როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 24)
სამმა თვემ მძიმედ ჩაიარა, სახლში დაბრუნებულებს უფრო მეტი საზრუნავი დახვდათ. გიორგი რეაბილიტაციას გადიოდა, თითქოს სიარულს თავიდან იწყებდა. ნინიამ სამსახურს თავი დაანება, მუცლით მაინც ვეღარ ვახერხებო და დღის პირველ ნახევარს ძმასთან ატარებდა. სკოლის შემდეგ კი ნათია პირდაპირ იქეთ მიდიოდა და ნინიას ათავისუფლებდა. პირველი თვე განსაკუთრებით მძიმე იყო, გიორგი გულთან არავის უშვებდა, ტკივილს და ცუდ ხასიათს არავის ანახებდა, ყველა გვერდით ედგა, მაგრამ თითქოს არ იხსნებოდა. ჩუმად იტანდა ყველაფერს და თავისსავე გულში იმარხავდა. ამაზე ორმაგად წუხდა ნათია და ნინიასთან ერთად ფიქრობდა რა შეიძლებოდა ბიჭისთვის გაეკეთებინათ. სამწუხაროდ ხსნა არსაიდან ჩანდა. -როგორ გგონია, ასე ჩემთან დარჩენა შეიძლება?_ფრთხილად შეაპარა ერთ საღამოს გოგოს. -ასე როგორ? -საქმროსთან რჩები სამი თვეა და ეს ყველამ იცის, ხალხი რას იტყვის._თითქოს კედელს ელაპარაკებოდა ისე ამბობდა გიორგი სიტყვებს და გოგოსთვის თვალებში შეხედვას ვერ ბედავდა. -გინდა რომ წავიდე?_ხმადაბლა ამოილაპარაკა ნათიამ და გულით ეცადა არ გაღიმებოდა გიორგის ცოდვილობაზე. -წახვიდე? არა არა, ღმერთო უკუღმა ვლაპარაკობ, მე უბრალოდ ... პირიქით. ჯანდაბა, დაივიწყე_ხელი ჩაიქნია ბიჭმა და ტელევიზორის პულტს სტაცა ხელი. -რა საყვარელი ხარ_სიცილი ვეღარ შეიკავა ნათიამ. -მე უფრო ბოთეს ვიტყოდი_ღრმად ამოიხვნეშა ბიჭმა და კარს გახედა ვიღაც რომ აკაკუნებდა. -საყვარელი ბოთე_სიცილით გააღო კარი და სახეზევე შერჩა გამომეტყველება. -დედა_ამოხვნეშას გავდა სიტყვა -შეიძლება?_თავ აწეულმა გადმოაბიჯა პირდაპირ ზღურბლზე. -იმის მიხედვით, თუ რისთვის მოხვედი_ბუტბუტით მიკეტა კარი ნათიამ და წამებში გაუგზავნა გიას შეტყობინება. -როგორ ხარ?_ქალიშვილს გამოხედა და თითქოს არც შეიმჩნია ხელჯოხით ძლივს წამომდგარი გაღიმებული სასიძო. -კარგ..... -აქ დარჩენას როდემდე აპირებ? ხალხს როდემდე აალაპარაკებ?_არც აცადა ქალიშვილს ნათქვამი დაესრულებინა. -რაა? -რაც გაიგონე, უკვე სამმა მეგობარმა მომილოცა შენი შვილი გავიგეთ სადღაც ჩასახლდაო. -აქ ამიტომ მოხვედი დედა?_ნელნელა სიბრაზე ეპარებოდა ნათიას -დიახ და სხვათაშორის ამისთვის ორი მარშუტი გამოვიარე, აქეთ ბინები თუ იყო და ხალხი თუ ცხოვრობდა არც მეგონა_დივანს დახედა დასაჯდომად მაგრამ წარბ აწეულმა გადაიფიქრა. -დედა საერთოდ კარგად ხარ? აქ ასე სალაპარაკოდ მოხვედი? ოთხი თვეა არ გვისაუბრია და ესაა რისი თქმაც გინდა?