***
'თურმე შეხვედრა, ასეთი იქნებოდა..
რატომ მეგონა, სხვაგვარი იქნებოდა..'

ალბათ არაფერია იმაზე რთული, ვიდრე უკვე ახდენილი ოცნების მონატრება.
ზუსტად ერთი წლის განმავლობაში, მქონდა მიზანი, სტიმული. გონებაში ათასნაირად წარმომედგინა 'შეხვედრა მეორედ'.
იმის გაფიქრებაც კი, რომ მე თიკოს გარდა კიდევ მყავდა მეგობარი, სულიერად მამშვიდებდა.
ვგრძნობდი, რომ ისიც ფიქრობდა ჩემზე. ვგრძნობდი, რომ მასაც ვახსოვდი. ახლა? ახლაც არის ეს გრძნობა. ოღონდ მთელი შერჩენილი ძალით ვცდილობ, რეალობა არ შეიგრძნოს. მისგან შორს იყოს, მიუხედავად იმისა, რომ ამდენად ახლოა. ვიცი, სიტყვები 'მე შენ არ გიცნობ' ნამდვილი არ არის, მაგრამ თითქოს, გონება მაინც ცდილობს გააუფერულს გრძნობები და ჯიუტად, მხოლოდ ეს სიტყვები დაიტოვოს გარშემო.
უსიამოვნო შეგრძნება მიპყრობს. რაც უფრო ღრმად ვიჭრები ფიქრებში, მით მეტად მიპყრობს სურვილი იმისა, გავიგო რა ხდება სინამდვილეში.
ვგრძნობ, რაღაც ისე არ არის. მის თვალებში ის შიში დავინახე, რაც ერთი წლის წინ ჩემში იყო ჩასახლებული. შიში - ცხოვრებისადმი. შიში, რომელიც გაფიქრებინებს, რომ მეტს ვეღარ გაუძლებ. შიში, რომელიც გაქცევას გაიძულებს.
არ შემიძლია, ამ დროს უბრალოდ თვალები დავხუჭო და დავიძინო.
აქამდე, ყოველთვის მჯეროდა, რომ ის ძლიერი იყო. მისი სიტყვები, ახლაც მკაფიოდ ჩამესმის ყურში "ეჰ, უცნობო ნაცნობო. ეგ რომ იმას შველოდეს, რისი გამოსწორებაც უკვე აღარ შეიძლება, შენი აზრით აქ ვიდგებოდი?"
გადახტებოდა. ისიც ჩემსავით, ადგებოდა და გადახტებოდა. მაგრამ ზუსტად აქ იყო განსხვავება ჩვენ ორს შორის.
მას შეეძლო, საკუთარი თავი ემართა, მასზე გაემარჯვა. ხოლო მე - არა.
ამ ხნის განმავლობაში, ყველაზე ძლიერ ადამიანად, ჯერ მარტო ამ სიტყვების გამო ვთვლიდი.
მაგრამ დღეს..დღეს, თითქოს ყველაფერი თავზე ჩამომენგრა. ვგრძნობ, როგორ ვკარგავ ჩემს გონებაში შექმნილ, ძლიერ ადამიანს და მის ნაცვლად, მხოლოდ იმ თვალებს ვხედავ, რომელშიც სიცოცხლე აღარაა. მასში არ არის ძალა, რომ იბრძოლოს და თითქოს ეს, მეც მაცლის ენერგიას.
უცნაურია ცხოვრება, თითქოს როლები გავცვალეთ. მახსოვს, მითხრა.. ყველა, სრულიად უცნობიც, მეც კი შეგეცოდები იმავე ტკივილისთვისო. იქნებ მის თავს, კიდევ უფრო მეტია? არ მინდა, ცუდზე ვიფიქრო, მაგრამ თითქოს ჩემს ძალებს აღემატება ახლა გაჩერება. ძალიან მინდა, მჯეროდეს იმის, რომ ეს უბრალოდ ჩემი წარმოსახვაა. ის კარგადაა და მართლა არ ვახსოვარ.
შესაძლოა ესეც კი არ მტკენოდა ისე, როგორც ახლა იმაზე ფიქრი, რომ შეიძლება, ახლა.. მას უჭირს საშინლად და მე კი, დახმარება არ შემიძლია..
***
არ მახსოვს, როდის ჩამეძინა - თუმცა აშკარად გამთენიისას უნდა ყოფილიყო. მხოლოდ მაშინ მტკივა თავი ასე სხვანაირად, როცა არ მძინავს. გაჭირვებით ვაშორებ დამძიმებულ ქუთუთოებს ერთმანეთს და ინსტიქტურად, მაშინვე საათისკენ გამირბის თვალი. საშინლად არ მინდა ადგომა, თუმცა ვიცი - მაინც მომიწევს. როგორღაც, სულიერად ვემზადები, ნელა ვწევ ბალიშიდან თავს და ზუსტად მაშინ, როცა ადგომას ვაპირებ - შეხებას ვგრძნობ ხელზე. შიშისგან და მოულოდნელობისგან ვკრთები, წამში ვაბრუნებ თავს მეორე მხარეს და ჩემს გვერდით მოკალათებული ნიცას დანახვისას, შოკში ვვარდები.
ყოჩაღ, ელენე.
ბავშვი როდის მოვიდა, ისიც კი ვერ გავიგე. უფრო მეტიც, დილასაც კი არ შევიწუხე თავი, მეორე მხარეს გახედვით. საშინლად მეშლება საკუთარ თავზე ნერვები და ღრმად ვოხრავ.
- დე.. -მოულოდნელად ახელს თვალს ნიცა.
- ჰო, დე.. შენ როდის მოხვედი აქ?- თბილად ვუღიმი და შუბლზე ჩამოყრილ თმას ვუსწორებ.
- ცუდი სიზმარი ვნახე. შემეშინდა და შენთან გამოვიქეცი..
- ჩემო საყვარელო, რატომ არ გამაღვიძე
- იმიტომ რომ ვიცი, ხშირად ვერ იძინებ. არ მინდოდა, ჩემს გამო კიდევ ვერ დაგეძინა..
მაჟრჟოლებს. მან, იმაზე მეტი იცის ჩემზე - ვიდრე მე მასზე. ყოველთვის ცდილობს, მხარში დამიდგეს და დამეხმაროს. მე კი ამის საპასუხოდ, მუდამ დაუფიქრებელ შეცდომებს ვუშვებ და ვაიძულებ შეეგუოს.
- ნი, დედიკო.. მაპატიე, გუშინ იქ რომ დაგტოვე..
- თიკო დეიდამ მითხრა, რომ იქ შენი მეგობარი მოიყვანეს
- ჰო, მართალია. -ნელა ვაფახულებ თვალებს და კადრებად გადაშლილ, გუშინდელი დღის, დროებით განდევნას ვცდილობ.
- ახლა კარგად არის? - რეალობაში, ისევ ნიცას ხმა მაბრუნებს.
- კი, კარგად არის დედიკო.. გპირდები, ასე აღარასდროს მოგექცევი. ვიცი, ძალიან იდარდე, რომ აღარ მოვედი. დამიჯერე, მეც ძალიან ვიდარდე შენზე.
- არაუშავს, არ შემშინებია. შენ მითხარი, რომ არასოდეს არაფრის უნდა შემეშინდეს..
ოდნავ ვუღიმი. მას, იმდენად სუფთა გული აქვს - შეუძლებელია რამეზე გაბრაზდეს. მის ხელს, ჩემსაში ვიქცევ, ოდნავ ვიხრები და შუბლზე ვკოცნი. არ ვიცი, რა მეშველებოდა მის გარეშე. ან კი, როგორ ვაპირებდი მის აქ დატოვებას და წასვლას. რატომ ვერ ვფიქრობდი მასზე, რა ეშველებოდა დედის გარეშე. როგორ ვაძლევდი თავს, მასთან დაშორების უფლებას. .
- დედა..
- გისმენ, ჩემო პრინცესა.
- მამა რომ მყავდეს, ის ხომ იქნებოდა ჩემს გვერდით, როცა შენ წახვედი?
ღრმად ვსუნთქავ. ამდენი წელი გავიდა და მე კიდევ არ ვიცი, როგორ უნდა ველაპარაკო ნიცას მასზე. არ მინდა, ბავშვი ტყუილში ცხოვრობდეს. შევუქმნა ილუზია, თითქოს ის კარგი ადამიანია და უბრალოდ ცხოვრებამ იმსხვერპლა. აქამდე ყოველთვის ვცდილობდი, საუბარი მას არასდროს შეხებოდა - თუმცა რაც დრო გადის, მით უფრო მეტი კითხვა აქვს ნიცას, მით უფრო მეტად უნდა სიმართლე იცოდეს და მეც, მით უფრო მიჭირს დავმალო, შევნიღბო და ისე წარვუდგინო.
ვიცი, ერთ დღეს, ყველაფერს თავიდან ბოლომდე მოყოლა მომიწევს. მაგრამ ახლა, ვერ ვეტყვი ბავშვს, რომ ადამიანს ვინც შორიდანაც კი ასე უყვარს, არ უნდოდა. ვერ ვეტყვი, რომ სწორედ მის არსებობამ განაპირობა ჩვენი დაშორება. ვერ ვეტყვი, რომ მისთვის წარმოუდგენლად დიდი პრობლემა იყო, რომელსაც თავი გაქცევით აარიდა.
- მისმინე ნიცა.. ყველა ერთნაირი ადამიანი არ არის. აი მაგალითად, შენ სკოლაში ყველასთან არ მეგობრობ
- ბარბარეზე თუ ამბობ, მას თვითონ არ უნდა მეგობრები ვიყოთ. ბაღშიც არ მეთამაშებოდა.
- ვიცი, ვიცი საყვარელო. მეც ამას ვამბობ.. არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც ჩვენთან ყოფნა არ უნდათ. ურჩევნიათ სხვაგან წავიდნონ, რადგან თავს, იქ უფრო ბედნიერად იგრძნობენ. ჩვენ, კი როცა ვიცით რომ ისინი იქ უფრო კარგად იქნებიან, მას დარჩენას არ ვაიძულებთ.. ისევე, როგორც შენ არ აიძულებ ბარბარეს შენთან თამაშს..
- ანუ, მამას ჩვენს გარეშე ურჩევნია? როგორც ბარბარეს..
- მე გითხარი, რომ ყველა ერთნარი არ არის. შეიძლება, ჩვენ არ მოგვწონს მათი საქციელი, მაგრამ ისინი არ თვლიან, რომ ცუდად იქცევიან. თუმცა.. რაც არ უნდა იყოს, ყველა ქმედებას, თავის მიზეზი აქვს.
- ვიცი. ბარბარეს, ბაღში თოჯინები არ უყვარდა, ამიტომაც არ ვთამაშობდით ერთად..
ოდნავ ვუქნევ თავს.
- მაგრამ თოჯინები სხვას უყვარს, ამიტომ შენც იმ სხვასთან თამაშობდი..- კარგი, ავდგეთ, თორემ თიკო დეიდა გაბრაზდება.
სწრაფად ვდგები საწოლიდან და კარადის მიმართულებით მივდივარ.
- დედა..
- გისმენ.
უკვე წამომჯდარი ნიცა, სწრაფად დგება საწოლიდან, ჩემთან მორბის და წინ მიდგება. ვატყობ, რაღაც ისეთის თქმას აპირებს, რისაც ეშინია. მზერა იატაკზე გადააქვს და თითქმის ჩურჩულით ამბობს:
- მამას, ჩვენ არ ვუყვარვართ?
ვხვდები, რომ ამ შედარებით ზედმეტი მომივიდა. ნიცა უკვე დიდია და მშვენივრად ხვდება, ყველაფერს. მიუხედავად იმისა, რომ ყოველ ჯერზე ვცდილობ, ზოგადად ვისაუბრო მასზე, მით უფრო მეტად უნდა, კონკრეტულად გაიგოს.
მეშინია.. მეშინია, რომ რეალური პასუხით, გულს ვატკენ - მაგრამ არც ის მინდა, რომ მანაც ჩემსავით ტყუილში იცხოვროს, ფუჭი იმედები ჰქონდეს, ოცნების კოშკები ააგოს და მერე, ყველაფერი ერთბაშად ჩამოენგრეს თავზე.
- ამაზე სხვა დროს ვისაუბროთ, კარგი?
- მაგრამ მე მინდა, რომ ვიცოდე.
- მოდი შევთანხმდეთ.. მე შენ ყველაფერს გეტყვი, მაგრამ მაშინ, როცა ამის დრო მოვა, კარგი?
თავს ოდნავ მიქნევს. ვატყობ, სწყინს რომ ვუმალავ - თუმცა არ იმჩნევს.
ჭკვიანია, იცის საჭირო რომ არ იყოს, არ გადავდებდით ამ საუბარს. ნელი ნაბიჯებით მიდის კარისკენ და გასვლის წინ, კიდევ ერთხელ აპარებს თვალს ჩემსკენ. ოდნავ ვუღიმი, საპასუხოდ ისიც იმავეს აკეთებს. კარს აღებს და ოთახიდან უჩინარდება..

***
როგორც ყოველთვის, თავში ახლაც უამრავი არეული აზრი მაქვს.
თითქოს ყველა მოგონებამ, ერთად შემომიტია და თითოეული მათგანი სათითაოდ ცდილობს, ბევრი მაფიქროს. არასდროს, ცხოვრებაში ისე არაფერი მდომებია, როგორც წარსულის დავიწყება. განსაკუთრებით კი იმის წაშლა, რამაც ვერაფრით დაასრულა - ჩემი შიგნიდან ღრღნა. ყოველთვის ვცდილობ, არ გავიხსენო, არ ვიფიქრო. მაგრამ ჯიუტად, ყველა თემა მასთან მიდის. ეს კი, ავტომატურად ნიშნავს, მთელი დღის მოწამვლას. ღრმად ვოხრავ და გასასვლელში მყოფ, კედელზე დაკიდულ სარკეში, დაჟინებით ვუყურებ საკუთარ თავს. ნუთუ ეს, მართლა მე ვარ? რატომღაც საშინლად მიჭირს დავიჯერო ის, რომ ამდენი რამის შემდეგ, კიდევ შემიძლია ფეხზე დგონა.
ნეტავ ვინმე, ოდესმე საკუთარი თავისაგან გაქცევის მეთოდს გამოიგონებდეს. ქედს მოვიხრი, მის წინაშე.

- ელენე, გადიხარ? - მოულოდნელად მესმის თიკოს ხმა და ინსტიქტურად ვკრთები. სარკეს თვალს ვაშორებ, მაქსიმალურად ვცდილობ სახიდან ყველა ემოციის გაქრობას და ოდნავ ვიღიმი.
- ჰო, სამსახურში უნდა წავიდე..
- უი, დღეს ხომ შაბათია.. მეგონა, რომ ისვენებდი- ოდნავ უფართოვდება თვალები და უფრო მიახლოვდება.
- ნეტავ მართლა მასე იყოს.. რომ წარმოვიდგენ, რამხელა ლექციას წამიკითხავს დალი, გუშინდელი გაუფრთხილებლად გადაცვლილი სმენისთვის - უკვე ვიღლები.
- ღმერთო დიდებულო..-ღრმად ოხრავს- და ნიცა?
- ვერ მიხედავ?- ფრთხილად ვაპარებ. უკვე ძალიან ხშირად ემთხვევა ისე, რომ შაბათ-კვირასაც მიწევს გასვლა.
თიკოც მეცოდება. ძალიან მინდა, რამით დავეხმარო. საქმე შევუმსუბუქო - თუმცა ამის ნაცვლად, ყოველთვის ისე ხდება, რომ ზედ ვუმატებ.
- მე კი მივხედავ ენე, მაგრამ ბავშვს შენთან უნდა. 24 საათი გასული ხარ. ხან იქ, ხან აქ..
- ჰო, მესმის.. მაგრამ მე რა, მინდა რომ ასე იყოს? უბრალოდ, სხვა გზა არ მაქვს. არ გვაქვს.. ისედაც ტვირთად გაწევართ..
- სისულელეს ნუ ამბობ. ათასჯერ გითხარი, რომ ასე არაა.
- ვიცი, თიკო. შენ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ, მაგრამ.. ვერ დავუშვებ, ნიცას რამე მოაკლდეს. დედაჩემის სალაპარაკო, ცხოვრებაში აღარ გავხდები. -ერთი წუთით, ბრაზი მიღრმავდება და სხეულს, ცეცხლის ალივით ედება- კარგი.. რატომ ვიხსენებ ახლა ამას..- სასწრაფოდ მივდივარ კართან და ფეხსაცმელებს ვიღებ.
- გესაუზმა მაინც.. -წინ, ისევ შეწუხებული სახით მიდგება.
- არ მინდა, გზაში შევჭამ რამეს.
- დარწმუნებული ხარ? ბოლოს ასე რომ მითხარი..
- თიკო, გთხოვ, ახლა ამის დროა? -მეორე ფეხსაცმლის ელვასაც ვკრავ და სწრაფად ვდგები - შენ გყავს ხო მოსწავლეები დღეს?
- ჰო, 2 მარტო. არ იღელვო, ნიცასაც ვამეცადინებ..
- ოქრო ხარ. რამეშველებოდა შენს გარეშე.. -ჩანთას ვიღებ, სწრაფად ვეხვევი და კარს ვაღებ
- ელენე..
- ჰო..
- მასთანაც უნდა შეიარო?
ვჩერდეი, თუმცა ჩემგან დამოუკიდებლად. შეგნებულად ვარიდებდი, ამაზე ფიქრს თავს. ვიცი, ის უარი, რომელიც პირველ რიგში საკუთარ თავთან უნდა გავაჟღერო, მატკენს. მართლა ძალიან მინდა, პასუხი დადებითი რომ იყოს. თუმცა სამსახურში რომ დავაგვიანო, დალი მესამე მსოფლიო ომს მომიწყობს. (თუ უკვე არ გეგმავს, რომ მომიწყოს) მუშაობის პერიოდში გამოსვლა კი, ფაქტობრივად შეუძლებელია.
- ენე..
- არვიცი. არვიცი, თიკო. არაფერი არ ვიცი.. ჩემი თავიც აღარ ვიცი.. - ღრმად ვსუნთქავ, კიდევ ერთხელ ვიკრებ ძალას და ვცდილობ, მხოლოდ სამსახურზე მოვახდინო კონცენტრაცია. ნაწილობრივ გამომდის. კვლავ ვაღებ კარს და ჩემი მოჩვენებითი ბედნიერება გარეთ გამომაქვს.
'და მაინც.. რა იქნებოდა ცხოვრება თამაშის გარეშე..?'
*
არ ვიცი რატომ, მაგრამ რაღაც გრძნობებმა სამუდამოდ დამტოვა.
ნაწილი კი ისე გაქრა, რომ მისი შეგრძნება ვერც კი მოვასწარი.
მუდამ მენატრებოდა რაღაც.. მუდამ მაკლდა, მუდამ მინდოდა დამებრუნებინა..
ალბათ სწორედ ამიტომ მქონდა სურვილი, ცხოვრება 'თამაშისთვის' მიმეძღვნა. მახსოვს, ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი, მკაცრად ჩამაგონეს ამაზე ოცნება არ გაბედო - აქედანვე იცოდე, ეგ პროფესიად არ გამოგადგებაო.
ბავშვი, მაინც ბავშვია. მე არ შემეძლო ამეღწერა, მათ კი უთქმელად გაგება.
ზოგჯერ მგონია, რომ ზედმეტად ბევრს ვითხოვდი მათგან. ბოლოს და ბოლოს, ყველას არ შესწევს ძალა ასე უბრალოდ, შემოგხედოს და მიხვდეს რას ფიქრობ, რა გჭირდება..
მეშინოდა. მძულდა. ვიღიმოდი. ვტიროდი. ეს ყველაფერი, წლების განმავლობაში ჩემს შიგნიდან ხდებოდა. მე ვთამაშობდი.. სულ ვთამაშობდი. ისინი კი ვერ ხვდებოდნენ. ვერავინ ხვდებოდა..
მე არასოდეს ვიყავი ელენე. მთელი ცხოვრება ვცდილობდი, ელენეს როლი მომერგო. რეალურად კი გოგონა, ყიფიანების ერთადერთი ქალიშვილი - არასდროს ვყოფილვარ. მე არ მაბედნიერებდა ის, რაც ალბათ სხვას გააბედნიერებდა. მე მხოლოდ ის მსურდა, ჩემთვის გაეგოთ.
ვინმეს მოესმინა. ოღონდ ისე, რომ მე ხმა არ ამომეღო.
ეს გოგო, ნამდვილად გიჟიაო, ალბათ ფიქრობ, არა?
არ ვიცი, შესაძლოა მართალიც იყო და გავგიჟდი. გამაგიჟა იმ ფიქრებმა, იმ განცდებმა, რომელიც ვეღარაფრით ეტევა ჩემში. დიდი ხანია, შინაგანად ვყვირი და გარეგნულად არაფერი მემჩნევა - თუმცა ახლა, სხეულის ყველა ნაწილი სათითაოდ მიცხადებს ომს და ყველაფრის გამოხატვას განუწყვეტლივ ლამობს.
ვაღიარებ, ადრეც იყო რაღაც მსგავსი. როცა პიკს მივაღწიე, როცა ვეღარ ვუძლებდი. მაგრამ მაშინ.. მაშინ სანდრო იყო. ჩემს ცხოვრებაში მოულოდნელად შემოჭრილი იმედის სხივი, რომელთან ერთადაც თავიდან დავიბადე.
უცნაურია. ახლა, ყოველი მასთან ერთად გატარებული მომენტის გახსენება ზიზღს მგვრის, მაშინ კი ყველაზე ბედნიერი ვიყავი.
ზუსტად ეს არის ცხოვრება. ერთ თავისუფალ ამოსუნთქვას - ყოველთვის თან სდევს მეორე, რომელიც არავინ იცის, როგორი იქნება.
