და გავიდა დრო დადგა ბარში წასვლის მომენტი,ალექსამ მომწერა შენს სახლთან ვდგავარო მეც უკვე გამზადებული ჩავედი მეცვა მუხლს ოდნავ აცენილი შავი კაბა,თეთრი ტოპი და ოდნავ ქუსლიანი ფეხსაცმელი.მალევე გავედი ეზოდან და მანქანაზე მიყუდებული ზედმეტად სიმპატიური ალექსა რომ დავინახე,მძიმე ნერწყვი გადავყლაპა მაგრამ იოანეს ვერ ჯობია.
-ვააა,ლიკუ განსაკუთრებით ლამაზი ხარ
-მადლობა სააან-გავწელე სიტყვა
-ეს უკვე მომწონს.წამობრძანდით მის მითხრა თავაზიანად და მანქანის კარი გამიღო
-გმადლობთ მისტერ მეც ვუთხარი სიცილით და კაბა შევისწორე.სანდრო მალევე ცაჯდა მანქანაში და დავიძარით.გზაში ცოტა ხნით ჩუმად ვიყავით შემდეგ საუბარი ისევ მე წამოვიწყე
-სან რა უნდა ვქნათ?
-არაფერი პატარავ,უბრალოდ უნდა ვითამაშოთ რომ ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი
-ეგ ვიცი მაგრამ,ძალიან რთულია როცა შენი ძმაკაცის წინაშე ვდგავარ ერთიანად ჟრუანტელი მივლის და ცუდად ვხდები,თითქოს ჩამოვდნები უკვე არრარ ვიცი რა ვქნა-ზედმეტად აღელვებული ვსაუბრობდი და მიმიკას არ ვცვლიდი
-კარგი პატარავ დაწყნარდი არაფერია ისეთი,მენდე და ნახავ როგორ დაიჩოქებს ჩემი სვანი ბაბნიკი ძმაკაცი შენს მუხლებთან.-დამამშვიდა ალექსამ
-მადლობა საან-გავუღიმე და ლოყაზე მოვუთათუნე ,მანაც გამიღიმა და სისწრაფეს უმატა.
სანდრომ დამამშვიდა მაგრამ რაც უფრო ვუახლოვდებოდით ბარს,მით უფრო მატულობდა გულის ფეთქვაც და ცივი ოფლი მასხამდა.
ბოლოს მანქანა გაჩერდა,ფიქრებიდან სანდროს ხმამ გამომიღვანა
-ჩემო უუუუმშვენიერესო ფიქტიურო შეყვარებულო გადმობრძანდებით რომ დავიწყოთ თამაში ისე რომ მერილ სტრიპი გაოცდეს,რობინ ვუილიამსი საფლავში დატრიალდეს და ალ პაჩინომ სიგარა გვესროლოს-სანდროს ამ სიტყვებმა მომხსნა დაძაბულობა და კისკისი ავტეხე
-მზად ვარ,ჩემო ჯონი დეპო,სანდრო ჯონის ხსენებაზე გაიბადრა და გაიბღინძა
-გადმობრძადით მი ლედი,მეც გამოწვდილ ხელს ჩემი შევახვედრე და გადმოვედი მანქანიდან.სანრომ ხელი ჩამჭიდა და შევედით კლუბში.მან ბიჭებს ხელი დაუქნია და იქეთ წავედით სადაც "ბაბნიკების სასტავი"მოალათებულიყო.მაგიდას თითქმის მივუახლოვდით იოანე რომ დავინახე სანდროს ხელზე მაგრად მოვუჭირე ხელი და უკან დავიხიე
-პატარავ,დამშვიდდი ოსკარი შენი იქნება,მითხრა და თმა გვერდზე გადამიწია მე კიდევ ლოყაზე ვაკოცე.მაგიდასთან მივედით და იქ დაიწყო,რაც დაიწყო
-გაიცანით ძმებო ჩემი მშვენიერი ლიკუნა ესენი კიდევ მათე,საბა,დამიანე,დემეტრე და ვაჩე არიან იოს კიდევ იცნობ.
-სასიამოვნოა ვთქვი ღიმილით და იოანეს გავხედე,ის თვალს არ მაშორებდა მიყურებდა მე კიდევ ოფლად ვიღვრებოდი,არ ვიცოდი რა მექნა ფიქრებიდან სანდროს შეხებამ გამომიყვანა მიბიძგა რომ დავმჯდარიყავი,პირდაპი იოანეს გვერდით მომიწია დაჯდომა მაგრამ არაუშავს სანდროს შემოხვეულმა ხელმა თითქოს დამამშვიდა.ბიჭები საოცარი ადამიანები აღმოჩნდნენ ყველა ძალიან მომეწონა და ჩემი ძმებივით მივიღე,სულ მინდოდა ძმა მყოლოდა.
