ქურდი... რა გახსენდებათ ამ სიტყვაზე? ოღონდ შავ სამყაროში ნუ წახვალთ, ეს ჯიბის ქურდია, ქურდბაცაცა, აფერისტი გოგონა. ალბათ იკითხავთ ვინ აღზარდა ასეთიო, პასუხი საკმაოდ რთულია. ბავშვთა სახლის აღმზრდელმა, დირექტორმა, თავად მისნაირმა, მიტოვებულმა ბავშვებმა და ქუჩამ... ჯერ უბრალოდ მეტროში ბოდიალობდნენ კატო და რებე, ხალხი აღტაცებული იყო ამ ორი პატარა არსებით, ქერა კულულებით და დიდი მწვანე თვალებით.
- როგორ გვანან, რა ლამაზები არიან! - უჩურჩულებდნენ ერთმანეთს და ღიმილს არ იშურებდნენ ტყუპებისთვის, თუმცა ხალხის ემოციები ვერ დაანაყრებდა მათ პატარა მუცლებს, ბავშვთა სახლში ხომ ამდენნი იყვნენ, საჭმელი კი ძალიან ცოტა, ხან კი თითქმის არც იყო. ამიტომ ჯერ სიმღერა დაიწყეს ტყუპებმა და ამით შოულობდნენ მათთვის საკმარის ფულს, შემდეგ კი როცა ხალხი მიეჩვია, აღარაფერი გამოსდიოდათ და ბაზარში გადაინაცვლეს. სილამაზე და სისაყვარლე ეხმარებოდათ ხალხის გულის მოგებაში და ხილით დატვირთულები ბრუნდებოდნენ სახლში. უკვე მეექვსე წელი შეუსრულდათ, ,,უკვეს'' იმიტომ ვამბობ, რომ მიტოვებული, ბავშვთა სახლში აღზრდილი ადამიანებისთვის ეს დრო ორმაგად დიდია, ძნელია, როცა დაბადების წუთებიდანვე შორდები სითბოს და თვითონ გიწევს ბრძოლა, რომ შიმშილით არ გარდაიცვალო. მერე კატოს გაჯგიმული, ღიპიანი მამაკაცის ჯიბისკენ გაექცა ხელი და ტყუპებმა დიდ ფულს გემო გაუსინჯეს, თუმცა რებეკა მთელი ღამე ტიროდა და უფლის წინაშე ინანიებდა დის ცოდვას. მერე მეორედ, უკვე უპატრონოდ დატოვებული მანქანიდან, ამჯერად რებემ შედარებით ცოტა იტირა, რადგან ახალი ტანსაცმელი და ტკბილეულობა, რომელიც მათ ახალ წელს ბავშვებს დაურიგეს, უფრო მიმზიდველი და სასიამოვნო აღმოჩნდა. ასე მიილია მათი მეექვსე წელიც და ასაკთან ერთად მადაც გაიზარდა. ახლა უფრო იპყრობდნენ ხალხის ყურადღებას, სუფთად ეცვათ, ლამაზად გამოიყურებოდნენ, მათხოვრობაზე აღარც უფიქრიათ. კატო გამოიწვევდა რომელიმე მდიდარ ადამიანს, მანქანიდან მოაშორებდა, ხან რას უყვებოდა გასართობად, ხან რას, რებე კი ავტომობილში მყოფ ყველა საჭირო ნივთს იპარავდა, თუ გაუმართლებდათ, უდიერად ჩაკუჭულ ფულსაც გამოკრავდნენ ხელს. ასე ზრდიდა მათ ბავშვთა სახლი, მეტრო, ბაზარი და მდიდარი ხალხი, რომლებიც ტყუპებს საშინლად სძულდათ, ხან კატო თავს ვერ თოკავდა და ერთ-ორ მწარე რეპლიკას ურევდა მათთან საუბარში. ნელ-ნელა დაქალდნენ, ჩამოყალიბდნენ, მაგრამ ქურდბაცაცებად, აფერისტებად, მატყუარებად... უკვე თვითონაც ვეღარ არჩევდნენ რა იყო სიმართლე და რა ტყუილი. სიამოვნებით გეტყოდით, გული უკვდებოდათ მშობლებთან ერთად ბავშვს რომ ხედავდნენ თქო, მაგრამ ვერ მოგატყუებთ, კატოს და რებეს სძულდათ, ყველა და ყველაფერი ეზიზღებოდათ, მათ პატარა გულებში ციმბირზე ძლიერ სიცივეს და უკაცრიელობას დაესადგურებინა.
- ყველაფერი ნამდვილად არ გვძულდა!
- მართალია, მათხოვრები ხომ გვეცოდებოდა?
- და არც ჩვენი აღმზრდელის მიმართ ვიყავით გულგრულნი.
- ბავშვებსაც ვუნაწილებდით რაღაცეებს, ნუ ნახევარს მაინც...
- რებე...
- რა?
- როგორ ფიქრობ, სახლის კარის გაღება, მანქანის საკეტზე უფრო რთული იქნება?
- არც იფიქრო, ამდენი ხანია სუფთად მოვდივართ!
- მითუმეტეს...
მათი პირველი სახლის კარი პოლიციის უფროსის აღმოჩნდა. წარმოგიდგენიათ? ასეთი ადრენალინი პირველად გამოსცადეს, მთელი ტანით იყვნენ დაძაბულები და ყველა გაფაჩუნებაზე გულისცემა ორასს აღწევდა. ფული ვერა, მაგრამ იმდენი სამკაული და ძვირფასეულობა გამოიტანეს ნერვიულობით დაკლებული ორ-ორი კილო, ნამდვილად უღირდათ. გადამყიდველიც უცებ იშოვეს, ბრუციანი ბილი, რომელიც მათთან ერთად საბავშვო ბაღში იზრდებოდა, რა თქმა უნდა, თვითონ არ იცოდა ამ სახელის მატარებელიც თუ გახლდათ. ერთ კვირაში მათ ახალ სახლში უკვე ავეჯიც შეიტანეს და კმაყოფილები დივანზე მიესვენნენ.
- ახლა მანქანები გვინდა...
- ჯერ ტარება ისწავლე კატო!
- არამგონია სიჩქარეებიან ველოსიპედზე უფრო რთული სამართავი იყოს, იცი?
- მაგ ველოსიპედის გამო კინაღამ დაგვიჭირეს!
- სამაგიეროდ იმ მსუქანა მამიკოს ბიჭის სახის დანახვად ღირდა. - გაახსენდა კატოს როგორ გადმოაგდო პირდაპირ ქუჩაში ბავშვი ორთვალადან, როგორ მოსდევდა სტვენით პოლიციელი და სიამოვნებისგან გადაიხარხარა.
- კატო...
- რა იყო?
- სახლი უკვე გვაქვს...
- ახლა არ დაიწყო რებე თორე ფანჯრიდან გადავხტები!
- კატო, რეებს იძახი?
- კარგი, თვითმკვლელობით აღარ დაგემუქრები, მაგრამ გთხოვ შეწყვიტე იმის ძახილი, რომ ძალიან შორს შევტოპეთ, სახლიც გვაქვს, საჭმელიც, შოკოლადებიც და უნდა ვიმუშაოთ პატიოსნად! გიჟი ხაარ? რომ არ ვიპარავდეთ და ვმუშაობდეთ ახლა ისევ იქ ვისხდებოდით, და ერთმანეთის ნალოღნ პურს შევჭამდით!
- კატო... უბრალოდ მეშინია!
