გამარჯობა! იმედი მაქვს კარგად ხართ და ჯანმრთელად ხართ ყველა არ ვიცი გახსოვართ თუ არაა და შეამჩნიეთ თუ არაა მაგრამ ძალიან გადავიკარგე ვიცი ;დ არადა მართლა ძალიან მომენატრეთ. მომენატრა ემოციები კომენტარის კითხვებით რომ ვიღებდი ხოლმე. ისტორია არ არის ახალი, შესაძლოა წაკითხულიც კი გაქვთ თუმცა ცოტა ნერვული ტრამვა მივიღე რომ წავიკითხე, მეთქი მოდი შევასწორებ რაღაცეებსთო და მოკლედ შეძლებისდაგვარად ვეცადე გამართვას და რაღცების შეცვლას.გამეხარდება თუ მოგეწონებათ. მოკლედ იმედი მაქვს ოდნავ მაინც გესიამოვნებათ წაკითხვა. (კომენტარები ისევ გამახარებს)
.................................................................................................................................

ღამის ოთხი საათი სრულდებოდებოდა. მაშინ როცა ყველას მშვიდად ეძინა, ერთ-ერთ საავადმყოფოში, საოპერაციო ოთახში ექიმები ცდილობდნენ დაეხსნათ სიკვდილის ბრჭყალებიდან ავარიისგან, მძიმე ტრამვებით შესული პაციენტი.მდგომარეობა უკიდურესად მძიმე იყო,ოპერაციის მიმდინარეობისას პაციენტის გული ორჯელ გაჩერდა.
სიკვდილის სუნით გაჟღენთილ თითქმის ცარიელ დერეფანში, კედელზე მიყრდნობილი ძლივს წარმოთქვამდა ლოცვას,ტირილისაგან თვალებჩაწითლებული ქალი,უკვე ცრემლიც კი გაშრობოდა, ხმაჩავარდნილი მოთქვამდა
-გადამირჩინეთთ,არ დამღუპოთ-ნერვიულად ირწეოდა და ხელში მოქცულ ცისფერ პერანგს ყნოსავდა..
-დე გთხოვვ, წყალი მაინც დალიე კარგად იქნება, აი ნახავ აქედანაც დააღწევს თავს გადარეული ვაჩე, რომ გაიღვიძებს ვეჩხუბები, ასე რომ გვანერვიულა ძალიან ვეჩხუბები- სუსტი მკლავები მოხვია გოგონამ კუთხეში ჩაკეცილ ქალს და თავზე აკოცა და ცრემლები წამოუვიდა
-გამოიღვიძებს... კარგად იქნებაა...კარგად იქნება ჩემო ლამაზო, აი ნახავ-ფრთხილად წამოაყენა წყალი მიაწოდა ერთიანად ფერ დაკარგულ ქალს, მერე მამაკაცს მიუბრუნდა რომელსაც თვალები ერთ წერტილზე ჰქონდა გაშტერებული, დიდი ტკივილი იგრძნობოდა მის თვალებში, არ ამბობდა არაფერს სიტყვებით თუმცა მისი მზერაა ყველა სიტყვაზე მეტად მიახვედრებდა ადამიანს მის სულის ტკივილს
-მაა გთხოვვ ასე ნუ ხარ, ნუ ნერვიულობ, მალე დასრულდება, ყველაფერი კარგად იქნებაა, ლოყაზე აკოცა და მოეხვია.
-რატომ აღარ სრულდება ეს ოპერაცია მეგი
-მალე დასრულდებაა...მალე ყველაფერი კარგად იქნება...- ჯიუტად იმეორებდა,თითქოს ამით აღწევდა თავს ცუდ ფიქრებს. დილის ოთხ საათზე დასრულდა ოპერაცია.დაღლილი მზერით გამოვიდა ექიმი საოპერაციოდან, წამებში მასთან გაჩდნენ ყველანი,ექიმს ირგვლივ ოჯახის წევრები შემოეხვივნენ
-როგორ არის ექიმო- დაზარალებულის დამ, მეგიმ შეშინებული გახედა ლურჯ ფორმაშ გამოწყობილ ექიმს
-რთული ოპერაცია იყო თუმცა პაციენტის გადარჩენა შევძელით, დეტალურ ინფორმაციას უფრო ზუსტად ჩემი ასისტენტი მოგაწვდით.-ოდნავ ღიმილი შეეპარა მის მზერას და ადამიანთა სიმრავლეს მალევე დააღწია თვი. ყველამ ამოისუნთქაა
-მადლობაა ღმერთს- გახარებულმა ამოთქვა მართამ და იქვე მდგომ მეუღლეს მოეხვია-
ორი დღე დატოვეს რეამინაციაში,შემდეგ პალატაში გადმოიყვანეს და მალევე მოვიდა გონს, ერთი შეხედვით ყველაფერი რიგზე იყო, მაგრამ მორე ჯოჯოხეთი მაშინ დადგა როცა ვაჩემ გავლა ვერ შეძლო, ვერ გრძნობდა კიდურებს,ექიმების შიში გამართლდა,ჯერ მძიმე ოპერაციას აწერდნენ ამ ყველაფერს, თუმცა დეტალური გამოკვლევებით დადასტურდა ის რისიც ექიმს ყველაზე მეტად ეშინოდა, ვაჩე ვერ გაივლიდა, წელს ქვემოთ მოწყდა ზურგის ტვინი დაუზიანდა, მდგომარეობა მძიმე იყო,არავინ იცოდა გაივლიდა თუ არა საერთოდ ოდესმე.სწორედ ამ დღიდან და ამ მომენტიდან აირია ყველაფერი. ეს იყო ცხოვრების ახალი ეტაპი, ბევრი ტანჯვით, სასოწარკვეთ, იმედგაცრუებით სავსე...
"მკურნალი"
-ანასტასიაა გაიღვიძე დაგაგვიანდა- დილიდან გაისმა ოთახში თათულის ხმა, ეს ხმა საკმარისი იყო ორჯონიკიძის ქალბატონის გამოსაფხიზლებლად,ძილბურანში მყოფი წამოიზლაზნა საწოლიდან და აბაზანისკენ თვალებ დახუჭული გაფრატუნდა.
-ასე მალე როგორ გათენდა გათენდა... -სახეზე ცივი წყალი შეისხა და ოდნავ შეფხიზლდა- ჯანდაბა! მემგონი მაგვიანდება! სამსახური! - ტვინმა რეფლექსური მუშაობა განაახლა, ქარბორბალასავით გავარდა აბაზანიდან და სასწრფოდ მობილურის მოძიება დაიწყო,ძლივს იპოვნა ლეიბის ქვეშ.
-გიპოვნე- უკვე საწოლზე წამომჯდარი საწოლიდან გადმოსვლას ლამობდა,სრულიად მოულოდნელად ფეხი საბანში აეხლართა,წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა და იატაკზე გაიშოტა.ცივ იატაკს ისე მწარედ ჩაეხუტა სხეული აეწვა, უკმაყოფილი სახით წამოდგა თავის ზელვით
-რა ხდება? ომი დაიწყოოო? დაგვბომბეს?-ოთახში მაშო შემოვარდა, აწითლებული უნცროსი და რომ დაინახა რა თქმა უნდა უკვე გადახარშა რაც მოხდა,
-ლამის სამზარეულოს ჭერი დამემხო თავზე ანასტასია- სიცილი ვეღარ შეიკავა და ლამის თვითონაც დაბლა დაწვა ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა ანას.
-რა გაცინებს ნეტა ვიცოდე?... დედას ბრალიაა იმან დაიწყო დაგაგვიანდებაო, არადა სად მაგვიანდება ჯერ 8 საათია, არ იცოდეთ მაინც ჩემი პანიკები, ასე შეიძლება.-ბუტბუტით დაიწყო სააბაზანოსკენ სვლა.
-ტასო ნელაა კარი..-სიტყვა არ დაასრულებუნა მაშოს, ამჯერად სააბაზანოს იატაკზე გაემხო--ღიაა კარი არ მიჰკრა გვერდი- თავზე დააჩერდა და ისე დაასრულა დაწყებული ფრაზა, წამოდგომაში მოეხმარა.
-რა კარგ დროს მითხარი, ვაიმე დედააა...-გვერდი დაიზილა და ლამის ტირილი დაიწყო
-რა ხდებაა შვილო, რემენტი დაიწყეთ რა რახა-რუხია- კოტემ გაკვირვებულმა შემოჰყო ოთახში თავი
-ტასომ გაღებულ კარს მხარი მიკრა და იატაკს ემთხვია მამა, ისეთი არაფერია,
-ტასოოო, კარგად ხარ შვილო?
-მშვენივრად ვარ მამა, ძალიან კარგად,-თმა გაისწორა და საბოლოოდ წამოდგა -უნდა ვიბანაო, სიცილი არ გაბედოთ, რომ გამოვალ დავიწყებული იყოს ეს ამბავი იცოდეთ!- გვარიანად დაჟეჟილმა აბაზანის კარი მიიხურა.
დილა აშკარად ცუდად დაეწყო, განერვიულებული დაჯდა ოჯახთან ერთად საუზმეზე,
-რა სახით ზიხარ კარგად ხარ?
-მნიშვნელივანი დღეა,მე კიდე დილა სააშინლად დავიწყე,კარგად როგორ უნდა ვიყო კოტიკო
-დაწყნარდი ყველაფერი კარგად იქნება, მოუხერხებელი კი ხარ მაგრამ ზოგჯელ ხომ გიმართლებს არა
-მადლობა მამა რა კარგად მამშვიდებ
-კაი რაა ტა მაიას ევასები მაგრად, აგიყვანს აუცილებლად.-ყავა მოსვა მაშომ და დას გახედა.
-მარტო დავასება არ კმარა მაშო
მაშინ სანერვიულად გაქვს საქმე-ჩაიფხუკუნა და ფეხზე წამოდგა
-ნაშვილები ვარ??? რანაირი და ხარ, ოდნავ მაინც არ უნდა გამამხნეო მაშო, საერთოდ რა ევასები? რა სიტყვებით მეტყველებ?
-გამშვიდებ, რა ვქნა მეტი, და ჩემს მეტყველებას რაღას ერჩი?
-გოგოებო, კარგით გეყოთ ჩხუბი-საუბარში ჩაერთო თათ-ტასო ნუ ღელავ აუცილებლად აგიყვანს მაია, მაშო შენ კიდევ სწრაფად აიღე ჩანთა გაგვიანდება.
-არის ამხანაგო დედა-ლოყაზე აკოცა დ სიცილით აირბინა კიბეები.
-ტასო მამი მე გაგიყვან არ გინდა?
-არა. ჩემით წავალ ჯობია მა.შენ დედას მიხედე- ტოსტის ჭამას მორჩა და დაბნეული წამოდგა-აბაა ოჯახობაა თუ ამიყვანეს დღეს მოვალ თუ არა და მიხილავთ მაშინ როცა მზე დასავლეთიდან ამოვა,ბნელი ნათელს შობს და ასე.. მეზარება გაგრძელება
-დროებით და ჭკუით ტასუნა.
ჩანთა აიღო,თეთრი კედები ჩაიცვა და გაჩერებისკენ დაიძრა.
-კიდევ რაღაც სასწაული მოხდება დღეს ვგრძნობ-სახლიდან გასულს თვალი გააყოლა მაშომ,
-მის ნერვულ სისტემას კიდევ შენი გაღზიანება უნდა, ისედაც მემგონი ძალიან შესუსტებული აქვს.-გაიცინა კოტემ და ქალიშვილს გახედა.-ისე მაგას მეც ვგრძნობ
-რა ბოროტები ხართ ორივე მამა-შვილი, ეს რა საქციელია-გაბრაზებულმა თათამ,გამოჰყო თავი სამზარეულოდან.
კლინიკაში მშვიდობით მიაღწია,თუმცა რამენიმე ხანს ექიმის კართნ ლოდინი დასჭირდა, გადმოსცეს რომ სასწრაფო საქმეზე იყო გასული და უნდა მოეცადა. კაბინეტის წინ ვერ გაჩერდა ამიტომ ნაცნობი კაფეტერიისკენ გასწია სამუშაო ნერვიული ფონის ჩაით გადატანა გადაწყვიტა რატომღაც. საყვარელი ჩაი შეიძინა,კმაყოფილი მოიქცია ფინჯანი თითებს შორის და კუთხეში მდგარი მაგიდისკენ დაიძრა.ჩაის სურნელი მის ყნოსვის ორგანოს წვდებოდა, უკვე გრძნობდა მის სასიამოვნო და ამავე დროს საყვარელ გემოს, გადაავიწყდა სად იყო, ისიც დაავიწყდა უამრავი ადამიანი რომ ირეოდა ირგვლივ, რაღაცას არაბუნებრივად წამოსდო ფეხი,სრულიად გაუაზრებლად გადაემხო ვიღაცის ეტლს და ცხელი ჩაი ფეხებზე გადაასხა
-არა... სიზმარია...არ მომხდარაა-თავლებ დახუჭული ელოდა ყველაფრის დასრულებას თუმცა სულ ტყუილად, საშინელი ხმა ჩაესმა ყურებშ და ლამის სირცხვილისგან ჩამოდნა, იმდენად იყო დაბნეული გასწორება და ფეხზე დადგომაც კი ვერ მოიფიქრა.
-ეეე ვაჩიკო ნახე გოგოები ციდან გიცვივა, რაღა გაწუწუნებს?-
-კარგი ხედია ლუკა ვერაფერს ვიტყვი-გაიღიმა ბიჭმა-გოგონაა კარგად ხართ?- ლუკა გოგოსკენ დაიხარა
-ვაა ანასტასიააა შენ ხარ?უკვე იწვოდა სირცხვილისგან, ნატრობდა ნეტავ მიწა გასკდეს და ჩავქვესკნელდეო, ნაცნობი ხმა რომ გაიგო უკვე სუიციდზე დაიწყო ფიქრილუკას ხმაზე ძლივს მოტვინა რა პოზაში იმყოფებოდა, ნელა გასწორდა და ნერვიულად დაიწყო თმის წვალება თმა..
-ლუკაააა...-საცოდავი მზერით ახედა მასზე მაღალ სხეულს ...
-კარგად ხარ?
-ჩემი ჩაიი...-ჩაის ფინჯანი ცარიელი რომ დაინახა უნებურად წამოისროლა ეს სიტყვები, არადა სხვა რამის თქმა უნდოდა.
-თავი დაარტყა ამან?...-სავარძლიდან ამოხედა ჩაით შელამაზებულმა ახალგაზრდამ
-ვაიმე.. რა ჩაი... დიდი ბოდიში, ვწუხვარ არ მინდოდა,დაიწვით? გეწვით...-
-არ მეწვის, ვერაფერს ვგრძნობ, ...მკაცრად ამოთქვა ეტლში მჯდომმა და ეტლი გააგორა.
-მე ...
-დაწყნარდი ანა, არაფერიაა.
-მე არ მინდოდა არც ჩაის გადასხმაა და არც ის რომ ცუდად გამოსულიყო, ვერ მოვიფიქრე, რა სულელი მარ-შეწუხებულმა მიირტყა თავზე ხელი და შავთვალებას გახედა.
-არაუშავს არ იდარდო მაგაზე, შენ ხომ კარგად ხარ ?რამე ხომ არ იტკინე?შენც დაიწვი?
-კი დავიწვი ოღონდ ჩაით არა, სირცხვილით
-დაივიწყე არაფერიაა... -სიცილით დახედა ლუკამ აწითლებულ ანას
-წადი გაყევი რააა, უშველე რამე
-კარგი კარგი... კარგად იყავი, არ ინერვიულო, შენი ამბავი რომ ვიცი, ამაზე ფიქრით უარესებს მოახდენ- ლოყაზე პატარა ბავშვივით უჩქმიტა და სიცილით გაჰყვა ეტლიანს უკან. საშინელ განწყობაზე დადგა, ისე მივიდა მაიას კაბინეტამდე ვერ გაიგო ვერაფერი, მხოლოდ მაშინ მოფხიზლდა როცა ნანატრი სიტყვები გაიგპ,საბედნიეროდ მაიამ მაინც აიყვანა და მთლიანად კოშმარულად არ გაგრძელდა დღე.
- იმ მოუხერხებელმა შარვალი დამისვარა-უკმაყოფილომ დახედა ჩაით დასვრილ შარვალს ვაჩმ
-რა საყვარლად დაიბნა შეამჩნიეე ვაჩიკოო
-ვერა. -ისე გახედა სიცილი სახეზე მიახმა ლუკას
-არ მოგბეზრდა? 100 წლის მოხუცივით რატომ იღრინები
-ლუკა სულ ერთი და იგივეს ნუ მეუბნები, გაჩუმდი და მოეხმარე შენს ხეიბარ ძმაკაცს, შარვალი მოაწოდე ან დამხმარეს დაუძახე..
-თავზე უნდა გადაევლო ის ჩაი
-საიდან იცნობ?
-აქ მუშაობს, უცნაური კია შენთან რომ არ გამოუშვიათ ჯერ.
-ერთი თვეა აქ ვარ, ყველა უსაქმურმა მიმკურნალა მის გარდა, ნამდვილად უცნაურია
-არადა ეს კლინიკა საუკეთესოა და ეს ჩემზე კარგად იცი შენ...
-მომაწოდე ეგ დ***ნული შარვალი!
-ნუ ღრიალებ! აჰაა.

სახლში ფრენა-ფრენით მივიდა.გახარებული ჩაეხუტა თათულის,
-ოჯახოო რეაბილიტოლოგი შვილი დაგიბრუნდთ.
-აგიყვანეს?-გახარებული გამოვიდა სამზარეულოდან თათია
-დიახ, უკვე ხვალიდან ჩავერთვები და პაციენტებს მივხედავ... იცი რა კმაყოფილია მაიააა, ჩემს პირად პაციენტთანაც მოგიწევს მუშაობაო
-ყოჩაღ მოუხერხებელო ქალიშვილო, ახლავამაყობ შენით.-თავზე აკოცა კოტემ
-მადლობა ბათ სახლში რატომ ხარ?
-არ ვმუსაობ შვილო, მომასვენოთ იქნებ, ორივე დედა-სვილმა რომ შემჭამეთ-
-კაი კოტიკო კაი ნუ ბუზღუნებ ხოლმე თუ კაცი ხარ
-ტაისა მამაშენი ვარ და ასე როგორ მომმართავ
-ვაიმე მამაა
-ტასოო მორჩი ღლაბუცს,ჩაის ხო დალევ? -ჩაიზე ის შემთხვევა გაახსენდა და სახე იცვალა
-რა მოდხა ანა?
-არაფერი, წავალ ვიბანავებ ჩი არ მინდაა.-კიბეები აირბინა, ისევ წამოწითლდა სახეზე,თან იმ ბიჭის სახე რომ ახსენდებოდა ჟრუანტელი უვლიდა.ცხელმა აბაზანამ მთელი დღის ნაგროვები დაძაბულიბა და დაღლილობა მოუხსნა უკან დაბრუნებულს თავის საწოლზე ქალბატონი მაშო დახვდა მოკალათებული.
-რა გინდა გოგო აქ? გული გამიხრთქე.
-უნდა ვისაუბროთ-შოკოლადები დაიწყო გულზე და ერთი მოკბიჩა.
-რაზე?
-დღის ამბები ბოლომდე არ მოგიყოლია, რაღაც სასწულუ მოხდა და შენ არ ამხელ
-მაშოოოო საიდან მოგაქვს?
