შესაძლებელია, სიცოცხლის უკანასკნელი წუთები აღმაფრთოვანებელი იყოს?
ეჭიდები სიცოცხლის ძაფს,არგინდა სიკვდილი,მანამდე ალბათ ბევრჯერ გიფიქრია როგორი იქნებოდა უკანასკნელი წუთები მაგრამ როცა ის მომენტი დგება უკვე ვეღარაფერზე ფიქრობ,მხოლოდ ერთი გიტრიალებს თავში გადარჩე ცოცხალი,წამიერად ფიქრობ რო ყველაფერი დამთვარდა,შენ აღარიქნები მაგრამ ხვალინდელი დღე ისევ დადგება,ისევ მოვა გაზაფხული და ისევ იცინებენ ერთდროს შენ საფლავთან მომტირალი ხალხი და ალბათ სწორედაც ამის ეშინია ხალხს,თორემ სიკვდილი რაა ასეთი?სულ ერთი წამის საქმეა.
არვიცი რამდენი ხანს მეძინა,თითქოს ხანდახან შორიდან ჩამესმოდა ხმა,მეძახდნენ მაგრამ სიტყვებს კარგად ვერ ვარჩევდი.თავისტკივილს ვგრძნობ და ალაგალაგ სხეულისაც,თვალების გახელა მინდა მაგრამ მიჭირს,ძლივს როგორც იყო ვახელ და პირველი რასაც ვხედავ თეთრი კედელი და განათებებია,უცბათ შიში მიპყრობს.მაგრამ მალე ვიღაცის სახეს ვხედავ ბუნდად,ნელნელა წმინდავდება და ეს ექიმია.
-ანასტასია კეთილი იყოს თქვენი დაბრუნება.თავს როგორ გრძნობთ?
-ცოტა თავი მტკივა.
-გამაყუჩებელს გაგიკეთებთ ახლა და გაგივლით.
-სად ვარ?
-სავადმყოფოში ხართ თბილისში,თქვენი მშობლები და მეგობრები გარეთ არიან,ცოტა დაისვენეთ და მათაც ნახავთ.
-კარგით მადლობა-თვალებს ვხუჭავ და ვიხსენებ თუ რამოხდა,მახსენდება თუ როგორ მივედი ზღვასთან და ტალღებმა გამიტაცეს,ღმერთო მეგონა მოვკვდი,ნეტავ როგორ გადავრჩი.ამ ფიქრებში ვიყავი როცა კარი გაიღო,დედა და მამა შემოვიდნენ.
-ღმერთო ანასტასია დეე როგორ ხარ?-ცრემლიანი თვალებით მოვიდა დედა და ჩამეხუტა.
-კარგად ვარ დეე,ნუტირი მე კარგად ვარ.
-იცი როგორ შეგვეშინდა?გვეგონა დაგკარგავდით-მამაც მომიახლოვდა და გადამეხვია.
-კარგით ახლა მეც არამატიროთ მთავარია ახლა კარგად ვარ და ნუმოიწყენთ რა.თქვენ როგორ ხართ?
-ჩვენ კარგად ვართ,გარეთ შენი მეგობრები არიან,მერე ისინი შემოვლენ.თითქმის ყოველდღე აქიყვნენ.
-ყოველდღე?და რამდენი ხანია რაც აქვარ?
-უკვე ერთი კვირაა.
-რაა?უკვე ამდენიხანი გავიდა?
-კარგი შვილო ეხა გავალთ და ცოტამერე შემოვალთ თორე ლიზი უკვე ვეღარითმენს.გავიდნენ მშობლები და ახლა ლიზის მოლოდინში კარებს მივაშტერდი,როგორ მაინტერესებს რა მოხდა ამერთკვირაში.ვიცი ლიზი ყველაფერს მომიყვებოდა.აი კარიც გაიღო და ლიზიც შემოვიდა,ველოდი გიჟივით შემოვარდებოდა და ზედ დამახტებოდა მაგრამ ამის მაგივრად აცრემლიანებული თვალებით შემოვიდა.
-როგორ ხარ ანასტასია?-მითხრა და ხმაზევე შევატყე რომ ტირილს ძლივს იკავებდა.
-მე კარგად ვარ მაგრამ შენ აშკარად გეტყობა რომ არხარ კარგად-ვეღარ მოითმინა და ტირი მორთო თან მეხუტებოდა.
-ისე შემეშინდა,როდესაც დავინახე ნაპირზე როგორ იწექი უგონოდ,მეგონა ვეღარასდროს გნახავდი,ღმერთო ისეთი საშინელება იყო ეს ერთიკვირა-სლუკუნით მელაპარაკებოდა.
-კარგი დამშვიდდი ლიზი მე კარგად ვარ,შემომხედე ხო ხედავ ისევ ისეთი ვარ არაფერი მომსვლია.
-ხო ვიცი მაგრამ რომ მოგსვლოდა მერე რაგვეშველებოდა ჩვენ?თან ალექსანდრეც ისეთდღეში იყო,ერთი კვირაა სავადმყოფოდან არგასულა.
-რაო?რასამბობ?გინდა თქვა რომ ის აქაა?
-კი აქაა მას მერე რაც აქ მოხვდი ერთი წუთიც კი არ დაუტოვია აქაურობა.
-მომიყევი რა რამოხდა მე არაფერი მახსოვს.
-მოკლედ გარეთ რო გამოიქეცი ალექსანდრეც უკან გამოგყვა,გეძებდა არიცოდა სად წახვედი.ჩვენც ძებნა დაგიწყეთ როცა გავიგე ალექსანდრემ როგორ დაიყვირა შენი სახელი და სანაპიროსკენ როგორ გამოიქცა,ჩვენც გამოვიქეცით,მე რომ მოვედი შენ უკვე აღარჩანდი,ალექსანდრე შემოვიდა ზღვაში და გეძებდა,მერე ბიჭებიც შეყვნენ და გეძებდნენ,მერე ნინიმ რაღაც დაინახა და როცა მოვიდა შენ იყავი,ზღვამ გამოგრიყა თურმე,პულსი აღარგესინჯებოდა,ხელევნური სუნთქვა ჩაგიტარა ალექსაბდრემ და დაგიბრუნდა პულსი,შემდეგ სასწრაფოც მოვიდა და თბილისში წამოგიყვანეთ,რაც აქ მოგიყვანეთ მას მერე ალექსანდრე არწასულა,გარეთ დგას და ილოდება,თავიდან არჭამდა საჭმელს,მერე უცბათ შიმშილისგან გონებაც კი დაკარგა,გადასხმები გაუკეთეს და სახლში გაუშვეს თუმცა არწასულა ისევ აქ მოვიდა,უნდა გენახა რაცუდად იყო ესდღეები,არცკი ლაპარაკობდა იდგა ესე უძრავად,ეხლაც აქაა და ელოდება თავის რიგს.
-მასთან რო წავედი დავინახე როგორ კოცნიდნენ ეგ და კატო ერთმანეთს-პირდაპირ ვუთხარი ლიზის
-არა არა მას არუკოცნია,სამზარეულოში წყლის დასალევად შესულა,კატოც შეყოლია და მოულოდნელად უკოცნია რადროსაც შენ შეხვედი,ახსნაც ვერ მოასწრო ისე გაიქეცი.
-შენ საიდან იცი?
-კატომ მითხრა,ალექსაბდრეს ხმაც არამოუღია.
-ხო მაგრამ ეგ ყველაფერი რომ არა ეხლა მე აქარვიქნებოდი.თან არეტყობოდა რატომღაც კოცნა რომ არმოწონდა.
-ახლა შემოგცხობ ანასტასია,გაიგე რომ ალექსანდრეს შენ უყვარხარ,ამდენი ხანია კართან დგას და ცოდო არაა.
-ხო კაი კაი,მიდი დაუძახე შემოვიდეს.
-იცოდე არეჩხუბო-მითხრა ღიმილით,მეც მხოლოდ გავუღიმე და გავიდა,ღრმად ამოვისუნთქე,რაუნდა მექნა ვერ ვხდებოდი,ტვინი არეული მქონდა,დამეჯერებინა ლიზისთვის?იქნება არიყო სიმართლე კოცნის ამბავი,მაგრამ თუ სიმართლე იყო?ფიქრებში ვიყავი როცა კარი გაიღო და ის შემოვიდა,როცა შევხედე კინაღამ შემეშინდა ისეთ მდგომარეობაში იყო.თითქოს გამხდარიყო,თვალები ჩაშავებული ჰქონდა უძილობისგან,თვალები აცრემლიანებული ჰქონდა,სულ გამქრალიყვნენ ის ჭინკები მისი თვალებიდან რაც ადრე ჰქონდა.ისეთი ნატანჯი სახე ჰქონდა რამის ამეტირა,ნელა მოუახლოვდა საწოლს და ჩამოჯდა.
