სარკმლიდან გავყურებ, სანთელივით როგორ იღვენთება ქალაქი წვიმის წვეთებში... გაციებული სახლებიდან, ერთი ყვავილიც აღარ შეჰყურებს ზეცას. აქა-იქ გადარჩენილ მცენარეს თავი ტუსაღივით ძირს ჩაუხრია და მათი ცრემლებიც უერთდება სევდიან ღრუბელს... მონაცვლეობით იფერფლებიან სახურავები, აგურის კედლები, ხის ფანჯრები და რკინის კარები მარტოობაში... წამებში ყველაფერი წყდება და სულის შემხუთავი სიჩუმე მოკანკალებს... სადღაც გამქრალა თითოეული ადამიანი. აღარავინ ჩანს ირგვლივ, ჩემს გარდა. არავინ გლოვობს დანებებულ ბუნებას... შეშფოთებული ვაცეცებ შიშჩამდგარ თვალებს ხან ერთ, ხანაც მეორე სამყაროს ბოლოსკენ. ორი დასასრულის დანახვა სულაც არ მიჭირს, რადგან დასანახავიც არაფერია... აღარც სარკმელთან ვდგავარ და აღარც იატაკი მიყინავს შიშველ ტერფებს. ქვიშად ქცეულა, ყველაფერი ოქროსფერ ქვიშად გადაქცეულა... და თუ, ჩემს გარდა არავინაა, ესე იგი რეალობაც არაა, ილუზიაა, ისევ სხვისგან მოსჯილ ილუზიაში გამოვიკეტე... მარტო დავრჩი, ჩემს ყველაზე დიდ შიშთან, მარტოდ დარჩენასთან ერთად, სულ მარტო დავრჩი...