-ანასტასია, მაინც ვერ დამალავ დიდხანს და მიდი ახლა
-ოოოო, ვიღაც ბიჭს დავეჯახე და ჩაი გადავასხი-ამოიფრუტუნა და ერთი ფილა შოკოლადი აართვა
-ვაიმე დედა.. მერე? გეჩხუბა? გცემა? რამე ცუდი გითხრა
-არა არაფერი მსგავსი.
-მოიცა ცივი იყო ის ჩაი?არ დაიწვა თუ სასწაულები არსებობს?
-არა, ის ბიჭი იჯდა საავარძელში, ფეხებს ვერ გრძნობდა, ყველაზე საშინელება ისაა რომ იმ ეტლზე გადავწექი, პირდაპირი მნიშვნელობით უკანალი ავუფრიალე სახესთან-საწოლზე გაიშხლართა და თვადაც გაეღიმა
-აი თურმე... წარმომიდგენია სიტუაცია-გაიცინა და თავზე დაუსვა ხელი
-მინდოდა მიწას ჩავეტანე... უსიამოვნებებს მაგნიტივით ვიზიდავ.
-კარგი მთავარია ხვალიდან რეაბილიტოლოგის ასისტენტი უმცროსი რეაბილიტოლოგი ანასტასია იქნები,იმას გააკეთებ რაც მართლა გამოგდის.
-ზოგჯელ ძალიან მამშვიდებ -ჩაეხუტა მაშოს და ლოყაზე ხმაურით აკოცა...
შემდეგ დილას ბევრად უფრო მობილიზებული, მშვიდი და ზომიერად ნერვიული წავიდა სამსახურში, თერაპიის განყოფილებაში პროფესიონალი ექიმის ქალბატონი მაიას ასისტენტი გახდა ეს კი ხუმრობა ნამდვილად არ იყო. ლურჯ ფორმაზე თეთრი ხალათი მოიცვა და მაიასთან ერთად დაესწრო თერაპიას, რა თქმა უნდა ეს არ იყო მისთვის უცხო, რამდენიმე წლიანი პრაქტიკა გავლილი ჰქონდა თუმცა ეს ერტი ნაბიჯით წინ წაწევა და მუშაობის დაწყება გახლდათ.
-ანასტასია, გუშინ რომ შევთანხმდით ერთ-ერთი პაციენტის მომვლელად შენ უნდა მიგაამაგრო, მაინტერესებს ხომ არაფერი შეცვლილა?
-არა ქალბატონოო მაია...
-შენი იმედი მაქვს როგორც გითხარი რთული შემთხვევაა, ფსიქოლოგიურად კრიზისშია,ერთი თვის წინ გადმოვიდა ჩვენთან ვაჩე ლეთოდიანი
-...გამიგია ექიმები და ექთნები ტერორში ჰყავსო,-ჩაიცინა მაგრამ მალევე დასერიოზულდა როცა მოტვინა სადაც იყო.
-კი ბევრი ექიმი გააგდო, შეაშინა ვერავინ იტანს,შენ განსხვავებული ხარ და იმედია შენ გაუძლებ,ვიცი შენი შესაძლებლობები და ამიტომაც განდობ ვაჩეს
-გმადლობთ ასე რომ გჯერათ ჩემი.
-მმაშინ წავიდეთ მოვინახულოთ.-კვლავ ერთად განაგრძეს გზა,კარზე დააკაკუნა, თვალებისს ცეცებით მიჰყვა ანასტასია უკან.
-ვაჩეე სად ხარ?
-აბაზანაში ვარ, ახლავე გამოვალ...
-დახმარებაა გინდა?
-არა.
-ისტორიას გაეცანი ანასტასია,
-კარგით, მაინტერესებს ვინაა ასეთი ეს ლეთოდიანი, ვერავინ რომ ვერ უძლებს -გაიღიმა გოგომ, ელოდა როდის გამოვიდოდა ვაჩე, ნუ როგორც ხდება ხოლმე წამლებისგან ოდნავ სახეშეცვლილ, ოდნავ არეული მზერის ადამიანს ელოდა, თუმცა რადიკალურად განსხვავებული ადამიანი აღმოჩნდა, მეტად დახვეწილი ლამაზი სხეულით და სიმპათიური ნაცნობი სახით, ტვინმა გადახარშა, აღადგინა ინფორმაცია და შეშინებული შეხტა.
-რა მოხდა აბაზანიდან მოჩვენება გამომყვა?-წარბებ შეკრულმა გადახედა ტასოს
-ვაჩე მორჩიი და გაიცანი ჩემი ახალი ასისტენტი და უკვე შენი ახალი ექთანი ანასტასია,
-კიდევ ერთი უშედეგოდ მებრძოლი შემოგვემატა,
-ვაჩე გთხოვ...
-მერამდენე გამოცვალე უკვე მაი?-ცოტა გაუკვირდა ანასტასიას ასე თავისუფლად რომ მიმართავდა ქალს ბატონი ვაჩე, თუმცა არ იმჩნევდა ამ გაკვირვებას.
-ვაჩე ისევ არ დაიწყო... ანასტასია გამოცდილი გოგონაა რომელიც დაგეხმარება,ნუ დაიწყებ შენებურებს და ადამიანურად მოექეცი,
-არაადამიანურად რომელს მოვექეცი?- ჩაიცინა. მზერა ანასტასიაზე გადაიტანა და აათვალიერა, იცნო, რათქმაუნდა იცნობდაა ირონიულად ჩაიცინა, არასასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა გოგოს
-კარგი კარგი, ახლა გავალთ, ჭკუით- გაშეშებული გამოვიდა ანასტასია, მაიას უსმენდა და ვაჩეს განრიგს იწერდა
-დღეს ოთხის ნახევარზე აქვს ვარჯიში
-გასაგებია
-ყოველ მეოთხე დღეს წყალზე უნდა გაავარჯიშოთ, ირაკლი მოგეხმარებაა ამაში მისი დამხმარე და ბაჩოც.
-გასაგებია.
-დანარჩენს წაიკითხავ, თუ რამე დაგჭირდეს კაბინეტში ვიქნები
-კარგით, ნახვამდის.-ფურცლებს ათვალიერებდა და მოსაცდელ ოთახში გავიდა ვინაიდან თავისუფალი დრო გამოუჩნდა შესანიშნავი მომენტი იყო ლეთოდიანის ისტორიას გაცნობოდა.ოთახში ნინო იყო, ვიღაც ახლად მოსულს უხსნიდა დიდი მონდომებით კლინიკის ამბებს, ღიმილით მიესალმაა ანასტასია მერე კი მშვიდად დაიკავა საკუთარი ადგილი, მაინც ესმოდ ანინოს ხმა
-ჩვენი კლინიკა საქართველოს მასშტაბით წამყვან ადგილს იკავებს ნეიროქირურგიაში, ასევე გაგვაჩნია რეაბილიტაციური განყოფილებები, პროფესონალი ექიმთა გუნდი გვყავს,შეგვიძლია ვუმკურნალოთ თავის ტვინის ტრამვებს,ნერვოლოგიურ აშლილობას,ორთოპედიულ დაზიანებებს,ამპუტაციების შემდგომ რეაბილიტაციიებს,ზურგის ტვინის დაზიანებებს და მსგავს ტრამვებს...უმაღლესი ხარისხის აპარატურა გაგვაჩნია და ამ დარგში საუკეთესოა ეს კლინიკა, ახლა გავიდეთ დაგათვალიერებინებ...-მერე მოუბრუნდა ანას.-ანაკო თუ რამე შემეხმიანეე, გიდად მივდივარ-
-არის ქალბატონო ნინო-ღიმილით უპასუხა, გავიდა და უფრო გულისყურით განაგრძო საქმე.ოთხის ნახევარზე ვაჩესთან შევიდა.ოთახში ახალგაზრდა გოგოსთან და ბავშვთან ერთად იყო
-უკაცრავად,ვარჯიშზე გასვლის დრო მოვიდა
-კარგი ვაჩე, ჩვენ გინახულებთ მერე კიდევ, კარგად იყავი იცოდე...-შუბლზე აკოცა ქალმა და პალატა დატოვა. ანასტასია მიუახლოვდა, ეტლით გაიყვანა პალატიდან...
-ამჟამად კიდევ უფრო ბავშვი მომიჩინეს.
-ბოდიში მაგრამ ვერ დაგეთანხმებით, ბავშვი არ ვარ, საკმაოდ დიდი სტაჟი მაქვს.მკურნალობის გამოცდილებაც.
-ჩაის გადასხმა თქვენი მკურნალობის მეთოდია?
-მოგახსენეთ რომ შემთხვევით მომივიდა...
-სასაცილოა ვის ანდობენ ჩემს უსიცოცხლო ფეხებს, ვიღაც მოუხერხებელ 18 წლის გოგოს.
-მეორედ ვიმეორებ,არც მოუხერხებელი ვარ და არც 18 წლია გახლავართ.-გაიღიმა და კარი გააღო.
-აბა რამდენის ხარ 19? 20? თუ 21?
-რა აგრესიაა, კი მითხრეს რთული სიტუაციააო, მაგრამ ასეთს არ მოველოდი,
-შენ არაფერი იცი რას ვგრძნობ ახლა.
-ვიცი... თუმცა თქვენ გაქვთ შანსი რომ კვლავ გაიაროთ.
-უკვე ერთი წელია მსგავსი სიტყვები მესმის, ისე მესაუბრებით თითქოს აქ ჯდომა მსიამოვნებდეს-
-ასეთი ადვილი არაა ზურგის ტვინის ტრამვების გამოსწორება.-არაფერი უთქვამს ვაჩეს, ისევ იგივე პროცედურები, რამდენიმე ვარჯიში გააკეთა, ორ საათში ისევ პალატაში გაიყვანა, დამხმარის დახმარებით საწოლზე დააწვინა.
-ნახვამდის-კარი გაიხურა და მიმღებისკენ დაიძრა, რაღცნაირად დამძიმდა, სიტუაცია იმაზე მძიმე იყო ვიდრე წარმოედგინა,იმასაც ხვდებოდა წინ რთული გზა ჰქონდა...
ორი კვირაში, როგორც თავად უწოდებდა, ტირან ვაჩესთან მოშინაურდა,ზოგადად არასდროს წარმოიდგენდა მისთვის ურთიერთობების დამყარება და გარემოსთან ადაპტაცია პრობელემას,რასაც ვაჩეზე ვერ ვიტყვით. დილიდან შესანიშნავ განწყობაზე იყო, ნინოს გვერდით იდგა და ესაუბრებოდა.
-მემგონი დიტო გეპრანჭებაა ანა
-კარგი რა, საიდან მოიტანე
-შენ რომ ხარ მაინცდამაინნც მაშინ შემოაქვს ერთით ზედმეტი ყავა და ნამცხვარი, სულ შენს სიახლოეს დაბზუის-ეშმაკურად ჩაიცინაა
- რას უკვირდები საერთოდ...
-აგერ ნახავ მალე გამოგიტყდება... ლამაზი საყურე გიკეთია
-ჩემი დისაა, რომ დავკარგო მომკლავს.
-საეთ გაგიწევიაა? დავიქანცე რა სწრაფად მიდიხარ-ლეთოდიანი უნდა მოვინახულო
-ოჰოო, აპოლო პაცინეტისკენნ მიემართები ქალბატონო ტასოო
-კი... ცოტა მოწყენილობაა, ძალიან დეპრესიაშია...
-ვერ ეგუება, აქტიურ ცხოვრებას ეწეოდა და ერთ დღეში შეეცვალა ყველაფერი.
-შენ რაიცი?შენც ხო არ გქონდა მისი მკურნალობის პატივი?
-ხუმრობ? არსად არაფერი წაგიკითხავს? არაფერი გინახავს? სოციალურ ქსელებს მართლა არ იყენებ?ან საავადმყოფოს ჭორებს რატომ არ ისმენ? რატომ არ იცი არაფერი გავგიჟდები
-ვიყენებ მაგრამ რავიცი... უნდა მეცნო? ის ვიცი ბევრი რომ დააშინა.
-გადამრევ შენ.
-მითხარი ვინაა... ოღონდ ჯერ წავალ და მერე,რომ დავაგვიანო აჯუჯღუნდება-თვალები აატრიალა და ვაჩეს პალატისკენ მიაშურა, დააკაკუნა და შევიდა,როგორც ყოველთვის ფანჯარასთან იყო და ეწეოდა
-ისევ იგივეე- ხელიდან აართვა სიგარეტი ჩააქრო და ფანჯარა გამოაღო, რომ გაენიავებინა ოთახი.
-რა უფლებით აკეთებ ამას?
-იმ უფლებით რომ ექიმი ვარ , არ მოგცემთ თავის განადგურების უფლებას.
-მეტი განადგურებაც შესაძლებელია?-სიმწრით ჩაიცინა და აწითლებული თვალებით ახედა ტასიას
-მესმის თქვენი, მაგრამ ასე არ შეიძლება
-ყველა მაგას მეუბნება.არავის არ ესმის ჩემი.აზრი აღარაფერს არ აქვს.ერთი დიდი ტვირთი ვარ.
-მართლა 16 წლის თინეიჯერივით იქცევით, როგორ თუ აზრი არაფერს აქვს? გაიხედეთ ირგვლივ თქვენ ისევ სუნთქავთ, ოჯახი გყავთ დაა კიდევ განკურნების შანსები გაქვთ, ვერ ვხვდები რატომ იღლით თავს ნერვიულობით-თან დარბაზისკენ მიჰყავდა და მთელი ემოციებით ესაუბრებოდა
-ნახევარი ადმიანიც აღარ ვარ, იმ საქმეს ვეღარ დავუბრუნდები რაც მიყვარს არ გესმის... თუ შეიძლება მორჩი, ვიღლები
-და თქვენმა ოჯახმა რა დააშავა? დედათქვენმა რა დააშავა? რატომ უნდა უყურებდეს შვილის აკვიატებული განადგურების სურვილს, სულ ძალით იკლავთ თავს, სხვათაშორის თავის დროზე მანქანის მართვა რომ გესწავლათ ახლა აქ არ იქნებოდით, - საუბრობდა თან მიმიკებს აყოლებდა საუბრებს და ათასნაირი გამომეტყველებით უყურებდა ვაჩეს რომელიც ღიზიანდებოდა
-ისევ შენ უნდა გამიყვანო ხვალ აუზებზე?
-დიახ, მე ვერ მომიშორებთ ბატონო ვაჩე.
-ფრთხილად, ასე თუ გააგრძელე შეიძლება იმ აუზმა შეგიწიროს.
-მემუქრებით? -სიცილით გახედა
-არა გაფრთხილებ- თვალები აატრიალა
-ჩემს შესაძლებლიბებში არ დარწმუნებულხართ?თანაც იმასაც გეტყვით რომ ეტლით ციხეში გაგიჭირდებათ
-უბედურ შემთხვევას დავაბრალებ, შენი მხრიდან არავის არაფერი არ გაუკვირდება ისედაც-ტუჩის კუთხე ჩატეხა წამით მაგრამ ისევ დასერიოზულდა.
-მოვედით,
-ისევ... იგივე
-იცი შევცდი.
-რაში?
-იმაში რომ 16 წლის თინეიჯერი ბიჭი გიწოდეთ, უფრო დეპრესიულ გოგოს გავხართ,-სახე მომანჭა და შიგნით შეიყვანა
-ეს უკვე მეტისმეტია, ძალიან წამაჩვიე ენა,
-ეგ თქვენ ბატობო, მე ექიმი ვარ. ე ქ ი მ ი ყველაფრის უფლება მაქვს აქ ბატონი მე ვარ-ხელები გადაააჯვარედინა და კმაყოფილი სახით დახედა
-ვნახოთ
-ეცადეთ ოდნავ მაინც მომეხმაროთ და წამოდგეთ სანამ ირაკლი მოვა, თორემ ამ საბრალო გოგოს წელს მომწყვიტავთ
-კი ძალიან საბრალოს, ძალიან საწყალს- ხელებით დაეყრდნო სავარძელს და ბილიკამდე მივიდა, მოაჯირებს დაეყრდნო ვერ გრძნოდა რომ იატაკს ეხებოდა, ისე იყო თითქოს არანაირი საყვრდენი არ არსებობდა მის ფეხქვეშ, მხოლოდ ხელებზე იყო ძლიერად დაყრდნობილი. სახე შეეცვალა, უფრო დასერიოზულდა და თვალები ჩაუმუქრა
-კარგ ფორმაში ხართ, მემგონი ხელებით სიარულს შეძლებთ, ხომ არ ვივარჯიშოთ?-სიტუაციის განმუხტვა ცადა ანამ
-შესაბამისი დრო და ადგილი იპოვნე ხუმრობისთვის ახლა მომეხმარე- შეცვლილი ხმით ამოთქვა
-არ ვხუმრობ,- წინ დადგა და უკვე სერიოზულად დაიწყეს ვარჯიში.- ეცადე დაეყრდნო
-წავიქცევი
-დაგიჭერთ...- ორი საათი გასტანა ვარჯიშმა, ოფლისგან დაცვარული დაუძლურებული ირაკლის დახმარებით ეტლს დაუბრუნდა.
-ოთახში გაიყვანე, მოამზადე და მოვალ, დღეისთვის საკმარისია.-
-კარგი- უხმოდ გავიდნენ, ჯერ აბაზანა მიიღო შემდეგ კი უკმაყოფილო მზერით იწვა საწოლზე, ანა შევიდა და ამჯერად რამდენიმე წამალი და სპეციალური ზეთი შეიყოლა, ზედმეტი დაზიანებები რომ აეცილებინათ თავიდან.საქმეს მორჩა და პლედი დააფარა.არაფერი უთქვამს ვაჩეს
-რატომ არ ამბობთ არაფერს?
-რა ვთქვა?
-იწუწუნეთ მაინც რომ ძალიან დაიღალეთ, ან რავიცი რაიმე.
-მორჩი საქმეს?
-კი
-ხოდა დამტოვე, დამანებე თავი, წადი სხვებს მიხედე მე შემეშვი.
-ნუ ყვირით
-ჯანდაბააა! შენ ნუ მესაუბრები ამდენს-გაცეცლებულმა გახედააა ანას რომელიც უკვე ბრაზდებოდა
-კიბატონო აღარ გაგესაუბრებით,ჯმუხი და უჟმური , იყავით აქ თვითგვემაში და სულ დაიავადმყოფეთ ორგანიზმი- კარი გაირახუნა და გავიდა, გაბრაზებულმა ჭიქა დააგდო დაბლა ვაჩემ, ანას გასვლისთანავე მაია შემოვიდა ოთახში-
-ვაჩე რა მოხდა?
-არაფერი, არაფერი არ მოხდა, ამ გოგომ ჭკუაზე გადამიყვანა, გაუთავებლად საუბრობს, კიდევ აქეთაა დიდ გულზე.
-მშვენივრად ართმევს საქმეს თავს როგორც ვხედავ,ის კარგია ყველას რომ შენ უშლი ნერვებს?
-მაიი
-ნუ ხარ აღრენილი კარგი ამბავი მაქვს შენთვის
-რა ამბავი?
-რა და აშკარად უკეთესობა შეიმჩნევა, შეგიძლია სახლში წახვიდე,სახლში გააგრძელო მკურნალობა და აქ მოხვიდე კვირაში ორჯელ ვარჯიშზე.
-ანუ მიშვებთ
-დიახ ბატობო გიშვებთ,
-და იმ აუტანელს მხოლოდ ორჯელ ვნახავ კვირაში??უკვე შეღავათია ყოჩაღ..
