-ვიღაცას აუცლებლად ეყვარები, მაგრამ ეს ვიღაც მე არ ვიქნები....
ძალიან მეძნელებოდა ამ სიტყვების ისე წარმოთქმა, რომ ამავდროულად მისთვის თვალებში მეყურებინა. ვხედავდი, რომ ჩემი სიტყვები ძალიან ტკენდა გულს. ვამჯობინე, რომ სწრაფად გავცლოდი აქაურობას, მეის ატანა აღარ შემიძლია. სწრაფად ავდექი და კარებისკენ წავედი.
-ნახვამდის გაბო.
-მაპატიე....
ვერ ვხდები გაბრიელი რატომ იხდიდა ბოდიშს. მას ხომ არაფერიც არ დაუშავებია. ისე გავჩერდი კარებთან, რომ მისკენ არც შევტრიალებულვარ. ცრემლები მომდიოდა, მაგრამ არ მინდოდა მას ეს ენახა.
-რისთვის?
ყველანარიად შევეცადე, რომ ხმა არ გამტყდომოდა.
-მაპატიე, რომ ამ ყველაფერში გაგრიე, მაპატიე, რომ თავის დროზე შენ არ გარჩიე იმ დედაა*ეთქებულ წოდებას.
-რა?
ამჯერად უკვე მისკენ შევბრუნდი.
-ამას რატომ მეუბნები?
-მარიმ გითხრა ყველაფერი ხომ ასეა? გითხრა, რომ კანონიერებს არ აქვთ უფლება ვინმე შეიყვარონ. არ აქვთ უფლება, რომ წესებს და კანონებს დაემორჩილონ. შენ კი დაუჯერე მას. შეიძლება მართალიც არის, მაგრამ აქამდე ვერ შეამჩნიე, რომ მე სხვა ქურდებს არ ვგავარ? ხოლო იმის მიზეზი, რომ შენგან შორს ვიჭერდი თავს სხვა რაღაცაა. და იტყუები..... მატყუარა ხარ ლილე შენგელია.
-შენ კი ჭკვიანი ქურდი ხარ გაბრიელ ქალდანო.
რა თქვა მარიმ, რა შარში გავყოფ თავს, რას ფიქრობენ სხვები, ისიც, რომ ადამიანი, რომელიც შემიყვარდა კანონიერი ქურდია. ყველაფერი ....
-შეიძლება ძალიან დიდი სისულელე გავაკეთო?
მოულოდნელად ეს კითვა დავსვი, რაზეც გაბრიელმა გაიცინა და თავი დამიქნია. გგონიათ, რომ ვიცი რას ვაკეთებ ან ვიაზრებ ამას? არა, ახლა საერთოდ გათიშული ვარ და რაც პირველი მომივა გონებაში იმას ვამბობ და ვაკეთებ..... გაბრილეთან მივედი და ვაკოცე. ხო, ასე უბრალოდ მივედი და ვაკოცე.
-მეც სიგიჟემდე მიყვარხარ ქალდანო.
ისევ კოცნა.... როგორ მინდოდა ამის გაკეთება ამ დრორის განმავობაში. გაბრიელის თვალებში ახლა უკვე ბედნიერების მეტს ვერაფერს დაინახავდით.
-ყოველთვის იბრძოლე ხოლმე ჩემს გამო, კარგი? როგორც ახლა გააკეთე.
-პირველი მოთხოვნა მიღებულია.
ორივეს გაგვეცინა ამაზე.
-ჩემი ხარ, სამუდამოდ.
-მომიმინე ჩიტუნა.... რაც ჩემია ჩემიას პრინციპით ვცხოვრობ დარასაც მინდა ყოველთვის ვიღებ, ანუ ყველაფერი რაც მე მინდა, ჩემი ხდება.
ახლა მე გავიმეორე მისი ნათქვამი სტყვები. ამის გახსნებაზე გაგვეცინა.
-თურმე როგორი მესაკუთრე ბრძანდებოდით ქალბატონო ლილე.
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორი. ეს დასაწყისია.
-ოჰო. ჩემი პატარა გათამამდა.
მე ენა ბავშვურად გამოვუყავი და დავეჭყანე.
-მაინც ბავშვი ხარ რა.
-ახლა კი კითვებზე პასუხები მჭირდება.
გაბრიელმა ეჭვია თვალით გამომხედა.
-ამას დათანხმებად მივიღებ. პირველ რიგში ჩემს სახლში რა გინდოდა?
-ჩემი შარფისთვის მოვედი.
-შენიო, ალბათ უნდა გეთქვა.
-ჩემია და ეს უკვე განვიხილეთ.
-კარგი მაშინ რაში გჭირდებოდა ჩემი..... შენი შარფი?
-მაგას არ გეტყვი.
-ცუდო.
-ცუდი არ ვარ, უბრალოდ მე ჩემი მიზეზები მაქვს.
-ვსიო გაგებუტე.
ხელები გადავჯვარედინე, ტუჩები გამოვწიე და მეორე მხარეს შევტრიალდი. გაბოს სიცილის ხმა გავიგე.
-რა გაცინებს?
-პატარაავვვ, რამდენი წლის ხარ?
-ჰაჰაა, ძალიან სასაცილოა.
გაბრიელი წამოჯდომას ცდილობდა.
-მოდი დაგეხმარები.
-ჩემი მზრუნველი გოგო.
-მაინც გაბრაზებული ვარ შენზე.
რომ წამოდგა სახე ახლოს მომიტანა, ჩამოშლილი თმა ნაზად გადამიწია მხრიდან და ყურთან მიჩურჩულა.
-შენი სურნელის შეგრძნება კიდევ ერთხელ მინდოდა, თუნდაც ბოლოჯერ.
ეს მითხრა და კისერზე ნაზად მაკოცა. მთელს ანში ჟრუანტელმა დამიარა და დავიბრძგლე. ძალიან უცნაური, მაგრამ სასიამოვნო შეგრძნება იყო. მე გაშტერებული ვიყავი, ვერც ვინძრეოდი და ვეღარც ვლაპარკობდი.
-პატარავ შენი სურნელი.... უბრალოდ გონებას მაკარგვინებს.
-ვარდი...
-რა?
-ვარდის სურნელია.
-არა ეს ვარდის სურნელზე უფრო მეტია.... ეს თითქოს.... თითქოს მთელი სამყაროა.