იოანეს მწველი მზერა მწვავდა,მფერფლავდა და მაწითლებდა,მერჩივნა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეყოლებინე რა ჯანდაბა მალაპარაკებდა რომ დავიკერე პირზე შეყვარებული მყავსთქო.სანდრომ ჩემი დაძაბულობა შეამჩნია და ყურში მიჩურჩულა
-მისის იაშვილო დარტყმის დროა,მოიხსენი დაძაბულობა და არ აყვირდე ეხლა უნდა გაკოცო მაგრამ არ აყვირდე,გამოგვიჭერენ
-რაა?არ არსებობს მე არ და ვინ დაგაცადა მეცა ტუჩებზე და დამაცხრა მაგრამ,ვერ ვიგრძენი ის რაც იოანეს კოცნაზე დამემართა,ეს უბრალოდ კოცნა იყო თუმცა ვარიარებ კარგი კოცნა ცოდნია,როგორც იქნა მოვრჩით ჰაერის არ ყოფნამ შეგვიშალა ხელი და მათ გასაგონად მითხრა
-მიყვარხარ პატარავ მე მაგრად დავიბენი მაგრამ სანდრომ ისეთი მიბრწკინა კინაღამ ავტირდი
-მეც სიცოცხლე ძალიან მიყვარხარ
-ც-ს გარეშე გთხოვ
-მეეე შეენნ მიყვარხარ ვუთხარი ენის ბორძიკით
-ჩემი სიცოცხლე ხარ
იოანე ფერებშეცვლილი იყო ამ დროის მანძილზე ძარღვი დაეჭიმა და რავიცი მეგონა მთელ ბარს გადაწვავდა.მე გულში ვხარხარებდი და ოსკარს ვზეიმობდი მაგრამ,სიხარული მაშინ შემიწყდა როცა ჩვენსკენ მომავალი ლოლიტა დავინახე
-იო,მოვედი-უთხრა იოანეს და კევს ისე ღეჭავდა რომ კინაღამ შევწუხდი
-მოდი დაჯექი პატარავ აი აქ კი ცუდად გავხდი კიდევ კარგი სიბნელე იყო და ჩემს ალეწილ სახეს ვერ ხედავდნენ პატარა უწოდა მას,ზუსტად ისე უთხრა როგორც მე.მინდოდა მეტირა,მებღავლა და დავცლილიყავი ყველანაირი ემოციისგან მაგრამ ეხლა წასვლა პირდაირ დამარცხებას ნიშნავდა არ ამ სპექტაკლში არამედ იოანესთან გრძნობებშ დანებებას,მას არ მივცემ უფლებას ჩემს გრძნობებზე ითამაშოს.სანდრომ შემატყო რაც მჭირდა და საცეკვაოდა გამიწვია,მეც დავთანხმდი თან გულში მადლობას ვწირავდი ამ სიტუაციიდან რომ გამომიყვანა.
-პატარავ ძალიან გეტყობა,კიდევ კარგი სიბნელეა და არაფერი ჩანს
-ვიცი სანდრო ვიცი მაგრამ რა ვქნა ვერ ვეგუებ მის გვერდით სხვა ქალს
-მისმინე იმ იდიოტს კარგად ვიცნობ,ვიცი რომ მოწონხარ თან ძალიან ეჭვიანობს ბიჭი,ეხლა დანებება არ შეიძლება შენ ხომ ჩემი ანჯელინა ოლი ხარ
ამაზე გამეცინა და სანდროს მხარზე თავი დავადე მოულოდნელად იოანე გამოჩნდა
-სანდრექს დამითმობ შეყვარებულს?
ამის გაგონება და ჩემი გუის ფეთქვის მომატება ერთი იყო,რა მექნა არ ვიცოდი
-კი რათქმაუნდა
საონდროს თვალებით ვკლავდი მან მხოლოდ გამიღიმა და პირის მოძრაობით მანიშნა
-შენ ჩემი მერილ სტრიპი ხარ
ამაზე გამეცინა და სანროს კოცნა გავუგზავნე,იოანე აილეწ-დაილეწა და ხელი გამომიწოდა მეც შევაგებე ჩემი და ცეკვა დავიწყეთ.მასთან ესეთი სიახლოვე მკლავდა ცივი ოფლი მასხამდა მაგრამ არაფერს ვიმჩნევდი.მუსიკა დასასრულს უახლოვდებოდა როცა ერთადერთი რამ მითხრა მა
-მხოლოდ სანდროს გამო ვიკავებ თავს,მინდა ბედნიერი იყოს,ვხედავ როგორ გიყვარს და უყვარხარ მაგრამ მინდა იცოდე რომ..... ყურთან მაკოცადა მუსიკაც დამთვრდა ისიც მომშორდა და სწრაფად დატოვა შენობა.სანდრო ჩემთან მოვიდა და აივანზე გამიყვანა,ყველაფერი ვუთხარი რაც იოანემ მითხრა
-შეუყვარდი იმ შტერს
-რააა?
-ხო შეუყვარდი თან ისე რომ თავის სურვილებზე წინ შენს ბედნიერებას აყენებს
-ეხლა რა ვქნა სანდრო უკვე ვტიროდი
-ცოტახანს სპექტაკლი გავაგრძლოთ და მალე ქორწილში მეჯვარედ გავიჩითები სიცილით მითხრა მე კიდევ დავიბენი ქორწილი?მე და იოანეს ქორწილი გვექნება?დაჯერებაც კი მიჭირს.მოკლედ იქედან წამოვედით სანდრომ სახლამდე მიმიყვანა,დამემშვიდობა და წავიდა მე კიდევ ჩემს ოთახში შევიკეტე და იოანეზე ფიქრში დამეძინა......
-------------------------------------------
მოკლედ დაგიბრუნდით,იმედია მოგწონთ ბოდიში დაგვიანებისთვის