-რა დღეში ხარ ჯერ მხოლოდ ორი კვირაა რაც ის გივლის, უკვე ხასიათშიდაც შეიმჩნევა ცვლილებები-გაიღიმა მაიმა და სანამ რამეს იტყოდა მანამ გავიდა ოთახიდან.მთელი დღე აქეთ-იქით დადიოდა ტასო, უამრავი პაციენტი მოინახულა ბოლოს დაქანცული დაჯდა დერეფანში სკამზე და მობილური მოიმარჯვა
-გისმენნნნს შენი მონა და მორჩილი
-სად ხარ მაშო?.
-ახლა გამოვედი მასწავლებლიდან
-მომაკითხე რა, ძალიან დავიღალე
-ვა ტასუნაც იღლებაა
-მოხვალ?
-ათ წუთში მანდ ვარ
-კარგი გელოდები-კედელს მიეყრდნო და დაღლის თვალები მიელულა, თუმცა ვაჩეს ხმამ მოაფხიზლა
-რა სანახაობაა, შენც იღლები ექიმის თანაშემწევ?აბა დანებება არ შეიძლებაოო..
-ოჰ ბატონო ვაჩე საეთ გაგიწევიათ?
-შორს.
-ისევ მგონია რომ იპარებით -დაღლილმა გაიცინა და უკან მდგომ ლუკას მიესალმა
-პაციენტის შესახებ ინფორმაციას როგორ არ ფლობ, ლუკა წავიდეთ სწრაფად.
-ხო ლუკა წაიყვანე სახლში,მოენატრებოდა თავისი საწოლი,იქ განაგრძოს თვითგვემა,ოთხშაბათს ორზე შევხვდებით - ლუკამ გაიცინა მაგრამ ისე დაუბღირა ვაჩემ სახეზე შეახმა ღიმილი
-კაი შეჩ*მა რა სახით მიყურებ.
-აყევი ახლა ამ მდედრ მასხარას.
-გამძლეობა ლუკა
-მადლიბაა -ისევ გაიცინა ვაჩე გაიყვანა და მანქანაში ჩასვაა.
-იქნებ გაყვანა შევთავაზოთ..
-ლუკაა შემთხვევით ანა ხომ არ შეგიყვარდა..
-ნუ სულელობ
-აბა რა გაყვანა, მოძებნის თვითონ სახლში წასვლის საშუალებებს, წავიდეთ აქედან, აქ მაინც დამასვენოს.
-კარგი კარგი ხო ნუ იღრინები მოხუცივით.
****
კიდევ გავიდა რამდენიმე კვირა, კვირაში მხოლოდ ორჯელ ხვდებოდა ვაჩეს, ისე ძლაიან აღარ იღლებოდა თუმცა მაიმც ხშირად ეშლებოდა ნერვები მისი სიჯიუტის და ცხოვრებაზე ხელ ჩაქნეულობის გამო.ოჯახთან ერთად იჯდა და ვახშმობდა.
-რა გჭირსს ტასო?
-დავიღალე მამა, რა უნდა მჭირდეს?
-ხედავ კოტეე, ამის დასერიოზულებაც შეიძლება თურმე, სასწაულია ატუდენტობამ და სამეცადინეომ ვერაფერი უქნა და ახლააა
-კარგი რა დედა, კარგი რააა
-ხოა მშვიდობა ვინმე ხომ არ გაბრაზებს?
-არა მამა, უბრალოდ ვიღლები, წავალ ახლაა დავიძინებ რა, არ მაქვს აქ დგომის თავი საერთოდ.
-ზიხარ არ დგახარ
-ხო როგორცაა ღამე მშვიდობის-
საწოლზე დაემხო და მალევე გადაიკარგა მორფეოსის სამყაროში.მეორე დღეს ისვენებდა , ამიტომაც გართობა და მონარეულ მეგობრებთან გავლა გადაწყვიტა, თბილი ჟაკეტი ჩაიცვა და დაუყვა ყვითელი ფოთლებით მოფენილ ქუჩას
-სოფლის ქალო ასინეთაა როგორ ხარ?
-დაკარგულო ანაკო,კარგად ქალო, შენ როგორ ხარ?
-კარგად უშენოდ როგორ ვიქნები? სად ხარ? როდის მოდიხარ ? - სიცილით ჩაჰყვირა მობილურში.
-ორშაბათს ჩამოვალ, იცი რამდენი რამე მომიგროვდა მოსაყოლიიი
-აუ მეცც თინა მეც,
-რა ხდება როგორ ეგუები დაწინაურებას?
-მშვენივრად,დღეს ვისვენებ და ქუჩაში გამოვედი, სოფოს და მთათუმანს გავუვლი მარკეტში
-აუუ მეც მინდა
-ჩამოდი და თუ სამსახურს თავს დავაღწევ აუცილებლადდდ დავაბრუნოთ ძველი დრო.
-ისე პაციენტი ვაჩე.. როგორაა?
-რაში გაინტერესებს ნეტა ის ვიცოდე-
-რავიცი საინტერესო რაღაცეებს მიყვები ხოლმე და ხომ არ შემოგაკვდათქო
-არა, რომ ვაპირებ მახსენდება რომ ციხეში ჩამსვავენ ამის გამო, იქ კი ჩემი სილამაზე უფრო მალე ჩამოჭკნება ამიტომ თავს ვიკავებ.
-აუუ მომენატრა შენი საუბრები, ახლა მიმიკას იცვლი ალბათ და მაგ თვალებს აბრიალებ
-თინააა როგორ ახერხებ ნერვების მოშლას მანდედან, რა მიმიკები ჩვეულებრივ ვსაუბრობ
-აუუ უნდა გავიქცე....
-რა მოხდა?
-ქათამი, ქათამი გაიქცა მეზობელთან
-ვაიმე დედააა წადი გაეკიდე
-მერე მოგხედავ დაცინვისთვის-ტელეფონი გათიშა თუ არა მაიას ზარი შემოვიდა ტასოს ტელეფონზე
-ნეტავ რაა ხდებაა- მწვანე ღილაკს თითი გადაუსვა და დაინტერესებულმა უპასუხა
-გისმენთ ქალბატონო მაიაა-შეგიძლია კლინიკაში მოხვიდე ანასტასიაა?
-დიახ, ხომ მშვიდობაა?-საქმე გვაქვს განსახილველი, სერიოზული-მხოლოდ ეს თქვა და გათიშა,აღელვებული წავიდა ანასტასია კლინიკისკენ,სულ დაავიწყდა მეგობრებთან შეხვედრა. მიაღწია მაიას კაბინეტამდე, დააკაკუნა და დასტურის დემდეგ შევიდა ოთახში მაიას გარდა ასევე კიდევ ერთი ქალი იყო, რომელიც მას ძალიან გავდა
-გამარჯობა
-გამარჯობაა ანასტასია, შემოდი.. ეს ვაჩეს დედაა მართა, მართა ეს ის გოგონაა რომ გეუბნებოდი- "რომ გეუბნებოდი" რაღაც ცუდად მოხვდა ეს ფრაზა მის ყურს,
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც შვილო-აწითლებული თვალებით ახედა მართამ, აშკარად არ იყო კარგად,
-რა მოხდა ქალბატონო მაია? რატომ დამიბარეთ.
-ანასტასია საკმაოდ სერიოზული საკითხია... საქმე ვაჩეს ეხება
-გისმენთ
-დღეს დილით ბატონმა თვითმკვლელობა სცადაა- შეწუხებულმა წარმოთქვა, ამის გაგონებაზე ლამის სკამიდან აყირავდა ანასტასია, დერდარტყმულივით წამოხტაა
-რააა რა თვითმკვლელობა.... როგორაა? ახლა სადააა...
-კარგადაა შვილო, რეამინაციაში წევს, უბრალოდ თავის დაზღვევის მიზნით.
-ბოდიში მაგრამ თქვენი შვილი მთლიანად დალაგებული არაა, როგორ ეს როგორ გააკეთა
-ვენები გადაიჭრა,
-მოიცაა და მე რა შუაში ვარ...
-შენი დახმარება გვჭირდება ანასტასია, მომვლელი სჭირდება ვაჩეს, ასევე პროფესიონალი და ისეთი რომ მის გამოხტომებს გაუძლოს,
-ქალბატონო მაია, კი მაგრამ მე როგორ... არ შემიძლია
-შეგიძლია, ვერავის ვენდობი, შენ მიხედავ ვიცი, კარგად გიცნობ.
-მესმის მაგრამ მე ხომ აქ უნდა ვყოფილიყავი....
-ცოდნას მაინც აიმაღლებ, მესამე დღეს მოხვალ საავაყოფოში, ბევრი არაფერი გევალება ანა, მხოლოდ უნდა უპატრონო იმ ბიჭს ისევ სისულელე არ ჩაიდინოს, ეცადო გააგრძელო მასთან ფიზიოთერაპიაა და ფსიქოლოგიურადაც გაამაგრო, ვერცერთი ფსიქოლოგი ვერ ახერხებდა მასთან ისე დაახლოებას როგორც შენ შეძელი.
-რას ამბობთ? რა დაახლოება? სულ უნდა რომ მომიცილოს,ძალიან რთულია ეს ყველაფერი, ვაჩე.. ის გატეხილი
-სწორედ ამიტომ გეუბნები შენ, განსხვავებული ხარ ანა, შენ არ ჰგავხარ სხვა ექიმებს, მთელი გულით იყავი მის სეანსებზე მიუხედავად იმისა, რომ ჯიუტობდა მაინც არ ანებებდი..მხოლოდ ერთი წელი, დამიჯერე შენს კარიერურ წინსვლას განაგრძობ ეს პირიქით კარგია,
-შვილო შენ დიდი იმედი ხარ....-მართამაც გახედაა
-დავფიქრდები, დავფიქრდები ასე ადვილი არაა, ეს დიდი პასუხისმგებლობაა ხომ გესმით ფაქტიურად ვაჩეს ამ ცხოვრებისკენ მობრუნებას მთხოვთ
-დაფიქრდი, კარგად დაფიქრდი პასუხს ხვალ მოვისმენ.
-ახლა წავალ თქვენის ნებართვით,
-დროებით..
-კარგად იყავით-კარიდან გამოსვილისთანავე დაიწყო ფიქრი, გათიშული მივიდა სახლამდე საჭმელიც არ უჭამია, ხვდებოდა რომ ეს პასუხისმგებლობა მეტად დიდი იყო, საქმე სერიოზულად და რთულადაა... შეძლებდა კი რაიმაეს?ან როგორ მოახერხებდა საკუთარ თავში იმდენი ძალის პოვნას რომ ეს ძალა სხვისთვის გადაეცა და სიცოცხლის ხალისი დაებრუნებინა, თანაც ეს ვიღაც ვაჩე იყო, საკმაოდ კარგად გაიცნო მისი ხასიათი და საერთოდ ის რთული იყო, ამოუცნობი და ჯიუტი, ფიქრით თავი ეტკინა მაშინ არ იყო მაშო სახლში რომ რამე რჩევა ეკითხა, ისევ თინა თუ უშველიდა, ლეპტოპი აიღო და სკაიპით დაურეკა
-ქალბატონო ტასიკო, როგორ გენატრები მერამდენედ მირეკავ
-თინაა
-რა მოხდა რა სახე გაქვს? კარგად ხარ
-არა არ ვარ კარგად... მიშველე რამე-
-მომიყევი რა მოხდა...-ყველაფერი მოუყვა დაწვრილებით აუხსნა და გამომცდელად დააკვირდა ეკრანს.
-და რას ფიქრობ?
-ვერაფერს.
- ძნელია თუმცა დარწმუნებული ვარ იმ ბიჭს უშველი,წარმოიდგინე მერე რა მაგარი იქნება სიცოცხლეს გადაარჩენ, ორმაგად უფრო ღირებული იქნება ეს გადარჩენა, ფეხზეც დააყენებ
-ასე რომ არ მოხდეს,შანსი აქვს ფეხზე დადგეს თუმცა ეს შანსი ძალიან მცირეა,გესმის ძალიან მცირე, მეშინია დღეს თვითმკვლელობაც კი სცადა.უიმედო მდგომარეობასია
-ანა უნდა ცადო, თუ მართლა ასეა შენზე თუ ამყარებენ იმედებს ანუ შენში მართლა რაღაცას ხედავენ, შეგიძლია დახმარება, თუ არ დაეხმარები ძალიან ინანებ...
-დავთანხმდე?
-ეგ საკუთარ თავს კითხე,დამშვიდდი გაანალიზე და ყველაფერი ძალიან კარგად იქნება
-ჩემი გჯერა?
-კი, მჯერა განსხვავებული ენერგეტიკის მატარებელი ხარ-თქო მე სულ ვამბობ, ასევე გადარეული და ცოტა მოუხერხებელი შეიძლება ის ბიჭი მართლა განკურნო,
-კარგი კარგი ახლა წავალ დასვენება მჭირდება
-მაშოს უთხარი?
-არა ეგ ხოიცი რა არეულიცაა ვერ დავიჭირე სახლში
-კარგი აბა კარგად გნახავ მალე
-კარგი ბარტყო.
მიუხედავდ იმისა რომ მეორე დღემდე ჰქონდა ვადა ვერ მოითმინა, ჯერ ოჯახს აუხსნა ყველაფერი, წინააღმდეგობა იყო თუმცა არ დაიშალა თავისი გადაწყვეტილებაა ურყევი იყო,აუცილებლად დაეხმარებოდა ვაჩეს. ცოტა დამშვიდდა და მაიას დაურეკა
-ქალბატონო მაია, თანახმა ვარ.

მოიძია სახემძღვანელოები,უფრო მეტი ინფორმაციები შეაგროვა, დაწერა გეგმა და აქტიური მზადება დაიწყო.სტრატეგია დასახა,უფრო მეტი შრომა მოუწევდა, ახლა მასზე ახლოს თითქმის არავის მოუწევდა ტრიალი ვაჩეს ირგვლივ. მეორე დღეს მთელი ზალა მოიკრიბა და ვაჩეს სანახავად წავიდა. მარტო მომვლელი კი არა ფსიქოლოგიც ხდებოდა.დერეფანში მართა იცნო და მისკენ წავიდა
-გამარჯობა
-რა კარგია რომ მოხვედი, მადლობა როგორ გადაგიხადო არ ვიციი,
-ჯერ ადრეა მადლობა.როგორაა ვაჩე?
-კარგადაა, პალატაში გადმოიყვანეს, მალე მოვა გონს
-შეიძლება შევიდე?
-კი შედი, -მერე თქვენთან სასაუბრო მაქვს, უნდა მომიყვეთ ყველაფერი.შევისწავლო სიტუაცია.არ ვიცი რა ვქნა
-ის იყავი რაც ხარ, და მჯერა უშველი ჩემს შვილს-გაუღიმა.ვაჩეს პალატაში ფრთხილად შევიდა ანა, ეძინა მაჯები შეხვეული ჰქონდა, მშვიდად სუნთქავდა სკამი ახლოს მისწია, ფეხი ფეხზე გადადო, ჩუპაჩუპსი ჩაიდო პირში და დაიწყო ლოდინი როდის გაიღვიძებდა ბატონი, საშინლად ბრაზობდა მასზე ასეთი ეგოისტი რომ იყო ათ წითში თვალები აამოძრავა, შეირხა, ნელ-ნელა დაუბრუნდა მგრძნობელობა პირველი სკამზე ჩუპაჩუპსით თავ გართული ანასტასია დაინახა..
-ჯოჯოხეთში მოვდვდი-თვალები ისევ დახუჭა და მერე ისევ გაახილა, ჯერ ეგონა მელანდებაო თუმცა ანა არ გაქრა
-სამოთხეს ელოდით? თვითმკვლელი ხართ დაგავიწყდათ?-
-აქ რატომ ხარ? აქ რა გინდა?
-სასჯელად დამიმსახურეთ-ჩაიღიმა-ჩუპაჩუფსი გინდათ?
-არ ვარ შენს ხასიათზე, შეეშვი ბავშვობას და მარტო დამტოვე.
-მომისმინეთ ბატონო ვაჩე... არვიცი მაგ თავში ტვინის მაგივრად რა გიდევთ თუმცა ის ვიცი რომ არც ისე მოსახერხებელია ეგ რაღაც, ასე როგორ დაეცით?!გადარჩით, ავარიას გადაურჩით და ახლა თავად საკუთარი ხელით ნაჩუქარ სიცოცხლეს ანადგურებთ? სხეულთან ერთად სულსაც კლავთ?
-მორჩი მაგ ფილოსოფოურ გამოსვლებს და მარტო დამტოვე.
-დაგტოვებთ, მე გავალ, მაგრამ გავალ თუ არა დედათქვენი შემოვა , რას ეტყით არ შეგრცხვება? იცით რას დღეში აქვს თვალები? მე რომ მის ადგილზე ვიყო საერთოდ არ ვიდარდებდი,ეგოისტი ხართ,რომელიც საკუთარი თავზე იმდენადაა შეყვარებული რომ ნაკლით ვერ იღებს, ვერ ეგუება თავის მდგომარეობას, მშიშარა ხართ ბატონო ვაჩე.
-წელიწადზე მეტიაა ამ უსუსურ ცხოვრებას ვეგუები, სხვებსაც ვტანჯავ, იცი რამდენი ოპერაცია გავიკეთე? იცი რამდენჯერ, რამდენჯერ გამიცრუვდა იმედი???რამდენ ტკივილს ვიტან. როგორც მაყურებელი რთულია ჩემი მდგომარეობის შეფასება, ვერ გაიგებ რას ვგრძნობ, იცი. თუმცა მაინც ვერ გაიგებ, ნუ მიმატებ, ცუდად ვარ, მარტო დამტოვე.არ მინდა შენი ნახვა, შეიგნეე. რატომ გადამეკიდე? სხვას მიხედე,სხვასთნ აფრქვიე სიბრძნეები და სხვას დაეხმარე
- ბრძოლას ყოველთვის აქვს აზრი, კიდევაა შანსები, ახლა წავალ საქმე მაქვს მაგრამ დავბრუნდები და გეშინოდეთ-გაიცინა ჩანთიდან ჩუპაჩუფსი ამოიღო-დაგიტოვებთ მე მშველის ხოლმე, გულს გადააყოლებთ, კარი გაიხურა და გავიდა.
-როგორაა გონს მოვიდა?
-კი კარგადაა, დაწყნარდით, ჯერ ნუ მოინახულებთ გირჩევთ, აღელვებულიაა და თქვენც აგაღელვებთ, ჯობია ჩემთან ერთად ჩამობრძანდეთ კაფეტერიაში, ვისაუბროთ თან რაიმე ვჭამოთ, ფერმკრთალი ხართ.
-კარგიი წავიდეთ._ცოტა სული რომ მოითქვა, უკვე ანას კითხვებზე დაიწყო პასუხების გაცემა.
-24 წლის იყო ავარიაში რომ მოჰყვა, ერთი გოგო უყვარდა, გვანცა იმის გამო იყო აღელვებული დალია მერე დაჯდა საჭესთან, მაღალი სიჩქარით მიმავალი კედელს შეასკდა, სასწაულად გადარჩა, -ცრემლები მოიწმინდა ქალმა-მანქანა დაჭრეს და ისე ამოიყვანეს, უმძიმესი იყო მისი მდგომარეობა...მერე ყველა ტრამვასთან ერთად ისიც გაიგო რომ ვერ გაივლიდა, გეცოდინება რომ რამდენიმე ოპერაცია გაუკეთეს იმედები იყო თუმცა არ გამართლდა,
-რას საქმიანობდა ავარიამდე?
-უძღვებოდა ბიზნესს, ამავე დროს აქტიურად თამაშობდა ფეხბურთს, ცურვით და მოგზაურობითაც იყო დაკავებული, არასდროს უყვარდა სახლში გაჩერება, ჯერ კიდევ სკოლაში გაიცნო გვანცა და მასთან ერთად დადიოდა სხვადასხვა ქვეყააში, ძალიან უყვარდაა ძალიანნ, ერთდროულად დაკარგა გვანცაც და თავისი ძველი ცხოვრებაც ახლა კი ვერ ეგუება
-გასაგებია,
-ნუთუ არ გსმენია არაფერი ვაჩეზე?
-არ მსმენია, მხოლოდ ის რომ აუტანელია და ექიმებს უნადგურებს ნერვებს-გაიღიმა-უკაცრავად რომ ასე მოვიხსენიებ მაგრამ არ შემიძლია არ ავღნიშნო..-მართას გულრწფელად გაეღიმა.
-ოჯახზე მომიყევით და ან ძმა თუ ჰყავს?
-და ჰყავს მეგი, სახლში მე ვაჩე და ჩემი მეუღლე დავითი ვცხორობთ, ამჟამად საზღვარგარეთაა სასწრაფო საქმე გამოუჩნდა, მეგი გათხოვილია ჩვენთან არ ცხოვრობს,
-გასაგებია, როგორც გავარკვიე ხვალ გამოწერენ ვაჩეს,
-ყველაფერში დაგეხმარები, გაუჩენელს გაგიჩენ, მატერიალურად არ გვიჭირს ანასტასია, უამრავი ფსიქოლოგი და ექიმი გამოიცვალა მაგრამ არაფერი, ფულით იმ თვისებებს ვერ ვიყიდით რაც შენ გაქვს რა ძალაც შენ გაქვს, უშველე ჩემს შვილს,კარგი ადამიანი ხარ, კეთილი მზერა გაქვს,ძალიან ბევრსაც გადაგიხდი.
- ფული მეორე ხარისხოვანია ჩემთვის მართა, მთავარია დაგეხმაროთ, მხოლოდ ეს მინდა რადგან მთხოვეთ.ახლა კი მინდა რომ ვნახო სად ცზოვრობს როგორ ოთახში, რომ გამოწერენ ცვლილებები ელის მის სამყოფელს.
-დღეს საღამოს გვესტუმრე, მეგი მოვა მასთან და მე სახლში ვიქნები.
-ძალიან კარგი.
საღამოს ვაჩეს სახლთან იდგა, გაოცება ვერ დამალა, დიდი სამ სართულიანი სახლი იყო, უფრო სასახლეს ჰგავდა, დაცვამ ჭიშკარი გააღო, ფილებით მოპირკეთებულ ბილიკს გაუყვა და კარზე დააკაკუნა, კარი მართამ გაუღო.
-საღამო მშვიდობის!
-შემოდი ანა,კეთილი იყოს შენი მობრძანება-თავაზიანად მიესალმა მართა და გაუღიმა.
-გმადლობთ,
-ვესაუბრე ექიმს ხვალ დილით მოვა ვაჩე, კარგია რომ მოხვედი-წინ გაუძღვა, უკან მიყვებოდა ანა და აკვირდებოდა დახვეწილად გაფორმებულ სახლს.
-რამეს მიირთმევ?
-არა გმადლობთ, იცით მეჩქარება, იქნებ მაჩვენოთ სად ატარებს დროს ვაჩე.
-კარგი წამოდი, -კიბის გვერდით კარი გამოსწია.
-მას შემდეგ რაც ეტლით უწევს სარგებლობა პირველ სართულს იყენებს, აქაა ძირითადად, აქ სპეცილურად მისთვისს ცალკე სამზარეულოა, აქვე აბაზანა, ეს კი ოთახი იმ შემთხვევისთვუს თუკი ვინმე მოვა ხოლო ეს მისი სამყოფელი- კარში შეატარაა მართამ, საშინლად პირქუში თითქმის ცარიელი იყო ოთახი, ერთი ტელევიზორი და წიგნების თარო, საწოლი და ერთი ტუმბო სადაც საფერფლე იდო სიგარეტით.კედლები შავი იყო... მუქი ფერის ფარდები
-რა საშინელებაა
-ვერაფერს ვახერხებთ არ სურს არაფრის შეცვლა,
-და სამკურნალო ოთახი ...
-გვერდითაა ყველა წამალი და საჭირო ნივთი იქ აქვს მკურნალობისთვის,
-ძალიან მოსაწყენია მისი ოთახი, ასეთ გარემოში რომ ვიღვიძებდე საშინელ ხასიათზე ვიქნები მთელი დღე.
-არ თანხმდება შეცვლას, ვერ წარმოიდგენ ყველაფერი ეს რა ცუდად მხდის, ფაქტიურად თავს ინადგურებს და ჩვენ ვერავინ ვერ ვაჩერებთ.
-... ახლა წავალ, ხვალ შევუდგები მეც ჩემს საქმეს
-კარგი,კიდევ ერთხელ მადლობა
-ჩემს მოვალეობას ვასრულებ, მადლობა არ არის საჭირო.
სახლსი მიიყვანეს და ოთახში ანასტასია დახვდა. ყველაზე ნაკლებად მოალოდა იქ მის ნახვას
-‘’ისევ აქ ხარ პირღია და ენაგამშრალი და სულს ძლივს იბრუნებ არა სადღაც კი ასწორებს,მაგრამ სადღაც ტეხაცს კაცი მართლა იმისთვის ხომ არ გაჩნდი სულ დაქლიავდე, ეს კიდე ბოლო-ბოლო მთლიანად გამოგწურავს და რა ჩემ ფეხებად ვარგიხარ მერე"- სიცილით ამოუდგა გვერდით ანასტასია, ხელში წიგნი ეჭირა და ხმამაღლა კითხულობდა.
-კიდევ შენ... რა გინდა აქ და რას ბოდავ?
-მოვედი ბატონო ვაჩე, ამიერიდან თქვენი დამხმარე გახლავართ.
-ეს მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის, დედაჩემი და დეიდაჩემი იქნება ამ საქმეში, ის არ მყოფნის მათ გამო რომ დავიწყე ის სულელური ვარჯიშები ახლა სახლში უნდა აგიტანო?
-მოიცა მაია დეიდათქვენია?
-კი,
-დღეს ბევრი ისაუბრეთ, კარგია-პირდაპირ გეტყვი, ბევრს რომ მესაუბრებიან არ მიყვარს სულ დავივიწყებ ყველაფერს და აქედან გაგაგდებ, დავივიწყებ დედაჩემს თუ თავს მომაბეზრებ.
-მომეცით საშუალება, უბრალოდ დაგეხმაროთ-გულწრფელად გაუღიმა და მის შოკოლადისფერ თვალებს გაუსწორა მწვანე სფეროები.გაჩუმდა ვაჩე, არაფერი უთქვამს ეტლი მოაბრუნა და გასასვლელისკენ წავიდა.
-ჩემს სივრცეში რომ იჭრებიან ვერ ვიტან...-ეს თქვა და აბაზანაში შევიდა,
-იქიდან გამოსული კი სავარჯიშოდ გაიყვანა, რამდენიმე ფრაზა თქვა ,,მექანიკური ფორთოხლიდან" სულ გადარია ვაჩე, დაღლილი შეიყვანა ოთახში.
-ახლა უნდა წავიდე რამე ხომ არ გსურთ?
-არა,
-გტკივათ რამე?
-ყველაფერი. შემეშვიი!-გამოსცრა და გვერდი იცვალა
-უხეში
- კარგი, ერთ წიგნს დაგიტოვებთ, თქვენს წიგნებს შევხედე და განსხვავებული ჟანრებია თუმცა კარგი იქნება თუ წაიკითხავთ,
-რა წიგნია?
-"მექანიკური ფორთოხალი"_ ღიმილით დაუდო წინ
-თინეიჯერობის პერიოდი დიდი ხანია გადავლახე.- ისე აიღო და ისე გადახია წარბი არ შეურხევია
-წადი და შენი ადგილი ისწავლე.ან სულ აღარ დაბრუნდე
სიბრაზისგან ლამის კვამლი გაუშვა ყურებიდან, მაინც შეიკავა თავი- დავბრუნდები, აუცილებლად! -დაფლეთილი წიგნის ნაწილები აიღო და ოღახიდან გავიდა
მეორე დილით სანამ გაიღვიძებდა მანამ დაადგა თავზე, ფარდები გადასწია სინათლემ აიძულა თვალები გაეხილა
-რა ჯანდაბააა
-დილა მშვიდობის! დღეს 13 ნოემბერია, ცხრა საათი და თქვენ არ უნდა გეძინოთ-
-ეს ვის გადავეკიდე... გამძლეობა.. გამძლეობის გამოწერა და ყიდვა თუ შეიძლება ნეტავ.
-გამოგიმუშავდებათ, ყველაფერს დადებითად უნდა შეხედოთ.
-არ მინდა ადგომა ჯერ ადრეა.
-არაა ადრე, ჯანსაღი ცხოვრების წესს მისდევდით და შუადღეს დგებით ახლა?
-მივსდევდიი.აღარ მივსდევ
-ისევ უნდა მისდიოთ
-ნუ მასწავლი რა გავაკეთო.ნუ ჰყოფ ცხვირს იქ სადაც შენი საქმე არაფერია
-კარგი, არ გამიბრაზდეეთ, აქ დავჯდები და ჩემს გეგმებს გაგაცნობთ თუ მომისმენთ
-არ მინდა მოსმენა
-მაინც გაგაცნობთ -გაიღიმა და ბლოკნოტი გადაშალა
-შენ რა გინდა ჭკუიდან ბოლომდე გადამიყვანო?
-პირიქით
-არ მჭირდება შენი დახმარება, შეიგნეე ეს
- ოთხი დღის წინ სუიციდის მცდელობა გქონდათ, ეს ყველაფერი ცუდია , ისიც ცუდია ამაზე რომ ფიქრობთ ხოდა ჩვენ უნდა ვიფიქროთ იმაზე თუ როგორ გავფანტოთ ეს ფიქრები, თუ ეს ფიქრები წავა მაშინ მოვა ცხოვრების ხალისიც. ამით ჩვენს თერაპიას აზრი მიეცემა, ძალა და მოტივაცია მოგეცემათ შემდეგ კი გაივლით
-უკვე სული მეხუთება, ამდენი საუბარი როგორ არ გბეზრდება, ან ამდენი ფურცლები რატომ გაქვს, ან რას იწერ.
-გეგმას, ინტერნეტით მოვძებნე როგორ გიშველოთ,
-აჰა ინტერნეტით მკურნავ
-ფსიქოლოგიას მხოლოდ ერთი წელი ვსწავლობი, -მხრები აიჩეჩა-სანდო წყაროა, დაწყნარდით. გულის სიღრმეში აოცებდა ამ გოგოს ნერვული სისტემის აგებულება და ისიც მიუხედავად ყველაფრისა მაინც რომ არ ტოვებდა ვაჩეს
-რას გიხდის დედაჩემი ამდენს რომ ასე მიძლებ, წადი ორმაგს გადაგიხდი
-ჩავთვალოთ ეს არ გამიგია, კიდევ ამ სსიტყვებს თქვენს ემოციურ მდგომარეობას დავაბრალებ და პასუხსაც არ გაგცემთ ახლა გეგმას მივყვეთ
-ეს რა სარშია
-მოკლედ, პირველი და ერთერთი საუკეთესო საშუალებაა ადამიანებთან პირდაპირი კომუნიკაციაა და იმაზე საუბარია, თუ როგორ გრძნობ თავს. ადამიანები, რომლებსაც შეგიძლიათ გული გადაუშალოთ, კონტაქტებში პირველ ადგილას უნდა გყავდეთ და მათთან ზარი დაუფიქრებლად უნდა განახორციელოთ"-იმდენად საყვარელი იყო ამ დროს ვაჩესაც კი გაეღიმა ოღონდ მალევე გაასწორა მიმიკა, თორემ ამაზე ცალკე დაიწყებდა საუბარს.
-ანუ უნდა ვილაპარაკო
-დიახ, თუ გინდათ მე მესაუბრეთ, აი ჩემს ნომერსაც გიტოვებთ,
-ყვითელ ყვავილის ფორმის ფურცელზე დაწერილი მიაწებაა ტელევიზორის კუთხეში.
-რა აზრი აქვს თავს მოვიკლავ თუ შენი საუბარი მომკლავს?
-ასე ბევრსაც არ ვსაუბრობ..-უეცრად მოიწყინა და წარბებ შეკრულმა გახედა.
-წადი ირაკლის დაუძახე, უნდა ავდგე გამოვფხიზლდი.
-აი ეს კარგიაა...ახლავე წავალ,-ფურცლები თაროზე დადო და ირაკლისკენ წავიდა, მალევე შემოვიდა ირაკლი.
- ირაკლი სად წავიდა ის გიჟი?
-ბაღში გელოდება, კარგი ამინდია და აქ უნდა ისაუზმოთო -
-მომეხმარე გავიდეთ- იმდენად მოულოდნელი იყო ვაჩეს ეს სიტყვები ირაკლიმ გაკვირვება ვერ დამალა
-რამოხდა?
-არა.. არაფერი დაგეხმარები დამეყრდენი...
მართა და დავითი უკვე მაგიდასთან ისხდნენ, დიდი ხანია მათთან არ უსაუზმია ვაჩეს, გახარებული იყო მართა.
-დილა მშვიდობის!
-რა კარგია რომ მოხვედი შვილო,მიხარია ძალიან.-შუბლზე აკოცა ვაჩეს მართამ.
-გემრიელად მიირთვით მე დაგტოვებთ.
-სად მიდიხარ ანა მოდი ჩვენთან
-არაა საქმეები მაქვს ჯობია დაგტოვებთ
-დედა შეეშვი, არ მინდა ამ აბეზარასთან ერთად მივირთვა
-ვაჩე! -გაბრაზებულმა შეხედა დათომ
-არაფერია... უკაცრავად- უხერხულობის გასაფანტად გაიღიმა და ოჯახი მარტო დატოვა
-რა მოქცევაა ეს ვაჩ?
-არ მჭირდება ეს გოგო დედა! იქნებ შეიგნოთ
-გჭირდება!
-ნახავ მალე გაიქცევა, ისე როგორც სხვები- ირონიულად ჩაიცინა და ეტლი გააგორა
-ვაჩე სად მიდიხარ
- სად წავალ დედა? ბაღში გავალ, არ მშია-...
-აღარ შემიძლია ამდენი დათო
-ვეღარ ვცნობ...
-უკვე იმედს ვკარგავ რომ ოდესმე ჩვენი ვაჩე
12საათზე სავარჯიშო ოთახში შეიყვნა ფრთხილად დაყენა ისევ მოაჯირთან, თუმცა უშედეგოდ, მერე ნემსი აიღო და ფეხის თითებიდან დაიწყო რეფლექსების შემოწმება
-ვერ გრძნობთ?
-ვერა-გამშრალი ხმით თქვა და თვალები ერთმანეთზე დააჭირა, საშინლად მოხვდა გულზე ეს ყველაფერი ანას, ერთ-ერთი ნემსი ფრთხილად ხელზე უჩხვლიტააა
-გაგიჟდი რას აკეთებ?
-აი ნახე ხელებს გრძნობ ესეც კარგია-გაიცინა და ისევ ფეხებს მიუბრუნდა-
- აქაც ვერ გრძნობთ ვერაფერს? მარჯვენა ფეხის ცერა თითზე უჩხვლიტა ნემსი
-ვერაა. დავირაღე ოთახში გავიდეთ
-კარგი გელს წაგისმევთ-
შუადღისით წვიმა დაიწყო, ძალიან წვიმდა. ვაჩეს ოთახში შევიდა ანა ფანჯრები რომ დაეხურა თუმცა ვაჩეს ჩავარდნილმა ამოძახილმა შეაჩერა
-არ დაკეტო..
-ძალიან წვიმს, ცივა... გაცივდებით
-არ დაკეტო-მეთქი! -უფრო ხმამაღლა თქვა და საწოლზე წამოჯდომას შეეცადა
-კარგი-შეშინებულმა დაიხია უკან- რამე ხომ არ გნებავთ?
-კი
-ჩემი წასვლის გარდა
-ჩაი...ჩაი მინდა- ტუჩის კუთხე ჩატეხა და საწოლის თავს მიეყრდნო
-კარგი მოგიტანთ...
-უშაქრო, მწვანე
-... ღიმილით და რაღაცნაირად გახარებულმა დატოვა ოთახი ანასტასიამ, ჩაი სახე გაბადრულმა მიუტანა და მაგიდაზე დაუდო
-მიხარია ჩემი წასვლა რომ აღარ ითხოვეთ პროგრესია... ალბათ ხვდებით რომ ვერ მომიშორებთ
-შენით წახვალ- ჩაიცინა და ცხელი ჩაი მის წინ მდგომს შეასხაა-
-ტკივილისგან წამოიკივლა
-მაიძულე.... ახლა წახვალ! სანამ მშვიდად გეუბნებოდი უნდა წასულიყავი!
-თქვენ,... სულ გაგიჟდით- აცრემლებული წამოდგა და აბაზანაში შევიდა ხელი და ფეხი სულ გაწითლებული ჰქონდა, ცრემლები ახრჩობდა, გარეთ კი საკუთარი საქციელით თავადვე გაკვირვებული ვაჩე იჯდა გაბრაზებულმა მიახეთქა ჭიქა კედელზე. იმ დღეს ანასტასია აღარ დაბრუნებულა.
არც შემდეგ დღეს
მხოლოდ ორი დღის შემდეგ შეაბიჯა ვაჩეს ოთახში, ხელი შეხვეული ჰქონდა. ვაჩე ფანჯარასთან იჯდა და ეწეოდა
-ლუკა ახლა ისევ ტვინის გაღუნვები თუ უნდა დაიწყო...
-საინტერესოა ლუკასაც მდუღარე ჩაის გადაასხამთ?- ირონიით ამოთქვა ანასტასიამ და ვაჩეს გვერდით დადგა
-ისევ ...ისევ მოხვედი?- გაკვირვებულმა გახედა ანასტასიას
-ხომ ვთქვი ვერ მომიშორებთ-მეთქი! - სავარძელს უკნიდან დადგა და გასასვლელისკენ წაიყვანა
-სად მიგყავარ
-შური უნდა ვიძიო და მდუღარე წყალში უნდა გაყვინთაოთ... რა კითხვებია? უნდა ვივარჯიშოთ ვაჩე- უდარდელად ამოთქვა და ოთახში გაიყვანა. ირაკლი ეხმარებოადა ამჯერად, მარტო აღარც კი დარჩენილა ანასტასიასთან, იმ დღეს დიდხანს აწვაალა ორ საათ ნახევარი მოსვენება არ მისცა. ბოლოს მოაწესრიგა და ოთახში გაიყვანა
-გეშინია რომ ისევ რამეს დაგისავებ და მაგიტო არ გშორდებოდა ირაკლი?- ირონიით ახედა ანასტასიას
-არა უბრალოდ თქვენი საქციელის გამო ხელი მტკივა, ამიტომ მარტო გამიჭირდებოდა- უდარდელად ამოთქვა ზურგი აქცია და გასასვლელისკენ წავიდა
-რატომ არ მიდიხარ?რატომ არ წახვედი და საერთოდ გინდა რომ სინდისმა შემაწუხოს ჩემი საქციელის გამო...
-ზედმეტად ბავშვურად მოიქეცით.
-ბოდიში...- მოულოდნეად ამოთქვა და ანასტასია ადგილზე გაშეშდა- ზოგჯერ გონება მებინდება... ვერ ვფიქრობ რა ჯანდაბას ვაკეთებ!
-ცოტათი მაინც შეეცადეთ რომ ამ სიტუაციას თავი დააღწიოთ- ოთახიდან გულ აჩქარებული გავიდა.