-გაბო....
მას გაეღიმა სახელის შემოკლებული ვარიანტი, რომ დავუძახე.
-რა?
-არასდროს წახვიდე კარგი.
გაბომ ხელები შემომხვია და მიმიხუტა. ღმერთო რა თბილია ეს ბიჭი, სულ ვარვარებს.
-ყოველთვის ასეთი თბილი ხარ?
-აი კიდევ ერთი მიზეზი შენთან ახლოს რატო უნდა ვიყო, პატარა მცივანავ.
-ჭრილობა გეტკინება.
-არ მტკივა.
მე საპასუხოდ გავუღიმე. კიდევ ბევრ რამეზე ვსაუბრეთ, ვერ გავიგე, როგორ ჩამობნელდა.
-უი.
-რა მოხდა?
-ცოტნესთან და კატოსთან უნდა მივსულიყავი, სულ დამავიწყდა.
-არაუშავს. მათთან დიდი დო გაატარე, ახლა ჩემი ჯერია, მაგრამ ამ წუთში უკვე შენი ძილის დროა.
-კარგი მამიკო.
-ნუ ერთობი... ახლა წადი.
-კარგი, ხვალ ისევ მოვალ.
-მომენატრები.
მე მხოლოდ გავიცინე.
-აქამდე სულ ჩემს გარეშე არ იყავი ხოლმე?
-მერე? აქამდე ვერ ვხდებოდი, რომ ასე მჭირდებოდი.
დამშვიდობების წინ კიდევ ერთხელ ვაკოცე და გასასვლელისკენ წავედი.
-გემრიელო.
გავიგონე, რომ გაიცინა და მეც გამეცინა.
გეზი ცოტნეს და კატოს სახლისკენ ავიღე და მალეც მივედი. კარები დაუკაკუნებლად გავაღე და ჩუმად შევედი. ყველაფერი ჩაბნელებული იყო. აქეთ-იქით დავიწყე სიარული, როდესაც კიბეებზე ავედი თავში ვიღაცამ წიგნი ჩამარტყა. ნუ სავარაუდოდ წიგნი იყო.
-აუუჩჩჩ. თქვენ რა გარეკეთ?
იმ ვიღაცამ შუქი აანთო. კატო იყო.
-გოგო, ვის გაუგია ახალი მოსული მეგობრისთვის თავში წიგნის ჩარტყმა ჰა?
-აუუუ, ბიჭება დაიჩემეს საშინელებათა ფილს ვუყუროთო, ყველაფერი ჩააბნელეს და ვიფიქრე...
-არა, რა იფიქრე, სული იქნბოდა? თუ შენი ორეული?
-რავიციიი, შემეშინდა.
-სად არიან დანარჩენები?
-ოთახში არიან.
-წამო, წამო.
სიცილით გავიარეთ დერეფანი და ერთ-ერთ ოთახში შევედით.
-ლილიკო სად ხარ ამდენ ხანს?
შემოსვლაც კი არ მაცადა ისე მომახალა გიორგიმ.
-მადლობა გიო, მეც კარგად ვარ..... ხოოოოო, რაღაც უნდა გითხრათ.
კატომ ეჭვის თავლით გაომხედა მე კი ვანიშნე, რომ მერე ყველაფერს დაწვრილებით მოვუყვებოდი.
-რამე მოხდა?
ანერვიულება დაეტყო იოს.
-არა იო, ისეთი არაფერი. ნუუუუ..... მე და გაბოოო...
-გაბო? ასე როდიდან ეძახი? გაბრიელმა იცის ეგ?
-კი....
-აბა მე, რომ ეგრე დავუძახე, თავში რა პონტში წამითაქა?
თოკოს ამ ნათქვამზე, ყველამ კარგად გადავიხარხარეთ.
-ნუ მოკლედ, რომ არ გავწელოო....
-აუ ლილე თქვიიი.
ცოტნე უკვე შუწუხდა.
-მე და გაბრიელიი... ანუ მე და ის..... ანუ ერთად ვართ რააა.
-რა?
გაგნებისგან კატოს ყბა ჩამოუვარდა.
-კატო ყბა აიღე, დაგივარდა ძირს.
გახუმრება სცადა ილიამ.
-მოიცადე რა თქვი?
როგორც ჩანს ცოტნე ვერ ხვდებოდა და ვერ იაზრებდა ჩემს ნათქვამს.
-აუუუ ერთად ვართ თქოო.
-ვერ ვხდები, უნდა გამეხარდეს, თუ უნდა მეწყინოს.
-რა სასაცილოა ცოტნეე.
დავეჯღანე მეგობარს.
-საყვარელო, შენ ხომ არ დაამატებდი რამეს?
კატომ გამომცდელად გახედა იოს.
-არა პატარავ, რას დავამატებდი.
ჩემმა დაქალმა მკვლელი თვალებით გახედა.
-უყურე ერთი ამას, როგორ მიბრიალებს თვალებს, წამოდი გოგო შენ.
იომ სწრაფად გადმოჭრა ოთახი და კატო პირდაპირი მნიშვნელობით მხარზე გადაიგდო, თან უღიტინებდა.
-ვაიმე იო....... აუ კაი რაა..... მიშველეთთთ....
-შენი შეყვარებულია და შენ მიხედე.
მე ნაგლურად ვუპასუხე. ჩემი ძმის ამავი ხომ ვიცოდი, ვაცდი ცოტა ხანი ბავშვებს გართობას.
-გამყიდველოოო...
ამაზე ყვალ კრგად ვხალისობდით.
-წავალ მე, ვასწავლი ამას, როგორ უნდა თვალების ბრიალი და მოვალთ.
იოანემ და კატომ დაგვტოვეს. ფილმს ვუყურეთ, მერე იო და კატოც შემოგვიერთდნენ, გავერთეთ და მალევე ყველას იმავე ადგილას მიგვეძინა სადაც ვისხედით.
დილით ვიღაცის კივილი მაღვიძებს. მეც შეშინებული სწრაფად ვხტები. ვხედავ, რომ ყველა ჩემს დღეშია. მხოლოდ იო და კატო არ არიან აქ.
-რა ხდება?
-აუუუ არ იცი ახლა ამათი ამბავი? გარეთ არიან ალბათ და იო დასდევს.
სიტუაცია ახსნა თოკომ.
-იმენა ორი წლის ბავშვები არიან რააა.
აჯუჯღუნდა ცოტნე.
-გეყოლებათ თქვენც შეყვარებულები და მერე მე გავიცინებ.
დავუცაცხანე ყველას. ცოტნე თითქოს ჩემა სიტყვებმა ცოტა დაასევდიანა.
-ცოტნე შეგიძლია ცოტა ხანი აივანზე გამოხვიდე.
-კი რათქმაუნდა.
მე და ცოტნე აივანზე გავედით, ახლა უნდა გამერკვია ის რაც ამდენი ხნის განმავლობაში მაიტერესებდა.
-ცოტნე რა დაგემართა?
-აუუ ლილე თავიდან იწყებ?
-არა ახლა ნამდვილად მეტყვი პასუხს ან მარისთან გავრკვევ ყველაფერს.
მარის ხსენებაზ ცოტნეს თვალბი აენთო.
-მარი რა შუაშია?
-ძალიან კარგად იცი რა შუაშიცაა? მარის გამო გახდი ასეთი?
-.......
-ცოტნე მიპასუხე.
-მერე?
-რატომ? ეს მარის არ ენდომებოდა.
-მისი ძმის ბრალია.
-ძმა? თვითონ მითხრა ჩემი ძმა მოკვდაო.
-ლილე ამას მე არ უნდა გეუნებოდე.
-მარისგან გავიგებ....
-კარგი ხო გეტყვი. მარის ძმა..... არა, ამას ვერ ვიზამ. ვისაც გინდა იმას თხოვე ამის მოყოლა, მაგრამ არა მე.
-კარგი, მაგრამ ის ვიცი, რომ მარი გყვარს.
-ამას უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს. მას მე არ ვუყვარვარ.
-არ უყვარხარ?
ამაზე გულწრფელად გამეცინა.
-რა გაცინებს?
-შენ ტვინის დაკლებასთნ ერთად მხედველობაც დაგაკლდა როგორც ჩანს.
-აუ ლილე ახლა ამის გარკვევა არ მინდა რა.
-ამ საკითს კიდევ დავუბრუნდებით.
ოთახში დავბრუნდით. აღმოჩნდა, რომ კიდევ ერთი წყვილი გვყავს - ნიტა და დათო. ისინი ცუდები რ ყოფილან როგორიც მე მეგონა, პირიქით გაბრილს გავს დათოც და მიხარია. იოანე მოაგვარებდა დათოსთან საქმეს და მე ვიცი და ვხედავ, რომ მას მართლა უყვარს ნიტა და მის მიტოვებას არ აპირებს. გავიგე, რომ ადრე მა და კატოს იო იმიტომ დაგვავიწყდა, რომ რაღაც წამალი გაგვიკეთეს, რომელიც მეხსიერების დაბლოკვას იწვევს და წინა რამდენიმე საათი გავიწყდება. ბიჭებს კანონიერებთან დაკავშირებით ვერაფერი დავაცდევინე, ამაზე საუბრაი არ უნდათ.
ორი კვირა ასე გავიდა და მე ყოველდღე მივდიოდი ხოლმე გაბრილთან და თან რაღაცეები მიმქონდა რითაც შეიძლებოდა, რომ დრო გაეყვანა. თითქმის მთელი დღე მასთან ერთად ვიყავი ხოლმე და ბავშვები მეჩხუბებოდნენ ჩვენს მოგვაქციე ყურადღებაო.
აი დადგა ის დღეც როდესაც გაბო უნდა გამოწერონ. ახლა მე მის პალატაში ვარ და სიარულში ვეხმარები.
-შენ რომ არ მყოლოდი, მე სავარაუდოდ ორი თვე ვიწვებოდი აქ.
-მე რომ არ გყოლოდი ეს ყველაფერიც არ მოხდებოა.
-აუ კარგი რა პატარავ ასე ნუ ამბობ, შენს თავს რატომ აბრალებ?
-ვიცი, რომ მეც ვარ დამნაშავე იმაში, რაც ახლა ხდება. იოანეს სიკვდილის გათამაშება, შენი ლამის.... სიკვდილი.... და ყველაფერი.
-ახლა გავბრააზდები იცოდე, შენთან, რომ თბილი ვარ იმას არ ნიშნავს, რომ გაბრაზება არ შემიძლია. კიდევ ერთელ იტყვი იმას, რომ ყველაფერი შენი ბრალია და......
დაინახა, როგორ მოვიღუშე.
-გაგებუტები.
მის ამ სიტყვაზე გამეცინა.
-ეგ ჩემი სტილია.
ასე სიცილ-სიცილში გამოწერეს გაბრიელი საავადმყოფოდან. სულ მალე კატოსა და ცოტნეს სახლში შევიკრიბეთ ყველა.
-სიმართლე, რომ გითხრა ძმაო აქამდე შენი მიბეგვა მინდოდა.
საუბარი წამოიწყო თოკომ და ეს სიტყვები გაბოს იმმარტულებით თქვა. ამაზე ცოტნეს გარდა ყველას გაგვეცინა.
-ისე მაინც ვერ ვიჯერებ, რომ ამხელა სპექტაკლი თქვენ დადგით. იოანეს სიკვილის გათამაშება, თან ასე ოსტატურად.
კატომაც გამოხატა თავისი მოსაზრება.
-და მიზეზს მაინც არ გვეტყვით ხო?
-ლილე რამდენჯერ უნდა გითხრათ, რომ ამ თემაზე....-გაბო
-არ უნდა გკითხოთ. ვიცი.
რა სისულელეა რა, გეგონება ხუთ წლის ვიყო.
-ცოტნე შენ რატომ იბღვირები? წარბი არ შეგიხრია შე*ემა რაც აქ ვართ.
იოანემ ზუსატდ ის კითვა დაუსვა ცოტნეს რაც მე ძალიან მაინტერესებდა.
-გაა*ვი რა.
გაღიზიანებული ჩანდა ცოტნე. მარისთან რაღაც კაშირში უნდა იყოს ეს ყველაფერი.
-წამოდი გარეთ გავიდეთ.
