სამზარეულოში გავედი, როცა კარზე კაკუნი იყო,კარებთან მივედი, გავაღე მაგდა იყო, ხმის გაუცემლად შემოვიდა. სამზარეულოში დავჯექით ორივენი, მაგდამ სიგარეტი ამოაძვრინა კოლოფიდან და მოწევა დაიყო, დაძაბული იყო, განერვიულებული სახე ჰქონდა
- რა მოხდა? - სიჩუმეში ჩემი ხმა ექოს გაისმა, ჩუმი, მაგრამ ხმამაღალი
- გიორგი... გიორგის, სახლი გაუყიდია, ჩემი სახლი, ჩემი და გიას სახლი - ცრემლები წამოსცვივდა - ერთი კვირა მაქვს დასაცლელად, რანაირი შვილია მელანო? რანაირი შვილია, ადამიანი რომელსაც მე ვზრდიდი, ასეთი არაკაცი როგორ ავღზარდე? რა დავაშავე - მასთან მივედი და ჩავეხუტე, გონებაში ვატრიალებდი ნათქვამს გიორგი, გიორგი მისი შვილია
- დამშვიდდი, მაგდა - თმაზე ხელს ვუსვამდი
- გიას ნაშრომს ყიდის, გესმის? გიას ნაშრომს, მოვიდა, იყვირა, დაანგრია ყველაფერი, ძალა აღარ მაქვს მელანო ძალა - ბუტბუტებდა
- ჩემთან იცხოვრე მაგდა, ჩემთან გადმოდი - შევთავაზე
- რა? - თავი აწია
- ჩემთან იცხოვრე, მე ხომ მარტო ვარ არა? ირაც იგივეს გააკეთებდა, რომ დააცარიელებ ბინას, ჩემთან გადმოდი და იცხოვრე.
- არა მელანო არა
- როგორ არა - ღიმილით გავხედე
- კარგი მაშინ - ცრემლები მოიწმინდა - დაიწყე მუშაობა?
- კი დავიწყე - ჩაიდანი დავდგი გაზზე
- მოგწონს?
- კი, კარგი ანაზღაურებაა, კარგი პირობები, მენეჯერიც კარგი ქალია
- კარგია, ჩემო გოგო, კარგი.
მე და მაგდამ ჩაი დავლიეთ, შემდეგ გავაცილე, სააბაზანოში შევედი წყალი გადავივლე. გამოვედი, ფანჯარასთან დავჯექი, გამახსენდა ირა, გამეღიმა. შემდეგ ავდექი და მომზადება დავიწყე.გრძელი ქვედაბოლო, ჩვეულებრივი მაიკა, და „ბალეტკები“ ჩავიცვი, ჩანთა ავიღე და გარეთ გავედი.
მეტროში ჩავედი, მატარებელს ველოდებოდი, როცა ქალი და ბავშვი დამიდგა გვერდით. ბავშვმა ამომხედა და გამიღიმა. მატარებელიც მოვიდა, ვაგონში, სამი-ოთხი ადამიანი იჯდა, თავისუფალ სკამზე დავჯექი და ერთ წერტილს გავუსტერე თვალი. გამოვფხიზლდი, როცა პატარა ბავშვი, გვერდზე დამიჯდა და ხელი ხელზე დამადო
- უცნაური გოგო ხარ და არა უცნაური - ვერ გავარკვიე რას მეუბნებოდა, თუმცა მიღიმოდა, ქერა კულულები შუბლზე ეფინებოდა, რომელსაც წვალებით იწევდა უკან
- რა გქვია? - მკითხა
- მელანო - ვუპასუხე და მკრთალად გავუღიმე - შენ?
- კატერინა, კატერინა - ამაყად წარმოთქვა სახელი, სახელი ორჯერ წარმოსთქვა - იცი ლამაზი ხარ, ძალიან ძალიან - გამეღიმა
- შენც ლამაზი ხარ, ძალიან ძალიან
დედამისი მოვიდა
- კატერინა, ნუ აწუხებ გოგოს
- არა რას ამბობთ, სასიამოვნო ბავშვია - გავუღიმე
- რომ დაიბადა, ჟანგბადი ვერ ჩაისუნთქა კარგად, ტვინს არ მიეწოდა მოკლედ რომ ვთქვათ ჟანგბადი, ამიტომაც მეტყველების უნარი უჭირს, ხშირად ჩაგრავენ ბავშვები, მეგობრები უკან ტოვებენ, მისი მეგობრები მე და მამამისი ვართ - ბავშვს ხელი გადაუსვა თმაზე, კატერინა ჩემს თითებს ეთამაშებოდა.
- წამოდი კატერინა ჩავდივართ - ხელი მოკიდა ბავშვს - ნახვამდის - მითხრა გაღიმებულმა
- კარგად, მელანო - მითხრა ბავშვმა
- კარგად კატერინა.
მატარებლიდან ჩამოვედი.
კორპუსში შევედი, კორპუსი ძალიან ფერადი იყო, სხვადასხვა ნახატებით, და წარწერებით, ერთ-ერთი წარწერა მეცნო „თავიდან დარწმუნებული ხარ, რომ მას ყოველთვის ძლიერად ეყვარები, არასდროს მოგატყუებს ან გიღალატებს და ერთად ყველაფერს გაუმკლავდებით; მერე კი თითქოს ცხოვრება გიჩალიჩებსო, ყველაფერი პირიქით ხდება: ჯერ ტყუილებს იწყებს, მერე შენით იღლება, ბოლოს გღალატობს და, როგორც იქნა, ხვდები, თქვენი ,,სამუდამო" სიყვარული მირაჟივით ყოფილა - ლამაზი, მაგრამ წუთიერი.“
რომანიდან „აღიარება ხელისგულზე“
მიყვარს ეს ამონარიდი.
კიბეებს ავუყევი, მესამე სართული, აჭრელებული იყო, კორპუსში ცხოვრობდა ვიღაც რომელიც ზრუნავდა, სადარბაზოს სილამაზეზე(საქართველოში ეს დიდი მიღწევაა)
კარზე დავაკაკუნე რომელზეც გვარი ეწერია „ზ.კობახიძე“ დავაკაკუნე, რკინის, შავ კარზე.
კარი ელისაბედმა გამიღო, ლამაზად ეცვა, ჭრელი სარაფანი, თმა აწული ჰქონდა, რომელიც მის ლამაზ, მაღალ კსერს უფრო გამოჰკვეთდა.
- დედა, მამა მელანო მოვიდაა - გასძახა ზურას და რუსოს - შემოდი
შევედი, ბინა დიდი იყო,ნათელი
რუსო შემომეგება
- გამარჯობა მელანო - ეტყობოდა დაძაბულობა - როგორ ხარ
- კარგად
- ხო... მელანო ჩანთას გამოგართმევ, შენ შედი - ელისაბედმა სიტუაციის გასამუხტებლად დაიწყო ლაპარაკი
სუფრა კარგად იყო გაშლილი, მე ვიტყოდი კარგი გემოვნებით,სერვისი, მაგიდის გადასაფარებლები, ყველაფერი
- გამარჯობა მელანო - მამა მაგიდასთან იდგა
- გამარჯობა
- მადლობა რომ მოხვედი
- ზურა არ გინდა რა, ძალიან გთხოვ, აქ იმიტომ მოვედი რომ ელისაბედმა მთხოვა - მივახალე, არ მინდოდა ასე მოვგცეოდი თუმცა...
- კარგი, დავსხდეთ
- დავჯექით, რუსომ თეფშებზე ლაზანიის ნაღერი დამიდო, კარგი სურნელი ჰქონდა
- კარგი სურნელი აქვს - წამოვიწყე ლაპარაკი, რუსოს სახე გაუნათდა
- მიირთვი, იმედი მაქვს მოგეწონება
- რესტორანში მუშაობ? - მკითხა ზურამ
- კი - დამავიწყდა მეთქვა ზურა კობახიძე, ცნობილი ბიზნესმენი, არ გამიკვირდებოდა რომ არ სცოდნოდა, ვინმემ დამინახა ალბათ
- ლამაზი სადარბაზო გაქვსთ
- ხო მე მოვხატე - ელისაბედმა თქვა, არ გამიკვირდებოდა
- „თავიდან დარწმუნებული ხარ, რომ მას ყოველთვის ძლიერად ეყვარები, არასდროს მოგატყუებს ან გიღალატებს და ერთად ყველაფერს გაუმკლავდებით; მერე კი თითქოს ცხოვრება გიჩალიჩებსო, ყველაფერი პირიქით ხდება: ჯერ ტყუილებს იწყებს, მერე შენით იღლება, ბოლოს გღალატობს და, როგორც იქნა, ხვდები, თქვენი ,,სამუდამო" სიყვარული მირაჟივით ყოფილა - ლამაზი, მაგრამ წუთიერი.“ - წარმოვთქვი ხმამაღლა სიტყვები
- რა? - თითქოს ეხლა გამოფხიზებულიყო - აღიარება ხელისგულზე წაკითხული გაქვს? - თავი დავუქნიე ღიმილით
- წიგნები მაქვს რომელიც ალბათ მოგეწონება, თუ გინდა...თუ გინდა ჩემთან მოდი და მოგცემ - ზურს გავხედე
- მოვალ, მამა ხომ წამიყვან - მანაც ზურას გახედა
- რათქმაუნდა - თავი დაუქნია ღიმილით.
ელისაბედმა და რუსომ ალაგება დაიწყეს, თიტქოს ძალით გავიდნენ რომ მე და ზურა ავეტოვებინეთ
- სასაფლაოზე ვიყავი - დაიწყო ზურამ - ვიცი დიდი შეცდომა დავუშვი, უბრალოდ მინდა რომ ის დაწყევლილი წლები, აღვიდგინოთ, დამნაშავე ვარ, ვიცი რომ არაკაცი, ვარ
- მამა - პირელად მივმართე ასე - კი შენ ჩემს თვალში ერთი ეგოისტი ხარ, კი მე შენ გთვლი დამნაშავედ, ყველაფერში, ამ დაწყევლილ ცხოვრებაში, იცი როგორ ვგიჟდები შენზე უზომოდ, მინდა რომ გვერდით მყავდე, და ხო, თავზე ხელი გადამისვა - ცრემლები წამომივიდა - არ ვიცი შევძლებ თუ არა გაპატიო, მაგრამ ახლა ძალიან მინდა ჩაგეხუტო მა, ძალიან - მივედი და ჩავეხუტე
- ჩემო მელანო - ისიც ჩამეხუტა.
მათი სახლიდან წამოვედი, თითქოს ლოდი მომეხსნა, თითქოს განვთავისუფლდი.
სახლში წავედი,ისევ ცაირიელი იყო, ერთ კვირაში მაგდა გადმოვა, ისეთი ცარიელიც არ იქნება. მარტოობა მიყვარს, თუმცა უკვე მომაბეზრებელია, ყოველ დილით, საღამოს ცარიელი სახლი.
გამოვიცვალე, და სახლიდან გავედი. მეტროში ჩავედი.
მატარბელში ავედი, თავისუფალი ადგილი დავიკავე, და ისევ დავფიქრდი. ირაკლიზე მეფიქრებოდა, რატომ ვფიქრობდი ირაკლიზე,არც ვიცი.
რესტორანში რომ შევედი ხალხით სავსე იყო,თვალები მაგიდამ ამიჭრელა, რომელთანაც კაპანაძე, ის ბოზები, ირაკლი და მისი ძმაკაცებ იჯდნენ, უცბად რაღაცამ გამკრა.
ბართან მივედი
- ჰეი - მომმართა ლუკამ
- გამარჯობა - ვუთხარი
- აუ, მელანო, შეგიძლია მალე გამოიცვალო და მეხუთე აგიდას მიხედო, ძალიან გთხოვ - უცბად ნუცა მომვარდა, ლუკას ამაზე გაეცინა
- კაი, ახლავე - მიზეზი არ მიკითხავს, ზრული წამება იყო მეხუთე მაგიდის მომსახურეობა.
ჩქარა გამოვიცვალე და მათკენ წავედი.
მაგიდასთან დავდექი, კალამი და ჩემი პატარა „ბლოკნოტი“ მოვიმარჯვე და მუდმივი კითხვა დავსვი
- რას ინებებთ? - არ ვიხედებოდი ოკნოტს ვუყურებდი
- ხორცის სტეიკი - სტეიკებით არ დაიღალა? (გავიფიქრე) - გარნირი იყოს ტკბილი კარტოფილის პიურე - კაპანაძემ მითხრა
- ჰეი აქ ვართ - გამომეხმაურა ლეო თავისი ვითო დამცინავი ტონით, თავი ამოვყავი - ჩვენ ისევ იგივე - თავით მანიშნა რამიშვილსკენ და ნადარეიშვილისკენ.
- თქვენ? - გავხედე იმ ორს
- ასე აგდებული მომსახურეობა სამსახურს დაგატოვებინებს - წაიწრიპინა, ნუკიმ
- თქვენ მაგაზე არ იღელვოთ - ცინიზმი მოვირგე, დავინახე ირაკლის ჩაცინება
- მე, სოკოს კრემ-სუპი მინდა - წამოყო, თავი მესამემ
- კარგით.
- მე ის რაც მელინას
არაფერი მითქვამს წამოვედი. სამზარეულოში შეფს შეკვეთა მივეცი და გამოვედი.
ბართან დავჯექი.დავინახე მელინამ როგორ გაიყვანა ირაკლი. წარმოვიდგინე, როგორ ყავს აყუდებული ირაკლის მელინა და როგორ ჟიმავს, გამაჟრჟოლა
- რა იყო? - გამომხედა ლუკამ
- არაფერი, სამი ვისკი
- აჰამ, კარგი.
ჩემს სამ ვისკს ველოდებოდი
- სამი ვისკი
- მადლობა.
ლანგარი ავიღე და მაგიდისკენ გავემართე
- ამი ვისკი , კიდევ რამეს ინებებთ
- არა - მომიჭრა ლეომ
წამოვედი და ბართან დავჯექი, რამდენიმე წუთში დავინახე ჯერ ირაკლი, მერე მელინა, ისევ გაწითლებულიყო, გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა, ჩემი გარყვნული აზრები კი, მაინც დამტრიალებდნენ თავში, თავი გავაქნიე ფიქრების გასაფანტად
- რა გჭირს, ეე - ისევ შემეკითხა
- არაფერი
- კარგი, როგორც გინდა.