-კარგი რა სად არიან აქამდე?
-მოვლენ.დათო შემპირდა რომ აუცილებლად მოვა.
-საიდან იცნობ?
-ფეისბუკზე გავიცანი
-ყოჩაღ!ამდენი ხანი ფეისბუკზე გაცნობილ ტიპს ველოდებით!
-ხომ გითხარი მოვა.
-ხუთ წუთში თუ არ მოვიდა მივდივარ!
-კარგი მარიამ.
მე და ქეთი ვლაპარაკობდით როდესაც შევამჩნიე ჩვენსკენ მომავალი ორი ბიჭი.ერთი დაბალი და შავგვრემანი იყო,ხოლო მეორე ოდნავ მაღალი, ღია ყავისფერი თმით,თაფლისფერი თვალებით და პათარა გაბუშტული ცხვირით.აშკარად ეს მაღალი უფრო სიმპათიური იყო.“ღმერთო ჩემო რა გემრიელიააა, მმმმმ“ ამ ფიქრებში ვიყავი როდესაც ქეთიმ მითხრა:
-აი ხო გეუბნებოდი მოვა თქო.
-ხოოო და დათო რომელია?
-აი ის ოდნავ მაგალი როაა
ბიჭები მოგვიახლოვდნენ,ქეთიმ დათო გადაკოცნა და ჩემსკენ მოტრიალდა.
-დათ გაიცანი ეს მარიამია.
-სასიამოვნოა მარიამ შენი გაცნობა
-მადლობთ ჩემთვისაც.
-ეს ჩემი ძმაკაცი გიოა
ეს ვიღაც გიორგი დაფეთებული თრითინასავით მიყურებდა.რა იყო გოგო არ უნახია!მე ხომ ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი,ყავისფერი თმითა და თვალებით არაფერი განსხვავებული არც მაღალი და გამხდარი ვიყავი არც ქერათმიანი და დიდი მკერდით.
მოკლედ შუა ზამთარში ქეთიმ გაკვეთილები გამაცდენინა რომ ეს ორი იდიოტი მენახა.როდესაც ბიჭებმა ყავაზე დაგვპატჟეს ქეთი არ წაყვა და სახლში გამომაქცია ტეხავსო.თითქოს ფეისბუკზე პირველი მიწერა და ინიციატივის აღება არ ტეხავდა!
საღამოს როდესაც გაკვეთილები ვისწავლე,ფეისბუკზე შევედი.და ქეთის მესიჯი მხვდება
-მარრრ
-რა იყო?
-ხვალ გაკვეთილების მერე კაფეში დაგვპატიჟა დათომ,ხომ წამოხვალ?
-არა არ მცალიააა
-კარგი რა გთხოვ მარტო ვერ წავალ
-კარგი ჰო
-მიყავრხარ
-მეც
-გოგო ის ბიჭი ხო სიმპათიური იყო?
-ვინ გიო?
-ხოო
-გაგიჯდი?
-არააა,მომეწონა
- და დათო?
-არა გოგო გაგიჟდი შენთვის.
-მე კი არა შენ გაგიჟდი!არც იფიქრო.კარგად.
დილით გავიღვიძე სკოლაში მაგვიანდებოდა.სასწრაფოდ ჩავიცვი და სახლიდან გავვარდი.პირველ გაკვეთილზე 10 წუთით დავაგვიანე.მასწავლებელს არც დავუნახივარ ისე შევიპარე კლასში და დავჯექი.
-დღეს ხომ მივდივართ? -ჩურჩულით მკითხა ქეთიმ.
-ჰო ჰო მივდივართ ახლა დამაცადე გაკვეთილის მოსმენა.
გაკვეთილების დამთავრების თანავე სკოლასთან დაგვხვდნენ დათო და გიო და კაფისკენ წავედით.მე და გიო ჩუმად მივდიოდით,როცა კაფეში შევედით და დავსხედით დათო ჩემს წინ დაჯდა და საყვარლად მიგიმოდა.სანამ შეკვეთას ველოდებოდით დათო და ქეთი ლაპარაკობდნენ როცა უეცრად გიორგიმ მითხრა
-ფეისბუკზე ენას არ აჩერებდი, ლაპარაკის საშვალებას არ მაძლევდი და ახლა რა ჩუმად ხარ?
-ვინ მეეე იმხელა ხმაზე ვკითხე რო დათო მოტრიალდა და გაოცებულმა შემომხედა.
-ჰო წუხელ თერთმეტ საათზე.
აჰამ ახლა მივხვდი რაშიცი იყო საქმე წუხელ 11 სათზე გათიშული მეძინა.
-11 ხო ნეტა მე გწერდი თუ სხაა!!!!!!.ხმა ამიკანკალდა ქეთის შევხედე, წამოვდექი და გავედი კაფიდან.გული საშინლად მტკიოდა ქეთიმ ასეთი რაღაც უკვე მეორედ გამიკეთა,მაგრამ ყველაფრის მუხედავად ვენდე და ჩემი ფეისბუკის პაროლი ისევ მივეცი.რამდენიმე თვე გავიდა და იგივე მოხდა.
ქუჩაში მივდიოდი ტირილით გული საშინლად მტკიოდა,თან ცივი ნიავი სახეში მირტყავდა და ცრემლებს ლოყაზე მიყინავდა.ისე გამოვიქეცი,რომ კაშნე და ქუდი იქ დამრჩა.საშინლად ციოდა დეკემბრის 10 რიცხვი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ საშინლად ციოდა თოვლი ჯერ არ იყო.დაბნეული არც კი ვიცი სად მივდიოდი უბრალოდ გზას მივყვებოდი და ვტიროდი,მან ხომ იცოდა რომ არ მომწონდა მასეთი რამ ჯერ არ მსურდა ვინმეს გაცნობა რადგან მხოლოდ სწავლაზე ვფიქრობდი.ოთხი წლის უკან როცა 12 წლის ვიყავი პირველად შემიყვარდა,მაშინ მომატყუეს და მას შემდეგ სიყვარულზე ან ვინმესთან ურთიერთობაზე არც კი მიფიქრია.ქეთიმ ეს შესანიშნავად იცოდა მაგრამ რა ემართებოდა ვერ ვხვდებოდი.
როცა გზა დამთავრდა სტადიონის შესასვლელთან აღმოვჩნდი,ჩავედი და იქვე სკამზე დავჯექი,ვფიქრობდი რა ხდებოდა ჩემს თავს ნუთუ ასე აუცილებელი იყო ვინმეს შევხვედროდი,დავლაპარაკებოდი,გამეცნო და შემეყვარა? ნუთუ ესაა ცხოვრებაში მთავარი? ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც ჩემს წინ მიწაზე ჩრდილი დავინახე.ქეთი ჩემს წინ ჩაიკეცა და თვალებში შემომხედა.
-მარ მაპატიე ძალიან გთხოვ
-შემეშვი რა
-კარგი რა ხომ იცი რომ შენთვის გავაკეთე
-რა გააკეთე ჩემთვის ნორმალური ხარ გოგო?!
თავს ვეღარ ვიკავებდი და ბოლო ხმაზე ვუყვიროდი. სკამიდან წამოვხტი ქეთიც ფეხზე წამოდგა და ერთმანეთს ვუყვიროდით.
-შენც იცი რომ გჭირდება ვინმე ვინც გვერდით გეყოლება
-მყავს მეგობრები!!!!
-მე მეგობრებზე არ გეუბნევი
-ბოდიში მაგრამ შეყვარებული არ მჭირდება
-გჭირდება!
-ქეთი მე შენნაერი არ ვარ! მე სწავლა მინდა მომავალზე ვფიქრობ მინდა წარმატებული ვიყო! შენ კიდე პირიქით შეყავრებული და ბიჭები ხელს გიშლიან სწავლაში.გინახია სერთოდ შენი ნიშნები? 6 მაღალი ნიშანი არ გყავს!მხოლოდ ის გინდა რომ ბიჭებს მოწონდე მეტი არაფერი!! -ეგრე ხომ მარიამ კარგი! ანუ შენი თქმით ვარ
-მე ეგ არ მითქვამს!
-არ გითქვამს მაგრამ ეგრე გამოგივიდა
- ისაა ვინც სხეულს ფულზე ყიდის! და თუ მათ ადარებ თავს ყოჩაღ!
ქეთი გაბრაზებული გაიქცა.სკამზე დავჯექი, ფეხები მაღლა ავაწყვე ნიკაპით დავეყრდენი და ისევ ტირილი დავიწყე.საერთოდ ტირილი ერთადერთი რამაა რაც კარგად გამომდის.ქეთის ძალიან ვაწყენინე მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა ის ნელნელა ჭაობში იძირებოდა და ამას შორიდან ვერ ვუყურებდი დიდი ხანია ამის თქმა მინდოდა მაგრამ ვერ ვახერხებდი და დღეს ამოხეთქა ყველაფერმ. ჩემი ტკივილი სულ დამავიწყდა,დამავიწყდა ქეთის საქციელი მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი როოგრ იყო? ძალიან ხომ არ ვატკინე გული ჩემი სიტყვებით?მაპატიებდა ამ სიტყვებს ოდესმე? დღეს პარასკევია ორი დღე ვერ ვნახავდი ნეტავ როგორ იქნებოდა?
ფიქრებიდან მაშინ გამოვერკვიე როცა გვერძე ვიღაც მომიჯდა.მე ქეთი მეგონა სკამიდან წამოვხტი და ბოდიშების მოხდა დავიწყე,უეცრად შევხედე და სკამზე მოწყვეტიდ დავეცი და ისევ ტირილი ამიტყდა...
-აქ რა გინდა?
-ქეთის ვეძებდი
-ხომ ხედავ აქ არაა,ახლა წადი.
-შენ როგორ ხარ მარიამ?
-არაჩვეულებრივად
-მართლა?
-რა იყო არ მეტყობა თუ რა?
-და ბოდიშს შენ რატომ უხდიდი ეხლა?
-იმიტომ რომ გული ვატკინე,საშინელი სიტყვები ვუთხარი.
-ეგ არაფერი მეგობრეში მოსული პონტია,გავა რამდენიმე საათი და დაავიწყდება,დამიჯერე.
-მე მისთვის ასეთი საშინელი სიტყვები არასდროს მითქვია,გული საშინლად ვატკინე.
ისევ ნაცნობი თემაა,ჩემს სიტყვებზე ისევ ამეტირა,თვალებიდან ცრემლები ჩანჩქერივით მდიოდა.
