ცოტნე დიდხანს უყურებდა თვალებში ნინის რომელიც უკმაყოფილო სახით მისჩერებოდა მას, ნინიმ სიგარეტის კოლოფი აიღო მაგიდიდან და ნერვიულად მოუკიდა
-ცოტნე საშიში თამაში წამოიწყე და მეც გამრიე ამ იდიოტურ თამაშში
-ნინი ახლა უკვე გვიანია, უკან ვეღარ დაიხევ
-ცოტნე ალბათ მიას რა საშინელი ადამიანი ვგონივარ, ვაიძულებ გააკეთოს ის რაც შენ გინდა
-ნინი ასე ნუ ართულებ რა ყველაფერს
-ცოტნე რეზის ველაპარაკე, მან ამიხსნა ყველაფერი
-ესეიგი ამბები მოგიტანა
-შენ მე მომატყუე მითხარი ერთმანეთი გვევასებაო
-ნინი დაიკიდე და გააკეთე ის რასაც გეტყვი, სამსახურში როგორცკი გამოვა ეგრევე დამირეკე და მითხარი
-ცუდი ბიჭი ხარ შენ
-ნინი-ცოტნემ თვალები აატრიალა
-არა ჩემს თავზე მეშლება ნერვები შენ როგორ აგყევი? როგორ დაგიჯერე? ვითომ არ ვიცი რა ცუდი ბიჭი ხარ
-მია მართლა მევასება-ადგა სავარძლიდან ცოტნე და ნინის შეანათა ცისფერი თვალები -ნინი იცოდე არ გაბედო ჩემი შუაგზაზე მიტოვება, ყველაფერი გამაგებინე, ჭკვიანად იყავი-რაღაც გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა და ჩქარი ნაბიჯით დატოვა მისი ოფისი.
მიამ და მარიამმა ჩაალაგეს ანასთვის და მაკასთვის საჭირო ნივთები საავადმყოფოში წასაღებად ჩანთაში
-მია ყველაფერი ჩავდეთ?
-თუ რამე გამოგვრჩა მერე წავიღებთ დიდიხნით მოგვიწევს საავადმყოფოში სიარული-მიას ცრემლები მოაწვა
-მია-მარიამსაც ხმა გაებზარა და ცხვირი აეწვა
-ყავას გავაკეთებ სანამ გაგა მოვა-მია სამზარეულოში გავიდა და მოწოლილ ცრემლებს უფლება მისცა გადმოცვენილიყო გაფითრებულ ღაწვებზე
-გთხოვ არ იტირო-მარიამიც შევიდა სამზარეულოში იცოდა რომ მია თავს ვერ მოერეოდა -ხოიცი გაგა მალე მოვა და საავადმყოფოში რომ მივალთ მაკა შენს დანახვაზე უარესად გახდება, ნუღარ გაუმძაფრებ ტკივილს-მიას ჩაეხუტა ძლიერად თითქოს ცდილობდა მის დაცვას ყველა ამ უბესურებისგან
-კარგი-მია თავს მოერია, ცრემლები შეიმშრალა და ყავის მომზადებას შეუდგა, როცა ჭიქებში დაასხა და დასალევად მაგიდასთან დასხდნენ გოგონების მიას ტელეფონი აწკრიალდა -გაგა მოვიდა ალბათ-სწრაფად ადგა მია სკამიდან და ტელეფონს დაუწყო ძებნა, მალევე მიაგნო ჟაკეტის ჯიბეში რომელიც სავარძელზე ეგდო და სწრაფად ამოიღო, ისე უპასუხა არც დაუხედია ეკრანისთვის
-გაგა
-მია?-იკითხა მიასთვის ნაცნობმა ხმამ მაგრამ მია ვერ მიხვდა ვინ იყო, ეკრანს დახედა და გაბრაზდა საკუთარ თავზე რომ არც დახედა ნომერს ისე უპასუხა, გაგას ზარს ელოდა და ის ეგონა, ამდროს კი სრულიად უცხო ნომერი ურეკავდა
-ვინ ბრძანდებით?-ყოველთვის ძაბავდა უცხო ნომრიდან შემოსული ზარები მითუმეტეს ახლა
-როგორ ხარ?-ზარის ავტორი დარწმუნდა რომ ნამდვილად მიას ელაპარაკებოდა
-ვინ ხარ?-მია მიხვდა რომ ზრდილობიანი საუბარი საჭირო არ იყო ამ მომენტში
-შენი სირ. შეყვარებულის ზარს ელოდი როგორც ჩანს, ამიტომ ხარ დაბნეული -მია მიხვდა ვისაც ელაპარაკებოდა და ბრაზისგან სახე აელეწა
-ცოტნე? -ჩაყვირა მწყობრიდან გამოსულმა ტელეფონში
-შენზე ასე ძალიან ვმოქმედებ?-ხმაში ირონია გაერია ბიჭს
-რატო მირეკავ? რა გინდა ჩემგან? რის მიხწევას ცდილობ?- მიამ მარიამს შეანათა აწყლიანებული თვალები რომელიც დაძაბული ადევნებდა თვალს მას -აღარ დამირეკო გასაგებია? შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს -ჩაყვირა მიამ და გაუთიშა, თან ხელები აუკანკალდა
ბრაზისგან და ორივე შეკრთა როცა მიას ხელში კვლავ დარეკა ტელეფონმა, ეკრანს დახედა და გაგას ფოტო რომ დაინახა სწრაფად უპასუხა
-გაგა
-მია მზად ხართ?