-მაპატიე ანასტასია მე ....-დაიწყო ჩურჩულით ლაპარაკი
-გაპატიო?-ჩამეცინა,აწყლიანებული თვალებით შემომხედა,ვეღა მოვითმინე ხელი სახეზე მოვკიდე ჩემკენ მოვწიე და ვაკოცე,ვაკოცე ისე გრძნობით როგორსაც მუდამ წარმოვიდგენდი,აშკარად თავიდან დაიბნა და ვერმიხვდა რახდებოდა მაგრამ შემდეგ თავადაც ამყვა კოცნაში,მანამ არგავუშვი ხელი სანამ ჟანგბადი მეყო.
-შენ რასაკეთებ?-ოდნავ ღიმილით მკითხა.
-ბოდიშს ნუიხდი იმისთვის რაც არჩაგიდენია.-გაკვირვებული მიყურებდა
-კიმაგრამ შენ საიდან?
-ყველაფერი ლიზიმ მომიყვა,ეს მეუნდა ვიხდიდე ბოდიშს არასწორად გავიგე რაღაც რისგამოც ასე განერვიულეთ ყველა.
-არაფერია,მთავარია ახლა კარგად ხარ-ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და მაკოცა-ვერ წარმოიდგენ როგორ შემეშინდა იმ წუთას როცა დავინახე ტალღამ როგორ წაგაქცია,მეგონა ვეღარასდროს გნახავდი.
-ჩუუ,ნუღა აგრძელებ,ეს ყველაფერი უკვე წარსულია-ვუთხარი და ჩავეხუტე,ისე ძლიერ მომხვია ხელები რომ გამჭყლიტა კინაღამ,კარზე კაკუნი იყო.
-შემოდით-დავიძახე,კარში თავი ნიკამ შემოყო მას კი ლუკა მოყვა უკან.
-ბოდიში ხელი შეგიშალეთ.
-არა არა შემოდით-ღიმილით უთხრა ალექსანდრემ.
-როგორ ხარ ანასტასია?
-მადლობა კარგად ბიჭებო თქვენ როგორ ხართ?
-ჩვენ კარგად რაგვიჭირს,რამე ხომარგტკივა?
-ცოტა სხეული მტკივა მაგრამ არაუშვს გაივლის
-ძალიან კი შეგვაშინე და-თქვა ნიკამ
-არაუშავს ეს ყველაფერი უკვე წარსულშია რაცმთავარია ახლა კარგად ვგრძნობ თავს.
-ძალიან კარგია,მაშინ ჩვენ გავალთ და თქვენ ილაპარაკეთ-გავიდნენ ბიჭები და დავრჩით ისევ ჩვენ ორნი.
-არგინდა სახლში წახვიდე და ცოტა დაისვენო?მითხრეს ერთი კვირაა აქ ხარ
-არა არა მე კარგად ვარ,ახლა მხოლოდ შენ გვერდით მინდა ყოფნა-ამდროს დედა შემოვიდა ისევ,ალექსანდრე კი ფეხზე წამოდგა.
-იყავი შვილო იჯექი,დაღლილი ხარ შენ ისედაც.
-ხოდა ვეუბნები დედა რომ წავიდეს და დაისვენოს ცოტა.
-ხო შვილო წადი დაისვენე ცოტა თორე ცოდო ხარ შენც,ხომ ხედავ ანასტასია კარგადაა.
-არა რასამბობთ მე კარგად ვარ,სულაც არვარ დაღლილი.
-კი კი გეტყობა სახეზე რომ არხარ-ჩავიცინე მე.
-წადი შვილო წადი და მედავრჩები ანასტასიასთან,ლიზიც აქაა,წადი და საღამოს მოდი და ღამე შენ დარჩი მასთან.
-მართალს გეუბნება დედა.
-კარგით მაშინ წავალ წყალს გადავივლებ,თურამე დაგჭირდებათ დამირეკეთ-წავიდა ალექსანდრე.
