-რაც შეეხება იმ ბიჭს , ამერიკაში როა.
-არა, მაგაზე მართლა ვერ ვფიქრობ ეხლა. გთხოვ, არ მკითხო.
-ალექსანდრეს გულისხმობ?
-რაღა დროს ალექსანდრეა დიტო. ადამიანები ვითარდებიან. ის მართლა ისეთი ტიპია, რომ.. ალბათ რო ვიცოდე რომ ვუყვარვარ, ცოლად გავყვებოდი. ალექსანდრე წარსულია... შეცდომა.. ჭაობი. ეგოისტი და საშინელი ადამიანი, უემოციო, მარტო კარიერაზე ჩაციკლული, არ ვიცი რატომ შემიყვარდა. ეს კი... ყველაზე მზრუნველი ადამიანია და მაშინაც კი როდესაც ჩემზე გაბრაზებულია... რაღაც საოცარ მიზეზებს იგონებს ოღონდ არ მაჩვენოს რო მაინც ნერვიულობს ჩემზე. უფრო გულწრფელი. საკუთარ თავში ჩამოყალიბებული.
-უნდა გამაცნო, დავინტრიგდი.
-აუცილებლად. თუ ოდესმე ჩავაღწიე ამერიკაში, ამათ გადამკიდე, ქორწილში შენ დაგპატიჟებ მეჯვარედ. ოღონდ ლიზი არ მოიყვანო..
-დავფიქრდები-ამაზე ისევ გაეცინათ. დიტო და ანუკი ადრე ახლოს იყვნენ, მეგობრობდნენ კიდეც.
-შვილები გყავთ?
-კი, ერთი. გოგო.
-მართლა? რამდენი ხნისაა?
-5 თვის.
-ძაან მაგარია. გილოცავ. მართლა.
-მადლობა.
-ალბათ... ერთადერთი მეგობარი ხარ, რომელმაც ზურგი არ მაქცია აქ რომ ჩამოვედი. იმედია, კიდევ ერთხელ არ დაგკარგავ.
-არა. მეც მომენატრე.
-ბევრი გვაქვს საერთო.
-მოდი გამოვიცნო. ორივემ დავაღწიეთ იმ ცხოველს თავი ხომ?
-დიტო... როგორ მიცნობ ესე. კი დავაღწიეთ. მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ ჩემგან განსხვავებით შენ ნანობ.
-ლიზის ცოლად მოყვანას არა. დანარჩენს კი, შენ ვითომ არა?
-ნაწილობრივ, მაგრამ, ნაღდად არ დავბრუნდებოდი წარსულში. ახლა უფრო გავიზარდე და ბევრს მივაღწიე ჩემით, რასაც მასთან ყოფნით ვერ მივაღწევდი.
-და ეხლა რომ გქონდეს შანსი? და ქრისტინე რო არ ყავდეს ცოლად?
-ალბათ... არ ვიცი, სიმართლე გითხრა, მაგაზე არ დავფიქრებულვარ. იმდენად მიხაროდა რომ თავი დავაღწიე, რომ დაბრუნებაზე ერთხელ არ მიფიქრია. როგორც ჩანს აქედან წასვლა არ მიწერია.
-იქნებ არის მაგის მიზეზი.
-არ მჯერა მე ეგეთი რაღაცეების.
-როგორი რაღაცეების?
-ბედისწერის. თითქოს აქ უნდა ვიყო და მაგიტო ვერ მივდივარ. მაშინ 5 წლის წინაც ვერ წავიდოდი.
-იქნებ მაშინ ესე იყო საჭირო.
-დიტო, შენთითონ უნდა ხვდებოდე, როდესაც ამდენ იქნებს იყენებ, რომ ზედმეტად არარეალურ რაღაცას ამბობ.
-მე უბრალოდ მგონია რომ თითქოს კიდევ გიყვარს, რა თქმა უნდა შენ უკეთ იცი.
-არა, არ მიყვარს. მით უმეტეს დღევანდელის მერე...
-რა მოხდა დღეს?
-ბოლო დონეზე მიმალანძღა და ლამის გამაგდო სახლიდან.
-რაო?
-არაფერი ისეთი. ძაან პრიმიტიული ჩხუბი გვქონდა. შევალ იქნება ელენსთან შემიშვან. მადლობა რო მოხვედი.
-არა, არ მივდივარ არსად. თან ვიღაც მოგიყვანე.
-რა ვიღაც მომიყვანე.
უცებ მანქანიდან რეზი გადმოვიდა. ანუკიმ ძლივს იცნო იმდენი ხანი არ ენახა, მაშინვე მისკენ გაიქცა და ჩაეხუტა.
-ბოდიში რომ სამძიმარზე ვერ ჩამოვედი.. ვიზიარებ.
-როგორ მომენატრე....
-როგორაა ელენე?
-არ ვიცი , რეანიმაციაშია არ მიშვებენ. ღამე აქ დავრჩები.
-ძაან კაი, ყავა წამოგიღე და შენ რო გიყვარდა ბავშვობაში ჩემი ნაცრისფერი ჟაკეტი, კიდევ მაქვს.
-მოიცა, შენ თუ გინდა წადი, მე ალბათ გავათენებ.
-მერე მეც ვათენებ. თან რაღაცეებს მომიყვები. მეც აქ ვრჩები და დიტოც.
-აუ... გეტყოდი წადი თქო, მარა... მართლა ძაან არ მინდა მარტო დარჩენა.
-ვიცი. რო გეთქვა წადიო სულ შენ მოგისმენდი ეხლა. წამო შიგნით შევიდეთ. დედაშენი ვნახოთ.
-არ შემიშვებენ.
-ეხლავე ნახავ მაგას-რეზიმ მაჯაში ხელი ჩაავლო, შიგნით შეიყვანა და დაცვასთან მივიდა.
-ბატონო რეზი, ჩამოხვედით უკვე? როგორ იმგზავრეთ?
-კი, კარგად, მადლობა შალვა. ჩემი მეგობრის დედა წევს აქ, ელენე თვალაბერიძე, რეანიმაციაში.
-შესვლა გინდათ?
-კი.
-კარგი, ოღონდ ეცადეთ რომ მალე გამოხვიდეთ, სხვებმა პრეტენზია რო არ გამოთქვან.
-აუცილებლად.
ანუკი და რეზი შიგნით შევიდნენ, ელენე ფხიზლად იყო, თუმცა სახეზე ფერი ძლივს ედო.
-მიდი-რეზი კართან დადგა და ანუკი დედამისთან გაუშვა.
-დე...როგორ ხარ?
-კარგად... არ ინერვიულო, თორე მომიწვები გვერდით-მის ხელს ჩაეჭიდა და ნაძალადევად გაუღიმა-ვინ დაგირეკა? ვუთხარი ტატოს არ დაურეკო ფრენა აქვს თქო.
-დედა რას ქვია არ დაურეკოთ? შენ რომ რამე მოგსვლოდა მე არ უნდა მცოდნოდა?
-გამოცდები გაქვს, უნივერსიტეტი უნდა დაამთავრო, ჩემ მოვლას ყოველთვის მოასწრებ.
-არც ერთი გამოცდა არ ღირს იმად რო შენ აქ უპატრონოდ დაგაგდო. ისედაც მამ...
-კარგი, აღარ გვინდა ამაზე. შენ ის მითხარი, ბინაზე გითხრეს?
-კი, ტატო და ნინო წავიდნენ მაგ საქმეზე. ჩემთან დიტო და რეზი არიან.
-ანუკი, არ მომწონხარ , ცოტა ფერმკრთალი ხარ, არ გინდა ბარემ ექიმთან გაიარო კონსულტაცია?
-არა, დედა. კიდე ჩემზე რანაირად ნერვიულობ, ცოტა შენ თავს მიხედე. ესე არ შეიძლება.
-ნეტა ვის გავხარ?
-მე ვუვლი ჩემ თავს,შენ? შენც თუ იგივე გჭირდა რატო არ მითხარი?
-კარგი, ანუკი, არ მაქვს ეხლა ჩხუბის თავი.
-როდის გამოგწერენ?
-ზეგ. უბრალოდ წამლებს შემიცვლიან. შენ ხო სვამ შენსას?
-კი. ვსვამ. აუ დე.. მეორედ ესე აღარ მოიქცე რა.
ელენეს გაეცინა და ჩაეხუტა.
-დაწყნარდი, არ ინერვიულო შენ. კიდე 50 წელი ვიცოცხლებ.
-მეტიც.
-ანუკი, უნდა გავიდეთ.
***
მთელი ღამე რეზიმ, დიტომ და ანუკიმ საავადმყოფოში გაატარეს. ხან ეზოში იდგნენ და სიგარეტს ეწეოდნენ, ხან მანქანაში იჯდნენ და ლაპარაკობდნენ, ბოლოს დიტოს ჩაეძინა და ისინი გარეთ ისხდნენ პარკში.
-აბა, მოყევი რა ხდებოდა დიდებულ ამერიკაში.
-რა არ ხდებოდა, უბრალოდ ეხლა ცუდის გახსენება არ მინდა.
-ცუდი გაქვს მოსაყოლი?