იოანე და ცოტნე ეზოში გავიდნენ და საუბრობდნენ. ჩვენ კიდევ ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ. ბედნიერი ვიყავი იმის გამო, რომ დარწმუნებით ვიცოდი, გაბრიელი ჩემი იყო და მას ვერავინ ვერ შეეხებოდა. საკუთრი თავისაც კი მიკვრის ასეთი მესაკუთრის ხასიათებს, რომ ვამჟღავნებ. მომწონდა, როგორ მიყურებდა და ის, რომ თვალები მუდამ უცუმციმებდა. ყველაფერი რაც მე მინდოდა და მჭირდებოდა გაბრიელი იყო. თითქოს სამყარო იდეალური გახდა ამ რამდენიმე დღეში.
***
-მარის გამო ხარ ხო ასე?
-აუ ნე შემე*ით რა. ხომ შეიძლება თავი დამანებოთ.
იოანემ ცოტნეს მხრებში ჩაავლო ხელი და სახეში ხელით მისი გამოფხიზლება ცადა.
-შე*ემა გამოვფხიზლდი და გამოდი შენი კომფორტის ზონიდან.
-შენი აზრით მე ემი მდგომარეობა მსიამოვნებს?
-გეტყობა, რომ კი.
-ამაზე სალაპარაკოდ გამომიყვანე? ყველა ჭკუას მარიგებთ და ამ დროს თქვენი ცხოვრებისთვის ვერ მიგიხედიათ.
-გონზე მოდი. მესმის შენი, მაგრამ ნუ გადააკვდი ამ გოგოს.
-ჩემი არავის არ გესმით. იცი საერთოდ რა გრძნობაა, როდესაც იცი, რომ გოგო, რომელიც სულის შეძვრამდე გიყვარს, ხელს გკრავს? ყოველ ჯერზე. იცი, რომ თუ ოდნა მაინც მიუახლოვდები ტრუპი ხარ.
-და შენ ამის გამო ცხორებას აპაუზებ.
-ვიცი, რომ ვუყვარვარ, მარისაც ვუყვარვარ ეს მის თვალებში ჩანს, მაგრამ იმ ნაბი*ვარის გამო არ მეუბნება. ვიცი ეს.
-გოგოების ფსიქპოლოგია მარივად გესმის ხო?
დამცინავად კითხა იომ.
-შენ იცინე. მაგრამ არა საერთოდ არ მესმის გოგოების ფსიქოლოგია. უბრალოდ ვგრძნობ.... ვხედავ, რომ ვუყვარვარ.
-და თავი უნდა მოაკვლევინო ლევანს ან მის რომელიმე ლეკვს?
-ყოველ შემთხვევაში იმასაც არ ვაპირებ, რომ მარის მომავალი მაგ სი*მა შეიწიროს.
-ბიჭო შენ შ*გ ხომ არ გაქვს?
თავში წაუთაქა იოანემ ცოტნეს.
-აუ მიდი რა.
-მთავარი სხოდკა როდისაა?
-აი კიდევ ერთი მიზეზი რის გამოც არ მაქვს მოსვენებბის საშუალება.
-თქვი....
-ამ ღამეს.
***
კუჭის ამოყირავებამდე ვიცინოდით გიორგის ხუმრობებზე. დიდი ხანი არ გასულა იოანე და ცოტნე რაც გარეთ არიან და უკვე დაბრუნდნენ.
-აბა ძმაო რავავ ხარ? გიშველა ფსიქოლოგთან ვიზიტმა?
ზურგზე ხელი დაარტყა ილიამ ცოტნეს.
-მოკეტე რა.
-ამ შემთხვევაში ცოტნეს ვეთანხმები მოკეტე რა.
იოანემაც იგივეთი უპასუხა.
-რა დაზაფრულები ხართ შე*ემა ხომ არაფერი დაგილევიათ?
იომაც და ცოტნემაც მკვლელის თვალებით გახედეს თოკოს.
მე კი ეჭვით ვუყურებდი ორივეს ახლა იოც ცუდ გუნებაზე ბრძანდებოდა. რა ემართებათ? ხომ ყველაფერი მორჩა? იოანემ გაბო რაღაც ანიშნა თავლებით, თითქოს რაღაც გაახსენა.
-საყვარელო რამე პრობლემაა?
ჩუმად გადავულაპარაკე ჩემს გვერდძე მჯდომ გაბრიელს.
-არა პატარავ მშიდად იყავი.
წყნარი და მზრუნველი ტონით მითხრა და დასარეკად გავიდა.
-ლილე ცოტა ხანი წამომყევი რა.
იოანემ დამიძახა. ცოტნემ თავით ანიშნა არაო და იოც დაეათანხმა. რას გეგმავენ?
-რა ხდება იო?
-აგიხსნი.
ჩუმად მიჩურჩულა და კიბეებისკენ ამიძღვა. აივანზე გავედით.
-ყველანი უცნაურად ქცევით დღეს.
-მომისმინე საყვარელო, ახლავე აგიხსნი ყველაფერს, წესით არ უნდა გებნებოდე, მაგრამ ამით ყველა გადაგვარჩენ.
იოს სიტყვებმაა ცოტა არ იყოს და შემაშინა.
-დაიწყე....
-მოგეხსენაბ ამდენი წელი ამხელა სპექტაკლა ტყულად არ ვითამაშებდით მე და გაბრიელი.
-ხო ეგ ლოგიკურია.
იოანემ ცალი წარბი ამიწია.
-კარგი ხო ჩუმად ვიქნები.
-მოკლედ.... ისიც იცი, რომ გაბრიელი კანონიერი ქურდების მეთაურია. ქურდების სამყაროში არსებობს ცალკეული ჯგუფები: ,,კანონიერები“, ,,შავები“ და ,,წითლები“, მათ ასე ეძახიან. გაბრიელი ზუსტად მთავარ ჯგუფს კანონიერებს მეთურობს, შავები მეთაური ანუ, გაბრიელზე ქვემოთ მდგარი პირი არის ვახო, რომელსაც შენ ზუკას სახელით იცნობ, ის დიდად საშიშროებას არ წარმოადგენს, მაგრამ წითლების მეთური არის სახელად ლევანი, რომელსაც გაბრიელის ადგილის დაკავება სურს. ის საფრთხეს წარმოადგენს ყველა ჩვენგანისთვის, საკმაოდ ბევრი მოკავშირე ყავს და დამქაშებიც ბევრი ყავს, რათქმაუნდა გაბრელზე მეტი არა, მაგრამ საქმე ის არის, რომ ვახო, ანუ ზუკა და მისი ქვეშევრდომებიც ლევანის მხარეს არიან. გაბრიელი ცუდს არაფერს აკეთებს, ის პირიქით ცდილობს, რომ კანონიერ ქურდებს, პატიოსან ადამიანებსა და პლოციას შორის რამე უთანხმოება არ მოხდეს. ამიტომაც პოლიცია მისი დაჭერისგან თავს შორს იჭერს.
იოს მონაყოლს დიდი ყურადღებით ვუსმენდი და ნამდვილად გაგნებული ვიყავი.
-გაბრიელა, რომ ოპერაცია გადაიტანა ესეც ლევანის და ვახოს ბრალია. სხოდკა დაუნიშნა ვახომ და სინამდცილეში მოიტყუა. ნუ ახლა ამას გადამწყვეტი მშვნელობა არ აქვს. კიდევ ის უნდა იცოდე, რომ გაბრიელი აქამდე არ გეუბნებოდა, რომ უყვარდი რადგან...
-რადგან მას კანონიერი ქურდების წესების დარღევვა არ შეეძლო და ახლაც დიდ საფრთხეშია.
-შენ ეგ საიდან იცი?
ეჭვის თვალით გამომხედა ჩემმა ძამიკომ.
-მარიმ მითრა. მეც მაინტერესებს მარი რა შუაშია ამყველფერთან.
-უჰჰჰ ეგ ცალკე ისტორიაა და მაგასაც მოგიყვები.
-ახლა თითქოს ჩაწყნარებულები არიან ის ნაბი*ვრები, მაგრამ მაინც დიდი ალბათბაა იმისი, რომ შეტევაზე გადმოვიდნენ. გაბრიელის სურვილი არ ყოფილა ამ დედაა*ეთქებული ადგლის დაკავება, ეს ოჯახური საქმიანობა იყო. მარი სწორედ იმ ზემოთ ნახსენები ლევანის უმცროსი დაა.
გაოცებისგან პირი დავაღე.
-რა.... მოიცადე..... ჰა?
არა მაინც ვერაფერს ვერ მივხვდი, როგორ შეიძლება ასეთ კარგი გოგო, იმ დამპალი ლევანის და იყოს.
-სამწუხაროდ ასეა და როგოც მიხვდი ჩვენს რომეოს ჯულიეტა სიგიჟემდე უყვარს, მაგრამ ეს, რომ ლევანმა გაიგოს ამოგვხოცავს დედაბუდიანად.
იოს ცალი წარბი ავუწიე.
-აუ ძამიკო რა ოპტიმისტი ხარ. გამხნევება გეხერხება ნამდვილად.
დამცინავად ვუთხარი იოანეს.
-კარგი ახლა რა დროს ეგ არის.
-და შენ რა შუაში იყავი?
-ოოო ეგ უკვე სერიოზული თემაა და გთხოვ, რომ შენებურად არ გაგიჟდე.
-მაგას ვერ დაგპირდები მოსმენილის მერე.
-კარგი, მოკლედ მამაჩვენიც ამ საქმეში იყო. ის, გაბრიელის მამა და ლევანის მამა, ძამაკაცები იყვნენ და ცდილობდნენ, რომ ზღვარი დაემყარებინათ, მაგრამ ლევანის მამას, უნდოდა, რომ მთელი საქართველო კანონიერ ქურდებს დაესაკუთრებინათ. ნუ მოკლედ ყველაზე ცუდი ის არის, რომ მან რუსებს უხმო. რუსებს არავითარ შემთხვევაში არ უძახიან, თუ სამკვდრო-საციცოხლო საკითხი არ წყდება სხოდკაზე. დიდი სხოდკა იყო, ყველანი იქ იყვნენ. გაბრიელის მამამ გადაწყვიტა, რომ ლევანის მამა საშიში იყო და აგენტებს დაუძახა. ამ სხოდკის დროს ლევანის მამისკენ დამიზნებული ტყვია, შემთვევით მის ცოლს მოხვდა. ეს არც გაბრიელის და არც ჩვენი მამის ბრალი არ იყო. ამის შემდეგ ლევანს შურისძიება უნდა. რაც მთავარი და მნიშვნელოვანია არის ის, რომ....
იოანემ ყველაფერი მომყვა დაწვრიელბით და იმაზეც მითრა, რომ ამ ღამეს მთავრი სხოდკა არის და ამის გამო ყველა ღელავს. ჭკვიანური გეგმა დავსახეთ და წესით უნდა გაამართლოს. იმედია რამე გაუთვალისწინებელი არ მოხდება. ყველაზე რთული კი ის არის, რომ ეს ყველაფერი ლევანზე და ჩემზეა დამოკიდებული. ერთი არასწორი სვლა და მოკვდრები ვართ....
***
ირგვლივ სრული სიბნელე იყო და დიდ, უზარმაზარ ოთახს მხოლოდ ორი საცოდავად კონწიალა ნათურა ანათებდა. თამაშის მთავარი თუ არამთავარი ფიგურები ყველა ერთმანეთის პირისპირ იდგა. ჰაერი დამძიმებული იყო. უცნაური და ავისმომასწავბელი დაძაბულობა სუფევდა. თვალები კი ყველას სიბრაზისგან უელავდა. ყველას იარაღი ჰქონდა დამალული სადაც ერთი ტყვიის მეტი არავის არ ედო. ამ დიდი შეტაკების ბოლო არავინ არ იცოდა. კატო და მარი ჩუმად უყურებდნენ ,,სანახაობას“ და ლილეს ელოდნენ.
-გაბრიელ... როგორ მიხარია, რომ მალე გამოჯანმრთელდი.
კბილებში გამოცრა ლევანმა.
-გეტყობა. სიხაურსიგან პირდაპირ დახტუნავ აქეთ-იქით.
-უკბილო ხუმრობების და ირონიის თავი მაინც გაქვს.
გაბრიელმა მწარედ ჩაეცინა.
-უკბილო კიდე ჩემ ირონიაა? შენთვითონ თუ იცი რას აკეთებ?
ბოლო სიტყვები სიმკაცრით და სიბრაზით წარმოთქვა.
-შურსიძიება მინდა. წესები კარგად იცი გაბო.
მისი შემოკლებული სახელი განძრახ წარმოთქვა ლევანმა და ეშმაურად ჩაიცინა.
-მეორედ ლილეს შოიდან მაინც ახსენებ და სულს ცემაში ამოგხდი.
ლევანმა გაბრილის ნათქვამზე ხმამაღლა გაიცინა.
-სულს ცემაში ამომხდი? მემუქრები?
-ეს მუქარა არ არის... გაფრთხილებაა.
,,წითლები“ მეთაური მხოლოდ ტაშის დაკვრით შემოიფარგლა.
-აქ ტყულად მომიყვანე.
-ტყუილად? მაინცდამაინც რუსები უნდა მოვიწვიო? თუ ასეა მაშინ სწორი ხარ, რადგან ისინი აქ არიან.
ბნელი კუთხიდან რუსების ერთი დაჯგუფებ გამოვიდა. კატოს და მარის გააჟრჟლათ მიუხედავად, იმისა, რომ შენოაბში ძალიან ცხელოდა.
-ბინძურად თამაშობ ლევან.
გაბრიელი მშვიდი და აუღელვებელი იყო.
-შენ წესები დაარღვიე, გარდა ამისა როგორც იცი მამაშენის და შენი ლეკვის მამის სასჯელი თქვენზე გადმოდის.
კატოს დაავიწყდა სად იყო და ლამის ლევანთან მივარდა და ყელში წვდა, მაგრამ ამრის გააჩერა.
-ჩემს ძმას სათანაოდ ვერ აფასებ დაიკო.
-ლილე სად ხარ ამდენ ხანს?
-ლეკვი არა? ახლა ამას ვაჩვენე ვინ არის ლეკვი.
იოანემ ზიზღით წარმოთქვა ეს სიტყვები და წინ წავიდა, როდესაც გაბრიელმა შეაჩერა.
-იოანე დაწყნარდი. ერთადერთ ტყვიას ამ უსაქმურისთვის ვერ დახარჯავ.
-რანაირი მეთაური ხარ? წეწსებსაც კი არ იცავ. ასე არ არის ჩემო ძმებო?
ახლა ლევანმა თავის დამქაშებს გადახედა და ისინიც მორჩილად დაეთანხმნენ.
-კანონით ეს ადგილი მე მეკუთვნის და მე თუ არ დავტოვებ ვერავინ წამართმევს.
ლევანმა რუსებს გადახედა და ისინი ეთანხმებოდნენ გაბრიელის ამ სიტყვებს.
-და რომ მოგკლა მაშინაც შენი ადგილი იქნება?
-მე თუ მოვკვდები, მხოლოდ ჩემი სისხლი არ დაიღვრება.
ლევანი თითქოს დაფიქრდა.
-მაშინ ასე შევთანხმდეთ შეიდან ერთი ადამიანის სიცოცხლეს დათმობ. მე ლილეს სიცოცხლე მინდა. ასე შენც გეკინება და იოანესაც. ხომ ასეა? ერთი გასროლით ორ კურდღელს დავიჭერ.
-შე ახ*არო.
გაბრელა მისკენ გაიწია, თუმცა ლევანის უკან მდგომებიც წინ წამოვდნენ. ლევნამა ხელით ანიშნა გაჩერდითო.
-შეჩერდით.
გაბრიელმა საყელოებში წაავლო ხელი და კბილებში გამოცრა.
-მომისმინე შე სი*ო. ჩემი ხალხიდან ვინმეს რამეს დაუშავებ, ტრა*ს არ დააყენებ და ჩათვალე საფლავში წევხარ.
ლევანი ფსიქოპატურად იცინოდა.
-ლილემ ხომ თქვა მაგარი გეგემა მაქვსო? სად არის?
ნერვიულად იკითხა მარიმ.
-არ ვიცი, ძალიან ვღელავ.
-მოვედი. რა ხდება?
-გოგო ისეთ რა გეგმა გაქვს, რომ ამათი დაპირისპირება შეაჩეროს?
-დამიჯერეთ ყველაფერი კარგად იქნება.
საკმაოდ დამაჯერებლად წარმოთქვა ლილემ ეს სიტყვები, მაგრამ შინაგანად მასაც ძალიან ეშინოდა.
-შეთანხმება დავდოთ.
-თვით გაბრიელ ქალდანი დათმობაზე მოდის, აბა მითხარი პატარა გაბო.
-ლევან ან უბრალოდ დამთანხმდები ან შეგიძლია კუბოს მასალის არჩევა დაიწყო.
სრული სერიოზულობით და სიბრაზით წარმოთქვა გაბრიელმა. ლევანმა უბრალოდ თავი დაუქნია.
-მე შენ ადგილს დგითმობ, მაგრამ ჩემთან შეთანხმების გარეშე არავის არ მოკლავ, ხოლო საზღვარზე წამლების უკანონოდ გადმოტანას შენ გააკონტროლებ.
ლევანი თითქოს დაფიქრდა.
-მაწყობს. ოღონდ მოვითხოვ, რომ სისხლით დაიდოს ხელშეკრულება.
გაბრიელს ძალიან უჭირდა გადაყწვეტილების მიღება, მაგრამ სხვა გზა არ იყო.
-ლილე რამე მოიმოქმედე, თორემ კანონიერების ხანის დასაწყისის მომსწრეები გავხდებით.
-დაიაცადეეე.
-ლილე დროზეეე.
-ვსიო წავედი.
-რა? არა გაჩერდი. მეგონა, რომ გეგმა გქონდა.
-ეს გეგმაა.
ლილე ლევანსა და გაბრიელს შორის ჩადგა. ყველა გაოგნებული უყურებდა მას, განსაკუთრებით გაბრიელი.
-ლილე აქ რა გინდა?
ნაწყენი და გაბრაზებული ჩანდა გაბრიელი.
-ეს არ უნდა გააკეთ, ვერ ხვდებ ხო ამას რა ამოყვება?
-რა ჭკვიანი და საოცრად ლამაზი გოგო აგირჩევია გაბრიელ.
ეშმაკურად ჩაიცინა ლევანმა და ლილეს მიუახლოვდა.
-ხელი არ ახლო.
თაველბიდან ნაპერწკლები გაყარა გაბრიელმა.
-ნუ გეშინია გაბრიელ, არ ვუკბენ. ისე ვფიქრობ ჩემთის ხომ არ დავიტოვოთქო.
ეს თქვა და ლოყაზე ხელი მოუთათუნა.
-ნივთი არ ვარ იდიოტო.
ლილემ ეს თქვა და სახეში შეაფურთხა.
-მანერებც უნდა გესწავლებინა.
-ჩემი გოგოა.
ჩუმად ჩაილაპარაკა გაბრიელმა და ცალყბად გაიღიმა.
-ჩემი სიცოცხლე გჭირდებოდა ხომ ასეა? ხოდა აქ ვარ, რას ელოდები.
ლევნას აკვრივება დაეტყო, მაგრამ მაინც ესიამოვნა, რომ ზედმეტი წვალება არ დასჭრვებია. თითქოს ყველაფერი ძალიან მარტივი იყო.
-ლილე რას აკეთებ.
-რასაც საჭიროა იმას. ვერ ადვუშვებ, რომ შენ ან რომელიმეს რამე დაგიშავდეთ.
-ლევან.
ახლა მარი შემოვარდა.
-გოგო, შენ აქ რა გინდა?
უღრიალა ლევანმა ახლად შემოსულს.
-მოეშვია ამ სულელობებს და სხვებს თუ არა მე მანც დამიჯერე. წამოდი სახლში, გთსოვ.
-მარიამ ახლავე სახლში წადი.
სიბრაზით წარმოთქვა სიტყვები ლევანმა. მარიმ ახლოს მდგარ ბიჭს აარაღი ამოაცლა და ლევანს დაუმიზნა.
-მათ არაფერი დაუშავო.
-მარიამ რას აკეთებ. მზად ხარ, რომ ვიღაც შეყავრებულები გამო მე მესროლო.
-შენ მონსტრი ხარ ლევან. ბავშვობიდან ისე მქეცევი, თითქოს ფაიფური თოჯინა ვარ, საკუთარი ცხოვრება არასდროს არ მქონია გესმის? მე არჩევანის საშალება არ მქონია. გარდა ამისა მეთქვითონ გადავწყვეტ ვინ მეყვარება და ვინ არა გასაეგბია?
-ყოჩაღ მარიამ, ჩემს დას ვძულვარ და ამათ რა უნდა ველაპარაკო.
-შენ მე გჭირდებოდი. ხოდა აქ ვარ რაღას ელოდები. იცი მამაჩემმა სწორი გააკეთა, რომ საყვარელ ადამიანთან დაგაშორა. ღირსი იყავი.
ლილე ცდილობდა, რომ ლევანი გაემწარებინა. მას ესმოდა ლევანის და სინდისი აწუხებდა იმის გამო, რომ დედამისსზე ასე ლაპარაკობდა, მაგრამ გამოსავალი არ არსებობდა.
-ნუ მიწვევ.
-მე გიწვევ? ჰაჰაჰააა. მშიშარა ხარ. გეშინია, რომ გაბრიელს დაუპირისპირდე და ჩემით ემუქრებოდი.
-ლილე რას აკეთებ?
შიშით იკითხა მარიმ. გაბრიელი კი ლილე მიუახლოვდა.
-ლილე არ გინდა, გთხოვ წადი და მერე ვილაპარაკოთ.
-არა თქვი დამანებეთ ყველამ. მას მე ვჭირდებოდი. ბატონო ლევან, ასე მალე თმობთ თქვენს შანს? მშიშარა, სულელო. იცი სიმართლე რა არის? ყველა ამბობს, რომ არც გაბრიელსი და არც ჩემი მამა არაფერ შუაშია არ არიან დედაშენის სიკვდილთან, მაგრამ მე მჯერა, რომ ეს მამაჩემმა უთხრა აგენტებს და სწორადაც მოიქცა.
-მოკეტეეე.
იღრიალა ლევანმა და იარაღი პირადპირ ლილეს დაუმიზნა. კატო შეშიენბული იმალებოდა, მაგრამ ვეღარ გაუძლო და იოანესთან მიირბინა.
-კატო შენც ამათ წამოყევი.
-იონე მეშინია.
-ნუ გეშინია პატარავ ყველაფეირ კარგად იქნება.
ლევანს ძარღვები დაეჭიმა და დაჰიპნოზებული უცქერდა ლილეს. გაბრილი ლილეს გვერდით ამოუდგა.
-ლევან ისვრი და ბოლოს მოგიღებ, შენც და შენს დამქაშებსაც.
ლევანი იარაღის ჩამოწევას არც აპირებდა.
-კარგი რა მშიშარავ. გაბრიელის გეშინია, მიკვრის აქამდე, როგორ არ ჩაისვარე შიშისგან.
-რას აკეთებ?
გაოგნებული ჩანდა გაბრიელი.
-ვცდილობ გავამწარო.
-ლილე წადი აქედან.
ეს ხმა უკვე თხოვდა აღარ იყო, ბრძანებას უფრო გავდა.
-ისე ლევან გეთანხმები, შენს ადგილას ჩემს თავს მოვკლავდი და ამით მტერს დავამარცხებდი, მაგრამ შენ ისე აგიკანკალდება ხელი, მემგონი საკუთარ ქვეშევრდომს მოარტყამ.
ლევანის მხრიდან სიცილი მოისმა.
-ყველამ მოკეტეთ.
ხმამაღლა იყვირა ლევანმა, ისე, რომ ოთახში ექოდ გაისმა.
-საცოდავი ბიჭი, საერთოდ აქ რა გინდოდა? დედიკომ ვერ მოასწრო ესწავლებინა, რომ იარაღით არ უნდა ითამაშო? რას ელოდები?
ყველა პირდაღებული შეცქეროდა ლილეს. ცოტნე, იანე, გაბრიელი, გიორგი, კატო, მარი, თორნიკე და ილია. ყველანი გვერდში ამოუდგნენ ლილეს.
-ჩვენ გვესროლე.
-ბიჭებო რას აკეთებთ?
-ასე ვერ გაგწირავთ.
ლილე სხვა მხარეს გაიწია.
-აბა ლევან ჩქარა გადაწყვიტე. ისე, რომ დაფიქრდე ჩემი მოკვლა გაწობს. მესროლე.
ლილემ ბოლო სიტყვა დაიყვირა და გაისმა რამდენიმე გასროლის ხმა. ყევლა დადუმდა, მხოლოდ აქა-იქ ქვითინი ისმოდა.
