***
სამყარო.
გიფიქრიათ იმაზე, რა ხდის მას განსაკუთრებულს?
მე მიფიქრია, თანაც არაერთხელ.
ამბობენ, რომ მას ჩვენ, ადამიანები ვავსებთ, ვაფერადებთ და სიცოცხლეს ვაძლევთ.
ჰო, მართალია, მაგრამ ამისთვის, ჯერ ჩვენ უნდა ვიყოთ განსაკუთრებულები.
უცნაურია.
არასოდეს მჯეროდა ლამაზი სიტყვების სინამდვილის. ყოველთვის მეგონა, რომ ის მხოლოდ ფურცელზე იყო 'ლამაზი'
ჰო, ყოველთვის.
თუმცა ამ ყოველთვისმაც დაკარგა მუდმივის სახე და ეს, ზუსტად მაშინ მოხდა, როცა ერეკლეს წერილი ავიღე ხელში.
როცა ყველაფერს ბოლომდე გრძნობ, როცა ყველაფერს გონებით ხედავ და როცა ხვდები, რომ შენ, ზუსტად შენ ხარ განსაკუთრებული, მაშინ სამყაროც განსაკუთრებული ხდება.
ეს, შენს ნამდვილ ზღაპრად იქცევა, ხოლო შენ, მის რეალურ პერსონაჟად.
დროის შეგრძნებას კარგავ და ორ სამყაროს შორის, ოქროს შუალედს იჭერ.
ეს კი, ზუსტად ის ადგილია, სადაც არც რეალობას შორდები ბოლომდე და არც მხოლოდ არარეალობის ნაწილი ხდები.
ზოგჯერ, თურმე ისიც კი ხდება, რასაც გონების გარეთ, ვერც წარმოიდგენ.
ამაში, მისი წყალობით ვრწმუნდები...
მეათასედ ვკითხულობ იმ რამდენიმე წინადადებას და მეათასედ ვგრძნობ მის სიახლოვეს.
თითქოს გვერდით მყავს, თითქოს თავად ამბობს ამ სიტყვებს.
წარმოუდგენელი გრძნობაა, ზუსტად ისეთი, სიტყვებით რომ ვერ აღწერ.
ის ჩემთვის გადმოვიდა ზღაპრიდან...
ის ჩემი რეალობაა.
არ ვიცი, რამდენი წუთი გადის, საათი... დაუსრულებლად შემიძლია ამ ნახატს ვუყურო, თუმცა კარზე ზარის ხმა, ფიქრებს მაწყვეტინებს.
ინსტიქტურად, საათზე ვიყურები და მერე, ნელა ვდგები საწოლიდან.
ადამიანი, ყველაფერს ეჩვევაო, ნამდვილად არ მეგონა, თუმცა მეც შევეჩვიე ამ ყავარჯენს და ნელა სიარულს.
მგონი, რომ აღარ დამჭირდება, მერეც ვეღარ მოვუჩქარო ნაბიჯს.
შემოსასვლელში, სინათლეს ვანთებ და არც ვამოწმებ, ისე ვაღებ კარს.
- ანუკი?
გაოცება რომ მეხატება სახეზე, ამაში ეჭვიც არ მეპარება, თუმცა ხმაშიც კი ვეღარ ვმალავ ამას.
ჩემს წინ, ანუკი კი არა, მისი ჩონჩხია.
უბრალოდ ჯინსებში, აბურდული თმითა და ტირილისგან დასიებული თვალებით.
- შემომიშვებ?
- მოდი, შემოდი. - ძლივს ვახერხებ გაცლას.
ვცდილობ, ეს გაოცება გავაქრო, მაგრამ ვერაფრით ვიჯერებ, რომ გოგო, რომელსაც ქუსლიანი ფეხსაცმლის, კაბისა და მაკიაჟის გარეშე არ შეეძლო, ასე გამოვიდა სახლიდან.
ყველაფერი ძალიან სერიოზულადაა.
იმაზე მეტად განადგურებულია, ვიდრე ერთი შეხედვით ჩანს.
ნელა ვაღებ ოთახის კარს და უკვე დივანზე მოკალათებულს ვუსწორებ მზერას.
- მყუდროება დაგირღვიე...
- სისულელეს ნუ ამბობ, ანუკი. - რამდენიმე ნაბიჯით ვუახლოვდები და ფრთხილად ვუჯდები გვერდით.
- ვაკოსთან ვიყავი...
- რაა? - თავისით მეყვირება.
ვიცოდი, რომ შეხვდებოდა, მაგრამ ასე მალე, ნამდვილად არ ველოდი.
- სახლში არ მივსულვარ, ვუთხარი, რომ კაფეში მოსულიყო.
- არ მეგონა, ასე მალე თუ... - ვეღარ ვამთავრებ.
- ტელეფონი ამიფეთქა, სახლში მოდიოდა, აღარ შემეძლო, ალე.
მასაც ვტანჯავდი. მითუმეტეს, ვიცოდი, რაც უნდა მეთქვა, უბრალოდ ძალა მჭირდებოდა ამისთვის. - თავს ხრის.
- რა უთხარი...
- დავშორდით. მე მას ისე ვერ შევიყვარებ, როგორც თვითონ ვუყვარვარ. ის კი, ისე ვერ შემიყვარებს როგორც მე მიყვარს. - ხმა უკანკალებს, ზუსტად ვიცი, ახლა ეტირება, მაგრამ ყველანაირად ცდილობს, ცრემლები შეიკავოს.
- არ მომეშვა, ალე...
რაღაც სიმძიმეს ისევ ვგრძნობ.
მეგონა, რომ თუ ამას ვეტყოდი... - ხელებს სახეზე იფარებს, ჩემსკენ იწევა და მეხუტება.
- ანუკი...
- იცი, როგორ მიყურებდა? რას ვგავარ, სარკეში რომ ვიყურები, ჩემი თავის მე თვითონ მეშინია, ის კი სიყვარულით მიყურებდა, ალე.
მე ხომ ვნადგურდები და წარმოიდგინე, ისიც ნადგურდება, მაგრამ მაინც... ბედნიერებას გისურვებო. გამიღიმა, მე რატომ ვერ გავუღიმე...
თავს ვეღარ იკავებს და ტირილს იწყებს.
- არა, გთხოვ, ანუკი.
ხომ იცი, რომ მასე არაფერს ეშველება, თავს ნუ იტანჯავ.
- იცი... - სწრაფად მშორდება და ცრემლებს იწმენდს. - მე ვოცნებობდი, რომ ვიღაცას მართლა ვყვარებოდი, ჩემთვის ვოცნებობდი, გულში.
მიუხედავად იმისა, რომ ამას არ მჯეროდა. ზღაპარივითაა...
შენც გეუბნებოდი, გახსოვს? კაცებს საკუთარი თავის მეტი არავინ უყვართ და მათ ნამდვილი სიყვარული არ შეუძლიათ მეთქი.
მინდოდა, რომ სასწაული მომხდარიყო.
- მოხდა კიდეც...
- მაგრამ მე მას ასე ვერ შევიყვარებ!
- ასე რატომ გგონია? გიცდია, რომ მისთვის სხვანაირად შეგეხედა? კარგი, მესმის, რომ ერთად გაიზარდეთ, ყველაფერი კარგი, მაგრამ ნამდვილი და-ძმა არ ხართ და არავინ არ კრძალავს კლასელების სიყვარულს.
მისმინე, ანუკი... შენ ახლა ის აღარც ძმასავით აღარ გიყვარს.
უბრალოდ გგონია, რომ ეს ისევ ასეა, იმიტომ რომ 27 წელია ასე იცი.
- მიყვარს...
- არარსებობს. მან გაკოცა, შენ რა, შეგიძლია, რომ ეს ასე, უბრალოდ დაივიწყო, ხუმრობაში გაატარო და ისევ დის გული დაუძახო?
- რომ არ შემიძლია, იმიტომაც დავშორდით. მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ აღარ მიყვარს...
- მაგრამ ძმასავით ხომ ვეღარ უყურებ...
- არ ვიცი! - მოულოდნელად უწევს ტონს- არ ვიცი, როგორ შემიძლია რომ შევხედო, მაგრამ მიყვარს და ეს ნამდვილია. განვიცდი, რომ გული ვატკინე, მაგრამ მეც მტკივა.
ასე წამში, არ შემიძლია 360 გრადუსით შემოვტრიალდე და ჰოპ, სხვანაირად შემიყვარდეს.
- რატომ არ უთხარი, რომ დრო გჭირდებოდა?
- იმიტომ, რომ დარწმუნებული არ ვარ, რომ ეს რამეს შეცვლის. არ მინდა, რომ ტყუილად ჰქონდეს იმედი.
ყველაფერი კარგი მინდა მისთვის და შეიძლება ჩემს ლოდინში, ამას ხელი ჩაუქნიოს.
ღრმად ვსუნთქავ.
აღარ ვიცი...
მისი მესმის, არ შემიძლია რამე დავაძალო.
დრო მართლა სჭირდება. ადვილი არაა, ასეთ რაღაცას შეეჯახო და ეს, მაშინვე მიიღო.
- კარგი, დაივიწყე...
მომიყევი, შენ და ერეკლე რაშვებით?
უცნაურად მეკუმშება გული და თითქოს, დანაშაულის გრძნობა მაწვება.
როგორ ვუთხრა, ბედნიერი ვარ - თქო, მაშინ როცა ის ასეთ მდგომარეობაშია?
- რავიცი - მხრებს ვიჩეჩავ- დღეს ესპანეთში გაფრინდა.
- იმის მერე არ გილაპარაკიათ?
- კი, გუშინ იყო მოსული. - ღრმად ვსუნთქავ- დამხატა...
- რა ქნა? - კარგად შესამჩნევი გაკვირვება ესახება სახეზე.
- დამხატა. - თვალით ვანიშნებ საწოლზე არსებული ნახატისკენ.
მაშინვე ფეხზე დგება და იქით მირბის.
- ღმერთო დიდებულო... - მისი დანახვისას ორმაგად უფართოვდება თვალები. - ეს ბიჭი კრიშტიანუ რონალდუა თუ ლეონარდო და ვინჩი?
- ორივე. - ოდნავ მეღიმება.
- ეს რა არის? - წერილსაც ხედავს და ახლა, მას იღებს ხელში. - შეიძლება წავიკითხო?
ოდნავ ვუქნევ თავს.
- ,,შენთვის დავიწყე ნაკრებში თამაში.
დაგპირდი, რომ თუ მოხვიდოდი დაგინახავდი, მაპატიე, რომ ვერ შევასრულე.
ჩემიდან შენამდე, თურმე უკვე რამდენი ხანია, აღარ ყოფილა შორი... "
ხმამაღლა კითხულობს და კიდევ ერთხელ მივლის ჟრუანტელი მთელს სხეულში.
- რაო? - წერილიდან, ჩემზე გადმოაქვს დაბნეული მზერა. - ვერაფერი ვერ გავიგე. თქვენ რა, წინა ცხოვრებაში ერთმანეთს იცნობდით?
ოდნავ მეღიმება.
- არა, რას ფანტაზიორობს, მართლა ვერ ვხვდები.
- არ ვიცი, როგორ უნდა აგიხსნა, მაგრამ...
- მაგრამ შენ ხვდები, რაც მთავარია.
- სიტყვებით, ცოტა რთულია ამის ახსნა...მაგრამ...
- კარგი, ნუ წვალობ. - ხელითაც მანიშნებს. - ეს თქვენი სიყვარულია.
წერილს, ისევ ნახატის გვერდით დებს და რამდენიმე ნაბიჯით მიახლოვდება.
- აი ნახავ, ყველაფერი გამოგივათ.
ყველა სიყვარული ლამაზი იმიტომ არის, რომ ყველაში სხვადასხვა ფერია და ყველა განსხვავებულია.
ღრმად ვსუნთქავ.
გავიღიმებდი, ამას თვითონაც ღიმილით რომ ამბობდეს, მაგრამ
...
საკუთარი ტანჯვა არ მიჭერს შიგნიდან ისე, როგორც მისი.
- კაი, მე წავედი მაშინ. - ჩანთას იღებს და ნაძალადევად მიღიმის.
- ანუკი...
- მარტო ყოფნა მინდა, ალე.
აღარ იწვალო, ვიცი კარი სადაცაა.
ოდნავ ვუქნევ თავს და კარისკენ მიმავალს, თვალს ვაყოლებ.
ღმერთო, როგორ დავეხმარო...
***
ნახევარსაათიანი უშედეგო ფიქრის შემდეგ, წიგნებთან მივდივარ, თუმცა გონება კვლავ იმდენად სწრაფად აგრძელებს ფიქრს ყველაფერზე, ვერანაირად ვაჩერებ და შესაბამისად, ვერც ვკონცერტრიდები.
მიუხედავად იმისა, რომ ვეძალები არაფერი გამომდის და თავი მტკივდება.
ღმერთო.
თვალებს ვხუჭავ, თუმცა მაინც
ანუკის და ვაკოს ვხედავ...
რომ წარმოვიდგენ, რას გრძნობენ ახლა - მეტირება.
თითქოს, ორივეს გრძნობებს ვგრძნობ და ორივესას განვიცდი.
ვცდილობ, ნათელი წერტილი დავინახო, სულ პატარა იმედი მაინც, რომ ერთად იქნებიან და ცალ-ცალკე არ დაიტანჯებიან, თუმცა არ ვიცი.
ძალიან ბნელა...
ანუკი იმდენად არეულია, თვითონაც ვერ ხვდება, რა სჭირს და რას გრძნობს.
თუმცა, არასოდეს უნდა თქვა არასოდეს.
იმედი ხომ სულ ბოლოს კვდება.
მე მჯერა სასწაულების და იმის, რომ ყველაფრის ახდენა შესაძლებელია.
ამაში, ერეკლეს წყალობით დავრწმუნდი...
უნებურად მიდგება თვალწინ გუშინდელი საღამო და თითქოს, მისი ხმაც კი ჩამესმის.
ღმერთო, უნდა მიმეწერა. სულ ამომივარდა თავიდან.
სწრაფად ვიღებ ტელეფონს და კონტაქტებში, მის ნომერს ვპოულობ.
'ძალიან ლამაზი ნახატია, მადლობა'
ალბათ ახლა ვარჯიშზეა, მაგრამ არაუშავს, როცა ნახავს, ნახავს.
ტელეფონს გვერდით ვდებ და ისევ წიგნებს ვუბრუნდები.
თითქოს, უკვე ვახდენ კიდეც კონცენტრაციას, თუმცა ზუსტად ამ დროს მომდის შეტყობინება და...
არარსებობს.
წამსვე ვიღებ ხელში და ყველანაირი ყოყმანის გარეშე ვხსნი.
'გოგოა ლამაზი'
რაო? ვაიმე.
წამსვე მიჩქარდება გული.
ისე მახურებს, თითქოს ჩემს გვერდითაა, პირისპირ დგას და ამას, ისე მეუბნება.
'შემო ინსტაზე' - სანამ მე ეიფორიაში ვარ, მეორე შეტყობინებასაც აყოლებს.
მართლა ვერ ვხვდები, ახლა ამისთვის როგორ სცალია, მაგრამ მაინც შევდივარ.
უფროსწორად, მექანიკურად შევდივარ. თითქოს, თითები ჩემი არაა და ჩემგან დამოუკიდებლად იღებს გადაწყვეტილებას.
ან, იცის, რომ მაინც ვერ შევწინააღმდეგები.
ან, ეს ჩემი მეორე მეა.
ღმერთო, ვინ იცის, კიდევ რამდენი ვარიანტის შემითავაზებას გეგმავს გონება, თუმცა უკვე ინსტაგრამზე ვარ და წამსვე შემოდის ვიდეო ზარიც.
ეკრანზე, 'Taba21' ეწერება და ამ წამს, უბრალოდ შეუძლებელია სხვა რამეზე ვიფიქრო.
ხელები მიკანკალებს.
ეს უკვე მეორედ მემართება ასე.
ძლივს ვახერხებ პასუხს და მხოლოდ ახლა მახსენდება, რომ სარკეშიც არ ჩავიხედე - თუმცა უკვე ძალიან გვიანია...
- no,estoy bien - როგორც ყოველთვის, ესპანურად ელაპარაკება გვერდით მყოფს და
როგორც ყოველთვის, არაფერი
არ მესმის.
- აუ, რაა. - ხელს იქნევს და მხოლოდ ახლა უბრუნდება კამერას.- ე, როდის მიპასუხე, ამათ ხელში, სულ გამოვშტერდი მოკლედ.
ოდნავ მეღიმება.
- ვარჯიშზე არ ხარ?
- ო, არ მკითხო, ამოვყირავდი.
- რაა? - წამსვე მივლის შიში მთელს სხეულში და ერთიანად მაციებს.
- კარგად ვარ, ნუ გეშინია. სულ გაფითრდი... - ოდნავ ეღიმება და თმაზე ისვამს ხელს.
- მეუბნები ამოვყირავდიო და...
- ხო, ცოტა ცუდად დავეცი, მაგრამ ყველაფერმა ჩაიარა. დილიდამ საშინლად წვიმს და სველია გაზონი.
- და რა გავარჯიშებთ მერე, რამე უფრო სერიოზული რომ მომხდარიყო?
- თამაშია ხვალ. - ღრმად სუნთქავს - ისე შენ მემგონი, ჩვენი ნაკრების გარდა არავის უყურებ.
- ვუყურებ.
- აბა წინაზე დამპირდი და არ მიყურე. გგონია ვერ გავიგე? ძალიან კი ჩაუბრატდი ჩემს ძმას, მაგრამ პირველ რიგში, ჩემი ძმაა, ძვირფასო ალე. - ისევ სიცილით აგრძელებს.
- იყოს მერე, ძმას არ გართმევ და წინაზე კიდევ, მქონდა მიზეზი.
- ხო, ფეხი გტკიოდა...
- დიახაც, მტკიოდა, ერეკლე.
- ისე, ტკივილის შეგრძნება უფრო მძაფრად გქონდა თუ ეჭვიანობის? - სრული სერიოზულობით მეკითხება.
ღმერთო, ეს ვიღამ უთხრა.
დავიჯერო, თვითონ მიხვდა? თუმცა რა იყო მიუხვედრელი.
- შენ როგორც გგონია ისეა სწორი. - არანაკლებ სერიოზულად ვპასუხობ.
- ჩემი გოგო... - ხმადაბლა, უფრო თავისთვის ამბობს, თუმცა მაინც მესმის.
მერე კი საერთოდ სიცილს იწყებს.
- გავიგონე.- ნიშის მოგებასავით გამომდის.
- იმიტომაც ვთქვი, რომ გაგეგონა. - რა თქმა უნდა, წამსვე პოულობს შესაფერის პასუხს.
- მე ასე არ ვფიქრობ.
- არ გეთამაშები...
- მაგას ვხედავ, რომ მეთამაშებოდე, აქამდე ათასჯერ გაგითიშავდი.
წამსვე სერიოზულდება.
აღარ მპასუხობს, თუმცა არც ირგვლივ ჰყავს ვინმე და არც ინტერნეტი ჭედავს.
უბრალოდ არ მპასუხობს და არც კამერაში მიყურებს.
- სიმართლე რომ გითხრა, საკუთარი თავი ასეთი, არ მომწონს ალე.
- ცუდი ბიჭობა გინდა?
- ცუდი როდის ვიყავი, უბრალოდ...
- უბრალოდ ძალიან დიდი ხანია, რეალური 'შენ' არ გინახავს და გაუცხოვდით.
- არ ვიცი... - ისევ თმაზე ისვამს ხელს და თავს ხრის. - ასეთი მე, რაღაცეების მხრივ სუსტია.
- მაგრამ 'იმას', სჯობს რომ ეგ 'შენ' გააძლიერო.
- მაგისთვის, მარტო იმის ცოდნა არ კმარა, რომ უკვე ჩემს რეალობაში ხარ... ეს ხომ იცი.
- წერილებს მე მწერდი? - მაინც მისწრებს ენა. ვიცი, ამის არც დრო, არც ადგილი, საერთოდ შესაფერისი მომენტიც არ იყო, მაგრამ ვერ ვითმენ და რა გავაკეთო.
- ნუ ხარ სულსწრაფი.
- არ გიფიქრია, რომ მათ ადრესატთან მისვლა უნდათ?
- მე უფრო ძალიან მინდა ადრესატთან მისვლა.
ოდნავ მეღიმება.
- მოდი...
- მოვალ, მთავარია იქამდე ადრესატმა არ დამივიწყოს. - მასაც ეღიმება.
- ეგ ადრესატის შესაძლებლობებს აღემატება.
წამიერი სიჩუმე.
თითქოს ფიქრობს, სინამდვილეში კი მგონი, უბრალოდ ცდილობს ეს შთაბეჭდილება დატოვოს.
- მაპატიე?
ვხვდები, რომ წერილს გულისხმობს.
- გაპატიე...
- შენს არსებობაში, ეჭვი არასოდეს შემპარვია.
- შეცდომის დაშვების არ გეშინოდა?
- აღარ. ხომ იცი, შეცდომები იმისთვისაა, რომ მასზე ისწავლო.
ღრმად ვსუნთქავ.
ანუ, ერთხელ უკვე შეცდა.
წარმომიდგენია, სიმართლესთან შეჯახების შემდეგ რისი გამოვლა მოუწევდა.
ერთია, როცა გრძნობები გიჩნდება, მაგრამ მეორეა, როდესაც მას ისედაც იცნობ, უბრალოდ არარეალურიდან გადმოდის.
მათ შორის არსებული განსხვავება, ძალიან მცირეა და ზოგჯერ, მის შემჩნევაში ჩვენივე სისუსტეები გვიშლის ხელს.
- მესმის...
- ვიცი. რომც არ მითხრა, შენს თვალებში ისედაც ვხედავ.
თავს ვხრი.
ისევ მაცივებს.
ვგრძნობ, რომ მეშინია.
პირველად მეშინია ასე ძლიერ.
ცხოვრებაში, არასოდეს მქონია ბედნიერი წუთების შეგრძნების შესაძლებლობა დიდხანს.
რა მოხდება, თუ ჩვენი ზღაპარიც დამთავრდება? თუ დავკარგავ?
იქნებ, მეც გავუცრუო იმედი.