-კარგი რა რა გატირებს
-წადი ძალიან გთხოვ
-არა მარიამ არსად არ წავალ,მოდი ჩემთან
ამ სიტყვებზე დავიბენი,რა მოდი ჩემთან?ან რატომ არ მიდიოდა? დათო მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.
.მის შეხებაზე რაღაც ვიგრძენი,რაღაც ისეთი რასაც სიტყვებით ვერ აგვწერ.უეცრად გულის ცემა შენელდა თითქოს ახლა შეწყვეტს ფეთქვასო.მისი ხელები წელზე მეხვეოდა თითქოს ჩემს გათბობას ცდილობსო,წელიდან ბეჭებზე აცურდებოდა ხოლმე ხან პირიქით.ის ისეთი თბილი იყო ამ ცივ ზამთარში,რომ თავი შუა აგვისტოში მეგონა.თავი თავზე დამადო და მისმა სიტყვებმა გამომაფხიზლა რომელიც ყურში ჩამჩურჩულა.
-ნუგარ იტირებ გთხოვ
ეს სიტყვები იყო და გამოვფხიზლდი და უხეშად მოვიშორე თავიდან.
-wow wow რა მოხდა?
-არაფერი
-აბა ეს რა იყო?
-გამახსენდა რომ მეჩქარებოდა
-სად?
-სახლში,დილით ისე გამოვიქეცი დედა არ გამიფრთხილებია,რომ დავაგვიანებდი და ინერვიულებს.
-კარგი გაგაცილებ მაინც თან გზაში ვილაპარაკოთ
-კარგი
სტადიონიდან რომ ამოვედი იქვე ჩემი სკოლელი ბიჭები იდგნენ და ალმაცერად იყურებოდნენ,თან ერთმანეთს რაღაცას ეჩურჩულებოდნენ და იცინოდნენ.ერთერთი მათგანი წინ გამოიწია სიგარეტის ნამწვი ჩემსკენ მოაგდო და თქვა
-ჰეი მარიამ როგორც იქნა დანებდი ვიღაცას
ამ სიტყვების თქმა იყო და ყველამ სიცილი დაიწყო.დათომ სიარულის დროს ადგილი შემიცვალა და მათ მხარეს გადავიდა ,მე მეგონა საჩხუბრად უნდა მისულიყო და ხელიდან მოვქაჩე
-არ ღირს ჩხუბი.
-არც ვაპირებდი.წინ იხედე ფეხი არაფერს წამოკრა.
-კარგი.
გზაში ხმა კარგა ხანს არცერთს არ ამოგვიღია.ეს სიჩუმე ნელნელა უხერხულობაში გადადიოდა,ამიტომ დუმილი მე დავარღვიე.
-ამდენი ხანია ამ ქალაქში ვცხოვრობ და ნეტავ რატომ არ ვიცნობდით ერთმანეთს?
-წელს გადმოვედი თბილისიდან
-რა იყო გამოგაგდეს?
-საიდან გამოიცანი?
-ნათელმხილველი ვარ.
-მმმ კარგია.
-რატომ გამოგაგდეს?
-რა იყო ეგ ვერ დაინახე
-ვერააა
-კალათბურთის მასწავლებელი ვცემეე
-გაგიჯდი რატომ?
-ქულას არ მითვლიდა
-არანორმალური ხარ :დ
-ვიცი
ორივეს გულიანად გაგვეცინა.მაგრამ ცოტა შემეშინდა რამე შეცდომა არ დამეშვა და მეც არ ვეცემე.
-შემომხედე მარიამ
-რა იყო
-ტირილზე მეტად სიცილი გიხდება
-მადლობა მაგრამ ტირილი უფრო გამომდის.
-ამიერიდან ვეცდები სიცილი გასწავლო
-კარგი რაც გინდა ის მასწავლე მაინც არ გამოგივა
-ვნახოთ
ამ სიტყვებზე თავი უხერხულად და დამნაშავედ ვიგრძენი,ის ხო მეგობრის შეყვარებული იყო.კიდევ კარგი სახლს მივუახლოვდით დათო გავუშვი რომ ქეთის არ დაენახა და სხვა რამე არ ეფიქრა.როცა სახლის კარს ვაღებდი თვალი ქეთის სახლისკენ გამექცა რომელიც ჩემს წინ ცხოვრობდა.მისი საძინებლის ფანჯარას შევდედე ფარდა ცოტადი შეირხა მივხვდი რომ მიყურებდა მაგრამ კითხვები არ მასვენებდა.ყველაფრის მიუხედავად რატომ აინტერესებდა სახლში როდის მივიდოდი?რატომ ფიქრობდა ჩემზე?რატომ ვანაღვლებდი?მე ხომ ასეთ უხეში სითყვებით გავლანძღე.ამ ყველაფერზე პასუხს მაშინ გავიგებდი როცა ვნახავდი და დაველაპარაკებოდი.დედას მივესალმე და პირდაპირ ჩემს ოთახსი ავედი წყალი გადავივლე და საწოლში ჩავწექი,მალევე დამეძინა.
დილით რომ გავიღვიძე ქეთის ფანჯარას გავხედე,ფარდები ისე იყო გაწეული რო მზის სხივიც კი ვერ შეაღწევდა მის ოთახში.სამზარეულოში ჩავედი ვისაუზმე და ისევ ჩემს ოთახში ავედი ლეპტოპში კინო ჩავრთე და ვუყურებდი.შაბათ -კვირა ასე უაზროდ გადიოდა ქეთი მხოლოდ ერთხელ დავინახე როცა მაღაზიიდან შინ ბრუნდებოდა მოწყენილი.
ორშაბათს დილით სკოლაში წავედი,კლაშში რო შევედი ქეთი ჩევენს ადგილას იჯდა მომღიმარი სახით.გაკვეთილი ჩვეულებრივი რიტმით მიმდინაერეობდა.მანამ სანამ ჩემდა გასაოცარი რამ არ მოხდებოდა .....
როდესაც მასწავლებელმა გაკვეთილის მოყოლა გვთხოვა პირველი ხელი ქეთიმ აიწია.კლასში ეს ყველას გაგვიკვირდა თავად მასწავლებელსაც კი.ქეთიმ გაკვეთილის მოყოლა დაიწყო ისე ამომწურავად მოყვა მთელი ალკადიენები რომ მასწავლებელს პირი გია დარჩა,ჩამოაყალიბა მათი თვისება,ჰიბრიდიზააციის ტიპი,სავალენტო კუთხე,ბმის სიგრძე,ზოგადი ფორმულა,ქიმიური და ფიზიკური თვისებები და პლუს ამას ის ინფორმაციაც მოიძია რაც წიგნში არ ეწერა დავალებაც შესრულებული ქონდა ეს მარტო ქიმიას არ ეხება ყველა საგანში ასე იყო მომზადებული.გამიხარდა როგორც იქნა გონს მოეგო და სწავლას ხელი მოკიდა.
სპორტში ყოველთვის ჩათვლა მყავდა რადგან არ მეხერხებოდა არც ფეხბურთის თამაში არც დანაჩენი რამ,ამიტომ ყოველთვის სკამზე ვიჯექი და მათ ვუყურებდი ვინც თამაშობდა.დღესაც იგივე ხდებოდა სკოლის სტადიონზე ვიჯექი როცა ჩემი კლასელი თაკო მოვიდა.
-რას შვრები?
-რასაც ყოველთვის
-ზიხარ და მათ უყურებ ვინც თამაშობს
-გამოიცანი
-მარი შენ და ქეთის რა გჩირთ იჩხუბეთ?
-რა შენი საქმეა არ მესმის?
-არა უბრალოდ გკითხე
-ხოდააა უბრალოდ ნუგარაფერს შემეე...
სიტყვა გამიწყდა როცა ჩემს წინ მდგარი ქეთი დავინახე
-შენთა ლაპარაკი მინდა
-კარგი
მე და ქეთი თაკოს მოვშორდით და გვერდით გავედით.
-როგორ ხარ მარიამ?
-კარგად შენ?
-მეც კარგად
-ქეთი მაპა...
-შშშ.. შენ ნუ მიხდი ბოდიშს დამნაშავე მე არ მთელი ამ დროის განმავლობაში არასწორედ ვიქცეოდი,ბევრ შეცდომას ვუშვებდი,მართალი ხარ ცხოვრებაში მთავარი შეყავრებული არაა არც ისაა მთავარი რას ფიქრობენ ბიჭები შენზე,მთავარია განათლებული იყო თორე უცოდინარი არავის მოეწონები.მადლობა მარიამ რჩევისთვის შენი სიტყვები დამეხმარა რომ ეს ყველაფერი გამეაზრებინა და შევცვლილიყავი და მაპატიე ძალიან გთხოვ ჩემი საქციელი არ უნდა მიმეწერა გიორგისთვის შეცდომა დავუშვი.
-არაუშავს ყველაფერი კარგადაა
-ანუ მაპატიე
-კი
ქეთის ძალიან მაგრად მოვეხვიე,ლამის გავჭყლიტე.ჩახუტებულები ვიდექით კარგა ხანს
-მარრ გპირდები დათოს გარდა არავის შევხვდები
-კარგი.
-ჩემი გოგო ხარ
-შენ ჩემი,დღეს ჩემთან დარჩი რა
-კარგი ოგონც გამიშვი ახლა თორე დავიხრჩობი
-მაპატიე
ორივემ გულიანად ვიცინეთ.სკოლიდან სახლში ერთად წავედით.გარეთ დათოც დაგვხვდა.თავიდან ჩვეულებრივად მოგვიკითხა ორივე არც გაკვირვებია რომ შევრიგდით და ამ თემაზე არაფერი უკითხია უბრალოდ ის მითხრა ხომ გეუბნებოდიო.
საგამოს ჩემს ოთახში ვიყავი ქეთის ველოდებოდი დათოსთან ერთად სადღაც იყო წასული.ფეისბუკში შევედი მხოლოდ ერთი მეგობრობის თხოვნა იყო ისიც დათოსგან. დავიმატე და უცებ მესიჯიც მომივიდა
-რას შვრები?
-არაფერს შენ?ქეთი სადაა?
-წამოვიდა უკვე ერთი საათია არ მოსულა?
-არაააა
-ალბათ სადმე შეიარა
-ხო ალბათ
-მარიამ ძალიან კარგი ადამიანი ჩანხარ.
-მადლობაა  შენც
-მადლობა  ხომ შეიძლება ვიმეგობროთ?
-რათქმაუნდა.
-კარგი ქეთი რო მოვა უთხარი შემეხმიანოს.
-კარგი აუცილებლად
- <3
- 
სადღაც ერთი საათის მერე ქეთიც მოვიდა.ქვემოთ ჩავედი, რომ კარები გამეგო და ვუსაყვედურე სად იყო ამდენ ხანს.მითხრა რომ მარკეტში გავიარე რაღაცეები ვიყიდე მერე საცობში მოვხვდიო.სამზარეულოში შევედით და ვივახშმეთ მე დედაჩემმა და ქეთიმ.მამაჩემი თვეში ერთი კვირა ან არის სახლში ან არა ყოველთვის მივლინებებშია.ვახშმობას რომ მოვრჩით ჩემს ოთახში ავედით თან სასუსნაოები წავიღეთ რომელიც ქეთიმ მოიტანა.
-ქეთ.დათომ თქვა შემეხმიანოსო
-კარგი მივწერ სულ დამავიწყდა
კარგა ხანს ვლაპარაკობდით,ვგეგმავდით რა ჩაგვეცვა ბანკეტზე როგორ მოგვეწყო და ვინ დაგვეპატიჟებინა ჩემს დაბადების დღეზე რომელიც რამდენიმე დღეში იყო.ლაპარაკით რომ დავიღალეთ ქეთი საწოლზე დაწვა და ტელეფონით დათოს ელაპარაკებოდა.მე სავარძელში ვიჯექი რომელიც ფანჯარასთან მედგა და ფეისბუკზე ვიყავი ნარდს ვთამაშობდი,როცა მესიჯი მომივიდა დათოსგან
-კარგად ერთობით?
-კი
დათოს მესიჯი გამიკვირდა ის ხომ ქეთის ელაპარაკებოდა ტელეფონზე,მაგრამ ვიფიქრე სხვა ტელეფონიც აქვს თქო ან რამე ეგეთი.
-კარგიაა
-რაღაც მოწყენილი ჩანხარ
-ხო რავი
-რა ხდება?
-არაფერი მარიამ
-კარგი რახომ თქვი ვიმეგობროთო ხოდა მეგობრებ არაფერს უმალავენ ერთმანეთს ეხლა გისმენ
-კარგი ფეხი ვიღრძე კოჩლობით დავდივარ 
-უი რა ცუდიაა
-ხო დაიკიდე
-აი ეხლა უნდა გავიდე  ფეხს მიხედე
-კარგი მარიამ მივხედავ :დ
სამი პაკეტი ჩიფსი შევჭამე და ორი ბოთლი კოკაკოლა დავლიე სანამ ქეთ ლაპარაკს მორჩა
-რა იყო გოგო გასკდები
-აბა რა ვაკეთო?
-მარ დღეს დათო რას გულისხმობდა რომ გითხრა ხო გეუბნებოდიო?
ო ო ო აი აქ დამთავრდა ყველაფერი რა მეთქვა ქეთისთვის შენი შეყვარებული ცამეხუტა და ძალიან თბილი იყო თქო.თუ რაღაც ვიგრძენი თქოო.არააა ამას ვერ ვეტყოდი.
-არაფერი იმდღეს გეძებდა სტადიონზე იყო ჩამოსული და
-მერე რა მოხდა
-არაფრი მითხრა შეგირიგდებაო არ ინერვიულოო და წამოვიდა
-აააააა... გასაგებია.მომეცი ეგ კლა აქ გეყოფა შენ
ქეთიმ კოლა გამომგლიჯა ხელიდან.მეც ყვირილი დავიწყე რომ ჩემი იყო და ასე შემდგეს მთელი ღამე ვჭამდით და გაკვეთილებს ისე ვამზადებდით.
გადავწყვიტეთ ჩემს დაბადების დღეზე დათო და გიოც დაგვეპატიჟებინათ.დათოზე პრობლემა არ მქონდა მაგრამ გიორგი რა დასაპატიჟებელი იყო ქეთიმ აიტეხა დათო მარტო ხომ არ იქნებაოო.მეორე დღეს ქეთის მშობლები სოფელში წავიდნენ რამდენიმე დღით და ქეთი ჩემთან დარჩა.საგაამოობით გარეთ გადიოდა ხოლმე დათოს უნდა შევხვდეო მაგრამ არ მჯეროდა ქეთი რაღაცას მიმალავდა.ამას იქიდან გამომდინარე ვხვდებოდი, რომ ბიჭი რომელიც მა აკითხავდა ნორმალურად დადიოდა დათოს კი ფეხი ქონდა ნაღრძობი და კოჭლობით დადიოდა თან მას ყოველთვის კაპიშონი ეხურა დათო კი კაპიშონს არ ატარებდა თან ყოველთვის ფეისბუკზე ყოველდგე მწერდა და მეკითხებოდა ქეთი როგორ იყო.თითქმის ყოველ დღემიწევდა მისი მოტყუება რასაც ვერ ვიტანდი.
ერთხელ როცა ქეთიმ მითხრა რომ დათოს სანახავად მიდიოდა,ფეისბუკზე დათომ მომწერა
-რას შვრები მარიკუნა?
-არაფერს დათო შენ?
-რავი არაფერს მოდი ბეგო დამიძახე,დათოს ვერ ვიტან და ღიმილის სმაილსაც ნუ მწერ ვერ ვიტან
-რატომ?
-მეგობრები ბეგოს მეძახიან და მიტომ,ჩვენც ხომ მეგობრები ვართ არა?
-კაი როგორც გინდა.კი მეგობრები ვართ
-ქეთი რას შვრება?
-რავი მეცადინეობს. თავს დამნასავედ ვგრძნობდი მას რომ ვატყუებდი ის მეგობრად მთვლიდა და რა თქმა უნდა ნამდვილად მეგობარი იყო ჩემი.
-შენ ისწავლე უკვე?
-კი
-კარგა ჩკვიანი ხარ,წამო გავისეირნოთ სადმ
-სად?
-რავი პარკში
-კარგი 15 წუთში მზად ვიქნები
-კარგი გამოგივლისი
საიტიდან გამოვედი მოვემზადე და დათოაც გამომიარა.ქეთი იკითხა იქნებ გამოვიდეს და ვნახავ მაგრამ მოვატყუე რომ ბანაობდა ნეტავ გამაგებინა ეს გოგო სად დაეთრევა!პარკში გავისეირნეთ ბევრი ვილაპარაკეთ,ვიცინეთ ერთმანეთი უფრო კარგად გავიცანით ცოტა რომ მოსაღამოვდა მითხრა,რომ იმ ადგილას უნდოდა წავეყვანე რომელიც ყველაზე მეტად უყვარდა და როცა მოიწყენდა იქ მიდიოდა ხოლმე...........
როდესაც დანიშნულ ადგილას მივედით ჩემს წინ დიდი კარები გაიღო.გარედან მარტო ხეები და ბუჩქები მოჩანდა.როდესაც მანქანიდან გადავედით ჩემს წინ ულამაზესი ბაღი გადაიშალა ყამრავი ყვევილებით და ტბით ხეების უკან სახლიც მოჩანდა.გამიკვირდა ამდენი ხანია აქ ვცხოვრობ და ეს ადგილი ნანახი რატომ არ მაქვს თქო?მე და დათო ნელნელა ნავისკენ მივდიოდით რომლითაც ტბის შუაში აშენებულ რაღაც ქოხში უნდა მიგვეცურა.
-ეს რა ადგილია დათო?
-ჩემი სახლის უკანა ეზო
-რაოო,და შენ სახლში მაშინ მოდიხარ როცა მოწყენილი ხარ?
-არა მარიამ ამ ადგილას მაშინ მოვდივარ როცა მოწყენილი ვარ.
-ამმ გასაგებია ძალიან ლამაზია.
-მოდი მოგეხმარები -დათო ნავში ჩაჯდომაში მომეხმარა და ნიჩბებს მოუსვა.
-ფეხი როგორ გაქვს?
-ნელნელა მირჩება
-გადასარევია,ის ტბის შუაში რა არის?
-ჩემი ოთახი
-მეკაიფები ხო?
-არაა ზაფხულში ხანდახან აქ ვრჩები ხოლმე
-კარგია იმედია რამე შეგჭამს
-ნუ არ ბოროტი
იმ ადგილთან მივედით და ნავიდან ამოვედი.იქაურობა ძალიან ლამაზი იყო ყველაფერი ხის იყო,ხის მაგიდა და სკამები,ხის საწოლი თეთრი თეთრეულით და რა ვიცი კიდე რაც ადამიანშ ჭირდებოდა ლამის ყველაფერი იქ იყო.პატარა სახლს გავდა
-ძალიან ლამაზია დათო
-ვიციი
ამაზე ორივეს გაგვეცინა იქვე ხის სკამზე დავჯექით და კარგა ხანს ვლაპარაკობდით მის და ჩემ ბავშვობაზე რა გვიყავრდა რა არაა და ასე შემდეგ.ბოლოს გადავწყვიტე ჩემს დაბადების დღეზე დამეპატიჟებინა რომელიც ორ დღესი იყო.
-შაბათს საღამოს რას აპირებ?
-არც არაფერს რა იყო
-ჩემი დაბადების დღეა და მე და ქეთიმ წვეულების მოწყობა გადავწყვიტეთ,და შენ დაგიოს მინდა რომ მოხვიდეთ
-ღადაობ მარიამ გიო?
-ხო არ მინდოდა დაპატიჟება მაგრამ ქეთიმ დაიჟინა დათო მარტო ხომ არ იქნებაო
-შენს დაბადების დღეზე ვინც შენ გინდა ის უნდა იყოს ქეთის არ დაუჯერო.
-კარგიი
-დარწმუნებილი ხარ რომ ჩემი დაპატიჟება გინდა?
-კი ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ არაა?
-საუკეთესო მარიამ -დათოს გაეღიმა და თავზე მაკოცა
-საერთოდ არ მინდა ეს წვეულება -მოწყენილმა და თითქოს შეშინებულმა ვუთხარი
-რატომ?
-ცეკვა არ ვიცი  რა უნდა ვაკეთო
-ამმმ პრობლემაა ეგაა?
-დიახ
-გასწავლი
-ცოტა დროს იქამდე ვერ ვისწავლი თან მოუხერხებელი ვარ 
-მოუხერხებელი კი არა ზანტი და ზარმაცი ხარ
-ეეეე
-ეეე კი არა ადექი ეხლავე
-რატომ?
-ვიცეკვოთ
-მერე და მუსიკა?
-აქ არ ვარ?
დათომ ღიღინი დაიწყო.ერთი ხელი ჩამკიდა მეორით კი ჩემი ხელი აიღო და თავის მხარზე დამადებინა მერე წელზე მომხვია და ნაბიჯებს მითვლიდა.
