მზე არც იყო ამოსული მამლის ყივილის ხმამ, რომ გადმომაგდო საწოლიდან
-ნინა კარგათხარ? (შეშინებული შემოვიდა ლაშა ჩემს ოთახში მას კი სანდროც შემოყვა)
-კი, მგონი ყველაფერი ადგილზე მაქვს
2წუთი სამივე ერთმანეთს მივშტერებოდით და სამივეს ერთდროულათ ისეთი სიცილი აგვიტყდა ძლივს მოვსულიერდით ეს იყო პირველი გულწრფელი სიცილი მის მერე.
-გოგო... როგორ შეიძლება ყოველ ჩამოსვლაზე თავ პირს იმტვრევდე  ? სიცილით მომიგო ლაშამ და წამოდგომაში დამეხმარა.
-არვიცი ამ საწოლს აშკარად ჯადოაქ, არვევასები ამიტო მატყეპებს იატაკზე
-ხო,როგორ არა,ხედავ საწოლსაც კი არ უნდიხარ
-ლაშა ძვირფასო მე იმდენს ვუნდივარ შენ რომ არც დაგესიზმრება, უბრალოდ ჯერ არ გამოჩენილა ის ერთადერთი რონელიც მეც მენდომება
-ოჰ მასე თუ ფიქრობ კიდე დიდხანს მოგიწევს ძებნა ძვირფასო (მომიგო ირონით)
ამდროს კი კარებში გაჩხერილ სანდროს სიცილი აუტყდა და ჩვენც მისკენ გავიხედეთ .
-ღმერთო ოღონდ ამათ ჭკუა მიეცი  და მე თუგინდა უფულოდაც დამტოვე (ხელებაპყრობილი ელაპარაკებოდა ჭერს)
-შენც კაი მაიმუნი და ცანცარა ხარ მაჩაბელო რა
-გოგო რასმკადრებ მე (გაკვირვებით მომიგო ბატონმა სანდრომ )
-ისე აქ რაგინდა შენ? (ვკითხე ლაშას )
-გოგო,მეთქი რამე მხეცი არ შეაშინოსთქო ან არ მოუშახომოს ნერვები და იმანაც არ შეჭამოსთქო და მოვედი აქ შენთან მშველელი.
-აჰაჰა რამაგრა ღადაობ შენ ეტყობა კურსებზე დადიოდი.ლაშას არაფერი უპასუხია ან რაღა უნდა ეთქვა თავადაც მიხვდა რომ არ გამოუვიდა ხუმრობა ისევ სანდრომ გაფანტა სიჩუმე
-ნინ მოემზადე და ეხლავე წავიდეთ, მინდა მალე ვნახო ჩემი პატარა ფერია
-კარგი ეხლავე სანდრო ჩავიცვამ და ჩამოვალ
-ხო თუგინდა დაგეხმარები ეშმაკურად აუთამშა წარბები ლაშამ და ჩუსტიც მიიღო ნინასგან .
ნინა სწრაფად მოემზადა და ჩავიდა დაბლა სადაც უკვე მზად მყოფნი ბიჭები ელოდებოდნენ, მანქანაში ჩასხდნენ და გაუდგნენ თბილისისკენ გზას, ლაშა და ნინი მთელი გზა კამათობდნენ და კინკლაობდნენ სანდრო ღიმილით გადმოხედავდა ხოლმე და მერე კვლავ საჭეს უბრუნდებოდა, თითქოს ის ძველი ხალისი დაბრუნდა, არცერთი იმჩნევდა ან არუნდოდათ აღიარება. მაგრამ მათი სესილისთვის უნდა ყოფილიყვნენ ძლიერები მათი პატარა გოგოსთვის
სესილი მარტო სანდროს შვილი არიყო,ამ პატარა ფერიაზე ყველას უნდა ეზრუნა რომ ისეთი გაზრდილიყო როგორიც მის დედიკოს გაუხარდებოდა. ნინამ იცოდა რამხელა პასუხისმგებლობაც დაიკისრა ხვდებიდა რომ სანდრო ნელ-ნელა ისევ ის სანდრო ხდებოდა,მაგრამ იცოდა რამდენად რთული გზის გავლა მოუწევდათ.
ფიქრებში წასულმა სანდრომ გვიან გააცნობიერა რომ მანქანაში სრული სიმშვიდე სუფევდა გაკვირვებულმა უკან გაიხედა და გაბადრული ლაშა და მის მკრეძე მისვენებული ნინა, რომელსაც მშვიდად ეძინა
-რაქენი რა უქენე ესე მალე რო ჩაეძინა
-არვიცი მომბეზრდა შენთან კამათიო და ფანჯარაში იყურებოდა მერე რო გადაუხვიე გადმოქანდა ჩემკენ
-აჰა ხედავ ისევ მე თუ გიშველით
-რავქნა ვერ მპატიობს, მეც ვიცი რომ დრო არა ჯერ.
-მაინც მაგარი სი*ულად მოიქეცი, ვაბშე რო გელაპარაკება მადლობა თქვი.
-ვიცი ხო, მაგრამ ვცდილობ გამოვასწორო
-კი მაგრამ ეცადე ცოტა მალე გააკეთო რამე თორე ხომ იცი ლევანს არ ძინავს. რაც წახვედი იმ დღიდან გააქტიურდა იმდენჯერ ვცემე მაგრამ მაინც ჯიუტად განაგრძობდა ბოლოს მიაღწა თავისას, პაემანზე იყვნენ არვიცი იქ რამოხდა მაგრამ მერე სასტავშიც მოიყვანა და გაგვაცნო, ლაშას მწარედ ჩაეცინა
-კარგი მოვედით გადაიყვანე შენ ნინა და ჩამო დაგელოდები.
-კარგი, ნინ ფრთხილად შეახო მხარზე ხელი ნინაც შეფხიზლდა
- ვა უკვე ჩამოვდდით, ყოჩაღ სანდრიკ რა შუსტრიხარ წავედი აბა გაკოცეთ ანიტას აკოცე ჩემ მაგივრად უცებ ჭყიტა თვალები გააზრა რაც თქვა და ენაზეც კი იბინა
სანდროს გახედა რომელიც სიგარეტს ეწეოდა და საქარე მინაზე ქონდა თავი მიდებული
-სანდრო მაპატიე, წამომცდა
-წადი ნინა !დაისვენე
-მაპატიე გთხოვ, ლოყაზე აკოცა  და უცებ გადავიდა მანქანიდან, ფიქრებში მყოფს არ გაუაზრებია როდის მივიდნენ დანიშნულების ადგილას, სანდრო უყყრებდა განაათებულ სახლს და ადგილიდან ვერ იძროდა
- რაგჭრის?
-არშემიძლია ამ სახლში ყოფნა,ამ სახლში ზედმეტქდ ბევრი ანიტაა
-მისმინე დღეს შენგვერძევარ, აქ დავრჩები მე ყველას გავუშვებ და მერე ვისაუბროთ, ახლა კი აწიე ერთი ადგილი და შვილთან გადადი ახლა ყველაზე მეტად შენ სჭირდები

უსიტყვოდ დაიძრა ორი სხეული სახლისკენ, კარებს გასაღები მოარგო რამდენჯერმე გადაატრილაა და შიგნით ძალიან დაძაბულმა შეაბიჯა სანდრომ, ყველფერი ანიტას ახსენებდა ჯერ კიდევ მისი სუნი იდგა, არ შეეძლო აქ გაჩერება ვერ შეეგუებოდა მის გარეშე სახლს, ცივ საწოლს და მის ტანსაცმელებს, მის ნივთებს სურათებს არ შეეძლო საყვარელი ქალისთვის ასე ეყურებინა შორიდან შეუხებლად, მასში ძალიან ბევრი ანიტა იყო. მაჩაბელმა სძლია გრძნობებს გადააბიჯა თავს და დაიძრა მისაღებისკენ საიდანაც ბავშვის ტირილის ხმა ისმოდა
-დაიძინებ რა ბებო, გთხოვ სესო ნუ ტირი ბე, მალე მოვა ნინაც და მამიკოც აი ნახავ ბე დაიძინე რა ბე
-დედა...
-სანდრო მოხვედი შვილო... ბავშვი იქვე ჩასვა საწოლში და მონატრებული შვილისკენ  გაიქცა თან ცრემლიებს იმშრალებდა, ალექსანდრე მეორედ არ წახვიდე ამდენი ხნით, დედი შენ უკვე მამა ხარ დიდი პასუხისმგებლობა გაკისრია და ბავშვისკენ გაიხედა რომელიც კვლავ ტოროდა, სანდროს კი იმის წარმოდგენაზე რომ მისი გოგონა ტიროდა სისიხლი ეყინებიდა
-მიდი სანდრო დე, მას ახლა შენ ჭირდები, სანდრო ბავშვის საწოლს მიუქხლოვდა ფრთხილად დაიხარა და მისი პატარა გოგონა ხელში აიტაცა, მათი შეხვედრა იმდენად ემოციური იყო რომ ქალბატონი ლიზა  ცრემლებს უკვე ვეღარ იკავებდა,
სანდრომ როგორც კი პატარა მაჩაბაველი აიყვანა და მოიქცია მის ძლიერ მკლავებსში ქალბატონი სესილიაც უმალ გაჩუმდა და გაინაბა მამის მკლავებში თავი გულზე დაადო და თვალებ დახუჭული დაძინებას ცდილობდა
-ღმერთო არ შემიძლია ამის ყურება, ვეღარ გაუძლებს ჩემი გული ამდენს, თქვა ლიზამ, და სასწრაფოდ გაეცალა იქაურობას
-რაო მა, მოგენატრე? მაპატიე მა, რომ წავედი და დაგტივე მარტო ასე იმიტომ მოვიქეცო რომ შენ ძლიერი გჭორდები,ხო ჩემო პატარა, ხომ მაპატიებ?
-ბავშვმა ძლიში წასულმა კი გაიღიმა თითქოს გრძნობდა რასაც ეუბნებოდა.