ალექსანდრეს ოთახიდან გასვლის შემდეგ შეშინენული და დამფრთხალი ანა კედელს მიეყრდნო ზურგით და უღონოდ დაეშვა იატაკისკენ, მისი ეხ სასოწარკვეათა სულ რამდენიმე წუთს გაგრძელდა რადგან ოთახში დაფეთენული ქეთი შევარდა
-რა უნდოდა იმ მანიაკს?
-დედა-ანა უცბათ ფეხზე წამოვარდა
-რამე დაგიშავა?-ქეთი შვილს მიუახლოვდა აწყლიანენული თვალებით და გულში ჩაიკრა - ანა ძალიან მეშინია...
-ნუ გეშინია-დაუჩურჩულა გოგონამ ატირებულ ქალს და ძლიერად შემოხვია ხელები მოცახცახე მხრებზე
-რატომ არ განენენს თავს? რა უნდა შენგან
-გთხოვ თავი ხელში იყვანე... ნუ გეშინია
-ანა შენ თითზე ნიშნობის ბეჭედი გიკეთია!-გაბრაზდა ქალი და უკან
დაიხია-იმის წარმოდგენაც კი მზარავს, თუ რა მოხდება, ოდესმე შენ შეხაბა რომ მოისურვოს
-დამშვიდდი... მითხრა რომ...
-ანა შენ მას წინააღმდეგობას ვერ გაუწევ... ვერ შეაჩერებ... ვერ დაარწმუმებ...
-მითხრა რომ ჩემი ნების საწინააღმდეგოდ არ შემეხება-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას
-გჯერა? მისი სიტყვების გჯერა?-აყვირდა ქეთი
-მჯერა-უთხრა ხმა აკანკალებულმა გოგონას -იმიტომ რომ სხვა გზა უბრალოდ არ მაქვს
-ანა, ღმერთო... -ატირდა ქეთი -მისი სიტყვები და ქმედებები... როგორ შეგიძლია რომ ენდო
-სხვა გზა უბრალოდ არ მაქვს დედა... სხვა გამოსავალი არ მაქვს, მის სიტყვებს უნდა ვენდო...
-ანა! ის შენ ცხოვრებას დაგიმახინჯებს, გაგანადგურებს... გთხოვ შეწყვიტე ეს ყველაფერი... გთხოვ წინააღმდეგობა გაუწიე... გთხოვ ნუ დაჰყვებოი მის ნებას
-დედა ახლა ასე საჭირო გთხოვ მენდე
-შენ გენდობი, მაგრამ იმ ავადმყოფს არა! სანამ შენ რამეს გაარკევ და თორნიკე რამეს მოახერხებს შეიძლება, რომ ის შენ შეგეხოს და ამით ყველაფერი კარგი გაანადგუროეს შენში
-ნუ გეშინია, ნუ ღელავ გთხოვ-ჩაეხუტა ანა დედას.
საღამოს ზუსტად რვაზე დაბრუნდა ალექსი სახლში და რა თქმა უნდა არ გაჰკვირვებია ანა მზად რომ არ დაუხვდა
-ადექი მივდივართ-დივანზე მჯდომ გოგონას მიუახლოვდა და მაჯაში უხეშად წაავლო ხელი და ფეხზე წმოდგომა აიძულა
-არ მინდა არსად წასვლა-ანამ წინააღმდეგობა გაუწია და მის ხელს დაეჯაჯგურა
-ანა !-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა და გარეთ გაიყვანა
-თუ ლაპარაკი გინდა აქ ვილაპარაკოთ-შეეხვეწა გოგონა როცა კიბე ჩაარბენინა გაავებულმა ბიჭმა და მანქანამდე მიიყვანა -გთხოოვ-შეეხვეწა უკვე თითქმის ატირებილი გოგონა მაგრამ ალექსანდრემ დააიგნორა მისი ცრემელებიც და მუდარაც
-ჩაჯექი!-კარი გამოაღო და სავარძელზე მიუთითა
-მე...-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას
-ანა ჩაჯექი-დაყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და როცა გოგონა დაემორჩილა საჭეს გაავებული მიუჯდა
-სად მიგყავარ? რა გინდა ჩემგან?-ჰკითხა ისე რომ მისკენ არ გაუხედია
-უბრალოდ დალაპარკება მინდა, სულ ესააა-ისეთი მშვიდი ტონით უთხრა რომ გაოცებულმა ვოგონამ მისკენ გაიხედა, ალექსმა იგრძნო მისი დაჟინებულო მზერა და თავადაც მიიხედა მისკენ, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა და იმავე წამს სისხლი გაეყინა ანას ძარღვებში, იმდენდ ცივი, ცარიელი და ბნელით მოცული იყო მისი მწვანე სფეროები, უნებურად გააჟრჟოლა და მაშინვე აარიდა მზერა მის ალეწილ სახეს