-ძალიან კარგი ბიჭია დეე,რაც აქმოგიყვანეთ იმის მერე არწასულა სახლში და ელოდებოდა როდის გამოფხიზლდებოდი.
-ხო ვიცი,ლიზიმ უკვე ყველაფერი მიამბო.
-დეე რამოხდა?ესენი არაფერს მეუბნებიან და შენ მაინც მითხარი.
-არაფერი დედა უბრალოდ მოვიწყინე სახლში თან ხმაური იყო და თავი ამტკივდა და გადავწყვიტე პლიაჟზე გამესეირნა,ზღვასთან ახლოს ვიყავი და მომინდა ფეხები დამესველებინა მაგრამ სიბნელე იყო ვერ ვხედავდი კარგად და ჩავვარდი წყალში,სულ ეს იყო დედა.
-კარგი კარგი შვილო-აშკარა იყო არეჯერა მაგრამ მეტად აღარჩამძიებია.შემდეგ ლიზიც შემოვიდა,იმდენი მელაპარაკა საღამომდე დრო ისე გავიდა ვერცკი შევამჩნიე.ლიზი ტელეფონში ჩაძვრა და იღიმოდა,უცბათ წამოხტა ფეხზე ეხლავე მოვალო მომაძახა და გარეთ გავიდა,ცოტახანში კარი გაიღო და ალექსანდრე შემოვიდა ხელში კი დიდი ვარდების თაიგული ეჭირა,უკან ლიზი მოსდევდა პარკით ხელში,ბოლოს კი ლუკა შემოვიდა ბევრი წითელი ბუშტებით,რომელიც ერთად იყო შეკრული.
-ეს რა არი ღმედთო ჩემო-სიხარულისგან რაგამეკეთებინა აღარვიცოდი,ისე გამიხარდა ეს ბუშტები,ვარდები და პარკით კიდევ ჩემი საყვარელი შოკოლადები იყო.
-ეს ყველაფერი ალექსანდრეს საჩუქარია-მითხრა ლუკამ
-დიდი მადლობა ვერცკი დაიჯერებ როგორ გამახარე-აცრემლიანებული თვალებით ვუთხარი და თან ჩავეხუტე.
-იმიტომაც გავაკეთე რომ მოგწონებოდა,მაგრამ მინდოდა ღიმილი დამენახა შენ სახეზე და არა ცრემლები-მითხრა რაზეც გამეცინა.
-კარგით ჩვენ წავალთ,აბა თქვენ იცით დილით გნახავ ანასტასია-დამემშვიდობნენ და წავიდნენ.დედა და მამაც გავუშვი სახლში,დავჩით მე და ალექსანდრე.
-რამე ხომარგჭირდება?
-არა არა მადლობა,ყველაფერი კარგადაა.შენ რაქენი ცოტა მაინც დაისვენე?
-ნუღელავ შენ მე კარგად ვარ-მოკლედ გვიანობამდე ბევრი ვილაპარაკეთ და ბევრიც მაცინა.
-მოკლედ ძალიან ბევრი მაცინე ამსაღამოს.
-ხო მეც დიდი ხანია ამდენი არმიციანია.
-ძილი მომერია რაღაც ჯობია მგონი დავიძინოთ,თან ნახე უკვე ორი საათია.
-მართლა ასე მალე გავიდა დრო?მიდი დაისვენე,დაიძინე.
-შენც დაიძინე.
-ხო მეც დავიძინებ.
-სად დაიძინებ?
-აქ სკამზე.
-მაგ სკამზე როგორუნდა დაიძინო,მოდი ჩავიწევი და ჩემგვერდით დაწექი.
-არა არა მიდი შენ დაისვენე.
-რასამბობ,მე ვერ დავისვენებ ესე,მოდი მოდი.
-კარგი მაშინ-ფეხზე დაიხადა და გვერდით მომიწვა.ხელი გადმოწია და ჩამეხუტა.