- მეც მეშინია პატარავ, ოღონდ ისევ იმ ჭაობში დაბრუნების! - დას მიუცუცქდა კატო და ხელებში მისი სახე მოიქცია. - გახსოვს სუნი? ბავშვთა სახლის სუნი რებე... ახლაც მგონია, რომ მის არომატად ვყარვართ! ვერანაირი ,,შანელი'' ვერ ფარავს ამ წყეულ სუნს! იმიტომ, რომ ის ჩვენშია, იქ გავიზარდეთ და იქ ვისწავლეთ ყველაფერი, რაც მყუდრო სახლში, მშობლებს უნდა ესწავლებინა. ჩვენ ცურვაზე უნდა გვევლო რებე, მერე ცეკვაზე, სკოლიდან მოსულებს ცხელი სადილი და სითბო უნდა დაგვხვედროდა, საუკეთესოდ უნდა გვესწავლა და მშობლებს ჩვენით ეამაყათ, გახსოვს? გახსოვს რა იყო ჩვენი ოცნება? არ ახდა რებე და აღარც ახდება, ამისთვის უკვე საკმარისად დიდებიც ვართ და... არ ვიცი რატომ მალაპარაკებ იმაზე, რაც ჩემზე უკეთ იცი!
- მე შენი დაკარგვის მეშინია კატო... - გოგონამ ერთი გაოცებით შეხედა და თვალები აუწყლიანდა.
- რებე რას ამბობ?
- ალბათ გადავიღალე... - დას კალთაში თავი ჩაუდო თვალები დახუჭა.
- ჩვენ, ერთად ავფრინდებით ცაში... - დაიწყო კატომ ჩურჩულით სიმღერა, რომელსაც ყველა ძილისწინ მღეროდნენ.
- და გავშლით ფრთებს, ღრუბლების მარშში...
- ჩავუვლით მზეს, შევცინებთ მთებს...
- იქ ავაშენებთ ჩვენს სასახლეს...
- მიყვარხარ რებე... არასდროს დამკარგავ გესმის? თუ მოკვდები, იქაც წამოგყვები... ტკბილად იძინე ჩემო პატარავ, ანგელოზები დაგსიზმრებოდეს...
მთელი თვე მოუნდნენ მართვის მოწმობის აღებას, თავიდან იზეპირებდნენ, შემდეგ ნელ-ნელა ალღო აუღეს და შინაარსიც დაინახეს ბილეთებში. კატო ამავდროულად ერთ სახლს ზვერავდა, რებე კი ვაკანსიებს ათვალიერებდა.
- სერიოზულად? - ნერვები მოეშალა ბოლოს კატოს.
- ხო, მე მუშაობა მინდა კატო, ნორმალური, მშვიდი ცხოვრება!
- იქნებ ოჯახიც?
- კატო...
- შენ რა... ოჯახი გინდა? - მწვანე თვალები უფრო მეტად გაუფართოვდა გოგონას.
- კატო...
- იმეორე ეხლა, კატო, კატო, კატო!
- უკვე თვრამეტისები ვართ...
- ეგ კიდევ საკითხავია, ჩვენ გვითხრეს რომ ოცდაექვს მაისს დავიბადეთ... მაგრამ სინამდვილეში არ იციან, იქნებ ჯერ ჩვიდმეტისები ვართ?
- უკვე ივლისია კატო!
- კარგი რა! ადამიანი ზრდასრულად ოცდაცამეტი წლის ასაკში ითვლება. ბიბლიაში ასე წერია!
- მანდ ისიც წერია ,,არა იპარო-ო''!
- ეგ არ წამიკითხავს, მაჩვენე აბა რა ადგილას წერია!
- კატო!
- მხოლოდ ეს სახლიც და მორჩა, უშენოდ ვერაფერს გავაკეთებ ხომ იცი? ძალიან მდიდრები არიან რებე... მთავარია კამერებს არ მოვხვდეთ თვალში. ესეც და მორჩა, კიდევ ერთ სახლს ვიყიდით, მანქანებს, ფულში ვიცურებთ... შემდეგ კი თვითონ გავხსნათ თავშესაფარი და ბავშვები აღვზარდოთ... ოღონდ ისე, რომ ქურდობა არ მოუწიოთ რებე... პატიოსან ხალხად აღვზარდოთ... და საქველმოქმედო საღამოები გავმართოთ. წარმოიდგინე როგორ შემოგვხედავენ ბავშვები როცა შობას საჩუქრებს დავურიგებთ? ზუსტად ისე რებე, როგორც ჩვენ ვუყურებდით აღმზრდელს კოწახურის კანფეტის დარიგებისას...
უკვე მერამდენედ გარდაიცვალა მზე თბილისში... მერამდენედ გადაინაცვლეს ადამიანებმა ზღაპრების სამეფოში და უკვე მერამდენედ აიღეს ტყუპებმა ხელში პატარა, ძლივს შესამჩნევი რკინის ჩხირები... ვერ გეტყვით რამდენად უკანასკნელად... მაგრამ მაინც აიღეს.
რამოდენიმე წამიც და საკეტმა გაიჩხაკუნა, ფრთხილად ჩამოსწია რებემ სახელური და დერეფანში შეიხედა. ეს უკანა კარი იყო, რომელიც კატოს თქმით სამზარეულოში გადიოდა, შემდეგ კი მისაღებში. ფეხაკრეფით გაიარეს მსუბუქად განათებული შესასვლელი და მისაღებიდან მამაკაცის დაბალი ტემბრი მოესმათ.
- ტელეფონში ვერ გეტყვი, ხვალ გნახავ და დავილაპარაკოთ. საკმაოდ სერიოზული საქმეა სოსო... გითხარი ასე ვერ გეტყვი თქო!
- შენ არ თქვი მანქანა თუ არ ეყენება, ესეიგი სახლში არ არისო? - გაბრაზებით უჩურჩულა რებემ კატოს და უკან დაიხია.
- არ მესმის... ღამე არასდროს მოდიოდა! წავედით სანამ შეგვამჩნია... - გამოტრიალდნენ თუ არა კატო საყვავილეს დაეჯახა. ლარნაკმა დიდი ჭახანი გაადინა მეტლახზე და ნამსხრევები გაიფანტა.
- მანდ ვინ არის? - ტყუპებმა იარაღის გადატენვის ხმა გაიგეს და ცივმა ოფლმა დაასხათ.
- დროზე! - კატომ ხელით უბიძგა გასასვლელისკენ დას, ის იყო უკან უნდა გაყოლოდა, რომ ნამსხვრევზე ფეხი აუსრიალდა და ხელებით დაეცა. - წადი, რამეს მოვიფიქრებ! - ჩანთა მიაჩეჩა და წამოდგომა სცადა თუ არა სამზარეულოში შუქი აინთო. თვალებგაფართოვებულმა გოგონამ მძიმედ გაიხედა უკან. მამაკაცი შუბლშეკვრით იარაღს უმიზნებდა და მის დასისხლიანებულ ხელებს ათვალიერებდა. მსგავსი თვალები არ ენახა, ეგონა ორი პატარა ღრიჭოდან უფსკრულს უყურებდა.
- გამარჯობა, - გონს მოეგო კატო და სახეში შესცინა. - იცით, კარი ღია იყო და შემოვედი. - ნელ-ნელა წამოდგა და ვითომ აქ არაფერიო ონკანისკენ წავიდა ხელების მოსაბანად.
- კარი დაკეტილი იყო!
- რა უცნაურია... მე ღია დამხვდა... თანაც გამოღებული იყო, წარმოგიდგენიათ? ღმერთო, ქურდი ხომ არ შემოვიდა?
- ნამდვილად! - იარაღს არ აცილებდა მამაკაცი და კატოს უახლოვდებოდა.
- სერიოზულად? დაიჭირეთ თუ?
- ხო, დავიჭირე, შემთხვევით ლარნაკი გაუტყდა!
- რას ამბობთ, ლარნაკი მე გამიტყდა, იმ საცოდავს ნუ დააბრალებთ! ძალიან დიდ ბოდიშს ვიხდი ამის გამო, გულწრფელად ვწუხვარ! - თავს იშტერებდა და სისხლს იბანდა. - ბინტი ხომ არ გექნებათ?
