ყოველთვის მომწონდა, ღამით, ქუჩიდან ყვითლად განათებული ფანჯრების ყურება. არვიცი რა ტემპერატურაა შიგნით მაგრამ ყვითელ შუქს სითბოს იერი მოაქვს. განსაკუთრებით კი მაღალი კორპუსები მომწონდა, ბევრი ასეთი ფანჯრებით. თითოეულ მათგანში სხვადასხვა ამბავი და სხვადასხვანაირი შუქია. სულ რაღაც ერთი პაწაწინა კედელი შუშის მიღმა ყოფს ორ სამყაროს. სახლი ძალიან კარგი რამაა. თავს დაცულად გაგრძნობინებს როდესაც გარეთ ბნელა და საშიშია. ანდაც უბრალოდ თბილად მშრალად. კედლებში არსებული ჰავა ყოველთვის განსხვავდება იმისგან რაც გარეთაა. და როგორ საოცრად კომფორტულად ხართ როცა ეს სახლი თქვენია. თუმცა ხშირად სხვასთან უფრო კარგად გრძნობთ თავს ვიდრე შინ. და რატომ ხდება ასე? ადამიანებს ყოველთვის ყველაფერი ისე დალაგებულად რატომ არ გაქვთ როგორც გინდათ ცხოვრებაში? მე ხომვიცი რომ ეს კედელი რეალურად ბევრი არაფრისგან გიცავთ თუმცა როცა არ გცივა თავს მეტად იღბლიანად გრძნობ არა?! სიცივეზე შიში ალბათ გამყინვარების მერე შემოგრჩათ და კაცობრიობამ ჩაიბეჭდა ტვინში ღრმად რომ გადარჩენისთვის მთავარია არ გაიყინოს. ალბათ დინოზავრებიც გადარჩებოდნენ ცეცხლი რომ ჰქონოდათ. ჩემი აზრით ყველაზე დიადი რაც კი ადამიანს შეუქმნია ცეცხლია. მის გარეშე არაფერი ხართ. ჰო რაცარუნდა ირონიულად ჟღერდეს ასეა. ალბათ პირველ ადამიანთან ერთად შეიქმნა ცეცხლი. რადგან არწარმომიდგენია რაუნდა ყოფილიყო მის გარეშე. მაგრამ სწორედ ისაა რასაც თქვენი წამში განადგურება შეუძლია. ახლა კი ჯიბით დაატარებთ ცეცხლის შესაქმნელ საშვალებას. და თავს იმით იმართლებთ რომ მოწევისათვის გჭირდებათ, მაგრამ იქნებ სწორედ ამიტომ ეწევით. რომ როცა ხელთ ცეცხლი გაქვთ თავს მეტად უსაფრთხოდ გრძნობთ.
სწორედ ცეცხლის ალმა მიიქცია ოქტომბრის ღამეს ჩემი ყურადღება. პატარა ბიჭის ხელში მოქცეულმა სანთებელამ. ამდენი ფანჯრის მიუხედავად სადაც შემეძლო გამეხედა სწორედ ამ ცეცხლის ალმა გამიტაცა, ბნელ აივანზე მოსაცმელების გარეშე 4 მაღალი ტანადი ყმაწვილი იდგა, ერთი მეორეზე უკეთესები. ძველ ტუმბოზე დადგმულ ბოთლების გროვას დასტრიალებდნენ. მათი სიცილი და საუბარი ქუჩის გადაღმაც კარგად ისმოდა მაგრამ მათი უფრო ახლოდან ხილვა მომინდა. ქუჩა სწრაფად გადავკვეთრ თითქოს და ჰაერში გავიარე. აივანს მივუახლოვდი და ბილწივით ქვემოდან დავუწყე ოთხეულს ცქერა. ორი ქერა ყმაწვილი ორიც შავგვრემანი. როგორი ლამაზები და როგორი მშვენიერები. მათი ყურებით დიდხანს შემეძლო შორიდან ტკბობა. საახების გარჩევაც გამიადვილდა შუშის კარს მიღმა სინათლე ბჟუტავდა. რომაარა ეს ცეცხლის ალი ასე მქრთალად განათებული ფანჯარა არასდროს მიიბყრობდა ჩემს ყურადღებას. ყველაზე კარგად კართან ატუზული ყმაწვილის სახე ჩანდა. შავგვრემანი ჯერ ისევ უწვერული სქელი წარბრბითა და თაფლისფერი თვალებით - თომა აფციაური ამ ოთხში ასაკით ყველაზე პატარა და კეთილი გამოხედვით. თითქოს ცხოვრებაში ცუდი არაფერი ჩაუდენიაო. მისგან მარცხნივ - გიორგი მეზვრიშვილი იდგა. ისიც უწვერული ქერა მოგრძო თმით და ისრიმისფერი გაყინული თვალებით, რომელსაც თეთრი სათვალე კიდევ უფრო ყინავდა. შემდეგ ისევ შავგვრემანი ყმაწვილი - ანჯაფარიძე ნიკა საკმაოდ მომხიბლავი მოკლე თმითა და წვერით წყვდიადისფერი თვალები ერთიანად უნათებდა. ამ ყმაწვილში რაღაც ძალიან თბილი იგრძნობოდა. და ბოლოს დამტვერილ ტუმბოსთან ჩემი ფავორიტი, ბიჭი რომლის ხელში ანთებულმა ალმაც მიმიზიდა - ვეკო აბაშიძე, ქერა გადახოტრილი თმითა და თხელი წვერით. მშვენიერი პროფილითა და ცისფერი მოციმციმე თვალებით. ალისფერი ბაგეები ერთიანად უქრთოდა ცივ ქარში. ვერ ვიტყვი რომ ულამაზესი იყო მაგრამ რაღაცით ძალიან გამოირჩეოდა. მეტად მოვლილი და გემოვნებიანი იყო. ათას კაცში რომ მიიქცევდა შენს ყურადღებას. თუმცა ბოლომდე მაინც არვიცი რაში იყო ვეკო აბაშიძის ხიბლი. ჩემნაირი ღამის აჩრდილისთვის მშვენიერი სანახავი იყო როგორ საუბრობდნენ და იცინოდნენ თამბაქოსა და მოსაწევის კვამლში გახვეული ეს ოთხი მეგობარი ბნელი აივნის კუთხეში რომლიდანაც გამოსული სუნი მთელს ქუჩაზე იფანტებოდა. სიცილ კისკისით გამოაღეს აივნის კარი და სახლში შევიდნენ. უკან გავყევი, კარებში ბოლოს ვეკო შევიდა მახსოს უცნაურად გამომხედა თითქოსდა დამინახაო. იქნებ უბრალოდ შიში ჰქონდა ეჭვი იმისა რომ გამუდმებით უთვალთვალებდა ვიღაც. სამი მათგანი მაშინვე ჩაეცა სავარძელში ხოლო ვეკო კარებთან შეჩერდა და შუშის მიღმა ცქერა განაგრძო. მათზე დაკვირვება ძალიან მომწონდა იმდენად განსხვავებული და საოცრად მომხიბლავი იყო თითოეული მათგანი ვგრძნობდი თითქოს სულში მიძვრებოდა ეს სიამოვნება.მაშინ პირველად შევხვდი ამ ოთხეულს იდროს მეც გზააბნეული და შეშინებული აჩრდილი ვიყავი მათ გვერდით კი თავს ადამიანად ვგრძნობდი. ხანდახან ისე ძლიერ მინდოდა ხმა ამომეღო და მეც მეხუმრა მათთან ერთად. მომეწია, დამელია, კარტი მეთამაშა ხანდახან მხოლოდ ის მინდოდა რომ მათაც შევემჩნიე. მომწონდა ეს ოთხი მეგობარი. ნეტავ მათაც ისევე ძლიერ მოსწონდეთ ერთმანეთი როგორც მე ისინი. მაგრამ როცა რაღაც ძვირფასი გაქვს და მისი დაკარგვის საშიშროებას ვერ ხედავ, თითქოს უფასურდება. არ ვიცი ადამიანებს ასე რატომ გემართებათ.
ოქტომბრის ბოლო იყო, საკმაოდ ცივი საღამო. რაღაც სასაცილო ამბავს ყვებოდა ნიკა როცა მობილურის ზარი გასიმა. ამ ზარმა მთელი სახლი მოიცვა.
- ხო ნანუ... - თავი სწრაფად შეიფხიზლა ნიკამ. რასაც ღიმილი მოჰყვა მისი მეგობრებისგან. - ბიჭებთან ვაჟაზე.... რაარის?... თომა? კი აქარის... - მშვიდად გახედა მეგობარს - ნანუმ, რომ შემპირდა პროექტზე დამეხმარებაო?
- ეხლა?! - ზანტად იკითხა თომამ, სხვადროს სიამოვნებით თუმცა კაიფში ამის თავი ნამდვილად არ ჰქონდა
- კიო... - მეგობრის მაგივრად გასცა პასუხი. - კაი აქარი ხო და გელოდება... - უხეშად დაკიდა ყურმილი
როგორც კი ნიკამ სიტყვა გელოდებით დაამთავრა ვეკოს სახეზე ფერი ეცვალა... მაშინვე მივხვდი რომ აქ რაღაც არცისე მარტივად იყო...
- ნანუ მოდის? - კითხვაც კი გაბედა რაზეც გამეცინა
- ხოო... კურსელთან ვიყავი ვაჟაზეო... ამბოლოდროს სულ სადღაცაა და არასდროს ვიცი ზუსტად სად ან ვისთან... - გულდაწყეტით დაამთავრა ნიკამ.
- ბექოს ხოარშეურიგდა? - კითხა თომამ
- არა... და არც მგონია კიდე შერიგნენ...
- იმას არ უნდა?
- კიი ყოველდღე მწერს ან მირეკავს დაელაპარაკეო...
- და ნანუ რასამბობს? - ისევ ვეკო ჩაერია - ანუ.... რა აწყენინა ასეთი რო ამდენიწლის ურთიერთობა გაწყვიტა...
- კაი ბექოს როგორ უყვარს იცი?! ხო იცნობ?
- ერთი ორჯერ მყავს ნანახი, ეგრე ძაან არ ვიცნობ მარა რო უყვარს ძაან ვიცი ხო...
- ხოდა რავი რო ველაპარაკე გავიზარდე და მივხვდი რო არ მიყვარს და არაა ჩემი შესაფერისიო თუ რაღაც. რავი რა თუ არუნდა მე ხოარდავაძალებ.
ნანუზე საუბარი მალევე შეწყვიტეს თუმცა არცისე დიდი ხნით რადგან მაევე კარზე ზარი გაისმა. გასაღებად გიორგი წამოდგა, თუმცა ვეკოს მაშინვე შეეტყო როგორ სულმოუთქმელად შეიშმუხნა. ნეტავ თავად მაინც თუ ხვდებოდა რაოდენ ძლიერ ააინტერესებდა ეს გოგო. ნანუ ანჯაფარიძეს ზარმა საოცარი აჟიოტაჟი შექმნა. ყველა სულმოუთქმელად ელოდა ამ პატარა ფერიას მოსვლას ის კი ზუსტად ისეთი იყო როგორც წარმომედგინა. გრძელი გიშრის თმა სავსე ბაგეები და წყვდიადისფერი თვალები ჰქონდა. ტანადი და მომხიბლავი. არც ზედმეტად ლამაზი თუმცა ყურადღებას ნამდვილად იბყრობდა მისი გარეგნობა. მახსოვს როგორ ავხორცულად გააყოლა თვალი ვეკომ მის სხეულს, ტანზე მომდგარ შარვალსა და თხელ სვიტერს რომლის შიგნიდანაც პატარა მკერდის სავსე თავები სულის შემძვრელად დასტყობოდა. ამ ყმაწვილში დახვეწილი გემოვნება ნამდვილად იგრძნობო. საოცრად მიმზიდველი ნანუ ნამდვილად აღძრავდა ბილწ ფანტაზიებს ერთი შეხედვით. თანაც დახვეწილად მიმზიდველი იყო. აჟურულიც მაგრამ არა ვულგარული. ეს ალბათ მისი იდეალური სხეულის დამსახურება უნდა ყოფილიყო. გოგონას თვალიერებით საოცრად გავერთე. თითქოს ხალისი შემოიტანა ამ სახლში მიუხედავად იმისა რომ ვეკოს გარდა თავის ფხიზლად წარმოჩენას ყველა ცდილობდა. ვეკოს მეტი დაძაბულობა ეწერა სახეზე. ნუთუ ამას მხოლოდ მე ვამჩნევდი. მაგრამ ალბათ ადვილია სხვას დააკვირდე როცა თავად შენი არსებობის ეჭვიც კი არ აქვს.
გოგონა თავს აშკარად ძალიან კარგად გრძნობდა ძმის მეგობრებში. და მათაც მოსწონდათ მანდილოსანთან კონტაქტი. თომა და ნანუ პროექტზე მუშაობდნენ. როგორც გავიგე ორივე არქიტექტურაზე სწავლობდა ნანუ მეორეზე ხოლო თომა ბაკალავრს ამთავრებდა. ის მისი ძმის კლასელი და საუკეთესო მეგობარი იყო. ხოლო ვეკო თავს ისე იჭერდა თითქოს ძალიან აინტერესებდა ეს პროექტი და მათი შრომა. ის ნიკას საძმაკაცოს ცოტა მოგვიანებით უკვე სტუდენტობაში შემოუერთდა. თუმცა მასაც ბავშობიდან იცნობდნენ, რაჭაში ხშირად თამაშობდნენ ერთად მაგრამ როცა წამოიზარდნენ ნიკასა და ვეკოს გზები სხვადასხვა მხარეს გაიყო, მანამ სანამ ერთ ფაკულტეტზე არ აღმოჩნდნენ და მაშინ ღრმა ბავშობაც გაიხსენეს. გიორგისაც რაჭიდან იცნობდნენ. ის ნიკა და თომა ერთად გაიზარდნენ. და მართლაც რომ დასავით ყავდა ორივეს. ყოველშემთხვევაში მე ასე მეგონა. ნანუც ნელნელა იღებდა ძმის ახალ მეგობრებს და ცდილობდა ყველასთან იდეალური ურთიერთობა დაელაგებინა. ეს საკმაოდ კარგადაც გამოსდიოდა. მათ წრეში თავს საოცრად კომფორტულად გრძნობდა. მისი ცქერისას მეც მინდოდა გვერდით მივჯდომოდი და ლაპარაკი გამება ამ მშვენიერ მანდილოსანთან.
სახლში საშინელი ყაყანი იყო რომელიც ისევ ნიკას მობილურის ზარმა დაადუმა. ცივად შეიშმუხნა და ოთახიდან გავიდა რათა ეპასუხა, აშკარა იყო პირველ რიგში ნანუს არუნდა მოესმინა ეს საუბარი მაგრამ წარმოდგენა არმაქვს რატომ. გოგონას ვერ მოვწყდი რომ ნიკას გავყოლოდი.
- ნანუ ადექი სახლში დაგტოვებ, მე გასასვლელი ვარ - გაფითრებულმა უთხრა დას ნიკამ, შემდეგ კი თომას მიუბრუნდა - გამომყევი რა გზაში მოგიყვები.
- რახდება გინდა წამოვიდე? - შეჰყვირა ვეკომ იმ იმედით რომ სადმე ჩხუბი უნდა ყოფილიყო. თითქოს მუშტები აექავა.
- არა.. არაა... ძველი მეგობარი უნდა ვნახოთ. ისეთი არაფერი...
- მე თათასთან მივდივარ - ჩუმად უთხრა ნანუმ ძმას
- იქ რჩები?
- ხოო...
- წამოდი თათასთან აგიყვან.
- ველოდები, არაა სახლში.
- კაი ხვალ ადი... ვერ დაგელოდები რო აგიყვანო თათასთან მეჩქარება - ნიკას ბრაზი შეეპარა
- წადი შენ და როცა მოუნდება წასვლა მე ავაცილებ - თბილად უთხრა ვეკომ.
- კაიი... მადლობა... თუ მალე მოვედი მეთითონ აგიყვან თუარადა ვეკო. დამირეკე რომიხვალ კაი? - დას აკოცა
- კაი...