კიდევ ერთმა თვემ განვლო,ახალი წელიც დაიწყო,დიდად არც არაფერი სეცვლილა.სიტუაცია ოდნავ მშვიდი გახდა.
ისევ ჩვეულად ავარჯიშებდა ვაჩეს.მასაც ჯიუტობა აღარ უფიქრია, ცოტათი ხასიათზეც მოდიოდა ხოლმე ბოლო პერიოდში.
....
-თუ რაიმეს ოდნავ მაინც იგრძნობთ მითხარით?
-კარგი...- ნემსი მარჯვენა ფეხის გულზე ოდნავ უჩხვლიტა, შემდეგ მარცხენაზე და უეცრად შეკრთა ვაჩე, მცირედი ჩხვლეტა იგრძნო უმნიშვნელო თუმცა აშკარად იგრძნო.
-რა ჯიუტიც ხართ,ის ჯიუტი ორგანიზმი გაქვთ ..
-მოიცაა-მკლავზე მოკიდა ხელი
-რა მოხდა?
-ვიგრძენი, შეხება...
-რაა?? სადდ როგორ?
-მარცხენა ფეხიზე მსუბუქი ჩხვლეტა.
-თავიდან... კიდევ გრძნობთ?
-კი...
-ჯანდაბაა! -გახარებულმააა წამოიყვირაა ხვდებით ეს რას ნიშნავსს... ანუ იგრძენით გრძნობთ...- აჟიტირებული მხრებში ჩააფრინდა და შეარხია-გრძნობთ
-კი.. ნემსი ხელში გიჭირავს და მხარზე მჩხვლეტ- შუბლი შეკრა, ანასტასია გამოფხიზლდა და უეცრად მოშორდა,
-ახლა ჩვენ უზარმაზარი ნაბიჯი გადავდგით -გახარებულმა მაშინვე მაიას დაურეკა, იმდენი ქნა საავადმყოფოში წაიყვანა ვაჩე.
-ამ პატარა ჩხვლეტის გამო ამხელა გზას გავდივართ..
-ეს უბრალო ჩხვლეტა არაა, ერთი წელზე მეტიაა ამისთვის იბრძვით იგრძენით მაგარიააა ბევრს ნიშნავსსს.
-ასე ძალიან რატომ გიხარია?
-ჩემგან განთავისუფლდებით როცა ფეხზე დადგებით.მე კი აღარ მეყოლება ტირანი პაციენტი.
-ტირანი?-შეიცხადა ვაჩემ
-რაა არ ხართ?
-სხვა დროს გავარკვიოთ ეგ
-თუკი რაიმე გასარკვევიაა ....
კვლევები ჩატარდა, საავადმყოფოს პირობებში კარგად გამოიკვლიეს რეფლექსები, აშკარა პროგრესი იყო, შესაძლოა ეს რეფლექსი კიდევ უფრო გაზრდილიყო, გახარებული წამოვიდნენ საავადმყოფოდან და მართა რომ გაახარა ანამ სასწაული ენერგიით დაიმუხტაა... აი ვაჩემ კი უცნაური ცვლილება იგრძნო, ანასტასიას ღიმილი და სიხარული იმდენად მოქმედებდა მასზე მასაც გადაედო ეს გრძნობა. შესასვლელსი იდგა ეტლით და იცინოდა, გაკვირვებულებმა გახედეს ყველამ
-რა?
-ნორმალურად ხარ ვაჩე- ღიმილით გახედა მართამ
-მე კი... - ასევე სიცილით გავიდა ოთახში
-სასწაული... - დავითმა გაკვირვებულმა გააყოლა თვალი
-უხარიაა.. და ვერ დამალა... ვიცოდიი- კმაყოფილმა ჩაიცინა ანასტასია.
აივანზე გაიყვანა არ უსაუბრიათ. ვაჩე რაღაცას თამაშობდა, ანა კი მეცადინეობდა....საღამოს საჭირო პროცედურები ჩაატარა/
-"დაწერეთ – თუ საუბრის ხასიათზე არ ხართ, ბევრი ფიქრის გარეშე, დაწერეთ თქვენი მდგომარეობის შესახებ ყველაფერი, რაც თავში გიტრიალებთ. ფსიქოლოგების მოსაზრებით, ეს მდგომარეობას საგრძნობლად აუმჯობესებს."- ღიმილით ამოთქვა ჩვეული ფრაზული მედიცინიდან სიბრძნეე ანასტასიამ
-მეგონა ამ მეთოდს შეეშვი.~
-ნწ,
-ანუ წერა.
-დიახ მე მშველის
-მაგიტომ წერ ხო სულ, აი თურმე რა ხდება, არც შენ ხარ კარგად, გეტყობა საუბარზე ისე.
-ხუმრობის ჩრდილებიიი, მაგარია, "ყოველგვარი მცდელობა, თავს მოვახვიოთ ადამიანის არსებას მზარდსა და ღვთის ბაგეებზე სიტკნოების შესაძლი მომცანთ. თავს მოვახვიოთ-მეთქი კანონები და ის პირობები მექანიკური ქმნილებებისათვის რომ უფროა შესაფერისი, ამის წინააღმდეგ მივმართავ მე კალამს-ჩემს ერთადერთ მახვილს"
-ფრაზა?
- იმ წიგნიდან რომელიც თქვენ დახიეთ
-ანუ არ ეშვები მაგ წიგნს
-დიახ, ჯობია ახლა წავალ. ღამე მშვიდობის, ხვალ არა და ზეგ კიდევ ერთი ცვლილებით დავბრუნდები
-ხვალ ვისვენებ
-თქვენ არა, მე ვისვენებ.-
სახლში დაღლილი მივიდა, კოტეც ახალი მოსული იყო
-საღამო მშვიდობისა ოჯახობა.
-მოხვედი ტასოო,
-მოვედი მოვედი
-არ მომწონს ეს სამუშაო ძალიან იღლები და ის ბიჭიც ფსიქოპატი გახდაო ამბობენ. მომვლელი ხარ ფაქტიურად.
-დედაა, ისევ ვიწყებთ ვაჩე არ არის ფსიქოპატი, ჩვეულებრივი ადამიანია!
-კარგი კარგი არაფერს ვამბობ, საჭმელი მაგიდაზეა შეგიძლია ჭამო
-მაშო სადაა?
-ოთახშია ისიც დაღლილია-
ჯერ ივახშმა მერე მაშოსთან შევიდა, თინას დაურეკა და ორივეს ერთად მოუყვა ყველაფერს, ბევრი იცინეს საბოლოოდ ვერცერთმა ვერ გაიგო როგორ ჩაეძინათ...მეორე დღეს დასვენება შეირგო, შემდეგ კი კვლავ წავიდა ლეთოდიანთან. მეგი და მისი პატარა ქალიშვილი ელენეც გაიცო, ელენეს ძალიან მოეწონა ანა, ამიტომ მას გაჰყვა ვაჩესთან
-აბა ელენე, გავაღვიძოთ ვაჩე?
-არ გვეჩხუბება?
-არა, მოიცა შენ გეჩხუბა ხოლმე?
-არა მე არა, დედას ეუბნება ხოლმე ბავშვს მიხედეო
-არაუშავს, ალბათ ცუდი განწყობის გამო
-სულ ცუდ ხასიათზეა-საყვარლეად ააფახურა თაფლისფერები.
-გავამხიარულოთ ბიძია.
-მერე მომეფერება? მომენატრა
-კიი, ჯერ მოდი წადი დედასთან და მე დაგიძახებ...კარგი?
-კარგი-
ოთახში იმ იმედით შევიდა, რომ გააღვიძებდა თუმცა გეგმები ჩაეშალა.უკვე ეღვიძა
-გღვიძავთ?
-კი, შენი ჩარევის გარეშე გავიღვვიძე, შემოდი.
-რამე ხომ არ გნებავთ?
-არა, მხოლოდ შენს შემდეგ გაკვეთილს მოვისმენ და მერე ვისაუზმებ-ირონიულად გახედა
-მოგეწონებათ მესამე გაკვეთილი. გავერთობით "ისაუბრეთ ხმამაღლა – თუ არც წერა და არც ვინმესთან საუბარი გგონიათ გამოსავალი, მაშინ ხმამაღლა ესაუბრეთ საკუთარ თავს. გადმოეცით თქვენი ემოციები ხმებით, შეიძლება ეს სულელურად ჟღერს, მაგრამ იგივე ეფექტი აქვს, როგორც პირველ ორ შემთხვევაში."
-აჰაა ანუ ახლა ჩემს თავს ვესაუბრო, ეს რომ დედაჩემმა გაიგოს საბოლოდდ დაკარგავს ჩემს იმედს.
-არადა კარგი ხერხია.
-ვგოდებ შენგან ნაცადი.
-კარგი, მეგი და ელენე არიან მოსულები
-მერე?
-არ უნდა ნახოთ? ელენეს უნდა თქვენი მოფერება მაგრამ ტირანი რომ ხართ აქაც იგრძნობა.
-ვეფერები ელენეს
-მხოლდ თავზე ხელის გადასმა არ კმარა,უნდა ესაუბროთ აკოცოთ, გაუღიმოთ, მითხრა რომ მოენატრეთ
-ხო თქვენ გაუგებდით ერთანეთს...გავიდეთ
-კარგი. გთხოვთ..
-ცხვირი.. -საუბარი გააწყვეტინა
-ნუ იტირანებთ
-მაინც
-თქვენზე არანაკლებ ჯიუტი ვარ-
ძალიან გაუხარდა ელენეს ვაჩეს დანახვა ჯერ იკავებდა თავს თუმცა ძალიან ფრთხილად მივიდა და ლოყაზე აკოცა.-
-მე არ მომწონს სახეზე თმები რომ გაქვს დიდი-სასაცილიდ დაუსვა პაწაწინა თითებიანას გაეღიმა ვაჩეს თვალები დაუბრიალა.
-არ მოგწონსს? რა ვქნათ ?
-ისევ შეიჭერი მაშინ როგორც გქონდა..
-როდის მაშინ ელე?
-როცა მეფერებოდი ახლა აღარ მეფერები
-როგორ არ გეფერება ელენე, როგორ ესაუბრები-მეგიმ გამოხედა ელეს.
-მოდი ჩემთან
-მოვიდე?
-ხოო...-გაუცინა და ხელები გაუწოდა
-იცი მე არ გებუტები რომ არ დადიხარ და ისე არ ამიყვან ხოლმე ხელში, იყოს ასე ჩაგეხუტები, არც შენ გამებუტო - ისე საყვარლად თქვაა ანა დაიხარა და ბევრი აკოცა, მეგიმმაც ვერ შეიკავა თავი, მართას კი ცრემლები წაამოუვიდა.
-მოდი ჩემთანნ მოდი, ასე ჩაგეხუტებიი- აიყვანა და მუხლებზე დაისვა, მაგრად შემოხვია ხელები ელენემ
-ხომ იცი რომ ძალიან ძალიან მიყვარხარ,- ქერა კულულებზე დაუსვა თითები და ლოყაზე აკოცა
-რომ აღარ მეფერები, სხვა ბავშვი გყავს?
-არა, უბრალოდ ცუდად ვიყავი ელე, - ამჯერად შუბლზე აკოცაა-შენ ხომ ჭკვიანი ხარ, ხო არ გამიბრაზდები?
-თუ მაკატავებ არა ?- წვერზე დაქაჩა და აკოცა
-თუ ანა მოგვეხმარებააა,
-რა თქმა უნდააა, ახლავე წავიდეთ ბაღში გავიდეთ, ლამაზი ფოთლები შევაგროვოთ -სიცილით გააგორა ეტლი და გარეთ გავიდნენ.
-მეგი ამჩნევ შვილო? აშკარად კარგადაა ვაჩე, თითქოს რაღაც შეიცვალაა.
-კი დედა ვამჩნევ, ვამჩნევ და ვერ წარმოიდგენ როგორ მიხარია, ძალიან საყვარელია ანა
-ნამდვილად, ახლა აპირებს ოთახის ინტერიერი შეუცვალოს.უკვე რეკორდებს ხსნის-გაიცინა და ჩაი დალია.
გარეთ დადიოდნენ ელე იცინოდა, თითქოს სულ სხვა ვინმე იყო ვაჩე, ბევრად თბილი და განსხვაებული, გული უთბებოდა და უცნაურად სიამოვნებდა ასეთი ვაჩეს ხილვა. ელე და მეგი რომ წავიდნენ კვლავ ვარჯიში დაიწყეს..
-გრძნობთ ისევ?
-კი ვგრძნობ.
-კარგია, ძალიან კარგი.
-რაღაც ხასიათზე ვერ ხარ დღეს თუ მეჩვენება
-ჩემს ხასიათს უკვირდებით?
-არა უბრალოდ ნაკლებს საუბრობ დაა...
-სეანსი რომ დასრულდება, მეოთხე გზას გასწავლით ბევრი საქმე გვაქვს დღეს...
***
-"შეცვალეთ გარემო – ჩვენს ყოველდღიურ ქმედებებზე გარემო ძალიან დიდ გავლენას ახდენს. შეცვალოთახი სადაც ხარ, ან გადი გარეთ ბუნებაში და დაინახე სამყარო სხვანაირი კუთხით"
-ოთახის შეცვლა?
-დიახ, და დავიწყეთ ყველაფერი მზად მაქვს, დღეს კედელს შეღებავენ
-არ მინდა
-გინდათ
-არა, ძალიან ბევრის უფლებას აძლევ თავს, საერთოდ ვინ გგონია რომ ხარ?
-უბრალოდ მინდა რომ უკეთ იყოთ
-ნუ გინდა, საერთოდ მოეშვი, , არ გაქვს ამის უფლება, არააა გესმის არააა, უბრალო დამხმარე ხარ თავი გამორჩეული ნუ გგონია.
-არ მგონია, ასეთ პირქუშ ოთახში როგორ ცხოვრობთ ვერ ვხვდები
-ვცხოვრობ.ასე მომწონს.შენი საქმე არაა, არაფერო არაა, საერთოდ როგორ გაბედე ამ ყველაფრის ყიდვა გადაყარე აქედან წაიღე , შენც მომშორდი, მეტისმეტია უკვე-გაბრაზებული უყვიროდა, ძლივს იკავებდა ტირილს ანა
-კარგი, წავალ. ნუ ნერვიულობთ ამჯერად მივდივარ- ტირილით გამოვიდა ოთახიდან არაფერი უთქავმს არავისთვის ისე მოსორდა იქაურობას.პარკში დაჯდა სკამზე და ტირილი დაიწყო, საერთოდ თავიდან არ უნდა წასულიყო ასე, ინანა ყველაფერი, ისიც ამ ჯიუტის საქმეში რომ გაეხვა,მობილური გამორთო...
-ვაჩე რა მოხდა, ტირილით მირბოდა ანა რა უთხარი.
-არაფერი დედა...
-არაფრის გამო ასე არ იქნებიდა
-ოთახის კედლები შევღებოთო, აქ მოიტანა ყველაფერი, რა უფლებით
-ჩემი ნებართვით გააკეთა ეს, უნდოდა რომ დილა მუქ ფერებში არ დაგეწყო, ძალიან დაბრმავდი ვაჩე, ანა შენიდან ამის ღირსი არ იყო-გაბრაზებული გაბრუნდა მართა ხო მანაც პირველად აქცია ზურგ.
-დედაა....-გაბრაზებულმა ჰკრა ხელი წყლის ბოთლს, უუნარობა სულ აგიჟებდა, ლამის ჭკუიაზე გადადიოდა, ტელევიზორის კუთხეში მიწეპებული ანას ნომერი აიღო და დარეკვაც კი სცადა, თუმცა არ იღებდა, ადრე არ უგრძვნია ასე თავი, უცხო შეგრძნებები დაეუფლა.
უკვე ღამე იყო სახლში რომ მივიდა ანა.ის დაიძახა მოვედიო და ოთახში ავიდა, საწოლზე დაწოლილი თინა რომ დაინახა ჯერ იკივლა ისე შეეშინდა მერე სიხარულით დიდხანს იყო მასზე ჩახუტებული...
-რატომ არ მითხარი რომ მოდიოდი?
-რეაქცია მაინტერესებდა
-როგორ გამახარე...
-მომენატრე შე სულელო ქალო.მოიცა თვალები რა დღეში გაქვს
-არაფერია
-გისმენნ...-საბოლოოდ ყველაფერს მოუყვა თინას და მაგრად ჩაეხუტა
-ჩშ. ასე რატო ტირი მაინც ვერ ვხვდები, მერე რა, ხომ ამბობდი ძალიან ჯმუხიაო
-ხო მაგრამ არვიცი ბოლო ხანებში უცნაურად ვარ მასთან გული მტკივა ასე რომაა.
-მემგონი მოგწონს შენ ეგ ვაჩე .....
-რატო გაჩუმდი არ გადამრიოოო ახლა ანა-სიცილით გახედა
-ხომ შეიძლება მომწონდეს??
-შეიძლება, ამდენი ხანია მასთან ხარ მიეჩვიე და შეიძლება მოგწონს ან უფრო მეტი. ასე რატო გაბრაზდებოდიი, ტიპმა მდუღარე გადაგავლო და მასინ არ გამოქცეულხარ
-მიყვირა, არავინ ხარო ასე მთხრა
-შარში ეხვევა ჩემი ანაა...-შუბლზე აკოცა, იმ ღამით ერთად ეძინათ, მეორე დღეს მობილური გათიშა არ წასულა ვაჩესთან, არც შემდეგ დღეს. ასე გავიდა მთელი ერთი კვირა. მხოლოდ მართას დაურეკა და ბოდიში მოუხადა.
ნერვები ეშლებოდა ყველაფერზე. ვაჩედან წამოსვლის ამბავს კლინიკის გადატვირთული გრაფიკი და ნინოს წინასწარმეტყვეების ახდენა დაემატა .დიტო სიყვარულში გამოუტყდა და მოსვენება დაუკარგა.
გადაქანცული მივიდა სახლში, მარტო უწევდა მთელი კვირით ყოფნა,ოჯახობა სოფელში გაამგზავრა, მდივანზე მიესვენა და ის ისიყო უნდა ჩასძინებოდა კარზე ზარი გაისმა, ეგონა შეკვეთილი პიცა მომიტანესო, გახარებული წავიდა
-როგორც იქნა მომასწარით, იქნებ კვდება ადამინი შიმ...-კარი რომ გამოაღო გაშეშდა, მის წინ ვაჩე იდგა არანაირი პიცა. ხო ვაჩე უცნაური მზერით
-გამარჯობა
-გამარჯობა
-შემომიშვებ?
-აქ რა გინდაათ?
-ბოდიშის მოსახდელად მოვედი
-რა?-
-რა რა? ბოდიში უნდა მოგიხადო, თუ შეიძლება შემომატარე უკვე ზამთარი მოვიდა და ძალიან ცივა გარეთ, -რობოტივით გაიწია ანა და შეუშვა სახლში ვაჩე.
-ლამაზი სახლი გაქვს
-მადლობა
-არ მომწონს სიტყვა ძუნწი და ჩემზე გაბრაზებული ანასტასია,
-არ ვარ გაბრაზებული
-მაშინ რატომ აღარ მოხვედი?
-ხომ თქვით წადიო, მეც წამოვედი-ძალდატანებით გაიღიმა და მდივანზე ჩამოჯდა
-ძალიან მომაკლდა შენი მეთოდები, ისევ სუიციდზე მეფიქრება, შემეშინდა და მოვედი, ცუდად მოგექეცი, მაგრამ არ მიყვარს დაუკითხავად რომ იჭრებიან ჩემს სივრცეში, ხომ გესმის...
-დაუკითხავად რომ შემოვჭრილიყავი თქვენს გარეშე შევღებავში იმ ოთახს და ავეჯს შევცვლიდი, არ ღირს ამაზე საუბარი, შეგიძლია დამშვიდდეთ არაუშავს, ჩათვალეთ გაპატიეთ მეც ნამდვილად ზედმეტი მომივიდა, დამავიწყდა რომ არავინ ვარ და არაფრის უფლება მაქვს
-პატიება არ მინდა მე და არც ასეთი სიტყვები
-აბა?
-ჩემი მკურნალი დაბრუნდეს ჩემთან,
-რა გაგიკეთეს ამ ერთ კვირაში
-ის მომვლელ უჟმურია.ნამდვილად მომკლავს,ნერვებს მიშლის. მივხვდი რომ შენ ზედმეტად მიგეჩვიე- ყურებს ვერ უჯერებდა ვაჩესგან ამ სიტყვებს რომ ისმენდა, იმდენად გაუკვირდა სახეზეც კი შეეტყო ყოველივე ეს
- შემდეგ ეტაპს ველოდები, თან ის ავეჯიც მარტო ვერ დავალაგე
-რა ავეჯი?
-კრემისფერს არ უხდება არსებული, გამოცდილი მინდა ვინმე-გაიცინა და გახედა, პირველად დაინახა გაცინებული ვაჩე, გაშტერდა ისე უხდებოდა. თეთრი კბილები ტვალისმომჭრელად უელევდა, უცბაურმა გრნობებმა და ფიქრებმა შეიპყრო, კოცნა მოუნდა , ხო ასე უბრალოდ... ამ ფიქრზე დააჟრჟოლა.<
-კარგად ხარ ანა?
-დიახ დიახ,
-ხომ წამოხვალ?-ხელი გაუწოდაა,
-უცნაურია ადრე საპირისპიროს მთხოვდით
-ანააა ნუ ჩაუგდებ ჩემს თავს დიანს... ფეხებს უკვე ვგრძნობ და ისე საშინლად იქცევა..
-ახხ დიანა.. თუ დიანა მოვიდაა საშიშროებაა პედოფილიის მსხვერპლი გახდეთ-სიცილი ვეღარ შეიკავა ვაჩემ
- დამიიცავ ანა?- ხელი გაუწოდა და რაღაც სასწაული სახით გახედა,აქამდე რომ არ უნახავს ისეთით-ცოტახანს უყურა, შემდეგ სიცილით მოკიდა ხელი სასიამოვნო სეგრძნებებმა მოიცვა.
-კარგი წავიდეთ,
-ხო შენი წიგნი აი გამომართვი
-წაიკითხეთ?
-კი წავიკითხე არ მომეწონა, შენ კითხულობდი უბრალოდ საინტერესოდ
-ვაააა
-იმედია იმას აღარ გამახსენებ რომ დავხიე
-ნწ
-ძალიან კარგი. ოთახს რომ დავასრულებთ მერე მეც დავიწყებ შენი ნასწავლი გაკვეთილების გამოყენებას, ხომ თქვი ხმამაღლა ისაუბრეო
-ვა ეს კარგია რამდენ რამე შეცვლილაა,აქამდე რატომ არ მოჰყავდათ დიანა.
-ნუ ახსენებ....-ფხუკუნით შეაგროვა ნივთები და ვაჩეს უკან აედევნა
ამ დღეს დაინახა აქამდე უცნობი ვაჩე,განსხვავებული და ნაკლებად უჟმური
ოთახის კედლები უკვე შეღებილი იყო, შესაბამისი ავეჯი დადგეს, ასევე ერთი მაგიდაც ჩაამატეს, დაფა გააკრა ანამ სადაც ფურცლები მიაწება, თავისი გამოჯანმრთელების საშუალებებზე გეგმებით ააჭრელა, ბევრი იცინეს სულ დაავიწყდა წყენა.
-"შეადგინეთ სია , რას გინდათ მიაღწიოთ მომავალში – იმაზე ფიქრი თუ რისი გამოცდა ან მიღწევა გინდა ცხოვრებაში , შეიძლება კარგი მოტივატორი იყოს "-სიცილით ჩაიკითხა თავის ბლოკნოტში ჩაწერილი და მდივანზე ჩამოჯდა
-ჩამოწერ და მერე იმ დაფაზე მიაკრავ
-თერაპია.
-თერაპია, ლამაზი გამოვიდა ოთახი, კარგი დიზაინერი გყავდათ.
-თუმცა ჯერ ვერ ვეგუები
-შავბნელი ტირანი.
- ტირანი... შენ ხომ მკურნალობდი წიგნებით, და ის რომ იყო ხმამაღლა ისაუბრე თუ მესაუბრეოო
-ნუ არ დაგიმახსოვრებიათ ცუდად გასწავლიით? რატო ვერ იმახსოვრებთ?-გაიცინა და თვალებ მოჭუტულმა გახედა.
-მისმენ ანუ
-გისმენ აბა რა. რა მაგარია ლუკას შეშურდება
-კი კი შეშურდება-ეშმაკურად ჩაიცინა და წიგნი აიღო...
-ნეტავი ასე რატო იცინით...
-"გარე სამყაროს აღქმა ცნობიერებას ნელ-ნელა უბრუნდება რა საოცარი იყო,თითქოს წყალზე ვტივტივებ.ჩემს ხელს ებღაუჭება მკერდს წევს ეშვება და თეძოს ვახვედრებ ზევით....ქვევით...ზევით ქვევით...."-გამომცდელად ახედა ანას სახეს და გულიანად გაიცინებდა ალბათ თუმცა არა. უნდა გაეგრძელებინა გართობა, სასწაული რეაქციები იყო...
-გაჩუმდიით...
-მე ხომ გისმენდი, თან რაც გაკლია ისაუბრეო და " რიტმს ვიჭ.."
-ლეთოდიანო! სანამ საერთოდ მთლიანად არ დაგაკარგვინე მოძრაობის უნარი გაჩუმდი-თითები პირზე ააფარაა
-რა მოქცევაა ეს? ძალით აკეთებათ, სამაგიეროს მიხდით, არ მომწონს იცი და ჩემივე წესებით მეთამაშებით ოღონდ შეცვლილი კურსით.-თითებს საკუთარი თითები მოჰკიდა თვალებში შეხედა და ფრთხილად მოიშორა ტუჩებიდანნ ნაზი თითები
-რა არ მოგწონს?-ირონიით გახედა და აი აქ კი რომ არ დაეკავებინა მოხერხებულად ხელები,მართლა დაარტყამდა
-გარყვნილი...ცუდი ბიჭი...
-რას აკეთებ? დიანამ გამოგრწვთნა, მცემ ?ექიმი ქალი ხარ თუ მანიაკი-სასაცილოდ იჭერდა თვალებ გაფართოებულს.
-არაფერს არ ჰქონია აზრი-გაბუტული მოშორდა
-ხომ უნდა მოგესმინა ჩემთვის...
-ისევ განაგრძნობს...ფანჯრიდან გადაგაგდებდით პირველ სართულზე რომ არ ვიყოთ.
-რა სტერეოპიპებით მოძრაობ...მეგონა თავისუფლად აზროვნებდი
-რა დამთხვევაა მეც მეგონა, თავისუფალი კი არა სულ ვერ აზროვნებთ..
-აღარ გეცოდება ვაჩე?
-არც მეცოდებოდა.გინდა გითხრათ მთელი ტრაგედია რა არის?
-აბა მიდი მითხარი.
-რა და ის რომ მამაკაცები უტვინო ცხოველურ ინსტიქტებს აყოლილი არსებები ხართ...
-რა?-ისევ ის ირონიული მზერა
-ის რომ სამწუხაროდ ამ ავარიას თქვენი ს*უალური აქტიურობია შეეწირა ახლა, უმოქმედობა გაგიჟებთ ჭკუიდან გადაყავხართ და 16 წლის ვაჟიშვილი ბიჭივით ხართ.
-ოჰოო, არ მოველოდი ამას, საკითხავია ისე ვის რა შეუძლია
-არ მაინტერესებს თქვენი ს*უალური ცხოვრების დეტალები.მოვრჩეთ ამ საუბრებით შორს წავალთ.
-მაინტერესებს რას იტყვი
-ბატონო ვაჩე.თუ შეიძლება ნორმალურად ისაუბრეთ, არ მომწონს ასე რომ საუბრობთ.უშულოდ ტირანიდან ცხოვემური ჟინებით შეპყრობილ არსებას ემსგავსებით.
-კარგი კარგი, გეხუმრე საყვარლად ბრაზდები ხოლმე, ნუ ააალდები დაწყნარდი
-მართლა ცემის ღირსი ხართ...
-წამოდი ჩაი დალიე და დაწყნარდი-ხელში მოქაჩა-მეც მომეხმარე
-იმედია ისევ სხეულზე გადავლებას არ აპირებთ
-ყველაფერს ჩაააშხამებ ადამიანს
-ნუ იბღვირებით, წავიდეთ ჩაი კარგი იქნება
-მემგონი სისხლის მაგივრად ჩაი მოძრაობს შენს სისხლძარღვებში.
-წავედით-ისევ იცინოდა ვაჩე ანა კი დაბღვერილი მისდევდა, მართამ რომ დაინახაა სიხარულით ცას ეწია,ასე გაღიმებული ვაჩე ძალიან ჰყავდა მონატრებული.ცოტა დაამშვიდა ჩაიმ, მერე სავარჯიშოდ გაიყვანა ბატონი
-ცუდი ექიმი მყავდა ერთი კვირა არ მოვიდა,
-ცუდი პაციენტი ყავდა, დამეყრდენით ფრთხილად-უეცრად ძალიან ახლოს აღმოჩნდა ვაჩეს სახესთან დაბნეულმა, მოაჯირზე მიუთითა მოჰკიდე ხელიო.
-ეცადეთ ნაბიჯები გადადგათ, შეეცადეთ... ფეხებს უკვე გრძნობთ -თვალებში უყურებდა, უცნაურია თუმცა უცნაურ ძალას გრძნობდა, მოუნდა დაეძლია ეს აუტანელი უსუსურობა, გაევლო, ფეხები აემოძრავებინა, მისულიყო ანასთან ისევ მდგარიყო მყარად ფეხზე. უშედეგო აღმოჩნდა ცდა, გაბრაზებული დავარდა იატაკზე.
-არ შემიძლია... ჯანდაბა არ შემიძლიაა... არ შემიძლია-გაბრაზებულმა მუშტები იატაკს დაუშინა, შეშინებული მივარდა ანა სისხლი რომ დაინახა სულ გაფითრდა, -
-ხელები... რა გააკეთეთ...ეს რატომ ქენით...-თვალები აემღვრა,ხმა გაებზარა, გაკვირვებულმა ახედა ვაჩე
-დამტოვეე-გაბრაზებულმა ახედა
-სისხლი გდით
-ჯანდაბაა აქედან გადი-მეთქი!- ვეღარ მოზომა და დაიყვირა-
-მორჩით ამ აგრესას! და ასე ნუ ბრაზდებით ვითომ არაფერიო გვერდით დაუდგა
-მომეჭიდეთ მოგეხმარებით....
თავჩახრილი იჯდა ფანჯარასთან და სისხლიან ხელებს დაჰყურებდა
-მაჩვენეთ- ცივი ხელები შეახო და ბამბით ფრთხილად მოწმინდა სისხლი, შემდეგ კი ბინტით სეუხვია
-შეხვევა რა საჭიროა ნაკაწრებია.
-სისხლი გდით...
-არაუშავს...-თავი ისევ არ აუწევია
-ვაჩე... ისევ ბოლომდე არ გაველურდეთ- სიცილით ააწევინა თავი და ჩვეული უდარდელი ტონიტ განაგრძო საუბარი
-არაფერია, სულ ძალიან ძალიან ცოტაც და აი ნახავ ისევ მყარად იდგები ფეხზე...
-აღარ შემიძლია ასეთ უსუსურ მდგომრეობაში ყოფნა, მომბეზრდა ამდენი დაცემა!
- ამდენი ძალა მოიკრიბეთ და აქამდე მოხვედით .. აუცილებლად შეძლებთ- ისევ გაუცინა და მის სიმაღლეზე დაიხარა.-და კიდევ ეს უსუსურობა სულაც არაა, საკუთარი თავი თვენ გეცოდებათ ზედმეტად, ეს თერაპიაა, იმისთვისაა რომ წაიქცეთ, შემდეგ ამ წაქცევებზე ისწავლით და დაძლევთ რაღცეებს და სსაბოლოო მიზანზე გახვალთ
-ანასტასია...- სულ სხვანაირად თბილი ხმით ამმოთქვა -მადლობა რომ მიძლებ
-ხო ეგ რთული საქმეა... წავიდეთ დღეისთვის მორჩა,
-დღეს ლუკასთან ერთად გავდივარ, თუ შეგიძლია ტანსაცმელი მომიტანე-
-ჩაგეკითხებით სად?
-ეგ უკვე შენი საქმე არ არის
-დალევთ?
-დიახ
-კარგი ახლავე მოგიტან ტანსაცმელს.


****

შავი შარვალი და ნაცრისფერი ზედა ეცვა, ტყავის ქურთუკი მოიცვა.თასმებს ვერ დაწვდა, გაბრაზებულმა დახედა ფეხებს
-მოგეხმარებით-ჯერ ერთი შეუკრა მერე მეორე
-მადლობა
-არაფერს, გაგიყვანთ ეზოში, მოვიდა ლუკა
-აიღე ნივთები და წამოდი, გაგიყვანთ სახლამდე
-არაა საჭირო
-იქეთ მოვდივართ მაინც, ნუ გაჯიუტდები.
-კარგი..-ჩანთა აიღო და მანქანისკენ წავიდა
-ანა როგორ ხარ? საქმეები როგორ მიდის?
-კარგად ლუკა, შენსკენ რა ხდება?
-არც არაფერი.
-თქვენ ერთმანეთს საიდან იცნობთ?
-ჩემი თინას ახლო მეგობარია ანა,
-დეიდაშვილის ხო?
-ხო...
-აქ გაამიჩერე რა ლუკა, აქ ჩამოვალ, მადლობა მოყვანისთვის კარგად გაერთეთ
-ნახვამდის ანა,
-ვაჩე ხვალ სამზე გამოგივლით ხომ გახსოვთ კლინიკაში უნდა წავიდეთ.
-კარგი მაგრამ მე გამოგივლი მანქანით, მე რაა ჩემი მძღოლი, არ მოხვიდე ჩემთან-
-კარგი.-გაიღიმა და ჩავიდა..
-ვაჩეე სად გაქრა უჟმურობა?
-აქაა ისევ, დროზე წავიდეთ.
-წავიდეთ, გავსინჯოთ ნინას საოცარი შესაძლებლობები.
-ინვალიდიც ვევასები მაგ გოგოს.-ჩაიცინა და თმა გაისწორა
-მაგ თმას და წვერს რას უპირებ? არ აპირებ შეიჭრა
-ვნახოთ....-
იმ ღამით მთელი დაგროვილი ვნებები გამოიდევნა, დაქანცული აეკრო მამაკაცის სხეულს ქალი და ვნებიანად აკოცა.-მაინც საოცრება ხარ-თითები პრესზე ააცურა და ეშმაკურად გაუცინა...
-მაინც?!- ცალყბად ახედა და თითები უკანალზე მოუჭირა, უხეშად მოქაჩა და ლამის ტუჩები მოაჭამა, სიამოვნების ბგერები უნებურად წარმოსდინდა ქალის გახსნილი ბაგეებიდან.


****

-რატომაა ჩემი გოგო ცუდ ხასიათზე.
-არ ვიცი მაშო, დასვენება მინდა, სოფელი მინდა ბებოსთან მინდა,თქვენთან მინდააა
-ცოტაც დაა მერე ჩამოხვალ
-დავიღალე,
-დაეთხოვე და ორი დღით ჩავიდეთ...
-ჯერ ვერაა.ახლაც უნდა გავიქცე მას.. მეჩქარება
-კარგი და ის დიმიტრი ხო არ ველურობა
-არა ჩაწყნარდა მემგონი~
-არ მომწონს ეგ ბიჭი
-დაივიწყეე წავედი- მობილური გათიშა და კლინიკისკენ წავიდა
ვაჩე გამოკვლევებზე შეუძვა თავად მიმღებში ელოდა, ჯერ ნინოს ელაქლაქა სემდეგ ქალბატონი გამოძახებაზე წავიდა და მარტო შემორჩა ანასტასიაც.
ფეხზე წამოდგომას აპირებდა გვერდით დიტო რომ ამოუდგა
-ჩემო ლამაზო. როგორ ხარ?
-დიტო! ხომ გთხვე არაა... არ ვარ შენიი ადამანო! შემეშვი- ფეხზე წამოდგა თუმცა მკლავზე უხეშად დაქაჩა!
-იქნები! გპირდებიი
ხელი გამიშვი- ძლივს გააშვებინა ხელი, არც გაუშვებდა ვაჩე რომ არა-ნაპერწკლებს ისროდა თვალებიდან.
-ანა
.. მისკენ შებრუნდა,
-რამე პრბლემაა- კუშტი მზერით გახედა დიტოს
-არა.. წავიდეთ რა, -მიეხმარა და დერეფანს გამოშორდნენ- შეუმჩნევლად ისედაც მოწყენილობას ეს დიროც ემატებოდა რომელიც მართლა მანიაკივით იქცეოდა, მთელი გზა ხმა არ ამოუღია, იმ ღამით ვაჩესთან დარჩენა უწევდა, მართა და დავითი საქმის გამო ქალაქიდან გადიოდნენდ.
საღამოს გაზაფხულისთვს დამახასიათებლად ძლიერი ჭექა-ქუხილი და წვიმა დაიწყო- ვაჩეს გვერდით იჯდა და გრუხუნის ხმაზე ისე სეხტა ლამის მდივნიდან ჩამოვარდა.სიცილით გახედა ვაჩემ
-ნელააა ტაისაა
-რადროს ეს იყოოო- სახეზე ფერები აუთამაშდა
-გეშინიაა?
-არა...
-ხო გეტყობა, - კიდევ ერთი დაგრუხუნება და უფრო ახლოს მიიწია ვაჩესთან
-არ გეშინიაა
-კარგი სულ ცოტა.
-ვინ არის ის დიტო?
-რამ გაგახსენათ?
-გაწუხებს?
-არა... საიდან მოიტანე?
-ისეთივე სახე გქონდა წეღან როგორც ახლა გაქვს.
-არა უბრალოდ პატარა გაუგებრობაა
-მომისმინე, თუ ზედმეტი მოსდის ან რამე ცუდს აკეთებს მითხარ , ეტლში ვზივარ მაგრამ იმდენს ვიზავ სამუდამოდ დავავიწყებ შენს სახელს..
-ვაა რა დიდი პატივია, -ღიმილი ვერ შეიკავა ანიმ
-მართლა გეუბნები!-
-არ მინდა დიტოზე საუბარი... ხასითს უფრო გააფუჭებს
-რა სჭირს ხასიათს?
-ამინდი ხასიათში გადამდისს მემგონიი- კიდევ ერთხელ დაიგრუხუნა და კიდევ ერთხელ შეშინებულმა, გაუცნობიერებლად ვაჩეს მოჰკიდა ხელი
-ნუ გეშინია ანა-
-რატომ იცინით?
-ბავშვი ხარ და იმიტო.
-სულაც არ ვარ ბავშვი! დიდებსაც ეშინიათ ჭექა-ქუხილის!
-ხოო?
-ხო... გეძინებათ? თუ გნებავთ ოხში გაგიყვანთ?
-არა აქ ვიყოთ, ეს ამბავი დამშვიდდეს და მერე დავბინავდეთ ოთხებში-
-ბოლო დროს ბევრს იცინით-
-ნუუ მოგწონთ?
-ჰაჰ რა სისულელეა, უბრალოდ ნაოჭები გაგიჩნდებათ, გაგაფრთხილოთ უნდა.
-რა ყურადღებიანი ხარ!
-ხო რა- ჩაიცინა და გაუცნობიერებლად თავი მხარზე ჩმოსდო, რომ მიხვდა რაც გააკეთ უცებ გასწორდა- დიდიი ბოდში, უბრალოდ ზედმეტად ვარ მიჩვეული ამ მოქმედებას.
-ასე რატომ გასწორდი? დენი გადმოდის ჩემს მხარზე
-თქვენი ექიმი ვარ და ექიმები პაციენტებს მხარზე თვჩმოდებული არ ესაუბრებიან.
-დაუბრუნდი ადგილს,
-უკაცრავაად!
-შეგიძლია დამეყრდნო არ არის პრობლემა და არ მაწუხებ-თქო...
-დიანამ რა ჯადო გაგიკეთთ
-არაფერი. ხელეფს მიფათურებდა და შოკი დამმართა...- შეგიძლია უფრო თავისუფლად მოიქცე ანა! პირადი მკურნალი და მეგობარი ხარ უკვე
-მეგობრად მაღიარა... ლუკას ისევ სეშურდება- დაღლილმა თვი მის მხარზე ჩმოსდო და გაეღიმა გაიტრუნდა, გრუხუნის ხმაც გადაავიწყდა, ვაჩეს გულისცემის ფონზე.
-რამე მომიყევით თქვენზე
-რა?
-რავიცი, ადრეც ასე უჟმური იყავით?
-ასეთი არა, იმ ავარიის შემდეგ სხვა ვაჩე ჩსახლდა ჩემს უუნარო სხეულში,
-ეგ თქვენ გგონიათ, არაფერი შეცვლილა, უბრალოდ გამოცდილება მიიღეთ.. სამწუხაროდ მწარე
-შუძლლება ოდესმე მადლობაც ვთქვა, ჩემი ცხოვრებიდან გვანცა მთლიანად რომ გაქრა... ეს ვითარება ზედმეტად დაეხმარა, შეიძლება უარესი რამე მომხდარიყო უუნარო რომ არ გავმხდარიყავი..-სიმწრით ჩიცინაა
-ახლა?
-რა ახლა
-ისევ რომ შეძლებთ სიარულს
-სულ ფეხებზე უკვე გვანცაც და მისი *ლე მეუღლე რატიც და აღარ მინდა საუბრის გაგრძელება, ჭექა-ქუხილი შეწყდა, დამეხმარე, მეძინება
-კარგიი - პლედი გადასწია და ეტლი მოაგორა- თავად დაჯდა ვაჩე როგორღაც
-რამე ხომ არ გინდათ?
-არაა...
-მაშინ გვერდით ოთახში ვიქნები და თუ რამე მაშინვე დამიძახეთ
-კარგი, მადლობა ანასტასია
-ღამე მშვიდობის!- კარი გაიხურა და ღიმილით შევიდა ოთხში.
ერთ კვირაში ანასტასიას სოფელში წასვლა მოუხდა. თათულიმ ტირილით შეატყობინა რომ ნუნუ ცუდად გახდა, გათიშული როგორ ჩვიდა იმერეთში ვერც გაიაზრა, სიგიჟემდე უყვარდა ბებო, მიი დაკარგვა კი ძალიან აშინებდა, საშინელი ტკივილი იგრძნო როოცა საწოლზე ფერმკთალი ნუნუ დაინახა, ძლივს მივიდა მასთან დალოყები დაუკოცნა
-მოხვედი ბებიაა? შენც ჩმოგიყვანეეე
-მოვედი ბეე, მოვედი და ეს როგორ დამხვდი? ჩამოვედი და ხაჭაპურებიც კი არ დამახვდრე- აწყლიანებული თვალებით დახედა და მერე გაიცინა
-წამოვდგები... სულ ასე კი არ ვიქნები და მერე დედაშენს შავ დღეს დავაყრი, რაფრა დამისუსტა გოგო, სულ არ გაჭმევს არაფერს?
-ნუნუკაა- ხელები მოხვია და მოხუცის ჭაღარას მოფერება
ერთი კვირა სულ არეულობაში გაატარა, თუმცა აღრ ჩიოდა ამას რადგან ნუნუ გამოკეთდა. ნახევრად გამოტირებული კი ჰყავდა თვი მაგრამ მაინც შეძლო ისევ ისე ფეხზე დადგომა.როგორც კი ვითრება დასტაბილურდა მაშინვე გასწია თბილისისკენ. იმ დღეს არ წასულა ვაჩესთან, მეორე დილით კი ისევ ისე გაეშურა ურჩი პაციენტისკენ, რომელიც მთელი ეს დრო მხოლოდ ერთხელ
მართამ გაუღო კარი -ანა მოხვედი? - თბილად მოეხვია
-როგორ ხართ?
-არაგვიშავს, შემოდიიი შემოდი... იცი ძალიან მოგვენატრე, ბებო როგორაა
-კარგად მადლობა, ბოდიში ამდენხანს რომ ვერ დავბრუნდი
-მიხარიაა ძალიან და ჩვენ უკვე ვისაუბრეთ მაგაზე, არანაირი პრობლემა არ არის
-ვაჩე?
-ოთახშიაა,
-იმედია არ ძინავს?
-არაა რაღაც კომპიუტერულ თამაშს თამაშობს დილიდან აღრენილია
-კარგიი შევალ მაშინ აბაა...-ღიმილით წავიდა ბატონის ოათახისკენ,დააკაკუნა და დასტურის შემდეგ შევიდა.
-ნუთუ ჩემს არყოფნაში დიანამ თქვენზე იძალადა...
-ანასტასიაა დაბრუნდი?- გაკვირვებულმა გახედა კარში მდგარსს
-მოვედი მისტერ, აბა როგორ გივლიდნენ.. რატომ ხართ ცუდ განწყობაზე?
-ძალიან ცუდად.. მთელი 9 დღეა მაწამებს -ჯერ სერიოზულად გახედა, მერე გაეღიმა და კომპიუტერს მოშორდა. -შენ როგორ ხარ? არ უნდა მოხვიდე ახლოს?
-ასეც გესაუბრებით.
-გულცივ ამბორს მაინც მოველპდი
-ბოლო დროს მხუარულ ტალღაზე ხართ
-სუიციდის ფიქრები გავფანტე.
-კარგია.
-ძალიან დაღლილი სახე გაქვს,
-უკაცრავად ვე მოვიშორე ვერანაირად
-თუ გინდა დაისვენე და მერე მოდი
-ისედაც 9 დღეაა დაგტოვეთ... გინდათ პარკში გავისეირნოთ?-ეშმაკური მზერით შეაპარა-
-კარგი- არ გაუპროტესტებია ვაჩეს, ქურთუკი აიღო და ანასტასიასთან მივიდა-წავიდეთ,ოღონდ დიპლომატიურად მაინც მმეხვიე, მომენატრე ქალბატონო
-ბატონო ვაჩე! როგორ მესაუბრებით- სიცილით დადგა მის უკან და ეტლი გააგორა
-მართლა გეუბნები
-თქვენი დიანასთან დატოვება არ ღირს
-კი შენზე უარესია და მასთნ როცა ვარ შენს ფასს ვიგებ
-ცუდად ვარ- სიცილით გაიყვანა კარში და ქუჩას გაუყვენნ.
ერთ-ერთ სკამზე ჩამოჯდა ანა, მის გვერდით იყო ვაჩე.
„ჩაიკარით გულში რაიმე ან ვინმე – თუ ვინმე გყავთ გვერდით , ან შინაური ცხოველი, ან დათუნია ტედი , ან ბალიში – ჩაეხუტეთ-"
-უკაცრავად?
-შენი დაწერილები წავიკითხე. ცუდად ვარ, ტედი არ მყავს, არც ბალიში მაქვს აქ და ანუ...
-ვაჩე როგორ ცანცარებ-
-ამასაც მოვესწარი... რა დღეში ხარ ვაჩე, ვიღაც თვითკმაყოფილს ჩხუტებას თხოვ- მოჩვენებითი სევდით ახედაა
-აღუუ ვაჩეეე.. აღუუუ
-გინდა რაღაც გაჩვენოო?
-რა უნდა და მაჩვენო?
-გაიგებ-ამჯერად თავადვე ჩაიცინა თვითკმაყოფილად.ფეხები ეტლიდან გადმოსწია და დაბლა დადგა, სახელურებს დაეყრდნო
-რას აკეთებბბ...
-დრო დაინიშნე-გაიცინა და ფეხზე წამოდგა,გააკვირვებული წამოდგა ანასტასიაც
-ხედაავვვ შენზე ერთი თავით მაღალი ვარ,სულ შენ რომ მიყურებდი ზემოდან რა გეგონა-
-დგახარ....
-დიდხანს ვერა 1 წუთი შემიძლია
-რა მაგარია დგახართ-გახარებულმა მოხვია ხელები...
-ჰეჰ მაინც ხომ ჩამეხუტეე-
-ძალიან მაგარია, აი ძლაინ გამიხარდა-
-საჩუქრის ღირსი ვარ
-რას ელით
- ახლა ლოყაზე ამბორს მაინც
-ბატობო ვაჩე ძალიან ცუდად ხრთ აკვიატებული
-რა მოხდ ერთი კოცნა
-კარგი აჰა-ტუჩები ლოყაზე მიაწებაა. უიი წვერი ... დაგიმოკლებიათ
-ელამი!
-ისევ უნდა დავდაბლდე- სიცილით მოშორდა და ეტლში დაჯდა
-მალე ნაბიჯებსაც გადავდგამთ
-ძალიან მომბეზრდა ეს ეტლი!
******
ერთ კვირაში ყველაფერი შეცვალა. პროგრესი დიდი იყო, ნაბიჭებს დგავმა სულ თვისუფლად, ერთ თვეში კი ეტლი და ყავარჯენიც მოიშორა. დადგა ანასტასიას განთავისუფლების დღე.
-ესეც ასე ჩემი მისია შესრულებულია, აღარც სუიციდი და აღარც ეტლი-სიიცილით ახედა-რა ცუდია მაღალი რომ ხარ, ჩემზე დაბალს ვიყავი მიჩვეული.
-დაფიდან ფირცლების ჩამოხსნა დაიწყო
-ანასტასია..
-გისმენთ
-იყოს ეგ ფურცლები მანდ
-რა საჭიროა აქ
-სამახსოვროდ დამრჩეს.
-კარგით ბატონო დარჩეს- ჩანთა ზურგზე მოიკიდა -აბა კარგად იმედია არ დამივიწყებთ
-აღარ გინდა ეს ოფიციალურობა
-ძალიან მივეჩვიე, არც თავიდან მინდოდა მაგრამ ვერ დავთმე-
-არ ჩამეხუტები ბოლოჯერ?-ზედმეტად მიეჩვიე ჩხუტებას ტირანო. მიუახლოვდა და ზუსტად ისე მოეხვია როგორც ვაჩეს მოსწონდა. მანაც ძლიერად ჩიკრა გულში
-მომენატრებით- ჩუმად ამოთქვა
-ტირი?
-რატომ უნდა ვიტირო
-კიდევ თვალები აგემღვრა-
-ნუ იცინი დეგენერატო! გეჩვენება მოლანდებები დაგეწყო!-ზურგი აქცი, ვიინ დააცადა წასვლა, მკლავში დაქაჩა და წამიერად მათმა ტუჩებმა მონახეს საერთო წერტილი, ათრთოლებული სხვა სამყაროში გავიდა, დატოვა რეალური სამყარო, მხოლოდ ვაჩე, არავინ და არაფერი სხვა.მოშორდა, ვაჩეს გემოს გრძნობდა... ლამის სიამოვნებისგან შეიშალა, დაბნეული წავიდა, ისე რომ უკანაც არ მოუხედავს.დატოვა ზედეტად დაახლოებული პაციენტი და დატოვა სახლი რომელშიდაც ალბათ აღარ მოუწევდა სტუმრობა

...
....................

დაღლილი იჯდა მიმღებში და ნინოს უსმენდა, თან მობილურში სიახლეებს ნახულობდა.
"ვაჩე გერლიანი ბრუნდება, თითქმის ორ წლიანი მკურნალობის შემდეგ ის კვლავ ფეხზე დგას" აჭრელებული იყო სოც.ქსელები, ფოტოებზე ვიღაც გრძელ ფეხებიან ლამაზმნთან ერთად იყო აღბეჭდილი, გაღიზიანდა და მობილური დადო.
-რა გჭირსს ანა?
-არაფერი ნინო,
-არ მომწონხსრ ბოლო დროს, წესით გახარებული უნდა იყო ვაჩე რომ გამოჯამრთელდა შენი წყალობით. ახლა უფრო ამაღლდა შენი რეპუტაცია
-ვარ კიდეც
-არ გეტყობა
-რა გინდა ნეტაა ჰა? რატო გადამეკიდე<
-აღრენილი ხარ , ვინმემ უნდა გიშველოს თორემ უკვე 24 წლის ქალიშლი ხარ, აგრესიული გამოსვლები დაგეწყო
-ოხ ნინოო, წავედი მე ჩამოვლაზე მაგვიანდება-პირბახე გაიკეთა, ხალათი მოიცვა და პაციენტები მოინახულა.ყველაფერს გადაავლო თვალი მორიგეობის შემდეგ კი დადგა სახლში წასვლის დროც, გახარებული წავიდა მთელი დღე ეძინა. კოტე და თათული სსოფლისკენ იყვენნ ამიტომ ძირითადად მარტო უწევდა ყოფნა, მაშოც რომ წავიდა, მხოლოდ თინათინი აუვლიდა ხოლმე, საათობით საუბრობდნენ განიხილავდნენ ამბებს, ახლად გაღვიძებულს დაადგა შოკოლადის ტორტით.
-ექიმ რა ხდება? რატომ ხარ ასეე?
-არ ვიცი, უხასიათობა დამჩემდა.
-რატო ნეტა?სად გაქრა ჩემი ტასო? რაც იმ ვაჩეს აღარ ხვდები მის მერე აირიე.
-ვითომ?
-ხოო ხოოო...
-უცნაურად დავემშვიდობეთ ერთმანეთს, ახლა კიდევ მენატრება... და იმას ვგრძნობ რაც აქამდე არ მიგრძვნია, ცუდად ვარ ... ცზობილი ლეთოდიანი...თურმე მართლა ცნობილი ყოფილა, ბევრად სიმპათიური გახდა, შეიძლება დავავიწყდი კიდეც-ცრემლებმა დაიწყეს დენა, უკვე აავითინებული მოეხვია თინას.
-რა გითხრა ? როგორ დაგამშვიდო?
-ჩემი სიმპათიური და ჭკვიანი ვაჩე ...ვაიმე ხმამაღლა ვიფიარე,
-მე დაგეხმარები დავიწყებაში, არ იდარდო
-როგორ ნეტა?
- დავლიოთ
-არა, არ გამოვა.-
-სადმე წავიდეთ?
-არც ეგ გამოვა
-სახე ეგრე რატომ დამანჭე
-გვერდი მტკივა ძალიან ცუდად.მემგონი აპენდიციტის ბრალია
-ექიმთან ხომ არ წავიდეთ რაღაც ფერი არ მომწნს ტას
-არა ცოტახანი შეიძლება ცრუ განგაშია.
-მაშინებ ფერიც მოდი სანამ გართულდა გავიდეთ გაესინჯე
-მემგონი კარგი აზრია, მოიცა ჩავიცვამ ოღონდ..- ერთ საათში დაეწყო საშინელი შეტევა, სასწრაფოდ საოპერაციო გახდა.თინა ცრემიანი თვალებით დაჯდა მიმღებში.ლუკამ დაურეკა
-ხო ლუიი
-სად ხარ? ერთი საათია ვაბრახუნებ კარზე.
-საავადმყოფოში.
-მანდ რა გინდა?კარგად ხარ?
-მე კი, ანაა ცუდად.
-რა მოუვიდა?
-აპენდიციტის ოპერაციას უკეთებენ,
-სახლთან რომაა საავადყოფო მანდ ხართ?
-ხო,
-კარგი აგმოვდივარ- სკამზე იჯდა და ეს 45 წუთი უსაშველოდ გაიწელა, ლუკაც გამოჩნდა, ლუკას უკან როგორც არსებული ინფორმაციით გაარკვია ვაჩე უნდა ყოფილიყო
-თიიინო როგორ ხარ-ლუკა მოეხვია-გაიცანი ეს ვაჩეაა, ბევრი რომ გსმენია ის.. ვაჩე ეს თინა ასევე ბევრი რომ გსმენია ის
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც მიხარია რომ გაგიცანი პირისპირ .
-დიდი ხანია რაც საოპერაციოში ჰყავთ?
-მალე უნდა დამთავრდეს წესით ოპერაცია.
-მარტო რატო ხარ? სადარიან ოჯახის წევრები?
-სოფელში არიან, ვერ ახერხებენ დღეს მოსვლას, ცუდი ამინდიაო-ლუკას მოეხვია და ჩუმად ვაჩეს გახედავდა ხოლმე"არა იმ გოგოს აქვს გემოვნება" გულში იცინოდა.
ოპერაცია გართულების გარეშე დასრულდა, ერთ სათში უკვე პალატაში იყო და გრძნობაზე მოდიოდა.
-ყველაფერი რიგზეაა ან- თინა წამოადგა თვზე
-თინანოო,
-აქ ვარ შენთან
-არ მიმატოვო... მარტო მეშინია-საცოდავად ამოთქვა და ისევ დაეხუჭა თვალები-
ვაჩეს გულაჩქარებული აკვირდებოდა
-ეს გოგო ექიმი როგორაა, პატარა საყვარელი ბავშვია...-ვაჩეს გახედა რომელიც ისევ არ აშორებდა თვალს ანას.
-ვაჩეეე -ხელი აუფრიალა და ძლივს გამოაფხიზლა
-ხო რა იყო?
-ხომ მშვიდობა გაქვს?
-კი...
-რა იყო?
-რაღაცას გთხოვ..
-რას?
-თინა წაიყვანე სახლში და წადით, მე დავრჩები აქ ანასტასიასთან.
-გაგიჟდი ახლა ამას აქედან ძალით თუ გავიტან
-რამე უთხარი მიდი შე*მა, მიდი რა,
-ოხ ვაჩეე....რა წამოხტომები გაქვს, ჩემთან რომ არ ყოფილიყავი ვერც გაიგებდი ანა რომ ასეა, ახლა გაგისკდა სიყვარულის ბუშტი?
-სანამ ანას გვერდით პალატაში მრავლობითი მოტეხილობებით მოგათავსებენ წადი და ის გააკეთე რაც გთხოვე.
-ოოოხ.
დიდი წავლების შემდეგ თინა ძლივს დაარწმუნეს სანამ თვითონ ვაჩე არ ესაუბრა, მანამდე არ შეცვალა გადაწყვეტილება
-იცოდე...
-ვიციი არაფერი მოუვა მივხედავ და არ დავტოვებ-სიტყვა გააწყვეტინა და გაუცინა
-ვიცი რომ გენდობა ანასტასია მაგიტომ გტოვებ მაგრამ იცოდეე
-ვიციიი რომ დავტოვო შენი ხელით გამითხრი სამარეს.