- იოდის კლეტკებიც ხო არ გაგიკეთო? - ჩაიღიმა კაცმა გვეედულად და კატო ონკანთან მოიმწყვდია.
- მასე ვერ შეგაწუხებთ, თანაც ეგ ჭრილობაზე არ კეთდება, თქვენი სახელი?
- ლევანი!
- სასიამოვნოა ლევან, იცით გზა ამებნა, სოფლიდან გუშინ ჩამოვედი, უცებ ეზოს მოვადექი და ვიფიქრე დამეხმარებიან თქო...
- მართლა? სოფლელი ხარ?
- დიახ, რა თქმა უნდა, გადატანითი მნიშვნელობა არ იგულისხმება. ბებიაჩემი მარტოა, შეიძლება რომ დავაგვიანე წნევამ აუწიოს, უნდა წავიდე...
- და გზები თუ არ იცი, რას დაბოდიალობ?
- სამსახურს ვეძებ იცით? ხომ ხვდებით რა ძნელია თბილისში მუშაობა... ყველგან გამოცდილება უნდათ. მე კი არაფერი ვიცი, მხოლოდ სკოლა დავამთავრე და...
- საინტერესოა... მე კიდე ძიძას ვეძებ.
- დიდი იმედი მაქვს თქვენთვის არა! - მამაკაცს გაეცინა და კატოსაც მოეხსნა დაძაბულობა.
- მე ქალიშვილი მყავს, თებე, ახლა ძინავს.
- დარწმუნებული ვარ ძალიან საყვარელი იქნება...
- ლარნაკის ფულს ხელფასიდან დაგიქვითავ!
- ხელფასიდან? - ლევანი მისაღებისკენ წავიდა და გაოცებული კატოც უკან გაყვა. - რა ხელფასიდან?
- მისი ძიძა იქნები, სამსახური ხომ გინდოდა?
- დიახ მაგრამ...
- ხოდა ღმერთმა შენი ფეხით მოგიყვანა ჩემთან. - ვისკი ჩამოასხა მამაკაცმა და დივანზე ჩამოჯდა.
- დიახ მაგრამ, ბავშვს როგორ მანდობთ არ მესმის, იქნებ ვინ ვარ!
- თვითონ არ თქვი ერთი საწყალი სოფლელი გოგო ვარო?
- საწყალი არ მითქვამს!
- ხო, ეგ მეც შეგატყვე, თანაც თებე უკვე რვა წლისაა.
- და ძიძა რათ უნდა, დედამისმა სალონებში სიარული რომ მოასწროს? - მაინც ვერ შეიკავა მდიდრებისადმი ზიზღი კატომ.
- მკვდრებს გალამაზება აღარ სჭირდებათ, შენი სახელი?
- კატო... - ამ ამბით დაზაფრულმა ვერც გაიაზრა ისე გაუმხილა სახელი.
- მოკლედ ხვალ გელოდები კატო. დილის ათზე აქ იყავი, სექტემბრიდან რვაზე. ხელფასი რვაასი ლარი, ამაზე მეტს ვერსად იშოვი ვერანაირ სამსახურში შენ.
- ნამდვილად, - მისი ბოლო ძარცვა გაახსენდა კატოს და ჩაეცინა, მერე თავში საშინელმა აზრმა გაუელვა და უკეთეს ხასიათზე დადგა. - თქვენ ჩემი გადამრჩენელი ხართ! ბებიაჩემი აღტაცებული იქნება ამ ამბით, დღეს ჩამოვედი და უკვე სამსახური მაქვს!
- თუ გუშინ?
- დღეს ვთქვი? მაპატიეთ, ძალიან ავღელდი, ერთი სული მაქვს თებე გავიცნო! იცი, საერთოდ ძალიან მომწონს ბავშვები, მართლა... პატარა ანგელოზები...
- ხვალამდე კატო.
- მაპატიეთ, თავი შეგაწყინეთ, ლარნაკისთვის ბოდიშს გიხდით, თუმცა რა საჭიროა, ხელფასიდან მაინც დამიქვითავთ, რა ღირს?
- ორი ათასი დოლარი. - გასაცილებლად წამოდგა ლევანი.
- სერიოზულად? ვინ იხდის საყვავილეში ამდენ ფულს...
- ღამემშვიდობის...
- ხვალამდე... - გაუღიმა გოგონამ და კარში გავიდა.
- მადლობა ღმერთს! - ჭიშკარს რომ გასცდა ეგრევე თავისკენ გაქაჩა რებეკამ. - რა უთხარი?
- სამსახური ვიშოვე დაიკო!
- რა? მგონი ცუდად დაეცი, თავი დაარტყი?
- სერიოზულად გეუბნები, ცოლი არ ყავს და შვილისთვის ძიძა უნდა, ვიმუშავებ ცოტა ხანს, ყველაფერს გავიგებ სად რა აქვთ და იქიდან დიდი ფულით გამოვალთ!
- მე პასს! შანსი არაა გესმის? გირჩევნია მართლა იმუშაო და არაფერი მოპარო, მეც ვნახავ რამეს და ვიცხოვრებთ ჩვეულებრივ! ღმერთს მადლობა რომ ვერ გაიგო...
- იქამდე მაინც დაგითანხმებ! - გაიღიმა კატომ სიამოვნებით და სახლისკენ წავიდნენ.
ცუდად ეძინა, სულ ესიზმრებოდა რომ უფსკრულში იყურებოდა, მოულოდნელად კი ფეხი უცდებოდა, ვარდებოდა და შავ სივრცეში იკარგებოდა. რამდენიმეჯერ გაეღვიძა, ყველაფერი იმას დააბრალა, რომ რებესთან ერთად არ ეძინა და ფეხაკრეფით დის ოთახს მიადგა.
- რებე... რებე გღვიძავს?
- კატო... რა მოხდა? ზუსტად ახლა ვაპირებდი შენთან გამოსვლას. - კარი გამოაღო შეცბუნებულმა რებეკამ.
- ხო? რატომ?
- ცუდი სიზმარი ვნახე... შემოდი რა... - კატო ოთახში შევიდა და დასთან ერთად გადასაფარებელში შეიმალა.
- რა ნახე?
- სისულელე. თითქოს უფსკრულში ვვარდებოდი...
- ახლა შენთან ვარ და აღარ დაგესიზმრება. - გულზე მიიკრო ჩაფიქრებულმა კატომ რებეკა და მათი საყვარელი სიმღერა დაიწყო.
დილის ათ საათზე ლევანის სახლის ზარი აწკრიალდა. კარი მოსამსახურემ გააღო და კატო შიგნით შეიპატიჟა.
- ლევანი სადაა?
- გასულია, ყოველთვის ადრე გადის. თებე თავის ოთახშია, მიგაცილებთ.
არ მოგატყუებთ, ძალიან ღელავდა. რაც გაიზარდა მის მერე ბავშვებთან ურთიერთობა არ ჰქონია. კარი შეაღო. თებე სარკესთან იჯდა და წელამდე თმას ივარცხნიდა.
- დაკაკუნება საქართველოში უზრდელობაა?
- გამარჯობა პატარავ. - არ მიაქცია მის რეპლიკას ყურადღება.
- მე პატარა არ ვარ. თებე მქვია და რვა წლის ვარ!
- მთელი რვა წლის? ღმერთო შენ რა, მეხუმრები?
- არ გინდა ეს ირონია კარგი?
- მე კატო ვარ. შენზე ათი წლით დიდი.
- მთელი ათი წლით? - გაიღიმა გოგონამ.
- ნუ რაღაც თვეები მაკლია.
- მამაჩემი ნახე?