იქნებ, დროთა განმავლობაში აღმოაჩინოს, რომ არც მე ვარ 'ის' ვისაც ეძებდა?
თუ ხელს გამიშვებს და დავეცემი, შეიძლება ვერც ვეღარასდროს ავდგე.
- ალე...
- ჰო, რა მითხარი? - რამდენჯერმე ვახამხამებ თვალებს და ვცდილობ გავუღიმო.
- რა გატირებს? - მაინც ამჩნევს.
თავს ვეღარ ვიკავებ და ახლა, სახეზე ვიფარებ ხელებს.
- ალე?
- იქნებ, მე არ ვარ, ერეკლე. ამაზე არ გიფიქრია? შენ არც კი გიყვარვარ...
- 11 წლიდან მიყვარხარ.
- არა. შენ 'ის' გიყვარს! - უნებურად ვუწევ ტონს.
- შენ ხარ...
- და იქნებ არ ვარ? თვითონ თქვი, რომ ერთხელ უკვე შეცდი. იქნებ, ჩქარობ...
არ მინდა, რომ გული გეტკინოს. იმედგაცრუება, ყველაზე საშინელი გრძნობაა.
- მომისმინე...
- არა, მე...
- ალე! - სწრაფად მეჭრება- ერთი წუთით, მოეშვი ამ უაზრო პანიკას.
მე შენ ეს ყველაფერი მოგიყევი, ისეთი რაღაც, რასაც ასე, უბრალოდ ვერავის მოუყვები, იმიტომ რომ შეიძლება გიჟად ჩაგთვალონ. გუშინ, ჩემი რეალური 'მე' განახე იმ კედელთან.
გითხარი, რომ თიკამ გამიგო, მაგრამ მე მას დეტალები მოვუყევი. ისიც კი არ გამომიტოვებია, წყალს როდის ვსვამდი, მაგრამ შენთვის, ასეთი რაღაცეები არ მითქვამს.
ზოგადად შევეხე ყველაფერს, შენ კი დეტალებს თვითონ მიხვდი. წერილებსაც კი...
უბრალოდ სიტყვა 'წერილები' ვახსენე და მიხვდი. იცი ეს რას ნიშნავს?
თიკამ იმიტომ გამიგო, რომ ის ფსიქოლოგია და ადამიანში, ასეთი რაღაც გამოვლენები არ უკვირს, მაგრამ მისთვის მოყოლა დამჭირდა, შენთვის კი არა.
იცი, რა დამემართა რომ გაკოცე...
ამის სიტყვებით თქმა, უბრალოდ შეუძლებელია.
მე შენ გონებიდან იმიტომ გაგიშვი, რომ ვიცოდი გიპოვიდი.
რამდენი მილიონი ადამიანი ცხოვრობს დედამიწაზე, ჩვენც გვაქვს რეალურად არსებობის უფლება.
ასე ნუ მიყურებ, თორემ გეფიცები ყველაფერს დავიკიდე.ბ და პირველივე რეისით ჩამოვალ.
- სისულელე არ ქნა, არა.
საწოლიდან იწევა და უკვე, ეჭვი აღარ მეპარება იმაში, რომ გამკეთებელია.
- არც შენ ქნა სისულელე და მეორედ აღარ გაიფიქრო ეგ.
შენი წყალობით, ისევ დავხატე.
იმ ფანქარს შევეხე, რომელიც ბოლოს სკოლაში სწავლისას მეკავა...
გახსოვს, ვაკოს დაბადების დღეზე, ჩემი ინტერვიუში ნათქვამი სიტყვები რომ გამახსენე?
ხო, ფეხბურთი ჩემი გატაცება არასოდეს არ ყოფილა და არასოდეს ვოცნებობდი იმაზე, რომ ეროვნული ნაკრების წევრი ვყოფილიყავი.
მაგრამ ყოველთვის ასე ხდება. ადამიანებს, სხვისი ოცნებები აქვთ და ამას ვერ აფასებენ. ყველა იმას იღებს, რაც არ უნდა, მაგრამ სხვას უნდა. - ღრმად სუნთქავს. - აი ასეთ დაუნდობელ და დამპალ სამყაროში ვცხოვრობთ.
დავიღალე, ალე...
ჩვენი ბედნიერების დრო აღარ მოვიდა?
- ეს არასოდეს გემჩნეოდა...
ინტერვიუებში, ისეთი ბუნებრივი იყავი...
- ახლა უკვე ხო. თითქმის 3 წელი ხდება, რაც ნაკრებში ვარ და აქაურობას შევეჩვიე, ჩემი ცხოვრების ნაწილია და აღარაფერი წარმომიდგენია ბიჭების გარეშე, მაგრამ... ხატვაზე მეტად მაინც ვერ მიყვარს და რა ვქნა.
რამდენი გოლი გამიტანია, მაგრამ ის, ის რაღაც, ის ბედნიერება არასოდეს არ მქონია, რაც გუშინ მქონდა ხატვისას.
ეს ყველაფერი კი შენი წყალობით...
ახლა, უკვე ბედნიერების ცრემლები მაწვევა.
- არ იტირო. შენს ლამაზ თვალებს ცრემლები არ უხდება...
- ერეკლე...
- მიდი, გაიღიმე. ახლა უნდა წავიდე და სველ გაზონზე ვისრიალო.
ისე საყვარლად ამბობს, მართლა ვერაფრით ვიკავებ ღიმილს.
- ისე, რა უცნაურია, არა? ფეხბურთმა შეგვახვედრა და ფეხბურთივე გვაშორებს ერთმანეთს კილომეტრებით.
- შენ ხომ ის მაინც გიყვარს...
- რას იზამ, ახლა. შემაყვარა თავი და ჰა.
ამაზე, ორივეს გვეღიმება.
- ასე. წავედი ახლა... ესპანურად შევუბერავ. აუ, რა მოლაქლაქე კაპიტანი გვყავს, გეფიცები, თამაშის პროცესშიც კი არ აჩერებს ენას.
- ვაკოს ნატრობ?
- თან როგორ. იმედია, მაკედონიასთან დაგვეხმარება.
- იმედი ბოლოს კვდება...
- ასეა, ასე. კაი, წავედი ალე, თორემ სერიოზულად გამიტკბა წოლა.
- კარგი - ოდნავ ვუღიმი.
- თუ ცოცხალი გადავრჩი, დაგირეკავ.
- წარმატებები.
- Te Quiero.
- რა?
ვერ ვიტან ამ ესპანურს.
რა თქმა უნდა, ისე მითიშავს არ მპასუხობს და მეც, მაშინვე თრანსლაითში შევდივარ.
სწრაფად გადამყავს ესპანურზე და Te Quiero -ს ვწერ.
ქართული თარგმანიც არ აყოვნებს და... მიუხედავად იმისა, რომ რამდენჯერმე ვაფახულებ თვალებს, არაფერი იცვლება.
ეკრანზე, 'მიყვარხარ' წერია.
***
ერეკლესთან საუბარის შემდეგ, თითქოს ახალი ენერგიით ვივსები.
ყველაფრის გაკეთების სურვილი მაქვს და ასეც ვიქცევი.
სანამ გინდა, უნდა მოასწრო.
მგონი, 18 ფურცელს ვკითხულობ ერთად და იმის მიუხედავად, რომ თვალები მეღლება, თავს მაინც არ ვანებებ.
მართალია შიგადაშიგ მისი te quiero მახსენდება და სამყაროდან მიტაცებს, თუმცა მადლობა ღმერთს მალევე ვბრუნდები - ხოლმე.
ძალიან მინდა, რომ ჩემს გვერდით იყოს, თუმცა თითქოს ჩვენ შორის არსებულ კილომეტრებს ვერ ვგრძნობ.
ასე ახლოს, მაშინაც არ ყოფილა, როცა ერთ ქალაქში ვიყავით.
მართლა ზღაპარივითაა...
და ეს ზღაპარი, ეს გრძნობა ყველამ უნდა გამოსცადოს.
იმაზე სასიამოვნო არაფერი არ არის, ცხოვრება და არსებობა რომ გიხარია.
როცა შენს გარშემო ყველა ბედნიერია...
უნებურად, ვაკო მახსენდება.
წარმომიდგენია, ანუკისთან საუბრის შემდეგ როგორ არის.
მაშინვე აღარ დავურეკე, ცოტა ხანს არ შევაწუხო - თქო და მგონი, მანდ დავუშვი ყველაზე დიდი შეცდომა.
ახლა აღარ მპასუხობს.
მას გვერდით დგომა სჭირდება, ისევე როგორც ანუკის, მე კი დავმდგარვარ და ერეკლეს ველაპარაკები ტელეფონზე საათი, ვუთიშავ და გონებაში მაინც ჩვენი დიალოგი მიტრიალებს ათასჯერ.
არა, ვერ ვისვენებ.
ჩემი ბედნიერება მაწუხებს მაშინ, როცა ისინი არ არიან ბედნიერები.
მეცადინეობა რაღამ დამაწყებინა, უკვე ნერვები მეშლება.
კიდევ ერთხელ ვცდილობ დარეკვას და თან, საათსაც ვამოწმებ.
მართლა რა დრო გასულა.
ცოტაც და დაბნელდება.
- ალე. - ისე მოულოდნელად მეპარება უკნიდან დედა, შიშისგან ინსტიქტურად მივარდება ტელეფონი ხელიდან.
არა, ერთ დღეს გამაჭაღარავებენ.
- გული გამისკდა, როდის შემოხვედი. - ოდნავ ვიხრები და იატაკზე ტელეფონს ვწვდები.
არაფერი სჭირს, თუმცა მეტი რაღა უნდა სჭირდეს, სადაც კი შეიძლება, ყველგან აქვს ბზარი უკვე.
- მეცადინეობ? - ვითომ სხვათაშორის მეკითხება და ჩემს წინ ჯდება საწოლზე.
რაღაც, ძალიან არ მომწონს მისი ეს ტონი. როგორც წესი, ასე საუბარს მაშინ იწყებს, როცა რაღაცაზეა გაბრაზებული.
უფროსწორად, პატარა რომ ვიყავი მაშინ იცოდა ხოლმე. პირდაპირ, არასოდეს აფეთქებულა, შესავალს ყოველთვის ამ ტონით უკეთებდა, თუმცა ამ მოვლენას კარგა ხანია, უკვე ადგილი აღარ ჰქონია და იმედია, არც ექნება.
- კი. - თავსაც ვუქნევ.
- კი... - თავისთვის იმეორებს. - იცი ახლა საიდან მოვდივარ?
- ნუციკოდან. - მხრებს ვიჩეჩავ.
- დღეს მამამისი ადრე დაბრუნდა, ასე რომ დრო გამომიჩნდა და ლალისთან შევიარე ცოტა ხნით.
ო, არა, არა.
ღმერთმა მომიტევოს, ადამიანების მოძულე არ ვარ, მაგრამ ამ ქალს, მართლა ვერ ვიტან და რა გავაკეთო.
მას შემდეგ, რაც ჩემთვის მისი შვილის ქმრად შეტენვის სპეცოპერაცია ჩაეშალა, ვძულვარ.
ყოველთვის ამრეზით მიყურებს, დედა კი ვერაფრით ხვდება, რომ ეაფერისტება.
- არ გესიამოვნა, ლალი რომ ვახსენე, არა? რა თქმა უნდა, ქალბატონის ტყუილები გამოაშკარავდა და ახლა, თვალებში ვეღარ მიყურებ, ხო?
- რას ამბობ დედა, რა ტყუილები...
- სად დაეთრეოდი გუშინ?! - ხმას უწევს.
- რა?
- თავს ნუ ისულელებ! ლალიმ დაგინახა, ვიღაც ტიპთან ერთად რომ იყავი კორპუსის წინ. მერე კი მანქანაში ჩაუჯექი და გაყევი, არა?!
ანუკისთან იყო გოგო! - ფეხზე დგება.
- დედა...
- რა დედა! - სიტყვის თქმას არ მაცდის- რა გინდოდა შუაღამეს ვიღაც ბიჭის მანქანაში?! ნორმალური საქციელი გგონია?! მთელი კორპუსი შენზე ლაპარაკობს, ბრავო, აი ასე უნდა შერცხვენა!
- მე ისეთი არაფერი გამიკეთებია, რომ შემერცხვინე.
- ხო, არა?! აბა რატომ ეკიდებოდი კისერზე?!
- რაა? - არა, ეს უკვე ყველა ზღვარს სცდება. - კისერზე არავის ჩამოვკიდებივარ, ეს ტყუილია.
- ტყუილია?! ისიც ტყუილია, უკან რომ მოგაბრძანა და საათი ეხუტებოდი?
- არავის ჩავხუტებივარ!
მართლა არ ჩავხუტებივარ. მანქანიდან ისე გადმოვედი, ზედმეტი არაფერი მითქვამს, მითუმეტეს საუბარი არ გამიბია და არ ჩავხუტებივარ. საიდან იგონებენ ასეთ რაღაცეებს.
ცრემლები მაწვება.
ისევ იგივე...
ისევე მათი სჯერა, ისევ მათი გამოგონილის გამო მსჯის...
- მომისმინე, შვილო. - ოდნავ უწევს ტონს, თუმცა სიმკაცრე კვლავ ადგილზეა. - მე შენ შეყვარებულის ყოლას არ გიშლი და არც იმას გეუბნები, არავის ჩაეხუტო - მეთქი.
აუცილებელია, რომ ეს კორპუსის წინ, ყველას დასანახად ღამე აკეთო?
- ისეთი არაფერი გამიკეთებია, რომ საჭორაო გამხდარიყო. თავად უნდოდათ, რომ ეჭორავათ და შეალამაზეს.
- კარგი, ვთქვათ შეალამაზეს. ისიც ტყუილია, რომ მომატყუე და ანუკისთან ერთად კი არა, იმ ბიჭთან ერთად დასეირნობდი მანქანით. მითხარი, ტყუილია?
თავს ვხრი.
- მე გაუგებელი ქალი ვარ? თავი აწიე, ალე.
- დედა...
- მამაშენი რომ ცოცხალი ყოფილიყო, ასეთ რაღაცეებს ვერ გაბედავდი.
- მე ცუდი არაფერი გამიკეთებია! - თავს ვეღარ ვიკავებ და თავისით მეყვირება. - ხო, ანუკისთან ერთად არ ვყოფილვარ, მასთან ერთად ვიყავი, მაგრამ ჩვენ უბრალოდ გავისეირნეთ და ვილაპარაკეთ, მეტი არაფერი არ ყოფილა. ჩემი რატომ არ გჯერა?!
- მაშინ რატომ არ მითხარი?! სხვისგან უნდა ვგებულობდე, რომ ჩემს შვილს შეყვარებული ჰყავს?! გეკითხები და მიპასუხე, რატომ არ მითხარი. რა იფიქრე, დედა ვერ გამიგებსო?!
- იმიტომ, რომ დრო მჭირდება იმაში, რომ გავერკვე რა და როგორ არის. ჯერ, მეც არეული ვარ. ყველაფერს მოგიყვებოდი, მაგრამ ჯერ მე უნდა ვიცოდე ზუსტად...
როდის არ მითქვამს?
ღრმად ოხრავს.
წინ და უკან სიარულს თავს ანებებს და ისევ საწოლზე ჯდება.
- ვინ არის? ლალის ბიჭი დაიწუნე, საინტერესეოა ერთი, ვინ არის მასზე უკეთესი.
თავს ხელებში ვრგავ.
- მიპასუხე, ვინ არის, ვიცნობ?
- ვაკოსთან ერთად თამაშობს ნაკრებში.
- ნაკრებში? - ოდნავ უკვირს. - რომელია?
- ერეკლე...
- ერეკლე? ერეკლე ტაბატაძე?!
იმხელას ყვირის, ვკრთები და სახიდან ხელებს ვიშორებ. - ქეთი წიკალაურის ბიჭი?
დედა ქალბატონი ქეთის შემოქმედების დიდი თაყვანისმცემელია. ყველაფერი იცის მასზე, შესაბამისად ოჯახზეც.
ოდნავ ვუქნევ თავს.
- ღმერთო ჩემო... - რამდენიმე წამი, გაკვირვებას ვერ იშორებს სახიდან, მერე კი საფეთქელზე ისვამს თითებს - სად გაიცანი?
- მატჩზე...
- ოჰ, რა თქმა უნდა. - უფრო თავისთვის ამბობს.
ღრმად სუნთქავს და ამ წამიერი პაუზით, თითქოს სათქმელს ალაგებს.
- მომისმინე. ვინც არ უნდა იყოს, არ ვიცი მე. მამაშენზე რომ ვიყავი დანიშნული, მაშინაც კი არ ვსეირნობდით ღამით. ახლა სხვა დროაო, არ მითხრა. არასოდეს მოქცეულხარ ასე და ნურც ახლა აიღებ თავზე ხელს.
- ცუდი არაფერი გამიკეთებია...
- გავიგე, კარგი, მჯერა, ჩემი შვილი ხარ, მაგრამ სხვებს სჯერათ? - ნელა დგება ფეხზე და რამდენიმე ნაბიჯით მიახლოვდება - მისმინე, დედა. ხომ იცი, რომ ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ. ნუ გახდი საჭორაოს, თუ იმდენად სერიოზულად გაქვთ საქმე, რომ ღამეც დასეირნობთ, მოვიდეს, გამაცანი.
- დედა, დრო მჭირდება, გთხოვ...
- გავიგე, ალე. მაგრამ მაშინ, სანამ არ ჩამოყალიბდებით, ღამით წინ და უკან სიარულს თავი დაანებეთ.
ოდნავ ვუქნევ თავს.
აღარაფერს მეუბნება, პირდაპირ კარისკენ იღებს გეზს.
- დედა...
- მერე, ალე.
***
დედასთან საუბარმა დამანგრია.
ხომ ვამბობ, ჩემი ბედნიერი წუთები, დიდხანს არასოდეს გრძელდება - მეთქი.
ჰო, შეიძლება დავაშავე რომ არ ვუთხარი, მაგრამ ჯერ მე უნდა ვიყო დარწმუნებული ყველაფერში, მე უნდა ვიცოდე, რომ მასაც ვუთხრა.
რაც არ ვიცი, ის როგორ ვთქვა?
ერეკლესთან მიმართებაში ეჭვი არ მეპარება, ამიტომ არა.
უბრალოდ მინდა, ბოლომდე ვიცნობდე.
ჯერ-ჯერობით კი მხოლოდ საწყისი ფაზაა, რომელიც მისი ქარაგმებით გაიხსნა. იქნებ, რაღაცაში მეც ვცდები? იქნებ, რაღაც სწორად ვერ გავიგე?
თუ სწორად გავიგე კი, ეს ყველაფერი მაინც არ არის.
თქმაც არ შემიძლია.
ანუკისაც კი ვერ ავუხსენი ის წერილი, რასაც მივხვდი.
ეს გრძნობებია, რომელიც ერთმანეთს ემბის და სანამ ბოლომდე არ გადაებმევა, სიტყვასაც ვერ იტყვის.
არ გამოვა.
ამის ახსნა, ადვილია? საკუთარ თავსაც კი ვერ ვუხსნი ბოლომდე, უბრალოდ ვგრძნობ, რომ ვიცი.
ღმერთო...
ბოლოს როდის ვიჩხუბე დედასთან.
რომ მახსენდება, როგორ მიყვიროდა, თავიდან მინდება ტირილი.
ვცდილობ, სხვა რამეზე ვიფიქრო, მაგრამ არ გამომდის.
საითაც გავიხედავ, ყველგან ბნელა, ძალიან ბნელა.
ტელეფონს ვიღებ და ისევ ვაკოსთან ვრეკავ, თუმცა კვლავ არაფერი.
ამჯერად, მის ტაქტიკას მივმართავ და შეტყობინებებზე გადავდივარ.
ალბათ სულ მცირე ათს მაინც ვუგზავნი ერთად, თუმცა საპასუხოდ, ჯერ არაფერი და მერე, სულ რაღაც ორი სიტყვა მომდის.
'კარგად ვარ'
ტყუილი, რომელიც ერთხელ მაინც, ყველას ამოუფარებია ამ სიტყვების ქვეშ.
თავს ვანებებ. აზრი არ აქვს. ზედმეტი ჩარევით, შეიძლება უარესიც ვქნა.
ეს მათი პირადია, თვითონ უნდა გაერკვიონ.
იმის მიუხედავად, რომ ძალიან მინდა ერთად იყვნონ, ანუკის ვერ მოვთხოვ, რომ სხვანაირად შეიყვაროს.
ეს ყველაფერი ჩვენზე არაა დამოკიდებული.
სიყვარული თვითონ გვირჩევს...
***
2 კვირის შემდეგ.

ამბობენ, დრო ყველაფრის მკურნალიაო, არ ვიცი, ამის არასდროს მჯეროდა, თუმცა ცვლილებების საწყისი კი ნამდვილად შეუძლია იყოს.
დედასთან ჩხუბის შემდეგ, ნამდვილად არ მეგონა, თუ ისევ შემომხედავდა ნდობით სავსე მზერით, თუ ისევ გამიღიმებდა ძველებურად, თუმცა, მადლობა ღმერთს, რომ ეს ისევ მოხდა.
ამბობენ, დედებს შვილებზე დიდხანს გაბრაზება არ შეუძლიათო.
ვიცი, რომ მართალია, თუმცა დედას გაბრაზება, არასოდეს ყოფილა ამაზე ხანგრძლივი.
უკვე სერიოზულად მეშინოდა და ეს, შემეტყო კიდეც.
ერეკლესაც ვეღარ ვესაუბრებოდი თავისუფლად, ამიტომაც შეტყობინებებზე გადავედი, თუმცა მაინც შეამჩნია.
რაღაც სხვანაირად მწერო...
მადლობა ღმერთს, ეს სხვანაირი 'მე' დასრულდა და ისევ შევძელი თავისუფლად ამოსუნთქვა, თუმცა... რა თქმა უნდა, ესეც არაა მთლიანად თავისუფალი.
ანუკიმ მუშაობა დაიწყო, ვაკო კი ნაკრებს დაუბრუნდა.
ვერ ვიტყვი, რომ რომელიმე მაინც არის ბედნიერი.
მათთან ყოველი საუბრისას ან შეხვედრისას, კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ ისინი ჩემი ანუკი და ვაკო აღარ არიან.