-კი გელოდებით
-მოვწევ და ამოვალ-გაგამ გაუთიშა
-მოვიდა?-კითხა მარიამმა
-კი მოვიდა-მია ანერვიულდა უარესად, ჩანთას დაავლო ხელი და ტელეფონი ჩადო შიგ, გადაიკიდა მხარზე და კარი გააღო, მალე გამოჩნდა გაგაც რომელმაც უკმაყოფილო სახით აიღი ჩანთა და დაბლა დაეშვა უსიტყვოდ
-გაგა რა გჭირს?-უკან აედევნა მია
-არაფერი-გაგამ საბარგულში ჩადო ჩანთა და საჭეს მიუჯდა, გაბრაზებული მია მარიამთან ერთად უკანა სავარძელზე დაჯდა, გაგამ მანქანა დაქოქა და გაზს მიაჭირა, სარკე ისე გაასწორა რომ მია დაენახა და ხშირხშირად იყურებოდა შიგ, მიას ტელეფონმა რომ დარეკა, გოგონები დაიძაბნენ მაგრამ ორივე დამშვიდდა როცა მაკას სურათი გამოჩნდა ეკრანზე
-დე მოდიხართ?-კითხა მაკამ ნამტირალევი ხმით
-კი დე მალე მანდ ვიქნებით-დაამშვიდა მიამ
-კაი მიდი-მაკამ გაუთიშა, მია სანამ ტელეფონს ჩანთაში ჩადებდა ისევ დარეკა და მაშინვე უპასუხა, ეგონა ისევ მაკა ურეკავდა და ადგილზე გაიყინა როცა ცოტნეს ხმა მოესმა
-დიდი იმედი მაქვს შენი შეყვარებული შენთან ახლოსაა-მიას სისხლმა აასხა თავში და უნებურად გაიხედა სარკისკენ საიდანაც გაგა ცივი მზერა იგრძნო, მალევე აარიდა მიამ მის მწველ მზერას თვალი და მარიამს შეხედა -ესეიგი
ახლოსაა-ცოტნეს ხმაში კმაყოფილება იგრძნობოდა რამაც უარესად გააღიზიანა გოგონა
-ახლა ლაპარაკი არ შემიძლია მოგვიანებით დაგიკავშირდებით-უთხრა მაქსიმალურად მშვიდი ტონით და გაუთიშა, მაგრამ მაშინვე დარეკა ისევ მისმა ტელეფონმა, მიამ კვლავ ივრძნო გაგას უცნაური მზერა და უნებურად თავადაც მისკენ გაექცა მზერა
-არ უპასუხებ?-გაგას უცნაურ ხმაზე უარესად დაიძაბა მია და მარიამს მიაბჯინა აწყლიანებული თვალები, მან ანიშნა ეპასუხა
-გისმენთ-უპასუხა ტელეფონს ჩავარდნილი ხმით
-მია არ გაბედო და არ გამითიშო-გაისმა ცოტნეს მბრძანებლური კილო
-მოგვიანებით დაგიკავშირდებით-მია ცდილობდა როგორმე მოეთოკა თავი და მოეზომა სიტყვები
-მია არ გათიშო-დაუღრინა ცოტნემ
-მია ვის ელაპარაკები?-გაგა ხვდებოდა რომ მია საშინლად დაძაბული იყო და ღელავდა
-არავის-მია მაინც გამოვიდა მდგომარეობიდან
-ტელეფონი მომეცი-იყვირა მწყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და მოულოდნელად მანქანა გადაიყვანა ტრასიდან და მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა
-ტელეფონი მიეცი-ჩაესმა ცოტნეს ხმა რომელსაც მაშინვე გაუთიშა მიამ, გაგა გადავიდა მანქანიდა მიას მხარეს მივარდა კარი გააღო და დაუყვირა
-ტელეფონი მომეცი
-რა უფლებით მთხოვ ტელეფონს?-მია აყვირდა და მანქანიდან გადავიდა
-ნუ მაიძულებ ძალით წაგართვა-დაუღრინა გაგამ და ხელი გაუწოდა, მიას მარიამი მიუახლოვდა ჩანთა გამოართვა რომელშიც ტელეფონი ედო და რომელიც გაუჩერებლად რეკავდა კვლავ
-გაგა გეყოფა უფლება არ გაქვს ასე მომექცე
-მინდა ვიცოდე ვისგამო მიმატოვე-გაგა თვალებში ჩააცქერდა
-არავის გამო არ მიმიტოვებიხარ-უყვირა მიამ
-იმდენად მოქმედებს შენზე ეს ადამიანი რომ ისიც ვერ შეძელი უბრალოდ გელაპარაკა მასთან
-რას ბოდავ-დაუღრინა მიამ -მე არავინ მაინტერესებს საერთოდ არავინ, მითუმეტეს ახლა მითუმეტეს ის არანორმალური და თან ვალდებული არ ვარ ანგარიში ჩაგაბარო
-მია შეყვარებული ხარ?-გაგას კითხვა ისეთი მოულოდნელი და უცნაური იყო რომ გაცეცხლებულ მიას გიჟივით აუტყდა სიცილი -ჩემზე ასე მარტივად უარი იმიტომ თქვი რომ ის სირ. შეგიყვარდა?
-გაგა მგონი სულ გაგიჟდი-მია სიცილს ვერ წყვეტდა ბოლოს გაბრაზდა და სახე აელეწა -ჩემი და საავადმყოფოშია, ძმა ციხეში, დედაჩემი განადგურებული და მე კი საერთოდ არცკი ვიცი ახლა რა მდგომარეობაში ვიმყოფები შენ კი მეკითხები თუ რატომ დაგშორდი და მიყვარს თუარა ის ნაბიჭვარ. რომელიც დამემუქრა, თუ ეს დაგამშვიდებს გეტყვი რომ არა! მისგამო არ დაგშორდი! ის საშინელი ადამიანია! შენ... შენ იმიტომ დაგშორდი რომ არცკი ვიცი...უბრალოდ შენთან ყოფნა არ მინდა, არ შემიძლია გამუდმებით ანგარიშის ჩაბარება, ახსნა განმარტებები ყველა ქცევაზე და ქმედებაზე, არ შემიძლია ასე ცხოვრება, არ მინდა ვალდებული ვიყო და არა
შეყვარებული...-მიას ცრემლები მოაწვა, გაგა დიდხანს უყურებდა თვალებში მიას
-მარიამ ტელეფონი მომეცი-ისე მოულოდნელად იყვირა რომ გოგონები შეხტნენ
-გაგა-მარიამი დაფრთხა როცა ბიჭი მისკენ წავიდა
-უფლება არ გაქვს -მიამ გზა გადაუღობა გაგას
-მია ამდენი ტყუილად ილაპარაკე,რომ გეთქვა რომ გძულვარ თავს დაგანებებდი, ახლავე ამ წამს წავიდოდი შენი ცხოვრებიდან მაგრამ ძალა არ გეყო... იმიტომ რომ არ შეგიძლია ეს
მითხრა... -გაგა ისევ თვალებში ჩაცქერდა ატირებულ გოგონას და კარგახნის უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში, ჯიუტად არცერთი არ არიდებდა ერთმანეთს მზერას, გაგამ მათ შორის არსებული მცირე მანძი წამში დაფარა და მოულოდნელად მკლავებში მოიმწყვდია გოგონა, მია ისე იყო დაძაბული და შეშინებული რომ წინააღმდეგობის გაწევის არ უცდია, მარიამი სულ აიბნა მათი შემხედვარე და მანქანაში ჩაჯდა როცა მიხვდა რომ ზედმეტი იყო ამ მომენტში
-მითხარი რომ გძულვარ მითხარი, რომ ჩემი შეხება გულს გირევს მითხარი,რომ გეზიზღები მითხარი, რომ შენთვის არაფერს წარმოვადგენ-გაგა ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში, მიამ დიდხანს ვერ გაუძლო მის ამ დაჟინებულ მზერას და თავი დახარა-მია თვალებში მიყურე და ისე მითხარი რომ უბრალოდ გული გერევა ჩემზე, მითხარი თორემ გეფიცები იმ ნაბიჭვარს მოვკლავ...
-გაგა-აღმოხდა მიას და ცრემლები გადმოსცვივდა
-მითხარი ის რისი თქმაც გინდოდა მთელი ეს დრო, ყვაფერი მითხარი და გადაწყვიტე ჩვენი ბედი
-გაგა -მიას ხმა ჩაუწყდა
-მია-დაუღრიალა მწყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და უფრო მეტად მოუჭირა თითები მკლავებზე
-შენი დაკარგავა არ მინდა მაგრამ არც ასე
შემიძლია-ამოისლუკუნა მიამ და შავი სფერიები გაუშტერა მის თაფლისფერ თვალებს
-მანქანაში ჩაჯექი-გაგამ მანქანასთან მიიყვანა ძალით მია და კარი გაუღო
-გაგა უნდა ვილარაკოთ-შეეხვეწა მია
-მანქანაში ჩაჯექითქო-დაუყვირა და აიძულა ჩამჯდარიყო წინა სავარძელზე, კარი მიუჯახუნა და საჭეს მიუჯდა, ნამქანა დაქოქა და გაზს ჩააჭირა.
საავადმყოფოში გაგა ისე მშვიდად შეხვდა მაკას და მანანას რომ მიამ იფიქრა გადაუარა გაგიჟებამო და დამშვიდდა, მარიამიც ნელნელა დაწყნარდა და მიას ჩანთა იქვე მიმღებში სკამზე დადო, სხვა დანარჩენ ბარგთან ერთად.
ცოტნე საშინლად გაბრაზდა როცა მიას ტელეფონი გაითიშა და მოთმინება დაკარგული ელოდა ტელეფონის ჩართვის შეტყობინებას და როგორცკი მიიღო ეს შეტყობინება, სანამ დარეკავდა თავად მიამ დაურეკა
-რა გინდა?-უყვირა როგორცკი ბიჭმა უპასუხა -რის მიხწევას ცდილობ? თავს რატომ არ მანებებ? ცხოვრებას რატომ მირთულებ? შენს სახლში მოსვლას აღარ ვაპირებ გასაგებია? შეგიძლია გამოაგდებინო ჩემი თავი სამსახურიდან
-გგონია ასე მარტივია? სამსახურიდან წახვალ და ამით მორჩება?-გაეცინა ცოტნეს
-შენი არ მეშინია ავადმყოფო
-არადა უნდა გეშინოდეს-დანანებით უთხრა ცოტნემ
-რის მიხწევას ცდილობ?! რა გინდა ჩემგან?!-მია ძალიან დააბნია მისმა სიყუვებმა
-ვერ ხვდები?-გაეცინა ცოტნეს -შენ მინდიხარ და თან ძალიან
-რა გულისამრევი ხარ-მია მისმა პირდაპირობამ ძალიან გააღიზიანა და მდგომარეობიდან გამოიყვანა
-შენს შეყვარებულს პირადად ვეტყვი რომ ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ შენ ჩემი გახდე თუნდაც ერთი ღამით-მიას სისხლმა აასხა თავში, თვალთ დაუბნელდა მომენტალურად, აზრები დაეფანტა, იმის წარმოდგენაც კი გულს ურევდა რომ ვიღაცას მასთან სექს.ს სურვილი ქონდა, თან ისე შეეპყო ამას რომ ყველაფერზე მიდიოდა ამის გამო
-არ გაბედო და გაგას ახლოს არ გაეკარო-უღრიალა როცა აზრზე მოსვლა შეძლო -მისთვის არაფერის თქმა არ გაბედო -მია კიდევერთხელ დარწმუნდა რამდენად საშინელი ადამიანი იყო ცოტნე და რამდენად ღირსეული იყო გაგა
-ახლა მასთან შესახვედრად მივდივარ-ცოტნეს ხმაში ზედმეტი ირონია და ზიზღი იგრძნობოდა
-არ გაბედო არ გაბედო-აყვირდა მია -მას არაფერი უთხრა, არ გაბედო-ცრემლები გადმოსცვივდა მიას და გაუთიშა, გაგას დაურეკა მაგრამ გათიშული ქონდა, დედამის დაურეკა და ქალმა უთხრა რომ სახლში არ მისულა და წარმოდგენა არ ქონდა სად იყო გაგა, მია ძალიან განერვიულდა ერთადგილას ვერ ჩერდებიდა და საავადმყოფოს ეზოში წინდაუკან დადიოდა, მარიამიც ჩავიდა ეზოში და მიას მიუახლოვდა
-ელაპარაკე იმ არანორმალურს?