-მარცხნივ მარჯვნინ უკან წინ
სულ ამას იმეორებდა.ჯერ მისგან ძალიან შორს ვიყავი რაც ხელს გვიშლიდა ცეკვარში,მერე თავისთან ახლოს მიმითრია ცოტა უხერხულად ვიყავი მაგრამ ამ უხერხულობამ მალევე გადამიარა.ის ისეთი თბილი იყო რომ ახლოს მივეკარი.კარგა ხანს ასე ჩახუტებულები ვირწეოდით
-აცივდა მარიამ წამო სახლში შევიდეთ
-კარგი
სახლის კენ წავედით გზაში დათო ყვევილებზე მელაპარაკებოდა რას რა ერქვა და როგორ უნდოდა მოვლა,ამას რომ მორჩა ჩემს სიმსუქნეზე დაიწყო ლაპარაკი,რაზეც ნერვები მომეშალა და ნატკენ ფეხზე ძალით დავაბიჯე,მაგრამ მერე ჩემი საქციელის ძალიან შემრცხვა.ყოველთვის ახერხებდა რომ გავეცინებინე,მეც სულელივით ვიკრიჭებოდი ხოლმე.როდესაც სახლში შევედით მისი მშობლები მისაღებში იყვნენ,მივესალმე ძალიან თბილი ხალი ჩანდა.დათოს დედა დაბალი პუტკუნა საყვარელი ქალი იყო ლამაზი კუკულა თმით,მამა კი მაღალი და მეტად შესაშური ტანის აი ვის გავდა დათო მამას.დედამისი მხოლოდ თვალები და ცხვირი ქონდა,თვალები სადაც ძალიან დიდი სითბო ჩანდა ჩემს მიმართ.დათომ სახლი დამათვალიერებინდა გავთბით და შემდეგ სახლში წამიყვანა.როდესაც გზაში მივდიოდით ჩემს მხარეს ტროტუარზე ქეთი დავინახე გიოსთან ერთად როგორ სეირნობდა და დათოს რომ არ დაენახა წინ გავახედეე
-დათო გაიხედე იქით რა ლამაზი ბავშვიაა
-ხოო მართლაც ლამაზიაა და პუტკუნა შენსავით
-კიდე გინდა დაგადგე ფეხი?
-არააა
გამეკრიჭა და წინ გაიხედა კიდევ კარგი ჩამოვცდით სახლში რომ მივედი და დათო წავიდა ქეთის დავურეკე.და გავაფრთხილე რომ ფრთხილად ყოფილიყო დათოს არ დაენახა ის და გიორგი.სახლში დარცხვენილი ბავშვივით მოვიდა მისი ნივთები უკვე ჩალაგებული მქონდა და დივანზე მედო ჩანთით.
-შენ ხომ შემპირდი მხოლოდ დათოს სევხვდებიო?
-ვიცი მარიამ მაპატიე მაგრამ მე და გიორგის ერთმანეთი გვიყვარს.
-სულ ფეხებზე ა გიყვართ თუ არა ერთმანეთი მერე დათო? რატო არ უთხარით მას?
-დათო ტვინით ავადმყოფია გიოს რამეს დაუშავებდა
-ტვინით ავადმყოფები თქვენ ხართ დათო კი არა,გაეთრიე აქედან.შენნაერი მეგობარი არ მჭირდება
ჩანთა მივაგდე და კარები გავუღე.სად წავიდა აზრზე არ ვარ მაგრამ საერთოდ არ ვნანობდი ასე რომ მოვექეცი.დათოს ხომ უყავრდა ქეთი ის კი რანაერად ექცეოდა ძმაკაცდთან უღალატა.
საღამოს ჩემს ოთახში ვიყავი დედა შემოვიდა და მელაპარაკებოდა.მოვუყევი ყველაფერი დეტალურად და მირჩია რომ თუ მართლა ჩემი მეგობარი იყო დათო მისთვის ყველაფერი მომეყოლა რადგან არ შეიძლებოდა ტყუილში ცოვრება.დედა ოთახიდან გავიდა თუ არაა სამაშველო კიბით ჩავიპარე და წავედი დათოს სანახავად.ჩემს თავს ვეღარ ვცნობდი რა მჭირდა საერთოდ.დათოს სახლთან მივედი და უკანა ეზოდან შევედი იგი თავის ქოხში იყო.როგორღაც ნავით მივცურდი და ქოხში ავედი,ბიჭი გაგიჟებული მიყურებდა აქ რა გინდაო.საწოლში იწვა ამ სიცივეში ჩაფუთნული კურტკიტ.
-ნორმალური ხარ აქ რას წევხარ?
-ამ ღამე აქ შენ მოდიხარ და მე მეკითხები ნორმალური ვარ თუ არაა?სასაცილო კითხვა იყო მარიამ
-ცუდად ვარ და აქ ამიტომ მოვედი
-რა გჭირს?
-არაფერი,შენ რატომ ხარ აქ?
-ცუდად ვარ ვარ მარიამ
-რატომ?
-გაიყინები მოდი შიგნით შევიდეთ.
-არა არ მინდა აქ კარგად ვგრძნობ თავს.ოგონც საბანი მომაფარე.
-კაი მოდიი
დათო მიიწია და თავის გვერდით ადგილი დამითმო მეც შევწექი.საბანი დამაფარა და დაიყო მოყოლა
-დღეს შენგან რომ მოვდიოდი პარკს ჩამოვუარე და ქეთი და გიო დავინახე ერთმანეთს კოცნიდნენ თან თითქოს ვიღაცას ემალებოდნენ შენობის მიღმა
როცა ეს სიტყვები მოვისმინე ძალიან შემრცხვა,მეც დამნაშავე ვიყავი რომ არაფერს ვეუბნებოდი.თვალებიდან ცრემლები გადმომსკდა და ტირილი დავიწყე
-რა გატირებს მარიამ?
-დათო ძალიან გთხოვ მაპატიე,შეცდომა დავუშვი
-რაზე მელაპარაკები მარიამ?
-ქეთი ყოველ საღამოს მეუბნებოდა რომ შენ სანახავად გამოდიოდა და როცა შენ მეკითხებოდი სულ გატყუებდი ხოლმე სახლშია თქო.მაგრამ გეფიცები არ ვიცოდი გიორგის თუ ხვდებოდა მეც დღეს დავინახე გზაში სახლში რომ მიგყავდი
-და ამიტომ გამახედე არა პატარა ბავშვისკენ
-არ მინდოდა გული გტკენოდა
ვტიროდი და სლუკუნით ველაპარაკებოდი,ვხვდებოდი რომ თანდათან ბრაზდებოდა მალევე ყვირილი დამიწყო
-და ახლა არ მყკივა მარიამ გული!!!
-მაპატიე ძალიან გთხოვ.
-მე შენ მეგობრად გთვლიდი მარიამ,ყველა ყველაა მაგრამ შენ მაინც არ უნდა მოგეტყუებინე,შენც გული მომიკალი.
-დათო გეფიცები არ მინდოდა -ვტიროდი და ხმა მიკანკალებდა
-რატომ უნდა გეთქვა პრინციპში ჩემთვის სიმართლე,შენ ხომ შენს მეგობარს ეხმარებოდი არაა
-არაა მასე მას არ ვეხმარებოდი,უბრალოდ მე დავადაც არ ვიცოდი სად დადიოდა და შენთვის რა უნდა მეთქვა
-გეთქვა ის რასაც ხედავდი,გეთქვა რომ ქეთი სადღაც დადიოდა და მღალატობდა.არათუ ამდენი ხანი ტყუილში მეცხოვრა.მაგრამ რა მე ხომ მეგობარიც კი არ ვარ შენი.მე ხომ უბრალოდ შენი მეგობრის შეყავრებული ვარ და ვსო
-მასე არაა შენ ჩემი მეგობარი ხარ,ამის სათქმელად მოვედი დათო დღეს.
-ახლა ხომ მითხარი ხოდა წადი!
-ნუ გამაგდებ ძალიან გთხოვ
-წადი მარიამ მარტო მინდა ყოფნა
-ეგრე ხო კარგი წავა!
ფეხზე ჩავიცივი დათო გამომყვა მაცილებდა ბიჭი.ჩემთვის ვდუდღუნებდი .მხოლოდ მეგობრის შეყვარებული არაა.ნავში სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ჩავხტი ნავი კარგა ხანს ქანაობდა,დატოს მზერა მომაცილებდა,რამდენიმე ნიჩბის მოსმაი იყო და ნავი აომიყირავდა და წყალში ჩავვარდი....როცა ყველაფერი დავასრულეთ დასაძინებლად წავედი,დედა და ქეთი რაღაცას უყურებდნენ ტელევიზორში.თორმეტ საათზე ვიღაცის ზარმა გამაღვიძა ტელეფონისთვის არც კი დამიხედია ისე ვუპასუხე.
-გისმენთ
-დაბადების დღეს გილოცავ მარიკუნა
-მადლობა დათო
-არაფრის,რა იყო გეძინა?
-ჰო
-კაი მიდი დაიძინე,ტკბილი ძილი
-მადლობა შენც
დათოს გავუთიშე თუ არაა დედამ დარეკა
-ხო დე რა იყო
-მისაღებში ჩამოდი მალე
შემეშინდა დედას ისეთი ხმა ქონდა უცებ გამოვფხიზლდი და ქვემოთ ჩავირბინეე,კიბის ბოლოს კახა იდგა ხელებ გაშლილი და ელოდბოდა როდის ჩავეხუტებოდი.დაბნეული რამდენიმე წუთი კიბეზე გავჩერდი,გონს რო მოვედი და მივხვდი რაც ხდებოდა კახასკენ გავიქეცი და ჩავეხუტე
-გილოცავ მა დაბადების დღეს
-აქ რა გინდა მამიკო
-შენს დაბადების დღეს ხო არ გამოვტოვებდი მამი
-ძალიან მიყვარხარ
მე და მამა კარგა ხანს ჩახუტებულები ვიდექით დედამ და ქეთიმ თავზე მაკოცეს ისე მომილოცეს დაბადების დღე მე მამიკოს არ ვშორდებოდი.გამის სამი საათი იყო როცა მე და ქეთი დასაძინებლად ავედით ოთახში და დავწექით.
დილით ადრე ავდექი მამა სავარძელში იჯდა და ტელევიზორს უყურებდა,მივედი და ყველაფერი ვუთხარი რაც ამ დღეებში გადამხდა თავს.რატომღაც მამას დათოს გაცნობა მოუნდა და ვუთხარი რომ დავპატიჟე ოჯახთან ერთად დღეს,მაგრამ იმედი არ მქონდა რომ მოვიდოდა.