-ნიჭიერი ხარ.დილით იცოდე...
-ძალიან ადრე დაგვადგები.გავიგე.წადით მოვიდა დილა 12 საათია.-სიცილით გააცილა პალატიდან.წავიდა თინა თან ბედნიერი იყო, იცოდა ანასტასია ვაჩეს გვერდით რომ გაბედნიერდებოდა... გაიღვიძა ანასტასიამ წყალი ლოუნდა
-თინაა წყალი მინდაა...-რომ არავინ გამოეხმაურა იმდენად შეეშნდა ცრემლებმა დაიწყო დენა ანესთეზიამ აშკარად ცუდად იმოქმედა, მარტოობის შეეშინდა, ის პალატაც კი აშინებდა სადაც იწვა, მიუხედავად იმისა რომ ნახევრად მსგავს პალატებში ცხოვრობდა...
ვაჩე რომ შევიდა და ატირებული ნახა კინაღმ შეიშალა
-ტასუნა რა მოხდა? რამე გტკივა?-
- შენ აქ რა გინდა-გაკვირვებულმა წამოჰყო თავი და ვაჩეს დააკვირდა
-შენთან მოვედი, რამე გტკივა? რატო ტირი ?
-თინა სადაა.. მარტო ვიყავი აქ მარტო...-თვალები დახუჭა-ახლაც მარტო ვარ... მელანდები, ცუდად ვარ მე და მელანდები.. რეალური არ ხარ.. თინამაც დამტოვა...- მართლა პატარა ბავშს ჰაგვდა ცრემლები ღპაღუპით ცვიოდა და ვერფრით მშვიდდებოდა,
-აქ ვარ ანასტასია, არ გელანდები-ფრთხილად მოეხვია და თავზე აკოცა.
-აი ნახე გეხები, აქ ვარ, შენთა ვარ.მარტო არ ხარ და ნუ გეშინია, თვალები დახუჭე და დაიძინე.
-აქ ხარ...
-ხო და გინდა ექიმს დავუძახო?
-არა, აქ როგორ მოხვედი,ან რატომ?
-მომენატრე ექიმო, ამიტომ მოვედი. ამიტომ გავუშვი თინაც და მაგ მიზეზითვე დავრჩი
-არ გაქრე რა..-თვალები ეხუჭებოდა, მაინც თავისას შვრებოდა დაღლილობა
-არ გავქრები, აქ ვიქნები შენთან მშვიდად დაიძინე -იმ ღამით ვაჩეს მკლავებში მოქცეულს მშვიდად ეძინა.დილითაც ეგონა სიზმარი იყო, მაგრამ მის გვერდით მძინარი ვაჩე დაინახა, ღიმილით დააკვირდა მონატრებულ სახეს.
-სუპერგმირის უნარები გაქვს, მზერით მწვავ- უცებ გაახილა თვალები და სახე ახლოს მიუტანა..-როგორ ხართ მტირალა ქალბატონო?
-ახლა დამცინებ?
-არა, საყვარელი იყავი-ცხვირის წვერზე აკოცა გაიტრუნა ანასტასია.
-როგორ ხარ? რა ხდება? დაუბრუნდი ძველ ყოფას? ფოტოები ვნახე კარგია რომ არ გაგიჭირდა ფორმაში ჩადგომა
-გაბრაზებული ხარ?
-რატო?
-რომ არ გამოგიარე და არ გნახე,არ დაგირეკე

-რატომ უნდა ვიყო გაბრაზებული, პაციენტს არ ევალება ექიმის ნახვა..
-შენ რომ უბრალო ექიმი არ იყავი
-აბა?
-ჩემი მკურნალი იყავი ხარ და სულ იქნები
-კიდევ რამე იტკინე შენ? თავიდაარტყი რამეს? ცოტა შორს გაიწიე სული შემეხუთა, ფანჯარა გააღე დაცხა.
-ისევ ისეთი ხარ.
-ისეთი აღარ ვარ,...ადრე ბრმანაწლავი მქონდა ახლა კი აღარ მაქვს... ბრმანაწლავის გარეშე -სერიოზულად თქვა მაგრამ მერე გაეცინა~
-თუ გინდა შენებურად გიმკურნალებ... წიგნის ციტატებით...-
-ვაჩეეე, ახლა რამეს ჩაგცხებ მაგ სვანურ თავში. სულ ამაზე იცინებ? ახლა ხომ მაინც ხარ დაკმაყოფილებული
-რაიცი რა ვარ-წარბ აწეულმა დახედა
-არაააა არ თქვა რომ მხოლოდ ფეხებმა დაიბრუნაა ფუნქცია და.... ვაჩე გამაგრდი ..
-მდედრი მასხარა, არადა ადრე ლამის ფანჯრიდან მაგდებდაა. დაწყნარდი ყველაფერი რიგზეა
-მე არც ვღელავ შენ იღელვე და შენმა შხვართებმა...გაიწიე ბიჭო ცოტათი..
-რატო? არ გსიმოვნებს სიახლოვე?
-ცხელა, ექიმი რომ შემოვიდეს რას ეტყვი და არ მახსოვს ისეთი ურთიერთობა დამეწყოს შენთნ, ასეთი სიახლოვე რომ დაშვებული იყოს.?
-ნუ ხვანცალებ ნაკერები გაგეხსნება.
-ნუ მახვანცალებ მერე, გაიგონე ერთს რომ ვიტყვი.
-შენ გესმოდა?
სხვა სიტუაცია ისყო მასინ.
-კარგი ხო აი ავდექი.
-ჩემები მოვლენ მალე
- გესიზმრა?
-მოვლენ, მომიკითხავენ.
-მერე..
-აქ უნდა დახვდე?
-ხო რა მოხდა?არ თქვა გამიბრაზდებიანო
-ოოუ ნერვებს მიშლი....
-როლებს ვცვლით.
-მე ნერვებს არ გიშლიდი.
-ბევრს ვინ საუბრობდა ხოლმე?
-იმ საუბარმა გიშველა უმადურო.
-რამე გინდა მოგიტანო?
-ჩაი
-კარგი გავალ და მალე მოვალ..
ორ დღეში გაუშვეს სახლში, რა თქმაუნდა საწოლში უნდა ყოფილიყო, ყველა უვლიდა ქალბატონს, ვაჩეც აკითხავდა ოჯახიი გაიცნო უკვე არანაირი პრობლემა აღარ იყო მისი იქ მისვლა, უცნაური უსტატუსო ურთიერთობა ჰქონდათ, თუმცა ახლო. არანაირი პასუხი არ იცემოდა კითხვა რატოზე, უფრო სწორედ ვერანაირი.
კვლავ ანასტასიას მიაკითხა შუადღეს,ოთახში იჯდა და თათულის მოტანილ ნამცხვარს აგემოვნებდა
-გინდა წაგიკითხო რამე
-არაა, ბრმანაწლავი დავკარგე თვალები კი არა, რომ მინდოდეს შევძლებ
-რა შეშინებული ხარ! კიდევ აღრენილი
-ავიღებ ამ ფეხს და ლამაზ სახეში ჩაგანათენ თუ არ გაჩუმდები
-ვერ იზავ შეგეცოდები.
-ნახავ მერე თუ ვერ ვიზამ .მაიმუნო კაცო რას ჩამმისახლდი აქ, აქამდე ერთხელ არ მნახულობდი და ახლა ლამის აქ გადმომისახლდი, მეშინია ნივთები არ მოიტანო
-კარგი აზრია ისეე და აი ხომ ვამბობ გწყინდა ყურადღება რომ ვერ მოგაქციე
-შენ არ გეწყინებოდა? მთელი 7 თვე ვიწვალეთ ერთად. მერე გაქრი იგრიალე ოქრო გადხი.-
-არ მაპატიებ?
-გაპატიებ, ან რა ვალდებული იყავი მოსულიყავი...
-პიროვნული გაორება გავქა- მასთან ახლოს მიიწია
-ნუ წუხდები შეგიძლია წახვიდე.
-არ ვწუხდებიი, პირიქით...
-არ მომწონხარ ბოლო დროს.
-ვის ატყუებ
-უკაცრავად რაო?
-ძალიანკარგად გაიგე
-ვაჩ...-სიტყვა არ დაასრულებინაა მეორედ შეიგრძნო მისი ტუჩების გემო, -როგორ ბედავ, საერთოდ რას აკ...-აფართხალებულმა პანიკების გამართვა დაიწყო თუმცა ისევ მისწვდა მის ტუჩებს და ტუჩებითვე ჩუხშო ხმა, გაჩუმდა გაიტრუნა ჟრუანტელმა დაურა, რომ მოშორდა მაგის გრძნობაც გაუჭირდა,თითქოს ტუჩებზე სამუდამო კვალი დაამჩნია შეხებით
-გახილე თვალები ასე დაგეძინება-სიცილით უთხრა, ცხვირზე აკოცა და ჩაეხუტა
-ვაჩე... რას აკეთებ...რატომ აკეთე...
-იმიტომ რომ ასე მინდა, მინდა შენი სურნელი და შენი გემო შევიგრძნო..კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა თუმცა სტუმრები ეწვივნენ ანასტასიას, შეუმჩნევლად გაუჩინარდა ოთახიდან ვაჩე.თუმცა ანასტასიას ფიქრებში მაინც იყო, ისევ გრძნობდა მის გემოს მის შეხბას...
დრო ნელ-ნელა გაილია, ვაჩეს ხვდებოდა თუმცა ბოლოს აუხსნელი საქციელების გამო სერიოზულად ეჩხუბა და ის ურთიერთობაც გააქრო რაც აგვისტოს ბოლოს დასასვენებლად წავიდა ზღვისპირეთში, თუმცა შეცდა აქაც არ მოასვენა ვაჩმ და მასზე ფიქრებმა, ერთ დღეს სანაპიროზე რომ მოლანდა მაშინ კიდევ უფრო აირ-დაირია მისი არსება.
მზის ჩასვლას უყურებდა უეცრად უკნიდა ვღაცამ დაქაჩა, შეატრიალა და ტუჩებზე დაეწაფა, მიხვდა ვინც იყო, იმდენად იყო მონატრებული თავი ვერ გააკონტროლა და კოცნაში აჰყვაა..
-რატომ არ მეშვები ლეთოდიანო?
-ვერ გეშვები... თავს ვკარგავ. აღარ შემიძლია უშენობა ანასტასია
-ვაჩეე...-
- ცუდი სენით დავავადდი და შენ იქნები ჩემი მკურნალი ან კიდევ არვიცი ბოლოს მომიებს ეს დაავადება
-დიანას რომ ვუთხრათ
-ანასტასიაა!
-სულ მე როგორ უნდა გკურნავდე-გაიცინა და ამჯერად თავად აკოცა, გრძელ ყავისფერ თმაზე დაუსვა ვაჩემ თითები და კიდევ დააგემოვნა სავსე წითელი ბაგეები.
-სხვა არმინდა მე,
-დღეიდან რომც მოგინდესს მუპაპუუ ძვირფასო
-წავიდეთ მზე ჩავიდა
-სად მეპატიჟები სვანო?
-ჩემთან-ეშმაკურად აათამაშა თვალები და მის ტუჩებს დასწვდა
-იცოდე უჟმურობას შეეშვები, კიდევ მორჩა შენი იგრიალე ოქრო დროს ტარებები. ქალები, ძველ სიყვარულებზე დეპრესიები. სვანს და მის მკურნალ ანასტასიას ეშველათ და ამაზე ყველა შენმა შხვართმა გაიგოს მოვითხოვ!
-ჩემთნ ხომ დარჩები დღეს?
-ასე დავსერიოზულდით
-ანასტასია, ნუ ცდილობ წყობიდან გამომიყვანო-
-ნუ აბრიალებ მაგ თვალებს
-ანა!
.........
-მაგიჟებ... - ლოყაზე დაუსვა თითები და ცხვირის წვერზე აკოცა
-ვააჩეე- ხმაშეცვლილმ ამოთქვა და თმაში შეუცურა თითები. მაისურის და ხერხემალს აუყვა, რეაქციებმა არ დააყოვნა, აირია ჟრუანტელა დაუარა და გაშეშდა
-ესეც მაგიჟებს-კბილები ტუჩემზე მოსდო და ოდნავ დაქაჩა ფეხებს შორის მოექცა და მაგიდაზე შემოსვაა, რამდენიმე წუთში მაისური გადააზრო და მკერდზე მოსდო კბილები, მსუბუქად წამოიკვნესა, ინსტიქტურად სიშიშვლის დასაფარად ხელები მკდერდზე აიფარა,
-ნწ... პატარავ, სხვა წესებია-
-ოხხ ლეთოდიანო- მაისურს ჩააფრინდა და მოხერხებულად აასრიალა თითები მის შიშველ ზურგზე
-ვეღარ გავჩერდებიი...
-არც გთხოვ- გახელებულმა მწვანეები მის ყავისფერებს გაუსწორა..
სიცილით გაიყვანა საძინებელში ერთი მოძრაობით დააგდო საწოლზე და ზემოდან მოექცა, თითები ჯინსის შესაკრავისკკენ ჩააცურა და მალევე გაანთავისუფლა ზედმეტი მატერიისგან . გლუვ კანზე აყოლა თითები და ყველაზე მგრძნობიარე ადგილადე მიაღწია, თითები საცვლის სათავეს გადაატარა, სუნთქვ სულ გადაავიწყდა ტასოს, სიამოვნებისგან ლამის სული განუტევა, იმდენი უცხო შეგრნძნება და ახალი გრძნობა შეიგრძნო,რომდაიძაბა..
-ტასოო ისუნთქე... მუცელთან ამოთქვა და სველი კოცნით აუყვა მუცლიდან მკერდამდე, ჭკუაზე გადაჰყავდა გოგოს იდეალურ კანთან შეხებისგან გამოწვეულ სიამოვნებას, ყველა უჯრედით გრძნობდა ისეთ მძლავრ მიზიდულობას ჯერ, რომ არასდროს უგრძვნია.
-მიყვარხარ ვაჩე... - ამოიკვნესა და ბიჭი თავისკენ დაქაჩა-მართლა მიყვარხარ სვანო!
-ჭკუაზე გადაგყავარ, სამუდამოდ ჩემი ხარ! ჩემი ადამიანი ხარ გესმის! - თითები საცვლის ქვეშ შეუცურა და ეშმაკური ღიმილით, მოხერხებულადაამოძრავა თითები. კვნესა წასცდა ბაგეებიდან ამან კიდევ უფრო გაათმამა. შარვლისკგან განთავისუფლდა და აცახცახებულ ანას დააკვირდა.. ტუჩები აუთრთოლდა, სხეული დაეჭიმა
-მოდუნდი ანა... - ტუჩებს ნაზად შეეხო და მალევე იგრძნო უცხო შერწყმა, ყრუ ტკივილმა მმოიცვა მთელი სხეული, ცრემლი გადმოვარდა თვალებიდან და ისედაც მთთოლვარე ტუჩები ერთიანად აკანკალდნენ
-მიყვარხარ ანაა- ნაზი მოძრაობებით აწვებოდა გოგოს სხეულს, მეტად ფაქისად , შიშველი გრძნობებით, ორი ერთმანეთზე გადარეული სხეული ერთმანეთის ნაწილი გახდა.
.......
შუაღამე იყო ანასტასიას ვაჩეს სხეულზე აკრულს გამოეღვიძა
-რატომ ხვანცალებ?-
-არ გძინავს
-არა... კარგად ხარ?
-კი... უბრალოდ საპირფარეშოში გავალ
-რამე გტკივა ტაისა?
-არა ვაჩე- გაიღმა, ხალათი მოიცვა და აბაზანისკენ წავიდა.
უკან გამოსული ისევ უკან დააბრუნა ვაჩეემ
-ცხელი წყალი გიშველის, გაგიქრება უსიამოვნო გრძნობები
-შენ რა იცი რას ვგრძნობ?
-გამოცდილი ვარ პატარავ...გამოცდილი- მხრები აიჩეჩა და ხალათი გახადა, ცხელი წყალი მოუშვა და მის ქვეშა დააყენა
-ვაჩე
-მხოლოდ ცხელი აბაზანა და დავიძინებთ- შუბლზე აკოცა და თმა გაუშალა.

ჩაცმულები იწვნენ,
-ტასოო, ნანობ?
-არა სულელო, საიდან მოგაქვს
-მეშინია... არ მინდა გაჩქარებდე და რამე გავაფუჭო.
-ჩემი ფაქიზო.. მართლა ჩემიი - თავი მის გულზე დაადო და გაიტრუნა- სანანებლად რომ გამიხადო საქმე, მაინც არ ვინანებ.
*****
-ვაჩეე სად ხარრ, გავიყინეეეე
-მოვდივარ ანასტასიაა, წყალი მომინდაა და ავდექი-სიცილით მიუწვა გვერდით და აკოცა
-შენს გამო გამეღვიძა,შემცივდაა ჩამეხუტე ისევ-გადაბრუნდა და ისევ ძილის გაგრძელება დააპირა, თუმცა ვინ დააცადა, თბილ პიჟამაში შეაცურა თავხედი თითები და წრიული მოძრაობებით აუყვა ბარძაყებს, თვალები უცებ ჭყუტა ანასტასიამ
-ვაჩეეე-ხმა წასულმა ამოთქვაა
-ძალიან ცივა, უნდა გავთბეთ, უფრო ზემოთ მიუყვებოდა თითები
-რა თავხედი ბიჭი ხარ, უცებ გადმობრუნდა და ტუჩებზე დაეწაფა- და სხვათშორის შენ წამომიყვანე ამ გამყინვარებაში სვანეთში. შენ თავს დააბრალე თუ გცივა
-მე ვარ თავხედი?თან ბიჭი?და მე დაგაძალე?
-კი ფაქტიურად, მე მივდივარო და ამხელა ცოლი ქალი მარტო ხო არ გამოგიშვებდი.
-ხოო ცივა და ვინმე რომ მომეძებნა გასათბობად
-ასე ნუ ამბობ ხოლმეე ! ჩემი ტყვე ხარ სვანო! და აუუუუუ
-რა მოხდაა?
- აუუ მშიაა
-ვაიმეე ანასტასია, გადარევა შეიძლება, გარეთ თოვს, ცივაა რომანტიული გარემო,და შენ კიდევ მშიაო, არ ხარ კარგად...
-აუ მშია და რა ვქნა
-წადი და ჭამე, რაც ქმრად მომიყვანე სულ მჩაგრავ,- ძლივს შეიკავა სიცილი ვაჩემ
-ქმრად მოგიყვანე არ გეფერები, და საჭმელს გაკეთებინებ- ზედ ააბობღდა და კისერში აკოცა.
-არადა რა კარგი ბიჭი ვარ, მთლად მორჯულებული, დამჯერე, ვერ ირგებ შენ ამ ოქრო კაცს
-ვირგებ... მაგრამ მაინც მშიაა
-შიაააა...რა გშიააა? გინდა წიგნი წავიკითხოთ
-ვაჩეე...
-გიჟდება ვაჩე შენზე,
-მეც ვგიჟდები ვაჩეზე, აი ძალიანნ ძალიანნნ მიყვარსს და კიდევ
-გშიაა მაინც -ტუჩები სიცილით დაუკოცნა მერე ფეხზე წამოდგაა,-მეც მომშივდა
-ლეთს გოუუ ბეიბიი- სიცილით მოეკიდა ზურგზე ანასტასია და ასევე სიცილით დაიძრნენ სამზარეულოსკენ.

-------------------------------------------------------------------------
რავიცი შეფასებებს თუ ვიხილავ კომენტარებში გამეხარდება
სიყვარულით, გადაცხრამთსიქითებული ალტერეგო