- დღეს არა. არ გინდა სახლი დამათვალიერებინო? - თავისი მისია გაახსენდა კატოს.
- დღეს მაგისთვის არ გვეცლება. ერთ კვირაში დაბადებისდღე მაქვს და ყველაფერი უნდა დავგეგმო. წამომყევი.
- დასაგეგმი რა არის?
- უკაცრავად, დამავიწყდა რომ სოფლელი ხარ, თბილისში დაბადებისდღეებს გრანდიოზულად იხდიან!
- რისთვის?
- როგორ თუ რისთვის?
- ვის სჭირდება? შენ თუ შენს ნაცნობებს?
- ყველას!
- ხო მაგრამ, ეს შენი დაბადებისდღეა და არა მათი. შენ უნდა გაერთო ისე როგორც გინდა, თუ ერთი კვირა დაიღალე მაგ წვალებაში, დაბადებისდღე რაღად გინდა?
- საინტერესო ჰიპოთეზაა, ვიფიქრებ.
- ოჰ, მის! ნუთუ აქამდე არ გიფიქრიათ ამაზე?
- კატო, საკმარისია შენი აზრების თავზე ჩემთვის მოხვევა, თანაც ასე სარკასტულად!
- მოსაწყენი ხარ... მე სულ სხვანაირი ვიყავი!
- მართლა? მაინც რას აკეთებდი სკოლის მერე?
- სკოლის მერე? - ეზოში სკამზე ჩამოჯდა კატერინა და მისი ბავშვობა გაახსენდა. - ვთამაშობდი.
- ჩემ ასაკში? რას თამაშობდი?
- ქურდობანას! - კატოს დაასწრო ლევანმა და თებეს წინ ჩაიმუხლა.
- ეგ რა თამაშია?
- იმედი მაქვს შენ არ გასწავლის.
- როგორ ხართ ლევან? კარგად გეძინათ?
- ძალიან, თქვენ?
- გმადლობთ, ძალიან ყურადღებიანი ხართ.
- თქვენ კი ისეთი ზრდილობიანი...
- ვფიქრობ ჩვენ საუკუნეში ეს ერთ-ერთი დასაფასებელი თვისებაა.
- ნამდვილად. - გაუღიმა უკუნითი თვალებით და კატოს ერთი წამით მოეჩვენა, რომ ამ ღიმილში რაღაც სხვა იყო. რაღაც, რამაც მიიზიდა და ამავდროულად შეაშინა. - ხვალ ჩემი პარტნიორები მოვლენ, მინდა კარგად გამოიყურებოდე.
- საღამოს კაბა ჩავიცვა?
- არა, უბრალოდ ასე ჯინსებით ნუ მოხვალ.
- სულ რომ არ მოვიდე? იცით, ვერ ვიტან მდიდრებს.
- ჩვენც მდიდრები ვართ კატო!
- თქვენ საყვარელი მდიდრები ხართ. - გაუღიმა მან და ლევანი წამოდგა.
- მაღლები ჩაიცვი.
- არის სერ! - ხელი თავთან მიიტანა კატომ და ფეხზე წამოუდგა, რასაც თებეს გულიანი სიცილი მოყვა, ლევანმა კი მხოლოდ ჩაიღიმა.
- მიხარია, რომ ჩვენთან ხარ... - და აი აქ კატოს ღიმილი სახეზე მიეყინა.
.......
სახლში საკმაოდ ნერვებმოშლილი დაბრუნდა. ხვდებოდა, რომ საზოგადოებასთან ურთიერთობა საუკეთესოდ გამოსდიოდა და რაც მთავარია მოსწონდა. კატოს გულს კი ახლოს არავის მიშვება არ უნდოდა. ყოველთვის ფიქრობდა, რომ მისი და რებეკას გარდა არავინ იქნებოდა მათ ცხოვრებაში, მხოლოდ ორნი, ისე მოკვდებოდნენ, როგორც დაიბადნენ. ახლა კი გამოჩნდა ლევანი თებესთან ერთად და თურმე უხაროდათ კატოს პოვნა... აბა მას ჰკითხეთ... სულ ამაზე ეფიქრებოდა, ისიც კი დაავიწყდა საერთოდ რატომ იყო მისული. გარდერობი გადაქექა, შავი კლასიკური შარვალი და ლურჯი ზედა სავარძელზე მიკიდა, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელიც გვერდით მიუდო და აბაზანაში შეიკეტა.
რას აკეთებდა რებეკა? ქუჩა-ქუჩა მხიარულად დანარნარებდა და ყველას ეკითხებოდა ვაკანსია თუ ჰქონდათ, ბოლოს ერთ კაფეში შეიხედა, ხალხი საერთოდ არ იყო, კარი შეაღო და ბარიდან წელსზემოთ შიშველი, შავგვრემანი ბიჭის დანახვაზე შეჰკივლა, ხელები თვალებზე აიფარა და შემდეგ ოდნავ გამოიჭყიტა.
- უკაცრავად მე... მე რებე ვარ... მეგონა მუშაობდით და...
- გამარჯობა ცალო ტყუპო! - მხიარულად გაიცინა ცისფერთვალამ და მისკენ წავიდა. - სად გყავს ის გიჟი?
- დემე! - სიხარულით წავიდა რებეკა მისკენ და გადაეხვია. - აქ რა გინდა, ღმერთო რამდენი ხანია არ მინახიხარ... რაც გიშვილეს... ძლივს გიცანი იცი?
- ვიცი, ვიცი. შევიცვალე... და საერთოდ, ბევრი რამ შეიცვალა. დაჯექი რა...
- მადლობა. აქ რა გინდა, მღებავი ხარ? - სკამზე ჩამოჯდა და შავი საღებავი დემეტრეს მხრიდან მოაცილა.
- ეგ დრო წავიდა რებე, ვღებავ, მაგრამ უკვე საკუთარ კაფეს. გახსოვს ერთად რომ ვხატავდით და კატო მიჯღაპნიდა?
- კი, - გაეცინა რებეს. - გერეოდა და თან ეჭვიანობდა ეგ სულელი.
- ვფიქრობ მიზეზი ჰქონდა. - დასერიოზულდა დემეტრე და რებეს წინ წამოწეული თმა შეუსწორა. ვერ გეტყვით რა დაემართა გოგონას, მაშინვე აფორიაქდა და ჩანთა ხელით მოსინჯა.
- უნდა წავიდე დემე...
- სამსახური?
- რა სამსახური?
- ხომ თქვი ვეძებო, ხოდა დღედღეზე ვხსნი და აქ იმუშავე...
- იცი... არ ვიცი... კატოს ვკითხავ და...
- კატოს რას კითხავ?
- ანუ, თუ იქნება კარგი...
- ნუ ხარ სულ მასზე დამოკიდებული!
- ჩვენ ტყუპები ვართ დემე!
- მაგრამ სრულიად განსხვავებულები, თვითონ გეკითხება რა ქნას და როგორ?
- წავედი!
- მოიცადე! - ხელით დაიჭირა ბიჭმა და სხეულზე თითქმის მიიკრა. - ეს ჩემი ნომერია, სად უნდა მიპოვო ისიც იცი... გთხოვ, დაფიქრდი რაც გითხარი, მისთვის ცუდი არ მინდა, მაგრამ საშინლად ხარ კატოზე დამოკიდებული...
- კარგად დემე... - უკან გაიწია რებე და გაუღიმა. - მადლობა.
- კარგად რებე... - და მანაც გაუღიმა, თუმცა ბიჭის ღიმილი გოგოზე სევდიანი მაინც ვერ აღმოჩნდა...
ორივე ჩუმად იჯდა და ფანჯრიდან იყურებოდა. რებე ნერვიულად აწვალებდა ჩაის ჭიქას.
- კატო... კატო თქო!
