თათია რომელიც ნელ-ნელა გონს მოვიდა, დაფანტულს აზრებს თავი მოუყარა და გააცნობიერა თუ რა ხდებოდს მის თავს, მოულოდნელად კარს დაეჯაჯგურა და ყვირილის დაიწყო
-გაჩერდი-ანდრიამ მაჯებში ჩაავლო ხელი და მისი დაშოშმინე სცადა, მაგრამ თათია იმდენად ეწინააღმდეგობადა, იმდენად იბრძოდა თავისუფლებისთვის რომ როგორღაც მოახერხა ხელის დახსნა და ისევ კარს დაეჯაგურა, მაგრამ მისდა საუბედუროდ ფანჯარაც და კარიც დაბლოკილი აღმოჩნდა, სასოწარკვეთილმა გოგონამ უღონიდ დაარტყა მინას ხელი და ცრემლები გადმოსცვივდა-თათია-დაუღრინა ანდრიამ, როცა სიგიჟის პირველმა ტალღამ გადაუარა აკანკალებულ გოგონას, მაჯაში ხელი წაავლო და ძლიერად მოუჭირა თითები-შენ ჩემი გახდები-თათიამ უცნაური მზერით შეხედა ბიჭს და გიჟივით გაეცინა
-რას ბოდავ იდიოტო, შენი არასოდეს ვიქნები-თათიას ტონმა და სიცილმა ის გააღიზიანა ბიჭი რომ მაშინვე მკლავებში მოიმწყვდია და მის ტუჩებს მიწვდა, თათია მთელი ძალით შეეწინააღმდეგა მაგრამ ვერაფრით დააღწია თავი მის საზიზღარ, უხეშ, უგემურ ტუჩებს და გული მტკივნეულად შეეკუმშა, ზიზღის და სიძულვილის მჟავე გემო გაუჯდა პირში და ნელ-ნელა მოედო მთელს სხეულს, როცა რამდენიმე წამით ანდრია მის ტუჩებს მოწყდა დაუჩურჩულა
-გულს მირევ-და სანამ სიტყვას ბოლომდე დაასრულებდა გაავებული ბიჭი ისევ მის ტუჩებს მიწვდა, თათიამ ამჯერადაც წინააღმდეგობა გაუწია მაგრამ ვერაფრით დააღწია თავი ამ საშინელ მდგომარეობას რომელიც კიდევ უფრო მეტად აზიზღებდა ანდრიასაც და ახლა უკვე საკუთარ თავსაც რადგანა ასეთი უსუსური და საცოდავი იყო ახლა ამ მომენტში
-ძალიან მიყვარხარ-დაუჩურჩულა ანდრიამ როცა საყვარელი გოგონას ტუჩებს როგორღაც შეელია, თან მაშინვე ხელი გადახვია და სხეულზე მჭიდროდ მიიკრო, მეორე ხელი კი მაჯაში წაავლო და ისე ძლიერად მოუჭირა თითები რომ ტკივილისგან თათიას ცხვირი აეწვა და ცრემლები მოეძალა, თითქოს თავისი ძალის დემონსტრირებას ახდენდა ანდრია რაც კიდევ უფრო აზიზღებდა გოგონას მის თავს, სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა, თათიამ ვერ აიტანა მისი შეხება, მისი სიახლოვე, მისი საზიზღარი ალკოჰოლ ნარევი საზიზღარი სურნელი და მაინც გაიბრძილა რომ ხელიდან გასხლტომოდა როგორღაც, თუმცა მის წინააღმდეგობას უარესი შედეგი მოყვა, იმდენად მიიწება ანდრომ სხეულზე რომ ფაქტიურად მთლიანად შეუზღუდა მოძრაობის უნარი, ამის გამო თათიას ისევ ცრემლები გადმოსცვივდა
-მეზიზღები-უთხრა ჩურჩულით და თვალები დახუჭა მისი საზიზღარი სახე რომ არ დაენახა
-სამაგიეროდ მე მიყვარხარ-დაუსისინა ბიჭმა დ ათავზე აკოცა, თათიას ზიზღისგან გააჟრჟოლა და იგრძნო როგორ სწრაფა აემღვრა სისხლი ძარღვებში
-მძულხარ გესმის? მთელი არსებით მძულხარ, შენი ოდნავი შეხებაც კი გულს მირევს -დაუყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ და ისევ აფართხალდა, ვეღარ უძლებდა ანდრიას სიახლოვეს
-როცა ჩემი გახდები მერე დაშოშმინდები პატარავ-უთხრა დამცინავი ტონით და საფეთქელზე მიაწება ცივი ტუჩები
-შენი არასოდეს გავხდები, არასოდეს გესმის? ეგ არასოდეს მოხდე...-აყვირდა თათია და სანამ სიტყვას დაასრულებდა შეჯახების საზარელმა ხმამ მომენტალურად დაუხშო სმენა, მხედველობა დაებინდა იმავე წამს და საშინელი ტკივილის შეგრძნებამ ლამის გონება დააკრგვინა თუმცა საბოლოოდ მაინც არ დაკარგა ცნობიერება და რაღაცეები ნაწყვეტ-ნაწყვეტ დაინახა და აღიქვა.