-ბევრი.. რითი დავიწყო. მე და სანდრო დავშორდით, გახსოვს ფეხმძიმედ რო დავრჩი ალექსანდრესგან.
-არა?
-ხო, მერე მუცელი მომეშალა. სანდრომ მიმაგდო. მერე სუსტი გული აღმომაჩნდა, თავისი არითმიებით და მეზარება მაგის ახსნა, და კარგა ხანი ხან რა გამოკვლევას მიტარებდნენ და ხან რომელ კლინიკაში არ ვიწექი. მაგრამ, საბოლოოდ აკადემიურის მერე ძაან მაგარი ხალხი გავიცანი და ჩვენი რესტორნების ქსელი გავაკეთეთ, ოღონდ ჩვეულებრივი რესტორანი არა. უფრო ცოტა ძველ სტილში. მერე ერთხელ რო ჩამოხვალ განახებ.
რეზი ამ ყველაფერს გაოგნებული უსმენდა.
-ანუკი... არ ვიცოდი ..
-არავინ არ იცოდა, ალექსანდრესაც 2 დღის წინ ვუთხარი.
-და რაო?
-ბოლო სიტყვებით მლანძღა და გამომაგდო სახლიდან.
-ვახ... სანდრომ მარტო დაგტოვა?
-სანამ მუცელი მომეშლებოდა იქამდე, ხო. კარგი, აღარ გვინდა ჩემზე. შენ რას შვები? ცოლი?
-არა, ცოლი არ მყავს ჯერ. მეც პატარა საქმე მაქვს ჩემი საფრანგეთში.
-მოკლედ ყველა მაგრა გავიქაჩეთ-ანუკის გაეცინა და რეზის მიეხუტა.
-კი. ეგრეც უნდა ყოფილიყო. შენ არ გყავს საქმრო ან რავი შეყვარებული?
-სად მქონდა მაგის დრო. თან სწავლა, თან იმხელა ფირმის გაქაჩვას იცი რა დრო მიაქვს. ერთია რო დირექტორი ხარ, მარა თან მენეჯერიც, ბუღალტერიც და ყველაფერი შენ რო ხარ, მაგარი რთულია. ბევრი თანამშრომლის აყვანა არ გვინდოდა, სანამ მოგება არ გვექნებოდა, ვალების გამო.
-ეხლა რა გიშლის ხელს? უკვე დროა.
-რა დროა. ჯერ არ მინდა. მინიმუმ 3 წელი მაინც.
-და ისე კანდიდატიც არ გყავს?
-როგორ არა, ამერიკაში ვიღაც სიგიჟემდე უყვარს-დიტო მანქანიდან გადმოვიდა და ანუკის გამომწვევად გაუღიმა-ისე ემოციებში შესული მიყვებოდა როგორ ექცევა ის ბიჭი, რომ მემგონი ესე არც შენ და არც მე არ გვყვარებია არავინ.
-დიტო, მოკეტე-ანუკი გაწითლდა და ადგომა დააპირა.
-მოიცა, ვინ გიყვარს? გვითხარი? ხო მაინც არ ვიცნობთ რა მნიშვნელობა აქ, რატო გაწითლდი?
-გეტყვი რატო გაწითლდა, იმიტო რო გადასარევად ვიცნობთ.
-დიტო კიდე ერთი სიტყვა და ამ მანქანის ქვეშ შეგაგდებ.
-ვიცნობთ? ისევ სანდრო?
-ახლოს ხარ.
-გეყოფათ! მოკეტეთ!-ანუკიმ იმხელაზე დაიყვირა, მხოლოდ მერე გააცნობიერა რომ საავადმყოფოსთან იყო, ფეხზე წამოდგა და შესასვლელისკენ წავიდა.
-ალექსანდრე უყვარს?-რეზიმ დიტოს ჰკითხა.
-ვერ დაგიდასტურებ, მაგრამ ვერც ვუარყოფ.
***
გათენებისკენ სამივე მანქანაში იჯდა და ეძინა. მხოლოდ დიტოს გაეღვიძა, რადგან ტელეფონზე ლიზიმ დაურეკა და გადასვლა მოუწია. ამ დროს ალექსანდრეს მანქანა დაინახა. მათ გვერდით დააყენა და გადმოვიდა.
-ამას ვის ვხედავ-დიტო გაკვირვებული მიუახლოვდა ხელის ჩამოსართმევად.
-როგორ ხარ, დიტო? ხო მშვიდობაა?
-კი, კი. კარგად შენ როგორ ხარ?
-ვინმეს მოაკითხე?
-ანუკის დედა არის ცუდად.
მხოლოდ მერე შეამჩნია ალექსანდრემ ანუკი, რომელსაც უკან რეზის გვერდით ეძინა.
-ხო, ვიცი ეგ . ეს არ დაბრუნდა თავის ამერიკაში?
-არა, შუა გზაში მოაბრუნეს, ელენეს ამბავი რო გაიგო აღარ წავიდა. რამდენი ხანია არ მინახიხარ, რა ხდება შენკენ ახალი?
-ისეთი არაფერი. შევალ გავიგებ როგორ არის ელენე და წავალ. ერთი თხოვნა მაქვს, ანუკის არ უთხრა რო აქ ვიყავი.
-არ ვეტყვი. მარა , შენ რატო მოხვედი?
-ამდენი წელია ელენეს ვიცნობ, ბევრ რაღაცაში დამეხმარა და ასე თუ ისე ჩემთვის ძვირფასი ადამიანია. ვიფიქრე ანუკიც წავიდა სულ მარტო დარჩა ვინ მოუვლის თქო. კარგი, გამიხარდა შენი ნახვა-ალექსანდრე შიგნით შევიდა.
-აქ რაღაც კარგად არ არის.
-აუ რეზი გაწიე ხელები! მთელი ღამეა ზემოდან მაზიხარ-ანუკიმ რეზი უხეშად გაწია, მანქანის კარი გააღო და გადმოვიდა-ეს ვინაა, ცალკე ჯიპი უნდა დაუყენო, ნეტა ამას ცოლი რო ეყოლება რამხელა საწოლი უნდა ჰქონდეთ.
-კარგი, დილიდან რა ჩხუბის ხასიათზე ხარ-დიტოს გაეცინა და სიგარეტი მიაწოდა, იმანაც ამოიღო და მოუკიდა.
-სახლში უნდა გავიარო სანამ წესიერად გათენდა, წამლები მაქვს დასალევი, სანამ მივუწექი ელენეს გვერდით. თან მინდა გამოვიცვალო და მერე დავბრუნდები . შენ არ გინდა რეზი სახლში წაიყვანო?
-თავისი მანქანით მოვიდა.
-კაი არ გააღვიძო ცოდოა რა. მაგის მანქანის გასაღები მე მომეცი და მერე მივუყვან.
-კაი, უკვე მიდიხარ?
-შევალ გავიგებ დედამ ხო არ გაიღვიძა და წავალ.
-არა, არ გაიღვიძებდა ჯერ დილის 7 საათია.
-ხო, მარა როგორ არის მაინც უნდა გავიგო.
-რო მოხვალ მერე გაიგებ. აჰა გასაღები გამომართვი-დიტომ ანუკის გასაღბი მიაჩეჩა, ხელი მოკიდა და რეზის მანქანისკენ წაიყვანა, როდესაც ალექსანდრე გამოვიდა კლინიკიდან.
-ამას აქ რა უნდა-დიტოსგან გაითავისუფლა ხელები და მას მიაჩერდა გაკვირვებული. ალექსმა ყურადღება არ მიაქცია ისე გააგრძელა მანქანისკენ სვლა, მაგრამ ანუკი წინ გადაეღობა-რას აკეთებ აქ?
-არ ვარ ვალდებული აგიხსნა რამე.
-ხარ, თუ დედაჩემთან იყავი მოსული ხარ ვალდებული. არ დაგინახო შენ ან შენი ცოლი ახლოს გაკარებული ჩემ ოჯახს, გასაგებია?
-ჩემი ცოლი?
-გუშინ იყო მოსული, ესეთი უთავმოყვარეო ადამიანი არ მინახავს, არ გაქვს უფლება ჩემ ოჯახს მილიმეტრითაც რომ მოუახლოვდე, გასაგებია?
-ეგ ადრე უნდა გაგეხსენებინა. შენი ოჯახი რო დააგდე.
-ეგ შენ არ გეხება. მეორედ აქ აღარ მოხვიდე. მე არ გეხები შენ და შენ ოჯახს, შენც შეეშვი ჩემსას , თუ რაიმე პირადი საქმე არ გაქვს მხოლოდ ჩემთან.
ალექსანდრემ გვერდი აუარა და მანქანაში ჩაჯდა.
-თავხედი... ვითომ ძალიან ადარდებს ელენე. მოკლედ.. მე სახლში გავალ.. რაღაცეებს წამოვიღებ და დავბრუნდები.
***
იმედია მოგწონთ, ვისაც რაიმე არ მოგწონთ გთხოვთ დაწერეთ, რომ გავაუმჯობესო(აუცილებლად გავითვალისწინებ ჯანსაღ კრიტიკას)<3 <3 <3