- რა იყო? - გამოფხიზლდა უცებ.
- რაზე ფიქრობ?
- ლევანზე და მის შვილზე... შენ?
- დემეტრეზე.
- ეგ ვინაა? - აშკარად გაუაზრებლად იკითხა კატომ.
- არ გახსოვს? ბავშვთა სახლში რომ იყო, ცისფერთვალება.
- ის იდიოტი მსუქანა? - გადაიკისკისა გოგონამ.
- მსუქანი აღარაა კატო. - გაიცინა რებემაც. - ძალიან სიმპატიურია, უკვე საკუთარი კაფე აქვს, მალე გახსნის და...
- და იქ გინდა რომ იმუშაო. - არ დაასრულებინა გოგონამ და დამცინავად გაიცინა.
- ხო მინდა, რას იცინი?!
- შენ რა, შეყვარებული ხარ?
- კატო ნუ ხარ ასეთი მაქსიმალისტი ყველაფერში რა!
- თუ გინდა წადი, მე რას მეკითხები. - უდიერად მიაგდო კოვზი და წამოდგა.
- მე არ მინდა, რომ ჩვენ შორის...
- რებე... - მოლბა კატოც და დას გაუღიმა. - ჩვენ ერთად ავფრინდებით ცაში.
- და გავშლით ფრთებს, ღრუბლების მარშში...
- მიყვარხარ.
- მეც... ძალიან... - გაუღიმა რებემ და გული გამალებით აუჩქარდა.
ახალი საფიქრალი, დემეტრე... თანაც ამაზე უფრო ნერვიულობდა. იცით, ორივე დას ერთი რამ სურდა, ერთმანეთის ბედნიერება, ისინი დები იყვნენ, ტყუპები, ძმები, დედაშვილნი და საერთოდ, ერთმანეთის ყველაფრები. თუმცა კატოს ხანდახან ზედმეტი მოსდიოდა, ისიც იმიტომ, რომ რებესთვის არავის ეწყენინებინა ან ეტკინა. ხოდა ახლა გამოჩნდა დემეტრე და არ იცოდა რა ეფიქრა. ლევანი, თებე, დემეტრე... ლევანი, თებე, დემეტრე... ლევანი, თებე... ლევანი... ლევანი... და ისევ უფსკრულის პირას გამოეღვიძა...
დილის ათი საათი და ისევ გაბმული ზარი.
- კატო, - კარი გაბრაზებულმა მოსამსახურემ გააღო და გოგონას შეუბღვირა. - დილაადრიან შაქარს ნუ დაგვმართებ!
- თინანო როგორ ხარ? დღეს ძალიან ლამაზად გამოიყურები, გიხდება ეს ფორმა. - სამოცდაათი წლის ქალი უცებ დააჯილდოვა.
- გუშინაც ეს მეცვა!
- არ გაგირეცხავს? - გაიოცა ყასიდად და ოთახში შეფრიალდა.
- ეს მეორეა, წინას მსგავსი.
- ტყუპები არიან? - დივანზე მიესვენა და ამოიოხრა. - საშინლად ცხელა. ჩართე რა კონდოციონერი.
- მე შენი მოსამსახურე კი არ ვარ! - აბუზღუნდა ქალი და სამზარეულოსკენ წავიდა.
- მერე მე გიბრძანე? უბრალოდ გთხოვე! თინანო! - რა თქმა უნდა, ქალმა ყურადღება აღარ მიაქცია და ის იყო სამზარეულოში ჩასვლა დააპირა რომ ლევანი ჩამოვიდა კიბეებზე. - ბატონო ლევან, კონდინციონერი ჩამირთეთ, გეთაყვა.
- მე შენი მოსამსახურე კი არ ვარ! - ჩაიფრუტუნა მანაც და აუზისკენ წავიდა. - მიდი და თვითონ ჩართე.
- თქვენ რა, ბრძანების და თხოვნის ტონს ერთმანეთისგან ვერ არჩევთ? რა გჭირთ ყველას ამ სახლში! - კიდევ დიდ ხანს ბუზღუნებდა და პულტს ეძებდა. მერე დაიღალა და თებესთან ავიდა. გოგონას ეძინა და კარის ხმაზე გვერდი იცვალა. კატომ ერთხანს უყურა მძინარე თებეს და ჩაეღიმა. მერე უცებ ერთი ახტა და საწოლზე მოწყვეტით ისე დაეცა ბავშვი კინაღამ იატაკზე გადმოვარდა.
- შენ ნორმალური ხარ? - შემოანათა დიდი მწვანე თვალები და აწეწილი თმა გაისწორა.
- ჩემი და სულ ასე მაღვიძებდა იცი?
- გიჟები ხართ მთელი ოჯახი?
- ეს გიჟობა არ არის, - წამოდგა ნერვებმოშლილი. - ეს დილის მხიარულად დაწყების ერთ-ერთი საუკეთესო საშუალებაა, რაც შენ ასე გაკლია!
- ოჰ, კატო რა... ისე, არ ვიცოდი და თუ გყავდა.
- ხო, ძალიან მგავს, მარა ჩემზე პატარაა. ადექი რამე ვქნათ რაა, ყველა თქვენს სტიქიაში ხართ და საერთოდ, მე რაში გჭირდებით?
- არც არაფერში, უბრალოდ ლევანს არ უნდა ქალის სითბო მომაკლდეს, რაც შენ არ გაქვს ის, ანუ.
- შენ რა იცი რომ არ მაქვს? ამ მკერდის უკან, - ხელი მიიდო კატომ. - დიდი გული ძგერს, სადაც ყველა ეტევა! ნუ... მთავარია კარი იპოვო, რომელიც არ აქვს. ვსო ადექი ახლა, კმარა ნებივრობა, შენ რა, ზარმაცი ხარ?
- ჟონგლიორი ხარ კატო...
- მე კლოუნს ვარჩევდი. - გაიღიმა სევდიანად მერე ნელა წამოდგა და კარში გაუჩინარდა.
მთელი დღე იბოდიალეს, ლევანი არსად გადაყრია, რა თქმა უნდა საღამომდე. შებინდებისას რამდენიმე კლასიკურად ჩაცმული მამაკაცი მოადგა კარს თანმხლებ ქალებთან ერთად, ზემოდან გადახედა კატომ და კინაღამ იქვე დაეცა ერთერთი მანქანა რომ იცნო. დაახლოებით ორი თვის წინ ყავდა გაქურდული და დარწმუნებული იყო კაცი იცნობდა.
- სად ხარ კატო ამდენ ხანს? მამამ ხომ თქვა რომ...
- მე იქ ვერ წამოვალ თებე... ანუ... სახლიდან დამირეკეს ბებიაჩემია ცუდად... - ჩანთას დასწვდა და აღარ იცოდა სად წასულიყო. - მისმინე, ეხლა ვერანდაზე გავალ და დაბლა ჩავძვრები, შენ ლევანს უთხარი უკანა კარით წავიდა მანამდე, სანამ...
- თებეს ტყუილებს ნუ ასწავლი, - ლევანის ხმა საბოლოო წვეთი იყო კატოს ნერებისთვის. - რა ხდება გამაგებინებ?
- უნდა წავიდე, ბებიაჩემი...
- თებე დაგვტოვე ერთ წამს, - გააწყვეტინა ლევანმა და როგორც კი ბავშვი ოთახიდან გავიდა კატოს ისე შეხედა გოგონა შეცბა. - ეგ ტყუილები შენ ტყუპისალს აჭამე, რა ქვია? გამახსენდა, რებეკა!
- ის არ შეჭამს, - გაუღიმა მანაც ირონიულად და სავარძელზე ჩამოჯდა.
- ხო, რა თქმა უნდა, გაქნილი აფერისტები ხართ!
