ჰარმონიაში ვეძებდი სიტკბოს
და, აი, ვნახე, მაგრამ დავნებდი,
ცალმხრივი გრძნობის უარმყოფელი,
მე შევიქმენი დღეს სხვისი ღმერთი...

დანაშაულად მექცნენ გრძნობები,
არსაით ისმის იმედის ხმები,
იქექებიან ჩემს ნაწერებში
და გულისაკენ ქრიან ფიქრებით...

სჯობს ვყოფილიყავ მუდმივად მარტო,
ვიდრე ტკივილის თანაზიარი,
დღეს დამემხობა სამყარო, ვატყობ
და დასრულდება ეს ღრმა ჭაობიც.

პ. ს ზოგჯერ ძალიან მინდება ხოლმე რამე მსგავსი დავწერო, უბრალოდ წაიკითხეთ და ძალიან მკაცრადაც ნუ განმსჯით...