ალექსანდრე თვალებში დაჟინებით ჩააცქერდა დაბნეულ გოგონას, მარიანამ იგრძნო მისი ეს გამომწვევი მზერა და თვალი გაუსწორა მის ნაცრისფერ სფეროებს, ასე იდგნენ კარგა ხანს და განზრახ ჯიუტად არცერთი არ აშორებდა ერთმანეთს თვალს
-წავიდეთ-უხერხული სიჩუმე დაარღვია ანა ხმამ, თითქოს გონს მოვიდა მარიანა, ხელი გაითავისუფლა ისე რომ ალექსანდრეს ნაცრისფერი სფეროებისთვის მაინც არ მოუშორებია თვალი
-ჰო დაგვაგვიანდება -დაეთანხმა გიორგიც და მანქანისკენ წავიდა
-აუ წინ მე ვჯდები-შეეხვეწა ანა და მძღოლის გვერდით დაიკავა ადგილი, მარიანამ ალექსანდრეს გვერდძე გრაციოზულად ჩაუარა და მის მანქანაში ჩაჯდა, ალექსანდრემ სიგარეტის ნამწვი მოსროლა და მომღიმარი სახით საჭეს მიუჯდა, გიორგიც ჩაჯდა და მაშინვე მანქანა დაქოქა ალექსმა თან სარკე ისე გაასწორა რომ მარიანა დაენახა, გზაში რამდენჯერმე გააპარა თვალი სარკისკენ და გოგონას მომღიმარ სახეზე მიეყინა მზერა, მარიანამ რა თქმა უნდა იგრძნო მისი დაჟინებული და გამომწვევი მზერა, სწორედ ამიტომ განზრახ ჯიუტად დააიგნორა და ერთხელაც არ გაუხედია მისკენ, სკოლამდე ისე მივიდნენ რომ ანა და გიორგი არ გაჩუმებულან, სულ რაღარაცას ლაპარაკობდნენ, მარიანა კი ალექსის თვალებთან გამკლავებას ცდილობდა რომელიც ფაქტიურად გზას კი არა სარკეს უყურებდა მთელი გზა, ბოლოს ვეღარ მოითმინა და თავადაც შეანათა ცისფერი თვალები სარკეს, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და რამდენიმე წამს გაგრძელდა ეს, შემდეგ ისევ ალექსმა აარიდა მზერა და გზას გახედა თან ტუჩის კუთხეში შეპარული ღიმილი არ Აორდებოდა სახიდან.
-აუ სულ ერთნაირად რატომ იცვამთ?-ჰკითხა გიორგიმ -ხომ იცით ვერ გარჩევთ და რატომ გვაწვალებთ?
-სხვადასხვა რომ გვაცვია ხომ რას ამბობ-გაეცინა ანას და უკან მიიხედა -Მაინც გავიწყდება ხოლმე რომელ რომელი ვართ, ის კიარა მამა ვერ გვარჩევს
-ქცევით განსხვავაბთ ხოლმე-უთხრა გიორგიმ და თმა მოწიწკნა- შენ ანა ხარ უეჭველი ვიცი
-აუ მეტკინა-ანა გადაწვდა და მკლავზე უჩქმიტა
-აი ხომ ვამბობდი-გაეცინა გიორგის -იმენნა ქაჯი
-მე ვარ ქაჯი?-გაცეცხლდა ანა და მიტრიალდა ისევ მისკენ -ამას არ შეგარჩენ -დაემუქრა
-შანტაჟისტო-უთხრა გიორგიმ და სიცილი
აუტყდა -შენს დას მიბაძე ნამდვილი სინაზის და სიმშვიდის განსახიერებაა ქაჯო
-მოგკლავ-ანა კიდევ გადაწვდა და მკლავზე რომ ვერ მიწვდა ფეხზე ისე ძლიერად უჩქმიტა რომ გიორგიმ შეყვირა სიმწრისგან-ეს კიდევ ცოტაა
-ქაჯო-უთხრა გიორგიმ და გაებუტა -საქციელით მაშინვე ვარჩევ რომელი რომელია-თქვა თავისთვის -მარტივია ქაჯის და დახვეწილი გოგოს ერთმანეთისგან გარჩევა
-მანდ რას ბუტბუტებ?-მიიხედა ანამ მისკენ
-შენ... მე ვგონივარ-უთხრა მარიანამ და პირდაღებული გიორგი მარიანას მიაჩერდა
-არა შანსი არაა შენ ანა იყო და ის მარიანა-თქვა დაბნეულმა
-მე ის ვარ ის მე-უთხრა მარიანამ სიცილით
-არა შანსი არაა ანა ასე მშვიდად მჯდარიყო... და მარიანას ეგრე გაეჭედა
-არ სჯერა-გაეცინა მარიანას და თავადაც უჩქმიტა მკლავზე დის სამაგიერო
-აუ ჩემი რა გინდათ ტო?-გაბრაზდა გიორგი -რატო მირევთ ტვინს? მითხარით რომელი რომელი ხართ რა -უკვე ტვინი აერია
-მე ის ვარ-მარიაანმ ანაზე მიუთითა
-მე კი ის-ანამ მარიანაზე ანიშნა
-იმენნა გამომა.ლევეს -თქვა და გიჟებიᲕით აუტყდათ სიცილი
-მე გეტყვი რომელი რომელია უთხრა ალექსანდრემ
ბიძაშვილს და სარკიდან ისევ მარიანას
გახედა -გვერდზე მარიანა გიზის, ჩემს გვერდზე კი ანა ზის, თავიდანვე სწორად იფიქრე შენ
-გგონია ეს ნაკლები ქაჯია?-მარიანაზე ანიშნა-მართლა მშვიდი და დახვეწილი კი არაა-თქვა სეეიოზული ტონით და ჯერ ერთ დას შეხედა მერე მეორეს აინტერესებდა რომელი უფრო გაცეცხლდებოდა მის ნათქვამზე რომ გაერკვია რომელი რომელი იყო, Მაგრამ ორივე რთნაირად გაბრაზდა მასზე და მიაყვირეს
-იდიოტო
-შენ საიდან იცი რომ ეს იეჭველი ანა და ეს მარიანა?-გოგონებზე მიუთითა გიორგიმ
-მარიანას -დაიწყო ალექსმა და სარკიდან გახედა ისევ, ამ მზერას არ გაექცა ამჯერად გოგონა და თავადაც შეხედა მათი დაძაბული მზერა კვლავ შეეფეთა ერთმანეთს -ზღვის ფერი თვალები აქვს... უფრო ლურჯი... მუქი კამკამა ზღვის ფერი... ანას კი ცისფერი უფრო ღია და მკრთალი...
-მეკაიფები ხო?-გაბრაზდა გიორგი-ორივეს ერთნაირი თვალის ფერი აქვს
-არ აქვს -გაეღიმა ალექს და მანქანა დააპარკინგა.
ალექსანდრე შორიდან ადევნებდა თვალს მიმდინარე მოვლენებს და სახიდან ღიმილი არ შორდებოდა, არ ეგონა ასე თუ გაახალისებდა ბიძაშვილის ბოლო ზარი, მაგრამ მალევე მიეყინა ღიმილი სახეზე რადგან დაინახა რომ ტყუპებიდან ერთერთს ვიღაცამ უხეშად წაავლო ხელი მაჯაზე, გოგონა შეეწინააღმდეგა მაგრამ ხელი ვერ გაითავისუფლა, გიორგი და მეორე და არ ჩანდნენ ეზოში და არავინ გამოექომაგა მას ამიტომ მაშინვე მათკენ გაემართა გაცეცხლებული და გაავებული ეცა საყელოში ბიჭს რომელმაც დაბნეულობისგან მაშინვე ხელი გაუშვა გოგონას და ალექსანდრეს მიაჩერდა
-რას აკეთებ ძმაო-ჩაერივნენ სხვები და უცნობი ბიჭი ხელიდან გამოგლიჯეს ალექს
-მშვიდად-დააწყნარეს და უკან დახიეს
-აქ რა ჯანდაბა ხდება-გაბრაზებული გიორგი მიუახლოვდა შეჯგუფებულ ახალგაზრდებს
-შენმა ბიძაშვილმა რაღაც არასწორად
გაიგო-უთხრა ლევანმა გიორგის და ზიზღით გახედა ალექს
-შენ იქცევი არასწორად ძმაო -დაიღრინა ალექსმა
-შენ მოიქეცი როგორც ჩანს არასწორად ძმაო თორემ ჩვენ ყველაფერი სწორად გვესმის-გიორგი მიუახლოვდა ლევანს და თვალებში ჩააცქერდა
-გიო გთხოვ-მარიანა მიაუხლოვდა და მის წინ
დადგა -არ მინდა ჩემს გამო რამე მოხდეს-თავი დაანებე- და უნებურად თვალი მის უკან მდგომ ალექსისკენ გაექცა რომელიც ახლაღა მიხვდა რომელი დის გამო მოუწია საქმის გარჩევა რადგან შორიდან ვერ მიხვდა რომელი რომელი იყო და უფრო გაგიჟდა რომ მიხვდა ეს მარიანას ეხებოდა
-მისმინე ძმაო, მარიანასგან თავი შორს
დაიჭირე-დაუღრინა გიორგიმ რადგან იცოდა რომ მას მარიანა უყვარდა და ალექსივით ისიც არჩევდა დებს
-წინააღმდეგ შემთხვევაში რა მოხდება?-გაცეცხლდა ლევანი და მისკენ გაიწია, არც გიორგი დაცხრა და ლამის ერთმანეთს ხელით შეეხნენ, ამიტომ ისევ ჩაერივნენ ბᲘჭები და ერთმანეთამდე არ მიუშვეს
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებს ეს იდიოტი?-იყვირა ანამ და ზიზღიანი მზერით შეხედა ლევანს -ხომ თქვით არ იქნებაო? შარშან გადავიდა სხვა სკოლაში და აქ რა ჯანდაბას აკეთებს ჩვენს ბოლო ზარზე? -იმ კლასელებს მიმართა ვინც ორგანიზება მოუწყო მათ ბოლო ზარს
-სიტყვებს დაუკვირსდი -აყვირდა ლევანი
-წინააღმდეგ შემთხვევაში?-ანა მიუახლოვდა და თვალებში ჩააცქერდა, მარიანა ისე დაძაბა ამ სიტუაციამ რომ სკოლის ეზოდან გავიდა
-აუ სახლში წასვლა მინდა -ანას საცოდავად შეხედა მარიანამ
-მაგ სირ.ს გამო სახლში წასვლას აპირებ?-გაბრაზდა ანა- მაგის შიშით ბოლო ზარიდან უნდა გაიქცე?
-აუ ხომ იცი მამამ რომ გაიგოს ძაან გაჭედავს
-დაიკიდე ეგ და დედა სულ ჭედავენ
-არ მინდა მაგ იდიოტის ყურება, სახᲚსი მინდა
-რა სახლი ღადაობ?-მოუახლობდათ გიორგი-შანსი არაა არ გაგიშვებთ
-კაი რა გიო ხომ იცი არ მომეშვება, ვერ შევაგნებინე რომ არ მინდა მასთან ურთიერთობა... სახლში მინდა...თუ დავრჩები მთელი საღამო დაძაბული უნდა ვიყო მაგის გამო
-ნუ ღელავ-ალექსანდრე მიუახლოვდა მათ და გაუღიმა - შენთან ახლოს მოკარებასაც ვერ გაბედავს, უფლებას არ მივცემ აგირიოს-გაუღიმა და მანქანას მიეყრდნო ზურგით, თან სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა
-შენ არ იცი ეგ რა სირ.ა-უთხრა ანამ -ვერაფერს შეაგნებინებ
-ნუ ღელავთ მოვუგვარებ მაგ ლაწირაკს-გაეღიმა ალექს
-სახლში მინდა-გაიბუტა მარიანა და მანქანაში ჩაჯდა
-შანსი არაა-გაბრაზდა გიორგი -თუ რამე ჩვენ მოვუგვარებთ არ ინერვიულო
-აუ არ მინდა ეს საქმის გარჩევები-ფანჯარა ჩასწია მარიანამ და გიორგის მიაჩერდა -არ მინდა ჩემს გამო ბავშვებს ჩაშხამდეთ ეს დღე, თან შენი ბᲘზაშვილი რომ ჩაერიოს-ისე უთხრა რომ მისკენ არ გაუხედია
-შანსი აარაა-თქო, სახლში არ გაგიშვებთ-უთხრა გიორგიმ და მანქანაში ჩაჯდა.
