- ასე რატომ მომექეცი?
სიცივისგან გათოშილი ხელები ციებიანივით გიცახცახებს, მუდამ სისხლივით წითელ ბაგეებს კი ნაცრისფერი აქვთ მიღებული, გული მიკვდება ასეთს, რომ გიყურებ. მზერა... მაშინებს შენი მზერა, მკვდარი, უსიცოცხლო, უფერული.
- როგორ შეგეძლო ასე მოქცევა?
კითხვას მიმეორებ, ჯიუტად, მომთხოვნად, ბრაზნარევი სასოწარკვეთით. ყბაზე კუნთი გეჭიმება, მე კი ყელში ბურთი მეჩხირება, მინდა გიპასუხო, მაგრამ ხმა არ ამომდის, გაყინულ ბაგეებს ბგერებს ვერ ვწიწკნი, მიძალიანდებიან, მეურჩებიან, ხელს მკრავენ, რატომ? შენ მაინც ვერ გაიგებ და ისევ გული უნდა მეტკინოს... მეტკინოს, ის უცვლელი და შენსავით ჯიუტი ფაქტი, რომ მუდამ მისმენდი, მაგრამ არასოდეს გესმოდა ჩემი, ამიტომ დუმილს ვამჯობინებ, ისევ...
- გითხარი...
თავდაჯერებასთან ერთად ხმაც გებზარება, ჩემ წინ მუხლმოყრილი იჩოქებ. სიცივისგან შეღონებულ სახსრებს ძალა ეცლებათ, თუ შენ გეცლება ფეხქვეშ მიწა? ალბათ ორივე. ნაცნობია ეს შეგრძნება ჩემთვის, მეც მომკვეთია მუხლი, სულშეხუთულს, ძვლებდალეწილს, ღონემიხდილს, უცრემლოდ. არა... ნიშნს არ გიგებ, შენს ტკივილს ვიზიარებ უბრალოდ.
- გითხარი...
რა მითხარი?? რა??? ამოღერღე, ნერვს ნუ მაწყვეტ! ნერწყვს ძლივს ყლაპავ, გაყინულ ღაწვებზე თბილი ცრემლები დაგიძრწიან, უხმოდ, უჩუმრად, უკვალოდ. საშინლად ვეჭვიანობ, ოდესღაც მათ ადგილს ხომ ჩემი ტუჩები ანაცვლებდნენ, ხმადაბალი ჩურჩულით, ნაზი ალერსით, თბილი ღიმილით... გახსოვს? მე მახსოვს... კანის სურნელიც კი მახსოვს შენი, განსხვავებული, არომატული, ტკბილი და ოდნავ სველი, მოიასამნისფრო...
- გითხარი, ჰაერივით მჭირდები-მეთქი... უშენობას ვერ გადავიტან-მეთქი, ესეც ხომ გითხარი?!
როგორც იქნა სიტყვებს თავი მოუყარე. წყენა ბრაზში გადაგდის, ბრაზი ტკივილში, ტკივილი ღრიალში, ისევ ილეწება ხერხემალი, იმ გარდაუვალი ფაქტის შეგრძნებით, რომ უკვე გვიანია, ძალიან გვიანია ყველაფერი. ჩემს ფეხებთან დანთხეულ შენს ბოღმას ცრემლნარევი ღიმილით ვეგებები, რაც არ უნდა იყოს გრძნობ, ჯერ კიდევ გრძნობ, ესე იგი გადარჩები. განიერი მხრები გიცახცახებს, გული მტკივა, ახლა ისე მტკიცედ ვერ გამოიყურებიან როგორც ყოველთვის. გიყურებ, გიყურებ როგორ გამტვრევს დაუნდობელი ტკივილი და პირამოკერილი მრისხანება ძვლებში და შენთან ერთად ვილეწები, შენ კი ვერაფერს ამჩნევ, ისევ... მწარედ მეღიმება, ახლაც კი არ შეცვლილა არაფერი, ახლაც კი...
ვამჩნევ, რაღაცის თქმას ცდილობ, მაგრამ არ გამოგდის. რატომ? სიტყვებს ვერ არჩევ? თუ ახლა რაიმეს თქმა ზედმეტი გგონია? იქნებ დაგვიანებული? არადა გულისყურით გისმენ, სიტყვა, რომ არ გამომრჩეს, ოდნავ დაძაბული. მოთმინება აღარ გყოფნის, ვეღარ უძლებ, ვხედავ, რომ ვეღარ უძლებ, ძალაგამოცლილი და გაბოროტებული ფეხზე ნელა დგები, ნერვიული სიცილით თავს აქნევ და უცხოდ მაშტერდები, თითქოს მადანაშაულებ, რომ წავედი, მიგატოვე, გაგექეცი.
გრძელი თითებით უხეშად იმშრალებ სახეს, მაგრამ ცრემლები მაინც არ ისვენებენ, თითებს უსხლტებიან, ღაწვებს მიაპობენ და წვერში უჩინარდებიან, ღიმილაკებთან, იმ ღიმილაკებთან, ასე რომ მიყვარს და დღეს არაფრით მაღირსე. დამშვიდობების დრო მოვიდა, შენს მზერაში ვკითხულობ, წასვლას აპირებ. გული მეწურება, ყელში ისევ ბურთი მეჩხირება, მინდა გთხოვო, ნუ დამტოვებ! აქ სიბნელეა, ცივა, აქ ყველაფერი მარტოობის სუნად ყარს, მივიწყების ფერებით. წყეულიმც ვიყო, ვერც მაშინ მივეჩვიე და ვერც ახლა ვეგუები.
- დავბრუნდები...
გაყინული ბაგეებიდან ერთი სიტყვა გცდება უტეხ პირობად, უტეხი ჟინით. ცრემლებში ღიმილი მერევა, სულში სინათლე, მორჩილად გიქნევ თავს, უჩვეულო სიმშვიდით, უკვე გამთბარი სხეულით, უკვე გამთბარი მზერით, რადგან ზუსტად ვიცი, რომ სხვა თუ ვერაფერი ამას მაინც შემისრულებ, ვიცი, დაბრუნდები...
გრძელ თლილ თითებს, ფაქიზად მოალერსეს, ჩემკენ ნელა იწვდი და ნაზად მეფერები ქვად ქცეულ სხეულზე... შენს შეხებას ცოცხალივით, რომ გრძნობს, ჰო, იმ სხეულზე... ბოლო ცრემლი, ბოლო კოცნა, ბოლო ალერსი... ჯანდაბა, ეგოისტო, ერთი მაინც გამიღიმე წასვლამდე! საფლავის ქვას ჩავლილი მერყევი ნაბიჯები, წარსულის სინანულით, ვერ მოღწეული დღეებით, არ შემდგარი შეხვედრებით, ვერ გადალახული პრობლემებით, ვერ დაძლეული შიშებით, ჯანდაბაში მიკარგული გამბედაობით, დამძიმებული სხეულით, დამძიმებული სულით, ჩამუქებული ფიქრებით. ვერ მხედავ, მაგრამ თვალს გაყოლებ, ისევ მეღიმება... არ იდარდო, ნუ განიცდი, როცა იქნება, სადაც იქნება, ზუსტად ვიცი, ერთმანეთს ისევ შევხვდებით...



პ.ს. მომენატრეთ, მეგობრებო ^_^ <3 <3 პატარა, "ჩიხისეული" განწყობით შემოგირბინეთ ^_^ <3 <3