თორნიკე დროდადრო თვალს აპარებდა დაძაბული გოგონასკენ, რომელიც ერთ ადგილზე მიყინულივით იჯდა
-შენს სახელს მეტყვი, თუ მერე, ეს ჩემით უნდა გავარკვიო?-უხერხული სიჩუმე დაარღვია ბიჭის ხმამ, გაოგნებულმა მარიანამ მისკენ მიიხედა, წამიერად მათი არეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა
-უკაცრავად?! შენი სიტყვები როგორ გავიგო?
-ისე როგორც გესმის-გაუცინა თორნიკემ და გზას გახედა
-უბრალოდ სახელი რომ გეკითხა არა?
-მეტყოდი?-ისევ მისკენ მიიხედა
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა გოგონამ-მაგრამ ახლა ზუსტად ვიცი რომ არ გეტყვი-გადაჭრით უთხრა და საქარე მინას გაუშტერა თვალი რომელზეც წვიმის ცივი წვეთები ინტენსიურად ეცემოდა და უცნაურად ბრჭყვიალებდა
-იმედია ორი ქუჩის მოშორებით არ ჩამოხვალ იმის გამო რომ შენი სახლის მისამართი არ გავიგო- ცინიკური ტონით უთხრა თორნიკემ და მისკენ მიიხედა რამდენიმე წამის განმავლობაში
-ამდენი სიარული რომ შემძლებოდა მანქანაში კი არ ჩაგიხტებოდი-წყობრიდან გამოვიდა გოგონა - და კიდევ ერთი, ჩემთვის ნიშვნელობა არ აქვს შენ, ჩემი სახელი და სახლის მისამართი გეციდინება თუ არა!- მაშინვე მისკენ მიტრიალდა და ცივი მზერა გაუშტერა მის პროფილს, უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც თორნიკეს ირონია ნარევმა ხმამ დაარღვია
-რა მკაცრი ხარ!-მხოლოდ ეს უთხრა და მის სიცილზე მარიანასაც რომ გაეცინა უფრო აჟიტირდა -შენს სახელს მაინც გავიგებ, ისე, რომ იცოდე -უცნაური ტონით უთხრა, მითითებულ ჩიხში შეუხვია და გააჩერა
-ჩემთვის ამას მნიშვნელობა არ აქვს-მხრები აიჩეჩა უემოციო სახით გოგონამ და გაჩერებული მანქანიდან სწაფად გადავიდა -მადლობა- უღიმღამოდ უთხარა და კარი მიუჯახუნა.
ეზოს კარი შეაღო თუ არა სოფის და მანანას შეეფეთა
-სად ხარ აქამდე? იცი როგორ ვინერვიულეთ? ტელეფონი რატომ გაქვს გათიშული? ფეხზე რა გჭირს?-მიაყარა კითხვები სოფიმ
-არაფერი-მობეზრებულად აიქნია ხელი გოგონამ და სახლში პირველი შევიდა.
თორნიკემ მთელი ღამე მარიანაზე ფიქრში გაათენა, ვარაფრით მოიშორა მისი სახე და თვალები გონებიდან, მეგობრებთან სიტყვა არ დასცდენია მომხდარზე, რადგან მათთან ახსნის და ლაპარაკის თავი არ ჰქონდა