შუშის მიღმა გხედავ, თეთრში შემოსილხარ, როგორც
ანგელოზი,
სახეს დავაკვირდი, თოვლის სიწმინდით გაქვს თითქოს
შემოსილი,
სულის სარკეში რომ ისევ ჩავიხედე, წვიმის
მინამსგავსი,
ლაჟვარდმოფენილი, იის შეფერებით, სულით
შემკობილი.
როცა ციდან ცამდე სარყელ გაებმება შვიდად
შეფერილი,
როგორც იუზია, როგორც ეფემერა, როგორც
შეპყრობილი
ხორცის ტკბობითა და მისი ამაღლებით სული
შებღალული,
თეთრი ანგელოზი მაშინ გარდიქცევა პირუტყვ
შერაცხული.
შუშის მიღმა გხედავ, ადრე თეთრი გეცვა, ახლა
ჭუჭყისფერი,
სახეს ვაკვირდები თოვლი აღარსად ჩანს , ჭიით
ამოჭმული,
შუშის მიღმა გხედავ, თვალებს დადებია უკვე
ზიზღისფერი,
ძველი ანგელოზი ახლა გარდისახა,
ფთებიშეკვეცილი.