მისი სახე ხელებში მოიქცია და აკოცა. ჯორჯი და ქეითიც იქვე იდგნენ და ამ ყველაფერს გაოგნებულები შეხვდნენ. ალექსანდრე წამით გაჩერდა და შეხედა, ანუკის თვალები ჰქონდა დახუჭული და არც შეწინააღმდეგებია, რო დამთავრდა მხოლოდ მერე გამოფხიზლდა.
-რა .. რეებს აკეთებ..-ხელით ოდნავ უკან დაახევინა და გაწითლდა.
-ჯერ სახერი არ გაგირტყამს. ეგ კარგის ნიშანია. ესე იგი ისევ გიყვარვარ.
-რეებს ბოდავ.
-შენი ენა სხვა რამეს აკეთებს და ლაპარაკობს თუ როგორ, უთანხმოება გაქვთ?
-გაჩუმდი..-ანუკი გაწითლდა-და რა თუ მიყვარხარ? შენ დღეს დაბრუნდები საქართველოში შეურიგდები ქრისტინეს, მე იგივე წრეზე წავალ და ეს ყველაფერი უბრალოდ ამერიკაში გატარებულ სასიამოვნო 2 დღედ დაგამახსოვრდება, ალბათ შურსაც იძიებ.
-დაასრულე? არ მენდობი... კარგი. ყველაფერი გასაგებია-ალექსანდრე მანქანისკენ გატრიალდა და ის იყო უნდა ჩამჯდარიყო, რომ ანუკი გადაეღობა და ამჯერად თვითონ აკოცა.
-არ წახვიდე...-ღრმად ამოისუნთქა და თვალებში ჩახედა-უბრალოდ... მინდა ეს შენგან გავიგო.
-ვფიქრობ საკმარისზე მეტი გავაკეთე და გითხარი.
-მხოლოდ ამ ერთხელ.
-მიყვარხარ. მხოლოდ შენ. და სხვა არავინ. რო წახვედი არც არავინ შემყვარებია, გუშინ რო მითხარი ორი შეყვარებული მყავდაო... ცოტა დავიბენი.
-არა, არ მყოლია.
-ვიცი. საკმარისად კარგად გიცნობ რო გავარჩიო როდის მატყუებ.
-ანუ... გიყვარვარ.
-კიდე რამდენჯერ გავიმეორო-გაეცინა და ისევ მისკენ მიიზიდა.
-და როგორ იმუშავებს ეს ყველაფერი?
-ნუ დასაწყისისთვის ისიც საკმარისი იქნება თუ შურისძიების გეგმებს ბოლოს მოუღებ-ამაზე ორივეს გაეცინა-მერე კი ეტაპობრივად. ნელი ნაბიჯებით. დასაწყისისთვის თუ გინდა არ გავახმაუროთ სანამ დარწმუნებულები არ ვიქნებით.
-ანუ შენ დარწმუნებული არ ხარ?
-კარგი, სელფი გადავიღოთ და დავდებ ინსტაგრამზე.
-არა, არა... მართალი ხარ. ესე ჯობს. ფრენა?
-არანაირი ფრენა არ მაქვს, გადაცვალებ ილეთი . შემდეგ ორშაბათს მივდივარ.
-მე რო გამოცდები მაქვს?
-უბრალოდ ცერემონიაზე მინდა დავრჩე. წინააღმდეგი თუ არ ხარ
-არა.. ხო.. მარა ქეითმა და ჯორჯმა რო უკვე დაგვინახეს?
-მაშინ გამაცანი და ზრდილობიანად ვთხოვ რო ხმა არ ამოიღონ.
-ალექს, ჩემი მეგობრები არიან. არ მინდა რო კიდე უფრო უარესი შთაბეჭდილება დატოვო ვიდე უკვე აქვთ.
-ანუ არ გამაცნობ? -ანუკიმ მაჯაში ჩაავლო ხელი და ქეითი და ჯორჯისკენ წაიყვანა.
-გამარჯობა-ალექსანდრემ ინგლისურად უთხრა და ხელის ჩამოსართმევად გაიწია, მაგრამ არც ერთმა არ ჩამოართვა-კორონა ხო?
-გეყოფა..-ანუკის გაეცინა-ვიცი რო იცით ვინც არის. მაგრამ ეხლა ცოტა სხვა სტატუსით უნდა წარმოგიდგინოთ.