მთელი საღამო მოღუშული სახით იჯდა მარიანა მაგიდასთან, ანა და გიორგი კი სუფრასთან ფაქტიურად არ დამჯდარან, სულ ცეკვავდნენ, სცადეს მარიანაც მოეყვანათ ხასათზე მაგრამ ვერ შეძლეს, სუფრიდან ცოცხალი თავით არ დგებოდა
-აბა ბიჭებო ტარხუნის ლიმონათი ხომ არ შემოგაკლდათ? -ნასვამი გიორგი მიუახლოვდა ბიძაშვილს ღვინის ჭიქით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლით ხელში
-იცოდე ეს პირველი და ბოლო დღეა როცა შენ სვამ და მე ფხიზელი ვარ-დაუღრინა ალექსმა გიორგის ბოთლი გამოართავ გახსნა და უკმაყოფილო სახით დაუსხა სხვა მძღოლებსაც რომლებსაც სიცილი აუტყდათ მის სიტყვებზე
-თუ ლიმონათები შემოგაკლდათ მე მითხარით ბიჭებო-უთხრა გამომწვევი ტონით მათ და ღვინით პიარამდე სავსე ჭიქა ერთი მოყუდებით დაცალა
-დაახვიე-გაბრაზდა ალექსი ლიმონათი დალია, გიორგი ახლა მარიანას მიუახლოვდა და გადაეკიდა მეცწკვეო მაგრამ ვერაფრით დაითანხმა და ისევ ანასთან დაბრუნდა რომელიც ცოცხალიბთავით არ ჩერდებოდა და ცეკვავდა ნებისმიერი ჟანრის მუსიკაზე, მთელი ეს დრო ალექსანდრე ფაქტიურად თვალს არ აშორებდა მარიანას რომელიც მასთან ახლოს იჯდა მოწყენილი და კლასელ გოგოებს ელაპარაკებოდა რომლებიც მასსავით მოღუშული უკმაყოფილო სახეებით ისხდნენ მაგიდასთან, დროდადრო თვალს აპარებდა ლევანისკენ რომელიც სასმლისგან თვალებამღვრეული მარიანას არ აშორებდა თვალს, როგირც კი ის რაღაც მიზეზით ბიჭებმა გარეთ გაიყვანეს მარიანაც ფეხზე წამოვარდა და გასასვლისკენ გაემართა მაგრამ კარში ლევანი შეეფეთა და გარეთ გასვლის ნება არ მისცა, მარიანამ უკან მოტრიალაბე გადაწყვიტა მაგრამ მან მაᲐინვე ხელი წაავლო მაჯაში და თავისკენ მიიზიდა დამფრთხალი გოგონა
-რატომ გამირბიხარ-დაუღრინა გაღიზიანებული ტონით და თვალებში ჩააცქერდა გოგონას
-ხელი გამᲘშვი-მარიანა მის ხელს დაებღაუჭა და ლევანმა მეორე მაჯაც დაუჭირა
-ხომ იცი რომ მაგრად მიყვარხარ-Ეუბნებოდა ბლიყუნით და თვალს არ აშორებდა მის ტუჩებს, მარიანას უნდოდა მშვიდად გასცლოდა მას რომ არავის არაფერი გაეგო და ჩხუბი არ მომხდარიყო მის გამო
-გთხოვ ხელი გამიშვი სხვადროს ვილაპარაკოთ
-ცდილობ თავისან მომიშორო ხმაურის გარეშე?
-ხელი გამიშვი მტკივა-გაუძალიანდა გოგონა და სწორედ ამ დროს ლევანმა საშინელი ტკივილი იგრძნო მანეჯებში და უნებურად მგრძნობელობა დაკარგულმა ხელები გაუთავისუფლა მარიანას
-შე ნაბ.ჭვარო-დაუღრინა ალექსმა და კედელს ააკრა ლევანი
-გთხოვ არ გინდა-შეეხვეწა მარიანა და ალექსმაც ხელი გაუშვა მაშინვე მის საყელოს
-მოგკლავ-დაუღრინა ლევანმა და მისკენ გაიწია მაგრამ მარიანა მათ შორის ჩადგა საზით ალექსისკენ
-ვიცეკვოთ?-ჰკითხა დაძაბული ტონით ბიჭს რომელმაც მზერა გოგონას უკან მდგომი ველურიდან მზერა მარიანას ციაფერ არეულ სფეროებზე გადაიტანა, ახლა ხელები ისე ეჰქავებოდა... ისე უნდოდა ეცემა ის ლაწირაკი რომ ლამის უარი უთხრა მაგრამ იმის წარმოდგენა რომ მარიანას შეეხებოდა მაშინვე თავგზა აუბნია, ამიტომ მაშინვე წალზე შეუცურა ხელი და სხეულზე მიიკრო დაბნეული გოგონა
-მინდა Და თან ძალიან-უთხრა გულწფელად ცოტა გამომწვევი ტონით და მარიანას თვალებიდან მზერა მის ტუჩებზე გადაიტანა, რომელიც უკმაყოფილო სახით დაბრიცა გოგონამ, ლევანი ბიჭებმა ისევ გარეთ გაათრიეს და ალექსანდრემ მოცეკავავე წყვილებისაკენ წაიყვანა მოღუშულ სახიანი გოგონა ისწ რომ მისი წელისთვის ხელი არ მოუშორებია, მათმა დანახვამ პირი დააღებინა ანას და გიორგოს რომლებიც გაჩერდნენ და მათ მიაჩერდნენ, ალექსანდრემ თავისკენ შეატრიალა დაძაბული გოგონა და მეორე ხელიც შემოხვია წელზე თან ისე მიიზიდა რომ ცხელი სუნთქვა სახეზე შეაფრქვია, მარიანა ისე დაიძაბა და აღელდა რომ მზერა მისი ნაცრისფერი აციმციმებული სფეროებისკენ გაექცა, მათი თვალები ერთმანეთს შეეფეთა, ალექსანდრე დიდხანს ძალიან დიდხანს უყურებდა თვალებში და ცდილობდა მის გრძნობებში გარკვევას, ბოლოს როცა მარიანამ აარიდა მზერა რადგან ვერ გაუძლო მისი თვალების სითბოს ბიჭს ტუჩის კუთხეში ღიმი შეეპარა და ნაზ მუსიკას აჰყვა ნელი მოძრაობით, მარიანამ ცოტა ხანს იყოყმანა შემდეგ კი თავადაც შემოჰხვია კისერზე ხელები რადგან ისე ახლოს იდგნენ ერთმანეთთან რომ სხვაგვარად უბრალოდ ვერ იცეკვებდა, ალექსანდრემ კიდევ უფრო მიიზიდა გოგონა და მარიანამ უკმაყოფილო სახით რომ დაბრიც ატუჩები ბიჭს უნებურად მის წითელ სავსე ტუჩებისკენ გაექცა მზერა