-სახლში ვერ დამელაპარაკებოდი? -სცადა ის შიში და ღელვა გაეფანტა საკუთარი გონებიდან და სხეულიდან რომელიც მისმა თვალებმა ჩაუნერგა ამ წუთებში
-ვერა-ისევ უცნაურად მშვიდი იყო ალექსი
-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ?-ჩაეკითხა ანა
-ჩვენს ქორწილზე-უთხრა მოღიმარი სახით და მისკენ მიიხედა რამდენიმე წამით, მაგრამ ანასთვის საკმარისი აღმოჩნდა ეს იმისთვის რომ მთელი სხეული დაძაბულობისგან და შიშისგან დასჭიმვოდა
-რა ქორწილი-დაიჩურჩულა, რადგან ხმამაღლა თქმა ვერ გაბედა
-რომ მივალთ დეტალებს მერე გაგაცნობ-მისმა მშვიდმა და აუღევებელმა ლაპარაკმა ანა ლამის შეშალა, ყველაზე მეტად ასეთი ალექსანდრესი ეშინოდა, იცოდა რომ ებისმიერ დროს სრულიად მოულოდნელად აფეთქდებოდა, ამიტომ აღარაფერი უპასუხა და მოთმინებით დაელოდა მანქანის გაჩერებას რომელიც მისდა საბედნიეროდ რესტორნის წინ გაჩერდა, მასთან მარტო დარჩენის სიკვდილივით ეშინოდა ანას, ეს კარგად იცოდა ალექსმა, ამირომ განზრახ ხალხმრავალ რესტორანში მოიყვანა რო ანა მშვიდად ყოფილიყო და შიშისაგან აზროვენების უნარი არ დაეკარგა, მანქანოდან მშვიდად გადავიდა და ანას კარი გაუღო-გადმოდი-უთხრა მშვიდი ტონით და ანაც გაბედულად გადავიდა, თუმცა მისი სიახლოვე მინც
აშინებდა -წამოდი-წალზე ხელი შეუცურა და წინ წაიყვანა ოდნავ აცახცახებული გოგონა, რომელიც მთელი ეს დრო თავდახრილი იყო -ეს-ალექსი მოულოდნელად გაჩერდა და მის უკან დადგა, გოგონა საშინლად დაიძაბა, რადგან ბიჭმა მისი ცხენის კუდად შეკრულ თმა გაშალა -ასე უფრო მომწონს-დაუჩურჩულა ზურგს უკნიდან, შემდეგ თმ ცალ გვერდზე მოუქცია და ცხელი ტუჩები კისერზე მიაწება, ანას მაშინვე ზიზღისგან გააჟრჟოლა და კანის საშინელი წვა იგრძნო მისი ტუჩების შეხების ადგილას, ამიტომ რმდენი ე წამის განმავლობაში თვალებო დახუჭა და გონს ალექსის ხმამ მოიყვანა -წამოდი-უთხრა მბრძანბლური ტონით და დარბაზში შეიყვანა, განცალკევებულ ადგილას დასხდნენ ერთმანეთის პირისპირ
-რა შევუკვეთო?-ჰკითხა ირონიული ღიმილით სახე ალეწილ გოგონას
-როდის აქეთაა შენთვის, ჩემი აზრი მნიშვნელოვნი?-გაბრაზდა ანა და მზერა აარიდა მის მწვანე დანისლულ სფეროებს, ალექსმა არაფერი უპასუხა და შეკვეთა მისცა მიმტანს
-ანა მინდა რომ იქით შაბათს დაქორწინდეთ-გაისმა ბიჭის მბრძანებლური ტონი რასაც მომენტალურად მოჰყვა გოგონას სუნთქვის გაჩერე ა და გულის მტკივნეილი კუმშვა
-რას ბოდავ-აღმოხდა როცა აზრზე მოსვლა შეძლო და დაფანტულ აზრე ს თავი მოუყარა
-რაც გესმის!-გაღიზინდა ბიჭი და მაინვე სიგარეტს მოუკიდა ნერვიულად
-შენი ცოლობა არ მინდა, უკვე ათასჯერ აგიხსენი-ანა ცდოლობდა მშვიდად და ემოციების გარეშე ელაპარაკა რომ ალექსანდრესთა ერთხელ და სამუდამოდ გაერკვია ურთიერთობა -არ შემიძლია
-მე მხოლოდ ცოლის სტატუსი მჭირდება შენგან-უთხრა ბრაზნარევი ტონით ბიჭმა და თვალებში ჩაა ქერდა დამფრთხალ გოგონას
-რატომ არ გესმის რომ არ შემიძლია ამის გაკეთება? არ შემიძლი, უბრალოდ არ შემიძლია-ცრემლები მოეძალა გოგონას -ეს ბეჭედი-თითიდან მოიხსნა და მაგიდაზე დადო- მხოლოდ იმიტომ გავიკეთე რომ იძულებული გამხადე, რადგან ვეკო შენს ხალხს სიკვდილამდე აცემინე...მერე კი დედაჩემით და თორნიკეთი დამემუქრე!
-ბეჭედი გაიკეთე-დაუღრინა მისი ქცევით უფრო გაღიზიანებულმა ვიდრე ლაპარაკით -ახლავე! -ლამის უყვირა ანამ იმავე წამს რომ არ შეასრულა მისი ბრძანება, გოგონა ერთი წამით, სულ ერთი წამით შეხედა მის საზიზღარ სახეს, მაშინვე აარიდა აწყლინებული თვალები და ბეჭედი გაიკეთა
-შაბათს დავქორწინდებით-უთხრა გაღიზინებული ტონით ბიჭმა და როცა ანამ რაღაცის თქმა დააპირა ტუჩებთან თითი მიიტანა და ასე ანიშნა გაჩეუდიო, ანასაც ხმა ჩაუწყდა და შეშინებული მიაჩერდა -მხოლოდ ის მინდა რომ ჩემი ცოლი გერქვას, გესმის რას გეუბნები, მხოლოდ ეს სტატუსი მჭირდება ამ ეტაპზე შენგან-უთხრა გამომწვევი ტონით და თვალებში ჩააცქერდა -არ შეგეხები... შენი ნების საწინააღმდეგოდ არასოდეს შეგეხები
-შენი ცოლი არ გავხდები-ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე გოგონას
-რატომ? -შეიცხადა ალექსმა და მეორე ღერს მოუკიდა თან ისე რო,
წამით თვალი არ მოუშორებია გოგონას ალეწილი სახისთვის
-იმიტომ რომ შენი მეშინია-გულწრფელად უთხრა ანამ-და კიდევ იმიტო რომ შენი არ მჯერა-ამოილუღლუღა და ცრემ.ებმა ხმა დაუხშო
-ანა, ანა-ჩაილაპარაკა მომღიმარი სახით ბიჭმა და სიგარეტის ლურჯი კვამლი მისი სახისკენ მიმართა- როგორ გგონია იმისთვის რომ მე შენ შეგეხო...შენგან ცოლის სტატუსი მჭირდება? გგონია მე თუ მომინდება ნებისმიერ დროს და ნებისმიერ ადგილას ვერ მიგისაკუთრებ და ვერ შეგეხები? გგონია ამისთვის ძალა ან გამბედაობა არ მეყოფა და შენგან ცოლის სტატუსი
დამჭირდება? -ირონიულმა ღიმილმა ბაგე გაუპო, გოგონა კი ადგილზე მიიყინა, ალექსის ნათქვამი ყოველი სიტყვა სულს უწამლავდა, ტვინს ურევდა და სხეულს უშხამავდა-მე თუ მომინდება აქვე, ამ წამს, ამ ადგილას ჩემი გახდები და შენ ვერ შემეწინააღმდეგები, ვერც სხვა დროს ვერ გამიწევ წინააღმდეგობას... და მე ნებისმიერ დროს მეყოფა ძალაც გამბედაონაც და სისატიკეც იმისთვის რომ შენი ნების საწინააღმდეგოდ შეგეხო და მიგისაკუთრო, მაგრამ ამას არ ვიზამ და იცი რატომ?იმიტომ რომ მიყვარხარ... მართლა ძალიან მიყვარხარ და არ მინდა გაგანადგურო...-ანა წამით თვალს არ აშორებდა მის სახეს და მის თვალებში გულწრფელობას ეძებდა, თუმცა მისი სიტყვები... გამოხედვა... ღიმილი... მისი სასტიკი და დაუნდობელი სიტყვები უდაო დასტური იყო და ამან კიდევ ერთხელ ატკინა გული ანას, რადგან მიხვდა რომ ალექსანდრე სიმართლეს ეუბნებოდა, სრულ სიმართლეს... რადგან ის თუ მოისურვედა და შეეხებოდა ანა წინააღმდეგობის გაწევისთვის ძალა არ ეყოფოდა
-მოგწონს არა ჩემი წვალება?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე მომღიმარ ბიჭს და აწყლინებული ცისფერი სფეროები გუშტერა მის მწვანე დანისლულ თვალებს
-მინდა გაიაზრო რომ შენ ჩემი პირადი საკუთრება ხარ
-არ ვარ
-ანა ტყუილად მეწინააღმდეგები-ცდილობდა თავი მოეთოკა წყობრიდან გამოსულ ბიჭს-ხომ იცი რომ თუ იმას არ გააკეთებ რაც მინდა ... შენი საყვარელი ადამიანები დაზარალდებიან? მოდი ნუ მაიძულებ რომ ტკივილი მოგაყენო...
