ყოველი ადამიანის ცხოვრებაში დგება კონკრეტული მომენტი, როცა არ ელოდება და
მოულოდნელობისგან ჩერდება, სწორედ ასე დაემართა მარიამსაც ის ემოციებისგან კანკალებდა და შიშით სავსე თვალებით იდგა გარინდული. დაცარიელებული და უსულო არსებად ქცეულმა გადადგა წინ რამდენიმე ნაბიჯი, ძალიან ახლოს მივიდა და კიბის კუთხეში ჩაცუცქულ ახალგაზრდა გოგონას დააცქერდა.
-ვინ ხარ, აქ რას აკეთებ.
-მე, მე, მე ახლავეს წავალ.
-მოიცადე სად წახვალ ასეთ ამინდში გარეთ ყინავს, ეს ბავშვი არ გეცოდება ან ამ სიცივეში რატომ ხართ, აქ ვინმეს ელოდებით?
-ქალბატონო მაპატიეთ, ჩემს ქმარს ველოდები აქ მომიყვანა და მითხრა დამელოდე მალე მოვალო, ჩვენც ველოდებით.
-ჩემთან წამოდი, ბავშვი გაცივდება სიცივეში.
-ჩემი ქმარი რომ მოვიდეს?
-ტელეფონი ხომ გაქვს, აქ რომ ვერ გიპოვის დაგირეკავს.
-უხერხული არ იქნება?
-არა, არა, წამოდი მარტო ვარ სახლში.
-კარგი წამოვალთ. მარიამმა ღიმილით შეხედა პატარას ცრემლიანი თვალებით რომ უყურებდა უცნობ ქალბატონს, მაგრამ სითბოში დაიგულა თავი თუ არა მშვიდად ჩაეძინა. მარიამი უყურებდა მძინარეს და ვინ იცის გულში როგორ ნატრობდა მისთვისაც მიეცა უფალს ასეთი საჩუქარი, შემდეგ იქვე მდგარ გოგონას უთხრა.
-აქ დავაწვენ და სანამ შენი ქმარი მოვა ჩვენ გავიცნოთ ერთმანეთი, ყავაც მივირთვათ. ფრთხილად დატოვა ორივემ საძინებელი და სამზარეულოში გავიდნენ, ყავას ამზადებდა გოგონას რომ მიუბრუნდადა კითხა.
-თქვენი სახელები არ მიკითხავს, რა ჰქვია პატარას ან თქვენ რა გქვიათ.
-ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა ლილია ყვავილები და ჩემს გოგონასაც ლილია დავარქვი, მე კი ლონდა მქვია, მაგრამ ყველა ლინდას მეძახის ბავშვობიდან.
-ორივეს ძალიან კარგი სახელები გაქვთ, ლინდა გინდა რამეს მოგიმზადებ და......
-არა, არა მადლობა. იუარა ლინდამ, მაგრამ მარიამმა მიხვდა რომ ის მშიერი იყო და მაცივარი გამოაღო პატარა ქვაბში გემრიელი წვნიანი გააკეთა და თავადაც მიირთვა.
-რამდენი თვის არის პატარა, შევამჩნიე კიჭიც აქვს უკვე.
-8 თვის არის და უკვე ორი კიჭიც აქვს, ყველაფერს მიირთმევს არ არის წუნია.
-რომ გაიღვიძებს შეგვიძლია ეს წვნიანიც ვაჭამოთ?
-კი, უყვარს წვნიანი კერძები. თქვა და ტელეფონს დახედა, მაგრამ ქმრისგან ისევ დუმილი. რეკავდა ნომერზე, მაგრამ უშედეგოდ მას არავინ პასუხობდა. ლინდას შიში ჩაუდგა თვალებში რადგან არ იცოდა რა გაეკეთებინა და ვისთვის დაერეკა, თავის ფიქრებში იყო ჩაძირული მარიამმა პატარა ლილია რომ გამოიყვანა ხელში აყვანილი და თავისი ხელით აჭამა. ლილია ხალისიანი ბავშვი აღმოჩნდა, კისკისებდა და თავის პატარა ხელებით ცდილობდა თავის თავის გამოკვებას, ზოგჯერ ხელს მარიამისაც გაუწევდა და ლოყაზე უთათუნებდა, ეს კი მარიამს ძალიან ახარებდა და ახალისებდა.თამაშობაში მარიამს და ლილიას ერთად დაეძინათ, ლინდამ მთელი ღამე დივანზე დამჯდარმა გაათენა ტელეფონით ხელში. დილით ფრთხილად ადგა მარიამი და ლილიას ჯერ კიდევ მშვიდად ეძინა, დივანზე ლინდას ვერ შეხედა და იფიქრა სამზარეულოში არისო, მაგრამ არც იქ დახვდა, არც სააბაზანოში და გაოცებული ჩაჯდა სავარძელში, გვიან შეამჩნია მაგიდაზე დადებული
წერილი რომელზედაც რამდენიმე სიტყვა ეწერა ,,მაპატიე, ოდესმე დავბრუნდები. მარიამ მივდივარ, რადგან ყველაზე კარგი გამოსავალი ახლა ჩემი წასვლაა და ვიცი რომ ჩემს ლილიას მზრუნველი დედა ეყოლება შენი სახით''. რამოდენიმეჯერ გადაიკითხა გაკრული ხელით დაწერილი სიტყვები და გულზე ხელი მიიდო, რადგან არ იცოდა რა უნდა გაეკეთებინა, პირველი რაც მოაფიქრდა მეუღლეს დაურეკა.
-მარიამ რა მოხდა ასე ადრე რატომ მირეკავ, საყვარელო კარგად ხარ?
-ვიცი რომ ბევრი საქმე გაქვს, მაგრამ სასწრაფოდ დაბრუნდი.
-რა მოხდა.
-ძალიან მჭირდები.
-ეს სიტყვები შენ ჩემთვის არასდროს გითქვამს მარიამ.
-დაბრუნდი გთხოვ, გელოდები. ტელეფონი გათიშა სრულ სიწყნარეში თავადაც ჩუმად იყო. არ იცის რამდენი საათი იჯდა ასე გაუნძრევლად, რადგან ვერც კარის ხმა გაიგონა, მხოლოდ მხარზე ხელის შეხება იგრძნო და ცრემლით სავსე თვალებით შეხედა მის წინ ჩაცუცქულ მამაკაცს.
-ვახო როგორც არასდროს ახლა მჭირდები.
-რა მოხდა საყვარელო, ვინმემ შეგაშინა?
-შემაშინა, ძალიან შემაშინა.
-ვინ, ვინ იყო მოსული. ვახომ გაიფიქრა ალბად ვინმე მოვიდა იდუმალი მტერი და თუ დაემუქრა მარიამს, მაგრამ მარიამი ნელა-ნელა წამოდგა და ვახო ხელ ჩაკიდებული შეიყვანა საძინებელში. ვახო ვერ ხვდებოდა რა მოხდა, მაგრამ საწოლთან მისულმა აკანკალებული ხმით კითხა მარიამს.
-მარიამ ვისი არის ეს ანგელოზი.
-არ დაიჯერებ, მაგრამ ჩვენია.
-ჩვენია?
-ვახო ის უკვე ჩვენი შვილია. ვახო იმდენად დაიბნა კითხვა არც შეუბრუნა მარიამს და ღიმილით დახედა მძინარე ლილიას და მერე შეხედა მარიამს, მარიამმა მისი გამოხედვით მიხვდა რომ ყველაფერი უნდა მოეყოლა და მანაც უხმოდ დაუქნია თავი თანხმობის ნიშნად. ორივემ ფრთხილად დატოვა პატარა და ვახო ყურადღებით უსმენდა მარიამს და როცა თხრობა დაასრულა ვახოს თვალებში ჩააჩერდა, შემდეგ კი ცრენლნარევი ხმით უთხრა.
-ვიცი დავაშავე რომ სახლში შემოვიყვანე უცხო ადამიანი, მაგრამ.....
-არა საყვარელო არ გსაყვედურობ, ვფიქრობ როგორ შეძლო ასეთი ანგელოზის დატოვება საკუთარმა დედამ.
-ვფიქრობ არსად ჰქონდა წასასვლელი და არც სხვა გამოსავალი ჰქონდა.
-ახლა რა გავაკეთოთ, დაველოდოთ თუ დაბრუნდება?
-დაველოდოთ რამდენიმე კვირა და შემდეგ ვიმოქმედოთ თუ არ დაბრუნდა და არ მოიკითხა არავინ ბავშვი, შემდეგ მართლა უნდა ვიღონოთ რაღაც.
-მარიამ სხვისი შვილი გვყავს სახლში, ყველამ იცის რომ ჩვენ შვილი არ გვყავს და ვფიქრობ პოლიციამ უნდა იცოდეს ბავშვის შესახებ.
-რომ წაგვართვას ბავშვი პოლიციამ?
-პოლიციამ უნდა გაიგოს და გპირდები თუ არ გამოჩნდა არავინ, ჩვენ ვიშვილოთ და ჩვენი გვარი მივცეთ.

-ვახო დარწმუნებული ხარ რასაც ამბობ?
-დარწმუნებული ვარ საყვარელო, ჩვენ წლებია ქორწინებაში ვართ და შვილი არ გავიჩნდა იქნებ ეს უფლის ნიშანია, ან იქნებ ვინმეს ბოროტი ზრახვები აქვს ბოროტი გეგმით უნდა ბავშვით დაგვაშანტაჟოს და ამიტომ არის საჭირო პოლიციამ იცოდეს ბავშვის შესახებ.
-შენ ყოველთვის სამართლიან გადაწყვეტილებებს იღებ. ვახო მაღაზიაში წავიდა, ლილიას ტანისამო შეურჩია და ახალ ტანისამოსში გამოწყობილი პოლიციაში წაიყვანა, მარიამმა ყველაფერი მოუყვა პოლიციელს და სურვილიც გამოთქვა მის შვილად აყვანაზე.
-კარგია რომ მოიყვანეთ ბავშვი, რადგან მართლა უამრავი მაგალითი გვაქვს როგორ აშანტაჟებენ შემდეგ ოჯახებს ან როგორ ქურდავენ, ამიტომ იყოს ჯერ-ჯერობით პატარა თქვენთან. კეთილი პოლიციელიც დათანხმდა რამდენიმე დღე ჰყოლოდათ სახლში ლილია და რამდენიმე დღეში ვახომ ოფიციალურად გააფორმა ლილია მის გვარზე და ის იყო უკვე ლილია ტაბატაძე. სიყვარულში იზრდებოდა ლილია და ხარობდა მისი ლაღი ბავშვობით ვახო და მარიამი, ერთ საღამოს მოულოდნელად გაიარა ვახოს წინ ლილიამ და ვახო შეშინებული თვალებით უცქერდა პატარას როცა ლილია მიუბრუნდა ვახოს და უთხრა.
-მამა, ამუ ამუ მე. ვერ გაუგო ვახომ რას ითხოვდა ლილია და შეწუხდა, მაგრამ შემდეგ თავად ლილიამ თითი პირთან მიიტანა და უთხრა.
-ამუ, ამუ ინდა მე. ვახომ გულიანად გაიცინა და მარიამმაც სიცილით შეხედა ლილიას, ლილია კი ვახოს ყავდა ხელში აყვანილი და სამზარეულოსკენ მიდიოდა.ხუთი წელი გავიდა ბედნიერად და მხიარულად, ლილიამ გაამხიარულა ოჯახი მისი ტიტინით, ყველა კუთხეში მისი თოჯინები იყო, მაგრამ ერთ საღამოს როცა ლილიას უკვე ეძინა კარზე ზარის ხმამ ორივე შეაკრთო ისინი არავის ელოდნენ. ვახომ გააღო კარი, კართან კი ახალგაზრდა ქალი იდგა თავდახრილი.
-შეიძლება შემოვიდე?
-ვინ ბრძანდებით. მკაცრი იყო ვახოს ხმა, რადგან მიხვდა ვინც იდგა მის წინ.
-ლილიას ბიოლოგიური დედა ვარ.
-ლილიას დედა, შემობრძანდით და სახლში ვისაუბროთ. მარიამმა შეხედა ლინდას და ის ძალიან შეუცვლია წლებს, მსგავსება ხუთი წლის წინ ნანახ ლინდასთან საერთოდ არ იყო.
-ლინდა? სად ხარ, რატომ გაუჩინარდი.
-გავბედე და მოვედი, მოვედი რომ პატიება გთხოვო მარიამ.
-ლილიას წასაყვანად დაბრუნდი? თქვა აკანკალებული ხმით და ვახოს შეხედა, ვახოსაც დაეკარგა ფერი და თვალებში შიში ჩაუდგა, რადგან იცოდა იურდიულად ბავშვი დედას ეკუთნის, მაგრამ იმდენად შეეჩვია და შეუყვარდა ლილია მკაცრი ხმით თქვა.
-მას არ შეუძლია ლილიას წაყვანა, რადგან კანონიერად ჩვენ ვართ მისი მშობლები და მეურვეები, ლილია ჩვენი შვილია მარიამ.
-თქვენ ლილია იშვილეთ?
-ვიშვილეთ, წინააღმდეგი ხართ?
-მას თქვენი გვარი აქვს?
-დიახ, ლილია ჩემს გვარძეა და ის ტაბატაძე არის.
-ლინდა სად იყავი ან რატომ გაუჩინარდი იმ დილით და ლილია უცხო გარემოში დატოვე.
-ლილიას მამამ რომ გაიგო ბავშვის შესახებ მან კატეგორიულად მომთხოვა აბორტის გაკეთება და ექიმთანაც მიმიყვანა, მაგრამ ექიმს ვთხოვე რომ ბავშვი მინდოდა და არ მოვიცილებდი, ასეც მოვიქეცი და ჩვენ ერთმანეთს ისე დავცილდით მან არ იცოდა ლილიას შესახებ. ლილია ასე თუ ისე დაიბადა და 8 თვემდე გაჭირვებით მოვიყვანე, ხან ვისთან ვათებდი ღამეს და ხან ვისთან, როცა შევხედავდი რომ მასპინძლებთან სტუმრობა გამიგრძელდებოდა და ამით მე მათ უკვე ვაწუხებდი უხმოდ ვტოვებდი იმ ოჯახს და სხვასთან მივდიოდი.
-საკუთარი სახლი, ბინა რამე ადგილი სადაც ღამეს გაათევდი არ გაქვს?
-მაქვს ბინა, მაგრამ იქ მომაგნებდა და ვიცი რაღაცას დამიშავებდა ლილია კი უპატრონოდ დარჩებოდა მხოლოდ ბედის ანაბარად. თქვენ უკვე თვეზე მეტია გითვალთვალებთ, გავიგე რომ შვილი არ გყავდათ და ამიტომ უფრო მივიღე გადაწყვეტილება.
-აქაც ამიტომ მოდი რომ ლილია აქ დაგეტოვა?
-სწორად მიმიხვდი, მარიამ მართლა მიხარია რომ ჩემი გადაწყვეტილება ბოლო წუთებში არ შევცვალე და ლილია აქ თქვენთან ერთად გაიზრდება.
-დამშვიდდი, ლილია კარგად იქნება და მას ყველაფერი საუკეთესო ექნება.
-ეს ჩემი ბინის მისამართია, ბინა ლილიას დარჩება მხოლოდ ხანდახან ბინას მიაკითხეთ.
-რატომ გვაძლევ ჩვენ მისამართს, გადაწყვიტე სადმე წახვიდე რამოდენიმე წლით?
-ნეტავ ასე იყოს, მარიამ შესაძლებელია ლილია ამიერიდან ვერაღ ვნახო.
-რატომ, რა გჭირს ლინდა. ლინდამ თავზე ხელი მოიკიდა და პარიკი გადაიძრო.
-მე, მე, მე სიმსიმვნე მაქვს და სანამ კიდევ ძალა შემწევს თქვენთან პატიების სათხოვნელად მოვედი. ეს კი ჩემი ტელეფონის ნომერია, თუ ერთ დღეს ვერ გიპასუხოთ ესე იგი მე აღარ ვარ.
-ვინ არის ბავშვის მამა, მინდა ვიცოდე. მშვიდად უთხრა ვახომ და ლინდას თვალი აარიდა.
-ბავშვის მამა თქვენ ხართ, ის არაკაცი ვერასოდეს გაიგებს ლილიას შესახებ. ლინდას თავბრუსხვევა დაეწყო, არ უნდოდა შეეშინებინა მარიამი და ვახო მან ლილიას შორიდან შეხედა და წავიდა.
-მე წაგიყვანთ სადაც მიდიხართ.
-მადლობა, თქვენ იმაზე მეტი გააკეთეთ ჩემთვის რასაც არ ველოდი და მადლობა ყველაფრისათვის. წასვლით კი თავად წავალ, ტაქსი მელოდება. მარიამი და ვახო ჩუმად ისხდნენ, შემდეგ კი ორივემ ლილიას შეხედა როცა ნამძინარევი ლილია ვახოს დაუჯდა მუხლზე ვახოს ცრემლი მოაწვა თვალებში და ლილია გულში ჩაიკრა. ყოველ დღე რეკავდა მარიამი ლინდასთან, ვახო დრო და დრო ნახულობდა ექიმს და ესაუბრებოდა, ეხმარებოდა ეკონომიურად, მაგრამ რამდენიმე თვის შემდეგ როცა ლილიას 6 წელი შეუსრულდა უნდოდა ლინდაც მათ გვერდით ყოფილიყო, მაგრამ მარიამს უცნობმა ქალბატონმა უპასუხა.
-გისმენთ.
-გამარჯობათ, თუ შეიძლება ლინდას დამალაპარაკეთ.
-ეს შეუძლებელია ის, ის........................
-ლინდას რამე დაემართა? იკითხა ხმის კანკალით მარიამმა.
-ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ მოულოდნელად მისი მდგომარეობა გაუარესდა და რამდენიმე საათის წინ დაგვტოვა.
-უკვე დაგვტოვა? ვახო არ ელოდა და მარიამს ტელეფონი გამოართვა.
-მე რატომ არაფერი ვიცი ქალბატონო, ექიმს ჩემთვის უნდა დაერეკა.
-ეს ისე უცებ მოხდა, ექიმიც არ ელოდა ბატონო. თქვენი მეუღლეა მარიამი?
-დიახ, მარიამი ჩემი მეუღლე არის და ორივეს გვინდოდა დღეს ლინდა ჩვენს გვერდით ყოფილიყო.
-მე ვიცოდი რომ დარეკავდით და ლინდას მოიკითხავდით ეს მან თავად მითხრა და მთხოვა მისი სიტყვები თქვენთვის გადმომეცა. მარიამი ცრემლებს ვერ იკავებდა და ტირილით უსმენდა უცნობ ქალბატონს.
-,, ვნანობ რომ ჩემი შვილისთვის კარგი დედა ვერ ვიყავი, მაგრამ ბედნიერი მივდივარ რადგან ვიცი ის სიყვარულში გაიზრდება. მე მისი ბედნიერებით ვარ ბედნიერი და ამიტომ მშვიდად მივდივარ ამ ქვეყნიდან და ჩემს სულს, ჩემს გულს თქვენ გიტოვებთ. მადლობა მარიამ და მადლობა ვახო''. მარიამი ტიროდა, ვახომ მხრებზე ძლიერი ხელები მოხვია და მან კი ცრემლიანი თვალებით შეხედა ვახოს.
-ძალიან ცუდია რაც მოხდა, მეც ძალიან მეწყინა.
-წავიდა და მისი გული ჩვენ დაგვიტოვა სამუდამოდ ვახო.
-ვწუხვარ, ის ძალიან ახალგაზრდა იყო სიკვდილისთვის, მაგრამ სიკვდილი დაუნდობელია, ის ვერ ძღება ადამიანის სულით.
-ღმერთმა ყველას მისცა გული და ყველას თავისი სიცოცხლე უბოძა, მაგრამ ერთ მშვნიერ დღეს ის გული ჩერდება, იქნებ სიკვდილსაც აქვს გული და გაჩერდეს ოდესმე. ერთი პატარა გოგონა იყო, შვილი გააჩინა და იძულებული გახდა სხვისთვის დაეთმო თავისი სული და გული.
-მან იქ დატოვა შვილი სადაც დაინახა სითბო და სიყვარული, ლილია ჩვენი ნაწილია, ჩვენ სამივე ერთი ჰაერით ვსუნთქავთ და ლილია არის ჩვენი გული მარიამ. ის ჩვენი შვილია, ჩვენი ერთადერთი ქალიშვილი და დღეს ის ექვსი წლის შესრულდა, მოიწმინდე ცრემლები და ტორტზე სანთლები ავანთოთ ნუ ვაგრძნობინებთ მას ამ დიდ ტკივილს, გველოდება. ჩვენ სიყვარულისთვის დავიბადეთ და ჩვენი სიყვარულით ჩვენი ქალიშვილი უნდა გაიზარდოს და აღიზარდოს. საყვარელო ცრემლი შეიმშრალე, თავი მოიწესრიგე ჩვენ გელოდებით. მარიამმა თავი მოიწესრიგა, უამრავი ფოტოები გადაიღეს, ლილიამ მეგობრები გააცილა და დაღლილი ჩაეძინა მამის მკერდზე მიხუტებულს. ვახომ თავად გაიყვანა საძინებელში, თავად ჩააცვა საღამურები და საწოლშიც ჩააწვინა შუბლზე აკოცა და ფეხაკრებით გავიდა ლილიას საძინებლიდან. ღიმილით შეხედა მარიამს და ორივე ხელები შემოხვია, გულზე მიიკრა მარიამი და უთხრა.
-უცნაურია რომ დღევანდელი დღის არსებობა მე უნდა შეგახსენო და ეს პირველად ხდება.
-ვახო ბედნიერი ვარ რომ შენ გახსოვს.
-მახსოვს და შეუძლებელია ამ დღის დავიწყება, დღეს 15 წელი შეგვისრულდა ჩვენი ქორწინებიდან.
-სულ ბავშვები ვიყავით რომ გავიპარეთ.....
-და დღემდე ერთად ვართ, მაგრამ უკვე როგორც იქნა სამნი ვართ.
-რამდენი რამ გამოვიარეთ, ორივე ვსწავლობდით და .................
-ორივე უარგვყო მშობლებმა რადგან მათი რჩეულები არ ვიყავით, ჩვენ კი ნელა ნელა დავდექით მყარათ ფეხზე და აქამდე მოვედით. დღეები მიდიოდა ერთმანეთის სიხარულს იზიარებდნენ და წლებიც გავიდა, 17 წლის იყო ლილია როცა მათ ოჯახს შავი ღრუბელი გადაეფარა და მარიამის საშინელმა გულიდან ამოხეთქილმა ტკივილიანმა ხმამ მათი კორპუსი ფეხზე დააყენა.
-რა მოხდა ტაბატაძეებს რაღაც შეემთხვათ, მარიამის ხმა არის.
-ღმერთო დაიფარე ისინი, რამ დაამწუხრა ეს უწყინარი ოჯახი. მეზობლები პოლიცილებს შეშინებული უყურებდნენ და მარიამის თვალებში დანახული შიშით მიხვდნენ, რომ დიდი გასაჭირი დაატყდა ოჯახს.
-ვწუხვართ, ქალბატონო მარიამ საავადმყოფოში უნდა წამობრძანდეთ.
-რატომ, რა მოხდა. ვერ გაიგო რა ხდებოდა მის თავს.
-ქალბატონო მარიამ ბატონ ვახოს მტრები ყავდა?
-შეუძლებელია ვახოს მტრები ყოლოდა შვილო, ის ძალიან მშვიდი, წყნარი და გაწონასწორებული პიროვნება იყო, უბრალოდ ეს დაუჯერებელია. უპასუხა მეზობელმა პოლიციელს.
-იყო? იყო და აღარ არის? იკითხა მარიამმა და ხან პოლიციელს შეხედავდა ხან მეზობლის მამაკაცს და გული წაუვიდა.
-იქნებ ჯერ კიდევ არ არის გვიან შვილო, საავადმყოფოში გადაიყვანეთ? იმედს არ კარგავდა კეთილი მეზობელი.
-ბატონი ვახოს გვამი რომ იპოვეს ის 4 სთ-ის გარდაცვლილი იყო ექსპერტის დასკვნაც აქ გვაქვს და ასეთი კარგი პიროვნება თუ იყო, ვის უნდა გაეწირა სასიკვდილოდ ეს ადამიანი.
-მას ვისაც მისი ბიზნესის არსებობა აწუხებდა. თქვა მარიამმა და პოლიციელს შეხედა. რამოდენიმე საათი დაჭირდა ძალების მოსაკრებად და როგორც იქნა დადგა ფეხზე. ლილია სახლში არ იყო და თავად გაყვა პოლიციელებს, შეშინებული შევიდა იქ სადაც ვახო ყავდათ.
-მარტო დამტოვეთ. თქვა და ყველამ დატოვა, მარიამი საწოლი უყურებდა და გაშეშებული იდგა, ყველა ლამაზმა მოგონებამ გაირბინა მის გონებაში. მოეჩვენა რომ უსიცოცხლო ნივთივით იდგა და ძლიერი ტკივილისგან ნახევარი სახე მოებრიცა. ორივე ხელები ყურებზე მიიდო და ბოლო ხმაზე იღრიალა. არავინ მისულა, პოლიციელები იდგნენ და ცრემლიანი თვალებით უცქერდნენ როგორ იცლებოდა მარიამი ტკივილისაგან. ეგონა ყვიროდა, მაგრამ ყელიდან მხოლოდ ხავილის ხმა ამოსდიოდა, ბოლოს ზურგით დაეცა იატაკზე მოწყვეტით და მისი შინაგანი სამყარო დაიბზარა, მაგრამ გაეღიმა, მან იმ წუთებში მის ძველ და ლამაზ მოგონებას გაუღიმა. საკლასო ოთახი, ხის მერხზე ორი ჩანთა და მთელი ბავშვობა ხელი-ხელ-ჩაკიდებულებმა გაიარეს და ეს ხელები არც დიდობაში გაუშვიათ ერთმანეთისთვის. ულამაზესი წლები გაიარეს ერთად, მაგრამ ახლა ნაგვად ქცეული სამყარო ქვა და ლოდად დააწვა ფაქიზ გულ მკერდზე. შეეცადა, შეეცადა ყველაფერი დაევიწყებინა და დიდი იყო სურვილი სიკვდილის სპეტაკ ბილიკს ვახოსთან ერთად გაჰყოლოდა აქაც ხელი-ხელ ჩაკიდებული, მაგრამ ეს ყველაფრი შორეულ წარსულში დარჩა და თავად კი საყვარელი ადამიანის დაკარგვით ტკივილმა უჯრედ-უჯრედ დაშლილი და განადგურებული დატოვა. ერთ-ერთმა მამაკაცმა გაბედა მისვლა მარიამთან და ფეხზე წამოაყენა, დიდი ინტერესით სწავლობდა მარიამის ურეაქციო სახეზე ნაკვთებს, მაგრამ მის უსიცოცხლო და გაყინულ თვალებში ვერაფერი დაინახა მისთვის საინტერესო.
-ქალბატონო მარიამ გონს უნდა მოხვიდე და უნდა დამეხმარო, რომ მკვლელი ერთად ვიპოვოთ.
-ვახო, ჩემი ვახო ვის უნდა მოეკლა ის ხომ სიმშვიდის განსახიერება იყო, მას ხომ ყველა უყვარდა, ყველას ეხმარებოდა.
-სწორედ მისი სიმშვიდე აღიზიანებდა ვიღაცას და ის ვიღაც უნდა ვიპოვოთ. თითქოს ახლა
გამოფხიზლდაო, მამაკაცს შეხედა და კითხა.
-მითხარით როცა ვიპოვეთ 4 სთ-ის გარდაცვლილი იყოო, სად იპოვეთ მისი ცხედარი.
-წყნეთის აგარკზე სახლთან ახლოს.
-საინტერესოა, იქ ჩემს გარეშე არასოდეს წასულა და როგორ მოხდა მისი ცხედარი იქ იმ გზაზე.
-დაეხმარეთ გამოძიებას, რომ ეს ბურუსუთ მოცული მკვლელობა გავხსნათ, გამოვიძიოთ და მკვლელი ვიპოვოთ.
-დაგეხმარებით, მე დავბრუნდები ბიზნესში, იქ მე არავინ მელოდება და შესაძლებელია მკვლელიც სწორედ იქედან არის თუმცა დანამდვილებით რამის თქმა ჯერ ძალიან ადრეა.
-ძალიან კარგია, ეს ჩემი სავიზიტო ბარათი და კონტაქტი უნდა გვქონდეს, სულ მცირე ეჭვიც რომ გაგიჩნდეთ არ შეჩერდეთ და დამირეკეთ.
-აუცილებლად ვიკონტაქტებთ და ყველა დეტალს ერთად განვიხილავთ, ყველაფერი უნდა ვიცოდე გამოძიების შესახებ, მაგრამ მე არ დაველოდები როდის გამოიძიებს პოლიცია საქმეს, მე კერძო დეტექტივი მჭირდება.
-ქალბატონო მარიამ ყველაფერს გავაკეთებ, რომ მკვლელი სათანადოდ დაისაჯოს, მაგრამ ის ჩვენ არ დაგვიძახებს აქ ვარ და დამიჭირეთო მის დაჭერას და საქმის ბოლომდე მიყვანას დრო ჭირდება, გთხოვთ მომეცით ეს დრო და მე გამოვიძევ ამ საქმეს.
-მპირდები რომ საქმეს ბოლომდე მიიყვან?
-გპირდებით, მხოლოდ მე არა თქვენი დახმარებით და ჩვენი ერთად თანამშრომლობით მივიყვანთ საქმეს ბოლომდე. მარიამმა და დეტექტივმა ხელი ერთმანეთს ჩამოართვეს თანხმობის ნიშნად, შემდეგ კი სამძიმარი მიიღო ყველასგან. გვერდით ედგა ლილია და მისი სევდით და ტკივილით სავსე თვალები მხოლოდ მამას უყურებდა და არ აინტერესებდა დასაფლავებაზე მისული უამრავი თვალის უცნაური მზერა, მარიამს კი ისე მოჰქონდა თავი თითქოს არ აინტერესებდა, ვინ იზიარებდა მის ტკივილს, მაგრამ ის ყველას ათვალიერებდა და თვალი ვახოს ერთ-ერთ მეგობარს გაუსწორა რომელიც ძალიან აანერვიულა მარიამის შეუვალმა გამოხედვამ. შუბლი ოფლის მსხვილი წვეთებით დაეცვარა და ხშირ-ხშირად იწმენდდა.
-შენი სისუსტე ესაა არ შეგიძლია დამალო შენი დანაშაული, შენ ხარ დამნაშავე და მე ამას
დავამტკიცებ. გულში გაიფიქრა მარიამმა და თვალი მოარიდა უკვე ფერდაკარგულ მირიანს.
-მარიამ ძლიერი უნდა იყო შენი შვილის გამო, ეს ტკივილი გაივლის.
-ასე გგონია, რომ ტკივილი გაივლის? არა მეგობარო ეს ტკივილი არასოდეს არ გამივლის.
-დილით მზე ამოდის და საღამოთი ჩადის, ვიცი რომ ეს არასოდეს შეიცვლება, რადგან ეს ბუნების სასწაულია. ჩვენი ცხოვრება კი ასეთია ვიბადებით-ვიზრდებით-ვითარდებით და შემდეგ მივდივართ, მივდივართ იქ საიდანაც არავინ არ ბრუნდება უკან რადგან ეს შეუძლებელია.
-ვახო არც არასოდეს დაბრუნდება, მისი გზა მხოლოდ წინ მიიწევს და უკან არ ბრუნდება, მაგრამ ის ვინც ვახო ამ გზაზე გაუშვა, ისიც ასე გაყვება მარადისობის გზას როგორც ვახო დაადგა დღეს ამ გზას. ხალხი ნელა-ნელა გაიკრიფა და მარიამის გვერდით რამოდენიმე დარჩა, თვალი მოავლო ყველას და ბოლოს მირიანს შეხედა.
-არიან ადამიანები, რომლებიც ცხოვრებას ვარდისფერი სათვალეებით ხედავს და დღევანდელი დღის დასასრულიც თავად ამტკიცებს რომ ყველაფერი აქ დასრულდა. დღევანდელი დღე წარსულის ისტორიაში შევიდა, მაგრამ ხშირად ადამიანები ისეთი დაუნახავები ვართ ვერ ვაფასებთ ერთმანეთს და სწორედ ესაა მათი დიდი შეცდომა.
-მარიამ.................................
-შეცდომაა ის რომ ადამიანი კარგავს თავის პიროვნებას და სათხოვარი მაქვს ყველასთან, ჩემთან ნურავინ ითამაშებთ, მე პირდაპირი ადამიანი ვარ როგორიც იყო ვახო და როგორც ის მეც სათქმელს პირდაპირ ვეტყვი ყველას, ამიტომ მინდა თქვენც ასეთი იყოთ ჩემს წინაშე პირდაპირი, მაგრამ არა მხოლოდ სიტყვით საქმითაც. ნუ გააკეთებთ ისეთ რამეს, რომ მთელი ცხოვრება სინაბულმა გაგტანჯოთ. დარწმუნებული ვარ უკვე ამის ჩამდენი ნანობს მის დანაშაულს, ჯერ არ ვიცი ვინ არის, მაგრამ ვიპოვით, ვფიცავ ვახოს მე ვიპოვი მის მკვლელს. ყველა დაიშალა, რამდენიმე დღე მარიამი სახლიდან არ გასულა, მაგრამ რომ არავინ ელოდა სწორედ მაშინ გამოჩნდა ვახოს კომპანიაში და ის პირადად ჩაუდგა სათავეში ვახოს საქმიანობას. მარიამი პროფესიით ეკონომისტი იყო და კომპანიის
ყველა მნიშვნელოვანი საბუთი კარგად შეისწავლა, გაიგო რომ კომპანიას ძალიან დიდი შემოსაბვალი ჰქონდა და არც კომპანიის საქმეები არ მიდიოდა ცუდად, მაგრამ უკეთესად იქნებოდა რომ ვირთხა არ შეპარულიყო კომპანიის ბიუჯეტში.ბევრი იფიქრა და გადაწყვეტილების მიღების შემდეგ დეტექტივს დაელაპარაკა, არ უნდოდა დრო დაეკარგა და მასთან შეთანხმებით შეუდგა გეგმის განხორციელებას. რამდენიმე დღეში მირიანი თავის კაბინეტში დაიბარა, მირიანი მოკრძალებით მივიდა მარიამთან და მარიამმა ის ჩვეულებრივი თავისი უჩვეულო ღიმილით მიიღო და ხელით მიუთითა სავარძელზე.
მირიანმა არ იცოდა რატომ დაიბარეს აქ და მარიამის სიჩუმე უფრო თრგუნავდა, მაგრამ მარიამმა თავი ასწია თვალებში ჩახედა და პირდაპირ უთხრა.
-არ დავიწყებ საუბარს შემოვლითი გზებით და მინდა გულახდილად ვისაუბროთ თუნდაც უსიამოვნო იყოს ეს საუბარი შენთვის.
-გისმენ.
-რამდენად გაყიდე მეგობარი ან რის სანაცვლოდ, რა შემოგთავაზეს ვახოს მოკვლაში.
-რა, რას, რას ამბობ მარიამ შენ თავად გესმის? თვალები შუბლზე დააჯდა მირიანს, მარიამი ახლოს მიიწია მირიანთან და მტკიცე ხმით უთხრა.
-მე მესმის რასაც ვამბობ, მაგრამ გხედავ და შენს თვალებში ვკითხულობ რომ არც კი გაქვს
გააზრებული რატომ და რის სანაცვლოდ გაიმეტე საუკეთესო მეგობარი.
-შენ გინდა მე დანაშაული ჩემს თავზე ავიღო და მკვლელობა დავიბრალო თუ რისი თქმა გინდა მარიამ ჯერაც ვერაფერს მივხვდი.
-ვინ შეგიკვეთა ვახოს მოკვლა. იმდენად გაბრაზდა მარიამი რომ აღარ მოერიდა მის წინ რომ ვახოს საუკეთესო მეგობარი იყო და ხმა ვერ გააკონტროლა, მირიანი კი ღონე წართმეული დავარდა და თქვა.
-იმ ღამით არ ვიცი ვინ დამირეკა, მითხრეს რომ ვახო უნდა წამეყვანა.
-შეუძლებელია რასაც ამბობ.
-მართლა არ ვიცი მარიამ რა მოხდა იმ ღამეს, მაგრამ ერთი შემთხვევა მახსენდება.
-რა შემთხვევა. მარიამი დაიძაბა და მირიანთან ახლოს მივიდა.
-ვახოს სიკვდილამდე ალბად ერთი თვით ადრე ზუსტად არ მახსოვს,სამსახურიდან გვიან გავედი და უცხო საერთოდ უცნობი მამაკაცმა შემაჩერა, როცა მანქანის კარი გამოვაღე და უცნაური რამ მითხრა.
-რა გითხრა მირიან უცნობმა.
-მითხრა რომ დავხმარებოდი ვახოს გაკოტრებაში...............................
-გაკოტრება გთხოვა და არა მისი მოკვლა, ვახომ უმაღლესი განათლება წითელი დიპლომით
დაასრულა რომ შენ და შენნაირ არაკაცებს მოეკლათ, მირიან ცუდი მეგობარი იყო ვახო?
-მარიამ ვახო საუკეთესო მეგობარი იყო ჩემი, დამასრულებინე ბოლომდე და მოისმინე მე რა უპასუხე უცნობს.
-გისმენ. მარიამი ნერვებს ვერ იმორჩილებდა და ხელები აუკანკალდა.
-გაოცებულმა შევხედე და უთხარი რომ მას ჩემთვის მთელი სამყარო რომ ეჩუქებინა მე ვახოს არ უღალატებდი და იცი რატომ? მე და ვახო ერთად მოვდივართ ღრმა ბავშობიდან, მე და ვახომ ავაშენეთ ეს კომპანია, მე და ვახომ წინ ძალიან ბევრ არასასიამონო მტერს დაუექით და ამასთან ერთად ის ყოველთვის მშვიდი და გაწონასწორებული იყო, ის ყველასგან განსხვავებული და გამორჩეული პიროვნება იყო. სწორედ ჩემი უარის მიღების შემდე ორ კვირაში მამაჩემს გულმა დაარტყა და გარდაიცვალა, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ის მოკლეს.
-ვინ გაიმეტა ვახო მოსაკლავად.
-მე არ მომიკლავს ვახო, იმ ღამით მითხრეს რომ მან ზედმეტი დალია და არ უნდოდა სახლში ასეთ მდგომარეობაში მისვლა, უნდოდა დაჩაზე წამეყვანა და მეც ღამის 4 ს-თზე ვახო დაჩაზე ავიყვანე წყნეთში, იქ ჩემი ხელით გავხადე და ჩავაწვინე საწოლში, მაგრამ თავს ვიდანაშაულებ არ უნდა დამეტოვა ვახო მარტო და მეც იქ უნდა დავრჩენილიყავი.
-როგორ ის ხომ სახლთან ახლოს იპოვეს მკვდარი.
-არ ვიცი, მართლა არ ვიცი იქ როგორ აღმოჩნდა ვახო მარიამ.
-მირიან გინდა გაიგო ყველაფერი იმ ღამით რა მოხდა, რომ თავიდან აიცილო ეს გაურკვევლობა?
-მარიამ რას მეუბნები, როგორ არ მინდა სიმართლე გაირკვეს.
-შემოთავაზება მაქვს შენთან.
-მითხარი რა ჩაიფიქრე, მე ყველაფრისთვის მზად ვარ ავიტანო თუნდაც შენგან ყვირილი, დამცირება მხოლოდ სიმართლე გაირკვეს.
-უკაცრავად, ქალბატონო მარიამ ეს ძალიან მნიშვნელოვანია.
-შემოდი, ეს რა ქაღალდებია.
-ექსპერტიზის პასუხი მივიღეთ და მინდოდა თავადაც გადაგევლოთ თვალი. დეტექტივმა მარიამს თეთრი კონვერტი წინ დაუდო და მარიამმა აკანკალებული ხელით აიღო კონვერტი და დეტექტივს შეხედა.
-არ გაგიხსნიათ?
-არა, პირდაპირ თქვენთან წამოვედი.
-გასაგებია. ნელა-ნელა ხსნიდა კონვერტს, თეთრი ფურცელს აკანკალებული თითებით შეეხო და თვალები მაგრად დახუჭა, ღრმად ჩაისუნთქა და ერთი ამოსუნთქვით წაიკითხა პასუხი, იქვე მდგარ მირიანს შეხედა რომელიც პასუხის მოლოდინში სულ-განაბული უცქერდა მარიამს, მარიამმა კი ქაღალდი დეტექტივს გაუწოდა თავად კი ღონემიხდილი დაჯდა სავარძელზე.
-დიახ, მე უკვე ასე ვვარაუდობდი.
-მირიანმა ვერ გაიგო რა ხდებოდა და მარიამისკენ მიბრუნდა.
-გამაგებინეთ რა ხდება მარიამ.
-მირიან დამშვიდდი, გაიცანი დეტექტივი მალხაზ ფერაძე და ჩვენ სამივემ უნდა ვიპოვოთ მკვლელი.
-ექსპერტის პასუხი?
-ექსპერტიზის დასკვაა, რომ ბატონი ვახო მოწამლეს, მაგრამ სად და როგორ ეს არ ვიცით.
-ეს როგორ უნდა გავიგოთ, ვახო იმ დღეს გვიან ღამემდე იყო ოფისში და როგორ აღმოჩნდა რომ ის მე ნასვამ მდგომარეობაში წავიყვანე დაჩაზე.
-შენ აქედან წაიყვანე ვახო წყნეთში და გამოდის ვახო აქ მოწამლეს და ის არ იყო ნასვამ მდგომარეობაში, ბატონი ვახო მოწამლეს. მისი მდივანი ვინც ახლა არის მაშინაც ის იყო?
-მადონა ბექაური და ისევ აქ მუშაობს, მახსოვს იმ დღეს ადრე წავიდა.
-დაუძახე შემოვიდეს. მირიანი გავიდა და მადონასთან ერთად დაბრუნდა კაბინეტში, მარიამი მიუბრუნდა მადონას და უთხრა.
-ქალბატონო მადონა რამდენი წელია რაც აქ მუშაობ.
-10 წელია, 10 წელია ვმუშაობ ბატონ ვახოსთან.
-როგორი უფროსი იყო ვახო ეს ძალიან მაინტერესებს.
-ბატონი ვახო არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო, მას ყველა ერთნაირად უყვარდა და ყველას ერთნაირად ეხმარებოდა.
-დაგხმარებია ფინანსურად როდესმე.
-კი, რამოდენიმეჯერ დამეხმარა და მე ყოველთვის მადლიერი ვარ მისი. მადონას ცრემლით აევსო თვალები, მარიამმა დეტექტივს შეხედა და დეტექტივმა გააგრძელა მისი დაკითხვა.
-კარგია რომ ასე კარგად იხსენებთ თქვენს უფროსს, თქვენ როგორც ვიცი მისი გარდაცვალების დღეს ადრე დატოვეთ სამუშაო საათები, რატომ ითხოვეთ განთავისუფლება.
-იმ დღეს ბატონ ვახოსთან შევედი და ვთხოვე შუადღის შემდეგ გავეშვი, რადგან წინა ღამით მეუღლე ცუდად გახდა და სასწრაფოდ საავადმყოფოში გადავიყვანეთ. მან ეს რომ გაიგო გამანთავისუფლა და როცა კაბინეტი დავტოვე წასვლამდე რამდენიმე წუთით ადრე ჩემთან მოვიდა და კონვერტი გამომიწოდა. ,,დაგჭირდებათ ქალბატონო მადონა'' მითხრა და წავიდა, იმდენად ამაღელვებელი იყო ჩემთვის მისი საქციელი ცრემლებმა სიტყვის თქმა არ დამაცადა და რომ მცოდნოდა მას ბოლოჯერ ვხედავდი არ წავიდოდი იმ დღეს. გულწრფელი იყო მადონა დეტექტივის წინაშე და მადონასი მარიამმაც ირწმუნა, რადგან იცოდა როცა ვინმეს უჭირდა ვახო სწორედ ასე ეხმარებოდა კონვერტით.
-დარწმუნებული ვარ რომ სიმართლეს ამბობთ, მაგრამ წასვლამდე რამე მნიშვნელოვანი ან უცნაური ხომ არაფერი შეგინიშნიათ.
-არა, არაფერი ისეთი რაზედაც ყურადღებას გავამახვილებდი.
-შეიძლება ვინმე მოვიდა ნაცნობი და მასთან შევიდა ან უცნობი, იქნებ გაიხსენოთ რამე ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. უთხრა მადონას მახომ და მადონაც ჩაფიქრდა, იქნებ იცოდა რამე მნიშვნელოვანი და ფიქრობდა ეთქვა თუ არა დეტექტივისთვის სიმართლე.
-ქალბატონო მადონა თქვენს მეხსიერებაზე ძალიან ბევრი რამ არის დამოკიდებული, სულ ახლახანს მივიღეთ ექსპერტიზის დასკვნა რომ ბატონი ვახო მოწამლეს. მადონამ გაოცებულმა შეხედა მახოს და მის თვალებში ცეცხლის ალი დაინახა დეტექტივმა, ამიტომ უფრო გაამძაფრა მისი რექცია და უთხრა.
-დიახ, დიახ რატომ გაგიკვირდათ, მოგეჩვენათ რომ ვერ შეძლებდნენ? ბატონი ვახო აქ მოწამლეს, ამ დაწესებულებაში.
-ეს, ეს შეუძლებელია.
-რატომ?
-ის არსად გადიოდა, ყავას და ჩაის ან კაკაოს მხოლოდ მე ვამზადებდი მისთვის და არც იმ დღეს გასულა სადმე, არც არავინ მოსულა სტუმარი ჩემს წასვლამდე.
-იქნებ არის ისეთი რამ რამაც უცნაურად დაგაფიქრათ არა მარტო იმ დღეს, სხვა წინა დღეებში, დაფიქრდით და გთხოვთ ჩვენთან ითანამშრომლოთ, მე დაგელოდ.........................
-ერთი უცნაური დღე გამახსენდა, თუმცა არ ვიცი რამდენად მნიშვნელოვანია.
-გვითხარი და ჩვენ გეტყვით დაიძვრება თუ არა გამოძიება ადგილიდან.
-ქალბატონო მარიამ ბატონ ვახოს უშაქრო ყავა უყვარდა, მაგრამ იყო დღეები გამონაკლისი ის კაკაოს მიირთმევდა რადგან მარტო რძე არ უყვარდა.
-კი ასე იყო მას კაკაო უყვარდა, ორშაბათს და შაბათს კაკაოს მიირთმევდა. მერე?
-ორშაბათ დილით როდესაც კაკაო გავამზადე და უნდა შემეტანა მისთვის, ჩემთან მოვიდა ერთი ქალბატონი თუ არ ვცდები მას ეკატერინე ჰქვია და სულ რამდენიმე თვის წინ დაიწყო აქ მუშაობა.
-ეკატერინე ინასარიძე არის ახალი თანამშრომელი. თქვა მირიანმა და მარიამს შეხედა.
-დიახ, დიახ ინასარიძე და მას ხელში ლურჯი საქაღალდე ეჭირა. ის ჩემთან მოვიდა
და მითხრა რომ ის საქაღალდე ჯერ ქსეროსზე უნდა წამეღო და შემდეგ ბატონ ვახოსთან უნდა შემეტანა, მე კი უთხარი რამდენიმე წუთში წავიღებდი თან გამიკვირდა მე ასეთი რამ არ მევალებოდა თუ ბატონი ვახო არ დამავალებდა სხვას არ ჰქონდა დავალების მოცემის უფლება. მაგრამ უცნაურად ის მომეჩვენა, რომ ჩემი უარით მან თითქმის მიყვირა, რომ საქაღალდე იმ წუთში ამეღო და წამეღო, რადგან ეს ქაღალდები ბატონ ვახოს სასწრაფოდ ჭირდებოდა და ეს დავალებაც მისგან იყო.
-თქვენ დაუჯერეთ.
-დაუჯერე, მან ისე ძალიან დამაჯერებლად მითხრა დამარწმუნა მის სიტყვებში.
-კაკაო არ შეიტანეთ კაბინეტში.
-არა, რომ დავბრუნდი ეკატერნე იქ არ დამხვდა კაკაო კი გაცივებული იყო და ახალი გავაკეთე, კარებთან ვიყავი მისული ეკატერინეს ხმა რომ გავიგონე.
-ცივი კაკაო მიგაქვს?
-არა, ის გადავღვარე და ახალი გავაკეთე.
-აქ უცნაურს ვერაფერს ვხედავ. თქვა მარიამმა.
-მას თვალები ჩაუწითლდა, თითქოს გაბრაზდა და როცა ზურგი მაქცია გაბრაზებულმა თქვა ,,ასეც ვიცოდი და ამიტომ წყალშიც გავურიე''. გავიგონე ეს სიტყვები და ვერ მივხვდი რატომ თქვა და მეორე დილით მე თავად შევხედე ჩემს გამზადებულ ყავაში რაღაც წვეთები გაურია, მაგრამ ის წავიდა და ყავა გადავღვარე რადგან უცნაურად მომეჩვენა ეს ყველაფერი ახალი გავაკეთე და ბატონ ვახოს შეუტანე. თქვენი სიტყვების შემდეგ სულ ვფიქრობ, იქნებ წყალი მოწამლა იმ დღესაც.
-ძალიან მნიშვნელოვანი რამ თქვით ქალბატონო მადონა და ძალიან დაგვეხმარეთ, თქვენ კი
ამბობდით არაფერი ვიციო.
-კარგია რომ გამოძიებას დავეხმარები, მაგრამ როგორ დავამტკიცოთ ეკატერინეს ღალატი. თქვა მადონამ და მახოს შეხედა.
-პირდაპირ ვერ დავადებთ ხელს, მაგრამ ჩვენ შევძლებთ დავამტკიცოთ რომ ვახოს მკვლელი აქ არის ამ კომპანიაში და ის მკვლელმა მოისყიდა.
-ბატონო, შემოსასვლელის სათვალთვალო კამერები რომ დგას ის კამერები არ დაგვეხმარება რამეში? მახომ ღიმილით შეხედა მადონას და თქვა.
-დაგვეხმარება, კამერები უნდა შევამოწმოთ.
-თითქმის ერთი თვე გავიდა, დეტექტივო ვიპოვით რამეს?
-ჩვენ ჩვენი ვცადოთ, წავიდეთ. მირიანი და მახო სათვალთვალო კამერების შესამოწმებლად წავიდა.
-ხვიჩა....
-გისმენთ უფროსო რით შემიძლია თქვენი დახმარება.
-ბატონი ვახოს მკვლელობის დღეს ვინ იყო მორიგე და უნდა ვნახოთ ვინ მოვიდა იმ დღეს ოფისში. უთხრა დაცვის თანამშრომელს მირიანმა და სამივემ ერთად გადაათვალიერა ვიდეო.
-უფროსო იმ დღის ვიდეო წაშლილია.
-როგორ თუ წაშლილია, გამოდის ვიდეო ვიღაცამ განგებ წაშალა. ხვიჩამ სხვა ვიდეოებს გადახედა და მოულოდნელად თქვა.
-რაღაც ვიპოვე, ვფიქრობ დაგაინტერესებთ. მახომ და მირიანმა ვიდეო ნახეს და კარგად ჩანდა ეკატერინე როგორ წამლავდა ვახოსთვის გამზადებულ ყავას.
-გადამიტანე ეს ვიდეო ჩემს ფლეშკაზე. ხვიჩამ ყველაფერი ისე გააკეთა როგორც მახომ უთხრა და ვიდეო ნივთმტკიცებად საქმეს დაურთო. მახო და მირიანი ისევ დაბრუნდნენ მარიამის კაბინეტში, მარიამი ჩაფიქრებული იჯდა და მოულოდნელად ჩაწითლებული თვალებით შეხედა მახოს.
-ჩვენ ვიპოვეთ ნივთმტკიცება,.....................
-მაგრამ ჯერ ვერაფერს ვიტყვით, რადგან უნდა გავიგოთ ვინ დგას ეკატერინეს უკან, ვინ არის მისი უფროსი და ვის უნდოდა ვახოს სიკვდილი.
-გამოდის ჩვენ ეკატერინეს დაკავებით დავაფრთხობთ მას ვინც დაუკვეთა ვახოს მოკვლა.მოდით ასე მოვიქცეთ, ვითამაშოთ.
-ვითამაშოთ? გაკვირვებულმა შეხედა მირიანმა მახოს.
-ვითამაშოთ სხვების თვალში, რომ გამოძიება ჩიხში შევიდა და წინ ვერ მიიწევს, ეკატერინეს კი თვალს ვადევნებთ სად წავა, ვის შეხვდება და ასე შემდეგ.
-მარიამ შესაძლებელია მან............................
-მან მეც მომწვდეს და მეც დამიშავოს, ფრთხილად ვიქნები.
-ბატონო მირიან თქვენ ყველას და ყველაფერს უნდა ადევნოთ თვალი, თქვენ და მარიამი ხშირად იკამათებთ და ყველამ უნდა დაინახოს რომ თქვენს შორის მხოლოდ ზიზღია და ერთმანეთის ატანა არ გაქვთ და ამავე დროს თქვენ შეეცდებით დაუახლოვდეთ ეკატერინეს.
-მასთან დაახლოება რამე სარგებელს მოგვიტანს?
-ვინ იცის, როცა ასეთ დიდ ზიზღს დაინახავს თქვენ ორს შორის, შესაძლებელია თქვენთან ერთად გეგმაც კი შეიმუშაოს მარიამის თავიდან მოსაშორებლად.
-ასე მივხვდებით ის მარტო მოქმედებს თუ ვინმე დგას მის უკან.
-ეს ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ ჩვენს თამაშს რომ მიხვდნენ?
-თუ თავად არ შეიმჩნევ ვერავინ ვერ მიხვდება, ქალბატონო მარიამ ვიცი რომ თქვენ ყველაზე მეტად გიჭირთ და თქვენთვის ძნელია თამაში, მაგრამ გეგმას უნდა მივყვეთ და საბოლოო წერტილამდეც მივალთ.
-ჩემზე ნუ ფიქრობთ მშვიდად ვარ, ძალიან მშვიდად ვარ. რამდენიმე დღის წინ დილით ღიმილით დამემშვიდობა, მაგრამ ახლა იმდენად შორს არის და იმდენად მიუწვდომელია მხოლოდ ფიქრებში შემიძლია ვიყო მასთან. მე მშვიდად ვარ, მაგრამ უნდა ვიპოვოთ მკვლელი ამისათვის ყველა წუთს, ყველა წამს და ყველა იმ დროს მოვითმენ რამდენი დროც დასჭირდება მკვლელის პოვნას.
-დრო ყველაზე მეტად აფასებს ადამიანს, მაგრამ ადამიანმა არ იცის დროის ფასი, მაგრამ წარსულში ჩადენილ შეცდომებს ოდესღაც მკვლელიც ნანობს და ის აუცილებლად დაუშვებს შეცდომას, ჩვენ კი სწორედ ამ შეცდომის დაშვებას უნდა დაველოდოთ. ჩვენ ახლა ლაბირინთში ვართ და აუცილებლად უნდა ვიპოვოთ გზა თუ როგორ გამოვიდეთ ლაბირინთიდან.
-ყველაფერი გეგმის მიხედვით უნდა წავიდეს, მაგრამ სამწუხაროდ მე უნდა დაგტოვოთ და სახლში წავიდე შვილი მელოდება. თქვა მარიამმა და ჩანთ აიღო, კაბინეტიდან გასულმა კი ძალიან უხეშად დაელაპარაკა მირიანს, მახოს კი ეკატერინეს დასანახად რომელიც თითქოს შეშინებული უყურებდა მარიამს თითქმის ბრძანების კილოთი უთხრა.
-თითქმის ერთი თვე გავიდა და გამოძიება ადგილიდან არ დაძრულა, იპოვეთ ჩემი ქმრის მკვლელი ეს თქვენი ვალდებულებაა. მარიამმა ოფისი დატოვა, მირიანი კი დეტექტივს მიუბრუნდა და უთხრა.
-ძალიან ნერვიულობს, უნდა გაუგოთ მან საყვარელი ადამიანი დაკარგა.
-ქალბატონი მარიამის მეც ძალიან კარგად მესმის, მაგრამ ჩვენ კიდევ შევხვდებით და ვისაუბრებთ ბატონო მირიან. მახომ ხელი ძლიერად ჩამოართვა მირიანს და მანაც დატოვა ოფისი, მირიანი კი გაბრაზებული შევიდა თავის კაბინეტში და მის სიბრაზეზე ეკატრინეს ჩაეცინა. მარიამი დიდი სისწრაფით მიდიოდა, თვალებში ცრემლი ჰქონდა და თავისთვის ბუტბუტებდა.
-მე უნდა ვიცოცხლო, უნდა ვიცოცხლო რომ ვახოს მკვლელი თავად ვიპოვო. ნელა-ნელა სიჩქარეს უკლო და მანქანა გზიდან გადააყენა, ღრმად სუნთქავდა წყალი მოსვა და თავს სძლია, დამშვიდდა და სუნთქვაც დაუწყნარდა. თვალები დახუჭული ჰქონდა სახეზე სუსტი ნიავის შეხება და მხარზე ხელის შეხება რომ იგრძნო, შეშინებულმა გაახილა თვალი და მის გვერდით ვახო დაინახა ის ისევ იმ ღიმილით უღიმოდა მარიამს ყოველ დილით რომ უღიმოდა.
-ვა, ვა, ვახო?
-მარიამ უნდა დამშვიდდე, ყველაფერს მისი დრო აქვს და შენ მხოლოდ ლილიას უნდა შეხედო, მას სჭირდები.
-მაგრამ..................................
-არავითარი მაგრამ, ადრე თუ გვიან სიმართლე გაირკვევა შენ კი სიფრთხილე გჭირდება. მარიამი გაჩუმდა და ცრემლიანი თვალებით შეხედა ვახოს.
-არ წახვიდე დარჩი ჩემთან.
-მე ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები საყვარელო.
-ძნელია უშენობა, მიჭირს უშენოდ ცხოვრება.
-ვიცი როგორ გიჭირს, როგორ იტანჯები, მიეჩვევი უჩემობას და უჩემოდ ცხოვრებასაც.
-არ წახვიდე გთხოვ.
-აღარ მაქვს უფლება გავჩერდე, მხოლოდ გთხოვ მშვიდად იყო მარიამ.
-როგორც შენ იყავი ყოველთვის მშვიდად გინდა ასეთი მშვიდი ვიყო?
-თუ გინდა სიმართლე გაიგო, მშვიდი უნდა იყო მარიამ.
-ვიქნები მშვიდი. ხელი წაიღო უნდოდა ვახოს შეხებოდა და სახეზე მოფერებოდა, მაგრამ ვახომ გაუღიმა და გაქრა. მარიამმა სახეზე მოისვა ხელები და ცას ახედა, ცაში სივრცეს გაუღიმა და წავიდა თან ბუტბუტებდა.
-ყველაფერს გავაკეთებ ჩემი ლილიას ბედნიერებისთვის, მას შენს სახელზე ავღზრდი ისეთს როგორიც შენ გინდოდა ის ყოფილიყო ძლიერი და წარმატებული. მარიამი დამშვიდდა, მაგრამ ლილიას მახვილ თვალს არ დარჩენია შეუმჩნებელი მისი ნერვილობისაგან არეული სახე და აკანკალებული ხმა, მარიამი კი ცდილობდა შეუმჩნეველი ყოფილიყო მისი მღელვარება, მაგრამ ის ერთიანად ცახცახებდა.
-დედა სულ ცახცახებ, კარგად ხარ?
-კარგად ვარ, მხოლოდ თავი მტკივა.
-მართლა კარგად ხარ და მხოლოდ თავი გტკივა?
-გადავიღალე, რთული დღეები გვქონდა ცოტას დავისვენებ და გამივლის ტკივილი.
-დედა გგონია ისეთი პატარა გოგონა ვარ რომ ვერაფერს ვერ ვხვდები, მაგრამ დაგავიწყდა და მინდა შეგახსენო სულ რამდენიმე თვეში მე 18 წლის გავხდები.
-ყველაფერი კარგად იქნება და დედას გული რომ 18 წლის ხდება მართლა იფიქრე რომ მე ეს თარიღი დამავიწყდა?
-მიხარია რომ კარგად ხარ, მაგრამ როდის აღმიქვამ რომ გავიზარდე და ყველაფერი მესმის, შემიძლია მოგისმინო, როდის გამიზიარებ შენს ტკივილს. დედა, მითხარი ასე ძალიან რაზე ნერვიულობ და რა გაწუხებს.
-ჯერ არა, ჯერ დრო მინდა რადგან მე თავად მკვლელის ძიებაში ვარ.
-მკვლელის?
-დამშვიდდი, გითხარი ყველაფერს გეტყვი როცა დრო მოვა, მაგრამ არა ახლა, როცა ყველაფერს გავარკვევ მაშინ გაიგებ შენც.
-კარგი, დაგელოდები. მარიამი თავის ოთახში შევიდა, ჯერ შხაპი მიიღო გრილმა წყალმა დაღლილობა მოუხსნა, მაგრამ უნდოდა მარტო ყოფილიყო და თავის ოთახში ჩაიკეტა. რამდენიმე საათი იძინა კიდეც, გამოიღვიძა და დეტექტივი მახოს ზარები ნახა, მას გადაურეკა.
-გისმენ, მაპატიე ახლა ვნახე თქვენგან შემოსული ზარები.
-მარიამ, ეკატერინე სახვაძე თავისივე ბინის წინ იპოვეს გარდაცვლილი.
-რას ამბობ, მიხვდნენ რომ ყველაფერს დაფქვავდა და თავიდან მოიშორეს.
-სწორედ მეც მასე ვიფიქრე, მაგრამ იმედი არ უნდა დავკარგოთ.
-კარგი, რამოდენიმე დღე კომპანიაში არ ვიქნები თუ რამე გაიგოთ სახლში ვიქნები.
-გასაგებია, დროებით. საღამო იყო მარიამი რომ ადგა ლილია თავის ოთახში იყო და მეცადინეობდა, ვერც კი გაიგო დედა როგორ მიუახლოვდა, მარიამმა ღიმილით შეხედა ლილიას და ორივე ხელები მხრებზე დაადო მათ წინ დიდი სარკე იყო და სარკეში უყურებდა ლილიას როგორი ბედნიერი ღიმილი ჰქონდა, როცა დედის ხელები შეეხო და თავადაც ბედნიერად იგრძნო თავი, ლილიამ ქვემოდან ახედა დედას და უთხრა.
-დედა ისევ გტკივა თავი?
-არა, მეძინა და ტკივილმაც გამიარა ალბად დასვენება მომიხდა. ლილიას კისერში თმები გადაუწია და თავად ჩარგო თავი მის ყელში, მისი სურნელი შეისუნთქა და ცრემლიანი ხმით უთხრა.
-ვახო იყო ჩემი მყარი საყრდენი, ახლა კი შენ ჩემი საყრდენიც ხარ და ჩემი იმედიც ლილია.
-ყველაფერი კარგად იქნება დედა, მხოლოდ გთხოვ სულიერად არ გატყდე ეს ჩვენი სამყაროა და ორივე გავაგრძელებთ ცხოვრებას ჩვენს სამყაროში ისე როგორც მამიკოს დროს, თითქოს ისიც ჩვენთან არის.
-ვცდილობ.....................
-ვიცი რომ ცდილობ, ვიცი რომ არ გინდა დავინახო როგორ ნერვიულობ, როგორ გიჭირს და ისიც ვიცი თუ როგორი ძნელია მამას გარეშე ყოფნა, მაგრამ გთხოვ თავს არ მისცე დაცემის და წაქცევის უფლება. წარმოიდგინე რომ ძალიან მაღალი სახლის სახურავზე ხარ და თუ იქედან გადავარდები ვერ გადარჩები, ამიტომ არ უნდა გადავარდე, იქ უფრსკულია და მე აქ მჭირდები. მე შენს გარდა არავინ მყავს და ჩვენ ორივემ ახალ ცხოვრებას უნდა შევეჭიდოთ, მაგრამ ახალი ცხოვრება მე და შენ უნდა დავიწყოთ მამიკოს გარეშე.
-შენთან ერთად ვისწავლი ვახოს გარეშე ცხოვრებას, შენთან ერთად მივეჩვევი ჩემს ახალ ყოფას. ვიცი რომ ძალიან ბევრი რთული დღეები გველოდება წინ და ბევრ წინააღმდეგობას უნდა გაუძლოთ რადგან სამყარო რომელიც ჩვენს წინ გაიხსნა შიშის მომგვრელია, ბინძურია. სივრცე ჩვენს წინ ისეთი დიდია თვალის გასწორებაა საჭირო და იმ სივრცეში გახსნილი გზა თავაწეულმა უნდა გაიარო რომ ამ სამყაროში მყოფი ხალხის დანახვა კარგად შეძლო და შეიცნო ისინი. დრო მოვა და მომზადებული წარსდგები ამ სამყაროში მყოფების წინ და ჩვენ ძლიერები უნდა ვიყოთ.
-ჩვენ შევძლებთ და ვიქნებით ძლიერები, მამიკოსაც ასეთები უნდოდა ვყოფილიყავით.
-მაბედნიერებს შენი არსებობა შვილო.
-მე კი ბედნიერი ვარ შენ რომ ხარ ჩემი დედიკო. ორივე ერთმანეთს მოეხვია და ერთმანეთის მოფერებით გული იჯერა დედა-შვილმა, ლილიამ კი მეცადინეობა დაასრულა და მარიამს უთხრა.
-ცოტას გავივლი, გადავიღალე და მინდა ცოტა განვიტვირთო.

-როგორც იქნა გონზე მოდი, გელოდებოდით.
-თქვენ?
-მე ექიმი ვარ ვინც წუხელ ოპერაცია გაგიკეთა.
-ექიმი?
-დიახ, ექიმი შორენა და კითხვა რომელიც გაწუხებს თავად ხვდები ამ კითხვის პასუხს, მაგრამ გეტყვი რომ ჩვენთან ხარ და ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა. დამშვიდდი და დაისვენე მე ისევ მოგაკითხავ. თვალებზე რაღაც მძიმე ეკიდა და არ უნდოდა დაეხუჭა, მაგრამ მაინც დახუჭა და ისევ ჩაეძინა.
-ჩაეძინა ისევ, არ ახსოვს როგორ დაშავდა.
-არ ვიცი, ჯერ ისევ ძილ-ბურანშია და დამამშვიდებლების ზემოქმედების ქვეშ არის.
-ცრემლები, ის ტირის ექიმო.
-ვინ იცის რა გადაიტანა და რა განსაცდელი შეხვდა.
-იქნებ უღალატეს?
-ეს ჯერ არ ვიცით, გამოიღვიძებს და ალბად გვეტყვის. გულაღმა იწვა და საწოლთან სუნთქვის აპარატის წრიპინის ხმა ისმოდა და ექთანი გოგონას სუნთქვას აკვირდებოდა, სინანულით გადაუსვა ბალიშზე გაშლილად დაყრილ თმებს ხელი და ჩაილაპარაკა.
-ასეთი ლამაზი არსება ვინ გაგანაწყენა, ყველაფერი კარგად იქნება ლამაზო. თითქოს გაიგონა ექთანის სიტყვები, მაგრამ პასუხის დაბრუნება ვერ შეძლო და ცრემლი მოერია, გაახსენდა აჩქარებული ნაბიჯებით მიუყვებოდა ნაადრევად ჩამოცვენილ ფოთლებით გადაფარულ საცალფეხო ბილიკს, ყურსასმენები ჰქონდა გაკეთებული და მუსიკის ჰანგებში გახვეული თავს ბედნიერად გრძნობდა. მუსიკა დასრულდა, თავადაც სიარული ნელი ტემპით შეცვალა და უეცრად მას ხმაური მოესმა, გზის მეორე მხარეს რამდენიმე ახალგაზრდა მამაკაცი იდგა და ერთ-ერთი მათგანი გულიანად იცინოდა,
მოულოდნელად მეგობრებმა სიცილი შეწყვიტეს და ერთმანეთს დაეჭიდნენ. იდგა და თავადაც აბედნიერებდა მეგობრების მხიარული შეძახილები, მასში ემოციებმა გაიღვიძა და უნდოდა გულიანად გაეცინა, მაგრამ შერცხვა და ისევ თავისი მუსიკის ჰანგებში ჩაიძირა. გზა გააგრძელა და არ ახსოვდა რამდენი საათი იარა მწვანე წიაღში და როცა სრულიად განიტვირთა გადაწყვიტა სახლში დაბრუნებულიყო ისევ თავისი მუსიკის თანხლებით გაიარა ფოთლიანი ბილიკი. კიბეები მშვიდად აიარა, მაგრამ კარი ოდნავ ღია დახვდა, გაოცებულმა ფრთხილად და ნელა შევიდა და კამათის ხმა მოესმა.
-მე ეს ბიზნესი ვახოსთან შეთანხმებით გავაკეთე, ვახოს დახმარებით ძალიან ბევრი ფული ჩავდე და ეს შენც კარგად იცი, მაგრამ აღიარება გიჭირს და რატომ?
-ფული შენია ვაღიარებ და ეს არც არასოდეს დამიფარავს, მაგრამ საქმეს მხოლოდ მე უძღობოდი.
-ჩვენ რომ არა შენ არ იქნებოდი დღეს ასეთი ცნობილი, შენ ეს იცოდი და ამიტომ დათანხმდი თანამშრომლობას.
-შენი შვილი მე ვაქციე ვარსკვლავად.
-ჩემი შვილის გამო შევქმენი სწორედ ეს სამოდელო სკოლა და რისი თქმა გინდა, ლილიამ ამ ყველაფერს მხოლოდ იმიტომ მიაღწია რომ ბიზნესი ჩვენია? ლილია დღე და ღამ მეცადინეობს და ამ სკოლაშიდაც წარმატებულია.
-წარმატებულია, მაგრამ უფრო მეტად ეს ჩემი დამსახურებაა.
-მადლობა, ამდენი წლის შემდეგ მადლობაც ასეთი უნდა გადამიხადო. ლილიამ ისიც არ იცის ბრიყვო, რომ სკოლა მისი მშობლების არის, შენ ამასაც ვერ ხვდები.
-შენ ვერ ხვდები ვერაფერს, თქვენთან თამშრომლობას იმიტომ დავთანხმდი რომ შენთან
თავისუფლად მოსვლა შემძლებოდა, მარიამ ნუთუ ასეთი ბრმა ხარ?
-რა თქვი? ვახო აღარ არის და აქ იმიტომ მოდი რომ გული გამიხსნა რა გგონია, გგონია
დაგთანხმდები?
-მარიამ........................
-ახლავეს გაეთრიე ჩემი სახლიდან.................................... იდგა ერთ ადგილზე და მხოლოდ მისი გული ხმაურობდა ეს იმიტომ რომ არ გაჩერდა, სხეული კი ერთიანად თრთოდა. როგორ უყვარდა მასწავლებელი ოთარი ეგონა რომ მასაც უყვარდა თურმე როგორი ყალბი ყოფილა მასში ყველაფერი. უკან-უკან დაიხია და კარი ხმაურით გაიხურა, კიბეები ჩაირბინა და მარიამის განწირული ხმაც თან გაიყოლა.
-ლილია, ლილია შვილო. ლილია კი მირბოდა, მირბოდა და არ იცოდა სად თვალებში კი ცრემლი ჰქონდა. სპორტული შავი შარვალი ეცვა და ასევე შავი ზედა. მირბოდა და არავის უყურებდა, მოულოდნელად მანქანის დამუხრუჭების ხმა გაიგონა და თვალებშიც დაუბნელდა. მძღოლი გაითიშა, შეშინებულმა გააღო მანქანის კარი და მანქანის ქვეშ მწოლიარე გოგონას ზემოდან დახედა, შემდეგ ქუჩას მოავლო თვალი და რომ დარწმუნდა არავინ უყურებდა გოგონა გზიდან გადაიყვანა და გზის კიდეზე დააწვინა, თავად კი გაიქცა და სასიკვდილოდ განწირული გოგონა გზაზე მიატოვა. რამდენიმე წუთი უგრძნობლად იყო, შემდეგ ვიღაცის ბუტბუტი ჩაესმა ყურში.
-შენ იცოცხლებ, აუცილებლად გადარჩები. ვიღაცამ გოგონა ხელში აიყვანა და საავადმყოფოში წაიყვანა. ლილია სიცარიელეში იწვა, მასთან ახლოს ზურგით იდგა მამაკაცი და ნელა ნელა შებრუნდა მისკენ მაგრამ მის სახეს ვერ ხედავდა თვალებში სინათლე ანათებდა, ის დაიხარა და ყურთან უჩურჩულა.
-არ დარჩე ამ სიცარიელეში, მე იქ გელოდები.
-ვინ ხარ, სახელი მი.......
-მამაკაცი წავიდა ნელა ნელა და ბოლოს გაუჩინარდა, მაგრამ შეამჩნია რომ ყელზე ტატუ ჰქონდა. დადარდიანდა, თვალებში სევდა გაუჩნდა, მაგრამ როცა ჭაღარა შერეული მამაკაცი მიუახლოვდა მას გაუღიმა და სიყვარულით სავსე თვალებით შეხედა.
-მამა, მამა მე შენთან მოვედი. მამაკაცმა გაოცებულმა შეხედა და უთხრა.
-ლილია შვილო, შენი აქ მოსვლა ჯერ ძალიან ადრეა.
-არ მინდა დავბრუნდე იქ ქაოსია. გაყინული მზერით შეხედა მამას.
-ყველა მიიღებს თავის კუთვნილ სასჯელს, ახლა კი წადი და ძლიერი იყავი, გახსოვდეს მე შენს გვერდით ვარ. ნელა-ნელა გონს მოვიდა, ცარიელი და ცივი ოთახი თეთრმა პალატამ შეცვალა, გარეთ კი ლოდინისგან დაღლილი სიგარეტს სიგარეტზე ეწევა მამაკაცი და ნერვებისგან თავს ვერ აკონტროლებდა.
-შორენა როგორ არის გოგონა, ხომ გადარჩება.
-დამშვიდდი, რა დაგემართა.
-შევხედე როგორ დაარტყა იმ ნაბიჭ...ა, ერთიანად ვკანკალებ
-გონს მოვიდა და ისევ ჩაიძინა, წამოდი დამამშვიდებელს მოგცემ და ნერვებს დაამშვიდებ.
-მითხარი თუ საჭიროა საუკეთესო პროფესორს მოვიწვევ.
-რა გჭირს, რა დღეში ხარ დამშვიდდი დამამშვიდებლები აქვს გაკეთებული და მალე გამოიღვიძებს. პოლიცია მოდის და დაელაპარაკე მათ რაც იცი. მამაკაცი დაბნეული იყო, მას ორი პოლიციელი მიუახლოვდა და ყველაფერი აუხსნა რა როგორ მოხდა.
-მანქანის ფერი, მარკა გახსოვს?
-შავი ფერის X6. ცოტა ხნით ჩაფიქრდა და ნომერიც გაიხსენა, რამდენიმე წუთი ესაუბრა პოლიციელებს და შემდეგ ისევ უცნობი გოგონასთან შევიდა, კარი ფრთხილად შეაღო და დაინახა ულამაზესი გოგონა უგონოდ იწვა, გოგონას სილამაზემ ისე დააბნია საწოლს უნებურად მიუახლოვდა სახეზე თმები გადაუწია და ჩურჩულით თქვა.
-მადლობა უფალს რომ სერიოზული არაფერია.
-თქვენ? თქვენ გადა............. წამლების ზემოქმედების ქვეშ მყოფს არ შეეძლო საუბარი უღონოდ იწვა და თვალები ისევ მიელულა, მაგრამ წამიერად გახელილმა თვალებმა მამაკაცის გონებაზე იმოქმედა და მასში მხეცმა გაიღვიძა.
-გპირდები ვიპოვი მას ვინც ასე მოგექცა და ქუჩაში მიგატოვა. უეცრად მის ჯიბეში ტელეფონი ამღერდა და უცებ გაუთიშა ხმა რომ გოგონას არ გაღვიძებოდა, ტელეფონს კი გაბრაზებულმა უპასუხა.
-გისმენ მამა.
-სახლში დაბრუნდი, უნდა დავილაპარაკოთ.
-მე ჩემი სათქმელი უკვე ვთქვი და მაგ თემას აღარ განვიხილავ.
-სახლში მოდი შვილო, სერიოზულ თემაზე უნდა დაგელაპარაკო.
-მამა თუ საუბარი შენს ბიზნეს ეხება, მე შენს საქმეში არ ვერევი.
-არა, სულ სხვა თემაა, გიორგი გპირდები ბიზნესზე სიტყვასაც არ გეტყვი.
-რადგან ასეა მოვდივარ. გიორგიმ ჩაძინებულ ლილიას შეხედა და წავიდა. მიდიოდა და ისევ ლილიაზე ფიქრობდა, თვალწინ ედგა მისი სახე, მისი თვალები და ის მომენტი როცა ძირს უგონოდ მწოლიარე იპოვა.....
-ვინ ხარ, რატომ მინდა შენს გვერდით ვიყო შენთან ახლოს. რატოომ მგონია რომ გული შენ გელოდება, მაგრამ მეშინია და რატომ უნდა მეშინოდეს ერთი სიფრიფანა გოგონასი. არ ვიცი და ახსნაც ვერ მიპოვნია, მხოლოდ ვიცი რომ ყველა აღმართს დაღმართი მოყვება მე კი მწვერვალიდან არ მინდა დავეშვე, რადგან უკმარისობის შეგრძნება მაქვს და ბოლომდე ვერ გადმოვცემ იმას რასაც გული განიცდის თუნდაც ამ ერთი ნახვით და არასოდეს არავის მიმართ არ გამჩენია ასე ძლიერ მისი მეორედ ნახვის სურვილი. არ ვიცი ვინ ხარ, მაგრამ ვიცი რომ ჩემი ცხოვრების ყველა მნიშვნელოვანი საკითხის გადადება შემიძლია და დიდი სურვილი მაქვს შენთან ერთად გავატარო ჩემი ცხოვრების ყველა წამი. ბრაზიანად გააღო მანქანის კარი და სახლისკენ წავიდა, მაგრამ სიბრაზე ღიმილმა შეცვალა როცა მშობლების საუბარი მოისმინდა და თქვა.
-როგორ არ მინდა გაწყენინო დედა, მაგრამ უსიამოვნო და დაძაბული საუბარი გარდაუვალია.
-გიორგი ჭკვიანია და განათლებული, მასზე ძალიან ბევრი გოგონა ოცნებობს შორიდან, მაგრამ მე მინდა ის მირანდაზე დაქორწინდეს მათ ბავშვობიდან უყვართ ერთმანეთი, შენც მშვიდად იქნები და სანერვიულო არაფერი გვექნება როცა ორივე ერთად ჩაუდგება კომპანიას სათავეში, ორივე უფრო ძლიერები იქნებიან ერთმანეთის მხარში დგომით.
-ისევ ის თემა, ისევ თქვენი ბიზნესი და თქვენი შერჩეული სარძლო მე რა მინდა რას ვგრძნობ და ჩემს გულს ვინ უნდა ეს თქვენთვის არაფერს ნიშნავს.
-შვილო მომისმინე.
-გისმენ მამა, მაგრამ როგორც ყოველთვის ისევ გარშემო შემომივლი მოდი პირდაპირ მითხარი შენი სათქმელი, გისმენ რა გაწუხებს და რა არ გასვენებს.
-პირდაპირ ვისაუბროთ? მაშინ გეტყვი პირდაპირ, რომ მირანდაზე უნდა დაქორწინდე.
-რატომ მამა, ორივე რატომ ჩაიციკლეთ მირანდაზე თქვენ მხოლოდ მას ამჩნევთ და მის გრძნობებს ცემთ პატივს, მე ვინ ვარ თქვენი შვილი თუ ნაშვილები ვარ რომ არაფლად გიღირთ არც ჩემი გრნობები და არც ჩემი სიტყვა. რატომ არ მეკითხებით მე რას ვფიქრობ ან ვის გვერდით მინდა ვიცხოვრო.
-რა თქვი, ამას სერიოზულად არ ამბობ შვილო და დედას გულს არ ატკენ ამ სიტყვებით.
-ვგავარ ისეთ ადამიანს რომ არ ვიცი რას ვამბობ და არ ვიცი რა მინდა ან ვინ მინდა იყოს ჩემს გვერდით? გაიგეთ არ შემიძლია ამ ქალთან ერთად ვიცხოვრო ნუთუ ასე რთულია ჩემი გაგება რასაც მე გთხოვთ?
-შვილო თქვენ ორი ბავშვობიდან ერთად იზრდებით, ერთმანეთის გესმით, ერთმანეთს კარგად იცნობთ, გიყვართ ერთმანეთი და რატომ უნდა გავწელოთ დრო, ვფიქრობ უკვე დროა დაქორწინდეთ.
-სწორედ რომ საქმეც ამაშია რომ ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ და ამიტომ ვერ ვიფიქრებ მასზე როგორც ქალზე. შენ რა გგონია ჩვენ ორს ისე ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი, რომ ერთმანეთის გარეშე ყოფნაც არ შეგვიძლია? მამა ქალი რომელიც მამაკაცს თავის თავს შესთავაზებს, როგორ ფიქრობ მე იმ ქალს როგორც ქალს ისე შევხედავ? არ მიყვარს ეს ქალი და დარწმუნებული ვარ არც მას უყვარვარ ეს თქვენი აკვიატებული აზრია უფრო მეტად დედაჩემის და დედამისის.
-თუ ნერვიულობ ვიცი რომ ქორწინება რთულია და დიდი საპასუხისმგებლო, შენ მართალი ხარ, მაგრამ ჩვენ ხომ შენს გვერდით ვართ.
-დედა, დედიკო მომისმინე, არ მინდა ისეთი შეცდომა დავუშვა როგორც შენ დაუშვი როცა მამაზე დაგაქორწინეს და კომპანიისა და სახელის გამო დაქორწინდით.
-როგორ მიბედავ ასეთ საუბარს.
-სიმართლეს როცა ასე პირდაპირ გეუბნებიან არასოდეს არ მოგწონს, გაურბიხარ საუბარს, მე კი შენს შეცდომას არ გავიმეორებ.
-შეცდომა დაუშვებელია, თქვენ ძალიან კარგი წყვილი იქნებით შვილო.
-შენ როგორ მიმტკიცებ რომ ჩვენ დიდებული წყვილი ვართ.
-ვიცი შვილო, ჩვენი ოჯახების მეგობრობა ნახევარ საუკუნეს ითვლის.
-საქმეც ამაშია, ოჯახები ერთად მოვდივართ წლებია და ვმეგობრობთ, როგორც თქვენი მშობლები ორივესი და თქვენი დაქორწინებით მეგობრობა ნათესაობაში გადავიდა, სავალდებულოა მეც იგივე გავაკეთო>? თქვენ დაგაქორწინეს და ეს ქორწინება იძულებითი ქორწინებაა, მე კი იძულებით და თქვენი ნება სურვილით არ დავქორწინდები, არააააა.
-გიორგი შვილო.....................................
-ქალი ვინც ჩემს გვერდით იქნება უნდა მიყვარდეს, ის დღეც და ღამეც ჩემს ფიქრებში და ჩემს გულში უნდა იყოს, ქალი ვის გამოც ყველაფერზე წავალ, ქალი ვის გამოც შეიძლება შევიცვალო, მაგრამ მირანდას გამო ამ ყველაფერს ვერ გავაკეთებ რადგან არ მიყვარს, გაიგეთ არ მიყვარს ეს გოგო არაააა. გიორგიმ ორივეს მრისხანე თვალები შეხედა და კარისკენ წავიდა, კარი გააღო და დედის ხმა გაიგონა.
-მე დედა ვარ შენი და რასაც გეტყვი ის უნდა გააკეთო.
-მე 24 წლის ვარ და არა 15 წლის ბიჭი რომ შენს ჭკუაზე მატარო, მაგრამ არც 15 წლისას გამივლია შენს ჭკუაზე დრო შეიცვალა და ახლა სხვა დროა, გამოფხიზლდით სინათლე შეუშვით გონებაში ბნელეთიც კი განათდა თქვენ სად ჩარჩით.

-დილა მშვიდობის ლამაზო პრინცესა.
-დილა მშვიდობის ექიმო.
-როგორ გრძნობთ თავს.
-ისე ვარ თითქოს მანქანამ გადამიარა და ჩემი სხეულის ყველა ნაწილი მოშლილია. ექიმს გაეცინა და პაციენტს ღიმილით უთხრა.
-მანქანას არ გადაუვლია, მაგრამ გადასვლელზე ფრთხილად უნდა იყო.
-ექიმო პრაქტიკანტები გელოდებიან, პაციენტს მე მივხედავ.
-დამელოდონ, ჯერ აქ ვარ საჭირო. მკაცრად უთხრა ექთანს და აგრძნობინა ,, ნუ მასწავლი როდის რა უნდა გავაკეთო''. ექთანმა მიხვდა დანაშაულს და ექიმს თვალი აარიდა, პაციენს მიუბრუნდა
-თქვენ გაგიმართლდათ რომ გუშინ ღამით მორიგეობდა შორენა ექიმი, ის საუკეთესოა.
-მადლობა ექიმო, მაგრამ იარა დარჩება? გოგონამ შეხვეულ მკლავზე ხელი მოიკიდა და ექიმს შეხედა.
-დაგაჩნდებათ, მაგრამ უმნიშვნელოდ, ქორწილამდე გაივლის.
-ქორწილს ჯერ არ ვფიქრობ. გაუღიმა გოგონამ და შემდეგ ტკივილისგან წარბები შეყარა, რადგან ექთანმა მტკივნეულად შეეხო მის ხელს.
-ცოტა ნელა რომ იმოქმედო არ შეგიძლია?
-ქეთი რა გჭირს, თუ თავს შეუძლოდ გრძნობ დღეს გათავისუფლებ.
-მადლობა ექიმო კარგად ვარ. ექიმმა უკმაყოფილოდ გაქნია თავი და კარებისკენ შებრუნდა, მაგრამ გოგონას მიუბრუნდა და უთხრა.
-ლილია ძალიან ლამაზი სახელი გაქვს, დილამდე აქ იყო თქვენი საქმრო და დილით წავიდა,დაიბარა ისევ მოვალო.
-საქმრო? გაკვირვებულმა შეხედა ექიმს ლილიამ და თქვა.
-საქმრო არ მყავს.
-ჩვენ ვიფიქრეთ რომ......................
-არა, არ მყავს საქმრო და არც შეყვარებული. თქვა ლილიამ და ფიქრებში ისევ ჩაეძინა, ჩურჩულით კი თქვა.
-ჩემი ტელეფნი მინდა დედას უნდა დაურეკო.
-მითხარი ნომერი შვილო და მე დაურეკავ. ლილიას ისე ჩაეძინა მეხსიერება გაეფანტა მზის სხივებით განათებულ ადგილზე იყო, უნდოდა თვალები გაეხილა, მაგრამ იმდენად მძიმე იყო მისი თვალის ქუთუთოები გაუსაძლისად გაუჭირდა გაეხილა ისინი და იმედიანად ეძინა რადგან ნაცნობი ხმა იმედს აძლევდა.
-წადი, წადი აქ არ დარჩე ძალიან ბევრი საქმე გელოდება და შენ შეუძლებელი უნდა შეძლო ლილია. წყვდიდში დააბიჯებდა და ზოგჯერ თუ დაინახავდა მკრთალ სინათლეს, ეგონა მასთან ერთად დედამიწის გარს უვლიდა წყვდიადის ოკეანე, დამძიმებულმა და დაღლილმა გაახილა თვალები და იქვე თვალცრემლიანი დედა დაინახა.
-დედა.
-ლილია შვილო როგორ მანერვიულე.
-წყალი დამალევინე დედა. თქვა და გამშრალი ტუჩებით დაეწაფა დედის ხელით მიწოდებულ წყალს, შემდეგ შეხედა და სუსტი ხმით უთხრა.
-ვინ დაგირეკა, როგორ გაიგე.
-ექიმმა დამირეკა, ლამის გავგიჟდი რომ მითხრა საავადმყოფოდან გირეკავთ ლილია ტაბატაძის თხოვნითო.
-მე ვთხოვე ექიმს? გაოცებულმა შეხედა დედას ლილიამ.
-არც კი გახსოვს, ძილში ჩურჩულებდი დედას უნდა დაურეკოო და ექიმა გაიგონა. მადლობა უფალს რომ კარგად ხარ შვილო
-მამა ვნახე, მამამ არ მიმიღო და მთხოვა უკან დავბრუნებულიყავი.
-ნახე? როგორ არის, როგორ შეგხვდა.
-კარგად შემხვდა, გაუხარდა ჩემი დანახვა და მითხრა მალე სიმართლეს ფარდა აეხდება და ყველა თავის სასჯელს მიიღებსო. დედა, რა უნდოდა ოთარი მასწავლებელს შენგან ან ის მართალია, რომ სკოლა შენ და მამამ დაარსეთ?
-მართალია შვილო, მამას არ უნდოფდა გცოდნოდა რომ სკოლა ჩვენი იყო და უნდოდა შენც
სხვებივით მოსწავლედ გეგრძნო თავი და არა როგორც სკოლის მფლობელის შვილი.
-მე ყველაფერს მივხვდი და ასეც იქნება, მაგრამ დამპირდი რომ ოთარი მასწავლებელს გაუშვებ იმ სკოლიდან.
-კარგი, გპირდები.
-კიდევ მაქვს კითხვა.
-მკითხე შვილო.
-მამა როგორ მოკვდა.
-ლილია ველოდებოდი როდის დამისვამდი ამ კითხვას, ისედაც ყველაფრის თქმას ვაპირებდი შენთვის, მამა მოკლეს შვილო.
-მოკლეს, ეს როგორ მამა ხომ ყოველთვის ცდილობდა არავის ტკენოდა.
-ცდილობდა, მაგრამ მისი მცდელობის მიუხედავად ვიღაცას მაინც ეტკინა ან ეწყინა რაღაც, მაგრამ გამოძიება მიმდინარეობს და ჩვენ ვიპოვით მკვლელს.
-ვიპოვით, აუცილებლად ვიპოვით დედა. მარიამს ლილიას ხელი ეჭირა ხელში და თვალი მაშინ გაახილა როცა იგრძნო ლილიას ხელი აღარ უჭერდა ხელზე, შიშით შეხედა შვილს და მხოლოდ მაშინ დაუმშვიდდა აფორიაქებული გული როცა მისი მშვიდი სუნთქვა გაიგონა, ფრთხილად წამოდგა ფეხზე და ექიმთან შევიდა.
-მობრძანდით ქალბატონო მარიამ.
-ისევ ჩაეძინა, ეს ნორმალურია? მითხარით, ექიმო ჩემს შვილს ხომ არაფერი ჭირს, სხეულის სერიოზული დაზიანება ხომ არ მიუღია.
-აქვს სხეულის დაჟეჟილობა, მას ავტომობილი დაეტაკა და ეს არ არის ადვილი ქალბატონო, კარგია რომ ისევ ჩაეძინა ის ძილში უნდა გამოვიდეს, საშიში და სერიოზული კი არაფერია. მარიამი ნერვიულობდა, ლილია კი ისევ გაურკვეველი მიმართულებით მიდიოდა სულ უცნობ და უცხო სამყაროში. ფართო ნაბიჯებით დააბიჯებდა მის ირგვლივ ცარიელ სივრცეში და წინ სახე დაფარული მამაკაცი შეხვდა და მკაცრი ხმით უთხრა.
-მთელი ცხოვრება საყვარელ ადამიანებთან გაატარე, შენს მეგობრებთან, ახლობლებთან და გინდა ისინი გულნატკენი დატოვო? დედა, რატომ უმატებ დედას ტკივილზე ტკივილს.
-შენ ვინ ხარ და რა უფლებით მიყვირი.
-მე ის ტალღა ვარ, ვინც ხელს შეგიშლის წინ სიღრმეში წახვიდე. ნაპირზე გამოგრიყავს და არ მოგცემ უფლებას ოკეანის ფსკერზე მის სიღრმეში ჩაიძირო იქ სადაც დიდი უსასრულობაა.
-შენი გამოხედვა მაშინებს, მაგრამ ვგრძნობ შენ ძალიან კეთილი, დიდი და ძლიერად მფეთქავი გული გაქვს. თვალებში ჩახედა მამაკაცს და შეხედა როგორ ჩაცხრა მის თვალებში სიბრაზისგან გაჩენილი ცეცხლის ალი.
-ნუ მიყურებ თვალებში, დროა გაიღვიძო დედა გელოდება, დაუბრუნდი შენს ცხოვრებას.
-შენ? სად იქნები შენ, სად უნდა გიპოვო.
-მე თავად გიპოვი როცა დრო მოვა, ახლა დაბრუნდი და წარსული წარსულში დატოვე მას ვერ დააბრუნებ და ვერც დარდით გააცოცხლებ. შენ ვალდებული ხარ ცხოვრება გააგრძელო, ლილია დროა დაბრუნდე.
-დავბრუნდები, მაგრამ მე შენ ტატუთი ყველგან გიცნობ. მამაკაცი ნელა ნელა იხევდა უკან და ლილიას მხოლოდ მისი ხმა ესმოდა.
-პირობა შეასრულე და უკან დაბრუნდი.
-დავბრუნდები და ჩემი დაბრუნება იქნება მათი სასჯელი, ცხოვრება თამაშია და მეც ჩემი თამაშით მივაღწევ მიზანს. ლილიამ თვალი გაახილა და უკვე თავს კარგად გრძნობდა, მისი გაწერის დღეც მოვიდა, მარიამმა ლილიას ნივთები ჩანთაში ჩააწყო და ღიმილით გახედა შვილს რომელსაც წოლა მობეზრდა და ფანჯრიდან უყურებდა ცაში მონავარდე ჩიტუნებს.
-მე გავალ და თანხას გადავიხდი, მალე დავბრუნდები. მარიამი გაოცებული დარჩა როცა უთხრეს, რომ თანხა ლილიას მკურნალობის გადახდილი არისო.
-როგორ, ვინ გადაიხადა მკურნალობის თანხა.
-მან ვინც პაციენტი მოიყვანა ჩვენამდე.
-ექიმო მინდა ვიცოდე ვინ არის ის ადამიანი.
-ქალბატონო მარიამ თუ თავად მოისურვებს გაგეცნოთ ეს მისი გადაწყვეტილებაა, მე როგორც ექიმს არ მაქვს უფლება მის დაუკითხავად გავცე მისი ვინაობა, მაპატიეთ. გაოცებული და გაოგნებული დაბრუნდა მარიამი ლილიასთან და უთხრა.
-გახსოვს ვინ მოგიყვანა საავადმყოფოში?
-რა მოხდა, რამე პრობლემა არის? ლილიამ თვალები დახუჭა და მხოლოდ მამაკაცის ყელზე
გაკეთებული ტატო გაახსენდა, მარიამს კი დაფიქრებულმა უთხრა.
-არა, არ მახსოვს.
-საინტერესოა, სრულიად უცხომ რატომ გადაიხადა მკურნალობის თანხა, როგორ ვიპოვო ვინ არის ის კეთილი ადამიანი.
-ოდესღაც ვიპოვით დედა ან ის გვიპოვის.
-იმედია ვიპოვით ან გვიპოვის, რადგან არ მინდა ვინმესთან ვალში ვიყო. ლილია დღითი დღე უკეთესად იყო და ფეხზეც მყარად დგებოდა, როცა დამოუკიდებლად გადაადგილება შეძლო გადაწყვიტა ეკლესიაში წასულიყო ხატების წინაშე ანთებული სანთლით ხელში ლოცულობდა, მოძღვარსაც შეხვდა და ესაუბრა, ბოლოს ღვთისმშობლის ხატთან მივიდა მუხლეებზე დადგა და თვალებში ცრემლით, მაგრამ მტკიცე და ურყევი ხმით ფიცი დადო.
-ღვთისმშობელო დედაო აქ ვარ შენს წინაშე მუხლებზე დამდგარი, ტაძარი ჩუმი და უტყვია, მდუმარე და აქ მხოლოდ სანთლები ტირიან, იღვენთებიან ხატის წინ რადგან მათი სათქმელი ბევრია, ძალიან ბევრი. ფიქრიც ძნელია უშენოდ მამა. ვლოცულობ, ანთებულ სანთლებს თვალს უსწორებ და დრო სართოდ არ გადის, ცრემლები? ცრემლებიც ბევრია რომლებსაც არ სჭირდება მითითება საით წავიდნენ, მათ თავად იციან გზა. იძინე მშვიდად შენს მარადიულ სასუფეველში და გჯეროდეს, რომ არასოდეს დაგივიწყებ შენ ხომ სამუდამო ტკივილად ხარ ჩემში და ტკივილთან ერთად შენ ჩემი ლამაზი მოგონება ხარ, მაგრამ გპირდები ლილია ტაბატაძე მუხლებზე დამდგარი ამ ხატების წინ და ამ ტაძრის შუა გულიდან, რომ ყველა დაისჯება და ყველა სასჯელს მიიღებს ვისაც ბრალი მიუძრვის შენს სიკვდილში. ლილიამ დროს მიანდო ყველაფერი და თავად თავი სწავლას მიუძღვნა, დრო და დრო ფიქრობდა ტატუიან მამაკაცზე, მაგრამ გიორგიმ მშობლებთან კამათის დღეს წავიდა, ისე წავიდა არც ტელეფონზე დაურეკია. დღეები, კვირეები და თვეები ელოდნენ მის გამოჩენას, მაგრამ არც ლილიას და არც მშობლებს ის აღარ უნახავთ, ლილია კი მასზე ფიქრობდა და უკვირდა მისი გაუჩინარება. გიორგი კი გერმანიაში იყო და ლილიაზე ფიქრები არ ასვენებდა ძილშიდაც მას ხედავდა. ოფლიანმა გაიღვიძა ერთ ღამით და მაისური გაიხადა, სიგარეტი აიღო და სანთებელიდან ავარდნილი ალი ჯოჯოხეთურ ცეცხლს მიამსგავსა, იწვოდა მის ბაგეებზე სიგარეტი და ისიც სიგარეტის ნისლში გაეხვია ცხოვრება ჯოჯოხეთია, მიკვირდა რატომ იცვლებიან ადამიანები ან რა ცვლით მათ, მაგრამ ვხედავ რომ მეც შევიცვალე და ფიქრებმა შემჭამეს, შენზე ფიქრებმა. ვფიქრობდი გამივლიდა შენზე ფიქრი მე ხომ მხოლოდ ერთხელ გნახე. სიგარეტის კვამლი თვალებს მიწვავს და ემოციებმაც დაწვა თამბაქოს უკანასკნელი ნაპასიც. დრო ისე სწრაფად მიიწევდა წინ ლილიას დაავიწყდა გიორგის არსებობა, ის ხომ აღარ ჩანდა ამიტომ მისი თავი სწავლას და კარიერას მიუძღვნა, მან ვახოს ადგილი დაიკავა კომპანიაში, მის გვერდით კი ყველაზე რთულ საკითხებში მხოლოდ მარიამი და მირიანი იდგა.

მსუბუქად და ჰაეროვნად მიაბიჯებს თითქოს მიწას არც ეხება, თეთრ კარს მძიმედ აღებს და სადარბაზოს მბჟუტავ შუქზე მკრთალად ხედავს მის წინ მდგარ მაღალ გოგონას თმები მხრებზე დაეყარა და ჯიუტად უცქერდა თვალებში თითქოს საყვედურებდა ,,ლოდინით დავიღალე და თავად გიპოვე''. დააბნია მოულოდნელობამ, დააბნია უცნაურმა და განსხვავებულმა სურნელმა და მოუნდა გოგონას თმას შეხებოდა, მაგრამ გოგონა გულშეღონებული წაიქცა მის ფეხებთან და გაოცებულმა ზემოდან დახედა უგონოდ მყოფს, შემდეგ აზრი მოიკრიბა და გოგონა ხელში აიყვანა სახეში სული შეუბერა, გულზე მიიკრა და შეიგრძნო მისი არითმული გულისცემა. არც დაფიქრებულა სად დაეწვინა, უკან ხევით შებრუნდა და თავის საძინებელში თავისივე საწოლში ჩააწვინა, საწოლის გვერდით სავარძელი დადგა და უხმოდ ჯდება სავარძელში, სახეს კი ხელისგულებით იფარავს.
ოფლით სველმა და შეშინებულმა გაიღვიძა, როცა დარწმუნდა თავისივე საწოლში მარტო ეძინა ჩაეცინა.
-რას მიშვება ეს გოგო, გიპოვი, მაინც გიპოვი და ჩემი ცოლი გახდები. ადგა, სააბაზანოში შევიდა ცივი წყლის ქვეშ დადგა და თავის თავში სიზმრის გაანალიზება დაიწყო, ვერ მიხვდა რა ხდებოდა მის თავს, მოულოდნელად გონება გაეხსნა ტანზე პირსახოცშემოხვეულმა ტელეფონი აიღო და საათს არც კი დახედა ნაცნობ ნომერზე დარეკა, რამდენიმე ზარის შემდეგ ნამძინარევი და მოგუდული ხმა გაიგონა.
-რა ხდება.
-არაფერი.
-კარგად ხარ?
-კი კარგად ვარ.
-სასწრაფო არ გჭირდება?
-არა საყვარელო ჯამრთელი ვარ.
-მაშინ საათი გაფიფუჭდა? გარეთ მაინც გაიხედე და ქალაქის სიჩუმით მიხვდები რა დროა ყველა ნორმალურ ადამიანს ძინავს შენს გარდა.
-მომისმინე, შორენა გოგონა რომელიც მე მოვიყვანე როგორ არის.
-ღმერთო, ამ დროს მაღვიძებს და რა კითხვას მისვამს. მეღადავები?
-არა, რატომ უნდა გეღადავო ამ დროს.
-გეფიცები ჩემი ხელით გაგგუდავ გიორგი.
-მითხარი გოგონა როგორ არის. ბრაზი გიორგისაც მოერია ხმაში შორენას ბურდღუნზე.
-კარგად არის, დღეს გაეწერა და თავის ფეხით წავიდა დედასთან ერთად და კიდევ, სხეულის ყველა ორგანო თან გავატანეთ, ასე რომ ყველაფერი ადგილზე აქვს. დაიკმაყოფილე ცნობისმოყვარეობა თუ კიდევ გაინტერესებს რამე, გითხრა რა ეცვა წასვლის წინ?
-გაგიტაცებ ერთ დღეს და შენს ორგანოებს ამოგაცლი ამით ძალიან დიდ ფულს გავაკეთებ, მხოლოდ მითხარი ჯამრთელი ხომ ხარ.
-რომ რამე დამემართოს დავიბარებ რომ გიორგიმ გამიტაცა, მასთან მომიკითხეთ.
-ძალიან აუტანელი ბავშვი ხარ ზოგჯერ, ძალიან აუტანელი იცი რას ნიშნავს?
-მე ზოგჯერ მაინც ვამჟღავნებ ჩემს სიბრაზეს და აუტანლობას, შენ ყოველ დღე აუტანელი ხარ და კარგია ერთად რომ არ ვცხოვრობთ.
-შორე...........................
-მეძინება და შენი არც დანხავა მინდა არც შენი ხმის გაგონება, ვთიშავ ტელეფონს.
-ტვინს გაგითიშავ, მომის.............................
-წუხანდელი მორიგეობის შემდეგ დღევანდელი დღე გადავაბი და ტვინი ისედაც გათიშული მაქვს, ასე რომ შემეშვიიიი. ერთიანად მიაყარა შორენამ ჩქარა-ჩქარა და ტელეფონი გაუთიშა. უსმენდა შორენას და როცა ხმა აღარ მოესმა გაოცებული დასცქეროდა გათიშულ ტელეფონს საიდანაც დიშვილები უყურებდნენ ბედნიერი ღიმილით.
-თქვენ ხართ ვინც მამშვიდებს და თქვენ ხართ მხოლოდ რომ ვერ გიბრაზდებით, ბიძიას ანგელოზები თქვენ არ იცით როგორ უყვარხართ ძიას და როგორ მოენატრეთ. თქვა და ტელეფონი მაგიდაზე დადო, შემდეგ კედელზე დაკიდებულ უზარმაზარ საათს შეხედა და გაეცინა, რადგან შორენას გაბრაზების მიზეზს მიხვდა შუაღამე გადასულიყო რადგან 4 სთ-ს ითვლდა საათის ისრები, მაინც ჩაიცინა და ჩაიბურდღუნა.
-ბუზღუნა ხარ. სიგარეტი აიღო და აივანზე გავიდა, საგრძნობლად ღრმა ნაპასი დაარტყა და
დაგროვებული კვამლი ჰაერში ბურთებად გაუშვა, მეორედ უნდა დაერტყა იგივე ნაპასი ტელეფონის ხმა რომ გაიგონა, ჯერ ჩაეცინა გაიფიქრა გავაღვიძე და ძილის გატეხვის შემდეგ ახლა მესენჯერით დამირეკაო და ღიმილით აიღო ტელეფონი, მაგრამ გაოცებული და შეშინებული დასცქეროდა როცა ნაცნობი სურათი დაინახა, ამ დროს ყოველთვის ეშინოდა და ზარსაც შიშით პასუხობდა, მაგრამ შიშს არ იმჩნევდა.
-გისმენ კაპლარო ჩოჩია.
-გიორგუნა როგორ გამახარე რომ გამოანათე, რატომ არ გძინავს რატომ ხარ ფხიზლად ქალაქს დარაჯობ თუ რამე აწუხებს ჩემს გიორგუნას.
-ალბად გულმა მიგრძნო და შენი ზარის ლოდინში ვიყავი ბესარიონ.
-ხმა არ მომწონს შენი, გიო ყველაფერი კარგად არის?
-კარგად არის, მაგრამ რატომღაც შენგან ზარი ყოველთვის მაშინებს და რატომ ეს თავადაც ხომ იცი.
-ყველაფერი კარგად არის, დღეს სიმშვიდე გვაქვს და დარჩენილი ორი თვეც მალე გავა.
-ღმერთის ნებით ეს ორი თვეც კარგად გავა და დაბრუნდები.
-ასე ძალიან მოგენატრე?
-ადამიანი ადამიანისთვის მზე არისო და ჩემი მზე რომ ავღანეთში ანათებს მე აქ როგორ ვიქნები მშვიდად.
-ვიცი, ვიცი ახლაც იმიტომ გღვიძავს ჩემი დარდით ჩამომხმარი ხარ, ცეკვერეეე.
-მაგ სიტყვას კიდევ იტყვი და მაქედან დაბრუნებულს მე მოგიღებ ბოლოს. თქვა გიორგიმ და რაღაც გრუხუნი გაისმა.
-ეს რა ხმა არის ბესო. შიში ჩაუდგა თვალებში გიორგის და ბესოც გაოცებული იყო, შემდეგ კი თქვა.
-მგონი................................
-განგაშია, ჩოჩია თავდასხმაა იარაღი აიღეთ და თავი დაიცავით. გაიგონა გიორგიმ და შეხედა როგორ გაეყო სახე ბესოს და სახეზე სულ გათეთრდა.
-გიორგი ილოცე ჩვენზე, შეხვედრამდე მეგობარო.
-ბესო ყველაფერი კარგად იქნება, ჩვენ ისევ შევხვდებით ...................... ვეღარ დაასრულა წინადადება,
ტელეფონი გაითიშა და ვერ დამშვიდდა, ვერც შეძლო დაძინება როცა იცოდა ჩოჩია ცხელ
წერტილში იყო და არავინ იცოდა რა მდგომარეობაში იყო. გიორგი ყველა მეომარზე ფიქრობდა, რომლებიც სამშობლოდან შორს იბრძოდა ცხელ წერტილში სადაც სულ დაუსრულებელი ომია. ავღანეთის მიწას უამრავი ქართველი ვაჟკაცების სისხლი ჰქონდა შემხმარი და ცრემლი მოერია. სახლში ვეღარ გაჩერდა იხრჩობოდა, ჰაერი არ ჰყოფნიდა ჩაიცვა და შუაღამის 4 სთ-ზე ტაძარში წავიდა მეგობრის სახელზე და ყველა ქართველის სახელზე ვინც ავღანეთის ომში იბრძოდა სანთლები აანთო. ვერ დამშვიდდა, ვერ მოისვენა ჯიბეში ტელეფონს ეძებდა, მაგრამ სიჩქარეში დარჩენოდა სახლში და აჩქარებული ნაბიჯებით გაუყვა გზას, სახლში მისულმა პირველად ტელეფონი ნახა და ფიქრობდა დარეკა თუ არ დაერეკა, ფიქრებში და ლოდინში ჩაეძინა, ეგონა მთელი დღე ეძინა, მაგრამ სულ რამდენიმე წუთი ჩათვლიმა და როცა თვალი გაახილა ჩოჩიადან დუმილი იყო და არც არანაირი მინიშნება არც ინფორმაცია მიუღია. რამოდენიმე დღე მეგობრისგან ვერაფერი გაიგო ვერც საქმეს უდებდა გულს და ერთ დილით ყავას მიირთმევდა როცა ტელეფონზე მესენჯერმა დარეკა, აკანკალებული ხელით უპასუხა და როგორც იქნა გაიღიმა, როცა ჩოჩიას მომღიმარი სახე დაინახა.
-შენ, შენ არც კი იცი როგორ გამახარე შენი ზარით და მაგ შენი ღიმილით.
-შენდამი სიყვარულის დასამტკიცებლად, რომ დავბრუნდები გეფიცები შენს თავს აუცილებლად მექნება ჯიბეში ფოჩიანი კამფეტი საყვარელო.
-ვაიმე, გოგო რომ ვიყო ვიფიქრებდი დიდი ხნის უნახავ საქმროს ველაპარაკებითქო.
-ხომ არ გადაიკეთებდი თავს, ისე გოგოობა მოგიხდებოდა.
-გადაშენდი. ორივე იცინოდა, მაგრამ გიორგი დასერიოზულდა და ბესოს უთხრა.
-ბესარიონ იცი როგორ მანერვიულე?
-კარგად ვართ, დაიღუპა რამოდენიმე, მაგრამ ჩემი ბატალიონიდან არავინ დამკლებია.
-სამწუხაროა რომ დაიღუპნენ ბიჭები, მაგრამ ძალიან გამიხარდა შენი დანახვა.
-გიო იმ დილით რომ დაგირეკე და არ გეძინა, რამე მოხდა? პრობლემები ხომ არ გაქვს, ან ხომ ხარ კარგად.
-არაფერი სერიოზული, უცნაურმა სიზმარმა გამაღვიძა.
-სიზმარმა? რა დაგესიზმრა, მოსაკლავად მოგდევდა ვინმე თუ გაბედე და კლუბში ჩემს გარეშე წახვედი ამიტომ იტანჯები ან გოგოები დაგესიზმრა სტრიპტიზის ცეკვის დროს?
-იხალისე, იხალისე შენ თუ რამე ჩაგცდა ხომ აღარ გაჩერდები.
-არა, არა გამახსენდა შენ უეჭველი ის გოგონა ნახე სიზმარში რომ გადაარჩინე სიკვდილს, ხომ გამოვიცანი, ნადვილად ასეა და კითხვის დასმაც აღარაა საჭირო.
-კაკულია მოიკოჭლებს ამ ბოლო დროს და შენ მას ჯობიხარ, ათიანში გაარტყი.
-მოიცადე ხუმრობა გადავდოთ და არ გიცდია მოგეძებნა?
-უნდა ვიპოვო? არ ვიცი, მე ხომ ის სულ ერთხელ ვნახე.
-მე ვფიქრობ რომ უნდა იპოვო.
-ვნახოთ, ეს დროის საკითხია.
-მე წავედი გიო და მაგრად იყავი.
-აღარ დაიკარგო და აღარ მანერვიულო. გულწრფელი იყო გიორგის სიტყვები და მეგობარს გაეღიმა მის გულწრფელობაზე. ბესიკი ჩოჩია კაპრალ სპეციალისტი, ქართველი მეომარი მას არა ერთი მედალი აქვს აღებული და მათ შორის ღირსების მედალიც. ყველა ჯარისკაცის ცხოვრება რისკია ავღანეთის მიწაზე. საუბარი დაასრულეს თუ არა გიორგი კმაყოფილი ღიმილით სივრცეში ერთ წერტილს უცქერდა, კაპრალი ჩოჩია კი სწრაფი ნაბიჯებით მიიწევდა უფროსის კაბინეტისკენ.
-უფროსო...................
-მოდი, მოდი ჩოჩია.
-მითხრეს რომ მეძახდით. უფროსმა მეგობრულად ჩამოართვა ხელი ჩოჩიას და გაუღიმა, მაგრამ ჩოჩია
მიხვდა ამ ღიმილის მიღმა უზარმაზარი სევდა იყო.
-დავალება გვაქვს ჩოჩია.
-გისმენთ უფროსო.
-ავღანეთში მებრძოლ ქართველ მეომრებს თავი სასიკვდილოდ გვაქვს განწირული, მაგრამ იმედს მაინც არ ვკარგავთ არცერთი ჩვენთაგანი. ბესო თავდახრილი უსმენდა უფროსს და ხვდებოდა, რომ დავალება რომელსაც მას აძლევდა უფროსისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი და საპასუხისმგებლო იყო.
-ამჯერად მარტო არ გაგიშვებთ, მეც თქვენს გვერდით ვიქნები.
-თქვენ აქ ბაზაზე უფრო მნიშვნელოვანი ხართ უფროსო.
-ჩემთვის თვითეული თქვენთაგანის სიცოცხლე უფრო ღირებული და მნიშვნელოვანია ჩოჩია.
-გისმენთ, დავალების შესახებ ვისაუბროთ.
-ყველა მეომარი, ყველა ქვედანაყოფი ექვსი თვის განმავლობაში ინტესიურ მომზადებას გადის და ერთ-ერთ ასეთ მომზადებულ ჯგუფს შენ პირადად ხელმძღვანელობ. ყოჩაღი ბიჭები გყავს ჩოჩია და განგაშის დღეს შენი ჯგუფიდან არ დაგკლებია მებრძოლები, ვცდები?
-არა უფროსო, ჩვენ ყველა უვნებელი დავბრუნდით ბანაკში.
-მეორე ბატალიონი განახევრდა, ჩოჩია რამდენიმე მებრძოლი უნდა დაიმატო შენს ჯგუფში და მათთან
ერთად წახვალთ დავალებაზე, დავალება კი რთულია შვილო.
-ჩვენ შევძლებთ დავალებას თავი გავართვათ უფროსო.
-ჩვენი რამდენიმე მეომარი ტყვედ არის აყვანილი, დავალება მათი განთავისუფლება და ტყვეობიდან დახსნა არის. ტყვეები სადაც ყავთ ჩაკეტილი ის ადგილი გარშემო დანაღმულია, დანაღმულ ველთან კი ახლოს ავღანელების ბანაკია. ეს რთული დავალებაა, მაგრამ ჩვენ ქართველები რისკიანი ხალხი ვართ და უნდა წავიდეთ რისკზე ჩვენი ბიჭების გადასარჩენად.
-მე ოცეული მყავს უფროსო, რამდენს ვიმატებ მეორე ჯგუფიდან.
-მეორე ოცეული განახევრდა, ამიტომ იმ დარჩენილ ათ მეომარს შენ განდობ.
-გამოდის 30 მეომარი ვართ, საშიშიც არის ამდენის ერთად წასვლა, მაგრამ მათ თუ ბატალიონი ყავთ ჩვენ ცოტა ვართ და უხმაუროდაც გაგვიჭირდება დავალების შესრულება, მაგრამ ვიყოთ უფლის იმედზე და ჩვენს გონიერებაზე.
-ჩოჩია ჩვენ განგაშის დღეს 32 მეომარი დავკარგეთ, ბევრი დაიჭრა და ბევრი ტყვედ აიყვანეს ჩვენ ვალდებულები ვართ გავანთავისუფლოთ ჩვენი ბიჭები და ისინი სიკვდილს გადავარჩინოთ.
-როდის გავდივართ.
-დილით შევიკრიბებით და გასვლის საათიც ცნობილი იქნება, ვერ დავიცდით ვინ იცის მათ როგორ უჭირთ.
-გასაგებია უფროსო. ჩოჩიამ ჩესტი აუღო უფროს და კარებში გასვლისას მისმა ხმამ შეაჩერა.
-შენით ვამაყობ ჩოჩია.
-მადლბა უფროსო ნდობისთვის.
-იმ ღამით ვერ შეძლო დაძინება ბესომ ის ყველაზე და ყველაფერზე ფიქრობდა, დილით კი
უძილობისგან ჩაწითლებული თვალებით უფროსის წინ იჯდა და ისმენდა მის გეგმას თუ როგორ უნდა მისულიყვნენ უხმოდ დანიშნულების ადგილამდე. ყველა ნერვიულობდა, მაგრამ ბესო ყველაზე მეტად განიცდიდა, ბიჭებს მაინც ამხნევებდა და გამთენიისას თავის მეომრებთან ერთად წავიდა დავალების შესასრულებლად. რამდენიმე კილომეტრი ტყე-ტყე მანქანით იარეს, შემდეგ ფეხით გააგრძელეს გზა, გზა და გზა კონტაქტობდა უფროსთან და როცა დანაღმულ ველს მიუახლოვდნენ ის ყველაზე წინ დადგა და ხოხვით მიიწევდა წინ დანაღმულ ველზე, რადგან ბომბის განაღვმა მას შეეძლო და თუ ბესო გზას გააგრძელებდა, ესე იგი ისევ მიიწევდნენ წინ და ასე უხმაუროდ მივიდნენ ბანაკამდე.
-უფროსო, უფროსო გესმით ჩემი ხმა?
-მესმის, ჩოჩია როგორ ხართ.
-აქამდე კარგად მოვედით და რამდენიმე კილომეტრში ვართ ბანაკთან.
-ჩოჩია შენი და შენი გონიერების იმედი მაქვს, გაუფრთხილდი თითოეულ მეომარს აქედან კი დამხმარე რაზმს ვაგზავნი, ისინი უკვე გზაში არიან.
-გასაგებია.ბესო ორ მეომართან ერთად მივიდა იმ ადგილამდე სადაც ტყვეები ყავდათ, მოახერხა და ტყვეებთანაც შეაღწია, რამდენიმე მეომარმა იცნო მათი მეომრები და ჯერ გაოცებულები უცქერდნენ, შემდეგ კი თვალებით საუბრობდნენ. ერთ-ერთმა გააფრთხილა რომ ძალიან სიფრთხილე იყო საჭირო, მაგრამ ბესომ თვალი ჩაუკრა ბიჭებს და რამოდენიმე ავღანელი უხმოდ მიაძინა, მათი იარაღი კი ტყვე მეომრებს დაურიგა რომლებსაც ბრძოლა შეეძლოთ.50-მდე მეომარი შეგროვდა ჯამში და ყველაფერი უხმოდ დარულდებოდა რომ არა ერთი უცაბედი შემთხვევა. ბესომ ყველა წინ გაუშვა და თავად ყველაზე
ბოლოს გადიოდა უკვე ბანაკიდან, როცა მოულოდნელად მის წინ ავღანელი მეომარი დაინახა, მან ბესოს იარაღი დაუმიზნა, მაგრამ დაასწრო სროლა, რადგან სხვა გამოსავალი არ ჰქონდა. ყველა წინ გაუშვა და ის ვერ შეძლებდა მარტო უამრავ მებრძოლებთან შეტაკებას, ამიტომ არც დაფიქრდა ისე ესროლა მის წინ მდგომს და თავად წყალში გადახტა. სიბნელეში მტერმა ვერ შეამჩნია მსხვერპლი საით წავიდა და ტყეში გაიფანტნენ, ბესომ კი წყალ-წყალ გაუყვა ტყის ნაპირს.
-წყალი შეამოწმეთ, არ უნდა გაუშვათ უნდა დავიჭიროთ. იარაღის სროლის ხმაზე წინ წასული მეომრები შეჩერდნენ და შეამჩნიეს რომ კაპრალი მათთან ერთად არ იყო, ერთ-ერთმა მათგანმა მეომრებს მიუბრუნდა და თქვა.
-მე უკან დავბრუნდები, თქვენ გაიყვანეთ დაჭრილები და დასუსტებულები, რაც შეიძლება ჩქარა უნდა იაროთ რომ ტრანსპორტამდე მიხვიდეთ, მე კაპრალს ვიპოვი და მასთან ვიქნები, ან ერთად დავბრუნდებით ან ერთად ჩავბარდებით.
-არ არის საჭირო უკან დაბრუნება, მე აქ ვარ და უნდა ვიჩქაროთ აქედან გასვლა. მოესმათ კაპრალის ხმა და ყველას გაუხარდა მისი გამოჩენა, ჩოჩიამ უვნებელი მიიყვანა ბანაკში ყველა მეომარი და ამ დავალების შესრულებისთვის სიცოცხლისთვის თავდადებული მებრძოლის მედალი გადაეცა ჩოჩიას და ორი თვეც დასრულდა, ჩოჩია დაბრუნდა და პირველი ზარიც პირადი ნომრიდან გიორგისთან განახორციელა.
-გისმენთ.
-როგორ ხარ ჩემო ცეკვერეეე.
-ბესო ეს როგორ, ეს ხომ ქართული ნომერია და შენ უკვე აქ ხარ, უკვე დაბრუნდი?
-ჩამოვედი, უკვე ჩვენს მიწაზე ვდგევარ და საღამოს გნახავ.
-უნამუსო, რატომ საღამოს და არა ახლავეს.
-ახლა ჩამოვედით და უნდა გამოვცხადდეთ, საღამომდე გიო.
-კარგი მე ყველას დაურეკავ და ჩვენს ადგილზე მოდი. გიორგიმ ტელეფონი გათიშა და ყველა მეგობარს აცნობა რომ დღეს საღამოს უნდა შეიკრიბონ და ყველა მიზეზი მიუღებელია და რომ იფიქრა დღევანდელი დღე დასრულდა სიუპრიზებთან ერთად კიდევ ერთი არასასიამოვნო სიურპრიზი ლოდა წინ, ეს სიუორიზი კი მირანდა იყო.
-გიორგი როგორ მიხარია შენი ნახვა, როგორ ხარ. დედაშენმა მითხრა რომ ნომერი გამოცვალე, მე კი არ დავიჯერე.
-რატომ, დაუჯერებელი რატომ არის ჩემი ნომრის შეცვლა.
-იმიტომ რომ მე არ მაქვს შენი ნომერი.
-საჭირო რომ ყოფილიყო გეცოდინებოდა მირანდა.
-კარგი, კარგი, როგორც ყოველთვის დღესაც უხეშობ.
-მირანდა კარგად, მეჩქარება უნდა წავიდე.
-სად მიდიხარ, მნიშვნელოვანი შეხვედრაა დღეს და შენი იქ ყოფნა აუცილებელია, უნდა წამომყვე.
-მე არ მეხება მამაჩემის ბიზნესი და ამიტომ ჩემი იქ ყოფნის აუცილებლობას ვერ ვხედავ, რადგან მე მის საქმეში არ ვერევი.
-მაგრამ მაინც საჭიროა იქ იყო, გთხოვ გიორგი და ერთ საათში ვიკრიბებით სასტუმროში. გიორგი წავიდა, მისთვის არ იყო საინტერესო რასაც მამა საქმიანობდა, მას ჰქონდა თავისი საქმე და ბედნიერი იყო მისი წარმატებებით, მაგრამ გადაწყვიტა იმ დღეს მამას გვერდით ყოფილიყო.ბიზნესი რომელსაც ბატონი ემზარი ფლობდა ეს იყო რემონტი და მშენებლობა. გიორგი დაგვიანებული მივიდა კომპანიის საზეიმო შეკრებაზე, მას უკვე აღარ ელოდა ემზარი და სიბრაზისაგან მეგობრებს თავს არიდებდა, მაგრამ კარი გაიღო და გიორგი დარბაზში შევიდა.
-მოვიდა, დედა გიორგი მოვიდა.
-მადლობა უფალო, როგორც იქნა ინება მოსვლა და ხალხში გამოჩენა დიდებულმა პრინცმა.
-დედა გთხოვ თავი შეიკავე და არაფერი არ უთხრა.
-ბატონო ემზარი თქვენი ბიზნესი ალბად თქვენს შემდეგ თქვენს შვილს გადაეცემა.
-არანაირი საერთო არ მაქვს მამაჩემის ბიზნესთან და არც ვაპირებ მის ბიზნეს სათავეში ჩაუდგე, მე ჩემი საქმე მაქვს და ძალიან ბედნიერი ვარ. განაცხადა გიორგიმ და მამას თვალებში შეხედა.
-იდიოტი, ბრიყვი, უტაქტო. ჩაილაპარაკა მარინამ და გიორგის გაბრაზებულა შეხედა, შემდეგ გიორგის გვერდით მდგარ მამაკაცს შეხედა და ყველას შეუმჩნევლად თავი დაუქნია, ეს მათი ნიშანი იყო და მამაკაცმაც ყველას მოუწოდა.
-ბატონებო და ქალბატონებო დღეს როგორც ვიცით კომპანიის 30 წელს ავღნიშნავთ, მაგრამ ჩვენ სიურპრიზი გვაქვს თქვენთვის, დღეს მართლაც რომ ძალიან დიდი დღეა, რადგან ასევე უნდა ავღნიშნოთ ჩვენი ბავშვების გიორგის და მირანდას ნიშნობა. გიორგიმ გაოცებულმა შეხედა ჯერ ემზარის, შემდეგ მარინას და ბოლოს მირანდას ესროლა გაბრაზებული მზერა და იქვე მყოფ საზოგადოებას მოავლო თვალი, მამაკაცი კი არ ჩუმდებოდა და გიორგის მიუბრუნდა.
-ღელავ ჩემო მეგობარო, მაგრამ არ უნდა იღელვო რადგან თქვენ ხომ სიყვარულით შეუღლდებით.
-გამარკვიეთ რა ხდება, ვინ გითხრათ რომ მე თანახმა ვარ ამ ქორწინებაზე. მკაცრად თქვა გიორგიმ და ხალხში გაოცების ხმები გაისმა, თავად კი მირანდას მიუახლოვდა.
-გიორგი გთხო.......................
-ამიტომ მთხოვე დღეს აქ მოვსულიყავი, დღეს გინდოდა შენი დაგეგმილი ვითომ ნიშნობა ყოფილიყო, მამაჩემი კი არა შენი თავი გაღელვებდა. მაპატიე მამა, მაგრამ იმ საუბრის შემდეგ რაც ჩვენ ვისაუბრეთ არ მეგონა ეს თუ მოხდებოდა და აქ მოტყუებით მომიყვანდით. თქვა და გაბრაზებულმა დატოვა დარბაზი. სიჩუმეში მხოლოდ მირანდას ცრემლნარევი ხმა გაისმა.
-გიორგი...............................
-წადი უკან გაყევი მაგ იდიოტს. ხელი კრა შვილს მარინამ და თითქმის ძალით გააგდო დარბაზიდან.
-გიორგი გთხოვ მომისმინე.
-რა მოგისმინო, რა უნდა მითხრა რაც ჯერ არ გითქვია. მირანდა რამდენჯერ გითხარი რომ არ მიყვარხარ და ვერ შეგიყვარებ, ვერ შეგხედავ და ვერ შეგეხები ისე როგორც ქალს. გაიგე შენ ჩემთვის ისევ ის პატარა გოგო ხარ ჯერ კიდევ თავზე ორი კიკინით და ბაფთით.
-მე მიყვარხარ და ჩემი სიყვარული ორივეს გვეყოფა, გიორგი ჩვენ ძლიერები ვიქნებით.
-გინდა გვერდით გყავდეს მამაკაცი რომელიც ყოველ დღე სხვასთან გიღალატებს, სხვასთან იპოვის იმას რასაც შენგან ვერ მიიღებს, შენში ვერ შეხედავს, ვერ აღიქვამს და შენ ამას ასე უსიტყვოდ და ასე ჩუმდ შეეგუები?
-ყველაფერზე თანახმა ვარ, მხოლოდ შენს გვერდით ვიყო.
-დაუჯერებელია, უკვე შენი დანახვაც აღარ მინდა.
-გიორგი დღეს, მხოლოდ დღეს იყავი ჩემს გვერდით.
-არა, მირანდა არასოდეს არ მოხდება ის რაც შენ გინდა მიიღო ჩემგან, მე არ შემიძლია შენს გამო გავიღო ეს დიდი მსხვეპლი და ჩემი თავი შენ შემოგწირო. გიორგი წავიდა და მირანდა მას მისტიროდა.
-გიორგი, გიორგი არ წახვიდე და არ შემარცხვინო გთხოვ.
-წავიდა. გვერდით დედა ამოუდგა მირანდას და მის დამშვიდებას შეეცადა, მაგრამ შვილზე მეტად თავად იყო აღშფოთებული გიორგის უარით და გაბრაზებულმა თქვა.
-მწარედ გადაიხდი დღევანდელ ჩემს შერცხვენას და დაცინვას.
-დედა, წავიდეთ აქდან არ შემიძლია დარბაზში დავბრუნდე.
-წავიდეთ. მანქანის მოყვანა უბრძანა დაცვას და მირანდასთან ერთად დატოვა რესტორნის ეზო, სახლში მისულმა კარებიდანვე მოისროლა ჩანთა და მირანდას გაბრაზებულმა შეხედა.
-შენი ბრალია, შენ ხარ დამნაშავე.
-მე რა დავაშავე. უთხრა ტირილით მირანდამ და გული ამოუჯდა ტირილისგან.
-დააშავე, წლებია მეგობრობთ მის გვერდით ხარ და ვერ შეძელი მისთვის თავი შეგეყვარებინა.
-ვერ შევძელი, მე შემიყვარდა მაგრამ მას არა და გულს ვერ უბრძანებ დედა ვინ შეიყვაროს და ვინ გადაიყვაროს.
-რაც გვაქვს, რაც გაგვაჩნია, რასაც ხედავ იმ კომპანიიდან გვაქვს და მათ გარეშე ჩვენი ცხოვრება ნულის ტოლფასია, ამიტომ უნდა მოვახერხოთ და დაქოწინდე გიორგიზე.
-ვერ შევძლებ, გაიგე რომ ეს შეუძლებელია.
-მე შევძლებ, ის ვალდებული იქნება ეს გააკეთოს. დღე ჩვეულებრივად გააგრძელა გიორგიმ და იმდენად დიდი იყო სიბრაზე, თითქოს მისთვის თვით სამყაროც უხილავი გახდა. ნეტა რას გრძნობენ ის ადამიანები როცა მათ უგულოდ უვლიან და ასწორებენ მიწასთან. მივიდა დანიშნულ ადგილზე სადაც მეგობრებს უნდა შეხვედროდა. შეხედა მათ და მხოლოდ მაშინ გახსნა წარბები და გულში თქვა.
-აი ესაა ჩემი სამყარო, სამყაროში საიდანაც დღემდე ვერ ამოვსულვარ და მაბედნიერებს ამ სახეების ყურება და ეს არის ადგილი სადაც ჩემი გიჟური ხასიათის გამოვლენა შემიძლია და არ მინდა ჩემში არაფერი დავტოვო, მინდა ყველაფერი გავცე და ბოლომდე დავიცალო მხოლოდ ამ ხალხისთვის.
-გიორგი შორიდან რატომ გვიყურებ, ახლოს მოდი. უთხრა ბაკომ და ორივე ერთმანეთს გადაეხვია.
-რა მოხდა ყველა რატომ შეგვკრიბე, გიორგი რას ავღნიშნავთ.
-ცოტაც მოითმინეთ და მალე გავიგებთ ჩვენი დღევანდელი თავშეყრის მიზეზს.
-უხასიათოდ რატომ ხარ, აქ ხარ მაგრამ თითქოს გინდა აქედან გაიქცე.
-მართალი ხარ ბაკო მინდა აქედან წავიდე, ძალიან შორს მინდა წავიდე ყველას და ყველაფერს რომ მოვწყდე ისე შორს.
-გიორგი ძალიან გაბრაზებული ხარ, ისევ მირანდას ეხება?
-ისევ მირანდა და დღეს მართლა ძალიან გამაბრაზა, ნიშნობა მომიწყო დედა-შვილმა ისე რომ არაფერი ვიცოდი, ყელში ამოვიდა უკვე ბაკო მათი ქცევები.
-მართლაც რომ მოსაბეზრებელია ეს ყველაფერი.........................
-ჩოჩია, შეხედეთ ჩოჩია მოდის როდის დაბრუნდა. ექვსი თვის უნახავ ჩოჩიას მეგობრები სიხარულის ყიჟინით შეხვდნენ.
-დღეს საქმე მაქვს, დილით ადრე ვარ ასადგომი და ასეთები არ იქნება, რადგან ყველა ვსვამთ.
-მე მთაში მივდივარ, ასე რომ ვერ გამოგყვებით. თქვა გიორგიმ და ხელები მაღლა ასწია.
-გიორგი დღეს არ მომწონხარ, შენში რაღაც ცვლილებაა, მაგრამ არა სასიამოვნო.
-სწორედ რომ არასააიამოვნოა მირანდას ქცევა, არცერთი ნორმალური თავმოყვარე მამაკაცი არ მოითმენს მის ქცევებს. თქვა გიორგი გიორგაძემ და ბესოს მოკლედ აუხსნეს საქმის შინაარსი.
-გიორგის ძალიან დიდი გული აქვს, მას არ შეუძლია აწყენინოს ვინმეს და მით უფრო ქალს, გიო უბრალოდ გაატარე რა და გულთან ნუ მიიტან წყენას.
-მეც ასე ვფიქრობ, მობეზრდება უყურადღებობა და დანებდება ისიც. თქვა ბაკომ და გიორგის თვალი ჩაუკრა გამხნევების მხრივ.
-დედამისი არ დანებდება, ვიცი რაღაცას გამიჩალიჩებს. მეგობრები სხვა და სხვა თემაზე
საუბრობდნენ, იმავე რესტორანში მათგან შეუმჩნევლად ისხდა სამი გოგონა და სამივეს სილამაზე დარბაზს ამშვენებდა, მაგრამ რატომღაც ეს მამაკაცებისათვის შეუმჩნეველი დარჩა.
-რა ანადგურებს ადამიანებს, ალბათ ყველაზე მეტად უყურადღებობა და თუ გიფიქრიათ თქვენ რომელიმეს, რა არის იმ ადამიანის სიცოცხლე რომელსაც მეგობარი არ ყავს. თქვენ რატომ მიყურებთ დაჭყეტილი თვალებით, რა გგონიათ მთვრალი ვარ? არა, მაგრამ სათქმელი მინდა ბოლომდე ვთქვა და ხო რას ვამბობდი? დიახ, თქვენ ჩემი მეგობრები არ ხართ.
-არ ვართ? რას ამბობ ანანო, უკვე მოგეკიდა ღვინო.
-დამაცადე ქეთი მინდა ვთქვა, რომ თქვენ ჩემი დები ხართ და თქვენ ჩემში მთელ სამყაროს წარმოადგენთ, სამყარო სადაც ჩვენ შევქმენით ჩვენი პატარა კუთხე და ოფიციანტ.
-დიახ, გისმენთ.
-კიდევ ერთი ბოთლი წითელი ღვინო მოგვიტანე. ახალგაზრდა მამაკაცს ჩაეცინა და ღვინო მიართვა ლამაზ მანდილოსანს და წასასვლელად შებრუნდა, მაგრამ გოგონამ არ გაუშვა და გაოცებული უყურებდა.
-კიდევ რამე გნებავთ მოგიტანოთ?
-არა, ყველაფერი გვაქვს, მაგრამ ერთი კითხვაზე მიპასუხებ?
-გისმენთ.
-უმეგობროდ ადამიანი რამდენი წელი იცოცხლებს?
-ვფიქრობ არც თუ ისე დიდი დრო ექნება სიცოცხლისთვის.
-რატომ ფიქრობ ასე?
-ეს მეორე კითხვა არის.
-მერე? რა რომ მიპასუხო გინდა ფული გადაგიხადო?
-არა, რას ბრძანებთ.
-მაშინ მიპასუხე კითხვაზე.
-იმიტომ რომ მეგობრები გვილამაზებს ცხოვრებას და უმეგობროდ........................
-უმეგობროდ ცხოვრება კი სამყაროს გარეშე ცხოვრებას ნიშნავს და დედამიწაზე შენი ადგილის გარეშე ყოფნას ნიშნავს. დღეს ჩემი დღეა და მე მხოლოდ ეს ორი მეგობარი მყავს გვერდით, ალბად გაგიკვირდა ხომ?
-რატომ უნდა გამიკვირდეს.
-რატომ? იმიტომ რომ რესტორანი არ დავჯავშვნე წინასწარ ერთი თვით ადრე და ეს ადგილი არ გადაიჭედა უამრავი ნაცნობ-უცნობებით, მაგრამ ხომ ჩვენ სამნი ვართ, მხოლოდ სამნი.
-ამ შემთხვევაში ვიფიქრებდი, სულის ნაწილები უფრო ხართ ერთმანეთის ვიდრე მეგობრები.
-აიიიი, მიხვდაააააა. მიმტანს გაეცინა და რამდენიმე წუთში პატარა ლამაზი ტორტიც მიართვა იუბილარს.
-ეს, ეს რატომ ან ვისგან?
-ეს ჩვენი რესტორანისგან საჩუქრად იუბილარს. იუბილარი მეგობრებს მიუბრუნდა და თითქოს გაბრაზებულმა უთხრა.
-ხედავთ? ყველაფერზე რომ წუწუნებთ, საჩუქარი დღეს თუ არ ავირტყი.
-მაინც ჩემს აზრზე ვარ, სახლში ვყოფილიყავით მშვიდად ოჯახურ წრეში.
-ლილია ჭიქა დაცალე ნუ იცი სასმელის აცილება.
-დავცალე, დავცალეეე და ვერ გავიგე ერთი სადღეგრძელო ორჯერ რატომ უნდა შევსვა.
-თვალს არ გაშორებ, დღეს მაგ სკამზე დაგტოვებ ეგებ ვინმემ წაგიყვანოს.
-შეხედეთ, ოთხი მამაკაცი რომ ზის იმათ ხედავთ? ერთი მათგანი ანანოს არ აშორებს თვალს. თქვა ქეთიმ და ლილიას თვალი ჩაუკრა.
-ვინ იცის იქნებ ბედიც არის. თქვა ლილიამ და გოგონები გულიანად იცინოდნენ.
-ჩემს დაცინვას უკეთესია ჭიქები დაცალოთ. კარგია თქვენთან, მაგრამ ხვალ მე მნიშვნელოვანი შეხვედრა მაქვს.
-ნუ იგონებ და ნუ ცდილობ თავი გადაირჩინო, მარიამ დეიდამ გვითხრა კარგად გაერთეთო.
-მომისმინეთ, ხვალ ოფიციალურად პირველად უნდა წავრსდგე კომპანიაში ყველას წინაშე და
მაპატიეთ რომ თქვენი დატოვება მიწევს, მაგრამ უნდა წავიდე.
-წადი, წადი შვილო და ბამბის საღამურები ჩაიცვი ღამით ძვლები რომ გაითბო აბა გამთბობი შენ არ გყავს. იცინოდა ანანო და ქეთი, ლილიამ კი ორივეს ვითომ გაბრაზებით შეხედა და უთხრა.
-რა ცუდები ხართ, ამიტომ არცერთს არ გაკოცებთ და წავედი.
-დაგირეკავთ და......................
-ქეთი ეს არ დატოვო აქ ვიცი ვიღაცას აიკიდებს.
-მშვიდად იყავი, მივხედავ. ქეთის ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა და წავიდა, მაგრამ გარეთ გასული გაოცებული უცქერდა ცას რომელიც შავი ღრუბლით იყო გაშავებული და სადაც იყო წვიმას დაიწყებდა. შეცდა, რომ ტაქსი არ გამოიძახა ტელეფონი ამოიღო და ნახა ბატარეია დამჯდარიყო, თითქოს ღამე ხელს უშლიდა ადგილიდან დაძვრაში. სიჩუმის გარდა მის გვერდით არავინ იყო, ქუჩა ბნელია ცა კიდევ უფრო ბნელი და პირქუში. სიჩუმე წვიმის წვეთებმა დაარღვია და უნდოდა გაქცეულიყო წვიმისგან, მაგრამ განა წვიმას ვინმე გაექცევა? ტაქსიც არ ჩანდა, რამდენიმე წუთში საშინელი ქარი ამოვარდა და
ქარმა წვიმაც მოიტანა კაბაც დაუსველდა და სხეულზე მიეკრა, მიდიოდა და მანქანების სიგნალი აცილებდა თავს კი უხერხულად გრძნობდა, მიდიოდა და წვიმის მსხვილი წვეთები მის სახეზე თუ სხეულზე ეშმაკურად დახტოდნენ და მხიარულობდნენ. გზის მეორე მხარეს უნდა გადასულიყო და იფიქრა მანქანას გადავასწრებო, მაგრამ ფარების მკვეთრმა შუქმა შეაჩერა და თავადაც გაოცებული უცქერდა უკვე მიახლოებულ მანქანას. თვალები მაგრად დახუჭა, მაგრამ თავადაც მძღოლი გაითიშა და წვიმაში მდგარ სველ ქალს გაოცებული უყურებდა. თვალებს ვერ უჯერებდა და იგრძნო როგორ აუჩქარდა გული, როგორ დაიწყო
სისხლმა ჩხრიალი ძარღვებში და თავისთვის ჩაიდუდუნა.
-ეს, ეს ხომ ის გოგონა არის, ნუთუ ვცდები? მოულოდნელობისგან და გაოცებისაგან ისე გაითიშა, გოგონა გზიდან გადავიდა და გზა ფეხით გააგრძელა.
-რა სილამაზეა, შეუცნობელია ქალის სილამაზე და თან სველი ქალი.
იდგა სიბნელეში და უყურებდა როგორ შორდებოდა ნელა-ნელა ქალი, ვისაც ოცნებაში ხატავდა და ყველგან მასთან ერთად იყო, ასევე ოცნებაში ისიც იყო ენახა და უბრალოდ შეხებოდა. არ იცოდა რა გაეკეთებინა, ზნეობრივი პრინციპებს არ უნდოდა შეხებოდა, მაგრამ მის წინ რეალობა იდგა, იდგა ის ქალი ვისაც სიზმარში ნახულობდა. სწორი ნაბიჯი უნდა გადაედგა, უყურებდა როგორ მინარნარებდა წვიმაში სველი კაბით ქალი და სადაც იყო თვალს მიეფარებოდა, გადაწყვეტილება მიიღო და მანქანით უკან გაყვა, მიუახლოვდა თუ არა გააჩერა და წვიმაში გადავიდა, ბეღურასავით გაწუწული და შეშინებული ლილიას მკლავზე შეეხო და უთხრა.
-ვერ დაგტოვებთ ასეთ ამინდში ცის ქვეშ წვიმაში მიუსაფარს, მე გაგიყვანთ სადაც მიდიხართ. ლილიამ უცნობ მამაკაცს გაბრაზებულმა შეხედა, მაგრამ სიბრაზე გაოცებამ შეცვალა როცა მამაკაცს შეხედა და მის ყელზე ტატუ შეამჩნია.
-ტატუ, ეს ის ტატუ არის, ეს ის მამაკაცია. უყურებდა ლილია მამაკაცს და მის წინ იდგა მისი ახდენილი ოცნება, უნაკლო მამაკაცი, რომელსაც შეეძლო ერთი დანახვისთანავე მოეხიბლა ყველა ქალი და რომ მოენდომებინა თავსაც შეაყვარებდა, მაგრამ მამაკაცის გულში მხოლოდ ერთი ქალი იყო და ის ქალი ახლა მის წინ იდგა. ლილიამ დარცხვენილმა შეხედა და ძლივს გასაგონად თქვა.
-სულ სველი ვარ და არ მინდა შეგაწუხოთ.
-რას ამბობთ, მე თავად ვერ ვიქნები კარგად ასეთ ამინდში თუ გვერდს აგივლით და წავალ.
-მეგობრები მარტო დავტოვე და ამინდიც გამიჯავრდა, ასეთ წვიმას არ ველოდი თუმცა ვაღიარებ რომ წვიმა მიყვარს.
-იგივე შემიძლია ვთქვა ჩემს თავზეც, ნუ ვჩერდებით თორემ ორივე ვსველდებით, შესაძლებელია გავცივდეთ კიდეც. ლილიას შეეშინდა, მაგრამ სხვა გამოსავალსაც ვერ ხედავდა და მამაკაცმა მანქანის წინა კარი გააღო ლილია მის გვერდით დასვა. თითქოს დრო გაჩერდა, ვერაფერს გრძნობდა ისე იჯდა გაშეშებული და ვერც ის გაანალიზა რამდენი წუთი თუ საათი იყო უცხო მამაკაცის გვერდით რომელიც რამდენჯერმე ესტუმრა სიზმრებში და ისიც კი უთხრა ,,როცა დრო მოვა თავად გიპოვნიო''. უეცრად ხელის გულები გაუოფლიანდა და ვერც სხეულის დამორჩილება შეძლო კანკალებდა, თვალები დახუჭა და ბედს მიენდო, რამდენიმე წუთი იყო ასე და მხრებზე ხელის შეხება იგრძნო.
-კარგად ხარ? შეშინებულმა გაახილა თვალები და მამაკაცის ზღვისფერ თვალებში ჩაიძირა, მაგრამ კითხვას უპასუხა.
-კარგად ვარ.
-მაგრამ შენ კანკალებ.
-კარგად ვარ, მაგრამ გთხოვ სადმე გააჩერე. მანქანა მოწყვეტით გაჩერდა და შეამჩნია რომ მისთვცის უცხო ადგილზე იყო, მამაკაცს შეხედა და თვალებით კითხა.
-აქ რა გვინდა, ან სად ვართ. მამაკაცმა ღიმილით შეხედა ლილიას და მშვიდად უთხრა.
-წვიმაში უმისამართოთ სიარულმა ერთ საღამოს აქ მომიყვანა, მის შემდეგ შემიყვარდა ეს ადგილი და ხშირად მოვდივარ. გიკვირს ახლა აქ რატომ მოვედი? სითბომ მოგთენთა და ჩაგეძინა, ამიტომ გავთამამდი და გზიდან გადაუხვიე თქვენს დაუკითხავად, რადგან არ ვიცოდი სად უნდა მიმეყვანეთ. უყურებდა მამაკაცს და შეამჩნია რომ მასთან ძალიან ახლოს იდგა, მის თვალებში კი ღრმა ოკეანე ლივლივებდა და მარტო ეს არ იყო, აბრუებდა მისი საოცარი სურნელი. აირია, სახეზე წამოახურა და თავადაც ვერ მიხვდა რა დაემართა. მიხვდა რომ გაუჭირდებოდა თავის გაკონტროლება, რადგან მასში იფეთქა მიძინებულმა ვნებამ. ცახცახი დაიწყო და მზად იყო ის ღამე იმ უცნობი მამაკაცისთვის
მიეძღვნა ვინც მხოლოდ სიზმრებში ნახა და სრულიად არ იცნობდა. უნდოდა ის წვიმიანი ღამე მხოლოდ მათი ყოფილიყო და მამაკაციც მიხვდა ქალის აფორიაქების მიზეზს და თავადაც ცდილობდა ზედმეტი არაფერი მომხდარიყო, მაგრამ ვერცერთმა ვერ მიხვდა როგორ აღმოჩნდნენ ერთმანეთის
მკლავებში და ყველაფერი რომ გაიაზრა თავი უხერხულად იგრძნო და ცრემლიც კი მოერია. ხელში აიღო კაბა რომელიც უკვე მშრალი იყო და უხმოდ ჩაიცვა. უხმოდ გაიარეს გზა და ისე დაშორდნენ ერთმანეთს არც ტელეფონის ნომრები და არც სახელები არ გაუცვლიათ. უხმოდ გადავიდა მანქანიდან, გიორგი კი რამოდენიმე წუთი იდგა, როცა თვალი გაახილა გოგონა აღარსად იყო და გული დაწყდა, ლილია კი სახლში მივიდა და დედას თვალი აარიდა, მარიამმა ყავა გაამზადა და ლილიასთან ერთად მიირთვა.
-მე გავდივარ, ვხედავ დიდი დრო დაგჭირდება მოსამზადებლად, კომპანიაში დაგელოდები.
-დედა............................
-ლილია დღეს არა, რადგან ვხედავ ისედაც ცუდად ხარ და როცა შენ შეძლებ მერე შეგვიძლია ვისაუბროთ არა როგორც დედა-შვილმა, არამედ როგორც მეგობრებმა.
-მადლობა დედიკო.
-მოწესრიგდი, დრო გაქვს დღეს კარგად უნდა გამოიყურებოდე. მარიამმა ლილიას ჩაეხუტა მაგრად და შუბლზე აკოცა, ლილია კი პირველი სააბაზანოში შევიდა წყალი გადაივლო და შიშველი იდგა სარკის წინ როცა ტელეფონის ხმამ დაურღვია სიმყუდროვე და გაეღიმა.
-გისმენ ქეთი.
-ლილია კარგად ხარ?
-კარგად ვარ, ძალიან კარგად.
-წუხელ სად იყავი, დეიდა მარიამს ტყუილი უთხარით და მგონი მიგვიხვდა.
-მეც არ ვიცი სად ვიყავი წუხელ და რა მოხდა ჩემს თავს.
-ვაიმეეეე, ეს რაღაც ახალია და არაფერი მითხრა, მოვდივააარ.
-მე უკვე გავდივარ ქეთი................
-ლილია მოვდივარ ფეხი არსად არ გაადგა, გესმის? ანანო და ქეთი ათ წუთი უკვე ლილიასთან იყვნენ და მოუთმენლად ელოდნენ როდის დაიწყებდა ლილია მოყოლას, ლილია კი თმებს იკეთებდა, ქეთიმ
ვეღარ მოითმინა ლილიას ხელი კრა საწოლზე დააგდო და უთხრა.
-დაიწყე, ყველაფერი თქვი.
-გახსოვთ რომ გითხარით სიზმარი მამაკაცი ვნახე ხელზე საქართველოს დროშა ჰქონდა ამოტვიფრული და ყელზე მარჯვება მხარეს კი რაღაც გვირგვინი ეხატათქო.
-მახსოვს, ის იყო?
-ანანო ის ჩემს წინ იდგა და გაოცებული ვიყავი, ის იყო და ვერ წარმოიდგენთ როგორია.
-როგორია, სიმპატიურია?
-ზესიმპატიური ქეთი და ის ისეთი მამაკაცურია, შავი თმებით, დაბალი წვერით, ლურჯი, ზღვასავით უძირი თვალები და საოცრად ლამაზი.
-ლილია შენ ის...........................
-ის ჩემს წინ იდგა თვალებში უყურებდი და ემოციების ქვეშ ვიყავი, მხოლოდ ემოციებს ვერ ვამჟღავნებდი. ჩემში უნებურად მოხდა აფეთქება და მთელი სხეულით ველოდი აპოკალიფს. ვცდილობდი, ძალიან ვცდილობდი მინდოდა თავი გამეკონტროლებინა და გულზე ხელი დავიდე ის ისე ძლიერ ფეთქავდა მეგონა ჩემი გულის ძახილი მასაც ესმოდა, დაიბნა და ძალიან მშვიდად მკითხა.
-კარგად ხართ?
-მადლობთ, უკვე კარგად ვარ.
-შემომხედე. მითხრა და თავის ხელით მიმაბრუნა მისკენ, თვალებში ჩამხედა და მიხვდა, მიხვდა რომ მე სურვილისგან ვიყავი ცუდად, მან ჩემს თვალებში ამოიკითხა ჩემივე სურვილი, გაოცებულმა შემხედა, შემდეგ კი ანერვიულდა მე კი ვიდექი და სასწაულს ველოდი, რადგან მხოლოდ სასწაულს შეეძლო ჩემი გადარჩენა.
-ლილია შეგიყვარდა, შენ ხომ ის არც კი იცი ვინ არის.
-ქეთი იმ წუთში მე მე არ ვიყავი, მე სულ სხვა ვიყავი ვიღაც უცხო, მისი შემოხედვა სხეულს მიწვავდა და ეს იყო სულ სხვა ემოცია, სულ სხვა განცდა, რადგან მეგონა შიშველ სხეულზე ცივი ფიფქები მეყრებოდა და ყურში ზღვის ტალღების ხმა მესმოდა. ვიგრძენი როგორ დადიოდა ოფლის მარილიანი წვეთები ჩემს სხეულზე, ბოლოს თავი მივანებე ყველა ჩემს ემოციას, ყველა ფიქრს და მოვეშვი, მოვეშვი და მას მივენდე. თვალები დავხუჭე და სახეზე მისი ცხელი სუნთქვა და სუნამოს სურნელიც ვიგრძენი.
-ლილია შენ................................... ქეთი ემოციებში იყო და ანანომ უყვირა.
-დააცადე დასრულოს მოყოლა, რა ეიფორიაში ჩავარდი პირველი ღამე ხომ არ გაგახსენდა, აღარ განმეორდება ის წუთები.
-უზრდელი ხარ ანანო.
-არ მკითხოთ რა დამემართა მის შეხებაზე, რადგან როცა მახსენდება გული მიჩქარდება ზუსტად ისე როგორც მაშინ, მხოლოდ ჩემი გულის ხმას ვგრძნობდი და ის რაც ჩემს თავს ხდებოდა რეალური იყო და მე არ ვიყავი სიზმარში. ის შემეხო ტუჩებზე, ყელზე, მკერდზე და ვგრძნობდი მისი გრძელი და მოწესრიგებული თითები ჩემს თმებში დასრიალებდა. ვიდექი მონუსხული და ადგილიდან დაძვრა არ შემეძლო, რადგან ვერ ვინძრეოდი. ერთი აიქნია ხელი და მის წინ შიშველი ვიდექი და ვიგრძენი როგორ ამიტაცა ხელში და იმ წუთებში მეგონა ღრუბლებზე ვიდექი ისე მაღლა დედამიწაზე მყოფებს მაღლიდან დავყურებდი. ისე ძლიერად ვყავდი მიკრული თავის სხეულზე მეგონა ჩვენი სხეულები აღარასოდეს დაცილდებოდა ერთმანეთს და რაღაც არაბუნებრივს ვგრძნობდი ჩემს სხეულზე, ჩემს სახეზე, აცახცახებულ ბაგეზე და ვკანკალებდი ემოციებისგან. ვიგრძენი როგორ ჩამეღვარა სიტკბო მკერდზე და ალბად სულ სხვა პლანეტაზე ვიყავი როცა მკერდზე შემეხო ნაზად, მის ხელებს ვგრძნობდი მამაკაცურსაც და ნაზსაც და ის ვნებისგან თრთოდა. ჩემი უმანკო მკერდი და სხეული უკვე მისი სამფლობელო იყო და ვეღარ ვჩერდებოდი, მეტი მინდოდა, უფრო მეტი და რაც უფრო დიდი იყო სურვილი შიშიც იყო, ნეტარების შიში.
-ნუ გეშინია, მხოლოდ ერთი ძლიერი ბიძგი და ყველაფერი დასრულდება. მითხრა ყურში ჩურჩულით და მისმა ხმამ გონება დამიბინდა და ბოლოს რაც ვიგრძენი მისი ტუჩები ჩემს ტუჩებს შეეხო. დრო? აღარ მახსოვს დრო, ჩემს გვერდით იყო მამაკაცი ვინც ამავსო უსაზღვრო სითბოთი. ჩვენ ორივე ავყევით სურვილს და ავყევით ვნებას და ვერ შევძელი მისგან შორს გავმდგარიყავი და მეც თავი დავკარგე, მე მისი საკუთრება გავხდი. მეც მინდოდა მისგან შემეგრძნო ყველაფერი და გონება გათიშული მივენდე, მას მე თვალებით უთხარი თანხმობა. შემეშინდა, უნებურად ავცახცახდი, მაგრამ შიში დამავიწყა ისე ნაზად და უმტკივნეულოდ შემოვიდა ჩემში მეც ნელა-ნელა ვიძირებოდი სიამოვნებაში, ყოველ მის მოძრაობას ჩემი სიამოვნების ამოძახილი მოყვებოდა ის კი სახეს მიკოცნიდა, ფოცხვერივით ავიშალე და დავიკარგე ვნების მორევში. ბოლო წუთამდე ვისიამოვნე და ბოლოს ღრუბლებიდან-ღრუბელზე გადავფრინდით და რეალობას ისევ ვნებიანი კოცნით დავუბრუნდით. ჩაცხრა ვნება და თვალებში ვეღარ უყურებდი, მიხვდა რომ ის ჩემი პირველი მამაკაცი
იყო...........................
-პირველი, დაუვიწყარი და განუმეორებელი. თქვა ანანომ და ქეთის შეხედა.
-მერე, არაფერი გითხრა არც მან?
-არა, მისამართი დარცხვენიმა უთხარი და ბინამდე ისე მოვედით სიტყვაც არ გვითქვია ერთმანეთისთვის.
-სახელი? ამდენი რამ გადაგხდა და რა ჰქვია შენს იდუმალ მამაკაცს.
-არ ვიცი, არც მან იცის ჩემი სახელი.
-ვერ ვიჯერებ, ლილია სახელი როგორ არ კითხე, მაგრამ ბინამდე თუ მოგიყვანა გიპოვის.
-ტყუილი მისამართი უთხარი, აქამდე კი ფეხით მოვედი.
-ყოჩაღ, როგორ მოახერხე ეს ყველაფერი გონებამ გიკარნახა თუ გულმა ასე მოქცეულიყავი, ეს როგორ მოიფიქრე ლილია. სიბრაზეს ვერ დაფარა ქეთიმ.
-ნუ მიბრაზდები ჩემი წასვლის დროა, გამიყვან?
-წამოდი. უთხრა აღრენილმა და სამივეს გაეცინა. აგონიაში იყო, საათობით იდგა მანქანით იმ ადგილზე სადაც ლილია დატოვა, მაგრამ სველი ქალი გაშრა და გაქრა. დარდმა მოიცვა, სევდა ჩაუდგა თვალებში რადგან ძლივს ნაპოვნი ისევ დაკარგა. ერთი გაფიქრება იფიქრა, რომ იმ ღამეს გაგრძელება აღარ ექნებოდა, მაგრამ ვერ დაივიწყა ლილიას თვალები და იმედს არ კარგავდა,ყოველ დღე იმ
ადგილზე მოდიოდა, მაგრამ უშედეგოდ.
-რა უცნაური ღამეა თბილი და იდუმალი თითქოს ზღაპრიდან გამოპარული ვფიქრობ შენზე, მაგრამ სად გიპოვო მინიშნება მაინც მომეცი. იქნებ ახლა რომელიმე ფანჯრიდან მიყურებ და იცინი, იცოდე მაინც გიპოვი და იცი რატომ გიპოვი? რომ გითხრა როგორ ძალიან შემიყვარდი, რომ გითხრა როგორ
შემიყვარდა შენი სუნთქვა იმ ღამით, შენი გულის ცემა ყოველი ჩახუტებისას რომ მესმოდა შენი გულის კაპილარების ფეთქვა რომელიც მხოლოდ ჩემთვის ფეთქავდნენ, იმ ღამით შენ მხოლოდ ჩემთვის სუნთქავდი მე კი შენთვის ვსუნქავ დღესაც. ლილია ანალოგიურს გრძნობდა, ფიქრობდა
უცნობ-ნაცნობზე და გულის სიღრმეში ამოუცნობ ტკივილს გრძნობდა, ბოლოს გადაწყვეტილება მიიღო დაევიწყებინა ის ღამეც და უცნობიც რადგან უნდოდა წარმატებული ქალი გამხადარიყო, სამსახრიც ჰქონდა და ყველაფერი რასაც მოისურვებდა, მაგრამ თავს არასრულფასოვან ქალად გრძნობდა.
-ლილია დრო გაქვს, შემოვიდე?
-თქვენთვის ყოველთვის მაქვს დრო, მობრძანდით.
-ამ საბუთებს უნდა გადახედო და ხელი მოაწერო. მირიანმა ლილეს შეხედა და ჩურჩულით უთხრა.
-როგორ ხარ, მეჩვენება თუ გადაღლილი ხარ.
-არ მინდოდა შეგემჩნია, მაგრამ სიმართლე ისაა არ შემიძლია ვითამაშო ძია მირიან.
-ცუდად ხარ, წადი დაისვენე.
-ეს კაბინეტი და ეს სავარძელი მხდის ცუდად.
-ეს დროის საკითხია და მიეჩვევი, სხვა გზა არ გვაქვს.
-ვერ მივეჩვიე და შეგუებაც რთულია, როცა იცი სადღაც აქ ამ კედლებში მამას მკვლელი დადის და არ ვიცი როგორ გამოვიცნო.
-ეკატრინეც ისე სწრაფად გააჩუმეს მისი მკვლელობაც ბურუსით არის მოცული, ვერც მისი მვლელი ვერ იპოვეს აქამდე.
-რა გასაკვირია, რომ მკვლელი ერთი და იგივე პიროვნებაა.
-მეც ასე ვფიქრობ, მაგრამ ხმამაღლა ნუ ვიტყვით.
-ყოველ ჯერზე როცა კარი გაიღება სიხარულით ვიხედები, რადგან მგონია რომ მამიკო უცხოეთიდან დაბრუნდა და საჩუქარი მომიტანა, მაგრამ ის არ არის და გულში ტკივილს ვგრძნობ.
-ვახო აღარ არის, შენ კომპანიას უნდა უხელმძღვანელო და დედაშენს ძალა უნდა მისცე.
-არ ვიცი ოდესმე თუ შევეჩვევი მამას ასე წასვლას და რომ დავფიქრდები არც მინდა შევეგუო ის ჩვენი ცხოვრების აზრი იყო. წავიდა და თან წაიღო ძალიან ბევრი აუხდენელი ოცნება.
-ძალიან ადრე იყო ჯერ ვახოსთვის სიკვდილი შენ კი ძლიერი უნდა იყო, რადგან შენი სჯეროდა მას და იცის რომ ყველაფერს შეძლებ.
-ვიპოვით, აუცილებლად ვიპოვით და ვისაც კი წვლილი მიუძღვის მამას სიკვდილში მწარედ გადაიხდის, ჩემი და დედას ცრემლებისთვის სასჯელი ძალიან მძიმე იქნება.
-სასჯელის გამოტანა მხოლოდ მოსამართლეს და სასამართლოს შეუძლია, შენ ვერ დააწესებ მათთვის სასჯელს და ვერც დასჯი მათ.
-მე ვიქნები მისთვის სასამართლოც და მოსამართლეც.
-ლილია ჯერ ძალიან ახალგაზრდა ხარ ასეთი მტკიცე გადაწყვეტილების მიღებისთვის, ამას არც ვახო მოგიწონებდა. გულის ამრევია შვილო ზიზღი და სიძულვილი, თუ არ შეიცვლები და თავს არ გააკონტროლებ სულ მარტო აღმოჩნდები შენი რთული ხასიათით ცხოვრების ლაბირინთებში. საკუთარი გადაწყვეტილების მოვა დრო და გულში ჩაირტყამ შხამიან ისარს და შეეცდები დრო უკან დააბრუნო, მაგრამ ვერ შეძლებ და შესაძლებელია იმედგაცრუებულმა კოკაინიც კი აიღო ტკივილის გასაყუჩებლად, სწორედ მაშინ დადგება შენი დასასრული. შეეცდები ბნელი ტყიდან გამოსვლას და მოწმენდილ ცაზე ვარსკვლავების თვლას, მაგრამ შენი ზიზღი კოკაინის ფსკერზე ჩაგძირავს და შენს
ლამაზ ცხოვრებას რომელიც ახლა გაქვს ფერფლად აქცევს. როცა გონზე მოხვალ და სრული აზროვნება დაგიბრუნდება სულ მარტო აღმოჩნდები და უიმედობა შეგიპყრობს, სხეული აგიკანკალდება სახლისაკენ გაიქცევი, მაგრამ იქაც სიჩუმე და უიმედობა გაგიღებს კარს და მიხვდები რომ სულ მარტო ხარ დიდ და უსასრულო სამყაროში. შენ შენი მტკიცე და შეუვალი ხასიათით დაკარგავ გარშემო ყველას და ათას ნაწილად დაშლილი ითხოვ პატიებას, შენი ცხოვრება ისე მოგბეზრდება შენი თავისგან მოგინდება გაიქცე და შორს წახვიდე. მე ერთ რჩევას მოგცემ, რომ ცოტა ხნით გაერიდო ყველაფერს, დამშვიდდე და დამშვიდებული გონებით შეუდგები საქმეს როცა დაბრუნდები.
-ასე ძალიან მეტყობა, რომ შურისძიების სურვილით ვარ შეპყრობილი?
-გეტყობა და თავი ხელში უნდა აიყვანო. ლილია დააფიქრა მირიანის სიტყვებმა და ის აზრი რომ დაესვენა მოეწონა, მაგრამ კომპანიაში უამრავი საქმე ჰქონდა. უნდოდა ძალიან დატვირთული ყოფილიყო, რომ ფიქრის დრო არ ჰქონდეს, მაგრამ ვერ შეძლო იმ ერთადერთი ღამის დავიწყება. იყო შემთხვევა ღიმილით გაიღვიძა და გვიან აცნობიერებდა ის რაც ისევ განიცადა მხოლოდ სიზმარი იყო.
უცნობი-ნაცნობი მამაკაცი ლილიასთვის ერთადერთი და შეუცვლელი იყო და მივიდა იმ დასკვნამდე რომ მის გარეშე ცხოვრება არ შეეძლო და ამ ყველაფრისგან რომ დაეღწია თავი მარიამის თხოვნით სწავლის გასაგრძელებლად  უცხოეთში წავიდა. არც გიორგი იყო უკეთეს მდგომარეობაში, ერთ ღამეს ძილის
ანგელოზი გამოეცხადა და ვეღარ სუნთქავდა. ბესო თვალს ადევნებდა გიორგის და ბოლოს უთხრა.
-შეგიყვარდა.
-არ ვიცი რას ვგრძნობ, ვგრძნობ იმას რომ ჩემთვის ნორმალური ცხოვრება დასრულდა.
-წადი ქვეყნიდან და შეეცადე დაივიწყო, თუ ვერ დაივიწყე მაშინ დაბრუნდები და უნდა ვიპოვოთ.
-არც ის ვიცი მინდა თუ არა მისი დავიწყება. გიორგიმ ერთ დილით ოჯახს გამოუცხადა მივდივარო და დედის უამრავი თხოვნა მუდარის მიუხედავად გაემგზავრა, მაგრამ სად ეს მხოლოდ ბესომ და ბაკომ იცოდა.
-შენი საქმე შვილო?
-საქმეს ჩემს ძმებს უტოვებ, ვიცი რომ ისინი მიხედავს ყველაფერს.
-არ ვიცი რა გჭირს და ეს ბოლო თვეებია შენს თავს არ გავხარ, მაგრამ თუ შენ ეს წასვლა გიშველის წადი და იმედი მაქვს ეს წასვლა დადებითად იმოქმედებს შენზე.უთხრა გიორგაძემ და გიორგის მოეხვია. გიორგი წავიდა და სამი წელი იყო ყველასგან შორს და როგორც მოულოდნელად წავიდა ასევე ერთ დღეს მოულოდნელად აიღო უკან დაბრუნების ბილეთი და იმავე ქვეყანაში იყო ლილია
რომელიც იმ დილით იმავე რესით დაბრუნდა საქართველოში. რამდენიმე მეტრში იდგა ლილია გიორგისგან მოშორებით როცა თვითმფრინავი დაჯდა და თავად აკანკალებული ფეხით შეეხო მიწას, ტაქს ხელი აუწია და მომენტალურად მათმა თვალებმა იპოვეს ერთმანეთი და ორივე გაშეშდა, როცა გიორგი გონს მოვიდა ლილია იქ აღარ იყო. ლილიას დამშვიდებული გონება უფრო დაეძაბა და უფრო
აირია. გიორგი უყურებდა მეგობრებს და უნდოდა რამე ეთქვა მაგრამ ჩუმდებოდა, ბაკომ ვეღარ მოითმინა და არც შეუხედია გიორგისთვის ისე უთხრა.
-ძალიან შეიცვალე, არ მინდა კითხვებით მოგაბეზრო თავი მინდა თავად თქვა რა გაწუხებს.
-მართალი ხარ ბაკო და მაპატიე, მე თქვენს წინაშე ვალდებული ვარ სიმართლე ვთქვა და ახლა როცა მე თავად გაურკვეველ მდგომარეობაში ვარ მაინც მიკვირს სიყვარულს მეგობრობაზე წინ რომ აყენებენ.
-სრულყოფილ ადამიანად ვერასდროს ჩათვლი თავს თუ შენს ტკივილს და შენს სიხარულს მეგობარს არ გაუზიარებ.
-და მეც ჩემს მეგობრებს ისეთი ვუყვარვარ როგორიც ვარ, ჩემი ნაკლოვანებებით და არანაკლოვანებებით, არც ჩემი შეცვლა უცდიათ და არც საყვედური უთქვამთ, ვგრძნობ რომ მელოდებით როდის ვიტყვი ჩემს სათქმელს. ისიც ვიცი ჩემო ბაკო თუ დამჭირდა თქვენი ფრთების ქვეშ შემიძლია ვიყო შეფარებული და თუ თუ ტკივილი შემაწუხებს, თქვენი ხელი ჩემს ხელს არ მოსცილდება ტკივილის გაყუჩებამდე, მხოლოდ თქვენ შეგიძლიათ მედგაცრუებულს ახალი ძალებით
ამავსოთ, რწმენას დამიბრუნოთ, ბედნიერება ჩემთან ერთად გაიზიაროთ და მარტო არასდროს დამტოვოთ. ყველაზე დიდ სითბოს თქვენგან ვიღებ, ყველაზე ლამაზი მოგონებები თქვენთან მაკავშირებს, ყველაზე კარგად მაშინ ვარ როცა ერთად ვართ და არ მინდა არცერთი წუთი, არცერთი წამი უთქვენოდ. თქვენ თუ მიმატოვებთ ჩემი სამყაროც ჩამობნელდება. გაოცებული უსმენდა მეგობრები და ბაკოს თვალებზე ცრემლიც კი შეინიშნებოდა, მაგრამ გიორგის მხრებზე მოხვია ხელი და შემართებით უთხრა.
-ეეეეეეეე, რა გჭირს გიორგი.
-შემიყვარდა, შემიყვარდა მაგრამ არ ვიცი ვინ არის და არც ის ვიცი სად უნდა ვეძებო.
-ასე როგორ შეგიყვარდა რომ არ იცნობ, მაგრამ აქედან წასვლამაც ვერ დაგავიწყა.
-წლები გავიდა და მე მისი დავიწყება ვერ შევძელი, მას მხოლოდ ერთხელ შევხვდი, მაგრამ როცა დავბრუნდი უკან ჩვენ ისევ შევხვდით მეორედ ერთმანეთს და უსიტყვოდ დავშორდით, ამიტომ ისევ აირია მიძინებული ფიქრები, გრძნობებიც და ვნებებიც, თუმცა იმ ერთი შეხედვით აღმოვაჩინე რომ სულაც არ დამვიწყებია. ის ისეთი პატარა და მიმდობი იყო ჩემს მკლავებში, ვერ შევძელი დავივიწყო მისი აცახცახებული სხეული და შიშით სავსე თვალები.
-სად გაიცანი, რატომ არაფერი თქვი აქამდე, იქნებ ვიცნობთ და ვიცით ვინ არის.
-არასოდეს მინახავს ჩვენს საახლობლოში, მას შემდეგ სულ ცოტაც და სამი წელი დასრულდება. ჩოჩია
რომ ჩამოვიდა ავღანეთიდან მე ადრე დაგტოვეთ, იმ ღამეს საშინლად წვიმდა და ჩვენ იმ წვიმამ, იმ სიცივემ და იმ ღამემ დაგვაახლოვა ერთმანეთს.
-მახსოვს, იმ ღამეს რესტორანში გავათენეთ საშინელი ამინდი იყო. თქვა ბაკომ და გიორგის შეხედა.
-ისტაგრამზე ვნახე ერთხელ და ვიცანი, მაგრამ ვეღარ ვიპოვე, აღმოჩნდა რომ გვერდი გააქრო მხოლოდ სახელი ვიცი ლილია ჰქვია, პირადი ინფორმაცია დაფარული ჰქონდა, უცხოებისთვის ხელმიუწვდომელი.

დილის ზარი ტელეფონზე და ჩვეული კისკისით ნათქვამი, დილა მშვიბობისა ძილისგუდა.
-ლილია?
-ის ქუჩა მომენატრა ერთერთ ბინაში ჩემი მეგობარი რომ ცხოვრობს.
-შენ უკვე დაბრუნდი?
-აჰამ, დავბრუნდი და სანამ საქმეს მივუძღვნი ჩემს თავს ჩვენ სამის არის დრო.
რამდენიმე წუთი და სახში ქარიშხალივით შემორბის ანანო და ქეთა და სახლიც ისეთ მდგომარეობაში არის თითქოს წლებია არ დაულაგებია არავის, მარიამი უცქერს სამ გადარეულს დოინჯებს იკეთებს და მშვიდად, მაგრამ მკაცრად ამბობს.
-გავდივარ, საღამოს დავბრუნდები და სახლი როგორც დაგხვდათ ისე დამახვედრებთ. სამი დატუქსული პატარა ბავშვი რომლებმაც დანაშაული ჩაიდინეს და კედელთან დააყენეს დასასჯელად, მხოლოდ კარების ხმა გაიგონეს მარიამი რომ გავიდა და ერთმანეთს გადახედეს დარწმუნდნენ რომ მარტო იყვნენ და ისევ ამოვარდა ქარიშხალი.
-როგორ ხარ, იმედია კარგი შემართებით დაბრუნდი და ყველაფერი.............
-ხვდები რომ გიყვარს და იმასაც ხვდები რომ უბრალოდ ძალიან დაშორდი მას.
-არაფერი არ შეცვლილა შენში, მხოლოდ იმ უცნობ-ნაცნობზე ფიქრობ. მონატრებული მეგობრები რამდენიმე დღე ერთად გაერთო და ლილია იმ აზრს ვერ გაექცა რომ მას თავისი სავარძელი ელოდა და ის კომპანიაში დაბრუნდა. ლამაზია, ძალიან ლამაზი არის ლილია და მარიამს სიგიჟემდე მოსწონს
თეთრი თხელი მაისური მის ტანზე და ღილებს შორის როგორ მოჩანს მისი თეთრი კანი სავსე მკერდით და მოსწონს მოკლე იუბკის ქვეშ მისი ჩამოსხმული ფეხები. ლამაზი თვალებიც მოსწონს დიდი წამწამების ქვეშ დაჩრდილული და ტუჩები ოდნავ სველი, რბილი და ვარდისფერი. მისი თმაც
მოსწონს, მერე რა რომ სულ სწორი აქვს და სტილს არ იცვლის ზუსტად ისეთია ხელს რომ შეუცურებ და თმის ყველა ღერი მის ხელზე რომ ასრიალდება. ერთიანობაში მოსწონს შვილი და მოსწონს მისი ჩაცმის სტილიც. ლილიას დაბრუნება კომპანიაში ძალიან გაუხარდა მირიანს და ლაშას.
-მომწონხარ, ლილია სულ სხვანაირი ხარ დასვენებული სახე გაქვს მშვიდი და ცოტა გაზრდილიც მეჩვენები.
-არა, ქუსლიანებმა გამხადა უფრო მაღალი. თქვა და სამივეს გაეცინა.
-ეშმაკო, როგორ ხარ.
-კარგად, მუშაობის ხასიათზე ვარ.
-კარგია, ეს მომწონს.
-აქ როგორ ვართ, რა ისმის ძიებაში გამოიკვეთა რამე ახალი თუ ისევ ძინავს ჯერ კიდევ ღრმა ძილით გამოძიებას.
-სამწუხაროდ ძალიან საიდუმლოდაა ლილია ყველაფერი, საქმე დაიხურა. თქვა ლაშამ და კარზე კაკუნის ხმაც გაისმა.
-მობრძანდით. კაბინეტში დეტექტივი შემოვიდა ხელში ხელჯოხით და სამივე მას უცქერდა გაოცებული.
-გისმენთ, ბატონო მალხაზ ჩვენ აღარ გელოდით რადგან დიდი დრო გავიდა ჩვენი ბოლო შეხვედრიდან.
-დიახ, დიდი პაუზა გამომივიდა, მაგრამ ვერ შეძლეს ჩემი ამ საქმიდან ჩამოშორება.
-თქვენ რამე დაგიშავეს?
-მე ასე ვიტყვი რომ გაუთვალისწინებელი შემთხვევა მოხდა და მე თვეები საავადმყოფოში ვიწექი, საქმე კი ჩამომართვეს და სხვას გადასცეს.
-ამიტომ დაიხურა თქვენი გაუჩინარებიდან რამდენიმე თვეში საქმე. თქვა მირიანმა და მახოს შეხედა.
-ასეა, მე მარიამს პირობა მივეცი რომ ამ საქმეს თქვენთან ერთად ბოლომდე მივყვები და მკვლელს ვიპოვი, მაგრამ მინდა იცოდეთ რომ საქმეს რადგან ჩამოშორებული ვარ საიდუმლოდ უნდა გამოვიძიო.
-მართლა მიიყვანთ საქმეს ბოლომდე და მკვლელს იპოვით?
-მე იქედან ვიწყებ ძიებას სადაც გავჩერდი და თუ დამჭირდა განყოფილებიდანაც წამოვალ და საკუთარ სააგენტოს გავხსი ვერავინ შეძლებს ამიკრძალოს სიმართლის დადგენა და მკვლელის გამოაშკარავება.
-უკვე მაშინებს თქვენი სერიოზულობა და ჯამრთელობის საქმე როგორ გაქვთ ყველაფერი კარგად არის ალბად და არ იქნება სასიამოვნო ისევ რამე შეგემთხვეს.
-უკვე კარგად ვარ და არ ვიცი რამდენად დამიჯერებთ, მაგრამ მხოლოდ ამ საქმეზე ვფიქრობ.
-კარგია, რამე სიახლე გაქვთ რომ გვითხრა, თქვენი გამოძიებით რამე კვალს მიაგენით ამხელა პაუზის შემდეგ თუ ეს შესაძლებელია?
-ჯერ-ჯერობით ის ვიცით მხოლოდ ეკატერინეს და ბატონი ვახოს მკვლელი ერთი და იგივე პიროვნებაა.
-ეს ისედაც ნათელი იყო კვალმა ეკატერინესთან მიგვიყვანა ეს კი მკვლელმა გაიგო და ის გააჩუმა, მაგრამ შემდეგ რა იქნება.
-რა იქნება ან ვინ იქნება შემდეგი. თქვა მახომ და ლილიას შეხედა.
-რას გულისხმობთ, ფიქრობთ კიდევ უნდა მოკვდეს ვინმე? კარი გაიღო და მარიამი შემოვიდა კაბინეტში, გაუხარდა დეტექტივის დანახვა და ღიმილით მიესალმა.
-როგორ ხართ, იმედი მაქვს თავს უკეთ გრძნობთ.
-დედა შენ იცოდი რომ ავად იყო და საქმეს ჩამოაშორეს?
-ვიცოდი და საერთოდ დამავიწყდა თქვენთვის მეთქვა, მე მას ხშირად ვნახულობდი და ვსაუბრობდით. არა უშავს, საქმეს იქედან გავაგრძელებთ სადაც გავჩერდით და დეტექტივო პირობა გაქვთ მოცემული და მე მჯერა თქვენი რომ პირობას შეასრულებთ.
-პირობას შევასრულებ, დღეს მოვედი გითხრათ რომ ჩემმა ბიჭებმა ეკატერინეს ბინაში შევიდნენ და იპოვეს ტელეფონი, ჩვენ ტელეფონი გავშიფრეთ და ერთი მნიშვნელოვანი საუბარი ვიპოვეთ.
-თან გაქვთ, შეიძლება მოვისმინოთ? მახომ ტელეფონი ამოიღო და ჩანაწერი ჩართო, ყველა ყურადღებით უსმენდა და ცდილობდნენ ხმა ამოეცნოთ, მაგრამ ეს ხმა მათთვის უცნობი იყო.
-,, ეკატერინე თქვენს ანგარიშზე თანხა სრულად დაირიცხა, ამიტომ დღეს ვახო უნდა მოკვდეს და იმედი მაქვს ამას შეძლებ, წინააღმდეგ შემთხვევაში უფრო რთულ ზომებს მივიღებთ''.
-ქალის ხმა არის, გამოდის მკვლელი ქალი არის.
-მკვლელი ქალი გვყავს, მაგრამ ამოცნობა ძნელია.
-თანხა, გადარიცხული თანხა?
-ვიყავი ბანკში, თანხა ვინც ეკატრინეს სახელზე გადარიცხა ის პიროვნება 25 წლის გარდაცვლილია და ოჯახი ძალიან ხელმოკლედ ცხოვრობს. ეკატერინემ კი ის ყველა თანხა ძმის ანგარიშზე დარიცხა, რატომ უჭირს ოჯახს ეს გაურკვეველია.
-გამოდის მკვლელი ძალიან წინდახედულია და რასაც აკეთებს ყველაფერი გათვლილი აქვს.
-მკვლელი ჩრდილს არის ამოფარებული მას ძლიერი ზურგი ყავს მე ასე ვფიქრობ სხვაგვარად ამდენს ვერ შეძლებს.
-ფიქრობთ ის ძალიან საშიშია?
-ძალიან საშიშია და ყველა ფრთხილად უნდა იყოთ უფრო მეტად თქვენ ოთხი, რადგან იციან შეკრული გუნდი ხართ.
-მოვა ისევ აქამდე, აქ დაბრუნდება?
-ის აქ არის და არსად არ წასულა, ლილია ფრთხილად უნდა იყო არავის მოწოდებული არც წყალი და არც ყავა არ უნდა მიირთვა, არც შეუკვეთოთ. მე წავალ და ისევ კონტაქტზე ვიქნებით, მახო ადგა და
კოჭლობით გავიდა კარებში, მაგრამ რამდენიმე წუთში მირიანის ტელეფონზე გადარეკა და უთხრა.
-უნდა შვხვდეთ, მინდა დაგელაპარაკო. მირიანი არც დაფიქრებულა და მახოსთან შესახვედრად წავიდა დათქმულ ადგილზე 5 წთ-ით ადრე მივიდა.
-პუნქტუალური ხარ, მირიან მეც კი დამასწარი მოსვლა.
-დეტექტივი ხარ და მკვლელობას იძიებ იმ კვლელობას რომელშიც მე ვარ ეჭვმიტანილი, მოკლული კი ჩემი საუკეთესო მეგობარია. როგორ ფიქრობ არის აქ გასაკვირი ის რომ თქვენზე ადრე მოვედი შეხვედრის ადგილზე და გულის წასვლამდე მინდა გავიგო ვინ შეუკვეთა ვახოს სიკვდილი.
-მესმის შენი მირიან მაგრამ შენც უნდა გამიგო, ჩვენ ორივეს ერთი ინტერესები გვაქვს, ჩვენი მიზანია მკვლელის პოვნა და ვფიქრობ ერთმანეთის დახმარებით შევძლებთ მივაღწიოთ მიზანს. ჩემი აზრით მარტო მკვლელის პოვნა არ არის საკმარისი, უნდა ვიპოვოთ მკვლელის უკან ვინ დგას.
-მეც ეს მაინტერესებს, ვის უნდოდა ვახოს სიკვდილი მკვლელბის დამკვეთიც ის არის.
-ასეა და როგორც ვიცი თქვენ ძალიან დიდი ხნის მეგობრები ხართ, ასევე ერთად მუშაობთ წლებია და გყავთ საერთო მეგობრები, იცნობთ ასევე მის ყველა კომპანიონს თუ კონკურენტს.
-კი ჩვენ ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ და ყველას ვიცნობ ვინც ვახოს კომპანიონია ახლაც და ვინც იყო, კონკრეტულად ვინ გაინტერესებს.
-ვინ არის ემზარი ბურჯანაძე და როგორი ურთიერთობა ჰქონდათ გარდაცვალებამდე. მირიანმა გაოცებულმა შეხედა დეტექტივს და უთხრა.
-ემზარი არის ეჭვმიტანილი? შეუძლებელია, ეს დაუჯერებელია.
-რატომ არის დაუჯერებელი, ადამიანს შეუძლია ორი სახე ჰქონდეს და უამრავი ნიღაბის მორგებაც შეუძლია.
-მახო მოდი მეგობრულად ვისაუბროთ, შენობითზე გადავიდეთ.
-გადავიდეთ, მეც დავიღალე უკვე დაძაბულობისგან. გაეცინა მახოს და მირიანს შეხედა.
-ემზარი წლებია ვახოსთან თამშრომლობს, გაწონასწორებული და კარგი ადამიანია, არ არის ისეთი პიროვნება ვახო მოეკლა. არ იყვნენ საუკეთესო მეგობრები, მაგრამ არც ძალიან შორს იდგნენ ერთმანეთთან კარგი მისალმება იყო მათ შორის.
-შენი ვერსია როგორია მირიან.
-ვფიქრობ და პირველი წუთიდან ვფიქრობდი რომ ვიღაც შინაური დგას და ახლაც მათ შორის ჩადგა, მას ბიზნესი აინტერესებს ასევე კომპანია და სავარძელი, ეს კი არ არის ერთი დღის და ორი დღის მოფიქრებული გეგმა. ვინ ვის უკან დგას ეს თქვენი გასარკვევია, მაგრამ ძალიან დიდი დრო გავიდა და საქმე ჯერაც არ დაძრულა ადგილიდან, პირიქით საქმე დახურეს.
-საქმე დახურა იმ ხალხმა ვინც ფული აიღო და მე ფულზე არ ვიყიდები, მე სიმართლის დადგენა მაინტერესებს. მკვლელი კიდევ ვიმეორებ ახლობელია და ძალიან კარგად არის შენიღბული, მაგრამ ვიპოვით. მახო და მირიანი ერთმანეთს დაემშვიდობა. ემზარი გაუფრთხილებლად მივიდა კომპანიაში მას მარიამის ნახვა უნდოდა და უცნაური საუბრის მოწმე გახდა, ის გაოცებული უსმენდა სამეულის საუბარს.
-რატომ დამირეკე, ჯერ მეუბნები სარისკოა ჩემი გამოჩენა შენს სახლოვეს და რამოდენიმე დღეში მირეკავ და აქ მიბარებ. რა გინდა რომ გავაკეთო, მაგრამ მინდა შეგახსენო რომ ყველა საქმე ფული ღირს.
-ერთი კაცი უნდა მომაშორო.
-ვინ არის, ხელს გიშლის და გინდა ჩამოიშორო გზიდან?
-ცინიზმი და ირონია ჩემთან არ გჭირდება, ეს სერიოზული თემაა.
-ტაბატაძეზე მეტი სერიოზული?
-წარმოიდგინე და კი.
-თუ ასეთი სერიოზული თემაა სირთულეებიც გვექნება და თანხაც გაიზრდება.
-ანზორ სულ მალე ჩემი შვილი იმ იდიოტზე დაქორწინდება და გპირდები საუკეთესო საჩუქარს მიიღებ და ნეტარებაში იცხოვრებ.
-დედა ეს ბიზნესი და ეს კომპანია ჩემი იქნება, გიორგი ამ ბიზნესის აზრზეც არ არის.
-ბიზნესი არ მაინტერესებს, მე მისი ქონების ჩაგდება მინდა ხელში, მინდა ყველა იმ თანხას დავეპატრონო რაც აქვს ბებერ ემზარის.
-ბევრი ფული აქვს?
-ძალიან, ძალიან ბევრი ფული აქვს თუ აქ და თუ უცხოეთის ბანკებში.
-ღმერთო ჩემო ჩემს შვილს არ დაუჯერე, რამდენჯერ მითხრა მამა არ იცნობ მარინას და გთხოვ ეს თემა დახურეო. თქვა ემზარიმ შუბლიდან ოფლი მოიწმინდა და ფეხაკრებით უნდოდა უკან გაბრუნებულიყო, მაგრამ მარინამ თვალი შეასწრო მას და მირანდას შეშინებუკმა შეხედა.
-ემზარი, მან ყველაფერი გაიგონა.
-ვინ? ემზარიმ გაიგონა რაც ვთქვით? მირანდას სახეზე ფერი არ ჰქონდა, მარინა ანზორის მიუბრუნდა და უთხრა.
-შევაჩეროთ ყველა საქმე და რამე იღონე, მან ეს ყველაფერი არ უნდა თქვას. მამაკაცი ფეხზე წამოდგა და მარინას შეხედა.
-მაშინ იყოს უბედური შემთხვევა. ემზარის უკან გაყვა, ემზარი გამოცდილი მძღოლი იყო და მიხვდა მდევარი რომ აედევნა და ცდილობდა გიორგის დაკავშირებოდა და ტელეფონზე დაურეკა, მაგრამ გიორგის ტელეფონი გათიშული ჰქონდა და ხმოვანი შეტყობინება დაუტოვა.
-გიორგი შვილო სასწრაფოდ უნდა შევხვდეთ რომ ნახავ ჩემს შეტყობინებას დამირეკე და......................... უეცრად უკნიდან ძლიერი შეტაკების ხმა იყო ვეღრ დაიმორჩილა საჭე ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა და გზიდან გადაუხვია, მარინამ კი ხმა დაარხია რომ ბიზნესმენი ვახო ტაბატაძის მკვლელი ემზარი ბურჯანაძე აღმოჩნდა.
-ემზარი ბურჯანაძე ვინ არის ეს ადამიანი და რა უნდოდა მას მამასგან. სირბილით დატოვა სახლი და კომპანიაში მივიდა, თავის კაბინეტს გვერდი აუარა და მირიანთან შევიდა.
-ლილია რა მოხდა, შვილო კარგად ხარ? ფეხზე ადგა მირიანი და ლილიას გაოცებული უყურებდა.
-მამა, მამას მკვლელი ვიცი ვინც არის.
-ვინ არის, დეტექტივმა დაგირეკა?
-არა, უცნაური ზარი იყო დილით ტელეფონზე და მითხრეს რომ ემზარი ბურჯანაძე არის მკვლელი, ვინ არის ეს ადამიანი ძია მირიან.
-შეუძლებელია. თქვა მირიანმა და ლილიას ჭიქით წყალი მიაწოდა.
-რატომ არის შეუძლებელი.
-არ მჯერა და იმიტომ, გუშინ სწორედ ამ საკითხზე ვისაუბრეთ მე და დეტექტივმა. ლილია დარწმუნებული ვარ ვიღაცას უნდა თავზე აიცილოს მკვლელობა და ემზარი იპოვა რომ გადააბრალოს, მას არანაირი კავშირი არ აქვს ამ მკვლელობასთან ნუ გამოიტან წინასწარ დასკვნას და უდანაშაულო ადამიანს
ნუ განსჯი სხვისი დანაშაულის გამო.
-მირიან აქ ხარ?
-შემოდი ლაშა აქ ვართ. ლაშა ლილიას იქ არ ელოდა, უხერხულად იგრძნო თავი და მირიანს შეხედა.
-რა მოხდა რა სახე გაქვს, შენც გაიგე რომ ემზარი მკვლელია?
-გავიგე, მაგრამ მარტო ეს არაა კიდევ არის სხვა.
-სხვა რა არის, რამე ახალი მოხდა?
-უბედური შემთხვეა მოხდა, ემზარი კრიტიკულ მდგომარეობაში გადაიყვანეს საავადმყოფოში, ცუდად არის მირიან.
-ემზარი? ჩვენი ემზარიზე ამბობ რომ ცუდად არის? იდგა მირიანი და გაოცებული უყურებდა ლაშას და უფრო და უფრო რწმუნდებოდა რომ მკვლელი ყველას იშორებდა გზიდან თუ ვინმემ სულ მცირე სიმართლე იცოდა. ლილიას ტელეფნზე მარიამის ნომერი დაფიქსირდა, არ უნდოდა აღელვებული ხმა
ჰქონოდა და დედას შეძლებისდაგვარად მშვიდად უპასუხა.
-გისმენ დედა, მე უვე სამსახურში ვარ.
-ლილია დონარა დეიდა ვარ თქვენი კარის მეზობელი.
-დონარა დეიდა........................
-არ ინერვიულო შვილო, მაგრამ დედა საავადმყოფოში გადავიყვანეთ.
-რააააა, ეს როგორ მოხდა ან სად ხართ.
-ცენტრალურ საავადმყოფოში ვართ შვილო. ლილია ანერვიულდა, მირიანი და ლაშა მას დაძაბული უსმენდა და მისმა ცრემლებმა ორივე ააფორიაქა.
-ლილია რა მოხდა, მარიამს რა მოუვიდა.
-არც მე ვიცი, წუხელ მითხრა რაღაც შეუძლოდ ვარო, მაგრამ ასეთი სერიოზული მდგომარეობა თუ იყო არ ვიცოდი.
-წავიდეთ, ახლავე წავიდეთ. თქვა ლაშამ მაგრამ მირიანმა ის შეაჩერა.
-ჩვენ წავალთ და დაგირეკავ, შენ აქ ხარ საჭირო და ლილიას კაბინეტს ყურადღება მიაქციე.
-ძია ლაშა მართლა არ ვიცი რა ხდება ჩვენს თავს და გთხოვ ყურადღებით იყავი.
-წადით და აქ ყველაფერს გავაკონტროლებ, მხოლოდ გთხოვთ დამირეკეთ.
-აუცილებლად. მირიანმა თავის მანქანით წაიყვანა ლილია და ორივე დუმდა, ორივე ფიქრებით მარიამთან იყო.
-ლილია ამ დღეებში მარიამი იყო ოფისში?
-ერთი კვირის წინ იყო, გამოცდები მქონდა და ის დადიოდა კომპანიაში, შემდეგ მითხრა რომ თავს შეუძლოდ გრძნობდა, მაგრამ არ მიფიქრია ასეთი სერიოზული თუ იქნებოდა და მისი ჯამრთელობობა გაუარესდებოდა და უთხარი გადაღლილი ხარ და დაისვენე კომპანიაში მე ვივლითქო.
-გასაგებია, ის ძალიან ფრთხილად იყო, მაგრამ მაინც მოახერხეს მისი მოწამვლა.
-ფიქობ რომ მოწამლეს?
-ჯერ ვერაფერს გეტყვი, მაგრამ გავიგებთ. ლილიას ფერი არ ედო, სირბილით შევიდა საავადმყოფოში და დონარა დეიდაც მალე ნახა.
-როგორ არის, ექიმმა რა თქვა ან სად შეიძლება ის ვნახო.
-ანალიზებს უკეთებენ შვილო და ექიმი გამოვა როცა საჭიროდ ჩათვლის, შენ დამშვიდდი და
დაველოდოთ ექიმს.
-დედამ რამე გითხრა?
-არა, უეცრად თქვა ცუდად ვარო და ხელი შევაშველე სასწარაფოსაც დაურეკე იქვე მქონდა ტელეფონი. ვფიქრობ გადაიღალა და გულმა ვერ გაუძლო, რადგან აქ ვართ ყველაფერი კარგად იქნება.
-დედა, დედიკო არ მიმატოვო, მე ხომ სულ მარტო დავრჩები. ტიროდა ლილია და დონარა დეიდა ამშვიდებდა. ერთი საათის ლოდინის შემდეგ მათ ახალგაზრდა ექიმი მიუახლოვდა და ლილიას შეხედა.
-ლილია თქვენ ხართ?
-დიახ მე ვარ, ექიმო როგორ არის დედა.
-თეონა ცინცაძე დედათქვენის პირადი ექიმი დღეიდან, მაგრამ ვერ დავმალავ იმ ფაქტს, რომ მდგომარეობა ძალიან სეროზულია ლილია.
-ძალიან, ძალიან სერიოზულია მდგომარეობა? რა ჭირს ექიმო დედას, გთხოვთ ყველაფერი მითხრათ.
-ქალბატონი მარიამი მოწამლულია და მოწამვლა არ არის გამოწვეული საკვებიდან, ის მოწამლულია ძალიან ძლიერი პრეპარატით.
-რააააა, დედაც მოწამლეს? ძია მირიან შენი ფიქრები გამართლდა და ვინ, ვინ არის ის ადამიანი ვინც მამა მომიკლა და ახლა დედა უნდა რომ წამართვას.
-ლილია პანიკების და ისტერიკების დრო არ გვაქვს, მითხრა რომ მეგობარმა მისცა ძლიერი დამამშვიდებელი რადგან ღამე არ ძინავდა, შეგიძლია მოიტანო დედა რა დამამშვიდებელს სვმდა რომ ვნახო და მის მიხედვით დავნიშნოთ მკურნალობა.
-კი, კი, მეც მითხრა რომ მეგობარმა მისცა, მაგრამ არ მიკითხია ვინ არის ის მეგობარი.
-ახლავეს შეგიძლია წახვიდე და მოიტანო, რომ  დრომ არ დავკარგოთ?
-ახლავეს წავალ, კი მოვიტან. ლილია დაბნეული იყო და მირიანმა შეაჩერა.
-მე წაგიყვან, მაგრამ უნდა დამშვიდდე. ჯერ კიდევ შოკში მყოფი ლილია მირიანთან ერთად წავიდა და რადგან დონარას იქ ყოფნა აუცილებლობას არ წარმოადგენდა ისიც თან წაიყვანეს. კიბეებზე ადიოდა სახლის გასაღები ჩანთაში რომ იპოვა, მაგრამ სახლის კარი ღია დახვდა და მირიანს შეხედა, შემდეგ კი დონარას უთხრა.
-სახლის კარი ღიად დაგრჩენიათ სიჩქარეში.
-არა შვილო ჩემი ხელით დავკეტე და გასაღები აქ მაქვს. მირიანმა ხელი კრა ლილიას და უჩურჩულა.
-აქ დარჩით, მე შევალ. ფრთხილობდა მირიანი და ლილიამ უჩურჩულა.
-არაფერს შეეხო ხელით.
-ვიცი, თქვენ არ შემოხვიდეთ. მირიანი სახლის სიღრმეში შევიდა და მარიამის საძინებლიდან ხმაური შემოესმა, იქით წავიდა უკვე კართან იყო მისული რომ შუქი აანთო და უცნობი მირიანს მიუბრუნდა, მან ხელი კრა მირიანს და კედელს ძლიერად მიახეთქა, ლილია კი კარებში დახვდა და უკვე ტელეფონით პოლიციაში რეკავდა, მაგრამ მამაკაცმა ხელი კრა კედელზე ააკრა და ზიზღით სავსე ხმით უთხრა.
-მამაშენი ემზარის ბრძანებით მოკვდა, ახლა კი დედაშენის დრო დადგა, სულ მალე კი შენამდეც მოვალთ. ეს ისე წამებში მოხდა მირიანმა წამოდგომაც ვერ მოასწრო, მაგრამ ლილიამ იქვე ბროლის
ვაზას წაავლო ხელი და მამაკაცს თავში ჩაარტყა, მამაკაცი დაბარბაცდა ლილიას ხელი შეუშვა და ტკივილისგან ორივე ხელი მოიკიდა თავზე, მაგრამ ლილია არ დანებდა და ფეხიც ამოსცხო ფეხებსშუა, უცნობი ტკივილისაგან სახეზე გაწითლდა და ბრაზმორეულმა შეხედა ლილიას.
-დაგიმახსოვრე, ჩემი წერა ხარ. მირიანი ფეხზე წამოდგა, თავიდან სისხლი მოსდიოდა, მაგრამ შეძლო და დეტექტივ მახოს დაურეკა, მახოც რამდენიმე წუთში ჯგუფთან ერთად უკვე მათთან იყო.
-ვიღაცამ მარიამის მოწამვლა შეძლო, აქ შემოვიდა უცნობი და მარიამი რა წამლებსაც ამ ერთ კვირაში იღებდა წაიღო, რას ფიქრობ ამაზე.
-ვერაფერს ვიტყვი მარიამი უნდა ვნახო.
-უფროსო, ძალიან სუფთად არის ნამუშევარი კვალიც არ დაუტოვებია და არც ქურდობის მიზნით არის შემოსული, რადგან საძინებელში უამრავი ძვირფასეულობა ხელუხლებელია.
-გასაგებია, ბურჯანაძეც უბედური შემთხვევის მსხვერპლი გახდა, მარიამი მოწამლეს და ლილიასაც დაემუქრა უცნობმა. მირიან ეს ყველაფერი კარგად დაგეგმილი მკვლელობაა, მაგრამ ჩვენ უფრო გაგვირთულდა ძიება.
-უფროსო ისევ ჩიხში ვართ.
-ვიცი, თედო შენ და ნიკა დარჩით სხვები წავიდნენ.
-აქ ვართ უფროსო.
-ბურჯანაძის მდგომარეობა უნდა გავიგოთ, შემდეგ კი მარიამს ვნახავთ. ძალიან დიდი გულისყურთ და დაკვირებით მოვეკიდოთ საქმეს და შედეგს მივიღებთ. დავიწყოთ კომპანიიდან და პირველი, უნდა გადავამოწმოთ ვინ ესტუმრა მარიამს ოფისში და მეორე, სად იყო ბურჯანაძე იმ დღეს როდესაც უბედური შემთხვევა მოხდა.
-მე, მე დედასთან უნდა წავიდე და მინდა ბურჯანაძეც ვნახო. ხმის კანკალით თქვა ლილიამ და დეტექტივს შეხედა.
-ბურჯანაძე უგონო მდგომარეობაში არის, ჯერ მისი ნახვა არ შეგვიძლია. მირიან ექიმი გვჭირდება, სისხლი ჯერ კიდევ მოგდის თავიდან და გადაღებაც დაგჭირდება. ნიკა და თედო კომპანიაში წავიდნენ და ლაშა იკითხეს.
-ქალბატონო, სად შეგვიძლია ვნახოთ ლაშა სირაძე.
-მე ვარ, გელოდებოდით ბიჭებო. ნიკამ და ლაშამ მამაკაცის ხმა გაიგონეს და მისკენ წავიდნენ.
-მირიანმა დამირეკა და მითხრა რომ მოხვიდოდით..........
-გეტყოდა იმასაც რატომ მოვედით.
-ვიცი და მე თქვენს მოსვლამდე გადავამოწმე კამერები, ვფიქრობ თქვენც უნდა ნახოთ რადგან საინტერესო მასალას ვნახავთ.
-საინტერესოა, წავიდეთ და ვნახოთ. თქვა თედომ და ორივე ლაშას გაყვა, მაგრამ იქ რაც ლაშამ სულ რაღაც რამდენიმე წუთის წინ ნახა უკვე წაშლილი იყო.
-აქ არაფერი არის საინტერესო. თქვა ნიკამ და ლაშას შეხედა.
-შეუძლებელია, რამდენიმე წუთის წინ მე თავად ვნახე.
-მოდით და თავად დარწმუნდებით რომ აქ არაფერია, ყველაფერი წაშლილი არის. ლაშა გაოცებული იდგა, მაგრამ ჯიბეში ხელი ჩაიყო და თედოს ფლეშკა მიაწოდა.
-აქ არის, იქ თუ წაშალეს მე დავასწარი და აქ გადმოვიტანე.
-კარგია, აქედან ჩვენ გაბრაზებულები გავალთ.
-ასე ჯობია, რადგან დავრწმუნდი ბიჭებო მკვლელი აქვეა ჩვენთან ახლოს. თედომ ფლეშკა ჯიბეში ჩაიდო და გაბრაზებული დაშორდა ლაშას, ლაშამ კი იგივე გაბრაზებული პასუხით გააცილა პოლიციელები.
-მომისმინეთ, მკვლელის პოვნა თუ გინდათ იპოვეთ, მაგრამ სხვაგან და არა აქ ამ კომპანიაში, დროს ტყუილად კარგავთ აქ მოსვლით და რაღაც უაზრო კითხვების დასმით.
-იქნებ თქვენ გვასწავლოთ სად უნდა ვიპოვოთ და გზა გვაჩვენო.
-დამნაშავის პოვნა თქვენი ვალდებულებაა, მაგრამ აქ არ არის ის ვისაც თქვენ დაეძებთ. სამუშაო ადგილზე დაბრუნებულები სიცილით უყვებოდნენ მახოს რა თეატრიც დადგეს და მახომაც მოუწონა ლაშას წინდახედულება და შემდეგ სამივემ ერთად ნახეს ვიდეო.
-ეს ლილიას კაბინეტია, ეს მარიამი არის და ვინ შევიდა სახეზე შეხედეთ ქერა ქალს?
-არა, დააბრუნეთ ვიდეო. თქვა მახომ და ვიდეოს კარგად დაუკვირდა.
-ხელში წყლის ბოთლი უჭირავს, ქერა თმები მოკლეზე შეჭრილი და უნდა გავიგოთ ვინ არის ეს ქალბატონი.
-უფროსო მეორე ვიდეოში ბურჯანაძე არის 
-აბა ვნახოთ ბურჯანაძე იქ რატომ არის და ვის შეხვდა.
-კართან დგას და როგორც ვხედავ კარი ოდნავ ღია არის, უკან ხევით რატომ მიდის, ის უკან გაბრუნდა და აი ვიღაც გაყვა მას უკან.
-ეს მამაკაცი უნდა ვიპოვოთ, თედო ახლოს მოწიე ფოტო და ვნახოთ ვინ არის. შესაძლებელია ეს იყო მარიამის საძინებელში ლილიამ შეხედა მას სახეზე და ამოიცნობს ის თუ არის.
-უფროსო დარწმუნებული ვარ მკვლელობა ამ კომპანიიდან არის დაკვეთილი და მკვლელიც დღემდე იქ ზის.
-ნიკა მართალია, ჩვენ კომპანიასთან უნდა ვიტრიალოთ.

ბნელი, ღრმა და სევდიანი ღამეა, მაგრამ აქა იქ გამოანათებს ვარსკვლავი. ირგვლივ სიმშვიდეა ამ მშვიდ ღამეს ზოგჯერ ტყიდან ჭოტის ყვირილი თუ გააპობს. უძირო ოკეანის ფერი თავალებით სადღაც სიბნელეში იხედება და ფიქრობს სამყაროს გაექცეს, ბინაში შევიდა და ღიმილით გადახედა
იატაკზე ერთად თევზებივით დაწოლილ მეგობრებს და თავისი კუთვნილი ადგილიც მიაგნო. მთელი დღის დაღლილს მალე ჩაეძინა და ისევ ის სიზმარი ნახა, ისევ ის გოგონა და მათ შორის უზარმაზარი კედელი. უნდოდა ეს კედელი წაექცია, მაგრამ ვერ შეძლო და სადღაც კიბე ნახა, კიბის საშუალებით შეძლო კედლის სიმაღლეზე ასვლა და გულმა რამოდენიმე დარტმა გამოტოვა როცა კედლის მეორე მხარეს გაღიმებული გოგონა დაინახა. გოგონამ ტაში შემოკრა და ღიმილით თქვა.
-ვიცოდი, ვიცოდი რომ შეძლებდი. უთხრა, გაუღიმა და წავიდა. ძალიან ნელა მიდიოდა, მოულოდნელად შებრუნდა და მის თვალებში სიბრაზე დაინახა.
-შენ სასჯელი უნდა მოიხადო, მძიმე იქნება შენი სასჯელი. უცებ გამოფხიზლდა, ადგა და ცივი წყალი შეისხა სახეზე. უკვე გათენებულიყო და მეგობრებს თვალი აარიდა, უხმოდ გავიდა ეზოში და ტყეს ნაპირ-ნაპირ დაყვა.
-ვინ ხარ რომ ძილშიც არ მასვენებ. დრო გავიდა და დრომ მასწავლა უშენოდ ყოფნა, უშენობას კი მონატრება დავარქვი. არ ვიცი რატომ ვფიქრობ დაუსრულებლად შენზე და რატომ ვერ ვსვამ წერტილს, ალბად იმიტომ რომ შენზე ფიქრია დაუსრულებელი. იმ დილიდან დღემდე დარწმუნებით
შემიძლია ვთქვა, რომ ბოროტი ზღაპარია ცხოვრება. დარწმუნებული ვარ იქ სადაც სიბნელეში შენ ხარ გიპოვი, შენს ადგილს ერთ დღეს ვიპოვი და ჩვენ ერთმანეთს სიყვარულის ხმა გვაპოვნინებს.ერთი საათი იხეტალა ტყეში და უკვე ბინასთან ახლოს იყო მისკენ მიმავალი ბაკო რომ დაინახა.
-გიორგი სად დაიკარგე, ტელეფონი ბინაში დატოვე დედაშენი ვერ გიკავშირდება.
-აქ ვარ სოკო დავკრიფე სულ ახალია, გიორგაძე სად არის.
-გიორგიმ მწველავები მოიყვანა ნაწვიმარზე გაუჭირდათ ამოსვლა და ისინი თავის საქმეს აკეთებენ, მალე ხბოებს შევრეკავთ მათ ადგილზე.
-დედამ გითხრა რა უნდოდა?
-დაელაპარაკე შენთან უნდა საუბარი.
-გიმენ დედა, ასე ადრე რატომ გიღვიძა ჩემმა დედიკომ.
-ის მკითხე სახლში თუ ვარ და საერთოდ თუ მეძინა.
-რა მოხდა, სად ხარ.
-გიორგი მამაშენი საავადმყოფოშია.
-რაააა, რატომ ან ახლა როგორ არის.
-უნდა მოხვიდე შვილო, მდომარეობა ძალიან სერიოზულია.
-მოვდივარ დედა, არ ინერვიულო გთხოვ მშვიდად იყო. ტელეფონი გათიშა ბაკოს შეხედა და უთხრა.
-გიორგის გვერდით დარჩები? დედას გვერდით უნდა ვიყო ბაკო.
-რა თქმა უნდა აქ ვიქნები, შენს ზარს დაველოდებით გვითხარი როგორ იქნებით. გიორგიმ თავი მოიწესრიგა ტელეფონი ჩართო და შორენას დაურეკა.
-გიორგი გისმენ, მოდიხარ ქალაქში?
-მოვდივარ, მაგრამ ზოგაგად მითხარი როგორია მამას მდგომარეობა.
-მშვიდად იყავი და ნელა იარე, როცა მოხვალ აქ ვისაუბროთ.
-კარგი, მალე ვიქნები ადგილზე. გიორგი ისე ნერვიულობდა რამდენიმე საათის გასავლელი გზა ორმოც წუთში გაიარა და საავადმყოფოში შესვლაზე პრობლემა შეექმნა.
-ახალგაზრდავ ვერ გაგატარებ, გთხოვთ აქ დაელოდეთ.
-ექიმი შორენა უნდა ვნახო მასთან ვარ, მელოდება უნდა შემიშვათ.
-დაელოდეთ, ექიმს რთული პაციემნტი ჰყავს და ის თავად გიპოვით. გიორგიმ ვერც დედა ინახულა, ვერც შორენა და მის გამოჩენას სრული ერთი საათი ელოდა, როგორც იქნა გამოჩნდა.
-შორენა ერთი საათია გელოდები, როგორ არის მამას მდგომარეობა.
-წამომყევი, დედა გელოდება და დაითანხმე სახლში წაიყვანო. უხმოდ მიდიოდა ორივე და ერთ-ერთი პალატის კართან დედა დაინახა ის ისე დაპატარავებულ მოეჩვენა სიტყვის უთქმელად მოხვია ხელი და გულზე მიიკრა შეშინებული და აკანკალებული დედა.
-დედა როგორ ხარ.
-კარგად ვარ შვილო, მაგრამ......
-ძლიერი უნდა ვიყოთ. გიორგი შორენას მიუბრუნდა და უთხრა.
-შორენა შეიძლება ვნახო?
-შედი, მაგრამ ხუთი წუთი. პალატის კარი გააღო და უგონოდ მწოლიარე ემზარი სასუნთქ აპარატზეც შეერთებული მძიმედ სუნთქვდა.
-ძალიან რთული იყო გიორგი მაგრამ მდგომარეობა სტაბილურამდე მივიყვანეთ.
-გადარჩება?
-მთავარია რომ გული ამუშავდა, ის თითქმის მკვდარი იყო როცა სასწრაფომ აქ მოიყვანა, მადლობა ღმერთს ვიღაცამ პირველადი დახმარება გაუწია დროულად და ეს ძალიან დაეხმარა. 24 საათის შემდეგ მან აპარატის გარეშე უნდა ისუნთქოს და შემდეგ ვისაუბროთ მის განკურნებაზე.
-სხეულის სხვა ორგანოები წესრიგში არის?
-არა, პრობლემა გვაქვს თავთან, მას თავი აქვს დარტყმული და ვნახოთ რას გვეტყვის ტომოგრაფია.
-დაზუსტებით.....................
-დაზუსტებით ჯერ დიაგნოზის დასმა არ შეგვიძლია, ანალიზების პასუხები არ გვაქვს ხელთ.
-შორენა.........................
-მომისმინე, არ არის იმის საჭიროება მითხრა რომ ჩემი იმედი გაქვს, მე აქ ვარ და ეს 24 სთ-იც აქ ვიქნები შენთან ერთად, შენს გვერდით.
-შესაძლებელია გასული ვიქნე და გთხოვ თუ დაგჭირდე დამირეკე, ჩემი ტელეფონი სულ ჩართულია.
-მას სიმშვიდე ჭირდება და ვფიქრობ აქ ყოფნა არ საჭიროებს აუცილებლობას, დედა წაიყვანე და წადით, შეხედე მის ფეხებს რა დღეში არიან მას დასვენება ჭირდება აუცილებლად. გიორგი წავიდა და 24 სთ-ის გასვლამდე დაბრუნდა, თითქოს საუკუნე გავიდა ლოდინში და დასრულდა 24სთ-იც, დაღლილობა საერთოდ დაავიწყდა როცა შორენას შეხედა იმედიანს და გაბრწყინებულს.
-გიორგი, მამაშენმა შენი სახელი თქვა.
-შევიდე? არც კი დაელოდა შორენას თანხმობას პალატაში შევიდა
-გი, გი, გიორგი....................
-აქ ვარ მამა, მე აქ ვარ შენს გვერდით.
-გიორგი მაპატიე........................
-რა უნდა გაპატიო მამა, მთავარი ისაა რომ კარგად ხარ.
-ძალიან ბევრი რამ მინდა რომ გითხრა შვილო.
-მერე, მერე მამა.
-ახლა მომისმინე, შენ მართალი იყავი შვილო.
-გიორგი ნუ გადავღლით, ის ჯერ კიდევ სუსტად არის.
-კარგი მამა ჩვენ დრო კიდევ ბევრი გვაქვს ყველაფერზე ვისაუბროთ, ახლა დაისვენე. გიორგიმ კმაყოფილმა დატოვა პალატა და შორენას მადლობის აღსანიშნავად მოეხვია.
-მადლობა მეგობარო, მადლობა შენს ხელებს, შენს გონებას და შენს ცოდნა ნიჭიერებას და ხომ ხედავ შენში არსებულ ყველა გრძნობას უხდი მადლობას.
-გიორგი გცემ იცოდე. უთხრა შორენამ და თავადაც სიცილით მოეხვია მეგობარს, მაგრამ ვიღაცამ ჩაახველა და გიორგიმ გაოცებულმა შეხედა იქვე მდგარ უცხო მამაკაცს.
-მაპატიეთ რომ შემოგეჭერით და მყუდროება დაგირღვიეთ, დეტექტივი მალხაზ ფერაძე. გიორგიმ დეტექტივთან ერთად გვერძე გავიდა და დეტექტივმა მას აუხსნა ყველაფერი და ის დააფიქრა მისმა სიტყვებმა.
-გამოდის რაც მოხდა უბედური შემთხვევა არ ყოფილა, მაგრამ ძალიან უცნაურია ეს ყველაფერი მამას მტერი არ ყავს და ვის უნდა მისი სიკვდილი.
-გამოდის რომ ყავს და ის ძალიან ახლოს არის თქვენს ოჯახთან.
-ვერ ვხვდები ვინ უნდა იყოს, თქვენ გაქვთ ვინმეზე ეჭვი არის ეჭვმიტანილი?
-ჯერ დაზუსტებით ვერაფერს გეტყვი, მაგრამ მინდა ამ ფოტოს დააკვირდე, გეცნობა ეს მამაკაცი? გიორგიმ დააკვირდა ფოტოს და თქვა.
-არა, მას საერთოდ არ ვიცნობ.
-პირველად ხედავ მის სახეს?
-კი პირველად ვხედავ, რადგან აქამდე არასად შემხვედრია.
-გიორგი მეგობრული თხოვნა მაქვს.
-გისმენთ დეტექტივო.
-დაიცავი უცხო პირებისგან მამა და მარტო არ დატოვოთ, არ იფიქოთ რომ აქ საავადმყოფოა და ის დაცულია, გთხოვთ ყურადღებით იყავით შესაძლებელია მკვლელი ახლაც სადმე იყოს ახლოში.
-ბატონო მალხაზ დარწმუნებული ხართ, რომ ის რაც მოხდა მკვლელობის მცდელობა იყო და არა
უბედური შემთხვევა?
-დარწმუნებული ვარ გიორგი და იმედია დამნაშავეს მალე ვიპოვით. გიორგი ძალიან დააფიქრა დეტექტივის სიტყვებმა და შეხედა მისკენ დედა მოდიოდა.
-დე, რატომ წამოდი ხომ გითხარი დაისვენეთქო.
-თქვენ აქ ხართ და მე სახლში როგორ დავისვენო. საღამომდე დედასთან ერთად იყო საავადმყოფოში და საღამოს დედა დაითანხმა სახლში წაეყვანა, მაგრამ წასვლამდე შორენასთან შევიდა.
-გთხოვ ჩემს მოსვლამდე მამა არ დატოვო მარტო და არც ვინმე შეუშვა მასთან.
-რა მოხდა გიორგი. გაოცებული უცქერდა შორენა გიორგის და მიხვდა რომ დედასთან ერთად ის სხვას ვერაფერს ეტყოდა, მხოლოდ ჩუმად უთხრა.
-დავბრუნდები და აგიხსნი. გიორგი წავიდა, შორენა კი ემზარისთან მივიდა და იქ გიორგის ელოდებოდა, მაგრამ ექთანმა მივიდა და უთრა.
-მძიმე ავადმყოფი მოიყვანეს და რთული მდგომარეობაა, პაციენტი თქვენს ნახვას ითხოვს. შორენა დარწმუნდა რომ ემზარის პალატასთან არავინ იყო და გიორგის დაურეკა.
-გიორგი რთული პაციენტი მყავს, გთხოვ იჩქარე თუმცა აქ სიმშვიდეა საეჭვოს ვერაფერს ვხედავ
-გზაში ვარ, შორენა ათ წუთში მანდ ვარ. გიორგი ჩქარობდა, ემზარის კი თეთრ ხალათში გამოწყობილი მამაკაცი მიუახლოვდა ხელში შპრიცი ეკავა და ემზარის მკლავზე გაუკეთა.
-სულ მალე ვეღარაფერს იტყვი, თუმცა იცოცხლებ რა სამწუხაროა შეეცდები თქვა რაც გინდა, მაგრამ ვერაფრის თქმას ვერ შეძლებ. მამაკაცი წავიდა, ემზარის გონებამ ნელა-ნელა გათიშვა დაიწყო და გიორგი როცა დაბრუნდა მამა უგუნო მდგომარეობაში დახვდა, დეტექტივს დაურეკა, მაგრამ თედოს ხმა გაიგონა.
-უფროსო.
-რა მოხდა, ვლაპარაკობ თედო.
-უფროსო მკვლელობაა, ქალის გვამი გვაქვს.
-გიორგი დაგირკავ აუცილებლად. მახომ ტელეფონი გათიშა და თედოს შეხედა
-ორი მკვლელობის მცდელობა, ერთი გვამი და მკვლელი უხილავია.
-ვინ არის გარდაცვლილი და ვინ იპოვა ის პირველად.
-მოკლულია ქეთევან გამცემლიძე და ის ორსულია უფროსო, გვამი კი მეზობელმა იპოვა.
-ის მეზობელი დაკითხეთ?
-თავს ცუდად გრძნობს, მაგრამ მაინც გაგვცა დასმულ კითხვებზე პასუხი. დეტექტივმა ყველაფერი დაათვალიერა, ბიჭების ჩანაწეებიც წაიკითხა და მკვლელობის ადგილზეც მივიდა.
-თავს როგორ გრძნობთ ბებო, უკეთ ხართ?
-უკეთ ვარ შვილო, მაგრამ ვერ ვიჯერებ რომ ქეთევანს ვინმემ ცუდად შეეხო ის ისეთი კარგი იყო ყველასთვის.
-ხშირი კონტაქტი გქონდათ გარდაცვლილთან?
-ყოველდღიური შეხვედრა გვქონდა დედა, წნევას მისინჯავდა და გუშინ საღამოს  არ შემოვიდა, ვიფიქრე ორსული ქალი არის ალბად ჩაეძინა და ისვენებს არ შევაწუხებმეთქი, დღესაც რომ არ შემეხმიანა უცნაურად მომეჩვენა, მიჭირს სიარული, მაგრამ მაინც შევძელი მის კარებთან მისვლა.
-კარი ღია დაგხვდათ?
-კი კარი ღია იყო და ქეთევანს დაუძახე, შვილო ათასი მამაძაღლი დადის და კარი ღიად რატომ დატოვემეთქი, მაგრამ არ გამომეხმაურა კარი ჯოხით შევაღე და რას ვხედავ ქეთევანი ძირს იწვა შვილო. არ ვიცი ძალა რამ მომცა და როგორ მივედი მასთან ის სისხლში იწვა, შემდეგ ზაზას დაუძახე ქვემოთ და პოლიცია მან გამოიძახა.
-თქვენი სახელი და გვარი ბებო.
-ანუშკი ბებოს მეძახის ყველა, ისე არჩვაძის ქალი ვარ, ანა არჩვაძე შვილო 78 წლის. 
-მადლობა ბებო ვისთან ერთად ცხოვრობდა ქეთევანი.
-მარტო ცხოვრობდა, ეს ბინა ბებიიდან დარჩა საცოდავს, მაგრამ მასთან ზოგჯერ ახალგაზრდა მამაკაცი მოდიოდა და ძალიან უხეშად ექცეოდა, რამდენჯერ უთხარი მიმართე პოლიციას და ჩამოიშორე მაგ არამზადათქო, მაგრამ მეშინიაო ამბობდა არ მაცოცხლებსო და აუსრულა ალბად კიდევაც, ნამდვილად
მისი ხელით მოკვდა.
-დაინახეთ იმ დღეს თუ იყო მოსული ან სახელი და გვარი თუ იცით იმ მამაკაცის.
-ანზორი, მას ანზორი ჰქვია.
-დარწმუნებული ხარ ბებო?
-კი სწორად ამბობს შუშანა ბებო, ქეთევანის ბავშვის მამა ანზორ თურმანიძე არის
-თქვენ ალბად.....................
-მე ზაზა ვარ ებანოიძე და ანუშკი ბებოს ქვემოთ ვცხოვრობ.
-კარგად იცნობდით ალბად ქეთევანს.
-ქეთევანს რაც თვალი ამეხილა და ადამიანების ცნობა ვისწავლე მას შემდეგ ვიცნობ, ჩვენ ერთდ გავიზარდეთ. 22 წლის იყო საცოდავი ანზორი კი 44 წლის და არ უყვარდა ის ქეთევანს.
-სიყვარული თუ არ ჰქონდათ რატომ ცხოვრობდა მასთან ის მამაკაცი.
-მან ქეთევანზე ინფორმაცია შეაგროვა და როცა გაიგო მას არავინ ჰყავდა დაუახლოვდა, მაგრამ ქეთევანი მისგან შორს იჭერდა თავს. ერთ საღამოს კი აივნიდან შევიდა მასთან და მასზე იძალადა, ორი წელია რაც ქეთევანი შიშში ცხოვრობდა.
-ბავშვის მამაც ის არის.
-ის არის, ქეთევანი ძალიან სუფთა და არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო, რომ არა ეს მამაკაცი მას უკეთესი მომავლის შექმნა შეეძლო ის სამოდელო სკოლაში სწავლობდა და წარმატებულიც იყო მის საქმეში.
-ზაზა ამ ფოტოს დააკვირდი იქნებ გეცნობა ეს მამაკაცი. ზაზამ ფოტო გამოართვა მახოს და გაოცებულმა შეხედა მას.
-ეს არის თურმანიძე, ეს არაკაცია ქეთევანის მკვლელი.
-მადლობა, თედო ანზორ თურმანიძე 44 წლის უნდა ვიპოვოთ. თედოს დავალება მისცა მახომ და ზაზას მიუბრუნდა.
-ზაზა.............................
-მე ვიზრუნებ გარდაცვლილზე, მას არავინ ჰყავდა და მე მას როგორც ჩემი ოჯახის წევრს ისე გაუკეთებ ყველაფერს და რაც შეეხება ანუშკი ბებოს ჩემთან წავიყვან და მას სანამ არ დაიჭერთ ჩემთან მეყოლება, არ მივატოვებ უფროსო.
-მადლობა ზაზა შენ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ. დეტექტივი ნიკასთან ერთად დაბრუნდა თავის სამუშაო ადგილზე და მალე თედოც დაბრუნდა.
-ჩემო ლომო რით გამახარებ, იპოვე რამე?
-ანზორ თურმანიძე ვაკეში ცხოვრობს და მას შავ-ბნელი წარსული აქვს, რამდენჯერმე არის ნასამართლევი.
-იჯდა კიდეც?
-ბოლოს 12 წელი იჯდა მკვლელობისთვის და სასჯელი მოიხადა ორი წლის უკან, თავისუფლებაზე გამოვიდა თუ არა დაქორწინდა და მას ორი მცირეწლოვანი ტყუპი ყავს.
-ოჯახი ყავს და ქეთევანთან რა უნდოდა ცხოვრება დაუნგრია.
-რა ვქნათ უფროსო მოვინახულოთ ოჯახი?
-აუცილებლად უნდა გავიცნოთ ეს მამაკაცი, ჯერ-ჯერობით ნიკა წავა მასთან.
-მივდივარ. ნიკა წავიდა თედოს მიცემულ მისამართზე და ის უზარმაზარ სახლთან გაჩერდა, კარზე დააკაკუნა და კარი მოსამსახურემ გაუღო.
-ვინ გნებავთ, ვინ ბრძანდებით. ნიკამ საბუთი აჩვენა მის წინ მდგარ ქალბატონს და უთხრა.
-პოლიციიდან ვარ, ოჯახის უფროსი უნდა ვნახო.
-ბატონი ანზორი სახლში არ არის..........................
-მაგდა ვინ არის? ნიკამ ახალგაზრდა ქალის ხმა გაიგონა და დაინახა შიდა კიბეებიდან როგორ თავაწეულად და თავდაჯერებულად მოაბიჯებდა მისკენ მკვლელის მეუღლე.
-პოლიციიდან არის ქალბატონო.
-მე დაველაპარაკები, შენ ბავშვებთან ადი მარტო არ დატოვო ისინი. მაგდა წავიდა, ქალბატონი კი პოლიციელს წინ დაუდგა და შეუვალი ხმით იკითხა.
-გისმენთ, რით შემიძლია თქვენი დახმარება.
-თქვენ სამოდელო კომპანიას ფლობთ, ვცდები?
-არა, არ სცდებით, მაქვს სამოდელო კომპანია სადაც უამრავი ახალგაზრდა გოგონაა დასაქმბული.
-ქეთევან გამცემლიძე თქვენთან მუშაობდა, სწორად მახსოვს?
-კი სწორად გახსოვთ, ქეთევანი ჩემი მოდელია და საკმაოდ წარმატებული, მაგრამ რამდენიმე თვეა ის აღარ მოსულა სააგენტოში.
-ბოლოს როდის ნახეთ.
-სამი კვირის წინ ვნახე შემთხვევით კლინიკაში და იქ გავიგე რომ ორსულობის მეხუთე თვეში იყო. რატომ ამდენი კითხვები, რას ნიშნავს ყოველივე ეს ბატონო პოლიციელო, რა ხდება.
-ქალბატონო როზა ეს ფორმალობაა.
-მაინც ვერ ვხვდები თქვენი დაკითხვის მიზეზი რაში მდებარეობს.
-ქალბატონო როზა რადგან გაინტერესებთ რატომ გისვამთ ამდენ შეკიხვას გეტყვით, რომ დღეს დილით ქეთევან გამცემლიძე რომელიც ორსულობის მეხუთე თვეში იყო გარდაცვლილი იპოვეს.
-რას ამბობთ ეს შეუძლებელია, ეს დაუჯერებელია. ნიკას მოეჩვენა რომ როზა ზედაპირულად შეწუხდა ქეთევანის უეცარი გარდაცვალებით და დაებადა კითხვა, რომელიც როზას დაუსვა და მისი სახის მიმიკებს დააკვირდა.
-ქალბატონო როზა სად იმყოფებოდით გუშინ საღამოს 9 სთ-ზე.
-მე, მე, მე სახლში სად უნდა ვყოფილიყავი ჩემს პატარა შვილებთან ერთად ვიყავი.
-გასაგებია. თქვა ნიკამ რაღაც ჩაინიშნა უბის წიგნაკში და წავიდა უცნაური შეგრძნებით. საათს დახედა და შესვენების დროც დამდგარიყო რაღაც ფუნთუშეული იყიდა და მახოსთან მისული მდუმარედ იჯდა, მახომ უყურა და თედოს გახედა, თედომ კი მხრები აიჩეჩა არ ვიცი რა ჭირსო შემდეგ მაგიდაზე დადებული ჩანთა გახსნა და ნიკას შეხედა.
-ბერიანიძე რა ხდება, როგორც ვიცი დავალებაზე იყავი წასული.
-ვიყავი უფროსო.
-მერე?
-მერე ისეთი შეგრძნებით წამოვედი, ვფიქრობ.
-ეს გადამრევს დღეს, რა შეგრძნებით წამოდი აღარ იტყვი და რას ფიქრობ?
-ისეთი შეგრძნება მაქვს, უფროსო ან ის ქალი არის მკვლელი ან იცის ვინ მოკლა ქეთევანი და ხელს აფარებს მკვლელს.
-ეს შენი ინტუიციაა თუ რამე......................
-არა უფროსო დამიჯერე ამას გულით ვგრძნობ ამჯერად.
-მჯერა შენი ბერიანიძე და ახლავეს დააყენეთ სახლთან ვინმე რომ ვიცოდეთ ვინ შევა იმ სახლში და ვინ გამოვა სახლიდან, რაც შეეხება ანზორის ვიპოვით დიდი ხნით ვერ დაიმალება.
-უფროსო შესვენების დროა არ წავიხემსოთ, მე მომშივდა. მახოს გაეცინა და ბიჭებთან ერთად თავადაც შეექცა გემრიელ ფუნთუშებს რაზედაც უარს ვერასოდეს ამბობდა და როცა კარგად დანაყრდებოდა იტყოდა.
-დღეს თქვენი ბრალია დიატა რომ დავარღვიე და თქვენი ხათრით ვჭამე, ხვალიდან არაფერი მომაწოდოთ.
-ხვალაც იგივე განმეორდება უფროსო და ასე რომ მორჩა დიეტა.
-თედო ნერვებს მიშლი.
-ჩუმად ვარ უფროსო. ყველას გამოუკეთდა ხასიათი და თედომ ნიკას შეხედა რომელიც ისევ ჩაფიქრებული იჯდა და უთხრა.
-ძალიან უარყოფითი მუხტით დაბრუნდი ნიკა.
-მეორე დაკითხვაზე მასთან შენ წახვალ და დარწმუნდები რომ არ ვცდები თედო.
-24სთ-ის განმავლობაში უთვალთვალეთ სახლს და მის მეუღლეს, არ დავტოვებთ არაფერს გაურკვეველს დავადგენთ სიმართლეს, შესვენება დასრულდა.

წვიმს, ფანჯრის მინებს ასკდებიან წვიმის წვეთები და ეს წვეთები ღაწვებზე დადენილ ცრემლებს ჰგავს. რამდენჯერმე გაახილა თვალი, მაგრამ ისევ დახუჭა. ხედავდა ყველაფერს და ყველაფერი ესმოდა, მაგრამ რა ხდება მას არ შეუძლია რამე თქვას და ასევე ვერ მოძრაობს.
-ფეხები, ჩემს ფეხებს რა დაემართა რა მჭირს. ეგონა სიზმარში იყო, მაგრამ გრძნობდა რომ მას ვიღაც შეეხო, გვერდით გაიხედა და გიორგი დაინახა.
-მამა, როგორ ხარ მამა. უნდოდა დაემშვიდებინა შვილი, მაგრამ პირი ვერ გააღო, ვერაფლის თქმა ვერ შეძლო. ვერ უთხრა გიორგის რომ თავს უცნაურად გრძნობდა და გიორგიმ მიხვდა რომ რაღაც აწუხებდა მამას და შორენას დაუძახა.
-შორენა რამდენიმე წუთით შეიძლება გამომყვე?
-გიორგი არ შემიძლია პაციენტი მყავს, მოვრჩები თუ არა ჩემს საქმეს მოვალ. გიორგი ელოდებოდა შორენას პალატასთან იდგა და ვერ შედიოდა მამასთან რადგან ის თვალებით ეკითხებოდა რა მჭირსო და გიორგის პასუხი არ ჰქონდა კითხვაზე. შორენაც გამოჩნდა და გიორგის უთხრა.
-რა მოხდა, გაიღვიძა?
-შორენა რაღაც უცნაური რამ ხდება, გუშინ რომ მოვედი მთხოვდა მისთვის მომესმინა მას რაღაცის თქმა უნდოდა რაღაც მნიშნელოვანი უნდა ეთქვა, ახლა ცდილობს დაილაპარაკოს და ვერ ლაპარაკობს. შორენა რა ხდება, რომელიმე მედიკამენტმა უკუ ჩვენება ხომ არ გამოიწვია.
-შუძლებელია წამლისგან უკუ რექციამ სალაპარაკო მილი დაუკეტოს გიორგი. თქვა შორენამ და პალატაში ერთად შევიდნენ.
-როგორ ხარ ძია ემზარი ჩემი ხმა გესმის? არანაირი რეაქცია, არც კი შერხეულა ის მხოლოდ ერთ წერტილს უცქერდა და გიორგიმ შეხედა თვალებიდან ცრემლი გადმოუვიდა.
-შენ მართალი ხარ გიო რაღაც მოხდა, მაგრამ რა ეს ვერ გავიგე.
-გუშინ ხომ არავინ მოსულა.
-არა, მე გავედი მძიმე პაციენტი მოიყვანეს და სამ წუთში შენც დაბრუნდი.
-უნდა გავიგოთ რა მოხდა, უნდა გამოიკვლიოთ რა დაემართა მამას შორენა.
-დამშვიდდი, გავიგებთ. დაიწყო გამოკვლევა თავიდან, მაგრამ ყველაფერი წესრიგში იყო, სისხლი კი სუფთა. ბიზნესმენი ემზარი ბურჯანაძე ინვალიდის სავარძელში იჯდა და უკვე სახლის აივნიდან უცქერდა ეზოს სადაც მან არაჩვეულებრივი ყვავილები და დეკორატიული ხეები ოდესღაც თავის ხელით გააშენა. მას უყვარდა ბაღში მუშაობა და თავის მებაღესთან ერთად შექმნა თავის ეზოში საოცარი გარემო მშვენიერი ნაირ-ნაირი ყვავილებით თუ ნარგავებით. ათასნაირი კვლევების და მკურნალობის მიუხედავად ასე მოულოდნელად ინვალიდის ეტლში მყოფს ვერ ეგუებოდა გიორგი.
-დედა ვაკანსია გამოვაქვეყნე მომვლელი უნდა ავიყვანოთ.
-მე რას ვაკეთებ შვილო.
-შენ ვერ შეძლებ მასთან მუშაობას და გადავწყვიტე ექთანი ავიყვანოთ რომ შეხება ჰქონდეს ავადმყოფთან, მასთან მხოლოდ მომვლელს ექნება კონტაქტი.
-მოვედი გიო და მზად ვარ დაგეხმაროთ.
-თეო შენ ხომ მუშაობ, ჩემს დახმარებას როგორ შეძლებ.
-მე ვმუშაობ მართალია, მაგრამ ერთი კარგი გოგონა მოგიყვანეთ ექთანია და ამჟამად არ მუშაობს, ნახე გაესაუბრე და თუ მოგეწონება დარჩება თქვენთან.
-მართლა, როგორ გამახარე და გოგონამ იცის როგორ უნდა მოუაროს ასეთ მდგომარეობაში მყოფ პაციენტს?
-მას ბებია ყავდა ზუსტად ასეთ მდგომარეობაში და 5 წელი უვლიდა, მან ყველაფერი იცის რა და როგორ გააკეთოს, დაგეხმარებათ.
-შენს მოყვანილ გოგონას გასაუბრება არ ჭირდება თეო. უთხრა გიორგიმ მეგობარს და გოგონას მიუბრუნდა.
-მე გიორგი მქვია. გიორგიმ გაუღიმა გოგონას და ხელი ჩამოართვა.
-ნინო, მე ნინო მქვია.
-ძალიან კარგი, წამომყევით მამას გაჩვენებთ. გიორგი ნინოსთან ერთად მივიდა მამასთან და უთხრა.
-ყველაფერი აქ არის, ექიმის დანიშნულებაც აქ გაქვს და ამ დანიშნულებით უნდა მიიღოს წამლები, ჩემი თხოვნაა ყოველთვის მასთან იყო მან თავი მარტო არ უნდა იგრძნოს.
-მესმის თქვენი განცდები მამის მიმართ, მეც ასე ვნერვიულობდი ბებოზე და თავიდან მეშინოდა არ ვატკინო რამე ის ხომ ვერ ამბობდა ვერაფერს.
-კარგია, მიხარია რომ კარგად გაუგებთ ერთმანეთს, ახლა რაც შეეხება ხელფასს 800 ლარს გადაგიხდი, შაბათ-კვირას დაისვენებ.
-და ვინ მიხედავს შაბათ-კვირას?
-როგორმე მივხედავთ, შენ კი დასვენება გჭირდება.
-როცა დამჭირდება გეტყვით და გავალ.....................
-მაშინ ხელფასს მოგიმატებ და თუ ყველაფერი კარგად წავიდა კარგ საჩუქარს მიიღებ, ახლა კი პირადობა მომეცი რომ შენი საბუთები გავამზადოთ. გოგონა გულით მიუდგა საქმეს და ემზარის თავს დასტრიალებდა, რამდენიმე დღის შემდეგ დეტექტივიც ესტუმრა ემზარის და მხოლოდ რამოდენიმე მნიშვნელოვანი კითხვით შემოიფარგლა.
-მობრძანდით დეტექტივო, მაგრამ..........................
-გიორგი უნდა ვნახო, მხოლოდ რამდენიმე კითხვა მაქვს რომლებიც არ მასვენებს.
-მესმის მაგრამ..................
-არ გადავღლი, შენც წამოდი და თავად დაინტერესდები რას გვიპასუხებს.
-რომ ვერ ამბობს როგორ გვიპასუხებს.
-მე ვათქმევინებ მას ყველაფერს.
-წამობრძანდით. გიორგი წინ გაუძღვა მახოს და გაოცებული დარჩა დეტექტივი როცა მან ემზარის შეხედა.
-რომ მეთქვა შესაძლებელი იყო არ დამიჯერებდი, ამიტომ საკუთარი თვალით ნახულს თავად გაანალიზებ თუ შეძლებს გიპასუხოს. მახო მიუახლოვდა ემზარის და ხელზე შეეხო, გაუჭირდა მაგრამ ძალა მოიკრიბა და დაელაპარაკა.
-გამარჯობათ ბატონო ემზარი მე დეტექტივი ვარ და იმ დღის შემთხვევას ვიძიებ როცა თქვენ უბედური შემთხვევა შეგემთხვათ, ძალიან მაინტერესებს რაღაც დეტალები, ჩემი ხომ გესმით შეგიძლიათ ხელზე მომიჭიროთ ან თვალებით დამიდასტუროთ. ემზარიმ მახოს ხელზეც მოუჭირა ხელი და თვალებითაც დაუდასტურა რომ ესმოდა ყველაფერი.
-მას ყველაფერი ესმის გიორგი.
-კარგია, შემდეგი კითხვა დაუსვი.
-გახსოვთ ის დღე როცა უბედური შემთხვევა მოხდა?
-ისევ მიიღო თანხმობა, გიორგიც გაოცებული იყო და უხაროდა ეს პატარა წარმატება.
-გახსოვთ ვინ აგედევნათ, თუ გახსოვთ და დარწმუნებული ხართ ვინ აგედევნათ ქალი იყო თუ მამაკაცი.გიორგიმ ორივე ხელი აწია და აჩვენა მამას, მახომ კი უთხრა რომელი ქალი იყო და რომელი მამაკაცი და ემზარიმ უთხრა რომ მამაკაცი იყო საჭესთან.
-შეგიძლიათ მითხრათ ოდესმე მტერი გყოლიათ? ემზარის ჩაეცინა, ეს გიორგიმაც კარგად დაინახა და მამას დაეხმარა.
-არ მგონია მამას მტერი ყავდეს, ეს შეუძლებელია.
-გაქვთ ვინმეზე ეჭვი ვინც შეიძლება ამ ვითომ უბედური შემთხვევის უკან იდგეს? გიორგის გასაკვირად ემზარიმ თანხმობა მისცა დეტექტივს და სამივე დაიძაბა.
-ბატონო ემზარი ვიზედაც ეჭვი გაქვთ ქალია თუ მამაკაცი. ემზარიმ ანიშნა რომ ის ქალი იყო და გიორგის შეხედა, გიორგიმ მამას თვალებში სინანული დაინახა, მისი თვალები შვილს ბოდიშს უხდიდა და პატიებას სთხოვდა.
-გიორგი მამაშენმა მნიშვნელოვან კითხვებზე გვიპასუხა, დამეხმარე რომ გავიგოთ ვინ არის ის ქალი. ემზარიმ თავი შეაბრუნა და ისევ გარეთ გაიხედა, ეს იმის ნიშანი იყო რომ დაიღალა და მეტ შეკითხვას არ უპასუხებდა.
-გასაგებია, დაიღალა და გთხოვთ ყურადღებით იყოთ, მასთან არავინ არ უნდა მივიდეს ოჯახის წევრის გარდა არავინ, რადგან მის ჯამრთლობაზე თქვენ მოგეთხოვებათ პასუხი. უთხრა მომვლელ ნინოს და წავიდა. გიორგიმ დეტექტივი გააცილა, სახლში შებრუნებულს კი ნონოს მკაცრად დაელაპარაკა.
-ნინო მე სამი დღით არ ვიქნები და შესაძლებელია გამიგრძელდეს აქ ვერ მოსვლის დღეები, მხოლოდ მამა გევალება და მხოლოდ შენ უნდა იყო მასთან.


მოუთმენლად გაილია დღეები, ოხრა აღმოხდა ზამთარსაც. ლილია დედას თვალებში შესცქეროდა, ექიმი თეონას თავდადებულობამ და უძილო ღამეებმა შედეგი გამოიღო.
-ლილია როგორ ხართ, შეიძლება დღეს შემოგიაროთ?
-მობრძანდით ექიმო თქვენი სტუმრობა ძალიან გაგვახარებს.
-საღამოს 6 საათზე კარგი დრო არის, ხომ არ ძინავს ამ დროს ქალბატონ მარიამს.
-შესანიშნავი დრო არის, გელოდებით. ლილიამ დედა სამზარეულოში გაიყვანა და გემრიელი ნუგბარი თავის ხელით მოამზადა და 6 სთ-ზე ექიმიც ესტუმრათ.
-როგორ ხართ, ქალბატონო მარიამ თავს როგორ გრძნობთ ხომ არ უჩივით რამეს.
-უკეთესობას ვგრძნობ ექიმო, მაგრამ ჩემი სხეული თითქოს მე არ მეკუთნის დამძიმებული მაქვს და ძალიან მიჭირს მისი ტარება.
-ანალიზების პასუხი მოვიტანე, კარგი პასუხები გვაქვს.
-მართლა, ღმერთმა დაგლოცოს შვილო.
-თქვენი ორგანიზმი ჯამრთელია და მას ბრძოლა შეეძლო გამკლავებოდა ძლიერ მოშხამვას და გასაკვირი არაფერია რომ თავს ისევ სუსტად გრძნობთ. ახლა სისხლი ავიღოთ და აუკეთესია ყოველ ორ კვირაში გავიაროთ შემოწმება და  სისხლში თუ რაიმე ცვლილებას შევამჩნევთ გვეცოდინება სად და როდის გაგვეპარა რამე ვირუსი. ექიმმა სისხლი აიღო, შემდეგ ყავაც მიირთვეს გემრიელი ტკბილეულით და კარზე ზარიც გაისმა, ლილიამ მარიამს შეხედა.
-დედა ვინმეს ველოდებით, გასული რომ ვიყვი ვინმემ დარეკა?
-არა, არავის დაურეკია და სტუმარი არ მივიღოთ თუ არ გაგვაფრთხილა მოვდივარო? ლილიამ კარი გააღო და კარში ქერა ქალბატონი იდგა ყალბი ღიმილით.
-გისმენთ.
-მარიამის სანახავად მოვედი, შეიძლება?
-მობრძანდით, დედას ახლავეს გამოვიყვან. ლილიამ მარიამი მისაღებში გაიყვანა და იმავე ყალბი ღიმილით და თვალზე ცრემლით მოეხვია ქალბატონი მარიამს.
-როგორ შეგვაშინე ჩემო მეგობარო.
-მარინა როგორ ხარ, ძალიან გამახარე შენი მოსვლით. ქალებმა სხვადასხვა თემებზე ისაუბრეს, იმოგზაურეს მსოფლიოს გარშემო, ცოტა პოლიტიკასაც შეეხეს და ბოლოს თეონამ მარიამს მიუბრუნდა.
-ჩემი წასვლის დრო არის, ისევ შემოვივლი, ლილია მნიშვნელოვანი არაფერია მხოლოდ ვიტამინებს ვამატებთ ძალების აღსადგენად.
-კარგი ექიმო, როცა შეძლებ გვესტუმრე ჩვენ ყოველთვის გაგვახარებს თქვენი სტუმრობა, შემდეგ დედას მიუბრუნდა და უთხრა.
-დედა აფთიაქში ჩავირბენ ამ ვიტამინსაც ვიყიდი და მალე მოვალ, მარტო არ ხარ და იმედიანად წავალ.
-კარგი შვილო, არ იჩქარო მარინა აქ არის. ლილია თეონასთან ერთად წავიდა და თეონამ სახლიდან გასვლამდე რამდენჯერმე შეათვალიერა მარინა და ლილიას უთხრა.
-არ მომეწონა ეს ქალი, რაღაცნაირი აურა დატოვა ჩემში.
-სიმართლე გითხრა მეც იგივე მდგომარეობაში ვარ და სირბილით უნდა დავბრუნდე უკან.
-კარგი, წადი მე კი ტელეფონით შეგეხმიანები. ლილია ჩქარობდა, მაგრამ აფთიაქში მასზე წინ კიდევ 6 ადამიანი იყო და როგორც იქნა მისი რიგიც დადგა იყიდა რაც უნდოდა და როგორც იქნა მიაღწია სახლამდე, ეგონა გზა გაიწელა და კიბეები სირბილით აიარა და მხოლოდ მაშინ დამშვიდდა როცა დედა დაინახა.
-უკვე დაბრუნდი შვილო, რა კარგია მარინას ვერ ვთხოვე მინდა დავწვე ძალიან გადავიღალე.
-რატომ არ მითხარი მე გაგიყვანდი და მოგეხმარებოდი დაწოლაში. ვითომ საყვედური უთხრა მარინამ მეგობარს და ლილიას შეხედა.
-მადლობა რომ დედა მარტო არ დატოვეთ, მე მოვეხმარები დედას თუმცა ასე ადრე რატომ გეძინება ჯერ ხომ ადრეა წამლებიც არ მიგიღია. ლილიამ ახალი ნაყიდი ვიტამინები იქვე დაალაგა და დედას მოეხმარა საძინებელში გაიყვანა მარინასთან ბოდიშის მოხდით, მარინამ კი დრო გამოიყენა დავიტამინის სიროფში რაღაც წვეთები ჩაამატა და შუმჩნევლად დააბრუნა თავის ადგილზე და ლილიას უთხრა.
-ძალიან მიხარია რომ მარიამი კარგად არის, თუმცა ის მარიამი აღარაა მე რომ ვიცნობდი ძალიან დასუსტებულია, ამ ექიმს ენდობი? მე მყავს ძალიან კარგი ექიმი თუ თანახმა იქნები ნომერს მოგცემ და დაურეკე.
-არა მადლობა, მე კმაყოფილი ვარ ჩვენი ექიმით ის ძალიან ყურადღებიანია და ძალიან დაკვირვებული.
-კარგი როგორც გინდა მე ჩემი ვარაუდი ვთქვი, წავალ მეც უკვე გვიან არის და ისევ შემოვივლი მარიამის სანახავად.
-კარგი იქნება თუ წინასწარ დამირეკავთ, შესაძლებელია დედა ისევ დავაწვინო კლინიკაში.არ ესიამოვნა მარინას ლილიას ნათქვამი და უხალისოდ დაეთანხმა.
-კარგი ჩემო გოგო. ლილიამ წამლები მისცა მარიამს და მანაც დილამდე მშვიდად იძინა, რაც ლილიას არ მოეწონა და ექიმს დაურეკა.
-გისმენ ლილია.
-ექიმო დედას წამლების მიღების შემდეგ დილამდე ეძინა, ეს ნორმალურია?
-ძილში გამოდის ავადმყოფი, მას სიმშვიდე ჭირდება და თავის დროზე წამალი. ძილმა უნდა დაამშვიდოს აშლილი ნერვიული სისტემა, ეს არ არ არის საშიში ლილია.
-მართლა? მე კი ძალიან შემეშინდა და ვინერვიულე, ახლა კი დავმშვიდდი. ლილია მარიამის მოვლაზე გადაერთო და კომპანიაში მისვლას ვერ ახერხებდა ისე ხშირად, მისთვის მნიშვნელოვანი საბუთები მირიანს ან ლაშას მიჰქონდა სახლში ხელ მოსაწერად და დღეები ასე გადიოდა, გამოძიება კი ისევ ჩიხში შევიდა, გიორგი კი სიხარულით ანთებული მიიჩქაროდა იქ სადაც შეეძლო თავსუფლად ესუნთქა მთის სუფთა ჰაერი. კოკისპირულად წვიმდა რამდენიმე დღე და ასეთი ძლიერი წვიმა ყოველთვის იმ ჯადოსნურ ღამეს ახსენებდა. მიდიოდა წვიმაში და ხედავდა როგორ იცლებოდა ღრუბლები დაგუბებული სევდისგან, როგორც მოულოდნელად დაიწყო წვიმამ ასე მოულოდნელად შეწყდა და მალე ღრუბლები მზის სხივებმა მიყარ-მოყარა გმოჩნდა და სუსტად, მაგრამ მაინც დაანათა
წვიმისგან გადარეცხილ მიწას თავისი სითბო, მიწამ სითბო იგრძნო და წვიმის სურნელს მიწის სურნელიც შეუერთდა.
-ეს ვერ არის კარგად, ამ თავსხმა წვიმაში რამ მოიყვანა. გაოცებული უცქერდა გიორგი ჯერ კიდევ მანქანაში მყოფ გიორგის და მხოლოდ მაშინ გავიდა გარეთ როცა გიორგის ხმა გაიგონა.
-გიორგი, ბაკო სად ხართ.
-ჩვენ აქ ვართ, მაგრამ შენ ასეთ ამინდში აქ რატომ ამოდი.
-ძალიან სიცივეებია ეს დღეები და ჩასაცმელი მოგიტანეთ, აბა როგორ ხართ.
-ჩვენ კარგად ვართ, ძია ემზარი როგორ არის.
-რა გითხრათ კარგად არის, მაგრამ თითქოს რაღაც ხდება მის თავს. ყველაფერი ესმის, ყველაფერს ხედავს, მაგრამ ვერ ლაპარაკობს, ვერ ინძრევა და მთელი სხეული პარალიზებული აქვს, ვგრძნობ ვიღაც დგას ამ ამბის უკან და ვერ ხვდება როგორ მიწვევს დაუნდობელ ბრძოლაში. აუტანელი ტკივილია ჩემთვის მამას რომელსაც ყოველ დილით ენერგიით სავსეს ვხედავდი დღეს პარალიზებულია და მისი ეს მდგომარეობა სიბოროტით ავსილმა ადამიანმა ჩაიდინა.
-ზოგჯერ ვფიქრობ ცხოვრება ძალიან სასტიკია. თქვა გიორგიმ და გიორგის შეხედა.
-სცდები გიო, ცხოვრება არ არის სასტიკი, ადამიანები ვართ დაუნდობლები და ძალიან სასტიკები. ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება უფლის ნებით და ჩვენ ვალდებულები ვართ მივიღოთ მისგან სიმკაცრეც, მისი სიხარულიც და მისი ტკივილიც, მაგრამ ვიღაცა მეთამაშება. მე გადავწყვიტე ის ვინც მამა მოწამლა ავყვე მას თამაშში და გავყვე მის დადგენილ წესებს. ვიცი რომ ჯერ გზის კიდეზე დადის ფრთხილად, მაგრამ ვიცი გაუკვალავშიდაც გადავა ოდესმე და თავის კვალს იქ დატოვებს, სწორედ მაშინ დავხვდები წინ და გამიმკლავდეს. თქვა გიორგიმ და მეგობრებს შეხედა.-თქვენ როგორ ხართ, აქ რა ხდება.
-აქ ყველაფერი კარგად არის, მხოლოდ რამდენიმე მწყემსი ავიყვანეთ სოფლიდან, რადგან მგელი შემოგვეჩვია.
-ორმა მწყემსმა თავისი კავკასიური ნაგაზი მოიყვანა, ძალიან ავები არიან და მთავარი ისაა ფარაში არიან გაზრდილები და მგლის მოახლოვებას სუნით გრძნობენ.
-მეც შევამჩნიე ორი უცხო ნაგაზი, მაგრამ მე რატომ არ დამიყეფა.
-სუნით მიხვდა შვილო რომ აქაურობის პატრონი ხარ. უთხრა გიორგის ერთ-ერთმა მწყემსმა და გიორგიმ იმ მწყემსის თვალებში უზარმაზარი სითბო და სიყვარული დაინახა.
-თუ მწყემსები დავიმატეთ თქვენ აღარ ხართ აქ საჭირო, ვფიქრობ ისინი მიხედავენ აქაურობას ჩვენ კი დრო და დრო მოვაკითხავთ რომ საკვები მოვაწოდოთ, მაგრამ აქ ერთი უფროსი გვჭირდება ვისაც ჩავანდობთ ყველაფერს და ის იქნება პასუხისმგებელი საქონელზე და ყველაფერზე.
-ძია შალვა აიყვანე უფროსად, ძალიან დაკვირვებულია და საქმეც კარგად ესმის. უთხრა გიორგის ბაკომ ჩუმად და გიორგიმ მოხუცს გახედა, ყველა შეკრიბა ბაკომ და უფროსად შალვა დაინიშნა, მას ჩაანდო ფერმა და უთხრა.
-დღეიდან საპასუხისმგებლო საქმე დაგეკისრა ძია შალვა, არ შემიძლია სულ აქ ვიყო რადგან სახლში მამა მყავს რთულ მდგომარეობაში ამიტომ თქვენს იმედად ვტოვებ ყველას და ყველაფერს. მოხუცმა მადლობა გადაუხადა გიორგის ნდობისთვის და იმედიც მისცა. ბაკომ და გიორგიმ თავიანთი ბარგი შეკრეს და მონატრებული ქალაქისაკენ დაიძრნენ, ყველას მოენატრა ერთმანეთი და შეხვედრა დათქვეს, ბაკომ ემზარი და ცირა მოინახულა და ემზარის ისეთი მდგომარეობაში ნახვა მის ხასიათზე აისახა, ბაკოს ცრემი მოერია და თქვა.
-თითოეული ადამიანი მეზიზღება და მძულს თავისი სიბოროტით.
-გულს მირევს ასეთი ადამიანები ვინც სხვის სიცოცხლეს არ აფასებს, უგრძნობები მათ შურდათ ემზარის და თუ ისინი ოდესმე ვიპოვეთ საკუთარი ხელით მოვისროლი იმ ნაგავსაყრელზე სადაც მათი ადგილია, მაგრამ ყველაფერს თავისი დრო აქვს დღეს კი თავი მოიწესრიგეთ და განტვირთვის დღე გვაქვს, გავიდეთ. გოგოებს დაურეკეთ?
-კი და ყველას გაუხარდა, რა კარგია ყველა ერთად ვიქნებითო. თქვა გიორგაძემ და მანქანისკენ წავიდა, ნახევარ საათში ყველა ერთმანეთს სიყვარულით სავსე თვალებით უცქერდა და თეომ თქვა.
-ორი გიორგი გვყავს და როგორ უნდა განვასხვავოთ ერთმანეთისგან, რა მოვიფიქროთ?
-ერთი გვარით და მეორე სახელით ან გიორგი 1 და გიორგი 2 ასეც შეიძლება. თქვა ბაკომ და გაეცინა.
-გენოსი გვყავს გუნდში, მაგრამ აინშტაინს ვერ მივამსგავსებთ.
-აინშტაინს ცოტა წააგავს, ჩვენს გუნდს ერთი პიროვნება აკლია რა გითხრათ სად ვარო.
-ცაბოლაშვილი ალბად თავის განსაკუთრებულ სიუჟეტის დასაწერად ისეთ ადგილზე ავიდა იქვე დარჩა ან ხეზეა ასული და ვეღარ ჩამოდის, მაშველებს ელოდება.
-ჩეზე ჭორაობთ? მეგობრებს გაბრაზებულმა გადახედა მარიმ და შემდეგ თავისი ჯადოსნური ღიმილით დააჯილდოვა ყველა.
-სად იყავი, რატომ დააგვიანე.
-რამდენიმე ღამე გადავაბი ამ სიუჟეტების დაწერის გამო, ძალიან უხეში და უჟმური უფროსი მყავს არაფერი მას არ მოსწონს და ახალი დავალება მომცა დღევანდელი ოლიგარქის ცხოვრება უნდა დამეწერა.
-ოოოჰოოოოოჰო, შენ ძალიან რთული თემა გაქვს, დაწერე?
-კიც დავწერე და კიც გადავიღე და ისე ვარ ყველაფერი მტკივა. ყველა წუთი და ყველა წამი წყლულივით მაქვს და თან ვიცი რომ დაღლის უფლება არ მაქვს, რადგან ეს სიუჟეტი ჩემი დისერტაციის წინ ხდება.
-ცხოვრება უფრო და უფრო რთულდება მეგობრებო და რაც გავიზარდეთ ასაკში შევედით უფრო გაგვირთულდა ყველაფერი, მაგრამ უნდა შევეჭიდოთ სირთულეებს და წინ ვიაროთ არც ჩამოჯდომის დრო არ გვაქვს და არც დასვენების. ყოველ ჯერზე როცა სირთულეს წავაწყდებით მყარად უნდა დავდგეთ ფეხზე და წინ გავიხედოთ, როცა ძლიერი ხარ მტერი რომელიც ჩასაფრებული გვყავს და ჩვენს წაქცევას ელოდება ვერაფერს დაგვაკლებს. ახლა კი ყველაფერი გადავდოთ და დღევანდელი დღე ერთმანეთს მივუძღვნათ. გინდათ სადმე წავიდეთ?
-აუ სად წავიდეთ?
-გერგეთში მოთოვა, ახლა იქ ვისურვებდი ყოფნას. თქვა მარიმ.
-მეც მინდა თოვლში ვითამაშო. თქვა შორენამ და ყველას საწყალი თვალებით გადახედა.
-მეც მინდა თოვლში ვირბინოთ. შორენას არც ბაკო ჩამორჩა და ბიჭებმა თეონას გადახედეს, რადაგნ ისიც იტყოდა რაღაცას და კიდევაც თქვა.
-ახლა ისეთ ხასიათზე ვარ გავწვებოდი თოვლში და დილამდე ვარსკვლავებით მოჭედილ ცაზე ჩემი ბედის ძებნით დავკავდებოდი. თეონამ თვალები დახუჭა და ოცნებებში გადაეშვა თითქოს მართლა თოვლში იყო გაწოლილი და თეთრ ფითქინა თოვლზე ნებივრობდა.
-დედამიწა მოიარე ვერ იპოვე შენი შესადარი და ახლა ზეცაში იწყებ ძებნას? სიცილით თქვა ბაკომ და ყველა მას აყვა.
-დააცაეთ ოცნებებში ცურვა, იქნებ იქ მაინც იპოვოს ბედის კაშკაშა ვარსკვლავი. ბაკოს  არც გიორგი ჩამორჩა, შემდეგ კი ადგა და თეონას სიცილით უთხრა.
-ადექი, გეყოფა ოცნება მივდივართ. თეონამ თვალები გაახილა და გიორგის გაოცებულმა უთხრა.
-სად მივდივართ მშია ადამიანო
-გერგეთი შორს არის, მაგრამ ახლოს წავიდეთ გოგნშიც თოვლი დევს, იქ წმინდა გიორგის სახელობის ეკლესიაშიც შევიდეთ და ვილოცოთ, სანთლებიც ავანთოთ კარუგდებელში და წამოვიდეთ ან თეოს დავაცადოთ იქნებ ვარსკვლავებში იპოვოს მისი ბედის ვარსკვლავი.
-იქნებ არ არის საჭირო ვარსკვლავებში ფრენა და დედამიწაზე დადის მისი ბედი, მაგრამ ის სულ მშიას გაიძახის და გვერძე არ იხედება რა ხდება მის ახლოს, ვერ ამჩნევს ან არ იმჩნევს. თქვა ბაკომ და გიორგაძეს თვალი ჩაუკრა.
-ნამიოკებით ნუ ლაპარაკობ შარია, თქვი რისი თქმაც გინდა. წამოენთო თეონა და ბაკოს თვალები დაუბრიალა.
-მაგ თვალების ბრიალით გადარევ ადამიანს და შემდეგ თითქოს არაფერი ხდება ვერც ამჩნევ ვერაფერს ან ვერავის.
-გიორგი დაადუმე ეს უკვე შარზეა.
-ადექით, ადექით დროს ნუ ვკარგავთ. თქვა გიორგიმ და პირველმა დატოვა მეგობრები რადგან მათ იფიქრეს რომ გიორგი ხუმრობდა.
-გიორგი შვილო მიდიხართ უკვე? რესტორნის უფროსი გაოცებული უყურებდა გიორგის.
-მივდივართ, მაგრამ დაბვრუნდებით რამდენიმე საათში, ამიტომ შეკვეთას არ ვაუქმებ ძია თემური.
-კარგი გელოდებით, მაგრამ იქნებ შეკვეთაში ცვლილება გინდათ შეიტანოთ.
-არა, ძალიან მოშივებულები ვიქნებით და კიდევ დაამატეთ რამე გემრიელი, მაგალითად კუპატები კარგი მწარე სოუსით.
-კარგი, დაბრუნდებით თუ არა მაგიდას გავშლით. გიორგი წავიდა და მას ბაკო წამოეწია.
-წინ შენს გვერდით მე დამსვი, გიორგი და თეონა ერთად უნდა დავსვათ.
-რა ხდება, რა ჩაიფიქრე. თქვა გიორგიმ და უკან მომავალ მეგობრებს ღიმილით გახედა.
-ვერ ხვდება ეს ბოთე გიორგაძე როგორი თვალებით უყურებს, სადაცაა ცოლობაზე მე დავეთანხმო თეოს მაგივრად. გიორგი არ ელოდა ბაკოსგან ასეთ სიტყვებს და მისმა გულიანმა ხარხარმა კიდევ უფრო გაახალისა მეგობრები, გიორგის სიცილზე ყველა იცინოდა, მაგრამ რაზე ან ვისზე იცინოდნენ ეს არცერთმა არ იცოდა, ბაკო კი გიორგის გაბრაზებული უცქერდა, სიბრაზეში არ უნდოდა გამომემჟღავნებინა არადა ერთი გულიანი გაცინება მასაც ძალიან უნდოდა.
-ვაიმეეეე, რამდენი ხანია ასე გულიანად არ მიცინია შენ გაიხარე ბაკო და ამიტომ დაგასაჩუქრებ ჩემს გვერდით დაბრძანდით, თქვენ კი ყველა უკან მოთავსდით.
-გიო მე დამსვი შენს გვერდით. თვალები აუციმციმა შორენამ გიორგის, მაგრამ უარი მიიღო და მეგობრებს გადახედა.
-რას ელოდებით.
-ყველამ აქ უნდა დავსხდეთ?
-რა გაოცებული მიყურებ. გიორგაძეს წაავლო ხელი და მანქანაში შეაგდო ბაკომ, მას კიკნაველიძე მიაყოლა, შემდეგ მარი და ბოლოს შორენა და კარებიც მაგრად მიხურა. გიორგიმ და ბაკომ ორივემ ერთმანეთს შეხედეს და ბაკომ უთხრა.
-ჩაარტყი, კარგად გამოვიდა. შორენას ხმაც გაიგონეს და გაეცინათ.
-მე სულ მივეჭეჭკე კარებს, მიიწით ცოტა.
-კიკნაველიძე ორი კაცის ადგილი შენ დაიკავე შეისუნთქე და სხვები ნორმალურად დასხდებიან. უთხრა თეოს გიორგიმ და ბაკოს გადახედა.
-მაგარია, იქნებ იგრძნოს ამ უგრძნობმა რამე. თეონა გიორგაძეს ეღურღულებოდა და ბაკო და გიორგი კი იცინოდნენ, შორენამ კი წაუმღერა.
-მივხვდიიიი, მე ყველაფერს მივხვდიიიი.
-ჰოდა ჩუმად იყავიიიი. დაასრულა ბაკომ და სამივეს გაეცინათ, თეო კი კიდევ ღურღულებდა.
-ხელი გაწი გიორგი.
-სად წავიღო ხელი თეო.
-გადახვიე თეოს და ხელი მის ადგილს თავად იპოვის. უთხრა ბაკომ და გიორგიმაც ხელი თეოს გადახვია, მაგრამ ვერ მოემგვანა თითებით თეოს მკერდს ეთამაშებოდა.
-აქ რა უნდა შენს ხელს.
-აბა სად წავიღო, მოვიჭრა?
-აქ უადგილო ადგილად მედება.
-ვიცი ვიგრძენი რბილად რომ შევეხე.
-იდიოტო, უკან გადადე ხელი ახლავეს.
-გადავდე, მოგეშვა გულზე?
-კი, მაგრამ ეს ფეხიც მიწიე ცოტა კარგად რომ დავჯდე.
-ღმერთო ასეთი კაპრიზი რომ ხარ მიტომ არავის არ მიყავხარ.
-ნუ ჯავრობ შენ ჩემს.....................
-თეონა გავაჩერებ მანქანას და მანქანიდან მარტო შემ გადაგაგდებ, დავიღალე უკვე.
-რამ დაგღალა რულის ტრიალმა?
-შენ დამღალე და შენმა წუწუნმა.
-სულ არ ამოვიღებ ხმას მე თუ გღლით. თქვა და გაბუსულმა შეხედა ჯერ ბაკოს და მერე გიორგის, ვერც კი მიხვდა როგორ მიეკრა ნელა-ნელა გიორგაძის მკერდს, ბაკომაც დრო იხელთა ღიმილით გადახედა თვალდახუჭულ თეონას და ფოტოც კი გადაუღო.
-ეს ისე ყოველი შემთხვევისთვის ჩემთან იყოს.თქვა და სიმღერის ხასიათზედაც მოვიდა.
-დათოვლილი მთები, დათოვლილი გზები
მეგობრები ერთად გულმხიარულები,
წლები გასულა და თმებშიც დათოვლილა
მეგობრები ერთად მუდამ თან ვყოფილვართ. სიმღერის ბოლო ფრაზა თეონამ დაასრულა, მაგრამ გიორგაძემ ყურში უჩურჩულა და მისმა ხმამ უცებ გააჩუმა.
-უკაცრავად, იქნებ მიხვდე ამ მანქანაში შენს გარდა კიდევ ზის ხალხი და ცოტა იბრუნე გვერდი. თეონამ მკაცრად გახედა გიორგაძეს, მაგრამ მისი აწეული წარბი რომ დაინახა ვერაფერი თქვა, გიორგაძე კი უფრო გათამამდა და თეონას მხარზე გადაადო ხელი.
-ჩამოსასვენებელი ადგილი ნახე?
-არა, უბრალოდ ვერსად ვერ წავიღე და აქ გადმოვდე, რომ ცოტა დაბრუჟებამ გამიაროს.
-შორენას ხმა არ ისმის, დაო ცოცხალი ხარ თუ მოკვდი უკვე. იკითხა გიორგიმ და სარკეში გახედა მეგობარს.
-ცოცხალი ვარ, მაგრამ ერთიანად დაბუჟებული ვარ.
-მარი შენი ცქრიალა ხმა გამაგონე რომ დავრწმუნდე ყველას სიცოცხლეში. ახლა ბაკურიმ გამოელაპარაკა მარის და თან უკან მიიხედა.
-აბა გამოფხიზლდით, აქედან ფეხით უნდა წავიდეთ. კიკნაველიძე ეს ადგილი განსაკუთრებულია და აქ მდებარე ეკლესიას კარუგდებელი ჰქვია. აქ ლოცვა სასწაულთმოქმედია, აქ უშვილო წყვილებიც ლოცულობს რომ შვილი გაუჩნდეთ და დასაოჯახებელი წყვილებიც დადიან. ასე რომ ზეცაში ბოდიალს, დედამიწაზე იბოდიალე და ილოცე რომ ბედი გაგეხსნეს. გიორგიმ ბაკოს შეხედა და უთხრა.
-სერიოზულობა არ გვაწყენს სალოცავში შევდივართ.
-ნეტავ შენ თუ ესმის საერთოდ სიტყვა ,, სერიოზულობა'' რას ნიშნავს.
-თეონა წინ წადი და ყველას ნუ კბენ.
-სად გიკბინე მაჩვენე.
-თეონა............. გიორგიმ თვალებ დაუბრიალა თეონას და ისიც შებრუნდა, სანთლები დაანთეს, იოლცეს კიდეც და თითქოს მსუბუქი მხრებით დატოვეს სალოცავი.
-გიორგი სად არის, ვერ ვხედავ.
-აქ ვარ, ამოდით აქ ნახეთ რა საოცრებაა. მოესმათ გიორგის ხმა და შეხედეს გიორგი ერთ მაღლობზე ასულიყო, მის გარშემო კი დათოვლილი მიდამო თეთრად ქათქათებდა. მეგობრები მისკენ წავიდნენ და გიორგიმ თოვლის გუნდები დააწყო და ახლოს მოსულ მეგობრებს დაუშინა, თან ყვიროდა.
-აბა მოდით და მომიახლოვდით, გაბედეთ და ჩემამდე მოდით.
-გიორგი მე შენს გვერდით დავდგები. ყვიროდა შორენა და გიორგისკენ ცდილობდა წასვლას, მაგრამ გიორგი ყველას მიზანში ურტყამდა გუნდას, თეონას თავში მოხვდა და ისიც თოვლში წაიქცა.
-ვაიმე რა ძლიერ მომხვდა თავში დამარეტიანე, გიორგი მე კიდე დარტმა მინდა ისედაც რეტიანივით დავდივარ.
-თავში აღარ გაარტყა, გიო ტრაკზე გაარტი ისედაც დიდი ჩემოდანი აქვს ძლივს დაათრევს.
-ბაკო დაგადუმებ რომ ვეღარ ასარსალო ეს დასადუმებელი ენა, დამპალო.
-გიორგი მომეშველე შენს გვერდით ვერ მომიახლოვდებიან. გიორგიმ ხელი შეაშველა მარის და სიცილით უთხრა.
-ჩქარა გამოადგი ფეხი რომ დადიხარ სინაზე გაფენილი სარეცხივით.
-კარგი რა, ჩქარა ვერ დავდივარ ნუ დამცინი.
-მართლა მიკვირს როგორ ჩააბარე ჟურნალისტიკაზე.
-ჩქარა რომ ვერ გაიქცა იმიტომ გაუტეხეს თავი მთავრობის სახლის წინ რეპორტაჟს რომ იღებდა და სისხლი რომ დაინახა ხელზე გული შეუწუხდა. თქვა თეონამ სიცილით და მოულოდნელად რომ არ ელოდა ბაკო  გუნდა სახეში მოხვდა, ბაკო ასეთ სივერაგეს არ ელოდა თეოსგან და გაიქცა.
-მიშველეეეთ.
-ვერავინ ვერ გიშველის, სად წახვალ ჩემს ხელში ხარ.
-მიშველეეეთ, ძე ხორციელი არავინ ხართ ახლოში?
-დაგეწიე უკვე. უთხრა ბაკომ და თეონა ჯერ თოვლში აგორიალა, ბევრიც აჭამა და შემდეგ რბილად დაჯდა ზემოდან და მეგობრებს გასძახა.
-მოდით, მოდით ჩამოვისვენოთ.
-ადექი ვირო წელი მეტკინა. როგორც იქნა თოვლში თამაშით გული იჯერეს და ნელა ნელა თოვლიანი ტანისამოსის წმენდით წავიდნენ მანქანისკენ, კარგად მოშივებულები იყვნენ რესტორანში რომ დაბრუნდნენ და მაგიდაც გაიწყო.
-როგორ მომშივდააააა.
-შენ აქედან წასვლამდე იძახდი მშიაო და დაჯექი გული არ წაგივიდეს, არ დაეცე მეტლახს გააფუჭებ და დიდ ზარალში ჩავარდებით.
-მაგ მწარე ენას რატომ ვერ აჩუმებ რომ ასინსილებ.
-ფრთხილად შხამის შხეფები არ მოგხვდეს თორემ მოგშხამავ.
-ძია თემური აბა ყველაფერი გამოიტანე რაც კი გვაქვს.მადიანად შეექცა ყველა ვახშამს და გიორგი როცა თითქმის დანაყრდა, უეცრად შორენამ თქვა.
-ოპააა, გიორგი ცალქალამნიანმა აქაც გიპოვა.
-საიდან გაიგო აქ რომ ვარ. გაუკვირდა გიორგის და ჭამა გააგრძელა, მაგიდას კი მირანდა მიუახლოვდა და თავისი წრიპინა ხმით გიორგის მიესალმა.
-გამარჯობა გიორგი. თეონამ ვერ მოითმინა და მირანდას უთხრა.
-მარტო გიორგის ხედავ ასეთი დიდი პრობლემა გაქვს მხედველობის თუ უბრალოდ წესები არ იცი რომ როცა ერთია ნაცნობი შენი, მრავლობითში უნდა თქვა მისალმება?
-გამარჯობათ. თქვა უკმაყოფილოდ და თეონას შეუბღვირა.
-რას მიბღვერ, შენი ვალი მაინც არ მმართებს.
-შენს ზარს ველოდი და არ დამირეკე, არ მომიკითხე.
-არ მოგიკითხე?
-ხო, იმ დღის შემდეგ ვფიქრობდი დამირეკავდი და რამეს ამიხსნიდი.
-მე უნდა დაემრეკა შენთვის?
-უცნაურად რატომ გეჩვენება გიორგი იმდენ ხალხში შემარცხვინე.
-რა უნდა ამეხსნა მირანდა ყველაფერი უჩემოდ დაგეგმე და კიდევ მე უნდა დამერეკა და ბოდიშიც უნდა მომეხადა შენთვის? შენ საერთოდ კაგად ხარ?
-კარგად რომ იყოს ტვინში შენ კი არ დაგადანაშაულებდა მის შეცდომას მიხვდებოდა. თეონა არ ჩუმდებოდა და მისი მწარე ენით გესლავდა მირანდას.
-მე დავაშავე იმ დღეს, მაგრამ შენგან ზარს მაინც ველოდი.
-მირანდა რატომ ელოდი ჩემგან ზარს, ავად იყავი?
-არა.
-საავადმყოფოში იწექი?
-არა.
-მომაკვდავი იყავი ან შენ ან დედაშენი?
-არა, რას ამბობ გიორგი.
-აბა რატომ უნდა დამერეკა და რატომ უნდა მომეკითხე, როგორ იცოდი რა მდგომარეობაშიც ვიყავი, როცა სამი კვირა საავადმყოფოში გავატარე. გგონია მთელი ეს დრო, მხოლოდ შენზე ვფიქრობდი რომ არ დაურეკო არ ინერვიულოამეთქი.
-მე, მე,..................
-რა შენ,  შენ ზრდილობის გამო მაინც დაგერეკა და მოგეკითხეთ თუ როგორ არის გიორგი მამა და მკურნალობა როგორ მიდისო, მაგრამ ისე არ გაინტერესებდა მამაჩემის მდგომარეობა როგორც მე არ გაინტერესებ მხოლოდ ერთი რაღაცის გამო გჭირდები და ეს ერთი რაღაც კი ფულია.
-რას ამბობ, მე შენ მიყვარხარ გიორგი.
-მირანდა წადი, გთხოვ წადი.
-მართალი ხარ რომ არ დაგირეკე, მაგრამ რაც თქვი ყველაფერში მართალი არ ხარ. როგორ არის.
-ძალიან კარგად და სულ მალე გაირკვევა სიმართლეც.
-მართლა? როგორ გაირკვევა სიმართლე ის ხომ ვერ ლაპარაკობს. მირანდა გაოცებული და თვალებგაფართოებული უყურებდა გიორგის, გიორგი კი ძალაინ გააბრაზა მირანდას სიტყვებმა და უხეშად უთხრა.
-როგორც ჩანს შორიდან გაწვდიდნენ ინფორმაციას და ვინც გაწვდის ამბებს გადაეცი რომ არაფერი დარჩება გაურკვეველითქო.
-მე, მე ისე ვთქვი ვინ უნდა მომაწო.....................
-წადი მირანდა, ძალიან გთხოვ წადი და შენ თუ არ მიდიხარ მე წავალ. გიორგის ხასიათი გაუფუჭდა და ფეხზე წამოდგა და ბაკოს უთხრა.
-მანქანას გიტოვებ, გოგოები გაიყვანე სახლებში და თუ შეძლებ ჩემთან ამოდი, მე ტაქსით წავალ სახლში.
-მე ყველას სახლამდე მივყვები, მაგრამ არაფერი გიჭამია.
-არა უშავს, მადა გამიქრა. ზიზღით სავსე თვალებით შეხედა მირანდას და მეგობრებს დაუმშვიდობებლად დაშორდა ტაქსი გააჩერა და წავიდა, მის შეცდომას გვიან მიხვდა და ბაკოს დაურეკა.
-ბაკო მაპატიე, ისე წამოვედი არავის დავემშვიდობე ამერია თავში ყველაფერი, ბოდიში მომიხადე ყველასთან.
-არავის განუსჯიხარ მეგობარო, რადგან ყველამ კარგად ვიცით რა იყო შენი წასვლის მიზეზი. თავიდან გვეწყინა და გავბრაზდით, მაგრამ არა შენზე არამედ მირანდაზე რადგან დღევანდელი მისი მოქცევით მან ყველა ერთ დასკვნამდე მიგვიყვანა, გიორგი ეს გოგო ავადაა და მას შენ არ უყვარხარ, მას შენ აკვიატებული ყავხარ და მას შენი სახელი უფრო აინტერესებს და შენი ეკონომიური მდგომარეობა. გეფიცები თუ ასე არ იყოს, დაინახავ დრო თავად გვიჩვენებს მის ნამდვილ სახეს.
-საუბედუროდ ასეა შენ მართალი ხარ, დღეს საბოლოოდ დავრწმუნდი რომ ის ავადაა და რა სამწუხაროა დედას რომ არ შეუძლია ეს დაინახოს რასაც მე ვხედავ მასში და ვამჩნევ.
-დაინახავს, დრო მასაც აუხელს თვალებს.
-წავიდა?
-ჯერ კიდევ აქ არის.
-ალბად ჰქონია რომ ისევ დავბრუნდები და მელოდება.
-ჰო, მეც მაე ვფიქრობ.
-კარგი ბაკო კიდევ ერთხელ ყველას ბოდიშს უხდი და იმედი მაქვს ერთ დღეს უშიშრად შევხვდებით ერთმანეთს, მაშინ როცა მირანდა ჩემს ცხოვრებაში აღარ იარსებებს. ბაკომ ტელეფონი გათიშა, მაგიდასთან დაბრუნდა  მირანდას შეხედა და სკამი ხმაური გამოსწია. უეცრად თეონა ფეხზე წამოდგა და მირანდასკენ გაიწია, მაგრამ შორენამ დასვა ადგილზე.
-არ გრცხვენია გიორგი რომ წავიდა? შენ აქ რას ან ვის ელოდები, წავიდა შენს გამო და აღარ დაბრუნდება იმდენად ზიზღი აქვს გულში შენს მიმართ.
-შენ ვინ ხარ გიორგი რომ ასე შეგტკივა.
-მე მეგობარი ვარ მისი და შენ ვინ ხარ რომ სუნთქვის საშუალებას არ აძლევ ადამიანს.
-შენ გიორგის დროებითი გასართობი ხარ, მე კი მისი საცოლე ვარ გაიგე? თეონას ვინ დააკავებდა ამ სიტყვების გაგონებაზე და მირანდას მივარდა თმებით დაითრია და სახეშიც კარგად გაულაწუნა.
-ეს იმიტომ, რომ გამოფხიზლდე მეტიჩარა კურდღელო.გიორგიმ ბაკოსთან საუბრის შემდეგ კი დეტექტივს დაურეკა და მასთან ისაუბრა.
-გიორგი ვერაფერს გეტყვი, რამდენიმე დღე უნდა მომცე.
-კარგი მახო მთავარია წინსვლა გვქონდეს საქმეში.
-არის რაღაც, მაგრამ დაზუსტებით ჯერ ვერაფერს გეტყვი თან ეს არ არის სატელეფონო საუბარი.
-მესმის, ერთ დღეს შემოგივლი ან სადმე დავსხდეთ და ვისაუბროთ.
-გიორგი ცხოვრება რთულია, მაგრამ ღირს სიცოცხლე იმ ადამიანების გამო ვინც გიყვარს და უყვარხარ.
-მართალია, სირთულეებს რომ დავძლევთ და გადავლახავთ ცხოვრებაც უფრო ლამაზი ხდება.
-უფროსო სიახლეები გვაქვს.
-გისმენ თედო, გიორგი უნდა გაგითიშო.
-კარგი და გელოდები. მახომ ტელეფონი გათიშა და თედოს მიუბრუნდა.
-კარგი ამბით დაბრუნდი?
-კარგი ამბავი გვაქვს უფროსო, როზას სახლში დღეს დიდი მისვლა-მოსვლა არის. შუადღის 2 სთ-ზე იმ სახლში რამდენიმე ქალბატონი შევიდა, მაგრამ დილამდე იქედან არავინ გამოსულა, შუაღამით რამდენიმე ცნობილი მამაკაცი მივიდა და მათმაც დილით დატოვეს ის სახლი.
-შენი აზრით რა ხდება თედო იმ სახლში.
-არ ვიცი რამდენად სწორია ჩემი ვერსია, მაგრამ ვფიქრობ როზას ბორდელის სახით აქვს გაკეთებული უკანონოდ და შავ ფულს აკეთებს.
-მაშინ დროა ჩვენც ვესტუმროთ როზას ღამით, მოემზადეთ. მახო თავის რჩეულ ბიჭებთან ერთად წავიდა დანიშნულ ადგილზე და ნერვიულობდა, გვერდი აუარა სამარშუტო ტაქს რომელშიც ხალხი ერთმანეთზე იყო მიკრული და თვალ-მოჭუტულმა გახედა მძღოლს რომელიც კმაყოფილებას ვერ ფარავდა. ჩაეცინა მძღოლზე და სიჩქარეს მოუმატა, ჩქარობდა ადგილზე მისვლას. ცაზე თვითმფრინავმა თეთრი ხაზი დატოვა, უყურებს როგორ დაიკლაკნა ზოლი და როგორ გაიცრიცა შემდეგ კი გაქრა. ჯერ არ დაბნელებულა თუმცა ქუჩებში ლამპიონები ანთია უკვე და ნაღვლიანი ხმით თქვა.
-ხვალ ქარი იქნება და ამინდი შეიცვლება.
-მოვედით უფროსო აქ უნდა გავჩერდეთ იქით ვერ წავალთ, შეგვამჩნევენ. მახომ მანქანის კარი ფრთხილად მიხურა და იქ მყოფ ბიჭებს მიუახლოვდა.
-როგორ ხართ, დრო არის უკვე ვესტუმროთ?
-ჯერ არა, სულ მცირე ერთი საათი უნდა მოვითმინოთ უფროსო, უკვე იწყებს მოსვლას სტუმრები ეს უკვე მეოთხე სტუმარი მოვიდა და მამაკაცები ცოტა მოგვიანებით მოდიან.
-დაველოდოთ, მაგრამ სახლის უკანა მხრიდან უნდა დადგეს რამდენიმე პოლიციელი, რომ არავინ გაგვექცეს.
-ეს ყველაფერი მოგვარებულია უკვე, ჩვენ წინა კართან მივალთ რამდენიმე კი უკან გავა და იქ დადგება. ნერვიულობდა, არ იმჩნევდა და გულში თქვა.
-იქნებ არაფერია და ქარის წისქვილებს ვებრძვი. უეცრად გაშეშდა და სუნთქვა შეეკრა, გული დაიჭმუჭნა თითქოს აღარ სურდა სიცოცხლისთვის ბრძოლა. იდგა და თვალებ ჩასისხლიანებული უყურებდა როგორი ბედნიერი სახით ხელი-ხელ ჩაკიდებული მიყავდა შვილიშვილის ასაკის გოგონა ბობოლა ფულიან ბაბუას
-უფროსო რა დაგემართა ფერი არ გადევს სახეზე.
-ძალიან ცუდად ვარ თედო.
-გადავდოთ ოპერაცია, შევაჩერო?
-ამათი დედები რომ მ........ნ შვილიშვილის ტოლა გოგოები როგორ ...........ღმერთო. არა, არაფერი არ გადაიდება ამათ გამო გავხდი ცუდად მეც ხომ მამა ვარ და მეც ხომ მყავს შვილი. ბიჭებო დროა და ეს ბებერი ტურები, ეს ბებერი ლეში ვინც აქ შევიდა თავიანთი ოცნებების ასასრულებლად არ დაზოგოთ. თედო წავიდა და კარზე ძლიერად დააბრაგუნა.
-ვინ არის, რა ხდება. გაიგონა როზას ხმა და ცოტა უკან დაიხია და ხმამაღალი ხმით დაიყვირა.
-პოლიციაა კარი გააღეთ.
-ასეთ დროს აქ პოლიციას რა საქმე აქვს.
-კარი გააღეთ თორემ კარს ჩამოვიღებთ.
-ერთი წუთით, უნდოდა ყველა გაეფრთხილებინა, მაგრამ პოლიციამ კარი შეამტვრია და ხმაურით შეიჭრა სახლში.
-ასე როგორ შემოდიხართ ჩემს სახლში, აქ პატარა ბავშვები არიან. მახომ ხელით მიწია როზა გვერძე და საძინებლის კარი გააღო, თედომ და ნიკამ შიშველი ხალხი გარეთ გამოყარა.
-არ გაქვთ ასეთი მოქცევის უფლება.არ ცხრებოდა როზა.
-ქალბატონო როზა ბორდელი გაქვთ სახლში........................
-აგიხსნით, ყველაფერს აგიხსნით.
-რას ამიხსნი ისედაც ვხედავ ყველაფერს და ჩხრეკის ორდენი მაქვს, ეს რაც აქ ხდება და რასაც აკეთებ უკანონობაა.
-უფროსო ეს უნდა ნახოთ.ერთ-ერთ საძინებელში გოგონა ბაწრით იყო დაბმული და ზურგი აწითლებული ჰქონდა, გოგონა ტირილისგან სულ ვეღარ ითქვამდა.
-ეს რა არის ქალბატონო როზა ამ ყველაფერზე პასუხს ვინ აგებს.
-ეს, ეს არც მე არ ვიცოდი. დაიბნა როზა და პოლიციამ იქ მყოფი მამაკაცი ხელ-ბორკილებით გაიყვანა, გოგონა კი სასწრაფოდ გადაიყვანეს საავადმყოფოში. უკვე წასვლას აპირებდნენ რომ ნიკამ ერთ- ერთი ოთახის კარი შეაღო და დაუსტვინა, თედომ მიხვდა რაღაც იპოვა ნიკამ და შეხედა როზამ როგორ შემოირტყა ხელები თავში.
-უფროსო ვფიქრობ უნდა ნახო, საინტერესოა რასაც აქ ნახავ.ახალგაზრდები გაბანგული კაიფში და მაგიდაზე კოკაინის ფხვნილი მიყრილ-მოყრილი. მახომ ზიზღით შეხედა როზას და უთხრა.
-ძალიან ცუდად არის თქვენი საქმე ქალბატონო როზა.
-შეუძლებელია, ეს არ არის ჩემი.
-მე მოვიტანე და შეუმჩნევლად აქ დავყარე. თქვა მახომ და ნიკას უთხრა.
-ყველა გადაიყვანეთ, არავინ არ დატოვოთ და ესეც წაიყვანეთ ჩემს მოსვლამდე ცალკე ოთახში იყოს მე პირადად უნდა დავკითხო. თვალები დახუჭა და იგრძნო როგორ დაგროვდა მძიმე ოხშივარი ფილტვებში, უნდოდა ადაპტირება მოეხდინა იმ ყველაფერთან რაც ნახა, მაგრამ ეს ხომ რეალობა იყო დაშიფრული სიმართლე. საათები დაჭირდა აზრზე მოსასვლელად და როგორც იქნა როზასაც მიაკითხა, სკამი ხმაურით გამოსწია თვალებში უყურებდა ქალს და იქ სინანულის გრძნობას ვერ ხედავდა, იქ მხოლოდ კითხვები იყო.
-რა უფლებით ამიყვანეთ, რატომ ვარ აქ.
-ყველაფრის წაშლა შეიძლება, ყველაფრის თავიდან დაწყება, მაგრამ გავა რამოდენიმე წელი და ისევ აქ მოხვალ იმავე დანაშაულით რომელი დანაშაულისთვისაც დღეს მოგიყვანეს. კარგი სამსახური გაქვთ სამოდელო სააგენტო და ამ მოდელებიდან თქვენ უამრავ ფულს აკეთებთ, ისინი დღისით და მზისით ოფისში მუშაობენ ღამით თქვენს სახლში თქვენს სტუმრებს პატივს სცემენ და ართობენ ბებერ ტურებს. ამ ყველაფერთან ერთად ქალბატონო როზა არც ნარკოტიკზე დაიხიეთ უკან და მისაყვედურეთ კიდევაც აქ როგორ შემოდიხარღთ ბავშვები არიანო, ეს ყველაფერი იმ პატარა ბავშვებზე როგორ ფიქრობთ, არ იმოქმედებს?
-არასოდეს ვყოფილვარ ნარკოტიკით დაკავებული.
-ჩვენს ხელთ არის 400გრ ნარკოტიკი რომელიც სულ რაღაც წუთების წინ თქვენი სახლის ერთ-ერთი საძინებიდან გამოვიტანეთ.
-ეს პოლიციამ დადო ჩემს სახლში.
-უნდა ხვდებოდე რას ამბობ, ეს არც გვჭირდებოდა გაგვეკეთებინა თქვენ ისედაც დაისჯებით უკანონო საქმიანობისთვის.
-მაგრამ ნარკოტიკზე არა.
-მეუღლე მოგაკითხავს და ადვოკატსაც აგიყვანს.
-არ ვიცი სად არის, ის რამდენიმე დღეა სახლში არ მოსულა.
-15 წელი ციხეში მოგიწევს ხეხო ტუალეტები თუ ჩვენთან არ ითანამშრომლებ. დაფიქრდი და რამდენიმე საათში ისევ გინახულებ.
-არა, არ წახვიდე დაფიქრება არ მჭირდება.
-ეს როგორ გავიგო, წინააღმდეგი ხარ ითანამშრომლო პოლიციასთან?
-არა, მე თანახმა ვარ.
-სიმართლეს მეტყვი ქეთევან გამცემლიძეზე რაც იცი და გაგიშვებ.
-დღესვე გამიშვებ?
-გაგიშვებ, მხოლოდ სიმართლე მინდა და არა ზღაპრები.
-ქეთი ჩემთან მუშაობდა 4 წელი და ძალიან წარმატებული კარიერა ჰქონდა, მაგრამ.......
-მაგრამ თქვენი ქმარი განთავისუფლდა და ცხოვრება აურია, თქვენ კი გული სიძულვილით აგევსოთ.
-არაფერი არ ვიცოდი, როცა მითხრა სააგენტოდან უნდა წავიდეო მე მიზეზი ვკითხე მან კი დაუფარავად მითხრა მიზეზი, ჩემი ქმარიც იქ იყო და სახეზე ფერი დაეკარგა, მივხვდი რომ ის რაღაცას მალავდა და დავიწყე თვალთვალი.
-პირადად უთვალთვალებდით?
-არა, ჩემი ერთი თანამშრომელი დავაყენე ამ საკითხზე და მალე დავადგინეთ მისი არეულობის მიზეზი და საიდუმლოს ფარდა ავხადე.
-ვინ მოკლა ქეთევანი.
-არ ვიცი. თქვა და თვალი აარიდა მახოს.
-შემომხედე და ისე მითხარი ვინ მოკლა ქეთევან გამცემლიძე. თავს ვეღარ აკონტროლებდა მახო და როზას მისი რექციის შეეშინდა.
-იმ ღამით მივედი მინდოდა დავლაპარაკებოდი როგორც ქალი ქალს და კართან მისული ანზორის ხმა გავიგონე, ის ყვიროდა და მგონი ცემდა კიდეც ქეთევანს.
-ეს რატომ გააკეთე, გინდა ოჯახი დამინგრიო?
-მე არ ვეხები შენს ოჯახს, არც ის ვიცი სად ცხოვრობ გთხოვ თავი დაგვანებე მე და ჩემს შვილს.
-ახლა მეუბნები ასე, მერე მოხვალ და მოთხოვნებს წამომიყენებ. მინდოდა შევსულიყავი და ჩავრეულიყავი, მაგრამ უკან დავიხიე, მაგრამ შევამჩნიე კარი ღია იყო და დაუფიქრებლად შევედი ბინაში.
-ეს ბავშვი არ უნდა დაიბადოს, გესმის?
-მომისმინე, გთხოვ მომისმინე.
-ხომ გითხარი თავის დროზე მოიშორემეთქი, შენ კი მომატყუე მარტო ამის გამო უნდა დაისაჯო.
-ის ხომ ჯერ სულ პატარა არის ვერ შევძლებ ის მოვკლა.
-მე ოჯახი მაქვს და არც ეცადო დამირღვიო სიმშვიდე.
-შენ დამირღვიე სიმშვიდე, შენ შემოიჭერი ჩემს სახლში, შენ ცხოვრება გამინადგურე. ყვიროდა და არ ვიცი საიდან და როგორ გაჩნდა დანა, მაგრამ მას ხელში ჰქონდა და უნდოდა ანზორისთვის დაერტა, მაგრამ ფეხი აუცდა და თავად დაეცა დანაზე.
-დარწმუნებული ხარ რომ ყველაფერი ასე იყო როგორც ყვები?
-დარწმუნებული ვარ, იქ ვიყავი და ჩემი თვალით ვნახე რაც მოხდა, ანზორი დაიბნა რომ შემხედა იქ არ მელოდა, მაგრამ ჩვენ უხმოდ წამოვედით იქედან და კარი ღია დავტოვეთ.
-დანა წაღებულია და ექსპერიზის პასუხებს ველოდებით, სწორედ პასუხების მოსვლის დღეს გავიგებთ ვის ეკავა დანა ხელში, მანამდე კი ჩვენი სტუმარი იქნებით ქალბატონო როზა.თქვენი მეუღლე სად არის ან როგორ მდგომარეობაში არის მას შემდეგ.
-იმ დღეს იქედან მე წამოვიყვანე ერთიანად კანკალებდა, მას შემდეგ არ ვიცი სად არის.
-რატომ არ დაურეკეთ სასწრაფოს.
-დავიბენი, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.
-რატომ პოლიციას არ შეატყობინეთ.
-ცუდი უკვე მომხდარი იყო, მე კი სკანდალები და ხალხის მითქმა-მოთქმა არ მჭირდებოდა და ამ ყველაფრისგან მინდოდა არიდება. მინდოდა მოგვიანებით დაგველაპარაკა და ერთი ალიბი გვქონოდა, მაგრამ ის წავიდა და გაუჩინარდა.
-დაგიჯერო?
-პირობას დაარღვევ?
-ყველაფერს გადავამოწმებ. თქვა მახომ და წასასვლელად მოემზადა, მაგრამ როზას აკანკალებულმა ხმამ შეაჩერა.
-მეგონა სიტყვას შასრულებდი, მაგრამ თქვენ ხომ პოლიციელი ხარ.
-უფროსო დანაზე აღმოჩენილი თითის ანაბეჭდები გაირკვა ვისიც არის, პასუხი მივიღეთ.
-მოდი ნიკა ძმაო ვინ არის დამნაშავე, რა გვითხრა დანამ?
-თავად ნახეთ უფროსო. მახომ ანალიზის ქაღალდი გაშალა და სასწრაფოდ ჩაიკითხა, შემდეგ კი როზას დაუდო წინ და უთხრა.
-22 წლის გოგონას ცხოვრებბა შენმა ქმარმა დაუმახინჯა და შენ წაართვი. მთელ შენს სიცოცხლეს ციხეში გაატარებ და ამაზე მე პირადად ვიზრუნებ. მახომ დატოვა დასაკითხი ოთახი და გარეთ გასულმა თედოს უთხრა.
-ერთი საათი იყოს და გაუშვით, ჩვენი ტაქსი იყოს გარეთ.
-უფროსო ის მკვლელია და როგორ გავუშვათ.
-გაუშვით, მან იცის ანზორი სადაც არის და თავად მიგვიყვანს მასთან და ორივეს ერთად დავიჭერთ.
-აააა, გასაგებია უნდა უთვალთვალოთ და ტაქსიც ამიტომ მითხარი.
-ბოლოს ყველას ამბობს სიმართლეს და ჩვენ ეს სიმართლე გვაინტერესებს მან იცის სადაც არის მისი ქმარი და ხელს აფარებს.
-გასაგებია.
-კიდევ მისი ტელეფონი აიყვანეთ მოსმენაზე, რამდენიმე საათში თედო და მზად იყავით. როზა ერთ საათში გაუშვა თედომ და უთხრა.
-კიდევ იმავე დანაშაულზე დაგიჭერენ და მეორედ თავს ასე ადვილად ვერ დაიხსნით, ახლა კი წადი. როზამ იქვე მდგარ ტაქსს აუწია ხელი და წავიდა, მისი წასვლიდან ერთ საათში თედოს ზარს უპასუხა მახომ.
-გისმენ თედო.
-უფროსო როზას ნომერზე ზარი დაფიქსირდა.
-მოუსმინეთ?
-მისი ქმარია.
-მისამართი გამომიგზავნე.
-მარტო წახვალთ?
-ამჯერად კი, ჩვენი ტაქსის მძღოლი ხომ იქ არის მეტი არ მჭირდება. მახომ მიიღო თუ არა მისამართი გაშლილი ბეჭებით შეაბიჯა სასტუმროს ვესტიბულში და თავის საბუთი წარადგინა, ასევე მოითხოვა შეხვედრა ანზორ თურმანიძესთან ყოველგვარი გაფრთხილების გარეშე და მას ნომერი მიასწავლეს, მახო ტაქსის მძღოლთან ერთად წავიდა და აღელვებული იდგა ანზორის ნომრთან, კარზე ფრთხილად დააკაკუნა და კარიც გაიღო.
-გისმენთ, მე არავინ გამომიძახებია.
-მე თავად გეახელით ბატონო ანზორ. უთხრა და თავისი საბუთი აჩვენა, ანზორი დაიბნა და უკან დაიხია.
-არ გირჩევ გაქცევას რადგან სასტუმრო ალყაშია, ამიტომ მე აქედან მშვიდად წავალ თუ ჩვენ მშვიდი საუბარი გვექნება.
-ვისაუბროთ, მაგრამ რა თემაზე.
-იმ თემაზე რის გამოც აქ ზიხარ და გამოექეცი ყველას.
-რა უნდა ვილაპარაკოთ, რას ნიშნავს ეს ყველაფერი
-არ გინდა, თავადაც იცი აქ რატომ ვარ და რატომ იმალები, მოდი ვისაუბროთ როგორც ნამდვილმა მამაკაცებმა.
-არავის ვემალები და არავის გაურბივარ, გადავიღალე და მინდა დავისვენო.
-გაურბიხარ პოლიცია რადგან არ გინდა ისევ დაბრუნდე ციხეში, ანზორ ჩვენ ყველაფერი ვიცით, ვიცით რომ თქვენ და თქვენმა მეუღლემ მოკალით ქეთევანი.
-მე? მე მოვკალი ქეთევანი? ვინ გითხრათ ეს სისულელე, ეს ტყუილია.
-თქვენმა მეუღლემ.
-როზამ თქვა რომ მე მოვკალი ქეთევანი? სცდებით, დიდ შეცდომას გააკეთებთ თუ მას დაუჯერებთ.
-არ მოგიკლიათ?
-არა, რა თქმა უნდა.
-დაამტკიცებთ თქვენს ნათქვამს?
-დავამტკიცებ, იმ ღამით მე საავადმყოფოში ვიყავი, რადგან ნაღველმა მომცა შეტევა და ძლიერი ტკივილი მქონდა, ტკივილისაგან მეგონა მოვკვდებოდი. თქვენ თავად შეგიძლიათ გადაამოწმოთ საავადმყოფოს წიგნაკში და ექიმიც შემიძლია გითხრათ ვინ იყო იმ ღამით, თეონა ცინცაძე.
-რომელ საათზე იყავით საავადმყოფოში.
-იმ დღეს ვმუშაობდი ტკივილები კი 12სთ-სა და 20 წთ-ზე დამეწყო და თვალი რომ გავახილე უკვე საღამო იყო, მე კი საავადმყოფოს თეთრ პალატაში ვიწექი.
-ეს ყველაფერი გადამოწმდება, მაგრამ ქეთევანის მკვლელობაში თქვენი მეუღლე რატომ გადებთ ხელს.
-არ ვიცი, მართლა არ ვიცი. თუ თქვენ დარწმუნებული ხართ როზას სიტყვებში, მე მზად ვარ წამოგყვეთ განყოფილებაში. მახომ პირადად გადაამოწმა თურმანიძის ალიბი, ის მართალი აღმოჩნდა და ქეთევან გამცემლიძის მკვლელი როზა არის, მან თავად მოკლა დანით ქეთევანი რადგან ეჭვიანობდა.
-უფროსო პრობლემა გვაქვს, როზა გაიქცა.
-გაიქცა? გადაკეტეთ გზები და გააფრთხილეთ ყველა საგზაო პოლიცია.
-უფროსო ჩემი შვილები? თედომ გაიგონა ანზორის შეკითხვა და თქვა.
-ბავშვები დედასთან არ იყვნენ, ის მარტო წავიდა.
-იცი სად უნდა წასულიყო, აქვს ისეთი ადგილი სადაც შეუძლია განმარტოვდეს.
-არა, არაფერი არ ვიცი. გზები გაივსო პოლიციით, ყველა მოსახვევში პოლიცია იდგა, მახო ხვდებოდა და გრძნობდა კიდევაც რა დიდი ქარიშხალი ახლოვდებოდა, თავადაც ჩაერთო ძებნაში და თვალებმოჭუტული ათვალიერებდა მიმავალ ავტომობილებს, თანაშემწეებს კი განკარგულებებს აძლევდა. გული ჰქონდა გაყინული, მაგრამ ყველა წყენა დაავიწყდა, როცა ანზორი პატარა შვილებთან ერთად დაინახა.
-ავტო საგზაო შემთხვევა, უფროსო სიგნალი მივიღეთ ავტომანქანა რომელსაც ჩვენ ვეძებთ ქალაქიდან გასვლის შემდეგ რამდენიმე კილომეტრში აფეთქდა.
-ეს როგორ, ვინ თქვა რომ აფეთქდა. მახო გაოგნებული იდგა და შემდეგ ანზორის შეხედა, ანზორიმ კი მოახლეს გადასცა ბავშვები და პოლიციელებთან ერთად წავიდა.
-ერთი ნაბიჯით გაასწრო პოლიციას და სიჩქარე ვერ გააკონტროლა, მან სიჩქარეს უმატა და უბედური შემთხვევაც მოხდა, როზა დაიღუპა. ცხოვრება არასოდეს ყოფილა ჭრელი, მას ყოველთვის თან ახლდა ცისარტყელას ლამაზი ფერები, მაგრამ ახლა სამუდამოდ გაიფანტა ის ფერები და უსასრულობაში ჩაიკარგა.
-მე მიმატოვეს და ამაოდ ვცდილობ გზის გაკვლევას, ძალიან უსუსური ვარ, ამიერიდან მარტო როგორ უნდა ვიყო. მუხლებზე დაეცა ანზორი და ატირდა, ის მორგში წაიყვანეს მიცვალებულის ამოსაცნობად, დამწვარი ხელი თავისი ნაყიდი ბეჭედით იცნო და გული ეტკინა, დამწვარი გარდაცვლილი ქალი მისი შვილების დედა იყო. გულთან ერთად სულიც ატკივდა, თვალები ცრემლით გაევსო მახოს შეხედა და თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად რომ ის ნამდვილად როზა იყო, სახლში ფრთა ჩამოტეხილი დაბრუნდა, მოსამსახურემ კი რაღაც შეხვეული გადასცა და უთხრა.
-ეს თქვენთვის არის.
-ბავშვები, დაიძინა ბავშვებმა?
-კი დაიძინეს უკვე და არც იციან მათ თავს რა ხდება.
-კარგი ელეონორა მარტო მინდა ვიყო. მოსამსახურე გავიდა და ანზორი მარტო დარჩა, დაღლილი ჩამოჯდა და მის წინ მაგიდაზე დადებულ ლურჯ ლამაზ კოლოფს უყურებდა. რამდენჯერმე გაწია ხელი და ისევ უკან აბრუნებდა, მაგრამ ბოლოს ხელის კანკალით გახსნა და კოლოფში ლამაზი ნაქსოვი სქელი ოქროს ყელსაბამი იყო წერილთან ერთად.
    ,,როცა ამ წერილს ნახავ და წაიკითხავ ყველასგან და ყველაფრისგან შორს ვიქნები, მაგრამ გახსოვდეს შენი გამოჩენის შემდეგ ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა და არა უკეთესობისაკენ, უარესობისაკენ. მე შეგიყვარე და მიგიღე ისეთი როგორიც იყავი შენი პლიუს მინუსებით, შენი დადებითი და უარყოფითი თვისებებით შენ კი რა გააკეთე, მე გამყიდე და ჩემი დანაშაული შენად არ აღიარე. შენ გათელე ჩემი სიამაყე და ჩემი სახელი, ჩემი კარიერა გაანადგურე და ამ ყველაფრისათვის გადაიხდი, მაგრამ გადახდის დროც მოვა, დღეს კი გილოცავ შენს დღეს''. წერილი მახოს წააკითხა და მან როზას ხელით დაწერილი წერილი საქმეს დაურთო ნივთ-მტკიცებად. საქაღალდე რომელიც ქეთევან გამცემლიძის გამოძიების საქმეებს ინახავდა დაიხურა, ანზორი გამართლდა, მაგრამ ის სხვა საქმეში იყო ეჭვმიტანილი, ეჭვიც თავად დაუდასტურა დეტექტივს და ამის გამო ის დააკავეს.
-ანზორი უნდა დაეხმარო გამოძიებას და სიმართლე თქვა ვინ შეუკვეთა ვახო ტაბატაძის მკვლელობა, ვინ გადაგიხადა ემზარი ბურჯანაძის მკვლელობის მცდელობისთვის, ასევე მარიამ ტაბატაძის მოწამვლა და მათ ბინაში შესვლა. ალბად ხვდები როგორ სერიოზულად არის ყველაფერი.
-უფროსო 15 წლის ასაკში მომისაჯეს 3 წელი და იცით რის გამო? პური მოვიპარე, მშიოდა უფროსო მე 15 წლის ბავშვი შიმშილის გამო დამსაჯეს. მოვიხადე სასჯელი და მუშაობა მაღაზიაში დავიწყე უკვე სრულწლოვანი ვიყავი, თვეები ვიმუშავე და შემდეგ მაღაზია გატეხეს გაიტანეს ძალიან ბევრი რამ, ის დანაშაულიც მე მომაწერეს და რატომ? მე ჩემი შიმშილისთვის ერთი პური ცხვირში ძმრად ამომადენინეს და ამჯერად უდანაშაულოს ხუთი წელი მომისაჯეს, მოვიხადე ხუთი წელიც და გამოვედი, ახლობლის დახმარებით ტაქსის მძღოლი გავხდი ორი წელი ვიმუშავე და ამ ორ წელიწადში რამდენ მგზავრს დარჩენია ჩანთა ჩემს მანქანაში ყველაფერი უკან დამიბრუნებია მათთვის, მაგრამ ისევ წამართვეს თავისუფლება და წარმოიდგინეთ ისევ უდანაშაულოდ ერთი წლით მოვხვდი ციხეში. ყველა პოლიციელი მიცნობდა და ყველამ იცოდა რომ მე უდანაშაულო ვიყავი, მაგრამ ვიღაცისთვის ვიქეცი კარგ სარფიან სათამაშოდ.
-ანზორ.
-არ დამისრულებია, გთხოვ ბოლომდე მომისმინო. ერთი წლის შემდეგ უმუშევარი 27 წლის ჯიბე ცარიელი ახალგაზრდა ვიყავი და შემომთავაზეს ერთი მაღალჩინოსნის მოკვლა და თუ უდანაშაულოდ ვიჯექი ამჯერად დავთანხმდი და დავალება შევასრულე რაშიც დიდი თანხა გადამიხადეს და 12 წელიც მოვიხადე. 39 წლის ასაკში გავთავისუფლდი და რამოდენიმე თვეში როზა გავიცანი, ჩვენ სახლი ერთად შევარჩიეთ და ვიყიდეთ, დავქორწინდით. დაქორწინებიდან ორი წლის შემდეგ მარინა გავიცანი და ყველაფერი თავიდან დაიწყო.
-მარინა? შენ გინდა მითხრა მკვლელობა ვინც დაგიკვეთა ქალი არის?
-ქალია უფროსო და ის ორივე ოჯახს ძალიან კარგად იცნობს, მან იცის მათი სუსტი წერტილები და თუ არ შეაჩერებთ იმ ქალს ყველას მოკვლა აქვს განზრახული და საქმიდან სუფთად გამოდის.

სიცივე იყო და ცივი ქარი ტრიალებდა ჰაერში, ლილია კი სახლიდან ძალიან თხლად ჩაცმული გავიდა. გაზაფხულის მანათობელ მზესთან მაინც ურევს სიცივე და თავის თავზე გაბრაზებული ბუტბუტებდა.
-არ მქონდა რომ ჩამეცვა თუ რატომ წამოვედი ასეთი ჩაცმული, ღირსი ხარ ჩემო თავო ფილტვების ანთება აიკიდო სწორედ რომ ეს გინდა ახლა, როცა დედაც ავად მყავს. ტელეფონი ჩანთაში მოიძია და უხალისოდ უპასუხა.
-გისმენ ქეთი.
-ლილია დღეს ერთად ვიკრიბებით.
-ქეთი ხომ იცი რომ მე ვერ წამოვალ.
-რაო რა გითხრა, არ მოვდივარო? მოესმა ლილიას ანანოს ხმა.
-რით ვერ აღწევ შენს ციხე-სიმაგრეს თავს, ვიცით რომ მარიამ დეიდა ავად არის, მაგრამ ცოტა შენს თავსაც შეხედე, ლილია საკუთარი ცხოვრებაც არ გაქვს, მხოლოდ სახლი და სამსახური და გამომწყვდეული ხარ სახლში უსუსურივით ოთხ კედელ შუა. ვის არიდებ თავს, გარეთ გამოდი და ხალხში გაერიე სანამ არ დაგვიწყებია ვინ ხარ.
-რატომ უყვირი ან როგორ ელაპარაკები, ზედმეტები მოგდის ანანო. უსაყვედურა ქეთამ ანანოს და ტელეფონი გათიშა.
-ვიცი რომ ზედმეტი მომივიდა განა მე მინდოდა ასე დავლაპარაკებოდი, გუშინ მარიამ დეიდამ დამირეკა და მითხრა რომ რამოდენიმე საათით ლილია გაიყვანეთ სახლიდან მეგობარი უნდა მოვიდეს და სალაპარაკო გვაქვსო.
-მერე მე რატომ არ მითხარი, ლამის გცემე ისე გამაბრაზე.
-შეხედე, ჩემმა სიმკაცრემ შედეგი გამოიღო ლილია მოდის ქეთა.
-სად, მართლა მოდის ალბად აქ სადმე ახლოში იყო.
-სამსახურში მიდიოდა და აქ წამოვიდა, ეს კი კარგის ნიშანია. უეცრად ჩამოღამდა და წვიმის შხეფი დაეცა ლილიას მან ცას ახედა და თქვა.
-მზე იყო და ახლა წვიმს, თქვენ კი რა მოგივიდათ და რა ბზიკმა გიკბინათ დღეს ასეთ ამინდში.
-თვეზე მეტია ცხვირი გარეთ არ გამოგიყვია, არ მოგბეზრდა სახლში ჯდომა?
-მომბეზრდა, ორი დღეა მზე გამოანათებს დაიმალება თითქოს ჩემს ნერვებზე თამაშობს. ყოველ ჯერზე როცა წვიმისათვის არის ცა გამზადებული მგონია რომ წვიმაში რაღაც მნიშვნელოვანი დამრჩა და მას ვერასოდეს ვიპოვი.
-შენ იმ ღამის დავიწყება ვერ შეძელი ლილია.
-იმ ღამით, მე იმ წვიმიან ღამეს გავატანე ჩემი ცისარტყელას ფერები და ჩემი ფერადი სული, სამაგიეროდ დამრჩა სევდიანი ფერი ნაცრისფერი და უსახური. გულზე მეწვის ის ყოველი წუთი და წამი, ჯერ გული გაიბზარა და შემდეგ იქ დიდი ნაპრალი გაჩნდა.
-ყველაფერი წარმავალია და გაივლის ლილია.
-როდის, ანანო როდის გაივლის ამ ნაპრალს რომელიც გულში დარჩა ძალიან დიდი დრო უნდა შესახორცებლად. დედამ მითხრა გუშინ მე მალე მოვკვდები და მინდა თეთრ კაბაში გნახოო, მინდა საქორწილო კაბა სანამ კიდევ შემწევს ძალა ჩემი ხელით შეგიკეროო.
-შეუძლებელია.
-დედას ვერ ვატკენ გულს, არადა სულის სამყარო ჩემი დაცარიელებულია და ასეთი ცარიელი, ასეთი ყინული ვის რაში ვჭირდები, ჩემმა მზემ მხოლოდ ერთხელ გამოანათა და ახლა შორეული მთების მიღმა არის ჩაფერფლილი. ის ღამე მხოლოდ მე მახსოვს, მხოლოდ ჩემია და მარტო ჩემი.
-თავი აიყვანე ხელში და დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება.
-მკვლელი იპოვეს ის დაისაჯა, სამუდამოდ ინვალიდი დარჩა.
-უფალი სამართლიანია მან დასაჯა ის.
-დამასწრო, მე მინდოდა მისი დასჯა.
-შენ არც უფალი ხარ და არც მსაჯული, მან მიიღო ის რაც დაიმსახურა.
-კარგი გოგოებო მე წავალ, დღეს ძალიან მნიშვნელოვან საბუთებს უნდა გადავხედო.
-მარიამი ვისთან დატოვე, მარტო დარჩა?
-მეგობარს ველოდებიო მითხრა და მშვიდად წამოვედი. ტაქსით წავიდა და კომპანიაში შეუმჩნევლად შევიდა, ჩანთა მაგიდაზე დადო და ფანჯარასთან მივიდა, მაგრამ მდივანი გოგონა მიუახლოვდა და უთხრა.
-დილა მშვიდობის ქალბატო...........................
-მაგდა დილა მშვიდობის, მაგრამ როცა მარტო მე და შენ ვიქნებით გთხოვ უბრალოდ ლილია ვარ.
-კარგი ჩაის დალევ?
-ლიმონი გვაქვს?
-გვაქვს.
-ლიმონიანი ჩაი თუ ძალიან არ შეგაწუხებ მაგდა. რამდენიმე წუთში დაბრუნდა მაგდა და ლილიას ლიმონიანი ჩაი მიართვა.
-კარგია, ცოტა ხნით იყავი ჩემთან. მაგდა მიუახლოვდა ლილიას და ლილიამ მას შეხედა.
-ხედავ წვიმა როგორ შლის ყველაფერს.
-ლილია კარგად ხარ?
-ჩემს გულშიც წაიშლება ნელა ნელა ყველაფერი და სიცივე იკეთებს ბუდეს, ძალიან აუტანელია ტკივილი. გულიც გაცივდა, ჯერ დაიმსხვრა და ჩემს დაუკითხავად გადაანაწილა ნამსხვრევები სხეულის ყველა ნაწილში. მცივა, ის ნამსხვრევები მტკივა თითქოს უმნიშვნელოა ისინი, მაგრამ უზარმაზარი ტკივილის გამოწვევა შეუძლიათ. ჩემში გამეფებულ დარდს, სევდას, ტკივილს ყველა გრძნობას ერთად მოენატრა ის. მაგდას ცრემლი მოერია და ლილია გულში ჩაიკრა.
-თავს უნდა მოერიო, მე არ ვიცნობდი მას, მაგრამ ყველა ამბობს რომ ის საუკეთესო მამა და მეუღლე იყო, ასევე მეგობარიც. ლილიამ გაოცებულმა შეხედა მაგდას და გვიან გაანალიზა რომ მაგდამ სხვაგვარად იფიქრა ის რაც დაინახა და გაიგონა, მან ხომ არ იცოდა ლილია წვიმას რატომ ვერ იტანდა ან ვინ და რა აგონდებოდა წვიმიან დღეებში. ლილიამ თვალები შეიმშრალა და მაგდას მკრთალად გაუღიმა.
-დროა ვიმუშაოთ, შემომიტანე ის ქაღალდები რომლებზეც საჭიროა ხელის მოწერა.
-ახლავეს შემოვიტან. მაგდა საქალდეები მაგიდაზე დააწყო და გავიდა, ლილია მუშაობდა, მარიამი კი ჯოხზე დაყრდნობილი შეხვდა მარინას და ყავა შესთავაზა.
-მე მოვადუღებ, შენ აქ დამელოდე. უთხრა მარინამ და დრო თავის სასარგებლოდ გამოიყენა, ყავაში მცირე დოზით გაურია თავისი მომწავლელი წვეთები და მარიამს ღიმილით დაუდგა მაგიდაზე ფინჯანი.
-გისმენ მარიამ მითხარი შენთან სალაპარაკო მაქვსო და მოვედი.
-მარინა ძალიან მიჭირს ამის თქმა, მაგრამ დახმარება მინდა.
-ეკონომიურად თუ.................
-არა, არა ეკონომიური არც მიფიქრია.
-გისმენ მეგობარო.
-მინდა ლილია გათხოვდეს და მის ქორწილს დავესწრო, ვიცი რომ უცხოეთში ძმიშვილი გყავს რას იტყვი, დამეხმარები?
-გინდა ჩემს ძმიშვილს გავაცნო ლილია და დაქორწინდნენ?
-წინააღმდეგი ხარ, ალბად ლილია არ მოგწონს რძლად.
-როგორ არა ნასწავლი და განათლებული გოგონაა, უბრალოდ დავიბენი რადგან ჩემი ძმიშვილი აქ არ არის, ის ამერიკაში ცხოვრობს, თუმცა მალე უნდა ჩამოვიდეს და ყველა ველოდებით როდის დაბრუნდება.
-მარინა დამეხმარე და რაც გინდა მთხოვე. მარინა ჩაფიქრდა და თითქოს რაღაც გაახსენდა გაღიმებულმა შეხედა მარიამს.
-რა კარგად მოიფიქრე, მარიამ მომწონს ეს აზრი აუცილებლად გავაცნოთ ბავშვებს ერთმანეთი და აქედან დაქორწინებულები გაუშვათ, ჩვენ კი კომპანიას მივხედავთ.
-რა კარგია რომ დაგელაპარაკე. მარიამმა თავი შეუძლოდ იგრძნო, მარინამ მოეხმარა და საწოლამდე მიიყვანა თავად კი თვითკმაყოფილმა წავიდა სხვა საქმეების მოსაგვარებლად. რამდენიმე დღის განმავლობაში გაღიმებული დადიოდა და ყველას უკვირდა მისი ეს იშვიათი ღიმილი ახლა რომ ჩუქნიდა ყველას უანგაროდ, მირანდაც კი გააოცა დედის უეცარმა გარდაქმნამ და რამდენჯერმე დააპირა ეკითხა თუ რა ახარებდა ასე ძალიან, მაგრამ ხელი ჩაიქნია და თავის ოთახში ჩაიკეტა. უკვე საღამო იყო რომ გაახსენდა ბანკში იყო მისასვლელი და საჩქაროდ გავიდა ბინიდან 6 სთ-ი სრულდებოდა ბანკში რომ შევიდა და არავინ იყო, ეგონა დამაგვიანდაო და საათს შეხედა, მაგრამ მას სათნო ღიმილით მიუახლოვდა ახალგაზრდა მამაკაცი ლამაზად გაპარსული დაბალი წვერით და მირანდამ მის თვალებში ბედნიერება ამოიკითხა, მკერდზე მიკრული ბეიჯი დაინახა და მამაკაცს სახელით მიმართა.
-ბაკო ...........
-დიახ, მე ვარ ბაკური შარია ანუ ბაკო. თითით ანიშნა მკერდზე მიმაგრებულ ბეიჯზე და დაუნანებლად აჩუქა მირანდას მისი სათნო ღიმილი.
-მე თქვენ გიცნობთ.
-მიცნობთ? ააააა, გამახსენდა თქვენ მირანდა ხართ.
-დიახ, დიახ, გიორგის შეყვარებული. ბაკომ ჩაახველა და ოდნავ დაბალი და მკაცრი ხმით უთხრა მირანდას.
-შეყვარებული ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია, მაგრამ რადგან სულ რამდენიმე წუთში უნდა დავიკეტოთ მითხარი რით შემიძლია თქვენი დახმარება.
-კარტა დამებლოკა და ბლოკის მოხსნა მინდა.
-დიახ, რამდენიმე წუთი დამელოდეთ. ბაკომ შეეცადა, მაგრამ შეწუხებული სახით მიუბრუნდა მირანდას და უთხრა.
-შეუძლებელია თქვენს კარტაზე ბლოკის მოხსნა, კარტა თვით კომპანიიდან არის დაბლოკილი. მირანდა გაბრაზდა და კომპანიაში წავიდა, ბაკომ უკვე საათს შეხედა და თქვა.
-დასრულდა ეს დღეც. მაგრამ კარი გაიღო და ორი მამაკაცი მიუახლოვდა.
-სამუშაო საათები დასრულდა, დააგვიანეთ მეგობრებო უკვე ვიკეტებით, ყველაფერი გათიშულია. გულდაწყვეტილი წავიდნენ, მაგრამ ბაკოს მაღალი გრძელი ქერა თმით გოგონა მიუახლოვდა და უთხრა.
-გთხოვთ დამეხმარეთ.
-დააგვიანე გოგონა.
-მაგრამ აქ ხართ.
-შესრულდა 7 საათი, რა ვქნა.
-გთხოვ დამეხმარე, ფულის მოხსნა მინდა.
-გარეთ ბაკნომატდან ვერ მოხსნი?
-ეს დიდი თანხაა, აუცილებლად უნდა მოვხსნა.
-კარგი, კარგი ნუ ნერვიულობ. ბაკომ გოგონას პირადობას დახედა და ჩაეცინა.
-ვიკა დადიანი. გოგონა ისეთი ლამაზი იყო ვერ შეძლო მისი გაცნობის შანსი ხელიდან გაეშვა და გადაწყვიტა დახმარებოდა, მაგრამ იცოდა უსიამოვნება არ ასცდებოდა. ყველაფერს მორჩა და გიორგის ზარს უპასუხა.
-გისმენ გიორგი.
-დაასრულე მუშაობა ბანკირო, გამოგიარო?
-უკვე გამოვდივარ დღევანდელი დღეც დასრულდა.
-კარგია მეც მალე მოვალ და გარეთ დამხვდი. ბაკომ სისტემა გათიშა და ბანკიდან გავიდა, მაგრამ იქვე დახვდა ორი მამაკაცი და მოულოდნელად სახეში მოხვდა მძიმე ხელი
-იქნებ მეც მიჭირდა, ის გოგო რომ იყო იმიტომ დაეხმარე? ბაკოს მარცხენა ლოყა აეწვა, მარჯვენა თვალი გაახილა მარცხენა თვალის გახელა  გაუჭირდა, გამოსახულება ნელა-ნელა მკვეთრი გახდა და მასში მხეცმა გაიღვიძა მეორედ მოქნეული ხელი აიცილა და თავად დაარტყა მოწინააღმდეგეს. გიორგი მივიდა და ბაკოს ათვალიერებფდა, მაგრამ ვერ შეხედა გაოცებული უყურებდა მამაკაცების ჩხუბს და კარგად დაკვირვების შემდეგ მათში ბაკო ამოიცნო.
-აქ რა ხდება, ბაკოს ცემს ორი ერთად? მივარდა ბაკოს და ისიც ჩაერთო ჩხუბში რამოდენიმეჯერ მასაც მოხვდა მძიმე ხელი სახეში, მაგრამ ისინიც კარგად წავიდნენ. იდგა და ბაკოს უყურებდა, რომელსაც თეთრი პერანგი ეცვა მაგრამ ის თეთრი აღარ იყო.
-მეგონს ყველაზე წყნარი იყავი ჩვენს შორის, მაგრამ თვალებს არ დაუჯერე რომ ეს შენ ხარ, ახლოს რომ მოვედი მაშინ დავრწმუნდო რომ ის მხეცი რომელიც მე დავინახე ნამდვილად შენ იყავი.
-გაჩუმდი ყბა მტკივა.
-წამოდი შორენას ვესტუმროთ და შეგვილამაზებს სახეს.
-ასე ცუდად გამოვიყურები?
-ყბა რომ გტკივა ნახოს რა იცი რა ხდება, მაგრამ სიწითლე გიხდება მორცხვი გოგონასავით ხარ.
-ნუ დამცინი, ვერ ვლაპარაკობ გიო.
-სახე მიუშვირე იმ ახვრებს, აქ დამარტყიო?
-მოულოდნელი დარტყმა იყო მე მაგათი......................... საავადმყოფოში შორენა იპოვეს, იდგა ხალათის ჯიბეებში ხელბჩაწყობილი და ორივეს ცალ ცალკე ათვალიერებდა.
-რა გჭირთ ხალხო, რა დაგემართათ, რამდენ კაციან ბრძოლაში მოყევით.
-მე კარგად ვარ, ეს არის ცუდ დღეში.
-ნუ მიყურებ ასე ცივად რა ისედაც ცუდად ვარ.
-ცუდად ხარ?
-შორენა დაიკო წარბი გაასწორე და მომეშველე, მტკივააააა.
-მე ასეთი ვარ ყოველ დღე, ყველა ავადმყოფზე თუ პანიკა დამემართა აქეთ გავხდები მისახედი. ნერვებს ვერ ავიშლი ყველა ავადმყოფზე მით უფრო თქვენ ორზე რადგან თქვენ ტვინით ავადმყოფები ხართ და ეს არ იკურნება, რადგან განკურნების ერთადერთი გზა ფსიხიატრიული არის იქ უნდა გადაგიყვანოთ ორივე. შორენა მართლა ბრაზობდა და ხელი წაავლო ბაკოს ნიკაპში რომელმაც
სიბრაზისგან და ტკივილისგან თვალები მაგრად დახუჭა.
-ნელა შემეხე, მტკივა.
-წამომყევი, ფეხზე ხომ შეგიძლია სიარული გადავიღოთ რა ხდება. ბაკო რედგენზე შეიყვანა და ცოტა ხანში უხეშად უთხრა.
-გარეთ დამელოდე კართან.
-მოვკვდები?
-დღესვე აუსრულდება ოცნება იმას ვინც ეს გააკეთა.
-შორენა მე სერიოზულად გეკითხები.
-მეტყობა რომ არასერიოზული ვარ? ბაკოს შეეშინდა და უხმოდ ელოდებოდა პასუხს, შორენა კი მეგობართან ერთად იცინოდა ბაკოს რექციაზე, რამდენიმე წუთი ალოდინა და სახე დასერიუზულებული მიუახლოვდა ბაკოს.
-აღარ იტყვი რა ხდება?
-ყბის ძვალი გაქვს გატეხილი.
-მერე?
-ჩაგისვამთ, მაგრამ რამდენიმე დღე აქ უნდა იყო.
-მერე?
-მერე ვნახოთ თუ ყბა გვერძე არ დარჩა მოქცეული კარგია და თუ ეს არ იქნება ისე როგორც ჩვენ გვინდა მკურნალობას მხოლოდ უცხოეთში თუ შეძლებ და ამისთვის ძალიან დიდი თანხებია საჭირო.
-შორე მითხარი რომ მაბრაზებ.
-მთელი დღე და ღამე აქ ვარ და როგორ ფიქრობ ვარ ღადაობის ხასიათზე? არა, ნამდვილად არა. გიორგი არაფერს ამბობდა მხოლოდ შორენას აკვირდებოდა და უნდოდა ამოეცნო ხუმრობდა თუ სერიოზული იყო ბაკოს მდგომარეობა, მაგრამ ვერაფერი შეამჩნია და ჩათვალა რომ ბაკოს მდგომარეობა სერიოზულ თანხებთან იყო დაკავშირებული და მან უკვე თავის ფიქრებში გაყიდა ყველაფერი რაც გააჩნდა და ყველა თანხა ბაკოს მოახმარა. შორენა სერიოზულად ლაპარაკობდა და ბაკოს ლუქსი პალატა მოუმზადეს და გიორგიმ თქვა.
-მე წავალ.
-სად მიდიხარ, აქ მარტო უნდა დამტოვო?
-საავადმყოფოში ხარ აქ არავინ შემოგიხტება გავალ და მალე მოვალ, რაღაცეები გჭირდება და ვიყიდი თუ ასე გინდა იყო, უპატრონო ხარ?
-რა უცნაურია, თითქოს დავმძიმდი.
-ყბის ჩამოვარდნამ დაგამძიმა ალბად. უთხრა გიორგიმ და გაეცინა, ბაკოსაც უნდოდა გაცინება, მაგრამ არ შეეძლო და შეუბღვირა გიორგის.
-წამოვწვები თორემ მგონია იატაკი მეცლება ფეხებიდან და ტრიალობს ყველაფერი.
-შენაირმა ხელოსნებმა ააშენეს ეს საავადმყოფო. თქვა გიორგიმ და კარებისკენ შებრუნდა.
-43 ზომა ფეხი მაქვს და მიფრთხილდი არ მოგხვდეს.
-ნუ შემაშინებ, ვიცი რომ ჩხუბი შეგიძლია დღეს ვნახე. ბაკოს ჩაეძინა, გიორგიმ მის ძილში წავიდა და თავი მოიწესრიგა, ბაკოს უყიდა საჭირო ნივთები და ისევ მასთან დაბრუნდა. ისევ ეძინა და თავადაც დაწვა იქვე სავარძელზე, დილით კი შორენა ექიმთან ერთად ესტუმრა მეგობრებს.
-როგორ ხარ მეგობარო, ტკივილი გაქვს?
-ყრუდ მტკივა ექიმო.
-დამამშვიდებელი გაგიკეთეთ და ტკივილს ამიტომ ვერ გრძნობ, ანალიზების პასუხებს ველოდებით და ოპერაციის დღეს პასუხების მიხედვით დავნიშნავთ.
-ექიმო ბაკო ჩემი მეგობარია და მინდა სიმართლე თავიდან იცოდეს, შემდეგ რომ რამე.................. ექიმი დაიბნა და შორენას შეხედა, შორენამ კი თვალი ჩაუკრა ექიმს და უთხრა.
-ნება მომეცი სათქმელი მე უთხრა.
-რა ხდება, შორე ცუდი რამ არის ანალიზებში?
-კარგად მომისმინე, ანალიზების პასუხები წუთი წუთზე იქნება, მაგრამ ჩვენ არ ვიცით გატეხილი ძვალი როგორ დარჩება ოპერაციის შემდეგ, ამიტომ მეორე ვარიანტია რომ ყბა გაუსწორდეს მარჯვენა ყბას მარცხენა ძვალიც უნდა ამოვიღოთ და ჩავსვათ პლასმასი, პლასმასს კი კბილები არ ექნება, თანახმა ხარ?
-შორენა რას ბოდავ. უთხრა გიორგიმ და ბაკოს გადახედა.
-ჩუმად არის, ვხედავ არ მოეწონა იდეა, მაგრამ სხვა ვარიანტი თუ გაქვთ თქვით.
-ასე ხომ.........................
-რა ასე ხომ, ვის გადაეყარე გზაზე აი შედეგიც სახეზე გაქვს და ახლა ხმა არ ამოიღო, მთავარია ცოცხალი დარჩი. შორენა ექიმთან ერთად გავიდა და ექიმმა გაოცებულმა შეხედა........................
-ნუ მიყურებ გაოცებული, გული გამიხმეს და ახლა ჩემი ჯერია ამ შანს ხელიდან ვერ გაუშვებდი.
-არ გეცოდება, ლამის მოკვდა კაცი.
-სულაც არ შემცოდებია, სხვა დროს თავს გაუფრთხილდება.
-როგორ გამაშეშე გეთქვა მაინც რას ფიქრობდი. კართან გიორგი იდგა და შორენასთან გაბრაზებულმა მივიდა.
-მოგკლავ.............................
-გიორგი მომისმინე.........................
-ახალგაზრდავ აქ ასე უხეშად როგორ ბედავ შემოსვლას. შორენას ექიმი ზაზა აეფარა და გიორგის წინ დადგა.
-ჩემი საუკეთესო მეგობარია ექიმო, ჩემი და არის, მაგრამ ეთქვა რას ფიქრობდა გუშინს მერე გული ხელით მიკავია.
-გეთანხმები, ეს ჩემთვისაც მოულოდნელი იყო დღეს..................
-არაფერი უთხრა, სიმართლე არ უნდა გაიგოს თორემ ცხოვრებაში ხმას არ გაგცემ.
-მადლობა ექიმს გადაუხადე ცოტა დამაკლდა ფანჯრიდან გისროდი, უაზრო. გაბრაზდა გიორგი, მაგრამ ბაკოსთან ერთად წუხდა და ითმენდა მის საშინელ ტკივილებს, ბაკოს კი სერიოზულად ეშინოდა. ოპერაციის დღეც დაინიშნა და იმ ღამით ჩაეძინა გიორგის რამოდენიმე დღის უძილოს და ღამით ქუჩაში მიმავალს მკრთალ შუქზე გოგონას ლანდი დალანდა და ფეხაკრებით მიუახლოვდა, მაგრამ ის ქანდაკება იყო. იმ ქალის ქანდაკება ვისაც სიზმარში და ცხადშიც ეძებდა, მიუახლოვდა ხელით მოეფერა სახეზე და ყინულივით ცივ ბაგეებს შეეხო. თითქოს მას ელოდა და მისმა შეხებამ ქანდაკებას სული ჩაუთქვა და ნელა- ნელა ის ხორც შესხმულ არსებად გადაიქცა, იდგა და უყურებდა ქალს რომლის სილამაზით ვერ ძღებოდა. ვერ შეამჩნია როგორ დაფარა ცაზე ღრუბლებმა ვარსკვლავები, ქარი კი ღმუოდა და დანავარდობდა ცარიელ ქუჩებში. თვალები გაახილა და შორენა დაინახა ბაკოს სიცხეს უსინჯავდა.
-სიცხე შენ გაქვს ტვინში, არა საიდან და როგორ მოიფიქრე ადამიანს გული ლამის გაუსკდა.
-ნუ ბურდღუნებ არ გააღვიძო, იძინოს. გიორგი ადგა და პალატა დატოვა, მოუნდა სიგარეტი მოეწია და თან საღამოს გრილი ჰაერიც ესიამოვნა.
-უკვე გაიღვიძე ეს იყო შენი ძილი? წადი სახლში და ადამიანურად დაიძინე.
-შენ როგორ უძლებ ამდენ უძილობას.
-მივეჩვიე, ცხოვრებამ მიმაჩვია ყველაფერს შევეგუო. გიორგიმ ხელი მოხვია შორენას და მკერდზე მიიკრა, თავზე აკოცა და უთხრა.
-ძალიან მემაყები და ბედნიერი ვარ რომ შენ მყავხარ. შორენას გაეცინა და გიორგის ახედა.
-რა გაცინებს, თუმცა ვიცი ბაკო. ხვალ რომ გაიღვიძებს ვიცი ერთი სული ექნება სარკეში ჩაიხედოს.
-მისი რექცია უნდა დავაფიქსირო ყბა და სახე რომ ჩვეულებრივად ექნება. არა, მიკვირს ასეთი სისულელე რამ მოგაფიქრა მეც რომ დამაჯერე.
-შემიძლია სერიოზული სახის დაჭერა.
-ხომ იცი სამაგიეროს რომ გადაგიხდის და ვალში არ დაგრჩება.
-კარგი გამიხადოს, შევიდეთ არ გაიღვიძოს. ბაკოს ეძინა მშვიდად, გიორგიმ სახლში წასვლაც მოასწრო თავი მოიწესრიგა მამაც ნახა და რომ დაბრუნდა ბაკოს ისევ ეძინა.
-ისევ ძინავს?
-კარგია რომ ძინავს, დილით ნემსი უწევს და მე თვითონ გავაღვიძებ. შორენამ სხვა პაციენტები ინახულა, გიორგი ჩაფიქრებული იჯდა შორენა რომ დაადგა თავზე და გიორგის უთხრა.
-დღეს გიო და თეო მოვლიან, ისიც ყოველ დღე მუშაობს ძალიან დატვირთული გრაფიკი აქვს რამდენიმე დღეა.
-როგორაა მათი საქმე, იცი რამე?
-არაფერი, მაგრამ გიოს ძალიან ეტყობა რომ თეოზე ჭკუას კარგავს.
-ეს უგრძნობი კი არც იმჩნევს.
-მომაშორეთ ეს რაც მაქვს ყბაზე. შორენამ გიორგის შეხედა და ორივეს გაეცინა.
-მოქცეული ყბით ბანკში აღარ მიმიღებენ არც სხვა სამსახურში და დავრჩი სამუდამოდ უმუშევარი.
-პენსიას დაინიშნავ, რაც გაქვს ხელფასი იმის ნახევარი პენსია გექნება.
-პენსიონერს კი ჩემთან ვამუშავებ ფერმაში. ბაკომ ფეხზე ადგომა მოისურვა და სარკეში ჩაიხედა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია და სარკიდან ათვალიერებდა მეგობრებს.
-შორე ყბა ისევ ისე მაქვს, ხედავ?
-მე შედეგი თავიდანვე ვიცოდი.
-ვხდები რომ მომატყულეთ და როგორ შეგეძლოთ, მიყურებდით როგორ ვინერვიულე და თქვენ ორნი დამცინოდით. ისე კარგად გამოგივიდათ, ტაში უნდა დაგიკრათ ორივეს რადგან ორივე იდიოტები ხართ. გიორგიმ შორენას გახედა, ბაკო კი გაბრაზებული არავის ელაპარაკებოდა, თუმცა დიდხანს არ იცოდა გაბრაზება, მაგრამ ახლა თავად უნდოდა მათ ნერვებზე ეთამაშა. რამდენიმე დღეში გაეწერა, არც დაემშვიდობა შორენას მხოლოდ ექიმ ზაზას ჩამოართვა ხელი მადლობა მოუხადა და წავიდა, შორენას კი არც შეხედა.
-ნახე როგორ გააბრაზე მეგობარი? უთხრა ექიმმა შორენას და ბაკოს გააყოლა თვალი.
-შევირიგებ, ეგ არაფერია ჩვენ კიდევ უფრო დიდი სირთულეები გადაგვილახია. ბაკომ ბანკში გააგრძელა მუშაობა, ენატრებოდა გიორგი მაგრამ არ ურეკავდა, ერთ საღამოს რესტორანში იყო ბანკის თანამშრომლებთან ერთად, რომ მოულოდნელად გოგონა დაინახა და უნდოდა მას გამოლაპარაკებოდა.
-ეს ვიკა არის, მაგრამ აშკარად ჩანს რომ ვერ მიცნო. ჩაილაპარაკა და მომენტს ეძებდა რომ გამოლაპარაკებოდა. აივანზე გავიდა სიგარეტის მოსაწევად, სიგარეტის ნამწვავი სანაგვეში ჩააგდო და შებრუნდა, უეცრად გოგონას დაეტაკა და გაშეშდა.
-უ, უ, უკაცრავად
-ღმერთო რა სილამაზეა, ბნელი ღამეც კი გაანათე. გოგონამ შეხედა მის წინ მდგარ გაღიმებულ მამაკაცს და იფიქრა ავადმყოფი არისო და მხოლოდ ბოდიშის მოხდით უნდოდა გაშორებოდა, მაგრამ წასვლა ვერ შეძლო.
-არ წახვიდე, არ მიმატოვო სული მაქვს დამძიმებული და ადგილს ვერ ვპოულობ.
-შუძლოდ ხართ? ხელი მკლავში გამოსდო ბაკოს და შეშინებული უყურებდა.
-ვიღაცას ვეძებ, ვიღაცის მოლოდინში ვარ და ვის, იქნებ შენ?
-რას ბოდავ. ხელი შეუშვა გოგონამ და წასასვლელად შებრუნდა, მაგრამ ბაკომ ხელი მოკიდა და მისკენ მიაბრუნა.
-დიახ ველოდებოდი პატარა ბეღურას, პატარა ბარტყს და ნუ წახვალ, ნუ მიმატოვებ დრო გადის და
წლებიც ძალიან სწრაფად გარბიან.
-ავადმყოფი ხართ, მეგონა მართლა შეუძლოდ იყავით.
-ბაკო, მე ბაკო ვარ შარია შენ კი ჩემი ბეღურა ხარ ან ვიკა, ვიკა დადიანი. ვიკამ ხელი კრა ბაკოს და წავიდა, მაგრამ ბაკო მის აჩერდილად გადაიქცა და რამდენიმე თვე დასჭირდა ვიკას რომ დაახლოვებოდა. ახლა კი როცა ხელი-ხელ ჩაკიდებული მიუყვებოდნენ დაცარიელებულ ქუჩას და იხსენებდნენ იმ ღამეს ორივე იცინოდა, მოულოდნელად ბაკო გაჩერდა და ვიკას უთხრა.
-არ გინდა ერთად მოვიაროთ ეს პატარა დედამიწა?
-მე კი გეტყვი რომ უბრალოდ დავჯდეთ ერთმანეთის პირისპირ და ერთმანეთის თვალებში ჩავიხედოთ, იქ აღმოვაჩენთ ჩვენს კუთვნილ სამყაროს, რომ ვიყოთ გულახდილები, გულწრფელები და ცრემლებივით წმინდა, უბრალოდ გავულამაზოთ ერთმანეთს ეს ხანმოკლე წუთისოფელი.
-ყველაფერი გამოგვივა, ვიკა მე მჯერა ჩვენი სიყვარული ერთ გზაზე გვატარებს და ჩვენც გავყვებით იმ გზას რომელიც არასოდეს მთავრდება და არც არსად იყოფა.
-დარწმუნებული ხარ ვიქნებით სულ ერთად, ერთმანეთის იმედად?
-სულ ერთად, ყველგან ერთად და ერთმანეთის იმედად.
-მეგობრებს როდის გამაცნობ და როდის ეტყვი რომ ჩვენ ერთმანეთის სურნელით ვართ შეპყრობილი?
-მაგის დროც მოვა,ჯერ გაბრაზებული ვარ მათზე. ის დღე გახსოვს ბანკში რომ მოდი დიდი თანხის მოხსნა გინდოდა.
-კი მახსოვს და შენ როგორ ვერ გიცანი ჩემს თავზე ვბრაზდები.
-მეც კარგად დამამახსოვრდა ის დღე და გაბრაზებული ყველგან შენს თვალებს ვეძებდი.
-ჩემზე გაბრაზდი?
-იმ დღეს ვინც ვნახე ყველაზე ვიყავი გაბრაზებული, დღეს სად მივდივართ?
-დღეს სახლში მივდივარ, ჩემს ახლობელს ცოლი მოჰყავს და უხასიათოდ არის.
-ცოლი მოჰყავს და უხასიათოდ არის?
-უხასიაობის მიზეზია რომ გოგონას არ იცნობს, არ იცის ვინ არის ან როგორი გოგონაა და ნერვიულობს.
-სასწაულია, დღეს კიდევ ხდება ასეთები?
-წარმოიდგინე და ხდება, ის გოგონაც მეცოდება, ისინი ხომ ერთმანეთისთვის სულ უცხოები არიან.
-კარგი რადგან ასეა წადი, მინდოდა დღეს წამეყვანე მეგობრებთან, მაგრამ სხვა დროს იყოს.
-სხვა დროს, ეს საქმე ჩამთავრდეს და მერე წავიდეთ.
-კარგი საყვარელო. ვიკა დაემშვიდობა ბაკოს და წავიდა, ის ფეხაკრებით შევიდა სახლში და თავის საძინებელში შეიპარა, ლილიას კი დედის კალთაში ჩაედო თავი და ჩუმად უსმენდა.
-ძალიან მინდა საქორწილო კაბაში გნახო, მინდა ჩემი სიცოცხლის ბოლო დღეები ბედნიერებით სავსემ გავატარო შენთან ერთად.
-კარგი დედა, შენ მყავდე ბედნიერი და იყო ჩემს გვერდით მე ყველაფერზე თანახმა ვარ, ხომ ხედავ მე უარს არ ვამბობ, მაგრამ ბევრს არ ვითხოვ და უნდა გავიცნო ის მამაკაცი ვინ არის, ეს ხომ შემიძლია გავაკეთო.
-შვილო გეთანხმები, უნდა გაიცნოთ ერთმანეთი და ერთადაც გაიაროთ. მარიამმა მარინას დაურეკა და ლილიას თანხმობის შესახებ უთხრა, რამაც მარინა ძალიან გაახარა და მეორე დღესვე დაგეგმა ახალგაზრდების გაცნობის გეგმა.
-მაშ ასე, ნახევრად საქმე მოგვარებულია პირდაპირ კომპანიაში მიხვალ და გაეცნობი როგორც მისი საქმრო.
-დარწმუნებული ხარ? იკითხა გაოცებულმა მამაკაცმა და მარინას ხელში თეთრ კონვერტს თვალი დაადგა.
-ეს ავანსია, ქორწილის წინა დღეს აიღებ სრულ თანხას.
-კარგია, ქორწილის დილას ჩამორიცხავ სრულ თანხას, რადგან ჩვენ საღამოს წავალთ და თქვენთვის დრო აღარ დამრჩება.
-კარგი შევთანხმდით, მხოლოდ იცოდე ყველაფერს ისე გააკეთებ როგორც მე გეტყვი და უნდა დაიმახსოვრო რომ შენ ჩემი ძმის-შვილი ხარ და შენი მშობლები ქორწილისთვის ვერ ჩამოვიდნენ, ბიზნესი ვერ დატოვეს.
-ყველაფერს იდეალურად გავაკეთებ, მაგრამ შემომხედე ეშმაკობას და გადაგდებას არ გაპატიებ.
-კომპანიის მმართველი დირექტორი მე გავხდები, სხვა მე არაფერი არ მაინტერესებს.
-მამაკაცი ფეხზე ადგა მარინას შეხედა და უთხრა.
-ძალიან ბინძური სულია შენში და ძალიან საშიში ქალი ხარ იმათთვის ვინც არ გიცნობს.
-რაც გინდა მითხარი ახლა ხასიათს ვერ გამიფუჭებ.
-ძალიან ცოდვა დარჩები, ბოლოს როცა გაანალიზებ რა გააკეთე მიხვდები რომ მარტო ხარ და შენს გვერდით არავინ არ იქნება.
-შვილი მყავს გვერდით.
-ის შვილიც მიხვდება ერთ დღეს რომ უარგისი დედა ხარ. მარინა გააბრაზა მამაკაცის სიტყვებმა, მაგრამ ის წავიდა თუ არა საყვარელი კოფე შეუკვეთა და დიდხანს იყო ემოციების ქვეშ ლილია კი სამსახურში მიიჩქაროდა, მარიამმა შეაჩერა ლილია და სერიოზული ხმით უთხრა.
-ლილია.
-გისმენ დედა.
-ჩემი დიდი თხოვნაა, რადგან კომპანიის მართვა შენ დაგეკისრა გთხოვ კარგად დაუკვირდე ყველა იმ ქაღალს თუნდაც უმნიშველოდ მოგეჩვენოს რაზედაც ხელს აწერ.
-რა ხდება, დედა რამეზე მიმანიშნებ?
-არა, მაგრამ ყოველთვის გახსოვდეს რომ შენს გარშემო მტრები არიან.
-ყველას გაუმკლავდები დედა შენ არ ინერვიულო. კომპანიაში შესული მაგდას ღიმილიანი მისალმება აძლევდა ძალას და თავადაც ღიმილით უბრუნებდა სალამს, მაგრამ კაბინეტში შესული ისევ სიცარიელე დგებოდა მის გარშემო. ყველაფერი ქრებოდა იმ სივრცეში და ეს სივრცე ისეთი ღრმა და უსასრულო ხდებოდა მისთვის ვერ გებულობდა სად იყო დასაწყისი და სად იყო დასასრული.
-ლილია შენი ჩაი მოგიტანე ლიმონით.
-მაგდა დაკეტე კარი და მოდი აქ დამიჯექი, შენი რჩევა მჭირდება.
-რა გჭირს ლილია.
-დახმარება მინდა და არ ვიცი ვის დაველაპარაკო, მაგდა არავინ მყავს ვისაც გულს გადაუშლი.
-რა მოგდის ძვირფასო ვხედავ და ვგრძნობ რომ რაღაც გიჭირს, მითხარი იქნებ შევძლო შენი დახმარება. მაგდას ყველაფერი მოუყვა და ბოლოს დაღლილი ხმით უთხრა.
-ვიღაც ჩუმად მოქმედებს ჩემს სიახლოვეს, ყველა მნიშვნელოვანი თუ უმნიშვნელო საბუთი კარგად შეამოწმე ჩემთან მოტანამდე და შენს გარდა, მირიანის და ლაშას გარდა ამ კაბინეტში არავინ არ უნდა შემოვიდეს. მე თუ წავალ თუნდაც რამოდენიმე საათით გავიდე, კარები დაიკეტება და გასაღები მხოლოდ შენ გექნება.
-კარგი მაგრამ, რას იტყვის მირიანი და ლაშა.
-მათმა იციან და კიდევ დაველაპააკები, დედას ვიღაცის ეშინია და მათმა უნდა იცოდეს რომ აქ ამ კომპანიაში ჩვენ უხილავი მტერი გვყავს და ერთად უნდა ვიპოვოთ.
-ლილია იქნებ მამაშენიც მან მოკლა და ის ბურჯანაძე სულ უდანაშაულო არის.
-არც ესაა გამორიცხული, მაგრამ სანამ სიმართლე არ დამტკიცდება ერთადერთი დამნაშავე ჩემთვის ის ადამიანი არის.
-შეიძლება შემოვიდე? კარი ახალგაზრდა უცნობმა მამაკაცმა შემოაღო და ორი ლამაზი ქალი შეათვალიერა, რადგან უნდოდა თავად ამოეცნო რომელი იყო ლილია.
-მაგდა დაუბრუნდი შენს ადგილს, მაგრამ გასვლამდე სტუმარს ვკითხოთ რას მიირთმევს.
-აქ ვისაუბროთ, არ გავიდეთ ცოტა ამ კედლებიდან შორს.
-ამ კედლების შიგნით ჩემი სამყაროა და აქ უფრო კარგად ვსუნთავ, მოგიწევს შეეგუო ამ ყველაფერს.
-კარგი, არ მოვსულვარ იმიტომ რომ ვიკამათოთ, მინდოდა ახლოს გაგვეცნო ერთმანეთი.
-ლილია ტაბატაძე.
-ლევან კოხია. ლევანი მაგდას მიუბრუნდა და თავისი მომნუსხავი ღიმილით უთხრა.
-ყავა თუ შეიძლება.
-როგორი ყავა გნებავთ, ნალექით თუ უნალექოდ.
-უნალექო, საშუალოდ ტკბილი.
-გასაგებია. თქვა მაგდამ და გავიდა, ლილია კი დაძაბული იჯდა და ლევანს უსმენდა, რომელიც მხოლოდ თავის თავზე და მის წარმატებებზე საუბრობდა. ლევანის ხმა ლილიას როგორც ჭახანის და მსხვრევის ხმა ისე ჩაესმოდა, ეგონა ეს ხმები მის გარშემო დაძრწოდა და გაქცევა უნდოდა მისგან, მაგრამ ის ხომ მის წინ იჯდა და როგორი ახლოს იყო თან როგორ შორს ადამიანი ვისთანაც მისი ცხოვრება უნდა დააკავშიროს.
-დრო კურნავს ტკივილებს და არა უშავს, დღეს ვიტირებ, ხვალ, ზეგ ვიტირებ და ალბად ჩემს ტკივილიან მოგონებებს მტვერიც დაედება. ლევანის მოეწონა ლილია და შეეცოდა, შეეცადა კიდეც სიმართლე ეთქვა, მაგრამ ის ხომ ძალიან დიდ თანხას კარგავდა და მის თავში გეგმა შეიმუშავა, ეტყოდა კიდეც სიმართლეს მხოლოდ დროს და მომენტს დაელოდა, გადაწყვიტა ლილიას გაეგო სიმართლე.

მეგობარი განა ის ადამიანი არ არის, რომელთანაც დიდი ნდობა და სიყვარული
გვაკავშირებს. მეგობარია ორი სული ერთ სხეულში, როდესაც არ გეშინია იყო მასთან ის რაც ხარ, როდესაც მძიმე მომენტებში შენთანაა და ცდილობს გაგამხიარულოს. ბაკოს სიბრაზემ გადაუარა და ვიკასთან ერთად ესტუმრა მეგობრებს, გიორგიმ შეხედა და მხიარულად შესძახა.
-ოჰო, საკლავი დაკალით და მწვადები ააშიშხინეთ.
-რა ხდება გიორგი.
-დღეს სავსე მთვარეა ბიჭიც მთვარეს გამოყვა, მეგობარი დაგვიბრუნდა, სიბრაზესაც გადაუვლია.
-მომენატრეთ და მოვედი, თქვენსავით უგულო და უსულო გგონიათ ვარ?
-ჩვენ რატომ გვიკბინე, ჩვენ რას გვერჩი. ბაკომ თეონას შეუბღვირა და ვიკა ყველას გააცნო. იმხიარულეს, მართლა აშიშხინდა მწვანდები და კარგი დროც გაატარეს ბუნებაში, დაღლილებმა კი ყველამ ერთად მოისურვა დაწოლა და როცა ბესო მათთან მივიდა უკვე ყველას ეძინებოდა დაღლილობისგან.
-უჩემოდ როგორ შეძელით და იქეიფეთ, ასეთი უნამუსოები როგორ ხართ  არ შეგრცხვათ?
-რატომ არ დარეკე, ვიფიქრეთ არ მოდისო და ჩვენც...................
-არა უშავს, მეც რესტორნიდან მოვდივარ ბიჭებმა დღეს შევიკრიბეთ და კარგად მოულხინეთ.
-მართლა არაფერი გინდა?
-როგორ არ მინდა, დავწვე და დავისვენო ჩემი ადგილიც თუ არ არის დაკავებული.
-პოლზე წევს ყველა, მეც მათთან ერთად უნდა დავწვე.
-კარგი, მეც წავალ და მათთან ერთად გავგორდები. თქვა ბესომ და ისიც მეგობრების გვერდით დაწვა, ვერ მოისვენა, გახედა გიორგაძეს და ორი ბალიში დაინახა ჰქონდა ამიტომ და ერთი აართვა.
-აქ ყველაფერი წართმევაზეა მეგობარო, არ გადმობრუნდე მაინც ვერ დაიბრუნებ.
-ოხ ჩოჩია მოდი და მონასტერიც აირია.
-დილით აირევა, ახლა ჩაწყნარებულია ყველა და შენც დაიძინე. არ ეძინებოდა ბესოს მაგრამ სრულ სიწყნარეში თავადაც ჩუმად იყო, ამიტომ თავადაც შეეცადა დაეძინა და თვალები დახუჭა, ალბად ერთი საათიც არ იყო გასული ჩურჩული მოესმა, ეს ბაკოს ხმა იყო.
-ვიკა, ვიკა გაიღვიძე რა გთხოვ.
-რა გჭირს, დაიძინე ბაკო.
-პუდელო ფეხი არ გაანძრიო დარჩი ისე როგორც ხარ, კარგი?
-რატომ, ჩემს ფეხთან რა გინდა.
-არ გაინძრე გოგო, გთხოვ ცუდად ვარ.
-რატომ?
-გოგო ფეხი გააჩერე კაცობა არ დამაკარგინო.
-ნუ გეშინია ნელა-ნელა გამოვწევ ფეხს
-არა, არა  არ გაინძრე ცუდად ვარ.
-ნელა........
-არა მეთქი............
-ძალიან ნელა.................
-არა, შენ გესმის რას ნიშნავს სიტყვა, არა? ამ დროს გიორგაძის ხმამ შიშიაგან ყველა ფეხზე წამოყარა.
-არ გაანძრიო გოგო შენც ეს დედა მოტ...ი ფეხი და დაიძინეთ, დილამდე მოთმენა არ შეგიძლიათ? სიჩუმე ერთიანმა ხარხარმა დაარღვია და გიორგაძეს თავში მოხვდა ბალიში, რომელიც ბაკომ ესროლა, ბესომ კი ბაკოს გადახედა და უთხრა.
-აქ ვერ დაგნებდები ხირხაააააალ.
-ჩოჩია....................
-აქ ვარ მე გიპოვე გულით, გონებით, სულით და კიდევ იმით რომ ამ მოღალატეებმა შეიძლება მოგატყუონ, მე კი არასოდეს მოგატყუებ. მზეში, ბნელეთში, ღიმილში, ცრემლში, ხმაურში, ტკივილში, დუმილში, სიმშვიდეშიც შენთან ერთად ვარ ჩემო პუდელო.
-დაეგდე და დაიძინე, ყველამ იცის რომ თქვენ დიდი ხნის წინ დაშორდით ერთმანეთს და ახლა რა ეჭვიანობ? უთხრა ბესოს გიორგიმ და თვალი ჩაუკრა.
-ბაკო შენ, შენ................
-რა მე, მე, დაიჯერე რაც თქვა იდიოტებმა?
-აბა რატომ თქვა.
-რატომ უყვირი გოგოს აინტერესებს ვიკას რატომ ვთქვი, ხომ არ ვიტყოდი რომ არაფერი ყოფილიყო. ბაკომ სიგარეტს მოუკიდა, გიორგაძეც წამოჯდა ხელი წაავლო ბაკოს ანთებულ სიგარეტს და თავად გააგრძელა, გიორგაზეს კი ბესო შეუზიარდა და ერთი ღერი სიგარეტი ძმურად გაიყვეს, შემდეგ კი ისევ ახმაურდნენ.
-საკმარისია უკვე, რა არ გაძინებთ. დამიფრთხეთ გოგო შეხედეთ რა შეშინებული გიყურებთ.
-ეჰ არადა რა ლამაზი ცა არის ვარსკვლავებით მოჭედილი მე და შენ ხომ სულ ასეთი ცის ქვეშ ვსეირნობდით სკვინჩა.
-ჩოჩია დადუმდი, ვიკამ სერიოზულად მიიღო ეს ყველაფერი.
-უკვე აღარ, მივხვდი რომ ერთმანეთს აქეზებთ და მეტი არაფერიც არ მომხდარა.
-მოდი ჩემო გოგო გულზე დამადე თავი ჩემმა გულის ხმამ რომ დაგაძინოს.
-შარია სამუდამოდ დაგაძინებ, დაიძინე უკვე.
-ნუ ბუტბუტებ თვალები დახუჭე და სიზმრებს ნახავ იქნებ საინტერესოც კი იყოს ვინმე ან რამე.
-არ მეძინება.
-ჩოჩია რაღაც უნდა გითხრა.
-რა უნდა მითხრა, სერიოზულად?
-მოგწერ და წაიკითხე.
-კარგი, მიდი აბა გამოუშვი.
-,,გიორგის დეიდაშვილს იცნობ'' ? ჩოჩიამ გახედა ბაკოს და უთხრა
-,,არა, რატომ მეკითხები''.
-,,გინდა ფოტო გამოგიგზავნო'' ?
-,,გამოუშვი''. ბაკომ ფოტო გადაუგზავნა და ჩოჩიამ ისე შეხედა ბაკოს.
-,,ღადაობ'' ?
-,,არა გეფიცები''.
-,,ვიღაც დაისჯება დუმილისთვის''.
-,,ნამდვილად უნდა დაისაჯოს, მაგრამ ბოლოს ყველა ხვდება მის დანაშაულს და იქნებ ისიც მიხვდეს, გამოასწორებს''.
-,,გულს შეეხო როგორც მიწას წყლის შხეფები, სადაც არ ელოდები სწორედ იქ გხვდება კაცს სიყვარული''. ბესოს მოეწონა ფოტოზე გამოსახული გოგონას სახე და მის ძარღვბში ჭიანჭველები შეიპარნენ, სადღაც შორს იყო კითხვის ნიშანი, მგრამ გულში გაიფიქრა. ,, მშვენიერი ხარ, შენი თვალებიდან სიცოცხლე მოდის.არ ვიცით რა იქნება მომავალში რადგან სიყვარული მოძრავია და მას ისეთი სიცოცხლე უხარია რომელსაც ვხედავ შენს თვალებში. შეტყობინება მოუვიდა და შეკრთა, წაიკითხა და გაეღიმა.
-,,რა მოგივიდა ჩოჩია ღრუბლებში დაფრინავ, ვფიქრობ ელენეს ფოტო გულზე უნდა გაგაკრათ''.
-,,ჯერ-ჯერობით ვერაფერს გეტყვი, მაგრამ რაც ვიგრძენი სწორედ ისაა რომ მშვენიერებისაკენ ვისწრაფი''. ალბად ზღაპრების უსიერი ტყიდან გამოვალ საბოლოოდ და რეალობა რაც იქნება იმას მივიღებ. ლევანი ყოველ დღე ნახულობდა ლილიას და მისი მეგობრები ქეთი და ანანოც კი გაიცნო
რომლებიც არც თუ ისე აღფრთოვანებულები დარჩნენ, მაგრამ ეს ლილიას არჩევანი იყო. მარინა თვეში ერთხელ თუ გამოჩნდებოდა კომპანიაში, ახლა თითქმის ყოველ დღე იქ იყო და ლილია ცდილობდა კომპანიის საქმეები მასთან ერთად არ განეხილა, რაც ხშირ შემთხვევაში არ გამოსდიოდა. მარინამ თავისი ადვოკატის დახმარებით შეადგინა საბუთები რაც იმას ნიშნავდა თუ ამ ქაღალდებზე ლილია ხელს მოაწერდა კომპანია ავტომატურად გადავიდოდა მარინას ხელში, მაგრამ ლილია ძალიან ფრთხილად იყო.
-ლილია დასვენება გჭირდება, წამოდი ცოტა გავიაროთ.
-ძალიან დიდი ბოდიში ლევან, მაგრამ ძალიან ბევრი საქმე მაქვს. ლევანიმ მარინას შეხედა და ლილიასთან მივიდა, იცოდა მარინას რა მცდელობა ჰქონდა და ლილია ძალით გაიყვანა კომპანიიდან.
-სად მიგყავარ ასე საჩქაროდ
-დღეს საქორწილო კაბა უნდა შევარჩიოთ, დაგავიწყდა?
-ეს სულ ამომივარდა თავიდან, მაგრამ კაბას ხომ დედა კერავს რატომ უნდა ვიყიდო? ლევანი და ლილია წავიდნენ, მარინამ კი თავი უკმაყოფილოდ გააქნია და ჩაილაპარაკა.
-ხვალ ისევ აქ მოვალ და გაიძულებ ამ საბუთებს ხელი მოაწერო. ეს ლევანიმ გაიგონა და ლილიას მიუბრუნდა.
-არ მოაწერო იმ ქაღალდებს ხელი რასაც მარინა მოგცემს, დამიჯერე შენთვის ცუდი არ მინდა, მარინას არ ენდო.
-რას ამბობ, ის დედას მეგობარია და მერე მამიდაშენია.
-მე გაგაფრთხილე, ლილია ხელი არაფერს მოაწერო მანამ მაინც სანამ მე არ მოგცემ ნიშანს, რაღაც უნდა დავაზუსტო და შენც გეტყვი.
-რამე ხდება და მე არ ვიცი?
-შენ იმის ნახევარიც არ იცი რასაც მარინა ფიქრობს და აკეთებს, დაელოდე ჩემს ნიშანს.
-მითხარი რას უნდა ველოდო ლევან.
-ჯერ უნდა დავაზუსტო და შემდეგ გეტყვი, მენდობი? ლილიამ თვალებში ჩახედა ლევანს და დუმილის რამდენიმე წუთიანი პაუზა გააკეთა, შემდეგ კი ჩაახველა და უთხრა.
-ლევან გენდობი, თუმცა არ ვიცი ვინ ხარ და რა გამოძრავებს, მე მივხვდი რომ მარინას ძმიშვილი არ ხარ, მაგრამ მაინც გენდობი თუმცა არ ვიცი რატომ.
-ლილია დამიჯერე შენთვის გეუბნები, ჯერ-ჯერობით ასე დავტოვოთ სიმართლე არავინ არ უნდა გაიგოს, შენ მართალი ხარ გამოიცანი რომ მე მარინას ძმიშვილთან არანაირი კავშირი არ მაქვს, მაგრამ ქორწილი არ გადაიდება შედგება და სწორედ იმ დღეს გაიგებ სიმართლეს. ლილია დაფიქრებული მივიდა სახლში და ჯერ მარიამს მოეფერა, გამოიცვალა და მსუბუქი ვახშამიც მოამზადა შემდეგ კი მარიამს უთხრა.
-დედა მარინას კარგად იცნობ?
-ამირანი რომ დაიღუპა ყველას გვეწყინა, გულის უეცარი შეტევით და მისი გადარჩენა ვერ მოხერხდა, თუმცა ხალხი იმასაც ამბობდა რომ ცოლმა მოკლა საწყალი ამირანიო მე კი ვერ დავიჯერებ, რომ მარინას ვინმეს მოკვლა შეუძლია ის ისეთი წყნარი და მეგობრულია. ამირანის ადგილზე მარინა დატოვა ვახომ, რადგან მათ პატარა გოგონა ყავდათ და მისი აღზრდა ვახომ ითავა საუკეთესო ბაღში და სკოლაში ატარებდა, გადასახადს კი კომპანია იხდიდა. მუშაობდა, მაგრამ არ იყო ძალიან დატვირთული როცა უნდოდა მოდიოდა, როცა უნდოდა მიდიოდა ხელფას კი იგივეს ღებულობდა რა ხელფასიც ამირანს ჰქონდა და არა მარტო ეს ისინი დღემდე კომპანიის ბარათებით სარგებლობენ.
-მაპატიე დედა, მაგრამ უკვე აღარ. ყველას ბარათი დაიბლოკა ვინც კომპანიას უამრავი წლებია კისერზე აზის, კეთილი ინებონ და ჩამობრძანდნენ ჩვენი კისრიდან და ხელფასებით ირჩინონ თავი, როგორც სხვა მუშები.
-ეს კარგია თანხა დაიზოგება, მაგრამ უკმაყოფილო დაგრჩება თანამშრომლბი.
-შეეჩვევიან ხელფასზე ცხოვრებას, მის ქალიშვილს იცნობ?
-არა, ის არასოდეს მინახავს საზღვარგარეთ სწავლობდა. მარინა დარწმუნებული იყო რომ მარიამი სულ მალე აღარ იარსებებდა და მეტი ყურადღება ემზარისთვის უნდა დაეთმო, რადგან მისი ჯამრთელობის მდგომარეობა უკეთესობისკენ მიდიოდა, როგორმე ემზარიც უნდა ჩამოიშოროს გზიდან და ლილიაზე გაბრაზებული ემზარის მოსანახულებლად წავიდა.
-მობრძანდი, როგორ ხარ მარინა დიდი დრო გავიდა არ მოსულხარ.
-მე კარგად ვარ, ემზარის ჯამრთელობა როგორ მიდის გვაქვს სასიხარულო რამე ექიმიდან?
-უკეთესობისაკენ ჩემო მარინა და ეს ყველას გვახარებს, თითქოს ცდილობს რაღაც თქვას და ლოკოპედიც მოვიყვანეთ რომ აალაპარაკოს. მარინას არ ესიამოვნა და იმ საღამოს მოახერხა წვეთების ჩამატება წყალში რომელიც ემზარის თავისივე ხელით შეასვა, ამ ყველაფერს თვალი შეასწრო ნინომ და დაფიქრებული დადიოდა ვერაფერი თქვა გიორგის მოსვლამდე.
-გიორგი შეიძლება დაგელაპარაკო?
-გისმენ ნინო მოხდა რამე?
-მოხდა, დედაშენს ვერ ვეუბნები არ დამიჯერებს და არც მინდა ვანერვიულო.
-რა მოხდა, მითხარი.
-ის ქალი მარინა იყო მოსული და მან რაღაც წვეთები დაალევინა მამაშენს, წუთიერად ისარგებლა მომენტით.
-გასაგებია, არავის არაფერი უთხრა და შეეცადე ამიერიდან უფრო ფრთხილად იყო, სხვას მე მოვაგვარებ.
-ის ცუდი ადამიანია, სულ ამცირებს მამაშენს და სულ ცდილობს რაღაც ცუდი გააკეთოს.
-გითხარი მოვაგვარებ, იმ კუთხეში კამერას დავდგამ და რომ მოვა ყველაფერს დააფიქსირებს. ნინო ჩუმად იყო, გიორგიმ სწორედ ისე გააკეთა როგორც თქვა და შიში ცოტა გაუნელდა, მაგრამ მარინას ყოველ მოსვლაზე იძაბებოდა და ემზარის მარტო არ ტოვებდა. მარინა მიხვდა ნინომ რაღაც რომ იეჭვა
და დროებით გაერიდა მათ, მაგრამ ერთ დღეს როცა მათთან მივიდა საუბარში დააღამდა და როცა წასვლას აპირებდა გრეთ გასულმა საშინელი კივილი მორთო
-მიშველეეეეეეეეთ. ყველა გარეთ გავიდა და მარინა სახლის კუთხეში იყო მიმალული ატირებული და შიშისაგან დასტრესილი
-რა მოხდა, ვინმემ შეგაშინა?
-ის იყო, ის აქ იყო. თქვა მარინამ და გიორგის შეხედა.
-ვინ, ვინ იყო სახეზე შეხედე?
-არ ვიცი ვინ არის, ვიკივლე თუ არა გაიქცა.
-რატომ იკივლე თუ არაფერი დაუშავებია, სხვა დროსაც დაგხვდა ასე გზაში?
-არ ვიცი ვინ არის, მაგრამ მან ძალიან საინტერესო რამ მითხრა
-რა გითხრა, შეგაშინა ან დაგემუქრა? უკვე გიორგის ნერვები პიკზე იყო, მაგრამ მისმა ნათქვამა გააშეშა.
-მითხრა ვახო მოვკალი და ემზარის დრო დადგა, შემდეგ კი შენიო. გიორგი დაიბნა და მახოს დაურეკა.
-გისმენ გიორგი.
-მახო უნდა მოხვიდე რაღაც მნიშვნელოვანი მოხდა.
-მოვდივარ, არაფერს არ შეეხოთ. მახოს არ დაგვიანებია და მის ბიჭებთან ერთად ყურადღებით მოუსმინა მარინას და ზოგჯერ გიორგის გადახედავდა.
-არ იცი ვინ არის, არც სახეზე შეგიხედია აქამდე?
-ვფიქრობ უცხო არ არის ის ნაცნობია და ჩვენ ყველას კარგად გვიცნობს.
-რატომ ხარ დარწმუნებული რომ კარგად გიცნობთ ყველას.
-უცნობი და სრულიად უცხო სახეს არ დამალავს უფროსო, მას კი სახეზე ნიღაბი ჰქონდა, ხელები კი შავი ხელთათმანებით ჰქონდა დაფარული, ერთიანად შეფუთული იდგა ჩემს წინ.
-საინტერესოა, რამდენიმე დღე არ გამოხვიდეთ სახლიდან და ჩვენ გარედან დავაკვირდებით მოვლენების განვითარებას, არ გათიშოთ ტელეფონი და კონტაქტზე იყავით. გიორგი მახოს დაემშვიდობა და მარინა თავად წაიყვანა სახლში. მარინამ იფიქრა დამტოვებს წავაო, მაგრამ გიორგიმ მათ გასაოცრად თქვა დივანზე დავისვენებო, გიორგისთან ერთად თედო იყო და შუაღამით როცა მათ მშვიდად ეძინათ ჯრ მსხვრევის ხმა გაიგონეს და შემდეგ მარინას ხმა რომელიც შველას ითხოვდა. ორივე გაოგნებული იყო და ორივე ერთად დაიძრა მარინას ოთახისკენ, თედომ ხელში აიყვანა იატაკზე მწოლიარე გულშეღონებული მარინა და საწოლზე დააწვინა, მაგრამ ამჯერად მეორე ოთახიდან მირანდას საშინელი კივილის ხმა გაიგონეს და გიორგი მასთან გაიქცა, მაგრამ ოთახის კარი შიგნიდან იყო ჩაკეტილი.
-მირანდა, მირანდა ჩემი გესმის?
-შეამტვრიე, გიორგი კარი შეამტვრიე ის ჩემს შვილთან შევიდა. გიორგიმ კარი რამდენიმე ძლიერი მიწოლით შეამტვრია და მირანდა შეშინებული საწოლის უკან იყო ჩაცუცქული, შეხედა თუ არა გიორგის თქვა.
-დავინახე, მე ის დავინახე.
-შემომხედე, მირანდა იცანი ვინც იყო?
-აქ შემოვიდა, გესმის აქ შემოვიდა და ჩემს საწოლთან იდგა.
-შეუძლებელია, კარი დაკეტილი იყო ვერავინ შეძლებდა აქ შემოსვლას.
-ვიღაცას ჩემი მოკვლა უნდა, გთხოვ არ დამტოვო მარტო.
-კარგი აქ ვარ, შენ მარტო არ იქნები. მარინას ჩაეცინა და მირანდას თვალი ჩაუკრა, დამშვიდებული გულით კი საუზმე მოამზადა. მირანდას ჩაეძინა, თედო და გიორგი ერთმანეთს უყურებდა და თედომ მორიდებულად უთხრა გიორგის.
-აქ რაღაც უცნაური ხდება, არ მომწონს დედა-შვილის უცნაური გადახედვები.
-მეც შევამჩნიე და უფრო ყურადღებით უნდა ვიყოთ. გიორგი აივანზე იყო გასული სიგარეტის მოსაწევად და უნებურად დედა-შვილის საუბარს შეესწრო, ის გაოცებული დარჩა მოსმენილით. თედო გასული იყო და გიორგის უკვე მათი ზიზღისგან ღებინების შეგრძნება ჰქონდა.
-დედა გიორგი სად არის.
-აივანზეა გასული, ეწევა.
-როდემდე გაგრძელდება ეს თამაში.
-თავისი დრო აქვს ყველაფერს, მთავარი ისაა გიორგი დავაჯერეთ და ის ჩვენს ხელშია, სულ მალე ყველაფერი ჩვენს ხელში გადმოვა. დაიბნა, ვერაფერს გრძნობდა თითქოს ადგილზე გაიყინა, მარინამ კი შვილს შუბლზე აკოცა და უთხრა.
-აბა შენ იცი, შეეცადე ყველაფერი ისე გააკეთო მე რომ გამიხარდება. ღიმილით გავიდა  სახლიდან, მირანდა შებრუნდა და ვერანდაზე გასავლელ კართან გიორგი დაინახა და მის თვალებში იმოდენა ზიზღი ამოიკითხა დაპატარავდა სირცხვილისგან.
-გიორგი? გაიგონე ჩვენი საუბარი, გთხოვ არ გამიბრაზდე მე არ ვარ დამნაშავე.
-ვერ მოგექცევი უხეშად და ვერც ისე გავბრაზდები როგორც იმსახურებ, მხოლოდ ადამიანობის თუ რამე შეგრჩენია მომისმინე.
-გიორგი გთხოვ დამშვიდდე და მომისმინო.
-მე მშვიდად ვარ და შენ მომისმინე. ხმას აუწია გიორგიმ და მირანდამ უკან დაიხია.
-მაგრამ მე...............................
-დედაშენის ბინძურმა გეგმებმა და მისმა ავადმყოფურმა აზრებმა დაგიმახინჯა სული, მაგრამ ბოლომდე არ ხარ სულით დაცემული, გაქვს კიდევ უნარი ცხოვრების და დიდი იმედი მაქვს შეხვდები
ცხოვრებაში მამაკაცს ვინც შეგიყვარებს ისეთს როგორიც ხარ სინამდვილეში.
-მომისმინე გთხოვ.........................
-გარეგნული სილამაზის ნახევარი თუ გაქვს გულში შინაგანად, ერთ დღეს სიყვარულიც იპოვის შენს გულს.
-მე უდანაშაულო ვარ.
-ყველაფერი ისე არ ხდება მირანდა ცხოვრებაში როგორც ფილმებშია და საერთოდ შეიძლება გარყვნილი სულის და გონების ბოლომდე გაწმენდა თუ შენ გინდა მოინდომო. აღარ გაბედო გზაზე წინ გადამიდგე, არც იქ მოხვიდე სადაც ვიქნები მეგობრებთნ ერთად, აღარასოდეს მინდა შენი დანახვა, ამაზრზენია ჩემთვის ის ფაქტიც რომ თქვენ ორივე დედას და შვილს გიცნობთ.
-გიორგი...........................გიორგიმ ატირებული დატოვა მირანდა და არ უნდოდა მარტო ყოფილიყო, ამიტომ ჩოჩიას დაურეკა და მასთან მისვლა სთხოვა ისიც რამდენიმე წუთში გიორგის გვერდით იდგა ქალაქიდან შორს და ორივე ტკბებოდა სუფთა გარემოთი.
-მომიყვები რა მოხდა? გიორგიმ შეხედა ბესოს და ყველაფერი მოუყვა ისიც გაოცებული უსმენდა, უნდოდა ბოლომდე დაცლილიყო გულს მოწოლილი ემოციებისგან და ბოლოს როცა გიორგი დაიცალა ბოღმისგან და გაჩუმდა თქვა.
-ვიცოდი და ყველა ვხდებოდით მირანდას შენ შენი სახელის და შენი სიმდიდრის გამო უნდოდი. ლამაზი სიტყვები, კეკლუცობა შენს წინ და ამით ფიქრობდა ბოლომდე მისი იყავი, ეგონა და დაწმუნებული იყო შენი სახით დიდი განძი დაითრია, მაგრამ მას მის ნაპოვნ განძის ოთახში დიდი მარტო რქა შერჩა და საიდუმლოც თავად გამომაჟღავნა.
-ის გულუბრყვილოა და ძალიან მიმდომი, ის დედამისმა აიძულა თამაშში აყოლოდა და არ გამოუვიდათ შევამჩნიე თამაში, დღეს კი ყველაფერს წერტილი დაუსვი.
-შეიძლება მიხვდეს თავის შეცდომას და მოინდომოს რომ სხვანაირი იყოს,მოინდომოს ბოლომდე შეიცვალოს, მაგრამ სურვილი ერთია მეგობარო და გამბედაობა მეორე...................
-ის არ შეიცვლება და ვერც შეძლებს შეცვლას, სამწუხაროდ არა კი არა, ვერ შეძლებს სანამ მის გვერდით დედამისია.
-ის რომ გამოჩნდეს რას იზამ.
-ნეტავ გამოჩნდეს, მაგრამ გამოჩნდება? მთელი ღამეები მასზე ფიქრში ვატარებ, გონება ამერია, გავიფიქრებ თუ არა მასზე მთელი სხეული მიბუჟდება. რამდენიმე დღის წინ ნასვამი ვიყავი და მომეჩვენა თითქოს ჩემს საწოლთან მოვიდა, თვალები გავახილე ხელით უნდა შევხებოდი და იქ აღარ იყო.
-რა იგრძენი.
-გული მეტკინა, ძალიან მეტკინა და თითქოს დავცარიელდი.
-რა გიყო, გული ამიჩუყე და ჩემს თვალებს ცისფერი ცრემლი მოაწვა. გიორგიმ შეხედა ბესოს და ორივეს გაეცინა, შემდეგ კი მეგობარს ხელი გადახვია და უთხრა.
-იდიოტი მეგობარი მყავხარ, მაგრამ შენთან ყოველთვის გულახდილი ვარ.
-ჰე, ჰე, ჰეეე, ნუ ჩავარდები დეპრესიაში, გესმის? ყოველთვის, როდესაც ცუდად ვიყავი, როდესაც ასე ძალიან მჭირდებოდა მეგობრების გვერდში დგომა, პრობლემის წინაშე მარტო ვიდექი და არ ვტიროდი, მაგრამ ჩემს თავზე ვბრაზდებოდი იმის გამო კი არა, რომ მძიმე სიტუაციაში ვიყავი, არამედ იმის გამო, რომ ამ რთულ მომენტში მარტო ვრჩებოდი და ყველა, ვისაც მეგობარს ვეძახდი ყველა გაქრა უკვლოდ და იცი როდის გამოჩნდნენ? მაშინ გამოჩნდნენ, როდესაც ჩემს ცხოვრებაში უზარმაზარი ცისარტყელა გაიშალა თავისი შვიდივე ფერით, მაგრამ უთხარი რომ პრობლემები გადავლახე და ისინი ჩემთვის აღარ არსებობდნენ. გიორგი ჩვენ მეგობრები იმიტომ ვართ ერთმანეთს ტკივილი და სიხარული გაუზიაროთ, მეც თითზე ჩამოსათვლელად მყავს მეგობრები, რადგან ყველასთან მეგობრობა არ შეიძლება და არც გამომდის.
-მადლობა მეგობარო, წავიდეთ დღეს ექიმი უნდა მოვიდეს ემზარის სანახავად.
-წავიდეთ. ორივე თავ-თავის მანქანებში ჩასხდნენ და ორივე დაფიქრებული მიუყვებოდა გზას, ნელი წვიმა კი მათი მეგზური იყო.
-იმ ადგილებში დავდივარ სადაც არასოდეს არ ვყოფილვარ და მინდა სადმე შეგხვდე შემთხვევით როგორც მაშინ, მაგრამ უკან იმედგაცრუებული ვბრუნდები. ერთმანეთთან მხოლოდ ერთი ღამე გვაკავშირებს და იმ ღამის მოგონებები დარწმუნებული ვარ შენც ისე გაწუხებს როგორც მე. ღამე რომელმაც ერთი ღამით შემავსო, მაგრამ წახვედი და დამიტოვე სიცარიელე, მასთან ერთად კი ტკივილიც. ნელმა და წვრლმა წვიმამ მოუმატა ტემპს და მოულოდნელად ქარიშხალი ამოვარდა, ორივემ გააჩერა მანქანები გზის კიდეზე და ორივე გაოცებული უყურებდა როგორ გიჟივით დანავარდობდა ქარი მათ სიახლოვეს. რამდენიმე წუთი ასე ინავარდა და როგორც იქნა ჩაწყნარდა, ჩადგა ქარიშხალი და ხმაურიც უცებ ჩაკვდა. ისევ დაიძრა ორივე და ბოლოს ქალაქში შესულებმა ერთმანეთს სიგნალით დაემშვიდობნენ, გიორგიმ ექიმსაც მიუსწრო და მასთან ხანგრძლივი საუბარიც ჰქონდა. ექიმის წასვლიდან რამოდენიმე წუთში ტელეფონზე მახოს ზარი დაფიქსირდა.
-გისმენ მახო.
-გიორგი სასწრაფოდ უნდა შევხვდეთ.
-სად, მომწერე და მოვალ.
-სად მიდიხარ შვილო ეს ბოლო დროა სახლში აღარაფერს ჭამ საერთოდ აღარ ჩერდები ჩვენთან ერთად, იქნებ რა გვჭირდება არ უნდა იკითხო?
-დედა ხომ იცი რომ მამას საქმე ჯერ კიდევ ძიებაშია, ისიც იცი რომ გარდაცვლილი ტაბატაძის სივდილში მამას სდებენ ბრალს, როგორ გგონია გვაქვს დაჯდომის დრო?
-მართალი ხარ, მაგრამ სულ ჩამოხმი ბოლოს როდის ჭამე ნორმალურად ან როდის გეძინა შვილო.
-ყველაფერი თავის ადგილზე დადგება, როცა ამ საქმეებს მოვაგვარებენ და მამას ამ ლაქას ჩამოვრეცხავ.
-მამაშენს არავინის მოკვლა არ შეუძლია შვილო.
-ვიცი დედა, განა არ ვიცი? გიორგიმ დედას მოეფერა და სახლიდან გავიდა, დეტექტივთან შეხვედრის ადგილი ხალხმრავალი კაფე იყო, მახომ მოიხსნა სათვალე და ახლად მოსულ გიორგის ყვითლი კონვერტი დაუდო წინ.
-რა ხდება, ეს რა არის.
-გახსენი და ნახე. გიორგიმ კონვერტი გახსნა სადაც ფოტოები იყო მარინა უცნობ მამაკაცთან ერთად და ძნელი მიხვედრა არ იყო საჭირო, რომ ამ ორს შორის სასიყვარულო რომანი იყო.
-მარინაა და ეს მამაკაცი არ მეცნობა, მაგრამ მათ .........................
-ასეა, მათ რომანი აქვთ და მამაკაცი იტალიელი ბიზნესმენი და მაფიოზია ვისთანაც შეკრული არის ეს ქალბატონი.
-ხუმრობ ალბად.
-სრულებით არ ვარ ხუმრობის ხასიათზე გიორგი.
-რას ფიქრობ, რა გეგმები გაქვს.
-სამხილები გვაქვს მარინა რომ დავაკავოთ, მაგრამ ვფიქრობ მის თამაშს უნდა მივყვეთ.
-მე გამომთიშე ამ თამაშიდან.
-ნიკას და თედოს იცნობს, სხვები მყავს მარინას სათვალთვალოდ და ყველაფერს სულ მალე გავარკვევთ.
-რამეს ეჭვობ?
-რაღაც არ მომწონს მათ ისტორიაში და მინდა ბოლომდე მივყვე მისი თამაშის წესებს.
-ფიქრობ ეს ყველაფერი დადგმული სცენაა?
-გიორგი დაფიქრდი, ყველაფერი ვახო ტაბატაძის გარდაცვალებიდან დაიწყო, ვახოს შემდეგ მამაშენის სიკვდილის მცდელობა, ასევე მოწამლეს და სასიკვდილოდ გაიმეტეს ვახოს მეუღლე მარიამი, მის ქალიშვილს კი დაემუქრნენ.
-ფიქრობ რომ ერთი ადამიანის დაგეგმილია ეს ყველაფერი?
-შეგნებულად დაგეგმილი გეგმაა, რომელსაც ალბად წლებია გეგმავდა და ნელა-ნელა სისრულეში მოყავს თავისი ჩანაფიქრი.
-რაღაც მინდა გითხრა, მაგრამ არ ვარ დარწმუნებული.
-გისმენ გიორგი ყველაფერი უნდა ითქვას ჩვენს შორის, ყველა წვრილმანი გასათვალისწინებელია.
-არ მომწონს მარინა და არ მომწონს მისი ხშირი სტუმრობა ჩემს ოჯახში.
-ეს რას ნიშნავს, მარინა ხშირად გსტუმრობს?
-ძალიან ხშირად და მამას მომვლელმა რომელიც დღე და ღამ მამას საწოლთან ზის შეამჩნია რომ ცდილობს მამასთან ძალიან ახლოს მივიდეს და რაღაც წვეთები უნდა მისცეს. ნინომ ისიც შეამჩნია რომ მამას ეშინია მარინასი, ცდილობს რაღაც თქვას მაგრამ ვერ ამბობს, არ შეუძლია.
-მოიცადე, გახსოვს რომ გვითხრა მამაშენმა მკვლელი ქალი არისო.
-მახსოვს და ვფიქრობ ეს ქალი მარინა არის მახო.
-იგივე მითხრა ანზორიმ ამ ქალს უფრთხილდით ყველას მოკვლა აქვს დაგეგმილიო.
-მახო რამე გააკეთე, რამე იღონე. მახოს ტელეფონზე მირიანის ზარი დაფიქსირდა და უპასუხა.
-გისმენ მირიან.
-მახო უნდა შეგხვდე და არა ოფისში.
-კარგი მე გარეთ ვარ მისამართს მოგწერ და მოდი.
-როგორც ვხედავ კიდევ ერთი შეხვედრა გაქვს და მე წავალ.
-წადი გიორგი და ისევ შევეხმიანებით ერთმანეთს. გიორგი წავიდა რამდენიმე წუთის ლოდინის შემდეგ მირიანიც მოვიდა და ის აფორიაქებული იყო, ეს მახომ შეამჩნია და კითხა.
-რა მოხდა მირიან აფორიაქებული ხარ.
-მაგდა..........................
-ვინ არის მაგდა ან რა დაემართა მას.
-მომისმინე ყურადღებით, მაგდა ლილიას მდივანია.
-ლილია ტაბატაძეს ამბობ, მერე?
-გუშინ მაგდა გვიან გავიდა ოფისიდან ეს ვიდეო კამერებმაც დააფიქსირა, მაგრამ მაგდას წასვლის შემდეგ ოფისში უცხო პიროვნება მოვიდა და ლილია იკითხა, უკვე სამუშაო საათები დასრულებული იყო და მეც წასვლას ვაპირებდი. დამაინტერესა ერთმა ფაქტმა, რომ უცნობმა ლილიას კაბინეტის კართან მივიდა და კარის გაღებას შეეცადა, მაგრამ კარი დაკეტილი დახვდა, ამოიღო ტელეფონი და საკეტს ფოტოები გადაუღო ეგონა არავინ იყო ოფისში, მაგრამ მე ვიყავი და ამ ყველაფერს ჩემი თვალით უყურებდი.
-რატომ შეუშვა უცხო პიროვნება დაცვამ, როცა სამუშაო საათები დასრულებული იყო და ყველა წასული იყო ან ასე ადვილად შეუძლია იქ ყველა გამვლელს შევიდეს?
-ლილია და მაგდა იყო წასული, აქა იქ იყო ჯერ კიდევ იქ მომუშავე პერსონალი და ალბად იფიქრა რომელიმესთან მიდისო და არ გააჩერა დაცვამ.
-პირველი, სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ იქ უცხო აღარ უნდა შედიოდეს, დაცვაც ამიტომ ჰყავს კომპანიას ეს საკითხი უნდა მოაგვაროთ და მეორე, რატომ არ დამირეკე მირიან.
-დრო არ იყო მახო და მე საკეტი გამოვცვალე, ლილიას კი დაურეკე და უთხარი რამოდენიმე დღე არ მოვიდეს სამსახურში.
-მერე რა მოხდა, როგორ გავიგოთ უცნობი მოვიდა თუ არა ისევ.
-წარმოიდგინე მოვიდა, მე იქ ვიყავი დაცვას დაველაპარაკე და ისიც არ გააჩერეს,  ხელში რაღაც ქაღალდები ჰქონდა და მაგდას მაგიდაზე დააწყო ისინი, დილით ისევ მოვიდა და მაგდას რაღაცას უხსნიდა ხმამაღალი ხმით
-რა ხდება, მაგდა რა უნდა ბატონს.
-ქალბატონ ლილიასთან შეხვედრა უნდა ბატონო მირიან.
-ქალბატონი ლილია არ იქნება რამდენიმე დღე.
-რატომ არ იქნება ან სად შეიძლება ის ვნახო.
-პირადი მიზეზების გამო, მაგრამ ვფიქრობ მისი პოვნა არ გაგიჭირდებათ თუ მართლა მისი პოვნა გინდათ.
-რა გითხრა.
-დაიბნა, თითქოს სიტყვები დაეკარგა და ვერაფერი თქვა, მაგიდაზე დადებული საქაღალდე წაიღო და წავიდა.
-რა იყო საქაღალდეში არ ვიცით.
-ვიცი, წინაღამით მე ვნახე ის საქაღალდე რაღაც შემოთავაზებები ისეთი რომელიც ჩვენს კომპანიას არ აინტერესებს, მაგრამ მას კიდევ ჰქონდა რაღაც ხელში რომელსაც ხელს არ უშვებდა რა ეწერა იმ ქაღალდზე არ ვიცი.
-მირიან დაუკვირდი ამ ფოტოს, იქნებ ეს მამაკაცი იყო წუხელ კომპანიაში. მირიანს ფოტო აჩვენა და მირიანმა დაეთანხმა მახოს.
-ეს იყო წუხელ მოსული და დილით ამას უნდოდა ლილიას ნახვა.
-გასაგებია, მირიან ეს მამაკაცი იტალიელი არის ქართულად როგორ საუბრობს.
-უაქცენტოდ, ძალიან კარგად და ვერც შევამჩნიე რომ ის უცხოელია.
-გასაგებია, მადლობა მირიან. მირიანი წავიდა და მახომ ისევ გიორგის დაურეკა.
-გისმენ მახო.
-ძალიან ყურადღებით იყავით სახლში, მარინა არ მიუახლოვდეს ემზარის.
-გასაგებია, მაგრამ დედას ამას ვერ ვეტყვი.
-როგორმე თავად უნდა მიხედო ამ საქმეს. მახომ კაფე დატოვა და მანქანასთან იყო მისული მარინა რომ დაინახა აცრემლებული და ანერვიულებული, ისე გაუარა მახოს გვერდი ვერც შეამჩნია და გადაწყვიტა უკან გაყოლოდა შეუმჩნევლად, მაგრამ მარინა ერთ-ერთი კლინიკის ეზოში შევიდა, მახომ კი აღარ ჩათვალა საჭიროდ უკან გაყოლოდა და დაბრუნდა მანქანასთან, მარინამ კი პაციენტის სახელი და გვარი იკითხა და პალატამდე ის ექთანმა მიაცილა.
-მე თავად შვალ, მადლობა. ექთანი წავიდა და მარინამ როგორც იქნა გაბედა პალატაში შესულიყო, მამაკაცმა დაღლილი თვალებით შეხედა უცხო ქალბატონს რომელსაც ეტყობოდა რომ მდიდარი ოჯახიდან იყო.
-ვინ ხართ, ვერ გიცანით. კითხა სვენებ- სვენებით მარინას, მარინამ კი მიუახლოვდა და მშვიდი ხმით უთხრა.
-წლებია გეძებ, წლებია თქვენს ძიებაში ვარ და როგორც იქნა გიპოვეთ, მაგრამ ვხედავ უკიდურესად გიჭირთ.
-რა გინდათ ჩემგან.
-მოვედი რომ სიმართლე გათქმევინოთ, მაგრამ არა ძალით და მუქარით, არამედ თხოვნით.
-რომელი სიმართლე, რას გულისხმობთ.
-გთხოვთ მითხარით საიდუმლო რომლის გასაღებიც თქვენ იცით სად არის.
-რა საიდუმლო, რა სიმართლე ვერაფერს ვხვდები.
-წლების წინ ალბად 27-28 წელია გასული მას შემდეგ თქვენ იყავით ჩემი გენოკოლოგი და თქვენ მამშობიარეთ, მაგრამ ბავშვი არ მაჩვენეთ, არც ის ვიცი გოგო იყო თუ ბიჭი. მინდა ვიცოდე სად არის და როგორ მდგომარეობაშია, მინდა ვნახო.
-გვიან ხომ არ გაგახსენდათ შვილის პოვნა მდიდარო ქალბატონო.
-გთხოვთ მითხარით, პირველ რიგში ადამიანი ვარ, ქალი და დედა, გთხოვთ მითხრათ სიმართლე. თქვენ ერთადერთი ხართ ვინც სიმართლეს მეტყვის, სხვა ვერავინ ვიპოვე ვინც იმ დღეს უკავშირდებოდა.
-როგორც ხედავ ჩემი დღეები დათვლილია, მე უკურნებელი სენით ვარ დაავადებული, იარაღით და მუქარით ვერაფერს გახდები არცაა საჭირო მუქარა მე ვიცი ვინც ხარ და გეტყვით სიმართლეს. სწორედ ამ საიდუმლოს ტარებით დავვისაჯე და უფალმა ძალიან მძიმე სასჯელი მომისაჯა. ადამიანი ვინც ის წლები ჯოჯოხეთში გაცხოვრათ იმ დროს, ის გარდაიცვალა, არ ვიცი სად წაიყვანა თქვენი შვილი, მე მხოლოდ  თქვენი მშობიარობა მევალებოდა  და მე მეტის თქმა არ შემიძლია მხოლოდ ეს ვიცი, ბავშვის გასხვისება კი თქვენი მშობლების გადაწყვეტილება იყო. მამაკაცი გაჭირვებით და სვენებ-სვენებით ამბობდა თითო თითო სიტყვას და გაჩუმდა, აპარატიც აწრიპინდა, ეს უკვე ნიშანი იყო რომ მისი ბოლო წუთებიც დასრულდა. მარინა თვალცრემლიანი წავიდა, მას თვალწინ დაუდგა ის საშინელი დღეები რომლებიც წლების წინ გამოიარა და ის გამოექცა ჯოჯოხეთს, მაგრამ განვლილმა ტკივილიანმა ცხოვრებამ ის გააბოროტა და საშინელი ადამიანი გახადა.
-რა დაგემართა მარინა შენ ხომ ასეთი არ იყავი, იპოვე შენში ის მარინა ყველას რომ უყვარდა, ყველა რომ უღიმოდა და ეალერსებოდა. მინდა, მინდა ვიპოვო, მაგრამ ვერ ვპოულობ, დამეხმარე ღმერთო ჩემი თავის პოვნაში. ცრემლიანი თვალები შეიმშრალა და ბოღმით სავსემ თქვა.
-რადგან მე არ დამინდო თვით უფალმაც, მეც არავის დავინდობ და ჩემს გეგმას ბოლომდე მივიყვან, ყველას გაგისტუმრებთ ჯოჯოხეთში. მარინამ ერთხელ მიუხედა კლინიკას და გაბრაზებული ემზარის მოსანახულებლად წავიდა. იმ დღეს მის წისქვილზე ასხამდა წყალს ბედის ბორბალი, ნინო და ემზარი მარტო იყვნენ სახლში. ნინოს არ ესიამოვნა მარინას დანახვა ისე როგორც ემზარის, მაგრამ რა ექნა და მათთან ერთად იყო, მარინას კი ერთი სული ჰქონდა ნინო გასულიყო და უთხრა.
-ეს წვენები არის მაცივარში შეაწყვე და ესიამოვნება ემზარის ყელს ჩაუტკბობს, მე კი ყავა გამიკეთე ჩემო გოგო. ნინომ ემზარის შეხედა და მანაც თვალებით ანიშნა რომ გასულიყო, ნინომ ჩქარა-ჩქარა გააკეთა ყველაფერი, მარინა ემზარის მიუახლოვდა და სახეზე ხელით მოეფერა, მაგრამ უეცრად ორივე ხელები კისერში წაუჭირა და უთხრა.
-აიძულებ შენს იდიოტ შვილს ჩემს შვილზე დაქორწინდეს თორემ გეფიცები შენი აღსასრული სულ მალე დადგება. მარინამ ხელი შეუშვა ემზარის და ემზარი შიშისგან ჩქარა სუნთქავდა, ნინომ ყავა მიართვა მარინას და ემზარის გაწითლებულ სახეს შეხედა, არც მისი თვალები მოეწონა რადგან ემზარის თვალებში უზარმაზარი შიში დაინახა. ემზარი ნინოს სთხოვდა აღარ წასულიყო, არ დაეტოვა ის მარტო მარინასთან, ნინომ თვალებით შეეკითხა თუ რა მოხდა, მაგრამ ემზარიმ ვერ უპასუხა მის მიერ დასმულ კითხვას. მარინა რამდენიმე წუთი გაჩერდა და როცა წასასვლელად ფეხზე წამოდგა ნინოს უთხრა.
-თქვენის ნებართვით ორიოდ სიტყვას ვეტყვი ემზარის, მარტო დამტოვე მასთან.
-თქვენ უკვე იყავით მარტო მასთან და ვფიქრობ სათქმელიც უთხარით უკვე.
-შენ მოსამსახურე ხარ, მე კი სტუმარი და საპატიო სტუმარი, მარტო დამტოვე ემზარისთან. ისეთი ხმით უთხრა და ისეთი თვალებით შეხედა მარინამ ნინოს ნინოს შეეშინდა და ოთახიდან გავიდა, მარინა კი ემზარის მიუბრუნდა.
-რაო, სულ გაწითლდი ძვირფასო ჩემმა შეხებამ დაგწვა როგორც ანთებული სიგარეტი, რატომ? ხომ ოცნებობდი ყოველთვის შემხებოდი, რამდენჯერ მოგიხვდა ხელი ხან მკერდზე და ხან უკან საჯდომზე ხედავ ახლა რა მდგომარეობაში ხარ საწოლთან ახლოს არის ფანჯარა და ღამით ვარსკვლავებს ითვლი ალბად მეტი არაფერი აღარ შეგიძლია, შენი ცოლისთვისაც უვარგისი ხარ არადა როგორი აღგზნებული მიყურებდი მე კი შარვალზე გაკვირდებოდი და მეცინებოდა შენს უხერხულ მდგომარეობაზე. რაო გაოცდი? დიახ ეს სიმართლეა მე შენ შარვალს ვაკვირდებოდი მოურიდებლად, მაგრამ შენ ვერც კი შემამჩნიე. რაო რაც დრო გავიდა შენი ჩაწოლიდან რა გითხრეს, რამდენჯერ კვდება ადამიანი თავის სიცოცხლის მანძილზეო? აააა, არ გახსოვს არა უშავს მე გეტყვი, უამრავჯერ და შენ განიცდი ყველაზე მძიმედ ყოველ ჯერზე როცა სივდილი გიახლოვდება.
-წა......., წა........., წადი........................
-რაო, რაო რისი თქმა გინდა, წავიდე? ჯერ კითხვაზე მიპასუხე გაუძლებ ამდენჯერ სიკვდილს?
-ნი...................., ნინ............................
-როგორ ცოცხლობ ხედავ სადამდე მიხვედი შენი გული მუშაობს შენ კი ვერ დგები, ვერ ლაპარაკობ, კითხვაზე პასუხის გაცემა არ შეგიძლია და რა გამოვიდა, შენს სხეულში მხოლოდ სისხლი მოძრაობს სხეულის ყველა ორგანო კი პარალიზებბულია და ეს ჩემით მოხდა. მარინამ საბანი ასწია და ემზარის უთხრა
-აქაც დუმილია, ესეც მკვდარია და შენ უკვე უსარგებლო ნივთი ხარ რომელსაც მალე მოგისროლიან და უპატრონოდ დაგაგდებენ, მაგრამ მე აქ ვარ სანამ ეს მოხდება მე დაგეხმარები მე ვარ შენი მფარველი ანგელოზი და შენი დაღუპვის მიზეზი, მეზიზღები. არ იცი და ვერც წარმოიდგენ რა დონეზე მეზიზღები, რა დიდი ზიზღია ჩემს გულში შენს მიმართ. ვერ გიტან, მაგრამ ყოველთვის მაგიჟებდი, რაც უფრო უყურადღებო იყავი ჩემს მიმართ მით უფრო მინდოდა შენთან ყოფნა, შენთან სიახლოვე და შენთან შეხება. ჩემს ოცნებებში მე მხოლოდ შენთან მინდოდა სექსი, გიჟური ვნება თავშეუკავებელი მგზნებარე ვნებით სავსე ღამეები ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩემს ოცნებებში იყო, ჩემს ოცნებებში გეხებოდი ასე თავისუფლად და გიჟურად რადგან იქ იყავი მხოლოდ ჩემი, მარტო ჩემი,მაგრამ უკვე მკვდარი ხარ და აღარ მჭირდები არც რეალობაში და არც ოცნებებში, შენზე ოცნება დიდი ხნის წინ დავასრულე. სამყარო სასტიკია, ჩვენ ამ სამყაროს წუთიერი სტუმრები ვართ და ერთ მშვენიერ დღეს ყველა დავტოვებთ აქაურ ცხოვრებას, დავტოვებთ ჩვენს საყვარელ ადგილს და გადავსახლდებით იქ სადაც სულ ზაფხულია. მარინამ კიდევ მოეფერა სახეზე ემზარის და ტუჩის კუთხეში კოცნა დაუტოვა, როცა წელში გასწორდა თვალებში ჩახედა და თვალი ჩაუკრა, სათვალე გაიკეთა და უკან მოუხედავად წავიდა კარში გასვლამდე კი ტელეფონს უპასუხა.
-გისმენ ლევან.
-დაჩენილი თანხა უნდა გადმოგერიცხა, რატომ დააგვიანე.
-უკვე მივდივარ ბანკში და რამდენიმე წუთში თანხა შენს ხელთ იქნება. მარინამ ნინოს მიუბრუნდა და უთხრა.
-ფრთხილად იყავი, ვისაც მე არ მოვწონვარ ისინი დიდი ხნით ვერ ცოცხლობენ და იღუპებიან უბედრი შემთხვევით ან პარალიზებულები რჩებიან წლების მანძილზე. ნინო გაოგნებული იდგა და მიმავალ მარინას უყურებდა, როცა უკვე სახლიდან შორს იყო ემზარისთან შევიდა და დაინახა როგორ ცდილობდა ემზარი ხელის აწევას, თვალებში ცრემლი ჩადგომოდა და ალბად სიკვდილსაც კი ნატრობდა.

გაძარცვული ფიქრები და უგზოუკვლოდ ოცნებებში მოხეტიალე, საშინლად ციოდა, მის გარშემო სიცარიელე და სიცივე დაძრწოდა. ციოდა მის გულშიც და ციოდა მის ფიქრებშიც, მის წინ მაგიდაზე საქორწიმო მოსაწვევი დევს და ფიქრობს, მაგრამ გვიან მიხვდა რომ საქორწილო მოსაწვევს ზემოდან მისი ცრემლის კამკამა წვეთი ეცემა. ფიქრობდა ყველაფერზე, ფიქრობდა მის აუხდენელ ოცნებაზე, ზღვისფერ თვალებზე, სიყვარულზე და სიცოცხლეზე, სიცოცხლეზე რომელიც აღარაფრად უღირდა. რა შეიძლება აინტერესებდეს იმ ადამიანს, რომელიც დათანხმდება სრულიად უცხო და უცნობ ქალზე სასწრაფოდ დაქორწინდეს.
-ყველაფერი დასრულდა, უკვე აღარაფლის იმედი მაქვს და ვიცი რომ სასწაულები მხოლოდ ზღაპრებში შეიძლება მოხდეს და არა რეალურ ცხოვრებაში. ჩვენ ერთმანეთის პოვნის იმედი სამუდამოდ დავკარგეთ და მე დავივიწყე ყველა ის წუთი რაც იმ წვიმიან ღამესთან მაკავშირებს. მე სულ რაღაც რამდენიმე დღეში სხვისი ცოლი ვიქნები, მაგრამ რატომ გეძებს ისევ ჩემი თვალები, რატომ მინდა რომ გიპოვო თუნდაც ამ მცირე დროში, მაგრამ მე ხომ ვიცი ვერ გიპოვი ან როგორ გიპოვო როცა არასდროს არ ყოფილხარ რეალური ჩემთვის. ის რაც მოხდა, ის რაც იყო ჩვენს შორის მხოლოდ ლამაზი სიზმარი იყო, მაგრამ ბოლო წუთამდე გელოდები და კიდევ უამრავი წლები დაგელოდები რომ ვიცოდე ჩვენ ერთად გადავლახავთ დარდის ტრამალებს. რომ ვიცოდე, რომ მხოლოდ სიმშვიდის და
სიყვარულის ოკეანესთან შევჩერდებით და იქ დავსახლდებით, ჩვენთვის მზე არასოდეს ჩავა. შენ რომ მოგეძებნე და გეპოვე ყველაფერი მართლა ასე იქნებოდა როგორც ვოცნებობ, მაგრამ მე მხოლოდ შენზე ფიქრებში მათენდება და შენ არსად ხარ, ამიტომ დავრწმუნდი რომ მე შენ სიზმარში გნახე და ის სიზმარი ამეკვიატა წლებია. როგორ უნდა შემყვარებოდა წვიმა, როცა მას მხოლოდ სიცივე და სიცარიელე მოაქვს, სული მეხუთება უკვე და ჰაერიც აღარ მყოფნის, სასაცილოა რომ არ შეგიძლია გაექცე საკუთარ თავს.
-შვილო ისევ არ გძინავს, ისევ ფიქრობ.
-ვფიქრობ დედა, მე 18 წლის გოგონა არ ვარ გავიზარდე და ძალიან ბევრ რამეზე ვფიქრობ.
-უნდა დაისვენო შვილო რამდენიმე დღეში ქორწილი გაქვს, ჩემი ერთადერთი შვილი გამიფრინდა ბუდიდან და ეს დღეც დადგა.
-შენ დაისვენე სუსტად ხარ და უფრო მეტი დრო უნდა დაუთმო შენს თავს, უნდა დაისვენო.
-მე კარგად ვარ, ხვალ კომპანიაშიც შენთან ერთად წამოვალ და ლილია მინდა ჩემი ექიმი ვნახო.
-ხვალ ვნახავთ, მე გუშინ დაურეკე და მითხრა ხვალ გელოდებით სალაპარაკო მაქვსო.
-ნეტავ რა მოხდა, ალბად ანალიზების პასუხებში არის რაღაც ცვლილება.
-კარგი რა დედა რას არ იტყვი ხოლმე, წამოდი დავიძინოთ. დაძაბული ნერვებით დაწვა და შეეცადა დაძინებას, მაგრამ ვერ შეძლო სისხლი ამაოდ აწყდება ლოდად ქცეულ გულს. გაუჭირდა დამძიმებული ჰაერის სუნთქვა და ფრთხილად ადგა რომ მარიამი არ გაეღვიძა, ახლა მხოლოდ დედაზე ფიქრობდა რა უნდა უთხრას ექიმმა, რატომ უნდა სასწრაფოდ მათი ნახვა და გამოუძინებელს, თვალებდასიებულს მოუწია კომპანიაში წასვლა. მარიამს მშვიდად ეძინა და აღარ გააღვიძა, საუზმე მოუმზადა და მაგიდაზე წერილიც დაუტოვა.
-არ გაგაღვიძე ისე მშვიდად და ტკბილად გეძინა, გამოიძინე კარგად, საუზმეც მიირთვი მე მოვალ და ექიმთან ერთად წავიდეთ. ლილია რამდენიმე დღე არ ყოფილა კომპანიაში და მისი ნახვა ყველას გაუხარდა, ყველაზე მეტად მაგდას.
-ლილია რა კარგია რომ დაბრუნდი.
-ძვირფასო როგორ მადლობელი ვარ აქ რომ შენ მყავხარ, მადლობა მაგდა უამრავი საქმე მარტო დაგიტოვე.
-მთავარია რომ კარგად ხართ, ჩაი თუ ყავა დღეს რა მოგართვა.
-მოდი ყავა იყოს რძით და ერთად მივირთვათ, ცოტა ვისაუბროთ აქაურ................ ხელით ანიშნა ლილიამ და მაგდამ გაუღიმა.
-ათ წუთში შენთან ვარ. მაგდამ ცხელი ყავა მიართვა ლილიას და ტკბილად საუბრობდნენ უცხო სტუმარი რომ ეწვია მარინასთან ერთად.
-გამარჯობათ, მიხარია რომ როგორც იქნა შეგხვდით. ლილიამ გაოცებულმა შეხედა სტუმარს, შემდეგ მარინას და ბოლოს მირიანს რომელიც ის იყო კაბინეტში შევიდა და ლილიას გვერდით დადგა.
-გისმენთ.
-Gianluca De Mattia იტალიელი ბიზნესმენი. ლილიას არ მოეწონა სტუმარი და  გააოცა მისმა სითამამემ და მკაცრი საქმიანი სახე მიიღო.
-რით შეგვიძია ვემსახუროთ იტალიიდან მობრძანევბულ ბიზნესმენს.
-თამამად და პირდაპირ გეტყვით, ქალბატონო ლილია მინდა პარტნიორები გავხდეთ და დიდი იმედი მაქვს უარით არ გამისტუმრებთ.
-გინდათ დავეთანხმო თქვენს სიტყვას, რომ თანახმა ვარ ვითანამშრომლოთ, მაგრამ მე არც კი ვიცი რა ბიზნეს ფლობთ და არის თუ არა თქვენი საქმიანობა ჩვენთვის მისაღები, ამიტომ თქვენი შემოთავაზება ჩემს ნდობით აღჭურვილ პირს აუხსენით, ჩვენ კი ერთად დავილაპარაკებთ, განვიხილავთ ყველა წვრილმანს და თუ თქვენი წინადადება ჩვენთვის მისაღები იქნება ჩვენ შეგეხმიანებით.
-მაგრამ მე პირადად თქვენთან მინდა ყველაფრის განხილვა.
-მაპატიეთ, მე დრო არ მაქვს რადგან ერთი თვე კომპანიაში არ ვიქნები, ბატონო მირიან მიხედეთ სტუმარს. ლილიას ტელეფონმა რამდენჯერმე დაურეკა, რადგან ზარი მარიამისგან იყო ბოლოს ბოდიშის მოხდით აღელვებულმა უპასუხა.
-გისმენ დედა, რამდენჯერმე დარეკე მოხდა რამე?
-შვილო წყლის მილი გასკდა სააბაზანოში და ყველაფერი დაიტბორა
-კარგი დამშვიდდი არ ინერვიულო, გამოვიძახებ ხელოსანს შეძლებ კარი რომ გაუღო?
-შევძლებ, კართან ნელა-ნელა მივალ და გავაღებ.
-მხოლოდ ფრთხილად, დედა ფეხი არ აგისრიალდეს და არ დაეცე.
-შენ მალე მოხვალ?
-მეც უკვე გამოვდივარ და მალე შენთან ვიქნები. ლილიამ ყველას ბოდიშის მოხდით დაემშვიდობა.
-მაპატიეთ..........................
-ლილია რა მოხდა შვილო.
-ძია მირიან ხელოსანი მჭირდება წყლის მილი გასკდა და სახლში ყველგან წყალი დგას, მეშინია დედა არ დაეცეს.
-ახლავეს გაუშვებ ჩვენს ხელოსანს.
-მაგდა შენ დამლაგებელი მომიძებნე, მისამართი უთხარი და შენც წამოყევი.
-ყველაფერს მოვაგვარებ, ჩვენს დალი დეიდას ვეტყვი და წამოვიყვან.
-კარგი იქნება, მეც იმედიანად ვიქნები.
-დამშვიდდი ახლავე დაურეკავ ხელოსანს მითხარით მისამართი თქვენს მისვლამდე ის ყველაფერს მიხედავს.
-არ არის აუცილებელი, ჩვენ გვყავს ხელოსანი. ლილიამ მირიანს გადახედა და მისი გამოხედვით მიხვდა, რომ არ უნდა დათანხმებულიყო, მაგრამ უცნობი უკვე ტელეფონზე საუბრობდა და მაგდას ნაკარნახებ მისამართზე გაუშვა ხელოსანი, ბოლოს კი იტალიურად უთხრა. (Una donna dave morle  ქალი უნდა მოკვდეს). მირიანს უცნაურად მოეჩვენა უცნობის ანთებული თვალები და მახოს დაურეკა, მოკლედ აუხსნა რაც მოხდა და რამაც შეაშინა, მახოც თავის ბიჭებთან ერთად დაუფიქრებლად წავიდა ლილიას ბინაში, იქ მისულს კი კარი დაკეტილი დახვდა და სპეციალური გასაღებით გააღეს, სახლში შესულებს კი უცნაური სურათი დახვდათ.
-სასწრაფო გამოიძახეთ. იყვირა მახომ და ძირს უგონოდ მწოლიარე მარიამი ხელში აიყვანა, თედოს დახმარებით შეიყვანა საძინებელში და საწოლზე ფრთხილად დააწვინა. ნიკამ და რამდენიმე პოლიციელმა სახლში მყოფი უცხო მამაკაცი დააკავეს, მამაკაცი დაჟინებით იმეორებდა რომ ის მილების შესაკეთებლად იყო მისული და მარიამის წაქცევასთან არაფერი საერთო აკავშირებდა, მაგრამ მამაკაცმა თავისუფლება იგრძნო თუ არა გაქცევა სცადა, მან რამდენიმე ნაბიჯი გადაადგა და კარში გასვლამდე დააკავეს რადგან იქ მირიანი იდგა და სიბრაზისგან თვალებიდან ცეცხლის ალებს აფრქვევდა.
-ვინ ხარ და რა მზნით ხარ ამ სახლში, ვინ გამოგაგზავნა.
-დედაააა, დედიკო შემომხედე გთხოვ. ლილიას განწირული ხმა მოედო კედლებს და ექოდ გაისმა.
-რატომ იგვიანებს სასწრაფო, დაურეკეთ გთხოვთ.
-მოვიდა, უკვე აქ არიან. მარიამი საავადმყოფოში გადაიყვანეს, ლილიამ ექიმს დაურეკა და ტირილით აუხსნა რაც მოხდა და ისიც ელოდა მათ მისვლას, მაგრამ იქ მისული ლილია დედასთან ერთად არ შეუშვეს და კართან ელოდა ექიმის გამოსვლას, მაგდაც მის გვერდით იყო ისე როგორც მირიანი და ლაშა.
-წამოდი სახეზე ცივი წყალი შეისხი და ცოტა გონზე მოხვალ. მაგდამ გაიყვანა ლილია და ლილიამ ვეღარ გაუძლო სიჩუმეს და გულიდან ამოხეთქა მისმა ცრემლებმა, ხმით ატირდა, მაგდამ კი თავის ხელით მობანა პირი და ცივი წყალი ესიამოვნა ცოტა დამშვიდდა.
-ლილია როგორ ხართ, როგორც კი გავიგეთ წამოვედით.
-ჯერ არაფერი ვიცი, არავინ გამოსულა და არაფერს მეუბნებიან არ ვიცი რას ველოდები, რა შედეგით დასრულდება დღევანდელი დღე. დედა მეცლება ხელიდან და ვერ ვშველი, ანანო არ ვარ კარგი შვილი, მე როგორი შვილი ვარ დედას ვერ ვშველი.
-შუუუუ დაწყნარდი, შენ საუკეთესო შვილი ხარ ლილია. უთხრა მირიანმა და ლილია გულში ჩაიკრა რომელიც ვერ წყნარდებოდა, მირიანი იძულებული გახდა ექიმისთვის მიემართა და მისთვის დამამშვიდებელი გაეკეთებინა, ლილიაც დამშვიდდა და ნელა- ნელა ჩაეძინა, როცა თვალი გაახილა უკვე საღამო იყო მის საწოლთან კი ანანოსაც ჩასძინებოდა, ლილიას გაეღიმა თავზე ხელი დაადო და ანანოს გაეღვიძა.
-როგორ ხარ ლილია საყვარელო.
-დედა, ანანო დედა როგორ არის.
-კარგად არის, უკვე ვნახე და შენ გელოდება.
-უნდა ვნახო, მასთან უნდა მივიდე.
-წახვალ და ნახავ დედას,ჯერ ექიმთან უნდა შეხვიდე ის გელოდება ლილია. ანანომ მოეხმარა, ლილიამ თავი მოიწესრიგა და ექიმის სანახავად წავიდა, კარზე ფრთხილად დააკაკუნა და გაიგონა თუ არა ექიმის ხმა კარი შეაღო.
-ლილია როგორ ხარ, ძალიან შეგვაშინე საყვარელო.
-დედა როგორ არის, მეც ძალიან ვინერვიულე მასზე.
-პირველ რიგში ჩვენ ვთქვით რომ მეგობრები ვართ და მინდა სერიოზულდ ვისაუბროთ არა როგორც ექიმმა და პაციენტმა, არამედ როგორც მეგობრებმა, რადგან წინ სერიოზული სალაპარაკო გვაქვს.
-რა, რა ხდება თეონა.
-გყავს ისეთი ადამიანი ვისაც ენდობი და ვინც ყოვლთვის შენს გვერდით არის?
-კი მყავს, მაგრამ.......................
-აქ თუ არის შეგიძლია დაუძახო. ლილიამ მირიანს დაუძახა და ორივე გაოცებული უსმენდა ექიმს.
-ექიმო დარწმუნებული ხართ?
-ლილია როდესაც მარიამი საავადმყოფოდან გაეწერა ეს მაშინდელი ანალიზების პასუხებია, როცა პირველად აქ მოიყვანეს ეს კი მაშინდელი პასუხებია და დააკვირდი მათ შორის სხვაობა რამდენად დიდია. მარიამი აქ მოყვანის დღეს თითქმის მკვდარი იყო და ამას ანალიზების პასუხებიც ამტკიცებს, მაგრამ ჩვენ მას მკურნალობა ჩაუტარეთ და ყველაფერი კარგად იყო.
-ვხედავ და პასუხებიც ამტკიცებს თქვენს სიტყვებს, მაგრამ ახლა რა ხდება.
-კარგია რომ ჩემი გესმით, მე სახლშიც მოვედი რამდენჯერმე და სისხლის საერთო ანალიზს დრო და დრო ვაკეთებდით ეს ყოველი შემთხვევისთვის, რამაც კარგი პასუხები მოგვცა და მეც მიხაროდა, მაგრამ ერთი თვის შემდეგ სისხლში ისევ გაჩნდა იგივე მომწავლელი ნივთიერება და მდგომარეობა პირვანდელს დაუბრუნდა, მარიამის ჯამრთელობა დამძიმდა და ამით იმის თქმა მინდა, რომ ვიღაც გყავთ ძალიან ახლოს ვინც დედაშენს ნელა ნელა წამლავს და უნდა მარიამი მოკლას.
-მოკლას? დედაჩემის სიკვდილი უნდათ ეს დაუჯერებელია, შეუძლებელია.
-სამწუხაროდ ასეა, შენ პანიკაში ხარ მაგრამ მარიამი იგივე საწამლავით არის მოწამლული რომელი საწამლავით მოწამლეს მამა და ასევე მოწამლეს ბიზნესმენი ემზარი ბურჯანაძე რომელიც სრულიად პარალიზებულია, საბედნიეროდ დედაშენისთვის ასეთი დიდი დოზა არ მიუცია მკვლელს, ალბად ნელა ნელა მიყავდა თავისი გეგმა სისრულეში.
-შეუძლებელია, ვინ არის ეს ადამიანი და ვინ ტრიალებს ჩვენს სიახლოვეს.
-ეს მახომ უნდა გაიგოს, ის თუ ასეთი ახლობელია შესაძლებელია აქაც მოვიდეს და ლილიას ექიმიც დაეთანხმა, მამ დეტექტივს დაურეკა და ისიც მოვიდა. მირიანი დაბნეული იყო, ეს მახომ შეამჩნია და მასთან მივიდა.
-რა მოხდა, რამე არის რაც საშიშროებას წარმოადგენს?
-ვფიქრობ რომ კი და ძალიან გათავხედდა ჩვენი უჩინარი მკვლელი, დროა ის გამოვააშკარავოთ.
-თეონა შეიძლება დედა ვნახო?
-შეიძლება და ნახავ დედას, მაგრამ მასთან უცხოები არ შევლიან, მხოლოდ თქვენ სამი იკონტაქტებთ ქალბატონ მარიამთან. ლილია თვალცრემლიანი მიდიოდა მარიამის პალატისკენ თავისი სახელი რომ გაიგონა და შებრუნდა, მისკენ მარინა მიდიოდა.
-ლილია როგორ არის დედა, ძალიან ვინერვიულე.
-უკეთესად არის და სულ მალე ძალიან კარგად იქნება. მახომ მარინა დაინახა და მირიანს უთხრა.
-როგორ მომაბეზრა ამ ქალმა თავი.
-გეთანხმები, მაგრამ.......................
-მაგრამ უნდა მოვითმინოთ.
-შეიძლება ვნახო მარიამი? იკითხა მარინამ და მირიანს შეხედა, მაგრამ მას ექიმმა გასცა პასუხი.
-არა, არ შეიძლება მასთან მხოლოდ შვილს შეუძლია შესვლა.
-ეს როგორ, მე მისი საუკეთესო მეგობარი ვარ.
-მეგობარი და არა ოჯახის წევრი. უთხრა ექიმმა უხეშად და წავიდა.
-გაუზრდელი, რა უზრდელი და უხეში თაობა მოდის. თეონამ მირიანს და მახოს მიუახლოვდა და ჩუმად უთხრა.
-ჩემი წასვლის შემდეგ ეს ქალი შეუშვით მარიამთან, მაგრამ არა დღეს.
-რამეს ეჭვობ?
-შევამჩნიე რაღაც, მაგრამ არ მინდა გადაუმოწმებლად რამე ვთქვა, უნდა დავრწმუნდე.
-გასაგებია, მეც მაგ აზრზე ვარ ექიმო. ლილია ფეხაკრებით და აკანკალებული მუხლებით მიუახლოვდა მარიამის საწოლს და მუხლებზე დაეცა, დედას ხელები თავის ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩახედა მარიამს.
-ძალიან, ძალიან შემაშინე დე.
-ვიცი და მეც ძალიან შემეშინდა, შემეშინდა რომ მარტო დაგტოვებდი და ვეღარასოდეს გნახავდი, ვეღარასოდეს შეგეხებოდი, შენს ხმას ვეღარასოდეს გავიგონებდი.
-აღარაფერი არ იქნება ყველაფერს ვაუქმებ, არ მინდა ქორწილი მინდა შენ მყავდე და იყო ჩემს გვერდით.
-ლილია მირიანი და ჩვენი დეტექტივი მინდა ვნახო, მათთან სალაპარაკო მაქვს.
-მე არ მეტყვი რაც მათ უნდა უთხრა?
-შენც გეტყვიან, მაგრამ ჯერ არა შვილო ჯერ მათმა უნდა იცოდეს.
-კარგი დაუძახებ ორივე აქ არიან. ლილია გავიდა და მირიანს გადასცა მარიამის სიტყვები, მირიანმა მახოს უთხრა და სამივე დაიძრა მარიამის პალატისკენ, მაგრამ პალატაში შესულებს მარიამმა ლილია თხოვნით გაუშვა გარეთ.
-როცა დრო მოვა ყველაფერს გაიგებ შვილო, ახლა კი ამ ორს მინდა დაველაპარაკო. ლილია გარეთ გავიდა, მარიამმა კი ღრმად ამოისუნთქა და ჩუმად თქვა.
-ოდესმე გინახავთ დედის თვალები შვილის სიყვარულით გაგიჟებული, მზრუნველი, თბილი, მეოცნებე, ამაყი, მკაცრი. გინახავთ ამ ყველაფერთან ერთად დედის თვალებში უზარმაზარი სიყვარული, ეს ის თვალებია შვილის გამო რომ შეუძლია დავხუჭო მირიან.
-რა მოხდა მარიამ, შენს თვალებში უზარმაზარი სევდას ვხედავ, ვიცი რომ ლილიაზე ფიქრობ, მაგრამ ლილიას ჩვენ ვყავართ ჩემო დაო.
-მირიან ვიცი და ახლაც რომ წავიდე არ მეშინია, რადგან თქვენ ყოველთვის მის სიახლოვეს იქნებით, მაგრამ მინდა იცოდეთ ვინ შეეცადა ჩემს მოწამვლას.
-შენ იცი ვინ მოგწამლა? კითხა გაოცებულმა მირიანმა.
-ვიცი მირიან და შეიძლება არც დაიჯეროთ, მაგრამ სანამ იმ ადამიანს ვამხელ მანამდე პატიება მინდა გთხოვო.
-რატომ მარიამ.
-მე ეჭვი შევიტანე შენში და დაგადანაშაულე ვახოს სიკვდილში, მე შენ მკვლელი გიწოდე მირიან.
-დამშვიდდი, კარგია რომ ეს მითხარი და ჩემი გული დამშვიდდა, მაგრამ უნდა თქვა ვინ მოგწამლა.
-არ დაიჯერებთ, მაგრამ ჩემი მოწამვლა მარინამ სცადა ჩემს სახლში და მე მას შევხედე, ამიტომ დაგიძახეთ მინდა ეს თქვენც იცოდეთ.
-ეს როგორ გაიგე. კითხა ექიმმა რომელიც ისე შემოვიდა ვერც კი გაიგო მირიანმა რომელიც გაოგნებული იყო მარიამის ნათქვამით.
-იმ დღეს სტუმრად რომ გვეწვიე, ხომ გახსოვს ექიმო.
-მახსოვს, იმ დღეს სისხლიც ავიღეთ და საუკეთესო შედეგი გვაჩვენა.
-სწორედ თქვენი წასვლის შემდეგ ისე გავაკეთე რომ თითქოს ცუდად ვიყავი, მე ვგრძნობდი მის არა ადამიანობას, მაგრამ მინდოდა დავრწმუნებულიყავი. მარინამ წყალი მომიტანა, მაგრამ შევხედე რომ რაღაც წვეთები გაურია წყალში თავად ტუალტში გავიდა, მე ეს წყალი იქვე ყვავილს დავასხი ის რომ გამოვიდა იფიქრა დავლიე, რამდენიმე დღის შემდეგ ისევ მოვიდა და მითხრა აბებს ხომ ვსვამდი, ვიღებდი კიდეც აბებს, მაგრამ დავეჭვდი და ლილიას მეგობარს დაუძახე ახალი მოვატანინე ის წამალი შევადარე ძველ წამალს და განსხვავებაა აბებში. ასევე სიროფი დამინიშნე ძალების აღსადგენად, რამოენიმე დღე ვსვამდი და ძილად მიმაგდო, თავბრუს ხვევები მქონდა, ისიც გამოვცვალე და მას შემდეგ კარგად ვიყავი, მაგრამ ზოგჯერ მაინც ცუდად ვხებოდი ეს მაშინ როცა მარინა მოდიოდა და წავიდოდა თუ არა თავს ცუდად ვგრძნობდი. ვერ წარმოიდგენთ რამხელა სიხარული ჰქონდა თვალებში როცა მასთან ერთად წამლებს მივიღებდი, უბედნიერესი ქალი იყო მგონი სამყაროში.
-ამიტომ არის თქვენს სისხლში ცვლილებები ქალბატონო მარიამ და მე ვეჭვობდი რომ ასე იქნებოდა.
-რატომ გქონდა ეჭვი? იკითხა მახომ და ექიმს გაოცებულმა შეხედა.
-არ მომეწონა ეს ქალი, მის თვალებში ზიზღი ჩანდა ზიზღი მარიამის და ლილიას მიმართ.
-რის მიღწევას ცდილობს ეს ქალი, რა უნდა. თქვა მახომ დაფიქრებულმა და მირიანს შეხედა.
-ალბად რამე მოხდა წარსულში ან ეს მის პირადულს ეხება.
-არ ვიცი რა უნდა, მაგრამ ვიცი რომ მას ჩემი მოკვლა უნდა და არ გამორიცხავ  ვახოც მან მოკლა.
-მეუღლის გარდაცვალებამდე როგორი ურთიერთობა გქონდათ, ასე ხშირი იყო თქვენთან მისი სტუმრობა?
-მარინას არც ვიცნობდი, ვიცოდი რომ ჩვენთან მუშაობდა და ერთი ქალიშვილი ყავდა. ავად გავხდი და მოულოდნელად ჩემთან დაიწყო მეგობრობა, ასევე დაიწყო ჩემს სახლში სიარული და ვიცი, ვგრძნობ რომ მას რაღაც დიდი ჩანაფიქრი აქვს, მაგრამ რა.
-კომპანის მართვა უნდა ან უნდა თქვენი ბიზნესი მიისაკუთროს, მე სხვა ახსნას ვერ ვპოულობ. თქვა მახომ და მარიამს შეხედა, მარინა უკვე ადგილს ვერ პოულობდა და მისმა ცნობისმოყვარეობამ კართან ახლოს მიიყვანა მას უნდოდა მოესმინა რაზე საუბრობდნენ, მაგრამ ლილიამ შეხედა და უთხრა.
-თქვენ რა გადაწყვიტთ მოუსმინოთ ჩუმად თუ რაზე საუბრობენ?
-ვერ გამიგია რა აქვთ საიდუმლოდ სალაპარაკო, ჩემთან არ ითქმება კარგი, მაგრამ შენ ხომ შვილი ხარ.
-ვიცი რაზეც საუბრობენ, ეს ის თემაა მისი გახსენება რომ სულ და გულს მტკენს.
-იცი რზე საუბრობენ? გაუკვირდა მარინას და ლილიას თვალებში შეხედა.
-დიახ ვიცი და არ ვიცი თქვენ გახსოვთ თუ არა, უჩინარმა მკვლელმა მამა მისი მახინაციებით სასიკვდილოდ მოწამლა თავად კი თავისუფლად დანავარდობს დღემდე.
-ეს მეც კარგად მახსოვს, მაგრამ მარიამის ავადმყოფობასთან რა საერთო აქვს ვახოს სიკვდილს.
-დედაც მოწამლეს ისე როგორც მამა, მაგრამ ვერ აისრულა საწადელი მკვლელმა დედა გადარჩა. მარინა დაიბნა, ლილიას პასუხი ვერ დაუბრუნა, ლილიამ კი გვერდი აუარა და ნელი ნაბიჯებით ჩაიარა კიბეები, საავადმყოფოს ეზოში სიგარეტს ეწეოდა ლევანი და ლილია დაინახა თუ არა მისკენ
წავიდა, ლილიას  გაეღიმა ლევანის დანახვაზე და გულში სითბო იგრძნო, ესიამოვნა კიდეც იქ რომ ნახა.
-რადგან გეღიმება, გამოდის რომ კარგი ამბავი არის, როგორ არის დედა.
-ლევან ოდესმე გილოცია ისე გულმხურვალედ, რომ ლოცვისას გიტირია და ეს ვერ გიგრძვნია. მითხარი, მითხარი რომ ხელში გჭერია შენი ცოდვების სიმძიმით ატირებული სანთელი. ლევანი დუმდა და ლილიას უცქერდა, მაგრამ არ შეეძლო მისთვის თვალებში შეეხედა.
-უკეთესად არის, კიდევ ერთხელ დაამარცხა დედამ კართან მოსული სიკვდილი და უკან გააბრუნა.
-ეს კარგია და შესანიშნავი ამბავია. გარინდული იდგა ორივე და მკრთალი მთვარე ზემოდან დაჰყურებდათ ჭაღარამორეულ დედამიწას და მყუდრო, ბნელი ღამე გულიდან წამოსულმა სითბობ გაალღო.
-მადლობა ლევან აქ რომ ხარ, მაგრამ წადი.
-ლილია...........................
-წადი ლევან და ჩვენ ზეგ შევხვდებით ერთმანეთს. ლევანი წავიდა, ლილია კი კიდევ რამოდენიმე წუთი იდგა ღამეში თავის ფიქრებთან ერთან, შეუყვარდა ღამე და ღამე ცის ყურება რადგან ღამე ამძაფრებდა მარტოობის შეგრძნებას. ცას ახედა და სუსტად მონარნარე ვარსკვლავებს გაუღიმა, შესცივდა და დედასთან დაბრუნდა.

ოთახის ღია ფანჯრებიდან ღამემ შემოანათა და უამრავი ქაღალდების დასტა გვერძე გადადო, საათს შეხედა და გაეღიმა 12 სთ-ი სრულდებოდა, მთელი დღეს კომპიუტერთან დამჯდარმა სათვალე მოიხსნა და სახეზე მასაჯები გაიკეთა, შემდეგ ცივი წყალი შეისხა, კომპიუტერი და შუქები გამორთო და წავიდა. მაღაზიები დაკეტილი იყო და თავის თავზე გაბრაზდა, ბედად ყვვილების მაღაზია დაინახა ღია და გააჩერა. ღიმილით ათვალიერებდა ყვავილებს და ყველა ყვავილი მოეწონა, ყველა ყვავილს უცინოდა, მაგრამ არჩევანი წითელ ვარდებზე შეაჩერა და 30 ცალი ვარდი იყიდა, გოგონამ უზარმაზარი თაიგული შეუკრა და ღიმილით გადაუხადა ფული, ყვავილებს დაყნოსა და მანქანაში თავის გვერდით დადო. კარი მიხურა და შებრუნებულს მის წინ ჩოჩია დახვდა.
-სიურპრიზი?
-გული ლამის გამიხეთქე მერე უფრო კარგი სიურპრიზი იქნებოდა შენთვის, სიურპრიზი თავად შენ ხარ ასეთ დროს აქ რა გინდა.
-გავიარე და შემთხვევით დაგინახე, ვის უყიდე ყვავილები რამე საიდუმლო ხდება?
-არა, რას ამბობ. აი შენ გასაღები, ბავშვები არიან დღეს ჩემთან გაიარე მაღაზიაში და ტორტი წაიღე უთხარი გიორგის ტორტი უნდა წავიღოთქო და მოგცემენ, იქ ელენე დაგხვდება და დამელოდეთ.
-ელენე? რა ხდება გიორგი ნიშნობას ხომ არ მიწყობ ჩემს დაუკითხავად.
-ნუ ბოდიალობ და ყველაფერს სულ რაღაც ერთ საათში გაიგებ, ახლა კი გავიქეცი.
-ისევ ღამე და ისევ შენი საიდუმლოებები რომლებიც სულ ღამეს ეხება. თქვა ჩოჩიამ და შეხედა როგორ დაუსევდიანდა სახე გიორგის.
-რატო მიყურებ, ისევ იმ გოგოს მისტირი?
-არ მივტირი ვიცი რომ ვეღარასდროს ვიპოვი მას, მაგრამ მენატრება.
-შეცდი, ძალიან შეცდი გიორგი.
-მეც ვიცი რომ შევცდი და ძალიან ვნანობ.
-არ უნდა გაგესრისა ლამაზი ყვავილი ფეხით.
-შემთხვევით მოხდა, მე მას შემთხვევით დავადგი ფეხი ჩოჩია. ერთი ღრმა ნაპასი დაარტყა და ცაც უფრო მოიქუფრა, ერთი ძლიერად დაიქუხა და გაწვიმდა. გიორგიმ ცას ახედა, შემდეგ ჩოჩიას შეხედა და თქვა.
-მოდი და ნუ იფიქრებ იმ ღამეზე, თითქოს თვით ბუნებას არ უნდა დამავიწყდეს ის ღამე.
-კარგი მე წავედი, რაც მითხარი ყველაფერს გავაკეთებ, მაგრამ არაფერი დაიწუნო ჩემი ხასიათი იცი.
-წადი, წადი. გაეცინა გიორგის, მაგრამ ჩოჩია მიუბრუნდა და უთხრა.
-ცეკვერე ტორტი შოკოლადის არის?
-არ უნდა მიმეცა შეკვეთა შოკოლადის ტორტზე და ვერც შეჭამდი.
-ესე იგი ჩემზე იფიქრე, მადლობა ცეკვერეეეე. ჩოჩია წავიდა, გიორგიც ღიმილით გაუდგა გზას და რესტორანი საძმო-ს ეზოში დააყენა მანქანა, ვარდების თაიგული ხელში აიღო და წავიდა. დარბაზი სავსეა, წყნარი მუსიკის ხმაც კი ვერ ახშობს დანა-ჩანგლის წკრიალს, მთავარი შემოსასვლელი კარი გაიღო და ყვავილებით ხელში სახე დაფარული მამაკაცი შევიდა. შუა დარბაზში დგას, მუსიკაც გაჩერდა, დანაჩანგლის ხმაც შეწყდა და უამრავი წყვილი თვალი გიორგის შესცქერის, მაგრამ გიორგიმ სახე გამოაჩინა და მხოლოდ ერთ ქალს უყურებს რომელიც გაოცებული უყურებს გარინდულ დარბაზს და ისიც შებრუნდა, შებრუნდა და გაოცებისგან პირი დააღო, შემდეგ გაეცინა, მაგრამ სიცილი ცრემლებმა
შეცვალა ეს ხომ სიხარულის და ბედნიერების ცრემლები იყო, მაგიდებს შორის კი ჩურჩული გაისმა.
-შეყვარებულია, რა საოცრად კარგი წყვილია.
-როგორ უხდებიან ერთმანეთს.
-ბეჭედი, ბეჭედი მიეცი ის თანახმაა.
-თანახმაა, სიხარულისგან ატირდა პატარძალი. იყვირა ერთმა მამაკაცმა და დაუსტვინა. გოგონამ ხალხს გადახედა სიამაყით და ყველა გააჩუმა.
-ეს მამაკაცი ჩემი ბედნიერებაა, ჩემი სულია, ჩემი გულია და ვამაყობ მისი არსებობით, ეს მამაკაცი ჩემი ნაწილია როგორც სულის ისე გულის, ეს მამაკაცი 
ძმა არის.
-და-ძმა ხართ? გაოცება ვერ დაფარა ხალხმა და უეცრად ტაშმა იქუხა.
-დიახ, ჩვენ და-ძმა ვართ გიორგი და ნათია ბურჯანაძეები.
-დაბადების დღეს გილოცავ დაო.
-დიდი, დიდი მადლობა ძმაო. ორივე ერთმანეთს მოეხვია და გიორგიმ იმ ძველი სიმღერის შეკვეთა მისცა მუსიკოსებს რომელსაც მამა ნათიას დაბადების დღიდან დღემდე ამღერებს ყველგან.
-წავიდეთ სახლში?
-ხალხი გყავს, ჯერ არ შემიძლია წამოვიდე.
-წადი შვილო, დღეს შენი დღეა და გიშვებ შენი ძმით კი უნდა იამაყო შენ საუკეთესო ძმა გყავს. უთხრა  ნათიას ძია თემურიმ და მანაც გიორგისთან ერთად დატოვა დარბაზი. გიორგი ღიმილით გადახედავდა ნათიას და ნათია ჯერ კიდევ სიურპრიზის აგონიაში მყოფი ღიმილით გაჰყურებდა გზას, მათ მოლოდინში კი ელენე როგორც ცოფიანი ძაღლი ისე უღრენდა ჩოჩიას, გულში სიბრაზე დუღდა და ასაფეთქებლად გამზადებული ბომბივით იყო. კარზე საკეტის ხმა გაიგონა და ყველა კართან დადგა ტორტით ხელში, ნათიას სახლში შემოსვლა და სიმღერის დაწყება ერთი იყო.
-რა ლამაზი დღეა, რა ნათელი მზეა,
იმიტომ რომ დღეს ჩვენი დედიკოს დაბადების დღეა.
გილოცავ, გილოცავ, გილოცავ.
-სიურპრიზები დღეს აქ სრულდება, ეს ბოლო იყო. უთხრა ნათიას გიორგიმ და იქვე მდგარ ელენეს შეხედა.
-შენ რა გჭირს, ეს რა გამოხედვა გაქვს გინდა ვინმე მოკლა?
-თუ ვინმეს მოკვლა გადავწყვიტე, პირველ რიგში შენ მოგკლავ და მერე სხვას მოგაყოლებ.
-გინდა ერთად გავგუდოთ?
-ვერ მოვერევით, ორივეს გაგვიმკლავდება.
-ვიცი, ძალიან დიდი მუტრუკია.
-რას ჩურჩულებთ თქვენ მანდ?
-არაფერს, ელენეს ვეუბნები ტორტი დაჭერითქო. გვიან ღამემდე ისმოდა მხიარული შეძახილები, ბავშვები ჟრიამული. ზოგან სიმხიარულე იყო, ზოგან სევდა, ზოგან სიბრაზე და ბნელი ღამის კიდევ უფრო ჩაბნელებულ უბანში ორი პიროვნება ხვდება ერთმანეთს.
-გამოგიშვეს ეს კარგია, მაგრამ აქ არ უნდა იყო.
-სად გინდა წავიდე ან სად უნდა წავიდე, ჩემი ქვეყნიდან მეუბნები წადიო?
-სადაც გინდა წადი, მაგრამ ამ ქალაქიდან გაქრი.
-გინდა დავიმალო ბნელ და ნესტიან სოროში ვირთხასავით?
-როგორც გინდა ისე გაიგე.
-მირეკავ ტელეფონზე და სხვის სახლში მიშვებ ქალის მოსაკლავად და არც იცნობ ამ ადამიანს და ახლა როცა ფული უნდა გადამიხადო გინდა წავიდე, ასე უბრალოდ ავდგე და წავიდე?
-ფული გინდა, ალბად ფულის გამო სულსაც გაყიდი.
-მე? მე არ ვყიდი სულს და არც ადამიანობას, იმ დღეს ის ქალი მართლა თავად წაიქცა და დავიბენი, ჩემი ანაბეჭდები არსად იყო და ამიტომ გამანთავისუფლეს, ახლა კი წავალ და აღარ მინდა შენთან საერთო მქონდეს.
-ფული?
-ფული? ჩემი საქმიანობა ესაა ფული ვიშოვო, 15 წლიდან ამ საქმეზე ვმუშაობ და არცერთი ჩავარდნა არ მქონია, მაგრამ შენთან.........................
-კარგად მომისმინე, აქედან გაქრი თორემ.....................
-თორემ რა.
-თორემ მეორედ არ ვიქნები ასეთი მომთმენი
-არც მე მაქვს მოთმენის დიდი ნებისყოფა იგორ თუ ალექსამდრე.
-რას გულისხმობ ან რის თქმას ცდილობ.
-გაგიგებენ ვინც ხარ, გგონია ყველგან გაასაღებ თავს იტალიელ ბიზნესმენად?
-გაიგებენ? მოგკლავ, იცოდე რომ ხუმრობა არ მიყვარს ეს არაა ჩემი სტილი.
-გგონია ფულით იყიდი ყველაფერს? არა, ფულით შეიძლება ყველაფრის ყიდვა, მაგრამ არა ადამიანობის, არა სიყვარულის, არა ერთგულების და ეს სამი გრძნობა არც შენ და არც იმ ქერას არ გაგაჩნიათ. დაიმახსოვრე, არაფერი მუდმივი არ არის არც ტკივილი და არც ბედნიერება ყველაფერი წარმავალია, მხოლოდ ერთი რამ რჩება მუდმივად და წაუშლელად, ადამიანობა. როცა ის დღე დადგება რომ იმ ქალის წინ დადგები და მას თვალებში ჩახედავ საკუთარი ცხოვრების არ შეგრცხვეს, რადგან მიხვდები როგორი ადამიანის მოკვლა მიბრძანე და მე ეს ბრძანება არ შევასრულე, რატომ? მის თვალებში არც შიში და არც ქედმაღლობა არ დამინახავს, იქ უბრალოება დავინახე და მეშინია რომ ერთ დღეს ფულის გამო მეც შენნაირ მონსტრად არ გადავიქცე.
-შიში რა შუაშია, რატომ გეშინია.
-ადამიანს ყოველთვის ეკითხებიან ,, მითხარი ვინ არის შენი მეგობარი და გეტყვი ვინ ხარ შემო'' სწორედ ამის მეშინია, რომ შენთან სიახლოვემ მეც ჩირქი მომცხოს და შენსავით უსახელოდ ვიარო.
-ტატო............................
-მხოლოდ ერთი ვიცი დანამდვილებით, რომ ჩვენი გზები აღარასოდეს გადაიკვეთება, აღარ დამირეკო.
-შენ კარგი ადამიანი ხარ ტატო და ნუ ჩაიძირები სიბინძურეში.
-იგივეს გეტყოდი შენც, თავს მიხედე და ნუ გახდები იმ ქერას მონა ის ქალი დაგყუპავს ალექსანდრე. ტატომ შებრუნდა და წავიდა, ალექსანდრემ კი ტელეფონი ამოიღო და გადარეკა.
-გისმენ. გაიგონა ქალის ხმა და თავისი ჩვეული ხმით უთხრა.
-ტატო გარეთ არის, ის თავისუფალია და არ ვიცი როგორ და საიდან გაიგო, მაგრამ მან შენზეც იცის და გიცნობს.
-რაააააა, როდის ან როგორ გაანთავისუფლეს ის ხომ მკვლელობის მცდელობაზე დაიჭირეს.
-მომწონდი როგორც ქალი, მაგრამ არა როგორც ჯადოქარი და მე უსაშველოდ მეტკინა შენი ადამიანური სისუსტე, არც არაფერს აკეთებ რომ შეეწინააღმდეგო შენს უარყოფით თვისებებს, ამიტომ ერთ დღეს თავსაც დაკარგავ.
-ახლა რა იქნება, შენ წახვალ?
-გაგიკვირდა რომ წავალ?
-ჯერ ყველაფერი არ დასრულებულა, სამი დღე მომეცი და რასაც დაგპირდი ყველაფერი გექნება.
-როგორ, მარინა როგორ შეძლებ შეასრულო შენი სიტყვა.
-შენ დრო მომეცი და სხვას ნუ კითხულობ.
-სამი დღე, არც მეტი არც ნაკლები. მარინა გაბრაზდა ტატოზე, გაბრაზდა ალექსანდრეზე და საერთოდ არ უნდოდა ლილიასკენ გაეხედა, ალბად ნება რომ მიეცათ იქვე მოკლავდა მასაც და მარიამსაც. რამდენიმე დღე დატოვეს მარიამი საავადმყოფოში და მასთან ვერავინ შედიოდა ექთანისა და ექიმის გარდა, მარინას კი სწორედ ეს აგიჟებდა, ლილიამ კი მტკიცე გაფრთხილება მიიღო მირიანისა და ლაშასგან რომ ხელი არაფერზე მათ გარეშე არ მოეწერა.
-ამიხსენით რა ხდება, მეც რომ ვიცოდე.
-ყველაფერს გაიგებ მალე, უკვე ფინალს უახლოვდებით. მარიამმა არ მოისურვა ქორწილის გადადება და დანიშნულ დღეს საპატარლო კაბაში გამოწყობილ ლილიას თვალცრემლიანი შესცქეროდა.
ძილში ჩაესმოდა წვიმის ხმა და ბედნიერი იყო არ უნდოდა გაღვიძებოდა, უნდოდა წვიმის ხმა დაუსრულებლად მოესმინა და ამ წვიმის ხმაში ძველი ლამაზი მოგონებებით ყოფილიყო მთელი დღე თვალებდახუჭული, მაგრამ საათის ისრები ძალიან ჩქარა მოძრაობენ და წუთები ძალიან სწრაფად მოძრაობდა და დრო  გადიოდა მას კი თვალების გახელის ეშინოდა, რადგან არ უნდოდა დაენახა ის რაც სიმართლე იყო, მაინც მოუწია ადგომა და თავის მოწესრიგება. კარი მარიამმა გააღო და თვალცრემლიანი შეჰყურებს შვილს, ლილიამ სარკიდან შეასწრო თვალი მარიამს და თითქოს ნაწყენმა უთხრა.
-დედა გთხოვ ნუ ტირი, შენი ცრემლები მე გულს მიკლავს.
-შვილო ეს ცრემლები სიხარულის ცრემლებია, დღეს რომ ვიცოდე მე მოვკვდები შენს გულს გავუფრთხილდები და არ გატკენ დედას ერთადერთო. ჩვენ ძალიან რთული წლები გვქონდა ვახოს გარდაცვალების შემდეგ და დღეს კი ჩემს გულსაც და თვალსაც უხარია ასეთს რომ გხედავს.
-ჩვენც აქ ვართ, ლილია ზღაპრულად ლამაზი ხარ. უთხრა ანანომ და ლილიას ფოტოც კი გადაუღო.
-სიძეს უნდა აჯობო ჩემო ანგელოზო. მარიამმა ღიმილით შეხედა ანანოს და კითხა.
-როგორ ფიქრობ უხდებიან ერთმანეთს?
-დღეს ყველაფერი დასრულდება და ვინ ვის აჯობებს ეს საღამოს გაარკვიეთ. თქვა ლილიამ და ანანოს თვალები დაუბრიალა.
-გამარჯობათ, მეც მოვედი ერთადერთი წარმომადგენელი სიძის მხრიდან, მიმიღებთ?
-მობრძანდი შვილო, მე გავალ და გოგოებს მარტო დაგტოვებთ.
-დედა, გთხოვ არავის მოწოდებული არაფერი აიღო.
-ვიცი, ვიცი ექიმი ჩემს გვერდით არის და ჩემზე არ ინერვიულო.
-ლილია მე ვარ დედასთან და არ ინერვიულო. უთხრა თეონამ და მარიამის გვერდიდად არ შორდებოდა.
-მადლობა თეო. უთხრა ლილიამ და გაუღიმა, მისი ტელეფონი კი თავგამოდებით მღეროდა და მისი ხმა არავის ესმოდა.
-ტელეფონი რეკავს, ვინმემ უპასუხეთ. თქვა ქეთიმ და ლილიას კაბა შეუსწორა.
-ეს ჩემი ტელეფონია, ვიკა მომაწოდე. ვიკამ ტელეფონი მიაწოდა და ღიმილით თქვა.
-ლევანი გირეკავს, ალბად უკვე მოდის. ლილიამ ტელეფონს უპასუხა და მისმა სახის გამომეტყველებამ გოგოებს სახიდან ღიმილი გაუქრო, რადგან ლილია სულ ცოტაც და წაიქცეოდა. ტელეფონი გათიშა და ორივე ხელებით კედელს მიეყრდნო, შემდეგ ტელეფონს დახედა და გაბრაზებულმა ჩიცინა, ტელეფონი კი სიბრაზისგან კედელს შეანარცხა.
-რა მოხდა ლილია.
-ქორწილი ჩაიშალა ყველაფერი ტყუილი იყო, ისედაც მალე დასრულდებოდა ჩვენი ურთიერთობა.
-რას ამბობ, როგორ თუ ქორწილი არ იქნება.
-ასე უბრალოდ, ქორწილი აღარ იქნება გადით და ყველას გააგებინეთ.
-ლევანი სად არის, რატომ ჩაშალა ქორწილი.
-ლევანი? ლილიამ ჩაიცინა სივრცეს გაუსწორა თვალი და თქვა.
-ლევანმა დღეს სხვასთან ერთად დაიწერა ჯვარი და ის უკვე დაქორწინებული მამაკაცია.
-როგორ შეეძლო ასე გაეკეთებინა, ეს ხომ უპატივცემულობაა.
-ვიკა შენ იცოდი ლევანი რასაც ფიქრობდა?
-არა, არაფერი არ ვიცოდი დედას გეფიცები ლილია.
-წამოსვლის წინ რა გითხრა.
-უკვე გამზადებული იყო, მითხრა შენ წადი და მეც მალე მოვალ მეჯვარეს ველოდებიო.
-მითხრა ვიკა გადმოგცემს ჩემს სათქმელსო.............................
-ააააა, ხო ალბად ეს კონვერტია წამოსვლის დროს კართან გამაჩერა და მითხრა ეს დახურული კონვერტი პირადად შენთვის გადმომეცა. ვიკამ კონვერტი ამოიღო და ლილიას გაუწოდა ლილიამ ხელის კანკალით გახსნა კონვერტი და წაიკითხა.
,,ლილია ამ წერილის წაკითხვამდე გაიხსენე ჩვენ ერთხელ ვისაუბრეთ და გითხარი ყველაფერ სიმართლეს გაიგებ ჯერ მე დავაზუსტებ ყველაფერსმეთქი, გაგახსენდა ხომ? მომისმინე ამ წერილის რომ წაიკითხავ და სიმართლეს გაიგებ იმედი მაქვს ჩემს შეცდომას მაპატიებ, მაგრამ მეც პირადად ვთვლი ჩემს თავს არარაობად. არ შემეძლო ეს ფარსი კიდევ დიდი ხნით გაგრძელებულიყო და პირიქით კარგია რომ აქ ვწყვიტავ ჩემს როლს ამ თამაშში. შენ ძალიან სუფთა ხარ და გულუბრყვილო, გთხოვ მარინას უფრთხილდი მას შენი და დედაშენის მოშორება უნდა რომ კომპანიის მმართველობა თავად დარჩეს. მარინამ უზარმაზარი თანხა გადამიხადა რომ შენზე დავქორწინებულიყავი, ვაღიარებ რომ ფული ავიღე მაპატიე, მაგრამ მე ჩემს შეყვარებულზე ვიქორწინე ჩვენ სულ მალე შვილიც შეგვეძინება. ვიცი ეს არ უნდა გამეკეთებინა, მაგრამ ფულიც მჭირდებოდა ამიტომ მარინას უარი ვერ უთხარი. ლილია თუ ოდესმე დაგჭირდე ვიკამ იცის სად ვიქნები.'' იჯდა და ვერც ტიროდა, უხაროდა ლევანისგან ნათქვამი სიმართლე თუმცა თავადაც გრძნობდა, რომ მარინა რაღაცას ხლართავდა, მაგრამ ახლა მარიამი იყო დიდი პრობლემა.
-რა ვქნათ, ეს როგორ უნდა აუხსნათ მარიამ დეიდას.
-ვერ ვეტყვი, დედას ვერ ვეტყვი ქორწილი ჩაიშალათქო ის ხომ ბედნიერი არის დღევანდელი დღით.
-ვნახოთ ვინმე და ქორწილი არ ჩავშალოთ.
-რას ამბობ ანანო ასე საჩქაროდ ვინ უნდა ვნახო.
-მოიცადეთ, მოიცადეთ მე გადავრეკავ და ვნახავ რას გავარკვევ. ვიკამ ტელეფონი აიღო და გადარეკა.
-გისმენ პუფსი.
-სად ხარ, სერიოზული პრობლემა არის და შენი დახმარება მჭირდება.
-რა მოხდა, კარგად ხარ?
-მე კარგად ვარ, მჭირდება ადამიანი ვინც ითამაშებს სიძის როლს რამოდენიმე თვე ან კვირა, უნდა დამეხმარო.
-მერე მე ვიყო სიძის როლში? 
-არა საყვარელო, უნდა მიპოვი ვინმე.
-რა მოხდა ვიკა სიძეს რატომ ეძებ, ვერაფერი ვერ გავიგე.
-შენ მომიძებნე ადამიანი ვინც დროებით სიძე იქნება, ჩემი მეგობრისთვის მჭირდება, გთხოვ ბაკო დამეხმარე.
-მოიცადე, მოიცადე ასეთი შეუხედავი მეგობარი გყავს, რომ სიძემ ქორწილში მოსვლაზე თქვა უარი? ვიკამ ლილიას ფოტო გადაუღო და გადაუგზავნა, შემდეგ კი უთხრა.
-ეს ლილია არის მართლაც რომ ლილიასავით ნაზი და ლამაზია, ბაკო გთხოვ დამეხმარე.
-რა ჰქვია ამ გოგონას, ლილიაო მითხარი?
-კი ლილია და ჩემი მეგობარია.
-ვიკა.......................
-დაფიქრდი რას მეტყვი უარს არ მივიღებ.
-შენ მგონი სერიოზულად მთხოვ დახმარებას და არ ხუმრობ.
-არ ვხუმრობ, სადაცაა ხალხი მოვა სიძე არ გვყავს, პატარძალის დედამ რომ გაიგოს გული გაუსკდება ისედაც ავად არის.
-როგორ რთულ მდგომარეობაში მაგდებ ვიკა.
-გთხოვ ახსნის გარეშე დამეხმარე და გპირდები ყველაფერს აგიხსნი. მე მისამართს მოგწერ და შენი მეგობარი მოიყვანე სიძედ. ბაკო გაჩუმდა და არ იცოდა რა ექნა ან ვისთვის ეთქვა დროებით სიძედ თუ იქორწინებო და დაფიქრდა.

-გიორგი სად ხარ შვილო.
-რა მოხდა დედა, მამას...................
-არა, არა მამა კარგად არის. გიორგი კოხტად ჩაცმული და მოწესრიგებული გამოვიდა ოთახიდან და დედას ეშმაკურად მოელვარე თვალებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, გვერდი აუარა და მამა ინახულა, თუმცა უკვირდა დედას ასეთი სიხარულის მიზეზი რა იყო.
-რა მოხდა დედა, დილიდან რაღაც გიხარია და რა ხდება არ გვეტყვი შენი სიხარულის მიზეზი რა არის?
-სტუმრებს ველოდები და მინდოდა საუზმეზე შენც ჩვენთან ერთად ყოფილიყავი.
-სტუმრებს? როდის მერე არ იღებ სტუმრებს ჩემს გარეშე დედა.
-დღევანდელ საპატიო სტუმრებს შენ უნდა შეხვდე.
-მე? ასეთი მნიშვნელობას რატომ ანიჭებ დღევანდელ სტუმრებს, ვინ არიან. გიორგი დედასგან პასუხს ელოდა, მაგრამ კარზე ზარი იყო და დედამ ღიმილით უთხრა.
-წადი კარი გააღე და სტუმრები სახლში შემოიპატიჟე. გიორგის არ მოეწონა დედის უცნაური თვალების ციმციმი, უეცრად თვალი მოკრა მარინას ფანჯრიდან და დედას გაბრაზებულმა შეხედა.
-გინდა შენი ჩანაფიქრი დღეს სისრულეში მოიყვანო და გგონია ამას შეძლებ?
-შვილო მე შენს მომავალზე ვფიქრობ, მამაშენის სურვილიც ეს იყო, რომ შენ და მირანდა დაქორწინდეთ. ბიზნესში ყველაფერი ხდება, ეს უნდა გაიგო.
-ეს არ მოხდება, რადგან შეუძლებელია მე იმ ქალზე დავქორწინდე.
-მე უკვე ყველაფერი ვთქვი.
-შენ გგონია ყველაფერი ისე იქნება როგორც შენ გინდა?
-სწორად მიმიხვდი, მე როგორც ვიტყვი ყველაფერი ისე იქნება.
-ერთ დღეს შენს ამ სიტყვებზე ბოდიშს მომიხდი და პატიებას მთხოვ.
-გიორგი თქვენ საუკეთესო წლები ერთად გაატარეთ ერთად გაიზარდეთ და რა მოხდება დიდობაშიც რომ სულ ერთად იყოთ.
-როგორ დედა, უსიყვარულოდ?
-სიყვარულიც გეწვევათ დროთა განმავლობაში.
-მე მივდივარ, შენ გინდა მარინა დაისვი რძლად და გინდა მისი შვილი, მე სახლში მოსულს ვეღარ მნახავ.
-გიორგი წასვლა არც კი გაბედო.
-მერე როგორ გავბედავ, უკვე სახლში მოსვლაც შემაზიზღე. გიორგიმ კარი გააღო და მარინა ღიმილით შევიდა სახლში, მირანდას ხელი მოკიდა მკლავში და ზიზღნარევი ხმით უთხრა.
-არანაირი საუბარი არ გადის შენთან, ვინ ხარ ასეთი შეუგნებელი ნუთუ არ გეცოდება შენი თავი ასე რომ იმცირებ ჩემს წინაშე და ყოველ ჯერზე ზიზღს ზიზღით ზრდი?
-მე შენი საცოლე ვარ, ყველა თანახმაა შეს გარდა.
-ჰოდა ვინც მიგიღო რძლად მიდი და მას დაუჯექი, ვხედავ ძალიან შეგიყვარდა აქ მოსვლა მე წავალ ამ სახლიდან და შენ იცხოვრე დედაჩემთან ერთად.
-რა გჭირს, რატომ ვერ შემიყვარე.
-შენ თავად დაუსვი შენს თავს ეს შეკითხვა და პასუხიც შენს გულში ეძებე.
-შენ ვალდებული ხარ ჩემს გვერდით იყო...........................
-მე არ ვგრძნობ თავს ვალებულად შენს გვერდით ვიყო, ჩემს სახლშიც არ მასვენებთ დედა-შვილი ვინ ხართ რომ ვერ მოგიშორეთ. ქორწილზე არც იოცნებო, უკეთესია ვიღაც უცხოზე დავქორწინდე დღეს და შენზე არასოდეს არ დავქორწინდები. გიორგიმ გაბრაზებულმა დატოვა სახლი.
-ოცნებებმა ცაში აგისროლა ქალბატონო მარინა და იქ მოეჭიდე ღრუბელს, რადგან არ გინდოდა ოცნებებიდან გამოსვლა. ტელეფონი ამოიღო და ბაკოს დაურეკა.
-სად ხარ, რესტორანში მიდი დამელოდე დღეს უნდა დავლიო.
-რა გჭირს, რა მოგივიდა.
-მირანდა მჭირს და მარინა მჭირს დილიდან მომიშხამეს ნერვები.
-გიორგი ბანკთან გელოდები შენი დახმარება მჭირდება.
-ჩემი დახმარება რაში გჭირდება.
-უარს მეუბნები?
-ჯერ არ ვიცი რა დახმარება უნდა გაგიწიო, მითხარი რაში დაგეხმარო.
-მჭირდები ერთი მეგობრისთვის რამოდენიმე კვირით.
-რაააა, ვერ გავიგე კონკრეტულად რას მთხოვ, უნდა გამანათხოვრო?
-სიძეობას გთხოვ, მეგობრის უფრო სწორად ნაცნობის ქორწილში სიძედ რომ მიხვიდე, დროებით სიძედ.
-ვის გაექცა სიძე, ბაკო მაინც გამაცინე დღეს.
-მე გთხოვ დახმარებას რამოდენიმე კვირა, ჩემს გამო გიორგი.
-ხელს რომ გავაწერ წილსაც მივიღებ?
-მომისმინე გოგონას ლილია ჰქვია........................................
-თანახმა ვარ.
-თანახმა ხარ ისე არ მეკითხები ვინ არის და რატომ?
-გითხარი თანახმა ვარ, მისამართი იცი?
-ვიცი, მაგრამ ყვავილი....................
-ყვავილი ვიყიდოთ და საჩუქარიც ვიყიდოთ, ისეთ ხასიათზე ვარ არ აქვს მნიშვნელობა ვისზე დავქორწინდები ბაკო.
-გიორგი დაფირდი მაინც, მერე...............
-აზრზე ხარ? სახლიდან გამოვექეცი ამ თემას და აქ კი სრულიად უცნობ ქალზე მინდა დავქორწინდე, ჩოჩია?
-მეჯვარედ ჩოჩია გყავს?
-დაურეკე მოვიდეს, ყველას დაურეკე სიძის მხრიდან ხომ უნდა იყოს ვინმე ჰოდა ჩემი სამეგობრო მყავდეს მინდა გვერდით.
-ნათია, არ უთხრათ ნათიას?
-დაურეკე და მოვიდეს, შორენასაც დაურეკეთ მე თავს მოვიწესრიგებ და საჩუქარს ვიყიდი. ყველა შეიკრიბა, მაგრამ არცერთმა არ იცოდა სად მიდიოდნენ.
-გიორგი რა ხდება, ისე მივდივართ თითქოს მაყრები ვართ, არ ამიხსნი ამ ყველაფერს?
-აგიხსნი მოგვიანებით, ახლა კი წამოდი და ეს ნაბიჯი იცოდე რომ დედაშენმა გადამადგმევინა.
-დედაჩემი შენი დედა არ არის?
-არა, დღეიდან არა, რადგან მან ჩემზე წინ სხვა დააყენა.
-რას აკეთებ, ასე უეცარი ნაბიჯი რა შედეგს მოგიტანს იცი?
-ვიცი, მაგრამ უკვე აღარ მაინტერესებს, მირანდაზე დაქორწინებას უკეთესია სხვაზე სულ უცხოზე დავქორწინდე. 
-ვისზე უნდა დაქორწინდე იცი მაინც ვინ არის? ცრემლით აევსო თვალები ნათიას და უკვე ბინასთან იყვნენ მისულები რომ გიორგი შეჩერდა, ბაკო მივიდა და უთხრა.
-რატომ გაჩერდი, გიორგი არ მითხრა რომ აქ მოსულმა გადაიფიქრე და აქ მოსული გინდა უკან გაბრუნდე.
-დედაზე ვნერვიულობ ვიცი რომ გულს ვატკენ, მაგრამ...................
-ყველაფერი მოგვარდება, გაიგებს ისიც რომ ეს დროებითი და ფიქტიური ქორწილია. შუბლზე ოფლი ასხამდა და ოფლის წვეთები საფეთქლებისკენ იკვლევდნენ გზას. ტელეფონის ხმამ შეაკრთო, ნომერს დახედა და ხმა გაუთიშა.
-ვინ არის, მნიშვნელოვანი ზარი არის?
-არა, მირანდა არის.
-წავიდეთ, გველოდებიან. გიორგიმ მის გვერდით მდგარ სამეგობროს გადახედა და მათ თვალებში სითბო, სიყვარული და თანადგომა დაინახა.
-ყველა აქ ხართ მარის გარდა.
-დღეს მნიშვნელოვანი ჩაწერა აქვს, სხვაგვარად ისიც ჩვენთან ერთად იქნებოდა.
-აქ ვარ, მეც თქვენთან ერთად ვარ. გაუღიმა მარის და ბაკოს თავი დაუქნია, ეს კი ნიშანი იყო გზის გაგრძელების. სიგარეტი გადააგდო, მაგრამ კართან მისვლამდე ისევ მოუკიდა ახალ ღერს და როცა ნაპასი დაარტყა ხალხში ჩურჩული გაისმა.
-სიძე მოვიდა, გზა გაანთავისუფლეთ. მარიამი ღიმილით გამოვიდა კართან და სიძეს წინ შეეგება, რამდენიმე წუთი ისევ ლოდინი მოუხდა და პატარძალიც გამოჩნდა. წუთიერად გაჩერდა სამყარო და მკერდში ტკივილი იგრძნო, ორივე ერთმანეთს უყურებს თვალებში და ორივეში მიმალულმა გრძნობამ გაიღვიძა. სიხარულით და ბედნიერებით აინთო ლილიას თვალები, ისე როგორც გიორგის თვალები, მაგრამ გაოცება იმდენად დიდია რომ ვერცერთი ვეღარ აზროვნებდა. ბაკოს მკლავზე ჩაეჭიდა და ძლიერად მოუჭირა, ბაკო ვერ მიხვდა რა მოხდა და ჩოჩიას უჩურჩულა.
-მგონი ცუდად არის, მკლავი მომაგლიჯა.
-მე დავდგები მის გვერდით.
-რა მოხდა, თვალები სხვაგვარად უელავს, მგონი მასში რაღაც შეიცვალა ბესო. ბაკო დაფიქრდა და გაეღიმა.
-ლილია, მან ხომ თქვა გოგონას ლილია ჰქვიაო, ნუთუ...................
-ჩოჩია, ბაკო თქვენ ვერც წარმოიდგენთ რა ხდება ჩემს თავს დღეს.
-რა ხდება, გიორგი პატარძალს იცნობ?
-წვიმაში ნაპოვნი ქალი ან რომ ვთქვათ, წვიმაში ნაპოვნი ანგელოზი დგას ჩემს წინ.
-ასეც ვიცოდი, მივხვდი ინტუიციით როცა პატარძლის სახელი მითხრეს. 
-იმედია აიტან დღევანდელ დღეს და სიმშვიდეც გეღირსება.
-ჩოჩია ნუ იგესლები და მასაც უთხარი გაჩუმდეს.
-დასარულს უახლოვდება მარტოობის ღამეები და საათობით ვარსკვლავების ყურება. ძაფზე ჩამოკიდებული გული კიდევ დიდხანს იბობოქრებს, ის ხომ ეგოისტურად ებრძვის ტკივილს და ბრძოლობს სიცოცხლისთვის. შორენამ ხელი კრა უკნიდან გიორგის და წინ წასწია, თან უჩურჩულა.
-რა გაშტერებს წინ წაიწიე, პატარძალს მიახლოვდი შორიდან რომ ათვალიერებ. გიორგმ წინ წაიწია და პატარძალს მიუახლოვდა, ლილიას აცახცახებული ხელი თავის ხელში მოიქცია, მილოცვების შემდეგ კი დრო იხელთა და თავისი საჩუქარი აჩუქა და ყურში უჩურჩულა.
-ოდესმე ავარდნილხარ ვარსკვლავებთან და მთვარეზე გითამაშია სამყაროს ციცინათელებთან ერთად დამალობანა? სწორედ ასეთ მდგომარეობაში ვარ ახლა, რადგან წლებია შენს ძებნაში ვარ. წუთები, წამები, დღეები და წლები ყველგან შენ დაგეძებ, არ მინდოდა ჩემს გულს შენი ნახვის გარეშე შეეწყვიტა არსებობა. სახეზე ორივეს ღიმილი გვაქვს გამოსახული, მაგრამ ორივემ ვიცით, რომ ეს სხვების დასანახად არის, თუმცა შენც და მეც ყველაზე კარგად ვიცით როგორ ვართ და რას ვგრძნობთ ლილია.
-მე შენი სახელიც არ ვიცი. დარცხვენილმა უთხრა ლილიამ და გიორგის თვალებში ჩახედა.
-იმ ღამით ტყუილი მისამართზე რომ არ მიმეყვვანე და მცოდნოდა სად ცხოვრობდი აქამდე გეცოდინებოდა ჩემი სახელიც და გვარიც, მაგრამ არა უშავს, მთავარია გიპოვე და ვეღარსად დამემალები. გიორგი მქვია, სხვა მნიშვნელოვანი საუბარი შემდეგისთვის გადავდოთ და ნუ მიყურებ ასეთი გაოცებული ის ვარ იმ ღამის კაცი თუ წვიმის კაცი რაც გინდა დაარქვი, მაგრამ ახლა თავი აიყვანე ხელში.
-მე ხომ მხოლოდ ერთხელ გნახე, შენზე არაფერი არ ვიცი.
-ერთხელ და სწორედ იმ ერთი ნახვით ჩვენ ერთმანეთს შევერწყმეთ და ერთმანეთს ვნება ვაჩუქეთ, შეუძლებელი აღმოჩნდა იმ ღამის და იმ წუთების დავიწყება. არავის ემეტება ღვთისაგან ნაბოძები წყალობა სხვისთვის, დაუწერელს დავწერ, დაუკანონებელს დავაკანონებ, სამყაროს ამბოხს გამოვუცხადებ და შენს თავს მაინც არავის დავუთმობ. ამდენი ხანი ველოდი შენს გამოჩენას ჩემი ცხოვრების ჰორიზონტზე. სათუთად ვეფერებოდი შენს ხატებას ყოველ ღამით და როცა ყოველივე ეს რეალობად მექცა, შენს თავს ვფიცავარ, ჩვენს შორის არ იარსებებს არანაირი გაურკვევლობა. ლილიას უნდოდა ეთქვა იგივეს თქმა შემიძლია მეცო, მაგრამ გაჩუმდა და გიორგის თვალს არ აცილებდა.
-მომენდე და ჩემი გჯეროდეს არასოდეს შეეჭვდე ჩემში. წარმოუდგენელია, ჩვენ უერთმანეთოდ არასოდეს მოგვიწევს ცხოვრების გზებზე ხეტიალი. ის ვინც მთელ სამყაროდ მიმაჩნია ჩემს გვერდით მყავს და ასე იქნება მანამ სანამ მოგონების ყვითელი ფერები შენს ცხოვრებას უკითხავად არ ესტუმრება.

თვალები გაახილა ტელევიზორს უყურებდა, შემდეგ ხმა აუწია და არ სჯეროდა, მაგრამ ოთახში მსხვრევის ხმა გაისმა და ყვირილის ხმა მარინამაც გაიგონა.
-წყეული, წყეული, წყეულიიიი.
-რა მოხდა, რა გაყვირებს.
-დედაააა, ცუდად ვარ გესმის როგორ ცუდად ვარ?
-რა გაყვირებს თავი მტკივა.
-დაქორწინდა, დედა ის დაქორწინაააა.
-ვინ დაქორწინდა, ვისზე ამბობ. გაოცებული უცქერდა მარინა შვილს და შემდეგ ტელევიზორისკენ შებრუნდა.
-დღეს ცნობილი ბიზნესმენის მოულოდნელმა დაქორწინებამ თვით ოჯახის წევრებიც გაოცებაში მოიყვანა.............................აღარაფერი ესმოდა მარინას ის მხოლოდ ლილიას ფოტოს უყურებდა, შემდეგ საჩქაროდ ჩაიცვა და სახლიდან ქარიშხალივით გავიდა, მირანდა კი მოთქვამდა ხმამაღალი ხმით.
-ცუდად ვარ, გავგიჟდები ეს ქალი შენს გვერდით როგორ აღმოჩნდა. მე უნდა ვყოფილიყავი შენს გვერდით თეთრ კაბაში, ასე რატომ მომექეცი გიორგი. ტიროდა და ტირილით ეთხოვებოდა იმ ფაქტს რომ გიორგი დაქორწინდა, საიდან უნდა სცოდნოდა მირანდას რომ სწორედ ლილია იყო გიორგის ოცნების ქალი და წლების შემდეგ ნაპოვნი სიყვარული. მარინა გაბრზებული მივიდა გიორგის სახლში და პირდაპირ ემზარის საძინებელში შევიდა, სიბრაზისგან დაბრმავებულმა ნინოს არც კი შეხედა ისე დაუყვირა.
-მარტო დაგვტოვე. ემზარიმ ნინოს ხელზე მოკიდა ხელი რომ არ წასულიყო, მაგრამ მარინამ ხელი მოკიდა ნინოს და თავის ხელით გააგდო ოთახიდან, კარი კი ცხვირისწინ მიუკეტა. ემზარი გაოცებული უყურებდა სიგიჟის ზღვარზე მისულ მარინას და ვერ გაეგო რამ გააგიჟა ეს ქალი ასე ძალიან, მარინამ კი ემზარის მიუახლოვდა და მასაც უყვირა.
-რას მიყურებ, გითხარი თუ არა განანებ თუ შენი იდიოტი შვილი გონზე არ მოვამეთქი, რა გგონია მე სიტყვებს ჰაერში ვისვრი. ემზარის ბალიშს ხელი მოკიდა პირზე დააფარა და თან უყვირა.
-მოკვდი, დროა ჩაძაღლდე ბებერო. ემზარი აფართხალდა და სულ მალე ხელები უღონოდ დააწყო საწოლზე, უკვე ბრძოლის ძალა აღარ ჰქონდა და მარინამ იფიქრა მოკვდაო, ბალიში ისევ ისე დაუდო როგორც ჰქონდა და წავიდა. ნინომ კი შეშინებულმა შორენას დაურეკა რადგან გიორგის ვერ დაუკავშირდა. შორენამ გაოცებულმა შეხედა გიორგის და წასასვლელად მოემზადა.
-სად მიდიხარ, ასე ადრე გვტოვებ?
-უნდა წავიდე, მნიშვნელოვანი პაციენტი მყავს.
-წადი, ვიცი რომ რთული პროფესია გაქვს და ამიტომ არ მწყინს, უბრალოდ დამირეკე ზოგჯერ. შორენამ დიდი სისწრაფით იარა და ემზარისთან მივიდა, შეშინებული ნინო დაამშვიდა და თავადაც საბოლოოდ მაშინ დამშვიდდა როცა ემზარიმ თავისუფლად ამოისუნთქა.
-ის ქალი ვიღაცამ უნდა შეაჩეროს, ის ძალიან საშიში ქალია. თქვა ნინომ, მარინა კი დიდი სისწრაფით მიდიოდა ქალაქის გადაჭედილ ქუჩებში და ყოველ შუქნიშანთან სიბრაზით ივსებოდა, ბოლოს გზაგასაყართან დადგა და ვერ აურჩევია საით წავიდეს, არადა იქ დგომაც როგორ მობეზრდა, ძალიან დაიღალა უკვე ერთი და იმავეთი. ხელები საჭეს დასცხო და მთელი ძალით იღრიალა.
-მოგკლაააავ, არ გაპატიენ ჩემს დამცირებას და მწარედ გადაიხდი ჩემი შვილის ცრემლებისთვის. ისევ შუქნიშანთან დადგა და ტელეფონზე დარეკა.
-რა გაიგე ახალი, მან ძალიან ბევრი იცის და ტატო უნდა მოკვდეს.
-მან საქართველო დატოვა და საშიშროებას აღარ წარმოადგენს.
-იგორ თუ ჩემს საწინააღმდეგოდ აირჩევ გზას, რადგან ის რასაც გავაკეთებ ძალიან არ გესიამოვნება.
-მარინა სამი დღე მითხარი და მეც გელოდები სამ დღეს, მეტის ლოდინი არ შემიძლია და მერე მე რას გავაკეთებ ეს კი ნამდვილად არ გესიამოვნება, ამიტომ შენი მუქარა შენთვის შეინახე და საქმეს მიხედე რადგან დრო ძალიან სწრაფად ამოიწურება.
-იგორ.........................
-ან ფული გაამზადე ან ციხისთვის მოემზადეთ დედა-შვილი.
-ჩემს შვილს არ შეეხო .........................ტელეფონი უკვე დუმდა და გაბრაზებულმა უკანა სიდენიაზე მოისროლა. მანქანა გზიდან გადაიყვანა და ვერ მორეული გულიდან გრძნობებმა ცრემლებად იფეთქა მარინას თვალებიდან.
-მარინა რა გემართება, როგორ ჩაეშვი სიბინძურის სიღრმეში. მითხარი, მითხარი რომ ერთხელ მაინც წამოგსვლია ცრემლი, ერთხელ მაინც გიტირია. მითხარი რომ გული გაქვს, მითხარი რომ შენც გრძნობ, გულო არ გაჩერდე ჯერ კიდევ მჭირდები რომ ყველა გავანადგურო.

    უქარო დილა იყო, ნისლი არ იფანტებოდა. მიუხედავად ამისა, მზე მაღლა მოიწევდა და ხეებს შორის უკვე დღე ბრწყინვალებდა. მზის შუქი თანდათან მომძლავრდა და ნისლიც თანდათან აიკრიფა. კიდევ ერთი ახალი დღე და ცხოვრება კარნავალი არის, მაგრამ ვისთვის სასიხარულო და ვისთვის საზარელი. იყვირა, გაჩუმდა, გაყუჩდა, გაიცრიცა და ტკივილი ვერ იგრძნო, რადგან გაცრეცილ სხეულს არ სტკივა, მას უბრალოდ სცივა. ცრემლი მოაწვა და უნდოდა ჩუმად, უხმოდ ეტირა პირზე მიიფარა ძლიერად ხელი და თავისივე ხელის გულებში ჩაიხშო თავისივე ხმა, შემდეგ კი აბუტბუტდა.
-სირცხვილო, რას იტყვიან მეზობლები, ახლობლები. რატომ, შვილო ეს რატომ გააკეთე და ყველას დასაცინი რატომ გამხადე. ნინო იდგა და შეშინებული უყურებდა ცირას და დაიბნა, ჭიქით წყალი მიაწოდა და დამამშვიდებელიც მისცა.
-ქალბატონო გინდათ თქვენს ქალიშვილს დაურეკო?
-არა, არცერთის დანახვა არ მინდა.
-კარგით, მაგრამ უნდა დამშვიდდეთ.ემზარის ოთახში შევიდა და ჩუმად, მაგრამ ღიმილით უთხრა.
-გიორგი დაქორწინდა. ემზარიმ შეშინებულმა შეხედა და შეეცადა ეთქვა ნინოსთვის რასაც ფიქრობდა.
-მი, მირ, მირანდა?
-არა, არა სულ სხვა გოგონაა ფერიასავით ლამაზია, ძალიან კარგი პატარძალია. ნინომ ფოტო აჩვება ემზარის და ემზარის თვალებში ბედნიერების სხივი გაჩნდა.
-იცანით პატარძალი?
-ლი, ლილი, ლილია. თქვა გაღიმებულმა და თვალებიდან ცრემლი გადმოუგორდა.ემზარიმ ხელით ანიშნა დაურეკე გიორგისო და ნინომ დაურეკა გიორგის, მაგრამ ემზარიმ უთხრა ერთი სიტყვა.
-გისმენ ნინო.
-გი, გილო, გილოცავ შვი, შვილო.
-მადლობა მამა, ძალიან დიდი მადლობა. გიორგის ძალიან გაუხარდა მამის მილოცვა და მეგობრებს გადახედა, ლილიაც გაოცებული იყო გიორგის სილაღით მისი ვაჟკაცური იერით, ასევე მისი მეგობრებით. ბაკო და ვიკა ერთად ისხდნენ, ბაკომ თეონას შეასწრო თვალი რომელმაც ტორტის დიდი ნაჭერი გადაიტანა თეფშზე და გემრიელად მიირთმევდა.
-კიკნაველიძე მალე გავდივართ დაასრულებ გასვლამდე მაგ ტორტის ნაჭერს?
-ითვლი რამდენს ვჭამ თუ რატომ მეკითხები.
-რაც მოსული ხარ არ გაჩერებულხარ, სირცხვილია ნუ დააქციე ოჯახი მეორედ ხომ უნდა მოხვიდე.
-ბაკო ცუდად ვარ, შაქარი დამივარდა.
-რატო, დიაბეტი გაქვს?
-არა, გიორგის მოულოდნელმა დაქორწინებამ იმოქმედა ჩემზე ხან საით შემაქანებს და ხან საით.
-გიორგის ნუ აბრალებ, იქნებ ორსულად ხარ და არ ამხელ ცუდი სუნებიც ხომ არ მოდის შენამდე.
-რა სუნები, რას ბოდავ შარია.
-სტრანნი სუნები.
-უაზრო. შეუღრინა თეონამ და ტორტის დაგემოვნება გააგრძელა. ვიკა და ბაკო კი თეონას რექციაზე იცინოდნენ. მხიარულობდნენ, ქორწილიც დასრუდა და უკვე წასვლას აპირებდნენ, მაგრამ არცერთმა არ იცოდა თუ გარეთ ბოროტი მგელი იყო ჩასაფრებული სისხლისფერი თვალებით, მობეზრდა მარინას ლოდინი და წავიდა, გულში კი თქვა.
-მოვალ თქვენამდეც, გიორგი ბურჯანაძე არ შეგრჩება არც ჩემი გამასხარავება და არც ეს ქალი. შორენამ ვერ უთხრა გიორგის რაც მოხდა და მახოს დაურეკა და შეხვედრა სთხოვა, მახოც მარტო მივიდა შეხვედრის ადგილზე და გაუკვირდა იქ მარტო შორენას ნახვა, მაგრამ როცა მოუსმინა საგონებელში ჩავარდა.
-გველს თავში თუ ჩაავლებ ხელს, ის ვერც წინ წავა და ვერც უკან გაბრუნდება, მაგრამ ისე თუ დაიჭერ შემოგიბრუნდება და გიკბენს.
-როგორ უნდა დაიჭიროთ რომ საშიშროების მიახლოებას ვერ მიხვდეს.
-სწორია მან არ უნდა იგრძნოს რომ ჩვენ ყველაფერი ვიცით, რადგან ჭკვიანი გველის დაჭერა ძნელია გაგვექცევა და დაიმალება.
-ეს ხომ ძალიან ძნელია დეტექტივო.
-ძნელია გეთანხმები, მაგრამ საშიშ წ....ბში ცურვაც ზოგჯერ საინტერესოა.
-გამოგვივა რამე?
-ვფიქრობ რომ გამოგვივა. მახო და შორენა საუბრობდნენ, მეგობრებმა კი სიძე პატარძალს დაემშვიდობა, ლილიამ კი ტკივილი იგრძნო გულში როცა გაიგო ვინ იყო მისი ქმარი და სიბრაზემ თვალები ჩაუწითლა.
-შვილო რატომ არ მითხარი შენ და გიორგი ერთმანეთს თუ იცნობდით.
-შენ იცნობ მას?
-ვიცნობ, ის ძალიან კარგი ადამიანია და ემზარის შვილია.
-დედა ის, ის, ის ხომ მამას..........................
-გაჩუმდი და ეს აღარ გაიმეორო, ეს არ არის დამტკიცებული ლილია ჯერ სიმართლე არავინმა არ ვიცით.
-დედა მასთან როგორ ვიცხოვრო.
-გიყვარს?
-მიყვარს დედა.
-ჰოდა ყოველთვის გახსოვრეს რომ ის არ არის დამნაშავე მომხდარში, გაჰყევი შენს ქმარს და ჩემზე არ ინერვიულო.
-დედაზე ნუ ფიქრობ, აქ ვიქნებით ლილია და მარიამ დეიდას მარტო არ დავტოვებთ. იდგა ლილია და მომღიმარ გიორგის უყურებდა, გვერდით ანანო ყავდა მხარზე თავი დაადო და თქვა.
-სიცოცხლეს დავთმობ, მხოლოდ ეს არ იყოს სიმართლე.
-დაუჯერებელია, მე ვფიქრობ რომ ცდები ლილია.
-მინდა რომ ასე იყოს ვცდებოდე და ეს ყველაფერი ტყუილი იყოს, ასე რატომ გავმწარდი ანანო, მე ხომ
ვიპოვე ის დიდი სიყვარულით ვისაც ველოდი და უკვე დავკარგე კიდეც.
-ლილია..............
-სიყვარული, ანანო ნამდვილი სიყვარული მხოლოდ ერთხელ მოდის, მეც ერთხელ მეწვია და გულში შრამი დამიტოვა, შრამი რომელიც მუდამ ჩემი მეგზური იქნება.
-გიორგი კარგი ადამიანია და მისი დაც მომეწონა.
-ღმერთო ნუ მიმატოვებ და მიჩვენე სწორი გზა.
-დაეშვი მიწაზე და დაელოდე რას გეტყვის. ყველა წავიდა, გიორგი სახლში შებრუნდა ცოტა მარიამთანაც ისაუბრა, ქეთი და ანანო გაიცნო და  შემდეგ ყველას დაემშვიდობა, ლილიასთან ერთად სასტუმროში წავიდა, უკვე მალე გათენდებოდა და ლილიას უთხრა.
-ერთ საათში აეროპორტში უნდა ვიყოთ, გამოიცვალე და გავიდეთ დროს ნუ დავკარგავთ, მე მალე დავბრუნდები. გიორგი რამდენიმე წუთში დაბრუნდა და ნახა ლილია ისევ ისე იჯდა გაქვავებული თეთრ კაბაში.
-ლილია რას აკეთებ, გვაგვიანდება უნდა გავიდეთ.
-არაფერი არ მაქვს და არც არსად წასვლას ვაპირებ.
-როგორ თუ არსად, ხომ გითხარი ერთ საათში გავდივართმეთქი.
-შენ წადი, მე არ მოვდივარ.
-რატომ, თავს ცუდად გრძნობ? უნდოდა მოხვეოდა და მისკენ წაიწია, მაგრამ ლილიას გაყინულმა თვალებმა და ცივმა ხმამ ადგილზე გააშეშა.
-არ მომიახლოვდე და არც შემეხო. გაოცებული უყურებდა, მაგრამ მშვიდი და მტკიცე ხმით უთხრა.
-აღარ მეტყვი რამ შეგცვალა და რა გემართება? ლილია ვერ უყურებდა თვალებში, შიშიც ჰქონდა ვაიდა თუ ტყუილი გამოდგეს სამუდამოდ დაკარგავდა საყვარელ ადამიანს. იდგა მდუმარედ და უყურებდა ცას როგორ თეთრდებოდა ნელა ნელა, მაგრამ ისევ გიორგი მიუახლოვდა და სიყვარულით სავსე თვალებით უთხრა.
-წლები გეძებდი ლილია და როცა ხელი ჩავიქნიე, როცა შენი პოვნის იმედი საერთოდ დავკარგე სწორედ მაშინ შეგხვდი აეროპორტში შემთხვევით, მაგრამ ისევ დაგკარგე. დღეს კი ვიდექი და ჩემს წინ მდგარ საოცრებას უყურებდი, ეს ჩემთვის სასწაული იყო და არ მინდა ისევ თავიდან განვიცადო შენი დაკარგვის შიში, გთხოვ ნუ ვატკენთ ერთმანეთს გულს.
-მაოცებს შენი გამბედაობა, ან არ ვიცი რა დავარქვა შენს საქციელს.
-რა მოხდა, მხოლოდ მსაყვადურობ და არაფერს მეუბნები შეცდომა დაუშვი რომ დავთანხმდი ბაკოს დროებით სიძეობაზე თუ რა გაბრაზებს ასე ძალიან.
-არა, დღეს არაფერი დაგიშავებია შენ იყავი ის ვინც უნდა ყოფილიყავი მე კი ის ვარ ვისაც შენ წლები დაეძებდი, მაგრამ სხვა....................
-რა სხვა ლილია რაზე ფიქრობ, შენ დღეს ჩემი ცოლი გახდი.
-ფიქტიური ცოლი გიორგი და ჩვენს შორის განსხვავებაა.
-რა განსხვავება, რას გულისხმობ თუ არ ამიხსენი როგორ გავიგო. გულში რა გაქვს და რისი თქმა გინდა. ვერ გავიგე რა გინდა,არც მინის ხარ გამჭირვალე რომ დავინახო რა წერია შენი გულის ფიცარზე უთქმელად ამოვიცნო შენი ფიქრები. -როგორ არ მინდა ამ სიტყვის თქმა, მაგრამ შენ ვერ ხვდები.
-რას, რას ვერ ვხვდები.
-გიორგი მე იმ კაცის შვილი ვარ ვინც მამაშენმა მოკლა.
-მამაჩემმა ვინმე მოკლა და მე ახლა, დღეს ვგებულობ ამას?
-ეს პირველად გაიგონე დღეს? გიორგი იდგა მკლავებ ჩამოყრილი და გაოცებული უცქერდა თეთრ კაბაში ჩაცმულ ულამაზეს ქალს, ლილია კი კიდევ ახლოს მივიდა მასთან და ზიზღით უთხრა.
-ის კაცი ჩემი მამა იყო, დღეს როცა ყველაფერი დასრულდა მერე გავიგე ვინც იყავი და ტვინში მირტყამს ის აზრი, რომ შენ დღეს ჩემი ქმარი ხარ.
-გაჩუმდი, გაჩუმდი თუ ღმერთი გწამს. არ ვიცი ვინ რა გითხრა, მაგრამ სიმართლე გაირკვევა და ვიცი რომ შეგრცხვება შენი სიტყვების და ამ წუთების.
-ასე ფიქრობ? მე კი არ ვფიქრობ შენსავით, პირიქით ვფიქრობ, რომ ეს შეთქმულება იყო, უნამუსო შეთქმულება.
-დღემდე არ მინანია არცერთი ჩემი გადადგმული ნაბიჯი, დღემდე არავის არ შეუფურთხებია ჩემთვის ასე პირდაპირ, მაგრამ კიდე გიმეორებ რომ ძალიან ცდები.
-კარგად ჩამხედე თვალებში იქ რას ხედავ, მხოლოდ ზიზღს.
-ალბად იმასაც ფიქრობ რომ დღემდე ისე მოდი შენს გავლილ გზაზე ფეხი არ წამოგიკრავს, მაგრამ არასოდეს გიფიქრია რომ მამაშენის ჩადენილი შეცდომა დაგანარცხებდა მიწაზე და სიცოცხლეს გაგიმწარებდა.
-გინდა ასე დამსაჯო?
-არა, სასჯელი ჯერ არ მითქვია.
-გისმენ, მე მზად ვარ ყველა სასჯელისთვის.
-პირველი რასაც გეტყვი მოურიდებლად, შენ ხარ საცოდავი არსება და ...............
-ლილია........................
-შენ და მამაშენმა შეიკარით და მამა მომიკალით, სწორედ ამიტომ ვერ გიტან.
-ეს გეგმა ვერ დავიჯერებ რომ ახლა მოიფიქრე, ალბად დიდი დრო ემზადებოდი ამ დღისთვის და ამ წუთებისთვის. იცი რა მიკვირს? ასეთ დიდ ზიზღს ატარებდი ჩემს მიმართ და მაინც ჩემზე დაქორწინდი?
-სცდები, არანაირი გეგმა დამისახავს რადგან შენს გამოჩენას არც კი ველოდი. დასრულდა ქორწილი და მხოლოდ მაშინ გავიგე ვინც იყავი, შენ არ ხარ ის ვინც მე მიყვარდა და ვისაც ჩემი თავი ვაჩუქე, ვინც იმ წვიმიან ღამეში ჩემთან ერთად იყო, მაგრამ იმ ღამის შემდეგ გაქრა და მე კი დღემდე მიყვარს, ამიტომ შენი სასჯელი იქნება რომ მე შენს გვერდით ვიქნები....................
-ვერ გავიგე.
-განქორწინებაზე არც იოცნებო, არც შენ გინდა გაიგოს ვინმემ ჩვენი დღევანდელი საუბარი.
-არ გეშინია რამოდენიმე კვირაში ან თვეში სხვაგვარად რომ გაიგო ყველაფერი?
-არა, არ მეშინია. ვიცი შენს სახელს და კარიერას საფრთხეს არ შეუქმნი, ამიტომ მე ყოველთვის და ყველგან შენს გვერდით ვიქნები, მაგრამ არასოდეს ვიქნები შენი და ყოველ ღამით შიშით დაიძინებ, ჩემი შიშით.
-არც მეშინია და არც მრცხვენია, მაგრამ თუ გინდა რამე დამიშავო ეს ამ ღამით გააკეთე სანამ ინათებს, მაგრამ დადგება წუთები შენ შეგრცხვება შენი სიტყვების და დაიმახსოვრე, მე აღარ გაპატიებ ამ წუთებს.
-მეც ეს მინდა მოხდეს, რადგან ჩემი შენდამი სიყვარული მე უხმოდ დავმარხე.
-კარგია, მეც შევწყვიტავ შენს ძებნას ჩემი გულის ღრმა წერტილებში, რადგან შენ დღეს აქ მომკალი და კიდევ გპირდები ჩემი სასჯელი უფრო მძიმე იქნება შენს სასჯელზე, ზიზღი რომელიც შენს გულშია უსამართლო და უადგილოა. არ ვიცი რას იზამ ხვალ და რას იტყვი, მაგრამ მე უამრავი საქმე მაქვს სამსახურში და ხვალ სამუშაო დღე მაქვს.
-იგივე გადაწყვეტილება მივიღე მეც, ხვალიდან როგორც სხვა დარჩენილ დღეებში კომპანიაში ვიქნები, ჩვენ ჩვენს საქმეს დაუბრუნდებით, მაგრამ ყველას თვალში ვიქნებით საუკეთესო წყვილი.
-იყოს ისე როგორც შენ თვლი საჭიროდ მანამ სანამ სიმართლეს გაიგებ, ახლა კი წავიდეთ რადგან აქ აღარაფერი გვესაქმება, გამოიცვალე მივდივართ. ვერ მიხვდა ლილიამ რა ჩაიფიქრა გიორგიმ, მაგრამ საპატარძლო კაბა გამოიცვალა და გიორგისთან ერთად დატოვა სასტუმრო, ნივთები კი იმ მისამართზე გააგზავნა რაც დაუტოვა სასტუმროს მენეჯერს, თავად კი ლილიასთან ერთად მშობლების სახლში დაბრუნდა და ლილია თავის საძინებელში შეიყვანა.
-დღეს აქ მოგიწევს დაიძინო, რამდენიმე დღეში კი ჩვენს სახლში გადავალთ.
-გინდა რამდენიმე დღე მკვლელის სახლში ვიცხოვრო?
-ლილია.........................
-ღმერთო მომეცი მოთმინება. გიორგიმ გაბრაზებულმა შეხედა ლილიას და ოთახიდან გავიდა, სიგარეტის მოწევა უნდოდა, მაგრამ ემზარის ოთახიდან შუქი გამოდიოდა და კარზე ფრთხილად დააკაკუნა.
-როგორ ხარ მამა.
-კა, კარგ........
-კარგია, მიხარია რომ უკეთესობისკენ მიდის შენი ჯამრთელობა.
-ლი, ლილი.........
-ლილია? დაწვა, დღეს დაიღალა ხვალ გნახავს.
-მი, მი, მიხარია. 
-მადლობა მამა და მართლა მიხარია შენი მდგომარეობა, დაისვენე მეც დავისვენებ, ხვალ ადრე უნდა წავიდე რადგან ძალიან ბევრი საქმე მაქვს. ოთახიდან გამოსულმა დედის გაბრაზებულ თვალებს შეხედა და გაეცინა.
-იცი რომ ეს სიბრაზე არ გიხდება, დღეს არაფლის მოსმენა არ მინდა და სხვა დროს ვიკამათოთ. საძინებელში შევიდა და შეხედა ლილია უკვე დაწოლილიყო.
-მინდა დავაბრუნო ძველი დრო, დრო რომელიც ასე მენატრება. დრო რომელიც სავსე იყო შენი სითბოთი, ალბათ აღარც კი გახსოვს როგორ მიღიმოდი, შენ ყველაფერი დაივიწყე რაც ჩვენს შორის იყო მე კი დღემდე კარგად მახსოვს შენი გამოხედვა, შენი ღიმილი. შენ ყოველთვის ჩემი იყავი, მაგრამ მუდამ მიუწვდომელი. გიორგიმ კარი შიგნიდან გადაკეტა, კარადა გამოაღო პლედი გადმოიღო და დივანზე დაიძინა.
-გიორგიიიიიიიიიიიიი. მოესმა დედის განწირული ხმა და ლილია საწოლიდან წამოხტა, გიორგის შეხედა შეშინებულმა და უთხრა.
-რა მოხდა, ასეთი საშინელი ხმით რატომ ყვირის.
-დამშვიდდი, ახლავეს მოვალ.
-დედა, დედა რა მოხდა.
-თოვს, გიორგი გაიხედე რამხელა მოუთოვია.
-კარგი რა დედა გული გამისკდა, რა თოვლი დედა მარტი დასრულდება სადაცაა. ლილია იდგა შეშინებული და გულზე ხელი დაედო, მაგრამ თეთრად ჩაცმულ ეზოს რომ შეხედა სიბრაზე დაავიწყდა და სუნთქვა შეეკრა.
-რა სილამაზეა, ყველაფერი თეთრია. თქვა და გიორგის შეხედა, წუთიერად დაავიწყდათ ორივეს სიბრაზე და გიორგი უყურებდა თეთრ თოვლში მდგარ თითქმის შიშველ ქალს რომელიც ანგელოზს ჰგავდა. უყურებდა და უნდოდა ხელში აეყვანა და ასე ეტარებინა ხელში აყვანილი მთელი ცხოვრება. ემოციამ დაახრჩო, რადგან მათი გამოხედვა ძალიან თბილი და სიყვარულით სავსე იყო. უნდოდა ფეხაკრებით მისულიყო ლილიასთან, მაგრამ ეს ემოციები მხოლოდ წუთიერი იყო, წუთიერად ამოქექა წარსულის სილამაზე და ააშრიალა მოგონებები, მასთან ახლოს მივიდა და უთხრა.
-ჩაიცვი, მკვლელი მამამთილი უნდა გაგაცნო. ლილიამ შეხედა და მის თვალებში გაქრა ის დიდი სიყვარული სულ ერთი წუთის წინ რომ დაინახა, ოთახში შევიდა და რამდენიმე წუთში ორივე ჩაცმული და მოწესრიგებული მიუახლოვდა ემზარის საწოლს.
-მამა გაიცანი, ეს არის ლილია შენი რძალი.
-ვიც........
-იცნობ, კარგია რომ იცნობ, ის არ გიცნობს და იმედია კარგად გაგიცნობს.
-გილ, გილო..........
-გვილოცავს ბედნიერებას, მადლობა მამა.
-მადლობა. ჩუმად თქვა ლილიამ ოთახში შემოსულ დედამთილს შეხედა, რომელიც ემზარის მიუახლოვდა და უთხრა.
-შეეცადე მალე დადგე ფეხზე, რძალი გვყავს და იმედი მაქვს შვილიშვილებიც გაგვიჩნდება.
-გყავს სამი შვილიშვილი და დატკბი მათი სიყვარულით, ჩვენ ჯერ არ ვჩქარობთ ბავშვის გაჩენას სხვა გეგმები გვაქვს. ლილიამ ბოდიშის მოთხოვნით დატოვა ემზარის საძინებელი და თავის ოთახში შევიდა.
-ნუთუ დავიჯერო გიორგი მართალია, ნუთუ მართლა ტყუილია ის რაც მე ვიცი, თავად დაჯერებული სიმართლე, მატყუარებისგან შექმნილი რომლის დაჯერებაც გინდა, უბრალოდ იჯერებ და მეც დავიჯერე ან დამაჯერეს.
-ცხოვრება გრძელდება იმედად ქცეული და ტყუილით, კარგად გააზრებული ტყუილით რომლითაც შენ დაგაჯერეს. არადა ისე გინდა ეს ტყუილი არ გჯეროდეს, მაგრამ იცი რომ ვერა, ზღვარს ვერ გადალახავ ჯერ უნდა დარწმუნდე რომ ეს მართლა ტყუილია სასჯელის შედეგებზე მერე ვისაუბროთ, ახლა კი მივდივარ და კომპანიაში გაგიყვან. ხმის ამოუღებლად, უსიტყვოდა გაყვა გიორგის და ფეხებში თეთრ თოვლს ღრჭიალი გაჰქონდა, ქარი ამოვარდა და აფორიაქებული დაძრწოდა მთელ ქალაქში თითქოს მოულოდნელად შეჩერდა ლილის წინ და მათ უყურებდა ღიმილით, მაგრამ მათ თვალებში სიყვარულის ჩამქრალი სხივს რომ შეხედა გაბრაზდა და ლილიას თმები აუჩეჩა, გიორგის
კი თოვლის ნამქერი შეაყარა სახეში. ორივე მანქანაში ჩასხდნენ და უხმოდ მიდიოდნენ, გიორგი კომპანიის წინ გაჩერდა ლილია კი უხმოდ გადავიდა და ჩქარი ნაბიჯით წავიდა, ირგვლივ ყველაფერი თეთრი და არაფლის მთქმელი იყო. უეცრად ბოროტმა ქარმა დაუბერა და ლილიაც სირბილით შევიდა კომპანიაში სადაც სითბო პირდაპირ სახეში დაეტაკა, მაგრამ გაოცებული სახეების დანახვისას თავადაც გაეცინა.
-ზამთარი შემოგვიბრუნდა.
-ლილია?
-ლილია აქ რატომ ხარ.
-ლილია დღეს რატომ მოდი.
-ძალიან გთხოვთ კითხვებით ნუ დამღლით, ძალიან ბევრი საქმე მაქვს.
-კარგი ეს შენი ნებაა, შენი სამსახურია და აქ შენი სამყაროა. გიორგიმ თვალი გააყოლა მიმავალ ლილიას და თვალს მიეფარა თუ არა მახოს სანახავად წავიდა, იმდენად გააბრაზა და დააცარიელა ლილიას სიტყვებმა, უნდოდა თავადაც მიეღო მონაწილეობა მკვლელის პოვნაში რომ ლილიას წინაშე მართალი და უდანაშაულო ყოფილიყო.
-არ ვიცი ვის რას უმტკიცებ შენი გადაწყვეტილებით, მაგრამ აქ ერთადერთი დამნაშავე მარინაა ამის მოწმეც გვყავს და სამხილებიც გვაქვს.
-როცა იმ ასაკამდე მოვედი საკუთარი პიროვნების შეცნობა და გააზრება ვისწავლე, იმ დღიდან ვბრძოლობ საკუთარ თავთან და არც არასოდეს წამიგია. ცხოვრება იმდენად რთულია ხან არიოლზე ზიხარ და ხარ რეშკაზე, ამიტომ არასოდეს დამიშვია შეცდომა. უკეთესია საკუთარ თავთან დავრჩე წაგებული და ყოველი წაგების თუ დაცემის შემდეგ ვისწავლო იმავე შეცდომაზე როგორ წამოვდგე და დავდგე მყარად ფეხზე, ეს კი მედლის ერთი მხარეა. მედლის მეორე მხარეს კი ქალი დგას ვისაც უყვარვარ და მიყვარს, ის ჩემი ცხოვრების მჩქეფარე ფონია. რაც შეეხება შიშს, ეს შიში მედლის ორივე მხარეს არის, მედლის ორივე მხარეს შემაერთებელი რგოლია რასაც მუღამში მოყავხარ სწორედ ამ
მუღამმა მომიყვანა აქ რომ მინდა დავამტკიცო მამაჩემის უდანაშაულობა და სიმართლე ყველამ გაიგოს, რადგან ვიღაცამ ჩირქი მოსცხო მის სახელს და ამ ტყუილმა ცხოვრება ამომიტრიალა. ვერ ვივლი დეტექტივო ისე რომ  ხალხმა როგორც მკვლელის შვილს ისე შემომხედოს, ემზარი ბურჯანაძე უდანაშაულოა და ეს უნდა დავამტკიცო თქვენთან ერთად მეც ვერთვები გამოძიებაში.

თეთრი ფერარი დიდი სისწრაფით მიჰქრის, გვერდით ღვინის ბოთლი უდევს და დრო და დრო სვამს, გზიდან გადაუხვია და ერთ დიდ სახლთან გააჩერა. ფეხის ბორძიკით მიდის კართან და კარზე ზარს აძლევს.
-გისმენთ, ვინ გნებავთ?
-მელოდებიან.
-ვინ გელოდებათ, შეთანხმებული ხართ შეხვედრაზე?
-დიახ, შევთანხმდით შეხვედრაზე.
-მაგრამ ბატონი სახლში არ არის.
-უკაცრავად. თქვა და მოსამსახურე ხელით გასწია, თავად შევიდა სახლში და დაელოდა მასპინძლის მოსვლას. მასპინძელს დააგვიანდა ის კი მაინც უსასრულო და უსაშველო მოლოდინით ელოდა. მოსამსახურემ დაინახა უცნაური ნაპერწკალი უცნაური სტუმარის თვალებში და უხმოდ გაეცალა, გულში კი თქვა.
-არ მომწონს ეს ქალი, წყალი როგორც ყველა ტბაში მღვრიე არის, მაგრამ უცნაური და ალბათ ცოტა ბოროტიც, ხან ისე ღელავდა მარინას თვალები როგორც აღშფოთებული ზღვა, როცა გაბრაზებული იტაცებს ტალღებს და შხეფები ცისკენ მიიწევდნენ, წყალი კი ნაპირს აწყდება. ეს შავი გედია, უცნაური გედი რომელიც არანაირ აღელვებულ ზღვაშიც რომ არ დაიხრჩობა. უკვე საღამო იყო როცა კარი გაიღო და მამაკაცი სახლში დაღლილი შევიდა, მოსამსახურეს უცნაურ თვალებს შეხედა და მიხვდა რომ რაღაც ვერ იყო, შემდეგ კი გაიგონა ქალის ხმა და თვალები მაგრად დახუჭა.
-როგორც იქნა მობრძანდით.
-ოოოოოო, რა სიურპრიზია ქალბატონო მარინა. მარინა ფეხზე წამოდგა და მოხდენილად მიუახლოვდა მამაკაცს და ძალიან ახლოს დაუდგა, მამაკაცმა კი ფეხიდან თმის ღერამდე აათვალიერა ქერა და მოსამსახურეს უთხრა.
-სახლში არ ვარ, მაგრამ ჩემს კაბინეტში ვარ.
-გასაგებია. მარინას წინ გაუძღვა და თავის კაბინეტში შევიდა, მარინამ მის წინ გაიარა ფეხარეულმა და სავარძელში მოხდენილად ჩაჯდა ფეხი-ფეხ გადადებულმა.
-რას მიირთმევს ქალბატონი?
-სისხლიანი მერი გვაქვს?
-რატომაც არ გვაქვს, თქვენთვის ყველაფერი გვაქვს ქალბატონო მარინა.
-არ მინდა, მე თავად მაქვს ჩემი სასმელი.
-გასაგებია, მაშინ მითხარი აქ რატომ ხარ, რატომ მოდი მარინა.
-შენი ნახვა მინდოდა, დანაშაულია?
-შენ რა ნასვამი ხარ და ნასვამი მოდი ჩემთან?
-ეს დღეებია აღარ მირეკავ, აღარ მელაპარაკები რა ხდება იგორ.
-ჩემზე უკეთესად იცი რაც ხდება, მარინა მორჩი თამაშს.
-მომწონს შენი ჩაცმულობის სტილი, დღეს ძალიან ოფიციალურად ხარ გამოწყობილი რაც ძალიან გიხდება და უფრო მამაკაცურს გხდის.
-ჩემი თავის დიზაინერი თავად ვარ.
-საუკეთესო გემოვნება გაქვს.
-კი, გემოვნებას არ უჩივი და უკვე შეწყვიტე დალევა, მთვრალი ხარ რაც ძალიან არ მომწონს.
-როგორ მიყურებ.
-ვერ გავიგე. გაოცება ვერ დაფარა იგორმა და მარინას მიაჩერდა.
-მე როგორც ქალს როგორ მიყურებ.
-მარინა მორჩი უკვე, საკმარისია.
-შებოჭილი ხარ და თავს იკავებ, რატომ? ორივე აღზნებაში მოდიოდა და ერთმანეთის გულის ხმაც კი ესმოდათ, გაფრენილ ორთქმავალს ჰგავდა ორი ახალგაზრდა სხეული. ოდნავ გაეღო პირი მარინას და თვალები ჰქონდა დახუჭული, ის მამაკაცის შეხებას ელოდებოდა, მანაც არ დააყოვნა და ხელით მოეფერა სხეულზე აღზნებულ ქალს. მარინამ კანკალი დაიწყო და კრუსუნი აღმოხდა, რამაც იგორი დააბნია და ვეღარ გაუძლო ცდუნებას იქვე მაგიდაზე შემოსვა და ორივე მხეცად გადაიქცა. ხელი ბაყვებს შორის შეუცურა და ერთი ხელის აქნევით გააშიშვლა. მამაკაცის გარეშე მყოფი მარინა ძალიან აქტიურობდა, იკლაკნებოდა და კვნესოდა, მაგრამ იგორი პირზე ხელს აფარებდა რადგან მარინას ხმა მოსამსახურეებს არ გაეგონათ. სულ სხვა განზომილებაში იყო საკმაოდ ნასვამი მარინა და სიამოვნებისაგან აღარ იცოდა რას აკეთებდა.ფართოდ გახელილი თვალებიდან შიშის ნაცვლად სევდა გადმოუვარდა და აქაფებულ ტალღას ზეცაში დაემალა. აიწია ტალღამაც, ბოლოდმე ამოაფრქვია ტბამ
დარდი და გაოგნებული უყურებოდა იგორი მარინას გიჟურ ვნებას, თავადაც  ორივე ხელებით ჩაებღუჯა მისი სხეული და უნდოდა ბოლომდე შეეგრძნო ამ იდუმალი ქალის სიტკბო. ნელა ნელა დაეშვა მწვერვალიდან ორივე ჯერ სხეულში იგრძნო თბილი და ცხელი, შემდეგ კი სისველე ფეხებზეც ჩამოეღვარა და თავს უცნაურად ატრიალებდა თითქოს ფრთები გაშალა და მიფრინავსო, იგორს დამშვიდებული თვალებით შეხედა.
-უკვე მშვიდად ხარ სექსმა დაგამშვიდა, მაგრამ ის რაც ახლა მოხდა ჩვენს შორის არ ნიშნავს იმას რომ ვალი აღარ გაქვს.
-გინდოდი, ისიამოვნე და სულ ეს იყო?
-ვალი რომელიც უნდა გამისტუმრო იმ შემთხვევაში დავთმობ თუ მირანდას ჩემთან გამოუშვებ.
-არა, ეს არასოდეს არ მოხდება.
-მაშინ ხვალ საღამოს ან ზეგ დილამდე არის დრო მოიტან მოიტან სხვა შემთხვევაში აქ უნდა შეჩერდე, რადგან შენს გეგმებს ვეღარ გააგრძელებ.
-ვითომ რატომ?
-მარტო ხარ, მარინა შენს გარშემო სრული სიცარიელეა ნუთუ ვერ ხვდები ამდენს? არაფერი გამოგივა, მხოლოდ ვახოს მოკვლა შეძელი და მარიამი და ემზარი კი ისევ ცოცხალია. საქმეს ხელს რომ მოკიდებ
ბოლომდე უნდა მიიყვანო ასე არ კეთდება დიდი საქმეები ძვირფასო.
-შენ რა მოგივა ეს გიფიქრია?
-ჩემს თავს მე მივხედავ, ძალიანაც ნუ ინერვიულებ ჩემზე უკეთესია შენს არეულ საქმეებს მიხედო.
-მე....................................
-შენ ვიღაცამ უნდა შეგაჩეროს, ნუთუ არ დაფიქრებულხარ რატომ ერჩი ამ ხალხს იმიტომ რომ შენზე მაღლა დგას ორივე პიროვნება და შენზე მეტი შეძლეს ცხოვრებაში? მე ორივე გავიკიხე და მათმა თავიანთი დაუღალავი შრომით მიაღწიეს იმას რაც აქვთ და შენ რატომ ედავები მათ თავიანთ ქონებას, შენს ქმარს წაართვეს რამე? ვერ გავიგე რა გინდა მარინა და რის მიღწევას ცდილობ.
-ემზარიმ ამირანის ადგილი დაიკავა, მარიამზე უკეთესად კიდევ მე ვიცი კომპანიის მართვა ან საინტერესოა როდის მერე გაღელვებს მათი ამბები.
-მე ყველას ბედი მაღელვებს, შენ კი მხოლოდ შენი თავი და მხოლოდ შენს თავზე ფიქრობ.
-შენ მართალი ხარ მეც არ ვიცი რა მინდა, სარკეში ჩახედვა აღარ მინდა და იცი რატომ, საშინლად მომბეზრდა ყველაფერი. მიჭირს აქ ცხოვრება, უმიზნო და ცივი გავხდი. ჩემი ოცნება ბარბის სახლით დაიწყო და მერე უფრო მომთხოვნი გავხდი, მეტი და მეტი მინდოდა. სიცოცხლე ძალიან მიყვარდა, მაგრამ მორიდებული ვიყავი, ჩუმი და წყნარი, ამიტომ ძალიან ბევრი უსიამოვნო რამ შემხვდა ცხოვრების გზაზე. წლებმა, რომ გაირა მივხვდი ცხოვრება უნდა გამეგრძლებინა ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, მაგრამ გავხდი მარტოსული. ნელა ნელა ჩამომიყალიბდა გრძნობა რომ ადამიანების გრძნობებით მეთამაშა და დავიწყე კიდეც ეს თამაში, მაგრამ მაინც მე გამოვედი დაზარალებული, როდესაც დიდი მუცლით დავდექი სარკის წინ, მაშინ მივხვდი რომ მე არა სხვამ უფრო ითამაშა ჩემი გრძნობებით და მიმატოვა, მშობლებმა კი ერთი გენოკოლოგის დახმარებით შვილი დამიმალეს, გამიშვილეს თუ გაყიდეს დღემდე ვერ გავიგე. ჩემი გული კი ტკივილისგან გაბოროტდა, როგორც მე ვიყავი მიტოვებული ისე მინდოდა ყველა ყოფილიყო. როცა მირანდა გაჩნდა ჩემი აზროვნებით დავიწყე ბრძოლა, რომ რაღაცა შემეცვალა ცხოვრებაში მის ლამაზ სახეს ნელა შევეხე და მთელი ჩემი გრძნობები გადავეცი.
-შენ უკვე გაცდი საზღვრებს მარინა.

-დილა მშვიდობისა ყველას. გიორგიმ ღიმილი აჩუქა დილით ყველას და საძინებლიდან გამოსულ ლილიას ხელი ჩაკიდა, ლილიამ გაოცებულმა შეხედა გიორგის და მათ ერთად შეკრულ ხელებზე გადაიტანა მზერა, გიორგიმ კი იქვე მდგარ დედას შეხედა და ლილიას უთხრა.
-გაზაფხულში თოვლიც მოგვივიდა, მე კი ყოველთვის მიხაროდა გაზაფხულის სიცხიანი დღეები და ახლა მით უფრო, რადგან შენ ხარ ჩემს გვერდით. შენი სუნთქვა მაღვიძებს და ჩემს გარშემო შენი სურნელი დგას, ეს კი ყველაზე დიდი ბედნიერებაა ჩემთვის. ბედნიერებაა ისიც როცა გავიღვიძებ და შენს თვალებს შემიძლია უყურო, ასევე პირველს შენ გესალმები და მე შენგან ჩემს ჯადოსნურ ღიმილს ვღებულობ საპასუხოდ.
-მორჩით სისულეებს და ისაუზმეთ. გაიგონა გიორგიმ დედის ხმა და ლილიას გაოცებულ თვალებს თვალი არც მოარიდა და როცა ცირამ თვალი აარიდა ლილიას ორივე ხელები შემოხვია და ყურში ჩასჩურჩულა.
-ისიც არ ვიცი მოგონება შენზე დავწვა თუ დავმარხო და არც ის ვიცი ჩემში ნელა ნელა სიცარიელე რომ ჩნდება, როგორ ამოვავსო იქნებ მასწავლო, დიდი ლოდებით?
-ჩემი წასვლით შეგიძლია ამოავსო შენი სიცარიელე?
-რაო, წასვლაზე ფიქრობ?
-საუკეთესო გამოსავალი მხოლოდ ესაა, რომ ერთმანეთი უფრო მეტად აღარ დავტანჯოთ.
-გვიან გიფიქრია, შენ ხომ ჩემი დასჯა გადაწყვიტე მე ავიტან ამ სასჯელს, მაგრამ როცა სიმართლე გაირკვევა შენთვის იქნება მწარე ის სასჯელი რასაც მე გეტყვი.
-მე...........................
-როგორ ფიქრობ  ხომ ნახე მამა, გავს ის მკვლელს? მაგრამ შენს თვალში ის მკვლელია, მე კი შენი ქმარი მკვლელის შვილი, ამიტომ ვერ მოვისვენებ სანამ არ დავამტკიცებ მის უდანაშაულობას.
-გიორგი რას ელოდებით შვილო.
-მოვდივართ უკვე აქ ვართ, ლილიას სიურპრიზის შესახებ უთხარი და ამიტომ მიყურებს ასეთი გაოცებული თვალებით.
-რა სიურპრიზი, სამოგზაუროდ მიგყავს?
-არა, დედა დღეს ჩვენს სახლში გადავალთ.
-გადაწყვიტე ცალკე იცხოვრო?
-არ მინდა ვიკამათოთ, რადგან შენ კარგად იცი თუ რა არის ჩემი ოცნება, ამიტომ თხოვნით ნუ დაიღლები რომ აქ დავრჩეთ. ჩვენ ხშირად მოვალთ და გნახავთ, მაგრამ ცალ-ცალკე ვიცხოვრებთ
-არ მინდა მეც ვიკამათოთ, როგორც გინდათ ისე გააკეთეთ, რომ ვთქვა რამე მაინც ისე იქნება როგორც დაგეგმილი გაქვს, აზრი?
-არანაირი აზრი დედა, ხომ იცი რომ ყოველთვის ასე მინდოდა ყოფილიყო. ისაუზმეს, გიორგიმ ბოდიში მოიხადა და საძინებელში შებრუნდა, რამდენიმე წუთში ლილიაც უკან გაყვა და ხელი-ხელ ჩაკიდებულებმა დატოვეს სახლი, მხოლოდ მაშინ შეუშვა ხელი როცა მანქანის კარი გაუღო და ცივად უთხრა.
-გამიღიმე და დაჯექი, გვიყურებენ. ლილიამ მალულად გააპარა თვალი ფანჯრისკენ და რომ დარწმუნდა მართალი უთხრა გიორგიმ ფეხის წვერებზე აიწია და ლოყაზე გაღიმებულმა აკოცა. გიორგის გაეღიმა, დედას ხელი დაუქნია და ეზოდან გავიდა, სახლს გაცდნენ თუ არა ცივი ხმით უთხრა ლილიას.
-დღეიდან ახალი ცხოვრება იწყება, ყველაფერი ახალი და ჩვენც ჩვენს საძინებლებში დავიძინებთ აღარ იქნები იძულებული შენს ოთახში, შენს სიახლოვეს უყურო მკვლელის შვილს.
-გიორგი.....................
-არაფლის მოსმენა არ მინდა მალე დალაგდება ყველაფერი და სიმართლეც გაირკვევა ლილია მერე კი
ჩვენი გზებიც გაიყრება.
-სათქმელი არაფერი მაქვს.
-გაქვს, ხომ იცი მკვლელი ვინც არის.
-ეს ჯერ არ არის დაზუსტებული.
-მაგრამ შენ ხომ უკვე გამოუტანე მამაჩემს სასჯელი რადგან ასე თვლი სწორად.
-რაც გინდა ის თქვი, გააჩერე მე აქ დამტოვე.
-რატომ? გაუკვირდა გიორგის ლილიას უეცარი გადაწყვეტილება.
-ფეხით გავივლი მერე დედასთან წავალ.
-დედასთან მარტო ვერ წახვალ, ერთად წავალთ.
-მე ახლა მინდა მისი ნახვა.
-ჰოდა ახლა წავიდეთ. თქვა გიორგიმ და მანქანა მოაბრუნა.
-მერე სამსახური?
-სამსახური მოიცდის.

    თვალები ძლივს გაახილა გაბრუებული იყო თავის საშინელი ტკივილები ჰქონდა და თვალები ისევ დახუჭა, უძილობისგან დასიებულ თვალებზე ხელი მოისვა და იმდენად იყო დასუსტებული სხეულის განძრევა გაუჭირდა. საშინელ ტკივილს გულის არეშიც გრძნობდა, ადგომა უნდოდა, მაგრამ მხოლოდ გვერდი იცვალა რადგან იფიქრა თუ დაწოლილი ვიქნები ტკივილი გამივლისო, მაგრამ ტკივილი უფრო და უფრო გაუსაძლისი ხდებოდა. შეწუხდა, მაგრამ ჩუმად იყო ბალიშში თავჩამხობილი და ტკივილმა მუცელშიც გადაინაცვლა. გულზე ვიღაც უჭერდა ხელს და ეს ტკივილის ახალი მეთოდი იყო. ჯერ იტირა, მერე საწოლში იწრიალა და ბოლოს საწოლზე წამომჯდარმა რამდენიმე გამაყუჩებელი და დამამშვიდებელი ერთად დალია, როგორც იქნა წამლებმა იმოქმედა და გაითიშა, მაგრამ სანამ გაითიშებოდა საწოლთან ტუმბოზე დადებულ ვახოს ფოტოს გაუღიმა და ძალა გამოცლილმა ჩურჩულით თქვა.
-ვფიქრობ დრო მოვიდა შენთან წამოვიდე. ჩაეძინა, მხოლოდ ორიოდე საათი ეძინა ღამეების უძილოს და საშინელი შიშის გრძნობა დაეუფლა, არადა როგორი ძლიერი ქალი იყო მან ხომ ყველაზე დიდ განსაცდელს გაუძლო, მაგრამ ახლა ეშინია, სიკვდილის მოახლოების ეშინია, ეშინია ხელებჩამოყრილი ახალშობილ ბავშვივით უსუსური დადგეს ყველას წინაშე. მიხვდა რომ მთელი სიცოცხლე შეალია სამართლიანობას, ჰგონია მარტო დარჩა და მარტოობის სიმარტოვეს ვერასოდეს ამოავსებს.
-დედააა.
-დედა, დედიკო სად ხარ. გაიგონა ლილიას ხმა, მაგრამ ეგონა ეს ხმა შორიდან მოდიოდა და ჩაეღიმა, ლილიამ კი საძინებლის კარი შეაღო და გაეღიმა.
-დედიკო ისევ გძინავს? საბანი გადაუწია და საწოლში მწოლიარე მარიამი რომ დაინახა ცრემლი მოერია, ის ძალიან დასუსტებული იყო ამ რამდენიმე დღეში. ძლივსღა სჩანდა საწოლში და მხოლოდ თვალები შერჩენოდა ადრინდელივით სხივჩამდგარი, როცა ლილიას ხედავდა და ახლაც სწორედ ასე იყო.
-შენ მოხვედი, ჩემს გამო მოხვედი შვილო.
-დედა რა გემართება, როგორ ხარ ასეთი დასუსტებული.
-წამლებს ვიღებ როგორც დამიბარე, მაგრამ ძალიან დავსუსტდი ლილია.
-ლილია სასწრაფო უნდა გამოვიძახოთ და საავადმყოფოში გადავიყვანოთ.
-არა, არა, არ მინდა საავადმყოფო სახლში ვიქნები, გთხოვთ შვილებო.
-ტირილის დრო არ არის, დაურეკე მის ექიმს მე კი სასწრაფოს დაურეკავ.
-დაურეკავ, ახლავეს დაურეკავ და რას გვეტყვის მერე გამოვიძახოთ სასწრაფო. ლილიამ დაურეკა თეონას და ისიც შეძლებისდაგვარად მივიდა, შეხედა თუ არა მარიამს ლილიას უთხრა.
-ეს დღეები მარტო იყო?
-არა, გოგოები აქ იყვნენ, მაგრამ ისინი მუშაობენ და საღამოს მოდიან.
-უნდა გადავიყვანოთ, სახლში ვერ გავაჩერებთ და მიკვირს რას უძლებს მისი ორგანიზმი. ლილია ის ისევ იმ მდგომარეობაშია, როგორც ამ რამდენიმე დღის წინ და ვხედავ მდგომარეობა უფრო რთულია. მარიამი ისევ საავადმყოფოში გადაიყვანეს და ისევ იზოლირებული იყო მასთან მხოლოდ ექთანი და ექიმი შედიოდა, თეონამ დეტექტივს დაურეკა და ისიც მოვიდა, გიორგი ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა და მახომ მას ყველაფერი აუხსნა.
-ვერ ვიჯერებ.
-მაგრამ ეს სიმართლეა გიორგი რაც მოისმინე, ის ქალი საშიშია და უნდა დავაკავოთ.
-სუნთქვა მიჭირს, ვკანკალებ რომ მახსენდება დედას ვისზე უნდოდა ჩემი დაქორწინება.
-მეგონა იცოდი ყველაფერი.
-არა, არაფერი ვიცოდი. გაბრაზებული იყო და სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა, ვერ მიხვდა როდის მიუახლოვდა ლილია განადგურებული და ერთიანად გაციებული, მხარზე ხელით შეეხო და თითქოს ლილიას შეხებამ ენერგია მისცა. შეხედა მის ტირილისაგან დაწითლებულ და უპეებ ჩაშავებულ თვალებს და არც დაფიქრებულა ისე მიიზიდა მისკენ და გულზე აიკრა.
-ყველაფერი კარგად იქნება, დედა ამასაც გადაიტანს ის ძლიერია და ისევ ის ძლიერი ქალი გახდება როგორც ადრე იყო, ისევ დაიბრუნებს ძველ სახეს ჩვენი მარიამი.
-შენ წადი გიორგი მე აქ დავრჩები.
-თუ წავალთ ორივე წავალთ, თუ დავრჩებით ორივე აქ ვიქნებით.
-ხვალ.................
-ხვალ ვისაუბროთ ხვალინდელ დღეზე, დღეს ორივე დავიღალეთ რადგან მძიმე დღე გვქონდა.
-მართალი ხარ გიორგი დღეს მძიმე დღე იყო და ორივე დაიღალეთ, ამიტომ ორივე წადით აქ დგომით ვერაფერს გააკეთებთ, ნახვით ვერ ნახავთ თუ საჭირო იქნება თქვენი მოსვლა, დაგირეკავთ.
-რა დროც არ უნდა იყოს და საჭირო ვიყო დარეკე ექიმო. მომთხოვნი იყო გიორგის ხმა და მტკიცე, თეონამაც პირობა მისცა და ლილიასთან ერთად დატოვა ცივი კედლები. გიორგიმ საავადმყოფოს შენობას შეხედა და თქვა.
-ამ ლაბირინთსაც გავივლით და სწორედ ამ ლაბირინთის ბოლოში ვიპოვით სიმართლეს. როდესაც სიტყვები არ გაქვს თვალებს ხუჭავ და ფიქრობ, ხელი მანქანიდან გადასწია და დუმილის წუთები თითებ შორის გაპარულ ქარს გაატანა და დაიკარგა. რანი ვართ ადამიანები ჩვენი სიცოცხლე ხომ მერყევია და სიმშვიდე? როდის ექნება ადამიანს მშვიდი ცხოვრება, მაგრამ ამაოება ამაოებაა მთავარი ხომ გულია. ლილიას გახედა და უთხრა.
-დამშვიდდი, გჯეროდეს და რწმენა გქონდეს, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, რადგან სიცოცხლის მიმართულება სიკეთისკენ მიმავალი გზაა, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ჩვენს მოგონებებში დაილექება ყველა ცუდი. ლილია დუმდა, დამძიმდა და თვალები დახუჭა. არავინ იცოდა რას გრძნობდა და რას ფიქრობდა ადამიანები ხომ ამოუცნობი ფორმულაა, გული ებრძოდა ლილიას და შიგნიდან მთელი ძალით უყვიროდა მას.
-,,არ გაუშვა შენი მიზეზით, ის რომ წავიდეს შენ შენს სამყაროში დაიკარგები, ის შენს გვერდით უნდა იყოს რადგან მას შეუძლია მოთმენა, მოთმენა და სიყვარული''.
-,,გაჩუმდი, შენ არაფერი გესმის სიყვარულის''.
-,,მე მეუბნები რომ სიყვარულის არ მესმის''.?
-,,გაჩუმდი, ხომ ხედავ რომ ცუდად ვარ''.
-,,მართალი ხარ შენ დამღალე უკვე, აქ თბილად ზიხარ და გარეთ სიცივეა ისე როგორც შენს გულში, რატომ გაჩუმდი არაფერი გაქვს სათქმელი? გავჩუმდები მე, მაგრამ ეს ბიჭი არ დააფრთხო თორემ ძალიან, ძალიან დაგღლის მონატრება.'' მანქანა გაჩერდა და ლილიამ თვალი გაახილა, ისინი მის ბინასთან იყვნენ.
-ჩაგეძინა და არ გაგაღვიძე.
-მე აქ დავრჩები, მადლობა.
-მეც აქ ვრჩები, ლილია გგონია ასეთ მდგომარეობაში აქ მარტო დაგტოვებ?
-მაგრამ.......................
-შენ ადი, მე რაღაცეებს ვიყიდი მანქანას დავაყენებ და მოვალ. ლილია წავიდა, მოულოდნელად მიუბრუნდა გიორგის და უთხრა.
-მადლობა გიორგი.
-სრიოზულად მიხდი მადლობას? ლილიას გაეცინა და წავიდა, გიორგიმ კი ღიმილით გააყოლა თვალი და თავადაც წავიდა, რამდენიმე წუთში დაბრუნდა უამრავი ჩანთებით და კიბეებზე ადიოდა ჭაღარა შერეულმა 70 წლის ასაკოვანმა ბებომ შეაჩერა.
-გიორგი შვილო მე თქვენი მეზობელი ვარ გულიკო ბებო, როგორ არის მარიამი.
-სამწუხაროდ ჯერ საიმედოს ვერაფერს ამბობს ექიმი, დრო უნდა რომ გამოჯამრთელდეს.
-რაღაც მინდა ბებო გითხრა მნიშვნელოვანი.
-გისმენ ბებო.
-არ მინდა ლილიამ გაიგოს და ინერვიულოს.
-ჩანთებს ავიტან სახლში და ახლავეს დავბრუნდები. გიორგიმ ჩქარი ნაბიჯბით აიარა რამდენიმე კიბე და კარზე ზარი მისცა, კარებშივე მისცა ლილიას ჩანთები და უთხრა.
-მანქანას დავაყენებ და ოც წუთში ამოვალ.
-სიმართლეს მეუბნები?
-სიმართლეს ვამბობ ლილია ტყუილი რატომ უნდა გითხრა. სირბილით ჩაიარა კიბეები და გულიკო ბებოსთან მივიდა რომელიც ერთი სართულით დაბლა ცხოვრობდა.
-გისმენ ბებო.
-შვილო რამდენიმე დღეა მარიამთან ავდივარ, გოგოები დილით რომ მიდიან მარტო არ იყოს არც ის და არც მე. ქორწილის მერე თქვენ რომ წადით სამი დღე კარგად იყო, შემდეგ ნელა ნელა დასუსტდა და შევამჩნიე ერთი უცნაური რამ, სისუსტე მაშინ ემართებოდა როცა სტუმრად მაღალი ქერა ქალი მოდიოდა
-მოიცადე ეს ქალი არის? გიორგიმ ტელეფონში მარინას ფოტო აჩვენა და მოხუცმა ფოტოს დააკვირდა, გიორგის შეხედა და უთხრა.
-ცოტა სინათლეში მოდი შვილო თვალი ვერ მიჭრის კარგად. გიორგიმ ფოტო ახლოს მოსწია და ბებო დააკვირდა.
-ეს არის, ეს ქალია და მან მარიამს წამლები შეუცვალა.
-ბებო დარწმუნებული ხარ?
-ჩემი თვალით შევხედე, როცა ანანო მოვიდა უთხარი და მანაც წამალის ახალი შუშა იყიდა, თითქოს მოძლიერდა, მაგრამ ორი დღე არ ამოვსულვარ წნევა მქონდა და ბოლოს რომ ვნახე ვეღარ ვიცანი.
-გასაგებია ვეღარ მიუახლოვდება მას, მალე სიმართლეც გაირკვევა და თქვენ მადლობა რომ მითხარით.
-გამაგებინე მარიამის ამბავი მასზე ძალიან ვნერვიულობ.
-აქ ვართ მე და ლილია და აუცილებლად გეტყვით სიახლე თუ რამ გვექნება. გიორგი ჩაფიქრდა და მახოს დაურეკა, ორივემ ერთად კი ექიმიც ინსხულა რომელმაც დაადასტურა მოხუცის ნათქვამი.
-გიორგი მართალი არის მოხუცი, მარიამის სისხლში ამჯერად დიდი დოზით არის მომწამვლელი შხამი და სხვათა შორის იმავე საწამლავით მოწამლეს რამოდენიმე თვის წინ ბიზნესმენი ბურჯალიანი თუ ბურჯანაძე რომელიც როგორც გავიგე დღემდე პარალიზებულია.
-ბურჯანაძე ემზარი. თქვა გიორგიმ და ორივე ხელები შემოიწყო თავზე.
-იცნობთ, ნათესავია?
-ემზარი ბურჯანაძე გიორგის მამა არის ექიმო და როგორც ჩვენ ისიც მკვლელის ძიებაშია.
-რას ამბობ დეტექტივო გამოდის ამ ქალს ორი ადამიანის მოკვლა აქვს გეგმაში. გიორგი გაოცებული და დაბნეული დაბრუნდა სახლში, ლილიას ვახშამი მოემზადებინა და ელოდებოდა, მაგრამ შეხედა თუ არა მიხვდა რომ გიორგი უხასიათოდ იყო, არ ჩათვალა საჭიროდ ზედმეტი კითხვებით დაეტვირთა და გულში გაიფიქრა. ,, თუ თქმა უნდა თავად მეტყვის''. გიორგიმ კი სიგარეტის ღერი ამოიღო და ჯერ ხელში ატრიალა, შემდეგ მოუკიდა და აივანზე გავიდა, იდგა და ტკბებოდა ჩამავალი მზის შუქით, შემდეგ კი ექიმს დაურეკა მდგომარეობა ჯერ კიდევ უცვლელი არის, ვერ მოისვენა და სახლშიც გადარეკა ნინოს მითითებები მისცა დედას კი უთხრა რომ რამდენიმე დღით ჰაერის გამოცვლის მიზნით მათ მთაში წაიყვანდა მომზადებულიყო, რადგან უნდოდა მისი ოჯახი შორს ყოფილიყო მარინასგან, გიორგიმ ტელეფონი გათიშა და ლილიას შეხედა.
-ხვალ რა გეგმები გაქვს.
-არ ვიცი, ალბად დილით დედასთან წავალ შემდეგ კომპანიაში.
-არც დედასთან და არც კომპანიაში უჩემოდ არ წახვალ, ლილია დროებით უნდა მოვერიდოთ სახლიდან გასვლას.
-რატომ, რა ხდება.
-ჯერ ვერაფერს გეტყვი, რამოდენიმე დღე ნუ შემეკითხები და ნუ დამისვამ კითხვებს, რამდენიმე დღეში ყველაფერს თავად გაიგებ.
-ვიცი და ვხვდები რომ რღაც ხდება, ამას შენი დაძაბულობაც ამტკიცებს და ვფიქრობ ეს დედას ეხება, თუმცა მართლა არ ვიცი მას რა ემართება ის ხომ ექიმის რჩევებს კარგად ასრულებდა. უცნაურია მისი ასეთი ხშირი სისუსტე და ცვლილებები.
-ყველაფერი მოგვარდება, მხლოდ მინდა იცოდე ვინც არ უნდა შეგეკითხოს მარიამის მდგომარეობა უნდა თქვა რომ ის ძალიან ცუდად არის, მისი მდგომარეობა ძალიან რთულია, ყოველ დღე ვართ ცუდის მოლოდინში.
-მაგრამ ეს ასე არ არის, ხომ არაფერს მატყულებ გიორგი.
-რა თქმა უნდა მისი მდგომარეობა უკეთესობისკენ მიდის, მაგრამ ჩვენ ასე ვიტყვით.
-კარგი, ალბად ეს მისი უსაფრთხოებითვის არის.
-სწორედ რომ მისი უსაფრთხობისთვის, მომისმინე ხვალ ჩემები მთაში უნდა ავიყვანო და შენც ჩემს გვერდით მინდა იყო.
-მთაში? იქ რა უნდა გავაკეთოთ.
-არ გინდა ახლოს გამიცნო?
-მაგრამ მე...................
-სამი დღით დავრჩეთ, გამოსაცვლელი წამოიღე და ექიმთანაც გვექნება კონტაქტი, მარიამს სამი დღე ვერ ვნახავთ არ შეგვიშვებენ, ჩვენც დავისვებოთ და განვიტვირთოთ ქალაქის აურა ჩამოვიშოროთ, შენც მოგხდება დასვენება.
-კარგი წავიდეთ, არ გშია? დღეს არაფერი გვიჭამია, მაგიდა მზად არის.
-ხელებს დავიბან და მოვალ. ლილიამ მაგიდა შეალამაზა, კერძი გააცხელა და ორივემ ივახშმა, იმ ღამით ორივე მშვიდად იყო, მაგრამ ვერც ერთი ვერ იძინებდა მათ სუნთქვას ხომ კედელი ჰყოფდა.
-ვერ გიტან, მაგრამ შენთან გვერდით ყოფნა სიამოვნებას მგვრის და უკვე ვრწმუნდები, რომ დადგება დღე ჩემში ადგილი აღარ იქნება სიძულვილისთვის. რატომ მგონია სამყარო ჩემი როცა შენთან ვარ, მინდა თავს ავარიდო შემზე ფიქრები, მაგრამ მაინც შენთან მოვყავარ ჩემს ფიქრებს. ფიქრებში ჩაეძინა, ვიღაცამ ხელი მოკიდა და ხელჩაკიდებული წაიყვანა, მას მხოლოდ ზურგიდან ხედავს და მისი სახე არ იცის, ამიტომ პანიკაშია. დაუსრულებლად მიდიოდა გზა და მოულოდნელად სანთლებით განათებულ კლდეში გაჭრილ დერეფანს გაყვა გზა. დერეფანი დასრულდა და მის წინ საოცრად ლამაზი სამყარო გამოჩნდა, გაოცებული უყურებდა მის გარშემო გაშლილ ყვავილნაირს, მაგრამ სუნთქვა შეეკრა როცა დაინახა მისკენ ღიმილით მომავალი მარიამი. მარჯვენა მხარეს გაიხედა და იქ ბნელი ოთახი შეამჩნია, მამაკაცმა ისევ ჩასჭიდა ხელი და ბნელი ოთახის წინ გაიარა, შემდეგ ისევ სინათლეში გაიყვანა ორივე და მათ წინ დადგა.
-მამა?
-მე ვარ შვილო.
-სახე რატომ არ მაჩვენე, იცი როგორ შემეშინდა?
-ვიცი, აქ უნდა მომეყვანე.
-დედა, დედა აქ რატომ არის ის შენთან უნდა დარჩეს?
-არა, მან უნდა იბრძოლოს და შენ ხარ მისი ძალა რომ იბრძოლოს შენთვის და იბრძოლოს  სიცოცხლისთვის. გადალახეთ ეს სივრცე და აქედან წადით, მაგრამ როცა დრო მოვა და შენ შენი სურვილით მოხვალ ჩვენ ისევ აქ შევხვდებით ერთმანეთს. ლილიამ ხელი ჩაკიდა მარიამს და ყვავილებით დაფარული მინდორში გაუჩინარდა ორივე.
-უკან არ მოიხედოთ ლილია. მოესმა ვახოს ხმა და ადგილზე გაჩერდა, სურვილი ჰქონდა მიბრუნებუიყო უკან და ჩახუტებოდა მამას, მაგრამ წინ წასწია ორივემ ნაბიჯი და ლაბირინთიც დასრულდა. გიორგიმ ლილიას ბორგვა გაიგონა და მასთან შევიდა, შეხედა რომ სიზმარს ხედავდა და მამას უხმობდა, შეეცადა მის გაღვიძებას, მაგრამ მხოლოდ ის შეძლო რომ მისი იქ ყოფნით დაემშვიდებინა. გვერდით მიუწვა, შეეხო თუ არა სიმხურვალემ მთელ სხეულში დაუარა, ჩაეღიმა რადგან ლილია მისკენ გადაბრუნდა და მთელი ძალით მიეკრა მკერდზე. დაგროვილმა ვნებამ გაიღვიძა და არ უნდოდა იქ დაძინება, მაგრამ მის მკერდზე მძინარე ლილიასგან თავი ვერ დაიხსნა, ასევე მისმა სურნელმაც გააბრუა და ჩაეძინა. დილით ლილიას გაეღვიძა და გიორგის მკერდზე თავმიდებულმა შიშით ახედა გიორგის, მაგრამ ჩაეცინა და ტუჩის კუთხეში ფრთხილი და ნაზი კოცნა დაუტოვა. ორმა გულმა ისევ იპოვა ერთმანეთი, მაგრამ მათ გულებში ჯერ კიდევ ერთმანეთის ჭიდილში იყო სიძულვილი და სიყვარული, შეუძლებელი და შესაძლებელი. მის გვერდით გაიღვიძა და თავი სრულყოფილ მამაკაცად იგრძნო, წარმოიდგინა როგორი ძლიერი იყო მასში სიცოცხლის სურვილი. ლილიამ შეიშმუშნა და გიორგის მკერდზე მიდებული ცხვირით ღრმად შეისუნქა
მონატრებული სურნელი და ყურში ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვებზე თვალები ჭყიტა.
-რაო, დილამ სიურპრიზი მოგიწყო მძიმე სურნელით?
-აქ რატომ ხარ, მთელი სხეული მტკივა. ისეთი გულუბრყვილო გამოხედვა ჰქონდა ლილიას, გიორგის გაეცინა და უთხრა.
-თითიც არ დამიკარებია შენთვის და სხეული რატომ გტკივა, უნდა ვიეჭვიანო?
-ნუ დაიწყებ და მეტყვი ისეთს რამეს რასაც არ დავიჯერებ.
-ტიროდი ძილში და ყვირილმა გამაღვიძა, მამას ეძახდი.
-მამა, მართლა მამა ვნახე სიზმარში სამივე ერთად ვიყავით და გაბრაზებული იყო.
-რატომ ბრაზობდა.
-დედას უთხრა უნდა იბრძოლოო და მერე მე მითხრა, რომ დედასთან ერთად წამოვსულიყავი იქედან.
-მარიამი გამოჯამრთელდება, მაგრამ უკვე დროა რომ მოვემზადოთ და გავიდეთ. გიორგიმ ლილიას შეუმჩნევლად შეისუნთქა მისი სურნელი და ადგა, კარში გადიოდა რომ მიუბრუნდა და უთხრა.
-ძალიან შეეცადე, მაგრამ მაინც ვერ გამოგივიდა ფრთხილი კოცნა. ლილია გაოცებული უყურებდა უკვე დაკეტილ კარს, საწოლზე გადაწვა და ღიმილით უყურებდა ჭერს, გიორგის ბალიშს ხელი გადაუსვა და ადგა. ბაკოს უკვე აეყვანა მთაში გიორგის მშობლები, გიორგიც დაადგა გზას და ლილიამ გაოცებულმა შეხედა.
-შენები არ მოგყავს?
-ისინი უკვე იქ არიან და ტკბებიან ტყის სილამაზით. რამოდენიმე საათის მგზავრობის შემდეგ გიორგიმ პატარა, მაგრამ ძალიან ლამაზ სახლთან გააჩერა რომელსაც დიდი და უზარმაზარი ეზო ჰქონდა. სახლთან ახლოს ტყე იყო და ტყის სიღრმეში მწვანედ მოლივლივე ტბა სადაც კვატები დაცურავდნენ. საოცრად ლამაზი იყო იქაურობა და ლილიას გაოცებისაგან აღმოხდა.
-ვააააუ.
-მოგეწონა? ეს ის ადგილია სადაც ტკივილებს გაურბოდი და აქ ვაფარებდი თავს, მაგრამ ტკივილიც თან დამყვებოდა და არ მტოვებდა მარტო არასდროს.
-ტკივილებს?
-დიახ ტკივილებს, პრობლემებს და ყველაფერ უარყოფითს აქეთ მოვყავდი. უფრო მეტად ადამიანებისგან მოყენებულ ჭრილობებს ვიშუშებდი აქ კარგად, შემდეგ აქვე ვტოვებდი ყველა დარდს და სევდას, ამიტომ ძალიან მიყვარს აქ მოსვლა.
-ისეთი ადგილია ბავშვობა რომ გიხმობს, გინდა ხელები გაშალო და ველად გაიჭრა და დაღლამდე ირბინო, შემდეგ ულვაშიანი თეთრწვერა მოხუცი ბაბუა ხელს დაგიქნევს და მისკენ გარბიხარ, რადგან იცი შენთვის რაღაც აქვს ჯიბეში.
-მომავლის გეგმებს სახავ? გაეცინა გიორგის და ლილიას მხრებზე ხელი მოხვია, რადგან ფანჯრიდან მათ უკვე ყველა უყურებდა. სახლში შესულებმა შეშის სურნელი იგრძნეს მთელ სახლში რომ ტრიალებდა და შეშას ტკაცა-ტკუცი გაჰქონდა ფეჩში, სახლი კი უჩვეულოდ თბილი იყო. ერთი თვალის გადავლებით მიხვდა, რომ სახლი ძველი ნივთებით იყო სავსე და გაეღიმა როცა თავიანთ საძინებელში პატარა ლამფა ნახა, გულის ძგერა გაუხშირდა და თქვა.
-ასეთი მამასაც ჰქონდა თავის ოთახი მაგიდაზე, მას მისი ბავშვობის დროიდან ინახავდა.
-ეს ლამფაც ჩემი მშობლების დროინდელია, მათ დროს შუქი ძალიან ხშირად ითიშებოდა.
-აქ უნდა დავიძინოთ ორივემ ერთად?
-სხვა ადგილს ხედავ?
-მაგრამ........................
-სამი დღე, მხლოდ სამი დღე და სამი ღამე ლილია. შენთან სიახლოვე ჩემთვის ნეტარებაა, შენი სურნელი გამაბრუებელი და სანუკველი ჭკუიდან მშლის. შენ მთლიანად ჩემი სიგიჟე ხარ, მაგრამ მშვიდად იყავი. ბედნიერი იყო გიორგი ოჯახთან ერთად, გვერდით კი ლილია ჰყავდა. დაღამდა კიდეც და ყველამ თავიანთი ადგილები დაიკავა, ლილიამ საღამურები ჩაიცვა და დაწვა, შიშით შეხედა კარს როცა გაიღო და გიორგი შევიდა, კედლისკენ მიიწია და აეკრა კედელს. გიორგიმ ვითომ არც არაფერი გაიხადა და ლილიას გვერდით დაწვა, ვიწრო იყო საწოლი, არ შეეძლო სხვაგვარად ლილიას მოხვია ხელი და ორივე განაბული იწვა, მაგრამ ორივეს გული ისე ძლიერ ძგერდა ერთმანეთის გულის ხმა ესმოდათ.
-გიორგი ასე ვერ დავიძინებ, მე...................
-მაშინ ჩემსკენ გადმობრუნდი, მაგრამ უფრო გაგიჭირდება. ლილია რამდენადაც ვცდილობ, რომ თავი დაგაღწიო იმდენად უფრო და უფრო მიყვარდები, ნუ კანკალებ მართლა არ მინდა მეტი არაფერი, მხოლოდ ჩემს გვერდით რომ იყო, სულ არ შეგეხები. აქ რომ ხარ და ასე რომ ვართ ესეც ძალიან ბევრ რამეს ნიშნავს ჩემთვის, მაგრამ მე შემიძლია შენდამი სიყვარულის დიდხანს და უაზროდ შენახვა, ახლა დაიძინე. სამი დღე დაჰყვეს მთაში, დრო და დრო მარიამის ამბავსაც გებულობდა ექიმიდან და უხაროდა რომ მისი ჯამრთელობა დღითი დღე უკეთესდებოდა, მას ყოველ დღე მირიანი და დეტექტივი მახო ნახულობდა, ლაშას კი კომპანიის საქმეები ჰქონდა უზღვავად.
-გამარჯობა ლაშა როგორ ხარ მეგობარო. ლაშამ თავი ასწია და გაოცებულმა შეხედა მის წინ მდგარ მარინას.
-მეგობარო? მარინა როდის მერე ვართ მე და შენ მეგობრები, წესიერად არც მომსალმებიხარ არასდროს.
-ლილია რატომ არ არის ან რა ისმის მარიამის ჯამრთლობაზე, იცი რამე? ლაშას თვალებში წუთიერად სიბრაზის ნაპერწკალი აინთო, მაგრამ უცებ ჩაქრა, თავი დახარა და უთხრა.
-მარიამი ცუდად არის და მისი ნახვა ვერ შევძელით ან რა აზრი აქვს ვერავის ვერ ცნობს, რა გასაკვირია რომ ლილია ვერ მოდის სამსახურში ის დედასთან უფრო საჭირო არის თუნდაც კართან იდგეს ის მაინც იგრძნობს შვილის იქ ყოფნას.
-ცუდია, ჯერ ძალიან ახალგაზრდა არის. თქვა ვითომ დანანებით, მაგრამ შებრუნდა თუ არა კმაყოფილების ღიმილმა გადაუარა სახეზე, თავის იტალიელ პარტნიორს ახარა ახალი სასიხარულო ამბავი.
-მარინა სხვისი ცუდი ნუ გახარებს, იმაზე იფიქრე როგორ შეძლებ შენი ცუდი გადალახო. სამი დღე
დასრულდა და ყოველ წუთს, ყოველ წამს მელოდე და იცი რომ კარგად არ მოვალ.
-რას ამბობ, არ გაბედო და არ შეეხო..................... მარინას ზარის წყვეტილი ზუმერი მოესმა და გაბრაზებულმა ისევ შეეცადა დაკავშირებოდა თავის პარტნიორს, მაგრამ ვერ შეძლო ტელეფონი გათიშული იყო. გაბრაზებულმა სამუშაო საათები მიატოვა და გიორგისთან წავიდა, მაგრამ სახლი დაკეტილი დახვდა. არ იცოდა რა გაეკეთებინა და საავადმყოფოშიც მივიდა მარიამის სანახავად, მაგრამ იქ ექიმის უღიმღამო და გადაღლილი სახეების ნახვა არ უნდოდა, მისთვის მხოლოდ ის იყო სასიხარულო რომ მარიამის მდგომარეობა უცვლელი იყო. საღამოს სახლში მისულს მირანდა არ დახვდა, ტელეფონი კი გათიშული ჰქონდა და ნერვიულად გადი-გამოდიოდა, სიგარეტს სიგარეტზე
ეწეოდა და მირანდას ელოდებოდა, მირანდა კი ნასვამ მგომარეობაში ფეხშიშველი მიაბიჯებდა ქუჩაში
და ხელში კონიაკით ნახევრად დაცლილი ბოთლი ეჭირა.
-უფროსო მახო როგორ ხართ, ჩემი თავი რამ გაგახსენათ.
-ყოველთვის მახსოვს პროფესიონალი ხალხი.
-ვიცი, ვიცი როგორ ხართ უფროსო.
-ცუდად ვარ, უნდა დაბრუნდე დავით.
-რატომ, რამე მოხდა?
-მოხდა და მჭირდები, სერიოზული და პროფესიონალი ხალხი მჭირდება გვერდით და უნდა დამეხმარო.
-კარგი, რადგან თქვენ გაგიჭირდათ საქმის დასრულება და დახმარებას მთხოვთ, გამოდის ძალზედ რთული საქმე გაქვთ აღებული და  თქვენს გვერდით მუშაობა ჩემთვის დიდი პატივია უფროსო.
-საქმე რთული არა, დავით ურთულესია და გელოდები, მაგრამ წამოსვლამდე რაღაც ინფორმაციას ჩაგიგდებ მეილზე და გადახედე.
-აუცილებლად, ჩემს საქმეებს მოვაგვარებ და რამდენიმე დღეში თქვენთან ვიქნები.
-დავით იჩქარე, რაც შეიძლება მალე მოაგვარე საქმეები, ვიხრჩობით.

-ნახე, ნახე რა ნაშა მოდის და მგონია მაგარი ღამე გვექნება, ძმაო ის მთვრალია.
-დავითრიოთ?
-მაგრად გაასწორებდა მოწეულზე მასთან ერთად ყოფნა.
-წავედით დავებაზროთ.
-გოგონი.
-მომშორდი.
-გოგონი შემოგვხედე, არ გინდა მოვწიოთ?
-მომშორდი მეთქი.
-მგონი არ არის ისეთი, რაღაც პრობლემები აქვს და სასმელში ჩაახშო დარდი.
-ყველა გოგო თავს იფასებს, გოგონი არ გინდა მომავალი ერთად დავგეგმოთ? უკან მიყვებოდნენ მირანდას მაგრამ ის ყურადღებას არ აქცევდა მათ და გზას აგრძელებდა, თუმცა არც იცოდა სად მიდიოდა.
-თავიდან მომწყდით, მარტო დამტოვეთ ჩემს ტკივილთან.
-ჩვენ გადატანინებთ ტკივილს, აქვე ძალიან კარგი სასტუმროა წაგიყვანთ და სიმარტოვესთან ერთად ჩვენც ვიქნებით შენს გვერდით.
-ერთმანეთის ალერსში გათენებასაც ვერ გავიგებთ, დამიჯერე მაგარ ღამეს გავატარებთ სამი ერთად. ერთი წინ გადაუდგა მირანდას და მეორე მკლავზე შეეხო, მაგრამ მირანდამ მის წინ მდგარ მამაკაცს თვალებში ჩახედა და გაბრაზებულმა უთხრა.
-გზა გამინთავისუფლე.
-ვერა, ვერ გაგიშვებ ლამაზო.
-რატომ?
-იმიტომ რომ ამ ღამით ჩვენი ხარ.
-ჰეი, გოგონას შეეშვი, მირანდას მაღალი სუსტი მამაკაცი მიუახლოვდა და მკაცრად უთხრა.
-ამ დროს ქუჩაში რა გინდა, მანქანაში დაჯექი. შემდეგ ბიჭებს მიუბრუნდა და შეშინებულებმა უკან მოუხედავად გაიქცნენ, მირანდა კი მისთვის უცნობ მამაკაცს უყურებდა და გაჯიუტებულმა უთხრა.
-ვინ ხარ, მე არ გიცნობ და არც თქვენ იცით ჩემზე არაფერი.
-მარინა ცალქალამნიშვილის ერთადერთი ქალიშვილი, მამა ძალიან პატარა იყავი როცა გარდაიცვალა უბედური შემთხვევით.
-ვინ ხარ ან ჩემგან რა გინდა.
-მე ადამიანი ვარ ვისაც შენი სიკეთე უნდა. მამაკაცმა მირანდა სასტუმროში მიიყვანა, საწოლთან ტუმბოზე თეთრი ფხვნილი დაყარა, შემდეგ კი მირანდა გააშიშვლა ფოტოები გადაუღო და მარინას გადაუგზავნა, მარინა გიჟს დაემსგავსა და ტელეფონზე გადარეკა.
-სად არის ჩემი შვილი, მისი ხმა გამაგონე.
-მას ძინავს და ძალიან კარგ მდგომარეობაშია.
-ჩემი შვილი არ იღებს ნარკოტიკს.
-არ იღებდა დღემდე, დღეის შემდეგ ჩემთან იქნება და მისი აქ ყოფნის ვადა შენზეა დამოკიდებული თუ რამდენად ადრე მომიტან დაპირებულ თანხას.
-შენი საქციელით ჩვენს მოლაპარაკებას არღვევ.
-შენ უკვე დაარღვიე ჩვენი მოლაპარაკება მარინა. მარინა გაბრაზდა და გაბრაზებულ გულზე პოლიციაში მივიდა, მისი დანახვა ძალიან გაუკვირდა მახოს და მის დამხმარე ჯგუფს.
-გისმენთ, რით შეგვიძლია დაგეხმაროთ.
-ჩემი შვილი დაიკარგა, გუშინ გავიდა სახლიდან და დღემდე მისი არაფერი ვიცი, გთხოვთ დამეხმარეთ და შვილი მაპოვნინეთ.
-მეგობრებს შეეხმიანეთ, დაურეკეთ ან გაუფრთხილებლად ხშირად გადიოდა სახლიდან?
-ვისაც ვიცნობდი დაურეკე, მაგრამ ჩემი შვილი არავის უნახავს, არც ტელეფონით უსაუბრიათ მასთან.
-გაქვთ ვინმეზე ეჭვი?
-ვფიქრობ ერთ პიროვნებაზე, მაგრამ..................
-მაგრამ დარწმუნებული არ ხარ თუ არ გინდათ თქვათ და გაამხილოთ მისი ვინაობა.
-მითხრა რომ პოლიციისათვის არ მიმემართა, წინააღმდეგ შემთხვევაში................
-წინააღმდეგ შემთხვევაში რამეს დაუშავებს თქვენს შვილს?
-არ ვიცი დაუშავებს თუ არ დაუშავებს, მაგრამ მე ჩემს შვილზე ვღელავ.
-მისამართი იცი სად ცხოვრობს?
-არა, მისამართი არ ვიცი, მაგრამ ტელეფონის ნომერი მაქვს.
-დაურეკე და ვნახოთ რას გეტყვის. მარინა შვილზე ღელავდა, მაგრამ ხვდებოდა რომ თავადაც მოხვდებოდა დაკითხვაზე და შესაძლებელი იყო გამჟღავნებულიყო მისი საიდუმლო
-რატომ დაფიქრდი, იცნობ იმ პიროვნებას და გეშინია? მარინა სასოწარკვეთაში ჩავარდა და მახოს ცრემლიანი თვალებით შეხედა, მახო რომელიც მარინას ზედმეტ ნაკლებად იცნობდა მის თვალზე ცრემლის დანახვამ შეაშფოთა და წყნარად უთხრა.
-თუ კარგად იცნობ იმ პიროვნებას ვიზედაც ეჭვი გაქვს რომ თქვენი გოგონა მას ყავს, ყველაფერი უნდა გვითხრა და გოგონა უნდა დავიხსნათ მისგან და თუ რამე მოხდება დამნაშავე პირველ რიგში თქვენ აღმოჩნდებით.
-მე ვალი მმართებს ერთი პიროვნების და ვალის სანაცვლოდ მას ჩემი შვილი ყავს.
-ვალის სანაცვლოდ წაიყვანა გოგონა? მარინა ტიროდა და ძალიან გვიან მიხვდა იმ ადამიანთან სიახლოვით როგორ ძალიან დააშავა.
-თედო, ნიკა და დაიმატეთ ორი ახალი რომ გვყავს და ერთი პიროვნმება უნდა გადაამოწმოთ.
-ვინ არის უფროსო.
-გიანლეცა დე მატტია ის იტალიელი ბიზნესმენია და მასთან საქმიანი შეხვედრა მქონდა, საქმე ვერ ავაწყეთ და მთხოვს სანაცვლოდ დიდი თანხა გადაუხადო.
-გასაგებია, ტელეფონის ნომერი და მანქანის მარკა თუ გახსოვს.
-ტელეფონი მაქვს მისი და მანქანის ფოტოც უნდა მქონდეს. მარინამ ტელეფონის ნომერი დაწერა და მანქანის ფოტოც აჩვენა თედოს.
-ყველა ქვედანაყოფს, საგზაო პოლიციას და პატრულს გადაეცეს მანქანის ნომერი, მარკა და ფერი. ასევე მამაკაცის ფოტო და საქმეს შეუდექით, თქვენ კი ქალბატონო მარინა სახლში წაბრძანდი და ჩვენგან ზარს დაელოდეთ.

    გარეთ წვიმს და ქარიც საშინელ ზუზუნს გამოსცემს, ისე საშინლად არხევს ხეებს, ლამის ჩამოილეწონ ახლად შეფოთლილი ხეები. ცაზე შავი ღრუბლები გაჩნდნენ და ისე ძლიერად ეტაკებიან გაბრაზებულები ერთმანეთს, რომ ცეცხლის რკალები იკლაკნებიან წვიმისაგან დაბურულ ცაზე. წვიმა არ აპირებს გადაღებას, პირიქით მთელ მის სიბრაზეს დედამიწაზე მცხოვრებლებზე იყრის და თავს ესხმის  ქუჩაში დარჩენილ მიუსაფარ ადამიანებს, მაგრამ უკვე წასვლა უნდა და დედა უნდა ნახოს, ნერვიულობისაგან ადგილს ვერ პოულობს, გიორგიც სადღაც დაიკარგა. ბრაზობდა გიორგიზე და ისიც ერთიანად სველი შემოვიდა სახლში სახე-ბედნიერი და გაღიმებული.
-რა მოხდა შვილო, სად ხარ დღეს ან რა გიხარია გარეთ ლამის ცა ჩამოიქცეს წვიმისგან.
-ჩვენმა ნოთამ ტყუპი ბიჭები დაბადა დედა, ჯამში კი ექვსი ხბო დაიბადა და იცი რა ლამაზები არიან?
-ფერმაში იყავი აქამდე?
-ფერმაში ვიყავი, ნოთამ ტყუპები გააჩინა და ჭრელას გაუჭირდა მშობიარობა, დახმარება გახდა საჭირო და ექიმი მოვიყვანეთ. ლილია უსმენდა გიორგის და უხაროდა მას რომ ასეთ ბედნიერს ხედავდა. 
-ნოთას ჰგავს ხბოებიც? გაჭირვებით, მაგრამ სწორად და ენის ბორძიკით იკითხა ემზარიმ და გიორგიმ ღიმილით უპასუხა მამას.
-ჰგავს, მამა მათაც თეთრი ნიშანი აქვთ თავზე ორივეს როგორც დედამის. გიორგიმ ლილიას გახედა და მიხვდა მისი დაღონების მიზეზი რაც იყო და უთხრა.
-კარგად არის, ერთი საათის წინ ველაპარაკე ექიმს გინდა კიდევ დაურეკავ. გიორგიმ ტელეფონი ამოიღო და ექიმის ნომერზე დარეკა, მაგრამ ვერ გავიდა.
-წვიმის გამო ალბად ხაზები დაზიანდა, არაფერი მუშაობს ყველაფერი გაითიშა, მე კი უსიამოვნო ფიქრები მისერავს გულს.
-გადაიღებს წვიმა და წავიდეთ.................
-სად უნდა წახვიდეთ ასეთ ამინდში, გინდა სადმე გადაიჩეხოთ? ან იცით გზებზე რა ხდება, იქნებ წვიმისგან გზაც დაიკეტა, ვერ წახვალთ დღეს დილამდე უნდა მოითმინოთ. გაბრაზებულმა შეხედა ცირამ გიორგის და ფეჩში შეშა დაამატა, გიორგიმ კი ლილიასთან მივიდა და ორივე ხელები შემოხვია.
-არ იფართხალო, ხომ იცი რომ მარტოები არ ვართ.
-გიორგი........................
-გინდა წავიდეთ?
-არა, დედაშენი მართალია ძალიან ცუდი ამინდია.
-მაშინ გადაიღებს და წავიდეთ.
-საქმეები გაქვს ქალაქში თუ ჩემს გამო წახვალ.
-ეს რა კითხვაა, ლილია რა თქმა უნდა შენს გამო წავალ.
-მადლობა.
-სამადლობელი არაფერია, მახსოვს ჩემი როლი და ვიცი როდის უნდა ვითამაშო და როდის უნდა ვიყო სერიოზული. ბოლოს რაც გითხარი ის არ არის თამაშის ნაწილი, მე არასოდეს ვთამაშობ გრძნობებზე. შეხედე იმ ღრუბელს ცაზე ძალიან შავი რომ არის, ხედავ?
-ვხედავ.
-იცი რატომ არის ისე ძალიან გაბერილი?
-რატომ, მასაც ვიღაც ენატრება?
-შეიძლება ენატრება კიდეც, მაგრამ მან მე მომისმინა და დარდით გაიბერა. უკვირს ალბად ფანჯარაში ორივეს ერთად რომ გვხედავს და ბრაზობს, ალბად იცის რომ მე არ ვიცი სულ მალე სადღაც 5-6 დღეში შენი დაბადების დღე რომ არის, სხვა რა სურვილი გაქვს ლილია დედის გამოჯამრთელების გარდა, რომ არ მითხრა მე ჩემი სურვილებით კიდევ უფრო გავბერავ ღრუბელს და ის თან წაიღებს ჩემს სურვილებს იქნებ ოდესღაც დამიბრუნდეს და ჩემი სურვილებიც დამიბრუნოს.
-გიორგი შენ...............
-შუუუუუ, გადაიღებს და წავიდეთ, მოემზადე. მართლაც ნელა ნელა შეწყდა წვიმა და გადაიღო, გიორგიმ ლილიასთან ერთად დატოვა მთის ქოხი, რამდენიმე საათში საავადმყოფოში იყვნენ და თეონამ რამდენიმე წუთით შეუშვა მარიამთან, მაგრამ მარიამს ეძინა და უთხრა.
-არ შეეხო, არ გააღვიძო. ლილია იდგა და უყურებდა მარიამის მკლავებში შეერთებულ მილებს როგორ წვეთ-წვეთად წვეთავდა წამალი და შედიოდა მარიამის ორგანიზმში
-დე, დედიკო ნუთუ ვერ გრძნობ რომ აქ ვარ, შენთან ვარ დედა. ცრემლი მოერია და მხრებზე ძლიერი ხელის შეხებამ ძალა მისცა, შეხედა გიორგის და უთხრა.
-ვერ ვცნობ, თუმცა მიხარია რომ სუნთქავს.
-გამოვა მდგომარეობიდან, დამიჯერე ის ძალიან კარგად იქნება.
-დედა ძლიერი ქალია მეც მჯერა რომ ის იბრძოლებს და მის ადრინდელ ცხოვრებას, მის წარულს და მის აწმყოს დაუბრუნდება. თეონამ ჩაახველა და ლილიას უთხრა.
-ლილია დედა კარგად არის, ანალიზები უკეთესი შედეგით მივიღეთ ნელა ნელა იწმინდება სისხლი, მაგრამ მან უნდა იძინოს და ძილში უნდა გადალახოს ეს რთული პერიოდი. უმწეოდ ჩამოყარა მხრები, საწოლს ისევ უახლოვდება და მარიამს შუბლზე კოცნის, თეონა ახერხებს და გიორგის ჩურჩულით ეუბნება.
-იყო ორჯერ მოსული და უარის მიუხედავად მაინც შეეცადა მარიამის ნახვას, ახლა საერთოდ ავკრძალე მნახველის მოსვლა და მხოლოდ ერთი ექთანი შემოდის ისიც როცა მე დრო არ მაქვს.
-კარგია, თუ შეიძლება მინდა სრულიად გამოჯამრთრლებამდე დარჩეს ასე იზოლირებულ მდგომარეობაში, უკეთესია მანამ სანამ კარგად არ ალაპარაკდება.
-მეც მასე ვფიქრობ, ანალიზებს ყოველ დილით ვამოწმებთ და ვაკვირდებით, მომწამლავი შხამი რომელიც ორგანიზმში იყო ნელა ნელა ტოვებს სხეულს ეს კი უკვე ძალიან კარგი შედეგია, მაგრამ საბოლოო დასკვნამდე ჯერ კიდევ არის დრო.
-ძალიან მიხარია, მთავარია რომ დადებითი შედეგი გვაქვს ჩვენს სასარგებლოდ და მადლობა ექიმო. ორივემ გახარებულებმა დატოვეს საავადმყოფო და ბინაში მივიდნენ, გიორგის არ დავიწყებია გულიკო ბებო და კარზე მიუკაკუნა, კარი მალე გააღო ცხვირზე სათვალე დაკოფსებულმა გულიკო ბებომ და თითქოს გიორგის მისვლას ელოდაო შეეკითხა.
-როგორ ხართ შვილო, მარიამი როგორ არის.
-მარიამის მდგომარეობა უკეთ არის ის გამოჯამრთელდება, მაგრამ გულიკო ბებო ეს ამბავი არავინ არ უნდა გაიგოს, ყველამ უნდა იცოდეს რომ მარიამი ცუდად არის, ძალიან ცუდად.
-კარგი, ვიცი ამას იმ ქერა ალქაჯის გამო ვაკეთებთ და მეც ასე ვიტყვი.
-კი იმ ქერას გამო, მან არ უნდა გაიგოს რომ მარიამი უკეთ არის, ჩვენ ის უნდა დავიცვათ როგორც შეგვიძლია.
-გაიხარე შვილო გიორგი და მე სამარესავით ჩუმი ვარ. პირზე ხელი მიიდო და გიორგი გაახალისა გულიკო ბებოს ნათქვამმა და ღიმილით დაემშვიდობა. უკვე ბინაში იყო შესული რომ მახომ დაურეკა და იქვე მდგარ ლილიას გაოცებულმა შეხედა, ლილიამ მიხვდა რომ რაღაც მოხდა და გიორგის თვალს არ აშორებდა.
-რამე იპოვეთ? კარგი, კარგი მოვდივარ და ახლოს გნახავ.
-რა მოხდა, ფერი არ გადევს. შეეკითხა ლილიამ და პასუხის მოლოდინში სუნთქვა შეეკრა.
-მირანდა დაიკარგა და ვერ პოულობენ.
-მირანდა? ვინ არის ეს გოგონა, რამდენი წლისაა.
-მარინას შვილია, 24 წლისაა და საინტერესოა სად უნდა წასულიყო რომ ვერ პოულობს პოლიცია.
-მეც წამოვიდე?
-არა, შენ აქ იყავი, მაგრამ კარი არავის გაუღო. თუმცა დაბლა დამელოდე გულიკო ბებოსთან და იქ მოგაკითხავ.
-კარგი, იქ დაგელოდები. ერთად გავიდნენ ბინიდან და ლილია თავად მიიყვანა მოხუცთან.
-რა მოხდა ლილია შვილო. შეეშინდა გულიკო ბებოს და ორივეს ათვალიერებდა.
-გულიკო ბებო აუცილებელი საქმე მაქვს და უნდა გავიდე, გთხოვ აქ იყოს ლილია ჩემს მოსვლამდე, შესაძლებელია ძალიან დამაგვიანდეს.
-კი, შვილო აქ იყოს ჩემი გოგო შენ არ ინერვიულო გიორგი. გიორგიმ იმედიანად ჩაირბინა კიბეები და მახოს ოფისში მივიდა, რადენიმე წუთში კი ანონიმური ზარი შევიდა მახოს ტელეფონზე.
-გისმენთ.
-ქალის გვამია სასაფლაოზე.
-სად, რომელ სასაფლაოზე.
-თბილისის ზღვის სასაფლაოზე, შესასვლელთან მარჯვნივ.
-ვინ ხართ, ინფორმაცია საიდან გაქვთ.
-მეტისმეტის გაგება მოინდომე დეტექტივო. ხმა გაწყდა და მახომ იქვე მდგარ ბაიას უთხრა.
-სასწრაფოდ გაეცი ბრძანება ჩემი ნომერი შეამოწმონ საიდან შემოვიდა ანონიმური ზარი, თავად კი ბიჭებს მიუბრუნდა.
-წავედით, უკვე მეორედ მოგვცეს ნიშანი.
-მე უკან გამოგყვებით. თქვა გიორგიმ და პოლიციის მანქანას უკან გაყვა, სასაფლაოსთან მისულებმა უცნობი შენიშნეს, რომელიც კედელს იყო ამოფარებული და მათ უთვალთვალებდა. გიორგი და მახო უცნობისკენ წავიდნენ, მაგრამ ხელიდან დაუსხლტდათ და სასაფლაოზე დაბრუნდნენ სადაც ახალგაზრდა გოგონას გვამი ნამდვილად იყო, მაგრამ ის არ იყო მირანდა. სახე ნატანჯი ჰქონდა, თვალები ცრემლიანი, გულში კი დაეტოვებინათ დანა და გახელილი თვალებით უცქერდა პოლიციას.
-ეს არ არის მირანდა. თქვა გიორგიმ და მახოს შეხედა.
-დარწმუნებული ხარ?
-დარწმუნებული ვარ, ეს სულ სხვა პიროვნებაა.
-მაშინ მირანდა სად არის, ჯერ კიდევ იმ ნაბიჭვარს ყავს. მახომ ყველა საგზაო პოლიციას და საპატრულოს გადასცა მანქანის მარკა და ნომერი.
-უფროსო, შავი ჯიპი X6 რომელსაც ატარებს საეჭვო და საზოგადოებისათვის საშიში პიროვნება გადაცემულია ძებნაზე.
-კარგია, თედო გოგონას ყელსაბამი შემოწმებაზე უნდა წაიღო ზედ სისხლის წვეთებია, საქმეს მიხედე.
-ახლავეს წავიდე?
-ახლავეს, ჩვენ კი იტალიელ ბიზნესმენს მივაკითხავთ თუმცა შენ მე მჭირდები, ყელსაბამი მართამ წაიღოს. თედომ მართას გადასცა ყელსაბამი და თავად დეტექტივთან ერთად წავიდა უცხოელის მოსანახულებლად, მაგრამ კარი არავინ გაუღო და უკვე წასვლას აპირებდნენ რომ მოხუცმა ქალბატონმა გააღო კარი, სათვალე გაოცებულმა მოიხსნა როცა კართან შეიარაღებული პოლიციელები დაინახა და მშვიდად თქვა.
-აქ მშვიდი მოსახლეობა ვცხოვრობთ, პოლიციას ჩემს სახლში რა საქმე აქვს.
-სტუმრები ვართ ბებო, მასპინძელთან გვინდა საუბარი.
-მასპინძელი მე ვარ, მაგრამ ჩემთან რა საქმე გაქვთ, მაგრამ მივხვდი თქვენ მგონი იგორთან ხართ ის თავის გარაჟში იქნება, იქ ატარებს დღის უმეტეს ნაწილს.
-თქვენ ვინ ხართ ამ ადამიანის.
-არაფერი ვარ,ოთახი ჭირდებდა და მივაქირავე რომ მეც ცოტა წამლის ფული მქონდეს არ მყოფნის ჩემი პენსია შვილო ჩემს წამლებში.
-მადლობა ბებო. უთხრა თედომ და ყველა დაეშვა კიბეზე, ბებომ კი უცნაურად გააკეთა ხელები და კარი დაკეტა, გარაჟი რომელიც სახლის კუთხეში იდგა ღიად იყო, მაგრამ იქ არავინ დახვდათ. გარაჟის ერთ კედლის მთლიან სიგრძეზე თაროები იყო სადაც მანქანის ვარგისიანი თუ უვარგისო ნივთები ეწყო, მახომ ყველა თარო დაათვალიერა და თაროების ბოლოს კუთხეში შეამჩნია რომ თითქოს კედელი იხსნებოდა და ჩაეღიმა. ხელით ეძებდა რაღაცას და უეცრად ,,კლიკ'' მოესმა და თარო გაიხსნა, სწორიც აღმოჩნდა მისი ფიქრები კედლის იქით სამალავი ანუ საიდუმლო ოთახი აღმოჩნდა. მახომ ბიჭებს გადახედა ხელით ანიშნა მზად იყავითო და თავადაც იარაღი ამოიღო და კარი ფრთხილად შეაღო, მას თედო და ნიკა გაყვა უკან, გიორგიმ ტელეფონის შუქით იპოვა ჩამრთველი შუქის და გაოცებულები უცქერდნენ ოთახში მთელ სიგრძეზე გაკრულ ფოტოებს და ამ ფოტოებში მირიანის, ლაშას, მარინას, მარიამის, ლილიას, გიორგის, ბაკოს და მახოს ფოტოც იყო. ოთახის ერთ კუთხეში პატარა თარო ჰქონდათ და სეიფი შენიშნეს ღია კარით. თედომ ხელთათმანი გაიკეთა და სეიფის კარი ფართოდ გააღო და დაუსტვინა, სეიფში უამრავი ფული ინახებოდა ოქროსთან ერთად, რომლებიც ყველაფერი სამხილზე წაიღეს და რადგან სეიფი ღიად დახვდათ საიდან გავიდა იტალიელი ბიზნესმენი, მაგრამ სეიფში აგრეთვე ნახული რამდენიმე პირადობის მოწმობა და პასპორტი იდო ერთი ფოტო სურათით რომელსაც მახო გაოცებული უცქერდა.
-რა მოხდა უფროსო.
-იტალიელი ბიზნესმენი რომელსაც ჩვენ ვეძებთ ის რუსიც ყოფილა ვინმე იგორ ზებუროვი და ქართველიც აგრეთვე ვინმე ალექსანდრე კვერეხაძე.
-დიახ, ალექსანდრე კვერეხაძე და იგორ ზებუროვი ერთი და იგივე პიროვნებაა რომელიც წლებია იძებნება. გაიგონა მახომ და მის ახლოს მდგარ უცხო მამაკაცს შეხედა.
-დავით? უკვე ჩამოხვედი და აქ ხარ. მახო და დავითი ერთმანეთს გადაეხვია და შემდეგ საქმეზე გადავიდნენ.
-მეც ამ ადამიანის კვალს დავეძებ, ინფორმაცია რომელიც მეილზე ჩამიგდე გადავამოწმე და სწორედ ის პიროვნებაა ვისაც ჩვენ ვეძებთ და ჩვენთან ერთად მას რამდენიმე წელია იტალის პოლიცია ეძებს. ის ყოფილი პოლიციელია რომელიც იტალიაში რუსის სახელით და გვარით გადავიდა ვინმე იგორ ზებუროვია, იტალიაში ისევ თავისი შავი სამყაროს მეგობრებით იტალიის მოქალაქე გახდა. გიანლეცა დე მატტია, მაგრამ ის არც რუსია და არც იტალიელი წარმოშობით ქართველია ვინმე ალექსანდრე კვერეხაძე,  ყველა ეს პირადობის დამადასტურებელი საბუთები მას ეკუთნის. თედომ პასპორტები მაგიდაზე დააწყო და თქვა.
-ვისთან გვაქვს საქმე უფროსო, ამ ადამიანს დავიჭერთ ოდესმე?
-დავიჭერთ. თქვა მახომ და გიორგის შეხედა რომელსაც გულზე წითელი წერტილი შეამჩნია და თედოს შეხედა თვალებში. თედომ მიხვდა რომ მახოს რაღაც აწუხებდა და იქით გაიხედა საითაც იყო მიქცეული მახოს ყურადღება.
-გვითვალთვალებენ. თქვა მახომ და გიორგიმ თედოს მხარზე შენიშნა წითელი წერტილი და მახოს გახედა, მაგრამ მახომ ისროლა და წერტილიც გაქრა. მახომ ისევ გაისროლა რამდენჯერმე და ყველამ გაიგონა ჭერში დაკვნესების ხმა, კარგად დააკვირდა ჭერს და თქვა.
-კიბე მოიტანეთ.
-კიბე? დაიბნა თედო მაგრამ გიორგიმ შემოიტანა კიბე და მახოს მიაწოდა.
-იქ სამალავია და თუ გასასვლელი არსად არის ის უკვე დაჭერილია, რადგან დაჭრილია და ვერსად გავა აქედან. მახო კიბეზე ავიდა, შეხედა რომ სამალავს ტუპიკით ჰქონდა გასასვლელი სიგრძეზე და ფრთხილად გაყვა ხოხვით, მიიწევდა წინ ფრთხილად და როგორც იქნა შუქსაც შეხედა.
-უფროსო ხედავ რამეს?
-შუქი ჩანს, მაგრამ სად გაგვიყვანს ეს შუქი არ ვიცი ნიკა. მახომ ტელეფონი ამოიღო და თედოს დაურეკა.
-თედო დატოვეთ გარაჟი, ყველაფერი გაიტანეთ რაც სამხილებად არის გამოსადექი და გარაჟიდან რომ გახვალთ მარჯვნივ წადით. კარგად დააკვირთით აქ პატარა ტუპიკია გაკეთებული და საინტერესოა სად გავიყვანს ქუჩაში თუ სადმე კიდევ  საიდუმლო ოთახი აქვთ  ან სადმე გასასვლელია გაკეთებული. მახო ლაპარაკობდა, თან ფორთხვით მიიწევდა წინ, მაგრამ  შეჩერდა, რადგან იმ ადგილთან ახლოს იყო საიდანაც შუქი გამოდიოდა და ჩურჩულის ხმაც გაიგონა.
-ორჯერ მესროლა იმ ნაბიჭვარმა, ის პოლიციელი ჩემია რადგან მე მექნება მისთვის შემონახული ბოლო ტყვია.
-უნდა გავიდეთ აქედან, ალექსანდრე რადგან ეს სამალავი უკვე პოლიციამ იპოვა ახალი სამალავი გვჭირდება.
-მარინა გაზღვევინემ ჩემს ამ დღეში ჩავარდნას.
-დაანებე თავი იმ მარინას, ეს გოგო კიდე რას აიკიდე გაუშვი წავიდეს და თავის გადარჩენაზე ვიფიქროთ.
-დედამისი უნდა გავამწარო, გავაფრთხილე და არ დაიჯერა ახლა კი მისი ქალიშვილი ჩემს ხელთაა, გგონია ასეთ ქორფა ყვავილს ხელიდან გაუშვებ?
-ალექსანდრე უნდა გავიდეთ აქედან ჩვენები გველოდებიან, ექიმი გჭირდება ბევრ სისხლს კარგავ ორი ტყვია მოგხვდა. მახომ არ იცოდა სად იყო და რა მდგომარეობა იყო გარეთ, მათ იარაღი ჰქონდათ.
-ნიკამ ჩურჩულით უთხრა.
-არ ისროლო, ვერ მოგვეშველებიან არ ვიცით რამდენი არიან მეც კი ვერ მოგეშველები წესიერად ამ ვიწრო გვირაბში და ორივე ამოვიხოცებით, მათაც ეს უნდათ და მათ გულსაც გავახარებთ.
-გინდა გაუშვათ?
-მეტი გზა არ გვაქვს, წავლიან და ჩვენც უკან გავყვებით. გაბრაზებული წვიმა სახეში ასხამდა გიორგის და ძალიან ნერვიულობდა, როგორც იქნა დაინახა მახო და ნიკა რომლებმაც გრძელ ტუპიკს თავი დააღწიეს და სხვებს შეუერთდნენ.
-ბიჭებო ალექსანდრე დაჭრილია და დაჭრილს შორს ვერ წაიყვანებენ უმანქანოდ, მთელი ღამე აქ რომ გავათენოთ უნდა გავიგოთ სად აქვთ სამალავი, ამიტომ ისე ადგილებში უნდა დავდგეთ რომ ვერავინ შეგვამჩნიოს. მახომ ისეთი ადგილი ამოირჩია, რომ სამ კუთხეს კარგად ათვალიერებდა, მარტო იყო პოსტზე და მისი ცხოვრების განვლილი წუთები, წამები, დღეები, თვეები თუ წლები შეალია თავის საყვარელ საქმეს, უეცრად სიბნელეში მისკენ მომავალი ბერიკაცი დაინახა, იარაღი შეინახა და სიგარეტი ამოიღო, სანთებელა ვერ იპოვა და ბერიკაცის ახლოს მისვლას დაელოდა.
-ძია სანთებელა ხომ არ გაქვს. ბერიკაცმა თავი მაღლა ასწია და მის თვალებში მახომ სიბრაზის ცეცხლი დაინახა, შუბლშეკრულმა შეათვალიერა მის წინ მდგარი უცნობი რომელიც ჰაერს ღრმად ისუნთქავს და მცირე პაუზის შემდეგ პასუხობს.
-მოწევა მავნებელია, ის კლავს.
-მადლობა, მაგრამ როცა ვეწევი შვებას ვგრძნობ.
-აქ ნუ აანთებ სიგარეტს თუ მაინდამაინც ახლა როცა პოსტზე ხარ, ეს ჩემგან არ უნდა გესწავლებოდეს. მახოს ჩაეცინა და ბერიკაცს შეხედა.
-ამ ადგილებშიც ნუ ივლი მარტი, ან ძალიან ფრთხილად იყავი.
-რატომ უნდა ვიყო ფრთხილად.
-დამიჯერე ეგრე ჯობია. მახო შეტრიალდა უნდოდა წასულიყო, მაგრამ უეცრად ბერიკაცმა მკვეთრი სვლა გააკეთა და მასთან ერთად ძირს წაიქცა, სნაიპერისგან ნასროლი ტყვია კი ხეს მოხვდა.
-გითხარი ამ ადგილებში ფრთხილად იყავი მეთქი. მახო გაოგნებული იყო და ბერიკაცს შეეკითხა.
-ვინ ხარ, რატომ გადამარჩინე.
-არ ადგე, დაე ეგონოთ რომ მოგკლეს.
-ასე ადვილად არ გაბრიყვდებიან, ისინი როგორც ჩანს მითვალთვალებენ, მაგრამ თქვენ?
-მეც იმას ვეძებ წლებია, ვისაც თქვენ.
-თქვენ იცით მე ვინ ვარ?
-გიცნობთ ბ-ნო მახო მე გადამდგარი პოლკოვნიკი ვარ ვანო ფურცხვანიძე და ადამიანი ვისაც სამი ქვეყნის მოქალაქეობა აქვს ალექსანდრე კვერეხაძე მას სამივე ქვეყანაში უამრავი ხალხი ყავს და ძალიან გაგვიჭირდება ამ ადამიანის დაჭერა.
-გამოდის ერთი მიზანი გვაქვს ორივეს?
-ასეა, ამ ადგილს დიდი ხანია რაც უთვალთვალებთ და იმ ნახევრად დაბგრეულ შენობას ხედავ, იმ შენობას არ უნდა მოაშორო თვალი.
-იქ არიან, ნამდვილად იქ არიან და იქ არის მათი თავშესაფარიც.
-მათ ყოველთვის ხალხ-მრავალ ადგილებში აქვთ თავშესაფარი.
-ჭკვიანია ალექსანდრე ის იმ ადგილებში მოძრაობს სადაც არასოდეს დაუწყებს პოლიცია ძებნას, იცის თავისი საქმე.
-აქედან უნდა გავიდეთ და ყველამ ერთად დავგეგმოთ როგორ შევიდეთ მათთან, რომ როგორმე შევძლოთ და ჯგუფი სრულყოფილად ავიყვანოთ. მახო და ვანო ბიჭებთან მივიდნენ, რომლებიც უკვე ფიქრობდნენ რომ მახო მოკლა მტრის ნასროლმა ტყვიამ, მაგრამ რომ დაინახეს ძალიან გაუხარდათ, მაგრამ უცხო ბერიკაცი მის გვერდით მოულოდნელი აღმოჩენა იყო. მახომ ყველას აუხსნა ვინ იყო ვანო ფურცხვანიძე.
-გაიცანით გადამდგარი და პენსიაში გასული პოლკოვნიკი, ადამიანი ვინც იმავე პიროვნებას დაეძებს წლებია ვის კვალშიდავ ჩვენ ვართ დღეს.
-პენსიაში გავედი უკვე ათი წელია, ყველა საქმე ბოლომდე მიმყავდა და ბოლომდე ვიცლებოდი, მაგრამ პენსიაში გასვლამდე რამოდენიმე თვით ადრე ჩემი საკუთარი ქალიშვილი მკვდარი ვიპოვე თავისივე საწოლში, ის ღამით ჩემს სახლში შემოვიდა და ჩემი შვილი გააუპატიურა შემდეგ კი კოკაინის დიდი დოზა გაუკეთა და მის საწოლთან ტუმბოზე წერილი დამიტოვა.
-,, ეს იმიტომ რომ ყველა ჩემი მეგობარი გაანადგურე''. მე გულის ინსულტი დამემართა და სიკვდილს გადაურჩი, ან რად მინდოდა სიცოცხლე ჩემი ერთადერთი სანთელი ჩამიქრო მტერმა. პენსიაში გავედი, რადგან გულის გამო ჩემი გადატვირთვა აღარ შეიძლებოდა, მაქვს ჩემი კავშირები ყველგან, მაგრამ ის გაქრა ისე რომ ვერ მივაკვლიეთ მის კვალს, როგორც შემდეგ გავიგე მან ქვეყანა დატოვა და წავიდა. მინდა რომ დავიჭირო, მინდა რომ ამ ჩემი ხელებით ვაგებინო პასუხი ჯერ ჩემი შვილის გაუბედურებაში და შემდეგ ყველა მის ჩადენილ ცოდვაძე და სიბინძურეზე.
-თქვენ დაგიჭერენ.
-78 წლის ვარ და ძალას ვინარჩუნებ მანამ, სანამ ის არ მოკვდება. ჩემთვის სულ ერთია სასჯელი რა იქნება, მე ყველაფრისთვის მზად ვარ.
-წავიდეთ ამ ადგილს გავეცალოთ და ჩვენს ოფისში ვისაუბროთ. ოფისში მივიდნენ და გვიან ღამემდე  საუბრობდნენ, ბერიკაცმა ძალიან საინტერესო ისტორია მოყვა ალექსანდრეზე და ყველა უსმენდა მოხუცის საუბარს.
-ალექსანდრე კვერეხაძე, იგორ ზებუროვი და იტალიელი ბიზნესმენი გიანლეცა დე მატტია ერთი პიროვნებაა.
-ეს უკვე ჩვენც ვიცით, სხვა რამ გვაინტერესებს მასზე უფრო მნიშვნელოვანი.
-ალექსანდრეს მამა მეტყევე იყო და სახლიც ტყის განაპირას ჰქონდათ, ის შეშაზე მუშაობდა და ასე არჩენდა ოჯახს, ერთი შეხედვით საბრალო მეტყევე იყო. დედა საოცრად კეთილშობილი ადამიანი იყო. როდესაც ალექსანდრე 7 წლის იყო დედას პირველი ტყუილი უთხრა ესეც მამამ აიძულა, რომ ის მთელი დღის განმავლობაში მეგობართან ერთად იყო, მაგრამ მიხვდა დედა რომ შვილი ტყუილს ამბობდა, წინ დაისვა და წყნარად ესაუბრა. ალექსანდრეს შერცხვა მისი ტყუილის და დედას თვალებში ვერ შეხედა, მაგრამ მიუხედავად იმისა მამამ თვალები დუბრიალა არ ეთქვა სიმართლე მან თქვა, რომ ის მამასთან ერთად მთელი დღე გვიან ღამემდე სასაფლაოზე იყო.
-სასაფლაოზე? რა უნდოდა გვიან ღამემდე სასაფლაოზე ბავშვთან ერთად, საინტერესოა. თქვა მახომ, მაგრამ ბერიკაცმა ჩაიცინა და თქვა.
-ადამიანს როცა სული აქვს დაბინძურებული მისთვის არ არის მნიშვნელოვანი სად ჩაიდენს მის სიბინძურეს. მას მანია ჰქონდა პატარა გოგონებისკენ 15-16 წლის გოგონები მოტყუებით მიყავდა სასაფლაოსთან არსებულ პატარა სახლში და იქ აუპატიურებდა, გოგონებს კი ზოგჯერ თავად ხოცავდა და ზოგჯერ თვითმკვლელობით ასრულებდნენ სიცოცხლეს ალბად აიძულებდა და ისინიც თავს იკლავდნენ, ზოგიც უგზო-უკვლოდ იკარგებოდნენ. როცა ალექსანდრემ სკოლა დაასრულა მამის საქმიანობის შესახებ უკვე ყველაფერი იცოდა, რადგან ძალიან ბევრჯერ შესწრებია ჩუმად თუ რას აკეთებდა მამამისი ქოხში და აიძულა მამა პოლიციაში დაეწყო მუშაობა, მას ძალიან ბევრი ახლო სანაცნობო ჰყავდა პოლიციაში ვისაც უხდიდა ფულს და ალექსანდრეც გახდა პოლიციელი.
-მისი პოლიციელობით უფრო დაფარავდნენ კვალს.
-ასეა, მამის სიბინძურეს ფარავდა და მამასაც დაემსგავსა ნელა-ნელა, მაგრამ პატარა გოგონებს არ ეხებოდა, პირიქით იცავდა მათ და მოძალადეებს არ ზოგავდა. შემდეგ კი თავს გაუვიდა და კოკაინზე დაიწყო მუშაობა, ჩვენ ვიღაცამ  ანონიმურად მოგვაწოდეს მამამისის საქმიანობის შესახებ და ჩვენც თვალთვალი დაუწყეთ, მაგრამ ვერაფერი ვიპოვეთ,რადგან თავად პოლიციელი იყო და გააქრო ყველა სამხილი. ჩემი საქმე იყო უკვე უნდა მეპოვა ადამიანი ვინც ძალიან ღრმად იყო შესული ნარკოტიკის რეალიზებაში, ჩემი და ჩემი ბიჭების დაუღალავი შრომით, უძილო ღამეებით მივადექით კვალს. აღმოვაჩინეთ რომ პოლიციელი იყო ამ საქმეში გარეული სხვაგვარად ასე დიდ სიმაღლეზე ვერ ავიდოდნენ და დავიწყე ყველა პოლიციელზე დაკვირვება, აქაც არ მიღალატა ჩემმა ინტუიციამ და კვალმა ალექსანდრესთან მიმიყვანა. ალექსანდრე დავიჭირეთ, სასჯელიც მიუსაჯეს და როცა ციხეში გადაყავდათ გასამართლებული გზაში დახვდნენ პოლიციას შეიარაღებული ნიღბიანები და ალექსანდრე გაიტაცეს. პოლიცია დაედევნა და თითქმის ამოწყვიტა, მაგრამ გადარჩა რამდენიმე ალექსანდრესთან ერთად და როცა ჩვენ მას დავეძებდით სწორედ იმ ღამით შევიდა ჩემს სახლში და ჩემი ქალიშვილი მოკლა.
-როდესაც ის წლების შემდეგ დაბრუნდა საქართველოში, სადაც ბინას ქირაობდა ყველგან ნახულობდნენ ახალგაზრდა გოგონას მკვდარს ან წყვილებს და ყველა შიშველ მდგომარეობაში. თქვა დავით გოგიაძემ და რამდენიმე გარდაცვლილი გოგონას და წყვილის ფოტო დაალაგა მაგიდაზე.
-ალექსანდრე არ იყო ასეთი უსისხლო და შეუბრალებელი, მაგრამ მან ჯერ კიდევ პოლიციაში ყოფნის დროს საკუთარი ხელით მოკლა საკუთარი მამა.
-მამა? საკუთარი მამა რატომ უნდა მოეკლა.
-სამსახურიდან მოულოდნელად ადრე დაბრუნდა და შეხედა როგორ უმოწყალოდ სცემდა დედას და დედამ ალექსანდრეს შეხედა, მის თვალებიდან გადმოსულმა ცრელმა ჭკუა გონება აუმღვრია და მამა დანით მოკლა, დედა ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო როცა დანა გამოართვა ხელიდან და თავად ჩაირტყა გულში, დანაზე დედის ანაბეჭდები იპოვეს, როცა პოლიცია მივიდა მის სახლში ის დედის ცხედართან იჯდა და ხმით ტიროდა, მაშინ არავინმა არ იცოდა რომ ალექსანდრე მამაზე უარესი გახდებოდა.
-გასაგებია, რასაც უყურებდა მამას გააგრძელა ის საქმე და ამას პოლიციელობით ფარავდა.
-მარტო ეს არ არის, მამამისი ახლად დასაფლავებულ მკვდრებს თხრიდა და მოკლულ გოგონებს იმავე საფლავში მარხავდა, ესევ გვიან აღმოაჩინა ერთ-ერთმა დარაჯმა როცა შვილს დედის გადასვენება უნდოდა სხვა სასაფლაოზე.
-რა საშინელებაა ეს ყველაფერი. გოგონა, ახლა ჩვენი მიზანია გოგონას პოვნა. გიორგი გაოგნებული უსმენდა ამ ყველაფერს და ლილია გაახსენდა, ყველას დაემშვიდობა და წავიდა, გზიდან კი ლილიას დაურეკა.
-გაგაღვიძე? უკვე ბინასთან ვარ, მოვედი.
-კარგი, მეც გამოვალ.
-მადლობა გულო ბებოს.
-მას ჩაეძინა.
-შენ?
-მე შენს ზარს ველოდი.
-მაშინ გამოდი უკვე კიბეებზე ამოვდივარ. ლილია ფრთხილობდა, არ უნდოდა გულო ბებოს გაღვიძებოდა, მაგრამ მოხუცმა თვალი გაახილა და ლილიას უთხრა.
-სად მიდიხარ შვილო, გიორგი მოვიდა?
-მოვიდა ბებო და მადლობა.
-მადლობას რისთვის მიხდი შვილო, აი აიღე შენ ეს გასაღები და როცა გინდოდეს და გჭირდებოდეს მოდი, სიამოვნებით მივირთმევ შენთან ერთად ჩაის ლილია. გულიკო ბებომ კარებამდე მიაცილა ლილია თუმცა ლილია უარობდა, მაგრამ გიორგის ჩააბარა ცოლი და კარი შიგნიდან გადაკეტა, გიორგიმ კი ხელი მოხვია ლილიას და ერთი სართული მაღლა კიბეებს აუჩქარებლად აუყვა.
-რა მოხდა, მარინას გოგო აღმოჩნდა გარდაცვლილი?
-არა, ის არ არის მაგრამ ჩემს გარშემო ყველაფერმა დაკარგა აზრი და ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს დავიცალე და სიცარიელეში დავბორიალობ.
-არ გინდა რამე მომიყვე რომ გული გაინთავისუფლო?
-რისთვის, შენ ხომ არ გჯერა ჩემი ლილია.
-გიორგი.....................
-მინდა ბავშვობაში დავბრუნდე, მინდა ისევ ისეთი სუფთა ვიყო და არა სულ-ამღვრეული როგორც ახლა ვარ. ლილიას შეხედა და დივანზე დაწვა, დაღლილს მალე ჩაეძინა და უკვე თენდებოდა ტელეფონის ხმამ რომ გააღვიძა, მოჭუტული თვალით შეხედა ნომერს და ნამძინარევი ხმით უხრა.
-ჩოჩია რომელი საათია, ახლა მოიცალე ტელეფონისთვის?
-გიო ვიცი რომ ძალიან ადრეა, მაგრამ მივდივარ. უეცრად გამოფხიზლდა და წუთიერი პაუზა გააკეთა, შემდეგ ჩუმი, მაგრამ შეცვლილი ხმით უთხრა.
-ისევ ავღანეთი?
-არა, ამჯერად გერმანიაში მივდივარ.
-სად ხარ, მინდა გნახო.
-შენს სახლთან ვარ.
-მაგრამ მე სახლში არ ვარ, ჩვენს ადგილზე მიდი და მეც იქ მოვალ. გიორგი ადგა გამოიცვალა თავი მოიწესრიგა და ლილიას ოთახში შუქი შენიშნა, კარზე ფრთხილად დააკაკუნა, მაგრამ ლილია თავად გამოვიდა ოთახიდან.
-ლილია ასე ადრე რატომ გაიღვიძე, რატომ არ გძინავს.
-ექიმს ველაპარაკე.
-გითხრა რამე განსხვავებული?
-არ ვიცი რატომ, მაგრამ დედა ჯერ კიდევ იზოლირებულია და მასთან შესვლა შეუძლებელია.
-გუშინ ორივე იქ ვიყავით, მისთვის ასე უკეთესია და რამოდენიმე დღე,  შესაძლებელია კვირაც ასე უნდა გაგრძელდეს.
-შენ რაღაც იცი.
-ვიცი, მაგრამ ჯერ ვერაფერს გეტყვი, არ შემიძლია გითხრა ლილია რადგან ყველაფერს მისი დრო აქვს.
-მაგრამ სრულ გაურკვევლობაში ვარ, მეც მინდა ვიცოდე რა ხდება ჩემს გარშემო.
-გპირდები რამოდენიმე დღე დაელოდე და მე პირადად გეტყვი ყველაფერს.
-დაპირებას შეასრულებ და ყველაფერს მეტყვი.
-ჩემი თქმაც არ დაგჭირდება თავად მიხვდები, დაწექი ჯერ კიდევ ადრეა და მე გავდივარ.
-ასეთ დროს?
-ჰო ასეთ დროს, რადგან ძალიან მნიშვნელოვან ადამიანს უნდა შევხვდე.
-ძალიან მნიშვნელოვანი ადამიანების სანახავად ყოველთვის ამ დროს გადიხარ?
-დღეს დამაგვიანდა კიდეც გასვლა, უფრო ადრე უნდა გავსულიყავი. ლილიას გული აუფრიალდა და ცრემლი მოაწვა, მაგრამ არ შეიმჩნია თითქოს არც აინტერესებდა სად მიდიოდა, საძინებელში შევიდა და კარი ხმაურით მიიხურა, გიორგის კი ჩაეცინა და წავიდა. ცა ნელა-ნელა თეთრი ჩოხით იმოსებოდა, ქუჩაც ახმაურებულია, მიდიოდა და სევდა ქონდა ლურჯ თვალებში გიორგის, მაგრამ ადგილზე მისულმა შეხედა ჩოჩიას და სევდაც სადღაც გაქრა. მანქანა ჩოჩიას მანქანის გვერდით დააყენა და აუჩქარებელი ნაბიჯით მიუახლოვდა ჩოჩიას რომელიც სივრცეში ერთ წერტილს უყურებდა და არავინ იცოდა გულში რას ფიქრობდა.
-ზოგი რას ებრძვის, ზოგი რას ემალება, მაგრამ მე შენი დაკარგვის შიში მაქვს. გგონია ან ვხუმრობ ან მინდა შენს თვალში ავმაღლდე? არა, მე ეს ვარ ვინც ვარ და რაც ვდგავარ შენს წინ. შენმა ერთმა სიტყვამ ,,მივდივარ ადგილზე გამაქვავა და ვეღარც კი ვინერვიულე ისე გავითიშე.
-არა, არასოდეს გაპატიებ სისუსტეს და იცოდე, რაც არ უნდა მოხდეს ძლიერი უნდა იყო.
-შენ როცა მიდიხარ ყოველთვის ესაა ჩემი სისუსტე, როგორ ხარ ძალიან დაფიქრებული მეჩვენები.
-ვფიქრობ მეგობარო.
-რაზე ფიქრობ მე არ მეტყვი?
-რაც თავი მახსოვს მუდმივ ძიებაში ვარ, ვეძებ ადამიანს სრული ადამიანური ღირსებით და მისი ჩემს გვერდით ყოფნით აინთება ჩემს სულში ბედნიერება. ადამიანი, რომელიც ერთი შეხედვით რომ ააფეთქებს ჩემში დავიწყებულ სიყვარულის გრძნობას. ძლიერი და კეთილშობილი სულის პატრონი, თუ გულმა არ მიიღო, თუ გული არ გაისხნა გულგრილად უვლი გვერდს და ჩამქრალი გრძნობით ისევ დამიწყია ოცნება არარსებულზე და მიუწვდომელზე.
-მე თუ ვიპოვე და მიყვარს არ შემიძლია მასთან სიახლოვე, გვერდით მყავს და სიგიჟემდე მენატრება.
-შენ გვერდით გყავს და მე ჩემი თავის ვერ გამიგია, ნუთუ იმდენად მონა ვარ ტრადიციების და იმდენად მხდალი, რომ ვერ გამიბედია დავცალო ის თასი რომელიც ახალგაზრდობის დამათრობელი გრძნობით არის სავსე?
-საკუთარი თავის მიმართ დაუნდობელი ნუ ხარ, უბრალოდ ჯერ არ გამოჩნდა შენი გულის მისაღები ქალი ვისაც დაუფიქრებლად და სიამაყით აჩუქებდი შენს თავს.
-ჰოდა მეც მაგას ვამბობ სად არის, როდის გამოჩნდება მარტოობაში რომ დაიწყებს ჭკნობას სიცოცხლის ყვავილი და ცეცხლი რომ განელდება რომელიც ჩემს სხეულში ანთია და შიგნიდან მფერფლავს. რატომ არის ასე, დრო კი მიდის და შეუმჩნევლად მისხლტება ხელიდან, ახალგაზრდობა კი ჩვენდა შეუმჩნევლად იტვირთება წელთა რაოდენობით.

    გულქვა გახდა, სიტყვა ძუნწი და უემოციო. რცხვენოდა გიორგის თვალებში შეხედვის, მაგრამ იცოდა რომ ერთ დღეს პირისპირ მოუწევს დადგომა და ბოდიშის მოხდა, რადგან რაც დრო გადის ხვდება, რომ ემზარი არ არის მკვლელი, მაგრამ ჯერ კიდევ არ იცის ვინ დგას ამ დიდი საიდუმლოს უკან. თავს არ ზოგავს და დილიდან გვიან ღამემდე მუშაობს, თითქმის ვერც ნახულობენ ერთმანეთს. ერთი ბრუნდება სამსახურიდან, მეორე სახლიდან გადის და მთელი დღეები გიორგი ან იყო მთაში ან იყო კომპანიაში. აპრილის 26 რიცხვში 26 წლის გახდა, კომპანიიდან დაბრუნებულს კარი გააღო და უზარმაზარი თაიგული დახვდა და გაეცინა, დაყნოსა თაიგული და დანანებით თქვა.
-არსებობს ვიღაც ვისაც ახსოვს ჩემი დაბადების დღე. წითელი ვარდებში პატარა კონვერტი იყო და გახსნა.
,, გილოცავ დაბადების დღეს, არ დამვიწყებიხარ''.
ღიმილი სიბრაზით შეიცვალა, მაგრამ ეს თაიგული გადასაგდებად ვერ გაიმეტა და დიდ საყვავილეში ჩააწყო. დაღლილი იყო, შხაპი მიიღო ყვავილებს თვალი შეავლო და დაწვა, ძალიან მალე ჩაეძინა. ძილში ნაცნობი სურნელი იგრძნო და გაეღიმა, თუმცა ვერ მიხვდა ცხადში თუ იღიმოდა, გიორგი კი თმებზე მოეფერა. ეს არ იყო სიზმარი, ეს რეალობა იყო და გიორგის ისე მონატრებოდა ლილიას სურნელი გადაწყვიტა მძინარე ენახა და მოფერებოდა.
-სიყვარულის მეშინოდა და ჩემი შიში გამართლდა, ტირილის მეშინოდა და აღარ ვტირი რადგან ცრემლი გაშრა. ადამიანების დაკარგვის მეშინოდა და ყველა რომ დავკარგო შენ ვერ დაგკარგავ. რობოტივით ვარ და მრცხვენია ჩემი მდგომარეობის, მრცხვენია რომ ასე ახლოს ხარ და მაინც შორს ვართ ერთმანეთთან. მეცინება არა სიმწრით, არამედ გულით ვიცინი სადამდე მივედით ლილია. თავზე ფრთხილად აკოცა და საწოლთან წერილი დაუტოვა მანქანის გასაღებთან ერთად.
,,ეს ჩემი საჩუქარია შენი დაბადების დღის აღსანიშნავად, გილოცავ შენს დღეს''. ფრთხილად დატოვა საძინებელი და წავიდა, ლილიას გაეღვიძა თითქოს ბუნდოვნად ნანახ სიზმარზე დაფიქრდა, მაგრამ იქვე წერილი და მანქანის გასაღები დახვდა და გაბრაზდა, სასწრაფოდ ადგა თავი მოიწესრიგა გასაღები ჩანთაში ჩააგდო და რამდენიმე წუთში უკვე კომპანიაში იყო, არ შეჩერებულა გული ამოვარდნას ჰქონდა და აჩქარებული სუნთქვით შეაღო გიორგის კაბინეტის კარი, გიორგი არ ელოდა ლილიას ნახვას და გაოცებული ფეხზე წამოდგა, თან შეეკითხა.
-მოხდა რამე?
-მინდოდა მენახე, რადგან სახლში ერთმანეთს ვეღარც კი ვნახულობთ. გიორგიმ გაიფიქრა გალღვა ყინული და მადლობის სათქმელად მოვიდაო, მაგრამ შეცდა და გული ეტკინა როცა ჩანთა გახსნა ლილიამ და მანქანის გასაღები მაგიდაზე დაუდო.
-არაფერი ვთქვი თაიგულზე, რადგან ყვავილები და კერძოდ წითელი ვარდები ჩემი სუსტი წერილია, მაგრამ ეს გასაღები უნდა დაგიბრუნო და მას აჩუქე ვისაც ძალიან ჭირდება.
-რას ამბობ ლილია.
-სიმართლეს, შენ ხომ გვიან ღამით გადიხარ მნიშვნელოვანი ხალხის სანახავად.
-შენ რა ეჭვიანობ?
-საერთოდაც არა ან რატომ უნდა ვიეჭვიანო. გიორგის ღიმილი შეეპარა ღაწვებზე, რადგან გაუხარდა ლილიას ეჭვიანობა, მაგრამ მკაცრი სახე მიიღო და უთხრა.
-ლილია არ ფიქრობ, რომ მე და შენ სერიოზულად უნდა ვილაპარაკოთ, არ მოვიდა დრო?
-დარჩა რამე ისეთი რაზედაც უნდა ვილაპარაკოთ?
-სალაპარაკო ძალიან ბევრი გვაქვს მე და შენ, მაგრამ პირველი ამ გასაღებს დაიტოვებ და შენთან დარჩება, რადგან შენს მანქანას დრო უნდა რომ გაკეთდეს შენ კი გჭირდება, გთხოვ და უარს არ მივიღებ.
-შენგან არაფერი არ მჭირდება, ჩვენ ფიქტიურად ვცხოვრობთ ერთმანეთთან და არ ვარ თანახმა ასეთ ძვირფას საჩუქრებზე.
-ვიცი გაბრაზებული ხარ და კიდევ გიმეორებ ეს გაბრაზება მალე გაგივლის, რადგან უადგილოა ეს სიბრაზე. ჩვენ დავქორწინდით და ფიქტიურად თუ ფაქტიურად შენ ჩემი ცოლი ხარ და ეს ასე გაგრძელდება როგორც შენ გინდა მხოლოდ ქაღალდზე, ეს საჩუქარი კი უნდა დაიტოვო.
-გიორგი მე მადლობელი ვარ შენი, მაგრამ..................
-რაც არ უნდა ბრაზობდე მე შენ მიყვარხარ და ამას არც ვმალავ, ვიცი რომ შენც იგივეს გრძნობ, მაგრამ თანახმა ვარ რომ ჩვენი ქორწინების საიდუმლო მხოლოდ ჩვენ ვიცით, დაე ასე იყოს. ლილიას ხელი ეჭირა ხელში, როცა მაგდამ შეაღო კარი და უხერხულად იგრძნო თავი, ლილიამ კი გაუღიმა და უთხრა.
-მაგდა ყავა შემომიტანე ჩემს კაბინეტში ძვირფასო. მაგდა ღიმილით გავიდა და ლილია თავის კაბინეტში შევიდა, კარზე კი მირიანმა დააკაკუნა და კარიც შეაღო.
-ლილია გუშინს მერე ვცდილობ გნახო და დაგელაპარაკო.
-გისმენ ძია მირიან.
-ეს დღეები ისეთი დაძაბული ვიყავი ვერ შევძელი მარიამის მონახულება, როგორ არის, ვიცი რომ შეუძლებელია აქამდე მისი ნახვა.
-მისი ჯამრთელობის საკითხი უკეთესობისკენ მიდის და მისი ნახვა ჯერ კიდევ შეუძლებელია მიზეზი ხომ იცი რატომაც.
-ეს კი ვიცი და ვერც ვერავინ გაიგებს, მიხარია რომ უკეთესობისკენ მიდის და ალბად შევძლებთ მის ნახვასაც მალე. მირიანი საუბრობდა, მაგრამ ლილიას გაოცებულ თვალებს შეხედა და თავადაც გაიხედა მის უკან რა ხდებოდა, ღია კარიდან ორივემ დაინახა რამდენიმე პოლიციელი და ლილიას ხმაც გაიგონა.
-ძია მირიან რა ხდება, პოლიციელები აქ რატომ მოვიდნენ.
-არ ვიცი შვილო, გავარკვიოთ რა უნდათ მათ აქ რა საქმე აქვთ. მირიანი გაოცებული გავიდა კაბინეტიდან და პოლიციელების წინ დადგა.
-ვინ გნებავთ, ვის......................
-გამარჯობათ, ჩვენ ქალბატონი მარინა ცალქალამნიშვილის ნახვა ...............
-ვიღაცამ მიკითხა და მეც აქ ვარ, ჩემი ქალიშვილი იპოვეთ?
-კარგია რომ აქ ხართ, განყოფილებაში უნდა წამოგვყვე.
-იპოვეთ ჩემი შვილი, ცოცხალია?
-ქალბატონო მარინა თქვენ დაპატიმრებული ხართ მუხლი 158-ით აფირისტობაზე და ვახო ტაბატაძის მკვლელობისთვის, ასევე თქვენ კვალის დაფარვის მიზნით შეეცადეთ ორი ადამიანი მოგეკლათ, მარიამ ტაბატაძე და ემზარი ბურჯანაძე. ლილია იდგა გაოგნებული და უცქერდა მარინას, მაგრამ უეცრად მარინამ იფეთქა და ძლიერად მოქნეული ხელი სახეში გაარტყა ლილიას და უყვირა.
-შენ, შენ მომიწყვე ეს ყველაფერი ძუკნა და კარგი იყო შენ მომეკალი პირველად და არა მამაშენი. განანებ რომ დაიბადე, მოგწვდები სადაც არ უნდა ვიყო. ლილია დაიბნა და ადგილზე გაქვავდა, სახეზე ხელი მიიდო, მაგრამ ლილია გიჟს დაემსგავსა და ყველასგან მოულოდნელად მირიანის წინ ჩაიქროლა და მარინას სახეში ეცა ორივე ხელებით, პოლიცია რომ არა თვალებს ამოუღებდა, მაგრამ კარგად დააჩინა სახეზე მისი ათივე თითი. გიორგიმ გაიგონა ლილიას ხმა და კაბინეტიდან გავიდა.
-მკვლელოოო, მკვლელოოო. გიორგი გაოცებული უყურებდა იქ რაც ხდებოდა და ლილიას ორივე ხელები მოხვია, მარინა კი არ ემორჩილებოდა პოლიციელებს და დასისხლიანებული სახით ლილიასკენ იწეოდა.
-მოგკლავ გველო.
-დამშვიდდით. უყვიროდა მარინას პოლიციელი და მის გაყვანას ცდილობდა, მარინა კი მათ უძალიენდებოდა.
-სამხილები არ გაქვთ და ვერ შეძლებთ დამიმტკიცოთ დანაშაული.
-მაქვს სამხილები ქალბატონო მარინა.
-არ გაქვს, გიორგი ეს ტყუილია.
-ჩემს სახლში შეეცადე მამაჩემის მოკვლას, მარიამს კი წამლები შეუცვალე და ეს არ იკმარე, მას ყოველ დღე წამლავდი შხამით. როგორ ფიქრობ ეს არ არის საკმარისი სამხილები? ლილია კაბინეტში შევიდა, აირია და გულის რევის შგრძნება ჰქონდა თავს ვერ პატიობდა მამის მკვლელის მთელი ეს წლები მის წინ ყოფნას. მარინა კი ყვირილით და ძალის გამოყენებით გაიყვანენ კომპანიიდან, ლილიამ ცრემლიანი თვალებით დატოვა თავისი კაბინეტი და ისე ჩაუარა ყველას გვერდი თითქოს შეცდომით იყო იქ შესული და გზას ეძებდა იქედან გასულიყო. ლაშამ შეხედა ტირილით მიმავალ ლილიას და გიორგის უთხრა.
-სატანა მოვიშორეთ, მაგრამ ლილიამ ძალიან ინერვიულა და ტირილით წავიდა გაყევი მას არაფერი დაუშავოს საკუთარ თავს.
-სად წავიდა, მანქანით წავიდა?
-ალბად, არ ვიცი.
-უნდა ვიპოვო, მახო გთხოვ დაადგინე ტელეფონის ნომრით სად არის და ლოკაცია ჩამიგდე. მიდიოდა, ძალიან დიდი სისწრაფით მიჰქროდა და გრძნობდა გული როგორ ჩქარა ფეთქავდა. იგივე მდგომარეობაში იყო ლილია და გზას ცრემლიანი თვალებით გაჰყურებდა. იგრძნო როგორ უშლიდა ხელს ცრემლები გზის გაგრძელებაში, მაგრამ მაინც წინ მიიწევდა.
-შენს ლამაზ და ლურჯ თვალებში ვხედავ გრძნობა ისევ ისეთი თბილია და სიყვარულით სავსე ისე როგორც პირველი ნახვის დროს იყო, მაგრამ ნუთუ ჩვენ ორმა დროს ვერ გაუძელით თუ მე არ ვივარგე შენს გვერდით ამ დიადი გრძნობისთვის. ახლა როგორ გავბედო და დავრჩე შენს გვერდით, არადა როგორი ნამდვილი და ორმხრივია ჩვენი სიყვარული. ერთი ნახვით აფეთქებული უმანკო გრძნობა ორ გულში ჩასახლდა, მე კი მხოლოდ ტკივილი მოგაყენე შენც და შენს გულსაც. ვეღარ შეძლო გზის გაგრძელება, არც ის იცოდა სად მიდიოდა და სვლა ნელა ნელა შეანელა, ბოლოს სულ გაჩერდა მანქანა
გზიდან გადაიყვანა და ხმით აღრიალდა. რამდენიმე წუთი ებრძოდა თავის თავს, მანქანის კარი გააღო და გადმოვიდა და წავიდა იმ ადგილისენ სადაც ბილიკმა დიდ სიმაღლეზე აიყვანა და იქ დადგა, რამდენიმე წუთი იყო ასე დამდგარი და სიმაღლიდან უყურებდა ქალაქს. გიორგის გულმა რამდენიმე დარტყმა ერთდროულად მიაყენა და პირველი დარტყმა იყო ყველაზე ტკივნეული, მაგრამ არ დაიბნა არც დაუძახა სირბილით გაიქცა და ორივე ხელები შემოხვია და დაძაბულმა ჩურჩულით უთხრა.
-დაწყნარდი, დამშვიდდი მე აქ ვარ შენთან და არასოდეს გაგიშვებ ხელს. ლილიას გული გაუჩერდა როცა გიორგი შეეხო და ისევ ტირილის დაწყება უნდოდა, მაგრამ თავი გაიმაგრა და უთხრა.
-შენ მითხარი როცა სიმართლეს გაიგებ ჩემი სასჯელი ძალიან მძიმე იქნებაო, მე მზად ვარ მივიღო შენგან სასჯელი, მე ეს დავიმსახურე რადგან არ მოგისმინე.
-დამშვიდდი, გეუბნებოდი მოითმინეთქო და კარგია დღეს ყველაფერს თავად შეხედე და თავად მოისმინე.
-მცივა, ძალიან მცივა.
-ეს ნერვების ბრალია, მაგრამ მე გაგათბობ და ჩემი ფრთების ქვეშ შენ არასოდეს შეგცივდება. შენ ჩემი ხარ ლილია და მე კი შენი ეს იმ ღამემ დაწერა, იმ წვიმიანმა ღამემ და ეს არასოდეს არ შეიცვლება. წავიდეთ, გინდა გავექცეთ ყველას და ყველაფერს განვმარტოვდეთ რამდენიმე დღით მხოლოდ ჩვენ ორნი მე და შენ.
-მინდა გავექცე ამ სამყაროს, მაგრამ სად ან როგორ კომპანია, სამსახური, ყველაფერი რომ მივატოვო როგორ მივატოვო დედა.
-დედა გაგვიგებს, კომპანიაში უფროსი შენ ხარ და მოიცდის, მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს და ჯერ რაღაცეები უნდა გავარკვიოთ. ხელს არ უშვებდა, თავის დიდი და ძლიერი ფრთის ქვეშ ყავდა შეფარებული, თავისი მანქანის კარი გაუღო და გვერდით დაისვა.
-ჩემი მანქანა?
-ის სახლში დაგხვდება როცა დავბრუნდებით. გიორგიმ კარი მიხურა თუ არა მახოს დაურეკა და ადგილი უთხრა სადაც მანქანას ტოვებდა, მახომ თედო გაუშვა და თედომაც მანქანა განყოფილებაში მიიყვანა, გიორგიმ კი ლილია ერთ-ერთ სასტუმროში მიიყვანა და მარინას და მირანდას მიზნებზე ყველაფერი უთხრა.
-ის რაც ჩვენს შორის მოხდა ეს არის გაურკვევლობა და არ უარყო, რადგან თავადაც იცი რომ ეს სიმართლეა.
-რატომ, ან როგორ მოხდა რომ მარინა ასე დაეცა ადამიანი მოკლა ეს არ იყო საკმარისი და კიდევ ორი ადამიანს ერთად შეებრძოლა და მათი მოკვლაც უნდოდა, სული ასე რატომ დაიმძიმა ეს ხომ საშინელებაა.
-მარინამ მამაშენი გააზრებულად მოკლა, შემდეგ მამაჩემს მიუბრუნდა და შესაძლებელია არ უნდოდა მისი მოკვლა, მაგრამ გეგმამ არ გაამართლა და მამაჩემი პარალიზებული დატოვა, ეს კი ყველაფერი მამას შეემთხვა არ ჩადენილი დანაშაულისათვის. ასევე, მარინამ მოწამლა დედაშენი იგივე საწამლავით რომელიც მამაშენს მისცა და მოწამლა მამაჩემიც, მათ სხეულში ერთნაირი მომწავლელი ნივთიერება აღმოაჩნდა ლილია.
-შენ კი იცოდი სიმარლე და მაინც მშვიდად იყავი.
-ვინარჩუნებდი სიმშვიდეს როგორც შემეძლო, იმიტომ რომ ვიცოდი ერთ დღეს შენც გაიგებდი ყველაფერს და აღიქვამდი, რომ უდანაშაულო ადამიანს ადანაშაულებდი და შენებურად გვსჯიდი ყველას, მე რა ვქნა და როგორ მოვიქცე, რა სასჯელი მოგცე ჩემი წამებისთვის და ტანჯვისთვის.
-სიყვარული სულგრძელი და კეთილია ის არ ყოყოჩობს, უწესოდ არ იქცევა, არც ღიზიანდება, არც უსამართლობით ხარობს ის ისეთი გრძნობაა ყველაფერს ითმენს და იტანს, ყველაფრის წამს, ყველაფრის იმედი აქვს, რადგან მას შეუძლია მოთმენა და სწორედ ამ მოთმენით იმარჯვებს.
-რის თქმას ცდილობ ლილია. უნდოდა გაეცინა გიორგის, მაგრამ იდგა და სერიოზული სახით უცქერდა ლილიას როგორ უციმციმებდა თვალები და პირველად დაინახა ლილიას თვალებში ბედნიერების სხივი.
-სიყვარული არასოდეს მთავრდება გიორგი, მაგრამ ჩვენს შემთხვევაში............
-არ დაასრულო, სულ რაღაც წამების წინ შენი თვალებიდან ბედნიერება მიხმობდა, ახლა კი სევდამ დაიდო ბინა და არ მოგცემ უფლებას დასევდიანდე.ორივე ხელებით წაიწია მისკენ და გულში ჩაიკრა საყვარელი ქალი.
-მხოლოდ შენ არსებობ ჩემს ცხოვრებაში, შენ ხარ ჩემს თვალებში, ჩემს სულში და ჩემს გულში. მინდა აქ ვიყოთ რამდენიმე დღე მხოლოდ მე და შენ და ერთმანეთის ზრუნვით, ერთმანეთის დაცვით და უპირობო სიყვარულით, ხელი-ხელ ჩაკიდებული გავატარებთ მთელ ჩვენს ცხოვრებას.
-ვიცი, რომ დამნაშავე ვარ და ყველაფერზე თანახმა ვარ, რადგან სიმართლე შენს მხარეს არის. ვიცი, რომ გინდა ვიყოთ ერთად და ისიც ვიცი, რომ არასოდეს არ მოგბეზრდები. ვიცი, რომ ჩემთვის ყველაზე წმიდა ცრემლის დაღვრა შეგიძლია. ვიცი და უკვე დიდი ხანია რაც გავაცნობიერე, რომ ჩემი ხარ. შენ უბრალოდ ჩემი ხარ და მე შენი ვარ, დღეს ჩემი დაბადების დღეა და ჩემს დღეს ცრემლებისგან
ანატკივარი თვალებით შევხვდი, მაგრამ არ ვწუწუნებ, რადგან ეს ცრემლიც სამართლიანი იყო.
-უკვე საერთო აზრი გვაქვს და ამიერიდან სულ ასე იქნება.
-ძალიან მინდოდა არ შემემჩნია, მაგრამ როცა გიყვარს გინდა მის სახეზე ყოველთვის სასიამოვნო ღიმილი და უსაზღვროდ ღრმა გძნობა დაინახო, დიახ სიყვარული უპირობოა და მინდა უპირობო სიყვარულით გვიყვარდეს ერთმანეთი.
-ასეც იქნება, მე გპირდები უპირობო სიყვარულს. გვიან ღამე იყო ტელეფონი რომ ჩართო და უამრავი შეტყობინება და გამოტოვებული ზარები დაგხვდა, პირველი ზარიც დაფიქსირდა და არ უნდოდა ეპასუხა, მაგრამ ლილიამ გაიღვიძა და უთხრა.
-უპასუხე, შეიძლება რამე სერიოზული არის. გიორგიმ საწოლზე წამოჯდა და ტელეფონს უპასუხა.
-გისმენ დედა.
-გიორგი სად ხარ შვილო.
-გასული ვარ ქალაქიდან, რა მოხდა.
-ტელევიზორში მარინა............................
-უკვე მოუსმინეთ? დამშვიდდი, მოვალ და ყველაფერს აგიხსნით, მაგრამ მამას უთხარი, რომ ყველაფერი დასრულდა.
-ლილია სად არის შვილო.
-ჩემს გვერდით არის, ჩვენ უსაფრთხოდ ვართ.
-უნდა წავიდეთ გიორგი ისინი გველოდებიან და ნუ ვალოდინებთ. არ უნდოდა წასვლა, მაგრამ ახლა მშობლების ნახვა და ყველაფრის მოყოლა უფრო აუცილებელი იყო, რამდენიმე საათში კი უკვე მათთან იყო. დედას გული მოუთმენლად ელოდა შვილს და რძალს და ეზოში შეეგება მათ, გიორგიმ ორივე ხელებით შეეხო ლოყებზე დედას და უთხრა.
-ეს ქალი არ ბერდება, ჩემი დედიკო არასოდეს დაბერდება და არც ნაოჭი ექნება სახეზე. დედა დრო შენს ახალ ესკიზს ხატავს და იმ ტილოზე შენს თვალის უპეებთან ჩრდილებს გაგიკეთებს მამამ რომ შეგხედოს და ისევ წამოცდეს მის ბაგეებს ვმნებიანი ჩურჩული.
-გიორგი მთვრალი ხარ შვილო?
-არა, ძალიან კარგად ვარ, დედა სამართალმა გაიმარჯვა და მიხარია რომ ყველაფერი დასრულდა.
-რაც მოვისმინეთ ლილია შვილო ეს ყველაფერი სიმართლე არის?
-სიმართლე არის კი და ეს კიდევ ადრე უნდა მომხდარიყო, დააგვიანდათ სიმართლის გარკვევა, მაგრამ მაინც გაირკვა ის რასაც მარინა ასე კარგად მალავდა.
-ვწუხვარ დედა მარინა შენი საუკეთესო მეგობარი იყო, შენ კი ფიქრობდი მარინაა ის ერთადერთი ვისაც ყველაზე კარგად ესმოდა შენი, მაგრამ არასოდეს დაფიქრებულხარ რა უფრო უნდოდა მას, შენთან მეგობრობა თუ შენი ქმარი და მისი ქონება.
-ძალიან სამწუხაროა, რომ ვერ შევამჩნიე მისი ზრახვები.

   მდუმარედ იდგა, ხელში ფინჯანი ეჭირა ცხელი ყავით სავსე რომელსაც ჯერ კიდევ ადიოდა ორთქლი, თავად კი იდგა და ფანჯრიდან ათვალიერებდა ხალხს თითქოს პირველად იყო იმ ადგილზე და ის დილა  განსხვავებული იყო. ეუცნაურებოდა ჩიტების ჭიკჭიკი, ადამიანის დაძაბული სახეები და აჩქარებული სიარული, შემდეგ ჩაიღიმა და თქვა.
-რა უცნაურია ცხოვრება, გუშინ წვიმდა დღეს კი ცა მოწმენდილია და ხალხი მშვიდად კი არ დადის ყველა გარბის, გარბიან და არც საუბრობენ თითქოს მათ საუბარიც აკრძალული აქვთ.
-ბაკო უფროსი გეძახის.
-მე? გაუკვირდა ბაკოს და ელისოს შეხედა.
-ერთადერთი ბაკო შენ ხარ აქ შარია.
-გითხრა რატომ მიბარებს?
-არ ვიცი, თან მარტო არ არის.
-საოცარია. თქვა ბაკომ და უფროსის კაბინეტისკენ მტკიცე ნაბიჯით წავიდა
-უფროსო, მითხრეს რომ მეძახდი.
-მოდი შემოდი ბაკო და კარი მიხურე. ბაკომ იქ მყოფთ ორ უცხო მამაკაცს მიესალმა და შემდეგ უფროსს მიუბრუნდა, მაგრამ კითხვა ერთ-ერთმა უცნობმა დაუსვა.
-კითხვა გვაქვს ახალგაზრდავ თქვენთან.
-გისმენთ, რით შემიძლია თქვენი დახმარება.
-როგორ გრძნობთ თავს, რამდენი წელია რაც აქ მუშაობთ.
-აქ წლებია რომ ვმუშაობ, ალბად 5 წელი მაინც თუ მეტი არა.
-კმაყოფილი ხართ აქ მუშაობით?
-თუ უფროსი კმაყოფილა მისი თანამშრომელით, მეც კმაყოფილებას გამოვხატავ უფროსის მიმართ.
-თავად ბანკზე რას გვეტყვი, როგორია აქ მუშაობა ძალიან დამღლელია?
-კი რთული, დამღლელი და ძალიან შრომატევადია, მაგრამ სანდო ადგილია მათთვის ვინც ჩვენ გვანდობს თავიანთ თანხას, მათმა იციან რომ მათი ქონება აქ დაცულია.
-კარგია რომ ასე დარწმუნებით საუბრობ, ამ ფოტოს დააკვირდით ეს პიროვნება გყავთ ნახული, გეცნობათ ?
-არა, არ ვიცნობ, მას პირველად ვხედავ.
-დარწმუნებული ხარ? დააკვირდი კარგად და დაფიქრდი. ბაკო კარგად დააკვირდა ფოტოს და თქვა.
-კი, დარწმუნებული ვარ.
-მე ბაკოს ვენდობი, ის ძალიან სანდო პიროვნებაა ჩვენი ბანკისთვის. უცნაური სტუმრები წავიდნენ, ბაკო უფროს მიუბრუნდა და უთხრა.
-რა ხდება უფროსო, რამე შემეშალა?
-არა, არა ყველაფერი კარგად არის, დაუბრუნდი შენს ადგილს.
-კარგი, კარგია თუ ყველაფერი კარგად არის.
-ბაკო რომ გახვალ ელისო შემოვიდეს ჩემთან უთხარი.
-ელისო შარაშენიძე?
-ელისო შარაშენიძე ერთი გვყავს, რა გჭირს კარგად ხარ? ბაკომ უცნაურად შეხედა უფროსს და კაბინეტიდან გავიდა, ელისოს შეხედა და უთხრა.
-უფროსთან შედი, გეძახის.
-რა ხდება, დღეს უფროსთან ყველა ცალ-ცალკე შედის, რამე ხდება და არ ვიცით? უთხრა ივანემ ბაკოს და მიმავალ ელისოს თვალი გააყოლა, თავის ადგილს დაუბრუნდა და კომპიუტერში რაღაც ჩაწერა და
რამდენიმე წუთში გაოცებული უცქერდა კომპიუტერის მონიტორს.
-რა გჭირს, ბაკო კარგად ხარ ფერი არ გადევს. უთხრა ელიზაბეტმა რომელსაც ბაკო ჩუმად თავისთვის
უყვარდა და გულში ინახავდა თავის გაუმხელელ გრძნობას.
-შუუუუ, არაფერი შეიმჩნიო ელიზაბეტ.
-რა მოხდა, ასე რამ შეგაშფოთა.
-მოიწი რაღაცას გეტყვი. ელიზაბეტი ახლოს მივიდა ბაკოსთან და ბაკომ ჩურჩულით უთხრა.
-ჩემს ანგარიშზე 30 000 000$ დევს.
-რააააა, ხმა ვერ გააკონტროლა ელიზაბეტმა და ყველამ მათკენ იხედებოდა.
-ჰა, ჰა, ჰა რა ხდება მანდ, ელიზაბეტ ასე რამ გაგაოცა ბაკო სიყვარულში ხომ არ გამოგიტყდა.
-რა გაყვირებს, თუნდაც ასე იყოს უნდა იყვირო? უთხრა ბაკომ თანამშრომელს და თავადაც გაეცინა, მაგრამ ეს სიცილი სიმწრის სიცილი იყო. როცა ყველა ჩაწყნარდა ელიზაბეტმა ბაკოს უჩურჩულა.
-უნდა გადაამოწმო ბაკო.
-არ ვიცი რა ხდება, ვინ დარიცხა ჩემს ანგარიშზე ეს თანხა უნდა გავიგო.
-გავარკვევთ, მე მყავს მეგობარი ჰაკერი და მასთან მივიდეთ.
-კარგი, საღამოს ერთად გავიდეთ. ბაკოს თავში ყველაფერი აერია, ფიქრები გაეფანტა და უკვე მუშაობაც აღარ შეეძლო, ფიქრობდა ვის შეეძლო დაერიცხა ბაკოს ანგარიშზე ასეთი დიდი თანხა, ეს ხომ ძალიან დიდი თნხა არის. ჩაფიქრებული იყო, რომ უფროსის ხმა გაიგონა და გაოცებულმა შეხედა ჯერ უფროს და შემდეგ ელიზაბეტს.
-წადი, საინტერესოა რას გეტყვის ან თუ იცის რა ხდება აუცილებვლად შეატყობ რაღაც ცვლილებას. ბაკო უფოსთან თავაწეული შევიდა და ამაყად კითხა.
-რა ხდება უფროსო. ზაზა არაბული იდგა და თავადაც გაოცებული უყურებდა ბაკოს.
-ბაკო ამხელა ბანკში და ამდენ თანამშრომლებში მხოლოდ შენ გენდობი.
-მადლობა, მაგრამ ამიხსენი რა ხდება.
-არ ვიცი რა ხდება, სწორედ ესაა ჩემი პრობლემა.
-მაინც რომ შეძლო და უკეთესად ამიხსნა რა ხდება, არ გინდათ?
-არ ვიცი, არ ვიცი მხოლოდ ის ვიცი რომ ვიღაც ცდილობს ბანკის საიდუმლო მასალებში შეაღწიოს და ბანკიდან ფული გაიტანოს.
-ეს როგორ, ვის მიუწვდება ხელი ბანკის ანგარიშებზე.
-სწორედ ესაა პრობლემა, რომ ბანკის ანგარიშებზე მხოლოდ მე მიმიწვდება ხელი, ვიღაცამ კი ჩემი კოდის გატეხვას ცდილობს. 
-პირადი ანგარიშიდან?
-ბანკის ანგარიშებიდან, ვიღაც ბანკის ანგარიშებში შევიდა და გესმის ეს რას ნიშნავს? ციხიდან ვერასოდეს ვერ გამოვალ. გაოგნებული იდგა ბაკო და ღონეწართმეული ჩაესვენა იქვე მდგარ სავარძელში, შემდეგ ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა და უფროსს შეხედა, რომელსაც ხელებში ჩაეგო თავი და არ იცოდა რა გაეკეთებინა.
-უფროსო.........................
-უფროსო.......................
-ზაზა გესმის ჩემი ხმა?
-მესმის, მესმის, მაგრამ ვფიქრობ ბაკო.
-ჩემს კომპიუტერშიც შევიდა ვიღაც სულ რაღაც ერთი საათის წინ, მაგრამ მე ფული დამირიცხეს. ზაზამ თავი ასწია და ბაკოს გაოცებულმა შეხედა და შემდეგ ენის ბორძიკით კითხა.
-რა, რა, რამდენი დაგირიცხეს.
-30 000 000$ და ეს თანხა ჩემი არ არის, პოლიციაში უნდა განვაცხადო რაც ხდება.
-ვიღაცა გვეთამაშება და შევეცადოთ ეს ჩვენით გამოვიცნოთ, პოლიცია არ გვჭირდება.
-როდემდე გინდა დამალო ასეთი დიდი თანხის გაქრობა, ჩვენს ბანკს ხალხი ენდობა და აქ ფულს აბანდებს ისინი. ის ვიღაც შესაძლებელია ახლა ჩვენს მდგომარეობას უყურებს და შორიდან თუ ახლოდან გულში დაგვცინის, მას უნდა შევარჩინოთ ხალხის გაქურდვა? ზაზა ჰაკერი გვჭირდება, აუცილებლად უნდა გავიგოთ ვინ გატეხა ბანკის ანგარიშები და ვინ შევიდა ჩემს კომპიუტერში. ზაზამ შეხედა ბაკოს და მკაცრად უთხრა.
-48 საათი მომეცი და ყველაფერს გავარკვევ.
-მე არ ვარ ის ადამიანი ვინც დროს მოგცემს, ზაზა მე მხოლოდ რჩევას მოგცემ რომ დროზე მიმართო პოლიციას, რომ შემდეგ თავად არ მოგიწიოს თავის მართლება დამნაშავის როლში მყოფს.
-რამეს მოვიფიქრებ, შენ ჯერ არავის არაფერი არ უთხრა. ბაკო გათიშული გონებით დადიოდა, მის ანგარიშზე უამრავი თანხა იდო და შეეშინდა. სამუშაო სათების დასრულების შემდეგ ელიზაბეტთან ერთად გავიდა ბანკიდან, ელიზაბეტმა მეგობარს დაურეკა და შეხვედრა სთხოვა.
-მისამართს გადმოგიგზავნი სად შევხვდეთ ერთმანეთს და დაგელოდები. ბაკო და ელიზაბეტი მოუთმენლად ელოდნენ ჰაკერის მოსვლას, ბაკო ჩაფიქრებული იყო და ელიზაბეტის ხმამ გამოაფხიზლა.
-არ გეკითხები რაზე ფიქრობ, მაგრამ ყველაზე რთული სიტუაციიდანაც შეიძლება გამოსავალის პოვნა და ჩვენ შევძლებთ ეს პრობლემა გადავლახოთ, სიმართლესაც გავარკვევთ მხოლოდ არ მოდუნდე და შიშმა არ შეგიპყროს.
-დარწმუნებული არ ვარ, მაგრამ მგონი ვიცი ვინ დგას ამ ყველაფრის უკან.
-დაფიქრდი, გაიხსენე და აღიდგინე ვის შეეძლო შენს კომპიუტერში შესვლა.
-ვიცი და რაც უფრო ვფიქრობ უფრო ვრწმუნდები ვინ შევიდა ჩემს კომპიუტერში, მაგრამ ჯერ დაველოდოთ შენი მეგობრის მოსვლას. ბაკოს ეჭვები ჭამდა, მაგრამ არც უნდოდა მისი ვერსია გამართლებულიყო და სიმშვიდეს ინარჩუნებდა, ჩვენი იტალიელი მაფიოზისთვის კი ყოველი დილა მისთვის სიკვდილის მოახლოვების ტოლი იყო, რადგან ის ხედავდა თუ როგორ გაანადგურა მისმა სისასტიკემ უდანაშაულო გოგონას ცხოვრება და ახალგაზრდობის წლები წაართვა, ამიტომ ისედაც დაუნდობელი, შეუბრალებელი და ცივსისხლიანი კიდევ უფრო სასტიკი გახდა და არავის ზოგავდა.
-რა გააკეთე, მოახერხე მის კომპიუტერში შესვლა?
-ვერ მოვახერხე, ის ძალიან დაკვირვცებული და ფრთხილია.
-ახლავეს წადი და საღამოს ფლეშკა მომიტანე პროგრამით გამზადებული, უნდა შეძლო და ეს გააკეთო, ვიკა გესმის?
-მესმის.
-არ გაბედო ჩემი გადაგდება, იცოდე არ გაცოცხლებ და იცი სადაც არ უნდა იყო მე თვალს გადევნებ და შენი ყველა ნაბიჯი ვიცი.
-ვიცი რომ ყველგან ხარ, ვიცი რომ დაუნდობელი ხარ და შეუბრალებელი, მაგრამ უნდა გეშინოდეს და შიშში ცხოვრობდე.
-ვითომ რატომ?
-იმდენი ცოდვა გადევს მაგ კისერზე, დაიმახსოვრე გათენდება ერთი ლამაზი დილა როცა არც შენ დაგინდობს შენით გამწარებული ადამიანები და სწორედ მათი ხელიდან დაისჯები შენი ცოდვებისთვის.
-საქმეს მიხედე, შენ ძალიან გამითამამდი რაც შარიას დაუახლოვდი. ვიკა წავიდა და მოკრძალებით იდგა ყველა დაჭრილი უფროსის წინ, თითქოს დამნაშავედ გრძნობდნენ თავს რომ ვერ შეძლეს თავიანთი ლიდერის დაცვა. ერთ-ერთმა ახლოს დაუჯდა და უთხრა.
-შეეშვი ყველაფერს და წავიდეთ აქედან, წავიდეთ ალექსანდრე რადგან ვგრძნობ არ დასრულდება ყველაფერი ისე როგორც დავგეგმეთ.
-ჯერ საქმეები მაქვს მოსაგვარებელი, მარინამ ჩამიშვა და მიმიყვანა ამ ზომამდე რომ ვირთახასავით ვიმალები სოროებში, ამიტომ მან უნდა მიიღოს ის რაც აქამდე არ მიუღია. როგორც მე ვიტყვი ისე იქნება, ჯერ არაა წასვლის დრო, ჯერ არა ბიჭებო.
-მერე გვიან არ იყოს, როცა შენ გადაწყვიტავ წასვლას აქედან.
-გოგო სად გყავთ.
-ბინაში არის უსაფრთხოდ, ფეხი როგორ გაქვს, გტკივა?
-მტკივა,შენ უნდა დამეხმარო.
-მე როგორ დაგეხმარო.
-ელისო მოიყვანე.
-ელისო ჩვენს სიახლოვეს არ უნდა გამოჩნდეს.
-ჩემი ტელეფონით დაურეკე და მოვა. რამდენიმე წუთი თქვა ელისომ მოვალო, მაგრამ ერთი საათი დააგვიანდა.
-სად ხარ აქამდე, ელოდებოდი მოკვდებაო?
-ნეტავ რატომ შუბლში არ მოგხვდა ის ტყვია, რომ ყველამ დავისვენოთ შენგან.
-ტყვია ამოიღე, ნუ ელოდები ჩემს სიკვდილს ჯერ თქვენ დაგხოცავთ. ელისომ სამედიცინო ყუთი აიღო და ხელსაწყოები მხოლოდ სპირტით გაწმინდა და ბარძაყში პინცეტი ნატყვიარში ღრმად შეუშვა ხორცში და ტყვიაც ამოიღო, ალექსანდრეს ყვირილს ყურადღებას საერთოდ არ აქცევდა, მეორე ტყვიაც ისე უგულოდ ამოიღო იმავე ფეხიდან და ალექსანდრეს სახეში ძლიერად გაარტყა.
-ხმა არ ამოიღო.
-ელისო ისედაც ვერ ვიკავებ ნერვებს.
-ფეხებზე შენი ნერვები, შეხედე ამათ. რა დღეში ხარ, ყველა შენ გემორჩილებით,  მაგრამ ხომ ხედავ რომ არ მომისმინე სად გაიჭედე და ჩიხში შედი შენი დასახული გეგმით, დროა უნდა შეჩერდე.
-შენთან რა ხდება.
-ჯერ-ჯერობით სიწყნარე გვაქვს, გავიტანბოთ თანხა და წავიდეთ აქედან.
-მეც მაგ აზრზე ვარ, მაგრამ არ მისმენს.
-ყველაზე კარგი გამოსავალი ახლა მხოლოდ ეს არის, აქედან წასვლა. რამდენიმე დღე დაჭირდა ალექსანდრეს ფეხზე დამდგარიყო, როცა ფეხზე დადგა და ჯოხით გავლა შეეძლო თუ არა მარტო წავიდა, მაგრამ წასვლამდე ბიჭებს უთხრა.
-ჩემი მანქანით ვეღარ ვიმოძრავებთ წაიყვანეთ და სადმე მიატოვეთ, რადგან ის დაფიქსირებულია, სხვა მანქანა მჭირდება, მხოლოდ შავი ფერის. ტაქსი გამოიძახეთ?
-გელოდება, უკვე მოსულია. კოჭლობით გავიდა და მძღოლს ხელის აწევით მიესალმა, შემდეგ ქაღალდზე დაწერილი მისამართი უთხრა და თვალებზე კაპიშონი ჩამოიფარა, რამდენიმე წუთში მძღოლმა თავი შეახსენა.
-მოვედით ბატონო. ალექსანდრემ 20$ დაუდო ხელის გულზე და გაოცებულ მძღოლს უცხოურ ენაზე დაელაპარაკა თან იღიმოდა, მძღოლმა კი ქართულად თქვა.
-უცხოელი ხარ შენი დედა............................ ალექსანდრე წამიერად აინთო და მძღოლს ღიმილით შეხედა, შემდეგ საათი აჩვენა და საღამოს 10 სთ-ზე დაიბარა ისევ იმ ადგილზე, რაზედაც მძღოლმა დაეთანხმა და წავიდა, ალექსანდრემ კი გაბრაზებულმა გააყოლა თვალი და თქვა.
-10ს-ზე წეს აგიგებ შე ნაბ...ო. შებრუნდა და კოჭლობით გაიარა რამდენიმე მეტრი და ერთ პრესტიჟულ ბინაში შევიდა, კოჭლობით აიარა კიბეები და გასაღები ამოიღო ჯიბიდან, მეხუთე სართულზე ასული ერთ კართან შეჩერდა და სული მოითქვა. გასაღები მოარგო კარს და შეეცადა ბინაში შესვლას, მაგრამ ვერ შეძლო და გაბრაზებულმა თქვა.
-გაანთავისუფლე კარი, რა გაქვს ესენი კართან მოტანილი. როგორც იქნა წვალების შემდეგ კარი გააღო და მირანდას შეშინებულ თვალებს წააწყდა, გოგონა შიშისაგან ერთიანად კანკალებდა, მას კატასტროფულად ეშინოდა მაფიოზის.
-რაო პატარავ, ჩემი შეგეშინდა?
-მე, მე, მე აქედან როდის გამიშვებ ან აქ რატომ ვარ.
-ჯერ მე და შენ საქმე გვაქვს და როგორც ხედავ აქ ჩვენს მეტი არავინ არის. უთხრა შეშინებულ მირანდას და ავხორცული მზერით აათვალიერა, ახლოს მიუახლოვდა და აცრემლებულ თვალებში ჩახედა, შემდეგ კი მკერდზე შეეხო ორივე ხელებით, თავი ააწევინა და ტირილისაგან გამზადებულ ტუჩებზე ენა აუსვა რაც მირანდას არ მოეწონა და უკან გაუსხლტდა და კედელს აეკრა, მან კი ჩაიცინა, ცალი ხელით თავი გაუკავა და ტუჩებში აკოცა ცალი ხელით კი ფეხი ააწევინა და წელზე შემოიდო  და შეეცადა შარვლის ღილი გაეხსნა, მაგრამ მირანდა ღმუოდა, მაფიოზს გაეღიმა და უთხრა.
-არც იფიქრო რომ გამექცევი, გასაღები აქ მაქვს. სამზარეულოში გავიდა და მაცივარი გამოაღო, შემდეგ ტელეფონზე გადარეკა და გაბრაზებულმა იყვირა.
-მაცივარი რატომ არის ცარიელი, საათნახევარში ყველაფერი იყოს მაცივარში. თითქოს გადაავიწყდა მირანდა და მირანდამაც დრო იხელთა საძინებელში შევიდა და კარი შიგნიდან უნდა დაეკეტა რომ მაფიოზმა ხელი კრა კარებს და მირანდას წინ დადგა, შემდეგ მოულოდნელად მირანდა საწოლზე დააგდო. გააფრთებულმა წინააღმდეგობა გაუწია, მაგრამ გაცხოველებული მამაკაცი გაჩერებას არ აპირებდა გოგონა კი თანდათან სუსტდებოდა მასთან ბრძოლაში და სხეულში ძალა აღარ ჰქონდა. მაფიოზს მობეზრდა გოგონასთან ჭიდავი და ბოლოს სახეში ძლიერად გაარტყა ხელი, მირანდა წამდენიმე წამი გაითიშა, მან კი დრო იხელთა და გოგონას მკერდი გაუნთავისუფლა, მიხვდა რომ მის წინ გადაშლილი ორი სიმრგვალე ხელუხლებელი იყო და სხეულში სიამოვნების ჟრუანტელმა დაუარა. მირანდა აზრზე მოვიდა და მის სხეულზე ზემოდან მოქცეულ მაფიოზს ისევ ბრძოლა დაიწყო თავის თავის გადასარჩენად, მაგრამ მაფიოზმა ყველაფერი შემოახია და ფეხებიც უხეშად გადააწევინა. ისე ჰყავდა დაჭერილი ვეღარ ინძრეოდა, ტიროდა მირანდა და სახეზე წარმოუდგენელი ზიზღი ჰქონდა და გულის რევის შეკავებას ცდილობდა. მაფიოზს უფრო აღზნებაში მოყავდა მირანდასგან წინააღმდეგობა და მოულოდნელად საოცარი სივიწროვე იგრძნო, სისხლძარღვები დაებერა და ღიმილით დახედა ტირილისაგან თვალებდასიებულ მირანდას მან მიზანს მიაღწია, იგრძნო რომ გოგონა მოეშვა და მოულოდნელი
ბიძგით ბოლომდე შევიდა გოგონას უმანკო სხეულში. გოგონამ ტკივილისაგან სახე დაუკაწრა, მაგრამ ის მის სამყაროში იყო და არ ანაღვლებდა მისი არც ტირილი და არც ტკივილი, როცა საქმეს მორჩა მირანდას ტუჩებიც დააგემოვნა და ცინიკურად უთხრა.
-შენი პირველი მამაკაცი ვარ, ქალად გაქციე და მადლობა უნდა მითხრა, ვისთვის ინახავდი თავს, ვინ არის შენი შეყვარებული. ხმას არ იღებდა, ის ტკივილისგან ჩუმად იკვნეტდა ტუჩებს და არც უყურებდა მაფიოზს.
-ნუ ნერვიულობ, დღევანდელ დროში ეს არაფერია გასაღდები. მირანდა ფეხზე წამოდგა და ვეფხვივით ეცა მაფიოზს სახეში, შემდეგ კი შეაფურთხა და სახეშიც ძლიერად გაარტყა ხელი და ეს ისე მოულოდნელად მოხდა მაფიოზი თავად გაოცებული უყურებდა შეშლილი სახით მდგარ მირანდას. სიბრაზემ სახე მოუქცია, თავადაც ვერ გააკონტროლა სიბრაზისგან ანთებულმა თავი და მოქნეული ხელი ძლიერად გაარტყა სახეში. მირანდა საწოლზე დააგდო ძლიერმა დარტყმამ და მისი შიშველი უკანალის დანახვამ კიდევ აღუძრა ვნება მაფიოზს, პირზე ხელი ააფარა და უთხრა.
-ჩემი ხარ და ხმა არ ამოიღო თორემ ძალიან განანებ, გაბრაზებული მხეცივით დაუნდობელი იყო, მირანდას ტირილის თავიც არ ჰქონდა, მაგრამ ტკივილისგან მაფიოზის ხელის გულში ღმუოდა. ნელა ნელა დამშვიდდა და ხელიც აუშვა პირიდან, მიხვდა რომ ის აღარ იყვირებდა და ისევ გაგრძელა მისი საქმის კეთება. მირანდა გაუნძრევლად ეგდო საწოლზე ხის მორივით, როცა ყველაფერი მორჩა და სურვილი დაიკმაყოფილა ვნებიანი კოცნაც აჩუქა მირანდას და უთხრა.
-არ ჩაიცვა, ისევ გაგხდი. ახმაურებულ ტელეფონს შეხედა და უპასუხა.
-თუ ახალი რამე არ გაქვს ნუ მაწუხებ, უფრო მნიშვნელოვანი საქმეები მაქვს.
-მანქანა მოგიყვანე და კართან დგას.
-რა მანქანაა და გასაღები სად არის.
-გასაღებს გადმოგცემს ის ვინც მოიყვანა მანქანა და დაბლა გელოდება, მანქანა კი გელენვაგენი არის შავი ფერის.
-იდიოტი ხარ, ასეთი ძვირიანი მანქანა რატომ მოიყვანე ხომ იცი რომ ამ მანქანას ყველა ყურადღებაა აქცევს.
-შენი შარიდან ვერ ამოვედით ალექსანდრე.
-კარგი, კარგი როცა დამჭირდები დაგირეკავ. ტელეფონი გათიშა და ისევ მირანდას შიშველ სხეულს ხელით შეეხო და ისემ მოუარა სურვილმა, მაგრამ ის მისი პირველი მამაკაცი იყო და თითქოს გული დაწყდა მირანდას თვალებში ზიზღს რომ ხედავდა.
-ვიცი გეზიზღები, მაგრამ ის რაც მოხდა მე ნუ დამადანაშაულებ ეს ყველაფერი დედაშენის ბრალია, შენ დედაშენმა გაგაბოროტა და გაგხადა ისეთი როგორიც იყავი.
-შენ გამანადგურე, გადამიარე და დამაცარიელე, სული დაგრჩა და ისიც შეგიძლია წაიღო არ შეგეწინააღმდეგები, მე უსულო არსება ვარ დღეიდან.
-ვიცი რომ უსამართლოდ მოგექეცი, დედაშენის შეცდომაზე პასუხი შენ აგე.
-დედაჩემი აგებს პასუხს თავის შეცდომაზე თუ შეცდომებზე, დანაშაულზეც , მაგრამ შენ შენს ცოდვებზე და შენს ბინძურ დანაშაულებებზე იფიქრე, შენ უფლისგან დაისჯები და სასჯელი კი ძალიან მძიმე იქნება.
-თითქოს რამე იცით ყველას ერთი პასუხი გაქვს დაისჯები, დაისჯები, ჰოდა დავისაჯო, ჩემს დასჯამდე კი ყველას დავსჯი. თქვა და ტელეფონზე დარეკა.
-სად ხარ.
-აქ ვარ.
-ვიკა წავიდა?
-წავიდა.
-გაყვა ვინმე?
-გაყვა თაზო.
-კარგია, იმედია შედეგიც კარგი გვექნება და დღევანდელი დღე კარგად დასრულდება. მაფიოზი შეიცვალა, უხეში იყო და უფრო გაუხეშდა, მაგრამ ზოგჯერ ფიქრებში იძირებოდა და მის ფიქრებში ფერდაკარგული, აცახცახებული ძალა გამოცლილი მირანდას აჩრდილი თავს არ ანებებდა. არ შეეძლო, ვერც ივიწყებდა მის შეშინებული და სიძულვილით სავსე თვალებს. კარზე ზარის ხმამ გამოაფხიზლა შარვალი ამოიმცვა და მაისურიც ჩაიცვა, მირანდას თვალი შეავლო და უთხრა.
-ჩაიცვი.  საძინებლის კარი გამოიკეტა და შემოსასვლელი კარი გააღო, კარში დატვირთული იდგა უამრავი ჩანთებით ფრიდონი და ყველაფერი სამზარეულოში გაიტანა, შემდეგ საათს დახედა და თქვა.
-მე სასწრაფოდ უნდა გავიდე. ფრიდონიმ გაოცებულმა შეხედა და სიტყვის თქმაც ვერ მოასწრო ალექსანდრე ისე გავარდა, მას ტაქსი უკვე ელოდებოდა, იქვე მანქანასთან მდგარ ბიჭს მიუახლოვდა და უთხრა.
-იქ რომ ტაქსი დგას მას მივყვები და უკან გამოყევი.  აუჩქარებელი ნაბიჯით მიუახლოვდა ტაქსს მძღოლს მიესალმა და წინა კარი გააღო, ხელით აჩვენებდა საით უნდა წასულიყო და ტაქსი ქალაქიდან გაიყვანა, მძღოლს მიუბრუნდა და უთხრა.
-ოჯახი გყავს? ტაქსის მძღოლმა გაოცებულმა შეხედა და თვალებში შიში ჩაუსახლდა.
-მყავს, ორი შვილი მყავს მეგობარო.
-მეგობარო? დილით დედა შემაგინე და საღამოს მეგობრები გავხდით? მაფიოზმა იარაღი ამოიღო და ორივე ბარძაყში  ესროლა მძღოლს, თავად კი მიატოვა დაჭრილი და წავიდა. სისხლიდან იცლებოდა მძღოლი და შეეცადა ახლო მდებარე საავადმყოფომდე მიეღწია, მაგრამ გზაში მხედველობა აერია და გზის საპირისპირო მიმართულებით წავიდა, რაზედაც მოძრაობა გაჩერდა და ბოლოს თავადაც გააჩერა, ვიღაცამ შეხედა ხელი სისხლიანი რომ ჰქონდა და ახლოს მივიდა, სასწრაფოს დაურეკა და უგონო მდგომარეობაში მყოფი საავადმყოფოში გადაიყვანეს, მაფიოზი კი თავიანთ სოროში წავიდა. უნდოდა მარტო ყოფილიყო, ერთ კუთხეში დაჯდა და ფიქრობდა.
-,,ჩემთვისაც მოგეცა კარგი მომავალი ოჯახი, ბავშვები და სიყვარული, არა ასე ვირთხასავით მალული ცხოვრება როგორც ახლა მაქვს, მაგრამ ქვეყნიდან გავალ და ისევ მოვიკრებ ძალებს''. ხმაური შემოესმა და თავი ასწია, მის გვერდით სკამი ხმაურით გამოსწია ფრიდონიმ და მკაცრად უთხრა.
-რა გჭირს, რა გემართება ვეღარ გცნობ.
-შეცდომა დაუშვი ფრიდონ და ეს შეცდომა უნდა გამოვასწორო.
-როგორ გინდა შეცდომა გამოსწორო გგონია შენი ბოდიშით და მაპატიეს თქმით ან ვარდების თაიგულით გამოასწორებ ამ უპატიებელ შეცდომას?
-მარტო დავტოვე ასეთ მდგომარეობაში.
-ვნახე როგორ მდგომრეობაშიც დატოვე, ყოჩაღ მეგობარო. თავი ასწია და თავის თავზე გაბრაზებულმა ჩასისხლიანებული თვალებით შეხედა მეგობარს.
-როგორ არის.
-მსხვრევის ხმა შემომესმა და საძინებელში შევედი, მან ვენები გადაიჭრა ორივე ხელებზე.
-სად არის, ახლა როგორაა.
-მის სიცოცხლეს საფრთხე არ ემუქრება, მაგრამ უკეთესია თუ ექიმიც ნახავს.
-ეს როგორ გავაკეთე, ასე როგორ დავეცი.
-შენ გინდა ეს ძალადობა ყოველ დღე გააგრძელო? დღეს არ იკმარე ის რომ ის ფსიქოლოგიური ზეწოლის ქვეშ გყავდა ჩაკეტილი მშიერი და ყველაფრის გარეშე, დღეს სექსიც გქონდა მასთან და ერთი წუთით არ დაფიქრებულხარ როგორ ანადგურებდი მას როგორც ქალს.
-საკმარისია ისედაც...........................
-რა ისედაც, არ მოგწონს ამ თემაზე რომ ვსაუბრობთ და აქ დამნაშავე შენ რომ ხარ? მომისმინე, დარწმუნებული ვარ ეს რომ მე გამეკეთებინა სასტიკად დამსჯიდი ან არ მაცოცხლებდი. რამ გადაგრია, ალექსანდრე ასე რამ შეგცვალა მითხარი.
-ფრიდონ დამეხმარე, ასეთი სერიოზული არასდროს არ ვყოფილვარ.
-გინდა დაგეხმარო და როგორ, როგორ შემიძლოა შენი დახმარება.
-მითხარი რა გავაკეთო, მითხარი როგორ შევძლო მისი მგომარეობის შემსუბუქება.
-არ ვიცი, ასეთ დანაშაულისთვის წესით სასჯელი არსებობს, მაგრამ შენ როგორ დასჯი შენს თავს ეს შენი გადასაწყვეტია.
-ვგრძნობ რომ ჩემი დასასრული ახლოვდება და ჩემი დღეები დათვლილია, ჩვენს ადვოკატს დაურეკე მოვიდეს ერთი მნიშვნელოვანი საქმე უნდა მოვაგვარო.
-როდის.
-რაც მალე მით უკეთესი.
-შევეცდები მოვიყვანო ისე მალე, როგორც შენ გინდა.
-გაჩუმდი, ეს რა ხმებია. ალექსანდრემ ფრიდონის შეხედა და ორივე ფეხზე წამოდგა.
-ხმა არ ამოიღოთ სამალავში შედით ყველა, პოლიცია მოვიდა. ყველა ფეხზე წამოიჭრა და კედელში გაკეთებულ სამალავში გაუჩინარდნენ. პოლიციამ გულდასმით დაათვალიერა უზარმაზარი დარბაზი და მაგიდაზე დაწყობულ ფინჯანს ხელით შეეხო, გაოცებულმა კი წარბი მაღლა ასწია და წავიდა.
-უცნაურია აქ არავინ არის, ყავის ფინჯნები კი ჯერ კიდევ ცხელია. კიბის თავზე იდგა რომ უნდა შებრუნებულიყო ისევ ადგილის კარგად დასათვალიერებლად, მაგრამ თავში რაღაც მძიმე საგანი მოხვდა, უგონო მდგომარეობაში კიბეზე დაგორდა და კიბის საფეხურებზე სისხლის კვალი დატოვა.
-რა გააკეთე, ეს არ უნდა გაგეკეთებინა.
-აქაც მოგვაგნო და.................
-შენ უფრო გაამხილე ჩვენი ადგილი, ვერაფერს ნახავდა და წავიდოდა ახლა კი აღარ მოგვეშვებიან.
-რა ვქნათ, რა გეგმა გაქვს.
-მე წავალ, უნდა დავმშვიდდე და თქვენ ადგილი მომწერეთ სად იქნებით და იქ მოვალ.
-ალექსანდრე რამე სისულელე არ ჩაიდინო, მეც შენთან ერთად მოვდივარ.
-არა, შენ ამათ მიხედე, მე კი ერთ ნაბიჭვარ პოლიციელს უნდა მივხედო. არ დამირეკოთ, მე თავად შეგეხმიანებით. გაბრაზებული წავიდა ჯერ კიდევ კოჭლობდა და ერთ-ერთი საერთო ბინასთან დადგა და უთვალთვალებდა. შავი იაგური გაჩერდა და მძღოლი გადმოვიდა, ტელეფონი ამოიღო და ზურგით იდგა შესასვლელთან, ალექსანდრემ თავზე კაპიშონი გადმოიფარა და უდარდელად გაიარა მანქანის წინ, მძღოლმა ერთი აათვალიერა უცნაური უცნობი და ტელეფონს უპასუხა.
-ბატონო მახო ქვემოთ ვარ.
-კარგი, მოვდივარ. მახომ ტელეფონი გათიშა და პიჯაკი აიღო, მაგრამ მარგო წინ გადაუდგა და მკაცრად უთხრა.
-სად მიდიხარ, არაფერს არ შეჭამ ისე წახვალ?
-მელოდებიან მარგო დეიდა.
-დაუძახე და ამოვიდეს ისიც აქ.
-არ გამიშვებ?
-არა, უჭმელი არ გაგიშვებ. მახომ ტელეფონზე გადარეკა და მძღოლი სახლში დაპატიჟა და კარიც ღიად დატოვა.
-მოვედი. რამდენიმე წუთში გაისმა მძღოლს ხმა და მახომ ღიმილით მიიპატიჟა მაგიდასთან.
-ისაუზმე?
-არა, ვერ მოვასწარი.
-მოდი მაშინ და ერთად ვისაუზმოთ, მარგო ისე არ გვიშვებს.
-მოდი შვილო დაჯექი და ეს ფუნთუშა შეატანეთ ჩაის მთელი დღე რომ გზაში ხართ და ვერ იცლით თქვენი თავისთვის, მთელი დღე მხოლოდ ყავაზე ხართ.
-მოდი, მოდი ილო ნახე რა გემრიელად გამოიყურებიან ფუნთუშები. ილომ ხელები გადაიბანა და მახოს პირდაპირ გამოსწია სკამი.
-საღამოსთვის კატლეტი გაგიკეთე, ტოლმაც უკვე მზად არის ხომ მოინატრე გუშინ და გავაკეთე. ორი დღე ვერ მოვალ სოფელში მივდივარ და ამიტომ გუფთაც მზად არის ყველაფერი მაცივარშია და რომ დავბრუნდები არცერთი დამახვედრო, ყველაფერი შეჭამე.
-ჩვენ უკვე შევჭამეთ და წავალთ.
-კიდევ შეჭამეთ და წადით, მე ნაგავს გადავყრი და ერთად წავიდეთ.
-ერთად გავიდეთ და მე გადავყრი.
-არა შვილო, შენ რატომ უნდა დაისვარო მე ჯერ კიდევ სამუშაო ფორმაში ვარ, გავალ და ახლავეს დავბრუნდები. სიყვარულით მოეფერა შვილივით გაზრდილ მახოს და წავიდა, კართან რაღაც ხმაური შემოესმა გარედან და ახლოს მივიდა, გასაღებს ხელი მოკიდა კარი გააღო და სროლის ხმაც გაისმა, მარგო ჯერ კედელს მიეყრდნო და შემდეგ ნელა ნელა ჩაიკეცა. მახოს ხელიდან გაუვარდა ჩაით სავსე ფინჯანი და ილოს შეხედა, მაგრამ ორივე კარისკენ გაიქცა იარაღით ხელში, ნახა მარგო ძირს წაქცეული მხარში იყო დაჭრილი და ილოს უყვირა.
-სასწრაფოს დაურეკე ჩქარა. თავად კი იარაღით ხელში გაიქცა გარეთ, გარეთ გასულს კი თავიანთი მანქანის საბურავები დაჭრილი დახვდათ, რამდენიმე წუთში ბინა პოლიციელებით აივსო და მარგო სასწრაფოს დახმარებით საავადმყოფოში გადაიყვანეს.
-თედო და ნიკა აქაურობას მიხედეთ. ბიჭები დაასაქმა და თავად მარგოს გაყვა მისი ხელი ეჭირა ხელში და ჩუმად გულში სთხოვდა მარგოს მარტო არ დაეტოვებინა. თედომ და ნიკამ კამერების საშუალებით მეორე ქუჩაძე ბინის მოპირდაპირე მხარეს შეამჩნიეს შავი ჯიპი გელენვაგენის მარკის.
-არ გამოვრიცხავ, რომ თავდამსხმელი სწორედ ამ მანქანით მოვიდა.
-გაიგეთ ვინ არის იმ მანქანის მფლობელი. მახოს ვერავინ ეკარებოდა ის სიბრაზისაგან კბილებით გლეჯდა ყველას და ყველაფერს, მაგრამ მის ტელეფონზე შემოსულ გიორგის ზარს მშვიდად უპასუხა.
-მახო როგორ ხარ.
-კარგად ვარ გიორგი.
-მახო ბაკოს ვერ უკავშირდები უკვე რამდენიმე საათია და არ ვიცი რა ხდება, უნდა დამეხმარო.
-რატომ გაქვს ცუდი წინათგრძნობა, რამე მოგწერა?
-დამირეკა დღეს და ვერ უპასუხე, მერე შეტყობინება მომწერა რომ მის თავს რაღაც უცნაური რამ ხდება და არ ვიცი რა ვიფიქრო, გთხოვ დამეხმარე მახო.
-კარგი, მისამართი მომწერე და მასთან წავალთ. ტელეფონი გათიშა თუ არა თედო მივიდა მახოსთან ფერდაკარგული და უთხრა.
-თომა, თომა იპოვეს მკვდარი.
-რას ამბობ თედო. თვალებში დაუბნელდა მახოს და ორივე ხელებით დაეყრდნო მაგიდას, შემდეგ კი მიხვდა რომ ბევრი დრო არ ჰქონდა და თედოს უთხრა.
-სად არის ახლა და ვინ ნახა პირველად.
-მათე მოვიდა, ისინი ერთად იყვნენ გასულები საპატრულოდ. მათე ნიკამ შემოიყვანა და გაოგნებულს ჭიქით წყალი მიაწოდა.
-მათე დრო არ გვაქვს, გამაგრდი და ყველაფერი თქვი რაც დაინახე.
-ის უმოწყალოდ სცემეს ქუჩაში, შემდეგ ხელები გააშლევინა და ძირს მიწაზე დააწყობინა ზემოდან კი მძიმე დიდი ქვა დაარტყა, წასვლის დროს კი მიაფურთხა და ზიზღით უთხრა.
-ყველა პოლიციელებს ასე დაგამტროვთ თითებს.
-როდის მოხდა ეს რომელ საათზე.
-აქედან მესამე ქუჩაზე ვიყავით სულ ახლოს, მათე ყავის საყიდლად გადავიდა და შავი ფერის გელენვაგენი გაჩერდა, მძღოლი გადმოვიდა და მათეს კოჭლობით გაყვა უკან, ვუყურებდი რას იზამსმეთქი და მოულოდნელად თავში ჩაარტყა, შემდეგ კი უმოწყალოდ სცემა.
-უფროსო ჩვენ მზად ვართ, გავიდეთ?
-გავიდეთ, მაგრამ.....................
-მათეს მივხედავთ უფროსო.
-ნიკა, თედო და მართა ჩემთან წამოდით, სხვებს აქ გტოვებთ და ეს ადგილი შეისწავლეთ, სადაც იპოვეს ოპერ-მუშაკი. ბაია არ შეაწუხოთ, იყოს მარგოსთან რომ რამე დაჭირდეს. მახო თავის გუნდთან ერთად ბაკოს მისამართზე წავიდა, ბაკო კი ელიზაბეტთან და ჰაკერთან ერთად ბინაში შევიდა. კარი გააღო, მაგრამ კარებშივე გაჩერდა, რადგან ბინიდან მუსიკის ჰანგები მოდიოდა. მეგობრები ხელით შეაჩერა და ბინის სიღრმეში თავად შევიდა, იქ კი ვიკა დახვდა ღვინით სავსე ბოკალი ეჭირა ხელში და ბაკოს უცინოდა.
-ისევ მოხვედი და ისევ აქ ხარ.
-რას ნიშნავს ისევ მოვედი და ისევ აქ ვარ.
-არ გინდა თამაში, ვიკა მე ყველაფერი ვიცი. ვიკა დაიბნა, დაბარბაცდა და ღვინო მოსვა შემდეგ კი ბოკალი მაგიდაზე დადგა და ორივე ხელებით დაეყრდნო მაგიდას.
-ჰო, რატომ გაგიკვირდა რომ გავიგე ყველაფერი ალბად როგორ გავიგე ეს უფრო გაინტერესებს, ამიტომ შეგეცვალა სახე ჩანაფიქრს რომ მიგიხვდი?
-რას, რას გულისხმობ ვერაფერს ვხვდები საყვარე..................
-გაჩუმდი და ეს სიტყვა აღარ დაასრულო, შენ მე არ გიყვარვარ შენ ჩემგან ინფორმაცია გინდოდა და მიიღე კიდეც, ახლა რატომ ხარ აქ და რატომ მოდი.
-ამას სერიოზულად მეუბნები?
-მორჩი თამაშს და მითხარი, ვინ დაგავალა ჩემს კომპიუტერში შესვლა.
-რა საქმე მქონდა შენს კომპიუტერთან, შენს ნივთებს არც კი შევხებივარ.
-იცი როგორ მაბედნიერებდა შენთან ერთად ყოფნა, ერთ დღეს ისეთი ბედნიერი მომეჩვენა ჩემი თავი გავაცნობიერე რომ შენი გაცნობის შემდეგ ვიყავი ასეთი ბედნიერი და შენ იყავი ჩემი ბედნიერების მიზეზი. შენ იყავი ადამიანი, ვისთვისაც ჩემს სიცოცხლეს დაუფიქრებლად გავწირავდი, მაგრამ შენ? შენ ვინ ხარ ვიკა და ვინ ვარ მე შენთვის ან რა შეგიძლია გააკეთო რომ შენი უდანაშაულობა დამიმტკიცო.
-ვერც კი წარმოიდგენ გულს როგორ ძალიან მტკენ.
-შენ უკვე მატკინე გული ,,უბრალოდ დავჯდეთ ერთმანეთის პირისპირ და ერთმანეთის თვალებში ჩავიხედოთ, იქ აღმოვაჩენთ ჩვენს კუთვნილ სამყაროს, რომ ვიყოთ გულახდილები, გულწრფელები და ცრემლებივით წმინდა, უბრალოდ გავულამაზოთ ერთმანეთს ეს ხანმოკლე წუთისოფელი''.  ეს შენი სიტყვებია, როცა სიყვარული შევფიცეთ ერთმანეთს მაშინ მითხარი და მიკვირს რა ხანმოკლე აღმოჩნდა შენს მიერ დადებული ფიცი, ვიკა მხოლოდ აქამდე მოგყვა ჩემს მიმართ სიყვარული?  მითხარი რომ ეს ყველაფერი ტყუილია, მაგრამ ფაქტი სახეზეა, შენ ამიტომ დამიახლოვდი რომ ჩემგან ინფორმაცია გაგეტანა. ვინ დგას შენს უკან, მითცარი რა გაგიკეთეს ვიკა. ვიკა იდგა და სახეს ცრემლები უსველებდა, ის თვალებით ცდილობდა მიმხვდარიყო ბაკო რომ არ შეეძლო რამე ეთქვა, ბაკოს თვალებში მხოლოდ სიბრაზეს ხედავდა ადრინდელივით თბილი და მოსიყვარულე აღარ იყო მისი საყვარელი ადამიანის თვალები. ნელა-ნელა მიუახლოვდა ბაკოს და მაგიდაზე დადებული ფანქრით დაწერა.  ,,მითვალთვალებენ, მაპატიე მე არ მინდოდა, მაგრამ მე მაიძულეს და შენი მოკვლით დამემუქრნენ''. ტიროდა და უეცრად ბაკოს გულზე დანახულმა წითელმა წერტილმა ის დააბნია, აღელდა და ბაკოს წინ გადაუდგა, ბაკოსთვის ნასროლი ტყვია ვიკას მოხვდა და ორივე ერთმანეთს უყურებდა თვალებში, ორივე ნელა ნელა მუხლებზე დავარდა. ბაკომ მხოლოდ მისი ჩურთულით ნათქვამი ,,მაპატიე'' გაიგონა, ცრემლიანი თვალებით შეხედა საბოლოოდ და ორივე ერთად წაიქცა, ელიზაბეტმა ბაკოს მივარდა, პოლიციამ კი გასროლის ხმაზე კარი შეამტვრია და მახომ ბაკოთან მივიდა პირველად.
-ბაკო როგორ ხარ, ცოცხალი ხარ.
-მე ცოცხალი ვარ, მაგრამ ვიკა..........................
-ბაკო, ბაკო სად ხარ. გიორგი გიჟს ჰგავდა და ბაკოს რომ შეხედა გულზე მიიდო ხელი, მაგრამ იატაკზე სისხლში მყოფ ვიკას რომ შეხედა პირზე მიიდო ხელი და ხმით იღრიალა, მაგრამ ბაკომ უთხრა.
-მოგზავნილი იყო ჩემთან.
-რა მოხდა, ვინ ესროლა ან რამე თუ გითხრა. მახომ მაგიდაზე დადებული ქაღალდი აიღო და წაიკითხა, შემდეგ კი ბაკოს მიუბრუნდა.
-რას ნიშნავს ეს წერილი, ბაკო ვინ იყო ვიკა და რატომ უთვალთვალებდნენ მას ან ვინ უთვალთვალებდა.
-არ ვიცი, არაფერი არ ვიცი და ცოტა დრო მომეცი რომ გონზე მოვიდე უფროსო. გარეთ უკვე ჩამობნელდა, ბაკო ერთ კუთხეში იჯდა და მომხდარზე ფიქრობდა, მახოც ფიქრობდა ამ რამდენიმე საათში ეს უკვე მეოთხე მკვდარი იყო და ერთ დღეში ეს უკვე მეტის მეტი იყო, საქმე უფრო და უფრო რთულდებოდა. ბაკო ფეხზე წამოდგა წყალი დალია და მახოს ყველაფერი მოუყვა, ელიზაბეტიც მას დაეთანხმა.
-ეს რა გამოდის, გინდა მითხრა რომ ვიღაცა ბანკის გაქურდვას ცდილობს?
-ასეა უფროსო, მაგრამ ვინ არის ეს ვიღაცა. მახო ერთ წერტილს უყურებდა და რამდენიმე წუთის განმავლობაში არაფერი უთქვია, შემდეგ კი იმ კედელთან მივიდა სადაც ნატყვიარი აჩნდა და ძალიან ახლოდან დააკვირდა.
-რამე მძიმე საგანი მომიტანე გიორგი. თქვა ისე რომ კედლისთვის თვალი არ მოუშორებია და გიორგის რაც მოყვა ხელში ის მისცა და მახომ კედელს დაარტყა მთელი ძალით და კედელიც გაინგრა, კედელი არ აღმოჩნდა ბეტონის ის იყო ხელოვნურად გაკეთებული კედელი რომლის შიგნით იყო დამონტაჟებული ვიდეო კამერა, კედელთან ახლოს იყო ბაკოს სამუშაო მაგიდა და კომპიუტერი.
-ღმერთო ეს რა არის, მეც მითვალთვალებდნენ საკუთარ სახლში?
-მოკვდი . იყვირა მოულოდნელად ვიღაცამ და გაისროლა, მაგრამ ყველამ მოსწრო ძირს დაწოლა. მახომ რაციით გადასცა ჯგუფს.
-მოპირდაპირე ბინის სახურავზე სნაიპერი დგას, იჩქარეთ არ გაგექცეთ. თქვა მახომ და თავადაც გაიქცა, მაგრამ მკვლელი გაიქცა. გიორგის სერიოზულად აშინებდა უკვე ბაკოს მდგომარეობა, კედელთან მივიდა და ახლოდან დაათვალიერა, შემდეგ კი ბაკოს მიუბრუნდა და კითხა.
-შენთან რა უნდათ, რატომ გითვალთვალებენ.
-აზრზე არ ვარ, არ ვიცი რა უნდათ.
-გამოდის ვიკა მათი მხრიდან იყო.................
-ასეა და ინფორმაცია გაჰქონდა ჩემი კომპიუტერიდან. ელიზაბეტი და ჰაკერი ცდილობდნენ კომპიუტერში რამე ეპოვათ და რამდენიმე საათი იწვალეს, მაგრამ ვერ შეძლეს რამე მნიშვნელოვანის ნახვა.
-ვერაფერი ვიპოვეთ? იკითხა ბინაში შემოსულმა მახომ და ჰაკერთან მივიდა.
-ჯერ-ჯერობით ვერაფერს მივაღწიეთ, მაგრამ მოულოდნელად გაჩერდა და ბაკოს კითხა.
-როგორც იქნა ვიპოვე, ვინ არის ილუბარა.
-ილუბარა, არ ვიცი აზრზე არ ვარ.
-ეს პიროვნება იღებს ბანკის ანგარიშებიდან თანხას და რომ სხვა დაადანაშაულოს, იმიტომ რომ თავად არ გამოჩნდეს აგზავნის ბანკის თანამშრომლებზე, მაგრამ არა ყველაზე, მხოლოდ იმათ ვისაც ხელი მიუწვდება ბანკის კოდებზე და შეხება აქვთ თანხასთან.
-ვინ არის ეს პიროვნება.
-არ ვიცი ვინ არის, აზრზე არ ვარ.
-დაფიქრდი ბაკო. ბაკო ჩაფიქრდა და ისევ ჰაკერის ხმა მოესმა.
-ბაკო ეს პიროვნება მნიშვნელოვანი პიროვნებაა, უბრალოდ თანამშრომელი როგორც შენ და ელიზაბეტი ხართ ამდენს ვერ გარისკავდა.
-ასე მას შეუძლია ბანკი გააკოტროს. თქვა ბაკომ და მახოს შეხედა.
-პიროვნება ვინც ილუბარა-დ არის ჩაწერილი ყოველ დღე გააქვს ბანკიდან თანხა  ძალიან დიდი თანხა და ბანკიც ძალიან მალე გაკოტრდება.
-ამიტომ გადმორიცხა ჩემს ანგარიშზე 30 000 000$. ყველა გაოცებული იდგა და ჰაკერიდან ბაკოზე გადაიტანეს მზერა, მაგრამ მახოს ტელეფონმა ისევ შეახსენა თავი და თქვა.
-ღმერთო ისევ მკვლელობა არ იყოს, დღეს ოთხი მკვლელობა მოხდა და საკმარისია უკვე.
-ნიკა გისმენ.
-უფროსო პოლიციელი რომელიც კიბეზე ვიპოვეთ ცოცხალია და მან ძალიან მნიშვნელოვანი რამ თქვა.
-თქვი რა გითხრა.
-ჩვენს ახლოს ვიღაც არის ვისაც ინფორმაცია გააქვს ჩვენგან და ამის სანაცვლოდ მან დიდი თანხა აიღო.
-შუძლებელია, ჩემს გვერდით ამას ვერავინ გაბედავდა.
-გაბედავდა უფროსო და მერე როგორ გაბედავდა, მაფიოზი ყოველ თვიურად კარგად უხდის მას.
-კარგი, არ დატოვო მარტო ოპერ-მუშაკი და მეც მალე მოვალ. ბაკოს შეხედა და უთხრა.
-რა გეგმა გაქვს, ბაკო რას ფიქრობ გააკეთო.
-თანხა რომელიც ჩემს ანგარიშზე დევს ბანკს უნდა დაუბრუნდეს, მაგრამ მანამდე ჩემს უფროსს უნდა შევხვდე.
-ფიქრობ, რომ .........................
-არ ვფიქრობ, დარწმუნეული ვარ უფროსო, რადგან ილუბარა არის შებრუნებით იგივე არაბული ვინც ჩვენი უფროსია, ან ის არის ამ საქმეში ან მის კოდს იყენებს ვიღაც და მეც საშინელ გეგმას მიმზადებს, ამიტომ ძალიან ვნერვიულობ და ჩემი გულის ცემა უკვე გასაოცარ ტემპით მუშაობს, მინდა მას შევხვდე და ვისაუბროთ.
-სწორი გადაწყვეტილებაა, მოდი მშვიდად მიუდგეთ ამ საქმეს ვინ იცის, იქნებ არც არაფერშია ის დამნაშავე და ვიღაც იქაც არის შეგზავნილი.
-ვერაფერს გამოვრიცხავთ, ამიტომ უნდა დაველაპარაკო. ბაკო მეორე დღეს ჩვეული სიმშვიდით მივიდა ბანკში ასევე ელისაბეტიც და ერთმანეთს არც ელაპარაკებოდნენ, ბაკო დილით ყველა თანამშრომლის მოსვლამდე ზაზას სანახავად წავიდა, მაგრამ კართან მისულს უცნაური საუბარი შემოესმა.
-ელისო ფიქრობ რომ შარია დგას ამ ყველაფრის უკან?
-ზაზა მე სხვაზე ეჭვს ვერც მივიტან, შენ არ ეჭვობ შარიაზე?
-არა, მე ვენდობი ბაკოს, მაგრამ ძალიან მიკვირს შენ რატომ ჩაიციკლე ამ ბიჭზე, მართლა ვერ ვხვდები.
-ბაკოს ანგარიშზე გუშინ 30 000 000$ დასვა ვიღაცამ, შენი ანგარიშის გატხვას შეეცადნენ და  ჩემს ანგარიშზე გუშინ სამუშაო საათების დასრულებამდე 50 000 000$ დასვა ვიღაცამ. ზაზა სამივე ერთი კოდიდან არის გადარიცხული, კოდი რომელიც მხოლოდ შარიამ იცის.
-კოდი მარტო შარიამ არ იცის ელისო, კოდი მეც ვიცი და შენც იცი გამოდის შენზეც უნდა ვიეჭვიანო?
-ჩემზე? შენ რა სულ გააფრინე? ვეღარ გააკონტროლა თავი ელისომ და აყვირდა.
-აქ რაღაც შეცდომაა, ბაკოზე ვერ ვიფიქრებ.
-კარგი, შენ რადგან ასეთი დარწმუნებული ხარ მასში მე დაგიმტკიცებ, რომ ეს შეცდომა არ არის და შარია არც ისეთი სანდოა როგორიც შენ გგონია და წარმოგიდგენია.
-გამოდის ზაზას იდეა არ აქვს ამ ყველაფერზე. 
-ასე გამოდის, მაგრამ ელისო რატომ არის ასეთი დარწმუნებული, რომ მე ვარ ამ ყველაფერში გარეული, მას უნდა უთვალთვალოთ. კიდევ გაიგე რამე რაც ჩვენ გამოგვადგება?
-მასეთი არაფერი, სამუშაო საათების შემდეგ მე და შენ დავრჩებით.
-კარგი, მხოლოდ მშვიდად იყავი ძალიან გეტყობა რომ ნერვიულობ. მე ყავაზე გავალ, წამოგიღო?
-წამომიღე. ელიზაბეტი გავიდა და ვიღაცამ მხრებში ჩაავლო ხელი და კუთხეში მიიმწყვდია,
ელიზაბეტს შეეშინდა, მაგრამ ყურში ჩურჩული გაიგონა.
-მე ვარ ჰაკერი არ შეგეშინდეს, გვითვალთვალებენ ელიზ.
-ჩვენც?
-ქუჩის მეორე მხარეს გაიხედე და შეხედავ შავი ჯიპი დგას, მაგრამ უცებ არ გაიხედო.
-გელენვაგენი ვხედავ, როგორ მომწონს ეს მანქანა.
-წუხელ ღამეც გვითვალთვალებდა, შენს სახლთან იდგა რომ მიგაცილეთ მე და ბაკომ, დღეს დილით კი ჩემს ფანჯრის პირდაპირ იდგა, გამოდის მეც მითვალთვალებს.
-რა ვქნათ კობა.
-ბანკში შევიდეთ, იქ უფრო უსაფრთხოდ ვიქნებით და მეც იქ დაგელოდებით.
-კარგი. ელიზაბეტი ცარიელი დაბრუნდა ყავის გარეშე ბაკოს არც კი შეხედა, მაგრამ ჰაკერის იქ ყოფნით ის ყველაფერს მიხვდა.
-რა ჰქვია შენს ჰაკერ მეგობარს.
-კობა კაკაბაძე, რატომ მეკითხები.
-ადამიანს რომ რამე შევეკითხო როგორ უნდა მივმართო, ჰეი ჰაკერ მომისმინე, ასე? ელიზაბეტს გაეცინა და კობას გახედა, ისიც მისკენ წავიდა და ჩურჩულით უთხრა.
-ტუალეტი საით არის, ან შეიძლება რომ ვისარგებლო?
-კი შეიძლება ისარგებლო როგორ არა, იმ დერეფანს გაყევი და ბოლოშია. კობა ნელი ნაბიჯით მიდიოდა და უეცრად ბაკოს სახელი გაიგონა, ამიტომ ფეხი შეანელა და უცნაური საუბრის მოწმე გახდა და არც დაფიქრდა ისე ჩაიწერა.
-შარია უნდა წავიდეს და ყველაზე კარგი იქნება თუ დააკავებენ.
-ელისო რა გინდა ან რის მიღწევას ცდილობ, რა გინდა ბაკოსგან და რატომ ვერ იტან მის აქ ყოფნას.
-ვერ ხვდები რომ ბანკს ანადგურებს, რადგან მან იცის ბანკის ყველა საიდუმლო კოდი.
-პირველი, ბაკო მეექვსე წელია აქ მუშაობს და ჯერ მასთან პრობლემა არ შემქმნია, ამიტომ ვერ დამაჯერებ, რომ ბაკო დგას ამ საიდუმლოს უკან და მეორე, შენც იცი ბანკის კოდები და მე როგორ მოვიქცე, იქნებ შენ ხარ გარეული ამ ყველაფერში და ბაკო მსხვერპლია, ამიტომ გინდა მოიშორო ასევე ჩემი მოშორებაც გინდა მასთან ერთად.
-რას ბოდიალობ ხვდები? აქ ვერ გავაგრძელებთ საუბარს, საღამოს ყველა რომ წავა მთავარ ოთახში გელოდები. კობა ფეხაკრებით დაბრუნფდა უკან და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო. მან მნიშვნელოვანი ინფორმაცია მოიპოვა და ბაკოს გადაუგზავნა ჩანაწერი თავად კი წაშალა, რადგან ტუალეტისკენ მომავალს ელისომ უცნაურად შეხედა. ბაკომ ელიზაბეტთან ერთად მოისმინა ჩანაწერი და გაოცებულმა შეხედეს ერთმანეთს, ელიზაბეტმა შეშინებულმა და დაბნეულმა თქვა.
-ეს უნდა გაიგოს პოლიციამ და შარაშენიძე უნდა შევაჩეროთ, ვინ იცის რა ჩაიფიქრა, შესაძლებელია ზაზას რამე დაუშავოს.
-მეც მასე ვფიქრობ, მე გავალ და ამ საქმეს მოვაგვარებ.
-როგორ უნდა გახვიდე, გითვალთვალებენ ბაკო.
-ახლა დავრწმუნდები თუ მე მითვალთვალებენ. ბაკო დინჯი და დამაჯერებელი ნაბიჯებით შევიდა ზაზასთან და რამდენიმე საათით ითხოვა გასვლა.
-ბაკო აუცილებელია შენი გასვლა?
-ზაზა ექიმთან ვარ ჩაწერილი ეს ბოლო რამდენიმე თვეა თავის საშინელი ტკივილები მაქვს და ტომოგრაფია უნდა გადავიღო, არ დამაგვიანდება.
-კარგი, წადი. ელისომ ეჭვის თვალი გააყოლა ბაკოს და ტელეფონზე გადარეკა, მაგრამ ბაკო აუჩქარებლად გავიდა ბანკიდან და კლინიკაში მივიდა შორენასთან.
-ბაკო? რა მოხდა შესარიგებლად მოდი?
-შენი დახმარება მჭირდება.
-რატომ, რა მოხდა კარგად ხარ?
-მომისმინე, სასწრაფოდ დაურეკე გიორგის.
-რა მოხდა, ნუ მაშინებ.
-ჩქარა დრო არ გვაქვს. შორენამ გიორგის ნომერი აკანკალებული ხელით აკრიბა, მაგრამ ტელეფონი ბაკომ გამოართვა და უთხრა.
-ბაკო ვარ.................
-მანდ რა გინდა ბაკო.
-კარგად მომისმინე, გელოდებით შორენასთან შენ და მახოს.
-რა მოხდა, შეშინებული ხმა გაქვს.
-მითვალთვალებენ და აქ უსაფრთხოა საუბარი, მახო ან დავითი წამოიყვანე და მოდით, მაგრამ ფრთხილად რომ მათმა არ დაგინახოთ. გიორგი ერთი საათი მაქვს დრო, მეტს ვერ დაგელოდები.
-კარგი, კარგი გამოვდივარ უკვე და მშვიდად იყავი. გიორგიმ ტელეფონი გათიშა თუ არა ლილიაც წაიყვანა ეჭვი რომ არ აეღოთ და წავიდა, გზიდან მახოს დაურეკა და აუხსნა რა ხდებოდა.
-რა მოხდა გიორგი.
-ვერაფერს გეტყვი სხვას, რადგან თავადაც არაფერი არ ვიცი. ბაკოს დავალებით გირეკავ, კლინიკაში გველოდება და დათო წამოიყვანე, მაგრამ უნდა იჩქარო, მე უკვე გზაში ვარ და იქ შევხვდებით ერთმანეთს, მაგრამ კლინიკაში მეორე შესასვლელიდან შემოდი. გიორგი და ლილია მშვიდად შევიდა კლინიკაში, მახომ და დავითმა როგორც გიორგიმ უთხრა კლინიკის უკანა შესასვლელით ისარგებლა
და ბოლოს შორენას კაბინეტში მოხვდა ყველა ერთად. 
-შორენა სადმე უსაფრთხო ადგილი გვინდა, რომ ვილაპარაკოთ, შენ და ლილია გარეთ დაგველოდე თუ რამე უცნაური შეამჩნიო კარზე დააკაკუნე. შორენამ ერთ ცარიელ პალატაში შეიყვანა სამივე, ბაკომ ტელეფონში ჩანაწერი მოიძია და ორივეს მოასმენინა, მახომ გაოცებულმა შეხედა ბაკოს და უთხრა.
-ხვდები რომ ეს მნიშვნელოვანი სამხილი არის იმ გოგოს წინააღმდეგ?
-დავრწმუნდი რომ ზაზა აზრზე არ არის რა ხდება ბანკში, გეგმა მაქვს.
-გისმენ, თქვი. საუბრობდნენ მშვიდად, გეგმა რომელიც ბაკომ შეადგინა მახოს და დავითს მოეწონა. შეთანხმდნენ რომ საღამოს შეხვდებოდნენ და შორენამ ბაკო იქვე მეგობრის კაბინეტში შეიყვანა, გიორგი და ლილია კი თავის კაბინეტში დატოვა, მშვიდად საუბრობდნენ რომ კარზე კაკუნი იყო და კარი უცნობმა მამაკაცმა შეაღო.
-გისმენთ.
-ექიმო......................
-დამელოდეთ, პაციენტს გავისტუმრებ და მიგიღებთ. შორენამ იქვე მდგარ გიორგის გახედა და ორივე მიხვდა რომ უცნობი ბაკოს უთვალთვალებდა. შორენამ რეცზე რამდენიმე მედიკამენტის დასახელება დაუწერა გიორგის და გარეთ გაყვა, გიორგი როცა წასასვლელად შებრუნდა ის შორენამ შეაჩერა და უთხრა.
-მშიერ გულზე არ მიიღოთ, რადგან შესაძლბელია წამალმა უკუ ჩვენება გამოიწვიოს ან გულყრა დაგეწყოს.
-მესმის ექიმო, მადლობა. გიორგიმ ექიმი დაამშვიდა და იქვე მდგარ უცნობს თვალი შეავლო, ბაკო კი აფთიაქშიც შევიდა და გრძნობდა როგორ დაყვებოდა მას უცნობი უკან ვითომ შეუმჩნევლად.
-გიორგი რა მოხდება, ბაკო საფრთხეშია?
-ვფიქრობ თუ დღეს არ დაესვა ამ გაურკვევლობას წერილი, არა მარტო ბაკო ჩვენ ყველა საფრთხეში ვართ. შენ და დედაშენს ჩემებთან გაგიყვანთ, მარტო რომ არ იყოთ და არ ინერვიულოთ, მე კი მათთან ერთად უნდა ვიყო ამ საღამოს.
-გიორგი საშიშია იქ ყოფნა, მაგრამ ბაკოსაც ვერ დავტოვებთ მარტო.
-არა უშავს, მთავარია დღეს ყველაფერი დასრულდება და მაფიოზის საქმეებიც წარსულის ფურცელზე დაიწერება. გიორგიმ მარიამის წინააღმდეგობის მიუხედავად ისინი მაინც გაარიდა ქალაქს, რომ თავადაც მშვიდად ყოფილიყო, შემდეგ კი მახოსთან მივიდა და ისიც ჩაერთო ბაკოს გეგმის განხორციელებაში. ცხოვრება კიბეა, ძალიან გრძელი კიბე და ვისთვის ხითაა ნაგები ეს კიბე და ვისთვის მარმარილოთია მორთული, მაგრამ მარადიული არც ხის კიბეა და არც მარმარილოთი მორთული, თუმცა რამდენი საფეხურიც არ უნდა აიარო მყარად უნდა ვიდგეთ ყოველ საფეხურზე ასვლის დროს. თუმცა, როცა ბოლო საფეხურს გადავაბიჯებთ რამდენიმე წამით ჩავფიქრდებით და ვხვდებით, რომ იმ ბოლო საფეხურამდე ასვლამდე რამდენი ცრემლი და რამდენი ტანჯვა გამოვიარეთ. ამოვიოხრებთ და კიბის საფეხურებიც მთავრდება და დიახ, ცხოვრება კიბეა, კიბე რომელსაც მეორედ ვერც ავივლით და ვერც ჩავივლით.

ღამეა და ამ ღამეში ორი ადამიანი ძალიან ფრთხილი ნაბიჯებით მიდის, უკან კი შეშინებული კურდღელივით მოყვება მათ მესამე და სამივემ ერთმანეთის ხელები მოძებნეს სიბნელეში და მათი ხელების ჩაჭიდებით იგრძნეს თუ როგორი მნიშვნელოვანი იყო ისინი ერთმანეთისთვის. ელიზაბეტი ბაკოს უჭერდა ძლიერად ხელს და ბაკოც ხვდებოდა, რომ ეს ქალი მისთვის მთელი სამყარო იყო. მან ამ რამდენიმე დღეში დაინახა ელიზაბეტის დიდსულოვნება და სიყვარული მის თვალებში. სამივეს სუნთქვა შეკრული ჰქონდათ თითქოს ზედმეტად არ ესუნთქათ და სამივე კედელს იყო აკრული, ბაკომ თავის მკლავებში მოიქცია ელისაბეტი და მის სუნთქვას კისერში გრძნობდა. შეეშინდა ელიზაბეტს და დამალული ცრემლისგან ჯერ თვალები დაუმძიმდა და შემდეგ ჩაუწითლდა, მაგრამ ის ბაკოს გვერდით თუნდაც იმ მძიმე წუთებში მაინც ბედნიერად გრძნობდა თავს. ვერ ინძრეოდა და მთელი სხეული უთრთოდა, იგრძნო კიდეც ბაკომ ელიზაბეტის შიშისაგან მთრთოლვარე სხეული და არც კი უფიქრდება რას აკეთებს, მის ცხელ ტუჩებს შუბლზე ადებს, ყურში კი ჩურჩულით ეუბნება.
-სულ მალე დასრულდება ყველაფერი, შენ მოფარებულში იყავი და რომ რამე ტელეფონზე დარეკე. მოდუნდა, მოეშვა და ბაკო უფრო მაგრად იჭერს, მოულოდნელად სუნთქვაც კი შეიკრა სამივემ ნაცნობი ხმები რომ გაიგონეს და ისინიც სულგანაბული უსმენს ამ ხმებს.
-აქ რისთვის დამიბარე ელისო.
-უნდა ვისაუბროთ და ეს საუბარი მხლოდ მე და შენ უნდა ვიცოდეთ.
-აქ ამ ოთახში სადაც საიდუმლო მასალები დევს ასე უბრალოდ სასაუბროდ როდის მერე შემოვდივართ, უკეთესია ჩემს კაბინეტში ვისაუბროთ. უთხრა ზაზამ და შებრუნდა, მაგრამ ელისოს ხმამ ის გააჩერა და გაოცებულმა შემობრუნდა.
-აქ ვისაუბრებთ ზაზა არაბულო და ასეთი თვალებით ნუ მიყურებ, ვინ გითხრა რომ საუბრის თემა უბრალო და მარტივია.
-ელისო ვერ გცნობ, რა ხდება. ზაზა მიხვდა რომ რაღაც ცუდი ხდებოდა, მაგრამ მტკიცედ იდგა მაშინაც როცა ელისოს ხელში იარაღი დაინახა და დაუმიზნა კიდეც მას.
-დაჯექი კომპიუტერთან და ბანკის რამოდენიმე მილიონი ამ ანგარიშზე გადმოიტანე, ჯერ შენ და შემდეგ ბაკოს მოვათრევ აქ რადგან მის ანგარიშზე დარიცხული მილიონებიც გადმოვირიცხო.
-ელისო, ელისო ახლა მივხვდი ამ ყველაფრის უკან შენ ხარ.
-დიახ მე ვარ და ჩემი მაფიოზი.
-სანამ ამ კოდებს გახსნი და მილიონებს დარიცხავ შენს ანგარიშზე, მანამდე ჩემს გვამს უნდა გადააბიჯო რომ ეს მოხდეს.
-ასეც ვიზამ, რადგან სიკვდილის ანგელოზი უკვე შენს გვერდით დგას და ჩემს ბრძანებას ელოდება.
-ელისო შენ მე ვერ მესვრი.
-გესვრი.
-ვერ მესვრი, რადგან კარგად იცი მე არ დავმობ იმას რაც შენი საკუთრება არ არის. აქ ამ კედლებში ხალხის ფულია და მე იმიტომ ვარ აქ დავიცვა ხალხის ქონება.
-წლებია ამ გეგმის შედგენაში ღამეები არ მძინავს და არ დაუშვებ იმას რომ შენ ეს გეგმა ჩამიშალო. მე მარტო ვმოქმედებდი, მაგრამ ჩემმა ალექსანდრემ გეგმა უფრო გააღრმავა და სწორედ ამ გეგმით დასრულდება დღეს ჩემი დიდი ოცნებაც.
-როგორ მალე დაგავიწყდა რომ შეგიფარე და დახმარების ხელი გამოგიწოდე, სამუშაო მოგეცი და თავშესაფარიც მე გიპოვე. 
-იდიოტი ხარ, რადგან ვერ მიხვდი რომ ესეც ჩემი გეგმის ნაწილი იყო. სულ მალე მაფიოზი მოვა აქ და მას დაელაპარაკე ასე უშიშრად, ის ბოლოს მოგიღებს და მისას მაინც წაიღებს აქედან. ელისოს ფრთხილი ნაბიჯებით მიუახლოვდა მახო და იარაღი თავზე მიადო, თან უთხრა.
-დრო მოვიდა შენი და შენი მაფიოზის აჩრდილი გაქრეს და ასევე ის ბინძური სულიც რაც თქვენ ორის სხეულშია. ელისოს შეეშინდა რადგან არავის ელოდა იქ იმ დროს და შიშისგან გაისროლა, ბრმად გასროლილი ტყვია კი ზაზას მხარში მოხვდა და წაიქცა, დაცვა რომელმაც გასროლის ხმა გაიგონა სირბილით შევარდა ოთახში და იქ შექმნილი სიტუაციის მიხედვით ელისოს ჯერ გაფრთხილება მისცა. მახომ ხელები დაუკავა ელისოს და დაცვას ხელით ანიშნა არ ესროლა, მაგრამ მოულოდნელად ელისო მახოს ხელებიდან დაუსხლტდა, იარაღიც აართვა და ბაკოს დაუმიზნა.
-მე რომ გადამირჩე მაფიოზს ვერ გადაურჩები და ის მაინც არ გაცოცხლებს, მაგრამ იმდენად დიდია ჩემი შენდამი ზიზღი მე მოგკლავ და ამას სიამოვნებით გავაკეთებ. ელისომ იარაღი ისროლა, მაგრამ ელიზაბეტი გადაუდგა წინ ბაკოს და არც დაუკვნესია, არც ტკივილი უგრძნვნია, რადგამ მან შეძლო და ბაკოს ტყვია აარიდა. ღიმილი მოგვარა მისმა საქციელმა ბაგეებზე და ნელა-ნელა ჩაიკეცა, ბაკომ ხელი შეაშველა და ელისაბეტს შეშინებული უყურებდა.
-არა, არა, არა, შენ არაფერი არ დაგემართება, სასწრაფოს დაურეკეთ რაც შეიძლება ჩქარა მოვიდეს. ელისაბეტს ბაკოს ხელი ეჭირა ხელში და მეორე ხელს ჭრილობაზე იჭერდა, რომ სისხლის დენა შეჩერებულიყო.
-რა მშვიდი ღამეა, სწორედ ისეთი მე რომ მიყვარს განმარტოვებით ყოფნა და ფიქრი ჩემს ოცნებებზე. ხან ვიცინი და ხან ვტირი, თითქოს ტირილი შვებას მგვრის და სუნთქას მიადვილებს. რამდენჯერ ჩამძინებია ტირილში, მაგრამ ახლა დიდი განსხვავებაა იმ ღამესა და დღევანდელ ღამეს შორის.
-ნუ ლაპარაკობ, თავს ნუ გადაიღლი სასწრაფო მოვა და ყველაფერი კარგად იქნება. ტირილით უთხრა ბაკომ ელიზაბეტს.
-შენ რა, ტირი? არ იტირო, რადგან ტირილის დროს შენი თვალები აღარ არის ისეთი ბედნიერი, ისინი ჩამქრალია, რადგან იქ სევდამ დაიდო ბინა და შენც სევდიანი გამოხედვა გაქვს. დრო გავა საყვარელო და ამ ტკივილსაც შენი სხეული  შეისისხლხორცებს, შეეჩვევი კიდეც ყველაფერს, ადამიანები ხომ ყველაფერს ვეჩვევით. დამპირდი, ბაკო დამპირდი, რომ ყოველთვის ის დარჩები ვინც ხარ და აქ ამ ოთხ კედელში დახურე წარსულის წიგნის ბოლო ტკივილიანი ფურცელი, ახალი ცხოვრება კი ახალი ისტორიით ახალი ფურცლიდან დაიწყე.
-სიბნელეს სინათლე ცვლის ელისაბეტ და ცხოვრებაშიც ასე არის, დიდ ტკივილს ყოველთვის უსაზღვრო ბედნიერება მოყვება, ხვალ ახალი დღე იწყება და შენც უკეთესად იქნები.
-ეს მხოლოდ უფალმა იცის, ამას კი ხვალინდელი დღე გვეტყვის. მახომ ელიზაბეტი რომ ასეთ დღეში დაინახა, ელისოსკენ წავიდა გაბრაზებული და არც დაფიქრებულა რომ ესროდა, ხელი იარაღზე აუქნია და სახეში ძლიერად მოქნეული ხელი გაარტყა, შემდეგ კი ხელები გადაუგრიხა და უნდა გაეყვანა პოლიციას, რომ ზაზამ დაიყვირა.
-არ გაიყვანოთ, უზარმაზარი თანხა აქვს დადებული თავის ანგარიშზე და ის თანხა უნდა დააბრუნოს, ის თანხა ხალხის გარანტი არის და ხალხს უნდა დაუბრუნდეს. ელისოს შეაცვლევინეს კოდები და ბანკს დაუბრუნა თანხა. გიორგი კი ადგილს ვერ პოულობდა და სასწრაფოს გარეთ ელოდებოდა, როგორც იქნა სასწრაფოც მოვიდა და დაჭრილები გადაიყვანეს. ბაკომ და ჰაკერმა ყველაფერი გააკეთეს რომ ბანკის ანგარიშზე დააბრუნეს ყველა თანხა და პოლიციის თანხლებით კლინიკაში მივიდნენ. ელიზაბეტს ძალიან ბევრი სისხლი ჰქონდა დაკარგული და მეორე ჯგუფის უარყოფითი სისხლი მხოლოდ გიორგის აღმოაჩნდა და ელიზაბეტს გადაუსხა. გიორგი ფიქრობდა განვლილ წლებზე, ფიქრობდა იმ კარგ მოგონებებზე მეგობრებთან ერთად რომ ატარებდა.
-ბაკოს რომ მოხვედროდა, ის რომ დაჭრილიყო? საბედნიეროდ ასე არ მომხდარა, მაგრამ ცუდია ის რომ ელიზაბეტი ახლა ძალიან რთულ მდგომარეობაში იყო.
-გიორგი როგორ ხარ, თავს როგორ გრძნობ.
-მე კარგად ვარ, მაგრამ გთხოვ მითხარი გოგონა გადარჩება?
-ტყვიას სასიცოცხლო ორგანოები არ დაუზიანებია, მაგრამ ბევრი სისხლი დაკარგა და ვფიქრობ შენი დახმარებით შევძლებთ მის დახმარებას.
-ბაკო? სად არის ბაკო.
-გარეთ არის და ძალიან ნერვიულობს.
-ძალიან შეეშინდა და ჰქონდა შიშის მიზეზიც.
-ძალიან მწყდება გული ბაკოზე.
-რატომ? გაუკვირდა გიორგის და შორენას შეხედა.
-ყველაზე წარმატებული სტუდენტი იყო, რომ არა ეს ბანკი ახლა ვინ იცის შესაძლებელია მოსამართლეც კი ყოფილიყო და რატომ, რატომ შეაჩერდა წლებია ამ ბანკს რა ნახა იქ ასეთი საინტერესო.
-რა ნახა არა შორე ვინ ნახა, ეს უფრო სწორი ნათქვამი იქნებოდა. უთხრა გიორგიმ შორენას და თვალი ჩაუკრა, მაგრამ იქვე მდგარ ბაკოს შეხედა და ჩაიცინა.
-მეც აქ ვარ გიორგი და მესმის რაზედაც ჭორიკნობთ ორივე. ბაკო ძალიან შეშინებული იყო, მაგრამ გიორგის თვალები დაუბრიალა და მახოს დაურეკა.
-ვის ურეკავ მახოს დაურეკე და გაიგე რა ხდება იქ.
-მახოს ურეკავ, მაგრამ არ მპასუხობს ვგრძნობ რომ რაღაც მოხდა.
-გასაკვირი არ არის, ელისოს დაკითხავს და ამიტომ ვერ გპასუხობს. თქვა გიორგიმ და მახოს ზარიც დაფიქსირდა ტელეფონზე.
-მახო რა ხდება.
-მითხარი ელისაბეტი როგორ არის ბაკო.
-გადარჩება, მაგრამ ჯერ კიდევ კრიტიკული მდგომარეობაა.
-აქ ელისოს ესროლეს.................
-მოკლეს?
-მოკლეს, გამოდის თავიდან მოიშორეს არ უნდოდათ ზედმეტი თავის ტკივილი და ასე უჯობდათ.
-ერთი გასროლით მოიშორეს ისე რომ არც დაფიქრებულან ის ნაბიჭვრები.
-ასეა, მას გარეთ ელოდებოდნენ და როცა გარეთ გავიყვანეთ ესროლეს, სირთულეები ვითომ თავიდან აიცილეს მისი მოკვლით, მაგრამ ახლა რომ უფრო დიდი სირთულეები აქვთ ალბად ჯერ კიდევ ვერ ხვდებიან. სამწუხაროდ ასეთი არარაობებიც არსებობენ, რომ სხვისი სიცოცხლე მათ არაფლად უღირთ, ეს კი ყველაზე ცუდია.

  რატომ არსებობს ადამიანები სიბოროტით და სიძულვილით სავსე და თავიანთი არსებობით სხვას ცხოვრებას უმწარებენ, რატომ არსებობენ ასეთი არარაობები და ამაზრზენები. ჩაფიქრებული იჯდა და მოწყვეტილი იყო თითქოს სამყაროს, მაგრამ კარის გაღების ხმაზე შეკრთა და ისევ ერთ კუთხეში მიიმალა, ფეხის ხმა კი უფრო და უფრო მკაფიოდ ესმოდა და უახლოვდებოდა, შიში კი უფრო მძაფრდებოდა. ყელში ცრემლის ბურთულა ჰქონდა გაჩხერილი სად უნდა წასულიყო, ვერსად ვერ მიდიოდა თვალებზე ხელები აიფარა და დაელოდა. გაუსაძლისი გახდა ლოდინი, მაგრამ თვალები არ გაახილა, რადგან მის სუნთქვას ძალიან ახლოს გრძნობდა. მხარზე ხელით შეეხო და შეხტა, ფეხზე წამოხტა კედელს აეკრა და შიში უფრო გამძაფრდა. ალექსანდრე იდგა,  უყურებდა და გრძნობდა რომ მას მირანდა მონსტრად აღიქვამდა, არადა მისი თვალები ძალიან დიდ სინანულს გამოხატავდა.
-მოვედი, როგორ ხარ.
-კარგად ვიყავი სანამ შენ შეგხედავდი.
-ვხედავ რომ ისევ ტირი. მირანდას შიში გაუქრა და გამბედაობა მოემატა.
-ნეტავ რატომ ვტირი, გაგიკვირდა ხომ?
-მირანდა ვიცი რომ დავაშავე და ვაცნობიერებ ჩემს შეცდომას.
-თუ მარტო დამტოვებ უკეთესად ვიქნები.
-მირანდა არ ვიცი როგორ  გთხოვო, მაგრამ გავბედავ და გეტყვი.......................
გთხოვ დამიბრუნდი.  ჩემი მიზეზით, რომ შენს თვალზე ცრემლი გაჩნდა მინდა მე მოგიწმინდო ის ცრემლი და გთხოვ ნუ ბრაზდები რადგან ვერაფერს შეცვლი.
-წაეთრიე და მარტო დამტოვე....................
-მე დამთმობი ვარ, მაგრამ მინდა ესეც გაითვალისწინო რომ ყოველთვის არ იქნება ისე როგორც შენ მოისურვებ.
-მარტო დამტოვე, უკვე შენი დანახვაც კი გულს მირევს. ალექსანდრეს თვალები ჩაუწითლდა და მისმა ხმამაც დაიქუხა.
-ნუ მაიძულებ ჩემში მხეცი გააღვიძო, შენ უკვე ჩემში გაიდგი ფესვები და სითავხედე მოთოკე. ერთი თავით მარალი იყო ალექსანდრე მირანდაზე, მაგრამ თითქოს შიში გაქრა და ახლოს მივიდა ალექსანდრეზე მაღალი იყო იმ წუთებში და მას ზემოდან დაჰყურებდა და თვალმოუშორებლად დაუსვა კითხვა.
-ოდესმე გიტირია? მაგრამ რომ მითხრა კიო მაინც ვერ დამაჯერებ, ადამიანი რომელიც სხვისი ტკივილით საზრდოობს ის ვერასოდეს ვერ იტირებს.
-მირანდა არ გინდა...........................
-მე არ უარვყოფ რომ მიტირია, მიტირია და ძალიან ბევრჯერ ბავშვობაში როცა წავიქცეოდი და მუხლებს ვიტკენდი. ვტიროდი მაშინაც როცა დედა დამტუქსავდა და სათამაშოდ არ მიშვებდა, ძალიან ვიტირე როცა მამა წავიდა ჩვენგან და უკვე ერთი თვეა ჩემს საკუთარ თავს ვტირი და ვნანობ კიდეც. გაგიკვირდა? ნუ გაგიკვირდება, მე საქართველოში დაბრუნების წუთებს ვნანობ და იმ დღეს ვნანობ როცა შენ გადაგეყარე გზაზე. არ ვიცი რა გადაიტანე და რა შეგხვდა ცხოვრებაში, რა სირთულეები გქონდა, მაგრამ აშკარაა რომ შენი სული ამღვრეულია და იმიტომ  აიმღვრა რადგან  შიგ ყველა სიბინძურე გაქვს ჩაყრილი. ამპიციური ხარ და გინდა ყველაფერს მიაღწიო რასაც დაისახავ მიზნად, მაგრამ ცხოვრებაში უკან დახევაც უნდა გესწავლა. შენ უკან არ იხევ და რატომ? არ გინდა თავი წაგებულად იგრძნო და გინდა შენს ტვინში შექმნილი ილუზიები რეალობაში აისრულო, მაგრამ სწორედ ამიტომ გიხდება რომ ჩაიდინო ბევრი უსამართლობა, დახოცო ადამიანებიც. გგონია რამეს აკეთებ და ვინმე ხარ? არა, შენ არავინ არ ხარ, ადამიანს ვისაც რამდენიმე პირადობის დამადასტურებელი მოწმობა აქვს მისი ნდობა როგორ უნდა შეიძლებოდეს. იცი რა მიკვირს? ყოველ დღე იმის მოლოდინში ხარ არ იცი რომელი კუთხიდან გესვრიან და შენი სიცოცხლეც დასრულდება, რას უტოვებ საყვარელ ადამიანებს. ჩაფირდი, რატომ? იმიტომ ხომ არა, რომ შენმა წლებმა უკვე ფუჭად ჩაიარა. როგორც უამრავი გაქრა ამ სამყაროდან  შენც ისე გაქრები, მაგრამ იმ უამრავიდან ადამიანებმა თავიანთი სახელები დატოვეს, შენ კი რას ტოვებ გარდა იმისა საფლავზე დაწერილი დაბადების და გარდაცვალების თარიღი გქონდეს, ასეთი არარაობა ან ვინ და რატომ უნდა გაგიხსენოს.
-დაასრულე?
-დავასრულე, მაგრამ საინტერესოა გაქვს რამე სათქმელი?
-ასეა თუ ისე ჩვენ ვინც ასეთი ცხოვრებისთვის ვცხოვრობთ, მხოლოდ უზენაესის დაწესებული სასჯელს მივიღებთ და არა შენსას.
-უზენაესის სასჯელი იქნება სწორედ ძალიან მკაცრი და დაელოდე ისიც მალე მოვა შენამდე. ალექსანდრემ ხელები უკან შემოიწყო და ფანჯარასთან დადგა, რამოდენიმე წუთი მდუმარედ იყო, შემდეგ ფანჯარა გააღო და სიგარეტს მოუკიდა.
-მირანდა ცხოვრებაში ძლიერი უნდა იყო რომ არ დაგჩაგრონ, თუ არ იქნები ფხიზლად და არ იქნები ძლიერი ისე გადაქთელავენ როგორც გზის კიდეზე ამოსულ ბალახს. მე რომ ძლიერი არ ვყოფილიყავი დღეს ჩემი ძვალიც არ იქნებოდა, ბევრჯერაც დავეცი და იმ ბევრჯერ მხოლოდ ჩემით წამოვდექი. მარტოდ დარჩენილი ადამიანის ბუნება მგლის ბუნებას ჰგავს, რომელიც მხოლოდ საკუთარ თავზე ზრუნავს და არსებობისთვის იბრძვის. მზად არის თავის თავისთვის ყველა გამონაკლისი დაუშვას, სხვას კი ამ გამონაკლისს არ აპატიებს. შეიძლება მე ახლა არარაობა ვარ, მაგრამ მეც ვიყავი ვიღაცისთვის მთელი სამყარო. იყო ის დროც, როცა ყოველი ახალი გათენებული დილას ახალი გეგმით ვხვდებოდი, მაგრამ იმ ერთმა უბედურმა დღემ ჩემში  ყველაფერი შეცვალა და უკუღმა დაატრიალა ჩემი ბედის ბორბალი, სწორედ იმ დღიდან ვცხოვრომ ერთი დღით და ჩემთვის სიტყვა ხვალ არ არსებობს, რადგან არ ვიცი ვიცოცხლებ თუ არა ხვალ. სიტყვა ხვალ ჩემთვის ზედმეტი ტვირთია, შენ კი მართალი ხარ ჩემს ცხოვრებას ცხოვრება აქ ჰქვია, მე მხოლოდ ვარსებობ. მირანდას გულზე მოხვდა ალექსანდრეს სიტყვები და თვალზე მოწოლილი ცრემლი არ გამოაჩინა.
-ნუ გახრჩობს ცრემლი ჩემს გამო, დღესვე რომ მოვკვდე დამტირებელი და სანთლის ამთები არავინ მყავს. მხოლოდ შენ ხარ ჩემს ცხოვრებაში და თუ მეტყვი რომ  ჩემს გვერდით იქნები ყველაფერს მივატოვებ და აქედან შორს წავალ შენთან ერთად. მირანდა გაშეშდა, მაგრამ მალე მოეგო გონს და ალექსანდრეს უთხრა.
-3 წლის ასაკში ჩამომიყვანა დედამ, შემდეგ მამა გარდაიცვალა და სულ აქ დავრჩით. დედა არ იყო ასეთი, მაგრამ რაც უფრო დრო გადიოდა ის უფრო და უფრო ბრმავდებოდა. გახარბდა, სიმდიდრისა და ფულის გამო უნდოდა გავეთხოვებინე . წარმოიდგინე მან მეც კი დამაჯერა და დამრწმუნა რომ გიორგის უყვარდი და მხოლოდ მასზე შემეძლო დაქორწინება. მე ძალიან შევცდი დედას რომ დაუჯერე, მისი ტყუილები მჯეროდა და მასთან ერთად შეცდომებიც კი დაუშვი. მე ამ ერთ თვეში გავიზარდე, გაგეცინება, მაგრამ ეს სიმართლეა მე მართლა გავიზარდე, მაგრამ გგონია ისე დავბრმავდი იმის მერე რაც შენ გამიკეთე როგორ შევძლო შენს გვერდით ვიცხოვრო და შენთან ერთად ერთ საწოლში დავიძინო. მეზიზღები, ისე ძალიან მეზიზღები შენი ატანაც არ მაქვს. აქამდე მშვიდად მყოფი ალექსანდრეს თვალებში სიბრაზე მოაწვა და მასში ისევ გაიღვიძა მირანდას მიმართ სურვილმა და ვნებამ, სწორედ მისი სიუხეშე და უარი შლიდა ჭკუიდან. ცდილობდა, ძალიან ცდილობდა თავის თავისთვის კონტროლი გაეწია, მაგრამ გრძნობდა რომ ვერ შეძლებდა და მირანდასკენ წავიდა, მაგრამ მირანდა ადგილიდან არ დაიძრა და ალექსანდრეს თვალებში უყურებდა. თითქოს მოდრიკა მისმა სითამამემ ალექსანდრე და მიუხედავად იმისა იცოდა რომ მას მისი სიტყვებით უფრო აქეზებდა და აბრაზებდა უკან დაიხია, ალექსანდრემ უკან დაიხია  ჩქარი ნაბიჯით დატოვა ბინა, გაბრაზებული და ნერვებ მოშლილმა ტელეფონზე დარეკა.
-დოზა მინდა, ჩვენს ადგილზე მოდი.
-ვერ მოვალ.
-ვფიქრობ დაგავიწყდა ვის ელაპარაკები, ნახევარ საათში დათქმულ ადგილზე მოხვალ, დაგვიანებას არავის ვპატიობ. ტელეფონი გათიშა და ნაცნობ ნომერს უპასუხა, რომელსაც უკვე დღეებია ელოდა.
-გისმენ, მზად არის?
-მზად არის, როდის წაიღებ.
-ახლავეს მოვალ. ალექსანდრემ სვლა შეანელა და უკან გაბრუნდა, სიხარულით თვალები უბრწყინავდა რადგან სწორედ ის აქვს ხელთ რასაც ელოდა, მაგრამ უეცრად რაღაც გაახსენდა და ტელეფონზე დარეკა.
-გისმენთ.
-უნდა შეგხვდე.
-არ შემიძლია, ქალაქიდან გავდივარ.
-ერთი საქმეა რომელშიდაც დიდ თანხას გადაგიხდი, თანხა ხელზე მაქვს.
-თანხა რამდენია.
-20,000$
-სერიოზულად.
-სერიოზულად.
-როდის და სად შევხვდეთ.
-მკვდარ სასაფლაოზე, როგორც ყოველთვის. საქმე მოაგვარა და ღაუღიღინა კიდეც, სიგარეტიც გააბოლა და ნაცნობ ადგილსაც მიუახლოვდა, მანქანა გააჩერა თუ არა მკერდამდე ჭაღარა წვერით ასაკოვანი მამაკაცი მიუახლოვდა და მიესალმა.
-უფროსო ფეხი როგორ გაქვს.
-მორჩა უკვე თითქმის.
-შენ ასე რა გიხარია, ვხედავ მთელი სახე გიღიმის.
-დღეს ძალიან კარგად ვიქნები, როცა შენი შექმნილი სასწაულით გავისტუმრებ იმ ქვეყნად სასურველ პიროვნებას.
-აქ მაქვს, აიღე და ფრთხილად იყავი ეს კი მისი ჩამრთველია სადაც გინდა დადექი და შენი თვალით უყურე რაც მოხდება, 50 მეტრში გაანადგურებს შენთვის არასასიამოვნო პიროვნებას.
-შევხმიანდებთ, ეს კი აიღე.
-როცა გინდა, მე ყოველთვის აქ ვარ. ალექსანდრე თვალებგაბრწყინებული უყურებდა მის გვერდით დადებულ პატარა შავ ჩემოდანს და მამაკაცს ხელის აწევით და შემდეგ სიგნალით დაემშვიდობა. მიდიოდა და სიხარული მიყვებოდა ფეხ და ფეხ, გზამ ის ერთ უკაცრიელ ადგილზე მიიყვანა სადაც მხოლოდ  გაფუჭებული და დამტვრეული მანქანების მეტი არაფერი არ იყო. უეცრად რაღაც ცუდი  შეგრძნება დაეუფლა და სხეული არ დაემორჩილა მანქანიდან გადასულიყო, არწივივით  მახვილი თვალი ჰქონდა და ყველა წერილს ათვალიერებდა, დაინახა მისი მსხვერპლიც ჯერ კიდევ პირტიტველა ბიჭი იყო რომელიც ცხოვრებას სულ ახლა იწყებს და აზრი არ აქვს რა ბინძური სულის ადამიანებით არის სავსე სამყარო. მანქანიდან გადავიდა და ჩანთით ხელში ბიჭუნასთან მივიდა, მაგრამ ჯერ შორიდან დაუსტვინა, ბიჭმა უცებ შემობრუნდა და ალექსანდრე აათვალიერა.
-გამარჯობა.
-თქვენ დამირეკეთ?
-კითხვას მხოლოდ მე დაგისვამ და რადგან აქ ხარ ჩემს წინ, ესე იგი შენ ხარ ის ვისაც ველაპარაკე.
-ნახევარი საათის წინ დამირეკეთ.
-შენც მოხვედი და აქ ხარ.
-რა უნდა გავაკეთო.
-ჯერ შეთანხმებული თანხა აიღე და ეს ჩანთა უნდა მიიტანო იმ მისამართზე რომელიც ამ ფურცელზე წერია.
-ჩანთაში რა დევს.
-შენ ჩანთის წაღება გევალება და არა იმის გაგება, რა დევს ჩანთაში.
-მაშინ არც ჩანთას წავიღებ და არც ფულს ავიღებ. 
-კარგი, როგორც გინდა, მაგრამ აქ როგორც ხედავ არავინ არის და ალბად ორი სამი დღის შემდეგ აქ ვიღაც ნახავს შენს უსულო და გაციებულ გვამს. ბიჭს შეეშინდა და ალექსანდრეს შეხედა.
-კარგი, კარგი, მომეცი მისამართი და წავალ.
-კონვერტში დევს ფულთან ერთად. შეთანხმდნენ და ხელიც ჩამოართვეს ერთმანეთს, მაგრამ საერთოდ რომ არ ელოდა ალექსანდრემ მახოს ხმა გაიგონა.
-ადგილზე დარჩი და არ გაინძრე, შენთვის უკეთესია თუ დაგვნებდები იტალიელო. ალექსანდრემ ბიჭს შეხედა გაბრაზებულმა და უთხრა.
-შენ გამყიდე .
-არა, არა მე არავისთვის მითქვია სად მივდიოდი. მახომ მიზანში ამოიყვანა ალექსანდრე და დავითს უთხრა.
-ბიჭს მიხედე, როგორმე უნდა შეძლო და ის ჩანთა სადმე დატოვოს. შეეშინდა, ძალიან შეეშინდა, მაგრამ ალექსანდრეს ხმამ უფრო გაუმძაფრა შიში.
-კვალში მომყვები პოლიციელო, სანამ შენ მომკლავ მე უნდა მოგკლა და მერე უსიტყვოდ დავნებდები სიკვდილს. ბიჭი დაიბნა და ვერ მიხვდა რა ხდებოდა ალექსანდრეს შეშინებული თვალებით უყურებდა, ალექსანდრე კი ჩანთას არ აცილებდა თვალს და თან მახო ყავდა მიზანში ამოღებული. ვერ მიხვდა ბიჭმა რა ხდებოდა და ალექსანდრესი ძალიან  შეეშინდა, მაგრამ მიხვდა რომ მაგრად გაება. დავითი მანქანებს ეფარებოდა და ცდილობდა ბიჭს შეემჩნია და მოახერხა კიდეც, ბიჭმა შეხედა დავითს და იმედი გაუჩნდა, დავითმა ტუჩებზე მიიდო ხელი და ანიშნა ჩუმად ყოფილიყო, თან ჩუმად უთხრა.
-უნდა შეძლო და ჩემამდე მოხვიდე.
-ვერ შევძლებ, მესვრის.
-ჩანთაში ბომბია, დადე მანდ  და თავი გადაირჩინე. დამტვრეულ მანქანას მოეფარა თავად, ბიჭმა ჩანთა ერთ ძველ მანქანაში შეაგდო და თავადაც ძირს გაწვა, ბომბი აფეთქდა როგორც ვარაუდობდნენ და როცა ყველაფერი მიწყნარდა ალექსანდრე იქ აღარ იყო, დავითი ბიჭთან მივიდა და ის შიშისგან შოკში იყო, წყალი მიაწოდა და ტელეფონი ჩამოართვა იქ კი შეტყობინება მოვიდა ალექსანდრესგან.
,,ძალიან მწარედ გადაიხდი დღევანდელი დღისთვის''. ინფორმაციამაც მალე გაჟონა ტელევიზიაში, გიორგიმ ტელევიზიიდან გაიგო აფეთქების შესახებ და მახოს დაურეკა.
-გიორგი.............
-როგორ ხართ კასკადიორებო.
-ცოცხლები ვართ, მაგრამ გაიქცა.
-ის ყოველთვის ახერხებს გაქცევას.
-ქვეყანას ვერანაირად ვერ დატოვებს, დრწმუნებული ვარ მალე  მოვა ხელ-ფეხ შეკრული ჩემს კაბინეტში სტუმრად.
-წარმატებები, თუ დაგჭირდე..................
-მადლობა გიორგი.
-უფროსო მივაგნით მაფიოზის ბინა.
-სად ხართ, ლოკაცია ჩამიგდეთ და მოვდივარ.
-მარტო ეს არ არის, უფროსო დაკარგული მირანდა  ცალქალამანიშვილის ანგარიშზე ძალიან დიდი თანხა დაირიცხა.
-მართა აქ საქმეს შენ მიხედე, ბიჭებო თქვენ ჩემთან ერთად წამოხვალთ მნიშვნელოვანი ოპერაციაზე გავდივართ. ყველა შეიარაღებული და მზად-ყოფნაში იყო მხოლოდ მახოს ელოდნენ და მანაც მიიღო თუ არა  მისამართი ჯგუფთან ერთად გავიდა, ისინი ერთ-ერთ პრესტიჟულ უბანში მივიდნენ და მოცემულ მისამართზე მრავალსართულიანი შენობა დახვდათ. ფრთხილად მოქმედებდნენ და მე-12-ე სართულზე ავიდნენ. კართან მამაკაცი იდგა და უცხო სტუმრების დანახვაზე იარაღისკენ წაიღო ხელი, მაგრამ მიხვდა რომ ვერსად გაექცეოდა მათ და გაჩერდა.
-კარი გააღე. უბრძანა მახომ და ბინაში შესვლამდე ჯერ დააპატიმრა ის ვინც ასე თავგამოდებით იცავდა ალექსანდრეს საიდუმლოს, მახოს გული ეტკინა მირანდას რომ შეხედა საშინელ მდგომარეობაში, გამხდარი და თვალებჩაცვენილი, ფერდაკარგული, სიცოცხლე წართმეული და მიუხედავად იმისა კარგად ახსოვდა მირანდა როგორი ამაყი და შემტევი იყო ახლა მის წინ ცხოვრებაზე ხელჩაქნეული ქალი იდგა.
-მირანდა როგორც იქნა გიპოვეთ.
-თქვენ მიპოვეთ, მაგრამ მე აღარ ვარსებობ.
-სასწრაფო გამოიძახეთ და უნდა გადავიყვანოთ, თქვენ კი ყველაფერი კარგად დაათვალიერეთ შესაძლოა რამე ვიპოვოთ ხელჩასაჭიდი. მახომ გიორგის დაურეკა და მირანდას შესახებ უთხრა, გიორგი ლილიასთან ერთად მივიდა კლინიკაში სადაც თეონა ექიმი უკვე ყურადღებით აკვირდებოდა მირანდას. თითქმის ერთი საათის ლოდინის შემდეგ თეონამ ლილიას დაუძახა და ცრელმორეულმა ჩამწყდარი ხმით უთხრა.
-საშინელი ნაწამებია, სხეულზე ძალადობის კვალი აღენიშნება და მარტო ეს რომ იყოს, ის ორსულად არის.
-ორსულად?
-ლილია მის სხეულში ორი პატარა სიცოცხლისთვის იბრძვის.
-ღმერთო, მას ტყუპი შვილები ეყოლება.
-მირანდას რთული ცხოვრება ერგო და ამ რთულმა ცხოვრებამ მას ორი შვილი აჩუქა ალბად ეს იმიტომ, რომ ცხოვრება გააგრძელოს, მაგრამ მოინდომებს ის ამ ბავშვების შენარჩუნებას, გაჩენას და აღზრდას?
-ძალიან რთულია მასთან შესვლა და მისი ნახვა.

  ცრემლები, მაგრამ სახის არცერთი კუნთი არ მოძრაობს, თითქოს საწოლზე გაყინული სხეული დევს. თვალდახუჭული იწვა და სხეული შიგნიდან ეწვოდა,  თითქოს ლავას ამოეხეთქა ყველაფერს წვავდა და ანადგურებდა. უნდოდა ეტირა, უნდოდა ეყვირა მაგრამ მაინც უმოძრაოდ ნახევრად მკვდარი სხეულით იწვა, მხოლოდ თვალებში ვერ დატეულიყო ტკივილი და სევდა, ისინი თვალებიდან გადმოვიდნენ დაუკითხავად და თავს უცნაურად გრძნობდა. თვალი გაახილა და საწოლთან გიორგი დაინახა, ისევ დახუჭა თვალები და ჩურჩულით თქვა.
-არ მახსოვს რა მოხდა, მახსოვს  მხოლოდ ღრმა ძილის შემდეგ კოშმარში გავიღვიძე და მალე ის კოშმარიც ჯოჯოხეთად გადაიქცა.
-დამშვიდდი, დასრულდა რთული დღეები და ამიერიდან მშვიდად იცხოვრებ.
-ვინ იყო, ჩემგან რა უნდოდა, რატომ დააბნელა ჩემი ფერადი სამყარო. რატომ მე, რატომ მე ასეთი განსაცდელი. რატომ დამტოვა ასეთი დაბნეული, გაუბედურებული და შემატოვა მხოლოდ სისხლისფერი ფიქრები, ან იქნებ ეს ჩემი სიცოცხლის დასასრულია და სიკვდილის დასაწყისი.
-გაჩუმდი, შენ არ გაქვს უფლება სიკვდილზე ილაპარაკო. უთხრა მკაცრად ლილიამ და გიორგისაც გაუკვირდა მისი სიტყვები, მირანდამ ლილიას შეხედა და ვერ მიხვდა რა ხდებოდა მის თავს, ლილიამ კი მიუახლოვდა და მშვიდად უთხრა.
-შენ არ გაქვს უფლება სიკვდილზე ილაპარაკო, როცა აქ შენს სხეულში ორი პატარა იბრძვის სიცოცხლისთვის, ორი პატარა გული მირანდა. გაოცებულმა შეხედა მირანდამ და ვერც გიორგიმ თქვა ვერაფერი.
-რა, რა, რა თქვი, ორი პატარა ჩემს სხეულშია?
-შეიძლება მათ არ ელოდი ჯერ, მაგრამ ისინი ჩაისახა ძალით თუ ნებით და ეს უფლის მიერ არის ნაჩუქარი, შენ ვერ იტყვი მათზე უარს.
-მე, მე, მე.......................
-არ გაქვს უფლება უარი თქვა, შენ ისინი გიყვარს და ისინიც იგრძნობს თუ როგორ ძალიან გიყვარს ორივე.
-არა, ეს ორი პატარა არ დაიბადება.
-მირანდა ისინი დაიბადება და შენ მისცემ მათ სიცოცხლეს.
-არა, არაააა, არაააააააააააააააააააააა.
-ორი პატარა გულის დედა გახდები მირანდა და სიცოცხლეც მათ გამო უნდა გააგრძელო. გაჩუმდა, ვეღარავის ხედავდა მის გარშემო ნისლი დადა თითქოს სადღაც იყო ნისლიან ადგილზე და დაიკარგა, გზას ვერ იკვლევდა რადგან გარშემო ნისლი უკუნი სიბნელემ შეცვალა, მაგრამ ეს მოხდა წუთიერად და მესამე სართულიდან კლინიკის მთავარ შემოსვლელ კარში გადიოდა მახო როცა მირანდას  ხმა გაიგონა და თქვა.
-მირანდას ხმაა, სიმართლე გაიგო. კლინიკიდან გამოსულმა სათვალე გაიკეთა და წავიდა ბაკოს სანახავად, ბაკოს კი ელიზაბეტის ხელი ეჭირა ხელში და თვალცრემლიანი ჩურჩულებდა.
-ელიზაბეტ არ გაბედო და არ დამტოვო, შენდამი გრძნობა ისე დაუკითხავად მოვიდა ჩემთან ვერც კი გავიგე გულის კარი როდის გახსენი და როდის ჩასახლდი ჩემში. ნუთუ ასე უცნაურად იბადება სიყვარული, შენზე ფიქრებმა შეცვალა ჩემი სული რადგან შენ ხარ ჩემს წინაშე გამჭირვალე ერთიანად. ჩემს ცხოვრებაში მაშინ შეგამჩნიე როცა ყველა ქალის მიმართ გრძნობა გაცივდა, ახლა კი შენ მინდა მოგაბარო ეს გრძნობა და მარტო ნუ დამტოვებ, მე მას უშენოდ ვერ მოვერევი, გესმის? ვერც ვერავის მივანდობ და ვერც ვერასდროს შეველევი ამ სილამაზეს ჩემს წინ თვალდახუჭული რომ წევს და მისი ლამაზი თვალების გახელას ველოდები. ელიზაბედ ვფიცავ შენ ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი და შეუფასებელი განძი ხარ, გთხოვ თვალები გაახილე და ჩემმა გულმაც იგრძნოს შვება. ხელზე ხელის მოჭერა იგრძნო და ცრემლიანი თვალებით დააჩერდა ელიზაბეტის ხელს. კარის ხმა გაიგონა და შორენა ბაკოს გვერდით იყო.
-იგრძნო, რომ აქ ვარ ხელი გაანძრია.
-ეს კარგია, უკვე იღვიძებს და სულ მალე დაგინახავს.
-გადარჩა, ელიზაბეტი იცოცხლებს. ბაკოს სიხარულის ცრემლები სახეზე ეცემოდა და უკვე იქ მყოფ მახოს გადაეხვია.
-კარგი ამბავი გაქვთ და მიხარია. თქვა მახომ და ბაკოს თავადაც მოხვია ხელები, შემდეგ კი ექიმს მიუბრუნდა.
-ექიმო გილოცავთ ეს თქვენი დამსახურებაა.
-გაიღვიძა და მთავარია რომ გადარჩა, მაგრამ ჯერ კიდევ არის სირთულეები, ვფიქრობ ყველაფერს გადავლახავთ.
-ძალიან მიხარია რომ არ დავკარგეთ ელიზაბეტი.
-ბაკო უნდა გაიყვანო ცოტა ხნით, უკვე ძალიან გადაიღალა. მახომ ბაკოს მკლავი გამოსდო და უთხრა.
-გავიაროთ ცოტა, ყავა ცოტა გონზე მოგიყვანს.
-ისევ ადგილს ვტკპნით თუ წავიწიეთ წინ უფროსო.
-ელისო მოიშორეს, ზაზას იდეა არ აქვს ვისთან თანამშრომლობდა ელისო და ახლა ყველას შიშით უყურებს.
-დარჩა მხოლოდ მაფიოზი?
-დარჩა მხოლოდ მაფიოზი და ვფიქრობ მასაც მალე დავაკავებთ, მხოლოდ ერთი სასიხარულო ამბავი გვაქვს ბაკო.
-რა ამბავი.
-მირანდა ვიპოვეთ.
-ეს მართლა სასიხარულოა, როგორ არის. მახომ ყველაფერი უამბო ბაკოს და ისიც გაოცბული უსმენდა, ბოლოს გაბრაზებულმა თქვა.
-, რა ადამიანია  გოგო ჩაკეტილი ჰყავდა და მასზე ძალადობდა?
-ასეა, ასეთი არაკაცები ყველაფერზეა წამსვლელები.
-რა ცხოვრება გამოიარა ასეთი და არაკაცი რომ გახდა, ასე როგორ უნდა დაეცე, ასე როგორ უნდა დაკარგო ადამიანური ღირსებები. მახომ საათზე დაიხედა და ბაკოს უთხრა.
-მე უნდა წავიდე ბაკო ხაზზე ვარ ყოველთვის, თუ რამე მნიშვნელოვანი დაგჭირდეს ჩემი ნომერი იცი. მახო წავიდა, რამოდენიმე ნაბიჯში უკვე მანქანასთან იქნებოდა რომ მას ვიღაცამ დაუძახა და ჯერ ადგილზე გაჩერდა, შემდეგ ნელა ნელა შებრუნდა და მის წინ მაფიოზი იდგა.
-პოლიციელო მახო ცუდი ყნოსვა გქონია, რადგან ვერ მიხვდი აქ რომ ვიყავი. მახო უყურებდა მაფიოზს და სიბრაზით ივსებოდა, არც იარაღისკენ წაუღია ხელი იდგა და მაფიოზის სვლას ელოდა. ალექსანდრეს ჩაეცინა და უთხრა.
-კარგია რომ იარაღი არ ამოიღე, არც გირჩევდი მე მინდა მშვიდად ვისაუბროთ.
-ვისაუბროთ, სადაც გინდა. მახომ მანქანისკენ გაიწია მაგრამ ისევ ალექსანდრემ შეაჩერა.
-უკეთესია ჩემი მანქანით წავიდეთ. მახოს შეშინებული თვალებით უყურებდნენ ბიჭები, მახომ შეხედა მათ და დაამშვიდა, მაგრამ რომ არავინ არ ელოდა ბაკომ კლინიკის წინ მდგარ დაცვის ერთ ერთ წევრს აართვა მოულოდნელად იარაღი ხელიდან და ალექსანდრეს ესროლა. ატყდა ყიჟინა, ალექსანდრე არც წაიქცა არც დაიბნა, ის მახოს უყურებდა მახო კი ხან ბაკოს შეხედავდა და ხან ალექსანდრეს. ალექსანდრემ ჩაიცინა და იარაღით შებრუნდა და ბაკოს დაუმიზნა, მაგრამ შებრუნდა მკვეთრად და მახოს ესროლა, ბაკომ მეორედაც ისროლა და იმავე მხარში დაჭრა მეორედაც ალექსანდრე სადაც პირველ ჯერზე, მაგრამ არ წაიქცა, არც დაუკვნესია, მან სასხლეტისთვის უნდა გამოეკრა რადგან ბაკოზე ძალიან გაბრაზდა, რომ დავითმა იარაღი აართვა და  ხელები დაუჭირა.
-დასრულდა მაფიოზო სად არ გეძებდით, შენ კი შენი ფეხით ჩაგვბარდი. ორივე დაჭრილს ქვე აღმოუჩინეს დახმარება,  მაგრამ ალექსანდრე იმ საავადმყოფოში გადაიყვანეს სადაც მირანდა იყო, მახო კი ადგილზე დატოვეს, შორენამ ყველაფერი გაუკეთა მახოს და მკაცრად უთხრა.
-დღეს აქ იქნები, ჭრილობა ძალიან ღრმა არის რადგან ახლო მანძილიდან არის ნასროლი.
-შეუძლებელია ექიმო აქ ვერ დავრჩები, უნდა წავიდე.
-ღრმა ჭრილობა გაქვს და აქ უნდა გაჩერდე, სისხლდენა გაქვს და ის უნდა შევაჩეროთ, ვერსად წახვალ. მკაცრი იყო შორენა და დამამშვიდებელი გაუკეთა, მახოს რამდენიმე წუთში ჩაეძინა და შორენამ თქვა.
-დაისვენებ ცოტას ძილში. ალექსანდრეც მშვიდად იწვა და თეონამ ჭრილობა დაამუშავა, შემდეგ სახეზე დააცქერდა გულში კი გაიფიქრა.
-ასეთი სიმპატიური, ახოვანი და საოცრად კარგი შეხედულება გაცჩქა ღმერთმა და სულიერად რატომ არ მოგცა მშვიდი და წყნარი ცხოვრება. უნდა წასულიყო რომ ალექსანდრეს ხმა გაიგონა.
-ოცნებები დაიმსხვრა ექიმო, ვერც შევამჩნიე წლები როგორ გავიდა და როგორ  ჩაიარა თურმე ჩემს წინ ჩემმა ბედნიერებამ.  ჩაიარა უხმოდ, ჩუმად და რატომ? არც მე ვიცი რატომ,  მან არ მოინდომა ჩემს ბაქანზე შეჩერება, რადგან ის სხვისკენ მიიჩქაროდა. ცხოვრებაში ბედნიერება მხოლოდ ერთხელ მოდისო, ერთხელ მეც შემეხო ეს გრძნობა, მაგრამ გვიან ვიპოვე და ვიცი რომ ჩემი არასდროს არ იქნება. რატომ გიკვირს, ვიცი რასაც ვამბობ და თან დარწმუნებით, რადგან წარსულში გაჩერდა ჩემი ცხოვრების მატარებელი და დღემდე გარინდული დგას. ჩაიარა მატარებელმა და ჩემი წლებიც თან წაიღო, მხოლოდ გვიან დავინახე მისი ღიმილიანი სახე, მაგრამ მას ღიმილიც მე წავართვი და მეც ადგილზე გავქვავდი, აქაც დაგებადათ ალბად კითხვა, რატომ? მე უცხო ვიყავი მისთვის, არც მე ვიცნობდი მის სულს და მეც დავრჩი ისევ მარტოსული.
-თქვენი თვალები დიდ  ტკივილს  გადმოსცემს, მაგრამ თქვენში სიცარიელეა, სულიერად ხარ ცარიელი და ბოროტება  უფრო მეტია ვიდრე სიკეთე იმ დაცარიელებულ სულში, თუმცა უნდა ვაღიარო, რომ არც ისე  ბოროტი ხართ როგორც დაამახსოვრე თავი ყველას.
-ექიმო ვიცი რომ დაუშვებელს გთხოვთ, მაგრამ არ მინდა სიცოცხლე.........
-რას მთხოვ, გინდა მკვლელი გავხდე?
-ექიმო............................
-მე ექიმი ვარ და არა მკვლელი, თქვენ ჩემთვის იგივე პაციენტი ხართ როგორც  სხვა დანარჩენი.
-ექიმო...........................
-დამშვიდდით, თქვენ ორი ტყვია მოგხვდათ და სუსტად ხართ. ალექსანდრეს ჩაეძინა, მაგრამ  მისმა ბაგეებმა გარკვევით თქვა  ის რაც უნდოდა ეთქვათ ექიმისთვის.
-მირანდა, მირანდა მარტო დარჩა........ თეონამ ფრთხილად დაუტოვა ალექსანდრე და მიხვდა რომ მისი გული უკვე დასაკუთრებული ჰქონდა მირანდას, მაგრამ მირანდას მისი სახელის გაგონებაც არ უნდოდა. ლილია მირანდას ერთი წუთით არ ტოვებდა, მისი ხელი ეჭირა ხელში. მირანდამ თვალი გაახილა და ლილიას ჩუმად უთხრა.
-შეგიძლია გიორგის დაუძახო. ლილია წამოდგა და გიორგისთან ერთად დაბრუნდა, მაგრამ თავად კართან გაჩერდა და მირანდამ დაუძახა.
-არ გახვიდე, აქ მინდა იყო ლილია შენც. გიორგიმ მირანდას გვერდით დაიკავა ადგილი და ცდილობდა მისთვის თვალებში არ შეეხედა, რადგან არ უნდოდა იმ დიდი ტკივილის დანახვა რასაც  გადმოცემდა მირანდა თვალებით.
-ვცდილობ დავხუჭო თვალებით და ამ ცხოვრებას მოვწყდე, ცხოვრებას რომელმაც  ძალიან დიდი ტკივილი მომაყენა. მინდა დავივიწყო, მაგრამ არ შემიძლია. სიცოცხლე მაწვალებს, თითქოს ვიღაც ყურში  მიჩურჩულებს ,,ცხოვრებამ უარგყო და უკეთესია გაეცალო ყველას და  ყველაფერს'', მაგრამ აქ რომ ორი პატარა ზის მათ როგორ წავართვა სიცოცხლე და სინათლე.
-მირანდა სამწუხაროა რაც მოხდა, მაგრამ მომავალი წინ გაქვს და უნდა გააგრძელო მომავლის გზაზე გასვლა. პრობლემები ყველას ყოველთვის გვაქვს და ეს არც დაილევა, არც ცხოვრებას აქვს აზრი პრობლემების გარეშე. ახლა ეს ორი პატარა რომელიც შენს სხეულში ზის მათთვის უნდა იბრძოლო, იცოცხლო და იარსებო.
-მაპატიე, გიორგი მე სასტიკად დავისაჯე და ჩემი სასჯელი ჩემივე გაუბედურებით გადავიხადე და მე ეს დავიმსახურე დედაჩემს რომ დაუჯერე და მას ავყევი მეც. ისე გავანადგურე ჩემი ცხოვრება მხოლოდ სიზმრებში თუ ვნახავ  ჩემი ცხოვრების ლამაზ წუთებს და გულს მიღრღნის ტკივილი, ჩემს წინააღმდეგ თითქოს სამყარომაც პირი შეკრა და ყველამ ერთად გადამიარა.
-ახლა ყველაზე მთავარი ისაა, რომ ყველაფერი დასრულდა................
-ჩემში ჩემი აღარაფერია, დავცარიელდი გიორგი და თითქოს ყველასთვის უცხო ვარ და მარტო ეს არა, უსულო საგანივით ვარ სადაც დამაგდებენ მეც იქ ვიქნები მანამ სანამ ადგილს არ შემიცვლიან, მაგრამ მარცხნივ აი აქ გული ისევ ფეთქავს, აქ კი ორი გული იბრძვის.
-ეს იმის ნიშანია რომ უნდა იცოცხლო მირანდა. უთხრა ლილიამ და ხელზე ხელი მოუჭირა.
-შევეცდები, გეფიცებით შევეცდები ყველა წუთი ამოვშალო გონებიდან რაც იმ ერთ თვეს უკავშირდება და მხოლოდ ამ ორი პატარას გამო ვიცოცხლო და ვიცხოვრო.
-აი ასე, ახლა მომწონხარ და გილოცავ დაბრუნებას. უთხრა გიორგიმ და ხელზე ხელი მოუჭირა, მირანდა  ყოველ დღე უკეთესად იყო, მის გვერდით იყო ლილიაც და გიორგიც, რამდენჯერმე მარიამმაც მოინახულა, მახო კი ვერ გაჩერდა საწოლზე და შორენამ ბოლოს რომ ვერაფერი გააწყო მასთან ხელი ჩაიქნია და გზა გაუნთავისუფლა.
-არ გადაიფიქრებ წასვლას?
-არა, სამსახური მიხმობს მე კი ორი დღეა მძინავს ეს კი შეუძლებელია.
-თუ რამე აქ ვარ. უთხრა შორენამ და გაუღიმა, მახომ კი შეძლებისდაგვარად იჩქარა და ბიჭებს მოულოდნელად დაადგათ თავზე.
-უფროსო უკვე გამოგწერეს? შეეკითხა ნიკამ გაოცებულმა.
-წოლის დროა ახლა? ვითომ საყვედური უთხრა მახომ და ღიმილით მხარზე მოხვია ხელი.
-როგორ ვართ, იყავით ნახეთ?
-სუსტად არის, ბიჭები იქ არიან პალატასთან დავაყენეთ.
-კარგი მეც მივდივარ, მაგრამ ნიკა..............
-თედო იქ არის და მეც ახლა მივდიოდი, ერთად წავიდეთ.მახო ნელი ნაბიჯებით მივიდა კლინიკაში და თეონა ნახა.
-მიხარია რომ უკვე ფეხზე ხართ, მაგრამ...............
-მაგრამ დრო არ იცდის ექიმო და პაციენტის ნახვა თუ შეიძლება.
-სუსტად არის, უნდა დაელოდოთ მის გამოჯამრთელებას. კართან დგას თქვენი პოლიციელები და მასთან ვერავინ შევა. მართლაც ალექსანდრესთან მხოლოდ ექიმი შედიოდა და ნახულობდა.
-რამდენი დღე დაჭირდება ჩვენება რომ მოგვცეს.
-მომისმინე, გარეგნულად ძლიერი პიროვნება ჩანს, მაგრამ მას ძლიან მძიმე წარსული ჰქონდა და რაც თავი ახსოვს სულ სიბნელეშია, მის გარშემო უკუნი სიბნელეა და უსამართლობაა. მას მხოლოდ საკუთარი გულის ხმა და სუნთქვა ესმის. ის ისე დაიმალა ამ სიბნელეში სხვაგან რა ხდება წარმოდგენა არ აქვს, ვფიქრობ ის ვიღაცამ  გახდა ასეთი სასტიკი და დაუნდობელი.
-გითხრა რამე თუ რატომ გაქვს მასზე ასეთი წარმოდგენა.
-თვალები,  ერთი გამოხედვით შეგიძლია  მის თვალებში ტკივილის და სიხარულის დანახვა. ალექსანდრე თავს უკეთ გრძნობდა, შეეცადა ფეხზე ამდგარიყო, მაგრამ ნატკენმა ფეხმა თავი შეახსენა და დაიკვნესა, მისი ყრუ კვნესა თეონამ გაიგონა და შეამჩნია რომ ფეხი სტკიოდა რადგან ხელს ბარძაყზე იდებდა და წარბები ჰქონდა შეყრილი ტკივილისგან. არც დაფიქრებულა პლედი გადახადა და იმ ადგილს დააკვირდა სადაც ხელი ედო, თავადაც შეეხო ხელით და ალექსანდრემ ხელზე ხელი აუკრა, ასევე გაბრაზებულმა შეხედა, მაგრამ არც თეონას დაუხევია უკან.
-არ ხარ იმ მდგომარეობაში სიბრაზე ჩემზე გადმოანთხიო, აქ მე ვარ უფროსი და მე უნდა დამემორჩილო. ჭრილობა შეუხსნა და თავი გააქნია რადგან არ მოეწონა ის რასაც შეხედა.
-ამ ჭრილობის პატრონს გინდა გახვიდე აქედან ისე რომ არც კი შევეხო და არ ვუმკურნალო?
-არ გსიამოვნებს როგორ მდგომარეობაშიც ხარ, მაგრამ მე მსიამოვნებს შენი ნახვა. მახო იდგა საწოლთან და ალექსანდრეს ირონიულად უყურებდა.
-აქ არ უნდა შემოხვიდეთ. არ გაქვთ უფლება.
-მე ყველგან შესვლის უფლება მაქვს ექიმო.
-პაციენტის მდგომარეობა რთულია და ამიტომ ვერ შეძლებთ მასთან საუბარს, მე გადავწყვიტავ როდის შეძლებთ მასთან საუბარს.
-როგორი  ბედნიერი და გაცისკროვნებული სახე გაქვს პოლიციელო, სიხარულის დაფარვა ნუთუ ასეთი რთულია თქვენთვის?
-ნამდვილად რომ მიჭირს დავფარო სიხარული და არც მიცდია, რადგან თქვენ ხართ ამ სიხარულის მიზეზი. შენ ყველაზე მშვიდი და დიდი ოცნება ხარ ჩემი, ადამიანი ვინც ბედნიერებას მანიჭებს. ალექსანდრეს ირონიულად ჩაეცინა და თქვა.
-ვიცი, ვიცი და ისიც ვიცი როგორ ძალიან გინდა ფორთოხალივით ჩამკბიჩო.
-კარგი იუმორი გქონია, მაგრამ ვხედავ კარგად ხარ და დასაკითხად მოვედი. მახოს ჯიბეში ტელეფონის ეკრანი განათდა და ტელეფონს უპასუხა, მაგრამ ალექსანდრეს თვალებში უყურებდა.
-გისმენ გიორგი.
-სად ხარ, ბაკოსთან მოვედი და გნახავდი.
-მე აქ ვარ კლინიკაში, ბაკოსთან მოგვიანებით მოვალ. მახო პალატიდან გადიოდა რომ ალექსანდრეს ნათქვამი სიტყვები გაიგონა.
-ბაკო, ბაკო ჩემი წერა ხარ. მახოს ჩაეცინა და გავიდა, გიორგის ნახვა თავადაც უნდოდა და გადაწყვიტა მასთან წასულიყო, ნახევარი საათი დრო ჰქონდა და წავიდა. ბაკო და გიორგი საუბრობდნენ რომ ისიც მათთან მივიდა.
-როგორ ხართ, რას შვრება ელიზაბეტი ბაკო.
-უკეთესად არის, მაგრამ ჭრილობა გულთან ახლოს არის.
-ეს ცუდია, დრო უნდაო ექიმმა ხომ თქვა.
-სასიცოცხლო ორგანოები არ არის დაზიანებული, მაგრამ ჯერ კიდევ სუსტად არის.
-შენ უფრო ცუდ მდგომარეობაში ხარ, მასეთი შეშინებული რომ დაგინახოს ელიზაბეტმა და დაბნეული არ მოეწონება.
-მთელი ცხოვრება ვეძებ, ვეძებ, ვეძებ და ვპოულობ, მაგრამ შემდეგ მისი დაკარგვის შიში მაქვს.
-არ დაკარგავ, ის გადარჩება და თქვენ ერთმანეთს შეავსებთ. ცოტა ხნით შემოვიარე, მაფიოზი უნდა დავკითხო დღეს და უნდა წავიდე თუ რამე ხომ იცით.......................
-ვიცი და დაგირეკავ. მახო და გიორგი ორივე წავიდა და ბაკო ისევ ელიზაბეტთან შევიდა.
-ბაკო, ბაკო........................
-აქ ვარ, ელიზაბეტ მე შენს გვერდით ვარ.
-გული ზღვასავით ბობოქრობს და იცი რას ვფიქრობ? ეს დრო მე შენი სუნთქვით ვსუნთქავდი და შენს იდუმალ თვალებში გიყურებდი შენ ვერც კი შეამჩნიე. 
-ელიზაბეტ...................
-ბაკო სამყარო ასეთი არაა როგორიც ჩვენ გვინდა იყოს, ამ დღებმა მიმახვედრა რომ ჩემს გულში შენი გულის ხმას ვგრძნობ და ჩვენი გულები ერთად სუნთქავს.
-ექიმს დაუძახებ, არ უნდა გადაიღალო.
-რატომ ცდილობ გამექცე, გინდა ჩემგან შორს იყო?
-არა, არა რა სისულელეებზე ფიქრობ ასე რომ ყოფილიყო აქამდე აქ არ ვიქნებოდი
-შენ ასეთი ხარ,  გამოუცნობი და ბოლომდე შეუძლებელია შენი შეცნობა, მაგრამ რა ვქნა რომ შენზე ფიქრები არის ტკბილი, შენც ასეთი ხარ ხან ტკბილი და ხან მწარე.
-გაიღვიძა?
-გაიღვიძა და ჯერ კიდევ ძინავს ნახევრად, რადგან ბოდავს.
-ჩემს ნათქვამს შენ ბოდვას ეძახი? შორენამ ბაკოს შეხედა და თვალები აუციმციმდა.
-ჩემგან უნდა გაიქცეს და ვერ ხვდება როგორ მტკენს სულს, ვიცი მასაც ტკივა მე რომ მტკენს, მაგრამ მაინც შეუძლია დამემალოს და დამალოს თავის გრძნობებიც. არა უშავს, მე უკვე მივეჩვიე შენგან ასეთ მოქცევას.
-უზრდელი ბიჭი ხარ ბაკო. ბაკომ შორენას შეხედა გაბრაზებულმა და თვალებით უთხრა ,,ვერ გადამირჩებიო'' შორენა კი ელიზაბეტს მოეფერა და უთხრა.
-მე დაველაპარაკები ამ სულ გაყინულ და უგრძნობ არსებას, შენ დაისვენე.
-რომ შემეძლოს მის გულზე მზის დახატვა დავხატავდი ან შიგ გულში  ჩემს ლამაზ ფიქრებს და ოცნებებს  ჩავდებდი რომ იქ მაინც დაენახა და წაეკითხა ჩემი ფიქრები რას ვგრძნობ როცა მასთან ვარ ახლოს და როცა მას ვშორდები როგორი მტკივნეულია.
-გთხოვ დამშვიდდე, ელიზაბეტ ხვალინდელი დღე დღევანდელზე უკეთესი იქნება და ამას მე გპირდები.
-მართლა მპირდები? შორენამ დაინახა  რამოდენა დიდი იმედის სხივი გაჩნდა ელიზაბეტის თვალებში და ღიმილით დაეთანხმა.
-გპირდები და პირობას შევასრულებ. ექთანმა დამამშვიდებელი გაუკეთა და ნელა ნელა ჩაეძინა, შორენამ კი პლედი გაუსწორა და ფრთხილი ნაბიჯებით დატოვა, კარი მიხურა თუ არა ბაკოს  მკლავში ხელი წაავლო და გაბრაზებულმა უთხრა.
-რა ფიქრობ, გოგონამ შენს გამო არც დაფიქრდა და ტყვიას გადაუდგა.
-ვხედავ და აქ ამიტომაც ვარ.
-მერე? არ შეგიძლია შენც იგივე გრძნობით უპასუხო?
-მინდა უპასუხო, მაგრამ მეშინია.
-რისი გეშინია ბაკო.
-არ დაიჯერებ, მაგრამ მე მისი დაკარგვის მეშინია შორე.
-არა, არა, არ დაკარგავ, მაგრამ  მას თუ იგივე გრძნობით არ უპასუხებ ბაკო ის თავად დაგკარგავს. ბაკომ დაფიქრდა და რამდენიმე წუთი იყო გარეთ, შემდეგ ისევ ელიზაბეტთან დაბრუნდა, მირანდა კი შეეგუა მის მდგომარეობას, ეგონათ რომ შეეგუა, მაგრამ ერთ საღამოს როცა პლატიდან გამოვიდა სეირნობდა ნელი ნაბიჯით ერთ-ერთი პალატის კართან მან პოლიციელები დაინახა და ალექსანდრეს ხმა გაიგონა, გაშეშდა.
-არ ვიცი რას ფიქრობთ ჩემზე პოლიციელო, მაგრამ ეს დიდად არ მაინტერესებს, მე შევეჩვიე ასეთ მდგომარეობას. მე ასეთი ვარ და თქვენ ცდილობთ გამომასწოროთ, მაგრამ ვერ შეძლებთ, ჩემში სხვა ადამიანი დაინახოთ ისეთი როგორიც თქვენ გინდათ ეს არასოდეს არ მოხდება. ვერასოდეს ვერ მიხვდებით როდის ვარ გულწრფელი და როდის ვამბობ სიმართლეს, ჩემი საიდუმლო იცით რაშია? თქვენ ვერასოდეს წაიკითხავთ ჩემს ფიქრებს და ვერასოდეს მიხვდებით ჩემი თამაშის წესებს.
-საკუთარ როლს ძალიან კარგად თამაშობ მაფიოზო.
-დიახ, დავიკარგე როლებში. მე ერთს ვამბობ მეორეს კი ვწერ და მესამეს ვფიქრობ. ალბად ახლა ვფიქრობ თუ როგორ შეძლებ გამომიცნო თუ ვინ ვარ მე, მაგრამ ამ კითხვაზე მეც ვერ გიპასუხებ მეც არ ვიცი თავად ვინ ვარ პოლიციელო. მირანდა მიუახლოვდა ალექსანდრეს ოთახს და მის საწოლთან მივიდა. ალექსანდრე გაოცებული უყურებდა მირანდას, ქალს რომელიც თავად გაანადგურა. მახო დაიბნა და თეონას შეხედა, თეონამ შეეცადა მირანდა თავის პალატაში გაეყვანა, მაგრამ მისმა ჩურჩულით ნათქვამმა სიტყვებმა ადგილზე გააშეშა.
-შენ ვინ ხარ ყველამ იცის და  ყველაზე კარგად მე ვიცი, მაგრამ ვინ ვარ მე. იცი მე ვინ ვარ, არა  არ იცი და მე გეტყვი. მე არაფლით გამორჩეული, მაგრამ ვიღაცასთვის განსაკუთრებული და სრულყოფილი ადამიანი ვიყავი. ხშირად მომღიმარი, მაგრამ ხშირად უხასიათოდ ვყოფილვარ, მაგრამ ჩემი ცხოვრება არ იყო უინტერესო მანამ სანამ შენ არ გამოჩნდი. შენ, შენ შეძელი და დაანგრიე ჩემი ცხოვრება, არა მარტო დაანგრიე გაანადგურე კიდეც, შენ მე გამანადგურე დამაცარიელე და ჩემგან მხოლოდ ფერფლი დატოვე.
-მირანდა............................ პალატაში ლილია შემოვიდა და შეშინებული უყურებდა მაფიოზს, თეონა კი ხან ლილიას უყურებდა და ხან მაფიოზს, მაფიოზი კი მხოლოდ მირანდას უყურებდა.
-გინდა ბოდიში მოგიხადო? არასოდეს არავინის წინაშე არ მომიხდია ბოდიში, ამ სიტყვას არასოდეს ვამბობ და არც სხვებისგან ვღებულობ.
-მე შემიძლია სამყაროს მოვუხადო ბოდიში ჩემი არსებობისთვის, რატომ?  ერთ დღეს ერთმა არაკაცმა ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა და მე დავისაჯე, ჩემი უმადურობის გამო დავისაჯე. ვერ გიტან, მძულხარ,  იმიტომ რომ ყველას ცხოვრებას ანადგურებ. ადამიანებს დაუფიქრებლად კლავ და ართმევ სიცოცხლეს, მათ სამყაროსგან თიშავ. შენ მათ უმოწყალოდ ანარცხებ მიწაზე, ისეთი ძლიერია შენი მოქნეული ხელი რომ ისინი სუნთქვას წყვეტს. ხომ გინდოდა გცოდნობდა ვინ ხარ შენ,  აი ვინ ხარ შენ არაკაცი და მკვლელი, მაგრამ მე  ვინ ვარ ახლა?  შენგან გაუბედურებული ქალი ვინც შენს ორ შვილს მუცლით ატარებს, მაგრამ მათ ვერასოდეს ნახავ. არ შემიძლია მათზე უარი ვთქვა და ისინი დაიბადებიან, გაიზრდებიან, მაგრამ ვერასოდეს გაიგებენ ვინ არის მათი მამა. ალექსანდრე დაიბნა, გაშეშდა და ყელში ნერწყვი ხმაურით გადაყლაპა, შემდეგ კი თეონას შეხედა და ჩახლეჩილი ხმით იკითხა.
-მართალს ამბობს? თეონამ უხმოდ თვალებით დაეთანხმა და მანაც ერთი ხელის მოქნებვით პლედი გადააგდო, ადგომას შეეცადა, მაგრამ პოლიციელებმა არ მისცეს ადგომის საშუალება და მის თვალში ცრემლი გაჩნდა და ისინი სხვათა შეუმჩნევლად ჭაღარა შერეულ საფეთქლებში ჩაიმალნენ, ლილიამ კი მირანდა გაიყვანა, ის ერთიანად კანკალებდა და ვერ შეძლო სხეულის დამშვიდება, თეონას შეეშინდა და დამამშვიდებელი გაუკეთა და როცა ჩაწყნარდა ლილიას უთხრა.
-რაზე ფიქრობ, ლილია შენც იგივე შეამჩნიე ალექსანდრეს?
-შევამჩნიე და სიმართლე გითხრა ძალიან შემეშინდა, ცხოვრება მართლა პატარა წიგნია მისი ფურცლები ისე სწრაფად იშლება წაკითხვასაც ვერ ვასწრებთ. დღეები მიდიან და ყველა ფურცელი თითოეული დღის შეცდომებით, სიყვარულით,სიხარულუთ ან ტკივილით ივსება და რა გვრჩება ბოლოს? წიგნი აკინძული ჩვენი ცხოვრების მოგონებებით და განვლილი წარსულით.
-უვარგისი ცხოვრება. ყველაფერი თავდაყირა დადგა მისთვის, ლამის ჭკუიდან შეშალა იმან რაც გააკეთა და როგორ დაუხვდა წინ, მისივე ჩადენილმა შეცდომამ ერთიანად დაშალა და დაამსხვრია.
-უფროსო შეიძლება? თედო გარეთ ელოდებოდა მახოს და თან ყურადღებით ათვალიერებდა კლინიკის ეზოს.
-რა ხდება თედო რა ფერი გადევს.
-უფროსო ძალიან არ მომწონს ამ ბიჭების აქ ტრიალი, მესამე დღეა აქ არიან და ვფიქრობ რაღაც აქვთ ჩაფიქრებული.
-ვერაფერს გამოვრიცხავთ, ყველაფერი შესაძლებელია და ფრთხილად უნდა ვიყოთ.
-კარგი, დაცვას გავაძლიერებ.
-დაცვა გააძლიერე და ყურადღება არ უნდა მოადუნოთ, მე ოფისში წავალ ის ბიჭი უნდა დავკითხო იქნებ თქვას ვინ დაურეკა ტელეფონზე და ვინ მიიყვანა იმ ადგილზე. მახო წავიდა, თედომ დაცვა გააძლიერა, თეონას კაბინეტში უცნობი მამაკაცი შევიდა და ცარიელი ქაღალდი დაუდო წინ, თეონამ გაოცებულმა ახედა ქვემოდან უცნობს და უთხრა.
-ვინ ხართ, ან აქ ასე თავისუფლად როგორ შეგიძლიათ შემოსვლა.
-მშვიდად ექიმო, ამ ქაღალდზე თქვენი ხელმოწერით დაწერთ რომ ალექსანდრე კვერეხაძე გადაყვანილი იქნას რესპუბლიკურ საავადმყოფოში, სასწრაფო ოპერაციისთვის.
-ის არ არის საოპერაციო, ტყუილის ვერ დავწერ.
-დაწერთ, თქვენი სიცოცხლის სანაცვლოდ დაწერთ იმას რასაც მე გიკარნახებთ.
-ვერ დავწერ, მე ექიმის ფიცი მაქვს დადებული და არ შემიძლია ჩემს ფიცს უღალატო.
-ექიმო თქვენთვის თქვენი სიცოცხლე უფრო მნიშვნელოვანია თუ თქვენი პაციენტი.
-ჩემი პაციენტი და მიბრძანდით ჩემი კაბინეტიდან. თეონა შეეცადა ფეხზე ამდგარიყო, მგრამ მას მამაკაცმა მხარზე ხელი დაადო მძიმედ და გაბრაზებული ხმით უთხრა.
-არ გთხოვთ თქვენ დაწეროთ, მხოლოდ ხელი მოაწერეთ სხვას ჩვენ თავად მოვაგვარებთ. თეონა გაჯიუტდა, მაგრამ მამაკაცმა ტელეფონზე ვიდეო ზარით დარეკა და მან დაინახა მშობლების შეშინებული თვალები. შეეშინდა, ძალიან შეეშინდა დედა-მამა რომ ასეთ მდგომარეობაში დაინახა და სიტყვის უთქმელას მოაწერა ხელი. კაბინეტი გაიღო და უცნობ მამაკაცს შეხედა, მან კი თავის დაქნევით დაეთანხმა და ისიც გავიდა, მამაკაცი კი ისევ თეონას მიუბრუნდა ტელეფონი გამოართვა და კარები შიგნიდან გადაკეტა. ორი ექიმი თეთრ ხალათში გამოწყობილი ალექსანდრეს პალატასთან მივიდა და პოლიციას უთხრა.
-გზა გაანთავისუფლე პაციენტი მიგვყავს.
-ჩვენ არავის გაუფრთხილებივართ.
-აჩვენე ქაღალდი და დაწყნარდება. ერთ-ერთმა ალექსანდრეს სხვა საავადმყოფოში გადაყვანის საბუთი აჩვენა პოლიციელს და მანაც პალატის კარი გააღო, ალექსანდრე გაოცებული დარჩა როცა ფრიდონი და გოჩა დაინახა, მაგრამ პოლიციელების თანდასწრებით მხოლოდ ერთი კითხვა დასვა.
-სად მიგყავართ, ექიმმა......................
-ეს სასწრაფო პროცედურაა, ჩვენ გვითხრეს უნდა გადაგიყვანოთ და ჩვენ ჩვენს დავალებას ვასრულებთ. ალექსანდრე სავარძელში ჩასვა ფრიდონიმ და  პალატიდან პოლიციასთან ერთად გავიდა, მაგრამ ერთ-ერთ გასასვლელში ფრიდონიმ პოლიციელს მიუბრუნდა და უთხრა.
-აქ დაგველოდეთ, ჯერ ექიმთან შევიყვანთ და მალე გამოვალთ თქვენს გარეშე მაინც არავინ გაგვიშვებს. ალექსანდრე არ ელოდა მეგობრებს და გაოცებული იყო, პოლიციელებმა ერთმანეთს გადახედეს და ერთმა თქვა.
-არ მომწონს მე ეს ექიმები.
-ან არიან კი ექიმები? თქვა მეორემ და თედოს დაურეკა.
-გისმენ ვანო.
-სად ხარ, აქ რაღაც უცნაური ხდება, ექიმიც არსად ჩანს ალექსანდრე კი ორმა ექიმმა გაიყვანა პალატიდან.
-რას ამბობ, ვანო რატომ არ დამირეკე ექიმი ნახეთ სასწრაფოდ სად არის და როგორ არის. მახო უკვე იქ იყო და თედოს მიცემული ინფორმაციით თეონასთან წავიდა, მან გვერდი აუარა თეონას კაბინეტიდან გამოსულ უცნობ მამაკაცს, კარი შეაღო და გაოცებული დარჩა, შიშისგან თეონა ერთიანად ცახცახებდა.
-რა მოხდა, რა გჭირს თეონა.
-ა, ა, ალექსანდრე გაიტაცეს ახლახანს. ჩემი მშობლების მოკვლით დამემუქრნენ მათთანაც იყვნენ მისულები და ჩემი ტელეფონი გატეხეს.
-დამშვიდდი, ვერაფერს შევცვლით.
-ტელეფონი მჭირდება დედას დაურეკო. მახო არც დაფიქრდა ისე გაუწოდა ტელეფონი და თავად პოლიციელებს მიუბრუნდა.
-საჩქაროდ გადაიკეტოს ყველა გასასვლელი, გვჭირდება დახმარება. მახო გაცეცხლებული იყო, მაგრამ თეონამ გაიგონა თუ არა დედის ხმა და გაიგო რომ ისინი კარგად არიან დამშვიდდა და მახოს ტელეფონი დაუბრუნა, მახოს წინაშე კი თავი დამნაშავედ იგრძნო. 
-მაპატიე, ისე შემბოჭეს ვერაფერი მოვახერხე.
-უფროსო, უფროსო......................................
-ნიკა ყველაფერს აკონტროლებ?
-ვაკონტროლებ უფროსო, გითხარი ერთხელ ჩვენში გამყიდველი გვყავსთქო გახსოვს?
-მახსოვს, გაარკვიე ვინ არის?
-გავარკვიეთ, მაგრამ ჯერ მაფიოზის საქმეს მივხედოთ.
-კარგი, კვერეხაძე არ უნდა გაუშვათ და როგორმე უნდა დავაბრუნოთ მის ადგილზე. სროლის ხმა გაისმა და ერთი პოლიციელი დაჭრეს, კლინიკის ეზო ბრძოლის ველს დაემსგავსა, ალექსანდრე კარგად შექმნილი გეგმით გაიყვანეს კლინიკიდან. მახო გიჟს ჰგავდა, ოფისში მისული პრდაპირ მოღალატე თანამშრომელს დაადგა თავზე და უთხრა.
-საინტერესოა რა ვერსიას დაასახელებ კვერეხაძის გასანთავისუფლებლად.
-მე, მე, მე რა საქმე მაქვს მასთან უფროსო.
-ის რომ ძალიან კარგად გიხდის, უკვე ძალიან მაღლა აფრინდი თომა და ვფიქრობ შენი დაჭრაც თქვენი გეგმის ნაწილი იყო.
-მე არავისთან მაქვს კავშირები, არავის ვიცნობ უფროსო.
-იმედი მაქვს, რომ ყველაფერი ისეა როგორც ამბობ თომა.
-თქვენ აქამდე ვერ იპოვეთ ის ხალხი ვინც ჩამარტყა თავში იმ დღეს და კლინიკაშიც კი ვიწექი, მე ყოველთვის თქვენს გვერდით ვარ და ბევრჯერ გამირისკია ჩემი სიცოცხლეც თქვენთან ერთად.
-სიცოცხლეს ის პოლიციელები რისკავს, ვინც დავალებას პირნათლად ასრულებს. შენ ფულმა გადაგძლია და კარგად იცი რომ ასე ადვილად არ დასრულდება ეს ყველაფერი, შენ რის აღიარებას გთხოვ, მხოლოდ ზნეობრივად  ამაღლებულ ადამიანებს შეუძლია დანაშაულის აღიარება. საქმე ადგილზე გაიყინა, კვერეხაძე კლინიკიდან გაიყვინეს ამდენი პოლიციელის არ შეეშინდათ და შენ ეს იცოდი?
-მე არაფერი ვიცოდი უფროსო.   ვერც წინ წავიდნენ და ვერც უკან დაიხიეს, ალექსანდრე გაქრა, ის ტყიდან რამოდენიმე კილომეტრში ერთ ქოხში მიიყვანეს და დააწვინეს.
-რას აკეთებთ, ხვდებით თავს რამხელა პრობლემები შეუქმენით?
-ჩვენ კარგად ვართ და ვიქნებით კიდეც, შენ ექიმს მოგიყვანთ და ფეხზე დადგები, შენდეგ ქვეყნიდან გავალთ და დროებით შეჩერდება ყველა გეგმა რაც კი დავგეგმეთ, სხვაგვარად შეუძლებელია აქ გაჩერება.
-ყველაფერი ამოიგდეთ თავიდან რაც გაქვთ ჩაფიქრებული, მხოლოდ ქვეყნიდან გასვლაზე იფიქრეთ.
-რა მოხდა, რამე შეიცვალა?
-მოხდა, მოხდა და ყველა გეგმა დაივიწყეთ, ყველაფერი შეიცვალა.
-რატომ, ასე ადვილად რატომ დამთანხმდი წასვლაზე.
-მირანდა.
-მირანდა წაიყვანა პოლიციამ და ის უკვე თავისუფალია.
-იმ თვეებს უკვალოდ არ ჩაუვლია, მონიკა ტყუპებზე არის ორსულად.
-რაააააა, შენ ტყუპების მამა გახდები?
-ერთად ორი პატარა დაიბადება და თუ რამე დამემართა  მირანდას და ბავშვებს შენ გაუწევ მფარველობას ფრიდონ.
-ექიმი, ექიმი უნდა მოვიყვანოთ და ყველაფერი კარგად იქნება, შენ არაფერი დაგემართება ჩემო ძმაო.
-ექიმი თეონა, მხოლოდ ის მომხედავს და ის მოიყვანეთ, მაგრამ............
-სარისკოა ალექს.
-ვცადოთ.
-კარგი წავალ.
-შენ აქ დარჩი, სხვა გაუშვი შენ გიცნობს რადგან დღეს გნახა.
-მართალი ხარ, ბიჭებს გაუშვებ. ფრიდონი გავიდა და რამდენიმე საათი დაჭირდა საქმის მოგვარებას.
-გოჩა შენ მანქანიდან არ გადმოხვალ, მძღოლი ხარ. ლუკა და ილო თქვენ უნდა მოახერხოთ ექიმი ხმაურის გარეშე მოიყვანოთ ქოხში და არ უნდა შეაშინოთ არც უნდა ეუხეშოთ ის განსაკუთრებული ქალი არის და განსაკუთრებული მოპყრობა ჭირდება.
  შებინდებული იყო, ცაზე ლამაზად ჩამწკრივებული ვარსკვლავები საიდუმლოს ჭორაობდნენ და თვალს ადევნებდნენ კლინიკიდან გამოსულ ექიმს. თეონა დაცვის თანამშრომლებს ღიმილით დაემშვიდობა, ერთ-ერთმა დაცვის წევრმა მანქანა მოუყვანა და მშვენიერი ღამე უსურვა. თეონა ნაზი მუსიკის თანხლებით მიიწევდა წინ, მაგრამ უეცრად საბურავმა უმტყუნა და მანქანაც გვერძე მიაყენა. ღამე იყო, შეამჩნია ორი მამაკაცი უახლოვდებოდა და საჩქაროდ შეტყობინება გააგზავნა.
-,, ჩემს თავს უცნაური რამ ხდება, უცხო მამაკაცები მითვალთვალებს.
-,,სად ხარ''.
-,,საბურავი დამეშვა და წინ ვერ მივიწევ''. 
-,,დამელოდე, არაფერი მოიმოქმედო და არც მანქანიდან გადმოხვიდე''. ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო და მანქანიდან გადავიდა, საბურავს შეხედა და ფეხი მიარტყა, მიხვდა რომ ეს განგებ დაგეგმილი იყო.
-დახმარება გჭირდებათ?
-დახმარება ნამდვილად მჭირდება და უარს არ გეტყოდით, შეძლებთ?
-შევძლებთ, უეცრად ერთ-ერთმა თეონა ხელში აიყვანა და თავიანთი მანქანისკენ წაიყვანა, ეს ისეთი მოულოდნელი იყო თეონა გაოცებული  იყო და გონს როცა მოვიდა ის უკვე ორი უცნობი მამაკაცის შუაში იჯდა.
-გამიშვით, გამიშვით ვინ ხართ ან ჩემგან რა გინდათ.
-დაისვენე. უყვირა ერთმა და თეონას სახეში გაარტყა, მეორემ კი პირი აუკრა და უთხრა.
-წყნარად იქნები შენს საქმეს გააკეთებ დიდ თანხასაც მიიღებ და შენს ოჯახს უვნებელი დაუბრუნდები, მხოლოდ არაფერს იტყვი და დუმილის გამოც დაჯილდოვდები, გასაგებია? თეონამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია, უცნობმა კი გააგრძელა.
-თუ რამე შეიცვალა რასაც არ გირჩევ და რატომ? მეც არ ვიცი წარმოვიდგინო ის რაც მოხდება. თეონა დარწმუნდა, რომ თავს ვერ დაიხსნიდა და გაჩუმდა. სიბნელეში გზა ვერ იცნო სად მიდიოდა, მხოლოდ მანქანის შუქებზე ხვდებოდა რომ ქალაქ გარეთ იყო და ბოლოს მანქანამ ტყისკენ გადაუხვია, კიდევ რამოდენიმე წუთი იარეს და ქოხთან შეჩერდა. ხელები და პირი გაუხსნეს და მასაც რა გზა ჰქონდა მშვიდად ყოველგვარი ხმაურის გარეშე გაყვა უცნობებს, მაგრამ ყველაფერს მიხვდა, როცა ქოხში შევიდა და იქ ალექსანდრეს შეხედა, ალექსანდრე ზურგით იდგა და ტელეფონზე ლაპარაკობდა.
-არ შეეხოთ, ჯერ გვჭირდება და შემდეგ იცით რაც უნდა გააკეთოთ და კიდევ, გადაუხადეთ იმაზე მეტი რასაც მოითხოვს, მე თანახმა ვარ.
-უფროსო. ალექსანდრე შემობრუნდა და თეონას შეხედა, მაგრამ მშვიდად და აუღელვებლად გააგრძელა საუბარი.
-სტუმარი მყავს და მოგვიანებით დაგირეკავ. ტელეფონი გათიშა და სტუმრისკენ შებრუნდა.
-კეთილი იყოს ჩემს ღარიბულ ქოხში თქვენი მობრძანება ექიმო, როგორც ხედავთ მხოლოდ ეს ქოხი დამრჩა და ჯერ ჯერობით აქ ვიმალები, რომელიც მხოლოდ თქვენ იცით.
-აქ რატომ მომიყვანე, ჩემგან რა გინდათ.
-აქ ჩემი სურვილით ხარ, როგორც ჩემი პირადი ექიმი.
-ბატონო მაფიო.................... უკაცრავად, ბატონო ალექსანდრე....................
-არა, არა არ შეცვალოთ, მომწონს მაფიოზს რომ მეძახით. ვიცი რომ კითხვები გაქვს ექიმო და მე თავად გეტყვით თქვენი აქ ყოფნის მიზეზი რაში მდებარეობს,  მხოლოდ რამდენიმე დღე იქნებით ჩემი სტუმარი, თქვენ არ შეგეხებათ არავინ და მხოლოდ იქნებით ჩემი მკურნალობით დაკავებული, თქვენ დაამუშავებთ ჩემს ჭრილობებს.
-მე ხელთ არაფერი მაქვს, თქვენ გჭირდებათ წამლები და საფენები, გადასახვვები რომ ჭრილობა დავამუშავო და ახალი საფენით გადახვევა გავაკეთო.
-თქვენ მხოლოდ დაწერეთ რა გვჭირდება და ყველაფერი გვექნება ეს არ წარმოადგენს სირთულეს, მხოლოდ რამდენიმე დღე და ამ რამდენიმე დღეში თქვენ  მიიღებთ დიდ თანხას.
-თუ თანახმა არ ვიქნები? ამაყად იდგა თეონა და მკაცრი სახით უყურებდა ალექსანდრეს თვალებში.
-გგონია რამეს დაგიშავებ?
-არ ვიცი, ეს თქვენ უნდა მითხრათ.
-მოეშვი ნუ ხარ დაძაბული, არაფერი დაგიშავდებათ ექიმო, მე გპირდებით რომ აქედან უვნებელი წახვალთ ოჯახში, მაგრამ არ ვიცი რა შეგემთხვევათ რამოდენიმე დღეში ან თვეში პირად თქვენ არა, თქვვენს საყვარელ ადამიანებს.
-გასაგებია.თქვა თეონამ და ქოხს კედლები შეათვალიერა, რაც უფრო აკვირდებოდა ალექსანდრეს მას ვიღაცას ამსგავსებდა, მაგრამ ვერც ამხელდა.
-ძალიან დაკვირვებით მათვალიერებ ექიმო  მეც და ქოხსაც, რა მოხდა?
-ქოხის პირობაზე როგორც გარედან ჩანს არ მეგონა ასეთი კომფორტულად თუ იქნებოდი აქ ამ უკაცრიელ ადგილზე, გამოდის მკურნალობას აქ გავაგრძელებთ.
-აქ გავაგრძელებთ და აქ დაწერე რაც გჭირდება და თუ რამე რთული მედიკამენტია უკეთესია ექიმის ხელმოწერა არ დაგავიწყდეს. თეონამ ჩანთა გახსნა და რეცეპტი ამოიღო და ყველა საჭირო მედიკამენტი დაწერა, მაფიოზს გაუწოდა, მაფიოზმა კი გოჩას გადასცა ქაღალდი და თეონას წინ თავადაც მშვიდად დაჯდა.
-ყავას დალევ?
-გვაქვს?
-ყველაფერი გვაქვს და მოდი რა მოიხსენი ეს დაძაბულობა, გგონია მართლა მანიაკი ვარ?
-მე ვიცი თქვენი ისტორია, ვიცი როგორი რთული ბავშვობა გქონდათ და რაც გაიარეთ ცხოვრებაში ზედმეტ-ნაკლებად ვიცი.
-მირანდა.
-დიახ მირანდამ მომიყვა და ერთი კითხვა დამებადა.
-გისმენ.
-არასოდეს გიფიქრია, რომ სადღაც თქვენი სხეულის, სულის და გულის ნაწილი ცხოვრობს და ის მოგეძებნათ?
-რა თქვი? რისი თქმა გინდა, გინდა მითხრა რომ მე და ან ძმა მყავს?
-დიახ, ვფიქრობ რომ თქვენ და გყავთ რადგან ძალიან ჰგავხართ ერთ ჩემს ნაცნობს.
-ექიმო იცი რომ თქვენი სიტყვები ჩემს ცხოვრებას ერთიანად ამოაყირავებს და ყველაფერს შეცვლის?
-ვიცი და მე მინდა ასე რომ იყოს, რადგან ცხოვრებისგან დაჩაგრულს ოდესღაც სინათლე ხომ უნდა ნახოთ და აი დადგა ეს დღეც.
-ვინ, ვინ არის ის ადამიანი ვისაც მიმამსგავსეთ.
-მეშინია რომ.........................
-მას რამეს დაუშავებ? არა, გეფიცები ჩემს სიტყვას მას არაფერი შეეხება, პირიქით მინდა მყავდეს ვინმე ვინც დამეყრდნობა და მე მასზე ვიზრუნებ.
-უნდა დავრწმუნდე, ასე ვარაუდით ვერაფერს ვიტყვი.
-უკვე ამაფორიაქე და...........................
-ლილია, თქვენ და ლილია ძალიან ჰგავხართ ერთმანეთს.
-ლილია................................. მე ხომ
-დიახ, თქვენ მისი მოკვლაც გინდოდათ მარინასთან ერთად, მაგრამ რა დააშავა ლილიამ.
-მითხარით, რატომ დაიბადა შენში ეს ეჭვი თეონა.
-ლილიას დედამ, ბიოლოგიურმა დედამ როცა მარიამს მიუყვნა ლილია ის 8 თვის პატარა იყო უსუსური და დაუცველი, როცა ბატონმა ვახომ მას მამის ვინაობა კითხა უთხრა რომ არ იყო აუცილებელი ცოდნოდათ იმ ადამიანის ვინაობა და სახელი ვისაც არ უნდოდა ლილიას დაბადება, მაგრამ ის მაინც დაიბადა, თუმცა დედა უკიდურეს გაჭირვებაში იყო და ბავშვი იქ დატოვა სადაც იცოდა დარწმუნებით რომ ლილია სიყვარულში გაიზრდებოდა და მართლაც, ლილიას არაჩვეულებრივი  გამზრდელი მშობლები ყავდა. მარიამი ძალიან კარგი ადამიანია და მას ჭკუა ეკეტება ლილიაზე.
-თეონა ეს როგორ უნდა დავამტკიცოთ, დამეხმარე გთხოვ.
-იმ დღეს როცა მირანდასგან გაიგე მისი ორსულობა, იმ დღეს გამიჩნდა ეჭვი,  რადგან სწორედ იმ დღეს აღმოვაჩინე თქვენს შორის მსგავსება და ლილიას თმის ღერები მაქვს აქ, თქვენი სისხლის წვეთი და დნმ-ი გაკეთდება ასე თუ გაიგებ დარწმუნებით რომ თქვენ და-ძმა ხართ. ალექსანდრემ არც დაფიქრდა  ჭიქა გატეხა და ცერა თითზე გადაისვა, თეონამ შიშისგან იკივლა და ქოხში გოჩა შევარდა იარაღით, მაგრამ გაოცებული უყურებდა ალექსანდრეს.
-არაფერია, დამშვიდდი. თეონამ ხელი გაუწმინდა და ალექსანდრეს უთხრა.
-მე დაგიწერ ვისთან უნდა.............................
-მყავს ჩემი ადამიანი, გოჩა ეს წაიღე და ოლეგისთან მიიტანე უთხარი რომ დნმ-ი ჭირდება ალექსანდრეს და პასუხიც ახლავეს უნდა გამატანოთქო.
-კარგი უფროსო, მაშინ იქ დაველოდები.
-პასუხის გარეშე არ მოხვიდე გოჩა. ქოხის კარი გაიღო და ფრიდონი დაბრუნდა წამლებიც მოიტანა და თეონას უთხრა.
-ქალბატონო ექიმო თქვენი ტელეფონი უნდა მომცეთ, ეს რამდენიმე დღე დაცული ვიყოთ.
-მთხოვთ ტელეფონი გავთიშო?
-არა, ტელეფონი მე უნდა მომცე, დედას კი აი ამ ტელეფონით დაურეკავ.
-თეონა გპირდები დედას ყოველ დღე დაელაპარაკები, მაგრამ მინდა აქ დაცულად ვიყოთ. აზრი არ ჰქონდა ალექსანდრესთან შეკამათებას და ტელეფონი  ფრიდონის გადასცა, მათი ტელეფონით კი დედას დაალაპარაკა და ანერვიულებული დედა დაამშვიდა.
-დედა სად ხარ შვილო ძალიან დაგაგვიანდა და მამაც ნერვიულობს.
-დედა რამოდენიმე დღით პაციენტმა სახლში წამიყვანა და გაფრთხილება ვერ მოვასწარი, ყოველ დღე შეგეხმიანები, მხოლოდ გთხოვ არ ინერვიულო.
-კარგი შვილო, დამირეკე როცა მოიცლი რომ შენი ხმა გავიგონო.
-დაგირეკავ დედა, აქ ჩემი ტელეფონი არ იჭერს და სხვა ტელეფონით დაგირეკავ ხოლმე. გიორგიმ  თეონას ვერ მიუსწრო და მახოს დაურეკა, მან კი თქვა.
-მაფიოზმა წაიყვანა, უნდა ვიპოვოთ. იმედი ჰქონდა იპოვიდა თეონას ტელეფონით, მაგრამ ნომერი გათიშული ჰქონდა დედას კი სხვადასვა ნომრიდან ურეკავდა. ალექსანდრე ვერ ისვენებდა და გოჩას დაბრუნებას ელოდა, რამოდენმიმე საათი დააგვიანდა გოჩას დაბრუნებას და უკვე თენდებოდა რომ დაბრუნდა, ალექსანდრეს არ ეძინა და ფრთხილად მოქმედებდა რადგან არ უნდიდა გაღვიძებოდა ჩაძინებულ თეონას. ქაღალდი აღელვებულმა დაიჭირა ხელში და ვერ გახსნა, გაუჭირდა სიმართლესთან პირისპირ დადგომა.გაუჭირდა იმის გაანალიზება რას გააკეთებდა დადებით და უარყოფით პასუხზე.
-რაზე ფიქრობ. გაიგონა თეონას ხმა და შეცბა.
-ვფიქრობ უარყოფითი პასუხი რომ იყოს  ძალიან მეწყინება, მაგრამ ჩემი დამანგრეველი იქნება ის რომ პასუხი დადებითი იყოს და როგორ გავაგრძელო ამ ცოდვით ცხოვრება.
-ყველა პრობლემის გადაჭრა არის შესაძლებელი, პასუხი დადებითსაც და უარყოფითსაც თავისი აქვს ახლა კი გახსენი კონვერტი.
-არ შემიძლია, დაე დარჩეს ყველაფერი ისე როგორც არის.
-მომეცი, მე გავხსნი. თეონა ადგა და ალექსანდრეს კონვერტი გამოართვა გახსნა და საჩქაროთ ჩაიკითხა და ხმამაღლა თქვა.
-99%-ით ემთხვევა თქვენი დნმ-ი, ალექსანდრე ლილია შენი და არის.
-არა, არაააა, არააააააა. მოულოდნელად ფეხზე წამოიჭრა ალექსანდრე და ყველაფრის ლეწვა დაიწყო, ის გიჟს დაემსგავსა და გაოცებული ფრიდონი ცდილობდა მის შეჩერებას.
-არაფერი დაუშავოთ, მას არაფერი დაუშავოთ არ გაპატიებთ მას თმის ერთი ღერიც რომ ჩამოუვარდეს. თქვა ალექსანდრემ და დაღლილი თვალებით შეხედა თეონას.
-შენ რომ არა ვერასოდეს გავიგებდი სიმართლეს, მადლობა ექიმო.
-რა მოხდა, რამ გადაგრია ასე ძალიან. იკითხა ფრიდონიმ და ქოხში გოჩა შემოვიდა.
-ლილია, ლილიას არ შეეხოთ არც მის ქმარს და საერთოდ შეჩერდით.
-რა მოხდა, რატომ შეიცვალა ყველაფერი.
-არ შეიცვალა, ყველაფერი თავდაყირა დააყენა აი ამ ერთმა ქაღალდმა.
-ეს რა არის. გოჩამ ქაღალდი აიღო და გაოცებულმა შეხედა ალექსანდრეს.
-გამოდის ლილია და შენ..........................
-ლილია ჩემი დაა, ჩვენ ერთი მამა გვყავდა ის როგორ მეზიზღები მამააააა. ალექსანდრესთვის იმდენად მოულოდნელი იყო ახალი ამბის გაგება ნერვიულობის ნიადაგზე მაღალი სიცხეები ჰქონდა და თეონას შეეშინდა კიდეც ასეთ რთულ პირობებში მისი იქ ყოფნა, მაგრამ რამოდენიმე დღე დაჭირდა და ყველაფერი მის ადგილს დაუბრუნდა, დადგა დღე მათი ერთმანეთის დამშვიდობების, ალექსანდრემ რამოდენიმე მამაკაცს უთხრა.
-გახსოვდეთ, ლილია ჩემი და არის და მას არავინ არასდროს არ შეეხება, ამიერიდან კი თეონაც ჩემს დად ჩათვალეთ და თქვენ მისი დაცვაც გევალებათ.
-გასაგებია უფროსო.
-რაც შემეხება მე, ყველაფერს გავაკეთებ რომ უზრუნველი ცხოვრება გქონდეთ, მშვიდობით თეონა და მადლობა ყველაფრისთვის. ალექსანდრეს ცრემლი მოერია და თეონა მას გადაეხვია.
-ცხოვრებამ გაგხადა სასტიკი, იმედი მაქვს შეიცვლები და გახდები ლილიასთვის კარგი ძმა და კარგი მამა შენი შვილებისთვის. ალექსანდრეს ცრემლი ჰქონდა ყელში და ვერ შეძლო ვერაფლის თქმა, ამიტომ ხელის აწევით დაემშვიდობა თეონას და ის ერთ მამაკაცთან ერთად გავიდა ქოხიდან, მაგრამ უცებ შემობრუნდა და თეონას რაღაც გადასცა.
-ეს ჩემგან სამახსოვრო საჩუქარი, იმ დღეს რომ გაგიტეხეს ამ ველურებმა და შეგაშინეს ალბად ოდესმე მაპატიებ ამ შეცდომას. თეონას გაეცინა და თავადაც აუწია ხელი ალექსანდრეს დამშვიდობების მიზნით. რამოდენიმე საათი იყო გასული, რომ  მამაკაცს მიუბრუნდა თეონა და უთხრა.
-რატომ არ მიშვებ, ინერვიულებს დედა.
-სანამ არ მივიღებ შეტყობინებას უფროსიდან ვერ გაგიშვებ დაო. თქვა მამაკაცმა და შეტყობინებაც მოვიდა და ხმამაღლა წაიკითხა.
-თეონა ჩემი პირობა შევასრულე და შებს ანგარიშზე დარიცხული არის თანხა როგორც დაგპირდი, მაგრამ მე დავარღვიე პირობა და იმაზე მეტი დავრიცხე რაც უნდა დამერიცხა ეს ჩემგან სამადლოდ. ამ შეტყობინებიდან ორ საათში ქოხს  დატოვებთ და გოჩა მთავარ გზამდე გაგიყვანს შემდეგ კი გზას თავადაც გაიკვლევ.
 ალექსანდრეს სიტყვები გოჩამ შეასრულა და ზუსტად ორ საათში თეონა ქოხიდან გაიყვანა და გზატკეცილზე გასულს გაბრაზებულმა უთხრა.
-იმედი მაქვს არასოდეს გადავეყრებით ერთმანეთს ცუდ გზაზე.
-მშვიდად იყავი ექიმო, ალექსანდრე მოცემულ სიტყვას არასოდეს ივიწყებს. გოჩა წავიდა, ტაქსი უნდა გამოეძახებინა რომ მის წინ  ნაცნობი მანქანა გაჩერდა და გიორგი გადმოვიდა.
-როგორ ხარ, რამე დაგიშავა ან რატომ წაგიყვანა.
-დამშვიდდი კარგად ვარ. თეონამ ყველაფერი უამბო გიორგის და ისიც გაოცებული უსმენდა, მაგრამ საუბარი მახოს ზარმა გააწყვეტინათ.
-აქ არის ჩემს გვერდით და კარგად არის.
-მაფიოზი ავიყვანეთ, დასრულდა მისი კარიერა მისივე ბინძურ საქმეში.
-ყველაფერი დასრულდა?
-ვფიქრობ რომ ამჯერად დასრულდა.
-მაგრამ ის ხომ მარტო არ არის, მას უამრავი ხალხი ყავს.
-ჯგუფი ავიყვანეთ, ძირითადი ვინც იყო.
-ეს როგორ, ის ქვეყნიდან გასვლას ფიქრობდა და ახალი ცხოვრების დაწყება უნდოდა.
-შენც დაუჯერე რომ მას ახალი ცხოვრების დაწყება უნდოდა. გაეცინა გიორგის და თეონას შეხედა.
-გიორგი ის შეიცვალა, ალექსანდრე რამდენიმე დღეში შეიცვალა და მისი შეცვლის მიზეზი ლილია არის.
-ლილია? რა შუაშია ლილია ალექსანდრესთან. უცებ გააჩერა მანქანა გიორგიმ და თეონას შეხედა.
-ლილია ალექსანდრეს და არის და ეს ორი დღის წინ გაიგო ალრექსანდრემ.
-თეონა ლილიას მშობლები ხომ ................................
-ლილია აყვანილია გიორგი და მარიამმა იცის ვინ იყო ლილიას დედა, მაგრამ  მამის ვინაობა არ გაამხილა ბიოლოგიურმა დედამ მხოლოდ თქვა რომ თქვენ ხართ ლილიას მშობლები სხვა მამა მას არც ყოლია არასდროსო.
-ლილიამ ეს იცის?
-იცის, მაგრამ არც უცდია დაინტერესებულიყო ვინ იყო მისი ბიოლოგიური მშობლები რადგან მარიამმა მას ყველაფერი უთხრა.
-ძალიანაც კარგი ქნა რომ არ უცდია მათი მოძებნა, მაგრამ ახლა როგორ უთხრა, რომ ის ალექსანდრეს და არის.
-ხომ არ აჯობებს დავტოვოთ ისე როგორც არის.
-დავიცადოთ, უნდა გავაანალიზო ყველაფერი და დრო უნდა შეურჩიო ასეთი ამბის სათქმელად, როგორც იცი არც ისე მარტივი სათქმელია თეონა.
-მართალი ხარ, გეთანხმები. გიორგის პატრულის მანქანამ დაუსიგნალა და გაჩერება სთხოვა. გორგიმ გააჩერა მანქანა, ნაცნობი პოლიციელები გადმოვიდნენ და ერთ ერთი გიორგისთან მივიდა და მანქანის მოწმობა მოითხოვა, გიორგიმ გაოცებულმა შეხედა და მისცა მანქანის საბუთები, მეორე პოლიციელმა კი გაოცება ვერ დაფარა და უთხრა.
-თომა რას აკეთებ, ეს ხომ გიორგი არის.
-ვიცი ვინც არის, მაგრამ მე ექიმთან მაქვს საქმე და არა გიორგისთან. თქვა და თეონას იარაღი დაუმიზნა.
-შენ, შენ ჩაუშვი მაფიოზი. მეორე პოლიციელმა თომას ხელში ესროლა და იარაღი ხელიდან გააგდებინა შემდეგ კი უფროსს დაურეკა. თომა გადაიყვანეს და ის თავდახრილი იჯდა მახოს წინ.
-როცა დაგკითხე თავი გაიგიჟე, დღეს კი თავად გაამჟღავნე შენი თავი. იმედი მქონდა რომ ვცდებოდი, დარწმუნებული ვიყავი ჩემს ჯგუფში მოღალატე და გამცემი არ იქნებოდა, შენ კი სიურპრიზი გამიკეთე, ყოჩაღ თომა ძალიან გყვარებია შენი უფროსი. აბა გელოდები, ყველაფერი უნდა მოყვე.
-მე ბევრი არაფერი ვიცი.
-რაც იცი ის მოყევი, რატომ დათანხმდი მაფიოზს თანამშრომლობაზე, მხოლოდ სიმართლე უნდა თქვა.
-დავთანხმდი ჩემი ცოლის გამო, რადგან მისი მკურნალობა ძალიან დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული. მე ყველა სახსრები ამომეწურა და როცა ჩემთან უცნობი მამაკაცი მოვიდა მის შემოთავაზებაზე არც დავფიქრებულვარ ისე დავთანხმდი, რადგან დრო არ მქონდა.
-გასაგებია, რამდენი დროს გასული რაც მასთან თანშრომლობ.
-ექვსი თვე არის და გეფიცებით მე ძალიან გამიჭირდა ამ ნაბიჯის გადადგმა.
-ვიცი მჯერა, რადგან ძნელია როცა ცხოვრებაში ორი როლი გაქვს, აგენტიც ხარ და პოლიციელიც.
-სასჯელს არ გაურბივარ, მე ვაღიარებ ჩემს დანაშაულს, მაგრამ მინდა გთხოვთ რამოდენიმე საათი დამითმოთ.
-რატომ, რატომ უნდა გავითვალისწინოთ შენი თხოვნა.
-დღეს ჩემი ცოლის დაბადების დღე არის, რამოდენიმე საათს გთხოვთ ჩემი თავისუფალი ცხოვრებიდან. მახო დათანხმდა და თომა გაუშვა, თომამ ცოლის საყვარელი ყვავილები იყიდა და ბინასთან მისული მანქანიდან გადმოდიოდა ყვავილებით ხელში რომ ესროლეს და ერთი გასროლით გააჩუმეს. გიორგიმ თეონა სახლში მიიყვანა და თავად მახოსთან წავიდა, გზაში ლუდი იყიდა და მახოს კაბინეტში დაუკითხავად შევიდა.
-სერიოზული სალაპარაკო გვაქვს და რჩევა მჭირდება.
-რა მოხდა. უთხრა მახომ და ცალი თვალით მაგიდაზე დადებულ ჩანთას გახედა.
-გაბედულად შეხედე ჩანთას მაფიოზს არ ვგავარ, არ ვფიქრობ მისი საქმიანობა გავაგრძელო ბომბი რომ მომეტანა.
-ოოოო, ლუდი კარგია.
-მახო ალექსანდრე და ლილია და-ძმა არის.
-რაააააააააააააა. მახო გაოცებული და გაკვირვებული უყურებდა გიორგის.
-მითხარი როგორ მოვიქცე, ლილიას ეს როგორ უნდა უთხრა.
-ჯერ უნდა დავიცადოთ და დრო უნდა შევარჩიოთ.
-მეც მასე ვფიქრობ.
-როგორ გაიგე.
-ამას დაწვრილებით თეონა მოგიყვება შენ მომიყევი როგორ დააკავეთ ალექსანდრე.
-მაშ ასე, როცა თეონა წაიყვანეს ერთ-ერთი ჩვენი კაცი იყო მათ შორის და ინფორმაციას ის გვაწვდიდა.
-მაფიოზს ვინმემ უღალატა?
-როგორც ჩვენ, ინფორნაცია ჩვენგანაც გადიოდა და ამიტომ ყოველთვის გვისხლტებოდა ხელიდან. თეონა მაფიოზის გამოსაჯამრთელებლად წაიყვანეს, მანაც მკურნალობა ჩაუტარა და გამოაჯამრთელა და პირად ექიმს დაემშვიდობა. ის მის მეგობრებთან ერთად ვეტმფრენით უნდა ჩაფრენილიყო თურქეთში, რადგან ქვეყნიდან ყველა გასასვლელი დაკეტილი იყო ამიტომ ჩვენმა კაცმა მას ვეტმფრენი შესთავაზა და მაფიოზს გეგმა მოეწონა და ჩაფრინდა კიდეც თურქეთში, სწორედ იქ ავიყვანეთ ისინი.
-ახლა სად არის, გადმოიყვანეს საქართველოში?
-რამდენიმე საათში უკვე აქ იქნებიან, საიდუმლო ინფორმაციაა გიორგი............. გიორგიმ შეხედა და უთხრა.
-არ გრცხვენია?
-რატომ უნდა შემრცხვეს მე თავი დავიზღვიე. თქვა მახომ და ორივეს გაეცინა.
-რა გეგმები გაქვს.
-პირველი რაზედაც ვფიქრობ უნდა დავისვენო, შემდეგ შევხედოთ. გიორგი დაემშვიდობა მახოს და წავიდა, სახლში გაღიმებული შევიდა, ლილია სამზარეულოში იყო და რამდენიმე წუთი ჩუმად უყურებდა, შემდეგ მიუახლოვდა ორივე ხელები მოხვია და მაღლა ასწია.
-რას აკეთებ ახლავე დამსვი.
-შეგეშინდა? როგორ გაფითრდი, მართლა შეგაშინე? ლილიამ გულზე მიიდო ხელი და მეორე ხელით წყლით სავსე ჭიქა აიღო და მოსვა, გიორგის კი მკაცრად შეხედა და უთხრა.
-არასოდეს არ გაბედო ჩემი ასეთი შეშინება, გეკრძალება ასეთი ქცევები 8 თვის მანძილზე. გიორგის გაეცინა და უთხრა.
-მხოლოდ 8 თვეს დამშორდები, მეტს ვერ შემელევი ან გაძლებ უჩემოდ 8 თვეს?
-მხოლოდ 8 თვე, რადგან ბავშვს დაბადებამდე 8 თვე ჭირდება. გიორგი გაჩუმდა დაიბნა, აირია, ანერვიულდა და ლილიას მუცელზე დააკვირდა, შემდეგ ორივე ხელები შემოიწყო თავზე და თქვა.
-ბავშვი, 8 თვეში ბავშვი გაჩნდება, ლილია მეხუმრები?
-არ გაგეხარდა?
-რა თქმა უნდა გამეხარდა, როდის გაიგე.
-ვეჭვობდი, მაგრამ დღეს დავრწმუნდი. გიორგი სიხარულს ვერ მალავდა, არც უცდია დაემალა საოცარი გრძნობით გამოწვეული სიხარული და ამ სიხარულს კიდევ ერთი სასიხარულო ზარი.
-ჩოჩია?
-როგორ მყავს ჩემი ცეკვერე ხომ არ მოიწყინა.
-მოვიწყინე სად ხარ, სამი თვე გავიდა ჩოჩია.
-კიდევ სამი თვე დამიმატეს და გადაწყვეტილება მივიღე.
-რა გადაწყვეტილება, მანდ გინდა დარჩე?
-როგორ მიხვდი ჩემს ჩანაფიქრს გიორგუნა.
-ტყუილა მიშლი ნერვებს, შენ სხვა ქვეყანაში ვერ გაჩერდები.
-რატომ? 
-უჩემოდ გაგიჭირდება და იმიტომ.
-გამიჭირდა სუნთქვა უშენოდ და კარი გაგვიღე თუ გინდა საჩუქარი მიიღო. გიორგიმ კარი გააღო და ჩოჩია მეგობრებთან ერთად იდგა და გიორგის უღიმოდა.
-ბაკო, ელიზაბეტიც მოსულა ლილია.
-ჩვენც მოვედით. ჩოჩია ორივეს გადაეხვია და ყველამ მიაგნო თავისი ადგილი, გიორგი ღიმილით უყურებდა თავის სამეგობროს და ლილიას ხელი დაუქნია, ლილია გვერდით ამოუდგა გიორგის და ორივე ერთმანეთს თვალებში უყურებდა.
-ჰეეეე, რომანტიკული და ინტიმური წუთები ცალკე ოთახში ესეც ჩვენი წასვლის შემდეგ. თქვა ბაკომ და ელიზაბეტს ხელი გადახვია.
-მომისმინეთ, არ ვიცი რამდენად შევძლებ გითხრათ და გადმოგცეთ ჩემი განცდები, არ ვიცი რამდენად ძლიერი ვარ ამ ამბის სათქმელად და ისიც ვიცი რომ გაგიხარდებათ ორი ამბავი მაქვს და ამ ორი ამბიდან ერთს ლილიაც თქვენთან ერთად გაიგებს და ეს ძალიან სერიოზული თემაა.
-თქვი რა ხდება. თქვა ბესომ და ლილიას თვალი ჩაუკრა.
-ხო დამაცადე, რას ვაბობდი?  მოვიფიქრე, 8 თვეში აქ ამ სახლში პატარა დაიბადება. სიჩუმე რამდენიმე წამი და ერთიანად იქუხა ტაშის ხმამ, ბესო ფეხზე წამოდგა ლილიას მოეფერა და ხელი გადახვია გიორგის კი უთხრა.
-მეგობრობა ის კი არ არის რომ მთელი ცხოვრება იცნობდე შენს გვერდით მყოფს, მეგობარი ის არის ვინც გულს დაგანახებს და სულს მოგცემს დაუფიქრებლად. შენს დაბნეულობაზე ჩვენ ყველამ მივხვდით რისი თქმა გინდოდა, შენი თვალები ყველაფერს ამბობდა და მინდა მოგილოცო.
-მადლობა მეგობარო, რომ ჩემს გვერდით ხართ.
-მეორე ამბავი? გიორგი დასერიოზულდა ლილიას ხელი მოკიდა და ბესოს ადგილზე დასვა და მიხვდა ყველამ რომ გიორგის რაღაცის თქმა უნდოდა რადგან ძალიან უჭირდა თქმა.
-არ მინდა ინერვიულო.
-გიორგი დედა................................
-არა, არა, არა მარიამი კარგად არის გინმდა დაგალაპარაკო?
-არა, რადგან შენ ამბობ კარგად არისო მე მჯერა შენი.
-მართლა არ მინდა ინერვიულო რადგან რასაც ახლა გეტყვი ეს მოულოდნელია შენთვის, ჩემთვის და ყველასთვის, მაგრამ უნდა იცოდე სიმართლე. დაიძაბა სიტუაცია და ყველა დაიძაბა, გიორგიმ სამზარეულოში გავიდა და ჭიქით წყალი მოიტანა რომელიც ბესოს მისცა ხელში და ისევ ლილიას წინ დაიმუხლა.
-შენ და ყველამ იცის რამდენი დრო დასჭირდა მაფიოზის დაჭერას, ის როგორც იქნა დაიჭირეს, მაგრამ ეს ასეც უნდა მომხდარიყო.
-გიორგი თქვი რისი თქმა გინდა.
-ლილია ალექსანდრე შენი ძმა არის. ხმა ჩაწყდა, სამყარო გაირინდა და თავადაც მზერა გაუშეშდა გიორგიზე შემდეგ კი ჩუმად იკითხა.
-რა, რა თქვი?
-ასეა, ის შენი ძმაა და ძალიან ინერვიულა როცა სიმართლე გაიგო.
-შეცდომა არ არის?
-არა, სიმართლეა.
-დამამტკიცებელი საბუთი?
-არსებობს დნმ-ის ანალიზი, რომ თქვენ ერთი მამა გყავდათ.
-უნდა ვნახო, თუნდაც შორიდან მე ის უნდა ვნახო.
-რომ ნახე პირველად რამე იგრძენი.
-გული უცნაურად ამიჩქარდა, თუმცა ეს არც გამიფიქრია.
-წაგიყვან, მას რამდენიმე საათში გადმოიყვანებენ საქართველოში.
-მშვიდად უნდა იყო, ხომ გესმის ლილია.
-მშვიდად ვარ, არ ინერვიულო ძალიან ძლიერია ჩემი გული.
-კარგი, მაშინ თეონა და მარი მაგიდას მიხედავს, ელიზაბეტი ჯერ ისევ სუსტად არის და ვერ დავასაქმებთ.
-რას ამბობ გიორგი მე ორსულად ვარ ავად კი არა.
-თეონა გაინძერი და ცოტას დასუსტდები კალორიებს დაწვავ. უთხრა გიორგაძემ და შეეცადნენ დაძაბულობა შეეცვალათ მხიარულებით, ამიტომ თეონამ მიუბრუნდა გიორგაძეს და უთხრა.
-ახლად გაღვიძებულ გველეშაპს ჰგავხარ, მაგრამ რა ვქნა რომ ჩემთვის ყველაზე ტკბილი, თბილი და საყვარელი გველეშაპი ხარ თუნდაც ამ ვამპირზე უკეთესიც კი. გიორგისკენ გაიშვირა ხელი და გიორგისაც გაეცინა და ჩოჩიამ თქვა.
-ეს რას ნიშნავს, აღიარებ რომ ჩვენი გიორგაძე შეგიყვარდა.
-რას იზამ ჩოჩია ეს გამოიმეტა ჩემთვის განგებამ და ხელი რომ ვკრა მთლად მარტოობაში რომ არ დავრჩე, ჯანდაბას იყოს ის ვინც უფალმა მაჩუქა მზად ვარ ეს მძიმე სასჯელი ავიტანო და მივიღო და ვაღიარო, რომ უკვე მას ჩემი ჰქვია უბრალოდ არ ვახმაურებდი (თ)
-ლა ვუკოთ აქლა ამას მალტო ცხოვლების ლომ შეშინებია?
-მოიცადე, მოიცადე შენ გინდა მითხრა რომ იმიტომ მითხარი თანხმობა მარტო ცხოვრების გეშინია?
-საყვარელო ამათ პროვოკაციებზე ნუ წამოეგები, მოდი შენს ცხვირს უნდა ვაკოცო თორემ როცა შენს თვალებში სიბრაზეს ვხედავ გონება მებინდება აქ კი არ მინდა ასე დამემართოს ეს ხისთავიანი იფიქრებს ეპილეფსია მაქვს.
-აფირისტობის სუნი მცემს თეონა და აფირისტობას არ პატიობენ. თქვა გიორგაძემ სეროზული სახით და ყველა ჩაჩუმდა, მანაც ნელა ნელა ფეხზე წამოდგა და გაბრაზებული სახით თეონასკენ წავიდა. ყველამ იფიქრა რომ ახლა ჩხუბს დაიწყებენო, მაგრამ თეონას მიუახლოვდა თუ არა გიორგაძე შეიცვალა დათბა და დატკბა.
-ყველაზე ტკბილი ხარ, ყველაზე თბილი ხარ, დელიკატური ატამიც შენ ხარ და ნუ მაიძულებ ახლავეს და აქ ჩემებურად  გემრიელად ჩაგკბიჩო.ლილიას სულდაავიწყდა რამდენიმე წუთის წინ როგორ იყო და სიცილისგან სულ ვეღარ ითქვამდა, ყველაფერი დასრულდა, როცა მახომ დარეკა და უთხრა.
-ერთ საათში განყოფილებაში მოიყვანებენ, ლილიას უთხარი?
-კი იცის და უნდა რომ ნახოს.
-მოიყვანე, რადგან მეორე შანსი ვფიქრობ არ იქნება. მეგობრები დაიშალნენ და გიორგიმ ლილია განყოფილებაში წაიყვანა, უკვე წუთი წუთზე ელოდნენ მათ მოსვლას აი მოვიდნენ კიდეც, ალექსანდრე სხვა დანარჩენებთან ერთად ხელებ შეკრული გადმოიყვანეს მანქანიდან და ალექსანდრემ ლილიას ცრემლიან თვალებს წააწყდა და თავადაც ცრემლით აევსო თვალები, გული კი გამალებით ფეთქავდა. ლილია უყურებდა მისთვის უცნობ ადამიანს რომელიც რამდენიმე წუთის წინ გაიგო რომ მისი ნაწილია, მისი ძმაა და მან დაინახა მისი ტუჩების მოძრაობით ნათქვამი ,,მაპატიე'' და ამ დროს  ვანო ფურცხვანიძე გამოჩნდა, მან იარაღი ამოიღო და ალექსანდრეს გულში ესროლა.
-ეს ჩემი შვილის წამებისთვის და მოკვლისთვის. პოლიცია დაიბნა, ლილია ალექსანდრეს თვალს არ აშორებდა და ამ აურზაურში ის გიორგის დაუსხლტდა ხელიდან და მასთან მივიდა.
-უკეთესია რომ მოვკვდე, რადგან არ მინდა როცა ვინმე მახსენებს უხერხულ სიტუაციაში ჩავარდე, მხოლოდ მაპატიე, მაპატიე რომ გატკინე.
-არ არსებობს გამოუსწორებელი შეცდომა, შენ უნდა გადარჩე და შენს შვილებს გაუწიო კარგი და სამაგალითო მამობა, გესმის? არ გაქვს უფლება ისინი მიატოვო. ალექსანდრე საავადმყოფოში გადაიყვანეს, მისი მდგომარეობა კრიტიკული იყო და რამოდენიმე დღე იბრძოლა, მაგრამ ვერ შეძლო ბრძოლა დაუძლურებულმა სხეულმა. ფრიდონი და ალექსანდრე გარდაიცვალა, ტელევიზიის ყველა არხი ახალ ამბავს გადმოსცემდა, მარინაც გაასამართლეს და მას 20 წლით შეუძღუდეს თავისუფლება. ალექსანდრემ იმ ბოლო რამდენიმე დღეში მოახერხა რომ მისი ქონება ორ ადამიანზე გადაანაწილა და ამით უნდოდა თავისი დანაშაული გამოესყიდა, ადვოკატმა მირანდა და ლილია დაიბარა და ალექსანდრეს ანდერძი გადასცა მათ ორივე გაოგნებული იყო. მირანდამ დაკეტა მარინას სახლი და თავად ქალაქის გარეუბანში იყიდა კერძო სახლი ლამაზი ეზოთი, მას ტყუპი გოგო და ბიჭი ეყოლებოდა სახელებიც შეურჩია ალექსანდრა და ალექსანდრე და მამის ანდრძით მათ მამის გვარიც მიეცემოდათ. იდგა თავის ეზოში ულამაზეს ყვავილების ბაღში და მუცელზე ხელი დაისვა.
-ასე ძალიან რატომ ფართხალებთ, თქვენ ხომ დედასთან ხართ და დედამაც თქვნს გამო გააგრძელა სიცოცხლე. ნეტავ შემეძლოს ეს გული ჩემი ხელით ამოვიგლიჯო და შორს გადავაგდო, მის გახსენებაზე ასე ძალიან არ მეტკინებოდა ჩემი სხეულის ეს პატარა ნაწილი, მაგრამ თქვენი არსებობა მამშვიდებს და ჩვენ სამნი ვიცხოვრებთ მშვიდად და უდარდელად.
-მეოთხეს არ მიიღებთ თქვენს გვერდით რომ იყოს საუკუნოდ? გაიგონა მამაკაცის ხმა მირანდამ და შებრუნდა, მის წინ იდგა მამაკაცი უცხო სახით, მაგრამ ნაცნობი ხმით და ღიმილით. 
-ალექსანდრე შენ, შენ ხომ.............................
-შუუუუ, ეს არავინ არ უნდა გაიგოს, ჩვენ აქედან წავალთ და ვიცხოვრებთ მშვიდად.
-მპირდები რომ მშვიდი ცხოვრება გვექნება?
-გპირდები, გპირდები საყვარელო. 
-მძიმე იყო ჩემი სასჯელი, მაგრამ მინდა ოთხივე ერთად ვიყოთ. მირანდა მისი ნებით მოეხვია ალექსანდრეს და ისიც ბედნიერებით სავსე იყო, ჩაიხუტა თუ არა მირანდა მას შვილებმაც მიესალმა და ორივემ აფართხალდა.
-მათ იგრძნეს რომ აქ ხარ, ჩვენთან ერთად და მუდამ ერთად ვიქნებით. საუბრობდნენ რომ  ორივეს ლილე, გიორგი და თეონა მიუახლოვდა, ალექსანდრემ ლილესაც ხელი მოხვია და თქვა.
-თქვენ ხართ ჩემი სასჯელი, რადგან თქვენ მომისაჯეთ ცხოვრების შეცვლა და სხვაგვარად არც მოხდებოდა ჩემი გარდასახვა.
-სასჯელი შეიძლება მძიმეა, მაგრამ გასაჩივრებას არ ექვემდებარება. თქვა ლილიამ და ორივე ღიპუცები გულში ჩაიკრა ალექსანდრემ, რამდენიმე დღეში კი მირანდამ დატოვა საქართველო და საცხოვრებლად ალექსანდრესთან ერთად გადავიდა იტალიიის ერთ პატარა სოფელში სადაც დაიბადნენ ალექსანდრა და ალექსანდრე რომლებიც სასჯელით სახით მოევლინენ დედას და აჩუქეს ბედნიერება.