ლილე უსიცოცხლოდ ეგდო მიწაზე.
-ლილეე.
დამაყრუებლად იღრიალა გაბრილმა და ლილეს მივარდა. ცხოვრებაშ ემეორედ ტიროდა. არადა ვინ თქვა, რომ კაცები არ ტირიანო? სისულელეა, კაცებსაც აქვთ გრძნობები. ახლა კი გაბრიელს ძალიან ტკიოდა. ლილე ტკიოდა. ცხოვრებაში კიდევ ერთი ადამიანის დაკარგვას ვერ გადაიტანდა.
ოთახში გამეფებულ სიჩუმეს, მხოლოდ გაბრიელის ღრიალი არღვევდა. საერთოდ არ რცხვენოდა იმისი, რომ ამდენი ადამიანი თვალწინ ტიროდა. ახლა ის მხოლოდ გულში დატოვებულ უდიდეს ტკივილსა და დაღს მისტიროდა.
ლილეს გადარჩენა შეუძლებელი იყო, პირდაპირ გულში იყო დაჭრილი. მალე გაისმა ფეხების ბაგა-ბუგი. მარის მოესწრო და ფეხში დაეჭრა ლევანი. ისიც შოკირებული იყო. ბიჭებმა ლევანი გარეთ გაიყვანეს და პოლიციელებს ჩააბარეს. რუსები წასულლიყვნენ, უხმოდ. ოთახი თანდათან დაცარიელდა.
გაბრიელი ისევ იმ დღეში იყო. რომ გეკითხათ რას გრძნობო? ვერ გიპასუხებდათ,რ ადგან ეს ტკივილზე დიდი რაღაც იყო. მის თვალებში ადრე თუ სიცოცხლეს, ნაპერწკლებს და ირონიას დაინახავდით ახლა ის სრულიად ცარიელი იყო და თავისი ჩვეული ფერი დაკარგვოდა.
-მინდოდაა...... მინდოდა, რომ შენტნ ერთად მთელი ცხოვრება გამეტარებინა. ოხ შე ნაბი*ვარო.
ბოლო ხმაზე და სულის შემძვრელად ღრიალებდა გაბრიელი. მისი ხმა ადამიანის აღარ იყო, დაჭრილ და გაველურებულ ცხოველს უფრო გავდა. ახლა ნებისმიერს, როელიც წინ გადაეღობებოდა ბოლოს მოუღებდა. ოთახში, მხოლოდ მეგობრები, რომ დარჩნენ. გაბრიელმა, თითქოს მის ხელებში სიცოცხლე იგრძნო. ლილე გაინძრა. თავიდან გაბრიელმა იფიქრა მომეჩვენაო, მაგრამ ეს იევ განმეორდა.
-გაბრიელ... გაჩერდი, ნუ ტირი გთხოვ, თორემ მეც ვიტირებ.
ლილეს ხმა მოესმა. გაბრიელმა ტირილი შეწყვიტა და შეკორებულა ლილეს ახედა. ის ცოცხალი იყო, სუნთქვდა და თვალებსაც ახამხამებდა.
-კი, მაგრამ.... ლილე....
სიტყვე არ ჰქონდა დამთავრებული, რომ გაბრიელმა თავისი ძლიერი ხელები ლილეს მოხვია და გულში ჩაიკრა, მთელი სახე დაუკოცნა ახლა უკვე ბედნიერების ცრემლები სდიოდა.
-შენ ცოცხალი ხარ. მიყვარხარ. ძალიან მიყვარხარ. ეს ყოვლეთის გახსოვდეს.
-მეც ძალიან მიყვარხარ.
ყველა გაფართოებული ტავლებით და პირდაფჩენილი მისჩერეობდა მათ თავლწინ მომხდარ სანახობას.
-ლილე შენ.... როგორ..... გესროლააა.
-დაწყნარდი კატო. ეს პატარა გეგმა იყო.
მან ტანსაცმელი გაიხადა და ტყვიადამცავი ჟილეტიც გამოჩნდა, რომელსაც შიგნიდან მიმაგრებული ჰქონდა ტყული სისხლი.
-მე და იოანემ მოვაგვარეთ ეს საკითხი.
-აი თურმე რატომ არ ატირდა ეს ვირი.
იდაყვი მუცელში ჩაარტყა კატომ იოს და შეუბღვირა. იოანემ მხოლოდ გაიცინა.
-ახლა კი წამოდით ავღნიშნოთ.
-აუ ლილე.
სიცილით ეხვეოდა ყველა ლილეს. ყველანი ადგნენ და სახილსკენ წავიდნენ.
-მიხარია, რომ არ დამტოვე პატარავ.
-მე სულ შენთან ვიქნები გაბო.
-ყველაფერი რაც მე მინდოდა უკვე მაქვს.
-ყველაფერი რაც მე მინდოდა უკვე მაქვს.
***
გაინტერსებთ რა მოხდა ამის შემდეგ? განსაკუთრებული არაფერი. ამის შემდეგ იყო, ბევრი სიცილი, ბედნიერების ცრემლები, ბეჭდები, კოცნები, რაც მტავარია მხოლდ ბედნიერება იყო და აღარავის ჰქონდა იმის შიში, რომ რამე მოხდებოდა.
იცით რას გეტყვით? ყოველთის ირძოლე. რაც არ უნდა მოხდეს, ცუდი თუ კარგი, წინსვლა განაგრძე და საკუთარ თავს შეახსენე, რომ ცუდი რაღაცეები თუ ხდება, მაშინ ეს დასასრული არ არის. უნდა გადარჩე და საკუთარი ბედნიერებისთვის იბრძოლო. ირბინე წინ, სულ წინ და არასდროს გაჩერდე. არ ჩაიქნიო ხელი მომავალზე. ყველაფერი რაც გინდათ, არ არის ის რაც შენ გინდა, ეს არის, ის რაც გჭირდება.

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი




ესეც დაპირებული დასასწრული. იმედია მოგეწონათ და ძალიან არ გადავამლაშე დიდი მადლობა, რომ კითხულობდით და მიფასებდით. ცოტა ხანი დაგემშვიდობებით, მაგრამ რომ დავბრუნდები ახალ მოთხრობებსაც მოვიყოლებ.