნიკასათვის. უკვე ათი თვე იყო გასული ჩვენი ურთიერთობიდან, როცა მივედი და ვუთხარი:
-ნიკა როგორ ხარ?
-კარგად ლანა, შენ?
-მეც კარგად :
- ამ ბოლო დროს, რაღაც უცნაურად იქცევი, რატომ?
- მისმინე, მოდი პირდაპირ გეტყვი რა, ავად ვარ, უკვე დიდი ხანია, დედაჩემის გარდაცვალების, შემდეგ...
- მოიცა რაო? :
-კიბო მჭირს. თავის ტვინის ვერ გაიგე?
- გოგო, რას ამბობ? მოკეტე
-ესაა სიმართლე
- ნუ ამბობ, ნუ სულელობ, ეგ საიდან მოიტანე?
-სიმართლეა
-აქამდე რატომ არ მითხარი?
-მეც ახლახანს გავიგე.
-ლანა?!
-ვსო კარგად. მინდა, რომ დავშორდეთ :
-გადარჩენის შანსი გაქვს?
-ცოტა
-ვიმეგობროთ?
-რაა??
-მეგობრები ვიყოთ თქო?
- ააა ხოო როგორ არა შეიძლება
-აჰამ კარგი
-კაი, მე წავალ დაგირეკავ ხოლმე.
-კარგი, კარგად.
წამოვედი პარკიდან, იმ ადგილიდან სადაც ჩვენ პირველად შვხვდით ერთმანეთს, ეს ნუთუ ის ნიკაა მე, რომ მიყვარდა?? კი, მინდოდა დაშორება, მერე გული, რომ არ სტკენოდა, მაგრამ მეგობრობა?? მაგაზე ხომ არც კი მიფიქრია, თან ასე უბრალოდ დათმო?? წარმოუდგენელია.
არა ნუთუ? ოღონდ ეგ არა ნინის დავურეკავ სულ ეგონა, რომ ვუყვარდი. ხომ ვუთხარი ასე უბრალოდ, ასე მალე ადამიანი ვერ შეგიყვარებს მეთქი. ან ალბათ შემეჩვია-თქო. აი მოვიდა ის დრო, როცა მოსწყინდა ჩემთან ურთიერთობა, მაგრამ ისიც მართალია რა უნდა ექნა? ბევრია ჩემი ბრალი
-ალო, ნინა გოგო შენ ხარ?
-ხო ლანა მე ვარ რაიყო? კარგად ხარ? რახმა გაქ?
-ნინა,ჩამოდი შენს სახლთან ვარ, გელოდები.
-კარგი,აგერ ჩავიცმევ რამეს.
-კარგი.
ხუთი წუთი დავრჩი მარტო,გვერდით არავინ დამრჩი და იცით გამიკვირდა, ამდენ ხანს,რომ მიტანდა ნიკა. ნუ მითუმეტეს ჩემნაირ გოგოს, არა რა მართლა ძალიან უცნაურია,ნიკამ,ბიჭმა,რომელმაც დედის ადგილი შეცვალა,ასეთი სიყავრულით შემაძლებინა მისი შეყვარება, ასე უბრალოდ გამიშვა ხელი ნუთუ მას არც არასოდეს...
-რა იყო ლანა?
-ნინა,ნიკას არც არასოდეს ვყვარებივარ თურმე, როცა მოვუყევი,რომ ავად ვიყავი მითხრა მეგობრები ვიყოთო,გაიგეე? მეგობრებიოო? მე კიდე მერჩივნ ეთქვა რამე სხვა.
-იქნებ არუნდა,რომ დაგკარგოს,რადგან იცის, რომ მისგან შენ აუცილებლად წახვალ, ან იქნებ იმ წუთას სხვა ვერაფერი მოიფიქრა.
-რაოო?გეყო რა! კიდევ მის დაცვას აგრძელებ? არა,გთხოვ ნუღარ იცავ რა,ხომ იცი ნიკა ეგეთი ბიჭი არაა ასე უბრალოდ სიტყვებს არ ისვრის
- კაი,ლანუ დამშვიდდი, ჩუუ ნუღარ ტირი,გეყო, ნახავ მალე უკან დაბვრუნდება და ბოდიშსაც კი მოგიხდის.დაფიქრდება,და მიხვდება,რომ უშენოდ არ შეუძლია.ხომ იცი უყვარხარ.
-საინტერესოა,ვუყვარვარ თუ საკითხავია..?
-კაი,ლანა რააა,ნუ ფიქრობ ეგრე,ნუ სულელობ
- კარგი ნინა, მაგის გამო ლუკასთან ურთიერთობა არ გაიფუჭო და ნურც ნურაფერს ეტყვი. რამეს მოვახერხებ,ახლა წავალ.
-სად წახვალ გოგო? ხომ იცი შენი მარტო დატოვება არ შეილება.
-არაუშავს,მაინც ვკდები და რა აზრი აქვს დღეს თუ ხვალ?-ვთქვი უაზრო ღიმილით
-ჩუ ეხლაა! ვიპოვით გამოსავალს.
-კარგი წავალ,ექიმთან უნდა მივიდე,ჩემს დასთან ერთად და მერე კიდე მოვიფიქრებ რამეს.
- დარწმუნებული ხარ? არგინდა გამოგყვე?
-არა, მინდა, რომ მარტომ დავფიქრდე.გთხოვ
-ოხხ ლანა, მაშ თავს მიხედე.
-კარგი,კარგად.
წამოვედი,მაგრამ,როგორ არც კი ვიცი,რახდებოდა,სად მივდიოდი მეგონა სიმართლე არიყო ეს ყველაფერი. სიზმარი მეგონა.მაგრამ, არა ნიკამ მართლა მეგობრობა მთხოვა და ამით საბოლოოდ გამანადგურა,ნინადან წამოვედი სახლში მალევე მივედი. ექიმთან აღარ წავსულვარ.კარზე დავაკაკუნე ჩემ დამ გააღო,პირდაპი ჩემს ოთახში შევედი.მარის მარტო დატოვება ვთხოვე და სააწოლზე ჩამოვჯექი, როგორც ყოველთვის ახლაც საკუთარი თავის დანახვისას ისევ გამეღიმა,მერე, უაზრო სიცილი დავიწყე.უკვე ისე არაამქვეყნიურად ვიცინოდი,რომ მამაჩემი ოთახში შემომივარდა,მალევე გავჩუმდი,მან მითხრა:
- გეყო ლანა!უარეს მდგომარეობაშია ზოგრჯერ ხალხი,მაგრამ ამით ყველას არ აბეზრებს თავს,ნუთუ არ შეგიძლია,რომ მშვიდად იყო?
-კარგი მაა, ბოდიშიი,არ მინდოდა.
-კარგი, ცოტა ჩუმად-თქვა და გავიდა.
მერე კი ჩემმა დამ შემოვიდა ოთახში და მაღალი ხმით მითხრა:
-ახლავე თქვი რამოხდა?!
-ნიკას დავშორდი-ვუთხარი უაზრო ღიმილით-არა თუ მეგობრები ვართ ხახახა
-ვერ გავიგე წესიერად ახსენი.
- ვუთხარი ავად ვარ თქო და მითხრა კაი,მეგობრები ვიყოთო? მეც კაი თქო ვახხ რაგინდა? მალე გადი აქედან! წადი! შემეშვი.