-დაახლოებით ვხვდებით-ქეითს სახეზე ეტყობოდა თუ როგორ არ სიამოვნებდა ეს ყველაფერი.
-ქეით, შენ კარგად იცი რო მაინც მიყვარდა ამ წლების განმავლობაში. ამიტო სანამ გაკრიტიკებას დაიწყებთ, იქნება ადამიანს ცოტა ზრდილობიანად შეხვდეთ.
-ადამიანს, რომელმაც ჯოჯოხეთი გამოგატარა? გაგახსენო რომელ ჯოჯოხეთზე ვლაპარაკობ?-ჯორჯი სიბრაზისგან სულ გაწითლებული იყო სახეზე-სარეაბილიტაციო კლინიკა? ეს?-მისი ხელები საკუთარში მოიქცია და მკლავები გადაუწია შრამები რო გამოეჩინა.
-ეს.. მეც არ დამიკლია, კარგი? თქვენ ხო მარტო ის იცით რაც მე მოვყევი. მე ალექსანდრე მიყვარს და ეხლა რაც არ უნდა მეჩხუბოთ ვერაფერს შეცვლით, ჩემიდ ამოკიდებულების გარდა თქვენ მიმართ.
-ბოდიში ანუკი, მაგრამ მე თვითგანადგურებაში ხელს არ შეგიწყობ. მახსოვრობა არ მღალატობს და თვალებიდან არ ამომდის ის სურათი კამპუსში რო ნახევრად მკვდარი გიპოვეთ პერედოზით.
-ჯორჯ...
-ნახვამდის-ჯორჯი წავიდა და მას ქეითიც მიჰყვა.
-პერედოზი გქონდა?
-არ მინდა ამის გახსენება. ბევრი რამე გადავიტანე, რათ გინდა მაგის ცოდნა.
-როგორ არ მინდა?
-კაი, ეხლა არ გვინდა. ისედაც გამიფუჭდა ხასიათი ამათ გამო..
-მესმის რატომაც იქცევიან ესე. ვერ დავადანაშაულებ. არც ჩემები გაგიჟდებიან რომ გაიგებენ რო შევრიგდით.
-მემგონი არავის გაუხარდება. საერთოდ ტატომ რო იცოდეს რაც მოხდა ამ წლების განმავლობაში ალბათ ცემით გაგხევს.
-კარგი, არ იფიქრო ეხლა მაგაზე.
-იქნებ.. ვიჩქარეთ?
-5 წელი გავიდა, შენ ფიქრობ რო ვიჩქარეთ? ცოლად ხო არ მომყავხარ, უბრალოდ ერთად ვართ.
-ხო. ეხლა რო მეორე გამოცდისთვის უნდა მოვემზადო?
-დაგეხმარო თუ?
-არა, ამას ჩემით მივხედავ. თან.. ამათთან ლაპარაკიც მინდა. შენ რას იზამ?
-სასტუმროში წავალ და მერე ქალაქში გავივლი. შენით მომწერე თუ სადმე გასვლა მოგინდება, ვიცი რო დაკავებული ხარ. ტაქსით ვარ კამპუსში გაგიყვან.

***

ანუკის კამპუსში ქეითი დახვდა, რომელიც თითქმის საერთოდ არ ელაპარაკებოდა. არადა ცოტახნის წინ თვითონ ეუბნებოდა რომ იცოდა მისი სიყვარულის შესახებ ალექსანდრეს მიმართ. ბოლო ბოლო ეს ანუკის ურთიერთობა იყო, რატომ ადარდებდათ ესე ძაან? თან ბრაზობდა , მეგობრებს რომ არ ესმოდათ მისი, მაგრამ ამავდროულად ხვდებოდა დამოკიდებულების მიზეზსაც. თავში ათასნაირად აწყობდა ტექსტს, რომლითაც უნდა შემოერიგებინა, მაგრამ რეალურად თვითონაც ვერ აცნობიერებდა რითი უნდა გაემართლებინა ალექსანდრესთან შერიგების ამბავი. სულ ცოტა ხნის წინ მასთან მუშაობაზეც კი სასტიკ უარს აცხადებდა, არა თუ შერიგებაზე. თითქოს სძულდა მთელი თავისი არსებით, ვერ ხვდებოდა რა მომენტში შეეცვალა დამოკიდებულება და სიძულვილი სიყვარულად როდის გადაიქცა. თუმცა სიყვარულიდან სიძულვილამდე ერთი ნაბიჯია, პირიქით ეს იშვიათად მოქმედებს. რამდენჯერ სცადა ალექსანდრეს დავიწყება, მაგრამ არაფრით არ გამოუვიდა. რაღაც პერიოდი კურსელებთან ერთად დადიოდა პაემნებზე, მაგრამ დიდად არავინ მოწონებია. ყოველ შემთხვევაში სერიოზულად. ვერავის ვერ ადარდებდა ალექსანდრეს, მის ხასიათს. სხვა ყველასთან მისი სიჯიუტე გასდიოდა, მაგრამ მასთან არა . მხოლოდ მას შეეძლო ანუკი ისე დაეყოლიებინა, რომ ხმაც არ აეწია ზედმეტად. ალექსანდრეს სიმშვიდე, მოხერხებულობა დაბალანსირებული ბუნება და კიდევ ბევრი სხვა თვისება იზიდავდა ანუკის, რადგან ჯერ არავინ შეხვედრია მისი მსგავსი. თან აღიზიანებდა, რომ ალექსანდრეს დიდი გავლენა ჰქონდა, მაგრამ მომენტებში უხაროდა კიდეც, რადგან თავს უფრო მშვიდად და დაცულად გრძნობდა. ბოლოს მიხვდა რომ ეს ყველაფერი უნდა აეხსნა თავის მეგობრებისთვის, იქნებ ესე მაინც მიმხვდარიყვნენ ყველაფერს და თუ არადა ესე იგი ნამვდილი მეგობრები არ ყოფილან.
-ქეით... მისმინე.
-არ მინდა, ანუკი. შენი ცხოვრებაა, გასაგებია ჩვენი აზრი არ გაინტერესებს, უბრალოდ მაღიზიანებს ის ფაქტი, რო ეს ყველაფერი დაგვიმალე. რამდენი ხანია გვატყუებ?
-რა?
-რამდენი ხანია ხვდები? ეს 3 კვირაც მაგიტო იყავი ხო თბილისში?
-არა! არა. გუშინ ვიყავით ერთად მეხმარებოდა მომზადებაში.
-ვხედავ.
-ქეით, რაში მჭირდება შენი მოტყუება?
-არ ვიცი, იქნება ისევ ნარკოტიკებს დაუბრუნდი, მაგ დროის ტყუილი გჩვევია.
-ქეით... შეურაცხყოფაზე ნუ გადმოდიხარ. არაფერს არ დავუბრუნდი, რატო არ შეგიძლია ორი წუტი მომისმინო? თვითმფრინავში შევხვდით ერთმანეთს, რაღაცეებზე ვლაპარაკობდით, შემომთავაზა ქალაქი დამათვალიერებინეო . მეც დავთანხმდი, მერე დახმარება ვთხოვე იმიტო რო კარგად იცის ეს საგანი. ლაპარაკს შევყევით, ყველაფერი რაც მოხდა განვიხილეთ და რაღაც მომენტში იმ დასკვნამდე მივედი , რომ რა პრობლემებიც გვაქვს ან გვქონდა ადვილად გამოსასწორებელია.
-ლაპარაკით ხო?
-არა მარტო. ფაქტი ერთია, მე მიყვარს. 5 წლის განმავლობაში თუ დაუკვირდი არავინ სერიოზულად არ მომწონებია, იმიტო რო ალექსანდრე მიყვარს. მის გარეშე უბედური ვიქნები.
-მაგრამ მასთან ერთად არც ბედნიერი არ იქნები.
-ცდები, უკვე ძალიან ბედნიერი ვარ.
-დარწმუნებული ხარ რომ შენი გადაწყვეტილებაა? მე როგორც დავინახე თვითონ გაკოცა.
-კი, იმიტო რო მე ვერ გავბედე. ზედმეტად კარგად მიცნობს და იცის რო თავმოყვარეობას ვერ გადავაბიჯე გუშინ. თორე მეც იგივეს გაკეთება მინდოდა გუშინ.
-არ მჯერა... როგორ შეილება ეს ადამიანი კიდევ გიყვარდეს? ამდენი ტკივილი მოგაყენა.
-საყვარელი ადამიანები ხშირად აყენებენ ერთმანეთს ტკივილს.
-ეს ტოქსიკური ურთიერთობაა.
-არ არის. გვიყვარს ერთმანეთი, არ მცემს, არ მაყენებს შეურაცხყოფას. თუ დაუკვირდი ყველაზე ცუდად მაშინ ვარ როცა ჩემთან არ არის.
-არ ვიცი, ანუკი... მე ვთვლი, რომ შენ უდიდეს შეცდომას უშვებ.
-სულ რო ესე იყოს, მე მინდა რომ შენ გვერდით მედგე. თუ შეცდომაა ეს ჩემი შეცდომა იქნება და ვისწავლი.
-კი, მარა ეს შეცდომა წინაზე უარესად დასრულდება.
-იცი რა, არ გინდა მხარი დამიჭირო კარგი, მაგრამ ალექსანდრეს როცა დაინახავ, თუ წესიერად არ მოიქცევი.. ჩვენ პრობლემები შეგვექმნება. მე ეს ადამიანი მიყვარს და ჩემ მომავალს მასთან ვხედავ.
-მე კიდე შენ მომავალს საერთოდ ვერ ვხედავ.
-როგორ შეგიძლია ესეთი რაღაცეები მითხრა?
-შენ არ გახსოვს, აშკარად არ გახსოვს რა გჭირდა. რა ცუდად იყავი, ძლივს ლაპარაკობდი -ეგ ალექსანდრეს ბრალი რანაირად იყო? შვილი დავკარგე ქეით, რა თქმა უნდა ცუდად ვიქნებოდი?! 18 წლის ასაკში ახალი გაშორებული ვიყავი ქმარს და შვილი მომიკვდა...როგორ არ გესმის?
-ზუსტად! და რატო იყავი ეგეთ მდგომარეობაში? შვილი ალექსანდრესი იყო.
-არავის არ გავუპატიურებივარ იცი? თუ მე რამე მდგომარეობაში ვიყავი ეს ჩემი ბრალი იყო ნარკოტიკები ძალით არავის არ მოუცია ჩემთვის, არც ალკოჰოლი. ეს ჩემი გადაწყვეტილება იყო. მიზეზი ვინ და რა იყო, ეგ მეორეხარისხოვანია, თუ ვინმეს მოეთხოვება პასუხი ეს მე ვარ. ალექსანდრე კიდე უბრალო გამართლება იყო. ზრდასრული ადამიანები პასუხს აგებენ საკუთარ შეცდომებზე.
-ალექსანდრემ რატო არ აგო.
-შენ არ იცი მან რა აგო და რა არა.
-ის არ დატანჯულა ისე როგორც შენ.
-და რა საჭიროა? ჯოჯოხეთში ვართ? ყველა უნდა დაიტანჯოს? არ მესმის შენი ლოგიკა. რატომ უნდა დაიტანჯოს ის ისევე, როგორც მე. ეგეთ ტანჯვას არავის ვუსურვებ.
-მემგონი მართლა კაიფში ხარ, ვერ ვიჯერებ რომ ამ ყველაფრის შემდეგ მას დაუბრუნდი.
-მე კიდე არ მჯერა რომ იმის მერე რაც გამოვიარეთ შენ კიდე ეჭვი შეგაქვს ჩემს ნათქვამში. კაიფში ვარ ხო ? იქნებ ოთახიც დასერჩო და ნახო სადმე ხო არ მაქვს გადამალული რამე? დაგეხმარები, გავათავისუფლებ ჩემ კარადას და წავალ. Მანამდე შენ კარგად მოძებნე სადმე რამე არ მქონდეს მიმალული-ანუკიმ კარადის თავიდან ჩემოდანი გადმოაცურა, ძირს დააგდო და შიგნით ნივთების და ტანსაცმელების ჩაყრა დაიწყო.
-ანუკი, გაჩერდი ორი წუთი და დავილაპარაკოთ, სად მიდიხარ?
-შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს. Ეხლა მართლა ჩემ გამო რო აკეთებდე მაგას უბრალოდ მხარს დამიჭერდი. Არ გინდა გაიგო რო ძლივს ბედნიერი ვარ, როგორც გინდა-ჩემოდანი შეკრა და გიჟივით გავარდა სახლიდან, ტაქსი გააჩერა და სასტუმროში დაბინავდა. Რა თქმა უნდა ანუკი იმპულსიური ადამიანი იყო, მაგრამ ამ შემთხვევაში ეს თავმოყვარეობის საკითხი უფრო იყო. Მას არ ენდობოდნენ და ისევ ნარკომანად თვლიდნენ. Როგორც პატარა ბავშვს ისე უყურებდნენ, რომელსაც საკუთარი გადაწყვეტილების მიღება არ შეეძლო. Თუმცა ეხლა ამის დრო არ ჰქონდა, ხვალ მეორე გამოცდა ელოდებოდა და მისთვის უნდა დაეწყო მზადება. Მთელი დღე მეცადინეობაში გაატარა. Მას ყოველთვის კარგად გამოსდიოდა პირადი ცხოვრების გამიჯვნა საკუთარი საქმიანობისგან. Როდესაც საჭირო იყო ივიწყებდა ყველანაირ პრობლემას და კარიერაზე ფოკუსირდებოდა, რაც მხოლოდ წლების შემდეგ, დიდი შრომის და ნერვების ფასად შეძლო. Რაღაც მომენტში მიხვდა რომ ემოციები ზედმეტად ხელს უშლიდნენ მუშაობაში და ისწავლა მათი ბალანსირება ან თუნდაც საკუთარ თავში გამოკეტვა. Ანუკის კიდევ ერთი თვისება ცხოვრებისეულ სირთულეებთან მარტო გამკლავება იყო, არ უყვარდა სხვებთან დახმარების სათხოვნელად მისვლა, აქედან გამომდინარე, ალექსანდრესთვის არაფერი არ უთქვამს. არც აპირებდა. Თუნდაც იმიტო რო მაინც ვერაფერს გააკეთებდა და უაზროდ უნდა ეცადა ანუკის დამშვიდება, რაც მას არ ჭირდებოდა. Საღამოს გადამეორება რო დაასრულა მიწერა და გარეთ ერთად გავიდნენ სასეირნოდ.
-როგორ ჩაიარა მეგობრებთან ლაპარაკმა?-ალექსანდრემ ხელი გადახვია, მასთან ახლოს მიიზიდა და თავზე აკოცა მერე პასუხის მოლოდინში მის სახეს დააკვირდა, თითქოს სიცრუის დეტექტორი ყოფილიყოს და უკვე ტყუილს ელოდებოდეს.
-მარტო ქეითთან ვილაპარაკე და ისეთი რეაქციები ჰქონდა ჯორჯთან უბრალოდ აზრი აღარ აქვს. Ან გადაუვლით ან არა, არ მადარდებს. Ეს რესტორნების ქსელი რომ არა რომელიც სამივემ ერთად დავაარსეთ, ალბათ დაუფიქრებლად წამოვიდოდკი უკან სახლში.
-წამოდი. Მიყიდე შენი წილი.
-ესეთი ადვილი არ არის. Ჩემი პირველი დამოუკიდებელი ბიზნესია, თან უცხოეთში და წარმატებული. Არ დავუთმობ მხოლოდ იმიტომ რომ რომელიღაცას ჰგონია რომ უფლება აქვს ჩემ პირად ცხოვრებაში ასე უხეშად ჩაერიონ.
-კარგი, დამშვიდდი. Მართალი ხარ, შენი კარიერაა. Ცოტა ეგოისტურად გამომივიდა. Რას აპირებ?
-სავარაუდოდ დავრჩები და ცოტას ვიმუშავებ, არ მინდა რაღაც მომენტში მომიტრიალდნენ და მითხრან რომ საკმარისად არ ვმუშაობ და წილი ჩამომართვან, ან რამე ეგეთი. Ისედაც ყორადმენჯერ რაღაც შეცდომას დავუშვებ ან გვიან დავბრუნდები სულ ნარკომანობას მაძახებენ უკან და ცოტა არ იყოს ყელში ამოვიდა. Ესე მგონია ჩემ გარდა შეცდომა არავის არ დაუშვია, , მპასუხმე მაკრიტიკებს. და მერე ამას რომ ვეუბნები, მპასუხობენ რომ თავის გამართლებას ვცდილობ და ეს დაუშვეებელია და პირდაპირ რეცედივისკენ ხსნილი გზაა.
-მაგას შენი მეგობრები გეუბნებიან?
-ერთი ორჯერ ფსიქოლოგსაც დაარეკინეს როცა ეგონათ რომ თავიდან იწყებოდა ყველაფერი. არადა იმის მრე ერთხელაც არ გამიკარებია ახლოს წამალი. ვერ ვხვდები რის მიღწევას ცდილობენ.
-არ ვიცი, არ ვიცნობ და არ მინდა შეცდომაში შეგიყვანო, ესე შორიდან ჩანს რომ მეგობრები არიან და ნერვიულობენ. მეორე მხრივ შეიძლება კომპანიიდან შენი გაგდებაც უნდათ.
-არ ვიცი და არ მაინტერესებს, სერიოზულად დამღალეს უკვე. Ვერ ვიტან ადამიანებს სხვა საქმე რო არ ქვთ და სხვების პირად ცხოვრებაში ერევიან.
-ანუკი შენი მეგობრები არიან-ალექსანდრეს გაეცინა-შენ პირად ცხოვრებაში შენი ოჯახიც ჩაერევა და მაგას ვერაფერს უზამ. Შენ ნახე უკან რო დავბრუნდებით რა ამბავი ატყდება.
-ჯერ ვერ დავბრუნდები.
-როცა დაბრუნდები.
-არ ვეტყვით. Არავის საქმე არ არის.
-და რამდენი ხანი?
-რამდენიც საჭირო იქნება. Სადმე გვეჩქარება?
-რავი... ოჯახის შექმნა არ გინდა?
-ოჯახის?
-ხო, იცი ოჯახი, ქმარი და ცოლი ერთად ცხოვრობენ და შვილი ყავთ.
-ალექსანდრე... მე არ ვაპირებ დაოჯახებას. Ერთხელ რო გამომგყევი გახსოვს როგორც დამთავრდა.
-ვერ გავიგე? Აბა რას აპირებ. Მთელი ცხოვრება შეყვარებულობანას თამაშს? Და ბავშვი არ გინდა?

-ეს.. Შენთვის პრობლემაა?
-ალბათ? მე მინდა შენთან ერთად ოჯახის შექმნა და პირველად იცი რატომაც არ გამოგვივიდა. მითხარი რო მეღადავები.
-არ გეღადავბეი.. მოდი არ გვინდა ამ თემაზე ჯერ ადრეა ამაზე ლაპარაკი.
-არა, მერე გვიანი იქნება. შენ ეს როდის გადაწყვიტე?
-ჩვენი შვილი რო დავკარგე.. მაშინ.
-ანუ უბრალოდ გეშინია, გადალახავ ამ შენ შიშს და მორჩა.
-შენ ესე ადვილად უყურებ ყველაფერს? შენ იცი რა მემართება როდესაც ისეთ სტრესში ვარ რომ გონება მეთიშება, ან როდესაც მგონია რომ ვიღაც ჩემ ჩარჩოებში გამოკეტვას ცდილობს? ზუსტად მაგიტო წამოვედი დღეს კამპუსიდან.
-რას ნიშნავს წამოხვედი?
-არაფერს..
-რას ნიშნავს წამოხვედი?
-ჩემოდანი ჩავალაგე და წამოვედი, არ მინდა იქ დარჩენა.. ვერ ვიტან როცა ჩემ გაკონტროლებას ცდილობენ.
-და მე ვცდილობ შენ გაკონტროლებას?
-ეხლა არა, მარა მერე ეცდები. მე არ.. ვარ მზად არანაირი ოჯახისთვის და მით უმეტეს ბავშვისთვის. მე ვერ ვიქნები კარგი დედა და ცოლი. ამიტო ამას ან ეხლავე შეეგუები, ან თუ გინდა დავშორდეთ. მერე გვიანი რომ არ იყოს.
-ანუკი უკვე ორჯერ დამემუქრე დაშორებით და თუ ესე აპირებ გაგრძლებას რამდენჯერ ვიჩხუბებთ, მოდი რეალობად აქციე ეგ შენი მუქარა.
-არ გემუქრები, ძალიან განსხვავებულად ვხედავთ და ვუყურებთ ჩვენ მომავალს და აშკარად პრობლემები შეგვექმნება. შენ უკვე 30 ის იქნები მალე და შვილი გინდა, მე კიდე ჯერ კარიერა მინდა.
-ჯერ, ანუ მომავალში შეიძლება დაფიქრდე ოჯახზე?
-არ ვიცი.
-კარგი, სხვანაირად დავსვამ შეკითხვას. შენ ზოგადად არ გინდა ოჯახი თუ ჩემთან ერთად შექმნილ ოჯახზე ამბობ უარს?