-ასე მთელი ცხოვრება ვიქნებოდი-ყურში ჩამჩურჩულა-ძალიან მიყვარხარ წითურო
-მეც მიყვარხარ ალექსანდრე-გაეღიმა ჩემ ნათქვამზე და მაკოცა.ასე ჩახუტებულებს დაგვეძინა.ასე ტკბილად წლებია არმიძინია.ორდღეში გამომწერეს სავადმყოფოდან და ისევ სოფელში დავბრუნდით,მალე უკეთ გავხდი და ისევ ძველებურ ცხოვრებას დავუბრუნდი,ამდროის განმავლობაში კი ალექსანდრე,ლიზი და ლუკა გვერდიდან არმშორდებოდნენ,ამასობაში კი აგვისტოც დადგა.მე და ალექსანდრე ერთად ვიყავით და ასე ერთად და ბედნიერად გადიოდა დრო.
ერთ დღესაც ალექსანდრეს ესემესი მომივიდა.
,,საღამოს არაფერი დაგეგმო"
,,რატო რახდება?"
,,სიურპრიზია"
მეტი აღარფერი მიმიწერია,საღამოსთვის გავემზადე მოკლე ყვავილებიანი სარაფანა ჩავიცვი,თმები გავიშალე ცოტა მაკიაჟიც წავისვი და ამდროს ალქსანდრეც მოვიდა.ჯინსის შარვალი და შავი ზედა ეცვა,რომელიც საშინლად უხდებოდა.
-ულამაზესი ხარ-მითხრა და თან გადამეხვია.
-სად მივდივართ?
-ნახავ რომ მივალთ.
მანქანის კარი გამიღო და ჩავჯექი.
გზაში ვერაფერს ვცნობდი სად მივდიოდით,სადღაც ერთსაათში მივედით ადგილზე,წინ პატარა სამი კოტეჯი იდგა განათებული,ირგვლივ სულ სიმწვანე იყო,წინ კი ულამაზესი ბაღი იყო ყვავილებით სავსე.
-ულამაზესია აქაურობა-ვთქვი გაკვირვებული
-ხო მართლაც ლამაზია,წამოდი შიგნით შევიდეთ-გასაღები ამოიღო და ერთერთი კოტეჯისკენ წავედით.კარი შეაღო და შიგნით შემატარა.სახლიც ულამაზესი იყო,მთლიანად ხის იყო,შუაში პატარა მაგიდა იდგა,გაშლილი იყო,სხვადასხვა გემრიელობები ელაგა და სანთლები ენთო.ირგვლივ ვარდის ფურცლები იყო მიმოფანტული და წყნარი მუსიკა ჟღერდა.
-ეს ყველაფერი შენ მოამზადე?
-არმოგწონს?
-სერიოზულად?აქაურობა ულამაზესია-გაღიმებული ვათვალიერებდი აქაურობას.კოტეჯი ორსართულიანი იყო.პატარა მაგრამ ძალიან კოფორტული,პირვერსართულზე სამზარეულო და მისაღები იყო,მეორე სართულზე კი საძინებელი,ნახევარი ჭერი მინის იყო რადგან ღამე ვარსკვლავებით მოჭედილი ცისთვის გეყურებინა.
-მოდი დავსხდეთ ვივახშმოთ-სკამი გამომიწია და დავჯექი,წინ კი თვითონ დამიჯდა.მოკლედ ვივახშმეთ.შემდეგ კი ფილმის ყურება გადავწყვიტეთ.
-ყველაფერი უგემრიელესი იყო.
-ხო მეც ძალიან ვისიამოვნე.
-დღეს აქდარჩენას ვაპირებთ?
-თუარგინდა შეგვიძლია წავიდეთ.
-არა არა მინდა უბრალოდ ჩემ მშობლებს უნდა შევატყობინო.
-ნუღელავ ლიზიმ უკვე ყველაფერი მოაგვარა-მითხრა და მაკოცა,ფილმის ყურება დავიწყეთ და თან ღვინოსაც ვსვავდით.აქაურობა ძალიან მომწონდა და ულამაზესი იყო.ღვინო ნელნელა მეკიდებოდა და მეც ნელნელა ვწითლდებოდი,რადგან გული მიგრძნობდა ამაღამ რაცმოხდებოდა,მე რომ მდომოდა ვიცოდი არაფერი მოხდებოდა მაგრამ ვიცოდი რომ დაეწყო მე არგავაჩერებდი.თავი გავაქნიე ფიქრების მოსაშორებლად და ფილმის ყურება გავაგრძელე მასზე ჩახუტებულმა.