დანიშნულების ადგილამდე ისე მივდივარ, ვერც კი ვგებულობ. ბევრი რამ შეუძლია ფიქრებს. ამიტომ უნდა იყო ყოველთვის ფრთხილად და ზედმეტად არ მიენდო.
ავტობუსიდან ჩამოსვლისთანავე ვოხრავ. იმის წარმოდგენაც კი არ არის ადვილი, შიგნით რა მელის და რეალობა რა იქნება, ეგ თავად განსაჯეთ.
სწრაფად ვკვეთ ზებრას და ქუჩაზე მყოფ, ერთადერთ უზარმაზარი აფთიაქში შევდივარ. თავის დაკვრით ვესალმები გოგონებს. რიგში მყოფ, უამრავ ადამიანს შორის ფრთხილად ვძვრები და სწრაფად ვაღებ, ამჯერად პერსონალისთვის განკუთვნილი ოთახის კარს.
შიგნით არავინ არის. ჩანთას და ქურთუკს მაშინვე გვერდით ვდებ, ხალათს ვიცვამ, სარკეში ბეიჯს ვისწორებ და დალიც მადგება თავზე.
- ოო, ქალბატონო ელენე. გვიკადრე?
ამ ქალის ირონია მკლავს. ვიცი, დამნაშავე ვარ, ამას ვაღიარებ - მაგრამ ნუთუ აუცილებელია, ერთ საათიანი ლექცია წამიკითხოს?
- ქალბატონო დალი - მისკენ ვტრიალდები, ოდნავ ვუღიმი და მაქსიმალურად ვცდილობ სიმშვიდე შევინარჩუნო - პირველ რიგში გამარჯობა. ბოდიში უნდა მოგიხადოთ იმის გამო, რომ გუშინ არ მოვედი. თუმცა, ამისთვის მიზეზი ნამდვილად მქონდა. ამიტომ ვიფიქრე, რომ მე და მარიამი სმენებს თუ გავცვლიდით, პრობლემა არ იქნებოდა. დახმარება ვთხოვე და მანაც უარი არ მითხრა, ახლა, მე ვიმუშავებ მის მაგივრად.
- მაგარია, ყოჩაღ - თავს მიკრავს და ოდნავ იცინის - უფროსივით გაანაწილე ყველაფერი. დალი ვინ არის, რამე რომ უთხრა და გააფრთხილო, არა? ძაღლად მაინც ჩაგეგდე, სირცხვილია ბოლოს და ბოლოს ამხელა ქალი ხარ.
- და რომ მეთქვა, გამიშვებდით? მშვენივრად იცით, რომ ასე არ იქნებოდა. მე კი გუშინ, მართლა არ შემეძლო მუშაობა და რომ გავიგე, რომ არც თქვენ იყავით აქ..
- მე? - მაშინვე თვალებს მიქაჩავს - მე მადარებ შენს თავს? დილიდან საღამომდე, ვირივით ვმუშაობ, არიქა და დროულად ვუზრუნველყო და შევავსო მედიკამენტების მარაგი - მეთქი, მე მედრები?
ეს ჯანდაბა მონაცემებიც, მაინც და მაინც გუშინ ვერ ავსახე პროგრამულად. სად აღარ ვიარე, ვის აღარ დავურეკე.
შენ კი იმის ნაცვლად, რამით დამხმარებოდი, ეს შემთხვევა შენს სასიკეთოდ გამოიყენე, არა?
- და მე როგორ უნდა დაგხმარებოდით, ქალბატონო დალი.. -უფრო ჩემთვის ვამბობ და მზერას ვარიდებ.
- მოსულიყავი. მოსულიყავი, შვილო. ეგ არის, შენი დახმარება. თქვენი, ყველას დახმარება. დაიმედებული გავიდე აქედან, როცა გავალ და მუდმივად იმის შიში არ მქონდეს, რომ აქ რაღაც გაუთვალისწინებელი მოხდება.
ერთი ძალიან მაინტერესებს, მარიამს რომ უარი ეთქვა სმენის გაცვლაზე, მერე რას აკეთებდი.
- მაგრამ ასე არ მომხდარა..
- რომ მომხდარიყო? იცი, რომ ამის გამო საყვედურს მივიღებ. მე რა, ნაკლები პრობლემები მაქვს თქვენი მხრიდანაც რომ არ დამემატოს?
- დიახ, მესმის, მართალი ხართ ყველაფერში. - უკვე ძალიან დავიღალე ამ დაუმთავრებელი ლაპარაკით, თითქოს რამის შეცვლა შეეძლოს. საინტერესოა, თვითონ რატომ ვერ ხვდება, რომ საქმეს ახლაც ვცდები. ან არა, ხვდება და ი'კიდებს, იმიტომ, რომ ახლა შეიძლება. ახლა ხომ ელენე უნდა გაილანღოს და როცა ელენე ილანძღება, ყველაფერი შეიძლება.
- მომისმინე ელენე. ძალიან დავიღალე იმით, რომ მუდამ ყველაფერს გითმენ. ეს არც პირველია და დარწმუნებული ვარ, არც უკანასკნელი იქნება. მესმის, სამსახური გჭირდება. შენი მდგომარეობაც ვიცი, მაგრამ მე რომ ამას ვითვალისწინებ, გთხოვ შენც გაითვალისწინე ჩემი. მემგონი, აქ საწყენი არაფერია. თავზე, მუდამ ხელის გადასმა ყველას აფუჭებს. ახლა კიდევ გაასწორე სახე და ისე გადი ხალხთან.
- აღარ განმეორდება. წარმატებულ დღეს გისურვებთ -ოდნავ ვუკრავ თავს და გვერდს ვუვლი.