ასე დატოვა ნიკა ანჯაფარიძემ საყვარელი დაიკო მეგობრებთან სახლში. ჩემსადგილას თვენც ალბათ აქ დარჩებოდით და არც იფიქრებდით იმაზე თუ სად წავიდნენ ნიკა და თომა.
- პროექტი ვერ დაამთავრეთ? - თბილად კითხა ვეკომ
- ვერაა... არაადა ერთი თვეა მპირდება დაგეხმარებიო...
- დაადექი სახლში და არწახვიდე სანამ არ მორჩებით ესე გაგირბის ხო ხედავ.
- არაა ცუდი აზრი - ვნებიანად გაუღიმა ნანუმ
- დავლიოთ არგინდათ სანამ უსაქმურად ვართ?
- კიი... - ჩუმად ჩაერია გიორგი...
- გასასვლელი ვარ... - ნანუ შეიშმუხნა, ეს მიზეზი არაფერშუაში იყო უბრალოდ მიხვდა რომ ვეკოსთან ერთად დალევა არცისე კარგი იდეა იყო თანაც მაშინ როცა ნიკა იქ არიყო. თითქოს გულმა უგრძნო ადნაც თავადაც ჰქონდა ლტოლვა მის მიმართ. მაგრამ მიუხედავად ნანუს უარის მცდელობისა ვეკომ დაიყოლია დალევაზე და რამდენიმე წუთში სმა გააჩაღეს.
ნანუს ეტყობოდა დიდხანს ითმინა თუმცა გრადუსში საკმაოდ გათამამდა და პაპიროსს გაუკიდა.
- ეს ალბათ ნიკას არუნდა ვუთხრათ ხო? - კითხა გიორგიმ
- აუუ არაა რა...
- რაუნდა გითრას? - ვეკოს გაეცინა - პროსტა რატო უმალავ
- თითონ რატო მიმალავს მოსაწევს რო ეწევა?
- ეგ იგივე არაა!
- რეალურად არის... რაგონია რო სუნს ვერ ვგრძნობ?
- კაი თემა შევცვალოთ! - თქვა გიორგიმ
- სიმათლე და მოქმედება ვითამაშოთ.
- ნანუ... შენი აზრით ამ სასტავში სათამაშო თამაშია ეგ? - კითხა ვეკომ
- რატო არა... პროგრამა მაქვს რასაც არ შევასრულებთ დავლიოთ მაგაზე.
- კაიი...
წამიერი უხერხულობა ჩამოვარდა გიორგი ხმას არ იღებდა. უსიტყვოთ უსმენდა და უყურებდა ვეკოს და ნანუს როგორ გაცვალეს მოსაცმელები, და უპასუხეს საკმაოდ უხამს კითხვებს. შიგადაშიგ გიორგისაც უწევდა თამაში თუმცა ეს იშვიათად ხდებოდა და არც არავინ აქცევდა ყურადღებას. მე ის მომენტი მომეწონა ნანუს რომ მასაჟის გაკეთება მოუწია მარცხნივ მჯდომისთვის რომელიც რათქმაუნდა ვეკო იყო ნეტავ მარჯვნივ მჯდომი რომ ამოსულიყო მაინც ასე თამამად ადგებოდა მხების დასაზელათ ეს ლამაზმანი?! ნაზად გადაიხარა და სკამზე გაშოტილ მომხიბლავ ყმაწვილს მთელი გრძნობით დაუწო მხრებზე ალერსი. ცხვირი საუცხოო სურნელით აეწვა მთელს სახლში იგრძნობოდა ეს არომატი მაგრამ ბევრად უკეთესი იყო ვეკოს კანის სურნელთან შერწყული:
- რა სუნამოაა... რა კარგიაა.
- კიი... კაი დუხია... - მსუბუქიი ირონიით ამაყად მიუგო ვეკომ
ალერსი ძალზე გაუტკბათ თუმცა გიორგის მსუბუქმა ჩახველებამ მალევე გამოაფხიზლათ. ამ მომენტიდან დაფარვის გარეშე განაგრძეს მსუბუქი ფლირტი. ცოტა უხამსადაც ჩანდა მაგრამ ბოლო წვეთი იყო ნანუს მსუბუქი კოცნა. თითქოს არც არაფერი მაგრამ მაინც ზედმეტად ინტიმური იყო. მხოლოდ ნაზად შეეხო ვეკოს ტუჩებს. თითქოს უბრალოდ მურამი დაუტოვა და მერე გაჩერდა.
- მგონი მე ზედმეტი ვარ - ჩუმად წასჩურჩულა ამ კოცნის დროს გიორგიმ. თუმცა არცერთს მიუქცევია დიდი ყურადღება. თითქოს იქ არც ყოფილიყო. ძალზე უხერხულად იგრძნო თავი და ალბათ საშინელი შეცდომაც დაუშვა რომელსაც თავის თავს ვეღარასოდეს აპატიებდა.
გაითამაშა რომ რაღაც მნიშვნელოვანი მიწერეს და სასწრაფოდ უნდა გასულიყო ცოტახნით. რათქმაუნდა ეს არც დაუჯერებია ნანუს მაშინვე მიხვდა რომ ვეკომ ანიშნა წასულიყო. დამაშინვე გაიფიქრა როდის გამომრჩა ეს მინიშნებაო. თუმცა თავი გაისულელა როგორცუხერხულ სიტუაციებში იცოდა ხოლმე. თითქოს და ამ ფარსის მართლა სჯეროდა.
- ჩვენ რა ვქნათ? - გამომწვევად ჰკითხა ვეკომ ჩაფიქრებულ გოგონას, მაშინვე როგორც კი გიორგიმ კარი გაიხურა.
- თამაში გავაგრძელოთ... - იგივე გამომწვევი ტონით მიუგო გოგონამ
- მოქმედება... - ამაყად წარმოთქვა ვეკომ - რაო რა უნდა გავაკეთო?
თავი ნაზად დახარა ნანუმ და კითხვა დაიწყო
- „დარჩი ბნელ ოთახში ერთ-ერთ მოთამაშესთან ერთად 7 წუთის განმავლობაში
- მარტო მე და შენ ვართ... შუქი ჩავაქრო თუ დავლიო? - გამომწვევად გაუღიმა
გოგონა დაიბნა და აკანკალდა... სახეზე ეიფორიის ღიმილი გადაეფინა.
- ჩააქრე - თითქოს ხმა გაებზარა.
ვეკო აბაშიძეც ნაზად წამოდგა ფეხზე და ჩამრთველისაკენ წავიდა. შუქის ჩაქრობას საისიამოვნო ხმა ჰქონდა რომელმაც ერთიანად მონუსხა ნანუ ანჯაფარიძე. საოცარი სანახავი იყო როგორ ნელა მოაბიჯებდა ყმაწვილი სასურველი ქალისკენ. გოგონასაც შეეტყო მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო ფეხზე წამოდგა და მგზნებარედ დაეწაფა მის ბაგეებს. ასეთი ვნებიანი ალბათ არასდროს არაფერი ჰქონია არც ერთ მადგანს. და მაინც ეს აკრძალული ამბორი იყო. კოცნა რომელიც არუნდა ყოფილიყო. თუმცა კოცნა რომელიც მთელი სიცოცხლე გაჰყვებოდა ორივეს. ვნების სურნელი მეტად გამძაფრდა სახლში. ყმავილმა ნაზად ჩააცურა გოგონას წელიდან საჯდომამდე ხელი.
- ზედმეტი მოგდის - იუკადრისა გოგონამ და ხელი ისევ წელზე დააბრუნებინა
ბიჭმა უსიტყვოთ აიტანა ხელი მკერდზე და ცოტა უფრო ძლიერად მოუჭირა.
- არა... აქაც ზედმეტი მოგდის... - ნანუს ვნება ტვინში არტყავდა და ამაზე მეტად არც არაფერი სურდა მაგრამ ისედაც ღრმად ჰქონდა შეტოპილი და ამას ნამდვიად ვეღარ დაუმატებდა.
- არ მომდის... - გამომწვევად უპასუხა ვეკომ და ძლიერად მოუჭირა ქალის მშვენიერ დუნდულას ხელი...
მშვენიერი სანახავი იყო როგორ მგზნებარედ ამოიკვნესა და სასურველი მამაკცის მკლავებს მიენდო. თიტქოს აღარ ახსოვდა არც თიტქოს აღარ ახსოვდა არც ნიკა არც ბექო თამთა და არც საკუთარი ღირსება.
ასე დაკარგა თავი ნანუ ანჯაფარიძემ რომელიც ვეკოს სუნამოს სუნით იყო გაბრუებული. თითქოს ბოლომდე მიენდოვო და არც ვეკომ დააყოვნა. როგორც კი ქალის მოდუნება იგრძნო მკლავებში საწოლზე მიაწვინა. დიდხანს უარა ვნებით გაშმაგებულს კოცნიდა ეხვეოდა ეფათურებოდა. გოგონაც დიდად წინააღმდეგი არ ჩანდა. მიენდო და აცადა მგზნებარედ ტკბებოდა იმით თუ როგორ აშიშვლებდნენ ნელნელა. გულის სიღრმეში ხვდებოდა რაოდენ დიდ შეცდომას უშვებდა მაგრამ ამაზე ფიქრი არ სურდა. მანამ ვეკოს თითები მის ფეხებს შუა არ მოექცა. ორგაზმმა შეიბყრო მაგრამ ამავედროს გამოფხიზლებასავით იყო. ნაზად დაადო მკლავზე ხელი და ცადა გაეჩერებნა. თუმცა ვეკოს თვალებში ანთებული ცეცხლი საქმის ბოლომდე მიყვანის ჟინით იყო გაგიჟებული:
- გაჩერდიი... გთხოოვ - მუდარით წასჩურჩულა ქალმა. - გთხოვ...
- კარგიი... - წამიერად დაუბრუნდა რელობას თუმცა სურვილს ვერ გაუმკლავდა და ხელახლა დააძგერდა ქალის ფეხებს.
- არაა! - უფრო ძლიერად დასწვდა მისხელს და სცადა მოეშორებინა - გაჩერდი!
- მეტს არაფერს ვიზავ თუ არ გინდა... - მგზნებარედ უპასუხა და ალერსი გააგრძელა.
გოგონას თვალებში ორგაზმის ნაპერწკლები დასთამაშებდა, ცხადი იყო რომ მასაც მთელი არსებით სურდა მაგრამ მეტად ბევრ რამეზე ფიქრობდა ვიდრე ვეკო ასერომ ისევ სცადა ვაჟის შეჩერება:
- არაა! - მგზნებარედ ამოიკვნესა და მამაკაცის უბეს ნაზად გააუსვა ხელი, თითქოს ელვის გახსნას ცდილობდაო. ან იქნებ ცდილობდა კიდეც...
- არაა?! - ჩაიცინა ვეკომ კოცნა განაგრძო და გოგონას დაწყებული საქმე ბოლომდე მიიყვანა.
- არაა! არაა!
მიუხდავად ნანუს უიმედო მცდელობისა ვეკოს თავი ჰქონდა დაკარგული და გაჩერებას არც აპირებდა. თანაც გოგონას საპირისპირო ქმედებები მეტ მოტივაციას აძლევდა და მის ლაპარაკს ყურადღებას აღარ აქცევდა. მისი სიტყვები და საქციელი ხომ ასსე განსხვავდებოდა ერთურთისაგან. გოგნამაც თითქოს შეწყვიტა შეწიინააღმდეგება და დანებდა როდესაც სიმწრის ცრემლები წასკდა.
ქალის ცრემლებმა გონდაკარგიული ვაჟი მალევე გამოაფხიზლა და ალერსი სწრაფად შეწყვიტა. ფეხზე წამოდგა და მიჯნური ნაზად წამოაჯინდა. ალბათ ქალის ცრემლები მართლაც იდეალუი იარაღია. რომელსაც ვერცერთი კაცი ვერუძლებს. ბოლობოლო ხომ ისინი საოცრად სუსტები და მშვენიერები არიან ამდროს.
- მაპატიე... გავჩერდი... - პანიკამ შეიბყრო ვეკო და ნაზად ეალერსებოდა ნანუს. ცრემლებს წმენდდა და სველ თვალებზე ფრთხილად კოცნიდა - მაპატიე რა კარგი?