სანდრო რომელმა შორიდანვე შენიშნა თათიას სახლთან ახლოს, შუა გზაში გაჩხერილი მანქანა უცნაურად მოეჩვენა ეს ყველაფერი და სიჩქარეს მოუმატა თუმცა სანამ იქამდე მივიდოდა, ის მანქანა ადგილზე მოტრიალდა და მაქსიმალური სისწრაფით ჩაუქროლა, ეს ყველაფერი არ მოეწონა მაგრამ გზა განაგრძო და როცა შუა ქუჩაში დაყრილი წამლები და სააფთიაქო ქაღალდის პარკი შენიშნა მაშინვე ტვინში სისხლი ჩაექცა, მისი გონება თათიამ წაიღო, რომელიც ზუსტად იცოდა რომ ძალიან ხშირად და დღე-ღამის ნებისმიერ დროს აფთიაქში დადიოდა, რადგან მართა ბებოს ჯანმრთელობის მდგომარეობა დრო და დრო მძიმდებოდა რის გამოც ექიმს ურეკავდა თათია და მისი დანიშნულების მიხედვით სხვადასხვა წამლების ყიდვა უწევდა ხოლმე...იმის გააზრებაზე რომ ასე თათიას ძირს დაყრილი წამლები იყო, თავად კი იმ მანქანაში იჯდა გააგიჟა, უბრალოდ შეიშალა, გაავებულმა მაშინვე მკვეთრად დაამუხრუჭა, ადგილზე შემოაბზრიალა მანქანა და გაზს ბოლომდე მიაჭირა, თუმცა თვალთახედვიდან მალევე დაკარგა ის მანქანა საცობების გამო და ლამის ჭკუიდან გადავიდა, სიგნალით და ფარების ანთება-ჩაქრობით აიკლო იქაურობა და როგორღაც თავი დააღწია იმ კონკრეტულ საცობს, როცა გზა გათავისუფლდა მაშინვე მოუმატა სიჩქარეს და მალევე დალანდა მისგან საკმაოდ შორს სწრაფად მიმავალი ვერცხლისფერი ბეემვე, გაგიჟებულმა სანდრომ მოახერხა ფონს გასულიყო მანქანებშორის ზოლების შეცვლით და დასწეოდა იმ მანქანას რომელიც მისი ვარაუდით თათია უნდა ყოფილიყო, საშინელი იმედგაცურები ტალღას შეასკდა როცა კარგად დააკვირდა და მიხვდა რომ ეს ის მანქანა არ იყო რომელიც მას სჭირდებოდა, გაცოფებულმა საჭს ძლიერად დაარტყა ხელი და იმდენად აირია რომ აზროვნების უნარი დაკარგა რამდენიმე წამის განმავლობაში, თუმცა სიჩქარეს არ აგდებდა და კიდევ უფრო უმატებდა, იმედს არ კარგავდა რომ იპოვიდა მათ, უნდოდა პოლიციის ჩარევის გარეშე ეპოვა ანდრია და სამაგიერო გადაეხადა ამ თავხედობისთვის, ირონიულად გაეცინა როცა სიჩქარე დაკლებული და მშვიდად მიმავალი ნაცნობი მანქანა დალანდა, კარგა ხანს სდია მშვიდად აუღელვებლად მთავარ გზაზე და როცა მისდა საბედნიეროდ მანქნამ ბნელი ჩიხისკენ გადაუხვია, სწრაფად მოუმატა სიჩქარეს, მოულოდნელად გვერდძე ამოუდგა მოსახვევში მათ მანქანას და წინა ცხვირზე დაეტაკა, იმდენად ძლიერი იყო შეჯახება რომ გაგამ საჭე ვერ დაიმორჩილა მანქანა მოუცურდა და სავალი ნაწილიდა გადავიდა თუმცა მაშინვე გაჩერდა, გაავებული სანდრო რომელიც მზად იყო ამ შეჯახებისთვის და ფაქტიურად უვნებელი გადავიდა მანქანიდან, ვერცხლისფერ ბეემვეს მივარდა, იმის გამო რომ მძღოლი უგონოდ იყო უკანა კარი გამოაღო და უღონიდ მყოფ, დამფრთხალ და შეშინებულ თათიას რომ ჰკიდა თვალი გული მტკივნეუულად