მოკლედ ესეც ბოლო თავი არ ვიცი მეგობრებო რა გამოვიდა, რას ელოდით და რა დავწერე, ძალიან გამიჭირდა ბევრჯერ შევცვალე დასასრული და რაც გამოვიდა აი ესა. მადლობა ყველას ვინც კითხულობდით და კიდევ უფრო დიდი მადლობა მათ ვინც კომენტარებში თქვენს აზრს აფიქსირებდით, ეს იყო ჩემი პირველი ისტორია რაც აქ ავტვირთე, ველოდი კრიტიკას, ველოდი ახალ ერთგულ მკითხველებს და რაღაცა დოზით ორივე იყო მადლობა თქვენ ყველას.


დღები გადიოდა ყველაფერი თითქოს თავის ადგილს უბრუნდებოდა, ლიზა გაუმჯობესებას გრძნობდაა, აღარ ჩანდნენ,ნიკაა, დედა, მაგრამ მის გვერდით იყვნენ თომა, დემეტრე, ზურა, სალომე და აწ უკვე პატარა ნიაკო. მთელი ამ დროის მანძილზე დემეტრემ და ლიზამ ნორმალურად საუბარი ვერ მოახერხეს, თუმცა მათ შორსი იყო თვალებით კონტაქტი და სიყვარულით სავსე გული.
და დადგა დღე ლიზას საავადმყოფოდან გაწერის, სრულიად ჯამრთელი მიდიოდა ამჯერად.

რასაკეთებ დემეტრე?ან აქ რაგინდა? იმდღეს მემგონი გასაგებად აგიხსენი, არაფერს ცვლის ის, რომ ერეკლე და ელენე შენი შვილები არიან, გაძლევ უფლებას, რომ ნახო, წაიყვანო, მათთან ურთიერთობა გქონდეს მაგრამ, ჩემთან ზედმეტ სიახლოვეს და მზრუნეველობას შეეშვი გასაგებია? გამაფრთხილებლად უთხრა და ტანსაცმელი ხელიდან გამოგლიჯა და თავად განაგრძი ბარგის ჩალაგება.
-დემეტრეს გაეცინა როდესაც ლიზას გაბუტულა სახეხს გადაწყდა, აღარ შეწინაღმდეგებია, ჩანთა დაუთმო და იქვე სავარძელში მოკლათდა, შორიდან აკვირდებოდა მის მიხვრა-მოხვრას, მიმიკებს, და გულში სასაიმოვნო ჟრუანტელი უვლიდა, როგორ აკლდა მის თვალებს ლიზას ეს სილუეტი, ხმაა, მისი ნაკვთები, ყველაფერი უჩვეულო რაც მხოლოდ ლიზაში იყო.
-აბა თუ აბრძანდეს და წავიდეს ჩამომიჯდა აქ ვაჟბატონი, უსაქმური ხეპრე. თავისთვის ბუტბუტებდა და ტანსაცმელს გაბრაზებული ალაგებდა ჩანთაში.
-ლიზა მესმის, შენი ბუტბუტი და იცოდეე ავდგები და მაგრად დაისჯები. თვალი ჩაუკრაა და ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა, თან გაუცინა.
-იდიოტი ხეპრე, ისევ აგრძელებდა ბუტბუტს, თუმცა დემეტრეს კიდევ უფრო მოსწონდა ლიზას ეს მდგომარეობა უყურებდა და იცინოდა.
-ლიზა, გამაფრთხილებლად დაიწყო საუბარი, გითხარი უკვეე არ გამაბრაზო, თორე ინანებ, მესმის რასაც ბურტყუნებ და არსად არ მივდივარ, ნუ ყოველშემთხვევაში მანამ სანამ შენ არ გაემზადები.
-იმიტომ ვამბობ რომ გაიგონოო ზუსტადაც, დემეტრეს გახედა და ირონიულად ჩაიცინა.
-არა, გატყობ არ მოგწონს ასე შორს რომ ვდგვარ, ახლავე მოვალ ახლოს, აი მანდ შენთან, თითით ანიშნა, და ვნახოთ მერეც თუ იჭუკჭუკებ ეგრე.