- ჰოო... - ამაყად მოიწმინდა გოგონამ ცრემლები - არაუშავს...
- რატომ ტირიხარ? - დაბნეულმა კითხა - ბექო? კიდევ გიყვარს?
- არა ეგ არაფერ შუაშია.
- აბა? გეგონა რამეს დაგიშავებდი? ნანუ გავიგე რომ მითხაი არმინდაო. არაფერს ვაპირებდი მართლა.
- დაიკიდე... - თბილად გაუღიმა გოგონამ - უბრალოდ შემდეგში რომ გეტყვიან გაჩერდიო. უნდა გაჩერდე.
საშინელი უხერხულობა ჩამოვარდა. ნაზად კოცნიდა და ეხვეოდა ვეკო გოგონას. ალბათ ისევ თავიდან დაიწყებოდა ეს ალიაქოთი შეიძლებოდა საქმე ბოლომდეც მისულიყო რამდენიმე წუთში ნანუს მობილურს რომ არ დაერეკა. ფეხზე წამოდგა და დამშვიდებული ხმით უპასუხა მეგობარს. ფანჯრიდან გადახედვაც კი დააპირა როცა ვეკომ ნაზად შეაჩერა და შიშველ მკერდზე სვიტერი მიადო. იმდენად იყო ემოციებისაგან გადაღლილი, ისიც კიაღარ ახსოვდა რომ შიშველი იყო. სწრაფად ჩაიცვა და გადახედა.
- აიიგხედავ... მანდ გააჩერე მანქა და ჩამოვალ... - შემდეგ გაეცინა - აა არა... სხვა ოთახში ვიყავით...
- ალბათ შუქი არუნდა ავანთო ხო? - ცინიკურად გაუღიმა ვეკომ. მიხვდა რომ მეგობარმა ჩამქვრალ სინათლეზე კითხა.
- არაა... მაგრამ მაინც ვეტყვი... კაი წავედი - ნაზად გადაკოცნა
- ჩგაცილებ... - უპასუხა და მოსაცმელი მოახურა. ესეიგი მოუყვები არა?
- კიი... - ღიმილით ჩაუყვნენ სადარბაზოს კიბეებს
- ნიკას?
- არ ვიცი...
- ხოო... - თბიილად აკოცა სადარბაზოდან გამოსვლამდე. თითქოს არცისე მნიშვნელოვანი ყოფილიყოს გაიგებდა თუარა ნიკა ამ ამბავს.
გოგონა ამაყი ღიმილით შეხვდა მეგობარს. ეტყობოდა ჯერ ისევ გრადუსში იყო.
- ეს თათაა ჩემი დაქალი. ეს ვეკოა ნიკას ძმაკაცი...
- სასიამოვნოა. - მანქანამდე ღიმილით მიაცილა ვეკომ და მისი მეგობარიც გაიცნო.
- ჩემთვისაც - მიუგო თათა სანიკიძემ ლამაზი, ქერა გოგონა იყო. უემოციო სახით.
- სახეზე დაიმახსოვრე მოგიყვები. - მხიარულად უთხრა ნანუმ მეგბარს ნაზად აკოცა ვეკოს ლოყაზე და მანქანაში ჩაჯდა.
ვეკოსაც ნაზად გაეღიმა ნანუს პირდაპირობასა და სულელურ საქციელზე. შინაგანი ბედნიერბით, მოზღვავებული ემოციებით ჰქონდა გული სავსე. ხვდებოდა რომ ამდღიდან ყველაფერი შეიცვლებოდა. მაგრამ ჯერ არ ჰქონდა გადაწყვეტილი რამხრივ. ალბათ ამაღამ ვერ დაიძინებდა იმ ემოციით რომ ბოლომდე ვერ მიიყვანა საქმე, მაგრამ ვეკო აბაშიძე იმ მამაკაცების რიცხვში შედიოდა რომლებიც ადრე თუ გვიან აუცილებლად იღებდნენ იმას რაც სურდათ, ის კი იმ ღამეს შეცვლას არ აპირებდა.




p.s ახალი ისტორიით დავბრუნდი და ველოდები თქვენს შეფასებას... როგორ ფიქრობთ ღიირს ამ ისტორიის გაგრძელება?