შეეკუმშა, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და კარგა ხანს უყურებდნენ ერთმანეთს ნაცრისფერ, ცივ ცარიელ თვალებში, სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა... ორივე ისე დაიბნა , დაიძაბა და აირია რომ ვერაფრის თქმა და გაკეთება ვერ მოახერხეს, თათიამ ვერ გაუძლო ძმის უცნაურ მზერას და მაშინვე აარიდა ტირილისგან დასიებული თვალები მის ჩამქრალ ნაცრისფერ სფეროებს
-კარგად ხარ?-ჰკითხა ჩავარდნილი ხმით სანდრომ
-მგონი-დაიჩურჩულა თათიამ და თავი დახარა
-გადმოსვლას შეძლებ?-ჩაეკითხა სანდრო თან ისე რომ თვალი არ მოუშორებია მისი ალეწილი სახისთვის, თათიამ არაფერი უპასუხა, თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ცოვად გამოაცურა ხელი ჯერ კიდევ გონება დაკარგული ანდრიას თითებიდან, კარს დაებღაუჭა და ბარბაცით გადმოვიდა, ინსტიქტურად სანდროს თათიას დაწითლებულ ნატკენ მაჯაზე მოეყინა ცივი მზერა და მაშივე დაკარგა აზროვნების უნარი, თვალები დახუჭა რამდენიმე წამის განმავლობაში და ღრმად ჩაისუნთქა ნოემბრის სუსხიანი ცივი ჰაერი მაგრამ ამან უფრო გააგიჟა ვიდრე დაამშვიდა და როგორც კი თათია კარს მოშორდა მაშინვე ნამქის სავარძელზე გადაიწია, უკვე აზრზე მოსულ ანდრიას საყელოში ჩაავლო ორივე ხელი და მანქანიდან გადაათრია, რომელმაც წინააღმდეგობა გაუწია იცნობ ბიჭს მაგრამ ამაოდ, გაავებულმა სანდრომ ერთი ხელით დაიჭირა მისი საყელო, მეორე ხელის მუშტი კი ისეთი ძალით დაარტყა სახეში რომ დამთრთხალმ ათათიამ მაშინვე თვალები დახუჭა და შიშისგან გააჟრჟოლა
-შე ნაბიჭვ.როოო-დაუღრიალა სანდრომ და კიდევ რამდენჯერმე გამეტებით დაატყა მუშტი სახეში, ანდრიამ ლამის გონება დაკარგა და როცა მიბნედილი თვალებით შეხედა გაცოფებულ ბიჭს სანდრომ სახე ზედმეტად ახლოს მოუტანა და დაუღრინა -ეტყობა ვაჩემ გარკვევით და გასაგებად ვერ აგიხსნა რომ ამ გოგოს ახლოს აღარ უნდა გაეკარო
-მიყვარს-აღმოხდა სახე მონგრეულ ანდრიას და თათიას გახედა, გოგონას მის მზერაზე უცნაური საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა და ბიჭის არეულ თვალებს გაექცა
-მომისმინე ნაბიჭვ.არო-უხეშად დააჯანჯღარა სანდრომ და ანდრიამ ინსტიქტურად მას შეხედა -ამ გოგოს არ უყვარხარ და უნდა შეეშვა, იცოდე კიდევ ერთხელ თუ გამოჩნდები მის ცხოვრებაში კიდევ თუ შეაწუხებ და მეტიც... შენი დამპალი თითებით გაბედავ და შეეხები ჩემს დას იცოდე რომ ჯერ ყველა თითას სათითაოდ დაგამტვრევ და მერე ცხოვრებას ნელა და მტკივნეულად გაგინადგურებ
-რას ბოდავ-აღმოხდა ანდრიას ირონია ნარევი ხმით და ლირში მოწოლილი სიხლიზიზღით გადააფურთხა