- საერთოდ არ ვაპირებ არაფრის უარყოფას იცი? ხო, ის ვარ, რაც ვარ და არც იმის მტკიცებას დაგიწყებ შევიცალე თქო, იმიტომ რომ რებესგან განსხვავებით, მე მომწონს ასე ცხოვრება.
- პოლიციას რომ გამოვიძახებ მერეც ასე დამელაპარაკები? - კატოს მიუახლოვდა და უკუნითი თვალებით ღრმად ჩახედა.
- გამოიძახე, მე სუფთა ვარ!
- ეს კაცი დაგავიწყდა?
- იქ კამერები არ იყო ძვირფასო, კარგი ადვოკატით მორალური ზიანის ანაზღაურებაც კი შემიძლია მოვითხოვო. ეს კი... - ჩანთა გახსნა მან და საფულიდან ორი ათასი დოლარი ამოიღო. - ლარნაკის გამო ბოდიშს ვიხდი! - თანხა მაგიდაზე დაუგდო და ფეხზე წამოდგა.
- არ წახვიდე! - წინ აესვეტა ლევანი. - შენ მე მჭირდები...
დღეები ისე გარბოდა კატო რებესთან ლაპარაკს ნორმალურად ვერც ახერხებდა, თუმცა დანიშნული დრო ახლოვდებოდა და ძალიან ღელავდა. როგორც იქნა იპოვა შესაფერისი მომენტი და ყველაფერი მოუყვა. რებეკა თავიდან შეიშალა, არაფრის გაგონება არ უნდოდა, თუმცა შემდეგ ნელნელა ყველაფერი გაიაზრა, აწონ-დაწონა, რა თქმა უნდა, ამაში დიდი როლი კატომ ითამაშა და ისიც დემეტრესთან სასაუბროდ წავიდა.
- რამდენიმე დღე არ ვიქნები თბილისში...
- რამე მოხდა? სამ დღეში ვიხსნებით რებე. - ცივი ყავა წინ დაუდო დემემ გოგონას და ჩამოჯდა.
- ისეთი არაფერი, კატოს მივყვები სადღაც.
- ისევ კატო...
- ხო დემე, კატო! შეეგუე, რომ ის ჩემი ტყუპისცალია, ჩემი ნაწილი და ჩვენ ასე ვცხოვრობთ.
- რა საქმეა?
- ეს შენ არ გეხება.
- უკვე ეგეც გასაგებია. რებე არ მინდა შენი დაკარგვა, ძლივს ისევ გიპოვე და...
- არ დამკარგავ, გპირდები მალე დავბრუნდები და მერე რაც გინდა ის ვაკეთოთ. - გაახსენდა რებეს როგორ ეუბნებოდა დას იგივეს და მოიღუშა. ყოველ საღამოს, ძილისწინ სიმღერის შემდეგ ფიქრობდა, რომ დილით რაღაცას შეცვლიდა, კატოს დაელაპარაკებოდა, სხვანაირად იცხოვრებდნენ, მაგრამ თენდებოდა და ყველაფერი იგივენაირად ვითარდებოდა. ისევ დაზვერვა, მანქანები, ქურდობა და ახლა, როცა თითქმის შეიცვალა, თავიდან იწყება... ყველაზე მეტად ის აფრთხობდა, რომ საქმეში ლევანიც იყო, როცა მხოლოდ ტყუპები მიდიოდნენ, ზუსტად იცოდა რებემ ვის რა ფუნქცია ჰქონდა, ახლაც ხვდებოდა, მაგრამ იმ განსხვავებით, რომ მამაკაცს არ ენდობოდა.
იგივე სიტუაცია იყო კატოსთან, ახლა უკვე ნათელი გახდა რატომ აიყვანა ლევანმა თავიდანვე, დაიახლოვა და საქმეში ჩაერთო. ხან ხატავდნენ ის და თებე, ხან ფილმებს უყურებდნენ. თუმცა კატოს ყველაზე მეტად აუზთან წოლა და გარუჯვა უყვარდა. ახლა ის უკვე ლევანის პარტნიორი იყო და არა თებეს ძიძა. საღამოობით პარკში გადიოდნენ სამივენი და როცა დაღლილი თებე სახლში ბრუნდებოდა ლევანი კატოს დაწვრილებით უხსნიდა სიტუაციას.
რამდენიმე დღე იყო დარჩენილი, ყველაფერი მზად ჰქონდათ, კატო და ლევანი ეზოში ისხდნენ და კოცონს შეშას ამატებდნენ. თან ნელნელა ვისკს წრუპავდნენ.
- რებე აშკარად შენზე ბევრად სუსტია, არა?
- არა უბრალოდ თავისდროზე მე ბევრად მეტი ავიღე საკუთარ თავზე, ვიდრე მან.
- რას გულისხმობ?
- ლევან არ მინდა ამაზე...
- კარგი რა... გთხოვ, მაინტერესებს შენი ცხოვრება. უცნაურები ხართ ძალიან, არც დღესასწაულები გიყვართ, არც დაბადებისდღეებს აღნიშნავთ, მეგობრები არ გყავთ... მხოლოდ ორნი ხართ.
- არ მიყვარს მასეთი დღეები...
- იცი, როცა ადამიანი ყვება იმას, რაც აწუხებს, მისგან თავისუფლდება.
- მე არაფერი მაწუხებს.
- იმედი არასდროს გაგცრუებია? - აქ გოგონას თვალები ცეცხლზე გაუშტერდა, ერთხანს ჩუმად ოყო, შემდეგ სევდიანად გაიღიმა და ჭიქას ჩახედა. მძიმედ, ნაწყვეტ-ნაწყვეტ დაიწყო.
- წერა რომ ვისწავლეთ, ყოველ ღირსშესანიშნავ დღეზე მშობლებს წერილებს ვუგზავნიდით, ჩემი ფურცელი ყოველთვის ცისფერი იყო, რებესი სტაფილოსფერი. ძალიან ვცდილობდით ლამაზი კალიგრაფიით დაგვეწერა, რომ სცოდნოდათ როგორი ნიჭიერები ვიყავით. - კატომ შესვენება აიღო და ვისკის ჭიქა ბოლომდე გამოცალა. ლევანიც უფრო ახლოს მიუჯდა და სასმელი დაუსხა. - ლეილასთან, ჩვენ აღმზრდელთან მიგვქონდა შემდეგ, რომ მათთვის გაეგზავნა და სიხარულით ვიძინებდით იმ იმედით, რომ მალე კარზე მოაკაკუნებდნენ და წაგვიყვანდნენ იქიდან. წლები ისე გავიდა, წერილების გაგზავნას არ ვწყვეტდით, როცა იმედი გაქვს, ბევრად სხვანაირად ფიქრობ და იქცევი. ერთხელაც, როცა ბაზარში დავბოდიალობდით, ლამაზი შარფი დავინახე, ჩვენი აღმზრდელის კაბის ფერი იყო და მოვიპარე. მეორე დღეს დაბადებისდღე ჰქონდა. გახარება მინდოდა და ღამე მის სამუშაო ოთახში შევიპარე, რებე დარჩა. საწოლში შეიმალა და მელოდებოდა. საწერი მაგიდის რამდენიმე უჯრა გამოვხსენი რომ შარფი იქ ჩამედო. ყველა დაკავებული იყო, ერთის გარდა. - კატომ ისევ დაიყუდა ჭიქა და ბოლომდე დაცალა. - მერე სტაფილოსფერ და ცისფერ ფურცლებს მოვკარი თვალი, დაზაფრულმა გავიშვირე ხელი მათკენ და ცრემლები წამომივიდა როცა ჩვენი წერილები ავიღე. წლების განმავლობაში დაგროვილ ფურცლებს გარედან შემოსული ლამპიონის განათებაზე ვკითხულობდი და ყველა მათგანს ჩვენი იმედების სათითაო ნაგლეჯს ვატანდი. არცერთი არ იყო გაგზავნილი ლევან, ყველა იქ იყო, ერთ პატარა უჯრაში გამოკეტილი, მხოლოდ იმიტომ, რომ ლეილამ ისიც კი არ იცოდა ვისთვის უნდა გაეგზავნა... შარფი იქ დავტოვე...
- კატო... - გოგონამ რომ აიხედა ბუნდოვნად გაარჩია ლევანი, რომელიც ცხვირსახოცს აწვდიდა და მაშინღა მიხვდა, რომ თურმე ტიროდა. პირველად, იმ დღის შემდეგ... და საშინლად გაბრაზდა. ისე გაბრაზდა რომ თავზე ხელები მოიჭირა და დაგროვილ, უზარმაზარ ცრემლის ბურთულებს გადმოსვლის საშუალება მისცა. ეზიზღებოდა და ეცოდებოდა ყველა და ყველაფერი, ეცოდებოდა ადამიანების სისასტიკის და უთანასწორობის გამო. მერე ლევანის ხელი იგრძნო წელზე და თავი მხარზე დაადო. ყველაფერი დატრიალდა, ნელნელა ცეცხლი დაპატარავდა, პატარა ნაპერწკლად იქცა და ისიც გაუჩინარდა. ბოლოს კი მიდამო სიბნელემ, უწონობამ მოიცვა, თითქოს ჰაერში ატივტივდა... და კატოც ძლიერ მკლავებს მიენდო.
დილით ადრე გაეღვიძა, მის მუცელზე შემოხვეული კაცის ხელი რომ დაინახა რამდენიმე წამი გაშტერდა, ოთახი არ ეცნო და ძალიან ფრთხილად გადატრიალდა. ლევანს მშვიდად, ბავშვივით ეძინა, ტუჩები გამობერვოდა და წარბები შეეჭმუხნა. წვეტიანი, სწორი ცხვირი ჰქონდა და ფერმკრთალი ჭორფლები. კატოს თმამ სახეზე მოუღუტუნა, ხელი სწრაფად აიღო გოგონას სხეულიდან და მოისრისა, შემდეგ ისევ წელზე დააბრუნა, უფრო მაგრად მიიკრო კატო და ისე მოკალათდა. ამის გაკეთება და ორგანიზმში ქაოსის დაწყება ერთი იყო, კატოს ეგონა ყველა ემოცია აღმატებით ხარისხში ერთიანად დაატყდა თავს და შეკრთა, თუმცა არ გაწეულა. პირიქით, მოუნდა კიდევ ერთხელ ეგრძნო ეს კორიანტელი და ახლოს მიუჩოჩდა. ერთი სიკვდილი გაათავა ამ დროს ლევანმა თვალები რომ გაახილა და კატოს მიაშტერდა.
- შენთან რატომ დამაწვინე, სხვა ოთახი არ იყო? - მიახალა აწითლებულმა და უკან გამოიწია.
- ვიფიქრე თავს კარგად იგრძნობდი და აშკარად არ შევმცდარვარ. - ისევ მიიზიდა კატო და აი სასურველი ქაოსიც მუცელში. სუნთქვა აუჩქარდა თუ არა ლევანმა იგრძნო და მკერდზე დახედა.
- უნდა წავიდე... - გაიბრძოლა კატომ მაგრამ მამაკაცმა უფრო მიიკრა. მის მკლავებში უცებ გადაიქცა ნაზ, უსუსურ არსებად და თვალები მოსალოდნელი შეუცნობელი ვნებისგან გაუფართოვდა. - ლევან... - აღმოხდა როგორც კი ის ზემოდან მოექცა და ხელები თავს ზემოთ დაუჭირა. - რას აკეთებ?
- იმას, რაც ორივეს გვჭირდება. - უჩურჩულა ყურთან და ტუჩები ნაზად შეახო. შემდეგ დაბლა დაუყვა, კატოს ასეთი რამ არასდროს განეცადა და გაშეშებული, გრძნობაარეული ხმამაღლა სუნთქავდა. მამაკაცი ფეხებს შორის მოექცა და ერთი ხელი მუხლიდან ზემოთ, ძლიერად ააყოლა.
- ლევან...
- ხომ მოგწონს?
- ლევან... - მამაკაცმა ახლა მაიკის ქვეშ შეუცურა თითები და მსუბუქად წელზე მოუჭირა. - ასე არ შემიძლია... ასე არა ლევან...
- არ გინდა? - სახე სახესთან მიუტანა მან და უკუნით თვალებში ბრაზის ნაპერწკალმა გაიელვა.
- მინდა, - თქვა კატომ რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ. - ოღონდ ასე არა... მე ზღაპარი მინდა ლევან, - ხელები სახეზე მოუჭირა და ტუჩზე ოდნავ აკოცა. - ზღაპარი, სახელად ქურდბაცაცა პრინცესა.
სახლი, რომელიც ლევან მარგიანმა უკვე დიდი ხანია შეარჩია, მილიონერ ზურაბ ცაბაძეს ეკუთვნოდა. იმიტომ არ ამოუღია მიზანში, რომ ასეთი მდიდარი იყო, ის თავისდროზე, ოთხმოც-ოთხმოცდაათიან წლებში ლევანის მამასთან ერთად არც თუ ლეგალურ საქმეებზე დარბოდა, ასე ვთქვათ ,,პაძელნიკობდნენ'' და დიდი ფულიც ,,გაჭრეს'' ერთად, მაგრამ ზურაბმა უცებ ცოლი მოიყვანა და ყველაფერი აირია. ვიქტორია განსაკუთრებული, ულამაზესი ქალი იყო. ქართველი ბებია ჰყავდა და ხშირად ისვენებდა ბათუმში. ზურამ სწორედ იქ გაიცნო ერთ მშვენიერ საღამოს და მას შემდეგ ყველაზე მოუცლელი ადამიანი გახდა მსოფლიოში. ვიქტორია მამით რუსი, დედით კი ქართველი იყო, დიდი მწვანე თვალები და ქერა კულულები ჰქონდა. მუდამ ხალისიანი გოგონას ღიმილმა ჭკუა დააკარგვინა ზურაბს და როგორც კი შანსი მიეცა მაშინვე მოიტაცა... ამას ერთი წივილ-კივილი და ქაოსი მოჰყვა, წინა დღეს დაგეგმილი ბრილიანტების საქმეც ჩავარდა, უფრო სწორად ლევანის მამას, ნიკოლოზს ეგონა რომ ასე იყო, სინამდვილეში კი ზურაბმა მარტო, ,,უპაძელნიკოდ'' იჩალიჩა და ულამაზესი ბრილიანტის ბეჭდით ვიქტორია დანიშნა, ნახევარი ნაღდ ფულად აქცია, რამდენიმე კი ნიკას მისცა და თავიდან მოიშორა. ლევანის ცნობით, ის ბრილიანტები ჯერ კიდევ ზურაბის აგარაკზე, სეიფში ინახებოდა და მისი მიზანიც მათი გამოტანა გახდა. ეს ერთგვარი შურისძიება იყო მისთვის გამდიდრების საშუალებასთან ერთად.
წვეულება საღამოს რვა საათზე დაიწყო. ტყუპებმა აბსოლუტურად ერთნაირი, შავი კაბები ჩაიცვეს, თმა მაღლა აიწიეს, მსგავსი კულონები ყელზე მიიმაგრეს და ამაყად, ლევანთან ერთად შეაბიჯეს მისაღებ ნაწილში. რა თქმა უნდა სამეულმა იქ მყოფების დიდი ყურადღება და ინტერესი გამოიწვია, თავად ცდილობდნენ არავის გამოლაპარაკებოდნენ, რამოდენიმე წუთი შამპანიურს წრუპავდნენ და სახლს ათვალიერებდნენ, მერე უცებ კატომ თითქოს ნაცნობ სახეს მოკრა თვალი.