გული მეწვის, ასეთებს რომ ვუყურებ, თითქოს, ცხოვრებას აძალებენ.
დახმარება არ შემიძლია.
არაფრის გაკეთება არ შემიძლია იმის გარდა, რომ მოვუსმინო, თუმცა ესეც არ უნდათ, რადგან როგორც ორივე ამბობს, 'ერთმანეთი დაივიწყეს'.
ხო, რა თქმა უნდა.
დიდი მონდომებით ცდილობენ, რომ ეს დამაჯერონ, მაგრამ რა თქმა უნდა სულ ტყუილად.
ადამიანს, რომელსაც ბავშვობიდან იცნობ და ერთი დღეც არ გახსოვს მის გარეშე, ასე უბრალოდ, ცხოვრებიდან ვერ ამოიგლეჯ.
ანუკისაც ვეუბნები ამას, თუმცა იმის ნაცვლად, რომ ეს მონატრების ცეცხლი მასთან მისვლით ჩააქროს, შაბათს საღამოს, მე მადგება თავზე პოპკორნით, ფილმს ვუყუროთო.
- არ ვიცი, იცი თუ არა, მაგრამ... ახლა ფილმს ვერ ვუყურებთ. -ფრთხილად ვჯდები მის გვერდით და პულტს, ხელიდან ვაცლი.
- რატომ?
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს პასუხი ისედაც იცის.
- იმიტომ, რომ 10 წუთში, საქართველო-ჩრდილოეთ მაკედონიის მატჩი იწყება.
- მართლა?
აი ხომ ვამბობდი, ბუნებრივად საერთოდ არ გაუკვირდა.
- არაუშავს, მაშინ მაგას ვუყუროთ.
- ანუკი, რომელსაც მე ვიცნობ, მატჩებს არ უყურებს.
- ანუკი, რომელსაც შენ იცნობდი, მოკვდა!
- თვალებს ნუ მიქაჩავ.
- არ გიქაჩავ.
- მიქაჩავ, ანუკი.
- კარგი, ჰო. - დანებების ნიშნად ხელებს სწევს - მექანიკურად მომივიდა.
- ვერ ვგებულობ, როდიდან შეგიყვარდა ფეხბურთი ასე.
- არ შემიყვარდა, უბრალოდ სახლში მარტო ყოფნა არ მინდოდა.
- თუ მარტო ყურება არ შეგიძლია?
- რაგინდა, ალე? ასე თუ გაღიზიანებ, წავალ საერთოდ. - ფეხზე დგება.
- სისულელეს ნუ ამბობ, სად წახვალ, დაჯექი. არც მე არ მინდა მარტო ყურება, წესით ახლა დინამოზე უნდა ვიყო, თუმცა ამ ფეხის გამო, აქ ვარ.
ღრმად ოხრავს და ძალაგამოცლილი ეშვება დივანზე.
სიჩუმე.
დიდი ინტერესით ვუყურებთ რეკლამებს, თუმცა არცერთი არ ვფიქრობთ მასზე.
- ისე... - ხმადაბლა ვიწყებ - ახლა, ჰო. მაგრამ... მაშინ რომ უყურებდი ჩვენთან ერთად.
ვაკოს სახელს, სპეციალურად არ ვამბობ.
ნელა აბრუნებს თავს ჩემსკენ.
- ვინმეს გულშემატკივრობდი? ანუ, ფეხბურთელს...
- რა სისულელეა, ალე. ვაფშე არავის არ ვიცნობ, შენი ერეკლეს და... - წამიერ პაუზას აკეთებს - მოკლედ, მათ გარდა არავის ვიცნობ.
უბრალოდ თქვენი გამხიარულება მინდოდა, შენ სტიპენდიას მისტიროდი. ის... კი...
- კარგი, გავიგე.
ცრემლები აწვება და სწრაფად ვაჩერებ.
- ერეკლე ნახე? - სწრაფად ცვლის თემას და ხელით ინიავებს.
- არა, დღეს ჩამოვიდა დილით და მთელი დღეა ვარჯიშობენ.
- ეგ ვერაა, რანაირად უყვარხარ, თუ სანახავად არ მოვიდა?
- ვერ მოვიდა, ანუკი. შალვას არ იცნობ? ისედაც გიჟს გავდა უფრო ადრე რომ ვერ მოახერხა ჩამოსვლა.
- მოკლედ... რამდენად უნდა გაიხლიჩონ ეს ფეხბურთელები. - ხელს იქნევს და ისევ ეკრანს აშტერდება.
- დაიწყო. - სწრაფად ვავლებ პულტს ხელს და ხმას ვუწევ.
ანუკი კი, ბალიშს იხუტებს და ისე ემზადება საყურებლად.
- მოგესალმებით ძვირფასო ტელემაყურებლებო. საქართველოს პირველი არხი, ფეხბურთი, მსოფლიო ჩემპიონატის შესარჩევი, რიგით მეოთხე მატჩი.
თბილისის დინამო არენა, თქვენს ეკრანებზე. საქართველოს ნაკრები მასპინძლობს ჩრდილოეთ მაკედონიის ნაკრებს.
- წინა სამი მატჩის შემდეგ, ჩვენ გვაქვს ერთადერთი გამარჯვება, სტუმრად პოლონეთის ნაკრებთან.
დანარჩენი ორი შეხვედრა, სამწუხაროდ დავთმეთ. გათამაშების ცხრილი, თქვენს ეკრანებზე.
რომც არ შევხედო, ისედაც ვიცი, ამიტომ ანუკიზე გადამაქვს მზერა, თუმცა უკვე იმდენადაა ჩართული, ამას ვერც ამჩნევს.
- ნუ, რა თქმა უნდა, აქაც ძალიან დიდი იმედებით ვართ - ისევ აგრძელებს კომენტატორი - დამეთანხმებით, ძლიერი მეტოქე გვყავს, მსგავსად პოლონეთისა, თუმცა არც ჩვენ ვართ ცუდ ფორმაში.
გვყავს გუნდის ლიდერი, ჩვენი კაპიტანი, ვაკო კვაშილავა, რომელიც განსხვავებით წინა მატჩისაგან უკვე მწყობრშია და რა თქმა უნდა, შალვა რაფავამ პირდაპირ დააყენა ის სასტარტო შემადგენლობაში.
ასევე ჩვენი იმედი, ჩვენი ამომავალი ვარსკვლავი ერეკლე ტაბატაძე.
ნუ, მოკლედ ველოდებით ძალიან საინტერესო შეხვედრას.
ახლა კი გავეცნოთ გუნდების შემადგენლობას. რა თქმა უნდა,
ჩვენი ნაკრები გვაინტერესებს პირველ რიგში.
უკვე აჩვენებენ მოედანაზე გამოსასვლელად მომზადებულ გუნდებს და რა თქმა უნდა, მსაჯების შემდეგ, პირველ რიგში კაპიტნები ხვდებიან კადრში.
მაშინვე იწევა ანუკი, ვითომ ბალიშის გასწორების მიზნით, თუმცა ბრმა უნდა იყო, რომ ვერ დაინახო, რა დაემართა ვაკოს დანახვისას.
მაკედონელთა კაპიტნისგან განსხვავებით, კვაშილავა ნამდვილად არაა ჩუმად, გაუჩერებლად ელაპარაკება უკან გუნდს და თან, მოწინააღმდეგეთა ვიმპელს ათამაშებს ხელში.
- გუნდში გარკვეული ცვლილებები გვაქვს, წინა შეხვედრებისგან განსხვავებით.
ზვიადაძე გახლავთ კარში.
მარჯვენა ფლანგი, მერვე ნომრით - ირაკლი ბარბაქაძე
მარცხნივ, მეთოთხმეტე - ლევან ქორჩილავა.
ცენტრი, გიორგი სიჭინავა მესამე ნომრით და მეშვიდე ლაშა
გვაზავა.
ორი საყრდენი ნახევარმცველი, მეცხრე ნომრით გუნდის კაპიტანი
ვაკო კვაშილავა და ლუკა გველესიანი მეჩვიდმეტე ნომრით.
მეექვსე, ნიკა მახარაძე,
ოცდამეხუთე გიგი ლეჟავა,
მეათე თორნიკე აკობია და ოცდაერთი ნომრით, წინ გამოკვეთილი ფორვარდის პოზიციაზე ერეკლე ტაბატაძე.
ასეთია ჩვენი გუნდის სასტარტო შემადგენლობა.
ყურადღება მიაქციეთ ალბათ ცვლილებებს, კერძოდ ნახევარდაცვაში ლუკა გველესიანი ითამაშებს, მეტრეველის ნაცვლად.
სასტარტო შემადგენლობაშია ნიკა მახარაძე და ვერ ვხედავთ ოთარ ნაკაიძეს და... მარჯვენა ფლანგზე არის გიგი ლეჟავა, გუგა თორდიას ნაცვლად.
ნუ, ის ძირითად შემადგენლობაში იყო, თუმცა ტრამვის გამო მაინც ვერ, ვერ.
იმედი ჰქონდა, შალვა რაფავას, იმედი გვქონდა ჩვენც, ყველას, რომ მოახერხებდა თამაშს, თუმცა ამჯერად ასე მოხდა, არაუშავს.
გუნდები, გამოსვლას იწყებენ და კომენტატორები, ამჯერად ჩრდილოეთ მაკედონიის ნაკრების სასტარტო შემადგენლობის დასახელებაზე გადადიან.
პირველი, საქართველოს ნაკრები გამოდის და ვაკო, რა თქმა უნდა, რომელსაც მეკარე მოყვება უკან და შემდეგ დანარჩენები.
თითქმის ყველა გამოდის და მხოლოს ამის შემდეგ, სულ ბოლოს ერეკლე, რომელიც კინაღამ ჩრდილოეთ მაკედონიის ნაკრებს გამოყვა.
საინტერესოა, რას აკეთებდა. ან როგორ მიეძინა ასე.
სირბილით მიდის გუნდთან და ამჯერად, ბიძიას უკმაყოფილო სახეს აჩვენებენ კადრში.
ოდნავ მეღიმება.
ამასობაში, ჩრდილოეთ მაკედონიის ნაკრებიც გამოდის და ჰიმნების დროც დგება.
ჯერ საქართველო.
როგორც ყოველთვის, ყველას სახეების ჩვენებას იწყებენ.
ყველა ჰყვება, ზოგი ჩუმად, ზოგი ხმამაღლა, რა თქმა უნდა ერეკლეს გარდა და...
არარსებობს.
ვაკოც ჩუმადაა, არადა ასე არასდროს მოქცეულა.
ნელა ვაპარებ თვალს ანუკისკენ, რომელიც თვალებსაც კი არ ახამხამებს.
ღმერთო...
მათი ტანჯვის ყურება აღარ შემიძლია, რა ჯანდაბა გავაკეთო.
საქართველოს ჰიმნი მთავრდება და ახლა, ჩრდოლოეთ მაკედონიის იწყება.
- შენი აზრით მოიგებენ? - იმდენად მოულოდნელად მეკითხება, ვკრთები.
- შანსი აქვთ. მართალია ძლიერი მეტოქე გვყავს, თუმცა ერეკლეც და ვაკოც მწყობრში არიან.
- კომენტატორების ენაზე დაიწყე ლაპარაკი? - გახუმრებას ცდილობს, თუმცა ღიმილითაც კი ვერ ამბობს.
ღრმად ვსუნთქავ და ზუსტად იმ წამს, როცა თქმას ვაპირებ, ჰიმნი მთავრდება და ისევ კაპიტნებს აჩვენებენ, რომლებიც მსაჯებისკენ მიემართებიან დინჯი ნაბიჯებით.
რა თქმა უნდა, ახლა ანუკის ყურადღება ისევ მთლიანად ეკრანზეა და არაფრის თქმას არ აქვს აზრი.
კვაშილავა და მოწინააღმდეგეთა კაპიტანი ვიმპელებს ცვლიან და მსაჯი მონეტას აგდებს.
როგორც წესი, ამ მომენტს ბოლომდე არ აჩვენებენ ხოლმე და რა თქმა უნდა, ახლაც იგივე მეორდება.
ამჯერად, მაყურებელი ხვდება კადრში, შემდეგ VIP ლოჟა, ბიძია და ჩრდილოეთ მაკედონიის ნაკრების მწვრთნელი.
მხოლოდ ამის შემდეგ კი, ისევ კაპიტნები, რომლებიც უკვე საკუთარი ქვეყნის ვიმპელებით ხელში მიემართებიან გუნდთან ფოტოს გადასაღებად.
ეს მომენტი, სულ რაღაც რამდენიმე წამს გრძელდება და მოთამაშეები, უკვე საკუთარ ნახევარზე ლაგდებიან.
მსაჯის სასტვენით ანიშნებს და... თამაში იწყება.
- დაიწყო, დაიწყო, ვნახოთ. - წამსვე ცოცხლდებიან კომენტატორები. - წვიმაც დაიწყო, ამასობაში, რაც ძალიან, ძალიან ცუდია, ნამდვილად არ გვჭირდება ახლა ხელშემშლელი ფაქტორები.
- ჩვენია ბურთი, ქორჩილავა თამაშობს თავით, ბარბაქაძე. არ გამოუვიდა ბარბაქაძეს, ჩვენს ნახევარზე მოიწევენ მაკედონელები.
კადრს ახლოდან აჩვენებენ და უკვე, მართლა კარგად შესამჩნევია წვიმა, რომელიც თანდათან ძლიერდება.
- ახლა მოუნდა? - უკმაყოფილოდ ოხრავს ანუკი.
ვაპირებ ვუთხრა, იმედია გადაიღებს მეთქი, თუმცა ზუსტად ამ წამს, ისეთი გრუხუნის ხმა აღწევს გარედან, ინსტიქტურად ვეხუტებით ერთმანეთის.
- ეს რა იყო, ცა ჩამოიქცა?
- რავიცი, ანუკი, ჯანდაბა.
ისევ თამაშზე გადამაქვს მთელი ყურადღება, სადაც უკვე გართულებულა მდგომარეობა.
ფაქტობრივად, ყველა ჩვენს საჯარიმოშია და გოლის გატანის მცდელობა, მცდელობაზე აქვთ.
- ძალიან სახიფათო შეტევა. გვაზავა ცდილობს ბურთზე დაუფლებას, თუმცა
არ აძლევენ შესაძლებლობას.
უკან პასი, სიჭინავა არის იქვე.
არა, ჯარიმა.
სასტვენის ხმა, ყველაფერს აჩერებს.
აშკარად გასრიალდა და მოწინააღმდეგეც გაიყოლა.
- ძალიან ძლიერად წვიმს, ძალიან. - ისევ აგრძელებს კომენტატორი.
ახლა ერეკლეს აჩვენებენ, რომელიც სიჭინავას ეხმარება წამოდგომაში და თამაშიც ახლდება.
ისევ მაკედონელები, თუმცა ამჯერად ადვილად ახერხებს ბურთის წართმევას გველესიანი და პირდაპირ ერეკლეს უგორებს, ის კი ვაკოს.
- კვაშილავა ბურთთან, უკან პასი ლეჟავას, ისევ ტაბატაძე. ერთი მცველია მის წინააღმდეგ, მახარაძე ჰყავს იქვე თავისუფალი, თუმცა უფრო გაბედულად მიიწევს წინ.
გული მიჩქარდება და თან, არანორმალურად სწრაფად. კადრში უკვე, მხოლოდ მას აჩვენებენ და ყველა გრძნობა ერთად მივლის, მაგრამ შიში კვლავ დომინანტია.
მარჯვნივ აწვდის აკობიას, თუმცა ის, ნცვლად წინ წასვლისა, ისევ მას უბრუნებს და ამას რომ ერეკლე არ ელოდა, ეჭვიც არ მეპარება.
ინსტიქტურად იღებს ბურთს თუმცა მოწინააღმდეგეთა ნახევარმცველს, ისეთი სიძლიერით ეჯახება, ერთმანეთს ზედ ემხობიან და კიდევ კოტრიალს აკეთებენ.
- ტაბატაძეე, ძალიან ძალიან ცუდად მიიღო ბურთი ჩვენმა ცენტრალურმა თავდამსხმელმა, ვერ გათვალა იქვე, მაკედონელთა ნახევარმცველი და... დაჯარიმდება სავარაუდოდ.
განმეორებით აჩვენებ კადრს და თავიდან მეკუმშება გული ასე უცნაურად. იმაზე ფიქრიც კი ცუდად მხდის, როგორ ატკენდა ასე ძლიერად დაცემა.
- სიტყვიერი გაფრთხილება. კარგად არის, კარგად არის... დგებიან.
დგებიან, თუმცა ამას ნაძალადევად ადგომას უფრო დავარქმევდი.
ჯერ თმაზე ისვამს ხელს ტაბატაძე და მხოლოდ ამის შემდეგ მაისურზე, რომელიც ნამდვილად აღარ არის თეთრი.
თამაში ახლდება.
ისევ ოსტატურად იღებს ბურთს გველესიანი, თუმცა ორი ნაბიჯითაც ვერ ახერხებს წინ წასვლას, ისე სრიალდება სველ გაზონზე.
- აუტი. გველესიანი მოაწვდის თავად ალბათ.
- დიახ, დიახ ასეა. - როგორც კი გველესიანი ბურთთან მიდის, მაშინვე ეთანხმება მეორე კომენტატორი. - ძალიან ართულებს წვიმა თამაშს, ნუ ცხადია როგორც მაკედონელებისთვის, ისე ჩვენთვის.
კვლავ ახლდება თამაში და ამჯერად, მოწინააღმდეგეები ახერხებენ ბურთზე ადვილად დაუფლებას. წამში ათამაშებენ ერთმანეთში და თან, თამამად მოიწევენ წინ.
თითქოს, ყველა წინ ეფარება, თუმცა მაინც ვერაფერს აკეთებენ მათ შესაჩერებლად.
მაკედონელთა შემტევი, ცენტრიდან ურტყამს და...
- ზვიადაძე. კარგად დაუხვდა, გადავრჩით.
ღრმად ვსუნთქავ.
ღმერთო, მთელს სხეულში დამიარა.
მეკარეს გმირობას განმეორებით აჩვენებენ და კვლავ ახლდება თამაში.
ამჯერად მახარაძეა ბურთთან, რომელიც გრძელ პასს აკეთებს კვაშილავას მიმართულებით.
- კვაშილავა ბურთთან. ძალიან ავიწროვებენ ჩვენს კაპიტანს. ვხედავთ ხო, თამაშის დაწყებიდან თითქმის მთლიანი ყურადღება კვაშილავაზე და ტაბატაძეზე აქვთ გადატანილი და ნუ ეს ბუნებრივიცაა, ველოდით ამას.
მაინც, მაინც ცდილობს ბურთის გადაცემას წინ, მაგრამ... მაგრამ...
ამჯერად მაკედონელთა კაპიტანი ცდილობს ხელის შეშლას,თუმცა ისე უდებს ფეხს, რომ თვითონაც ვეღარ იმაგრებს თავს და ვაკოსთან ერთად ეცემა ძირს.
კვლავ სასტვენის ხმა.
- ვაიმე. - თითქოს ხმადაბლა ამბობს ანუკი, თუმცა მაინც მესმის.
- აქ კაპიტნების შეჯახება მოხდა. ფეხი დაუდო აშკარად, გამიზნულად იყო, წესით უნდა დაჯარიმდეს.
- ყვითელი ბარათი.
ნელა დგებიან და ამჯერად, კვაშილავას აჩვენებენ ახლოდან, რომელიც ალეწილი სახით, გაცხრებით ელაპარაკება ხელებით ჭანტურიას.
- ნუ, ჩვენი კაპიტანიც დააჯარიმეს, როგორც სჩანს.
- სიტყვიერი გაფრთხილება იყო, თუმცა აპროტესტებს.
ისევ ახლდება თამაში.
ამჯერად მათი ნახევრისკენ მივიწევთ, თუმცა, აკობია უფრო მისეირნობს, ვიდრე მიდის. ერთდროულად სამი მცველი ეღობება წინ, თუმცა პასის გაკეთების ნაცვლად, მაინც წინ გაგორებას ცდილობს და საბოლოოდ იმას აღწევს, რომ ძირს ეცემა და გვერდით მყოფ მაკედონელსაც თან იყოლებს.
ისევ სასტვენის ხმა.
- ყვითელი ბარათი აკობიას.
ეს მეორე ყვითელი ბარათია აკობიასთვის და ის გამოტოვებს შემდეგ თამაშს.
ნუ, არ იყო მისი ბრალი, ძალიან ართულებს წვიმა თამაშს, ძალიან.
თამაშის მსვლელობისას, ერთი ათასჯერ მაინც იმეორებენ ამ წინადადებას.
მაკედონელთა მეკარე, გრძელ პასს აკეთებს და ბურთი, მთლიანად გადმოდის ჩვენს ნახევარზე.
სწრაფად უხვდებიან მაკედონელები და სანამ ყველა ქვემოთ ჩამოვა, თამამად მოიწევენ წინ.
- ძალიან სახიფათო შეტევა.
ტაბატაძე არის იქვე, პრესინგი.
დარტყმაა, არა, არა, თამაშგარეა.
ამჯერადაც გადავრჩით.
- არ ვთამაშობთ შეტევაზე, ვერ.
მახარაძე არის ბურთთან, ჭანტურია, უნდა გამოვიტანოთ ბურთი ჩვენი საჯარიმოდან, კვაშილავა თამაშობს თავით, ტაბატაძე ჰყავს იქვე თავისუფალი, თუმცა ვერ, ვერ მიიღო ბურთი ტაბატაძემ. ისევ მაკედონელები, მარცხნიდან არის შეტევა ამჯერად.
დაზღვევაზე უნდა ვითამაშოთ, ისევ პრესინგი, ტაბატაძე.
- ნუ ძალიან აქტიურია ტაბატაძე დღეს, ყველგან არის ფაქტობრივად.
ჰო, ყველგან რომ არის, იმიტომაც ეცემა ყველგან.
- გასრიალდა, გასრიალდა.
ცდილობს სწრაფად წამოდგეს, თუმცა ამასობაში ისევ მაკედონელები ეუფლებიან ბურთს. ისევ გზის გადასაღობად მიდის, თუმცა ისევ ძირს ეცემა და ამჯერად მოწინააღმდეგესაც იყოლებს თან.
- ტაბატაძეე, ისევ, ისევ
საკმაოდ
ცუდად გასრიალდა.
ახლოდან აჩვენებენ ერეკლეს, რომელიც გასაწურია უკვე.
მთლიანად ამოსვრილი მაისურით, რომელსაც 21 ნომერიც ძლივს ეტყობა უკვე.
- ისევ ჩვენს საჯარიმოში არიან მაკედონელები, კვაშილავა იქვე.
ტაბატაძე ცდილობს ხელის შეშლას, თუმცა... არასწორი დარტყმაა.
ბურთი მთლიანად ჰკვეთს მოედნის ტერიტორიას.
- კუთხური იქნება.
- ასეა. პირველი კუთხური, მაკედონელთა მხრიდან.
ახლა კვაშილავას აჩვენებენ, რომელიც ხელებითაც ანიშნებს ყველას საჯარიმოში დალაგებას.
თან რაღაცას ელაპარაკება გვერდით ტაბატაძეს, ის კი უბრალოდ თავს უქნევს.
- ემზადება დასარტყმელად მოწინააღმდეგეთა ნახევარმცველი.
ოდნავ უკან იხევს, დარტყმაა დაა...
ყველა ეღობება, თუმცა მაინც ახერხებენ ბურთის აღებას და რა თქმა უნდა, პირდაპირ კარში ურტყამენ.
ზვიადაძე კი ამჯერად, სულ ტყუილად ეცემა ძირს.
- გოლი.
გახსნეს ანგარიში მაკედონელებმა.
1:0
განმეორებით აჩვენებენ კადრს.
- ნუ, აქ ვხედავთ, რომ ცდილობდა ხელის შეშლას ტაბატაძე, იქვე გვაზავა, თუმცა... ვერა, ვერა. - დანანებით ამბობენ.
წამით აჩვენებენ გახარებულ მაკედონელებს და მერე, ისევ ჩვენს გუნდზე გადადის კადრი.
ფრთხილად ვაპარებ თვალს ანუკისკენ, რომელსაც უკვე ცრემლები აქვს თვალებში.
- ანუკი...
- რატომ ვერ თამაშობენ, ალე. მაშინ ხომ თამაშობდნენ...
- კარგი, დამშვიდდი. ჯერ მეორე ტაიმი წინაა, ასე ნუ განიცდი. იქნებ წვიმამაც გადაიღოს.
ისევ ეკრანზე გადამაქვს მთელი ყურადღება.
- კვაშილავა ბურთთან, კარგი გადაცემა ლეჟავას მიმართულებით, ჭანტურია.
ახლა, ჩვენ მივიწევთ თამამად წინ.
- მახარაძე თამაშობს თავით, ტაბატაძეს უგორებს იქვე.
აქვს სივრცე, აქვს, ერთი მცველია მის წინააღმდეგ.
ერეკლეს ისეთი სიტუაციებიდან გამოსვლა უნახავს ყველას, ეჭვიც არავის ეპარება, იმაში, რომ ერთ მცველს ადვილად დააღწევს თავს, თუმცა წინ წასვლის ნაცვლად, მოწყვეტით ეცემა ძირს.
კვლავ სასტვენის ხმა.
- რა ხდება, რაღაც ხდება. - კომენტატირებიც ვერ გებულობენ რა მოხდა. არავინ დაჯახებია, არავის დასჯახებია.
უკვე სერიოზულად მეშინია.
მაშინვე თავზე ეხვევა ყველა, კვაშილავა კი სწრაფად იკეცება მის წინ.
- ცუდად არის, ცუდად არის ტაბატაძე.
მოედანზე, სამედიცინო შტაბის წევრები შემოდიან.
სასწრაფოდ უთავისუფლებს სივრცეს ყველა.
- რა ხდება, ანუკი რა ხდება... - უკვე პანიკაში ვარ.
- კარგი ალე, დამშვიდდი.
- ვერ ვმშვიდდები, რა სჭირს, რა მოხდა, რატომ ვერ დგება. - თავისით მომდის ცრემლები.
- ალე, დამშვიდდი, კარგად იქნება!
ოდნავ იწევა და შუბლზე იდებს ხელს.
- ნუ, ცუდად არის აშკარად - ისევ იწყებს საუბარს კომენტატორი - სავარაუდოდ ვეღარ გააგრძელებს თამაშს.
- ასეა, გაჰყავთ მოედნიდან.
- გეყოფა ტირილი, გონზეა, ხომ ხედავ. -ყველანაირად ცდილობს ჩემს დამშვიდებას ანუკი.
- მოგვიანებით გახდება ცნობილი, ტრამვასთან გვაქვს თუ არა საქმე.
- იძულებითი ცვლილება საქართველოს ნაკრებში.
როგორც კი ერეკლე მოედნიდან გადის, სასტვენის ხმაც არ აყოვნებს.
- 10 წუთი არის დარჩენილი პირველი ტაიმის დასრულებამდე.
ქედელიძე შემოდის მეორე ნომრით.
- უნდა დავურეკო. - სწრაფად ვიღებ ტელეფონს.
- ალე, გაჩერდი. შენი აზრით, ტელეფონისთვის სცალია ახლა? - მაშინვე მკლავში მაფრინდება ანუკი.
- არა, ვერ ვისვენებ. მაშინ მასთან წავალ...
- ალე! გინდა, მანანა დეიდა გააგიჟო? სახლში რომ ჩამოვა რა ვუთხრა? ამ ღამე, ამ წვიმაში სად წავიდა თქო?
- ვერ ვისვენებ, ანუკი. ძალიან ცუდად ვარ...
- კარგად იქნება, ხომ დაინახე, თავისი ფეხით გავიდა. გთხოვ, ყურება გავაგრძელოთ.
ღრმად ვსუნთქავ და ისევ ეკრანზე გადამაქვს მზერა, თუმცა იმასაც კი ვეღარ ვიაზრებ რა ხდება.
- გუგა...
- რა?
- გუგა იქაა, VIP ლოჟაში. - მალევე მახსენდება - მას დავურეკავ და მოვალ. - ნელა ვდგები ფეხზე.
- ალე...
- მოვალ, ანუკი, 2 წუთი.
აღარ მაჩერებს.
სწრაფად ვეძებ კონტაქტებში თორდიას ნომერს და როგორც კი მისაღებიდან გავდივარ, მაშინვე ვურეკავ.
ზარი გადის.
ორი... სამი...
უკვე იმასაც ვფიქრობ, რომ არც ის მიპასუხებს, თუმცა...
- ბატონო.
მისი ხმის გაგონებისას, ოდნავ ვმშვიდდები.
- გუგაა.
- ხოო
- ალე ვარ, შალვას ძმიშვილი.
- ხო, ვიცი, ალე. მოხდა რამე?
- არა, კიარადა, ერეკლე...
როგორ არის... ხო მანდ ხარ? - იმდენად ემოციებში ვარ, წინადადებასაც ვეღარ ვალაგებ.
- კარგად არის, რიგზეა ყველაფერი. შენ სად ხარ? ჩამო ჩვენთან.
- არა, ვერა. მე სახლში ვარ, ფეხის გამო.
- აა, უი.
- რა დაემართა? ტრამვაა?
- არა, ძმა. სიცხე აქვს გაქანებული 39.
- რაა? - თავისით მეყვირება.
ყველაფერს წარმოვიდგენდი და ამას ვერასდროს.
- ხო, კაროჩე, დღეს რაც ჩამოვიდა, იმის მერე ცუდადაა. თავიდანვე შევამჩნიე, მარა არა, კარგად ვარო. მშვენივრად იცოდა, რომ სიცხე ჰქონდა, მაგრამ მაინც არაფერი უთხრა შალვას, სასტარტოში არ ჩამსვამსო, მოინდომა თავის გამოჩენა და უწია.
- ღმერთო...
- წვიმამ უარესი უქნა, საავადმყოფოში გადაიყვანეს, მაგრამ არ ინერვიულო შენ, კარგად იქნება.
მადლობა ღმერთს, უბრალოდ სიცხეა და არა ტრამვა.
- კარგი, გუგა. მადლობა... - უკვე ძლივსღა ვაბამ სიტყვებს ერთმანეთს.
- არა ძმა, რა მადლობა.
- დროებით... - მის პასუხს ვეღარც ველოდები, უღონოდ ვწევ ტელეფონს დაბლა და კედელს ვეყრდნობი.
- ალე, კარგად ხარ? - მოულოდნელად ჩნდება ჩემს წინ ანუკი.
- ჰო... სიცხე აქვს, უბრალოდ...
- ხომ ვამბობდი, სერიოზული არაფერი იქნება მეთქი. - ოდნავ მიღიმის.
- დამთავრდა?
- ხო, პირველი ტაიმი. რეკლამაა. არაფერი შეცვლილა 1:0.
- კარგი, შევიდეთ.
***
იმის მიუხედავად, რომ ვიცი სერიოზული არაფერია, მაინც ვერ ვისვენებ და ანუკის დაჟინებული უარის მიუხედავად, მაინც ვურეკავ ერეკლეს, თუმცა ტელეფონი გამორთული აქვს.
- გითხარი, დაანებე ცოტა ხანი, დაასვენე ბიჭი.
- არ შემიძლია, ანუკი, ძალიან ვნერვიულობ.
- გუგამ ხომ გითხრა, რომ სანერვიულო არაფერია? გაცივდა უბრალოდ და სიცხე აქვს, რა იყო, აღარავის ჰქონია სიცხე?
ღრმად ვოხრავ.
ვიცი, რომ მართალია და ხვალამდე მაინც ვერანაირად ვერ მოვახერხებ მისი ხმის გაგონებას, მაგრამ მაინც ვერ ვარ მშვიდად.
აქეთ, ყველაფერს მატჩზე ნერვიულობაც ემატება.
ქედელიძის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ ბოლოს, მისი გატანილი გოლი ნაკრებში უხსოვარ დროს იყოს, მეოცე საუკუნეში.
ამას დამატებული წვიმა, რომელიც გადაღების მაგივრად, უმატებს.
და ნაკრები, რომელიც სულიერად არის განადგურებული.
სარეკლამო ჭრის შემდეგ, თითქმის ყველას სახეს ცალ-ცალკე აჩვენებენ მოედანზე გამოსვლის წინ და ყველას სახეზე იკითხება უიმედობა.
კვაშილავა, რომელიც არასოდეს არ ყოფილა ასეთი. თითქოს, მოვალეობის მოხდის მიზნით გამოდის მოედანზე.
მსაჯი რაღაცას ეუბნება, თუმცა მასაც კი არ აქცევს ნორმალურად ყურადღებას.
უბრალოდ თავს უქნევს, სამკლავურს ისწორებს და სწრაფად შერბის მოედანზე დანარჩენებთან.
თამაში ახლდება.
ვუყურებ, თუმცა ერეკლეს გარეშე, სრულ სიცარიელეს ვგრძნობ.
კომენტატორებისაც კი აღარ მესმის.
ვცდილობ ვკონცერტრირდე, თუმცა არაფრით გამომდის.
თითქოს გავიჭედე.
არც თამაშში ვარ ჩართული და არც რეალობა აღარაა ჩემი.
დედას შემოსვლასაც კი ვერ ვიგებ იქამდე, სანამ არ მანჯღრევს.
- შვილო, რა გჭირს, სულ გაფითრებული ხარ.
- კარგადაა, მანანა დეიდა. უბრალოდ თამაშში ვაგებთ და ნერვიულობს. - ჩემს მაგივრად პასუხობს ანუკი.
მხოლოდ წამიერად ავლებს თვალს ეკრანს და უბრალოდ ოხრავს.
- რას ნახულობთ ამაში საინტერესოს, ვერ ვგებულობ. - უფრო თავისთვის ამბობს და პირდაპირ ოთახისკენ იღებს გეზს.
- გონს მოდი. - მკლავზე მკრავს ხელს ანუკი.
ღრმად ვსუნთქავ და ისევ ეკრანზე გადამაქვს მთელი ყურადღება.
ბურთი ჩვენია, თუმცა მაკედონელები ჩვენს საჯარიმოში არიან და მონდომებით ცდილობენ წართმევას.
თითქოს, წინააღმდეგობას ვუწევთ, თუმცა საბოლოოდ მაინც ახერხებენ ბურთზე დაუფლებას და ზუსტად დარტყმასაც ახორციელებენ ჩვენს კარში, თუმცა მადლობა ღმერთს დროულ რეაგირებას ახდენს ზვიადაძე და მართალია ძლიერად ეცემა, თუმცა ბურთს იჭერს.
- ძალიან სახიფათო შეტევა იყო. მოვიგიერიეთ, ავიღეთ, ძალიან კარგი იყო ზვიადაძე. ჩვენია ბურთი, გვაზავა თამაშობს თავით.
სასტვენის ხმა.
- ცვლილება. ცვლილება არის, ჩვენს ნაკრებში. ხატიაშვილი ემზადება გამოსასვლელად.
ვის ნაცვლად...
მგონი, ჭანტურია გამოდის.
არა, არა, მახარაძე.
ნუ, რას ემსახურება ეს ცვლილება, ახლა და ამ მომენტში ვერ გეტყვით.
- ხო, შეცდომები დიდად არ დაუშვია, მახარაძეს, თუმცა მაინც შეცვალა ის შალვა რაფავამ.
ამჯერად, ბიძიას აჩვენებენ ეკრანზე, რომელიც უკვე გამოსულ მახარაძეს მხარზე არტყამს ხელს.
კვლავ ახლდება თამაში.
ახლად შემოსული ხატიაშვილი, პირდაპირ შეტევის წამოწყებას ცდილობს, თუმცა რომ გამოსდის, აშკარად ყველას უკვირს.
ზუსტ პასს აკეთებს ბარბაქაძის მიმართულებით და იდეალურად იშორებს, მაკედონელთა ნახევარმცველს თავიდან.
- ბარბაქაძე, კარგი გადაცემა ქედელიძის მიმართულებით. თამამად მიიწევს ჩვენი ცენტრ ფორვარდი წინ, აქვს სივრცე.
ნელ-ნელა, მთლიანად მათ ნახევარზე გადავდივართ და რეალურ საგოლე მომენტებსაც ვქმნით, თუმცა გოლის გატანა, სამწუხაროდ ქედელიძის არასწორი დარტყმის გამო არ გამოგვდის.
ამჯერად, მოწინააღმდეგეები ეუფლებიან ბურთს და მონდომებით ცდილობენ, ჩვენი საჯარიმოდან გაყვანას, თუმცა არ გამოსდით.
- აუტი.
აუტს მოაწვდის ქორჩილავა. ვნახოთ, ვნახოთ.
ერთხანს ფიქრობს, თუმცა ბოლოს, მაინც გველესიანის მიმართულებით აგორებს. წამსვე ეფარება მაკედონელთა ნახევარმცველი, თუმცა სასწაულებრივად, ფეხებს შუა უძვრება ბურთი და ზუსტად მიდის გველესიანამდე.
- კარგი გადაცემა! - მაშინვე ხმას უწევს კომენტატორი - უნდა გამოვიყენოთ ეს შანსი, აუცილებლად უნდა გამოვიყენოთ. კარგი გადაცემა, შემტევებისკენ!
ისევ ქედელიძე გარბის, თუმცა იმის მიუხედავად, რომ სივრცე აქვს, აღარ რისკავს და გველესიანს უგორებს.
- გველესიანი, იდეალური პასი კვაშილავაზე!
მაშინვე წინ იწევა ანუკი.
ვფიცავ, ახლა თუ ისევ ქედელიძეს მისცა, მოვკლავ.
სივრცე აქვს და იყენებს კიდეც.
საკმაოდ შორი მანძილიდან ურტყამს მაკედონელთა კარში და...
ბურთი გადის.
- არიიის! არიიიიიის! გოოოლ! - უკვე ღრიალზე გადადიან კომენატორები.
- 1:1 ჩვენი კაპიტანი, ვაკო კვაშილავა ათანაბრებს ანგარიშს!
ბრავო, კვაშილავა. როგორი ზუსტი იყო!
კვაშილავას აჩვენებენ კადრში, რომელიც მხოლოდ ხელებს შლის ჰორიზონტალურად და ადგილზე ტრიალებს.
მაშინვე ზედ ახტება ყველა, ლამის წააქციონ.
აქეთ ანუკი, რომელსაც თვალები უციმციმებს, ძლივს ჩერდება დივანზე და ყველანაირად ცდილობს, რომ მხოლოდ ნორმის ფარგლებში გაუხარდეს.
განმეორებით აჩვენებენ კვაშილავას დარტყმას.
- ულამაზესი გოლი. როგორ კარგად, თავისუფლად. აბა რაა, ჰქონდა სივრცე, თავის თავზე უნდა აეღო და გააკეთა კიდეც.
უკვე აღარ იციან, რა სიტყვებით შეამკონ.
ისევ ახლდება თამაში.
თუმცა მანამდე, კიდევ მეორდება სასტვენის ხმა.
- ცვლილებები არის ჩრდილოეთ მაკედონიის ნაკრებში.
- რატომ არ გაუხარდა... - თითქმის ჩურჩულებს ანუკი.
- გაუხარდა, ანუკი. როგორ შეიძლება, გოლი არ გაგეხარდეს.
- ხო, მაგრამ არც კი გაუღიმია...
ღრმად ვსუნთქავ.
მართლა არ ვიცი, რანაირად ვუპასუხო.
თვითონაც შესანიშნავად ხვდება ყველაფერს.
მარტო ის არ შეცვლილა ამ ორ კვირაში,
მარტო მისგან არ დარჩენილა აჩრდილი...
- თამაში ახლდება.
ვერ ვიტყვი, რომ ფეხბურთელების შეცვლით, რამე იცვლება.
მაკედონელები, ახალი შეტევის წამოწყებას არ ჩქარობენ, ხოლო ჩვენ, ჯერ-ჯერობით მხოლოდ ბურთის გათამაშებით შემოვიფარგლებით.
ამასობაში, ძლიერი წვიმაც წყდება და ახლა, მხოლოდ ოდნავ ცრის.
თითქმის 15 წუთი გადის, თუმცა არაფერი.
მიუხედავად იმისა, რომ შეტევას ცდილობენ, აღარ ვუშვებთ, თუმცა საპასუხოდ, აღარც ისინი გვიშვებენ მათ ნახევარზე.
კადრში, ბიძიას აჩვენებენ, შემდეგ მაკედონელთა მწვრთნელს და ბოლოს, სათადარიგოთა სკამს.
კომენტატორები, ისევ მიჩუმდნენ.
თითქოს, ვინმემ იავნანა უმღერა და უკვე, ჩაძინების პირას არიან.
- 1:1 ანგარიში. 8 წუთი რჩება შეხვედრის დასრულებამდე, პლუს დამატებული დრო იქნება ალბათ, რომელიც დაიკარგა.
- ბარბაქაძე არის ბურთთან.
უკან პასი ლეჟავას, უკან მივდივართ.
საეჭვოდ იძაბება სიტუაცია.
კვაშილავა თამაშობს თავით.
აუტი.
- ნუ, მაკედონელები მოაწვდიან, ბუნებრივია.
წვიმამ გადაიღო თბილისში, თუმცა, თამაშის ნახევარი გასულია უკვე.
ისევ მაკედონელები ჩამოდიან წინ და მიუხედავად გვაზავას მცდელობისა, ბურთს ეუფლებიან.
- სახიფათო შეტევაა. პრესინგი, კარგი იყო ქედელიძე.
- ნუ აქ ბურთი უნდა გამოვიტანოთ, თუმცა, თუმცა... არაზუსტი პასი იყო.
კუთხურს მოაწვდიან მაკედონელები.
კვაშილავას აჩვენებენ კადრში.
მარტო 'გიორგის' ყვირის, რომელსაც აშკარად ვერ გაუგია სად ჯობია დადგომა.
ოდნავ მეღიმება.
ზოგჯერ, ვაკო მართლა 'დედასავით' ექცევა ყველას და ესენიც რომ პატარა ბავშვებივით შეჰყურებენ.
ამასობაში, მაკედონელთა ნახევარმცველი კუთხურს აწვდის, თუმცა მადლობა ღმერთს სწრაფად უხვდება კვაშილავა და იმის მიუხედავად, რომ გვაზავასთან ერთად ძირს ეცემა, ბურთს აჩერებს.
- კარგი იყო კვაშილავა!
ნუ, ძირითადი დრო ამოიწურა, 3 წუთი არის დამატებული მსაჯის მიერ.
აშკარად არ აპირებენ დანებებას მაკედონელები და ისევ შეტევაზე გადმოდიან.
ერთი შეხედვით, თითქოს მდგომარეობა რთული არაა, თუმცა ამჯერად ქედელიძეს უსრიალებს სველ გაზონზე ფეხი და მოწინააღმდეგეთა ნახევარმცველს ვერ აკავებს.
მაშინვე ჩამოდის მარჯვენა ფლანგიდან ქორჩილავა, თუმცა აშკარად გვიანია, რადგან უკვე ყველა ჩვენს საჯარიმოში შემოდის და რეალურ საგოლე მომენტებს, ერთი მეორის მიყოლებით ქმნიან.
ერთს იღებს ზვიადაძე, თუმცა ბურთის გადაგდებას ვერ ასწრებს, ისევ უტევენ.
გული მიჩქარდება.
არაფრით არ მინდა იმის წარმოდგენა, რომ ამ დამატებულ წუთებში შეძლებენ გატანას, თუმცა ეს ისე მოულოდნელად ხდება, აშკარად ვერავინ ახერხებს გააზრებას.
ბურთი ჩვენს კარებში გადის და ამის შემყურე ყველა ფეხბურთელი, ერთი მეორის მიყოლებით ეცემა სველ გაზონზე.
ისევ...
ისევ წავაგეთ
__________________________________________________________სიყვარულებოო, ვიცი, რომ საშინლად დავაგვიანე. თუმცა იმის მიუხედავად, რომ ძალიან ვცდილობდი მალე დაბრუნებას, გასულმა მატჩებმა საშინლად იმოქმედა ჩემზე და ვეღარ მოვახერხე წერა. იმედი მაქვს, მომიტევებთ.
მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ შემდეგ თავში, უამრავი სიურპრიზი და რომან'წ'იკა გელოდებათ.
ახლა კი გელით, როგორც ყოველთვის
სიყვარულით
თქვენი
ელა'ტრისი.