-ჩემს დას... თუ გაბედავ და კიდევ ერთხელ გაეკარები, სიკვდილს განატრებ-აღმოხდა სანდროს და უცნაურად ახლართა თითები მის თითებში და ანდრიას არააადამიანური ხმა რომ აღმოხდა თათია აკანკალდა შიშისგან -ცხრა-დაუსისინა სანდრომ ყურში და ხელი გაუშვა, მთელი სხეულით აკანკალებულდა ანდრია და მაშინვე თათიას მიაჩერდა ზიზღიანი მზერით, გოგონა საშინლად დაძაბა მისმა გამოხედვამ, ამიტომ მაშინვე გაექცა ბიჭის ამღვრეულ თვალებს, გაავებულმა ანდრიამ მანქნას შემოუარა, მძღოლის გვერდით დაჯდა და ძლივს, გონს მოსულ შეშინებულ გაგას დაუყვირა მიდი დროზე წადი, რომელმაც მაშინვე დაქოქა მანქნა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა. სანდრომ თათიას გახედა რომელიც თავდახრილი იდგა და ერთიანად ცახცახებდა
-მანქანაში ჩაჯექი-უთხრა უცნაირად მშვიდი ტონით და როცა გაოცებულმა გოგონამ ამღვრეული ნაცრისფერი სფეროები მას მიანათა დაიძაბა
-არ მინდა შეგაწუხო უკან ტაქსით დავბრუნდები-ამოილუღლუღა და მაშინვე დაექცა ძმის ჩაწითლებულ თვალებს
-მანქანაში ჩაჯექი-მეთქი-დაუღრინა გაღიზიანებულმა ბიჭმა და მაშინვე სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა, დამფრთხალი თათია მისი მანქანისაკენ წავიდა, კარი გააღო და რაღაც ბედნიერების გიჟური ტალღა დაეჯახა მის აკანკალებულ სხეულს, რომელმაც წამში გაათბო მისი გაყინულინსხეულიც და სულიც, კარი გამოაღო და სუნთავა შეეკრა, ისეთი განცდა დაეუფლა, თითქოს ახალი ცხოვრების კარს აღებდა, რაღაც კარგის, რაღაც განსაკუთრებულს, სურნელმა, მანქანში დატრიალებულმა სანდროს სურელმა ოდნავ გააბრუა, როცა აზრზე მოსვლა შეძლო მაშინვე ჩაჯდა და თვალები დახუჭა.
სანდრო რომელიც მთელი ეს დრო წამით თვალს არ აშორებდა დას, უცნაური განცდა ჰქონდა, თათიასთან შეხვედრა ყოველთვის ტკივილს აყენებდა, მაგრამ ახლა ბედნიერი იყო, უცბაურად ბედნიერი, რადგან ის ისეთი სუსტი და დაუცველი იყო ახლა ამ მომენტში რომ მასზე გაბრაზება უბრალოდ არ შეეძლო წარსულის გამო, მითუმეტეს რომ შეცდომა მხოლოდ მათმა მამამ დაუშვა და არ ათათიამ, რომელაც უბრალოდ ძმის არსებობა ახარებდა მის ცხოვრებაში, რამდენიმს ღერი მოწია ზედიზედ მაგრამ მაიც რომ ვერ დამშვიდდა, ვერ დაწყნარდა, ვერ გაერკვია საბოლოოდ მოწოლილ ემოციებში, ნათია ზარმა გული უცნაურად გაუთბო დააშოშმინა მისი არეული გრძნობები
-სად ხარ სანდრო?-ჰკითხა ნაწყენი ტონით გოგონამ
-მალე მოვალ არ ინერვიულო
-აუ როგორ არ ვინერვიულო?-აბუზღუნდა ნათია-უკვე რამდენი ხანია გასული ხარ და უაზროთ დაბოდიალობ ქუჩაში
-შენ ჩემზე ნერვიულობ თუ იმ შოკოლადებზე რომ შეგპირდი მოგიტან-თქო -გაეღიმა სანდროს
-ორივეზე-უთხრა კარგა ხნის ფიქრის მერე სიცილით ნათიამ
-ანუ შოკოლადებზე?-ჩაეკითხა სანდრო ვითომ ნაწყენი ტონით
-უფრო შენ იმიტომ რომ შენ უნდა მიყიდო შოკოლადები-აკისკისდა ნათია
-ლოგიკურია-დაფიქრდა სანდრო და გაეცინა
-მართლა მალე მოხვალ? -მოიწყინა უცებ ნათიამ
-მოგენატრე?
-შენც და შოკოლადებიც-აკისკისდა ისევ გოგონა
-მალე მოვალთ მეც და შოკოლადებიც
-მიყვარხარ არანორმალური-აღმოხდა მისი მონატრებით თავგზააბნეულ გოგონას
-ისე რომ ოცოდე თათიასთან ერთად ვარ-უთხრა მოულოდნელად სანდრომ და მის რეაქციას დაელოდა, ეს იმდენად მოულოდნელი და სასიამოვნო სიახლე იყო ნათიასთვის რომ სიხარულისგან შეკივლა
-რაა? მართლა? ელაპარაკე? -მიაყარა კითხვები
-სახლში რომ მოვალ მერე ემოგიყვები, რაღაც მოხდა და მოკლედ... ახლა წავედი და იცოდე ჭკვიანად!
-სანდრო ძალიან გამახარე-უთხრა აღფრთოვანებულმა გოგონამ და გაუთიშა. სანდრო ცოლთან ლაპარაკმა ხასიათზე მოიყვანა მანქანაში მშვიდად ჩაჯდა, თათია ოდნავ დაიბნა და საქარე მინას გაუშტერა თვალი რადგან ვერ გაბედა ძმისთვის შეეხედა სახეში, როცა გოგონას ხმა დაწეული ტელეფონი აწკრიალდა, რომელიც სუსტად მიწვდა მათ სმენას, მხოლოდ მაშინ მოვიდა გონს ჯერ შეშინებული და დამფრთხალი თათია, ტელეფონი აკანკალებული თითებით ამოიღო ჯიბიდან და მაშინვე უპასუხა
-ჰო ბე-აღმოხდა ხმა ჩამწყდარ გოგონას
-თათია ბებო კარგად ხარ?-აღმოხდა დაძაბულ ქალს რომლის ხმა სანდროს სმენასაც მიწვდა-იცი რამდენჯერ დაგირეკე ? რატომ არ მპასუხობდი, ძაან შემეშინდა...
-კარგად ვარ....მაპატიე ბე ვერ გავივე... ხმა ჰქონდა დაწეული
-მართლა კარგად ხარ ბებოს სიხარულო?-ჰკითხა აფორიაქებულმა ქალმა და აქ სანდროს მტკივნეულად შეეკუმშა გული, მართას სითბომ თათიასადმი უცნაური წარსულის Მძიმე მოგონებები გააცოცხლა მასში, აი ის მოგონებები თავად რომ არ უყვარდა თინა ბებოს...
-კარგად ვარ, ნუ ღელავ... მალე მოვალ...
-რატომ დააგვიანე ასე ბე?
-ახლობელს შევხვდი და...
-წამლები იყიდე?-მართა გრძნობდა რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო თათიას თავს და ამიტომ ჩაეკითხა
-ვერა ბებო-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას
-თათია რაღა მოხდა და მიმალავ? -აფორიაქდა მართა და სწორედ ამ დროს თათიას ტელეფონი გაითიშა
-ჯანდაბა-აღმოხდა აღელევბულ გოგონას
-ჩემით დაურეკე-სანდრომ ჯიბიდან ამოიღო ტელეფონი და თათიას გაუწოდა, დაბნეული და გაოცებული გოგონა ჯერ მის ხელს მიაჩერდა მერე მის სახეს და სუნთქვა შეეკრა -გამომართვი- შეეხმიანა სანდრო თავგზააბნეულ დას
-მე...-აღმოხდა თათიას და ცხვირი აეწვა
-გამომართვი და დარეკე - გაბრაზდა სანდრო და თათიას მაღვრეულ თვალებს გაუსწორა მზერა
-მადლობა-დაიჩურჩულა გოგონამ, მაშინვე გაექცა ძმის არეულ თვალებს და ტელეფონი ისე გამოართვა რომ ოდნავ, სულ ოდნავ შეეხო ძის თითებს და რაღაც უცნაურმა გიჟურმა ბედნიერების ტალღამ გადაუარა, მართა ბებოსთან დარეკა როცა როგორღაც აზრზე მოსვლა შეძლო და დაამშვიდა, დააწყნარა და დაარწმუნა რომ ყველაფერი რიგზე იყო, როცა ლაპარაკს მორჩა და სანდროს ტელეფონი გაუწოდა კიდევ რთხელ შეეკრა სუნთქვა რადგან ამ ამ დროს მათი ამღვრეული თვალეი ერთმანეთს შეეფეთა
-დაგიჯერა?-ჰკითხა სანდრომ უცნაური ტონით და დის თვალებს ამჯერად თავად გაექცა
-მგონი არა-აღმოხდა ლამის ატირებულ გოგონას
-კარგი-თქვა სანდრომ და პირველივე შემხვედრ აფთიაქთან გააჩერა მანქანა, ას ლარიანები ამოიღო საფულედან და თათია გაუწოდა, გოგონა გაოგნებული მიაჩერდა ძმას -გადადი და უყიდე წამლები
-მე...-დაიწყო თათიამ და ხმა ჩაუწყდა
-გადადი და უყიდე-უთხრა ბრაზნარევი ტონით-არ მინდა ინერვიულოს, ვიცი ჯანმრთელობის პრობლემები რომ აქვს
-სახლში რომ მივალ ფულს ავიღებ და ვუყიდი-თქვა ჩურჩულით თათიამ
-წამლების საყიდლად არ გახვედი ქუჩაში? ხელცარიელი რომ მიხვალ მიხვდება რომ რაღაც მოხდა და შეეშინდება
-ჰო მაგრამ-განედა და გახედა ძმას დაბნეული თვალებით
-გადადი და იყიდე!-გაბრაზდა სანდრო და თვალებში ჩააცქერდა დას
-მეე...-მისმა მზერამ ძალიან დაძაბა და დააფრთხო თათია
-ერთი და იგივეს ორჯერ რატომ მამეორებინებ ეს დედა მოტყნ.ლი! რასაც გეუბნები
ის გააკეთე! -ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა დამფრთხალ გოგონას, რომელმაც ცივად გამოართვა ფული და მანქანიდან გადავიდა გაბრაზებული, კარი მიუჯახუნა და აფთიაქში გაბრაზებული შევიდა .
შემაწუხებელი და უცნაური სიჩუმე ჩამოწვა მანქანაში რომელიც ისევ სანდროს ხმამ დაარღვია
-ქუჩაში გამოსვლის არ შეგეშინდეს-ამ სიტყვებზე თათია გაოცებული მიაჩერდა ძმას -ის ს.რი შენს ცხოვრებაში აღარასოდეს გამოჩნდება გპირდები
-სანდრო მე-დაიწყო თათიამ და ხმა ჩაუწყდა
-ასე ვაჩეს ჯიბრით მოიქცა...
-წლებია თავს არ მანებებს მაგრამ ასეთი რამის გაკეთება თუ შეეძლო ვერ წარმომედგინა-დაიჩურჩულა თათიამ და თავი დახარა
-შენს ცხოვრებაში ვაჩე რომ გამოჩნდა სწორედ ამიტომ მოგექცა ასე, ეშინია დაკარგვის ეშინია...
-მე მისთვის იმედი არასდროს მიმიცია, გეფიცები არასდროს არ ყოფილა ჩვენს შორის არაფერი-ძმის პროფილზე მოეყინა ცივი მზერა გოგონას
-ვიცი, ყველაფერი ზედმიწევნით, ზუსტად და კარგად ვიცი თუ რა ხდებოდა და ხდება ახლა შენს ცხოვრებაში-უთხრა ეს სიტყვები ხაზგასმით და მკაფიოთ დაბნეულ თათიას თან ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-შენ? ანუ? მე?-სულ აირია თათია და ბედნიერებისგან გააჟრჟოლა
-ის ნაბიჭვ.რი შენს ცხოვრებაში ვეღარ გაბედავს გამოჩენას გესმის? არ შეგეშინდე!
-ვაჩესთანაც იჩხუბა რამდენჯერმე მაგრამ არაფერი ესმის მაინც -უთხრა დაბნეულმა გოგონამ
-ასე სწორედ ვაჩეს გამო იქცევა, მაგრამ მე ძმა ვარ... მე ვერ შემეწინააღმდეგება-გაუღიმა სანდრომ და მისკენ მიიხედა მოულოდნელად
-ეს ყველაფერი... ცხადია თუ...
მესიზმრები სანდრო?-უთხრა გულწრფელად დაბნეულმ თათიამ და მისკენ მიიხედა, მათი არეული თვალებინე ერთმანეთს შეეფეთა და ორივეს უცნაური ბედნიერების გიჟურმა განცდამ გაუთბო გული, სანდროს სახეზე აღბეჭდილმა ღიმილმა თათია კიდევ უფრო დააბნია და გააბედნიერა, მაგრამ მაინც აეწვა ცხვირი და ცრემელები მოეძალა
-შენ რომელი გინდა რომ იყოს?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე ბიჭმა
-არ მინდა ეს ლამაზი სიზმარე იყოს და დასრულდეს... მაგრამ თუ მაინც სიზმარია ვინატრებდი რომ არასოდეს გამოვფხიზლებულიყავი
-პატარა სულელი გოგო ხარ-გაეცინა სანდროს მის ცრემლიან თვალებზე, ინსტიქტურად ხელი მისი სახისკენ წაიღო და ნიკაპზე აკრა, თათიას ძალიან მოუნდა ჩახუტებოდა მას, ეგრძნო მისი სურნელი, მისი ძალა, მაგრამ ვერ გაბედა, ვერ შეძლო და საცოდავი თვალებით მიაჩერდა ძმას როცა მანქანა მისი სახლის წინ გააჩერა
-ოდესმე კიდევ გნახავ-ჰკითხა ცრემლიანი თვალებით და მის პროფილზე მიეყინა მზერა
-არ ვიცი-უთხრა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა გულწრფელად
-და მაინც...თუ არ მოხვალ... მინდა იცოდე რომ შენ ჩემს გონებაში, გულში და სულში იმ წამიდან ხარ რაც შენი არსებობის შესახებ გავიგე...-აღმოხდა და ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ
ღაწვებზე -მინდა სულ გახსოვდეს, რომ ამ ქვეყნად არსებობს ვიღაც, ვიღაც პატარა გოგონა რომელიც სიცოცხლის ბოლომდე დაელოდება შენს ღიმილს, შენს ჩახუტებას და მოსვლას... იმიტომ რომ მას ძალიან უყვარხარ-ატირდა და მანქანიდან გადავიდა მაშინვე, ეზოში შევარდა და ატირებულმა შეაღო სახლის კარი.
ნათიას კარი ბედნიერი სახით გამოაღო და ადგილზე გაიყინა, სანდროს დანახვამ გული საშინლად ატკინა, არ ეგონა მასზე ასე ძალიან თუ იმოქმედებდა თათიასთან ურთიერთობა და სიახლოვე
-მიყვარს ძალიან მიყვარს -უთხრა სანდრომ უცნაური ხმით დაბნეულ ცოლს და მოულოდნელად ძლიერად ჩაეხუტა
-სანდრო?-ნათიამ ხელები მოხვია ქმარს და თავადაც ძლიერად მიეკრო მის ცივ სხეულს
-მაგრამ, მასთან სიახლოვე ტკივილს მაყენებს...
-გაივლის... -დაუჩურჩულა ნათიამ ქმარს
-არ გაივლის ნათია არასდროს გაივლის...
-სანდრო გთხოვ მასზე უარი არ თქვა-ქმრის ალეწილი სახე ხელებში მოიქცია ნათიამ და თვალებში ჩააცქერდა ქმარს -გთხოვ ეს არ გააკეთო... ტკივილს უფლებას ნუ მისცემ რომ ის პატარა უდანაშაულო, სუსტი და დაუცველი გოგონა შენი ცხოვრებიდა და გონებიდან წაშალოს... ძალიან გთხოვ მასზე უარი არ თქვა იმიტომ რომ ტკივილის გეშინია....მეც მეშინოდა შენი... ძალიან მეშინოდა, ყველაზე მეტად შენგან მოყენებული ტკივილის მეშინოდა მაგრამ შიშს უფლება არ მივეცი ჩვენს შორის ჩამდგარიყო... გთხოვ ნურც შენ ნუ მისცემ უფლებას რომ საყვარელი ადამიანი შენი ცხოვრებიდან გააქროს... ასე უფრო გეტკინება ხომ იცი...
-ძალიან დაბნეული და არეული ვარ...