- ლევან...
- გისმენ კატო.
- რა საზოგადოებაა აქ?
- დაწყნარდი, შენი გაქურდული ვერავინ იქნება.
- იქნება!
- ვინ?
- ზურაბი, დაგავიწყდა? - მაცდურად გაუღიმა გოგონამ და ტანის ნაზი რხევით სტუმრებს შეერია. ყველას დაჟინებულ მზერებს გრძნობდა და საოცრად ღელავდა. სახლი მთლიანად მარმარილოში იყო ჩასმული. ნათელი, მდიდრული ავეჯი, მოწესრიგებული მომსახურე პერსონალი... და ისევ ის ნაცნობი სახე, უფრო სწორად თვალები, დაახლოებით ორმოცი წლის ქალის სახეში. ძალიან დიდი და მწვანე, წამით კატომ იფიქრა რომ დავბერდები ალბათ ზუსტად ასეთი ვიქნებიო. ყველაზე უცნაური კი ის იყო, რომ გოგონას დანახვაზე ქალი გაფითრდა და უკან მდგარ მაგიდას ხელით მიეყრდნო. შემდეგი შოკი მისთვის კატოს გვერდით რებეს დანახვა იყო. ხალხი აირია, ვიღაცამ ხელი შეაშველა, ვიღაცამ წყალიო, დაიძახა. ტყუპები კი იდგნენ ერთ ადგილას გაშეშებულები, ვერც წინ მიდიოდნენ და ვერც უკან.
- კატო ის... - ამოილუღლუღა რებემ და გოგონამ ნელა მაგრამ მჭიდროდ ჩაკიდა ხელი.
- წავედით რებე... - აზრზე მოვიდა სწრაფად. - რაც არ უნდა იყოს, ასე არ უნდა მომხდარიყო!
იმ ღამეს ვერცერთმა ვერ დაიძინა ნორმალურად. ლევანი თავის ფიქრებში იყო, კატო და რებე კი სულ ვიქტორიაზე ფიქრობდნენ, ქალის ასეთ მსგავსებას კიდე არ ჩათვლიდნენ საეჭვოდ, რომ არა მისი რეაქცია ტყუპების დანახვისას. ეჭვი კი მოგეხსენებათ რა სასტიკია, სხეულში, გონებაში ერთი თუ შემოგიძვრათ დამთავრებულია, ან ის შეგჭამთ, ან თვითონ უნდა გააკეთო ყველაფერი მისგან თავის დასაღწევად. ბევრი იტრიალა კატომ, ბოლოს მაინც ვერ მოისვენა და რებესთან გავიდა. გოგონას სახეზევე ეტყობოდა, რომ კარგად ეწვალა ძილის თავისთან მისატყუებლად. გადასაფარებელი გაუსწორა და ოთახიდან ჩუმად გავიდა. მერე ტელეფონი აიღო კატომ და ლევანს მესიჯი გაუგზავნა.
,, ვერ ვიძინებ... დამეხმარე რა...''
,, ვერც მე, გშია?''
,, არ ვიცი... ცოტა კი, რამე დასალევზე და ერთ ცალ მსმენელზე არ ვიტყოდი უარს...''
,, გამოვდივარ.''
ისე დაფაცურდა მთელი სახლი თავზე დაიმხო, სპორტულად ჩაიცვა, გაჩეჩილი თმა დაივარცხნა, სუნამო მიიპკურა და თითისწვერებით დატოვა რებე ლამაზ ზმანებებთან.
- როგორ ხარ? - მანქანაში ჩაჯდა და ღვედი შეიკრა კატომ.
- არ ვიცი, გაოცებული ვარ. რა მოხდა ეხლაც მიჭირს გააზრება, მთელი გეგმა ჩავარდა.
- სად მივდივართ?
- ერთ ადგილას, მეგობრებმა გავაკეთეთ, მხოლოდ ეზოა, ხეები, მასზე ჩამოკიდული ჰამაკები და მაგიდები თავისი სკამებით.
- ალბათ მომეწონება.
- აუცილებლად მოგეწონება. - მუსიკას აუწია ლევანმა, მთელი გზა ჩუმად იყვნენ, ორივეს თავისი ფიქრები ჰქონდათ მაგრამ ერთმანეთთან თავს უფრო დაცულად გრძნობდნენ. კატო ჰამაკში იწვა, ლევანი კი ღვინოს ეძებდა სიძველისგან შელახულ კარადებში.
- ეს ნამდვილად საუკეთესოა! ღვინოებში ერკვევი?
- არა, საერთოდ არ ვსვავ, შეიძლება ერთი ღერი ავიღო? - და პასუხს არც დალოდებია ისე დასწვდა მის წინ მდგომ მაგიდაზე დადებულ კოლოფს.
- არ ვიცოდი თუ ეწეოდი.
- ხანდახან, როცა რამეზე ვფიქრობ... არ ვიცი რატომ მაგრამ, თითქოს ფიქრს უხდება კვამლში გახვეული ჰაერი.
- გამომართვი, - ჭიქა გაუწოდა ლევანმა და კატოს წინ, უცნაური ფორმის, ხის სავარძელში ფეხმორთხმით მოკალათდა. - რა გიქნია ცხოვრებაში საუკეთესო რამ?
- საუკეთესო? არ ვიცი, ამაზე არასდროს მიფიქრია. თანაც მაგ სიტყვის მცნება ყველასთვის ძალიან ინდივიდუალურია.
- მე შენთვის გეკითხები კატო.
- რებეს ვაჩუქე ტყუპების კულონი, თანაც ნაყიდი, ანუ მოპარული ფულით კი იყო, მაგრამ ვიყიდე.
- მორჩა?
- შენ რომ მისი თვალები გენახა ასე უბრალოდ არ იკითხავდი, თანაც მაგ სიტყვას. შენ?
- რა მე?
- შენ რა გაგიკეთებია ყველაზე კარგი ცხოვრებაში?
- ადამიანს არ ვესროლე...
- ალბათ უბრალო ადამიანზე არ გაქვს ლაპარაკი, ასეთი რა ტკივილი მოგაყენა რომ იარაღი მიუშვირე?
- ლარნაკი გამიტეხა. - ჩაეღიმა გვერდულად ლევანს და უფრო ახლოს მიჩოჩდა კატოსთან.
- ღმერთო! - წარმოსთქვა გოგონამ პათეტიკურად და გულზე ხელი მიიდო. - და შენ არ ესროლე? რა სულგრძელი ხართ ლევან! მე არ დავინდობდი...
- მე კი დავინდე და კუთხეში მივიმწყვდიე.
- ჩემი აზრით ეგ ადამიანი სულაც არ ჰგავდა კუთხეში მიმწყვდეულს!
- ისე საყვარლად და დაბნეულად ახამხამებდა იმ დიდ მწვანე თვალებს მინდოდა ლოყაზე მაგრად მეკბინა! - სიცილით გაიწია კატოსკენ და გოგონა აკისკისდა.
- ეგ რომ გექნა მართლა ძალიან დამაბნევდი.
- რატომ არ ვქენი, დღემდე მაგას ვნანობ... ტყუილებით მაინც აღარ გამბერავდი.
- ხო, მიყვარს ადამიანს რომ ვაშტერებ.
- ხოდა რა გინდა, დავშტერდი, ოღონდ ტყუილებით არა... - ხელი ნაზად ჩამოუსვა კატოს ლოყაზე და დიდ, ლამაზ თვალებს უკუნითად ჩახედა.

^_^ ^_^ ^_^
არ ვიცი ვის გავახსენდები, ვის არა, მაგრამ იცოდეთ რომ მე სულ აქ ვარ <3