_ხმასაც ვეღარ აკონტროლებდა უკვე ნათია. -და რა გინდა რომ გითხრა? ისე უსახლდები ვიღაც ბიჭს და უხტები საწოლს არანაირ სტატუს არ ატარებ და გინდოდა მამაშენივით მეც ხელი გადამესვა შენთვის? საერთოდ იმხელა კაცი რას ფიქრობს? ასე შეიძლება? ღიმილ შეყინული იდგა გიორგი, ფეხების და სხეულის ტკივილს ვეღარ აღიქვამდა, გაოცებული ეყრდნობოდა ჯოხს და წარმოდგენა არ ქონდა უნდა ჩარეულიყო, ეთქვა რამე თუ რა ხდებოდა საერთოდ, მისთვის არავის უხსენებია თუ ნათიას და დედამის ასე გაურთულდათ ყველაფერი. -შენ ხომ ყოველთვის სხვების ნათქვამს აქცევ ყურადღებას, ერთხელ მაინც მოხვედი და მოგვიკითხე? იკითხე რა გვჭირდებოდა ან გიორგიმ როგორ შედეგს მიაღწია? -მამაშენიდან ვგებულობდი_მაინც არ თმობდა პოზიციებს ქალი. -მადლობა დედა, სამაგალითო ხარ, იცი რა? თუ ოდესმე უფალმა საშუალება მომცა და დედა გავხდი, შენ იმის მაგალითად მეყოლები როგორი არ უნდა ვიყო_მთელი ხმით იკივლა ნათიამ და ქალის გაფართოებულ თვალებზე ცრემლები წამოუვიდა. -ახლა კი გამოაღე ეს კარი და უკანაც იმ ორ მარშუტს გაყევი რითიც აქამდე მოხვედი. -ნათი რა ხდება მამა_აქოშინებულმა შემოაღო კარი გიამ. -ეს ქალი აქედან წაიყვანე და თუ ოდნავ მაინც გიყვარვარ აღარასოდეს დამანახო, დედა აღარ მყავს._ატირებულმა ამოიღნავლა და ცრემლებით ამოვსებული თვალებით იმედგაცრუებულმა ახედა მამას. -კარგი შვილო, კარგი, დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება_თავზე აკოცა ქალიშვილს და გაშეშებული ქალი ლამის ძალით გაიყვანა სახლიდან. კარების მიხურვა და ნათიას მუხლებზე დაცემა ერთი იყო, მთელი გულით ამოიტირა გასაჭირი და წამში იგრძნო მოხვეული მკლავები სხეულზე. -შენთვის დახრა არ შეიძლებააა_ტირილს ვერაფრით წყვეტდა და ბიჭის მკლავებში ჩამალვას ცდილობდა. -ხოო, ახლა მაგის მეტი პრობლემა არ გვაქვს_ამოხვნეშით უპასუხა და მონოტონურად დაუწყო თავზე ხელის გადასმა. რამდენიმე წუთი დასჭირდა ნათიას გონზე მოსასვლელად, ჯერ კიდევ სლუკუნებდა დივანზე რომ გადაინაცვლეს. თმები მოაშორა სახიდან ბიჭმა და ჯერ კიდევ აცრემლებულ თვალებში ჩახედა. -რატომ არაფერი მითხარი? -გიორგი ამის დრო იყო? მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი როგორ გადამერჩინე. -სახლიდანაც ჩემს გამო წამოხვედი ხომ? თავიდანვე მიმალავდი. -სახლიდან მისი ხედვის გამო წამოვედი, ნებისმიერზე ასე იტყოდა. -ნებისმიერზე არ იტყოდა და ეს შენც კარგად იცი. მე არ ვუნდებვარ შენს გვერდით. -მოდი მაშინ ციმაკურიძეს დავურეკავ კარგი? იდეალური სიძე ის იქნება, გადაულოცე ჩემი თავი და დედაჩემიც კმაყოფილი დარჩება. ოფიციალურად მაინც არ დავქორწინებულვართ, დავურეკავ და ვეტყვი ჩაგივარდები მუხლებში და მიმიღე უკანთქო_ხმას აუწია ნათიამ. -ეს ციმაკურიძე საიდანღა გამოჩხრიკე? კიდევ დაგირეკა?_წამში გაიღვიძა გიორგიში ეჭვიანობამ. -ღმერთო ჩემი ნათქვამიდან მხოლოდ ეს გაიგე?