სიყვარული ან პირიქით

ყოველ დღე ვუყურებ ეზოში როგორ რგავს ყვავილებს. მერე სარწეველა სკამზე ჯდება და ფიქრობს. ბევრს ფიქრობს.
იმედია, ჩემზე.
ან იმედია, ჩემზე არა.
არ ვიცი, რა მირჩევნია. იქნებ, უკეთესიცაა თუ სრულიად მივიწყებულ მოგონებად ვიქეცი მისთვის. არ მინდა, გაიტანჯოს.
თმას ნაზად იწევს ყურზე, საკუთარ წარმოსახვას უღიმის და მერე ხვდება, რომ საერთოდ არ ეღიმება. იქვე ვდგავარ. შეშლილივით მივჩერებივარ მის თითოეულ მოძრაობას და ვითვლი, რამდენჯერ ამოისუნთქავს.
ის ისეთი მხიარული იყო.
ზოგჯერ მგონია, რომ ფირუზისფერ თვალებზე ნისლი გადავაკარი და ყველა ბედნიერება ჩავუწვი, რისი განცდაც შეეძლო. უცნაურები ვართ კაცები, სისულელეეს ვაკეთებთ იქამდე, სანამ გვპატიობენ და გვგონია, რომ სამუდამოდ გვაპატიებენ.
ერთ მშვენიერ დღეს, უკანასკნელი სისულელის თქმისას, აღმოაჩენ, რომ დამთავრდა. პატიების ლიმიტი ამოიწურა.
მერე დავეხეტებით.
მათ ფანჯრებში ვიხედებით,
მათ ეზოებში ვუცქერთ გაკვირტულ ყვავილებს.
მათ თვალებს ვაკვირდებით და ღიმილს ვდარაჯობთ.
ღიმილი ისეთივეა, მაგრამ ჩვენი აღარ ჰქვია.
მოულოდნელად, ავდექი და დავსნეულდი. მონატრებამ დამაავადა. ისე მომენატრა, თითქმის გადავირიე და თან იმანაც გადამრია, რომ ყველა განშორების მიზეზი მე ვიყავი.
ერთხელ, ქუჩაში მიდიოდა.
მხოლოდ იმას ვხედავდი, ყვითელ ბერეტსა და ხილის ჩანთაში ჩალაგებულ მანდარინებს როგორ უხდებოდა მისი ცისფერი თვალები. ვიფიქრე, სადამდე შეიძლება ეს სისულელე გავაგრძელო-თქო და მივუახლოვდი, მივესალმე. მივესალმე, როგორც ჩვეულებრივი მეზობელი
ან როგორც დამნაშავე.
წამით გაშეშდა. ჩემკენ მოიხედა, თუმცა თვალი არ გამისწორა. არ ვიყავი ღირსი. არაფერი უპასუხია. ასე იდგა რამდენიმე წუთს და გზის გასაგრძელებლად, ძალას ეძებდა.
მე კი ცხოვრების გასაგრძელებელი ძალა სრულიად გამომცლოდა.
- ვიცი, რომ გეზიზღები - აღმომხდა ნაცემი ბავშვივით.
- ეგ მსუბუქი ნათქვამია - იმხელა ენერგია ჩადო ამის წარმოთქმაში, სჯობდა, ისევ დუმილით დავეტანჯე.
თან იცით რა გამეხარდა? ადამიანს თუ წიხლზე ჰკიდიხარ, შენი ზიზღიც ეზარება და სიყვარულიც.
ვიფიქრე, სანამ ვერ მიტანს, ეგებ, ჯერ კიდევ არაა ყველაფერი გვიანი-თქო.