მიშოს წასვლის შემდეგ,კვლავ ვარსკვლავების შესწავლას შევუდექი,რაც უფრო ვაკვირდები,უფრო მიპყრობს მათდამი შური.
გასაკვირი არცაა,რადგან მათში ჩემი თავის ანარეკლს ვხედავ,ერთის გამოკლებით.
თავისუფლების,რომელიც მე არ გამაჩნია,
ნეტავ როგორია მათ ადგილას ყოფნა?
ალბათ ყველაფერს აკვირდებიან და ბედნიერი არიან,ამ მუხანათი ცხოვრებისგან შორს ყოფნით.
უეცრად ყრუდ შრმომესმა ნუცას ჩურჩულის ხმა.
-ნუცა? რა ხდება? რატო ჩურჩულებ?
-დეა ,ერთი სიტყვით დაგვერხა,მამაშენის ერთ-ერთი დამქაში მოვიდა,აი ის ლაშა, ყოველთვის უკან,რომ დაყვება პატარა ლეკვივით
-კარგი რააა , რა უნდა ამ ხალხს?.მომლოდინე სახით შევხედე ვარსკვლავებს ,თუთქოსდა მიპასუხებდნენ.
-დეა ერთი შანსი გვაქ, უკანა კარიდან უნდა გავიპაროთ,მაგრამ დაცვა იქნება იქ.
-წავედით.გასასვლელისკენ დავიძარით,კართან ორი,,ღრუზინი,,კაცი იდგა,მობეზრებული სახით გვიყურებდნენ,თითქოს თვალებით გვეუბნებოდნენ,,აქ ვის დაეკარგეთ შვილოო,,ბევრი ხვერწნისა და მუდარის შემდეგ,როგორც იქნა ჩავისუნთქე სუფთა ჰაერი,მაგრამ წინ უფრო უარესი მამაჩემის სასამართლო მელოდა.
..
-მიშო,რას ფიქრობ
-ვერფერს,საერთოდ ვერაფერს
-ჯობია შევეშვათ,მისაღები უკვე მიიღო.
-რას მეუბნები ხვდები მაინც?.ელვასავით დაიჭექა მიშოს ბოხმა ბორატინმა-ვის უნდა შევეშვა იმ  ნა///ვარს,ძმაკაცის მკვლელობა შევარჩინო?
-მერე,ჩათვალე მოკალი ,მერე რა მოხდება?შენც მასსავით ცივსისხლიანი გახდები.
-თუ საჭირო გახდება წამებაში ამოვხდი სულს!
...
ლამპიონებით განათებულ ქუჩას მივუყვებოდი,ყველაფერი ერთ ფერშია,ყოველ დღე ერთი და იგივე,უკვე მომბეზრდა.
სადარბაზოს კიბეები მობეზრებულად ავიარე და კარის ჩხაკუნით შევედი სახლში.
ცოტა გასაკვირი სიწყნარეც კი სუფევდა,მაგრამ ვულააა,აი მამაჩემიც,შავ ტყავის სავარძელში ,მოკალათებული.
ავისმომასწავებელი თვალებით მიმზერს.
უთქმელად ოთახისკენ დავიძარი ,არ გაგიკვირდეთ,შევეჩვიე უკვე ,ყოველდღიური რუტინაა.
-დეაააა!სად იყავი?.კვლავ ოთახისკენ სიარული დავიწყე
-მე ვის ვეუბნები!სად იყავი მეთქი?
-ნუცასთან,დაკმაყოფილდი?
-იცოდე ვის ელაპარაკები! თორე...
-თორემ რა?რა? მითხარი რას იზავ?უეცრად მარჯვენა ლოყაზე ტკივილი ვიგრძენი,გავმწარდი,მინდოდა ყველაფერი ერთიანად მეთქვა და საბოლოოდ განვთავისუფლებულიყავი,მტანჯველი გრძნობებისგან
-იცი,ჩემი კუმირი იყავი,ყველაზე და ყველაფერზე მეტად, მიყვარდი,შენში ჩემს ანარეკლს ვხედავდი,მაგრამ მერე?მერე ყველაფერი შეიცვალა,გაცივდი,გაუცხოვდი,ყოველ ჯერზე გულს მტკენდი და მგონი ამით სიამუვნებას იღებდი,არ ვიცი რა დაგრმართა ამ ერთ წელში ,მაგრამ ფაქტია ვიღაც უცხოდ მიმიჩნევ.
