ოთხ კედელში გამომწყვდეულ მართკუთხა საწოლზე სახეარეული,ძონძით მოსილი,უსულოდ ვდევარ და,
კანზე ამოცოცებულ მარტოობას მკლავებს ვხვევ.
სუნთქვებს შორის მომწყვდეული ინტერვალები ოთახის კედლებს ეკიდება და ბუდეს იკეთებს.
თეთრ,ბათქაშაქერცლილ ჭერზე მოცეკვავე ჭაღის ბროლები ცარიელ თვალებს მიჭრელებს და გარემოს მაცილებს.
სფეროში გაჭრილი სხეული მოძრავ ფიგურებში იჭედება და შეშდება.
თამბაქოს ღერში შეკეთებული ბალახის ბოლი ყელში მეჩხირება და ხველებისგან ფილტვები მეღლება.
დაბალზე ამღერებული მასეკელა თითო ნაპასს მიორკეცებს და შვების წარმოუდგენელ მორევში მაგდებს..
გახსნილი სუნთქვა უჰაერობას ედება და,
ის წუთამდელი შფოთვა რგოლებად გაშვებულ კვამლს მიყვება.
გრამებად ქცეულ სხეულს მიმართულებას ვუცვლი და,
სარკმლისკენ ვინაცვლებ.
საყვირის ნოტებზე აცეკვებული მარჯვენა მტევანი ჰაერში გამოკიდებულ მეობას ეკეკლუცება და ხალისს უბრუნებს.
სითბოში გახვეულ კანზე ეკლებად დავლილი ტაო წარმოუდგენელ სიამოვნებას მანიჭებს და,
გასაცოდავებულ არსებობას მცირედ მავიწყებს..
უკიდურესი სასოწარკვეთიდან,რადიკალურად შეცვლილი ფიქრები ერთმანეთში იხლართება და მწარე სუნში იკარგება..
გაბრუებული,ბოლში მოცურავე გონება ყველა სტრესს ბლოკავს და,
მთვარის შუქზე არეკლილ მტვერის ნაწილაკებს თითოდ ითვლის.
იისფრად აციალებული ღამე ხასიათის ორ მხარეს მიჯნავს და,
დროს მაძლევს,
მცირედ გავთავისუფლდე.
-სტიმელა!-შეძახილი კანზე მთელი ძალით მასკდება და მაშეშებს..
ტერფებიდან,მისხალ-მისხალ წამოსული ცახცახი მთლიანად მედება და ყელიდან ამოყოლილ ჰაერს ყველა გრძნობა ერევა.
ტუჩების ტყვეობაში მოქცეული თეთრი ღერი ყბის ყველა შეტოკებას აყოლებს ტანს და მის მათრობელა არომატში მკარგავს.
უღმერთო კივილი იოგებში მეკარგება და კანი მექავება,ისე მინდა კისრიდან ამოვუშვა ყველა განცდა..
სმენა თითო ბგერას იჭერს და რიგებად მილაგებს თვალწინ..
წარმოუდგენელი სანახაობა უკანასკნელ ადამიანურ უნარს მაცლის და სრულიად ინერტული,
თითო ნოტს მინდობილი,
ყველა სასტიკი სუნთქვისგან დაცლილი,
ჰაერში მონარნარე,
გამოკიდებულ სულს სხეულით ვეგებები.
უწონადობა ჰარმონიას მგვრის და წარმოუდგენლად მაგიჟებს..
უგანცდობისგან დასვენებული სახე ცხელი ცრემლებით მევსება და,
გული მიკვდება,
როგორ ყვება თითო ტკივილს,
თითო ცრემლი-შვებით..
ამოთქმული შრამები ფერად ბილიკებზე ლაგდებოდნენ და თავის იატორიებს თითოდ ამხელდნენ.
მის ჭრილობებს გვიმღეროდა საყვირიდან მასეკელაც და,
ისე ირეოდა ჩემში,
გულს მიჩერებდა.
თითებში ჩამწვარი ნამწვი ჰაერიდან,სარკმლისკენ მომზირალ სხეულისკენ მაბრუნებს და,
გაცრეცილი რიჟრაჟისგან შეშფოთებულ სახეს მიშლის.
უწონადობასა და,
უფიქრო ზმანებაში გათავისუფლებული სული იგივე ნაგავს უბრუნდება და,
იგივე ჭაობში ეფლობა.
-სტიმელა!-უკანასკნელ აკორდს ეგებება მზის პირველი სხივები.
აღარცერთი შვება აღარ მოაქვთ ბგერებს..
___
You met me at a very strange time in my life.

___
არვიცი რა არის,ალბათ-ბოდვა..
სტიმელა..
შფოთვა და ამოხეთქვა.
თავსაც ვეღაც ვეკუთნი..
ანასტასია