ვგრძნობ, როგორ მგლეჯს ემოციები შიგნიდან, თუმცა ყველანაირად ვცდილობ გარეგნულად არაფერი შემეტყოს. მიუხედავად იმისა, რომ დალი ნაწილობრივ მართალია, რავქნა მაინც ვერ ვამტყუნებ საკუთარ თავს. განა მე ის ადამიანი ვარ, ვისაც შეეძლო და არ გააკეთა? ცხოვრებაში ყველაზე მეტად იმას ვერ ვიტან, როცა ვიღაცას, ჩემი გასაკეთებელის გაკეთებას ვთხოვ.
ახლა რომ მეუბნება, მე შენი მესმის და შენც უნდა გესმოდეს ჩემიო. ეგ რა, პირიქით არ არის? მე ყოველთვის ვცდილობ, მას გავუგო, შევეწყო, კარგი თუ არა, ნორმალური ურთიერთობა დავამყარო მასთან. სწორედ ეს იყო მიზეზი იმისა, რატომაც არ შევატყობინე გუშინ. დიახ, არ შევატყობინე ზუსტად იმიტომ, რომ დარწმუნებული ვარ, შეუძლებელია მან სწორად გაიგოს. ისევ იმისთვის, რომ ურთიერთობა არ გაგვფუჭებოდა. მას მარტო ჩემი კი არა, არასდროს არავისი ესმის. რამოხდა, მარიამმა ჩემს მაგივრად იმუშავა, მე კი მარიამის მაგივრად ვიმუშავებ. რა შავდება ამით ისეთი, ქვეყანას რომ აქცევს? ვიფიქრე, თუ ზედმეტ ხმაურს არ გამოიწვევდა, ასე ყველასთვის უკეთესი იქნებოდა. თუმცა რა.. ზუსტად ვიცი, რამდენიც არ უნდა ვამტკიცო, მაინც ფიქრობს რომ სერიოზული მიზეზი არ მქონია და უბრალოდ მისი არ ყოფნით ვისარგებლე. არადა, ასე ხომ არ ყოფილა. ღმერთო ჩემო..
***
- პრივეტ, ელ - მოულოდნელად მიახლოვდება უკნიდან მაკა და ჩემი ფიქრებიც წამში ქრება. ხელში, რამდენიმე მედიკამენტი უჭირავს, რაც პირდაპირ მიანიშნებს, რომ საწყობიდან მოდის.
- სალამი. ეს რა არის? -თვალით ვანიშნებ წამლებზე.
- ანაფრალინი ქალო, ძლივს ვიპოვე. ლამის ერთი საათია, დაბლა ვარ - ღრმად ოხრავს და შეწუხებული სახით მივლის გვერდს.
ოდნავ მეღიმება. აი მე მაგალითად, ამხელა მოთმინება, ნამდვილად არ მაქვს. ერთი საათი კი არა, ხუთ წუთზე მეტ ხანს რომ მიგრძელდება მედიკამენტის მოძებნა, უკვე სუნთქვა მიჭირს, სახეზე ვწითლდები და გაგიჟებული გამოვდივარ - ხოლმე. მერე და როგორი ძნელია, ამ დროს ისევ მშვიდად გააგრძელო მუშაობა, ვერ წარმოიდგენთ.
მძიმედ ვყლაპავ ნერწყვს, გაშლილ თმას წამში ვიკრავ და ხალხთან გავდივარ. რიგში, ისევ უამრავი ადამიანია. სწრაფად მივდივარ, კუთხეში მყოფ კომპიუტერთან და წინ არსებულ აბრას 'მიმართეთ თავისუფალ კონსულტანტს' ვიღებ. მაშინვე მოემართება ჩემსკენ დაბალი, შუა ხნის ქალი და რეცეპტს მაწვდის.
მხოლოდ წამიერად ვავლებ თვალს, მედიკამენტთა დასახელება კომპიუტერში შემყავს და როგორც კი ფასზე თანხმობას მეუბნება, მათ მოსატანად მივდივარ.
ახლა, ისევე როგორც ყოველი სამუშაო დღის დაწყებისთანავე, მგონია რომ არ დავიღლები - თუმცა მხოლოდ სამი წრის გაკეთება მყოფნის საწყობიდან აქამდე, უკვე ფეხებს ვეღარ ვგრძნობ. ყველაზე უარესი კი ამ დროს ის არის, რომ ერთი თავისუფალი ამოსუნთქვაც შეუძლებელია.

ხალხის ნაკადი, კვლავ არ წყდება.
ამ დროს ყოველთვის ერთი კითხვა მაწუხებს, ნუთუ, ყველა აფთიაქში ასეა?
- აუ, ელენე.. - ზუსტად მაშინ, როცა ვცდილობ ექიმის საშინელი კალიგრაფიიდან რაიმე დასკვნა გამოვიტანო, ყრუდ ჩამესმის საკუთარი სახელი.
- ჰო, ქეთ. - არც ვუყურებ, ისე ვპასუხებ.
- შეგიძლია ერთ წუთს მოხვიდე?
- მოვდივარ. - დანიშნულების ფურცელს გვერდით ვდებ და სწრაფად ვდგები - ბატონო, ახლავე დავბრუნდები.
თითქმის სირბილით მივდივარ ქეთისთან. მის წინ მდგარ, ტელეფონში თავჩარგულ ადამიანს ნორმალურად არც ვუყურებ და პირდაპირ კომპიუტერზე გადამაქვს მზერა.
- არიფამს ვერ ვნახულობ ბაზაში. არ გვაქვს?
- გადავამოწმებ, შენ იმ ბატონთან მიდი-სწრაფად ვანიშნებ თვალით იმ ადამიანისკენ, რომელსაც რამდენიმე წუთის წინ ვუთხარი, მალე დავბრუნდები - თქო და როგორც კი სავარძლიდან დგება, მაშინვე მის ადგილს ვიკავებ.
- ელენე? -მოულოდნელად სწევს ტელეფონიდან თავს მამაკაცი და როგორც კი სახელით მომმართავს, მომენტალურად, მასზე გადამაქვს მზერა.
რამდენად გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ვერ ვცნობ. ჩემი დაბნეული გამომეტყველების შემხედვარე, ამას წამში ხვდება და მზის სათვალეს იხსნის.
- წეღანაც შენ იყავი? ისეთი დაბნეული დავდივარ..
კიდევ თვითონ გამოუვიდა, ბოდიშის მოხდასავით. არადა, მან მაშინვე მიცნო. მე კი, ჯერ ბოლომდე ძლივს აღვიდგინე მეხსიერებაში ადამიანი, რომელიც ბოლოს, 5 წლის წინ ვნახე. არვიცი, არასოდეს მჯეროდა იმის, რომ ადამიანები, დროსთან ერთად ასე ძლიერ იცვლებიან - თუმცა ზურას შემთხვევაში, ეს ნამდვილად ასეა.
ასაკი შეტყობია, რაც მისი ჭაღარა შეპარული თმიდანაც ჩანს. სწორ კვებაზეც, კი როგორც ჩანს ხელი აიღო. მახსოვს, ადრე, ქალივით ყოველი ზედმეტი კილოგრამი აწუხებდა. შესვენებისას მუდამ წუწუნებდა, ჩემს წინ ნუ ჭამთო.
მაგრამ ახლა.. ისეა გასუქებული, პირადად რომ არ მენახა და უბრალოდ გამეგო, ვერაფრით დავიჯერებდი.
- არა, არა, ახლა მოვედი. -ნაძალადევად ვუღიმი და ისევ მონიტორზე გადამაქვს მზერა.
- გამეხარდა შენი ნახვა, როგორ ხარ..
- მადლობა, ბატონო ზურა. თქვენ როგორ ხართ?
- რავიცი, ვცდილობ კარგად ყოფნას.
- არიფამი, მხოლოდ 5მგ.-იანი გვაქვს. გნებავთ? -ისევ სამუშაოს ვუბრუნდები და მაქსიმალურად ვცდილობ, სხვა არაფერზე წამოიწყოს საუბარი.
- არა, 1.5-იანს ვსვამ - შუბლზე ჩაფიქრებული ისვამს ხელს. მერე, წამიერად უნათდება სახე და ტელეფონს მიწვდის.
- აბა, ესეც ნახე.
ფოტოზე არსებული მედიკამენტის დასახელება, კომპიუტერში შემყავს და მოწყობილობას, უკან ვუბრუნებ.
- უროლესანი 25მლ. 12 ლარი და 20 თეთრია გადასახდელი. გნებავთ?
თავს ოდნავ მიქნევს და მეც მაშინვე ვდგები. მესამე თაროზე არსებულ მედიკამენტებს შორის, იმაზე მალე ვპოულობ, ვიდრე მეგონა. სწრაფად ვბრუნდები მაგიდასთან და პარკში ვდებ.
- ჩვენი ბარათი ხომ არ გაქვთ?
- აიღე. - სწრაფად მაწვდის.
მაშინვე ვართმევ. მასაც ვატარებ, პარკთან ერთად ვაწვდი და კიდევ ერთხელ ვუღიმი ნაძალადევად.
ვატყობ, გაბრუნებას ნამდვილად არ ჩქარობს. დაჟინებით მაცქერდება თვალებში და მერე, ამის გადასაფარად ვითომდა პარკში არსებულ წამალზე გადააქვს მზერა. ზედმეტად კარგად ვიცნობ იმისთვის, რომ მომატყუოს. ადრე, ჩვეულებრივ ასე მაშინ იქცეოდა, როცა რაღაცის თქმა უნდოდა და ვერ წყვეტდა, სწორი იყო თუ არა.
- ელენე..
- დიახ
- შეგიძლია, ორი წუთით რომ გამოხვიდე გარეთ? - მიზანში მოვარტყი. ვიცოდი, ვიცოდი რაღაცის თქმა რომ უნდოდა.
- უარის თქმა არ მინდა, ბატონო ზურა. მაგრამ ამის უფლება არ მაქვს..
- ორი წუთი. მართლა ძალიან მნიშვნელოვანია. ჩვენი ნაცნობობის ხათრით..
ღრმად ვსუნთქავ და საქმეში გართულ გოგონებს, წამიერად ვავლებ თვალს.
თვითონაც არ ვიცი, რა მინდა. მაგრამ ალბათ, რომ არ გავიდე, მერე იმ ინტერესს კარგა ხანს ვერ ვძლევ, ნეტავ რა იქნებოდა, რომ გავსულიყავი - მეთქი.
- კარგი მაშინ.. - სწრაფად ვდგები და ვხედავ, როგორ უნათდება სახე.
- დეა, 2 წუთში მოვალ. მიხედე რა.. - მუდარით სავსე მზერას ვანათებ, გვერდით მჯდომს.
- კი, ელ.. მიდი.
მაგიდიდან ტელეფონს ვიღებ და გარეთ, თითქმის სირბილით გავდივარ. ზურა კართან მხვდება და ამჯერად, უფრო წრფელი ღიმილი აქვს სახეზე.
- მადლობა, რომ უარი არ მითხარი.
