ლუკასი თავში ხელებჩარგული იჯდა სამზარეულოს მაგიდასთან, ნორას პირდაპირ და წინ ხელუხლებლად ედგა უკვე გაცივებული ყავით სავსე ჭიქა,
- ლუკას კარგად ხარ? -ნორას ცოტა არ იყოს აშინებდა მისი ასეთი მდგომარეობა, -ლუკასმა თავი ასწია, სათვალე გაისწორა და ნორას გაფართოებული თვალებით მიაშტერდა,
- გიკვირს რომ ასე ვარ? სიმართლე გითხრა მე უფრო მიკვირს რომ ჩემსავით გაოცებული და შეშფოთებული არ ხარ, როგორ ახერხებ და ასეთი რამის მერეც ისე იქცევი თითქოს უცნაური არაფერი მომხდარიყოს, სერიოზულად მაინტერესებს, ამ ყველაფრის ასე უბრალოდ, ბუნებრივად მიღებას როგორ ახერხებ?
კაცმა რომ თქვას ლუკასი მართალი იყო, ნორას თვითონაც უკვირდა საკუთარი სიმშვიდე, ისე მშვიდად იყო თითქოს ეს ყველაფერი ჩვეულებრივი ყოველდღიურობა ყოფილიყოს, არ ეშინოდა, არ ღელავდა და ერთი სული ჰქონდა როდის შეძლებდა ჯეისი და ყველაფერს მოუყვებოდა,
- ვფიქრობ ეს ყველაფერი არც თუ ისე უცნაურია, -ჩაიბურტყუნა და ჩაიდანი ჩართო,
- ჰო სულაც არ არის უცნაური, შენ ხომ ყოველდღე პოულობ სადარბაზოსთან დაჭრილ ბიჭებს, რომელთაც გაბრაზებისას უზარმაზარი ბრჭყალები ეზრდებათ ფრჩხილების ადგილზე, ჯერ იყო და შენმა მეზობელმა კინაღამ გამაგიჟა, ახლა კიდევ ეს უცნობი, რა ხდება ნორა?
- ჩემი მეზობელი? რომელი მეზობელი? -ნორამ ყავა დაასხა და ერთი ფინჯანი ლუკასს დაუდო წინ,
- ის კაცი შენს ზემოთ რომ ცხოვრობს, შენთან რომ ამოვდიოდი, კიბეებზე შემხვდა, მგონი იგორი ჰქვია, უამრავი კითხვა დამისვა, უცნაურ რაღაცეებს მეკითხებოდა, ძლივს მოვიშორე, -ლუკასმა ყავა მოსვა და ნორას დაღლილი სახით შეხედა,
- და რა გკითხა საინტერესოა, მას ხომ თითქმის არც კი ვიცნობ, ცოტა ხნის წინ გადმოვიდა და ხანდახან ერთმანეთს ვესალმებით ხოლმე, ეს არის და ეს,
- მკითხა რამდენი ხანია რაც ვმეგობრობთ, მკითხა კიდევ ვინმესთან თუ მეგობრობ და სხეულზე რამე ლაქა ხომ არ გაქვს, რამე დიდი ხალის მაგვარი და თუ გაქვს რა ფორმის,
- შენ რა უთხარი? -ნორას ტვინი გამალებით მუშაობდა და დეტალების ერთმანეთთან დაკავშირებას ცდილობდა,
- შენი აზრით? კიდეც რომ მყავდე შიშველი ნანახი, მას ვეტყოდი სად რა ხალი გაქვს? -ლუკამ ხმაურით დაახეთქა ჭიქა მაგიდაზე, -კარგი რა, ეტყობა ეგ შენი იგორი უბრალოდ შეშლილია, შეიძლება ამოჩემებული ყავხარ და ამიტომაც გადმოვიდა აქ რომ შენთან ახლოს იყოს,
- და ჯეისზე რას იტყვი?
- ჯეისი? მას უკვე ასე მიმართავ?
- ჰო, იმიტომ რომ ასე ჰქვია,
- არ ვიცი ვინ შეიძლება იყოს, ის ბრჭყალები და უცნაური მეტალის ნატეხი რომ არა ვიფიქრებდი რომ რომელიმე მაფიის წევრია და სადღაც ორმხრივ სროლაში მოყვა, მაგრამ ახლა იმას უფრო დავიჯერებ რომ უცხოპლანეტელია,
- და რატომ არ შეიძლება რომ უცხოპლანეტური მაფიის წევრი იყოს, -გაეღიმა ნორას, -უბრალოდ წარმოიდგინე, როგორი დამაინტრიგებელია, ‘’სატურნელი მაფიოზი’’
- კარგი რა, როგორ შეგიძლია რომ ახლა იხუმრო და თანაც მარსელი და არა სატურნელი, ასე უფრო რეალური იქნებოდა,
- ჰო ნამდვილად, ჯობია რეალისტები ვიყოთ, რა დროს სატურნელი მაფიოზებია როცა ჩვენს გარშემო მარსელი მაფიოზებითაა სავსე ყველაფერი, -ნორას მთელი საღამოს განმავლობაში პირველად გაეცინა გულიანად, -ყველაფრისთვის მადლობა ლუკას, შენ რომ არა მარტო ამ ყველაფერს ვერ გავუმკლავდებოდი,
ლუკასი ნორასკენ გადაიხარა, მისი ხელი ხელებსშორის მოიქცია და გაუღიმა, -ხომ იცი ყოველთვის შეგიძლია ჩემი იმედი გქონდეს,
- მაპატიეთ თუ შეგაწყვეტინეთ, -მოესმათ დაბალი, სასიამოვნო ხმა, -ორივემ ერთად მიიხედეს სამზარეულოში შემოსასვლელი კარისკენ, კარში ჯეისი იდგა, ფეხშიშველი, ნორას ბიძის მაისურით, რომელზეც დალაილამა ეხატა და რომელსაც ნორა სახლში ჩასაცმელად ხმარობდა ხოლმე, ნორამ მის მზერას თვალი გააყოლა რომელიც მისი და ლუკასის შეერთებულ ხელებზე იყო მიყინული და თვითონაც ვერ მიხვდა როგორ, მაგრამ იგრძნო რასაც გრძნობდა ჯეისი იმწამს, ბრაზის ეჭვის და კიდევ რაღაც აქამდე უცნობი გრძნობების ნარევი ერთბაშად გავრცელდა მის გონებაში და აიძულა ლუკასისთვის ხელი გაეშვა, ჯეისმა ძლივსშესამჩნევად გაიღიმა და მაგიდას მიუჯდა,
- კარგად ხარ? -ნორა თვალებს არ უჯერებდა, -ასე უცბად როგორ მოახერხე მომჯობინება? შენ ხომ ძალიან ცუდად იყავი?
- სწრაფად გამოჯანმრთელება ჩვენი ერთ-ერთი უნარია, -ჯეისმა უდარდელად აიჩეჩა მხრები,
- ჩვენში ვის გულისხმობ? ვინ ხართ თქვენ? საიდან ხარ და საერთოდ აქ რას აკეთებ? რა გინდა ჩემგან?
-ერთბაშად მიაყარა კითხვები ნორამ,
-ცოტა დრო გვაქვს მე კი მინდა ყველაფრის ახსნა მოვასწრო შენთვის, იქნებ შენს მეგობარს სთხოვო დაგვტოვოს, ეს მას ნამდვილად არ ეხება, რაც უფრო ცოტა ეცოდინება, მით უკეთესი მისთვის,
- კარგი ერთი, არ ვაპირებ ჩემი მეგობარი შენნაირ უცნაურ არსებასთან ერთად მარტო დავტოვო, -ნორას ასეთი მამაცი ლუკასი არასოდეს ენახა, გაეღიმა,
- ლუკასი მართალია, მასთან დასამალი არაფერი მაქვს, თუ რამის თქმა გინდა, მასთან ერთად მითხარი,
ჯეისი ერთხანს თითქოს ყოყმანობდა, მერე ჯიბიდან ოვალური მოწყობილობა ამოიღო, მაგიდაზე დადო და ის იყო მოყოლა უნდა დაეწყო, კარზე კაკუნის ხმამ შეაწყვეტინათ,
- ასე გვიან ელოდები ვინმეს? -შეცბა ლუკასი, -იმედია შენი გიჟი მეზობელი არ არის, ჰო მართლა ჯეის ეს რა მოწყობილობაა, მობილურს არ ჰგავს, ნორას მეზობელსაც ზუსტად ასეთი რამ ეჭირა ხელში,
ნორამ შეამჩნია როგორ შეეცვალა ჯეისს სახე,
- დარწმუნებული ხარ რომ ასეთი იყო? -მიმართა ლუკასს,
- ჰო ზუსტად ასეთი, რა ხდება?
- ესე იგი მხოლოდ მე არა და სხვებმაც გიპოვეს ნორა, მეგონა ცოტა დრო მაინც გვქონდა მაგრამ შევცდი, სასაწრაფოდ უნდა წავიდეთ აქედან,
კაკუნი განმეორდა, -არ გააღო, უბრალოდ ცოტა დრო მოიგე, -ანიშნა ჯეისმა და ეკრანზე რაღაც აკრიფა, ნორა ფრთხილად მიუახლოვდა კარს და კარის გვერდით დამაგრებული აპარატი ჩართო, კართან იგორი იდგა,
- ნორა შეგიძლია კარი გამიღო? სასწრაფო საქმე მაქვს ბიძაშენთან, -იგორს ჩვეული მკაცრი გამოხედვის მაგივრად სახეზე გულითადი ღიმილი ჰქონდა აკრული,
- ბიძაჩემი შვებულებაშია, ახლა ვერ გაგიღებთ, არ მცალია, თუკი რამე აუცილებლობა არ არის იქნებ სხვას სთხოვოთ დახმარება, -ნორა ცდილობდა მშვიდად ესაუბრა და ვერ გაეგო რატომ უნდა შინებოდა ამ პატარა უწყინარი კაცის,
- გააღე სიტუაციას ნუ გაართულებ, -ისევ ისეთი გულითადი ღიმილით უთხრა და ნორამ აშკარად დაინახა როგორ უხმო ხელით ვიღაცას ან რაღაცას, უეცრად საშინელი ღრენისმაგვარი ხმა მოემა და კარს მთელი ძალით დაეძგერა რაღაც, კარი შეზანზარდა და თითქოს შიგნით შემოიზნიქა, ნორამ შიშისგან შეჰკივლა უკან დაიხია და ჯეისს დაეჯახა რომელიც მის ზურგს უკან იდგა,
- საქმე სერიოზულად არის, ქოფაკებიც კი მოუყვანიათ, -ჩაილაპარაკა და ნორას სამზარეულოსკენ ანიშნა, სადაც სკამს უძრავად მიყინული ლუკასი იჯდა და გაფართოებული თვალებით უყურებდათ,
- რა ჯანდაბა ხდება, ვინ ხარ? ან კართან ვინ არის? -იყვირა ლუკასმა და წამოხტა, -ნორა პოლიციას უნდა გამოვუძახოთ,
- დაჯექი და დაწყნარდი, -მიმართა მშვიდად ჯეისმა და თვალებში ჩახედა, ნორა ვერ მიხვდა რა დაინახა ჯეისის თვალებში ლუკასმა, მაგრამ დაჯდა და ხმა აღარ ამოუღია,
- დრო ცოტა გვაქვს ნორა, მინდოდა ყველაფერი ამეხსნა მაგრამ ეს კარი დიდხანს ვერ გაუძლებს და მერწმუნე ნამდვილად არ ისურვებ მათ ხელში ჩავარდნას ვინც კართან დგას, -ჯეისი მშვიდად და ნელ-ნელა ლაპარაკობდა, თითქოს ცდილობდა ნორა მეტად არ აეღელვებინა, -უნდა წამომყვე, ჩემი სამყაროდან პორტალს გაგვიხსნიან და გაგვიყვანენ, აქ საფრთხე გემუქრება და ახლა ყველაზე უსაფრთხო შენთვის, ჩემს გვერდით ყოფნაა,
- პორტალი, შენი სამყარო, რას ამბობ, ვერ ვხვდები, რისი თქმა გინდა, მე შენ არ გიცნობ, როგორ გინდა რომ ასე უბრალოდ ავდგე და გამოგყვე, ისიც კი არ ვიცი სად მიგყავარ, -ჩაიჩურჩულა ნორამ და შიშისგან შეხტა როცა კიდევ ერთხელ დაეჯახა კარს რაღაც აშკარად ძალიან დიდი და ძლიერი,
ჯეისი მიუახლოვდა, წელზე ხელი მოხვია და სახე სახესთან მიუტანა,
- ვიცი გრძნობ რომ შეგიძლია მენდო, ჩემი არ გეშინია ხომ ასეა? -ჩასჩურჩულა, თბილად გაუღიმა და ცხვირზე ცხვირი გაუხახუნა, ნორას სუნთქვა შეეკრა და ჯეისის ხელი რომ არა ალბათ ჩაიკეცებოდა, ისე ახლოს იყო მის სურნელს გრძნობდა, უცნაური დამათრობელი სურნელი ასდიოდა, თითქოს დიდი ხნის წინ დავიწყებული და სანატრელი,
- გპირდები რომ ჩემთან ერთად კარგად იქნები, იქ მიმყავხარ სადაც შენი ადგილია, სადაც შეძლებ შენ შენ იყო, ვიცი გულის სიღრმეში ყოველთვის გრძნობდი რომ ამ სამყაროში შენი ადგილი არ არის, წამოხვალ ჩემთან ერთად? -კიდევ ერთხელ კითხა ჯეისმა და გამამხნევებლად გაუღიმა, ნორამ არც კი იცოდა რატომ დაუქნია თავი, ისეთი გრძნობა ჰქონდა თითქოს მთელი ცხოვრება ელოდა რომ ვიღაც მოვიდოდა და ზუსტად ასეთ რამეს კითხავდა,
- კარგი, წამოვალ, -დათანხმდა და მერეღა გაახსენდა ლუკასი,
- ლუკასს ასე უბრალოდ ვერ მივატოვებ, არ შემიძლია, -თქვა და ლუკასს მივარდა, -გამოფხიზლდი აქედან უნდა წავიდეთ, სასწრაფოდ,
- მისი წაყვანაც მოგვიწევს, -ჯეისმა ეს ისე უბრალოდ თქვა, თითქოს დეკორატიულ ბაჭიაზე იყო საუბარი და არა ლუკასზე, მერე მოწყობილობის ერთ ერთ ღილაკს თითი დააჭირა, სამზარეულოს შუაში ელვა გაკრთა, ჰაერში უცნაური ელვარე ბურთი გაჩნდა, რომელიც ნელ-ნელა იზრდებოდა და სარკისმაგვარ, ცოცხალი ორგანიზმივით მთრთოლვარე გასასვლელს ქმნიდა, -ნორამ ლუკასს ხელი ჩაავლო და გასასვლელთან მიიყვანა, - ხელი არ გაუშვა, - უთხრა ჯეისმა, ნორას ხელი ჩაავლო და მანათობელ პორტალში შეაბიჯა, ნორამ ფეხი შედგა თუ არა უცნაური სიცივე იგრძნო, შემდეგ თბილი ნიავი, რომელიც ყველა მხრიდან სასიამოვნოდ ელამუნებოდა, მერე კი უსასრულობა, თითქოს ერთბაშად დრო გაჩერდა, აღარ არსებობდა წარსული და მომავალი, უცნაური უმწეობის შეგრძნება დაეუფლა და ჯეისის ხელს ხელი მაგრად მოუჭირა, უკან მიიხედა, თითქმის დახურული პორტალიდან დაინახა როგორ შემოინგრა შემოსასვლელი კარი და მისაღებში იგორი შემოიჭრა ორ უზარმაზარ ძაღლისმაგვარ არსებასთან ერთად, პორტალის დანახვაზე განრისხებულმა იღრიალა, მაგრამ უკვე გვიან იყო, სანამ პორტალამდე მიაღწევდა ის დაიხურა და გაქრა, თითქოს არც კი ყოფილაო, გაცოფებულმა იგორმა მაგიდას მუშტი დასცხო, მერე ჯიბიდან აპარატი ამოიღო,
- გეუბნებოდი რომ მეტი მოცდა აღარ შეიძლებოდა, შემეძლო სრულიად უპრობლემოდ წამომეყვანა, ახლა კი ხელიდან გავუშვით, მან წაიყვანა, იცოდე პატრონს შენ გასცემ პასუხს, -შეტყობინება აკრიფა, გაუშვა და სამზარეულოდან გავიდა.
* * *
ნორამ თვალები მზით განათებულ ფართო ფანჯრებიან ოთახში გაახილა, პირველი რაც გაიგონა ღია ფანჯრებიდან შემომავალი ფოთლების შრიალის და ჩიტების ჭიკჭიკის ხმა იყო, უზარმაზარი ფანჯრები რომლებიც თითქმის იატაკამდე ეშვებოდა ღია იყო, თხელ ატმისფერ ფარდებს სასიამოვნო სუსტი ნიავი აფრიალებდა, ოთახი საკმაოდ ფართო იყო, უბრალო მაგრამ გემოვნებით შერჩეული ხის ავეჯით გაწყობილი, უზარმაზარ საწოლში იწვა და თხელი თითქმის გამჭვირმალე საბანი ეფარა, წამოჯდა და მაშინვე თვალში ეცა რომ იმ ტანსაცმლის მაგივრად რითაც სახლიდან წამოვიდა ახლა, თხელი, უნაზესი ქსოვილისგან შეკერილი მოკლემკლავიანი მაისური და შორტი ეცვა, თვალები დახუჭა და სცადა გაეხსენებინა როგორ მოხვდა აქ...
პორტალიდან ტყის შუაგულში მდებარე მწვანე მდელოზე გადმოვიდნენ, ლუკასი მაშინვე უგონოდ დავარდა ძირს, ნორას კი საშინელი გულისრევის და თავბრუსხვევის შეგრძნება აწუხებდა და ფეხზე ძლივს იდგა,
- ლუკასი ცუდად არის ჯეის, -ნორამ ჯეისს ხელი ჩაავლო რომ წონასწორობა შეეკავებინა და ლუკასზე მიუთითა, -უნდა დავეხმაროთ, -დაინახა როგორ მოუხმო ხელით ჯეისმა ვიღაცას, ხეებიდან რამდენიმე ადამიანი გამოვიდა და მათკენ წამოვიდნენ, ნორა უკვე ძლივს ახელდა თვალებს, ბუნდოვნად დაინახა როგორ აიყვანა ორმა შეჯავშნულმა, იარაღიანმა ბიჭმა ლუკასი და წაიყვანეს,
- სად მიყავთ? -ძლივსგასაგონად ჩაიჩურჩულა,
- ესე იგი ეს არის ის ვისთვისაც თავი საფთხეში ჩაიგდე? -მოესმა ცივი ხმა, -წინ ულამაზესი, გოგონა ედგა, გრძელი ქერა თმით და გამჭოლი მზერით ცდილობდა მის შესწავლას,
- გეყოფა მირა, ცხენები მზად არის? -უკმაყოფილოდ შეუღრინა ჯეისმა და ნორა რომელიც უკვე ფეხზე ძლივს იდგა ისე აიტაცა ხელში თითქოს ბუმბულივით მსუბუქი ყოფილიყოს და თითქოს თვითონ სულ რაღაც რამდენიმე საათის წინ სასიკვდილოდ არ ყოფილიყოს დაჭრილი,
- ცხენები? -ჩაიბუტბუტა უკვე თითქმის ძილბურანში მყოფმა ნორამ, -შენ რა მანქანა არ გყავს?
ჯეისმა ღიმილით დახედა ფერდაკარგულ გოგონას, მერე ფრთხილად აკოცა შუბლზე, მკერდზე მიიხუტა და იქით წავიდა სადაც უკვე ელოდნენ დანარჩენები, ბოლო რაც ნორამ გაიგონა, ცხენის ჭიხვინის ხმა იყო, სხვა აღარაფერი ახსოვს, ახლა კი აქ ამ საძინებელში გაახილა თვალები, აქ ალბათ ჯეისმა მოიყვანა, ნეტავ ვინ გამოუცვალა, რამდენ ხანს ეძინა ან ლუკასი სად არის? ალბათ როგორ ნერვიულობს მის გარეშე, წამოდგა და ირგვლივ მიმოიხედა, ვერანდაზე გამავალი კარი შეამჩნია, საწოლზე კი აშკარად მისთვის მომზადებული ტანსაცმელი ეწყო, ღია ფერის მოკლემკლავიანი მაისური, თხელი ფართო შარვალი რომელიც კოჭებამდე სწვდებოდა და სანდლებისმაგვარი კრემისფერი ფეხსაცმელი, გამოიცვალა, ყველაფერი ისე მოერგო, თითქოს სპეციალურად მისთვის იყო შეკერილი,
ვერანდაზე გასვლამდე საკუთარი თავი სარკეში შეათვალიერა, დასვენებული სახე ჰქონდა, მართლაც ახლა დაფიქრდა იმაზე რომ სიზმრები არ უნახავს, და წლების შემდეგ პირველად გამოიძინა ასე კარგად, ახლა კი ისღა დარჩა ჯეისი მოძებნოს და გაარკვიოს რა ხდება, ღრმად ამოისუნთქა, ფარდა გადაწია და კარი გამოაღო, გამოაღო და აღფრთოვანების შეძახილი აღმოხდა, საძინებლის კარი ულამაზეს, ღია ვერანდაზე გადიოდა, ვერანდიდან კი საოცარი სილამაზის ბაღი მოსჩანდა, უამრავი ხით, სხვადასხვა ფორმის ბუჩქით და ყვავილით სავსე, ნორას ასეთი სილამაზე არასოდეს ენახა, ნიუ იორკში დაიბადა და გაიზარდა, სახლში ქოთნის მცენარეებსაც ვერ უვლიდა რადგან ბიძია ბილს თითქმის ყველაფერზე ალერგია ჰქონდა, ახლა კი ასეთი სიმწვანე... ერთხანს სუნთქვაშეკრული უყურებდა ამ ენითაღუწერელ სილამაზეს, მერე გაბედა და ვერანდიდან პირდაპირ ფაფუკ მწვანე ბალახში გადადგა ფეხი, ესიამოვნა, თავი უკან გადააგდო და სახე მზეს მიუშვირა,
- როგორი ლურჯი ცაა, -ჩაილაპარაკა და ღრმად შეისუნთქა ყვავილების სუნით გაჟღენთილი ჰაერი,
- ჰო, სულაც არ გავს ნიუ იორკის ნაცრისფერ ცას, -მოესმა ნაცნობი ხმა, უკან შებრუნდა, ზურგსუკან ლუკასი ედგა, იმ ქერათმიან გოგონასთან ერთად იყო, ჯეისმა მირა რომ უწოდა, იდგა სრულიად საღსალამათი, ჯანმრთელი და მხიარულად უღიმოდა,
- ნორა ლუკასს ჩაეხუტა და მერე სათითაოდ შეუმოწმა სხეულის ყველა ნაწილი,
- კარგად ხარ? იქ პორტალთან უგონოდ რომ დაგინახე ძალიან შემეშინდა,
- ნუ გეშინია კარგად არის, -მირას ხმა ამჯერად სულაც არ ჟღერდა ცივად, -შეგიძლია არ ინერვიულო, შენს მეგობარს ყველაფერი რიგზე აქვს, ჩვენ ადამიანებს არ ვჭამთ, მე დაგტოვებთ, ალბათ ბევრი სალაპარაკო გაქვთ,
-მირამ ღიმილით დაუქნიათ ხელი და ვიწრო ბილიკს გაუყვა რომელიც ხეების უკან უხვევდა,
- ალბათ გშია არა? -გაუღიმა ლუკასმა, ნორამ ახლაღა იგრძნო რომ ძალიან შიოდა,
- ჰოო მგელივით მშია,
- მგელივით? -ლუკამ მხიარულად ჩაიფხუკუნა, -არ მეგონა როდისმე ამ გამოთქმაზე თუ გამეცინებოდა,
- ჰოდა რატომ გეცინება და საერთოდაც აქ საეჭვოდ გაშინაურებული ჩანხარ, რამდენი ხანია მძინავს?
-ნორას რატომღაც ცუდად ენიშნა ლუკასის ასეთი თავისუფალი საქციელი,
- სამი დღეა გძინავს, მე როგორც კი აქ მომიყვანეს მაშინვე გამოვფხიზლდი, შენ კი ძალიან დიდი სიცხე გქონდა და ცუდად იყავი, ჯეისი კინაღამ გაგიჟდა,
- ჯეისი? -ნორას დაჯერება უჭირდა რომ ჯეისი მასზე ასე ნერვიულობდა,
- ჰო ჯეისი, -ლუკამ ცალყბად გაიღიმა, -შენს საწოლს არ მოშორებია, არ უჭამია და არ უძინია, ერთი წამითაც კი არ დაუტოვებიხარ, დღეს დილით აუცილებელ საქმეზე გამოიძახეს და ამიტომ წავიდა,
ესე იგი მთელი ეს დრო ჯეისი მასთან ერთად იყო, მასზე დარდობდა და ნერვიულობდა? -ნორას სულში უცნაური სითბო ჩაეღვარა,
- წამოდი მეგობარო სენდვიჩს გაგიკეთებ, -ლუკასმა მხარზე ხელი მოხვია, -საღამოს ვახშმამადე არამგონია მოითმინო, საღამოს კი ყველა ერთად ვვახშმობთ,
- ყველა? ვინ ყველა?
- საღამოს შენ თვითონ ნახავ,
ნორამ ლუკასის გაბრწყინებულ სახეს გაოცებულმა შეხედა, პირველად ხედავდა ასეთს, როგორ მოახერხა და ასე სწრაფად ადაპტირდა ამ გარემოსთან, საერთოდ არ ადარდებს რა დატოვა უკან, ყოველ შემთხვევაში ჯერჯერობით აშკარად არ ფიქრობს ამაზე,
- კარგი გამიძეხი წინ, სენდვიჩზე უარს ნამდვილად არ ვიტყვი, თანაც შენ აშკარად ჩემზე მეტი იცი აქაურობაზე ასე რომ რაღაცეებს მომიყვები,
- სამწუხაროდ ვერაფერს ვერ მოგიყვები, -ლუკასმა უხერხულად აიწურა მხრები,
- რატომ ვერ მომიყვები?
- დღეს დილით ჯეისმა მთხოვა რომ თუკი მის მოსვლამდე გაიღვიძებდი შენთვის არაფერი მეთქვა, უნდა რომ ყველაფერი თვითონ გითხრას,
ნორა უცაბედად ბრაზმა შეიპყრო,
- რას ნიშნავს ვერაფერს მეტყვი? იმ ვიღაც ჯეისს რატომ შეუთანხმდი, ბოლოს და ბოლოს ვისი მეგობარი ხარ ჩემი თუ მისი?
- დამშვიდდი ნორა, სულაც არ მსიამოვნებს ამას რომ გეუბნები, ისე გამოდის თითქოს მას ვიცავ, მაგრამ ის სულაც არ არის ვიღაც და არსებობს ისეთი დელიკატური საკითხები რომლებზეც მხოლოდ ის უნდა გესაუბროს და არა მე, გთხოვ დამიჯერე, ნამდვილად ასეა,
ნორამ ძლივს აიძულა თავი რომ დამშვიდებულიყო, ბოლოს და ბოლოს ლუკასი მისი ერთადერთი მეგობარია, სხვას ვის უნდა ენდოს თუ არა მას,
- წავიდეთ ვჭამოთ, - ჩაიბურტყუნა და თავით ანიშნა რომ წინ გაძღოლოდა,
უზარმაზარი სამზარეულო იგივე შენობის მარცხენა ფართში იყო განთავსებული, წითელი სახურავით დახურული სახლი ერთსართულიანი იყო მაგრამ საკმაოდ დიდი, უამრავი ოთახით, და მთლიანად მწვანეში ჩაფლული, კედლებზე სუროებით და ღია ფანჯრებით, ნორა ხარბად ათვალიერებდა ყველაფერს, გარშემო ყველგან საოცარი სიმშვიდე სუფევდა, -ესეც სამზარეულო, დაჯექი, -ლუკასმა სკამი გამოუწია და მაგიდასთან დასვა, მე სენდვიჩის გაკეთებას დავიწყებ,
- ისე იქცევი თითქოს საკუთარ სახლში იყო, -გაეღიმა ნორას,
- მირას დამსახურებაა, ყველაფერი დამათვალიერებინა, ეს სამი დღე გვერდიდან არ მომშორებია,
-ლუკასს მირას ხსენებისას თვალები უციმციმებდა,
- ყველაფერი გასაგებია, ესე იგი მირას გამოა რომ თავგზა გაქვს დაკარგული?
- ჩემზე საუბრობთ? -ღია კარში მირა იდგა და უღიმოდათ, -ნორამ შეამჩნია როგორ გაწითლდა ლუკასი,
- ლუკას შეგიძლია ცოტა ხნით გამომყვე? შენთან საქმე მაქვს, -ლუკასს გაუღიმა და გრძელი ქერა თმა მომხიბვლელად გადაიყარა ზურგს უკან, ლუკასმა ცივად დადო დანა მაგიდაზე,
- მაპატიე ნორა, მირას უნდა გავყვე, შეგიძლია თვითონ გაიმზადო სენდვიჩი?
- სხვა რა გზაა, -ნორამ სუსტად გაიღიმა და თავი მაგიდაზე დაყრდნობილ ხელებზე ჩამოდო, -ახლა უკვე მეგობარიც დაკარგა, აშკარად ყურებამდეა შეყვარებული მირაზე, როდესმე ასეც უნდა მომხდარიყო, უბრალოდ ისე იყო მიჩვეული რომ ლუკასის მთელი ყურადღება მას ეკუთვნოდა...
უეცრად ნაცნობი სურნელი იგრძნო, უნებურად ნესტოები მტაცებელი ცხოველივით აუთამაშდა, შემდეგ ყურს შორეული, ფრთხილი და შემპარავი ნაბიჯის ხმა მოსწვდა, მიმოიხედა არავინ ჩანდა, თვალები დახუჭა და ყურადღება დაძაბა, სურნელი უფრო და უფრო მძაფრდებოდა, უეცრად მხარზე ფრთხილი შეხება იგრძნო და ლოყა ჯეისის ტუჩებმა აუწვა, სულ რამდენიმე წამიანი კოცნა იყო მაგრამ საკმარისი იმისთვის რომ ნორას მთელი არსება აეღელვებინა და აეფორიაქებინა, შემობრუნდა, ჯეისი მის წინ იდგა, ძალიან ახლოს, სულ რამდენიმე სანტიმეტრის დაშორებით, იდგა და ისე უბრალოდ, საოცრად, მომხიბვლელად უღიმოდა...
ნორამ რაღაც სპაზმისმაგვარი იგრძნო მუცელში, ლუკასი რომ ყოფილიყო მის ადგილზე, თავისი რომანტიკული ბუნებიდან გამომდინარე ამას ალბათ პეპლების ფრთხიალს უწოდებდა, -ესღა მაკლდა, რა დროს პეპლებია, -ჩაილაპარაკა ნორამ, სკამიდან ჩამოხტა და უკან დაიხია, ჯეისმა უცნაურად ჩაიღიმა და ნორას სკამზე მიუთითა,
- დაჯექი, ალბათ ძალიან გშია, უფლება მომეცი დღეს შენი პირადი მზარეული ვიყო...