სესო ორჯონიკიძის სიყვარულის ამბავი ყველამ იცოდა. დაწყებული ნახალოვკიდან დასრულებული ღრმა ღელეთი. მთელმა თბილისმა იცოდა ლურჯთვალება ანგელოზის ცალმხრივი გრძნობა აკა დადიანის მიმართ. იმდენად მტივნეული და ტოქსიკური ცალმხრივი სიყვარული, რომ ორჯერ სცადა ორჯონიკიძემ მის გამო თვითმკვლელობა. კარგად არ იყო. ბევრ ფსიქიატრთან სიარულის, ცარიელი დღეებისა და განადგურებული მშობლების მერე იყო ბედნიერებაც.
ორწლიანი ბერლინში ყოფნის შემდეგ, საქართველოს საჰაერო ზონაში მყოფი მხოლოდ იმას ფიქრობდა:რა იქნებოდა ამის მერე.
სადღაც ღრმად ჩამალულმა გრძნობებმა ისევ შეახსენეს თავი. ცრემლების ნაკადი უფრო დიდი გახდა, როდესაც აკა და მისი საცოლე გაახსენდა, ორი დღის უკან რომ აღმოაჩინა შემთხევით მისმა სოციალურმა ქსელმა და შეახსენა ,,შესაძლოა იცნობდეთო".
იცნობდა აკას სესო? არა!
მხოლოდ რამდენიმეჯერ წვეულებაზე და ერთხელ უნივერსიტეტში ნახვა აღმოჩნდა საკმარისი იმ დიდი და უძირო სიყვარულისთვის, რომელიც მთლიანად მოედო ორჯონიკიძეს და ჩაითრია. არ იყო მარტივი ეს ყველაფერი. თეთრად გათენებულ უამრავ ღამეს, ტკივილს, ცრემლებს და იმედგაცრუებას ინახავდა მისი გული. მიუხედავად ყველაფრისა, აკას არ ადანაშაულებდა. ან როგორ დაადანაშაულებდა, როცა არც კი იცნობდა დადიანი. მწარედ გაიცინა საკუთარ ფიქრებზე და კიდევ ერთხელ გადახედა ასანთის კოლოფისოდენა სახლებს. მოენატრა თბილისი. იმდენ კრგ მოგონებებს იტევდა თბილისის ქუჩები, შეუძლებელი იყო არ მონატრებოდა. ცუცა გაახსენდა, ერთადერთი და განუმეორებელი არაბული.
თვითმფრინავი ბერლინი-თბილისის მიმართულებით ოც დეკემბერს, ცამეტ საათსა და ცამეტ წუთზე დაეშვა წარმატებით. ჩემოდანს მოაგორებდა ორჯონიკიძე და ყველაფერ ცუდს ბერლინში ტოვებდა. დედის კივილმა და მამის შეძახილმა მაშინვე მოიყვანეს აზრზე.
მონატრება ახლა უფრო მეტად იგრძნო. მათკენ გაიქცა და პირველი ქალბატონ ეკას გადაეხვია.
-ჩემო სიცოცხლე.- ვერ წყნარდებოდა კირკიტაძე.
-მიმიშვი ქალო. -ქმრის ხუმრობაზე ორივეს გაეცინათ და მამის თბილ მკლავებში გაეხვია სესო.
-როგორ მომენატრეთ. -ვარსკვლავები კიაფობდნენ თვალებში.
-შენ ცუცა უნდა ნახო მამი. ისეთი აჟიტირებული გელოდება. წყნეთიდან ფეხით მოდიოდა, დათომ დამირეკა მიშველე რამეო.
-მაგის ამბები, რომ ვიცი. -ჩაიკისკისა და მამის კუთვნილ ავტომობილში მოთავსდა. სასიამუვნოდ თბილოდა ავტომობილში, მაგრამ ქუჩებში ყინვა გამეფებულიყო.
-სესო მამი.- წინიდან გადმოსძახა
-ვიცი, არ ინერვიულოთ, გაიარა ყველაფერმა.
-დედიკო...
-დე, არავის გამო არ ვაპირებ ერთხელ ნაჩუქარი სიცოცხლე გავწირო.
-გაგიჭირდება.
-თბილისი არ არის დიდი, უბრალოდ ყველაფრისთვის მზად იყავი რა, ძალინ გთხოვ. -
ყურადღება არ მიმიქცევია მათი დაძაბული მზერისთვის, მეგონა ისევ ეშინოდათ, რამე არ ჩამედინა.
სალონში ჩარკვიანის ,,ნუ უსმენ ხალხს" გაჟღერდა.
,,დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს"
გამეღიმა.
სიყვარულს არა კვახი.
----
ჩემი კორპუსის წინ ვიდექი. ორი წლის წინ, რომ დავტოვე, მაგრამ ყველაფერი ისევ ისე დამხვდა. ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე.
-სესოო.- ვიღაც განწირული კიოდა. ვინ თუ არა ცუცა?
-ცუციიი! -ალბათ ყველაზე მეტად მისმა ნახვამ გამახარა. გამაფერადა..
-შენ თავს ვფიცავარ ჯოჯოხეთი იყო უშენოდ ნანუს კაფეში სიარული.
-მაპატიე.
-გაპატიე ყველაფერი, როცა გავიაზრე რა ცუდად იყავი. უბრალოდ გთხოვ მეორედ მსგავსი არაფერი.
-არ ვაპირებ ცუც. გეფიცები.-თითები გადავაჯვარედინე და ჩემს მონატრებულს ისევ გადავეხვიე.
-ცოლი მოიყვანა. -ვიგრძენი როგორ ჩამწყდა რაღაც.
-მიხარია.
-დეა ლომიძე, ჩვენი.
-ჩვენი არა, შენი და კიდევ იმ ორის.
-სესო როგორ გაუძლებ?
-ცალმხრივი იყო და გაქრა გვანც, დავასრულე დადიანი.
-კარგად უნდა იყო.
-ვიქნები.
მიუხედავად იმისა, რომ ცოტაც და ცრემლები გადმოკვეთდნენ ჯებირებს მაინც მტკიცედ ვიდექი. არ მინდოდა ისევ სტკენოდათ ჩემი ტკივილი.
სიყვარული ერთხელ მოდის და ჩემთვისაც ერთხელ მოვიდა. ვერ მოვერიე ამ გრძნობას. გადამყლაპა...
არ ვიცი, როდის გამიმხელდნენ, რომ აკა დადიანი ჩემს კორპუსში, ჩემივე სახლის წინ ცხოვრობდა, მაგრამ ფაქტია, არ აპირებდნენ. კიბეებზე ავდიოდი, დარდი ისევ მეწვა გულზე ვიღაცას მთელი ძალით, რომ შევასკდი.
-ფრთხილად!-ისეთი ბოხი ხმა იყო, მეგონა, რაღაც აპარატურით აძლიერებდნენ.
-ბოდიშით!-ავიწურე და გზას ვაგრძელებდი, ნაცნობი ხმა რომ შემომესმა.
-სანდრიკა, დაიცა რაა!-ბოხ ხმიანს ეძახდა. უნებურად გავატრიალე თავი და დადიანი დავინახე. არათითზე მორგებული ოქროს რგოლით. გული მტკივნეულად შემეკუმშა და მერე ბიჭს მოყოლილმა ლომიძემ დამასამარა. შორიდან იცოდე, რომ შენს საყვარელ ადამიანს ცოლი ჰყავს ხომ ჯოჯოხეთია, მაგრამ პირდაპირი ტრანსლაციით უყურებდე, კოშმარია. რომ არ წავქცეულიყავი, მოაჯირს დავეყრდენი. სულ ორი წამით გადააწყდა ჩემი მზერა დადიანისას.მერე კიბეებზე ჩავიდა.
ჩემი გული მე აღარ მეკუთვნოდა. აკას ჩაჰყვა პირველზე...
კარი ხმაურით გავაღე და ცრემლებს თავისუფლება მივეცი.
-ღმერთო!-მტკივნეულად მივიჭირე ხელი გულზე და საძინებლისკენ გავიქეცი. საკუთარ მონატრებულ ოთახს არც კი შევხედე. კარი გადავკეტე და საწოლზე პირქვე დავემხე.
ყველაფერი იმაზე რთული იყო, ვიდრე წარმომედგინა. თითქოს შევაჩვიე ჩემი თავი რეალობას, მაგრამ არა. არა კი არა ვერ... დადიანის მწვანე თვალები ახლაც თვალწინ მედგა და მინდოდა, მასში ჩემი სიყვარული დამენახა. ნეტავ ვყვარებოდი. ნეტავ ოდესმე ისე შემოეხედა, როგორც ლომიძეს უმზერდა. გამაკანკალა. საკუთარი თავი ისევ იმ მდგომარეობამდე მიმყავდა, რომლის მორევიდანაც ძლივს ამომათრიეს. გონების ერთი ნაწილი გაჰკიოდა: ,,სესო იფიქრე", მეორე კი:,,დებილი ხარ ორჯონიკიძეს" რომელი იყო მართალი? რა თქმა უნდა, მეორე.
დებილი ვიყავი...
ტირილში ჩამეძინა. კარზე ბრახუნი ატყდა და ზლაზვნით წამოვდექი. ზღურბლს იქთ გაფითრებული დედა დავინახე და თავი შემზიზღდა.
-სესო დეე.-კანკალებდა.
-მეძინა.-შეძლებისდაგვარად გავუღიმე.
-მე.. მე უბრალოდ...-ვერ იძახდა თავად რა იფიქრა, მაგრამ მე ვიცოდი.
-დამშვიდდი.-მისკენ გავიწიე და მოვეხვიე.
-მეორედ კარი აღარ ჩაკეტო რაა.-არც ბრაზი, არც ყვრილი უბრალოდ დიდი შიში იყო მის სიტყვებში.
-კარგი დე!-ვაკოცე. დამშვიდდა თუ არა არ ვიცი, მაგრამ მხრების თრთოლვით წავიდა სამზარეულოსკენ.
სარკეში ჩავიხედე.ვინ ვიყავი ან რატომ ვიყავი, არ ვიცოდი, მაგრამ ამის უფლება არ მქონდა. არ შეიძლებოდა ჩემი ტოქსიკური გრძნობის გამო მშობლები გამეჭაღარავებინა. დიდხანს ვუყურებდი ჩემს დანისლულ თვალებს. ტკივილი იღვრებოდა, მაგრამ უფრო მეტად-ბრაზი. ბრაზი იმისა, რომ საკუთარ თავს ვასამარებდი და ამით ვკლავდი მათ, ვისაც ვუყვარდი.
ძალა მოვიკრიბე, ოთახიდან გავედი და ჩემს მოსაცმელს დავწვდი.
-სუფთა ჰაერზე ჩავალ.-დედას გავძახე და კარი გავიხურე. აღარ შემიხედავს სახლისთვის, რომელშიც ადრე ზინა ბებო ცხოვრობდა და ახლა... ახლა ჩემი ტკივილი.
სწრაფად ჩავიარე კიბე და უკვე გასვლას ვაპირებდი დეას ხმამ შემაჩერა.
-სესო!-საიდან მიცნო? ფრთხილად შევბრუნდი და ახლოდან დავაკვირდი ლომიძეს.
-გამარჯობა!-ყალბი ღიმილი ავიკარი. ამ ქაჯმაც იცოდა მის ქმარს, რომ ,,ვქრაშავდი"
-როგორ ხარ?-თვალებიდან ირონია ეღვრებოდა.
-უკეთესადაც ვყოფილვარ!-ნიშნისგებით მივახალე და შეტრიალებას ვაპირებდი...
-აკა, მოდი ვინ გაგაცნო.-ცოცხლად დავიმარხე. მეთამაშებოდა ეს გომბიო.
-ხო დეა.-წელზე მოხვია ხელი. არ გავახარებდი ლომიძეს. გავიღიმე. რა მაცინებდა?
-აკას გაცნობა ჩემს ცხოვრებას არანაირ სიკეთეს არ მოუტანს.-მეტი ირონია სეს..-სასიამუვნოათქო ვერ გეტყვით, დიდად არ ვარ მოხიბლული სხვების ქმრებით და არც მათი გაცნობის პერსპექტივა მხიბლავს. ნახვამდის.-მე ხომ შინაგანად ვღრიალებდი, მაგრამ ლომიძის დაღებულ ყბად ღირდა. მხრებში გავსწორდი, დილის ინცინდენტის ,,მსხვერპლს" გავხედე და ისე დავტოვე შენობა.
---
მცირედით დავიწყებ. თავები გაიზრდება თანდათან