_უკმაყოფილოდ ამოიზმუვლა ნათიამ. -ჰმ, ციმაკურიძე, ეგ თმა გადავარცხნილიღა მაკლდა ახლა, მომიშხამე ხასიათი. -ისე ხო გვქონდა არაჩვეულებრივი. -უბრალოდ ვერ ვხვდები რატომ მიმალავდი. -არ გიმალავდი, სათქმელი დრო არ იყო. -და რა უნდა ვქნათ?_ისევ ნათიას გახედა ბიჭმა. -ხომ იცი, რომ ... -რომ რა? არაფერს დამაძალებ? ჩემსა და დედაჩემს შორის არ ჩადგები? შენ განზე გადგები და თავს დამანებებ?_ტირილის მეორე პარტია ეწყებოდა ნათიას -რა სისულელეა, სერიალში ვართ? არ დაგაძალებ კი არა ხვალ დილით ადგები და ეკლესიაში გამომყვები_სხვათაშორის ჩაილაპარაკა და ტელევიზორში სხვა არხზე გადართო. -ვერ გავიგე?_ტირილი წამში შეწყვიტა ნათიამ. -ჯვარს დავიწერთ_ბეჭები სხვათაშორის აიჩეჩ გიორგიმ. რამდენიმე წამში სახლში სიცილის ხმა ისე ხმამაღლა გაისმა გაოცებულმა მოიხედა უკან. -ხელის თხოვნა და ნიშნობა ხომ გვქონდა შოკი, მაგრამ აი ჯვრისწერამ ყველა და ყველაფერი გადაწონა_ნერვებს ატანილი მთელ ხმაზე იცინოდა ნათია და ვერაფრით ჩერდებოდა. -ახლა ვიფიქრებ, რომ ხეიბარს უარს ეუბნები_საცოდავი სახე მიიღო გიორგიმ და ქვედა ტუჩი გადმოაბრუნა, ამაზე უარესად აუტყდა სიცილი ნათიას -მაიმუნო, როცა უარი უნდა მეთქვა მაშინ არ დავფიქრებულვარ წამით და ახლა ვინ გადამათქმევინებს?_კალთაში ჩაუჯდა ბიჭს და კისერზე მოხვია ხელები. -მიდი ნინის დაურეკე._მობილურისკენ ანიშნა მანაც. -აუუ, მაგისი ამბავი რომ ვიცი პირველს ახლა იმას მეტყვის დაელოდე სანამ სრულფასოვანი პირველი ღამის შანსი არ გექნებაო_სიცილით აკრიბა ნათიამ ნაცნობი ნომერი. -და ვინ თქვა რომ არ გექნება? ნაოპერაციები ვარ დავარდნილი და უუნარო კი არა_სასურველ ტუჩებს დაწვდა გიორგი და წამში დაიპატრონა, სულ ტყუილად გაყვიროდა ნინი ტელეფონში ალო ნათია რა ხდებაო, მისი იმ წუთას ნამდვილად არავის ესმოდა. აღელვებულმა გაიღვიძა დილით ნათიამ. დღეს ჯვარი უნდა დაეწერა საყვარელ კაცზე და გულისცმა სამმაგად ჰქონდა გაზრდილი. სკამზე გადადებულ თეთრ კაბას მისწვდა მისი მზერა, გაეღიმა და იმ წუთსავე გაღებულ კარში უკვე გამოწყობილი ნინია და ნინი გამოჩნდა. -აბა პატარძალო, ხომ არ გადაიფიქრე?_სიცილით დაანახა ულამაზესი ფერადი გიფსოფილას თაიგული მეჯვარემ. -ღმერთო ზუსტად ისეთი ფერადი და ულამაზესია როგორიც მინდოდაა_წივილით წამოფრინდა ნათია. -აბა, დროა დავიწყოოთ_ტაში შემოკრა ნინიამ და მოტკეცილ კაბაში, კარგად გამოკვეთილ მუცელზე გადაისვა ხელი.-ბიძია უნდა გავაგიჟოთ_წარბების თამაშით გახედა ახითხითებულ გოგონებს და ნათიას მომზადებას შეუდგა. --------------------------- მაპატიეთ, წარმოდგენა არ მაქვს რა გამოვიდა, ეს დღეები ცოტა საგიჟე მქონდა. შემდეგი თავი დასასრულია და ყველაფერი აიხსნება ნელნელა, დიდი მადლობა რომ მამხნევებთ, ასეთ თბილ სიტყვებს მეუბნებით და ჩემთან ხართ <3 |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.