განადგურებულმა უკან მოუხედავად დავტოვე სახლხი,ამდენი ხნის ნაგროვებმა ცრემლებმა,ბარიერი გადმოლახეს.
იცით,,მარტო ხე ვარ ქარისაგან დაბრიყვებული,,მარადისებული სიჩუმე მანქანის მკვეთრმა დამუხრუჭებამ დაარღვია.
არაფრის მთქმელი თვალებით შევხედე და კვლავ გზა გავაგრძელე.გავიგე,როგორ გაიღო მანქანის კარი და იქედან ვიღაც გადმოვიდა.
-დეა?
მიშო იყო,მისი ხმა გულს მალამოდ დაედოო,თითქოს მისმა ხმამ დამამშვიდა და დამავიწყა ყველაფერი.
მაგრამ არა,ვიცი,ვიცი,რომ მის მოსვლას უამრავი პრობლემა მოჰყვება.არ მაქვს ძალა,რომ მას გავუმკლავდე.
ჯიუტად გზას ვაგრძელებდი
-დეა!
მიშოს ხმა უფრო ახლოს გავიგე.მაჯაზე ხელი მომკიდე და მისკენ შემატრიალა,ინერციით ყველაფრისგან დასუსტებული მკერდზე დავეტაკე.
-რა?მობეზრებული თვალებით შევაცქერდი.
-რა გჭირს? შენ რა იტირე?
-ვიტირე,ხო ვიტირე და შენ მერე რა?რა შენი საქმეა მე რას გავაკეთებ,წადი შემეშვი,უკვე ყველამ დამღალეთ.
-დეა!დაწყნარდი,გინდა სახლში წაგიყვანო?
ისტერიკული სიცილი ამიტყდა,ალბათ ვინმეს გიჟი ვებონებოდი.
-სახლში?რომელ სახლში,მამაჩემთა?იმასთან ვინც უბრალო ნივთად მიმიჩნევს და თავის ნებაზე მატრიალებს,გამაგებინე,რა მინდა მასთქნ ,ცივსისხლიან მაფიოზთან,მაგრამ შენ რას გეუბნები,შენც მისნაირი ველირი ხარ.
-დეა ზედმეტი მოგდის!
-ვაა თურმე ზედმეტიც მომდის?.მიშოს მკერდზე ხელე ვკარი,და მისგან განვთავისუფლდი
-ყოველთვის დეას მოსდის ზედმეტი,დეა ეს არ გააკეთო,დეა სად  მიდიხარ,შენ არ გეხება.ყველა ეს სიტყვა მანადგურებს.შენც მათსავით მექცევი ,ყოველთვის ბრძანებლური ტონით მესაუბრები.რა გგონია რის მიღწევას ცდილობ?
განერვიულებულს სიცილი ტირილში გადამეზარდა,ადგილს ვერ ვპოულობდი ,მინდოდა ყველაფერი დამელეწა,მიშოს მივვარდი და განწირული მკერდზე ვურტყავდი ხელებს,მინდოდა ერთიანად დავცლილიყავი გრძნობებისგან.
-დამშვიდდი,ყველაფერი კარგადაა,მე შენთან ვარ,ჩემო პრინცესა,ყველაფერი კარგად იქნება
-მეე..მეეე უბრალოდ დავიღალეე,აღარ შემიძლია .
-ჩუუ..ყველაფერი კარგადაა,ჩემთან ხარ.
მიშომ თავისი დიდი ტორები შემომხვია.
მთლიანად ჩავიკარგე მასში და ერთიანად დავწყნარდი .
-მიშო.ცრემლიანი თვალებით ავხედე,იმ დროს ჩემზე უსუსური არავინ მეგულებოდა.
-გისმენ ჩემო პატარა.
-უბრალოდ ჩემს მინაში წამიყვანე კაი?
მანქანაში ჩამაჯინა.
იქ სრულიად გამეფებული იყო მიშოს სუნი,და კიდე უფრო დაცულად ვიგრძენი თავი.
მასთან არაფრის მეშინია.უკვე ჩემს თავსაც კი ვუტყდებოდი ჩემს გრძნობებში.
...
ესეც მეორე თავი იმედია მოგეწონებათ(: