დარბაზში ერთად რომ შევედით ყველა ჩვენ გვიყურებდა გაოცებული სახით.მე და სალი ბავშვებს მივესალმეთ და გამოსაცვლელში შევედით.15 წუთში უკან დავბრუნდით და ძელთან დავიკავეთ ადგილი. ბექა და ალექსანდრე მასწავლებლებთან ერთად ისხდნენ და ელოდებოდნენ როდის გავხურდებოდით რომ ცეკვების სრულფეხში გავლა დაგვეწყო. ნახევარი საათი ტრენაჟს გავდიოდით შემდეგ ცეკვები დავიწყეთ. ალექსანდრეს მზერას ვგრძნობდი და რაღაცნაირად უხერხულად ვგრძნობდი თავს. რეპეტიცია 6 საათი გაგრძელდა როგორც ყოველთვის. სანამ მე და სალი ვიცვლიდით ალექსანდრე და ბექა გარეთ გავიდნენ. მე სალი და გოგოები ერთად გავედით დარბაზში სურათები გადავიღეთ და დავიშალეთ. ჩემ პატარასთან მივედი და ზურგს უკან ბოხი ხმა გავიგონე. ალექსანდრე იყო ტელეფონზე ლაპარაკობდა მემეგონა წასულიიყო მაგრამ როგორც ჩანს შევცდი. გაბრაზებული ჩანდა მე რომ შემამჩნია ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო და ჩემკენ წამოვიდა
-ჩემი მანქანა საჯარიმოზე გადაიყვანეს და იქ შენ უნდა მიმიყვანო(ალექსანდრე)
-რომ გეთხოვა წამიყვანეო უკეთესი იქნებოდა.(მე)
-კარგი ნინი გთხოვ წამიყვანე რო ჩემი მანქანა გამოვიყვანო(ალექსანდრე)
-ესე უკეთესია, ჩაჯექი.(მე)
-სალის ბექა მიაცილებს სახლამდე(ალექსანდრე)
-კაი(მე)
გზაში ხმას არცერთი არ ვიღებდით,ბოლოს სიჩუმე ალექსანდრემ დაარღვია
-ცოტათი შეცვლილხარ(ალექსანდრე)
-რა მხრივ?(მე)
-უფრო გალამაზებულხარ(ალექსანდრე)
-კაი(მე)
-მადლობა მაინც გადაგეხადა(ალექსანდრე)
-არარის საჭირო(მე)
-ისევ ისეთი ბავშვური ხარ(ალექსანდრე)
-არც არასდროს შევიცვლები(მე)
-2 წლის ბავშვივით ხარ რა(ალექსანდრე)
-ალექსანდრე ენას თუ არ გააჩუმებ ჩემი ხელით ამოგგლეჯ(მე)
-რაოო პატარა ქალბატონი გაბრაზდაოო?^^(ალექსანდრე)
-ჯერესერთი პატარა ქალბატონი არა სახელი მაქ(მე)
-უჟმურო(ალექსანდრე)
გადავიხარხარე სიცილისგან მუცელი მეწვოდა ალექსანდრე კიდე გაკვირვებული მიყურებდა. 5 წუთის მერე როგორც იქნა მოვრჩი ხავილს და სიცილისგან წამოსული ცრემლები მოვიწმინდე.
-კარგად ხარ? ეს რა ხმები იყო?(ალექსანდრე)
-მე ვარ უჟმური? ვაიმე როგორ გამეცინა(მე)
-კაი არხარ უჟმური ოღონდ ეგრე აღარ გაიცინო რა(ალექსანდრე)
დავეჯღანე და მეგონა ვერ დამინახავდა
-დავინახეე(სიცილით მითხრა ალექსანდრემ)
დანიშნულების ადგილზე რომ მივედით ალექსანდრე გადავიდა მითხრა დამელოდეო და თავი დავუქნიე. რამდენიმე წუთში თავის მანქანით ამომიდგა გვერდზე.
-დავდგეთ?(ალექსანდრე)
-არარის პრობლემა(მე)
-კარგი წამო მაშინ სწორ გზაზე(ალექსანდრე)
3..2..1
წამებში მოვწყდი ადგილს და ალექსანდრე უკან ჩამოვიტოვე, უკან აღარ ვიყურებოდი ორგანიზმში ადრენალინის მოზღვავებას ვგრძნობდი. უეცრად გვერდით ალექსანდრეს მანქანამ ჩამიქროლა. ამაზე წითელი ამენთო და ბოლომდე დავაჭირე გაზს ფეხი ალექსანდრეს გვერდით ამოვუდექი და ორივე ვცდილობდით პირველს გადაგვეკვეთა ფინიშის ხაზი. ძალიან მცირე მანძილი გვაშორებდა ფინიშს და საბოლოოდ ერთად გავედით. მანქანები გავაჩერეთ და გაღიმებული გადმოვიდა
-ეს რა სიგიჟე იყო, საღოლ შენ მაგრად გცოდნია ტარება და საჭის დამორჩილება(ალექსანდრე)
-შენც არაგიშავს(მე)
ვიცინოდით ბოლოს ერთმანეთს დავემშვიდობეთ.სახლში რომ მივედი ისეთი დაღლილი ვიყავი დავდე თუარა ბალიშზე თავი, ეგრევე დამეძინა