თუ მიყვარს მთელი გულით მიყვარს,თუმცა არ მჩვევია ამ გრძნობის ფრქვევა,ეს ხომ ადამინთა სენია.რთულია როცა ამ სიყვარულს,მეგობრობას ისე უცებ და უხეშად დაგიმსხვევენ ,რომ მხოლოდ ნამსხვრები გრჩება ,რომელსაც თითო-თითო აგროვ იქნებ თავიდან გამოგივიდეს რამე.გზადაგზა ვეღარ პოულობ ნამსხვრევებს:მოთმინების,გამბედაობის და ბოლოს ალბათ სიყვარულის.ამდენი იმედგაცრუების შემდეგ კი რჩები უგულო და იწყებ არსებობას...ბევრი მცდელობის შემდეგ მიხვდი ,რომ ობოლი ვარ,სულით ობოლი და ერთ დღესაც წავალ მარადისობაში,მივეკედლები მარტოობას და ვიცხოვრებთ ჩუმად,სიტყვების გარეშე.საზოგადოებას არ ესმის ჩვენი შინაგანი სამყარო,შინაგანი შფოთვა დ მარტივად გვებრძვიან,მე კი სულის ხმას ვაჩუმებ,რომელსაც გაფრენა სურს ყოველდღიურობიდან,ამდენი იმედგაცრუებიდან და საერთოდ ცხოვრებიდან სადაც არ მოიპოვება ადამიანი ,რომელიც გამიგებს,მითანაგრძნობს,შემიყვარებს ჩემი პიროვნულობით , რა არის ბედნიერება?სამწუხაროდ ვერ გეტყვით,რადგან არ ვიცი.