- სწრაფად მითხარით, ბატონო ზურა. ძალიან მეჩქარება.
თავს მიქნევს და ჩაფიქრებული ისვამს შუბლზე ხელს.
- სიმართლე გითხრა არვიცი, შენთვის ამის თქმა რამდენად სწორია.
მაგრამ არ ვთვლი, რომ შენი ადგილი აქ არის ელენე. იმ ნიჭს, რომელიც გაქვს.. აქ, არ უნდა ფლანგავდე.
- ბატონო ზურა.. - მომაბეზრებლად ვატრიალებ თვალებს. მართლა მეგონა, რომ რამე სხვას მეტყოდა.
- მისმინე, რა გითხრა. მე და ნატო იმ სცენარზე მუშაობას ვიწყებთ, შენ რომ ჩამოაგდე 5 წლის წინ იდეა, ნატომ კი წერა დაიწყო.
- რა?
- მაშინ, შეუძლებლად ვთვლიდი. გახსოვს, გახსოვს. შეუძლებელია, არ გახსოვდეს.
გონებას მაქსიმალურად ვძაბავ და ფიქრს ვიწყებ. რომელი იდეა, რა იდეა.
- გინდოდა, რომ მთავარ პერსონაჟს ცისია რქმეოდა. ტვინი გაუბურღე ნატოს მაშინ, როგორ არ გახსოვს გოგო! - მოთმინება დაკარგული ზურა ხელებს შლის. დარწმუნებული ვარ, ნებისმიერ რამეს გააკეთებს ოღონდ გამახსენოს - თუმცა საჭირო ნამდვილად აღარაა. ცისია, უკვე ყველაფერის მთქმელი იყო.
- დიახ, გამახსენდა.
- მშვენიერია, მშვენიერი. ხოდა მისმინე ახლა.. იქნებ გეყოს, ამდენ ხნიანი პაუზა. დაბრუნდი ჩვენთან, ისევ ძველებურად ვიყოთ. რა გინდა ამ აფთიაქში, რომელი კარგი სამუშაო ეს ნახე.
- ბატონო ზურა..
- მე მთავარი პერსონაჟის ადგილას, შენს გარდა ვერავინ წარმომიდგენია. იდეა შენი იყო, შენ დააწყებინე მაშინ ნატოს წერა და თუ კი ვინმე იყოს ცისია, ეს შენ ხარ.
- ვაფასებ იმას, რომ საჭიროდ ჩათვალეთ ჩემთვის გეთქვათ. თუმცა მე მაშინაც გითხარით, რომ არ დავბრუნდები. ყველაფერი მორჩა, იმ ლამაზი სიზმარივით, რომელიც ვეღარ დაბრუნდება.
- მესმის, ელენე. შენი ძალიან კარგად მესმის. ჩვეულებრივ სიტუაციაში.. მართლა რაღაც ჩვეულებრივი, რიგითი სცენარი რომ იყოს, იცი, არ გთხოვდი. მაგრამ ეს, ყველაფერი თავიდან ბოლომდე შენ გეკუთვნის. იდეა, სცენარი, განვითარება.. ყოველივე შენს გონებაში გაჩნდა პირველად. შენ, მხოლოდ მსახიობი არ ხარ. შენში, ყოველთვის ბევრად მეტი იყო და ჯერ კიდევ არის, დარწმუნებული ვარ.
- ჩემთვის ისიც საკმარისი იქნება, თუ ყველაფერს გადაღებულს ვიხილავ. მერწმუნეთ, ესეც გამაბედნიერებს.
ღრმად სუნთქავს.
- ელენე.. გთხოვ, ნუ მანანებინებ იმას, რომ მაშინვე არ აღვიქვი სერიოზულად. თქვენი რიგითი ხუმრობა რომ მეგონა, რომელი არ აკეთებდით ხოლმე.. შესაძლებლობა მომეცი, პროექტი შენთან ერთად გავაცოცხლო.
- ბატონო ზურა, გთხოვთ, არ გინდათ..
- ნებისმიერ თანხას გადაგიხდი.
- საქმე, ფულში არ არის. ძალიანაც რომ მინდოდეს, მე ვეღარ ვიქნები ის ელენე, რომელიც ადრე ვიყავი. თქვენ, ეს ძალიან კარგად იცით.
სიჩუმე. ოდნავ აქნევს თავს ზურა. თითქოს, მოსმენილის გაანალიზებას ცდილობსო.
- მაინც იფიქრე.. ახლავე უარს ნუ მეტყვი.
- საფიქრალი, არაფერია. - ერთი ნაბიჯით ვიხევ უკან.
- კარგი.. მაგრამ მაინც იცოდე, მე ისევ იგივე ნომერი მაქვს. - ქურთუკის ჯიბიდან სათვალეს იღებს. კიდევ ერთხელ, ჩაფიქრებული მზერით მიყურებს და როგორც კი ხვდება, რომ არაფრის თქმას აღარ ვაპირებ, თავადაც იხევს უკან.
დამშვიდობების ნიშნად, ოდნავ ვუქნევ თავს და უთქმელად ვტოვებ მარტო.
___________________________________________
სალამი. მეგობრებო, მოვედი და წინასწარ გიხდით ბოდიშს ამ თავში გიორგის დანაკლისისთვის. ასე მოხდა - თუმცა პირობას ვდებ, გამოვასწორებ. წინ, ძალიან ძალიან დიდი 'ბომბი' გელით ^__^
მანამდე კი, მე გელით კომენტარებში. რას ფიქრობთ პერსონაჟებზე? თქვენი აზრით, როგორ განვითარდება მოვლენები?
სიყვარულით
თქვენი
ელა'ტრისი