-ვიცი და შენი მესმის მაგრამ გთხოვ ამ შიშს და ზიზღს უფლებას ნუ მისცემ რომ სიყვარული ჩაახშოს...
ვაჩე ძალიან გაბრაზებული სახით უყურებდა თათია, რომელიც ვერ ხვდებოდს რატომ იყო ის მასზე ასე ძალიან გაბრაზებული
-მე მადანაშაულებ მომხდარში?-დაარღვია სიჩუმე გოგონას ხმამ
-არ გადანაშაულებ-უთხრა გაღიზიანებული ტონით და მზერა თათიას არეული თვალებიდან საქარე მინაზე გადაიტანა
-მაშინ რატომ მექცევი ასე?
-უბრალოდ იმის გააზრებაზე რომ შეიძლებოდან რამე დაეშავებინა იმ ნაბიჭვ.რს შენთვის ისგიჟემდე მივყავარ...
-გეყოფა გთხოვ, დავიღალე უკვე ამ ყველაფერზე ფიქრით და ლაპარაკით
-თათია-გაეცინა ვაჩეს და ნიკაპზე მოკიდა ხელი-მიყვარხარ-უთხრა მომღიმარი სახით მოულოდნელად მისკენ გადაიხარა და ტუჩებში აკოცა -ახლა სანდროს უნდა შევხვდე და ვილაპარაკოთ... საღამოს გამოგივლი და სადმე წავიდეთ
-არსად წასვლა არ მინდა შენთან ერთად სანამ არ გადაგივლის ეს სიგიჟეები და არ
დაშოშმინდები-ნაწყენი ტონით უთხრა გოგონამ და თავი გვერდზე მიატრიალა, გაბრაზებულმა ბიჭმა ხელები საჭზე დააწყო და თათიას პროფილს გაუშტერა ამღვრეული თვალები
-მინდა რომ ამ საღამოს ჩეᲛთან ერთად
წამოხვიდე-უთხრა გაღიზიანებული ტონით
-მე არ მინდა-გოგონამ კარი გააღო და გადასვლა დააპირა
-თათია-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა და მკლავზე ხელი წაავლო, უევრად თავისკენ მოქაჩა და მის ტუჩებს დააცხრადა უარესად გაბრაზდა როცა სუნთავა აჩქარებულმა გოგონამ წინააღმდეგობა გაუწია და მის ტუჩებს ცივად მოწყდა
-ხელი გამიშვი-დაუღრინა გოგონამ და როცა სახ წაშლილმა ბიჭმა თითები ოდნავ მოაფონა მაშინვე გამოტაცა ხელი და მანქანიდან გადავიდა, კარი ისეთი ძალით მიუჯახუნა რომ ამ ხმამ თავად თათია შეაკრთო რომელმაც თმა შეისწორა, ჩანთაც და სკოლის შენობისკენ აიღო გეზი, მთელი ეს დროს წამით თვალი არ მოუშორებია გაცოფებულ ბიჭს მისთვის და რაც უფრო მეტად შორდებოდა თათია მის მანქნას უფრო მეტად ემღვრეოდა სისხლი ძარღვებში...
-ამის დედასაც შეე ვეე ც...-იყვირა მოულოდნელად გაბრაზებულმა ბიჭმა და საჭეს უხეშად დაარტყა ხელები, მანქანა დაქოქა და საბურავების ხრჭიალით ადგილს მოწყვიტა, როცა თათიას გაუსწორდა სიჩქარე დააგდო და მას მიაჩერდა, კარგა ხანს სდია გვერდზე თუმცა გოგონამ მაქსიმალურად დააიგნორა ის და თავდახრილმა განაგრძო გზა, რამაც უარესად გააგიჟა ისედაც წყობრიდან გამოსული ბიჭი, მოულოდნელად მინა ჩასწია და გასძახა-მიყვარხარ- და მაინც რომ დააიგნორა თათიამ ის, ისე გაბრაზდა, ისე აირია და საბოლოოდ გამოვიდანწყობრიდან რომ
დაიყვირა- თათიააა- გაზს ბოლომდე მიაჭირა, ამ ხმაზე თათია შეკრთა მაშინვე თავი ასწია
-შეშლილო-მიაყვირა და როცა საკრიდან გამოხედა ვაჩემ და მიხვდა რომ მისი კოპლილმეტი ბიჭის სმენას მიწვდა კმაყოფილს გაეცინა