მთვარე და ქალი-ქურუმი
პაჟიც და დედაც პენტაკლის
მაგრამ,ვინაა უთქმელი
ხმლები თუ კვერთხი უტეხი?.

მე მაინც,მთავრის და ქურუმი ქალის თანხვედრა მხიბლავს,საინტერესოა , ქურუმი, და თანაც ქალი.
ნახე, რამდენი სიბრძნე შეუსწავლია, რამდენ ცეცხლშიყოფილა, ალბათ დამწვარა კიდეც , რომ გაქურუმდა, ქერაბიმთას ან უფრო იქით..
თანამედროვე ზეკაცის იდეა,ქალში იპოვის გზას , ნიადაგს და ფესვებს ასე მგონია. სრულიად არაფემინისტი ვამბობ და განვიხილავ ჩემს გონებაში, რომ ქალებს უფრო ლამაზად,აზრიანად,სიღრმისეულად შეგიძლიათ განწმენდვა,ტანჯვა,სიკვდილიც და ,ცხოვრება მით უფრო .და დაბადება? შობადობა ხომ უდიდესი რამაა,რომც არ მწამდეს არაფრის, უპირობოდ სასწაულია.
შობის შემოქმედნი ხართ ხალხო,თავად სასწაულის, ყველაზე ლამაზის,ყველაზე წმინდის შემომედნი..
ღვთაებრივად,ღვთაებრივად ლამაზად შეგიძლიათ ყველაფერი.
მხოლოდ ქალებს და არა ალებს (მათი ბნელი მოგულუბრყვილო მზაკვარი თამაშები სხვანაირად საინეტრესოა) თქვენ კი, თქვნ , სუფთა ქალებს ,ჭეშმარიტ ქალებს მგონია ისტორია წაგართვათ ვინმე გაბოროტებულმა გადამწერმა, მეიგავემ, ისტორიკოსმა, ან თუნდაც თავად ‘’ღმერთმა’’ თითქოს მთელი სამყარო გაააბოროტეთ თვენი სიწმინდით და პირი შეკრეს, სინამდვილეში ხომ ღმერთი ქალია, რომ დავუფიქრდეთ.

ის ფრიად ფილოსოფირუად დამაფიქრებელი კითხვა-გამოცანა მახსენდება, ღმერთი თუ ყოვლისშემძლეა,შეუძლია თუ არა ყველაზე მძიმე ქვის შექმნა ,აიისეთისვერავინ რომ ბვერაწევს. შეაქმნევინებ, რადგან ღმერთია, ყოვლისშემძლე და ყოვლადძლიერი. ახლა კი გეტყვი, აწიოს თავად ღმერთმა, თავისივე შექმნილი უუმძიმესი ქვა. ამ დროს რახდება? თუ კი ყველაფერი ასე მარტივად გადაჭრილი ჭეშმარიტებაა, რომ შექმნის კიდეც,ან ასწევს, მაგრამ თუ ბრმა ფანატიკოსის როლს მოვირგებთ(ნუგამოსცდი უფალსაშენსა,მწვალებელო) თუკი ღმერთი ასეთი სიმარტოვეა, და სიმარტივეც თავისი გენიალურობთ, იქნებ ღმერთმა ღმეთშივე საკუთრი თავის მიტოვება და თან ძიება დაიწყო?
თუ ჩვენ ვართ შექმნილნი მის მსგავსადდა ხატად, ანუ ჩვენი ბოლოც ღმერთობაა.. თავიდან შემეცნება, ღმერთობა რწმენასთნერთად მოდის (ბრმად) თუ უბრალოდ შმეცნების შემდეგ? რას შევიმეცნებთ? რავერ შევიმეცნეთ? რავერშევიცანით))) იქნებ ღმერთმა დაგვინახა როგორც შევიცანით და მიგვატოვა?
ჩვენ ხომ ვტოვებთ ყოველთვის იმ ადამიანებს, რომლებიც, ან არ მოგვწონს, ან არ ;’გვადგებიან’ ან მახინჯებიარიან ,ან ნაკლი აქვთ, ან უბრალოდ ეშლებათ და გულს გვტკნენ..
ჩვენ ხომ უმალ ვტოვებთხოლმე ასეთებს?
შენ როგორებს ტოვებ? და როგორ ტოვებ?
აუხსსნელად და უღმერთოდ... მაგრამ ღმერთივით?

ჩვენ ადამიანები მიტოვებული სამყარეობი ვართ,
მავალგზის ნაწამები პიროვნებებით და
სამაელზე უმძიმესი აჯანყებებით,
უბრალოდ ვინაა რომ მოგვისმინოს?


მე ველოდები როდის იპოვი შენში იმ მდოგვის მარცვალს, და იმ დროისთვის მე ჩემი მთებით დაგელოდები.