შუადღისით მამამ მე და ქეთი სალონში წაგვიყვანა თმების და მანიკიაჟის გასაკეთებლად.სახლში რომ მოვედიტ კაბის ჩაცმაში დედა დამეხმარა გრძელი ფარფატა მუქი მწვანე კაბა მეცვა.
შვიდი საათისთვის ხალხმა ნელნელა მოსვლა დაიწყო,მოდიოდნენ ჩემი ანთესავები,ვითომ მეგობრები და კლასელები,გიო რომ მოვიდა ქეთის საერთოდ აღარც ვახსოვდი მგონი ერთად კარგად იყვნენ,ქეთი ბედნიერი ჩანდა მის გვერდით და მე ეს მიხაროდა.
მოგვიანებით დათოს მშობლები მოვიდნენ,თვალები დავაჭყიტე დათოს ვეძებდი,მაგრამ უშედეგოდ არ მოსულა მათთან ერთად
-ჩვენს გამო არ მოვიდა ხო მარ?
-არ ვიციი შეიძლებ არ ცალიაა.
-კაი მოდუნდი და გაერთე
-ჰო
ყოველი ზარის ხმაზე მე გავრბოდი,იმი იმედით რომ ჩემი მეგობარი მოვდიდიოდა მაგრამ არაა ის არ მოსულა.სტუმრები კარგა ხანს იყვნენ ვცეკვავდით და ვერთობოდით.მაინც რაღაცნაერად მჯეროდა ბოლო წუთამდე რომ მოვიდოდა.
სტუმრები ნელნელა იშლებოდნენ,ბოლოს დათოს მშობლები წავიდნენ და ჩემი მშობლები ხვალ საღამოს მათთან დაპატიჯეს შობის ერთად აღსაღნიშნავად.რათქმაუნდა მამაც დათანხმდა და წავიდნენ.როდესაც მიდიოდნენ დათოს დედა ჩამეხუტა და მითხრა
-ნუ ნერვიულობ მოვა
მის სიტყვებზე გამეღიმა და სტუმრები გავაცილეთ.მე და ქეთი დასაძინებლად წავედით.ოთახში შევედი თუ არა ისეთი დაღლილი ვიყავი საწოლზე დავემხე.უცებ ფანჯარაზე კაკუნი გავიგე და წამოვხტი ქეთის შეეშინდა ქვემოთ გაქცევას აპირებდა მაგრამ გავაჩერე.ფანჯარას მივუახლოვდი და გადავიხედე სამაშველო კიბეზე დათო მოცოცავდა გამეცინა და ფანჯარა გავუღე
-გილოცავ დაბადების დღეს
-მადლობა
-რა იყო ამ სახლს კარები არ აქ?
-არა ქეთი ტვინით ავადმყოფებისთვის არაა
-კარგი მე სააბაზანოში შევდივარ დაგტოვებტ
-აქ რა გინდა?
-არ უნდა მომელოცა დაბადების დღე
-რატომ არ მოხვედი?
-აქ ვარ მარი რა გჭირს?
-არაფერი
-მისმინე მე ქეთის დაკარგვა კი არ მწყინს,პირიქით მადლობელი ვარ ქეთსი რო შენნაერი მეგობარი მაპოვნინა.უბრალოდ გიორგისგან არ მოველოდი ამას
-ერთმანეთი უყავრთ დათო
-ვიცი ალბათ მეც გადამივლის ეს გაბრაზება
-იმედიაა.ძალიან დიდი მადლობა დათო რომ მოხვედი
-არაფრის
დათოს მოვეხვიე მაგრამ მალევე უკან დამწია
-შენ რა ჩემი საჩუქარი არ გაინტერესებს?
-აბაა მანახე
ქურტუკის ჯიბიდან პატარა ყუთი ამოირო და გახსნა, შიგ ოქროს კულონი იყო წარწერით just friends. დათომ თავისი ხელით გამიკეთა ზუსტად ასეტი კულონი თვითონაც ეკეთა ოღონც ცოტატი უხეში იყო,ეს კი საოცრად ნაზი და სადა იყო.
-მადლობაა,ძალიან ლამაზია
-ჩემი მეგობარივით
ამაზე გამეცინა და მოვეხვიე
-რა იცოდი რო მუქი მწვანე მიყვარდა?
-მე ხო ნათელმხილველი ვარ
-ნათელმხილველი კი არაა იდიოტი ხარ მოდი ჩემთან-დათო ჩამეხუტა და მერე უკან ჩაძვრა ფანჯრიდან და სახლში წავიდა.მე და ქეთიმ დავიძინეთ ხვალ ღამე შობა იყო და კიდე გვიანობამდე მოგვიწევდა გათენება ოღონც დათოს სახლში.
დილით ავდექი თუ არა ქვემოთ ჩევედი სასაუზმოდ.მე და მამამ ვისაუზმეთ და საყიდლებზე წავედით.დედასგან განსხვავებით მე და მამას ძალიან გვიყავრს ახალი წელი და ყველაფერი რაც ზამთარს უკავშირდება.ყველაფერი ვიყიდთ ახალი ნაძვის ხე,სათამაშოები ფიფქები და ყველაფერი ის რითიც სახლის მორთვა შემეძლო.მამა ყოველთვის ამბობდა რომ ახალწელს ახალი ტანსაცმლიტ უნდა შევხვედროდი ამიტომ ტანსაცმლის მაღაზიებში გამატარა და რაღაცეები ვიყიდე.როცა სახლში დავბრუნდით იქაურობა ყველამ ერთად მოვრთეთ,ნუ მოკლედ საშობაო ფუსფუსი მიმდინარეობდა.უცებ ჩემი ტელეფონის წკრიალი გაისმა
-გისმენ დათო
-რას შვრები მარიკუნა?
-ნაძვის ხეს ვრთავ
-მართლაა კარგია
-ხო რა იყო რატო დამირეკეე?
-არაფერი უნდა მეთქვა რო დღეს ქეთიც წამოსულიყ ჩვენთან
-კარგი ტელეს გადავცემ და შენ თვითონ უთხარიი
-არაა შენ უთხარი რა
-კარგიი დათო
-კარგი აბა შეხვედრამდე
-შეხვედრამდეეე
ტელეფონი გავთიშე თ არა ქეთი მომიბრუნდა
-ვინ იყო?
-დათო
-რა უნდოდა?
-დღეს დაგპატიჟა თავისთან
-ვინ მე?
-ხო აბა მე ისედაც მივდიოდი
-ვაუუ კარგია
-ჰო
რვა საათზე ყველაფერი დამთავრებული გვქონდა ამოტომ ოთახში ავედი და წყალი გადავივლეე ცხრა საატამდე ხალათიანი დავდიოდი,ტანსაცმელი გავამზადე რაც უნდა ჩამეცვა და საწოლზე დავალაგე.ქეთის მშობლები ჩამოვიდნენ ამიტომ ის ვეღარ მოდიოდა ჩვენთან ერთად.
ნელნელა შევუდექი მომზადებას,თმები ბოლოებში დავიხვიე და მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე.ახალი ჯინსის მოტკეცილი შარვალი ჩავიცვი და ნაცრისფერი ირმებიანი ზედა,ფეხზე ჩექმა ამოვიცივი მანტო ავიღე და ქვემოთ ჩავედი ჩემები უკვე მზად დამხვდნენ და წავედით.
მამამ როცა დათო დაინახა შემომხედა და მიცინოდა ნეტა რა აცინებდა?მე და დათო მათგან ცოტათი მოშორებით გავედით და დავსხედით.უეცრად თვალი გიორგის მოვკარი
-ამას აქ რა უნდა?
-დედაჩემმა არ იცის არაფერი და დაპატიჟია
-ამმ გასაგებიაა
-ამის ნერვები არ მაქ რა წამო გარეთ გავიდეთ გავისეირნოთ ბაღში
-კაი წამო
გარეთ გავედიტ მანტო გახდილი მქონდა და დათო გამოსატანად შებრუნდა,მე ტბისკენ წავედი სასეირნოდ ვიფიქრე დამეწევა თქო.უკნიდან ვიღაცის ჩრდილი დავიანხე დათო მეგონა და მივტრიალდი
-რა მალე მომიტანე ყოჩაღ-როცა გიორგი დავინახე შევკრთი,უაზროდ იღიმებოდა და ჩემსკენ მოდიოდა
-ააა შენ ხარ გიო
-ხო მე ვარ
უცნაურად იღიმებოდა და ჩემსკენ მოდიოდა ზედმეტად რომ მომიახლოვდა უკან დავიხიე მაგრამ მკლავზე ხელი მომკიდა და თავისკენ მიმითრია მერე ჩემი კოცნა ცადა მაგრამ თავი გავწიე და ხელი ვკარი მაგრამ ჩემზე ძლიერი იყო და თავიდან ვერ მოვიშორე კედელზე მიმაყუდა,მიმაყუდა კი არა მიმაგდო და ყელში კოცნა დამიწყო ვეჯაჯგურებოდი მაგრამ ვერ ვიცილებდი დაყვირება რომ დავაპირე პირზე ხელი ამაფარაა,მუშტებს ვურტყავდი მაგრამ ამაოდ,თვალებიდან ცრემლები მდიოდა და ვტირობი.თვალები დავხუჭე მეგონა ყველაფერი დამთავრდებოდა და ეს მხეცი თავისას მიიღებდა მაგრამ უცებ შვება ვიგრძენი,თვალები რომ გავახიე გიო ძირს ეგდო და დათო ურტყავდა.ისე გამეტებით ცემდა ვიფიქრე მოკლავს თქო
-დათო გაუშვი მოკლავ
-არა მარიამ როგორ შეგეხო ეს ბინძური-ჩემთვის არც შემოუხედია ისე მიპასუკხა გამწარებული ცემდა.ბოლოს მკლავზე ხელი დავავლე და გავაჩერე გონზე მოვიდა როცა შემომხედა და ჩამეხუტა
-გეყოფა დათო ნუღა ცემ მოკვდება
-მოკვდეს
-გეყოფაა გთხოვ
მანტო ავიღე და დათო ავაყენე და წამოვედით.სკამზე დავჯექთ და კარგა ხანს გაშეშებული ვიჯექი დათომ მანტო მომაცვა და მომეხვია.ტრილი ამიტყდა და ჩავეხუტე.
-რო არ მოსულიყავიი რა მეშველებოდა
-მე მოვედი მარიამ ნუღა ტირი დამთავრდა ჩემთან ხარ ვსო.გაჩუმდი ნუ ტირი
მეხუტებოდა და თავზე მკოცნიდა.ხელი ყელისკენ წავიღე და შევამჩნიე რომ დათოს ნაჩუქარი ყელსაბამი არ მეკეთა.იმ ადგილას გავიქეცი მაგრამ არც იქ არ იყო.გული საშინლად მეტკინა თითქოს ვიღაც ამოლეჯას ცდილობდა და ხელს მაგრად უჭერდა.დათომ დამამშვიდა არაფერიაა სხვას გავაკეთებინებო მაგრამ გული მაინც საშინლად მტკიოდა.
სახლში მივედი თუ არა წყალი გადავივლე და დავწექი დაძინება ვცადე მაგრამ რამდენჯელაც ჩამეძინა უცებ მეღვიძებოდა ის საშინელება არ მავიწყდებოდა,ვერ ვიძინებდი და დათოს მივწერე
-რას შვრები?
-არაფერს შენ?
-არც მე
-რატომ არ გძინავს ამ დროს?
-ვერ ვიძინებ
აღარაფერი მოუწერია ვიფიქრე ჩაეძინა თქო მაგრამ 10 წუთი არ იყო გასული რომ მანჯარაზე მომიკაკუნა,საწოლიდან წამოვხტი კარები ჩავკეტე და ფანჯარა გავუღე დათოს
-ეს არგი გასწავლე რაა
-ხო აბა რა კარებს აქედან შემოსვლა ვამჯობინე
-კარგიაა
-კარგად ხარ?
-არაა
-მოდი ჩემთან სულელო,დაივიწყე არაფერი არ მომხდარაა.-დათო ჩამეხუტა და საწოლში ჩამაწვინა თითონ კი გვერძე მომიწვა კარგა ხანს ვლაპარაკობდით მაგრამ ჩამეძინა და თავი მის მკერდზე მედო.დილით რო გავიღვიძე ჩემს ოთახში აღარ დამხვდა ფანჯრიდან გადავიხედე და მისი მანქანა სახლთან იდგა.კარებზე დედა მიკაკუნებდა
-უცებ ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.დათო რომ დავინახე გამეცინა გადავკოცნე და გარეთ გავედით თვალები მტკინა თოვლს იქაურობა სულ გადაუთეთრებია.
-სად მივდივართ? -მუხელ თოვა რომ დაიწყო ხო მითხარი მიყავრს თოვლში ფეხით სიარულიო? -ხო
-ხოდა გავისეირნოთ
-კარგი
ქუჩას დავუყევით ჩუმად მივდიოდით და ბოლოს დატომ ამოიღო ხმა
-მარი იცი ერთი გოგო მომწონს
-მაგას რა ჯობია მერე
-არ ვიცი ის რას გრძნობს ჩემს მიმართ
-ჰო ეგ ცუდია გაიგე მერე
-ვეცდებიი
-ჰოო
გზაში ქეთი შეგვხვდა,საიდან მოდიოდა არ ვიცი ხელში ჩემი ყელსაბამი ეჭირა
-სალამი მარ
-ეგ საიდან გაქ?
-გიომ მამომატანა შენთან
-ქეთი მაგ ბიჭს შეეშვი
-რა შენი საქმეა დათო არ მიყავრხარ რა შემეშვი
-მაგრად არ მაინტერესებს გიყვარვარ თუ არა.გუშინ მაგ ნაბიჭვარმა მარის გაუპატიურება ცადა
-ქეთ დათო მართალია რა შეეშვი გთხოვ,როგორ ფიქრობ ეს ყელსაბამი საიდან ქონდა?
-დათოს სახლში დაგივარდა!! ჩემს ბედნიერებას ვერ იტან რა!!
-ეგ რა შუაშია გოგო
-თავშიაა ვერ იტან რომ ბედნიერი ვარ
-დამღალე რა მე შენზე ვზრუნდა შენ კიდეე
-არ მჭირდება შენი ზრუნვა
-ხოდა კარგად ბრძანდებოდე
ყელსაბამი გამოვართვი და გზა განვაგრძეთ.
ყოველ დღე ასე გრძელდებოდა მე და დათო ვსეირბობდით ვერთობოდით,ახალ წელს ერთად შევხვდით,მაგრამ ახალი წლის შემდეგ აღარ მინახვას.არ ვიცი სად გაქრა სად წავიდა მაგრამ დაახლოებით სამი კვირაა არ მინახვას არც მოუწერია არც დაურეკია მათი სახლიც დაკეტილია.ტელეფონის ნომერი შეცვალა ფეისბუკზე მესიჯებს ნახულობს მაგრამ პასუხს არ მწერს.გული საშინლად მტკივა მას მივეჩვიე თითქოს ჩემი ცხოვრების ნაწილი გახდა,მაგრამ ახლა მანაც მიმატოვა ამას ქვია ქვეყანაზე მარტო დარჩემა არცერთი მეგობარი აღარ მყავს.სკოლაში ვერც კი მამჩნევევ ერთის მხრივ ეს კარგია ყალბი ადამიანები გვერდით არ მეყოლება.
ჩემი და დათოს ჩათი ჩემს დღიურად გადაიქცა,მე ვწერდი ვწერდი რასაც ვგრძნობდი თუ როგორ მტკიოდა მისი დაკარგვა რამხელა იყო ეს ტკივილი როოგრ ვგრძნობდი თავს რა ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში ვწერდი,მაგრამ პასუხი არ იყო ასე კარგა ხანი გავიდა სკოლაც დავამთავრე ბანკეტიც მქონდა ახლა ეროვნულებისთვის ვემზადებოდი.
მარიამ გაემზადე დათო გელოდება
ერთ დღეს როცა გავიღვიძე მკერდში რაღაც ყრუ ტკივილი ვიგრძენი დედას დავუძახე და მარჯვენა მხარეს რაღაც გამაგრებული ადგილი იპოვა.თბილისში წავედიტ ქეიმთან ექიმმა გამსინჯა და მითხრა რომ ეს ფიბროადენომა იყო ანუ ჯერჯერობით კეთილთვისებიანი სიმსივნე..........უკან დავბრუნდით.ოპერაცია მეორე დღეს იყო დანიშნული და პირადი ნივთები მჭირდებოდა.ყველაფერი ჩავალაგე და დილით გამთენიისას ისევ წამოვედით თბილისში.მამა და დედა წინ იჯდნენ მე კი უკანა სავარძელზე ვიაყვი მიწოლილი.დათოს წასვლიდან თითქმის რამდენიმე თვე გავიდა.ფეისბუკზე შევედი ჩემი დღიურისთვის მისაწერად.
-დათო თავს საშინლად ვგძნობ,არ ვიცი ოპერაცია როგორ ჩაივლის,ვნერვიულობა დედა და მამაც ცუდად არიან.ერთი სული მაქვს როდის დამთავრდება ყველაფერი.
-რა ოპერაცია მარიამ?
თვალებს არ ვუჯერებდი ეს ესემესი რამდენჯელმე წავიკითხე მაგრამ მაინც არ მჯეროდა.კარგა ხანს გაოცებული ვიყავი და მესიჯს ვკითხულობდი.პასუხის მიწერა რომ დავაპირე ხელები მიკანკალებდა და ვერ ვწერდი,ვფიქრობდი გამელანძღა თუ უბრალოდ პასუხი მიმეწერა.მამაჩემმა შემომხედა და მიხვდა რაც ხდებოდა
-იცი თავის დროზე მე და დედაშენიც უბრალოდ ახლო მეგობრები ვიყავით
ამაზე ორივეს გაეცინდა და მე გამომხედეს.როგორც იქნა დათოს პასუხი დავუბრუნე
-დღეს 11 საათზე ვიკეთებ ოპერაციას საავადმყოფოში.
მას ყველანაერი ინფორმაცია მივაწოდე.თუ ჩემზე დარდობდა და სულ ოდნავ მაინც ვუყვარდი მოვიდოდა მეტი არაფერი მიმიწერია.
-რის ოპერაციას იკეთებ?
-მარიამმმმმმმმმმმ
-გოგოოო
- -_-
-იდიოტოოოო
-მარიამ პასუხს გამცემ
-აუუუუუუუ
-გოგოოო
მწეროს ისე როგორც მე ვწერდი ამ დროის მანძილზე.ტელეფონი დავაგდე და დავიძინე.ათი საათისტვის უკვე საავადმყოფოში ვყავი და ოპერაციისთვის ვემზადებოდიიი.თერთმეტის ნახევარზე საოპერაციოში შემიყვანეს და წამალი გამიკეთეს ნელნელა თვალები დავხუჭე დათო მოსული არ იყოო იმედი მქონდა რომ მპერაციის მერე მაინც მოვიდოდა მაგრამ არაა არ მოსულა,როცა თვალები გავახილე ყველაფერი დამთავრებული იყო და მკერდი შეხვეული მქონდა ,წამოჯდომა ვცადე მაგრამ მეტკინა.პალატაში გადამიყვანეს ნახვის საათებში ყველა შემოვიდა ვინც გარეთ მელოდებოდა მის გარდა.მთელი ღამე ტირილშ გავატარე მას საერთოდ აღარ ვაინტერესებდი მე კი მიყვარდა.მიყავრდა არა მეგობრული სიყავრულით არამედ ისეთი გრძნობით რომელიც გოგოსა და ბიჭს შორის ჩნდება ხოლმე,მიყავრდა მაგრამ ვერ ვამბობდი,ამ სიყავრულს გულში ჩამარხვა მოუწევდა მაგრამ განა შეძლებდი განა ამას?
ოპერაცია წარმატებით დასრულდააა ყველაფერი კარგად იყოო.მეც მშვენივრად ვგრძნობდი თავს.დღეები ნელნელა გადიოდა, ნაოპერაციებელიი ხორცდებოდა თავს ძველებურად ვგრძნობდი და არაფერი მიჭირდა ერთი რამის გარდა დათო ეს იყო ჩემი სადარდებელი.ერთი სული მქონდა როდის დაიწყებოდა სწავლა რო მენახაა.მისაღები გამოცდები წარმატებით ჩავაბარეე 70%-იანი გრანტიც კი მოვხსენი.ახლა ვისვენებდი და გადავწყვიტე კონცერტზე წავსულიყავი რომელიც ქალაქში იმართებოდა.
ყველაფერი კარგად მიდიოდა მაგრამ უეცრად წვიმა წამოვიდა და ყველა იმ ადგილს ეძებდა სადაც თავს შეაფარებდა.აქეთ იქით ვიხედებოდი როცა დავინახე წვიმაში როგორ ცეკვავდნენ ბიჭები შადრევანში გამეცინაა,მანამ სანამ მოცეკვავე დათო არ დავინახე.როცა დაამთავრეს ჩემსკენ სირბილით წამოვიდაა და ისევ ძველი ნაცნობივით გადამკოცნა
-როგორ ხარ მარიკუნა?
-კარგად მადობ შენ?
-მეც კარგად
-თვალები რა დგეში გაქ?
-არაფერია ისეთი წუხელ მოვწიეთ ბიჭებმა და
-ამმმ ყოჩაღ მაგარიააა
-ხო არაა
უეცრად მაცდური ღიმილით ჩემსკენ წამოვიდა და ჩემი კოცნა დააპირა,ადგილიდან არ გავნძრეულვარ ეს რატომღაც მეც მინდოდა მაგრამ უეცრად ჩემმა მეგობრებმა ხელი დამავლეს და სადღაც წამიყვანეს.დათოს შევხედე და ეღიმებოდა.ამ დღეს კიდევ მოგვეცა შანსი რომ ერთმანეთი გვენახა მაგრამ ხელი ახლა არავის შეუშლია.
-იცი ვერ ვხვდები რა დაგემართა?
-მარიამ ისე როგორც მე და შენ ვცხოვრობდით,უბრალოდ მოსაბეზრებელია
-ანუ მე ვარ მოსბეზრებელიი?
-არა ჩვენი ცხოვრების სტილი
-აჰამ და როდის მიხვდი მაგას
-დიდი ხნის წინ,ვიცი რო გენატრები და გაკლივარ მაგრამ ახლა ესე აჯობებს.
-არ მაკლიხარ!შენნაერს ბევრს ვიშოვი
-არ გაკლივარ?კარგად დაფქრდი მარიამ
-არაააა
ჩუმი ხმიტ ვლუღლუღებდი დათო ნელნელა ჩემსკენ იწეოდა და მიმეორებდა
-არაა ხო?
-არააა
-მარიამ ევრჯერ ნუ ამბობ ლამის აგეტიროს
-არ ამეტირება
-ანუ ტირილი გინდა და იძახი არ მაკლიხარო
-არ მაკლიხ
ეს სიტყვები იყო და დათომ მაკოცა,ისე ვნებიანად მკოცნიდა რომ თავიდან მოცილება არც მიფიქრიაა,რამდენიმე წუთის შემდეგ თავი შუბლზე მომადო და მითხრა
-მიყვარხარ იდიოტო-და შუბლზე მაკოცა მერე ადგა და წავიდა.
ამის შემდეგ რამდენიმე კვირა გავიდა არც მოუწერია და არც დაურეკავს,სწავლა ორ კვირაში იწყებოდა და თბილისში წასვლას ვაპირებდი.სწორედ მშინ მომწერა დათომ
-რას შვრები მარიკუნა?
-არაფერს შენ?
-მომენატრე
-მეც მომენატრეე <3
-მალე ჩემთან იქნებიიი
-ხო შენთან ახლოს
-ვნახოთ ჩემთან ახლოს თუ ჩემთან
-კაი :დ .ჩამოვალ მანდ და მოგხედავ მეშენ
-მართალი ხარ ^_^ გცალია დღეს რო გნახო?
-კი
-კაი საღამოს გამოგივლიი
-კაი
საღამოს გავემზადე,მთლიანი კაბა ჩავიცვი გაშლილი და დაბალძირიანი პეხსაცმელიი,მე და დათო რაბათის ციხეში წავედით სასეირნოდ.ფოტოები გადავიღეთ და გავერთეთ.
-მარრ
-ჰოუ
-ცოლობა რო გთხოვო რას იზავ?
-არ დაგთანხმდები
-რატომ?
-შენ რა გაგიძლებს მთელი ცხოვრება-და გამეცინა ცოტა არ იყოს ეწყინა,მაგრამ არაფერი მითქვია სახლში ვბრუნდებოდით როცა კიბეს ფეხი წამოკრა და წაიქცა,მის ასაყენებლად მივედი უცებ არსაიდან ხალხი გამოჩნდა და მუსიკები ჩაირთო.დედა,მამა,დათოს მშობლები და ჩვენი საერთო მეგობრები.დათომ დაიჩოქა ხეში ნიშნობის ბეჭედი ეჭირა და მითხრა
-როგორმე უნდა ამიტანო მთელი ცხოვრება.ცოლად გამომყვები?
დავიბენი არ ვიცოდი რა მეპასუხა,მე ამაზე საერთოდ არ მიფიქრია ჯერ კარიერის აწყობა მინდოდა მაგრამ დათოს ამ საქციელმა ყველაფერი გადამაფიქრებინდა თავი დავუქნიე ჩავეხუტე და ტირილი დავიწყე
-აგიტან მთელი ცხოვრება აგიტან
-მიყვარხარ მარიკუნა
-მეც მიყვარხარ არანორმალურო
მე და დათო ქორწილს არ ვგეგმავდით არც ხელის მოწერა არც ჯვრისწერაა,უბრალოდ დარკვეული პერიოდი ერთად ვიცხოვრებდით და სწავლას რო დავამთავრებდი დავქორწილნდებოდით.
თბილისში მე და დათო ერთ პატარა ბინაში ვცხოვრობდით,ყოველ შემთხვევაში ჩვენ გვყოფნიდა და კარგად ვიყავით.მიუხედავად იმისა რო დათო მაინც ძმაკაცებს იყო გადაყოლილი არაფერი მითქვია და ხმა არ ამომიღია.ვიფიქრე დრო გავა და გაიზრდება და დაჯდება თქო.მაგრამ შევცდი დათო იმავეს აგრძელებდა ყოველ დღე იმავეს აგრძელებდა ყოველთვის გვიან მოდიოდა სახლში და ცოტათი ნასვამიც იყო ხოლმე.არაფერი არ მითქვამს არასდროს თითქმის ერთი წელი გავიდა რაც ერთად ვცხოვრობდთი,მასთან დალაპრაკება მას შემდეგ გადავწყვიტე როცა რაღაც გავიგე.
ერთ დღეს მასთან ლაპარაკი გადავწყვიტე.სახლში ისევ ნასვამი მოვიდა,როცა ვუსაყვედურე ხელი უხეშად მკრა და რაღაცას დავეჯახე ზუსტად არც მახსოვს რა იყო,იმ წამსვე მუცელში ტკივილი ვიგრძენი და სისხლი რომ დავინახე გული წამივიდა.
გონს რომ მოვედი საავადმყოფოში ვიაყავი დედაჩემი დათო და მისი მშობლებიც იქ იყვნენ.ექიმი შემოვიდა თუ არა მაშინვე წამოვიწიე და აღელვებულმა ვკითხე
-ჩემი შვილი?
დათომ ამ სიტყვებზე პირი დააღო და გაკვირვებულმა შემომხედა
-ნუ გეშინიათ თქვენს შვილის ვატყობ ძალიან უნდა დაბადება,მებრძოლი ბავშვია,ნებისმიერი ნაყოფი მოწყდებოდა მუცელს ასეთი ტრამვის მერე მაგრამ ის დედას არ შორდება.
-რატომ არ მითხარი მარიამ?
-დიდი ხანია გამოფხიზლდიი?
-კარგი რა გეყოფა შეგეძლო გეთქვა
-როდის მეთქვა როცა არ ვიცოიი?გუშინ გავიგე და დღეს უნდა მეთქვა შენ კიდე რა გააკეთე?
-მაპატიე მარიამ,ხომ იცი რომ მიყვარხარ?
-ხო ვიცი რო გივარს შენი ცხოვრება,მაგრამ მე და შენი შვილი ნამდვილად არ ვართ შენი ცხოვრება.ამიტომ კარები აგიხურე და გადი.
დათოს არ უნდოდა გავენერვიულებინე და პალატიდან გავიდა,იმ საღამოს სახლში გამწერეს ინტერნეტით ბილეთები შევუკვეთე,მეორე საყამოს კი როცა დათო სახლში არ იყო აეროპორტში წავედი და მამასთან გავფრინდი.მეორე საღამოს უკვე მამასთან ვიყავი როდესაც დამინახა გაოგნდა
-მარიამ აქ რა გინდა?ყველაფერი კარგადააა?
-არა მამა კარგად არაფერია
მოვეხვიე მამას და ტირილი ამიტყდა.იმ საღამოსვე მოვუყევი ყველაფერი,გადაწუვიტა დედასთვის დაერეკა და საყვედური მიეცა მაგრამ,შევაჩერე არ მინდოდა დათოს გაეგო სად ვიაყვი.
გარკვეული პერიოდის შემდეგ სამსახურიც ვიპოვე.მძიმე შრომას არ მოიტხოვდა და კახარ დათანხმდა.დრო გადიოდაა ჩემი შვილი იზრდებოდაა მეც მუცელი მებერებოდა ეს იკო ერტადერთ რამ რაც მაბედნიერებდა.ყოველ ღამეს ტირილით მეძინებოდა მენატრებოდა დათო მინდოდა ჩემთან ყოილიო.ხშირად წარმოვიდგენდი ხოლმე ტუ როგორ ტკბილად ვცხოვრობდიტ ერთად,მაგარმ ეს მხოლოდ ილუზია იყო და მეტი არაფერი.არ ვიცი ოდესმე ვაპატიებ თუ არაა.მაგრამ მგონია რომ კი
დათო:
გზაში ვფიქრობდი მარიამი მართალი იყო ძმაკაცებს გადავყევი და ვერ ვაანალიძებდი რო სახლში ცოლი მყავდა.როცა სახლში მივედი მარიამი იქ არ დამხვდა,სასწრაფოდ ტანსაცმლის კარადა გამოვაღე მარიამის ტანსაცმელი იქ არ დამხვდა.სამზარეულოში მაცივარძე წერილი დაუტოვებია
„ვიცი შეიძლებ ჭკუიდან შეიშალო სახლში რომ არ მნახავ,მაგრამ ძალიან გთხოვ ნუ მომძებნი მე მაინც არ დავბრუნდები.მე ასე გადავწყვიტე ჩემს შვილს არ ჭირდება შენნაერი მამა,კაცი რომელიც არაფრად აგდებს დედამისს,არ მინდა ბავშვი რომ გაიზრდება ყოველთვის ჩვენს ჩხუბს და კამათს უყურებს.მე წავედი გარკვეული დროით ჩემს შვილთან ერთად.მიყვარდი მაგრამ დაგივიწყებ“
დათო:
ჩვენი შვილი მარიამ ის ხომ!ჩვენი შვილიაა,მუხლებ მოკვეთილი ძირს დავეცი,მაგრამ უეცრად გონს მოვედი არ გავუშვებდი სადაც არ უნდა წასულიყო მოვძებნი და დავაბრუნებ.მანქანაში ჩავჯექი და მარიამის დედასთან ჩავედი სახლში მარტო იყო მარიამი ყველგან მოვძებდე მაგრამ არსად არ იყო.სად არ ვეძებდი რომელ ნათესავთან არა მაგრამ არსად იყო.გადავწყვიტე პოლიციაში წავსლიყავი მაგრამ რა მეთქვა? ჩემი ცოლი სახლიდან გამექცა რადგან ნასვამი მივედი და შვილი კინაღამ მოვკალი თქო?ამიტომ შევეშვი.მარიამის მამას დავურეკე ყველაფერი ვუთხარი მაგრამ არც იქ არ იყო. რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი დღეები გადიოდა მარის ძებნას არ ვწყვეტდი.თთქმის რვა თვე გავიდა ერთ თვეში ჩემი სჰვილი დაიბადებოდა მაგრამ მე მის პირველ ტირილს ვერ გავიგებდი ვერ ვნახავდი როგორ გაიღიმებდა პირვლად ვერ ვიგრძნობდი მის სუნს ვერ ავიყვანდი ხელში,ვერ ვასწავლიდი ფეხბურთს თამაშს,ვერ ვნახავდი როგორ მივიდოდა პირვლად ბაღში,როგორ აიდგავდა ფეხს და ასე შემდეგ მარიამმა ყველაფრის უფლება წამართვა,მაგრამ არ ვამტყუბებ მე ხომ ბედნიერება წავართვი მას.ის ჩემს გვერდით ბედნიერი უნდა ყოფილიყო მაგრამ რა გავუკეთე ვინ იცის იქნებ გათხოვდა ან ვინმე ყავს ამაზე ფიქრი ხომ საერთოდ მშლიდა ჭკუიდან.მაგრამ მან თქვა რომ გარკვეული დროით წავიდა.ყოველ დღე ველოდებოდი მის დაბრუნებას.ყოველ დღე იმ იმედით ვიღვიძებდი რომ დაბრუნდებოდნენ კარსშემოაღებდნენ მარიამი და უკე ჩემი 7 წლის შვილი.
დრო გადიოდა მაგრამ ისინი არსად ჩანდნენ,ამ ყოველივემ მანახა ვინ იყო ჩემი ნამდვილი მეგობარი და 10 კაციდან 2 შემომრჩა გვერდით რომლებიც არ მშორდენოდნენ.
ერთ დღეს როცა სამსახურიდან მივედი სახლში,პირდაპირ დასაძინებლად წავედი როცა კარებზე ზარის ხმა გავიგე მარებოდა გაღება და ძილი გავაგრძელე.რამდენჯერმე კიდე დარეკა ზარმამაგრამ არ გავდიოდი მერე კარების ხმა გავიგე ვიღაც გასარებით გაღებას ცდილობდა.კი მაგრამ ვინ უნდა ყოფილიყო სახლის გასარები მარიამს ქონდა მარტო. საწოლიდან წამოვხტი მისაღებში გავედი და ჩემს წინ მდგარი მარიამი დავინახე,ის ისეთი შეცვლილი იყო,არ გავდა ძველ მეამიტ მარიამს მაგრამ მის თვალებში მაინც ჩანდა ჩემდამი სიყავრული.გონს რომ მოვედი მისკენ წავედი და მოვეხვიე,გულში მაგრად ჩავიკარი რომ არსად გამქცეოდა.მერე ბავშვის თვალიერება დავიწყე
-აქ არაა
-სადაა?
-წამოდი და განახებ
-კარგი,სადაა?
-ცეკვა აქვს,მალე დაუმთავრდება
მარიამმა ჩემს ძველ სკოლაში მიმიყვანა საიდანაც ბავშვები გამოდიოდნენ.და აი ისიც ჩემი შვილი მარისთვის არც მიკითხავს რომელია თქო იმიტომ რომ საოცრად გავდა ჩემს ბავშვობას თითქოს ჩემი ასლი ყოფილიყო.სწრაფად გამოიქცა და დედამისს მოეხვია
-მომენატრე დედიკო
-მეც დე,ჩამოხტი და მამიკოს მოეხვიე
-ვის ?
-შენს მამიკოს
-თუ ჩემი მამიკოა აქამდე სად იყო?
-ხომ აგიხსენი ,მე ავად ვიყავი ამიტომ წავედით მამიკო კი აქ დარჩა ვერ წამოვიდა
-თუ ისევ წასვლას აპირებს არ ჩავეხუტები.
მარიამს გაკვირვებული შევხედე მიხვდა რომ პასუხი მეც მაინტერესებდა.
-არა მამიკო აღარსად არ წავა
გამეღიმა და ბექას მოვეხვიე,ისე მაგრად ჩავიკარი გულში რომ მეგონა გავჭ....ტდი.ამის შემდეგ ერთი წამითაც აღარ მოვცილებივარ გვერდიდან ყოველთვის გვერდით მყავდა.
ახლა მხოლოდ ის მჭირდებოდა რომ მარიამი დამებრუნებინა,რას აღარ ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ.ის ჩემზე დაქორწინებული არ იყო და თავისუფლად შეეძლო სხვას გაყლოდა ცოლად და ეს მკლავდა.
ერთ დღეს მე და ბექამ გადავწყვიტეთ მარიამისთან ერთად სადმე წავსყლყავით კაფეში.მარიამი კი ვიღაც ბიჭთან ერთად მოვიდა და ბექაც იმ ბიჭისკენ გაექანა
-ვანოო ძიააა
-მოდი ჩემთან ჩეო ვაჟკაცოო,როგორ ხარ?
-კარგად ვარ,ეს ჩემი მამიკოა დათო
-სასიამოვნოა,მე ვანო მარიამის მომავალი მეუღლე.
ამ სიტყვების გაგონებაზე შევცბი მინდოდა გემრიელად მეცემა ეს ტიპი მაგრამ ამის უფლება მე არ მქონდა.ჩემთან ერთად ბექაც დაიბნა და უხეშად გაუშვა ხელი იმ კაცს.
-ეგრე ხომ დედიკო მამიკოსთან აგარ იქნება
-შენს დედიკოს მამიკო აგარ უყვარს ამიტომ მე სჰენ და დედიკო ერთად ბედნიერები ვიქნებით
-ჩემი შვილი მარიამ ჩემთან დარჩება თქვენ გიტეხიათ კისერიი
-შვილს არც წაგართმევ როცა გინდა ნახავ,ქორწილი ხვალაა დასაპატიჟებლად მოვედით
მარიამს ხელი დავავლე და გარეთ გავიყვანე.ხელს ისე ვუჭერდი ალბათ ძალიან ტკიოდა მაგრამ არ მაინტერესებდა.
-სულ გაგიჟდი მარიამ რას აკეთებ?
-მე და შენ ცოლქმარნი არ ვართ დათო!
-და ასე მალე დამივიწყე
-ხო რა უნდოდა იმის დაიწყებას რაც იყო?სინამდვილეში არაფერი არ ყოფილა
-ან იმ ნაბი*ვარმა რა იცის გიყავრვარ თუ არაა
თავი ვეღარ შევიკავე და მარის ვაკოცე,იმედი მქონდა ამის მერე გადაიქრებდა მაგრამ არაა.კაფეში შევედი და ბექა წამოვიყვანე.
-მააა ანუ დედას აღარ ვუყვარვართ
-როგორ არაა დედას ვუყვარვართ!!! და დაბრუნდება აუცილებლა მოვა ჩვენთან
სახლში მივედით არაფრის თავი არ გვქონდა და ორივე დასაძინებლად წავედით.მეორე დილით ვისაუზმეთ და მთელი დღე სახლში ვიყავით ხან ვთამაშობდით ხან კკინოს ვუყურებდით.ამ დროს კი მარიამი ქორწილისთვის ემზადებოდა.
-მამა
-რა იყო მა
-მოდი ქორწილი ჩავუშალოთ
ბექას ეს აზრი ჭკუაში ჩამიჯდა.და გადავწყვიტე მათთვის ქორწილი ჩამეშალა.ჩავიცვით და მანქანაში ჩავჯექით რატომღაც ორივე ბედნიერები ვიყავით.ეკლესიაში არეულობა დაგვხვდა პატარძალი სადღაც გაქცეულა.
-რა მოხდა?-ვკითხე ერთერთ იქ მყოფს
-პატარძალი დილიდან არ ჩანს დილიდან სადღაც გაიქცა
მე და ბექა ერთმანეთს დებილებივით ვუცინოდით კარგა ხან ვიდექით იქ სანამ ხალხი არ დაიშალა.ბოლოს სახლში წასვლა გადავწყვიტეთ.
-ნეტა სახლში მივიდოდა მაა?
-ალბათ.ხო გითხარი დაბრუნდება დედას ვუყვარვართ თქო-უცებ რაღაცამ დამკრა თავში და გზიდან გადავუხვიე
-სად მიდიხარ მა?
-ვიცი დედა სადაც იქნება
-სულ სამი სააათიც და იქ ვიქნებით
სამი საათის შემდეგ უკვე ჩვენს ქალაქში ვიყავით,და მართალი აღმოვჩნდი მარიამი მართლაც იქ იყო იდგა ჩვენს ქოხში და მზის ჩასვლას უყურებდა და თან ტიროდა.ბექა ნავში ჩავსვი და ქოხში ავედით
-დედიკოო-გაექანა სიხარულით და მოეხვია
-აქ რა გინდათ?
-იდიოტი ხარ მარიამ
-ვიცი
-მოდი ჩემთან სულელო
ამდენი ხნის ნატვრა ავიხდინე და მარიამი გულში ჩავიკარი.რამდენიმე კვირაში დავქორწინდით კიდეც და ის უკვე ჩემი კანონიერი ცოლი იყო და ჩემი ორი შვილის დედა.ბექას მალე პატარა დაიკო ეყოლებოდა მაგრამ რათქმაუნდა ორ შვილზე არ გავჩერდებოდით
„როცა სიცოცხლეზე მეტად გიყავრს რაც არ უნდა მოხდეს,რა მიზეზიც არ უნდა იყოს სხვაზე არ გაცვლი.გინდ მეგობარი იყოს გინდ შეყავრებული.აი ასე გახდა მეგობრის შეყვარებული ჩემი შვილების მამა“


ეს არის ჩემი ძველი ნამუშევარი,რომელიც ადრეც მედო... ვცდილობ ერთად მქონდეს ყველა ჩემი ისტორია...