-რა გინდა ჩემგან? რას მოითხოვ? რას ელოდები? რის მიღწევას
ცდილობ? -შეხედა თვალენაწყლიანებულმა გოგონამ ამღვრეულ მწვანე სფეროებში
-შენ მინდიხარ, შენ მჭირდები იმიტომ, რომ გაგიჟებით შემიყვარდი და მინდა რომ ეს გაიგო!
-შენ უბრალოდ მარიანას დაბრუნება გინდა-გაბრაზდა ანა-გინდა რომ დაშვებული შეცდომები გამოასწორო! იმას ვერ იაზრებ მე ის არ ვარ!-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა გოგონამ
-ამ თემას კიდევ ერთხლ თუ შეეხები, იცოდე რომ გულს ძალიან გატკენ-დაემუქრა ბიჭი -და თუ მაინც არ დაშოშმიმდები იცოდე რომ ნამდვილ ფიზიკურ ტკივილს განგაცდევინებ
-მემუქრები? -გაეცინა ანას
-როგორც გინდა ისე გაიგე...რაც ზუსტად ვიცით ორივემ ისაა რომ მე ყოველთვის ვასრულებ ჩემს ნათქვამ სიტყვას! ასე რომ ჭკვიანად-უთხრა გამაფრთხილებელი ტონით და ღვინის ბოთლს მიწვდა გახსნა და ანას მიაჩერდა -დალევ? -ანამ რომ დააიგნორა, დაუსხა და შემდეგ თავად შეივსო ჭიქა -ცოტა დალიე, ძაან დაძაბული ხარ მოდუნდები-უთრა ირონიული ტონით და ჭიქა ისე ჩაცალა წამით თვალი არ მოუშორებია მისი ალეწილი სახისთვის
-რა მზრუნველი ხარ -სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა ანას სახეზე და თვალი აარიდა მის გამომწვევ მზერას, ანას ეგონა მალე დაამთავრებდა ბიჭი მის წვალებას რადგან რამდენიმე ჭიქა შავი ღვინო ზედიზედ დალია და მალევე მოეკიდა, მაგრამ არა....როცა თავზე წამოადგა და ხელი გაუწოდა შეშინებულმა ახედა, ვერ მიხვდა რა უნდოდა სახე ალეწილ ალექსანდრეს მისგან
-წამოდი-მაჯაში ხელი წაავლო და ფეხზე წამოაყენა
-რას აკეთებ-იმდენად დაიძაბა ანა რომ ლამის მოძრაობის უნარი დაკარგა
-მინდა რომ ვიცეკვოთ -დაუჩურჩულა ყურში და დარბაზის ცენტრში გაიყვანა
-გაგიჟდი?-ანამ სცადა ხელი დაეხსნა მაგრამ ალექსმა მაშინვე წელზე შემოაჭდო და სხეულზე უხეშად მიიკრო
-ძალიან ლამაზი ხარ ანა-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და საფეთქელზე მიაწენა ცივი ტუჩები, გოგონას ტანში უსიამოდ გასცრა და ხელენი აუკანკალდა
-ცუდად ვარ-უთხრა როცა ალექსანდრე მის ბაგეებსაც შეეხო და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში