ცივ იატაკზე იჯდა თორნიკე ნახევრად სავსე ღვინის ბოლთლით ხელში და ერთ წერტილს მიშტერებოდა, ცარიელი იყო, სულ მთალდ ცარიელი მისი გული, სული, სხეული და გონება. არანაირი გრძნობა, ემოცია და განცდა არ იკითხებოდა მის ჩამუქებულ ჭაობისფერ სფეროებში, რომელშიც დროდადრო და ისიც წამიერად მხოლოდ ტკივილი და ზიზღი კრთებოდა... ჯერ კიდევ ვერ აღიქვა სრულად, მისი დახშული გონება იმ სინამდვილეს რომელმაც მას არამარტო დედა და მამა წაართვა არამედ საკუთარი თავიც...ისეთი განცდა ჰქონდა თითქოს ნაწილებად დაიშალა, თითქოს დაიკარგა უსასრულო დროსა და სივრცეში... გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა ცივ, ცარიელ, ნესტიან ოთახში... სიჩუმე რომელიც ახლა ბევრად მეტს ამბობდა ვიდრე უბრალო სიტყვები. კარგა ხნას იყო გაბრუებული და დაკარგული საკუთარ ტკივილში, ბოლოს როცა ისევ მოაწვა ზიზღის მის გაყინულ სხეულს, ღვინის ბოთლი მოიყუდა და იქამდე სვამდა სანამ არ ჩაცალა...რადგან დალევით და გონების დაკარგვით უნდოდა გაჰქცეოდა იმ მახინჯ სინამდვილეს, რომელზე ფიქრსაც უკვე სიგიჟემდე მიჰყავდა. მოულოდნელად ფეხზე წამოდგა და მეორე ბოთლი გახსნა, რადგან ერთი ვერ მოერია იმ ტკივილს, რომელიც დროის გასვლასთან ერთად უფრო ღრმავდებოდა და წამლავდა მის გონებას ზიზღით, მაშინვე მოიყუდა და იქამდე სვამდა სანამ მჟავე, უგემურმა სითხემ ყელი არ დაუწვა, სწორედ ამ დროს დაინახა კარის მინის ანარეკლში საკუთარი თავი და ნელა მიუახლოვდა, ზიზღით აათვალიერა საკუთარი მკრთალი, მაღალი და გამხდარი სილუეტი, გულის რევის შეგრძნებამ ერთიანად მოუწამლა სხეული, შეეზიზღა... საკუთარი თავი შეეზიზღა, რადგან ზუსტად ისიც კი არ იცოდა თუ ვინ უყურებდა მინის ანარეკლიდან პირისპირ, თურმე რეალურად არაფერი სცოდნია საკუთარ თავზე, თურმე საერთოდ არ არსებობდა სამყაროში თორნიკე დადიანი...
-თორნიკე დადიანი-ზიზღით გაიმეორა საკუთარი სახელი და გვარი... ცხვირი აეწვა და სიმწრის ცრემლები მოაწვა ამღვრეულ თვლებში რადგან უკვე ვეღარ უმკლავდებოდა შინაგან სიცარიელეს. უცბათ გაგიჟდა, შეიშალა, გადაირია, ღვინის ბოთლი მინას ესროლა რომ იქიდან მომზირალი საცოდავი არარსებული ადამიანი აღარ დაენახა, წამის მეასედში ნასხვრებებად ქცეული მინა ხმაურით მიმოიფანტა იატაკზე, თორნიკე ზიზღით სავსე მზერით დააცქერდა ზემოდან და გიჟივით გაეცინა რადგან ახლა უფრო მეტ ნამტვრევში აირეკლა მისი წაშლილი, არეული და გაფითრებული სახე რომელზეც ამ წამს მხოლოდ ირონიული ღიმილი კრთებოდა. ვეღარ გაუძლო ბოლოს ამ ყველაფერს და იატაკზე მუხლებით დაეცა, თვალები მაგრად დახუჭა და დაიღრიალა გაურკვეველი ბგერები, თუმცა ვერც ყვირილმა, ვერც ნივთების ლეწვამ და ვერც სასმლის უზომო სმამ ვერ გაანელა ის ტკივილი რომელიც მთელს სხეულში დაუნდობლად, სწრაფად და მარტივად ვრცელდებოდა როგორც წვეთი შხამი, რომელიც ყველა უჯრედში აღწევდა ღრმად და წამლავდა.
ვაჩეს გაოგნებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა თორნიკემ დაურეკა მაშინვე უპასუხა აღელვებულმა
-სად ხარ შე ჩ.მა?-ნაწყენი ტონით ჰკითხა და გიორგის გახედა, რომელიც მასთან ერთად მაშინვე ფეხზე წამოვარდა დივნიდან და უკან მიჰყვა კაბინეტისაკენ მიმავალ მეგობარს -ავაწიოკეთ ქალაქი და ვერასდ მოგაგენით
-წამალი მინდა მომიტანე-მოუჭრა თორნიკემ და ღრმად ჩაისუნთქა ნესტიანი, თითქმის ცარიელი და სიძველისგან უკვე ხავს მოკიდებული სახლის გრილი ჰაერი
-საკმარისზე მეტი გქონდა... სულ მიიღე?-დაიძაბა ვაჩე
-ის მომიტანე რასაც შენ იყენებ ხოლმე
-არა
-მჭირდება
-არა-მეთქი-ავარდა ვაჩე
-ცუდად ვარ და მინდა!
-შანსი არაა-თქო-აყვირდა ვაჩე
-მაინც ვიშივი ხომ იცი არა?- აყვირდა თორნიკე ან მომიტან ან ჩვენი ძმობა მოკვდება-უყვირა დ გაუთიშა
-რა ხდება რა გაღრიალებს?-დაუკაკუნებლად შევიდა ვიკა კაბინეტში
-არაფერი-დაუღრინა ვაჩემ და სავარძელში ჩაეშვა უღონოდ
-მე თინიკოსთან მივდივარ... არ ვიცი დღეს დავბრუნდები თუ არა, ამის სათქმელად შემოვედი-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქალმა შვილს და მიტრიალდა
-გოგა მომიკითხე-ზიზღით უთხრა ვაჩემ და თავი სავარძლის საზურგეს დაადო და ჭერს გაუშტერა თვალი
-უფლება არ გაქვს ასე მელეპარაკო-აყვირდა ვიკა და თავზე წმოადგა გაცეცხლებულ ბიჭს, გიროგი კაბინეტიდან შეუმჩნევლად გაიპარა სამზარეულოში
-ვიცი რომ იმ ნაბ.ჭვარს ხვდები-აყვირდა მოულოდნელად ვაჩე და ფეხზე წამოვარდა
-მეც მაქვს უფლება რომ ბედნიერი ვიყო და ჩემი პირადი ცხოვრება მქონდეს! -ავარდა ვიკა
-ჰო რა თქმა უნდა -ზიზღით უთხრა ბიჭმა -პირადის უფლებაც გაქვს, ბედნიერებისაც და სექს.საც- ბოლო
სიტყვებზე ვიკას გონება ისე დაებინდა რომ მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი, თუმცა უმალ ცრემლები გადმოსცვივდა რადგან კარგად გააცნობიერარომ შვილს ლოყაზე მეტად გული ატკინა, თუმცა ბოლომდე აღარ გატყდა
-უფლება არ გქვს რომ ასე მალაპარაკო-სლუკუნით უთხრა -მამაშენმა ექვსი წლის წინ მიგვატოვა! მიგვატოვა და წავიდა! ისე ამოგვშალა საკუთარი საზიზღარი ცხოვრებიდან თითქოს არც ვარსებობდით! 21 წლის გოგო დააორსულა, მაშინ როცა ჩემი ქმარი იყო, ვაპატიე, საკუთარ თავმოყვარეობას გადავაბიჯე და ვაპატიე რადგან მიყვარდა, ძალიან მიყვარდა! და ბოლოს მაინც მის გამო მიგვატოვა! და ამ ყველა საშინელების მერე მისი მაინც გესმის და ჩემი არა?
-საიდან მოიტანე რომ მისი მესმის?-აყვირდა ვაჩე
-ბოლოს მაინც ხომ აპატიე? ხომ მიდიხარ მასთან სახლში? ხომ ნახულობ შენს 6 წლის დას? ხომ გიყვარს სიგიჟემდე? მე რატომ არ მპატიობ სიყვარულს, გულწრფელ სიყვარულს რომლითაც ზიანს არავის ვაყენებთ მე და გოგა? -ატირდა ვიკა და სახეზე ხელები აიფარა
-არ მინდა რომ მაგ ნაბ.ჭვართან იყო -უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და გამეტებით დაარტყა ხელი კარს, მოულოდნელობისგან ადგილზე შეხტა შეშინებული ქალი
-მეც მაქვს უფლება რომ ბედნიერი ვიყო!-მკაცრი ტინით უთხრა ვიკამ და გიჟივით გავარდა სახლიდან.
გიორგი მოთუშული სახით უყურებდა მიღებული ჭარბი აკლოჰოლისგან თვალებამღვრეულ ვაჩეს რომელიც ვიკას წასვლის მერე გაუჩერებლად სვამდა
-მეტი აღარ დალიო რა-ბრაზნარევი ტონით უთხრა- ხო იცი თორნიკეც მაგარ გაჭედილშია... მაინცდამაიც ახლა ნუ დამემატების ტვინის სატ.ნავად
-წამალი უნდა-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ვაჩემ და ბოთლი მოიყუდა
-ხო ჰქონდა
-გაკეთება უნდა-თვალები უარესად აემღვრა ვაჩეს და შუბლზე ჩამოყრილი წაბლისფერი თმა მოცახცახე ხელით უკან გადაიწეწა და აიჩეჩა
-რაა?-აღელდა გიორგი
-მიტანა მთხოვა
-არ გაბედო!
-მაინც ვიშოვიო-უკმაყოფილო სახით ჩაიბურტყუნა ვაჩემ და ისევ მოიყუდა ბოთლი
-მარიანა უეჭველი დაშორდება, გაკეთებას აღარ აპატიებს, ისედაც წასვლაზე ყოფილა-დანანებით თქვა გიორგიმ და ფეხზე წამოვადა
-ჰო... ხო გითხარი სოფიმ მითხრა, რომ დარჩენა ქეთიმ სთხოვა და მაგ პონტში არ წავიდა მისგან
-თორნიკე არაფრის აზრზე არაა ხო?-დაიძაბა გიორგი და თავზე წამოადგა მეგობარს
-შენი აზრით რამე რომ იცოდეს ასე მშვიდად იქნებოდა კოჯორში?-გაეცინა ვაჩეს -გააფრენდა ჩვეულებრივად
-წავიდეთ, დავადგეთ და ცოტა აზრზე მოვიყვანით- მანქანის გასაღებს წამოავლო ხელი გიორგიმ
-წამალი? გგონია შეძლებ და გადააფიქრებინებ?
-უნდა შევძლოთ, თორემ საბოლოოდ გამოყ.ევდება
-შენი აზრით მე რადგან ვიჩხერ გამოყ.ევებული ვარ?-ავარდა ვაჩე და ფეხზე წამოდგა
-არ ხარ?-გაეცინა გიორგის და ლოყაზე მოუცაცუნა ხელი -კაი ნუ მებუტები პაატარავ
-დავაი რაა-გაბრაზებულმა ვაჩემ მისი ხელი უახეშად მოიშორა სახიდან და პირველი გავიდა სახლიდან.
თორნიკე სასმლისგან ჩაწითლებული თვალებით დაჟინებით მიაჩერდა ვაჩეს რომელიც მასთან ზედმეტად ახლოს იდგა
-მომიტანე?-ჰკითხა ხმა დაბალი ტონით
-ჰოო-იგივე ტონალობით უპასუხა ვაჩემ და რაღაც მიაჩეჩა ხელებში
-იმან რაო?-გიორგიზე მიანიშნა რომელიც სამზარეულშო ყავის მომზადებით იყო დაკავებული
-არც მას და არც მე არ გვინდა რომ ამ საზიზღრობაზე შეჯდე-ვაჩემ თვალით ანიშნა თორნიკეს, მისსავე შეკრულ მუჭძე
-მხოლოდ ამ ერთხელ გავიკეთებ
-შეცდომას უშვებ
-დამოკიდებული არ გავხდები
-გგონია ასე მარტივია?-გაბრაზდა ვაჩე და პერანგის მანჟეტები ზემოთ ააცურა -ამას ხედავ? მეც შენსავით ვამბობდი მაგრამ როგორც ხედავ თავს ვეღარ ვანებებ!-ბრაზნარევი ტონით თქვა და სავარძელში უღონოდ ჩაეშვა
-დალევ?-ყავის ჭიქით ხელში წამოდგა თავზე გიორგი
-რა მზრუნველი ხარ პატარავ-გაუღიმა ვაჩემ და ისე გამოართვა ჭიქა რომ თითებზე ნაზად შეეხო
-მაბრაზებ-გაუღიმა გიორგიმ და სახეზე მოუთათუნა ხელი
-არ ხართ ხო თქვენ ნორმალურები?-შეიცხადა თორნიკემ და გაეცინა
-არა-დაუდასტურა ვაჩემ და გვერდით მდგომ გიორგის ხელზე ხელი შეახო, რის გამოც გაღიზიანებულმა ბიჭმა მაშინვე თითები გადაუგრიხა და ტკივილისგან გაწამებული ვაჩე ბოლო ხმაზე ააყვირა
-კაი მორჩით, თქვენი თავი არ მაქვს-ეცინებოდა თორნიკეს
-შეგიძლია ბეჭედი რომ მათხოვო?-მოულოდნელად ჰკითხა გიორგიმ მას და მარჯვენა ხელის არა თითზე მიუთითა, რომელზეც მარიანას მიყვანის დღიდან ატარებდა ოქროს ბეჭედს თორნიკე და თან მოუშორებლად
-ჰო რა თქმა უნდა-კი გაუკვირდა მაგრამ მაინც ზედმეტი კითხვების დასმის გარეშე მოიხსნა და გაუწოდა, გიორგიმ გამოართვა, გარეთ გავიდა და უკან მალევე დაბრუნდა, დაიხარა და მაგიდაზე, ბიჭების ცხვირწინ ხმაურით დადო ჯერ ბეჭედი მერე კი გაუხსნალი ,,შპრიცი" მისმა პერფორმანსმა იმაზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ბიჭებზე ვიდრე თავად გიორგი წარმოიდგენდა, რადგან თორნიკეს მაშინვე სახე წაეშალა და ამღვრეული თვალებით მიაჩერდა ამ ორ ზედმეტად ჩვეულებრივ ნივთს რომელიც რეალურად არჩევანი იყო სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის, ბედნიერებასა და უბედურებას შორის, ოჯახსა და მარტოობას შორის, თავისუფლებასა და დამოკიდებულებას შორის, ყველაფერსა და არაფერს შორის
-გიორგი-დაუღრინა გაღიზიანებული ტონით მეგობარს, მაგრამ ბიჭმა დააიგნორა მისი გაგიჟება და ხმა დაბალი ტონით დაიწყო საუბარი
-მე და ვაჩეს კარგად გვესმის შენი... ორივემ კარგად ვიცით რას ნიშნავს საყვარელი ადამინების დაკარგვა ტყუილის და ღალატის გამო, მან მამა დაკარგა ამ მიზეზით, მე დედა, შენ კი მთელი შენი ოჯახი, წარსულში კი თათა და პატარაც... ზუსტად ვიცი ახლა რასაც გრძნობ, განადგურებული ხარ და გგონია რომ სრულიად ზედმეტი ხარ ამ სამყაროსთვის, ალბათ ფიქრობ რომ თორნიკე დადიანი... ის ვინც წლების განმავლობაში იყავი სინამდვილეში არავინაა, სიცარიელის და ტყუილის გარდა, ვიცი ფიქრობ რომ ყველაფერი რაც შენს ცხოვრებაში იყო დედა, მამა, და, წარსული, აწმყო, მომავალიც კი... ერთი დიდი ტყუილია და მეტი არაფერი... ყველა და ყველაფერი ყალბია, გრძნობებიც კი მაგრამ-დაიხარა და ბეჭედი აიღო- არსებობს მარიანა და არსებობს თქვენი პატარა რომელც სრული სიმართლე და ერთადერთი ჭეშმარიტებაა შენს ცხოვრებაში... ახლა არჩევანი შენზეა ან ეს-ბეჭედზე მიუთითა -ან ეს- ნემსზე მიუთითა-ჩვენ ყველამ კარგად ვიცით რომ ეს ორი რაღაც ერთმანეთთან თანხვედრაში ვერასდროს მოვა, ეს შეუძლებებლია, არჩევანი უნდა გააკეთო ცხოვრების მთავარი არჩევანი! ახლა ერთერთი უნდა გაიკეთო და მეორე სამუდამოდ დაივიწყო- ბეჭედი მაგიდაზე დაუდო და აღელვებული გავარდა გარეთ
-მართალს გაუბნება-მოიღუშა ვაჩე -ეს ორი ერთად ვერ-მაგიდაზე დალაგებულ ნივთებზე მიანიშნა- იცი რატომ? იმიტომ რომ ორივე, შენს სხეულთან ერთად გულს, გონებას და სულს მოითხოვს...მარიანა... ამ ყველაფერს არ და ვერ შეეგუება და შენ ეს კარგად იცი-ფეხზე წამოდგა ვაჩე და სრულიად დაცარეიელებული გავიდა აივანზე
-და შენ? რა გგონია სოფი რომ გაიგებს ამ ყველაფერს... შეეგუება და გაპატიებს?-გაბრაზებული სახით მიაჩერდა გიორგი გვერდით მდგომ მეგობარს
-ვერ გაიგებს-დარწმუნებით უთხრა ვაჩემ
-შეცდომას უშვებ... დაკარგავ და თან სამუდამოდ
-ვერ გაიგებს-თქო, მორჩა და გათავდა!-ავარდა ვაჩე
-როდემდე?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა გიორგიმ მაგრამ ვაჩემ არაფერი უპასუხა, უფრო სწორად ვერაფერი, რადგან თავადაც არ ჰქონდა პასუხები მის კითხვებზე
-ეს-თორნიკეც გარეთ გავიდა და მანქანის გასაღები გაუწოდა ბიჭებს -ქეთის მიუყვანეთ
-არ გინდა რა-მოიღუშა გიორგი
-წაიყვანე, თორემ დავამტვრევ
-კაი ნუ გაგიჟდები ახლა-უკმაყოფილო სახით გამოართვა ვაჩემ გასაღები
-მარიანას ელაპარაკე?
-არა
-მას რატომ სჯი ვერ ვხვდები!-გაბრაზდა გიორგი
-არ ვსჯი
-ცუდად იქცევი, საავადმყოფოდან გუშინ გამოწერეს შენ კი ერთხელაც არ დაგირეკია მისთვის გაგიჟბული სოფი კი მე მეჩხუბება-გაეცინა ვაჩეს
-ვიცი ცუდად რომ ვიქცევი, ისიც ვიცი რომ ძალიან ვატკინე გული და იმედები გავუცრუე მაგრამ ახლა მასთან ლაპარაკი და რამის ახსნა არ შემიძლია- ჩაილაპარაკა თორნიკემ.
სოფი ძლიერად ჩაეხუტა ასლუკუნებულ მარიანას რომელიც თავს ძლივს იკავებდა რომ არ ეტირა
-იმედია განქორწინებას არ გადაიფიქრებ-დაძაბული ტონით ჰკითხა და თმაზე მოეფერა
-არა- დარწმუნებით უთხრა მარიანამ
-როდის დაელაპარაკები ამ თემაზე?
-ჯერ არ ვიცი
-შენზე და პატარაზე ძალიან ვღელავ...
-ნუ გეშინია, თუ კიდევ დაუშვებს მსგავს შეცდომას დაუფიქრებლად მივატოვებ, რადგან ძალა აღარ მეყოფა რომ ისევ ვაპატიო, იმის მიუხედავად რომ ახლა ძალიან უჭირს
-ახლა...როცა დაშორება გადაწყვიტე და იძულებული ხარ რომ ისევ მასთან იცხოვრო...როგორი ურთიერთობა გექნებათ- ინტერესით ჰკითხა სოფიმ -ხომ ვერ ეტყვი შენთან მხოლოდ იმიტომ ვრჩები რომ სიმართლე გაიგე შენი წარსულის შესახებო?
-არ ვიცი...წარმოდგენა არ მაქვს...
-ისევ გიყვარს ხო?- თვალებში ჩააცქერდა სოფი გარინდებულ გოგონას, მარიანამ არაფერი უპასუხადა მხოლოდ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად - შენი შეხება რომ მოისურვოს?... - დაიჩურჩულა სოფიმ და გაჩუმდა, ვეღარ გაბედა ამ საკითხს რომ ჩაღრმავებოდა
-მე... არ ვიცი... მართლა არ ვიცი ამ შემთხვევაში რა უნდა გავაკეთო და როგორ მოვიქცე...-აღმოხდა თვალცრემლიან გოგონას.
თორნიკემ მთელი ღამე თეთრად გაათენა, ფიქრობდა, ძალიან ბევრს ფიქრობდა წარსულზე, აწმყოზე, მომავალზე, იმ სიყალბეზე რომელიშიც მთელი ეს წლები აიძულეს რომ ეცხოვრა, მაგრამ მისი ფიქრის მთავარი სამიზნე მაინც მარიანა იყო... გოგონა რომელიც სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა, რომელიც თავისი უბრალო არსებობითაც კი აბედნიერებდა... თუმცა გრძნობდა რომ ამ ყველაფერს სათანადადო ვერ გამოხატავდა მასთან და სწორედ მისი მიზეზით გაუცხოვდნენ ასე ძალიან... ახლა, ძალიან უნდოდა რომ გვერდით ჰყოლოდა, ჩახუტებოდა, მოფერრბოდა, ეგრძნო მისი სურნელი და კანის სითბო, მაგრამ არ შეეძლო... ძალა არ ჰყოფნიდა თვალებში ჩაეხედა მისთვის, რადგან გრძნობდა რომ დიდ იმედგაცრუებად იქცა საყვარელი გოგონასთვის...
შუაღამისას მარიანა ტელეფონის ყრუ ზარმა გააღვიძა, წვალებით წამოჯდა საწოლზე და აღელვებულმა დახედა ეკრანს, თორნიკეს ფოტო რომ გამისახა ეკრანზე მღელვარებისგან სუნთქვა შეეკრა და სოფის გახედა რომელსაც მშვიდად ეძინა
-თორნიკე-მაშინვე უპასუხა ჩამწყდარი ხმით
-საშინლად მომენატრე-გაისმა ბიჭის სუნთქვა აჩქარებული ხმა
-კარგად ხარ?
-შენ? არ მოგენატრე?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა და ვისკით სავსე ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა და ლამის ერთი მოყუდებით ჩაცალა
-შენ წახვედი და არა მე!-იმავე წამს წყობრიდან გამოვიდა გოგონა
-შენ გინდოდა რომ წავსულიყავი და იმიტომ წავედი!
-შეგეძლო ერთხელ მაინც დაგერეკა
-ახლა ხომ დაგირეკე-ავარდა ბიჭი
-ეს არაფერს ცვლის
-რა ხდება?-თვალები სუსტად გაახილა სოფიმ და საწოლზე გაბრუებული წამოჯდა -შენმა არანორმალურმა ქმარმა ინება დარეკვა?-დაძაბული ტონით ჰკითხა, მარიანამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია, ამიტომ მაშინვე გაჩუმდა და საწოლზე გადაწვა და თვალები მაგრად დახუჭა, მარიანაზე არა ნაკლებად ღელევადა ამ სატელეფონი ზარზე
-საერთოდ არაფერს?
-სვამ?-დაიძაბა გოგონა
-ოდნავადაც არ მოგენატრე?-არ ეშვებოდა ბიჭი
-ამას შენთვის რამე მნიშვნელობა აქვს?
-ააქვს!-მკაცრი ტონით უთხრა ბიჭმა -და საერთოდ ასე რატომ მელაპარაკები ვერ ვხვდები
-ადრე არ ჰქონდა და მაგიტომ გეკითხები-ნაწყენი ტონით უთხრა გოგონამ
-მოგენატრე თუ არა?!
-შენ?
-კითხვაზე რატომ არ მპასუხობ?
-მომენატრე... და თან ძალიან-ძლივს გასაგონად დაიჩურჩულა აღელვებულმა გოგონამ, ცოლის სიტყვებზე, თორნიკეს, კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა სახეზე
-შენ და პატარა კარგად ხართ ხო?
-კარგად ვართ...მაგრამ შენ? შენ როგორ ხარ იმ ყველაფრის მერე რისი გადატანაც მოგიწია?...
-ახლა მაზე ლაპარაკი და ფიქრი არ მინდა
-კარგი როგორც გინდა... -მაინც ეწყინა გოგონას, იმის მიუხედავად რომ მიჩვეული იყო თორნიკეს ამგვარ პასუხებს- ახლა სად ხარ?
-კოჯორში ვარ... მოხვალ? ძალიან მჭირდები- მისმა სიტყვებმა მარიანა ძალიან ააფორიაქა, გაუხარდა რომ თორნიკემ რაღაც გრძნობის გამოხატვა შეძლო მის მიმართ, მაგრამ ქმარს ეს არ აგრძნობინა და თავშეკავებულად უთხრა
-შენ თუ გინდა...
-რა თქმა უნდა მინდა, ძალიან მინდა...მაგრამ შენ... გინდა ჩემთან?
-მინდა-დაუფიქრებლად უთხრა გოგონამ და ფეხზე წამოდგა
-ვაჩე წუთი წუთზე მანდ იქნება... მოემზდე და გამოყვი
-რაა?-გაოცდა მარიანა, არ ეგონა თორნიკე ასეთ რამეს თუ გააკეთებდა
-მიდი მალე მოემზადე, მოუთმელად გელი.
სოფი ძალიან ააფორიაქა ამ ამბავმა
-ძალიან ვნერვიულობ... ხშირად დამირეკე რა-შეეხვეწა მარიანას და სანამ ოთახიდან გავიდოდა თავზე აკოცა.
თორნიკე აივანზე იდგა და სიგარეტს სიგარეტზე ეწაოდა
-მოკვდები ამდენი სმით და მოწევით-აჯუჯღუნდა გიორგი
-სხვა გზას არ მიტოვებენ...
-ასე ნუ განიცდი... რაც არ უნდა იყოს ოჯახი გაჩუქეს...სრულფასოვანი ოჯახი...
-ალბათ გინდოდა გეთქვა ყალბი ოჯახი-ალმაცერად გახედა თორნიკემ მეგობარს
-შეიძლება ყალბი იყო ურთიერთობები... მაგრამ გრძნობები და ემოციები არა! ერთი წამითაც არ შეგოარვია არასდროს ეჭვი რომ შენ მათი შვილი არ ხარ! ეს იცი რას ნიშნავს? იმას რომ ქეთისაც და ირაკლისაც გულწრფელად უყვარხარ, ისე როგორც ნამდვილი შვილი... შენ რაც არ უნდა თქვა და გააკეთო ისინი მაინც შენს მშობლებად დარჩებიან, შენ კი მათი შვილი იქნები მუდამ...
-მუ ამართლებ
-არ ვამართლებ, ვცდილობ აგიხსნა რომ ის რაც მათ ჩაიდინეს გამოწვეული იყო მათი შენდამი უსაზღვრო სიყვარულით... რეალურად ირაკლი არავინაა შენთვის... მაგრამ ნამდვილი და ღირსეული მამობა გაგიწია, რის გამოც უფლება არ გაქვს სამუდამოდ ამოშალო შენი ცხოვრებიდან და ხაზი გადაუსვა მის ამაგს
-მორჩი
-ახლა გაგიჟებული ხარ და შენი რეაქცია ლოგიკურიცაა ამ ყველაფერზე, მაგრამ შენ მაინც მათ შვილად და რჩები ისინი კი შენს მშობლებად და რაც არ უნდა გააკეთო ამ სიყვარულისგან შექმნილ მყარ კავშირს ვერასდროს გაწყვეტ- გაუღიმა გიორგიმ, თორნიკემ არაფერი უპასუხა და ბნელ სივრცეს გაუშტერა ცარიელი თვალები.
მარიანას უმალ სუნთქვა შეეკრა როცა ვაჩემ მანქანა საღებავ აყრილი, შავი, რკინის, ჭიშკართან შეაჩერა, უარესი დაემართა როცა მანქანის ეზოში შეიყვანისას, თორნიკეს ჰკიდა თვალი, რომელიც სიგარეტს ეწეოდა აივანზე და დაჟინებული მზერით იყურებოდა მათი მიმართულებით. მანქანიდან სწრაფად გადავიდა სუნთქვა აჩქარებული და აღელვებული გახედა მისკენ მომავალ ქმარს , რომელიც ამ ორი დღის გამო ისეთი შეცვლილი ეჩვენა რომ რაღაცნაირად გული ეტკინა, იმის მიუხედავად, რომ ღრუბლებში მიმალული მთვარის მკრთალი ნათების ფონზე თითქმის შეუძლებელი იყო მის სახეზე აღბეჭდილი ემოციების გარჩევა, მისი სიარულის მანერა, ქცევა და ქმედება აშკარად გამოხატავდა იმ ტკივილს რომელსაც მისი სხეული უბრალოდ ვეღარ უძლებდა.
თორნიკე სწრაფად მიუახლოვდა მონატრებულ ცოლს, მისი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე დააცრა, ეს ყველაფერი იმდენად სწრაფად მოხდა რომ მარიანა საშინლად დაიბნა და ქმრის ვნებიან გიჟურ კოცნას იგივე ემოციებით ვერ უოასუხა, მითუმეტეს გიორგოს და ვაჩეს თანდასწრებით
-უკაცრავად ჩვენც აქ ვართ- გაეცინა ვაჩეს- რამდენიმე წუთიც მოითმინეთ როგორმე და წავალთ, ხელს არ შეგიშლით
-აუ ტვინს ნუ ტყნ.ვ რა-გაბრაზდა თორნიკე -თუ მიდიხართ დროზე წადით-მკაცრი ტონით უთხრა და ცოლს ხელი გადახვია
-დაგჭირდები და მერე განახებ რა არის ტვინის ტ..ნას- სიტყვა მიაწია უკვე სახლსი შესულ ცოლ-ქმარს მომღიმარმა ვაჩემ.
მარიანა უცნაური სევდით სავსე მზერით უყურებდა გვერდით მჯდომ ქმარს, რომელიც საოცრად შეცვლილი ეჩვენა ოთახის კაშკაშა ყვითელი ნათების ფონზე რომელიც უხვად იღვრებოდა ოთახში. თორნიკეს ჩამქრალი ჭაობისფერი თვალები, ჩაშავებული უპეები, ოდნავ წამოზრდილი წვერი, შუბლზე უწესრიგოდ ჩამოყრილი ოქროსფერი თმა, გაფითრებული სახე და გაცრეცილი ტუჩები კარგად გამოხატავდა მის შინაგან სამყაროში გამეფებულ სასოწარკვეთას, შიშს და ზიზღს, რომელიც გოგონას უბრალოდ ანადგურებდა
-ჩემზე ისევ გაბრაზებული ხარ ხო?-გამაყრუებელი სიჩუმე თორნიკეს ხმამ დაარღვია
-ახლა არა, გთხოვ-შეეხევწა გოგონა და მისკენ მიიხედა, თორნიკე მის ნებას დაჰყვა და გაჩუმდა,
მარიანამ დაჟინებული მზერა გაუშტერა მის პროფილს და თორნიკეს ტუჩის კუთხაში ღიმილი რომ შეეპარა მაშინვე აარიდა თვალი
-იცი როგორ მომენატრა შენი შეხება და სურნელი- დაიჩურჩულა თორნიკემ და უცნაური მზერით, დააცქერდა ზემოდან დაბნეულ გოგონას, რომელსაც უმალ სუნქვა შეეკრა ქმრის ცხელი სუნთქვა სახეზე რომ მიეფრქვია
-თორნიკე-დაიჩურჩულა და სანამ კიდევ რამეს იტყოდა, მისი სიახლოვით თავგზააბენული ბიჭი ტუჩებზე დააცხრა, იმდენად სასიამოვნო, ტკბილი და ნაზი იყო კოცნა რომ მარიანამ მაშინვე დაკარგა თავზე კონტროლი და კოცნაში აჰყვა, თუმცა შეკრთა როცა თორნიკეს ცივი თითები კაბის ქვეშ შეცურდნენ, ნელა ასრიალდნენ მის გამობერილ მუცელზე და უტიფრად დაიწყეს თარეში მის ნაზ კანზე, რაღაცნაირა დ შეეწინააღმდეგა ქმარს, მაგრამ თორნიკემ აზრზე მოსვლის საშუალება არ მისცა და ვნებიანი კოცნით გაუფანტა ის შიში და დაძაბულობა რაც ამ შეხებით გამოიწვია მასში...
-თორნიკე გთხოვ გაჩერდი - დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა გოგონამ და შეშინებული სახით მიაჩერდა განზრაზებულ ბიჭს რომელიც უკმაყოფილო სახით მოშორდა მის მთრთოლარე სხეულს
-ჩემთან ყოფნა აღარ გინდა? -ბარაზანრევი ყონით ჰკი თხა და ამღვრეულის ჭაობისფერო სფეროები გაუშტერა გოგონას აწყლიანებულ თვალებს
-მე უბრალოდ -დაიწყო გოგონამ ჩამწყდარი ხმით და გაჩუმდა რადგან ძალა აღარ ეყო კიდევ რამე ეთქვა მისთვის
-რატომ აღარ გინდა რომ შეგეხო?-ავარდა თორნიკე ცოლის ცრემლებზე
-გთხოვ-ამოილუღლუღა მარიანამ
-რას მთხოვ?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-უბრალოდ, იმდენი რამ მოხდა
- რატომ აღარ გინდა რომ შეგეხო-თქო ჯერ ამ კითხვაზე მიპასუხე და მერე დანარჩენზე ვილაპარაკოთ- გაგიჟებული თორნიკე თავზე წამოადგა ატირებულ ცოლს, ნიკაპზე უხეშად წაავლო ხელი და თავი ააწევინა - მარიანა- დაუღრინა გაავებულმა ბიჭმა - მინდა რომ კითხვაზე მიპასუხო
-მე-ცხელი ცრემლები გადმოუცურდა გოგონას ატირებულ ღაწვებზე
-ამის დედასაც შევ.ციიი ამის დედაც... აქ რისთვის მოხვედი? მხოლოდნიმიტომ რომ შეგეცოდე?-იყვირა გაავებულმა ბიჭმა და იქვე მდგარ პატარა მინის მაგიდას ფეხი დაარტყა რომელიც ზრიალით გაცურდა სავარძლისაკნე, ხმაურით შეეხეთქა და წამში ნაწილებად დაიშალა, მარიანა შეკრთა და შეშინებული მიაჩერდა სახე ალეწილ ბიჭს რომელიც გიჟივით გავარდა სახლიდან.
დიდხანს იჯდა ცრემლიანი თვალებით მარიანა, ერთ ადგილზე მიყინულივით და შეშინეული ელოდებოდა თორნიკეს გამოჩენას, ყოველ პატარა ხმაურზე კრთებოდა და საშინელების მოლოდინში ერთიანად ეძაბებოდა სხეული, იმდენად აიტანა მისი სუსტი სხეული ძაბულობამ და შიშმა რომ კანკალის შემდეგ მწველი ტკივილები იგრძნო მუცლის არეში და ძალიან შეეშინდა, მაშინვე ტელეფონს დასტაცა ხელი და თორნიკეს დაურეკა რომელმაც მთელი ეს დრო, სახლთან შორია-ახლოს იჯდა გაყინულ მიწაზე და ბნელ, უღიმღამო სივრცეს გაჰყურებდაამღვრეული თვალებით, აგიჟებდა იმაზე ფიქრი რომ მარიანა მასთან სიბრალურის გამო მივიდა და არა სიყვარულის... მწველ ტკივილად დაურბინა მთელს სხეულში იმ აზრმა რომ მშობლებთან ერთად ახლა მარიანაც შეიძლებოდა რომ დაეკარგა... გოგონა რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა... ამ ფიქრებით დაღლილი და გაგიჟებული ბიჭი გაოცებული დააცქერდა აწკრიალებულ ტელეფონს რომელსაც, რამდენიმე ზარის მერე ჩამწყდარი ხმით უპასუხა
-მარიანა...
-თორნიკე... მტკივა...-გაისმა ყურმილს მიღმა გოგონას სასოწარკვეთილი ხმა, დაფეთებული თორნიკე მაშინვე ფეხზე წამოვარდა და გიჟივით გაქანდა სახლისკენ
-მოვდივარ, რამდენიმე წამში მანდ ვიქნები არ შეგეშინდეს-ჩაყვირა ბოლო ხმაზე
-არ გამითიშო-ასლუკუნდა მარიანა -ძალიან მეშინია
-აქ ვარ! შენთან ძალიან ახლოს -უთხრა არეული ხმით და რამდენიმე წამის მერე მთელი სხეულით აკანკლაებულ ცოლს ჩაეხუტა
-დამეწყო-დაიჩურჩულა გოგონამ აკანკალებული თიყები ძლიერად მოუჭირა ქმრის უხეშ ხელს... ამ სეხებაზე ოდნავ დამშვიდდა, რადგან იგრძნო ქმრის ძალა და სითბო