-შენი კი არ მეშინია რას მემუქრები ვერ გავიგე ერთი.
-არაა, საყვარელო ეგ არც მითქვამს რო გეშინია, უფრო ცუდი ჩემზე გიჟდები, ჩემი სიახლოვე გთიშავ ხო იცი, საუბარს აგრძელებდა და ლიზასკნე ნელი სვლით მიდიოდა, ლიზაც ინსტიქტურად ანელებდა ჩალაგების ტემპს, უკან იხევდა , მისი გული ხაშირებულად იწყებდა ცემას, ტვინი რეალობისგან ითოშებოდა, უეცრად ზურგზე ცივი სხეული იგრძნო, კარადას ზედ აეკრო და თვალები დახუჭა, იმდენად ახლოს იყოს დემეტრეს სახე მის სახესთან, სუნთქა ზედ სახეზე ეხეთქებოდა და გონებას უბინდავდა. თვალები დახუჭა, გონებაში მომენტებს ხატავდა თუ როგორ უკოცნიდა დემეტრეს მოწყურებულ ტუჩებს და გული უფრო გამალებით იწყებდა ცემას.
-მკერდი აუდ-ჩაუდიოდა გახშირებული სუნთქვის გამოს, დემეტრეს ჭკუას აკარგვინებდა, ტუჩებზე ენა გადაისვა და ეცადა როგორმე თავი შეეკავებინა რომ არ ეკოცნა, უნდოდა ლიზა სიამოვნების ზენიტიდან გამოეთიშა.
-ლიზამ თვალები დახუჭა, უნდოდა სამომავლო კოცნისგან სრული სიამოვნება მიეღო მაგრამ, ბრძოლას არ წყვეტდაა და არ ნებდებოდა დემეტრესთან.
-დემეტრე არ გაბედო და არ მომიახლოვდე, არ მაკოცო თორემ არ ვიცი რასგიზავ, ძლივს ამოიბუტბუტა, დემეტრეს სახე ლიზას სახესთან მიეტანა დაა მისი სურნელით ტკბებოდაა, აგიჟებდა დემეტრეს წლების შემდეგაც შეუცვლელი ლიზაა, ისევ ისეე უნდოდა და სურდა როგორც წლების წინ, გაეცინა ლიზას უგონობაზე და ცაში აფრენილი ლიზა ძირს დაანარცხა.
-საიდნა ქალბატონო ლიზა ამხელა ამბიცია, ვინ გითხრა რომ კოცნას ვაპირებდი ან შენთან მოვედი, ჩაიცინა და კარადის კარი გამოღო, საკიდზეე დაკიდებულ ქურთუკს დასწვდა ხელის ერთი მოძრაობით საკიდიდა მოსხნა დაა ჩაიცვა.
-ლიზას გონება რეალობას დაუბრუნდა და დენდარტყმულივით მივარდა ჩანთას და პალატიდაა გავიდა დემეტრე უკან მიყვებიდა და თან ტუჩის კუთხეში ეღიმებოდა ლიზას მდგომარეობაზე.
-არააა რა, როგორ გამიბედა ამ დეგენერატმა, თურმე კოცნა არ უნდოდა, ნახე რა უბრალოდ როგორ ცდილობს გამაგიჟოს დაა მერე ჩემი მდგომარეობით იხალისოს. თავისთვის ფიქრობდა და სავადმყოფოა კორიდორში მიაბიჯებდა.
-კარგი რა ლიზას რა სისულელებზე ფიქრობ, ის შენთვის არავინაა, საკუთარმა მეორე მემ დააბრუნა რეალობაში.
-ლიზა სადმიდიხარ? მანქანა აქ აყენია სახლში მივდივართ.
-ლიზამ გზა გაგრძელა ისე თითქოს არც გაუგია დემეტრეს ნათქვა და მომავალ ტაქსს ხელი დაუქნია.
-ლიზა შენ გელაპარაკები, მოდი აქ და მანაქანაში დაჯექი.
-ლიზა დემეტრეს ნათქვამს აინუნში არ აგდებდა, ტაქსში ჯდებოდა როდესაც ხელზე დემტრეს დიდი და ძლიერი ტორები იგრძნო.
-ლიზა მემგონი ადამიანურად გითხარი მაქანაში ჩაჯექითქო, ნუღარ მამეორებინებ, კბილებს შორის გამოსცრა,
-ბატონო ბოდიშითი რააა ჩემი ცოლი ცოტა გავანერვიულე და მანქანაში არ მიჯდება, არ გვჭირდება ტაქსი ბოდიშით რა, მშვიდად უთხრა მძღოლს ჯიბიდან მსხვილი კუპიურა ამოღო და გაუწოდა.
-რასამბობთ შვილო არაფერია, ფულისდანახავზე კაცმა შეიცხადა, რასამბობთ შვილო, მე მაგ ფულს როგორ გამოგართმევთ, არაფერი არ გამიკეთებია, შემდეგ ლიზას გახედა და თბილი მამაშვილური დარიგება მისცა.
ნუ უბრაზდებით ერთმანეთს, წყენისთვის დრო არც კი უნდა გვქონდეს , ისედაც ცოტახანს ვცხოვრობთ ერთმანეთს და იმსიყვარულს გაუფრთხილდით თვალებს რომ გიბრწინებთ, ცხოვრება ხანმოკლე და ვერაგია გაყევით თქვენს ქმარს სახლში ოჯახისწევრები მოუთმენლად გელია. ღმერთი იყოს თქვენი მფრაველი შვილებო. გაუღიმა და მანქანა თვალისდახამხამებაში ადგილს მოწყდა.
-დემეტრე რაგინდა გამაგებინებ მაინც, ყვირილი დაიწყო ლიზამ და თან ხელებს შლიდა, რის მიღწევა გინდა შენი საქცილებით გამაგებინე მაინც.
-ლიზაა აქ არ ღირს ამაზე ლაპარაკი, სახლში წავიდეთ გთხოვ და იქ ვისაუბროთ, ბავშვები გველოდებიან, ერთისული აქვთ გნახონ ენატრები, აკლიხარ.
-ჩემ შვილებს ვაკლივარ ხო, ჩემ შვილებს მე გავცემ პასუხს იმაზე რატომ ვაკლდი ეს დრო, მაგრამ შენ? შენ რომ აკლდი მათ ის არაფერი არაა ხოო?მითხარი.
-ლიზ გთხოვ რა ხო იცი, მე არ ვიცოდი არაფერი ბავშვებზე მე შენც გეძებდი თავიდან, მაგრამ მერე რომ..
-რა რომ დემეტრე რა, არ მჭირდებოდა შენი მოძებვნა ჩემემებისთვის გეთქვა სიმართლე, ეს მინდოდა მხოლოდ, წლები ვიტანჯებოდი მე იქ, წლებიი ვებრძოდი საკუთარ თავს წამოვსულიყავი თუ არა, მაგრამ მივხვდი, რომ არავის ვჭირდებოდი, არავის ვაინტერესებდი, იცი როგორ მივხვდი ერთხელ არავის არ მოუკითხივარ, რომ მცოდნოდა რომ მეძებდით რომელიმე კიდევ ვშევებრძოლებიდი საკუთარ თავს, სიამყეს გვერდზე მოვისვრიდი და ჩამოვიდოდი, მხოლოდ ჩემს გამო არაა! ჩემი შვილების გამო, უცხო მიწაზე, უცხო ადამიანების გარემოცვაში იზრდებოდნენ, იცი რა რთული იყო ჩემთვის და მათთვის ეს, ვერ ვუხსნისი რატომ არ ყავდათ მამა, ბებია ბაბუა, ვერაფერს ვუხსნიდი, იძულებული გავხდი 4 წლისები, რომ გახდნენ ნელნელა დამეწყო მოყოლა, მათ ენაზე ზღაპრებით, რეალობა მე ზღაპრებით დავანახვე, გესმის რასნიშნავდა ეს.
-ლიზი გთხოვ რა, შენთავს ვფიცავარ მეც მიჭირდა უშენოდ მეც მაკლდო მეც მჭირდებოდი,გთხოვ ეხლა ნუ ნერვიულობ ისედაც დღეს გამოხვედი სავადმყოფოდან, გამოჯამრთელდი კარგად და მერე ვილაპარაკოთ . თბილად ესაუბრებოდა დამეტრე, ხელები ჩაჭიდა და ატირებული ლიზა გულზე მიხუტა, მომენატალურად თმებზე ეფერებოდა და კოცნიდა.
-ლიზაც მოდუნდა, მოეშვა და მთელი ძალით ჩაეკრა დემეტრეს. დავიღალე დემე, დავღალე, ყველაფერი დავკარგე, ერთ ტკივილს ვერ ვინელებდი მეორე ემატებოდა. არ ვარ ასეთი ძლიერი არა, გარეგნულად გამომდის მაგრამ შინაგანად ვიშლები, ვიფერფლები. სლუკუნს აგრძელებდა და ხელებს მაგრად უჭერდა დემეტრეს.
-დემეტრეს იმდენად ესიამოვნა ლიზას ბაგეებიდან წარმოთქმული ,,დემე" რომ ქვეყანა თავისი ეგონა. აქ ვარ ლიზა არ შენი დემე აქა გპირდები აღარასოდეს დაგტოვებ.
-სახლი არ მაქვს დემეტრე, არავინ არ მყავს, სადაც მელოდებიან, წარსულის სიყვარულიდან და მოგინებებიდან აღარავინა, ოჯახი მეგობრები ნათესავები. კარგი, ყველაფერი ჩემია ამხელა ბიზნესი, ვილები კოტეჯები, მაგრამ განა კი ეს მინდოდა, მე ოჯახი და სითბო მინდოდა.
-ჩვენ ვართ ლიზა შენი ოჯახი თომა, მეე , ერეკლე, ელენე, ზურა, სალო, გიორგი, ჩემი ბიჭები მათ მაგრად უყვარხარ ყველანი შენთან ვართ.
-და დანარჩენები დემტე დედა, მამა, ნიკა და ლევანი, არავინ აღარა.
-დემეტრემ აღარ იცოდა რა ეთქვა იცოდა რომ ოჯახს და მათ მიერ მოოყენებულ ტკივილს ვერაფერი გაუნელებდა, ვერ იაზრებდა როგორ უნდა ეთქვაა როომ დღეს იმ ადამიანის გული უძგერდა მკერდში რომელმაც ხელი ჰკრა დაა სახლიდან გაგდო.
-დემე გთხოვ სასაფლაოზე წამიყვანე თუ გიყვარვარ არ მინდა სახლში გთხოვ.
-ლიზი იქნებ ჯერ უკეთ გამჯამრთელდე და....
-ან წამიყვან ან მე წავალ გამაფრთხილებლად უთხრა
-კარგი, კარგი დაჯექი მე წაგიყვან, შენ ვიცი რომ ხარ გამკეთებელი, სიცილით უთხრა შუბლზე აკოცა და მანქანის კარი გაუღო.
-ერთხანს არცერთი არ იღებდნენ ხმას, ლიზას თავი საქარე მინისთვის მიედო და მორბენალ ხეებს უყურებდა, დემეტრე კი გონებაში აზრებს ალაგებდა. ბოლოს მაინც დემეტრემ დარღვია სიჩუმე.
-ლიზი, რაღაცა მინდა გითხრა და ოღონდ გთხოვ რა არ შემაწყვეტინო. ლიზიმ უხმოდ დაუქნია თავი, მისკენ მიბრუნდა და მომლოდინედ უყურებდა დემეტრეს.
-ლიზი არ მინდა გეგონოს, რომ მხოლოდ იმიტომ მივდივართ ჩემს სახლში, რომ ბავშვების გამო ვალდებულებას ვგრძნობ, მართალ მიყვარხარ, მინდა რომ დარჩენილი დრო ერთად გავატაროთ, არ ვიცი რამდენჯერ გავიარე შენი დაკარგვის შიში, დემეტრე ანერვიულებული თითებს საჭეზე ათამაშებდა. მომენტლურად საუაბარს წყვეტყდა აზრებს ალაგებდა და შემდეგ ისევ აგრძელებდა.
-ვიცი რომ ძნელია ის მაპატიო რაც დაგიშავე, როგორც გატკინე, ის დრო მაპატიო რაც უჩემოდ გატარე, ის დაკარგული წლები და ტკივილი, მაგრამ გთხოვ ეგოისტურად ნუ მოვიქცევით და ნუღარ ვატკენთ ერთმანეთს.
-დემეტრე აქ ამის დრო არაა სხვადროს ვისაუბროთ ამაზე ეხლა ამის არც დრო არც ადგილია და არ მაგაზე ფიქრის თავი არ მაქვს.
-კარგი გნებდები მაგრამ, იცოდე უნდა ვისაუბროთ.
ლიზას ხმა აღა გაუცია. მალევე მანქანა ქვიან გზაზე გადავიდა და სასაფლაც გამოჩნდა.
ადგილი სადაც ვტოვებთ საყვარელ ადამიანებს მივდივართ გვტკივა. ადგილი სადაც ყოველთვიის გულისყურით გვისმენენ, სადაც არ განგვსჯიან, სადაც მარტონი ვართ მაგრამ სულიერად საყვარელი ადამიანების გვერდით.
-ლიზამ ჭიშკარი ღრჭიალით, გააღო და ეზოში შეაბიჯა. დემეტრეს სთხოვა როომ მანქანში დალოდებოდა. დემეტრეც მცირე ყოყმანის შემდეგ დათანხმდა და ლიზა მარტო გაუშვა. ბალახებს დაეფარა ყველაფერი.გაუვალ ტყეს დამსგავსებოდა. მცირედი სიარულის შემდეგ შორიდანვე ნაცნობი საფლავი ამოიცნო და ცრემები წასკდა. შორიდანვე დალანდა, მამაკაცის სხეული და გულში უსიამოვნო გრძნობამ გაჰკრა, სილუეტი მიახლობასთან ერთად იზრდებოდა და უფრო ადვილი ხდებოდა მისი ამოცნობა.
ახლოს მისულმა ძმის სილუეტი ამოიცნო, რომელსაც ხელში იარაღი ეჭირა, საფლავების წინ ჩამუხლულიყო და ტიროდა.
-ნიკოლოზმა ფეხის ხმაზე შეამჩნია მოსული სტუმარი ისე რომ არც გაუხედავს, თავლების მიხბუნებით ამოიცნო დაა საუბარი დაუწყო.
-ჩაიცინა და ლიზას კითხვით მიუბრუნდა, როგრო ფიქრო ეხლა მე რას ვიმსახურებ?
-ლიზას კითხვაზე პასუხი არ გაუცია, ცრემლებმა იმატეს და ნაკუდულებად დაიწყეს დენა.
-არა თქვი ლიზი, რას ვიმსახურებ, ზიზღით და სარკაზმით აგრძელებდა ნიკოლოზი საუაბრს, არ გაქვს ხო პასუხი, მე ვიცი რასაც ვიმსახურებ, ტანჯვას მთელი ცხოვრება, მაგრამ ხო იცი რა არაკაციც ვარ ვერ გავუძლებ ამ ტანჯვას. ხელში იარაღს ათამაშებდა.
ლიზას ნერვიულობა იპყრობდა.
-გახედე, ხელით საფლავზე მიუთითა, მიწა ჯერ კიდევ გორად ეყარა ეტყობოდა რომ ახალი საფალავი იყო. როგორ გგონია, ეკამ ცოდოვა გამოისყიდა?
-ლიზა დაიბნა, შეშინდა, გაურკვევლობაში ჩავარდა ვერ მიუხვდა ნიკოლოზს ნათქვამს.
-როგორ გგონია, რახან გადაგარჩინა და თავი გაწირა ის ცოდვა გამოისყიდა? გგონია გული რადგან გადმოგინერგა, იმ ტკივილს და ტაჯვას შეცლიდან რაც გამოიარე ჩვენს გამო?
-ლიზა გააოცა ნიკოლოზის ნათქვამმა, ტირილი აუვარდა და იქვე ჩაიკეცა, ხელები გულზე მიიბჯინა და ჩუმად დაიკვნესა, დედაა.
- მე ერთი ვიცი, არაკაცი ვარ, არავის დაგიჯერეთ, არ გენდე, რა გაგიკეთე, რა, ჩემს გამო, ამ სამ საფლავებს უყურე, ყველაფერი ჩემი ბრალია, ჯერ იყო და მამა და ლევანი ჩემი ბოზური საქციელის გამო ცივი მისიწთვის გავიმეტე, იმ ღამეს იმ შეხვედრაზე მე უნდა წავსულიყაცი და არაკაცურად ესენი გავუშვი, მერე შენ გაგადე, არ დაგიჯერე ბოლოს ეკაც შენი სიცოხლის გადასარჩენად შეეწირა. მე რომ არა ყველაფერი კარგად იქნებოდა კაცობა რომ გამომეჩინა. ცოლშვილი დავაკრგე არავის არ ვჭირდები. მათემ იცი რამითხრა, შენნაირ მამის ყოლას მირჩევნია მკვადრი იყოვო. ნიკოლიზი ყვირილზე გადადიოდა და თან ტიროდა, იარაღი შუბლზე ქონდა მიბჯენილი.
-გთხოვ არ გინდა , მოაშორე ეგ იარაღი, ნიკა გთხოვ, აქ ვარ ნახე მე, მე აქ ვარ, გპირდები ყველაფერს გამოვასწორებთ, მე ხო იცი შენი ლიზა ვარ, გახოსვ, როგორ მეუბნებოდი ხოლმე, მე მანამ უნდა ვიცოხლო სანამ შენ იცოცხლებ რომ ყვეასგან დაგიცვაო, გთხოვ ყველაფერს შეცვლი თავიდა დაიწყებ დაგეხამრები, ოღონდ ეგ არ გააკეთო, ლიზა ტიროდა და თან ემუდარებოდა ნელნელა მისკენ მიიწევდა.
- არაა ლიზ არა, მე ისეთი არაკაცი ვარ ამ დატჯვას ვერ გავუძლებ, სიკვდილი ჩემთვის შვება, მაგრამ არ მაქვს ძალა ჩემი ცოდვების გამოსყიდვის, მიყვარხარ მართლა ძალიან მიყვარხარ არ ვიცი რა ეშმაკმა შემიპყრო, არ ვიცი ვის ხელით ვაკეთებდი ამ ცოდვებს მაგრამ, იცოდე რომ ვნანობ, არაფერია სინაული დაშავების შემდეგ მაგრამ ვნანობ, იცოდე რომ ყველაფერი კარგად იქნება, მოუყევი ზღაპრები შენს შვილებს ჩვენს ოჯახზე ჩვენს დაძმობაზე ზღაპრები და არა რეალობა. ბოლო სიტყვები ჩურჩულით ჩაილაპარაკა და იარაღის გასროლის ხმაზე მთებმა ექო გამოსცეს ერთი ასად გამოეორდა, ნიკოლოზი ლიზას ფეხებთან ჩაიკეცა, საფეთქლიდან სიხლის დენა დაიწყო საფლავი სისხლსი ტბამ გადაიქცა. ლიზა გიჟივით ეცა გვამს გადმოაბრუნა გულში იკრავდა და შეშლილივით ქვითინებდა.
-არაა, არაა, შენ არ უნდა წასულიყავი , შენ არ უნდა დაგეტოვებინე, გაპატიებდი, მჭირდებოდი არა გთხოვ, არააა ეს რეალობა გამოვფხიზლდები ვიცი გთხოვ, ნიკა გეხვეწები არაა, გულში იკრავდა და ტირილის აგრძელბდა. არ ვბრაზობ შენზე არაა, მართლა ეს არ მინდოდა არა.
-არააააააა, ნიკაააა ბოლო ხმაზე ღრიალებდა.
-დემეტრე გასროლის ხმაზე , გააფთრებული გავარდა სასაფლაოსკენ, გიჟივით გარბოდა, თან მის ყურთანსმენას ლიზას გამაყრუებელი ყვირილი წვდებოდა.
-საფლავთან მისულს სისხლის ტბაში მჯდომი ლიზა დაახვდა რომელსაც სიხლით შეღებილი ნიკას თავის ედო კალთაში. ეფერებოდა ეხუტებოდა და სლუკუნებდა. დემეტრე შევარდა ლიზი ფეხზე წამოაყენა დაა გულზე მიიხუტა, დამშვიდდდი პატარა აქ ვარ, აქ, გთხოვ ეხლა აზრზე მოდი, შემოხედე,
-დემტერე მითხარი რო სიზმარი მითხარი გთხოვ, მე, მისი სიკვდილი არ მდომებია არაა, მე ეს არმინდოდა,
-დამშვიდდი გთხოვ აღარ უყურო, მე შემომხედე.
ლიზა მანქანამდე მიიყვან შემდეგ ყველა საჭირო ადგილას გადარეკა ურასაც დაურეკა ლიზას წასაყვანად მოსუკიყვნენ.
დემეტრემ ყველაფერი მოაგვარა, მთელი რამოდეინიმე დღე მისი დაკრძალვის ამბებზე დარბოდა, ლიზა კი გაოგნებული და სამყაროს გამოთიშული ოთახში იყო გამოკეტილი, დემეტრე ყურადღებას ვეღაც კი აქცევდა მთელი ერთი კვირა, სანამ ყველფერი არ მოაგვარა.
დრო გადის, ყველაფერი იცვლება, ვეჩვევით, ტკივილი არ ნელდება იზრდება იზრდება დაა უფრო ღრმა კვალს ტოვებს ჩვენში, მაგრამ რელობას ვეგუებით ცხოვრებას ფეხს ვუწყობთ და ცხოვრების გზაზე ახალ ბილიკს ვკვალვთ. ზოგ ადგილას ტალახიან კვალს ვტოვებთ ზოგანაც შემჩნევლად გავდივართ მაგრამ ყველაფერი ეს ჩვენი ცხოვრება, ჩვენი არჩევანი, ჩვენ ვირჩევთ და შემდგ ვცხოვრობთ.
-ლიზი მალე ქენი იცოდე დაგვაგვიანდება ეკლსიაში. ოთახიდნა გასძახა ზურამ საძინებელში მყოფ ლიზას.
-ხო რა დედა მალე, თორე იცოდე მამა იქ ყურებ ჩამოყრილია, ფიქრობს რომ აღარ მიყვები ცოლად დაა ვიღაცა გოგო უნახავს. სიცილით გასძახეს ბავშვებმა.
-მამიდა გამოდი ეხლა რაა, ლოდინით დაღლილმა დაუძახა თომამ. ჩაგაბარო პატრონს და დავისვენო. ფხუკუნით უთხრა ლიზას.
-თომა ბევრა ნუ მაიმუნობ თორე დარჩები უცოლოდ, აი რომ არ წამოგყვები იმ გოგოს დასანიშნად მერე მე გავიცინებ.
-ეე კარგი რა ხო იცი ისე გეხუმრები, რას არ წამომყვები, მოვკვდები ნუცას გარეშე.სიცილით უთხრა ხელკავი გამოდი და მანქნისკენ წავიდნენ.
-გეფიცები თვალები დარჩემა დემეტრეს შენზე.
-თვალები რომ დარჩა მამიდა გენაცვალოს თომა იმიტომ დადიოდა აქამდე დალენჩებული და მელოდებოდა ისევ მე. სიცილი უთხრა და პატარა ბავშვივით თავზე ხელი გადაუსვა მასზე ორი თავით მაღალ ბიჭს.
- ოო კარგი რა თმები ძლივს დავიყენე და შენ მიჩეჩავ, ჩემ ნინუცას აღრა მოვეწონები იცოდე.
-ლიზას გაეცინა თომას ამ საქციელზე მაქანაში ჩაჯდა ზურაც საჭეს მიუჯდა და ადგილს მოწყდენ უმალვს.

-ჯვარი ვარძიაში დაიწერეს საოცარი ხედის ფონზე უამრავი სურათი გადაიღეს, თომამ ლიზა ხელში აყვანილი მიიყვანა ტაძრამდე, მამიდაჩემისთვის ამას მაინც გავაკეთებ ვარძის გზა ხელში აყვანილს ავატარებო სიცილით ეუბნებოდა ლიზი კი გულისფანცქალით იყო, არ დამაგდო ქორწილი არ ჩამიშხამოვო.
ყველანი ერთად იყვნენ, დიდი უბედურებას, ყოველთვის დიდი ბედნიერება ანაცვლებას.
-ჯვრისწერიდან გამოსულებმა გზაში დემეტრემ პატარებს გადაჩურჩულა დღეს დედათქვენი ერთ ლამაზ ადგილას მიმყავს და თქვენ რამოდენიმედღე ზურა ძიასთან და სალოსთა დარჩით პატარა ნია გართეთო. ბავშვებიც სიხარულით დაეთანხმნენ. ნიას ნაირი ხო გინდათ არაა წავიყვან დედიკოს ცოტახნით და მალე ნიაკოს მსგავსი გეყოლება.
-ლიზამ მუჯლუგუნი კრაა დემეტრეს და გაბრაზებული თვალებით გადახედა რეებს ასწავლი ბავშვებს ბიჭო სირცხვილია ნუხარ გარყვნილი.
-რაებს საყავარელო ერთ ღამეში თუ ეს ორი ანგელოზი შევქმენი, წარმოსიგონე ეხლა რამდენიმე დღით მიმყავხარ და.. სიცილით უთხრა.

წყვილი დაემშვიდობაა ყველას და
განმარტოებით წავიდნენ მთების წიაღში, საოცარ სვაბეთში, და დაიწყეს კიდევ ერთი სიყვრაულის ისტორიის დაწერა..
-გზას გთხოვ სოფელში ავიდეთ, სასაფლაოზე მინდა მისვალ
-ლიზი იქნე ეხლა არ ღირს ამ ლამაზ დღეს, იქ ვიცი რომ დაიგრუზები.
-არა დემე მინდა, იქ ჩემი ოჯახია ყველანიი, ყველაფრის მიუხედავდ მე მათგან მიტივებული ვარ თუმცა მე ვერ მივატივებ მათ ისნი ვერ მოვიდნე ჩემთან თუმცა მე მივალ დღეს მათთან. ეს დღეე უნდა მომილოცონ უნდა დამინახონ.

-ყვავილების დიდი თაიგული აიღო დაა საფლავებისკენ გაემართაა.
ცოტაა უცნაურ თეთრკაბიანი სტუმრი ყავდა სასაფლაოს, ოჯახი, წარსული, მოგონებები, სითბო სიყვარული, ამ ერთ კვარდრად დაუსმარებია აქ ცოვ მიწაში.
-მე ბედნიერი ვარ, მე თქვენ მიყვარხართ, მე ყველაფერი გაპატიეთ. ბოდიშით რომ სულ ერთი წამით გავოვლე თქვენზე შურისძიება, და მადლობაა რომ ცხოვრებასთან ბრძოლის ასპარეზე გამაგდეთ და მიმატივეთ. ეს უთხრა თაიგული დადო ობლად ჩამოვარდნილი ცრემლი მოიწმინდა და უკანმოუხედავდ გაემართა წყვილი მაკნაქანისაკენ




ესაც ჩვენი ბოლო თავი, გთხოვთ თქვენი აზრი დააფიქსირეთ რაა ძალიან მაინტერესებს, რას ფიქრობთ როგორ მოგეწონათ დასასრული.