-გაგას ხვდება-ამოიტირა მიამ
-რაა? როგორ?-დაიბნა მარიამი
-ეტყობა ნომერი ნახა ჩემ ტელეფონში გაგამ და დაურეკა
-ჯანდაბა
-გაგას გააგიჟებს -ამოთქვა ჩავარდნილი ხმით და ცრემლები გადმოსცვივდა.
ვაჩე საღამოს სახლში დაპატიჟა ნიცამ, რადგან მის მშობლებს კახეთში მოუწიათ წასვლა, რათქმაუნდა ვაჩემ იუარა მაგრამ ნიცა არ მოეშვა უთხრა რომ უნდოდა თავისი ნახატები ეჩვენებინა, ამიტომ ბიჭმა მისვლა გადაწყვიტა. ნიცა ძალიან გახარებული იყო მისი სტუმრობით, ვაჩე კი გაძლებაზე იყო... ორივე გაოცდა როცა კარზე ზარის ხმა გაისმა
-ნიცა შენები თუ დაბუნდნენ იცოდე ჭკუიდან გადავალ-დაუღრინა ვაჩემ გოგონას
-ხვალ ჩამოდიან-დარწმუნებით უთხრა და კარის გასაღებად გავიდა -სოფი -იყვირა ნიცამ კარის გაღებისთანავე და ნახევარდას ჩაეხუტა
-ნიცა მარტო ხარ? -კითხა აღელვებულმა გოგონამ დას
-რამე მოხდა?-დაიძაბა ნიცა მისი შემხედვარე
-კი მოხდა-აჩქარებით უთხრა და თვალებში ჩააცქერდა ნიცას რომელიც ბედნიერებას ასხივებდა, შეშურდა და კიდევ მეტად შესძულდა სოფის ნახევარდა, რომლის დედამაც ექვსი წლის სოფის მამა წაართავა, მის დედას კი ქმარი და მასთან ერთად ბესნიერება, იმედი და სიხარული...
-რამოხდა? ხომ კარგად ხარ?-ნიცამ დას ხელი ჩაკიდა და მისაღებში შეიყვანა სადაც სავარძელში მჯდომი ვაჩე დაუხვდა გოგონას, სოფოს სახე აელეწა მაშინვე და დაიბნა -დაჯექი-ნიცამ და დივამზე დასვა -ყავა სგაგიკეთებ-უთხრა მომღიმარი სახით და სამზარეულოში გავიდა
-აქედან ერთად წავალთ-დაუღრინა ვაჩემ გოგონას რომელიც ადგილზე მიყინულივით იჯდა და გატოკებასაც ვერ ბედავდა ვაჩეს შიშით, ნიცამ ყავის ჭიქა სოფოს წინ დადგა პატარა მაგიდაზე და გვერდით მიუჯდა დას
-რა საქმე გაქვს? თუ პირადულია ძაან ჩემს ოთახში გავიდეთ და დავილაპარაკოთ-ნიცამ ხელი ჩაკიდა დას
-ბათუმში ვბრუნდები-ისე უთხრა ნიცას რომ ვაჩესთვის თვალი არ მოუშორებია სოფის
-რაა? რატო? დედაშენი კარგადაა? არ
დამიმალო- აღელდა ნიცა
-არა უბრალოდ მივხვდი რომ ამ ქალაქში ზედმეტი ვარ-სოფიმ ცივი მზერა ნიცაზე გადაიტანა
-მამამ იცის?
-მამაშენის აზრი არ მაინტერესებს-ცივად უთხრა დას და მისი ხელიდან გაითავისუფლა ხელი
-სოფი სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ, ხოიცი ირაკლის შენც უყვარხარ როგორც მე
-ხო აბა რა მაგიტომ მიგვატოვა მე და დედა თვრამეტი წლის წინ
-სოფი-ნიცას ცრემლები მოეძალა
- ზუსტად ექვსი წლის ვიყავი როცა მიგვატოვა მამამ შენგამო, შენ აგარჩია მამამ, მამა შენ გყავს მეკი პირველკასელმა დავმარხე ის...-უყვირა მწყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და ფეხზე წამოვარდა -იცი რისი გადატანა მოგვიხდა შენგამო? იცი რა ძნელია როცა იცი რომ არსებობს კაცი რომელსაც მამშენი ქვია მაგრამ ის შენთვის მკვდარია სხვისთვის კი საუკეთესო მამა? იცი რა გრძნობაა როცა მამა მხოლოდ ზაფზულში რომ გნახულობს ისიც იმიტო რომ თავის ნამდვილ ოჯახთან ერთად დასასვენებლად ჩამოვიდა ბათუმში და ვალდებულების გამო გნახულობს? იცი რა შეგრძნებაა როცა მამისთვის მეასეხარისხოვანი ხარ? გინდა რაღაც გითხრა? მისი გამოგზავნილი დამპალი ფულიდან ერთი თეთრიც არ დაგვიხარჯია მე და დედას- სოფიმ ჩანთა გახსნა -ხედავ ამ ფულს? ხედავ-ნიცა ცხვირთან მიუტანა -ამ ფულით უნდოდა ეყიდა ჩემთვის იმედი, სიხარული, ბედნიერება, მომავალი... ის არ იცოდა რომ მისი დანახვა, მისი ნახვა თუნდაც ერთი საათით ჩემთვის მთელ სიცოცხლეთ ღირდა, აი ეს ფული-სოფიმ ჩანთიდან დაიწყო ფულის ამოყრა ხელით და ნიცას აყრიდა სახეში -აი ის ფული რომლითაც მამაშენს ეგონა რომ ჩემთვის მამობას გასწევდა, აიღეთ და შეირგეთ, თქვენი ბინძური ფულით სხვა ვერ შეირგებს ვერაფერს-დაუღრიალა სოფიმ ნიცას და სახლიდან გიჟივით გავარდა-ვაჩეც ნიცასავით გაოგნებული და დათრგუნული დაყურებდა ძირს დაყრილ ასდოლარიანებს, მოულოდნელად ნიცას კანკალი დაეწყო, ვაჩე შეშინებული წამოვარდა ფეხზე და ნიცას მივარდა,გოგონა კონტაქტური აღარ იყო, ვერაფერს მიხვდა რა დაემართა ასე მოულოდნელად, ან რა გაეკეთებინა, ამიტო ხელში აიყვანა დაფეთებულმა და საავადმყოფოში წაიყვანა.
მიას წარმოდგენა არ ქონდა რა მოხდა გაგას და ცოტნეს შორის, რადგან გაგა არ ურეკავდა არც მიას ზარებს პასუხობდა, ცოტნესთან დარეკვას კი სიკვდილი ერჩია. ძალიან აფორიაქებული და გაღიზიანებული წამოვიდა საავადმყოფოდან, მარიამამ შესთავაზა ჩვენთან დარჩი ან მე დავრჩები შენთანო მაგრამ იუარა მიამ მარტო ყოფნა მირჩევნიაო, ანა და მაკა ვერაფერს მიხვდნენ რადგან მარიამი მთელი მონდომებით ცდილობდა ყურადღების გადატანას მიადან საკუთარ თავზე რომ უარესად არ დაეძაბა და შეეშინებინა ახალი პრობლემებით ისინი.
მია ტაქსიდან გადავიდა გაბრუებული, ისეთი შეგრძნება ქონდა თითქოს საკუთარ თავს შორიდან ადევნებდა თვალს, თითქოს საკუთარი მე წაართვეს, თითქოს სხეულიდან სული წაგლიჯეს...რამდენიმე წამით სადარბაზოს წინ გაჩერდა ღრმად ჩაისუნთქა ივლისის ცხელი ღამის ჰაერი, უნდოდა გონს მოსულიყო, მაგრამ უარესი დაემართა, უარესად დაიბნა, შეშინდა, აკანკალდა როცა ვიღაც ზურგიდან აეკრო პირზე ხელი ააფარა, მეორე კი მუცელზე შემოაჭდო და კორპუსის ყველაზე ბნელი წერტულისაკენ გაათრია, მთელი ძალით ეწინააღმდეგებოდა მაგრამ ძლიერი და უხეში ხელების წინააღმდეგ ვერაფერს გახდა, ისე აიტანა შიშმა რომ ცრემლები გადმოსცვივდა და მთელი სხეულით აკანკალდა, ეგონა რომ მისი გაძარცვა უნდოდათ, ცდილობა ეკივლა მაგრამ ამაოდ, ძლიერ ხელს თავი ვერ დაახწია, როცა ისეთ ადგილას გაათრია მოძალადემ სადაც უკუნითი სიბნელე იყო
მოულოდნელად ყურში ჩასჩურჩულა გაგიჟებულ გოგონას
-დაწყნარდი მე ვარ-მიას თვალთ დაუბნელდა, ისედაც ვერაფერს ხედავდა შიშისა და სიბნელისგან და უარესი დაემართა, ძალა გამოეცალა, სუნთქვა გაუჩერდა წამიერად და გონება გაეთიშა, მისი ტვინი ვერ წყვეტდა რა ჯობდა ახლა მისთვის მართლა მძარცველი რომ მდგარიყო მის უკან თუ ეს არანორმალური
ცოტნე, მიას მისი ხმის გაგმონებაზე უარესი დაემართა და აზრზე რომ მოვიდა უფრო მეტად სცადა წინააღმდეგობის გაწევა -მშვიდად-ცოტნემ უფრო მეტად მიიმკრო სიფრიფანა სხეული და ისევ ყურში ჩასჩურჩულა -მე შემიძლია მთელი ღამე ასე გავატარო მაგრამ მგონი შენ არ გინდა
ასეა?-მიამ თავი დაუქნია -ხელს გაგიშვებ მაგრამ თუ იყვირებ იცოდე დაისჯები-დაემუქრა და პირიდან ააცალა ხელი, მია ჯერ იფიქრა ეკივლა მაგრამ გადაიფიქრა, ახლა მართალა ეშინოდა
მისი -მეორე ხელსაც გაგიშვებ მაგრამ გაქცევას თუ ეცდები ამ შემთხვევაშიც დაისჯები-დაემუქრა ისევ და ხელი გაუშვა, მია მაშინვე მისკენ შეტრიალდა და სახეში გაარტყა ხელი მთელი ძალით, სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა, ართამანეთს თვალებში ჩააცქერდნენ, სიბნელის მიუხედავად მაინც კითხულობდნენ ერთმანეთის გრძნობებს თვალებში
-გაგიჟდი?-უყვირა მიამ
-ხო გავგიჟდი შენ გამაგიჟე-უთხრა ცოტნემ არეული ხმით და მიასკენ გადადგა ნაბიჯი
-არ გაბედო და არ მომეკარო-უთხრა მკაცრი ტონით
-ჩემი მოკარების ასე ძალიან რატომ გეშინია? ჩემი გეშინია თუ საკუთარი თავის? გეშინია თავი არ დაკარგო-იღიმის ცოტნე
-ავადმყოფი ხარ-ზიზღით ეუბნება მია -გაგა სადაა? რამოხდა თქვენს შორის?
-გაგა? ვინ გაგა ალბათ შენი სირ. ყოფილ შეყვარებულს გულისხმობ? დაივიწყე!
-რას ბოდავ? ყვირის მია მაგრამ ხვდება რომ მშთან ლაპარაკს ამ ეტაპზე აზრი არ აქვს და გვერძე ტრიალდება, ნაბიჯს დგავს საწასელად ემზადება მაგრამ ცოტნე მაჯაში ავლება ძალიან უხეშად ხელს და თავისკენ აბრუნებს გოგონას, მეორე მაჯასაც უჭერს დაბნეულ მიას და აიძულებს უკან უკან წასვლას, მია მწარედ ასკდება კედელს ბეჭებით, მაგრამ ტკივილს ვერ აღიქვავს გონება რადგან ცოტნე ხელებს თავს ზემოთ უჭერს და მის აკანკალებულ სხეულთან ისე ახლოს დგება რომ გოგონას თავგზა ერევა, ცოტნეს გამაბრუებელი სუნამოს და ალკოჰოლის სურნელის მძაფრი ნაზავი მიას ცხვირს უწვავს, მხოლოდ ახლა გრძნობს მისი სხეულიდან წამოსულ სიმხურვალეს, მხოლოდ ახლა უჭირს მზერა გაუსწოროს მის ცისფერ გამომწვევ თვალებს, მხოლოდ ახლა წვავს მისი ცხელი სუნთქვა, რომელიც სახეზე ეფრქვევა, მხოლოდ ახლა იწყებს გული ისეთ გამალებულ ცემას რომ მია ყველგან შეიგრძნობს გახშირებულ პულსაციას, გრძნობს როგორ შხუილით იწყებს სისხლი მოძრაობას გაყინულ ძარღვებში, სუნთქვა უხშირდება რადგან ჰაერი არ ყოფნის, ისეთი შეგრძნება აქვს თითქოს იხრჩობა
-ვგრძნობ-ცოტნე მის ტუჩებთან ახლოს
ჩურჩულებს -როგორ ვმოქმედებ შენზე
-ხელი გამიშვი-ცოტნეს ხმას გონს მოყავს მია და საკუთარ სხეულს ეწინააღმდეგება რომელსაც ტკივილის მიუხედავად არ სურს მასთან განშორება
-აღიარე რომ შენც იგივე გემართება, რაც მე შენთან შეხებისას
-მთვრალი ხარ-მია თვალებში უყურებს და სიბნელეს მიჩვეული თალით კარგად ამჩნევს მის სახეზე შეპარულ ღიმილს
-დალეული-უსწორებს სიტყვას და ცხელ ვნებიან ტუჩებს მის გაფითრებულ ცივ ტუჩებს აწებებს, დაბნეულობა, შიში, ზიზღი, სიძულვილი, ბრაზი ბოღმა, სასოწარკვეთა, ყველა საშინელი გრძნობა და ემოცია ერთად ფეთქდება მიას მთრთოლარე სხეულში მაგრამ არა ცოტნესადმი არამედ საკუთარი თავისადმი, რადგან ეს კოცნა არის ყველაზე გიჟური და ვნებიანი, ყველაზე განსაკუთრებული და სასიამოვნო, ყველაზე ამაღელვებელი და გრძნობებით სავსე, შეწინააღმდეგება არ სურს სხეულს მაგრამ არ ემორჩილება გულს და ჯიუტად ცდილობს თავი დაახწიოს მის ვნებიან ტუჩებს, მაგრამ თავდავიწყებამდე მისული ცოტნე წინააღმდეგობისდა მიუხედავად ჯიუტად არ შორდება სასურველ ტუჩებს
-ამის დედაც -იღრინება ცოტნე როცა მია კბილებს აჭერს გამეტებით ქვედა ტუჩზე და სისხლის გემო უფუჭებს სასიამოვნო მიასაგან დატოვებულ ტკბილ
გემოს -მია -ცოტნე ხელებს მაინც არ უთვისუფლებს
-გეყოფა გამიშვი-მია ცდილობს ხელები დაიხსნას
-არ გაგიშვებ-ჩურჩულებს ცოტნე კვლავ მის ტუჩებთან
-არ გაბედ...-სიტყვა არ აქვს დამთავრებული რომ ცოტნე კვლავ მის ტუჩებს წვდება, ამჯერად უხეშად ძლირად მომთხოვნად კოცნის მია სისხლის გემოს გრძნობს და ცდილობს გაექცეს მის ტუჩებს, ცოტნე მალევე წყდება მის მიას ბაგეებს და თვალებში აჩერდება
-აი ნახავ ჩემი გახდები-აუბნება იცნაური ჩაბარდნილი ხმით და სიბნელეში უჩინარდება ისე თითქოს არც არსებულა.
თავგზააბნეულმ გოგონამ მთელი ღამე გაათენა იმაზე ფიქრში თუ რა მოხდა ცოტნეს და გაგას შორის, რატომ ელოდა ცოტნე სახლის წინ და რატომ არ მიაკითხა გაგამ, რატომ არ დაუკავშირდა აქამდე, იმაზს ფიქრს კი ვერ ბედავდა თუ რატომ მოქმედებდა მასზე ცოტნეს სიახლოვე ასე