აი, კიდევ ერთხელ გავარღვიე დამცინავთა ტალღა და ბიბლიოთეკაში შევედი. იაქურობა იმიტომ მიყვარდაა, რომ მისი კედლები ახშობდა სკოლის ხმაურს, თან არავინ არ იყო. მე დასასვენებლად სკამზე ჩამოვჯექი. ცოტა ხნის შემდეგ, გოგო დავინახე, რომელიც თაროსთან იდგა და წიგნის ჩამოღებას ცდილობდა, მაგრამ ვერ სწვდებოდა. მე უკნიდან მივედი და წიგნი ჩამოვუღე. როცა მოტრიალდა, უხერხულად გამიღიმა, წიგნი გამომართვა და გაიქცა. მთელი დღე იმ გოგოზე ვფიქრობდი. ნეტავ, თუ ვნახავდი კიდევ? ან საერთოდ, ვინ იყო? რამეც ამ ფიქრებში ჩამეძინა. დილით ისევ დაიწყო ჩემი საშინაელი ცხოვრება. ამიტომაც, გავემზადე სკოლაში წასავლელად. დასვენებაზე წავედი მოფარებულ ადგილზე, ამოვიღე დღიური და განვითარებული მოვლენები აღვნიშნე. უცებ, ის გოგო მოვიდა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. ხელში ის წიგნი ეჭირა, რომელიც გუშინ ჩამოვუღე. თავიდან თავს უხერხულად გრძნობდა, მაგრამ გამომელაპარაკა.
-გამარჯობა.
-გამარჯობა. წიგნების კითხვა გიყვარს?
-კი ძალიან.
-ისა... გინდა, რომ ვიმეგობროთ?-ვკითხე უხერხულად.
-მართლა? ძალიან! ადრე ჩემთან მეგობრობა არავის უნდოდა.
-მე კი, სულ მაბულინგებენ. ხმის გამცემი არავინ მყავს. მიხარია, რომ ჩემი მეგობარი ხარ. იმედია, კარგად გამიგებ.
-რათქმაუნდა. ოჯახშიც ასეთი სიტუაცია მაქვს. დედა მეუბნება, რომ ჩემი უფროსი და ჩემზე უკეთესია. - თქვა და თავი ჩაღუნა.
მე მერიდებოდა, მაგრამ ხელი მაინც მოვხვიე.
-ახლა ვეღარავინ ვეღარაფერს გაგიბედავს. მე შენი ერთგული და საუკეთესო მეგობარი ვიქნები.-ვუთხარი ამაყად.
ამის შემდეგ, სულ ხელჩაკიდებულები დავდიოდით. არავის აზრი აღარ გვაინტერსებდა. მე გულწრფელად გამიხარდა, რომ მეგობარი მყავდა. შემეძლებოდა ჩემი გრძნობების და ემოციების გაზიარება. ჩემი დღიური კი, სამუდამოდ დაიხურა. ხშირად ვსეირნობდით ყვავილებიან ველზე. ხან ზღვის სანაპიროზე. ვუყურებდით მზის ჩასვლას და ჩვენს ოცნებეზე ვსაუბრობდით. ე ყველაზე საუკეთესო პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში!